CitizenX

Μια μικρή-ιστορικού τύπου- διόρθωση: Ο Μικρός Κθούλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά (με έξι, αν θυμάμαι, στριπ) στο πρώτο τεύχος του Homo Metallicus (heavy metal fanzine που έβγαινε στη Μυτιλήνη και το οποίο φιλοξένησε και άλλα κόμικς) τον Γενάρη του 1998 (μαντέψτε από ποιους...). Στο Metal Invader μεταπήδησε όταν στείλαμε το τεύχος στα γραφεία τους για παρουσίαση και οι τύποι έσκασαν στα γελιά. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αν ρίξετε μια ματιά στις σημειώσεις του άλμπουμ "Παλιοδουλειές", ο Γιώργος το σημειώνει επίσης.

Τα τρία πρώτα τεύχη κινούνται σε pure fantasy/sword and sorcery δρόμους και διαβάζονται πολύ ευχάριστα. Οι αλλαγές που υπάρχουν στην απεικόνηση των χαρακτήρων είναι λειτουργικές και γενικά το πάει καλά. Περιμένω να δω την κατάληξη. Ξεχάστε το όλο toy/cartoon concept και προσεγγίστε το ώς ένα fantasy κόμικ και δεν θα απογoητευθείτε.

Τακτοποιώντας κάποια αρχεία "ξέθαψα" αυτό το κείμενο που προορίζονταν για το τεύχος #10 του MOV. Μιας και το περιοδικό δεν υφίσταται πλέον και για να μην χαθεί εντελώς το κείμενο, το παραθέτω εδώ: E.T.C. Μια χιουμοριστική και «Καιλιπαλογική» Προσέγγιση Λανθανόντως Αστείων Πραγμάτων Ο Ηλίας Ταμπακέας δηλώνει «καιλοιπαλόγος» (από το αγγλικό αρκτικόλεξο etc), λάτρης και εκφραστής της λεπτομέρειας που κρύβεται πίσω από τον λόγο και τις εικόνες ή που αναδύεται μέσα από αυτές. Χρησιμοποιώντας έναν όρο δικής του επινόησης για να περιγράψει την τέχνη του και τον ίδιο (Eias Tabakeas Cartoonist), ο Ταμπακέας οριοθετεί το πεδίο της καλλιτεχνικής του δράσης του και θέτει τους όρους με τους οποίους ο αναγνώστης καλείται να διαβάσει και να αποκωδικοποιήσει τα κόμικς και τις γελοιογραφίες του. Στον πολύχρωμο και αμφίσημο κόσμο του Ηλία Ταμπακέα απαντάται το αγγλοσαξωνικής καταγωγής χιούμορ με τη σημειολογία της ελληνικής πραγματικότητας. Ο ίδιος δεν κρύβει τις επιρροές του, οι οποίες ξεκινούν από τις βινιέτες και τις εικονογραφήσεις του Saul Steinberg και φτάνουν μέχρι τις γελοιογραφίες των Robert Crumb και Andrea Pazienza. Και δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει την υιοθέτηση της αφηγηματικής δομής και του χιούμορ του Gary Larson, σε μεγάλο μέρος του έργου του, γεγονός που αναδεικνύει τον Ταμπακέα, ως τον χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο της ιδιαίτερης γελοιογραφικής προσέγγισης του Αμερικανού δημιουργού στην εγχώρια σκηνή. Και αυτή η ιδιαίτερη και κυρίως, εγκεφαλική, σε σύλληψη και μετάδοση, προσέγγιση είναι που κάνει το έργο το Ταμπακέα ενδιαφέρον. Η ποικιλομορφία των δεδηλωμένων επιρροών του δημιουργού διαμορφώνει ανάλογα και τις θεματικές ενότητες του έργου του. Τα κόμικς και οι γελοιογραφίες του μπορούν να είναι άμεσα χιουμοριστικά, άλλες φορές να έχουν έντονο το στοιχείο το κοινωνικού σχολιασμού, συχνά κινούνται στα όρια του σουρεαλισμού και άλλοτε παίζουν με την αντίληψη του αναγνώστη ή απλά εκφράζουν προσωπικές του ανησυχίες και προβληματισμούς. Το πολύμορφο και πολύχρωμο μωσαϊκό εικόνων και αντικειμένων που δημιουργείται- συχνά, άτακτα, με την πρώτη ματιά, εισηγμένου μέσα στη σελίδα- δημιουργεί ένα «παράλογο σύμπαν» που αγκαλιάζει τις διάφορες όψεις της πραγματικότητας και τις αναπλάθει κατά το δοκούν. Εδώ, τα οικεία στοιχεία της καθημερινότητας, αναδομούνται μέσα από την παραληρηματική φαντασία του δημιουργού, επαναπροσεγγίζονται σημειολογικά και προσφέρονται στον αναγνώστη εν είδη «χιουμοριστικού γρίφου» τον οποίο καλείται ο ίδιος να αποκοδικωποιήσει. Αυτό συμβαίνει άλλοτε με την Larson-ικη προσέγγιση εικόνας και κειμένου, όπου η εικόνα και η λεζάντα ενώ συνυπάρχουν, δημιουργούν μια νοηματική αντίθεση/ αντιπαράθεση/ αναίρεση από την οποία προκύπτει το χιουμοριστικό στοιχείο και άλλοτε με μια πιο σύνθετη απεικόνιση, εν είδη επιτραπέζιου παιχνιδιού ή χάρτη, όπου το «αστείο» προκύπτει από την αποκωδικοποίηση των λεπτομερειών που πλαισιώνουν την εικόνα και όχι από την ίδια την εικόνα. Η λιτή εικονογράφηση, με τον ψηφιακό χρωματισμό και την έντονη παρουσία της ψηφιακή επέμβασης (ο Ταμπακέας υπήρξε ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, Έλληνας δημιουργός κόμικς που χρησιμοποίησε συστηματικά του ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να εικονογραφήσει τα κόμικς του) άλλοτε περιορίζεται σ’έναν καθαρά λειτουργικό ρόλο και άλλοτε συμβάλει στην ανάδειξη των «καιλιπαλογικών/etc» λεπτομερειών. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, καθιστά το σχεδιαστικό ύφος του δημιουργού, άμεσα αναγνωρίσιμο. Η ιδιαιτερότητα του έργου του Ηλία Ταμπακέα εντοπίζεται στην ιδιόμορφη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του δημιουργού και των αναγνωστών του. Το χιούμορ στις σελίδες του ETC είναι, κάποιες φορές, τόσο εγκεφαλικό, ώστε ο δημιουργός να εξαρτάται άμεσα από την αντίληψη, το πνευματικό επίπεδο ή την ψυχοσύνθεση του αναγνώστη για να γίνει αντιληπτό. Η όποια «αντικειμενική αντίληψη» για το τι είναι αστείο και τι όχι (αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο) μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και η εστίαση μετατοπίζεται στην προβολή του μηνύματος του ίδιου το δημιουργού, που άλλοτε λαμβάνεται από τον δέκτη και άλλοτε όχι. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του άλμπουμ, ο αναγνώστης δεν θα συναντήσει μια ενιαία και τακτικά δομημένη χιουμοριστική προσέγγιση αλλά ένα συνονθύλευμα μηνυμάτων στα οποία θα αντιδράσει διαφορετικά, κατά περίπτωση και τα οποία, στο σύνολο τους, προσδίδουν μια, αναμφισβήτητα, ενδιαφέρουσα και αστεία εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Έτσι και αλλιώς, η αλήθεια και η ομορφιά, λένε, πως κρύβονται στις λεπτομέρειες…

Μια που καταθέτουμε τις απόψεις μας: Το 14ο Φεστιβάλ Κόμικς Αθήνας ήταν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εμπειρία που πραγματικά απόλαυσα. Κατά τη γνώμη μου, το εκθεσιακό κομμάτι του Φεστιβάλ ήταν το καλύτερο από οτιδήποτε έχει παρουσιάσει η οργανωτική επιτροπή στα 14 (και βάλε χρόνια) του θεσμού. Ένας πολύ ενδιαφέροντας και προκλητικός στο να προσεγγιστεί δημιουργικά χώρος, ιδανικός στο να συνδυάσει τόσο διαφορετικά (όχι όμως και ετερόκλητα) πράγματα. Με αφορμή τα κόμικς (αλλά σε καμιά περίπτωση περιοριζόμενη σε αυτά) στήθηκε μια έκθεση που συνδύαζε το πρωτοποριακό με το κλασσικό, το mainstream με το εναλλακτικό (V for Vedetta και Diabolik, το ένα με χολιγουντιανό/blockbuster-ικό πλέον status και το άλλο με ένα εκατομμύριο πωλήσεις ανά τεύχος στην Ιταλία, δεν τα λες και underground), τα κόμικς με την εικονογράφηση και τη γραφιστική, τη φωτογραφία με το video και το κινηματογράφο. Δεν με ενόχλησε καθόλου που δεν είχε μόνο κόμικς μιας και αυτά που υπήρχαν ήταν υπερ-αρκετά και πιθανότατα (δεν μένω Αθήνα οπότε δεν είμαι σίγουρος) περισσότερα από τις σελίδες κόμικς που παρουσιάζονται σε οποιαδήποτε άλλη έκθεση. Δεν μου "μίλησαν" όλα τα έργα που είδα (και δεν αναφέρομαι μόνο στα κόμικς) αλλά αυτό βέβαια είναι λογικό και αναμενόμενο (δεν μας αρέσουν όλα τα έργα σ'ένα μουσείο ή σε μια γαλερί) είχαν όμως όλα (ή σχεδόν) λόγω ύπαρξης και ένα σκεπτικό από πίσω που το υποστήριζε. Το επίπεδο της ποιότητας όμως στη συντριπτική πλειοψηφία των έργων που είδα ήταν ιδιαίτερα υψηλό. Το σημαντικότερο για'μένα ήταν το γεγονός πως όλες αυτές οι διαφορετικές μορφές τεχνης που παρουσιάστηκαν στο Φεστιβάλ,αντιμετωπίστηκαν ως ένα ενιαίο και αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της τέχνης, όπως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όλα τα έργα τέχνης και φυσικά και τα κόμικς. Και γνωρίζετε όλοι πολύ καλά πως τα κόμικς αποτελούν την πλέον συνδυαστική εκ των τεχνών. Γενικά, έφυγα με μια αίσθηση ικανοποίησης και με αρκετό food for thought. Όσον αφορά τα αρνητικά της όλης διοργάνωσης, εννοείται πως υπήρχαν. Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν κάποιες αδυναμίες χωροταξικής φύσεως κυρίως όσον αφορά τον χώρο των βιβλιοπωλείων και των παρουσιάσεων. Από εκεί και πέρα, η περιοχή είναι περίεργη αλλά δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή ότι απειλούμαι (στη τελική πας νωρίς και επιστρέφεις με παρέα) αλλά και το Γκάζι παλιά έτσι το θυμάμαι. Ο χώρος των συναυλιών δεν προσφέρονταν για κάτι τέτοιο, κυρίως λόγω της κακή ακουστικής και γενικότερα ο συνολικός χώρος θύμιζε περισσότερο έκθεση παρά φεστιβάλ. Αυτό για μ'ένα δεν είναι κάτι κακό αλλά κατανοώ γιατί μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον. Κατ'εμέ η σύγκριση με τα προηγούμενα φεστιβάλ είναι μεν αναμενόμενη αλλά ατυχής στην παρούσα περίπτωση καθώς υπήρχαν πολλές νέοι παράμετροι στην όλη φάση. Από μια συζήτηση πάντως που είχα με τους ανθρώπους της διοργάνωσης, διαπίστωσα πως είχαν ήδη εντοπίσει τα προβλήματα από τις πρώτες μέρες και ξέρουν πολύ καλά τι να αποφύγουν την επόμενη φορά, αν υπάρξει φεστιβαλ και αν γίνει στον ίδιο χώρο. Προσωπικά θα ήθελα να ξαναδώ τουλάχιστον άλλο ένα-βελτιωμένο στα σημεία- φεστιβάλ στον ίδιο χώρο. Αυτά! Όσον αφορά το decadence του χώρου και της απαισιόδοξης αισθητικής είναι καθαρά θέμα γούστου...

Η έκθεση θα γίνει σε μια μεγάλη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εκτός από τον Valt, θα είναι και άλλοι (ενδιαφέροντες θέλουμε να πιστεύουμε) άνθρωποι. Η έκθεση θα διαρκέσει τέσσερεις μέρες, θα έχει πάγκους με βιβλία, παιχνίδια στρατηγικής, σεμινάρια και πολύ κέφι (θέλουμε να ελπίζουμε). Κατάλογος θα τυπωθεί (με όσα από τα έργα ήταν έτοιμα εντός της δωθείσας προθεσμίας) και θα προσφέρεται προς πώληση. Μετά την έκθεση θα γίνει κανονικά διανομή στα βιβλιοπωλεία από την Ένατη Διάσταση η οποία έχει αναλάβει τη συνολική επιμέλεια της έκδοσης. Όσοι αποφασίσαμε να παραβρεθούμε ανεβαίνουμε με πολύ καλή διάθεση και κέφι για ένα όμορφο τετραήμερο. Αλλά ποτέ δεν λέμε όχι σε καλή παρέα. Δεν πρόκειται για τη διοργάνωση που θα άλλάξει τον ρου της ιστορίας των εκθέσεων/εκδηλώσεων κόμικς εν Ελλάδι, αλλά σκοπεύουμε να το απολαύσουμε.

Δεν υπάρχει τεύχος #4. Διαφημίστηκε στο οπισθόφυλλο του #3 (κάτι σχετικό με τα X-Files ήταν το θέμα του) αλλά δεν βγήκε ποτέ.

Ναι, το παρακολουθώ από το τεύχος #140. I'm addicted!

Την Παρασκευή, στις 9 του Νοέμβρη, στις 19:00, στον συνεδριακό χώρο του φεστιβάλ, η Ένατη Διάσταση παρουσιάζει τα άλμπουμ Τα Χρονικά του Πυρετού του Νίκου Μηλιώρη και Επιλαρχία του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου. Για τον Νίκο Μηλιώρη και το έργο του θα μιλήσει ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς. Εκεί θα βρίσκονται και οι δυο δημιουργοί για να συνομιλήσουν με το κοινό και να υπογράψουν αντίτυπα των άλμπουμ τους. Θα χαρούμε πολύ να τα πούμε από κοντά. Και επί τη ευκαιρία της παρουσίασης του νέου του άλμπουμ, ο Νίκος Μηλιώρης ετοίμασε ένα πολύ όμορφο video-trailer: https://vimeo.com/51683035

Άσε μη βάζεις ιδέες. Πού να μετακομίσει ο Μάκης στη Θεσσαλονίκη. Δεν τον λυπάσαι τον άνθρωπο...;

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει σε προσφορά αλλά δεν ήταν ακριβή. 11 ευρώ, αν θυμάμαι καλά, οπότε με μια μικρή έκπτωση... Οκ δεν φτάνει τα 4 της προσφοράς αλλά επειδή κάτι είναι φτηνό δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα και καλό. Όσον αφορά τη διαθεσιμότητα, δεν το κόβω για κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Ρίξε μια ματιά στα γνωστά στέκια.

Αυτό ήταν για 'μενα το πρόβλημα. Ότι δεν μαθαίνεις ακριβώς σωστά τα πράγματα. Η προσέγγιση ήταν πολύ τεχνοκρατική για τα γούστα μου και υπερβολικά αποστασιοποιημένη από το κλίμα της εποχής εκείνης. Οκ, η αντικειμενικότητα είναι απαραίτητη στην ιστορική προσέγγιση των γεγονότων αλλά το να κρίνεις γεγονότα αποκλειστικά με γνώμονα τα δεδομένα και τις αντιλήψεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου, σε οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Ο Τσε, στο συγκεκριμένο άλμπουμ παρουσιάζονταν σαν ένας ρομαντικός που γούσταρε να ξεκινά επαναστάσεις σε διάφορες χώρες του κόσμου. Δεν είμαι ειδικός στον Τσε (έχω διαβάσει μόνο τις τρεις κόμικς βιογραφίες που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα) αλλά σίγουρα δεν ήταν έτσι. Και συγκρίνοντας τις τρεις βιογραφίες, κλείνω προς αυτή των Osterheld/Breccia καθώς είναι η παλαιότερη χρονικά, δημιουργήθηκε ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Τσε και εστιάζει στην ουσία της προσωπικότητας και της δράσης του. Συν το ότι ήταν είναι και η πιο ενδιαφέρουσα τεχνικά, όχι μόνο για το σχέδιο του Breccia όσο για το σενάριο (κυρίως) του Osterheld που δεν περιορίζεται στην στείρα βιογραφική/ιστορική πλευρά των γεγονότων αλλά αφηγείται μια ιστορία κόμικ με αρχή-μέση-τέλος. Αυτά!

Έχει κανείς εικόνα των τίτλων που παρουσιάζονται ώστε να ξέρω τι να αναζητήσω την Παρασκευή (9/11) που θα είμαι εκεί;

Κυκλοφορούν τρεις βιογραφίες του Τσε στην ελληνική αγορά. Αυτή είναι η πιο αδύναμη. Πιο ενδιαφέρουσα βρήκα εκείνη δια χειρός Osterheld και Breccia από τις εκδόσεις ΟΞΥ.

Μέχρι το #10 που έχω διαβάσει το βρήκα πολύ όμορφο. Λίγο αλλόκοτο αλλά ενδιαφέρον. Διαφοροποιείται πολύ από το μεσο superhero κόμικ. Και μιας και είχα διαβάσει ελάχιστη Wonder Woman παλιότερα, χάρηκα που δεν είχα κανένα κενό για την πλοκή ή τους χαρακτήρες. Εκεί που έλεγες "μπα δεν μ'αρέσει" έκανε κάτι ο Azzarelo και κρατούσε το ενδιαφέρον. Τα τρία πρώτα τεύχη ήταν "κάπως" αλλά ΄μόλις μπήκα στο κλίμα της σειράς, την απόλαυσα. Αξίζει να του αφιερώσετε λίγο χρόνο.

Και 'μενα μου άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία αν και δεν είναι τυπικό Hellblazer κόμικ. Για τον Corben θα διαφωνίσω. Μ'αρέσει πολύ η δουλειά του. Και αξίζει να διαβάσετε το πρόσφατο limited series Ragemoor που έκανε για την Dark Horse. Πάντως η αλήθεια είναι πως τα κόμικς του αποπνέουν μια αίσθηση 60s-70s που μάλλον δεν λέει πολλά στους νεώτερους σε ηλικία αναγνώστες...

Θα συμφωνήσω για το κομμάτι που παραλλήλιζε τα γεγονότα του Civil War με πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Θα διαφωνήσω για τα υπόλοιπα. Είναι και θέμα γούστου βέβαια...

Το διάβασα χθες και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα άλμπουμ βαθιά εσωτερικό και ιδιαίτερο. Σκόρπιες σκέψεις και στίχοι αναμιγνύονται με σουρεαλιστικές εικόνες. Όμορφα σχεδιασμένa καρέ/κάδρα αποτυπώνουν πρόσωπα μονίμως παραμορφωμένα ή μασκοφορεμένα αναμεμειγμένα με ετερόκλητα αντικείμενα βιομηχανικής, κυρίως, προέλευσης. Οι μορφές συχνά αποτελούν μέρος ενός συνεχώς επεκτανόμενου βιομηχανικού τοπίου που φαίνεται να καταπίνει τόσο τον χώρο όσο και το σώμα. Η αφηγηματική ροή είναι υποτυπώδης και λειτουργεί περισσότερο ως αφορμή παρά ως τελικός στόχος. Φανταστείτε τον κόσμο του Kaz ρεαλιστικά σχεδιασμένο και χωρίς χιούμορ. Το Red Dot Comix χωρίς την ονειρική ατμόσφαιρα. Την ειρωνική ατμόσφαιρα των κόμικς του Μανιατόπουλου να φλερτάρει με την καταθληπτική αισθητική του Tommas Ott. Αν το καταφέρετε, καταλαβαίνεται τι παίζει με την "Βρώμικη Τρομπέτα". Αν σας αφήνει αδιάφορους αυτή η προσέγγιση δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να σας αρέσει το συγκεκριμένο άλμπουμ. Αν πάλι είστε από αυτούς που απολάμβαναν τα τεύχη του MOV (όπως εγώ) τότε επενδύστε άφοβα. Υ.Γ. Germ, εσύ ούτε να σκεφτείς να πλησιάσεις.

Το έχω γράψει και σε άλλο post το αναφέρω και εδώ: Το Civli War αξίζει να διαβαστεί όπως και τα παραπάνω τομάκια Spider-Man που σχετίζονται μαζί του. Μην ακούτε τα fanboys που γκρινιάζουν!!!. Η ιστορία είναι πολύ καλή και αν τη δεις και από την σωστή οπτική γωνία είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και αξιόλογα events που παρουσιάστηκαν στα mainstream superhero κόμικς. EVER!!! Για να την κατανοήσεις χρείαζονται το The Road to Civil War, το ομώνυμο mini series και τα Spider-Man: Civil war. Αξίζει επίσης το Civil War Frontline και αν πραγματικά γουσταρεις, διαβάζεις και τα 150 τεύχη σε ψηφιακή μορφή. Απαιτώ δικαίωση γι'αυτή τη σειρά! Το ότι τα σκ@τωσε η Marvel αμέσως μετά δεν αναιρεί την καλλιτεχνική της αξία και τους προβληματισμούς που θέτει.

Ώστε εσύ είσαι αυτός που το πήρε από τη Σπηλιά ( άσε με να μαντέψω το αγόρασες κάπου μεταξύ 1997-1999) . Το έβλεπα πολύ καιρό αλλά (μάλλον λόγω φοιτητικής αφραγκίας) δεν το αγόρασα. ΄'Οταν το πήρα απόφαση είχε πουληθεί. Από τότε πρέπει να το πέτυχα άλλη μια φορά αλλά πάλι δεν το αγόρασα (πάλι δεν θυμάμαι γιατί). Δεν το ξαναβρήκα από τότε αλλά σίγουρα το θέλω. Αν υπάρχει κανένα διπλό αντίτυπο...

Επειδή έτυχε να το διαβάσω στην αρχική του μορφή, να αναφέρω πως πρόκειται για ότι πιο εμπεριστατωμένο και περιεκτικό έχει γραφεί για τα ελληνικά κόμικς. Εver!!! Ακόμη και αν ασχολείστε χρόνια με το αντικείμενο θα βρείτε πλήθος πληροφοριών για πράγματα που δεν γνωρίζετε. Αν δεν το αγοράσετε, να το διαβάστε οπωσδήποτε όταν θα φτάσει στη Λέσχη! Υ.Γ. Αντώνη, το cheque στη διεύθυνση που είπαμε...

Ενδιαφέρουσα δουλειά που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Σε σύγκριση με το "Ταξίδι του Λόγου" μου άρεσε λιγότερο (αν και οι εντυπώσεις μου προέρχονται από την πρώτη ανάγνωση) κυρίως λόγο του "χαοτικών" σημείων του σεναρίου. Το πρόβλημα για μένα ήταν περισσότερο τεχνικό και λιγότερο δομικό. Το concept είναι καλό και οι προοπτική ανάπτυξης του μ'αρέσει πολύ αλλά η εκτέλεση κάπου χώλαινε. Επειδή το διάβασα μόνο μια φορά δεν έχω καταλήξει αν το πρόβλημα είναι στη ροή του σεναρίου ή στη προβληματική του σύνδεση με το σχέδιο αλλά κάπου η ιστορία δεν κυλά όπως θα έπρεπε. Επειδή όμως πρόκειται για μια δουλειά σε εξέλιξη και γενικά είμαι θετικός άνθρωπος δεν κολλαω εκεί αλλά σημειώνω πως θα ήθελα πραγματικά η όλη προσπάθεια να ευοδώσει γιατί και το εγχείρημα είναι τολμηρό και το θέμα αποτελεί προσωπικό μου φετίχ. Όσον αφορά το πομπώδες ύφος θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Υπήρε και στο "Ταξίδι του Λόγου" και γενικότερα αποτελεί μέρος της ευρύτερης αισθητικής του αντιεξουσιαστικού χώρου (το έχω συναντήσει και σε άλλα, παρόμοια κείμενα) αλλά όντως εδώ ήταν κάπου too much. Το μήνυμα μπορεί να περάσει και με πιο λιτό ύφος. Σε αυτή την πολύ καλή τιμή και την όμορφη έκδοση αξίζει να το στηρίξετε.

Πήγα σήμερα να πάρω το 26ο και τελευταίο τεύχος του Α΄ κύκλου για να κλείσω τη σειρά (λόγω επαρχίας έρχετε εδώ ένα μήνα μετά) και βρίσκω το 1ο του δεύτερου!!! Που είναι το 26ο τεύχος οέεο; Ελπίζω να πρόκειται για προσωρινό μπέρδεμα της διανομής και να διορθωθεί εντός της εβδομάδας. Και κρίμα για τους αναγνώστες που θα αναγκαστούν να παρακολουθήσουν τον 2ο κύκλο στη νέα του έκδοση. ΟΚ γενικά το μέγεθος δεν μετράει (έτσι λένε δηλαδή...) αλλά στην περίπτωση αυτή, όσοι έχουμε τα τεύχη της ά έκδοσης, βλέπουμε ότι μετράει τελικά. Καταραμένη κρίση...

Μόλις διαπίστωσα πως για κάποιον ακατανόητο λόγο αυτό μου ξ έφυγε (είμαι απαράδεκτος). Μήπως βρίσκεται κάποιο περισευούμενο τέυχος;

Μια μικρή διόρθωση: Αυτός είναι ο Neptune από τους Κυρίαρχους του Σύμπαντος της El Greco. Είναι διαφορετική σειρά από τους Masters of the Universe της Mattel. Το conept πάντως των δύο σειρών είναι παρόμιο...

Διόρθωση: Υπήρχε στο φετινό Comicdom.