thor77

Είναι και 50-60 χρόνια νεότερα βέβαια

Λογικά είναι αυτό Σεναριογράφος ο Σοβέλ που τον ξανάδαμε στα Σαολίν Μουζάκα της Μαμούθ και στο Πινόκιο της Μικρός Ήρως που δόθηκε μέσω ΕφΣυν. Στην Γαλλία κυκλοφόρησε σε 3 άλμπουμ των 30 σελίδων, εδώ θα το δούμε σε δύο μέρη (λογικά μέσω εφημερίδας ξανά). Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα βέβαια...

Τιμή σαν καινούριο Αστερίξ-Λούκυ Λουκ δεν παίζει σαν ενδεχόμενο (δες πχ το καινούριο άλμπουμ του Blacksad) άλλωστε δεν αναμένεται να πουλήσει σαν τα καινούρια Αστερίξ (και οπωσδήποτε μεγαλύτερος αριθμός πωλούμενων τευχών, μείωση του μέσου κόστους). Μια τιμή 7-8 ευρώ θα μου φαινόταν λογική και θα μπορούσε να φτιάξει κοινό με μια νορμάλ περιοδικότητα (ας πούμε ένα άλμπουμ ανά 2-3 μήνες). Πάνω από αυτήν την τιμή δεν νομίζω να περπατήσει. Τιμές στα 20-30 ευρώ (όπως ο τόμος του Blacksad ή ο νέος Ζαγκόρ) είναι για τους σκληροπυρηνικούς και μόνο (πολυτελείς ή όχι εκδόσεις δεν δίνει κανείς 30 ευρώ απλά για να γνωρίσει έναν ήρωα). Το άλλο ζήτημα βέβαια είναι ότι με τα πρώτα 6 άλμπουμ να έχουν ήδη εκδοθεί σε άλλα έντυπα θα πάει ο πρώτος χρόνος πριν δούμε νέο υλικό. Για το ενδεχόμενο να φύγει ο Ντρεντ από το Non Stop, αν και προσωπικά δεν μου αρέσει σαν ήρωας, το να βγάλουν εκτός του περιοδικού τον γνωστότερο ήρωα ο οποίος αναδείχτηκε και ο δημοφιλέστερος στην γνωστή δημοσκόπηση δεν το θεωρώ ούτε πιθανό, ούτε εμπορικώς λογικό...

Αφού τυπικά είναι αρχηγός κράτους μπορεί να είναι επίτιμος Δρ.

Στα αρχικά τεύχη ο "Φαραώ" αναγράφεται σαν Pharoah πχ τόμος 6 (Άιρον Μαν 1) σελ. 81 ενώ στο εξώφυλλο αναφέρεται σαν Pharaoh και τόμος 12 (Φαντάστικ Φορ 5) η πρώτη ιστορία όπου και στο εξώφυλλο και στην πρώτη σελίδα αναγράφεται Pharoah. Έχετε σκεφτεί μήπως ότι το αλαλούμ με τα ονόματα στην πραγματικότητα είναι φόρος τιμής στον Σταν Λι και τους συνεργάτες του;

Για αρχή δεν ξέρω ποιος κάνει καλύτερη μετάφραση με βάση το πρωτότυπο κείμενο. Όντως ο Α' Παγκόσομιος όντως ξεκινά περίπου 9 μήνες μετά από αυτόν τον διάλογο (που στις εκδόσεις Παραπέντε αποδίδεται ελάχιστα αλλά σημαντικά διαφορετικά) ... Η Γερμανία έχει ανάγκη από κάρβουνο. Οι βάσεις τους στον Ειρηνικό κινδυνεύουν να καταληφθούν από τους συμμάχους (Αυτό όμως το λέει ο Ρασπούτιν) ο Κόρτο συνεχίζει "Στο τέλος αυτού του πολέμου..." "...Όποιος κι αν είναι ο νικητής εμείς θα είμαστε πλούσιοι" και υπερθεματίζει ο Ρασπούτιν "Συμφωνεί και ο Καλόγερος". Βλέπουμε και στις δύο εκδόσεις το ίδιο συντακτικό λάθος Η Γερμανία χρειάζεται... Οι βάσεις τους (των μη αναφερόμενων Γερμανών) όμως στο κείμενο του Παραπέντε μπορεί να ιδωθεί σαν "Οι Γερμανοί κινδυνεύουν να χάσουν τις βάσεις τους σε περίπτωση πολέμου" (μην ξεχνάμε ότι οι γερμανικές βάσεις στον Ν. Ειρηνικό όπου το 1914 δεν υπήρχε κανένα ανεξάρτητο κράτος ήταν σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον αφού όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι και μη που υπήρχαν στην περιοχή -Η.Π.Α., Γαλλία, Ολλανδία, ακόμα και Ρωσία και Ιαπωνία ήταν σύμμαχοι των Βρετανών, ενώ η κοντινότερη Γερμανική κτήση ήταν περίπου η σημερινή Τανζανία στην Ανατολική Αφρική) το "ετοιμάζονται" ομολογουμένως δείχνει μια ειλημμένη απόφαση που επίκειται να υλοποιηθεί (βέβαια οι πρώτες αντιγερμανικές επιχειρήσεις στον Ν. Ειρηνικό ξεκίνησαν ήδη μέσα σε ένα μήνα από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όντως υπήρχε απόφαση για επίθεση στις Γερμανικές βάσεις με την έναρξη του πολέμου. Το "στο τέλος αυτού του πολέμου" βέβαια που αναφέρουν κι οι δυο προϋποθέτει ότι ο πόλεμος έχει ξεκινήσει. Ίσως να έπρεπε να ήταν στο τέλος του επικείμενου πολέμου ή κάτι παρεμφερές, ίσως όμως το θέμα να υπήρχε ήδη στο αρχικό κείμενο (κι εδώ τίθεται το ζήτημα ο μεταφραστής πρέπει να διορθώνει λάθη-γκάφες του μεταφραζόμενου κειμένου ή να μεταφράζει ό,τι βλέπει;). Όμως 3 σελίδες μετά με την επίθεση στο Ολλανδικό πλοίο ο καπετάνιος του αναφέρει ότι ο Ρασπούτιν δεν έχει δικαίωμα να επιτάξει το πλοίο καθώς δεν έχει κηρυχθεί πόλεμος. Καμία αναφορά στο Παραπέντε σε αντάρτικο (άλλωστε τι αντάρτικο να γίνει σε Ατόλες; ) Ένα άλλο ζήτημα (άσχετο με το αρχικό σου ερώτημα) είναι η κατακλείδα "Αν συμφωνεί κι ο Μοναχός" που στο Παραπέντε ήταν "Συμφωνεί κι ο Καλόγερος". Στον μικρό ήρωα Φαίνεται να υπάρχει αμφιβολία για την άποψη του αρχηγού (που προσωπικά δεν βλέπω να δικαιολογείται από τα γεγονότα της ιστορίας, αλλά μπορεί στο αρχικό κείμενο να υπάρχει). Όπως το βλέπω εγώ ο Καλόγερος και η συμμορία του κάνουν πόλεμο φθοράς εναντίον των Βρετανών (κυρίως) και των συμφερόντων τους. Οι Γερμανοί αποκομμένοι από τα υπόλοιπα εδάφη τους (άρα με προβλήματα στον ανεφοδιασμό) χρηματοδοτούν τον Καλόγερο και αγοράζουν τις πρώτες ύλες που έρχονται στα χέρια του σαν λάφυρα από τις επιθέσεις του, άσχετα με τον πόλεμο που θα ξεσπάσει (που οκ 110 χρόνια μετά μπορεί σε εμάς να φαίνεται αναπόφευκτος αλλά το 1913-1914 δεν ξέρω αν όντως φαινόταν, έτσι τουλάχιστον στον απλό κόσμο). Τώρα το αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει όντως, πόση φθορά θα προκαλούσε μια τυχοδιωκτική ομάδα ενάντια στην Βρετανική Αυτοκρατορία, αν θα μπορούσαν τα λάφυρα της εκστρατείας αυτής να εξασφαλίσουν ανεφοδιασμό στις γερμανικές κτήσεις και παράλληλα να παραμείνουν μυστικές ως προς την κινητήρια δύναμή τους είναι συζητήσιμα θέματα. Όμως ο πολύς σκεπτικισμός χαλάει την διασκέδαση, άλλωστε εδώ τον άλλο τον δάγκωσε η αράχνη και άρχισε να τρέχει στους τοίχους...

Μπορείς να περιγράψεις το περιστατικό γιατί εχω την έκδοση του Παρα Πέντε;

Από την προηγούμενη αναγνωστική μου αναφορά ολοκλήρωσα την Εξέγερση του Βλαντισλάβ Ρέιμοντ, ενός μάλλον ξεχασμένου σήμερα Πολωνού νομπελίστα λογοτεχνίας (1924). Το θέμα είναι η επανάσταση και το πώς αυτή εκφυλλίζεται από τις εμμονές της επαναστατικής ηγεσίας και από την απογοήτευση του επαναστατημένου λαού υπό μορφή παραβολής. Ενδιαφέρον μεν, ειδικά το τέλος του. αλλά κάτι του έλειπε. Στη συνέχεια διάβασα την Τέταρτη πλευρά του τριγώνου του/των Έλερυ Κουίν με πρωταγωνιστή τον Έλερυ Κουίν () αστυνομικό κλασικής συνταγής για χαλαρό διάβασμα που είχε δοθεί από την Καθημερινή το προηγούμενο καλοκαίρι (νομίζω) και ήταν ανατύπωση από τα κλασικά ΒΙ.ΠΕΡ. Χαριτωμένη μετριότητα, περνάς καλά αν δεν έχεις υπερβολικές απαιτήσεις και δυο μήνες μετά δεν θυμάσαι τι διάβασες. Μετά διάβασα το Κατάλογος απολεσθέντων της Γιουντίτ Σαλάνσκι από την Γερμανία. Μια σειρά από κείμενα πάνω σε περισσότερο ή λιγότερο γνωστά χαμένα "πράγματα". Από ένα νησί στον Ειρηνικό, μέχρι την πρώτη ταινία του Μουρνάου ή τα ποιήματα της Σαπφούς. Κάθε κείμενο έχει τον δικό του χαρακτήρα, άλλα είναι μυθοπλασία κι άλλα τείνουν στο δοκίμιο. Άλλα σχετίζονται πολύ με το "απολεσθέν αντικείμενο" και σε άλλα αυτό είναι απλά η αφορμή για την συγγραφή του κειμένου. Φυσικά όπως συμβαίνει σε τέτοια βιβλία όλα τα κείμενα δεν είναι ισάξια. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε αλλά δεν με κέρδισε και απόλυτα. Τώρα διαβάζω το Τελευταίο πέταγμα του φλαμίνγκο του Μία Κουτό από την Μοζαμβίκη. Μου αρέσει πολύ, είναι έντονα επηρεασμένο από τον λατινοαμερικάνικο μαγικό ρεαλισμό (ή τον ανιμιστικό ρεαλισμό όπως τον αποκαλεί στην αφρικανική εκδοχή του ο Πεπετέλα) και περιγράφει με χιούμορ (συχνά σκοτεινό) την μετεμφυλιακή κατάσταση στη χώρα του.

Να σου πω Νικόλα όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο του Νεσμπό που έπεσε στα χέρια μου ξενύχτησα και το διάβασα σερί όλο (ήταν οι Κυνηγοί κεφαλών) και προφανώς με ενθουσίασε, όμως πλέον έχοντας διαβάσει 12 βιβλία του (και έχοντας άλλα 2 στο ράφι με τα αδιάβαστα) μου φαίνεται υπερβολικός. Και στην βια (πόσους σίριαλ κίλερ έχει αντιμετωπίσει επιτέλους ο Χάρυ Χόλε; λέγαμε για πλάκα με κάποιον φίλο ότι όταν ξεκίνησε να γράφει ο Νεσμπό η Νορβηγία είχε γύρω στα 7 εκατομμύρια πληθυσμό, τώρα πρέπει να έχει πέσει στα 5) και στα σχέδια που καταστρώνουν οι κακοί τα οποία προβλέπουν μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια με ακρίβεια δευτερολέπτου (αυτό βέβαια υπάρχει γενικότερα στα σύγχρονα αστυνομικά) και ξεκινά να υλοποιείται χωρίς να πηγαίνει στραβά τίποτα (ούτε μια αστοχία μερικών λεπτών λόγω ενός κόκκινου φαναριού ή μιας διαφοράς στο κυκλοφοριακό). Τέλος πάντων, σήμερα τον θεωρώ μεν έναν διασκεδαστικό συγγραφέα αλλά έχει καιρό να με κάνει να ενθουσιαστώ με κάτι δικό του (και γενικότερα η σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία εδώ που τα λέμε, με εξαίρεση ίσως τον Αρναλδούρ Ιδρίδασον που στα 3 δικά του που έχω διαβάσει είναι -μου φαίνεται- πιο προσγειωμένος.

Κουτσομπολιδες

Ο Γουίλιαμ Χάρτ που ερμήνευε τον ρόλο του Θαδδαίου Ρος σε μερικές ταινίες του MCU πέθανε χθες σε ηλικία 72 ετών από καρκίνο του προστάτη. Είχε βραβευτεί με Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου για την ταινία το Φιλί της γυναίκας αράχνης του 1985 και είχε συμμετάσχει σε πλήθος αξιόλογων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών.

Είναι σε σημαντικό βαθμό αυτοτελές, όμως τα γεγονότα που ξεκινούν εκεί επηρεάζουν τα 2 επόμενα άλμπουμ

Δεν τον ξέρω τον τύπο, δεν έχω ασχοληθεί με την αγορά βέβαια. Μίστερ Μπλουφ είναι ένας φαλακρός με μούσι σάιντ κικ του Λοχαγού Μαρκ

Δηλαδή στην τελευταία περίπτωση του έφαγε τα κόμιξ ο Μίστερ Μπλουφ; Από τότε που τριγυρνούσε στις ερημιές με τον Μαρκ και έναν Μπούφο δεν τον είχα για πολύ σόι τύπο...

Βλέπεις τι ήθελα να πω Κώστα. Ο εκδότης αν μας αφουγκραζόταν θα έπρεπε κάθε τεύχος να εκδίδεται σε τρείς βερσιόν (μια με τα ονόματα μεταφρασμένα, μια με τα ονόματα αμετάφραστα μεν αλλά μεταγραμμένα στο ελληνικό αλφάβητο και μια με τα ονόματα αμετάφραστα και στο αγγλικό αλφάβητο). Αν και δεν έχω απόλυτα ισχυρή προτίμηση ανάμεσα στις δυο πρώτες εκδοχές (το να εναλλάσσονται δυο αλφάβητα -ελληνικό για τα λόγια αγγλικό για τα ονόματα - με απωθεί σαν ιδέα), για εμένα το Ντόκτορ Ντουμ είναι στα όρια της γελοιότητας. Πέρα από ότι ο ίδιος ο χαρακτήρας είναι γνωστός εδώ και δεκαετίες σαν Δόκτωρ μια σειρά από πασίγνωστους Δόκτορες συνηγορεί υπέρ του Δόκτωρ Ντουμ: Δόκτωρ Νο (Με τον Τζέιμς Μποντ, μυθιστόρημα από τον Ίαν Φλέμινγκ, ταινία από τον Τέρενς Γιανγκ) Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ (Το δεύτερο πιο γνωστό βιβλίο του Ρόμπερτ Λουίς Στίβενσον με άπειρες κινηματογραφικές μεταφορές) Το νησί του Δόκτορα Μορό (Αρκετά γνωστό μυθιστόρημα του Χ. Τζ. Γουέλς με μερικές όχι ιδιαίτερα καλές μεταφορές) Δόκτωρ Φάουστους (τραγωδία του Κρίστοφερ Μάρλοου) Δόκτωρ Ζιβάνγκο (πασίγνωστο μυθιστόρημα από τον Μπόρις Παστερνάκ, κλασσική ταινία από τον Ντέιβιντ Λιντς) Προσωπικά δεν ξέρω κάποιον Ντόκτορα... Αλλά τελικά με μια συντονισμένη επιμέλεια ο ίδιος χαρακτήρας θα είχε το ίδιο όνομα σε όλα τα τεύχη και δεν θα ήταν μια μεταφρασμένος μια μεταγγραμμένος.

Το κείμενο μάλλον είναι λάθος του κόπι-πέιστ. Αν διαβαζόταν από κάποιον πριν το τυπογραφείο, θα διορθωνόταν. Οι αραχνούλες αντί για την παραπομπή ίσως να προέρχονται από την έκδοση που πάτησαν για την δικιά τους (άλλωστε πιο εύκολο είναι να μεταφράσεις κοίτα τεύχος 10 πχ, παρά να κολλήσεις τις αράχνες στο πλαίσιο, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω)

Για μένα το ζήτημα δεν είναι ο επιχειρηματίας να αφουγκράζεται το τι λέγεται στα φόρουμ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου ο καθένας μας εκ του ασφαλούς λέει το μακρύ του και το κοντό του. Όμως αυτή εδώ η σειρά δεν είναι κουκλάκια ή αυτοκινητάκια που θα πάρεις το συλλεκτικό αντικείμενο θα το βάλεις στο ράφι και ίσως ξεφυλλίσεις και το συνοδευτικό έντυπο. Εδώ συλλέγεις το ίδιο το έντυπο για να το διαβάσεις. Αν δεν μπορείς να το διαβάσεις λόγω της ανύπαρκτης επιμέλειας θα σταματήσεις την συλλογή. Η προβληματική επιμέλεια δείχνει ασέβεια προς τον πελάτη και το προϊόν και υποβαθμίζει την όλη προσπάθεια. Δυστυχώς όμως οι επιμελητές έκδοσης είναι είδος υπό εξαφάνιση απ' όλο τον εκδοτικό κόσμο, ένα παραπάνω από τις εκδόσεις κόμιξ που απ' ό,τι φαίνεται θεωρούνται και από τους εκδότες τους παρακατιανό είδος τέχνης.

Όπως τα λέει ο Πάρις. Η βία είναι σχετικά περιορισμένη και δεν είναι ιδιαίτερα ωραιοποιημένη, το αίμα ελάχιστο (αλλά με την σκοτεινιά που έχει και περισσότερο να ήταν δεν θα φαινόταν) αλλά δεν νομίζω να τραβούσε το ενδιαφέρον του παιδιού κάτω των 10 ετών

...Να προσθέσω για τους φίλους και τις φίλες που δεν το έχουν δει ακόμα και σκοπεύουν να την δουν... Με 3 ώρες ταινία χωρίς διάλειμμα στην οποία στις δυόμιση βρέχει, καλό είναι πηγαίνοντας σινεμά να έχουν μαζί τους ένα άδειο μπουκάλι just in case...

Πήγα κι εγώ και το είδα χθες... Συνολικά 4 άτομα ήμασταν στην αίθουσα (οκ ήταν παράσταση 5-8 το απόγευμα) και οι @#$%& είχαν κλειστή την θέρμανση και παγώσαμε. Μου άρεσε αρκετά, σίγουρα δεν φτάνει τον Σκοτεινό Ιππότη αλλά οπωσδήποτε είναι μια παραπάνω από αξιοπρεπής προσθήκη στις κινηματογραφικές του απεικονίσεις. Όντως θα μπορούσε να ήταν 15-20 λεπτά μικρότερη σε διάρκεια και λίιιγο πιο φωτεινή αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Εμένα μου άρεσε ο καταθλιπτικός Μπάτμαν του Πάτινσον εννοείται η πινακοθήκη των Φαλκόνε, Πιγκουίνου, Γρίφου και Κατγούμαν ήταν ταιριαστοί, θα προτιμούσα τον Άλφρεντ περισσότερο Άλφρεντ και λιγότερο Λούσιους Φοξ (έτσι δεν έλεγαν τον χαρακτήρα του Φρίμαν στις ταινίες του Νόλαν; ) αλλά τελικά πέρασα καλά παρακολουθώντας την και δεν το μετάνοιωσα καθόλου.

Το No Pasaran θα αποκτηθεί σίγουρα!

Και στην αμερικανική έκδοση φαίνεται να έχουν παραλείψει λόγια, αλλά με δεδομένο ότι οι πληροφορίες αυτές είναι μικρής σημασίας για την εξέλιξη της υπόθεσης δεν πειράζει και τόσο. Είναι βέβαια επέμβαση αλλά δευτερεύουσας σημασίας.

Τουλάχιστον στην Μπαλάντα ο Κόρτο εμφανίζεται απο την πρώτη σελίδα, ενω εδω τα "Στρουμπφ" τα βλέπεις αφου έχεις διαβάσει μισο τεύχος.

Το τελευταίο τεύχος (που περιλαμβάνει τα άλμπουμ 13-14 της πρωτότυπης έκδοσης) το είχα αγοράσει από τις αρχές του '21, το ξεκίνησα αλλά είχε τόσο τσαπατσούλικη μετάφραση που με είχε εκνευρίσει και το άφησα. Το ξαναπιάνω χθες για να διαβάσω κάτι χαλαρό και μου ξανα-ανάψαν τα λαμπάκια... Πραγματικά ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα τι μετάφραζε (εκτός αν η λέτερερ ήταν αυτή που τα έκανε σαλάτα) σελίδα 11, στα 2 τελευταία καρέ, διάλογος του Μπλούμπερυ με τον στρατηγό μακ Φέρσον (αναφέρονται στα επακόλουθα της κατάληψης Ρίτσμοντ από τους Βορείους στις 3 Απριλίου και η ημερομηνία έχει αναφερθεί ρητά προηγουμένως): (προτελευταίο καρέ) (Τελευταίο καρέ. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος μιλά, μάλλον ο μακ Φέρσον) Τι έγινε ρε παιδιά; Ποιος είναι τι και τι κάνει; 1. Ο Τζέφερσον Ντέιβις (ο ηγέτης των Νοτίων έχει ξεκαθαριστεί σε προηγούμενες σελίδες) το σκάει στις 3 Απριλίου από το Ρίτσμοντ (την Πρωτεύουσα των Νοτίων) με τα λεφτά διασχίζει τον Μισισιπή ενώνεται με τρεις στρατιές και τελικά συνθηκολογεί αρχές Απρίλη πότε πρόλαβε και γιατί να το κάνει; Και μετά εξακολουθεί να είναι φυγάς ώσπου να συλληφθεί στην Τζόρτζια; 2. Ο Κίρμπι-Σμιθ είναι ο Λη και παραδόθηκε στα τέλη του Μάη; 3. Έπειτα ήταν ο Τζόνστον και ο στρατός της Νότιας Καρολίνας; Τι ήταν; Είμαστε Έλληνες οπότε η αμερικάνικη ιστορία δεν μας είναι απόλυτα οικία, δεν μας είναι και 100% άγνωστη. Οπότε έχουμε: 1. Το εύκολο: Ο Κίρμπι-Σμιθ ΔΕΝ είναι ο Λη Έντμουντ Κίρμπι-Σμιθ (1824-1893) Ρόμπερτ Ε. Λη (1807-1870) 2. Όντως ο Κίρμπι-Σμιθ ήταν ο τελευταίος Νότιος στρατηγός που συνθηκολόγησε τέλη Μαΐου του 1865 (στις 26 συγκεκριμένα) Ήταν ο διοικητής του στρατού της Δύσης. Όμως το Απόταμοξ, αρχές Απρίλη (στις 9) δεν συνθηκολόγησε ο Ντέιβις όπως συνάγεται από τα λόγια του μακ Φέρσον, αλλά ο Λη Μετά τον Λη παραδίδεται ο στρατηγός του Νότου ο Τζόνστον με συνολικά 89.000 άντρες σαν επακόλουθο τριήμερων διαπραγματεύσεων στις 26 Απριλίου (ο Λίνκλολν έχει ήδη δολοφονηθεί στις 15 Απριλίου και ο νέος πρόεδρος Τζόνσον έχει επικηρύξει τον Ντέιβις σαν συμμέτοχο στη συνωμοσία για την δολοφονία) Ο αντιστράτηγος Ρίτσαρντ Τέιλορ παραδόθηκε στην Αλαμπάμα στις 4 Μαΐου Τζόζεφ Ε. Τζόνστον (1807-1891) Ρίτσαρντ Τέιλορ (1826-1879) Τζέφερσον Ντέιβις (1808-1889) 3. Ο Τζέφερσον Ντέιβις αφού κήρυξε το τέλος της Ομοσπονδίας (του κράτους των Νοτίων) από το Γκρίνσμπορο της Βόρειας Καρολίνας όπου είχε καταφύγει η κυβέρνησή του (5 Μαΐου) αιχμαλωτίστηκε στο Άιρονβιλ της Τζόρτζια στις 10 Μαΐου (οκ αυτή η κοτσάνα πιθανότατα οφείλεται στον σεναριογράφο και όχι στον μεταφραστή) Υποθέτω λοιπόν ότι το κείμενο θα έπρεπε να είναι: Το κορυφαίο βέβαια είναι στην σελίδα 14 όπου ξανά ο μακ Φέρσον μεταξύ άλλων λέει "...Ο Πρόεδρος Ουάσινγκτον με έστειλε...". Βρισκόμαστε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1860. Ο Ουάσινγκτον είχε πάψει να είναι Πρόεδρος από το 1797 και ζωντανός από το 1799... Πρόεδρος τότε ήταν ο Άντριου Τζόνσον ή αν μιλάμε για μετά το 1869 ο Οδυσσέας Σ. Γκραντ (που τον είδαμε στο Λούκυ Λουκ η Γέφυρα του Μισισιπή). Προφανώς "...ο Πρόεδρος με έστειλε από την Ουάσινγκτον..." ή κάτι παρεμφερές

Εμένα δεν με απωθεί το πολύ κείμενο, όταν όμως το πολύ κείμενο έχει λόγο ύπαρξης και θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μέρος του μπλα-μπλα στα υπερηρωικά του Σταν Λι της δεκαετίας του 60 είναι ανούσιο. Το να περιγράφω τον ήρωα με 4-5 διαδοχικά επίθετα στο ίδιο μπαλονάκι απλά δυσκολεύει την ανάγνωση και το μόνο που προσφέρει είναι να δίνει την εντύπωση ότι το τεύχος των 20 σελίδων είναι πιο γεμάτο. Με τραβάει ελάχιστα το κόμικ χωρίς λόγια αλλά εξίσου με απωθεί και ο ανούσιος βερμπαλισμός.