TonyMousta

Στην δεκαετία του '50 είχαν βγει χαρτάκια ποδοσφαιριστών από τσίγκο. Πρέπει να έχω μια δεκάδα. Με κάτι απίθανους από το Μεσσολόγγι και τα Πράσινα Πουλιά Καλαμάτας

Εάν το έχουν και μου διέφυγε, οπότε συγγνώμη, μήπως βλέπω ότι τα παλικάρια ξέχασαν να βάλουν το «Fritz the Cat» ; Είναι η σημαία των εναλλακτικών κόμικ της δεκαετίας του '70 και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στους κινηματογράφους.

Το κύριο στοιχείο είναι το «με υπότιτλους». Πρέπει να έχουμε μερικούς από τους χειρότερους ηθοποιούς όταν κάνουν μεταγλώτισση. Αντί να παίζουν τον χαρακτήρα πριμάρουν την φωνή με τον τρόπο που οι υστερικές γιαγιάδες φωνάζουν το «Γιαννάκη το αυγό σου».

Θα ψηφίσω υπέρ της ταινίας και με τα δύο χέρια. Και να προσθέσω ότι ο χαρακτήρας του ποδηλάτη είναι σχεδιασμένος στην φιγούρα του Φάουστο Κόπι ή κατά άλλους του Ζαν Ανκετίλ

Εχει πάντως ενδιαφέρον η επιλογή του ονόματος. Θείος Ντάγκομπερτ. Οπως και έχει ενδιαφέρον ότι στην πρώτη ελληνική έκδοση των Μίκι Μάους τα τρία ανήψια είχαν ονομαστεί Χιούι, Λιούι και Μάκης

Αν μου επιτρέπεις τίποτα το κοινό ανάμεσα στην ζωή στο Ιράν και την Δύση. Ακόμα οι δικοί μας παπάδες και οι θεούσες δεν μπουκάρουν στα σπίτια των πολιτών για να ανακαλύψουν ανατρεπτικά βιβλία.

Πρεπει να είναι περίπου 7.500 κομικ. Τα περισσότερα ξένα. Από ξένα αγαπημένα το Sgt. Fury από 1-120 και φυσικά το Howard the Duck μακράν το πιο έξυπνο κομικ που γράφτηκε. Από ελληνικά το αγαπημένο μου είναι ένα τεύχος «Ασσοι των γηπέδων». Κάπου κοντά στο 1950 με την βιογραφία του Στάνλεϊ Μάθιους

Ο πιο εναλλακτικος χαρακτηρας κομικ στην ιστορια. Σε σημείο να κάνει πλάκα στους χίπι που ήταν οι εναλλακτικοί της εποχής. Ακόμα και ότι κάπνιζε πούρο σε κλειστούς χώρους πρόβλεψε την καταπίεση που θα τραβάγανε οι κανπνιστές μετά από 30 χρόνια. The one, the only Howard the Duck by Steve Gerber.

Από πείρα έχω δει ότι ο Εικονογραφημένος Μικρός Ηρωας στην πρώτη έκδοση του είναι αρκετά ακριβή υπόθεση. Ο Ανεμοδουράς (γιος) δεν τον έχει σε μεγάλη υπόληψη γιατί όπως έλεγε το sequential μαζί με το κείμενο που ορισμένες φορές το έγραφε ο Απτόσογλου ξεπερνούσε τις δυνατότητες του. Πάντως και είναι κανόνας στα comic ότι η ποιότητα ελάχιστες φορές έχει σχέση με την τιμή. Εχω ένα «Διαμάντι». Το νούμερο 4. Σε σπανιότητα σκίζει. Ο Κάσσης αν θυμάμαι καλά το έχει εννιάρι ή δεκάρι. Από ποιότητα είναι για περιτύλιγμα για να μην γράψω τίποτα χειρότερο.

Να προσθέσω λοιπόν ότι τα Κλασσικά έχουν τρεις αριθμήσεις. Την πρώτη από το 1 και πάμε. Την τρίτη που είναι η περισσότερο γνωστή με τα χιλιάρικα. Και μία ενδιάμεση της δεκαετίας του '60 που εμφανίστηκαν τεύχη της πρώτης έκδοσης με διπλή αρίθμηση. Τύπου 1/123, 2/124. Δεν έχω Κλασσικά μπροστά μου για να δώσω κανονικές αντιστοιχίες στα νούμερα. Λοιπόν η διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη έκδοση που κάνει και την διαφορά στην τιμή είναι ότι τα πρώτα τυπώθηκαν σε βαθυτυπία και τα τρίτα σε οφσετ. Η διαφορά στα χρώματα είναι εμφανής και στον πιο άσχετο.

Γεια σε όλους. Η ζωή μου ήταν ένα τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να ασχολούμαι με την συλλογή των κόμικ μου, με το να παρακολουθώ τον τσακωμό του Μάκη με τον Θέμο και με το να κλωτσάω την αθώα μου σκύλα, μέχρι... Μέχρι που γνώρισα όλα αυτά τα υπέροχα παιδιά στο Greekcomics.gr. Η ζωή μου άλλαξε (η ζωή της σκύλας μου ακόμα περισσότερο). Σήμερα βλέπω με άλλη δύναμη το μέλλον. Σας ευχαριστώ όλους (και φυσικά η σκύλα μου). Μαζεύω αμερικάνικα και αγγλικά κόμικ. Αγαπημένο κόμικ το Silent Night του Frank Miller και το Preacher

Από εμένα το Savage Sword of Conan. Το μόνο που μπορεί να το συναγωνιστεί σε repetitive script και υπερβολικό σκίτσο είναι το King Conan