Μετάβαση στο περιεχόμενο

tkollias

Members
  • Περιεχόμενο

    63
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από tkollias

  1. Τελικά λείπουν τα 2 τεύχη από το X-Men. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν, αλλά έτσι μιλάμε για τον πιο λεπτό από τους τόμους... Α! Με το κινητό για κάποιο λόγο δεν είχα δει τα παραπάνω σχόλια.
  2. Το God Loves Man Kills ήταν ένα εξαίρετο Graphic Novel. Βέβαια, είναι από αυτά που βασίστηκε η σταδιακή ηρωοοποίηση του Magneto, κάτι που απεχθάνομαι, αλλά η ιστορία είναι καλογραμμένη και καλοσχεδιασμένη. Το μόνο αρνητικό είναι ότι ο σκιτσογράφος Brent Anderson αποτέλεσε ουσιαστικά την εναλλακτική του Neal Adams, ο οποίος ενώ σχεδίασε κάποιες (απίθανες) σελίδες, αναγκάστηκε να τα παρατήσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες . Ομολογώ ότι θα προτιμούσα 100 φορές τον Neal... Πάρτε μια γεύση: https://classicxmen.tumblr.com/post/179962988848/unpublished-x-men-graphic-novel-pages-by-neal
  3. Στενοχωριέμαι... Μόνο που βλέπω το όνομα του Wieringo στα credits νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Πολύ νέος...
  4. Πάντως πιο non-issue από το θέμα με την Jean Dewolff δεν υπάρχει. Μόνο όποιος για κάποιον λόγο απέκτησε ξαφνικά όλα τα Spectacular Spider-Man και τα διαβάζει με τη σειρά μπορεί να επικαλεστεί ότι έφαγε spoiler. Σκέψου ότι οι συλλογές τιτλοφορούνται έτσι, το ξέρεις από το εξώφυλλο!
  5. Σχεδόν ισχύει το παραπάνω. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπήρχαν την εποχή των ιστοριών με το μαύρο κοστούμι που περιέχει ο τόμος 3 τίτλοι Spider-Man με διακριτές ιστορίες. Amazing. Spectacular & Team up. Το τελευταίο καταργήθηκε κάποια στιγμή και προέκυψε το Web, του οποίου βλέπουμε την πρώτη ιστορία. Σιγά σιγά άρχισαν να τα συνδέουν. Μετά την επιτυχία του McFarlane του δώσανε δικό του τίτλο, το σκέτο Spider-Man. Οι τίτλοι πλέον ήταν 4 και ακόμη και μετά την απόσχιση της Image διατηρήθηκαν πολύ δεμένοι και σχςδόν ακολουθούσαν το ίδιο storyline (το ίδιο γινόταν τότε και με τον Superman και τον Batman). Το Wolverine περιέχει ένα αυτόνομο limited series (Claremont/Miller) και την συνέχεια της ιστορίας σε 2 τεύχη Uncanny X-Men (Claremont/Smith).
  6. Δεν καταλαβαίνω τη διάκριση. Το ρετρό είναι δάνειο από τη γαλλική. Αυτά που αναφέρεις είναι η ίδια λέξη. Ο McFarlane δε θα μπορούσε να σχεδιάζει ρετρό το 1987-88, ήταν το μοντέρνο τότε στιλ του. Αν τώρα σχεδίαζε με το ίδιο στιλ μια ιστορία θα το συζητάγαμε...
  7. Υποθέτω ότι η παράλειψη στα credits οφείλεται στους τόμους του εξωτερικού. Όσον αφορά το χαρακτηρισμό "ρετρό" να πω ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Ρετρό θα χαρακτήριζα κάποιον που τώρα θα έφτιαχνε κάτι που μοιάζει με τα παλιά. Όταν ο Frenz και ο McFarlane σχεδίαζαν τις ιστορίες αυτές ήταν πολύ φρέσκο πράγμα (ειδικά ο Todd!). Ο Frenz έφερνε ολίγον σε συνδυασμό Ditko με Buscema, αλλά με αρκετά μοντέρνα για τότε στοιχεία...
  8. Αρχίζω να εκνευρίζομαι με τις ελλιπείς αναφορές στους δημιουργούς. Ξεπερνώ το γεγονός ότι ενώ οι DeFalco/Frenz είναι υπεύθυνοι για το 60% του τόμου και στο εξώγυλλο αναφέρονται οι Michelinie/McFarlane, αλλά καμία αναφορά στη σελίδα με τα credits στους Breeding, McLeod & Byrne; Ειδικά οι 2 τελευταίοι δεν αναφέρονται πουθενά! Για την ιστορία ο McLeod μελανώνει τον McFarlane στις σελίδες της πρώτης του εμφάνισης ενώ ο Byrne σχεδιάζει την απόδραση του κουστουμιού από το Baxter Building.
  9. Το Wolverine είναι το Limited Series (1982) με σχέδιο Frank Miller/Joe Rubinstein. Δεν είναι δηλαδή τα 4 πρώτα της σειράς που ξεκίνησε ο Claremont με τον John Buscema αρκετά χρόνια μετά (1988). Η πλάκα για την εν λόγω σειρά είναι ότι ο Miller τη σχεδίασε με πολύ χώρο για να μπουν τα πολλά λόγια του Claremont, αλλά ο τελευταίος έκανε την έκπληξη και για κάποιο λόγο έβαλε χαλινάρι και το κείμενο είναι αρκετά μετρημένο για τα δεδομένα του, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια... άπλα στις εικόνες. Από ό,τι είδα συμπεριλαμβάνονται και τα υπέροχα Uncanny X-Men 172-173 σε σχέδιο Paul Smith/Bob Wiacek. Πολύ καλή επιλογή...
  10. Χρήστο, γιατί προ 2000; Τι έχει αλλάξει δηλαδή; Είδαμε και το House/Power of X που το κάνανε λύσσα στις παραπομπές για να βγει κάποια άκρη και το οποίο θεωρείται κορυφή για τη χρονιά που πέρασε...
  11. Δε νομίζω ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα... Αντιλαμβάνομαι τις ανάγκες να αλλάζουμε πράγματα, απλά εδώ δε χρειαζόταν. Η αλλαγή ούτε χώρο κερδίζει, ούτε προσδίδει κάτι λόγω αλλαγής γλώσσας, ενώ αντίθετα χάνεται το νόημα. Και, ναι, Μάρλο ο τύπος δεν έχει ξαναδεί, αυτό είναι το νόημα. "Χάνεται" το πόσο θεά υποτίθεται ότι είναι η συγκεκριμένη...
  12. Η σωστή μετάφραση δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβής και λέξη προς λέξη, αλλά πρέπει να αποδίδει το νόημα. Το νόημα εδώ είναι ότι το σφύριγμα είναι τονωτικό για την ψυχολογία της Μάρλο, αλλά η θέα της Μάρλο είναι εμπειρία ζωής για τον άγνωστο τύπο. Ο τρόπος με τον οποίο μεταφράστηκαν, τα εξισώνει. Μια απλή επιλογή θα ήταν: -Μου' φτιαξες της μέρα. -Κι εσύ τη ζωή! Και δεν έχει καμία σχέση με το αν έχω διαβάσει (που έχω!) χειρότερες μεταφράσεις. Ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο...
  13. Είμαι πολύ κακός αν σχολιάσω ότι η παρακάτω μετάφραση είναι οριακά απαράδεκτη για τα γούστα μου; Εξαιρετικά πρόχειρη και καθόλου σωστή απόδοση του τι λένε στο πρωτότυπο κείμενο!
  14. Τα κόμικς χρωματίζονταν τότε με 4χρωμία, κόκκινο, πράσινο, μπλε και μαύρο. Το γκρι για να το πετύχουν θα χρειαζόταν συνδυασμό των 3 πρώτων, ίσως και των 4. Αυτό σήμαινε μεγαλύτερη προσπάθεια/χρόνο αλλά και πιο μεγάλο κόστος. Απόδειξη ότι γκρι χρώμα πάρα πολύ σπάνια βλέπαμε. Γενικά, επέλεγαν όσο το δυνατό πιο απλοποιημένες χρωματικές επιλογές. Γι' αυτό και οι ήρωες, που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των σελίδων, είχαν χρώματα βασικά (μπλε, κόκκινο, κίτρινο) ενώ οι κακοί συνδυασμούς τους (τα αντίθετα πορτοκαλί, πράσινο, μοβ).
  15. Θα στο χαλάσω πολύ αν σου πω ότι η συγκεκριμένη τεχνική προϋπάρχει κατά πολύ των σειρών/ταινιών; Προέρχεται από το run του Claremont και είχε και όνομα: Fastball Special!
  16. Ο Hulk στην πρώτη του εμφάνιση είχε χρωματιστεί γκρι. Στην επόμενη, μιας και το γκρι τότε κόστιζε πιο πολύ στα εκτυπωτικά, χρωματίστηκε πράσινος. Φυσικά, για χρόνια κανείς δεν το έκανε θέμα. Συνέχιζαν κανονικά λες και τίποτε δεν είχε αλλάξει. Ο Hulk εν τω μεταξύ άρχισε να χαζεύει, μέχρι που έφτασε να συμπεριφέρεται σαν παιδί. Μετά από 25 χρόνια ο Peter David, ξεκινώντας ένα γαϊτανάκι ατυχών/ανόητων/επικίνδυνων επιλογών, αποφάσισε να εντάξει τον διαφορετικό χρωματισμό και την αλλαγή στην προσωπικότητα στο continuity, και έτσι καταλήξαμε στις διαφορετικές προσωπικότητες, τις οποίες περιγράφει η ιστορία αυτή. Και να μεν ο David είχε τον τρόπο να καταφέρει να το κάνει όλο αυτό ενδιαφέρον, όμως ούτε οι συνεχιστές του ούτε όσοι το αντέγραψαν σε άλλους ήρωες το είχαν και καταλήξαμε σε πολλές βλακείες τα επόμενα χρόνια.
  17. Γιατί αλλάξαμε το credit στον inker στο 4ο τεύχος; Ασέβεια! Το όνομα αυτού Sam De La Rosa! Εξαιρετική επιλογή, πολύ καλό σχέδιο από την πρώιμη εποχή του Dale Kewon, με υπέροχο μελάνωμα από τον έμπειρο Bob McLeod, αν και το αποτέλεσμα της ανάμιξής τους έμοιαζε υπερβολικά με Byrne. Από το επόμενο τεύχος άλλαξαν και inker, ανέλαβε ο θεϊκός Mark Farmer. Δύσκολο να τα δούμε όμως καθώς η ιστορία συνεχίστηκε για πολλά τεύχη, μετά και την αποχώρηση του Keown για την Image και την ανάληψη του εξαιρετικού Gary Frank!
  18. Μιας και ο συγκεκριμένος τόμος προφανώς ΔΕΝ περιέχει όλο το run του Mcfarlane, θα έλεγα ότι έπεσα διάνα, όχι κοντά! :-) Δεν ήξερα βέβαια ότι συμπεριλαμβάνει κάτι και εκτός Amazing, οπότε μου ξέφυγε το Web of Spider-Man και χάνω ένα πόντο από αυτό!
  19. Ήταν αλήθεια μπερδεμένη η σειρά; Ίσως, αλλά όχι ότι πχ το 259 είχε βγει πριν το 258. Ο λόγος για το όποιο μπέρδεμα νομίζω οφειλόταν στο ότι το εβδομαδιαίο τότε ελληνικό Spider-Man είχε κατορθώσει να προλάβει την αμερικάνικη έκδοση, με αποτέλεσμα κάποια τεύχη να βγαίνουν ταυτόχρονα! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει από ένα σημείο και μετά (Frenz run) πλέον νέο υλικό και ξεκίνησαν τις αλχημείες (Marvel Tales, Marvel Team Up ή Rom ως πρώτη ιστορία κτλ)... Όλα είχαν βγει από τον Καμπανά. Τα του McFarlane μάλιστα πρέπει να ήταν από τα τελευταία που είχαν βγει σε μικρό μέγεθος, πριν την αλλαγή στο μεγάλο/έγχρωμο...
  20. Προφανώς δικαίωμά μας να έχουμε αντίθετες απόψεις Χωρίς να μπω όμως σε λεπτομέρειες και ξεστρατίσουμε, θεωρώ απαράδεκτο το σεναριακό εύρημα της Μόιρα, το deus ex machina παίρνει διαστάσεις γιγαντισμού, ενώ καθαρά από άποψη κόμικ νοοτροπίας και τεχνοτροπίας τα charts και τα poweproints είναι εκτός τόπου και χρόνου. Τέλος, 12 τεύχη για να πούμε τι ακριβώς; Και από πού κι ως πού το κρίνω νωρίς; Πρέπει, αφού διάβασα 12 τεύχη, να περιμένω τι θα γίνει σε ένα χρόνο σε 10 τίτλους; Έλεος, ούτε χρόνος ούτε χρήμα υπάρχει για όλο αυτό. Αφού δεν κατάφερε να με κερδίσει σε 12 τεύχη δε θα με κερδίσει ποτέ... Ας τα πούμε με pm πάντως, αν θες, για να μην κανιβαλίσουμε την ωραία κουβέντα που κάνουμε εδώ για τη συλλογή.
  21. Αυτή η ιστορία, καθώς και η συνέχεια, τολμώ να πω ότι είναι η καλύτερη ιστορία της Marvel τα τελευταία 20-25 χρόνια. Το υπέροχο σχέδιο του Cassaday, οι Whedonικοί διάλογοι, οι ανατροπές, η γλύκα κι η νοσταλγία που βγάζει, αλλά και οι πρωτότυπες σκέψεις και επιλογές την εκτίναξαν στα ύψη των προτιμήσεών μου. Ξεκάθαρα με έκανε να αντιληφθώ τι ήταν αυτό που δε μου άρεσε στο run του Morrison, δηλαδή την πλήρη απουσία συναισθήματος . Ο Morrison εστίασε στο kinky/wierd/innovative τόσο πολύ που έχασε το νόημα των X-Men, οι οποίοι ελέω Claremont είχαν τεράστιες ποσότητες συναισθήματος και feel good αισθητικής. Αυτό το επανέφερε ο Whedon, απογειώνοντας τη σειρά, επικέντρωσε στους αγαπημένους χαρακτήρες, καταλήγοντας να κάνει οριακά συμπαθή ακόμη και την (άχρηστη και μισητή για τα γούστα μου) Έμμα Φροστ (τρελαίνομαι κάθε φορά που ο Σκοτ της τη "λέει")... Μακάρι να είχε μείνει παραπάνω το δίδυμο, αλλά ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, καθώς κατάφεραν σε 24 (;) τεύχη να απογειώσουν τους X-Men και πάλι, με απλές συνταγές χωρίς φανφάρες και τρέλες, σε ύψη που δυστυχώς φοβάμαι δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε ποτέ (όπως στα δικά μου μάτια αποδείχτηκε από το πρόσφατο πολυδιαφημισμένο και απόλυτα αποτυχημένο εγχείρημα του Hickman). Πάμε για το επόμενο τώρα...
  22. Για τον Καμπανά, και εστιάζοντας στη 2η χρονικά προσπάθεια, χωρίς να έχω ιδέα τι νούμερα έκανε, κυκλοφορούσε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, όπου το έντυπο ήταν μονόδρομος, τα αυθεντικά αμερικάνικα δυσεύρετα για τους μη μυημένους (αλλά ακόμη και για αυτούς κάποιες φορές!), και η πρακτική ήταν εβδομαδιαία κόμικς, όπως Μίκυ Μάους, Μπλεκ, Αγόρι, Σπάιντερ-Μαν (δεν συμπεριλαμβάνω τα κοριτσίστικα απλά γιατί δεν τα ξέρω), Βαβούρα κτλ. Η ποιότητα ήταν αντίστοιχη σε όλα (pulp), με τραγικό λέτερινγκ, χάλια επιμέλεια, μέτρια εκτύπωση, αλλαγή σελίδων με άθλιες επεμβάσεις, μισές ασπρόμαυρες σελίδες, μικρό μέγεθος κτλ, ώστε να παραμείνει το κόστος μικρό. Θεωρώ ότι ήταν αρκετά επιτυχημένο μοντέλο, πολύ αγαπήσαμε τα κόμικς από εκεί, γνωρίσαμε νέους τίτλους, διαβάσαμε παλιές συλλεκτικές ιστορίες κτλ. Προφανώς ποιοτικά απέχει από τα σημερινά στάνταρ, αλλά γενικά η νέα εποχή είναι πολύ κακομαθημένη. Η δική μου γενιά παρακολουθούσε άθλιες παραγωγές σε άθλιες τηλεοράσεις, ζούσε χωρίς κονσόλες, τα αμερικάνικα κόμικς ήταν τυπωμένα σε λεπτό χαρτί εφημερίδας, δεν υπήρχε ίντερνετ, οπότε τα εβδομαδιαία περιοδικά κόμικς ήταν στον ποιοτικό μέσο όρο της εποχής. Η όποια σύγκριση με το σήμερα είναι είναι εντελώς αβάσιμη. Και επειδή θα ακουστεί το επιχείρημα για τη Μαμούθ που ακολούθησε, ναι, προφανώς η ποιότητα ήταν κατά πολύ βελτιωμένη, αλλά πρώτον ακολούθησε χρονικά και δεύτερον το μοντέλο ήταν διαφορετικό (διμηνιαίο και μετά μηνιαίο). Έσπρωξε τον Καμπανά να αλλάξει κι αυτός τα δεδομένα, κι εντέλει και τα δύο κατέληξαν εκεί που κατέληξαν...
  23. Κατάθλιψη με πιάνει μερικές φορές με όσα διαβάζω. Κι ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω να θίξω κανενός τα γούστα, τα δικά μου εκφράζω. Δυστυχώς, σε κάποιους θα φανώ σαν γκρινιάρης παλιόγερος. Κάποιες ιδέες τα τελευταία χρόνια μου μοιάζουν τόσο ξοφλημένες που με πιάνει το κεφάλι μου που βλέπω να έχουν γίνει αποδεκτές από μερίδα του αναγνωστικού κοινού... Bucky/Winter Soldier: Ειλικρινά, νομίζει κανείς ότι ο Brubaker είναι ο πρώτος που σκέφτηκε την επιστροφή του Μπάκι; Δεν υπήρξε συγγραφέας στο Καπ που να μην το ρίξει στο τραπέζι και να μην απορριφθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η διαφορά; Η απαράδεκτη ομάδα editors της Marvel, με πρώτο και καλύτερο (;) τον αντιπαθέστατο Quesada. Κι αν στο σινεμά λειτουργεί, γιατί ο Καπ κοιμόταν 70-75 χρόνια χωρίς να ξέρει τι γινόταν και ο Μπάκι απλά επέστρεψε στην επόμενη ταινία, στα κόμικς ο χαρακτήρας του Καπ βγαίνει πολλαπλά ζημιωμένος μιας και ήταν ενεργός για αρκετά χρόνια ταυτόχρονα με τον Winter Soldier και δεν δικαιολογείται να του έχει ξεφύγει κάτι τόσο χτυπητό. Και φυσικά οι αλχημείες δίνουν και παίρνουν για να τα κουμπώσουμε... Wolverine Origins: Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος. Γενιές συγγραφέων δεν το έκαναν, όχι γιατί δεν είχαν κάτι καλό να πουν, αλλά γιατί το μυστηριώδες παρελθόν του ήταν αυτό που έδινε την αίγλη στον χαρακτήρα και η όποια αποκάλυψη θα ωχριούσε σε σχέση με το να μην αποκαλυφθεί ποτέ . Και στο τέλος καταλήξαμε στη νερόβραστη ιστορία του James Howlett. WTF! Ultimate Spider-Man/Universe: Ας φτιάξουμε διαφορετικές version έτσι για να έχουμε. Ποτέ δεν το κατάλαβα, ποτέ δεν το συμπάθησα. Η μόνη ουσιαστική συνεισφορά η φάτσα του Nick Fury/Samwell Jackson, αλλά κι αυτό με πολλά ερωτηματικά... Γενικά, η Marvel θεωρώ ότι έχει πληγεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία 15 χρόνια με τον ελλιπή έλεγχο των σούπερ-σταρ συγγραφέων που πήραν τα ηνία, καθώς οι ιδέες από το House of Ideas ήταν από τον πάτο του βαρελιού, με ελάχιστες φαεινές εξαιρέσεις. Οι προηγούμενες γενιές (Miller, Simonson, Byrne, Claremont, Stern κλπ), με τα καλά και τα κακά τους, έκαναν τα αδύνατα δυνατά να παρουσιάσουν πρωτότυπες ιδέες χωρίς να βλάψουν ανεπανόρθωτα τους χαρακτήρες ή να σβήσουν το παρελθόν. Μάλλον γερνάω γρηγορότερα από όσο νόμιζα...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.