TonyMousta

Γιατί να μην το κάνουμε κλειστό κλαμπ και να σνομπάρουμε όσους θέλουν να γραφτούν ; Τι νόημα έχει να φτιάχνεις κλαμπ όταν όλοι γράφονται ; Τροφή για σκέψη

Ελεγα του Lunatic στο τελευταίο μήτινγκ ότι μιλώντας για παλιές μεταφράσεις στα πρώτα τεύχη του «Γέλιο και Χαρά» τα ανήψια λεγόντουσαν Χιούι, Ντιούι και Μάκης

Το πιο ενδιαφέρον βιβλίο που έχω διαβάσει για την αμερικανική αριστερά είναι το : The radical soap opera: An impression of the American left from 1917 to the present by David Zane Mairowitz. Εκτός του ότι «τρέχει» γιατί το παλικάρι ξέρει να γράφει έχει και μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Οτι η αμερικανική αριστερά έχει το σύνδρομο του μάρτυρα. Οτι περισσότερο από την επιτυχία γούσταρε την δημιουργία μαρτύρων που θα λατρευόντουσαν από τους αριστερούς. Και τώρα το bonus Kafka by David Zane Mairowitz and Robert Crumb. Εχει γράψει βιογραφία του Κάφκα με εικονογράφηση του Crumb.

Οποιος δοκίμασε revival παλαιών σειρών 100 άτομα έμεναν εκστασιασμένα και αυτός έμπαινε μέσα μέχρι τα μπούνια. Αποδείχθηκε με τον Μικρό Ηρωα και με την Μάσκα. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε εποχής τα παιδιά έχουν διαφορετική αισθητική. Το ίδιο συνέβαινε για παράδειγμα όταν έβγαινε στην πρώτη έκδοση ο Μικρός Ηρωας και οι γονείς προσπαθούσαν να επιβάλουν την «Διάπλαση των Παίδων» που ήταν προπολεμικό παιδικό ανάγνωσμα. Τους γράφαμε κανονικά και αν θέλανε να διαβάζουνε Διάπλαση μαγκιά τους. Εμείς διαβάζαμε Μικρό Ηρωα, Υπεράνθρωπο και Μάσκα και ας χτυπιόντουσαν.

Επειδή έχω προλάβει σχεδόν τα πάντα, επειδή ο θείος μου ο Αντώνης μου αγόρασε τους «Αθλιους» στην πρώτη έκδοση του 1951 και μου τους διάβασε έχω συνολική εμπειρία από την ιστορία των κόμικ στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα είναι θέμα κρίσης. Δεν θα αναλύσω όλο το φάσμα των ελληνικών κόμικ, που σηκώνει βιβλίο. Θα αναφερθώ σε ένα μόνο σημείο. Τα «κόμικ» ή «βιβλιαράκια» που τα λέγανε πολύ παλιά ανήκαν στα «επιμορφωτικά» όπως τα Κλασσικά, τα «παιδικά» όπως τα Μίκυ Μάους και τα «περιπέτειας» όπως οι «Μικροί Ηρωες» και οι «Μάσκες». Τα πρώτα επειδή αναφερόντουσαν σε «αριστουργήματα της λογοτεχνείας» ήταν επιτρεπτά στο σπίτι. Τα δεύτερα επίσης. Μόνο που θεωρούντο χάσιμο χρόνου και ηλικιακά περιορισμένα. Οταν το παιδί γινόταν 14-15 ετών και άρχισε να γκομενίζει το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν η υποψήφια να τον δει να διαβάζει τον «Τζόκο και την τζοκίτα». Οπότε πηγαίνανε στο πατάρι και στο πρώτο καθάρισμα ή μετακόμιση τζους και φύγανε. Τα «περιπέτειας» πλην του Μικρού Ηρωα, που ο Ανεμοδουράς την γλύτωνε γιατί αναφερόταν στον αγώνα κατά των Γερμανών ήταν απαγορευμένα στο σχολείο και το σπίτι. Ο Μαγγανάρης είχε προσπαθήσει να κάνει την «Μάσκα» αποδεκτή με το κείμενο στην τελευταία σελίδα, που ανέφερε ότι πάντα το έγκλημα τιμωρείτο και ότι ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς είχε πάει μια φορά σε δεξίωση με την «Μάσκα» στην κωλότσεπη αλλά οι νοικοκυραίοι δεν θέλανε «γκανγκστερικά αναγνώσματα» και λέγανε την φράση «Τι θέλεις να γίνεις ; Γκάνγκστερ ;». Το αποτέλεσμα είναι ορισμένες κατηγορίες να διασωθούν περισσότερο από άλλες. Τα κόμικ γίνανε της μόδας στην δεκαετία του '70, με την στροφή αρχικά στον καραγκιόζη και την μαγεία της λαϊκής κουλτούρας. Για αυτό όταν διαβάζετε Κάσση θα παρατηρήσετε ότι εξυμνεί τα «Ταρζάν, Γκαούρ», τον «Μικρό Ηρωα» αλλά κυρίως τον «Κουρσάρο» που εικονογραφημένος από τον Μποστ έμοιαζε σε τεχνοτροπία με τον Καραγκιόζη. Και τώρα σταματάω γιατί πρέπει να δουλέψω. Δηλαδή να γράψω

Και τώρα θα πρέπει να περάσεις τις τελετές ένταξης στο site. Πρώτα θα πρέπει να μεταφράσεις όλα, επαναλαμβάνω όλα, τα Μίκι Μάους από τα ελληνικά στα τούρκικα. Αν δεν ξέρεις τούρκικα ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις. Μετά... Μετά με το που τελειώσεις την μετάφραση κάνε την post και θα σου πω.

Συμπληρωματικά να γράψω ότι ο Κώστας Καββαθάς είναι δημοσιογράφος με βασική καριέρα στα «Νεα». Οχι ο εκδότης και διευθυντής των 4Τ, «Κώστας» Καββαθάς που στην πραγματικότητα μάλλον ονομάζεται «Βαγγέλης» όπως είχε φανεί από το ψηφοδέλτιο του Δήμου Αθηναίων όταν είχε βάλει υποψηφιότητα με τον Τρίτση. Τώρα τι του ήρθε και το «Βαγγέλης» να το κάνει «Κώστας» άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Μια αντίστοιχη περίπτωση είναι το «Χάρη» Ξύδη πρώην διευθυντή του Sportime που βαφτίστηκε Χαράλαμπος και μικρό τον φωνάζανε «Μπάμπη». Υποπτεύομαι ότι αμφότεροι το έκαναν επειδή έβρισκαν τα κανονικά τους ονόματα λαϊκά. Μια προσφορά των εκδόσεων «Οτι θυμάμαι χαίρομαι» Υ.Γ. Το post είναι σχετικό μόνο ως προς το θέμα του εκδότη. Για το βασικό θέμα του επιφυλάσσομαι.

Μια εντελώς κουφή πληροφορία για το Argyle είναι ότι εκτός ονόματος clan και σκοτσέζικου σχέδιου για ύφασμα κιλτ με το όνομα του clan είναι και το μισό του ονόματος ενός μαύρου group της δεκαετίας του '60. Οι Hollywood Argyles που αν θυμάμαι καλά είχαν παίξει το Alley Oop από όπου και το κόλπο στο μπάσκετ. Αυτά από μνήμης και αν ψάξει κάποιος στο internet θα βρει τις λεπτομέρειες.

Υποκλίνομαι

Θα κοιτάξω να σας αγοράσω αν βρω αύριο στην εφημερίδα. Να βάλω στις προσφορές το βιβλίο ;

Οταν άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία ήμουνα βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα εμφανιζόταν ένας αλβανός μάνατζερ ποδοσφαίρου. Το κανονικό του όνομα θα ήταν Αντονι Μούστα (σχεδον όλα τα αλβανικά επίθετα είναι δισύλλαβα) αλλά για να το εκμοντερνίσει δεν θα ξεπούλαγε το τιμημένο όνομα της φάρας των μουσταίων αλλά θα έκανε το μικρό Τόνι. Φυσικά δεν υπήρξε τέτοιο πρόσωπο αλλά προς τιμήν του επερχόμενου προφήτη του ποδοσφαίρου υιοθέτησα το nick. Το avatar είναι από το πόστερ του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που δείχνει τον Lord Kitchener να επικαλείται τον πατριωτισμό των Αγγλων για να πάνε εθελοντές.

Είναι κόμικ της δεκαετίας του '30. Πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Prince Valiant εμφανίστηκε στο «Πρώτο» στις αρχές της δεκαετίας του '60. Το «Πρώτο» ξεκίνησε σε φορμάτ εφημερίδας με κόμικ, που ανάμεσα τους υπήρχε ο Mandrake ο Μάγος και χωρίς να είμαι βέβαιος ότι σίγουρα θυμάμαι είχε και Flash Gordon. Μετά από μερικά φύλλα εφημερίδας το «Πρώτο» άλλαξε μορφή και κόπιαρε τον «Θεατή». Το Prince Valiant διαδραματίζεται σε μια περίοδο που ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά. Στην περίοδο που ακολούθησε την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σε εμάς δεν διδάσκεται αφού ασχολούμαστε με το Βυζάντιο. Για του Γερμανούς όμως είναι μια σημαντική περίοδος, αφού κατέληξε στην ενθρόνιση του Καρλομάγνου. Ως εκ τούτου το Prince Valiant ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στην Γερμανία. Το κούρεμα του πρίγκηπα, έδωσε την ονομασία του σε ένα δημοφιλές κόψιμο μαλλιών στις πιτσιρίκες της πρώτης μεταπολεμικής εποχής στην Δυτική Γερμανία, που ονομαζόταν Prinz Valiant. Στρατιωτάκια εμπνευσμένα από τον Prince Valiant έβγαλε η γερμανική Elastolin στα 55 mm, από σκληρό πλαστικό. Ηταν μια ακόμα προσφορά των εκδόσεων «Οτι θυμάμαι χαίρομαι»

Το μεγαλύτερο όνομα στους αναρχικούς πριν από 100 χρόνια. Ανεφέρεται σαν ο τρόμος των μπουρζουά αφού έβαζε μόμβες με καρφιά στα καφέ, σκοτώνοντας στην τύχη. Ετσι επειδή το όνομα του πάντα προσπαθώ να το θυμηθώ και συνέχεια το ξεχνάω. Υ.Γ. Αγαπημένο μου πάντως πολιτικό κόμιξ είναι το Luis Riel.

Καλως ήρθες και πρέπει να είμαι ο πλέον γέροντας του site. Για να καταλάβεις έχω γνωρίσει τον Ανεμοδουρά τον πατέρα στην Λέκκα. Το γράφω για να δεις ότι υπάρχουν όλες οι ηλικίες.

Για να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι παλιότεροι. Ο εκδότης της σειράς Νότης Πιτσιλός είναι Ο ΠΙΤΣΙΛΟΣ !!!. Ο μουστάκιας που εμφανιζόταν στα αριστουργήματα του Μεγάλου Μπερτό, όπως «Το παλαμάρι του Βαρκάρη», που μόνιμα κρυβόταν πίσω από βράχια, βάρκες και τα σχετικά και έπαιρνε μάτι το ζευγάρι, κάνοντας... Κάνοντας ότι το ακροατήριο της τσόντας στο σινεμά, το οποίο είχε την δυνατότητα του identify itself with Pitsilos. Μια μέρα θα το δημοσιεύσω στο Cahier de Cinema.