tkollias

Νομίζω ο Granov χρησιμοποιεί μικτές τακτικές (ζωγραφική & PC). Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι τα μελάνια ήταν Terry Austin! Σόρι κιόλας, τι στην ευχή χρειάζεται ο Austin σε αυτό το σχέδιο;!; (Lord Makro, you are a man of my own heart!)

Αγοράστηκε, αν και λίγο δυσκολεύτηκα σε 1-2 περίπτερα. Τελικά το βρήκα στο διπλανό του σπιτιού μου (!!). Εξαιρετική ποιότητα και πάλι. Αν κάτι με "χάλασε" στο ξεφύλλισμα ήταν ότι στην παρουσίαση των στολών έγραφε πχ στολή σχεδιασμένη από Ditko και το σχέδιο ήταν Alan Davis. Φαουλάκι χωρίς λόγο... Κατά τα λοιπά, για μένα έχει ένα ενδιαφέρον καθώς η "νέα" Marvel με έχει ξενερώσει εδώ και χρόνια και κάποια που φαίνονται ενδιαφέροντα και τα είχα χάσει θα τα δω εδώ... (το προηγούμενο πχ το είχα αγοράσει original και ήταν από τα τεύχη που μου έκοψαν τη Marvel, αλλά για να στηρίξω την προσπάθεια το ξανα-πήρα και στα ελληνικά). Διαβάζω που λέτε να σας υπογράψει ο Claremont το Dark Phoenix Saga. Είμαι τόσο μεγάλη απόκλιση πια που σκοπεύω να πάω με original Uncanny X-Men (ενδεχομένως το 125 που ήταν το πρώτο μου αμερικάνικο κόμικ και το 137 για προφανείς λόγους);

Χμ, προσωπικά αντιλήφθηκα ότι θα βγει το Dark Phoenix. Ίδωμεν!

Εξαιρετική έκδοση, η τιμή του πρώτου τόμου είναι απλά κλοπή! Το συνολικό τίμημα φαντάζει μεγάλο, αλλά δεν υπάρχει πουθενά τιμή 10€ για hardcover TPB. Η μετάφραση μοιάζει ΟΚ (αν δεν κάνω λάθος βγαίνει σε συνεργασία με Anubis;). Στο μυαλό μου είναι απλό: Η Panini πριν λίγα χρόνια είχε βγάλει κάτι αντίστοιχο με τις φιγούρες/αγαλματάκια χαρακτήρων Marvel της Eaglemoss. Νομίζω ότι το προχώρησαν πάρα πολύ και αυτό το θεωρώ καλό οιωνό. Καλή τους επιτυχία, θα τους στηρίξω όσο μπορώ, αλλά πρέπει άμεσα να κάνω αναδιάταξη στη βιβλιοθήκη. Ως έχει, δεν χωράνε με τίποτε!!!

Λίγο υπερβολικό να τους έχεις βαρεθεί πάντως μετά από 3 μόνο τεύχη. Σε κάθε περίπτωση, η σειρά θα τελειώσει σύντομα από όσο γνωρίζω... Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι όσο πάει βελτιώνεται. Είπα του Βασίλη μόλις το διάβασα ότι το 3ο τεύχος θα ήθελα να το είχα σχεδιάσει...

Λογικά θα πρέπει να ήρθαν ταυτόχρονα...

Θα προσπαθήσω για συχνότερη παρουσία, αν και ο χρόνος είναι εξαιρετικά περιορισμένος αυτό το διάστημα. 'Όταν ξεκλέβω λίγο, θα με διαβάζετε. Δεν θεωρώ τροχοπέδη το κλασικό σχέδιο. Δεν θα ισοπεδώσω πχ τον Alan Davis, τον George Perez ή τον Mike Zeck και θα πω ότι δεν μπορούν να μιλήσουν στη νέα γενιά επειδή έχουν κλασικό ύφος. Ούτε υπάρχει χάρτης τι αρέσει στις ηλικιακές ομάδες. Αρέσει ό,τι είναι καλό. Τα νέα παιδιά παίζουν κι ευχαριστιούνται Fortnite, παίζουν όμως και πιο arcade παιχνίδια. Η εναλλαγή είναι πιο σημαντική από την πλήρη τυποποίηση. Άλλωστε, η μεγάλη διαφορά στο σχέδιο (για τα δικά μου μάτια) δεν ήταν αυτού καθ' αυτού το σχεδιαστικό κομμάτι αλλά το χρώμα. Εκεί έγινε πραγματική επανάσταση, χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη. Για το σχέδιο, λοιπόν, ειδικά στην υπό διαμόρφωση κουλτούρας αναγνώστη κόμικ νεανική ηλικία, από τη δική μου εμπειρία, το "μοντέρνο" πολύ συχνά απωθεί ή ξενίζει. Για παράδειγμα, το Φάντομ, που προσπαθεί να είναι υπερβολικά μοντέρνο σχεδιαστικά, με αλλεπάλληλα splash pages και ανορθόδοξα καρέ είναι εντελώς δυσανάγνωστο, σε αντίθεση με τις περισσότερες ιστορίες στο Μίκυ ή το Αστερίξ που είναι το ακριβώς αντίθετο. Και ρωτώ, τι είναι μοντέρνο; Αν τα βάλεις κάτω, θα διαπιστώσεις ότι το μοντέρνο που έχει ο μέσος αναγνώστης στο μυαλό του είναι πιθανότατα τουλάχιστον 15-20 χρονών! Έχεις δίκιο, μίλησες για υπόθεση από Lidl, το οποίο δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά το προσπερνώ... Τι σε ενοχλεί τόσο γραφιστικά δεν το "πιάνω", αλλά προφανώς κάτι δεν σου κάθεται. Ίσως να κάνουμε κάποια κουβέντα εκτενέστερα κάποια στιγμή. Τέλος, για να μην δημιουργείται σύγχυση, το κόμικ μας στοχεύει να είναι all ages. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθούμε να πει κάτι σε όλους. Με δεδομένο ότι είναι super hero προφανώς το νεανικότερο κοινό είναι πιο κοντά. Σε αντιστοιχία τηλεοπτικών σειρών, θα το τοποθετούσα με το Flash ή το Agents of S.H.I.E.L.D. και όχι πχ το Lab Rats ή το Mech-X4 (Disney XD). Νεανικό λοιπόν στη βάση του, αλλά όχι μόνο, και σίγουρα όχι αποκλειστικά παιδικό... Το τι κρύβεται βέβαια στο μυαλό του Χειλά μερικές φορές δεν το ξέρει ούτε και ο ίδιος! Αυτά για σήμερα!

Καλησπέρα. Είναι το πρώτο ποστ στο φόρουμ, οπότε καλώς σας βρήκα. Καταρχάς, ευχαριστώ πολύ για τα σε γενικές γραμμές θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια όσον αφορά τον δικό μου ρόλο στο κόμικ Αιώνιος, και με την ευκαιρία και για τα θετικά σχόλια για τον Υπεράνθρωπο. Χωρίς όμως να μπω σε λεπτομέρειες, θα ήθελα να κάνω κάποιες γενικές τοποθετήσεις, με έναυσμα κάποια από τα σχόλιά σας. Η επιλογή του "κλασικού" τρόπου σχεδιασμού της ιστορίας δεν ήταν τυχαία. Αφενός είναι προσωπική προτίμηση, αφετέρου, και με δεδομένο ότι πρόκειται για ένα νέο ξεκίνημα, ήθελα να δοκιμάσω λίγο τα νερά με κάτι πιο κοντά στο comfort zone μου. Το αν αρέσει ή δεν αρέσει, είναι καθαρό υποκειμενικό και σεβαστό. Θεωρώ όμως ολίγον ισοπεδωτικό αυτό που έγραψε παραπάνω ο Dredd ότι δεν υπήρχε κανένα πάνελ που να μην άξιζε λίγη παραπάνω προσοχή. Επίσης, το μέγεθος της έκδοσης είναι για μένα πρωτόγνωρο. σε αυτό το μέγεθος έχω βγάλει μόνο το Λοκάρ, το οποίο ήταν ασπρόμαυρο, άρα καμία σχέση. Δεν είχα ιδέα τι από τα σχέδια εκτυπώνεται καθαρά και τι όχι. Ας πούμε έφαγα κάποιο χρόνο για να προσθέσω μια σταγόνα ιδρώτα, η οποία σχεδόν εξαφανίστηκε στην εκτύπωση και αν δεν ήξερα ότι ήταν εκεί δε θα την πρόσεχα ποτέ. Τα περί στιλ 70ς, 80ς κτλ σηκώνουν πολύ κουβέντα, ειδικά αν μπαίνει με τη στάμπα του υποδεέστερου από το πιο μοντέρνο στιλ. Ποιο είναι αυτό δε θα μπω καν στην διαδικασία να ρωτήσω, γιατί είναι τόσο ασαφές και αυθαίρετο που πιο πολύ θα ταραχτούμε παρά θα συμφωνήσουμε. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η μεγαλύτερη σημασία είναι η ποιότητα στη δουλειά . Αν το 70ς είναι Neal Adams και το μοντέρνο είναι Greg Land, σορι κιόλας, αλλά η σύγκριση είναι χαοτική. Η εκδοτική είναι εντελώς καινούρια, ανεξάρτητα της όποιας εμπειρίας στο χώρο έχουμε οι δημιουργοί, στον εκδοτικό στίβο μπήκαμε πρόσφατα. Νομίζω ο Αιώνιος ήταν το μόλις 3ο τεύχος / κόμικ που εκδίδει η Phase Productions. Θεωρώ λοιπόν υπερβολικά τα σχόλια για τη γραφιστική ανεπάρκεια (επίπεδο Lidl κτλ., που μάλλον έχεις καιρό να πας στα Lidl, btw). Πραγματικά δε νομίζω ότι βρίσκεται τόσο πίσω από άλλες αντίστοιχες δουλειές, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Αν θέλει βελτίωση; Προφανώς και στα σίγουρα θα τη δείτε στο μέλλον. Οι πρώτοι άλλωστε που εντοπίζουμε τις αδυναμίες μας είμαστε εμείς και χαιρόμαστε να λαμβάνουμε κριτική προς βελτίωση. Σε καμία περίπτωση δε θεωρούμε ότι έχουμε βγάλει κάποιο αριστούργημα. Έχουμε βγάλει κάτι που το θεωρούμε αξιόλογο, αξιοπρεπές και τίμιο. Ούτε φανφάρες, ούτε πολλά λόγια. Οι χαρακτηρισμοί "παιδικό", τολμώ να πω μας εκφράζουν κιόλας, σε ένα σημείο. Το κόμικ πρέπει να απευθύνεται στο μεγαλύτερο δυνατό κοινό. Αν αποκλείσουμε το νεανικό κοινό, βάζουμε αυτογκόλ γιγαντιαίων διαστάσεων. Ο μόνος τρόπος να σταθεί η τέχνη που λέγεται κόμικ είναι να αποκτήσει νέους αναγνώστες, τόσο σε πλήθος όσο και σε ηλικία. Αν από το Μίκυ Μάους λοιπόν (που το παίρνει η μαμά από το περίπτερο για το παιδί) θεωρούμε ότι ο αναγνώστης (με το περιορισμένο χαρτζιλίκι του πια) θα πάει κατευθείαν πχ στον Μπλε Κομήτη ή τους Ληστάρχους, τότε χάσαμε ένα σημαντικό ενδιάμεσο στάδιο και πολύ φοβάμαι και το τρένο... Κι εδώ έρχεται και δένει και η παράμετρος "περίπτερο"... Αυτά τα ολίγα, ευχαριστώ για το βήμα και τα λέμε και πάλι σύντομα. Με εκτίμηση, Θάνος Κόλλιας

Ο Τζόκερ προσπαθεί να τρελάνει όνο τον Ντεντ και τον Μπάτμαν (φυσικά!) στην ταινία. Με τον Γκόρτνον δεν ασχολείται καθόλου! Ούτε βασανίζει κανένα ο Τζόκερ, όπως τον Γκόρντον, ούτε πυροβολεί κι αφήνει ανάπηρη κάποια όπως την κόρη του Γκόρντον, και φυσικά, σε καμιά περίπτωση δε λέει αστεία με τα οποία να γελάει ο Μπάτμαν. Ευτυχώς η τανία δεν έχει καμία σχέση με το αίσχος που έγραψε ο Μουρ (καλοσχεδιασμένο αίσχος, βέβαια!). Το Long Halloween δεν το έχω διαβάσει...

Αν πεις και τι σχέση, έστω κατά διάνοια, έχει αυτό με την ταινία, θα καταλάβω ίσως και τι εννοείς... Γιατί κατά τ' άλλα, δεν υπάρχει καμία σχέση. Την ξανάδα χθες βράδυ και μπορώ να πω ότι μου άρεσε όσο και την πρώτη φορά. Η ερμηνεία του Λέτζερ έχει ένα βάθος. Είναι σαν κι αυτό που έγραψε ο Τιμογιαννάκης, έδωσε διάσταση κι εμβάθυνε σε μια καρικατούρα. Ο Νίκολσον ήταν ο Νίκολσον με ένα τρελό μέικ-απ. Ο Λέτζερ ΗΤΑΝ ο Τζόκερ. Πράγμα αναμενόμενο γι' αυτήν την ταινία, καθώς ο Μπέιλ ήταν ο Μπάτμαν, ο Όλντμαν ήταν ο Γκόρντον κτλ, δημιουργώντας εντελώς μοναδικές ερμηνείες και πλάθωντας χαρακτήρες... Νομίζω δικαίως αυτή τη στιγμή θεωρείται ως μία από τις δημοφιλέστερες/καλύτερες ταινία όλων των εποχών από τους επισκέπτες των IMDB & Rotten Tomatoes.

Προσωπικά διαφωνώ με μερικά πράγματα που λέτε:

Γεια και χαρά σε όλους και από μένα. Έχω γραφτεί περίπου 10 μήνες στο φόρουμ και δεν έχω ξαναποστάρει, αλλά καλύτερη αφορμή από αυτή δε νομίζω να βρω... Θεωρώ ότι οι ταινίες από κόμικς, και ειδικά με υπερήρωες, έχουν μερικές πάρα πολύ καλές στιγμές (X2, Batman Begins, Superman the movie, Iron-Man) και μερικές άθλιες (FF, FF2, X-Men 3). Ειδκά την φετινή χρονιά είδαμε μια ταινία με όλα τα θετικά (μιλώ για τον Iron-Man): Καλό στόρι, ηθοποιούς άψογους, εφέ, σασπένς, ηρωικά στοιχεία. Η αλήθεια είναι ότι θεώρησα αυτή την κορυφαία στιγμή της φετινής κόμικς κινηματογραφικής σοδειάς, όταν βγήκα από το σινεμά. Δεν περίμενα με τίποτε οι υπόλοιπες (Hulk, Dark Knight, Hancock, Wanted) μου έμοιαζαν αδύνατο να το ξεπεράσουν. Δεν ήμουν και ο μεγαλύτερος φαν της πρώτης ταινίας του Νόλαν... Πού να' ξερα!!! Θεωρώ ότι η ταινία αυτή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ξεπέρασε ακόμη και το είδος της, καθώς δεν είναι απλά μια ταινία κόμικς. Είναι ένα αστυνομικό θρίλερ, ένα crime movie, ένα έπος. Το σενάριο εξαιρετικά μεστό και απέριττο, σε κρατάει από την αρχή μέχρι την τελευταία σκηνή. Κάθε σκηνή έχει τη σημασία της και προωθεί την ιστορία προς το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Τι να πω για τους χαρακτήρες και τους ηθοποιούς που τους υποδύονται; Τι να πω για τον Τζόκερ, αυτή τη δύναμη της φύσεως; Το απόλυτο χάος, η καταστροφή, ο κοινωνικός καρκίνος. Μεθοδικά και με σχέδιο προσπαθεί να τινάξει ολόκληρη την κοινωνία στον αέρα, προκαλώντας ηθικό αναβρασμό πολύ πιο επικίνδυνο από οποιαδήποτε έκρηξη. Ο Λέτζερ είναι χάρμα ιδέσθαι, κάνοντας το κρίμα της απώλειάς του ακόμη μεγαλύτερο. Ο Μπέιλ είναι ακόμη μια φορά ο Μπατμαν και ο Μπρους Γουέιν, ξεπερνώντας άνετα όλους τους προκατόχους του. Ο χαρακτήρας του Μπάτμαν δε, επιτέλους ένας ΗΡΩΑΣ με τα όλα του. Με ανιδιοτέλεια, με κώδικα κατά του να σκοτώνει, με αρχές, με αστυνομικό δαιμόνιο, με γκάτζετς, με συνείδηση... Μου έχουν λείψει οι θετικοί χαρακτήρες από το πανί. Επιτέλους βρήκαμε ένα. Και οι λοιποί όλοι άψογοι (Μάικλ Κέιν, Μάγκι Γκύλενχααλ, Μόργκαν Φρίμαν, Έρικ Ρόμπερτς, Άαρον Έκχαρτ, Σίλλιαν Μέρφι, ακόμη και Γουίλιαμ Φίκτνερ -Άλεξ Μαχόν από το Prison Break!- και Νέστρο Κάρμπονελ -ο Ρίτσαρντ από το Lost!- υποκλίνομαι στη λάμψη σας), με κορυφαίο τον ατελείωτο Γκάρι Όλντμαν, που δεν παριστάνει τον Γκόρντον, αλλά είναι ο Γκόρντον. Και από δράση, περιπέτεια, γκάτζετς, δυνατές σκηνές, εφέ, ήχο κτλ η ταινία ήταν επίσης top. Τρέξτε αμέσως! Υ.Γ. Χωρίς ίχνος διάθεσης αντιπαράθεσης, θα ήθελα να επισημάνω ότι ένα από τα θετικότερα στοιχεία της ταινίας για μένα ήταν ότι αγνόησε χαρακτηριστικά (να πω προκλητικά; ) το εντελώς ξόφαλτσο -και φάλτσο- Killing Joke (αυτό που ο Τζόκερ έχει origin κι ο Μπάτμαν γελάει με τα ανέκδοτα του εχθρού του). Το αναφέρω γιατί κάποιος παραπάνω είπε ότι είχε η ταινία επιρροές από αυτό και ειλικρινά απόρρησα μήπως κι έβλεπα άλλη ταινία!