[Η αριστερά ως συμφορά [Μαρτινίδης Πέτρος, Athens Review of Books (The) τ. 96, 06/2018]]

[ΜΑΦΑΛΝΤΑ [ MAFALDA ]]

Στην Αργεντινή η Μαφάλντα είναι ακόμα επίκαιρη και εμβληματική φιγούρα, ευτυχώς.

 

Ορίστε μια ενδιαφέρουσα, πιστεύω, είδηση:

 

Αργεντινή: Ο «πατέρας» της Μαφάλντα απαιτεί να μην χρησιμοποιείται από τους πολέμιους της άμβλωσης

 

 

Ο Χοακίν Λαβάδο, ο διάσημος Αργεντινός σκιτσογράφος με το ψευδώνυμό Κίνο, απέρριψε την οικειοποίηση της θρυλικής Μαφάλντας του από το κίνημα που εναντιώνεται στη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Αργεντινή.

Το νομοσχέδιο που συζητάται στη Βουλή έχει προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση στη στη λατινοαμερικάνικη χώρα.

«Δεν το ενέκρινα, δεν αντανακλά τη δική μου θέση», τόνισε ο Κίνο μετά την «υφαρπαγή» από το κίνημα εναντίον των αμβλώσεων της αναιδούς κόρης που δημιούργησε με το πενάκι του πριν από πενήντα και πλέον χρόνια.

Με μια ανακοίνωση που δημοσιοποίησε, ο σκιτσογράφος, ο οποίος αυτή την εβδομάδα έκλεισε τα 86 του, εξήγησε πως «κυκλοφόρησαν εικόνες με τη Μαφάλντα να φοράει μπλε φουλάρι, που συμβολίζει την αντίθεση στον νόμο για τον εθελούσιο τερματισμό της κύησης. Δεν έχω δώσει την έγκρισή μου, αυτό δεν αντανακλά τη δική μου θέση, απαιτώ να αποσυρθούν».

«Πάντα ήμουν πιστός στον σκοπό της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικά και των δικαιωμάτων των γυναικών ειδικά, και τους εύχομαι καλή τύχη στις διεκδικήσεις τους», πρόσθεσε ο Κίνο.

 

 

Η εικόνα που δείχνει τη Μαφάλντα, γελαστή, με μπλε φουλάρι, στο οποίο αναγράφεται το σύνθημα «Σώζουμε δύο ζωές», των πολέμιων των αμβλώσεων, φιγουράριζε πλάι σε μια φωτογραφία του Κίνο με λεζάντα την υποτιθέμενη δήλωση του καλλιτέχνη ότι η ηρωίδα του «δεν φοράει πράσινο φουλάρι διότι το χρώμα της είναι το φωτεινό μπλε».

Ο Κίνο διέψευσε επίσης ότι έχει κάνει τέτοια δήλωση.

Το πράσινο φουλάρι είναι από το 2003 στην Αργεντινή σύμβολο της εθνικής εκστρατείας με αίτημα νόμιμες, ασφαλείς και δωρεάν αμβλώσεις.

Το νομοσχέδιο που νομιμοποιεί τον εθελούσιο τερματισμό της κύησης θα εξεταστεί την 8η Αυγούστου στη Γερουσία. Έχει εγκριθεί ήδη από τη Βουλή.

 

Πηγή

 

[Η μπαλάντα του ηλικιωμένου Σούπερμαν [Καρασαρίνης Μάρκος, books' journal (the) τ.87, 05/2018]]

Ζητώ συγγνώμη για τη στραβά πρώτη σελίδα. Δυστυχώς ευθύνεται το φωτοτυπείο

 

[Ο δημιουργός του Μικρού Ήρωα [Φιλίππου Φίλιππος, books' journal (the) τ.87, 05/2018]]

Ζητώ συγγνώμη για τη δεύτερη σελίδα, που είναι στραβά σκαναρισμένη, το λάθος είναι του φωτοτυπείου.

 

[O Σπάιντερμαν του Στηβ Ντίτκο (1927-2018) [Κανέλλης Ηλίας, booksjournal.gr, 12/07/2018]]

O Σπάιντερμαν του Στηβ Ντίτκο (1927-2018)

 

Αυτοπροσωπογραφία του Στηβ Ντίτκο, από καρέ κόμικ

 

Στις 29 Ιουνίου 2018, πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο Στηβ Ντίτκο, ο σχεδιαστής του Σπάιντερμαν, του «υπερήρωα της διπλανής πόρτας», σε σενάριο του Σταν Λη - ο οποίος συνειδητά επέλεξε να συνεργαστεί με έναν αφανή ακόμα τότε σχεδιαστή και όχι με τη μεγάλη μορφή των υπερηρωικών εικονογραφημένων, τον Τζακ Κϊρμπυ, για αυτόν τον νέο τότε και διαφορετικό υπερήρωα. Σήμερα αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο, από το Books’ Journal#22, Αύγουστος 2012, χρήσιμο για τη γέννηση και την περιγραφή της εκδοτικής διαδρομής του δημοφιλούς χαρακτήρα της ποπ κουλτούρας. 

 

1.

Η κινηματογραφική κριτική το προσγείωσε σε ένα μέγεθος που, φαινομενικά,το αξίζει. Η νέα ταινία Σπάιντερ Μαν (ο λόγος για το φιλμ The Amazing Spider-Man, σε σκηνοθεσία Marc Webb, που όταν γράφτηκε το κείμενο παιζόταν ήδη στους κινηματογράφους),  είπαν κατά κανόνα οι περισσότερες κριτικές σε έντυπα που καθορίζουν το κοινό γούστο, είναι προσεγμένη, έχει ρυθμό, αλλά δεν μας λέει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι μας έλεγαν οι τρεις προηγούμενες ταινίες τις οποίες είχε σκηνοθετήσει ο Σαμ Ράιμι. Απλώς, παρατήρησαν οι κριτικοί, μετατοπίζει λίγο την οπτική της και, στο βαθμό που επανεγγράφει το origin, την καταγωγή και την εξέλιξη του πιο «ανθρώπινου υπερήρωα των κόμικς», αλλάζει τα κινητήρια πρόσωπα της ιστορίας: το αντικείμενο του πόθου του νεαρού Πήτερ Πάρκερ, του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα της Αράχνης, δεν είναι πλέον η Μαίρη-Τζέην αλλά η ωραία ξανθιά Γκουέν Στέησυ, κόρη του διευθυντή της Αστυνομίας· και ο βασικός αντίπαλός του, το «τέρας» με το οποίο θα συγκρουστεί, δεν είναι ο δρ. Νόρμαν Όσμπορν που θα μεταμορφωθεί στο φονικό, ιπτάμενο ξωτικό Hobgoblin, αλλά ένας άλλος επιστήμονας, ο μονόχειρας δρ. Κερτ Κόννορς, η προσπάθεια του οποίου να επισπεύσει ένα πείραμα ανάπλασης κατεστραμμένων ιστών προκειμένου να αποκτήσει το χέρι που του λείπει τον μετατρέπει σε τερατώδη, φονική σαύρα. Οι κριτικοί παρατήρησαν, επίσης, ότι ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Πήτερ Πάρκερ/Σπάιντερμαν, όπως τον εμψυχώνει αυτή τη φορά ο Άντριου Γκάρφιλντ αντί του Τομπ Μαγκουάιρ, είναι περισσότερο ψαγμένος, περισσότερο συνειδητοποιημένος, περισσότερο υπεύθυνος, σαν έτοιμος δηλαδή από καιρό να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που απορρέει από τον ρόλο του υπερήρωα τον οποίο πολύ σύντομα θα επωμισθεί – το βάρος, δηλαδή, της επιλογής του να αυτοδικεί, να επιλέγει ο ίδιος, συχνά βιαστικά, τι είναι καλό και τι κακό και να προβαίνει δημοσίως, αυτόκλητος τοποτηρητής της τάξης και του καλού εναντίον κάθε κακού.

Η αλήθεια είναι ότι ο νέος κινηματογραφικός Σπάιντερμαν έχει χάσει το πλεονέκτημα του ξαφνιάσματος των θεατών. Αυτό το χρησιμοποίησε κατά κόρον ο Σαμ Ράιμι, με τις προηγούμενες σχετικές ταινίες, ειδικότερα μάλιστα την πρώτη και τη δεύτερη. Ωστόσο, η νέα αυτή εκδοχή των περιπετειών του ήρωα είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα της ζωής στις σύγχρονες μητροπόλεις, περισσότερο οξυδερκής και πολιτική (κι ας μην το δηλώνει κραυγαλέα). Και εκτός από το θέμα της αυτοδικίας, θέτει μερικά ακόμα ουσιαστικά σύγχρονα διλήμματα.

Ένα από τα διλήμματα αυτά έχει να κάνει με το φόβο, διάχυτο στις κοινωνίες μας και εξαιρετικά δημοφιλή στις αφηγήσεις της λογοτεχνίας του φανταστικού και των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αντιστοίχων της, κατά πόσον η επιστήμη μπορεί εν τέλει να προκαλέσει καλό στους ανθρώπους. Η φήμη που συνοδεύει π.χ. τα μεταλλαγμένα προϊόντα, ότι μακροχρόνια προκαλούν βλάβες στους ανθρώπους, γι’ αυτό άλλωστε τα οικολογικά κινήματα προτείνουν ενίσχυση των ελέγχων από τα κράτη και τους οργανισμούς και, στην καταναλωτική μετάφραση αυτής της φήμης, μας καθοδηγούν να αγοράζουμε (πανάκριβα και πεπερασμένων ποσοτήτων) βιολογικά, σαν συνειδητοί καταναλωτές που έχουν (όσοι το έχουν) το προνόμιο της επιλογής σπανιότερων και ακριβότερων προϊόντων,  προκύπτει από αυτή την επιφύλαξη στην καλή προαίρεση της επιστήμης απέναντι στους ανθρώπους.

Υπάρχουν πολλές χιλιαστικές αναγνώσεις αυτής της επιφύλαξης. Μια πολιτογραφημένη αριστερή, αλλά πάντως χιλιαστική και γενικευτική, θεωρεί ότι είναι επικίνδυνο να έχει, σε πολλές περιπτώσεις, αφεθεί η επιστημονική εξέλιξη σε ιδιωτικές εταιρείες, σκοπός των οποίων είναι το πάση θυσία κέρδος. Η άποψη αυτή προεξοφλεί ότι, προκειμένου να κερδίσει η επιχείρηση, δεν έχει πρόβλημα να προκαλέσει ακόμα και μαζικές εκατόμβες ανθρώπινων θυμάτων. Ένας τέτοιος φόβος δεν είναι απολύτως αστοιχείωτος και έωλος (ας θυμηθούμε μόνο, ως παράδειγμα, την περίπτωση της πυρηνικής καταστροφής της Φουκουσίμα, για την οποία ευθύνεται ένα πλέγμα συμπτώσεων, από την αρχική υποτίμηση του προβλήματος, την προσπάθεια των υπευθύνων να το υποβαθμίσουν όταν άρχισε να γίνεται απειλητικό μέχρι την καθυστερημένη κατανόηση από πλευράς των κρατικών αρχών του εύρους της απειλής…). Αλλά δεν δικαιολογείται στην πολιτική, χρέος της οποίας είναι, αν θέλει να συμβάλει στο κοινό καλό το οποίο ευαγγελίζεται, να έχει επεξεργασίες της συνθετότητας των πραγμάτων. Αντίθετα, οι τέχνες της αφήγησης, τρέφονται συχνά από τις γενικεύσεις.

Στον καινούργιο κινηματογραφικό Σπάιντερμαν, ωστόσο, δεν μπορεί κανείς εύκολα να ισχυριστεί ότι η ταινία γενικεύει όταν περιστρέφει την αφήγησή της γύρω από την υποβάθμιση της ατομικής ευθύνης του επιστήμονα απέναντι στο κοινό σύνολο, δι’ ίδιον όφελος. Στις αφηγήσεις, βλέπετε, υπάρχει πάντα ένα επίπεδο, αόρατο με την πρώτη ματιά, ενδεχομένως και με την πρώτη ανάγνωση, ένα επίπεδο στο οποίο μπορεί να υποκρύπτονται ιδιαίτερες εμβαθύνσεις, καθοριστικές στην εξέλιξη της ίδιας της αφήγησης, που ακόμα κι αν δεν τις προσπελάσει κανείς δεν θα επηρεαστεί η αφηγηματική τεχνική ούτε η πρόσληψη της αφηγούμενης ιστορίας από το μεγάλο κοινό.

Στην περίπτωση του νέου κινηματογραφικού Σπάιντερμαν, το καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από τα πολλά ειδικά εφέ, τις αναγκαίες σκηνές δράσης, τις εντάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις  των κεντρικών ηρώων, είναι η δειλή, εξπρεσιονιστική ματιά στη σύγχρονη ζωή των πόλεων. Η ματιά αυτή, ακόμα κι αν δεν το πιστεύετε, είναι αντλημένη από τις ιστορίες των comic-books με ήρωα τον Σπάιντερμαν των χρόνων του 1960, οπότε και δομήθηκε η βασική ιστορία του την οποία επικαλούνται σήμερα οι σεναριογράφοι των κινηματογραφικών μεταφορών του.

Στην περίπτωση της ανάγνωσης του Σπάιντερμαν από τον Μαρκ Γουέμπ, όμως, ο εξπρεσιονισμός είναι αντλημένος από τα δεδομένα της σημερινής εποχής μας – τα οποία ο ίδιος δεν φαίνεται να τα προσεγγίζει επιφανειακά. Και κινηματογραφικά σημαίνονται από τις διακριτικές παραπομπές στην παράδοση του γερμανικού εξπρεσιονισμού που άκμασε τα χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης – στην παράδοση, δηλαδή, ενός κινηματογράφου που εξέφρασε, συμβολικά έστω, τους μύχιους φόβους συνειδητοποιημένων τμημάτων της κοινωνίας απέναντι σε δεινά τα οποία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, αιωρούνταν όμως ως αδιόρατη απειλή στον αέρα.

Θα πει κανείς ότι στην παράδοση της Γερμανίας και του γερμανικού ρομαντισμού υπήρχαν πολλές αναφορές στα σκοτεινά αποκυήματα της φαντασίας, γκόλεμ και τέρατα, που ενέπνευσαν τις ταινίες με τρελούς επιστήμονες, παράξενα πεισιθάνατα κατασκευάσματα σε εργαστήρια παρανοϊκών εγκεφάλων και τις συνεχείς σκιές που συμβόλιζαν απειλές στους τοίχους και στο κινηματογραφημένο ημίφως. Η απάντηση βρίσκεται στα ίδια τα υπερηρωικά κόμικς – και εν προκειμένω, κυρίως, στα κόμικς του Σπάιντερμαν. Που στα πενήντα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του «ανθρώπινου υπερήρωα» έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Ας βουτήξουμε λίγο στον ωκεανό των εικονογραφημένων αυτών ιστοριών.

 

2.

Η δεκαετία του 1960 στην Αμερική ήταν η εποχή ανάδυσης ενός δεύτερου κύματος υπερηρώων των κόμικς, στην παράδοση των περιοδικών με τις ιστορίες του Μπάτμαν, του Σούπερμαν, του Κάπταιν Αμέρικα και ενός ακόμη σωρού μασκοφόρων στο πλευρό του νόμου και της τάξης. Στην πραγματικότητα, η αύξηση της καταναλωτικής δυνατότητας των λαϊκών στρωμάτων δημιούργησε μια νέα ανάγκη κυκλοφορίας αυτοτελών pulpιστοριών σε ξεχωριστά τεύχη – έως τότε λίγα τέτοια έντυπα κυκλοφορούσαν και, πάντως, τα κόμικς κυρίως δημοσιεύονταν με τη μορφή στριπ, ως καθημερινά αναγνώσματα συνεχείας, στις εφημερίδες.

Στο χώρο των εικονογραφημένων, εκείνη την εποχή, βρίσκονταν δυο πρόσωπα που σήμερα θεωρούνται αξιοσέβαστα. Ο ένας ονομαζόταν Τζακ Κίρμπυ, ήταν εικονογράφος αφηγήσεων με εικόνες και το στιβαρό σχεδιαστικό στυλ του, το κινηματογραφικό ντεκουπάζ, οι ευρηματικές γωνίες λήψης από τις οποίες συχνά διαμόρφωνε τα καρέ του και η ευρηματικότητά του στην απόδοση συμπλοκών και σκηνών μάχης του είχαν δώσει τα προσωνύμια «The King», ο βασιλιάς, αλλά και «ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ των εικονογραφημένων» στο σινάφι των εργαζομένων στα κόμικς (που τότε ήταν μια απλή ταπεινή τέχνη από την οποία με δυσκολία βιοπορίζονταν όσοι την ασκούσαν). Επιπλέον, μάλιστα, είχε επινοήσει (με τον σεναριογράφο Τζόε Σάιμον) τα χαρακτηριστικά του Κάπταιν Αμέρικα, ο οποίος είχε πρωτοεμφανιστεί στα κόμικς στα 1940 ως απηνής διώκτης του ναζισμού και του Χίτλερ του ίδιου. Ο άλλος λεγόταν (λέγεται, ζει ακόμα) Σταν Λη και είχε αρχίσει να γράφει σενάρια «με το κιλό», επινοώντας συνεχώς νέους υπερήρωες για τις εκδοτικές ανάγκες μιας νέας εταιρείας που φιλοδοξούσε να ανταγωνιστεί την παντοκράτειρα DC, εκείνο το διάστημα, στα υπερηρωικά κόμικς, της Marvel. Κίρμπυ και Λη συνεργάστηκαν σε πολλές νέες σειρές, επινοώντας και λανσάροντας νέους υπερήρωες, κι ανάμεσά τους την ομάδα των Τεσσάρων Φανταστικών (που απέκτησαν υπερδυνάμεις έπειτα από το βομβαρδισμό τους με κοσμική ακτινοβολία από έναν αστεροειδή από τον οποίο πέρασαν ξυστά σε μια πτήση στο διάστημα), την ομάδα των μεταλλαγμένων X-Men και το πρασινοτόμαρο τέρας Χουλκ (αποτέλεσμα μιας παρενέργειας, όταν ο πυρηνικός επιστήμονας Μπρους Μπάννερ εκτέθηκε σε ακτίνες Γάμα).

Για τον Σπάιντερμαν, πάντως, οι δύο συνεργάτες (που αργότερα χώρισαν τα τσανάκια τους με άγριο τρόπο, ο Κίρμπυ μάλιστα δεν κατάφερε να πάρει ούτε πνευματικά δικαιώματα ούτε τίποτα, πέθανε το 1994, θαυμαζόμενος μεν από τους φαν του αλλά φτωχός, σχεδιάζοντας υπερήρωες μέχρι τέλους και ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή η επιτυχία του θα επαναλαμβανόταν) δεν βρήκαν χρόνο να ενώσουν τις δημιουργικές τους ικανότητες ακόμα μια φορά. Ο Σταν Λη το 1962 συνεργάστηκε με έναν άλλο εικονογράφο, τον Στηβ Ντίτκο, για να αφηγηθούν την ιστορία ενός ορφανού νεαρού, του Πήτερ Πάρκερ, που μένει στο σπίτι των θείων του, φοιτά σε κολέγιο, κι είναι βαθιά προσηλωμένος στα βιβλία του, νωθρός και αδέξιος. Αλλά έπειτα από το δάγκωμα μιας ραδιενεργού αράχνης αποκτά υπερδυνάμεις που του επιτρέπουν να σκαρφαλώνει σε τοίχους και, γενικώς, να κάνει αναλογικά πολλαπλάσια ό,τι κάνει η αράχνη, έντομο ιδιαίτερα δυνατό παρά το μικρό δέμας της. Στην αρχή, θα χρησιμοποιήσει τα χαρίσματά του για να επωφεληθεί στο σχολείο έναντι των συμμαθητών του που του κάνουν συστηματικά καζούρα και στο λαϊκό θέαμα για να κερδίσει κάποια χρήματα – για να γίνει ένα είδος μπεχλιβάνη σε ρινγκ, άλλωστε για τις ανάγκες των παραστάσεων αυτών επινόησε τη χαρακτηριστική κόκκινη και μπλε στολή του. Αλλά στη συνέχεια ένας κλέφτης, τον οποίο θα μπορούσε ο ίδιος να έχει εξουδετερώσει αν ενδιαφερόταν λίγο, δολοφονεί το θείο του – κι εκεί η ιδέα της αυτοδικίας

Η πρώτη ιστορία του Σπάιντερμαν τυπώθηκε στο τελευταίο τεύχος, #15, του βραχύβιου περιοδικού Amazing Fantasy, τον Αύγουστο του 1962. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και πολύ σύντομα, τον Μάρτιο του 1963, κυκλοφόρησε ένας νέος τίτλος: The Amazing Spider Man. Η επιτυχία επιβεβαιώθηκε, και δεν οφειλόταν τόσο στη μόδα όσο στα συστατικά της αφήγησης: κατά βάσιν, μια ιστορία που έχει θέμα και κοινό τους τηνέιτζερ, μπολιάζεται με την κουλτούρα των υπερηρωικών κόμικς. Δεν απουσιάζουν η ηθικολογία και ο μανιχαϊσμός, αλλά τα κλισέ αυτά επισκιάζονται από το δυναμισμό του σχεδίου του Ντίτκο και, κυρίως, από την απόδοση υπερηρωικών χαρακτηριστικών σε ένα παιδί του διπλανού θρανίου, έναν δειλό έφηβο με σπυράκια που μαθαίνει σιγά σιγά να αναμετριέται με τις αμφιβολίες, τις αναστολές και τους φόβους του.

Η επιτυχία του ανθρώπινου υπερήρωα ήταν τεράστια. Πολύ σύντομα, οι περιπέτειες του Σπάιντερμαν έγιναν το υπ’ αριθμόν ένα εμπορικό ατού τηςMarvel. Ενδεικτικό είναι το ότι δυο χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του ξεχωριστού τίτλου με τις περιπέτειες του ήρωα με την κόκκινη και την μπλε στολή, σε έρευνα του περιοδικού Esquire ανάμεσα σε σπουδαστές κολεγίων, η συγκεκριμένη κόμικς φιγούρα ήταν πιο δημοφιλής ποπ εικόνα από εκείνες του Μπομπ Ντύλαν ή του Τσε Γκεβάρα.

Η επιτυχία του κόμικς δεν σήμανε για τη Marvel και τους συντελεστές της καθήλωση στα κλισέ δεδομένα μιας αφήγησης που πουλούσε. Ο Πήτερ Πάρκερ μεγάλωνε και, μαζί, μεγάλωναν οι ανάγκες του. Μαζί με τους αντιπάλους του που γίνονταν πιο ισχυροί και πιο περίπλοκοι, γινόταν πιο περίπλοκος ως χαρακτήρας και ο ίδιος. Όταν, το 1966, ο Ντίτκο αποχώρησε για να αναλάβει τον σχεδιασμό της σειράς ο τελειοθήρας Τζον Ρομίτα πατήρ, ο κόσμος του Πήτερ Πάρκερ είχε μεγαλώσει πολύ. Οι βασικές σπουδές είχαν τελειώσει, συνέχιζε όμως με την αγαπημένη του χημεία, οι δουλειές του ως υπερήρωα μεγάλωναν και, παρ’ όλα αυτά, για να βγάζει το χαρτζιλίκι του είχε πιάσει και δουλειά, free lancerφωτορεπόρτερ στην εφημερίδα Daily Buggle – όπου, βεβαίως, έγινε δεκτός επειδή, χάρη σε μια αυτόματη μηχανή, εξασφάλιζε αποκλειστικές φωτογραφίες με τον Σπάιντερμαν!

Την επόμενη δεκαετία, και ενώ ο θρίαμβος θα συνεχιζόταν, ο Σπάιντερμαν έμελλε να είναι ένας από τους τίτλους χάρη στους οποίους άλλαξαν πολλά στα κόμικς: οι αισθητικές αλλά, κυρίως, η αντίληψη για το καλό και το κακό. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει, τα ερωτήματα είχαν ήδη τεθεί: ποιος νομιμοποιούσε τους υπερήρωες να δρουν για λογαριασμό των κοινωνιών; από πού αντλούσαν το δικαίωμα στην αυτοδικία; γιατί οι θεωρητικώς «καλοί» ήταν καλύτεροι από τους θεωρητικώς «κακούς»; Χρειάστηκαν, βεβαίως, μερικά συμβολικά γεγονότα με ευρύτερη απήχηση στο χώρο των κόμικς και, κυρίως, δύο καλλιτέχνες, το πέρασμα των οποίων τα άλλαξε όλα. Αλλά ώσπου να έρθει η ώρα τους, συνέβησαν μερικά πράγματα ακόμα.

 

3.

Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίαςτου 1960, η Marvel είχε αλλάξει τα δεδομένα της βιομηχανίας των κόμικς, αναθερμαίνοντας το αναγνωστικό ενδιαφέρον και συμβάλλοντας στη γιγάντωση της ποπ κουλτούρας. Χωρίς τη γιγάντωση αυτή, άλλωστε, και χωρίς τους εκφραστικούς τρόπους που το mainstream είχε επιβάλει, δύσκολα θα εύρισκαν την απήχηση που τελικά είχαν οι εκπρόσωποι της αντεργκράουντ σκηνής – ανάμεσα στους οποίους ο Ρόμπερτ Κραμπ που, το 1967, τάραξε τα νερά με το δικό του περιοδικό, Zap, και με τους δικούς του ήρωες (Φριτς ο Πονηρόγατος, Μr. Νatural), που κινήθηκαν στον αντίποδα των αστέρων της Marvel και της ανταγωνιστικής της DC: στην περιοχή της ψυχεδέλειας, της σεξουαλικότητας, της πολιτικής σάτιρας και της κατεδαφιστικής, σχεδόν μηδενιστικής κριτικής στην πόζα της πανεπιστημιακής κυρίως διανόησης. Το διάστημα εκείνο, στο αντεργκράουντ ρεύμα της Νέας Υόρκης, έκανε την εμφάνισή του και ο Αρτ Σπίγκελμαν – πασίγνωστος αργότερα πρωτίστως για το μπεστ σέλερ Maus, με θέμα του το Ολοκαύτωμα αλλά και την πρόσληψη της μνήμης του από τις γενιές των Εβραίων που ακολούθησαν.

Οι αλληλεπιδράσεις των σχολών, ωστόσο, δεν άφησαν ανεπηρέαστη την κεντρική σκηνή των κόμικς. Η Marvel, ιδίως, και ο βασικός τίτλος της, ο Amazing Spider-man, συνέχισε να γίνεται μπεστ σέλερ χάρη στα νέα αφηγηματικά δεδομένα που έφερε στα κόμικς, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της νέας δεκαετίας. Εν πρώτοις, έστω και συναινετικά, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών που έγινε σε συνεργασία με την κεντρική κυβέρνηση, ο Σταν Λη βρήκε την ευκαιρία να καταστρατηγήσει τον περίφημο Κώδικα των Κόμικς, μακαρθική επιβίωση που τηρούσαν απαρεγκλίτως τα κόμικς με διαπλαστικό χαρακτήρα και στην πραγματικότητα επέβαλλε μια σειρά από σοβαρούς εκφραστικούς περιορισμούς στους καλλιτέχνες, θεματολογικούς και αισθητικούς.

Απαλλαγμένοι από το βραχνά της αυτολογοκρισίας, οι καλλιτέχνες της Marvel μπόρεσαν να κινηθούν πιο ελεύθερα. Και δεν χρειάστηκε παρά η έλευση στο σενάριο των περιπετειών που δημοσίευε τοAmazing Spider-man του ευρηματικού Τζέρρυ Κονγουαίυ, ο οποίος ανέλαβε τις ιστορίες της σειράς τον Αύγουστο του 1992. Πολύ σύντομα, σε συνεργασία με σχεδιαστές όπως ο Τζιν Γκόλαν, ο Ρομίτα πατήρ και ο Ρος Άντρου, έβαλε σε καινούργια τροχιά τις περιπέτειες του υπερήρωα.

Κομβική θεωρείται η επιλογή του Kονγουαίυ, τον Ιούνιο του 1973, στο τεύχος #121, να «αποσύρει» από τη δράση ένα από τα κομβικά πρόσωπα στον περίγυρο του Πήτερ Πάρκερ/Σπάιντερμαν: την αγαπημένη του Γκουέν Στέησυ. Σε μια σύγκρουση με τον καλύτερο φίλο του, Χάρρυ Όσμπορν, που έχει μεταμορφωθεί στo τέρας Green Goblin και είναι πια αδυσώπητος αντίπαλός του, ο υπερήρωας δεν καταφέρνει να σώσει την αγαπημένη του, που ο αντίπαλός του έχει σπρώξει στο κενό από τη Γέφυρα Τζορτζ Γουάσινγκτον της Νέας Υόρκης. Ο θάνατος εισβάλλει σε μια αφήγηση, οι αναγνώστες της οποίας είχαν τη σιγουριά ότι τουλάχιστον οι ήρωές τους είναι άτρωτοι – κι ακόμα μια φορά θα αλλάξουν όλα στα υπερηρωικά κόμικς.

Χρειάστηκε, βεβαίως, να περάσουν κι άλλα χρόνια, και κυρίως η δεκαετία του 1980, για να αναθεωρηθούν, εκτός από μερικά δεδομένα της δράσης, και οι αισθητικές της. Σε αυτό συνέβαλαν κυρίως δύο πρόσωπα των κόμικς, που σήμερα οι συνάδελφοί τους τα αντιμετωπίζουν με δέος. Ο ένας ονομάζεται Φρανκ Μίλλερ (και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, νεαρός ακόμα και άγνωστος, έγραψε ιστορίες για τα περιοδικά με τις περιπέτειες του Σπάιντερμαν, μία εκ των οποίων, «The Bend sinister», περιέχει εν σπέρματι πολλά από τα χαρακτηριστικά των μεταγενέστερων ιστοριών του – το «πείραγμα» της τυπικής αλληλουχίας των καρέ μέσω των οποίων προχωρεί η αφήγηση των κόμικς, την αποδόμηση των δεδομένων ίσαμε τότε εικονογραφικών τρόπων και την εισαγωγή στοιχείων που είχε υιοθετήσει

πολλά χρόνια νωρίτερα η λογοτεχνία του φανταστικού (ο Ρέυ Μπράντμπερυ, ας πούμε, ή ο Άλντους Χάξλεϋ), όπως η περιγραφή μελλοντικών δυστοπιών σε αυταρχικά, ολοκληρωτικά περιβάλλοντα, αλλά και τυπικά μοτίβα του γερμανικού εξπρεσιονισμού, τον μυστικισμό και τη μαγεία.

Ο άλλος ήρθε στην Αμερική από τη Βρετανία και ονομάζεται Άλαν Μουρ.

 

4.

Η είσοδος του φρανκ Μίλλερ στα υπερηρωικά κόμικς δεν πρέπει να ήταν δύσκολη. Ως free lancer, κατάφερε σχεδόν πιτσιρικάς να σχεδιάσει ιστορίες για σειρές της εταιρείας, ανάμεσα στις οποίες, όπως είδαμε, και Σπάιντερμαν. Κάποια στιγμή, βρέθηκε, τον Μάιο του 1979, σχεδιαστής στο περιοδικόDaredevil – στις περιπέτειες ενός τυφλού υπερήρωα με υπεραισθήσεις – ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι και σπουδαίος δικηγόρος της Νέας Υόρκης. Εκεί πειραματίστηκε με τα πάντα, άλλαξε τα πάντα, καλλιέργησε τα αναγνωρίσιμα δεδομένα της προσωπικής του αφήγησης (αφαίρεση, εσωτερικοί μονόλογοι, αναφορές στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο…) απογειώνοντας τη σειρά – και ανοίγοντας δρόμους για τη δική του καριέρα.

Η ιστορία που άλλαξε οριστικά τα υπερηρωικά κόμικς, ωστόσο, δεν ήταν με τον Σπάιντερμαν ούτε στη Marvel. Το 1986, ο Μίλλερ συνεργάστηκε με την ανταγωνιστική της Marvel, DC, για μια ιστορία τουBatman: The Dark Knight Returns, H επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη. Είναι η πρώτη φορά που ο κεντρικός ήρωας είναι φθαρμένος, κουρασμένος και κακοσυντηρημένος μεσήλικος, και επιπλέον πρόσωπο διαβλητό ως προς τη δράση που αναλαμβάνει: ποιος έδωσε σε αυτό το πρόσωπο το δικαίωμα να κρίνει και να επιβάλει το δίκιο;, φαίνεται να αναρωτιέται ο Μίλλερ. Και κάπως έτσι, μέσα σεελάχιστο διάστημα, τα κόμικς μευπερήρωες έγιναν κάτι πολύ συνθετότερο από αφηγήσεις περιπετειών ορισμένων τύπων με κολάνπου έχουν την απόλυτη αίσθησητου δικαίου.

Ανάλογη ήταν η εισφορά στην ποπ κουλτούρα, στην κατεύθυνση της αποδόμησης των κλισέ, του Άλαν Μουρ. Έχοντας προϋπηρεσία στα βρετανικά κόμικς περιοδικά 2000AD και Warrior, κι έχοντας γράψει επικές αφηγήσεις (From Hell), πορνογραφία και υπερηρωικές ιστορίες, βρίσκεται στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου κυρίως εργάζεται για έναν τίτλο της DC που επίσης σήμερα θεωρείται κομβικός: το Swamp Thing, το Πράγμα του Βάλτου, είναι ένα αλλόκοτο πλάσμα που ζει την απόλυτη μοναξιά και την υπαρξιακή καταδίκη στα πιο αντιηρωικά περιβάλλοντα όλων των εποχών. Μπορεί αυτό το πλάσμα να αγαπηθεί; Ο Μουρ μπολιάζει με τα μοτίβα του ρομαντισμού μια αντιηρωική μορφή των κόμικς, συμβάλλοντας κι αυτός με τον τρόπο του στην κατάλυση του πομπώδους που θεωρούνταν σύμφυτο με τα υπερηρωικά κόμικς.

Κάπως έτσι, συνέχισε και αργότερα, όταν ανέλαβε πιο mainstream κόμικς, όπως ο Μπάτμαν, για να κάνει συμπαθή για μια τουλάχιστον φορά τον Τζόκερ, τον κύριο εχθρό του Μπάτμαν, στο Φονικό αστείο (το τέρας είναι μέσα στην ψυχή του Τζόκερ – αλλά μήπως διεκδικεί χώρο και στη δική μας ψυχή, που ταυτιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό με τις επιλογές του;) Και δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε με τη δημιουργία ενός ολόκληρου, αποκλειστικά δικού του τημ υπερηρώων, των Watcmen, που επίσης αποδιάρθρωσαν τα κλισέ τα οποία καλλιεργούσε το είδος, επί χρόνια.

Και ο Σπάιντερμαν; Το διάστημα που οι σημαντικοί αυτοί καλλιτέχνες άλλαζαν τα κόμικς, τις τύχες του δημοφιλούς Ανθρώπου-Αράχνη ανέλαβε ένας άλλος δαιμόνιος σεναριογράφος και εικονογράφος, ο Τοντ Μακφάρλαν. ο οποίος, από το 1988 και ώς το 1991, μεταμόρφωσε τον υπερήρωα. Με πάνελ πιο απλά και ευανάγνωστα, με σχεδιαστικό ρετούς στον ήρωα και στη σύζυγό του Μαίρη-Τζέην (ο Πήτερ, βλέπετε, ξεπέρασε τον πόνο του για την Γκουέν Στέησυ και στην πορεία ξανασυνάντησε μια άλλη παιδική του φίλη, με την οποία ταίριαξαν), η οποία άλλαξε χτένισμα, απέκτησε πιο θελκτικές αναλογίες και κέρδισε ρόλο σε μια διάσημη σαπουνόπερα, και με την επινόηση νέων, επίσης πολυσύνθετων αντιπάλων (όπως ο Venom), ο Σπάιντερ ξανάρχισε να αντανακλά την εποχή του: ποτέ πομπώδης αλλά πρόσωπο κύρους, ποτέ σοβαροφανής αλλά πάντα σοβαρός, ποτέ ηθικολόγος αλλά πάντα στην περιοχή του «καλού», έστω κι αν πολλοί το αμφισβητούν… Και κάποια στιγμή, θα απελευθερώσει κάτι που ούτε οι ρεαλιστές των δεκαετιών του 1960 και του 1970 ούτε οι αναμορφωτές των υπερηρωικών περιπετειών είχαν σκεφτεί: την εισαγωγή στις περιπέτειες του Σπάιντερμαν (ιδιαίτερα σε έναν νέο, δικό του τίτλο, που συμφώνησε λόγω της επιτυχίας του να εκδίδει) του μυστικισμού και της μαγείας.

Η ουσία είναι ότι ο Μακφάρλαν (και για σύντομο χρονικό διάστημα ο διάδοχός του στις ιστορίες Σπάιντερμαν, Έρικ Λάρσεν), ήταν ο τελευταίος σπουδαίος, ώς σήμερα, καλλιτέχνης του Σπάιντερμαν. Πρωτεργάτης μιας ανταρσίας των καλλιτεχνών της Marvel, που αποχώρησαν, συνέβαλε στη δημιουργία μιας νέας, ανεξάρτητης εκδοτικής εταιρείας κόμικς, της Ιmage, η οποία, παρά την επιτυχία τίτλων όπως ο Spawn του ίδιου του Μακφάρλαν, δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα.

Κι ύστερα, μπήκαν πολύ στην αισθητική των κόμικς τα κομπιούτερ, και την ντίτζιταλ περίοδο οι υπερήρωες άρχισαν όντως να μην αισθάνονται καλά. Στο χαρτί έμοιαζε να έχουν ειπωθεί όλα – πώς να ξεπεράσεις καλλιτεχνικές προτάσεις όπως του Μίλλερ ή του Μουρ; Αλλά η περίοδος είχε ωριμάσει για μια καινούργια καριέρα των υπερηρώων στο πανί. Ο Σπάιντερμαν, με τα δικά του χαρακτηριστικά, φαινομενικά φωτεινότερος χαρακτήρας από τον Μπάτμαν1, ήδη κάνει την τέταρτη εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη… Είναι όμως τόσο φωτογενής, όσο εκ πρώτης όψεως τον παρουσιάζει ο φακός;

 

5.

Σε μια σκηνή του καινούργιου κινηματογραφικού Σπάιντερμαν, από τον Σαμ Ράιμι, ο καθηγητής Κόννορς, ο οποίος εξαιτίας μιας θεραπείας που εφαρμόζει στον εαυτό του μεταμορφώνεται σε γιγαντιαία φονική σαύρα, περιπλανιέται στους υπονόμους της Νέας Υόρκης – εκεί όπου, σε λίγο, θα δώσει μια αδυσώπητη μάχη εναντίον του διώκτη του, του Ανθρώπου Αράχνη. Περπατά σκυφτός και η σκιά του μεγεθύνεται απειλητικά στον τοίχο του υπονόμου.

Η σκηνή κρατά ελάχιστα, ο μυημένος θεατής ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η σκιά του τέρατος στο οποίο έχει μεταμορφωθεί ο (όπως αποδεικνύεται) τρελός επιστήμων μοιάζει πάρα πολύ με τις σκιές σε ταινίες όπως Το εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι, ο Νοσφεράτου, οι εξπρεσιονιστικές ταινίες του Φριτς Λανγκ.

Η σκηνή κρατά ελάχιστα, αλλά είναι φως φανάρι ότι ο Ράιμι ψάχνει να βρει τρόπους για να δηλώσει ότι ο δαίμονας είναι εδώ, πανταχού παρών, έτοιμος να στοιχειώσει την καθημερινότητα των ανθρώπων, να συμβολίσει τη γιγάντωση των φόβων τους για μια νέα εποχή αβεβαιότητας που μοιάζει να πέφτει πάνω από τον κόσμο. Ο κόσμος, μοιάζει να δηλώνει ο αμερικανός σκηνοθέτης, είναι εδώ μπροστά μας, στέλνει τα σήματά του – και όσο επιτρέπει η αισθητική των μπλοκμπάστερ, εμείς πρέπει να τον αποδώσουμε έτσι όπως είναι: εφιαλτικό πίσω από τη φωτεινή επιφάνειά του, σκοτεινό, μεγεθυμένο όπως η σκιά του τέρατος που ψάχνει στα υπόγεια τον εχθρό του, ο οποίος θέλει να του στερήσει το όνειρο για κυριαρχία.

Ο εξπρεσιονισμός επιστρέφει – και τα τέρατα των κόμικς που μεταπήδησαν στον κινηματογράφο, φως φανάρι, κάτι θέλουν να μας πουν. Να είναι κάτι αντίστοιχο όσων ήθελε να πει ο Νίτσε (μέσω του Τάδε έφη Ζαρατούστρα) στους σύγχρονους των πρωτεργατών της «δαιμονικής οθόνης» του γερμανικού εξπρεσιονισμού;

«Τι με νοιάζει για τη σκιά μου! Άσ’ τη να με κυνηγάει. Μπορώ να τρέξω και να της ξεφύγω…»

Όταν όμως κοίταξα στον καθρέφτη έβγαλα μια κραυγή και η καρδιά μου ταράχτηκε・ αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη δεν ήταν ο εαυτός μου αλλά το μορφάζον πρόσωπο του διαβόλου…

Σημείωση: Στις 20 Ιουλίου 2012, στην πρεμιέρα της νέας κινηματογραφικής ταινίας με ήρωα τον Μπάτμαν, ένας νεαρός μπήκε σε κινηματογράφο του Ντένβερ, στο Κολοράντο της Αμερικής, και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως. Πέθαναν ακαριαία δέκα, πολλοί περισσότεροι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, αρκετοί ανάμεσά τους πολύ σοβαρά, κάποιοι δεν επέζησαν, αρκετοί έπαθαν νευρικό κλωνισμό. Ο νεαρός ιδιόρρυθμος δολοφόνος, σαν άλλος Τζόκερ, είχε επιπλέον παγιδεύσει με εκρηκτικά το σπίτι του. Ήταν τόση η ευρηματικότητά του στην κατασκευή παγίδων, που οι αστυνομικές αρχές σπατάλησαν μέρες για να τις εξουδετερώσουν και να εισβάλουν στο χώρο, αναζητώντας πειστήρια για την ταυτότητα του νεαρού δολοφόνου. Με αφορμή την κυκλοφορία και της ταινίας αυτής στην Ελλάδα, την κυκλοφορία του σπουδαίου γκράφικ νόβελ Arkham Asylum των Γκραντ Μόρρισον και Ντέηβ ΜακΚην στα ελληνικά και το γεγονός που προανέφερα, θα μου επιτρέψετε, ελπίζω, ένα δεύτερο κείμενο, για τον Μπάτμαν τη φορά αυτή, όταν τα καταφέρω.

 

Πηγή

[Ο ντετέκτιβ, ο πρόεδρος, η «σκλάβα» του και οι σωτήρες της [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 15/07/2018]]

Ο ντετέκτιβ, ο πρόεδρος, η «σκλάβα» του και οι σωτήρες της

 

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Ενα χρόνο μετά το απολαυστικό «Yesternow», το δίδυμο των πρωταγωνιστών του Σπύρου Δερβενιώτη επιστρέφει για μια ακόμη περιπέτεια με κεντρικό πρόσωπο τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ του 2020. Σε ένα βιβλίο που διερευνά την έννοια της ελεύθερης βούλησης σε έναν κόσμο εξαρτημένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και υπό καθεστώς ακροδεξιάς παλινόρθωσης

 

«Δεν είσαι ο ήρωας των εξαθλιωμένων. Σε ψήφισαν επειδή είσαι πλούσιος και άπληστος για εξουσία, για να εκνευρίσουν τους ψευτο-συμπονετικούς ηγέτες τους. Δεν είσαι το “όλοι μαζί μπορούμε” αλλά το “όλοι μαζί γαμιέστε”» φωνάζει οργισμένα ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Ντικ Φιλίπο στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ. Και ο δεύτερος του απαντά: «Συμφωνώ απολύτως. Καταλαβαίνεις τώρα τι έγινε; Αν ο κόσμος αποφάσισε πως εγώ ήμουν η καλύτερη επιλογή, πόσο μα πόσο βαθιά τους απογοήτευσε η άλλη πλευρά;».

 

Στο «Shark Nation» (εκδόσεις Χαραμάδα) του Σπύρου Δερβενιώτη, ο πρόεδρος είναι μια διχαστική ιντερνετική περσόνα με την πλαστική μάσκα ενός καρχαρία, ένας αγνώστου πραγματικής ταυτότητος επιτήδειος μισογύνης που μιλά στον λαό «αυθεντικά», μάτσο, ρατσιστικά και σεξιστικά και το προβάλλει ως «αντρίκεια και σταράτα». Ενα, μεταφορικά μιλώντας, εξελιγμένο μοντέλο του Τραμπ. Και βασική αντίπαλός του είναι η «Σκρόφα».

 

Μια διαπλεκόμενη πολιτικός παλαιάς κοπής (σας λέει κάτι η Χίλαρι;) που μετά την ήττα της οργανώνει την απαγωγή της σεξουαλικής σκλάβας του «Καρχαρία» για να την σώσει, τάχα, από τις ταπεινώσεις και τις προσβολές. Κι αν αυτή δεν θέλει να σωθεί; Αν δεν είναι καν άνθρωπος;

 

 

Το μυστήριο που πλέκει ο Σπύρος Δερβενιώτης για την πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ του 2020 μπορεί να λυθεί μόνο από τον Ντικ Φιλίπο, έναν ντετέκτιβ με την όψη του Τζον Γκούντμαν από τον «Μεγάλο Λεμπόφσκι», και τη συνεργάτιδά του, Τζένιφερ Γκάφρεϊ. Το δίδυμο επιστρέφει έναν χρόνο μετά τα γεγονότα του «Yesternow» για μια συναρπαστική και βαθιά πολιτική ιστορία γύρω από τον πολιτικό αμοραλισμό, τον ανεξέλεγκτο ακτιβισμό, τον παθιασμένο βολονταρισμό, τη συνενοχή των απλών ψηφοφόρων στα εγκλήματα των εκλεγμένων ηγετών τους.

 

Οταν ο καιροσκόπος «Καρχαρίας» επισκέπτεται τη σύνοδο των «G-8» έχοντας μια γυναίκα δεμένη με λουρί και φίμωτρο, ημίγυμνη και στα τέσσερα για να σβήνει τα πούρα του στη γλώσσα της, αυτό που κάνει εντύπωση δεν είναι οι χλιαρές αντιδράσεις των υπολοίπων επτά αλλά το πόσο ίδιοι (ή και χειρότεροι) φαντάζουν δίπλα του.

 

Αυτός είναι μια καρικατούρα προέδρου (ένας «τρόλεδρος»), ένας ακροδεξιός εκπρόσωπος της «κοινής λογικής», δηλαδή ένας εκφραστής των ταπεινότερων ενστίκτων των θαυμαστών του, μια εξωθημένη στα άκρα εκδοχή του Τραμπ (όσο απίθανο κι αν φαίνεται να υπάρχει κάτι χειρότερο από τον Τραμπ, μπορούμε απλώς να φανταστούμε πόσο απίθανο θεωρούσε η κοινή γνώμη να δει τον Τραμπ πρόεδρο μια μέρα), αλλά όλοι οι άλλοι είναι πραγματικοί ηγέτες, υποκριτές και θρασύδειλοι.

 

 

Η απαγωγή της εθελουσίως σκλάβας Μπίμπι από την ομάδα των Grossbusters ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, για να αποκαλυφθούν ή να συγκαλυφθούν μια σειρά από μυστικά σε όλα τα επίπεδα τόσο του δημόσιου πολιτικού βίου όσο και του ιδιωτικού. Και ο Δερβενιώτης αποκτά την ευκαιρία να χτίσει ακόμη πιο αποτελεσματικά τους στέρεους χαρακτήρες που μας σύστησε στο πρώτο άλμπουμ της σειράς.

 

Ενώ, παράλληλα, με το γνωστό υπόγειο χιούμορ του, τις φαρμακερές ατάκες των πρωταγωνιστών του και τις συνεχείς αναφορές του σε εμβληματικές ταινίες του παρελθόντος («Star Wars», «Blade Runner» κ.ά.) σε κάθε μπαλονάκι, σε κάθε καρέ, σε κάθε σελίδα «λέει» πάντα κάτι παραπάνω από αυτό που δείχνει καλώντας τον αναγνώστη να αναζητήσει περαιτέρω για να ανακαλύψει τα «κρυμμένα» στοιχεία. Και για τους γνώστες της ελληνικής σκηνής των κόμικς, ως inside joke υπάρχει μια ακόμη πρόκληση-«κυνήγι του θησαυρού»: η αναγνώριση γνωστών δημιουργών κόμικς σε εντελώς αναπάντεχους ρόλους.

 

 

Στο «αστυνομικό» κλίμα του βιβλίου και στη νουάρ διάσταση της προσωπικότητας του ντετέκτιβ Ντικ Φιλίπο συμβάλλουν καθοριστικά τα ασπρόμαυρα σχέδια του Δερβενιώτη που, ιδιαίτερα στις τελευταίες σελίδες και βοηθούντος του σεναρίου, αποκτούν έναν παραισθητικό, φρενήρη, παραληρηματικό ρυθμό. Και οδηγούν σε μια κορύφωση ανοιχτού τέλους που υπόσχεται ότι ο Ντικ Φιλίπο και η Τζένιφερ Γκάφρεϊ έχουν ακόμα πολλά να πουν και να κάνουν.

 

 

Πηγή

[ACTION COMICS #1000 - 80 ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΑΣΗΣ!]

Το εξώφυλλο του τεύχους 2. Το οπισθόφυλλο είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνου του #1.

 

Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

 

 

[Dirk Gently: Ο Μεγάλος Ολιστικός Τόμος- Οι λέξεις και οι εικόνες ενός διασυνδεδεμένου παραλόγου [Γιακουμέλος Νίκος, smassingculture.gr, 23/06/2018]]

Dirk Gently: Ο Μεγάλος Ολιστικός Τόμος- Οι λέξεις και οι εικόνες ενός διασυνδεδεμένου παραλόγου

 

 

«Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζαν να λένε πολλοί στοχαστές. Από την άλλη βέβαια, πολλοί σπουδαίοι λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Adam Douglas θα μπορούσαν να αντιτείνουν πως οι λέξεις μπορεί να μην είναι και τίποτα. Ο Βρετανός λογοτέχνης, τόσο με τα πέντε μέρη της αριστουργηματικής τριλογίας του  The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, όσο και το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου έργου του, μας δίνει μια σειρά παραλογισμών, οι οποίοι, καλλυμένοι με το χιούμορ προσπερνούν τις άμυνες μας και μας οδηγούν μπροστά σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα: τελικά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται/ λέγεται. Έτσι, μπορεις κάλλιστα να πετάξεις (αρκεί να στοχεύσεις το έδαφος και… να αστοχήσεις) ή να γυρίσεις τον Γαλαξία με οτοστόπ (αρκεί να έχεις την πετσέτα σου μαζί).

Στο Dirk Gently’s Holistic Detective Agency o Douglas πάει ένα βήμα παραπέρα. Η σειρά βιβλίων για τον ολιστικό ντετέκτιβ, η οποία γεννήθηκε μέσα από την δουλειά του συγγραφέα για το αγαπημένο Doctor Who, όχι μόνο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται/ λέγεται, αλλά και αυτά τα ασυναίσθητα στοιχεία που κάνουμε/ λέμε συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι μπορείς να ανακρίνεις εξωγήινους μετρώντας τους κόκκους άμμου σε μια παραλία της Αφρικής ή να πιάσεις μούμιες παίζοντας Μπετόβεν.

Αυτό το ολιστικό και εν πρώτοις όψεως παράλογο σύμπαν είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδοθεί οπτικά. Η σειρά του Μax Landis (Bright, Mr. Right) στο  Netflix το κατάφερε, σε ένα βαθμό, εκμεταλλευόμενη όσο μπορούσε την ούτως η άλλως αξιοπερίεργη περσόνα του Elijah Wood (Lord of The Rings) και το σκερτσόζικο παίξιμο του Samuel Barnett (Jupiter Ascending ,Penny Dreadful) σε συνδυασμό με ένα πολύ έξυπνο σενάριο. Σε κόμικ όμως;

 

 

Την απάντηση έδωσε, πριν από την τηλεοπτική σειρά, τα κόμικ τη IDW  (Dirk Gently Holistic Agency), σε σχέδιο του Ηλία Κυριαζή. Δύο από τις συνολικά 3 πολύ δυνατές ιστορίες, το «Ένα Κουτάλι Πολύ Κοντό» και το » Η Διασυνδεσιμότητα των Βασιλείων» από την εν λόγω σειρά κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Star Comics, στον Μεγάλο Ολιστικό Τόμο.

Πως λοιπόν ανταποκρίνεται η 9η Τέχνη στο κυρίαρχο παράλογο του Douglasq Η απάντηση που δίνουν οι συγγραφείς των ιστοριών (ο Αrvid Ethan David και ο Chrys Ryall αντίστοιχα) ήταν ένα ταχύρυθμό, σχεδόν εκστασιασμένο σενάρiο που κάλπαζει μακριά από κάθε απόπειρα λογικής συνέδεσης των πραγμάτων, δηλαδή περιορισμού της ολικής τους διασυνδεσιμότητας σε μία μόνο εξήγηση, και μάλιστα με την μορφή αίτιο-αποτέλεσμα.

 

 

Ο Dirk Gently του κόμικ είναι ένας πολύ πιο σοβαρός, ώριμος μελετητής που κινείται σε έναν εξίσου ενήλικο κόσμο που δεν αποστρέφει το βλέμμα του από τη σεξουαλικότητα και τον θάνατο, αλλά αντίθετα γελάει με αυτά, όχι επειδή αγνοεί, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται πλήρως την σοβαρότητα τους. Μέσα στον παραλογισμό των ιστοριών, τα αδιανότητα και τα ανεξήγητα, η λογική καταρρέει και το τυχαίο γίνεται η νόρμα. Μάλιστα αυτό το τυχαίο πλέον απαγγιστρώνεται από την γλώσσα/ αντίληψη και είναι καθαρότερο. Όχι μόνο δεν χάνει σε αξία, αλλά κερδίζει τελικά σε έκφραση.

 

 

Μέσα από αυτές ιστορίες, με εκτεταμένα flash backs, κατανοούμε και το παρελθόν  του Dirk Gently σαν χαρακτήρα, τις συνθήκες που τον διαμόρφωσαν και τον μεταμόρφωσαν σε Dirk Gently από Svlad Cjelli, όπως ήταν και το αρχικό του όνομα. Κύριο στοχείο είναι εδώ η σταθερή του άρνηση να δεχθεί την εύκολη διέξοδο του μέντιουμ. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως κατανοητό, μια εξαίρεση εμπεριστατωμένη σε έναν λογικό συμπαγή.κανόνα  Ωστόσο η αλήθεια είναι πολύ πιο τρομακτική: δεν υπάρχουν μέντιουμ γιατί πολύ απλά τίποτα δεν υπάρχει. Και αν δεν υπάρχει τίποτα, μπορούν να υπάρξουν τα πάντα. Όλα συνδεδεμένα. Και αυτό είναι μια δυστυχία σαν επίγνωση. Όμως, «τίποτα αστειότερο από την δυστυχία» που  έλεγε και κάποιος άλλος παράλογος, ο Samuel Beckett.

Αυτές οι εικόνες, σχέδιο του  Ηλία Κυριαζή, εκφράζουν το πνεύμα των κόμικ και συνδιαλέγονται μαζί του. Οι στιβαρές γραμμές των σωμάτων, έντονα σεξουαλικοποιημένων, αντιπαραβάλλοται με τις ρευστές γραμμές του περιβάλλοντος και των τοπίων. Οι σκιάσεις υπάρχουν στα σκηνικά, αλλά περισσότερο στα πρόσωπα. Το θέμα της ταχύτητας της πλοκής λύνεται είτε με την πολλαπλότητα των καρέ είτε με την ταυτοχρονία και το σχήμα τους. Έτσι έχουμε panels σε σχήμα βέλους, νότας και κάθε πιθανή και απίθανη μορφή, σαν το ίδιο το σχέδιο και ο διάλογος να ρέουν ακατάπαυστα και αλληλοσυνδεμένα.

Τελικά, ο ολιστικός τόμος μας δίνει μια πολύ καλή γεύση του τι εστί παράλογο. Eίναι μια δουλειά που ανοίγει την όρεξη για ταξίδια με πετσέτες στου ώμους, σε κόσμους όπου όλα συνδέονται. Ακόμα και αν αυτό δεν φαίνεται.

 

Πηγή

[Το ελληνικό περιοδικό που ήταν συλλεκτικό ήδη από το πρώτο τεύχος [Πιστικός Σπύρος, newbeast.gr, 07/07/2018]]

Το ελληνικό περιοδικό που ήταν συλλεκτικό ήδη από το πρώτο τεύχος

Σαφάρι στα παλαιά βιβλιοπωλεία και το άδοξο φινάλε

 

Το θυμάμαι σαν χθες: τέλη Αυγούστου του 2013. Το νέο τεύχος του ΚΟΜΙΞ είχε μόλις κυκλοφορήσει και το αγόρασα από ένα περίπτερο στον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Ήταν το μοναδικό περιοδικό που αγόραζα ακόμα - ναι, κόντευα να κλείσω τα 30, κι όμως το διάβαζα φανατικά. Τίποτα δεν προμήνυε στο εξώφυλλό του το δυσάρεστο νέο που ανακοίνωναν διακριτικά σε μία μόλις σελίδα οι Χρήστος και Ντέιβιντ Τερζόπουλος: ότι αυτό ήταν το τελευταίο του τεύχος.

Ήταν ένα άδοξο φινάλε για ένα περιοδικό που κυκλοφορούσε αδιάκοπα από τον Ιούνιο του 1988: 25 ολόκληρα χρόνια, 303 τεύχη. Και αμέτρητες στιγμές διασκέδασης.

Σίγουρα δεν ήταν το πρώτο περιοδικό με κόμικς που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Δεν ήταν καν το πρώτο με ιστορίες του Ντίσνεϊ. Είχαν προηγηθεί περιοδικά όπως το θρυλικό εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους, τα μηνιαία Σούπερ Μίκυ και Μεγάλο Μίκυ, και τα Κλασικά του Ντίσνεϊ. Όλα αυτά τα περιοδικά ήταν των Εκδόσεων Τερζόπουλου. Και όλα είχαν το ίδιο κοινό: τα παιδιά διαφόρων ηλικιών.

 

 

Συγκριτικά με αυτά τα περιοδικά, το ΚΟΜΙΞ μοιάζει με ένα ασυνήθιστο πείραμα των εκδόσεων Τερζόπουλου. Ένα περιοδικό με κόμικς, που όμως δεν απευθυνόταν μόνο σε παιδιά, αλλά και σε μεγάλους - ίσως περισσότερο στους μεγάλους, παρά στα παιδιά. Σε μία εποχή που οι παλιοί αποκαλούσαν τα κόμικς συλλήβδην «μικυμάου» και πίστευαν ότι είναι μόνο για μικρά παιδιά (πόσοι από μας δεν έχουμε ακούσει από γονείς και παππούδες αυτό το «πάλι μικυμάου διαβάζεις, πιάσε ένα κανονικό βιβλίο, ολόκληρος/η άντρας/γυναίκα»;), το ΚΟΜΙΞ τόλμησε να δει τα κόμικς από μία άλλη σκοπιά, τόλμησε να πάρει τα κόμικς στα σοβαρά και να απευθυνθεί σε ένα κοινό που ενδεχομένως να μην ήταν ακόμα ώριμο.

Στα τεύχη του ΚΟΜΙΞ, ανάμεσα στις ιστορίες με πρωταγωνιστές τον Ντόναλντ Ντακ, τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, τους Χιούι, Λιούι και Ντιούι, και σπανιότερα τον Μίκυ Μάους και τον Γκούφυ, έβρισκε κανείς ενδελεχείς αναλύσεις που θα ταίριαζαν περισσότερο σε μία λογοτεχνική επιθεώρηση παρά σε ένα περιοδικό με κόμικς. Καλογραμμένα, προσεγμένα, «μεγαλίστικα» κείμενα που σε ένα παιδί πιθανότατα δεν έλεγαν τίποτα, και αποτελούσαν απλά μία βαρετή σελίδα πριν περάσει στην επόμενη ιστορία, όμως ήταν πολύ ενδιαφέροντα για αυτούς που ήθελαν το κάτι παραπάνω, για αυτούς που ήθελαν να μάθουν τι κρύβεται πίσω από ένα κόμικ.

Με το πέρασμα του χρόνου, το ΚΟΜΙΞ άρχισε να μεγαλώνει. Από τις 32 σελίδες πήγε στις 48, κατά καιρούς υπήρχαν διπλά τεύχη των 64 σελίδων, και τα τελευταία χρόνια ξεπερνούσε τις 100 σελίδες. Ανάλογα αυξήθηκαν και οι αναλύσεις, τα άρθρα, οι συνεντεύξεις με δημιουργούς, οι ειδικές εκδόσεις. Στο απόγειο της δόξας του, το ΚΟΜΙΞ ήταν ένα περιοδικό που δεν το ξεφύλλιζες απλά, αλλά το «ρούφαγες» ολόκληρο, έστω κι αν χρειάζονταν ώρες για να το τελειώσεις.

«Συλλεκτικό Τεύχος»

 

 

Ήδη από το πρώτο τεύχος του περιοδικού, στην κάτω δεξιά γωνία υπήρχε η χαρακτηριστική κόκκινη κορδέλα με τις λέξεις «Συλλεκτικό Τεύχος» γραμμένες με καλλιγραφικά. Τι σημαίνει όμως «Συλλεκτικό τεύχος»; Μπορεί ένα περιοδικό να γίνει συλλεκτικό αντικείμενο απλά επειδή έχει αυτήν την επιγραφή πάνω του; Ποιος είναι σε τελική ανάλυση αυτός που αποφασίζει αν ένα αντικείμενο είναι συλλεκτικό ή όχι;

Πάντως, το ΚΟΜΙΞ τα κατάφερε: έγινε πράγματι συλλεκτικό αντικείμενο. Δεν ξέρω πόσοι το πίστεψαν από την αρχή και άρχισαν να το συλλέγουν, όμως ξέρω ότι πολλοί το ανακάλυψαν στην πορεία και έψαχναν μανιωδώς παλιά τεύχη για να συμπληρώσουν τη συλλογή τους. Το ξέρω, γιατί ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς.

Σαφάρι στα παλαιοβιβλιοπωλεία

Ανακάλυψα το ΚΟΜΙΞ το καλοκαίρι του 1995, σε ηλικία 11 ετών. Ήταν το τεύχος #85, «Ένας Θεόμουρλος Μίδας» που μόλις είχε κυκλοφορήσει, και το εξώφυλλό του μου τράβηξε την προσοχή. Από τότε έγινα φανατικός αναγνώστης του. Δεν έχασα τεύχος του ξανά. Έχω μέσα μου αμέτρητες μνήμες από ιστορίες που με ταξίδεψαν από την Τράλλα Λα στα βάθη του Θιβέτ μέχρι τη Χαμένη Ατλαντίδα και από τον Βόρειο Πόλο μέχρι τον πλανήτη Αφροδίτη. Η αγαπημένη μου ιστορία παραμένει οι «Φύλακες της Χαμένης Βιβλιοθήκης», χάρη στην οποία έγραψα στη Β’ Γυμνασίου την καλύτερή μου έκθεση: ο καθηγητής μας έβαλε θέμα «Μία μέρα στη βιβλιοθήκη», και ενώ όλοι οι άλλοι έγραψαν για τις βαρετές τους μέρες σε μία κλασική βιβλιοθήκη, εγώ έγραψα μία επική (όσο και εξωφρενική) περιπέτεια με φόντο τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Πήρα 18 και ο καθηγητής διάβασε την έκθεσή μου σε όλους ως παράδειγμα προς μίμηση.

 

 

Όμως είχαν προηγηθεί 84 ολόκληρα τεύχη που είχαν περάσει και έπρεπε να γίνουν δικά μου. Πράγμα που, όπως διαπίστωσα, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Γιατί εν τω μεταξύ το ΚΟΜΙΞ είχε γίνει συλλεκτικό αντικείμενο, και το να βρεις ένα από τα πρώτα τεύχη ήταν τόσο πιθανό όσο το να βρεις το θησαυρό του πειρατή Μαυρογένη κρυμμένο στην ντουλάπα σου. Δηλαδή όχι και πολύ πιθανό. Και ακόμα κι αν τα βρεις, θα πρέπει να πληρώσεις εκατοντάδες ευρώ για να τα αποκτήσεις. Όμως τα υπόλοιπα τεύχη απλά θέλουν ψάξιμο πολύ ψάξιμο.

Και κάπως έτσι άρχισε το… σαφάρι. Όπου κι αν πήγαινα έψαχνα να βρω για παλιά κόμιξ. Βρήκα κάποια σπάνια τεύχη καταχωνιασμένα πίσω από κάτι κιτρινισμένα σταυρόλεξα σε ένα περίπτερο στο Μαρούσι. Στα νησιά που πηγαίναμε διακοπές με την οικογένειά μου το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να εντοπίσω το Κέντρο Τύπου, όπου πάντα έβρισκα κάποιο παλιό τεύχος που είχε ξεμείνει. Αρκετά τεύχη τα βρήκα σε παλαιοβιβλιοπωλεία στο Μοναστηράκι, όπου πήγαινα σχεδόν κάθε Κυριακή. Δυο-τρία σπάνια τεύχη τα αντάλλαξα με έναν φίλο μου από το σχολείο για κάτι αυτοκόλλητα Panini - άλλη τρέλα κι αυτή. Και κάπως έτσι έφτασα να έχω μία αρκετά αξιοπρεπή συλλογή. Μια συλλογή όπου κάθε τεύχος μου θυμίζει το μέρος όπου το βρήκα και την περιπέτεια που πέρασα για να το βρω.

 

 

Το παλιότερο τεύχος μου είναι το #12: Το Μυστήριο του Βάλτου. Με κάποιον τρόπο κατάφερα να το αγοράσω από το Μοναστηράκι σε εξευτελιστική τιμή από έναν μαγαζάτορα που μάλλον δεν ήξερε την αξία του. Το #26 το βρήκα στο Κέντρο Τύπου στα Καλάβρυτα. Το #27 με περίμενε σε ένα περίπτερο στην Κηφισιά. Το #32 το βρήκα στην Άνδρο. Το #34 στην Κεφαλονιά. Το #51 στη Θάσο. Μπορεί να μη θυμάμαι ποια χρονιά πήγα στη Θάσο ή πώς λεγόταν το μέρος όπου έμενα, αλλά θυμάμαι ότι σε ένα παρακμιακό μαγαζάκι βρήκα αυτό το τεύχος που δεν το είχα ξαναδεί μέχρι τότε.

Επίλογος

 

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έκλεισε το ΚΟΜΙΞ. Οι εκδότες στον επίλογό τους δεν έδωσαν κάποια εξήγηση. Έχει όμως ενδιαφέρον αυτό που παρατηρεί στο δικό του αποχαιρετιστήριο κειμενάκι ο Ντέιβιντ Τερζόπουλος, απευθυνόμενος στους αναγνώστες: «Πιστεύω πως τα περιοδικά μας δεν προσέφεραν μόνο ψυχαγωγία αλλά παράλληλα κατάφεραν να δώσουν σημαντικά μαθήματα και να καλλιεργήσουν μια ιδιαίτερη νοοτροπία ζωής. Δεν το θεωρώ τυχαίο το πόσοι πολλοί από εσάς γίνατε δημοσιογράφοι, δικηγόροι και ιατροί. Εξ άλλου αυτός ήταν πάντα ο σκοπός μας. Να διευρύνουμε τους πνευματικούς ορίζοντες των αναγνωστών μας. Το πετύχαμε».

Πράγματι, το πέτυχαν. Και το λέω ως ένας από αυτούς τους αναγνώστες που κουβαλάνε (και πάντα θα κουβαλάνε) μέσα τους το ΚΟΜΙΞ.

 

Πηγή

[ΣΧΕΔΙΑ]

Την Τετάρτη κυκλοφόρησε το τεύχος 61. Το επόμενο θα κυκλοφορήσει τέλη Αυγούστου, λόγω θερινών διακοπών.

 

Ανεβαίνει το εξώφυλλο, καθώς και οι γελοιογραφίες του τεύχους 60.

 

Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

 

 

 

 

 

[Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες [Γιακουμέλος Νίκος, smassingculture.gr, 17/06/2018]]

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ

 

Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες

 

 

Το Venom από τις εκδόσεις Οξύ είναι ουσιασικά η πρώτη (oλοκληρωμένη) ιστορία του run του Nick Remender με τον εμβληματικό κακό της Marvel, το σχετικά μακρινό πλεόν 2011. Το run αυτό, παρόλο που δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΥ γεγονότος που διαφημιζόταν, κατάφερε και έδωσε μια διαφορετική, φρέσκια και, κυρίως, πρωτότυπη εκδοχή ενός τόσο αγαπημένου κακού όσο ο Venom, όπου επιτέλους κατάφερε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό Anti- Spiderman. Ταυτόχρονα, ο Remender προικίζει τον χαρακτήρα του με μια ιδιαίτερα πολιτική χροιά.

Η πρωτη ιστορία από αυτή την νέα εποχή δεν είναι η καλύτερη του run, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Είναι μια επαρκής ιστορία. Ωστόσο, η αξία δεν βρίσκεται στην ποιότητα της per se, αλλά στο ότι βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ δύο εποχών. Eίναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του τέρατος Venom και του Venom στρατιώτη (Agent Venom). H εποχή του Eddie Brock σε αντιδιαστολή με αυτή του Flash Thompson. Μέσα στην ιστορία, με  σύντομα αλλά περιεκτικά panel, flash backs και αλληπεπιδράσεις ο Remender σκιαγραφεί υποδειγματικά τον χαρακτήρα του Flash Thompson ως πρόθυμου στρατιώτη που παλεύει με τρία τέρατα, τον Venom,  το παρελθόν του ως αλκοολικό, ως απογοήτευση στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, κυρίως την κοπέλα του Betty αλλά και την αναπηρία του. Έτσι βλέπουμε τον Flash να αποτυγχάνει στην πάλη ενάντια και στα 3, άφού για να πολεμήσει το ένα, ζητά βοήθεια από τα άλλα δύο: για να νικήσει τον Venom θυμάται την Betty, για να σώσει την Betty ζητά την βοήθεια του Venom και για την αναπηρία του βρίσκεται στην ανάγκη και των δύο. Ο ίδιος δεν μπορεί να βρει λύση σε αυτό το τρίγωνο αναγκών/ θέλω/ καταστάσεων. Σαν την τέταρτη γωνία ενός τριγώνου, δεν υπάρχει θέση για τον ίδιο ούτε μέσα στην ίδια του την ζωή.

 

 

Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, εκτός των σκηνών δράσης είναι οι  εσωτερικοί του μονόλογοι/ διάλογοι με το τέρας που τον περικλείε. Αυτό είναι άλλωστε,  χωρίς αμφιβολία, και το καλύτερο κομμάτι του κόμικ. Ο Flash Thompson είναι ένας εντελώς διαφορετικός φορέας από τον Eddie Brock. Δεν έβαλε την στολή/ συμβιωτικό για να καταστρέψει ή να εκδικηθεί, αλλά για να προστατέψει (ακόμα και ξένες χώρες που δεν το ζήτησαν, πιστός στο ιμπεριαλιστικό δογμα και την θέσπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που τηρούν οι ΗΠΑ). Έτσι ο δικός του έλεγχος πάνω στο συμβιωτικό οργανισμός είναι εντελώς άλλου τύπου: δεν έχουμε ταύτιση όπως στον Brock, που δεν φορούσε απλά τον Venom, αλλά ήταν ο Venom. Εδώ υπάρχει συνεχόμενη αντίθεση. Αποτελεί μια  έξοχη ψυχαναλυτική αναπαράσταση της διαμάχης (ενός) Εγώ να κυριαρχήσει πάνω σε ένα (φαντασιακό) σώμα με ανάγκες και θέλω δικά του, το οποίο αναπλάθεται ελεύθερα βάσει αυτών των διαφορετικών επιθυμιών. Μέσα σε όλο αυτό το ούτως η άλλως περιοριστικό πλαίσιο πάλης, υπάρχει σε σημαντικό ρόλο και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επιθυμεί να τον ελέγξει συνδιαστικά ως Flash-Venom (ή καλύτερα Agent Venom) ως Υπερεγώ.

 

 

 

 

Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα γίνεται ο φορέας που όχι μόνο διαπλάθει αλλά και διαμορφώνει την ατζέντα του Agent Venom: παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες, παρεμπόριο όπλων, διαμάχες με άλλους ήρωες όπως ο Spiderman είναι πλέον στις δραστηριότητες του άλλοτε πράκτορα της καταστροφής. Μια παγκόσμια κατάσταση εξαίρεσης όπου ο νόμος αναιρείται και δικαιολογείται η χρήση μυστικών όπλων, υπερστρατιωτών πίσως από τις γραμμές ενός (αιώνιου) εχθρού και το πυρ σε πολίτες. Μέσα σε όλο αυτό, η αιτιολογία δίνεται ξεκάθαρα, πίσω όμως από το προσωπείο της τρέλας (άρα με διατήρηση του δικαιώματος αναίρεσης της): Δόξα σοι ο Καπιταλισμός.

 

 

Όσον αφορά το σχέδιο, ο Tony Moore ( Walking Dead) κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Οι γραμμές του χαρίζουν πλαστικότητα και κίνηση, ενώ καταφέρνει να αποτυπώσει την ρευστότητα (κυριολεκτική και μεταφορική) του Agent Venom, ο οποίος συνεχώς διχάζεται μεταξύ θυμού και καθήκοντος, πολύ καλά. Ωστόσο δεν λείπουν και οι αμέλειες, λόγου χάρη η επιμονή John Raunch στα σκοτείνα χρώμα πολλές φορές σκιάζουν που ο αναγνώστης δε μπορεί να παρακολουθήσει τα πάνελ και το μοντάζ που έχει γίνει στις μάχες. Άλλο σημαντικό θέμα είναι η Υπερβολή των μαχών, η οποία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κλειστοφοβικό και ψυχολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο ελάττωμα όσο συνειδητή επιλογή. Απλά κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες άλλες όχι.

Αυτό ήταν  το πλαίσιο του τότε Venom. Στην πορεία ακολούθησαν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ.

 

πηγή

 

[ΖΑΓΚΟΡ]

4 ώρες πριν, Kurdy Malloy είπε:

Δυστυχώς η λογική βγάζω κόμικ περιπτέρου αδιαφορώντας για το νέο κοινό και περιμένω να με στηρίξουν όσοι το διάβαζαν μικροί, δεν υπήρχε περίπτωση να περπατήσει. Καλή η νοσταλγία, καλό το ρετρό, αλλά ακόμα και η Κόκα Κόλα κάνει διαφήμιση για να προσελκύσει νέο κόσμο.

 

 

1 ώρα πριν, φλοκ είπε:

Kι όμως για το Ζαγκορ όπως και για το Μιστερ Νο δεν ισχύει αυτό .

Και τα δύο περιοδικά για το είδος κομικς που αντιπροσωπεύουν δεν είναι (ήταν ) ρετρό.

Υπηρξαν σύγχρονες ιστορίες απο τις Ιταλικες εκδόσεις των τελευταίων χρόνων ,τόσο για τον Ζαγκορ .οσο και τα τους Μιστερ Νο ,Τεξ ,Ντυλαν Ντογκ .

Φτιαγμένες από νέους δημιουργούς ,επίγονους των αρχικών.

Ακομα και η μορφή των περιοδικών (σχήμα,χρώματα κ.λ.π) ήταν αρκετά προσεγμένη και σύγχρονη.

Το να μην αρέσει το συγκεκριμένο είδος κομικς μπορω να το δεχτώ και να το καταλάβω .

Ρετρο όμως δεν ήταν .

 

Σίγουρα η νοσταλγία δεν είναι καθόλου καλό πράγμα και πρέπει πάντα να ενδιαφέρονται οι εκδοτικοί οίκοι για το νέο κοινό, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτή η περίπτωση για το Ζαγκόρ (και το Μίστερ Νο), για τους λόγους ακριβώς που αναφέρει ο Δημοσθένης, αλλά και για έναν ακόμα:

 

το ασυγκρίτως πιο ρετρό και σαφώς υποδεέστερο από πλευράς περιεχομένου Μπλεκ (δεν νομίζω ότι αυτά είναι προσωπικές μου απόψεις) πουλάει αισθητά περισσότερα από το Ζαγκόρ ή από όσο πουλούσε το Μίστερ Νο.ή τουλάχιστον πουλάει τόσο όσο χρειάζεται για να καταστεί οικονομικά βιώσιμο, σε αντίθεση με τους δυο άλλους τίτλους.

 

Για μένα αυτό δείχνει ακριβώς το αντίθετο: η ρετρολαγνεία ζει και βασιλεύει και δυστυχώς ως αναγνωστικό κοινό δεν είμαστε αρκετά ώριμοι για να στηρίξουμε παρόμοιες προσπάθειες. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έτσι και αλλιώς, οι αριθμοί μας είναι λίγοι, καταδικάζουν πολλές αξιόλογες προσπάθειες σε αποτυχία. Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση για το ότι ένα περιοδικό με την επωνυμία "Μπλεκ"¨πουλάει περισσότερο από ένα άλλο περιοδικό με την επωνυμία "Ζαγκόρ", τη στιγμή που οι περισσότερες ιστορίες του πρώτου σχεδόν δεν διαβάζονται, ενώ οι περισσότερες του δεύτερου είναι σαφώς ανώτερες. Προφανώς οι νοσταλγοί του πρώτου είναι σαφώς περισσότεροι από τους νοσταλγούς του δεύτερου.

 

Φυσικά έπαιξαν ρόλο και άλλοι αντικειμενικότεροι παράγοντες, όπως πχ η κατάρρευση του δικτύου διανομής, αλλά αυτό επηρεάζει και τους δύο τίτλους της εκδοτικής και πιστεύω ότι έπαιξε δευτερεύοντα ρόλο.

 

Εύχομαι ειλικρινά να μην επαληθευτούν οι φήμες, γιατί θα είναι κρίμα να χαθεί ένας ακόμα αξιόλογος τίτλος από τα περίπτερα. Και μετά από αυτό, πολύ φοβάμαι ότι θα αργήσουμε πολύ να δούμε κάτι ανάλογο

 

[Ο Ντερκ Τζέντλι και οι αλλόκοτες μέθοδοί του [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 23/06/2018]]

Ο Ντερκ Τζέντλι και οι αλλόκοτες μέθοδοί του

 

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Η «συνέχεια» ενός λογοτεχνικού έργου σε άλλο μέσο και από άλλους δημιουργούς δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα αν το πρώτο βασίζεται στο λεπτό και το ειρωνικό χιούμορ. Τέτοιο ήταν το έργο του Douglas Adams. Αλλά η συνέχειά του σε κόμικς από τους Arvind Ethan David και Ηλία Κυριαζή τα καταφέρνει περίφημα

 

Με τη σειρά βιβλίων που έμειναν γνωστά ως «Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ», τη μοναδική παγκοσμίως τριλογία που αποτελείται από πέντε βιβλία, ο Douglas Adams (1952-2001) έγινε ένας θρύλος της χιουμοριστικής λογοτεχνίας του φανταστικού. Οταν την ολοκλήρωσε όμως δεν αρκέστηκε σε αυτήν εξαργυρώνοντας την επιτυχία. Συνέχισε να γράφει.

 

Και με το ίδιο απαράμιλλο χιούμορ αλλά σε εντελώς διαφορετικά συμφραζόμενα δημιούργησε ένα νέο, αστυνομικό αυτή τη φορά, σύμπαν με πρωταγωνιστή έναν παράξενο και ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ σε δύο μέρη, τα «Ο Ντερκ Τζέντλι ακολουθεί τη γάτα» (1987) και «ΑΡΡΓΚ: Αδιάφοροι Ρυθμοί για Γρήγορα Κέρδη» (1988).

 

 

Ο «Ντερκ Τζέντλι» μπορεί να μη γνώρισε την επιτυχία του «Γαλαξία», αλλά κινείται στα ίδια επίπεδα ως προς το ανατρεπτικό χιούμορ και το πολυδαίδαλο σενάριο, έξω από τις καθιερωμένες συμβάσεις. Τον αλλόκοτο αυτό χαρακτήρα ως προς τις ανορθόδοξες

μεθόδους που εφαρμόζει κατά την ολιστική προσέγγιση της λύσης κάθε μυστηρίου που επιχειρεί να εξιχνιάσει, ανέλαβε ο Arvind Ethan David και με τη συνεργασία του Ηλία Κυριάζη στα σχέδια, έδωσαν μια εξαιρετική σειρά κόμικς που συνεχίζει την ιστορία από εκεί που είχε σταματήσει ο Douglas Adams.

 

Μια σειρά που συνέπεσε μάλιστα και με την τηλεοπτική προσαρμογή του έργου με πρωταγωνιστές τους Σάμουελ Μπάρνετ και Ελάιζα Γουντ. Το σύνολο των περιπετειών του Ντερκ Τζέντλι σε κόμικς κυκλοφορεί τώρα και στα ελληνικά σε μια συνολική έκδοση υπό τον τίτλο «Dirk Gently – Ολιστικό Πρακτορείο Ντετέκτιβ» (εκδόσεις Star Comics), εμπλουτισμένη με πρόσθετο υλικό, όπως όλα τα εξώφυλλα της σειράς στην αμερικανική έκδοση, φωτογραφίες από τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς κ.λπ. Αναμφίβολα αυτό που ξεχωρίζει στη σειρά κόμικς είναι η επιτυχής προσπάθεια των δημιουργών της να «αναμετρηθούν» με έναν ογκόλιθο της

χιουμοριστικής λογοτεχνίας και να διατηρήσουν στο ίδιο επίπεδο το χιούμορ του, με σεβασμό στο ύφος του και το πνεύμα του.

 

Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά τα σχέδια του Κυριαζή, όπως πάντα άψογα και απολύτως επαγγελματικά, με τόλμη ως προς τις πολυπρόσωπες συνθέσεις και με αρκετούς επιτυχημένους πειραματισμούς στο στήσιμο των σελίδων, τα ανισομεγέθη καρέ κ.ά. Η θαρραλέα αυτή εκδοτική κίνηση στην ελληνική αγορά, με έναν έγχρωμο, πλούσιο τόμο 250 σελίδων, αν αποδειχθεί και εμπορικά επιτυχημένη, ίσως προτρέψει και άλλους εκδότες στην κυκλοφορία πολυσέλιδων κόμικς «μεγάλου μήκους» και μεγαλύτερων αφηγήσεων.

 

 

Πηγή

[Ο Λούκι Λουκ για πρώτη φορά στο Παρίσι]

Ο Λούκι Λουκ για πρώτη φορά στο Παρίσι

 

Στο νέο βιβλίο «Ένα καουμπόης στο Παρίσι» που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Νοεμβρίου

 

 

Ο Λούκι Λουκ, ο άνθρωπος που πυροβολεί πιο γρήγορα κι από τον ίσκιο του, θα εγκαταλείψει για πρώτη φορά τις μεγάλες πεδιάδες του Φαρ Ουέστ για να επισκεφθεί το Παρίσι, ανακοίνωσε σήμερα ο εκδότης του.

Το επόμενο άλμπουμ του Λούκι Λουκ, που θα τιτλοφορείται «Ένας καουμπόης στο Παρίσι» θα κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου. Ο διάσημος ήρωας που δημιούργησαν οι Μορίς και Γκοσινί θα ανακαλύψει «τη μεγαλοπρέπεια της πόλης του φωτός και τον τρόπο ζωής των αυτοχθόνων, των Παριζιάνων», σύμφωνα με τη Lucky Comics, θυγατρική των εκδόσεων Dargaud.

Όπως και το προηγούμενο άλμπουμ, τη «Γη της επαγγελίας» που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2016, και το νέο υπογράφεται από τους Γάλλους Ασντέ (σχέδιο) και Ζιλ (κείμενα).

«Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο μεγάλο γεγονός έγινε μεταξύ 1860 και 1886, τα χρόνια που αντιστοιχούν στις ιστορίες των άλμπουμ του Λούκι Λουκ. Και ανακάλυψα το Άγαλμα της Ελευθερίας», εξήγησε ο Ζιλ, τονίζοντας ότι διασκέδασε πολύ και ο ίδιος γράφοντας το σενάριο αυτής της ιστορίας.

Όλα ξεκινούν όπως πάντα στο Φαρ Ουέστ. Ο Γάλλος γλύπτης Ογκίστ Μπαρτολντί πραγματοποιεί μια περιοδεία στις ΗΠΑ για να συγκεντρώσει χρήματα προκειμένου να ολοκληρώσει το Άγαλμα της Ελευθερίας. Όπως το έργο και ο ίδιος ο καλλιτέχνης απειλούνται και ο Λούκι Λουκ αναλαμβάνει να τον συνοδεύσει πίσω στο Παρίσι για να τον προστατεύσει.

Μέχρι σήμερα, οι αναγνώστες των περιπετειών του Λούκι Λουκ έβλεπαν Ευρωπαίους να ανακαλύπτουν τον Νέο Κόσμο, όπως για παράδειγμα τον Ρώσο πρίγκιπα στον «Μεγάλο Δούκα», ένα Άγγλο αριστοκράτη στο «Τρυφερό πόδι» ή τον Βιεννέζο ψυχαναλυτή στη «Θεραπεία των Ντάλτον».

Κάθε άλμπουμ του «φτωχού και μόνου καουμπόη» συνιστά σημαντικό γεγονός στον εκδοτικό χώρο. Η «Γη της επαγγελίας» πούλησε περισσότερα από 500.000 αντίτυπα.

 

Πηγή

[Τα Μυστικά του Βάλτου- «Αυτό δεν είναι πόλεμος! Είναι δολοφονίες» [Γιακουμέλος Νίκος, smassingculture.gr, 15/06/2018]]

Τα Μυστικά του Βάλτου- «Αυτό δεν είναι πόλεμος! Είναι δολοφονίες»

 

 

 

Τα Μυστικά του Βάλτου, το «παιδικό¨μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα που γράφτηκε το 1937,  αποτέλεσε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής (και εθνικής, με την πολιτική έννοια) λογοτεχνίας.  Γραμμένο μετά από μεγάλη έρευνα για τον Μακεδονικό αγώνα, τις ένοπλες συγκρούσεις Ελλήνων και Βουλγάρων ανταρτών για τον μελλοντικό έλεγχο της τουρκοκρατούμενης ακόμα Μακεδονίας (βόρειας και νότιας), το αρχικό κείμενο αποπνέει έναν έντονο αλυτρωτισμό. Η παρουσίαση λεπτομεριών για την διαμάχη στην περιοχή της  Μακεδονίας ανάμεσα στους αλλοεθνείς πληθυσμούς που την κατοικούσαν μπορεί να έχει ένα πραγματικό θεμέλιο, όμως επηρεασμένη ξεκάθαρα από το πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του 1930, είναι καθαρόαιμα εθνικιστική. Ο αγώνας των ευγενικών, όπως παρουσιάζονται, Ελλήνων απένταντι στους άγριους Βούλγαρους αποτέλεσε την κύρια θεματική. Στο βιβλίο ωστόσο δεν λείπουν και κομμάτια που δεν εντάσσονται στην εθνική ρητορική, όπως η σκληρότητα του πολέμου, οι αγριότητες (και από τις δύο πλευρές), η απογοήτευση και η παραίτηση, χαρακτηριστικά δηλαδή που έχουμε συνηθίσει στις πιο υπαρξιακές πολεμικές αφηγήσεις

 

Πως λοιπόν σήμερα (ή, πιο συγκεκριμένα, 3 χρόνια πριν όταν ξεκίνησαν οι δημιουργοί του κόμικ την διαδικασία δημιουργίας του) μπορείς να ένα κόμικ μιλήσει για (και με) ένα τέτοιο βιβλίο, μια τέτοια ιστορία, όταν ο εθνικισμός έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις και δείχνει (ξανά) το άσχημο πρόσωπο του; Το graphic novel Τα Μυστικά του Βάλτου (Εκδόσεις Polaris) , σε σενάριο του Γιάννη Ράγκου και σκίτσο του Παναγιώτη Πανταζή έρχεται να αναμετρηθεί με αυτό το ερώτημα.

 

 

Σαν κόμικ, βασισμένο στον αφηγηματικό κορμό της ιστορίας του μικρού Αποστόλη, η οποία δίνεται ως flash back από τον 40αρη πια ηρωα στην ίδια την Πηνελόπη Δέλτα, συνδιαλέγεται άμεσα με το αρχικό κείμενο. Οι περιγραφές, οι χαρακτήρες αλλά και τα γεγονότα παραμένουν, ωστόσο ο Ράγκος προσπαθεί να δίνει πέρα από το εθνικιστικό περίβλημα της ιστορίας. Και πράγματι, μέσα στο κόμικ έχουν στιγμές, όπου η ίδια η Δέλτα φαίνεται να αφήνει την εθνική αφήγηση για τον ηρωισμό πίσω και να αναφέρεται σε δολοφόνιες. αγριότητες και εγκλήματα  και από τις δυο μεριές («τα ίδια θα λένε και οι Βούλγαροι για μας, ότι κι εμείς τα ίδια κάνουμε»). Όσο σύντομες και αν είναι αυτές οι στιγμές, δίνουν την δυνατότητα μιας άλλης ανάγνωσης.

 

 

Επιπλέον, το κόμικ έχει καταφέρει να πάρει μια από τις μεγάλες συγγραφικές προσθήκες της Δέλτα, την ανύψωση του τοπίου στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Η περιοχή Βάλτου είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό local. Γίνεται πεδίο, συναισθηματικό, πολιτικό και προσωπικό, στο οποίο ούσιαστικά οι ήρωες συγκρούονται, όχι μόνο με τους αντιπάλους τους αλλά και με τον εαυτό και το παρελθόν τους, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις τους, το φαντασιακό έθνος τους και την πραγματική φρίκη που περνούν για αυτό. Είναι το καύσιμο στην μηχανή της ιστορίας.

 

Ταυτόχρονα, ο βάλτος είναι και ένα σημείο εκπληκτικής (σχεδιαστικής) ομορφιάς. Το σκίτσο του Παναγιώτη Πανταζή, έντονα επηρεασμένο από την ηθογραφική και λαική ζωγραφική της δεκαετίας του 1930, με ενδεικτικότερο παράδειγμα της τον Θεόφιλο, στο κομμάτι του βάλτου έχει ξεπεράσει πραγματικά τον εαυτό του. Έχοντας έναν φυσικό καμβά, τον οποίο μελέτησε μέσα από φωτογραφίες και έρευνα, αποδίδει όλες τις στιγμές του βάλτου με εκρήξεις έντονα συναισθηματικά φορτισμένου χρώματος, αδρές σκιές και μικρές γραμμές . Από την άλλη τα πρόσωπα των (πολλών και ετερόκλητων) χαρακτήρων (και όχι ηρώων) δίνονται με στόχο όχι τον ρεαλισμό αλλά την σκιαγράφηση του ψυχισμού τους. Πιστός στην τάση ηθογραφίας που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στον χώρο των κόμικ, τα Μυστικά του Βάλτου έχουν ως σκοπό να φέρουν στο προσκήνιο όχι μια εθνικιστική αφήγηση, αλλά μια ανθρώπινη ιστορία. Όχι μια κατήχηση, αλλά ένα μυθιστόρημα.

 

 

Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις που μπορεί να έχει όμως μια τέτοια απόπειρα, αναμετράται όχι μόνο με ένα ογκώδες βιβλίο αλλά και μια γραμματεία 80 ετών που πάνω του έχτισε μια ολόκληρη σχολή εθνικής προπαγάνδας. Όσο και αν είναι διαφορετικός ο σκοπός και η μέθοδος ανάγνωσης, είναι αναπόφευκτο να δίνεται πάτημα σε έναν λόγο διαφορετικό από ότι σκοπευόταν.

 

Επιπρόσθετα, σε πιο πρακτικό επίπεδο τα δεκάδες πρόσωπα των χαρακτήρων και οι πολύπλοκες μεταξύ τους σχέσεις κάποιες φορές, όπως είναι λογικό, μπλέκονται τόσο που η προσοχή του αναγνώστη χάνετα μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα. Ακόμα και στην συντομευμένη μορφή του κόμικ των 110 σελίδων, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις ποιος έκανε τι ή γιατί…

 

Σε τελική ανάλυση, τα Μυστικά του Βάλτου ως κόμικ μπορεί να μην αφήσει την εντύπωση που άφησε το βιβλίο. Ωστόσο είναι πολύ θετικό που βγήκε, καθως όχι μόνο αποτελεί μια πολύ καλοδουλεμένη έκδοση, αλλά και δείχνει πως ίσως η ευρύτερη σκηνή να είναι έτοιμοι να αναμετρηθεί πραγματικά με τα σκοτεινά,  δύσωσμα μυστικά που κρύβει ο βάλτος του Έθνους…

 

Πηγή

[H περίπτωση του Αρκά και το τέλος της γελοιογραφίας όπως την ξέραμε [Πολιτάκης Δημήτρης, lifo.gr, 14/06/2018]]

H περίπτωση του Αρκά και το τέλος της γελοιογραφίας όπως την ξέραμε

 

Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης και βασανιστικά προβλέψιμης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης

 

Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming»

 

Θυμάμαι κάποτε που μπορεί να διαφωνούσαμε με κάποιους για τα πάντα, υπήρχαν όμως κάποιες ελάχιστες και πολύτιμες σταθερές αξίες υπεράνω κριτικής και υπεράνω υποκειμενικών, αισθητικών και (μικρο)πολιτικών, κριτηρίων. Μία από αυτές ήταν τα κόμικς, τα καρτούν, οι γελοιογραφίες, το έργο, το πνεύμα και η αντίληψη του Αρκά από την εποχή της «Βαβέλ» ακόμα.

 

Είχε να κάνει και λίγο, υποθέτω, με το πέπλο μυστηρίου γύρω από τη «μυστική» του ταυτότητα (αλάνθαστο τρικ ανά τους αιώνες, που σε γλιτώνει από τις φθορές της διασημότητας), κυρίως όμως είχε να κάνει με το διεισδυτικό, αβίαστο και ανέμελα ασεβές χιούμορ, τη δημιουργία και τη συντήρηση εμπνευσμένων αρχετυπικών χαρακτήρων και με την αίσθηση ενός εικονογραφικού/αφηγηματικού σύμπαντος που παρέμενε οικουμενικό χωρίς να είναι «αλλού», διαφεύγοντας ως διά μαγείας σχεδόν από το εσωστρεφές και κλειστοφοβικό νεοελληνικό σύστημα παραγωγής σάτιρας. Μεγάλη δουλειά αυτό το τελευταίο, αν μπορείς να το καταφέρεις χωρίς ίχνη κανιβαλισμού ξένων επιρροών.

 

Ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια ο Αρκάς έχει επιλέξει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που παραδόθηκαν για λόγους προσωπικούς ή βιοποριστικούς στους αφόρητους περιορισμούς που επιβάλλει ένα ακραία διχαστικό κλίμα, την οδό της στράτευσης και της απολύτως προβλέψιμης κατεύθυνσης στις ατάκες των κεντρικών χαρακτήρων του, και ειδικά αυτού του μέσου καθημερινού τυπάκου που κουνάει το δάχτυλο, «καυτηριάζοντας» αποκλειστικά τις κωμικοτραγικές ανακολουθίες της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει και πολλή πλάκα αυτό όμως και, όπως και να το κάνουμε, αντικειμενικά είναι εντελώς άχαρο να χαϊδεύεις τα πιο στοιχειώδη αντιπολιτευτικά ένστικτα, χωρίς καν τον κόπο μιας λίγο πιο βαθιάς υπονόμευσης, έστω και μόνο του συγκεκριμένου στόχου.

 

Περνάνε από μπροστά μου στα social media τα καρτούν του, τα κοιτάω, υπομειδιώ και λίγο, όχι λόγω ευθυμίας αλλά μάλλον λόγω συγκατάβασης για τη –μη χαρακτηριστική κάποτε για τον ίδιο– λαϊκίστικη κοινοτοπία που συχνά τα διακρίνει (ούτε ο Κώστας Μητρόπουλος στα πιο πασοκοσυντηρητικά του τέτοιο πράγμα, που κάποτε εκπροσωπούσε ακριβώς το αντίθετο από τον Αρκά ή τον Γ. Ιωάννου), και συνεχίζω τη μέρα μου πιο κατηφής.

 

Μπορεί να το έχει πάρει προσωπικά αυτό με την παρούσα κυβέρνηση (κακό πράγμα όμως η λογική του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για έναν καρτουνίστα), η οποία σαφώς έχει οδηγήσει πολύ καλό κόσμο στα κάγκελα. Τέλος πάντων, με γεια του με χαρά του, και δικαίωμά του. Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης.

 

Έχω κρατήσει μια λίγο παλιότερη (4-5 χρόνια;) γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», όπου απεικονίζεται χωρίς λόγια ο Τσίπρας στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που έχει τη μορφή του Μαρξ και έχει σηκώσει το περίστροφο στον κρόταφό του, όχι επειδή είναι τόσο ιδιοφυής ή σπαρταριστή αλλά επειδή προσκαλεί στο αστείο έναν μέσο κοινό παρονομαστή που δεν έχει παραδοθεί σε κάποια αεροστεγή ατζέντα, όπως έκαναν και οι γελοιογραφίες του ΚΥΡ κάποτε.

 

Το ίδιο το είδος της γελοιογραφίας έτσι κι αλλιώς έχει περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, έρμαιο της γενικής παθογένειας των έντυπων μέσων, και λειτουργεί πλέον ως συλλογή από προμελετημένα memes, συχνά ανέμπνευστα, κακόβουλα και μοχθηρά. Οι ατέλειωτες γελοιογραφίες με τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε σε κατάσταση λυσσασμένου παροξυσμού και ντυμένους με ζαρτιέρες και στολή Ες-Ες (που θύμιζαν το σκετς του Σεφερλή με τίτλο «Αδέλφω Χίτλερ») είναι μόνο ένα παράδειγμα και ίσως το πιο ήπιο στην πραγματικότητα.

 

Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming», ενώ δίπλα ο τυπάκος επιχειρεί να αρθρώσει ανέκδοτο που και καλά δεν προσβάλλει δυνητικά κανέναν («είσαι πολύ ξινός, είπε η ντομάτα στο λεμόνι»).

 

Τι να πεις... Ούτε ως γενικό σχόλιο περί επιδερμικού και υποκριτικού δικαιωματισμού δεν στέκεται. Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ.

 

Και επίσης, ήθελα να 'ξερα, όλοι αυτοί που τυραννιούνται τόσο βάναυσα στη χώρα μας από τις στυγνές επιταγές της «πολιτικής ορθότητας» έχουν κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα των εθνοχριστιανικών ξεκωλοφυλλάδων που κρέμονται στα περίπτερα και στάζουν ξεφτίλα, παρακμή και χουντίλα; Έχουν χαζέψει τη «δημόσια» –μη συνδρομητική, τέλος πάντων– τηλεόραση (κρατικοδίαιτη και ιδιωτική, αλλά εν προκειμένω κυρίως τη δεύτερη, η ΕΡΤ κουβαλά άλλου τύπου βαριές αμαρτίες) για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι το μήνυμα που περνά το μέσο στον κόσμο, που, ελλείψει άλλων επιλογών, παρακολουθεί εκπομπές απίστευτης χυδαιότητας, τρομολαγνείας, μικροαστικής ηθικολογίας μετεμφυλιακού τύπου και εκφασισμού;

 

Πηγή

[Ένας Γκοτζίλα στον Λευκό Οίκο [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 09/06/2018]]

Ένας Γκοτζίλα στον Λευκό Οίκο

 

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Πολύ πριν ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για τον Λευκό Οίκο, ήταν ένας σελέμπριτι που συχνά πυκνά γινόταν αντικείμενο σάτιρας. Από τότε που εξελέγη πρόεδρος αποτελεί σταθερό στόχο των δημιουργών κόμικς. Μια νέα σειρά της Antarctic Press τον μεταμορφώνει τώρα σε Γκοτζίλα, Χουλκ και Κλέφτη των Χριστουγέννων

Η τελευταία προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ ήταν περισσότερο διχαστική από κάθε προηγούμενη. Οι Αμερικανοί χωρίστηκαν σε φίλους του Τραμπ (και κάθε ρατσιστικής, σεξιστικής, εθνικιστικής και καπιταλιστικής αντίληψης που αυτός πρεσβεύει) και σε ορκισμένους εχθρούς του. Αν και μετά την εκλογή του η δημοφιλία του βρίσκεται σε διαρκώς φθίνουσα πορεία, μια τέτοια διαίρεση εξακολουθεί να πληγώνει την αμερικανική κοινωνία και θα την πληγώνει για καιρό.

 

 

Μόνο στα κόμικς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Κατά συντριπτική πλειονότητα στις σελίδες τους ο Ντόναλντ Τραμπ γελοιοποιείται χωρίς όρια. Από τις απολαυστικές παρωδίες γνωστών εξωφύλλων της ιστορίας των κόμικς με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο στο «The Unquotable Trump» του Robert Sikoryak μέχρι τη γελοιογραφική μεταφορά των tweets του στο «Sh*t My President Says» του Shannon Wheeler, ο Ντόναλντ Τραμπ, όχι περίοδο ανοχής δεν γνώρισε, σε πλήρη αντίθεση με τον προκάτοχό του, Μπαράκ Ομπάμα, που αποθεώθηκε και συμμάχησε ακόμα και με τον Spider-Man, αλλά σχεδιάζεται συνεχώς με τα μελανότερα των χρωμάτων, πάντα ως ένας τσαρλατάνος της πολιτικής και ένας νάρκισσος αριβίστας που στόχο έχει να πλουτίζει και να προσβάλλει τους αντιπάλους του, απειλώντας με τις γκάφες του ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο ρόλος του στα νέα κόμικς της Antarctic Press, μιας εταιρείας που συνηθίζει εδώ και χρόνια να μετατρέπει πρόσωπα της πολιτικής επικαιρότητας σε κόμικς-χαρακτήρες.

 

 

Ο Τραμπ, όμως, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο! Πρωταγωνιστώντας σε μια σειρά με πολλούς τίτλους και απ' ό,τι φαίνεται με πολύ μέλλον, τουλάχιστον όσο θα παίζει στα χέρια του τις τύχες του πλανήτη από το Οβάλ Γραφείο και από τα πολυτελή διαμερίσματα του ουρανοξύστη του. Στο πλαίσιο της φιλαυτίας του νομίζει πως μόνο αυτός μπορεί να σώσει τον κόσμο από το «κακό», και σε σενάριο των Joe Dunn και Ben Dunn, συνιδρυτών και ιδιοκτητών της Antarctic Press και σχέδια του Carlos Tron, ο Τραμπ μεταμορφώνεται σε Χουλκ στην ιστορία «The Tremendous Trump - World War T». Το «κακό» είναι φυσικά ο Κιμ και μαζί του, ειρηνικοί διαδηλωτές με το σήμα της ειρήνης και η θεά Ισις που για τη λογική του Τραμπ συμβολίζει τους τρομοκράτες του ISIS, που όλοι μαζί επιδιώκουν να σπάσουν το τείχος της ντροπής στα σύνορα των ΗΠΑ.

Στην ιστορία «Trumpzilla, King of Twitter», σε σενάριο του Ben Dunn και σχέδια του Redi Trio, o Κιμ τελικά πατάει το κουμπί και ο Τραμπ ανατινάζεται την ώρα που κάνει την ηλιοθεραπεία του στην ακρογιαλιά. Για να επιστρέψει δριμύτερος λίγους μήνες αργότερα, αναδυόμενος από τον βυθό ως Trumpzilla, παρωδία του Γκοτζίλα, έτοιμος να ισοπεδώσει τους αντιπάλους του ξερνώντας φλόγες μέχρι να επιστρέψει στο γραφείο του στον Λευκό Οίκο, πάντα ως αποκρουστικό τέρας.

 

 

Για τον ίδιο τον Τραμπ αποκρουστικό θα πρέπει να είναι και το «She - Trump», σε σενάριο και σχέδια του Brian Denham, καθώς τον παρουσιάζει ως γυναίκα! Τρομοκράτες εκτοξεύουν τη μητέρα όλων των βομβών που μεταμορφώνει όλους τους άνδρες σε γυναίκες. Από τα δάκρυά των πρώην ανδρών που θρηνούν για το πάθημά τους, έρχεται ο κατακλυσμός και πλημμυρίζει ολόκληρος ο κόσμος. Και ο μόνος ή, καλύτερα, η μόνη που μπορεί να τον σώσει είναι ο θηλυκός Τραμπ.

Τα περασμένα Χριστούγεννα, η Antarctic Press είχε παρουσιάσει το «How The Trump Stole Christmas», μια ιστορία επίσης του Brian Denham, με τον Τραμπ που μισεί τα Χριστούγεννα γιατί φέρνουν σε όλους χαρά και αποφασίζει να τα κλέψει ώστε όλοι να είναι δυστυχισμένοι. Από την άλλη, ωστόσο, πιθανώς για να κρατήσει κάποιες ισορροπίες, η ίδια εταιρεία κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο την ιστορία «My Hero Magademia», μια παρωδία του γνωστού manga «My Hero Academia» σε σενάριο του Mark Pellegrini και σχέδια του Timothy Lim.

Η ίδια ομάδα είχε δώσει τον περασμένο Νοέμβριο το «Thump - The First Bundred Days», μια ακόμη παρωδία με τον Τραμπ ως κουνέλι, αλλά στο «My Hero Magademia» επέλεξε να ακολουθήσει μια αντίθετη διαδρομή, αυτή της υποστήριξης προς τον Αμερικανό πρόεδρο. Τον ρόλο του κακού στην ιστορία παίζει η Χίλαρι Κλίντον, με το όνομα «Hiraree», ενώ οι υποστηρικτές των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, οι διαδηλωτές ενάντια στον Τραμπ και όλοι όσοι αντιτίθενται στην πολιτική του παρουσιάζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ως τρομοκράτες.

Οταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ οι δημιουργοί του υπερασπίστηκαν τη δουλειά τους αναφέροντας ότι είναι απλώς χιουμοριστική, ως αντιστάθμισμα στα αμέτρητα εχθρικά για τον Τραμπ κόμικς που είχαν προκύψει έως τότε από άλλους καλλιτέχνες.

 

 

Σε ένα τέτοιο αλλόκοτο σενάριο, το 2017 από την ίδια εταιρεία, σε σενάριο και σχέδια του David Hutchison, ο Ντόναλντ Τραμπ γίνεται αντίπαλος του χρονοταξιδιώτη Αβραάμ Λίνκολν. Ο διαβολικός νυν πρόεδρος τα βάζει με τον ιστορικό 16ο πρόεδρο των ΗΠΑ με φόντο την Ιβάνκα και τη Μελάνια Τραμπ, σε μια παρωδία επιστημονικής φαντασίας με πολιτικές προεκτάσεις.

Στο πλαίσιο της πολιτικής σάτιρας, η Antarctic Press σκοπεύει να κυκλοφορήσει ακόμα περισσότερους τίτλους με πρωταγωνιστές ενεργά πολιτικά πρόσωπα και σίγουρα με τον Ντόναλντ Τραμπ που απ’ ό,τι φαίνεται πουλάει πολύ. Η πολιτική του δράση, άλλωστε, και οι ανεκδιήγητες κατά καιρούς δηλώσεις του δίνουν διαρκώς ανεξάντλητη τροφή στους δημιουργούς κόμικς. Που λατρεύουν να τον μισούν, όπως συμβαίνει και με τους μισούς τουλάχιστον Αμερικανούς πολίτες. Το πρόβλημα είναι πως οι υπόλοιποι μισοί ακόμα τον αγαπούν.

 

 

Πηγή

[ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ: Ο ΝΤΟΛΗΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΠΙΑ]

Το πήρα κι εγώ και το διάβασα. Και για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αφού θεωρώ ότι είναι μια πολύ επιτυχημένη σάτιρα του Λούκυ Λουκ, αλλά με απόλυτο σεβασμό στη μυθολογία του ήρωα. Σχεδόν όλα τα κλισέ που χρησιμοποιούνται στις ιστορίες του ανατρέπονται και γίνονται στόχος καλοπροαίρετης σάτιρας (ο Ντόλης, το άχυρο, ο φαγάνας Άβερελ, τα ρούχα του Λούκυ Λουκ)

 

Απευθύνεται στους γνώστες του ΛΛ, αφού γίνονται - έμμεσα ή άμεσα - αναφορές σε πολλές από τις περιπέτειές του.

 

Ιδιαίτερη αναφορά στο λογοπαίγνιο με το επώνυμο των Ντάλτον (επιτέλους, κάποιος το σκέφτηκε!), το οποίο πάει να αναφερθεί, αλλά τελικά δεν αρθρώνεται ποτέ και αφήνεται στη φαντασία και τις γνώσεις του αναγνώστη.

 

Δεν ξεκαρδίστηκα, αλλά σίγουρα εκτίμησα δεόντως τις ανατροπές και σαφώς το θεωρώ πολύ καλύτερο από διάφορα "κανονικά" άλμπουμ του ΛΛ, αλλά και από άλλες παρωδίες του ήρωα, που έχω διαβάσει, όπως πχ το Ρόκυ Λουκ.

 

Δυστυχώς, ούτε εμένα μου άρεσε το σχέδιο

[Πιο πέρα από τους πέρα κάμπους [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 02/06/2018]]

Πιο πέρα από τους πέρα κάμπους

 

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο ένας εκδοτικός οίκος που ειδικεύεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος, εν προκειμένω τα κόμικς, να έχει την έδρα του μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και να καταφέρνει επί σειρά ετών να κυκλοφορεί με συνέπεια και σταθερότητα καλά βιβλία. Οι «Εκδόσεις του Κάμπου» τα καταφέρνουν περίφημα και πρόσφατα παρουσίασαν ταυτόχρονα πέντε νέα κόμικς

Παράλληλα με το επίσημο σύστημα εμπορίας, διακίνησης και πώλησης κόμικς υπήρχε πάντα και το ανεπίσημο ή ημιεπίσημο. Από τα σατιρικά-πορνογραφικά «Tijuana Bibles» των δεκαετιών του 1920 και του 1930 μέχρι τα underground κόμικς των δεκαετιών του 1960 και του 1970, μια σειρά δημιουργών και εκδοτών, που πολλές φορές ήταν το ίδιο πρόσωπο, αναζήτησαν το κοινό τους χέρι με χέρι, αδιαμεσολάβητα, σε καθεστώς παρανομίας. Συχνά, από τέτοιες «υπόγειες» διαδρομές αναδύθηκαν μεγάλοι καλλιτέχνες και η τέχνη των κόμικς τροφοδοτήθηκε με μοναδικά ταλέντα.

 

 

Εναν τέτοιο υπόγειο ρόλο ανιχνευτή ταλέντων στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα παίζουν οι «Εκδόσεις του Κάμπου» του Μέλανδρου Γκανά, με έδρα τη Λάρισα, εξ ου και το όνομα του εκδοτικού οίκου αλλά και της σειράς μικρού τιράζ «Pineiada Bibles» με παρωδίες πορνογραφικού τύπου, που με απανωτές κυκλοφορίες εδώ και περίπου μια επταετία δίνουν βήμα και χώρο σε νέους δημιουργούς των εναλλακτικών κόμικς, ενώ παράλληλα διατηρούν και εκφράζουν ξεκάθαρα τις πολιτικές και κοινωνικές θέσεις τους σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα χωρίς να μασάνε τα λόγια τους.

Ο Γκανάς, άλλωστε, θεωρείται όχι άδικα ένας γκουρού των ανεξάρτητων ελληνικών κόμικς με ειδίκευση στα φανζίν και τις αυτοεκδόσεις, ένας συλλέκτης low budget τίτλων, αρθρογράφος και δημοσιογράφος για τα εναλλακτικά κόμικς και ένας αεικίνητος και ανήσυχος εκδότης, που με το έργο του στηρίζει καθοριστικά επί σειρά ετών τους νέους δημιουργούς.

Στα πρόσφατα μεγάλα events των ελληνικών κόμικς (Comicdom και The Comic Con) οι «Εκδόσεις του Κάμπου» παρουσίασαν πέντε νέα βιβλία (τουλάχιστον τόσα εντοπίσαμε), το καθένα με το δικό του ενδιαφέρον αλλά όλα ενταγμένα στον εναλλακτικό χώρο του «διαφορετικού» και του πειραματικού.

 

 

Οι «Ιστορίες από Κάτω» του Θωμά Κεφαλά είναι μια συλλογή από μονοσέλιδα ή ολιγοσέλιδα «μονόπρακτα» με έντονη την παρουσία του μαύρου χρώματος και εξπρεσιονιστικά σχέδια που φέρνουν στον νου τα χαρακτικά της ομάδας του «World War 3» ή ακόμα και τα κλειστοφοβικά κόμικς του Max Andersson. Αποκορύφωμα, η τελευταία σελίδα με την ιστορία «Σπλάτερ! Ματοβαμμένο στόρι για γερά στομάχια» με πρωταγωνιστή τον Μάκη, «φιλήσυχο πλην αγανακτισμένο πολίτη που διαβάζει ακίνδυνες αθλητικές εφημερίδες και τα κατοχικά νέα» μέχρι που έρχεται σε επαφή με βιβλίο, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, για να βρει τραγικό θάνατο από την ξαφνική και αναπάντεχη γνώση.

Το «Φλάι του δε Μουν εν Μπακ» των Μέλανδρου Γκανά (σενάριο) και Kamaris (σχέδια) είναι ό,τι ακριβώς λέει κι ο τίτλος του: ένα ονειρικό ταξίδι στο φεγγάρι υπό την επήρεια ψυχοτρόπων σε άσπρο, κόκκινο και μαύρο χρώμα και χωρίς σχεδόν καθόλου λόγια ενώ «Η Διχάλα» του Λευτέρη Γιακουμάκη είναι μια ακόμη μικρή ασπρόμαυρη ιστορία που πραγματεύεται τις πιθανότητες και τις εναλλακτικές διαδρομές που μπορεί να έχει η ζωή ανάλογα με τις επιλογές της κάθε στιγμής με επίκεντρο το δυσεπίλυτο πρόβλημα της εύρεσης της κατάλληλης ερώτησης που θα οδηγήσει στη σωστή απόφαση.

 

 

Σε σενάριο του Γιάννη Κουρουμπακάλη και σχέδια του Μάριου Ξυδώνα, το «The 9 Necromancers of Void Main» είναι μια ιστορία φαντασίας με βασίλεια, μαγεία, αθάνατους, αυτοκράτορες, μυστικές κρύπτες, δράκους και άλλα στοιχεία αντίστοιχων αφηγήσεων ενώ, τέλος, το «Sketchophrenic», σε σενάριο του Μέλανδρου Γκανά και σχέδια του Malk είναι μια μεγαλύτερης έκτασης ιστορία απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι «Εκδόσεις του Κάμπου».

Οι δυο δημιουργοί, που είχαν συνεργαστεί και παλιότερα στο βραβευμένο «Freakshow», φιλοτεχνούν και πάλι μια ιστορία τρόμου ως φόρο τιμής στα gialli/slasher θρίλερ παλαιότερων δεκαετιών που άνθησαν κυρίως στoν ιταλικό κινηματογράφο και στα ιταλικά fumetti των pulp περιοδικών.

 

 

Πέρα όμως από τα καλά βιβλία, οι «Εκδόσεις του Κάμπου», με τη διαδικτυακή τους δραστηριότητα, την παρουσία τους σε φεστιβάλ και συνέδρια, τα stickers που κυκλοφορούν κ.λπ. αφήνουν και ένα σαφές πολιτικό στίγμα. Πολλοί καλλιτέχνες, φίλοι και συνεργάτες του εκδοτικού οίκου, προεξάρχοντος του ταλαντούχου Γιώργου Μικάλεφ, φιλοτεχνούν έργα με κοινωνικά μηνύματα, με αντιφασιστικό-αντιναζιστικό περιεχόμενο, με προτροπές για την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων, την αποποινικοποίηση της κάνναβης κ.ά.

Διαμορφώνοντας έτσι το προφίλ ενός αποκεντρωμένου, ανεξάρτητου και δραστήριου εκδοτικού οίκου που έχει ως θεμελιώδεις αρχές του να δίνει ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες, να πρωτοπορεί προωθώντας ποιοτικές δουλειές που δύσκολα θα έβρισκαν στέγη κάπου αλλού και να μη μένει αμέτοχος σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα.

 

 

Πηγή

 

 

[ΣΧΕΔΙΑ]

Σήμερα κυκλοφόρησε το 60ο τεύχος και ανεβάζω το εξώφυλλο και τις γελοιογραφίες του προηγούμενου (#59)

 

Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

 

 

 

 

 

[Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ]

Κυκλοφόρησε και ο τρίτος τόμος του Προφήτη με τίτλο: "Ο Προφήτης Απελπίζεται" με ορισμένα ιδιαιτέρως καυστικά και πικρόχολα σκίτσα.

Ίδιο μέγεθος και αριθμός σελίδων, ISBN: 978-960-329-608-9

 

Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

 

 

 

 

[RΕΜΠΕΤΟΚΡΑΤΙΑ]

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τρίτου τεύχους αυτού του αξιόλογου φανζίν:

 

Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

 

 

 

[Αλεξάνδρεια- Μια οικογενειακή ιστορία σε πολυπολιτισμικό φόντο [Βασιλείου-Αρώνης Μάνος, smassingculture.gr, 28/05/2018]]

Αλεξάνδρεια- Μια οικογενειακή ιστορία σε πολυπολιτισμικό φόντο

 

 

Ο Νικόλας Στεφαδούρος είναι αρκετά γνωστός τα τελευταία χρόνια στο χώρο του ελληνικού comic. Βραβευμένος το 2016 στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς, ως Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης, έχει κυκλοφορήσει ήδη τα Memory Lane και OMG Zombie, ενώ ιδιαίτερη εκδοτική επιτυχία είχε με τους GRamers: The comic.

Με την Αλεξάνδρεια ο Στεφαδούρος σκιτσογραφεί το -μέχρι σήμερα- πιο προσωπικό του έργο. Αφηγητής του comic είναι ο πατέρας του, ο Γιώργος Στεφαδούρος, ο οποίος διηγείται την ιστορία της οικογένειάς του στα παιδικά του χρόνια του στην Αλεξάνδρεια. Ο Νικόλας Στεφαδούρος στην Αλεξάνδρεια εικονογραφεί μερικές ιστορίες απ’ αυτές που διηγούνται οι μεγαλύτεροι στα παιδιά, που κάθονται οκλαδόν για να τους ακούσουν. Και είναι οι ιστορίες της δικής του οικογένειας, του πατέρα του (που τις εξιστορεί), της μητέρας του, των παππούδων του και των φίλων τους. Γι’ αυτό και είναι τόσο προσωπικές, που ξεχειλίζουν από τρυφερότητα και συναίσθημα.

Η Αλεξάνδρεια πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο socomic.gr, όπου για πολύ καιρό ο Στεφαδούρος συγκέντρωνε με μεράκι τις ιστορίες του πατέρα του και τις σκίτσαρε ως ημι-αυτοτελείς σελίδες ενός comic, που όταν θα ολοκληρωνόταν στόχευε να τυπωθεί. Τελικά η έντυπη έκδοση του comic, ήρθε αυτό τον καιρό από τις εκδόσεις Webcomics. Σίγουρα πρόκειται για μια προσεγμένη σκληρόδετη έκδοση, της οποίας τις πλημμυρισμένες με χρώματα σελίδες αξίζει να έχει στη συλλογή του κάθε λάτρης των comics. Όμως πέρα απ’ τη χαρά της μεταφοράς του comic στο χαρτί (που ήταν ανέκαθεν και ο τελικός προορισμός του), στην έντυπη έκδοση υπάρχουν 10 επιπλέον σελίδες, με το τέλος της ιστορίας, που δεν δημοσιεύτηκαν στο socomic.gr.

 

 

Το comic μας ταξιδεύει στην ελληνική παροικία της Αιγύπτου τη δεκαετία του ’60, όπου ο Γιώργος Στεφαδούρος και τα αδέρφια του μεγάλωναν σε μια πόλη, πραγματικό χωνευτήρι πολιτισμών. Μπορεί το ελληνικό στοιχείο να ξεχωρίζει στην οπτική του αφηγητή, ο οποίος με νοσταλγία θυμάται τους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία των Ελλήνων, τα χριστιανικά έθιμα και φυσικά τον Καβάφη, όμως η Αλεξάνδρεια ήταν για την οικογένεια του Στεφαδούρου και ένα σημείο συνάντησης με άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις. Έτσι οι παιδικές του αναμνήσεις είναι πλημμυρισμένες από παιχνίδια, είτε με άλλα παιδιά που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, είτε και με τα αδέρφια του στην ταράτσα του σπιτιού, όπου έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπέιζμπολ. Οι περίπατοι των παιδιών στην αγορά της πόλης τους ήταν γεμάτοι μυρωδιές που τους προκαλούσαν να σταματήσουν πότε στον παγωτατζή, πότε στον Αιγύπτιο της λαϊκής που πουλούσε μάνγκο και πότε στον κουλουρτζή ή στον ζαχαροπλάστη. Ακόμα και οι θρησκευτικές τελετές χριστιανών και μουσουλμάνων συνυπήρχαν στους ίδιους δρόμους και στις ίδιες γειτονιές. Η Αλεξάνδρεια μπορεί να μην ήταν ο ιδανικός τόπος (γιατί τότε δεν θα αναγκαζόταν και να γυρίσει στην Ελλάδα η οικογένεια του Στεφαδούρου), αλλά ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων και πολιτισμών, οι οποίοι καθημερινά συγχρωτίζονταν και αντάλλαζαν ιδέες, ήθη και έθιμα. Πέρα όμως από την κοινωνική ματιά του έργου, πρόκειται για μια προσωπική ιστορία, γεμάτη συναισθήματα, αστείες στιγμές, νοσταλγία, έρωτα, χαρά, αλλά και πόνο. Εξάλλου αυτή είναι η ζωή και μέσα στις σελίδες της Αλεξάνδρειας διαβάζουμε τόσο τις ευχάριστες, όσο και τις θλιβερές στιγμές της, που μας συγκινούν.

Όλα αυτά τα στοιχεία μας προσφέρουν μια ιδιαίτερα ευχάριστη γνωριμία με τον Γιώργο Στεφαδούρο, κομμάτια της ιστορία της ζωής του οποίου ξετυλίγονται με τον ομορφότερο τρόπο μέσα απ’ το σχέδιο του Νικόλα Στεφαδούρου. Το σκίτσο του είναι καρτουνίστικο, όπως συνηθίζει να το χαρακτηρίζει και ο ίδιος ο Στεφαδούρος και γεμάτο ζωντανά χρώματα. Εκπέμπει νοσταλγία και μια παιδικότητα, αλλά υπάρχουν στιγμές που γίνεται σκοτεινό και βαρύ, για να αποτυπώσει τις αλλαγές της διάθεσης των πρωταγωνιστών.

Επιπλέον ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιδέα του σκιτσογράφου να προσθέτει συχνά στις σελίδες του comic και μια φωτογραφία από ένα αληθινό αντικείμενο (π.χ. λουκουμάδες, ποτήρι καφέ). Αυτή η τεχνική ίσως στις πρώτες σελίδες παραξενέψει τον αναγνώστη, επειδή με αυτές τις προσθήκες φαίνεται να χάνεται η ομοιομορφία της σελίδας. Όμως όσο προχωράει η ιστορία φαίνεται ότι ο Στεφαδούρος στόχευε να χρησιμοποιήσει αυτό το κομμάτι της σελίδας, είτε για να προσθέσει ρεαλισμό στις ιστορίες του, είτε και για να μας προσφέρει τις φωτογραφίες από ντοκουμέντα, όπως τα ταμπελάκια ραπτικής του παππού του.

 

 

Η Αλεξάνδρεια είναι ένα απ’ αυτά τα comics που δίνουν ζωή σε όμορφες ιστορίες, οι οποίες θα ήταν κρίμα να χαθούν. Και η μορφή του comic είναι ο ιδανικός τρόπος να διαβαστεί από πολύ κόσμο (ανεξαρτήτως ηλικίας) η ιστορία του Γιώργου Στεφαδούρου.

 

Πηγή

[Ίδια είναι τα αφεντικά...[Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 25/05/2018]]

Ίδια είναι τα αφεντικά...

 

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Πόσο υπέφεραν οι δούλοι της αρχαίας εποχής; Πώς εκμεταλλεύονταν οι φεουδάρχες τους αγρότες; Τι σήμαινε η βιομηχανική επανάσταση για τους εργάτες; Πώς τα βγάζουν πέρα οι επισφαλώς εργαζόμενοι σήμερα; Από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι τα σκλαβοπάζαρα και από την Πρωτομαγιά στο Σικάγο μέχρι τη σύγχρονη Αθήνα, ο Πάνος Ζάχαρης παρουσιάζει με πικρό χιούμορ τη διαχρονική εκμετάλλευση των ανθρώπων της εργασίας

 

Οι οπαδοί του υποκριτικού καθωσπρεπισμού και της κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας λένε πως με μερικά πράγματα δεν μπορείς και δεν επιτρέπεται να αστειεύεσαι. Διαφωνώ. Ακόμα και την πιο τραγική στιγμή μπορεί να υπάρξει ένα έξυπνο αστείο, ένα ευφυολόγημα, μια φαρμακερή ατάκα που μετριάζει την οδύνη και ανοίγει μονοπάτια προς το «μετά» προσπερνώντας το «πριν».

Τα πάντα, άλλωστε, κρίνονται από τις συνθήκες, από τις προθέσεις, από τον στόχο που έχει το αστείο, από το ποιους σατιρίζει, σε ποιους επιτίθεται, από την πολιτική, εν πολλοίς, θέση και οπτική αυτού που το εκστομίζει. Στο ερώτημα, λοιπόν, «μα είναι δυνατόν να κάνεις πλάκα με τους καταπιεσμένους και τους αδύναμους;» η απάντηση είναι «φυσικά»! Αν ο στόχος της πλάκας είναι να αρθούν οι αδικίες, να ανατραπεί το σκηνικό, να εξεγερθούν τα θύματα και να αλλάξει η ζωή τους (μας), η πλάκα δεν επιτρέπεται απλώς, επιβάλλεται.

 

Γιατί μια τέτοια πλάκα δεν λοιδορεί τους αδύναμους (εντάξει, μπορεί να το κάνει λίγο, ως προτροπή ωστόσο να συνειδητοποιήσουν την ταξική και κοινωνική τους θέση και να επαναστατήσουν), αλλά ξεμπροστιάζει τους «ισχυρούς» και καταδεικνύει τη διαχρονική εκμετάλλευση της εργασίας από την οικονομική εξουσία (πάντα σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική και τη θρησκευτική) όπου γης.

 

 

Οι προθέσεις του Πάνου Ζάχαρη είναι προδήλως τέτοιες, κάτι που προκύπτει όχι μόνον από το «The Working Dead» (λογοπαίγνιο με τη σειρά κόμικς και τηλεοπτική επιτυχία «The Walking Dead») αλλά από το σύνολο του έργου του, συμπεριλαμβανομένης της σειράς «Scary Tales» που φιλοτεχνεί κάθε εβδομάδα στην πρώτη σελίδα τού Καρέ Καρέ.

 

Στο «The Working Dead» (εκδόσεις Τόπος, δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον διαδικτυακό τόπο www.socomic.gr), μονοσέλιδες ιστορίες που απλώνονται στα βάθη της Ιστορίας και σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πρωταγωνιστές είναι οι εργαζόμενοι και κεντρικό θέμα η κατάστασή τους. Τα αφεντικά-εκμεταλλευτές σκιαγραφούνται με τα πιο μελανά χρώματα μαζί με το οικονομικό σύστημα που τους επιτρέπει να αυθαιρετούν και να οργιάζουν.

 

Αλλά και τα θύματα δεν μένουν στο απυρόβλητο. Όπως, για παράδειγμα, στην καταπληκτική ιστορία από την Αλαμπάμα του 1850 με τους εργάτες της βαμβακοφυτείας που διαδηλώνουν όχι για να αμείβονται καλύτερα αλλά για να αμείβονται λιγότερο οι αγρότες της γειτονικής φυτείας. Ή στην ιστορία από ένα εργοστάσιο στον Άγιο Στέφανο Αττικής με το ξεπουλημένο και εργοδοτικό σωματείο να έχει πλημμυρίσει τους χώρους εργασίας με πανό που γράφουν «Ο πλούτος είναι μέσα μας», «Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία», «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» κ.λπ. για να αποτρέψει τους εργαζόμενους από κάθε σκέψη ανυπακοής και διεκδίκησης.

Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος που υπό τόσο διαφορετικές συνθήκες και σε τόσο απομακρυσμένους τόπους και τόσο μακρινούς χρόνους (Αλαμπάμα 1850, Μεσόγειος 20 π.Χ., Νότιο Μεξικό 1520 μ.Χ., Λουιζιάνα 1840 μ.Χ., Αθήνα 5ος αιώνας π.Χ., Πακιστάν 1990 μ.Χ., Κούβα 1810 μ.Χ.) τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει εκτός από τις ενδυμασίες και τα κτίρια. Τα καθάρματα ήταν πάντα καθάρματα και η εκμετάλλευση καλά κρατούσε. Άλλαζε απλώς ρητορεία και λεξούλες.

 

 

Στην απόδειξη περί τούτου συμβάλλει και το εντυπωσιακό παράρτημα που παραθέτει ο δημιουργός φωτίζοντας πολλές από τις ιστορίες του. Για μία από αυτές, που αναφέρεται στους Ισπανούς εισβολείς-κατακτητές στη Νότια Αμερική του 16ου αιώνα, ο Ζάχαρης επισημαίνει: «Όλες οι αποστολές κονκισταδόρων είχαν μαζί τους τη διακήρυξη “Requerimiento”, με την οποία ενημέρωναν τους ιθαγενείς (στα καστιλιάνικα προφανώς!) για την έλευση του Θείου Λόγου στην περιοχή τους και την υποχρέωσή τους να ασπαστούν τον καθολικισμό. Η εναλλακτική οριζόταν με σαφήνεια στην ίδια διακήρυξη: “Με τη βοήθεια του Θεού θα χρησιμοποιήσουμε βία, πολεμώντας σας με κάθε μέσο και θα σας υποτάξουμε στον ζυγό της Εκκλησίας και της Αυτού Μεγαλειότητας. Θα υποδουλώσουμε εσάς, τις συζύγους και τους γιους σας και θα σας πουλήσουμε ή θα απαλλαγούμε από εσάς σύμφωνα με τη βούληση του βασιλιά. Θα κατασχέσουμε τα υπάρχοντά σας και θα σας βλάψουμε όσο περισσότερο μπορούμε σαν ανυπάκουους και απείθαρχους υποτελείς”».

 

 

Μπορεί το λεξιλόγιο να είναι λίγο διαφορετικό, αλλά σε τι διαφέρει το πνεύμα και η ουσία από τις απειλές των «θεσμών» προς τις απείθαρχες χώρες ή των εργοδοτών προς τους ανυπάκουους εργάτες; Σ’ αυτή την καταπληκτικά ακατανόητη διαχρονία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και, πιθανώς, της εθελοδουλίας ορισμένων στοχεύει ο Πάνος Ζάχαρης με ένα μοναδικό, σκληρό και πικρό χιούμορ και με τα πάντα ευφυή σκίτσα του που με λίγες γραμμές ανασυστήνουν με επιτυχία ολόκληρες εποχές.

Εντάσσοντας σ’ αυτή τη μαύρη Ιστορία και την Ελλάδα της σύγχρονης εποχής. Με χρυσά γράμματα. Ή, καλύτερα, με τα μελανότερα των χρωμάτων.

 

Πηγή

[Σπαρτιάτικο λάδι για τους «300» [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 13/05/2018]]

Ας μου επιτραπεί μια παρέμβαση, επειδή διαβάζω το ένθετο και μάλιστα στην έντυπη μορφή της εφημερίδας κάθε Σάββατο.

 

Καταρχάς, υπήρξε παρουσίαση του The Comic Con, όπως και όλων των σχετικών εκδηλώσεων που έγιναν στη χώρα μας. Δεν ανέβηκε στην αρθρογραφία επειδή έκρινα ότι δεν αναφέρει κάτι που δεν είχε ήδη αναρτηθεί στο αντίστοιχο θέμα και θεώρησα ότι θα μπορούσε κάποιος να το ποστάρει εκεί και όχι στην Αρθρογραφία. Τουλάχιστον, αυτό ήταν το δικό μου σκεπτικό, ενδεχομένως και λανθασμένο και προφανώς φέρω την ευθύνη των επιλογών μου. Τώρα, εάν κάποιος/α το διάβασε είτε στην έντυπη, είτε στην ηλεκτρονική μορφή και έκρινε ότι δεν πρέπει να ανεβεί σε αυτή την ενότητα, υποθέτω ότι επίσης θα είχε κάποια κριτήρια με τα οποία έκανε την επιλογή του/της.

 

Αυτά για το τυπικό του θέματος, αλλά νομίζω ότι δείχνουν ξεκάθαρα ότι το ένθετο ασχολείται και καλύπτει όλα τα σημαντικά γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας.

 

Στα κατά τη γνώμη μου, πιο ουσιαστικά θέματα τώρα. Είναι καλό, θεμιτό και απολύτως εποικοδομητικό να έχουμε απαιτήσεις από το οποιοδήποτε έντυπο/ένθετο/ιστοσελίδα κ.ο.κ που ασχολείται με τα κόμικς. Είναι όμως εξίσου καλό να θυμόμαστε ότι και όσοι αρθρογραφούν δικαιούνται να έχουν προσωπικές εκτιμήσεις και γούστα και να τα προωθούν. Εξυπακούεται, βεβαίως, ότι κρίνονται για αυτές τις απόψεις και ότι υπάρχουν και άνθρωποι που είναι απολύτως αντίθετοι με αυτές. Είναι όμως - προσωπική μου άποψη - ακόμα καλύτερο να μην ξεχνάμε ότι και εμείς ως αναγνώστες/αποδέκτες ενός κειμένου, έχουμε επίσης προσωπικές απόψεις και γούστα, τα οποία θέλουμε να προωθήσουμε και ότι, όταν το πράττουμε επίσης κρίνομαστε για αυτό.

 

Υπό αυτό το πρίσμα, αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Κουκουλάς και ο κάθε Κουκουλάς θα έπρεπε α) να παρουσιάζει όλα τα κόμικς που κυκλοφορούν στην Ελλάδα β) να εστιάσει στα πιο δημοφιλή και γ) να "υπερβεί" τα δικά του γούστα προς όφελος των προτιμήσεων του όποιου αναγνωστικού κοινού του (δηλαδή, εάν κατάλαβα καλά - ζητάω συγγνώμη σε περίπτωση που έχω παρερμηνεύσει τα γραφόμενα - να "θάψει" τρόπον τινά τις δικές του προτιμήσεις και απόψεις για να γίνει αρεστός στους αναγνώστες του)

 

Σχετικά με το α): κανένας δεν το κάνει αυτό, κανένας δεν παρουσιάζει τα πάντα, όλοι κάνουν επιλογές, που είναι δικαίωμά τους, και εξάλλου και εμείς ως αναγνώστες κάνουμε επιλογές. Επιπλέον, υπάρχει πάντα και ο πρακτικός παράγοντας (έλλειψη χρόνου και χώρου). Οφείλω όμως να τονίσω ότι τα περισσότερα άρθρα που έχουν ανεβεί στο φόρουμ και έχει γράψει ο συγκεκριμένος αρθρογράφος αφορούν σε ελληνικά κόμικς (τα καινούρια χέρια, στα οποία πολύ εύστοχα αναφέρεσαι). Τώρα, αν υπάρχει κάποιο κόμικ που δεν έχει παρουσιάσει, ενώ σε κάποιους άρεσε ή εάν έχει γράψει διθυράμβους για κάτι, που σε άλλους δεν άρεσε, θεωρώ ότι αυτό είναι μέσα στα πλαίσια της κριτικής. Κανένας δεν συμφωνεί με όλους για όλα.

 

Σχετικά με το β): ναι, σίγουρα, θα μπορούσαν να υπάρχουν παρουσιάσεις για τις νέες ταινίες που κυκλοφορούν, καθώς και για τα κόμικς από τα οποία εμπνέονται οι συγκεκριμένες ταινίες, αλλά υποθέτω ότι δεν έχει γίνει αυτό λόγω άποψης, αλλά και χώρου. Πολύ συχνά όμως, μέσα σε στήλες του ένθετου (και όχι στο κύριο άρθρο, η αλήθεια είναι) έχουν παρουσιαστεί πολλές στοχευμένες πληροφορίες γύρω από αρκετά mainstream αμερικάνικα κόμικς. Τώρα, αν το target group θα έπρεπε να είναι οι 16χρονοι που πηγαίνουν στις υπερηρωικές ταινίες και όχι αυτοί που θέλουν να ψαχτούν λίγο παραπάνω, είναι σίγουρα θέμα προς συζήτηση. Αλλά στην τελική, για να καεί κάποιος, δεν αρκεί να πηγαίνει να βλέπει τις συγκεκριμένες ταινίες, πρέπει να ψαχτεί και λίγο, αλλιώς δεν είναι καμένος, είναι μονοδιάστατος, κατά την ταπεινή μου άποψη και χωρίς παρεξήγηση.

 

Το γ) είναι εντελώς προσωπικό, αλλά δεν θεωρώ ότι εμείς ως αναγνώστες δικαιούμαστε να ασκούμε ασύστολα κριτική σε ό,τι δεν μας αρέσει ή δεν συνάδει με τα γούστα μας και τις απόψεις μας, χωρίς παράλληλα να έχουμε συναίσθηση ότι είμαστε κι εμείς δέσμιοι των δικών μας απόψεων. Δεν καταλαβαίνω πάντως γιατί είναι κακό πράγμα η κοινωνική κριτική και η καταγγελτική νοοτροπία, ούτε θεωρώ ότι η Βαβέλ ήταν έντυπο που αξίζει την απαξίωση, επειδή είχε κάποια συγκεκριμένη αισθητική και ιδεολογία.

 

Πάντα με καλή διάθεση και ζητάω ξανά συγγνώμη εάν παρερμήνευσα κάτι.