GeoTrou

Ditto

Ξεκίνησα κι εγώ να το διαβάζω επιτέλους, χάρη στην ευγενική χορηγία της (που νομίζει ότι θα της επιτρέψω τους τόμους), και μόλις τέλειωσα το Book I. Δεν έχω και πολλά να πω, τα σπάει, είναι από τα λίγα κόμικς που μένουν μαζί μου για ώρες αφότου κλείνω το βιβλίο. Δυσκολεύομαι να βρω κάποιο αρνητικό, αν και φαντάζομαι όλο και κάτι θα μου κάτσει στραβά στο μέλλον. Αυτά τα ολίγα προς το παρόν και αρχίζω να βάζω στην άκρη λεφτά για να την αποκτήσω κι εγώ κάποια στιγμή

Θεωρητικά κάθε «αριστούργημα» είναι υπερτιμημένο, οπότε απλά παίρνεις αυτά και ανακατέβεις λίγο τη σειρά

Σελίδα από το πρώτο άλμπουμ του 12 Μήνες Θητεία του Σπύρου Κόντη

Me too, what a coincibence

Διαβάστηκε και το τρίτο τεύχος. Νομίζω είναι αρκετά ανώτερο από το δεύτερο, αλλά η σειρά έχει χάσει πλέον το μομέντουμ που είχε όταν πρωτοβγήκε. Στο πρώτο τεύχος είχε γίνει χαμούλης και τώρα δεν ξέρω πόσοι το έχουν πάρει/διαβάσει. Anyhow, περνώ στο παρασύνθημα: το σχέδιο καλό, το σενάριο επίσης (αν και μπουκωμένο) και παρατήρησα ασυνέχειες στον τρόπο ομιλίας των χαρακτήρων. Το τέταρτο μέρος θα είναι και το τελευταίο

Μιας και πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα, ένα εορταστικό στριπ από το Belzebubs του JP Ahonen. Εσείς στολίσατε;

Διάβασα μερικά απ' τα πρώτα. Αγαπημένος νομίζω πως αναδείχθηκε ο Scrappy Lad, το καλύτερο sidekick έβερ

Μου φαίνεται ό,τι και να κάνω, επιβαρυνω τη θέση μου

Μαθητής Κασκαρίκας των Zidrou και Godi, από το Komics της Καθημερινής #84

Από περιέργεια βρήκα ένα βιντεάκι που ένας εριστικός τυπάς εξηγεί γιατί προφέρεται τζιφ. Θα το ποσταρα εδώ, αν δεν ήσασταν όλοι εν δυνάμει πελάτες

Άλλο ένα τέτοιο και την έβαψες...

Συνηθισμένο Πού να ξερες πόσες παραλλαγές έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια

Ισχύει. Κάποια τα είχα και σε παλαιότερη προσφορά, αλλά κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί

Ένα βουβό μονοσέλιδο του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου, αλιευμένο από το Facebook του δημιουργού.

Ψάχνοντας για λίστες με τα καλύτερα κόμικς του 2018, έπεφτα συνεχώς πάνω στο Abbott, μια μίνι σειρά πέντε τευχών των Saladin Ahmed και Sami Kivela. Διάβασα λοιπόν το πρώτο τεύχος. Κι εκεί που το σχέδιο με τράβηξε εξαρχής και η ιστορία της μαύρης δημοσιογράφου στο Ντιτρόιτ των 70's έχει αρχίσει να με κερδίσει -τσουπ!- να το και το υπερφυσικό στοιχείο που τόσο συχνά πλέον μπλέκεται με την καθημερινότητα τα κόμικς και την τηλεόραση. Δεν μπορώ να πω ότι ξενέρωσα, αλλά με χάλασε αρκετά ώστε να μην το συνεχίσω προς το παρόν. Πιστεύω πάντως, ότι έχει το κοινό του εντός του φόρουμ

Μπαίνει όμως πριν από την τιμή. Οπότε εδώ είναι σα να λέω ότι «το έχω κρατήσει περίπου για τον Paingiver, αλλά αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν τον Σκρουτζ, θα αυξήσω την τιμή, όπως μου έμαθε ο ίδιος»

Μερικά πραγματάκια για πούλημα. Για οποιαδήποτε αντιπροσφορά, γράψτε από κάτω και μιλάμε με πμ, οι τιμές είναι συζητήσιμες για πακέτα και οι ανταλλαγές επίσης Black Paths (9), 7€ Η Βιογραφία του Che (9), 1€ στον κουμπαρά της Λέσχη ~ yispan The Autumnlands #1-10 (9), 10€ 100 Bullets Book 1 - paperback (10), 14€ ~ Retroplaymo

Ούτε κι εγώ, online το διάβασα

Το δίδυμο Ed Brubaker-Sean Phillips δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς έχει αποθεωθεί για τα crime comics τους, όπως το Criminal και το Fade Out. Με αυτό το κόμικ απομακρύνονται ελαφρώς, αλλά όχι τελείως, από το είδος που τους ανέδειξε. Το graphic novel αυτό κυκλοφόρησε από την Image τον Οκτώβρη του 2018, σε σκληρόδετο τόμο. Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Ellie, μια νεαρή κοπέλα που έχει μπει σε μια μονάδα απεξάρτησης απεξάρτησης της υψηλής κοινωνίας, ένα μέρος «για πλούσιους που στέλνονται για απεξάρτηση αντί στη φυλακή». Δε συνεργάζεται ιδιαίτερα με το προσωπικό της κλινικής και δε δείχνει να πολυσυμπαθεί τους υπόλοιπους ασθενείς. Ο μόνος με τον οποίο έχει κάποια επαφή, είναι ο Skip, που έχει εισαχθεί (για πολλοστή φορά) για να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες... Η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος (όπου μαθαίνουμε για την τραυματική παιδική ηλικία της Ellie) και είναι διάστικτη με αναφορές σε διάσημους ναρκομανείς, από τη Billie Holiday και τον David Bowie μέχρι τον William S. Burroughs, λόγω της εμμονής της πρωταγωνίστριας. Η γραφή του Brubaker είναι στρωτή και έτσι η ιστορία ρέει απρόσκοπτα. Ακόμη κι έτσι, κάποια στιγμή αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι αυτό μπορεί να αποτελεί το στραβοπάτημα του διδύμου, αλλά τότε συμβαίνει κάτι που το ανεβάζει ένα-δύο κλικ. Όχι κάτι συνταρακτικό ή πρωτότυπο, αλλά δοσμένο έτσι που σε ξαφνιάζει. Το σχέδιο του Phillips γίνεται εδώ πιο αφαιρετικό, πιο μαλακό και ο χρωματισμός από τον Jacob Phillips (γιος του Sean) τον ακολουθεί σε πιο απαλές αποχρώσεις, κυρίως του μπλε και του μοβ, αλλά και σε ασπρόμαυρο. Αξίζει να σημειωθεί, πως η ιστορία συνδέεται κάπως με το «σύμπαν» του Criminals. Δε γνωρίζω πώς, καθότι δεν το έχω διαβάσει, αλλά θεωρώ ότι έχει κάτι παραπάνω από επαρκή αυτονομία. Ίσως δεν είναι η κομιξάρα που θα περίμενε κανείς από αυτούς τους δημιουργούς και μια γύρα στο ίντερνετ μου έδωσε την εικόνα ότι αρκετοί φαν τους απογοητεύτηκαν. Παρόλα αυτά, βλέποντας το κάπως πιο αποστασιοποιημένα, το θεωρώ ένα ενδιαφέρον κόμικ, ανθρώπινο και σίγουρα οπτικά όμορφο.

Α, έτσι τονίζεται τελικά...

Ένα κόμικ-σφηνάκι που με κέρασε ο @Indian (είναι λαρτζ ο αρχηγός της φυλής ) και διαβάστηκε με χαμόγελο. Διδακτικότατο, ο Γιάννης Μάους μας μαθαίνει ότι η ζωή είναι μάταιη και μόνο το καλό ποτό μετράει

Το Bloom County του Berkeley Breathed έκανε την εμφάνισή του τον Δεκέμβρη του 1980, με αυτό εδώ το στριπ. Αξίζει να σημειωθεί ότι, μερικά χρόνια αργότερα, χάρισε στον Breathed το βραβείο Pullitzer στην κατηγορία Editorial Cartooning

Πολύ ενδιαφέρον!