tkollias

Τελικά λείπουν τα 2 τεύχη από το X-Men. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν, αλλά έτσι μιλάμε για τον πιο λεπτό από τους τόμους... Α! Με το κινητό για κάποιο λόγο δεν είχα δει τα παραπάνω σχόλια.

Το God Loves Man Kills ήταν ένα εξαίρετο Graphic Novel. Βέβαια, είναι από αυτά που βασίστηκε η σταδιακή ηρωοοποίηση του Magneto, κάτι που απεχθάνομαι, αλλά η ιστορία είναι καλογραμμένη και καλοσχεδιασμένη. Το μόνο αρνητικό είναι ότι ο σκιτσογράφος Brent Anderson αποτέλεσε ουσιαστικά την εναλλακτική του Neal Adams, ο οποίος ενώ σχεδίασε κάποιες (απίθανες) σελίδες, αναγκάστηκε να τα παρατήσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες . Ομολογώ ότι θα προτιμούσα 100 φορές τον Neal... Πάρτε μια γεύση: https://classicxmen.tumblr.com/post/179962988848/unpublished-x-men-graphic-novel-pages-by-neal

Στενοχωριέμαι... Μόνο που βλέπω το όνομα του Wieringo στα credits νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Πολύ νέος...

Πάντως πιο non-issue από το θέμα με την Jean Dewolff δεν υπάρχει. Μόνο όποιος για κάποιον λόγο απέκτησε ξαφνικά όλα τα Spectacular Spider-Man και τα διαβάζει με τη σειρά μπορεί να επικαλεστεί ότι έφαγε spoiler. Σκέψου ότι οι συλλογές τιτλοφορούνται έτσι, το ξέρεις από το εξώφυλλο!

Σχεδόν ισχύει το παραπάνω. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπήρχαν την εποχή των ιστοριών με το μαύρο κοστούμι που περιέχει ο τόμος 3 τίτλοι Spider-Man με διακριτές ιστορίες. Amazing. Spectacular & Team up. Το τελευταίο καταργήθηκε κάποια στιγμή και προέκυψε το Web, του οποίου βλέπουμε την πρώτη ιστορία. Σιγά σιγά άρχισαν να τα συνδέουν. Μετά την επιτυχία του McFarlane του δώσανε δικό του τίτλο, το σκέτο Spider-Man. Οι τίτλοι πλέον ήταν 4 και ακόμη και μετά την απόσχιση της Image διατηρήθηκαν πολύ δεμένοι και σχςδόν ακολουθούσαν το ίδιο storyline (το ίδιο γινόταν τότε και με τον Superman και τον Batman). Το Wolverine περιέχει ένα αυτόνομο limited series (Claremont/Miller) και την συνέχεια της ιστορίας σε 2 τεύχη Uncanny X-Men (Claremont/Smith).

Δεν καταλαβαίνω τη διάκριση. Το ρετρό είναι δάνειο από τη γαλλική. Αυτά που αναφέρεις είναι η ίδια λέξη. Ο McFarlane δε θα μπορούσε να σχεδιάζει ρετρό το 1987-88, ήταν το μοντέρνο τότε στιλ του. Αν τώρα σχεδίαζε με το ίδιο στιλ μια ιστορία θα το συζητάγαμε...

Υποθέτω ότι η παράλειψη στα credits οφείλεται στους τόμους του εξωτερικού. Όσον αφορά το χαρακτηρισμό "ρετρό" να πω ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Ρετρό θα χαρακτήριζα κάποιον που τώρα θα έφτιαχνε κάτι που μοιάζει με τα παλιά. Όταν ο Frenz και ο McFarlane σχεδίαζαν τις ιστορίες αυτές ήταν πολύ φρέσκο πράγμα (ειδικά ο Todd!). Ο Frenz έφερνε ολίγον σε συνδυασμό Ditko με Buscema, αλλά με αρκετά μοντέρνα για τότε στοιχεία...

Αρχίζω να εκνευρίζομαι με τις ελλιπείς αναφορές στους δημιουργούς. Ξεπερνώ το γεγονός ότι ενώ οι DeFalco/Frenz είναι υπεύθυνοι για το 60% του τόμου και στο εξώγυλλο αναφέρονται οι Michelinie/McFarlane, αλλά καμία αναφορά στη σελίδα με τα credits στους Breeding, McLeod & Byrne; Ειδικά οι 2 τελευταίοι δεν αναφέρονται πουθενά! Για την ιστορία ο McLeod μελανώνει τον McFarlane στις σελίδες της πρώτης του εμφάνισης ενώ ο Byrne σχεδιάζει την απόδραση του κουστουμιού από το Baxter Building.

Το Wolverine είναι το Limited Series (1982) με σχέδιο Frank Miller/Joe Rubinstein. Δεν είναι δηλαδή τα 4 πρώτα της σειράς που ξεκίνησε ο Claremont με τον John Buscema αρκετά χρόνια μετά (1988). Η πλάκα για την εν λόγω σειρά είναι ότι ο Miller τη σχεδίασε με πολύ χώρο για να μπουν τα πολλά λόγια του Claremont, αλλά ο τελευταίος έκανε την έκπληξη και για κάποιο λόγο έβαλε χαλινάρι και το κείμενο είναι αρκετά μετρημένο για τα δεδομένα του, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια... άπλα στις εικόνες. Από ό,τι είδα συμπεριλαμβάνονται και τα υπέροχα Uncanny X-Men 172-173 σε σχέδιο Paul Smith/Bob Wiacek. Πολύ καλή επιλογή...

Χρήστο, γιατί προ 2000; Τι έχει αλλάξει δηλαδή; Είδαμε και το House/Power of X που το κάνανε λύσσα στις παραπομπές για να βγει κάποια άκρη και το οποίο θεωρείται κορυφή για τη χρονιά που πέρασε...

Μα, αυτά τα τεύχη αποτελούν το 99% της Marvel! Τι θα μείνει;!;

Δε νομίζω ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα... Αντιλαμβάνομαι τις ανάγκες να αλλάζουμε πράγματα, απλά εδώ δε χρειαζόταν. Η αλλαγή ούτε χώρο κερδίζει, ούτε προσδίδει κάτι λόγω αλλαγής γλώσσας, ενώ αντίθετα χάνεται το νόημα. Και, ναι, Μάρλο ο τύπος δεν έχει ξαναδεί, αυτό είναι το νόημα. "Χάνεται" το πόσο θεά υποτίθεται ότι είναι η συγκεκριμένη...

Η σωστή μετάφραση δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβής και λέξη προς λέξη, αλλά πρέπει να αποδίδει το νόημα. Το νόημα εδώ είναι ότι το σφύριγμα είναι τονωτικό για την ψυχολογία της Μάρλο, αλλά η θέα της Μάρλο είναι εμπειρία ζωής για τον άγνωστο τύπο. Ο τρόπος με τον οποίο μεταφράστηκαν, τα εξισώνει. Μια απλή επιλογή θα ήταν: -Μου' φτιαξες της μέρα. -Κι εσύ τη ζωή! Και δεν έχει καμία σχέση με το αν έχω διαβάσει (που έχω!) χειρότερες μεταφράσεις. Ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο...

Είμαι πολύ κακός αν σχολιάσω ότι η παρακάτω μετάφραση είναι οριακά απαράδεκτη για τα γούστα μου; Εξαιρετικά πρόχειρη και καθόλου σωστή απόδοση του τι λένε στο πρωτότυπο κείμενο!

Τα κόμικς χρωματίζονταν τότε με 4χρωμία, κόκκινο, πράσινο, μπλε και μαύρο. Το γκρι για να το πετύχουν θα χρειαζόταν συνδυασμό των 3 πρώτων, ίσως και των 4. Αυτό σήμαινε μεγαλύτερη προσπάθεια/χρόνο αλλά και πιο μεγάλο κόστος. Απόδειξη ότι γκρι χρώμα πάρα πολύ σπάνια βλέπαμε. Γενικά, επέλεγαν όσο το δυνατό πιο απλοποιημένες χρωματικές επιλογές. Γι' αυτό και οι ήρωες, που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των σελίδων, είχαν χρώματα βασικά (μπλε, κόκκινο, κίτρινο) ενώ οι κακοί συνδυασμούς τους (τα αντίθετα πορτοκαλί, πράσινο, μοβ).