ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

[albertus magnus 5.277]

Επιμέλεια αραβικών κειμένων: Αγγελική Κοπέλου

 

Από το οπισθόφυλλο:

 

1967. Μια ελληνική οικογένεια, που ζει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Ελλάδα λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ο μικρός γιος της οικογένειας αναγκάζεται να αφήσει πίσω του τις συνήθειες, τις φιλίες και την πόλη που αγαπάει, για να ξεκινήσει μια νέα ζωή.

 

Ο Γιώργος Στεφαδούρος αφηγείται τη ζωή στην ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας, τα έθιμα και τις πολιτισμικές επιρροές των Ελλήνων στην Αίγυπτο, και ξεκινάει ένα ταξίδι που εικονογραφεί ο γιος του, ο Νικόλας, με τον πιο ταιριαστό τρόπο.

 

 

----------------------------------

 

 

 

Ο πατέρας διηγείται κομμάτια της ζωής του και ο γιός τα μεταφέρει σε ένα γλυκό και όμορφο κόμικ που σίγουρα θα σε κάνει να θέλεις να μάθεις περισσότερα για την ελληνική παροικία στην Αίγυπτο. Βέβαια η ιστορία δεν μένει μόνο εκεί δηλ στα παιδικά χρόνια του ήρωα μας στην Αλεξάνδρεια αλλά δείχνει και την μετέπειτα ζωή του τόσο τις χαρές όσο και τις λύπες.

 

 

 

 

Μια πολύ καλή δουλειά που πρωτοδημοσιέυτηκε στην ιστοσελίδα   socomic.gr  και τώρα κυκλοφορεί συγκεντρωμένο και που φυσικά αποτελέι μια κατάθεση ψυχής και αληθινών περιστατικών.

 

 

 

 

Σημείωση πρώτη. Ευχαριστώ τον germanicus καθώς έκλεψα εχμ.. δανείστηκα από αυτό το thread μερικές εικόνες από το εσωτερικό του κόμικ και έτσι δεν χρειάστηκε να τις ψάξω.

 

Σημείωση δεύτερη. Αυτό το κόμικ το είχα βάλει στο μάτι και ήθελα να το βρώ στο comicdom οπωσδήποτε και χαίρομαι που το βρήκα. Ο πεθερός μου είναι Αιγυπτιώτης οπότε όπως καταλαβαίνετε είχα ένα ακόμη λόγο να θέλω να το αγοράσω.

[fotdim 762]

Είναι το ίδιο με αυτο που είναι στο socomic ή είναι με περισότερες σελίδες?

[albertus magnus 5.277]

@fotdim  εχει λιγες παραπανω. Καμια δεκαρια. Τουλαχιστον ετσι αναφερει στο εσωφυλλο.

[Retroplaymo 21.796]

Φαινεται αρκετα ενδιαφερον και φτιαγμενο με μερακι.

 

Περισσοτερα, οταν με το καλο αποκτηθει καποια στιγμη.

 

[Dredd 15.136]

Απλά συγκινητικό. Σε τέτοια έργα, όπου περιγράφονται χαρές και πίκρες στην ζωή μιας πραγματικής οικογένειας, ιδιαίτερα αν ξέρεις τον δημιουργό, δεν σηκώνουν πολλές κριτικές ( ΙΜΟ πάντα).

Δεν παίζει ρόλο το σχέδιο (που είναι πολύ καλό), δεν παίζει ρόλο η πλοκή και άλλα που συνήθως ψάχνω και αναλύω σε ένα κόμικ.

Παίζει ρόλο η ψυχή και το προσωπικό exposition του καλλιτέχνη.

 

Απλά συγκινητικό.

[Stef... 171]

On 4/29/2018 at 8:58 AM, fotdim said:

Είναι το ίδιο με αυτο που είναι στο socomic ή είναι με περισότερες σελίδες?

 

Είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που ανέβαινε στο Socomic. Εκεί για να έχει μια σχετική αυτοτέλεια η κάθε σελίδα (σαν επεισόδιο) είχα αλλάξει αρκετά τα κείμενα, δημοσίευα τις σελίδες σε διαφορετική σειρά για να συμπίπτει πχ Πάσχα με πασχαλιάτικο επεισόδιο κλπ, και επίσης δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ οι τελευταίες 8 σελίδες που ολοκληρώνεται και η ιστορία.  

[Μενίγ Πουαγώ 23.869]

Αγοράστηκε στο 3ο διήμερο αυτοτελών εκδόσεων της Λέσχης το προηγούμενο Σάββατο... Την δουλειά του @Stef... την ήξερα από την τριλογία του OMG... Σκληρόδετο και καλαίσθητο τράβηξε το βλέμα μου από την πρώτη στιγμή... Το διάβασμα σε οθόνη δεν είναι στις προτιμήσεις μου όποτε θα ομολογήσω ότι αγνοούσα την ,διαδυκτιακή, ύπαρξή του. Θα ήθελα να πω ότι το διάβασα... Αλλά δεν ισχύει... Γιατί ταξίδεψα. 

Σε καταστάσεις που δεν έχω βιώσει. Σε εποχές που δεν έχω ζήσει. Το "ζευγάρι" πατέρας και γιος κεντάνε ο πρώτος στην αφήγηση και ο δεύτερος στην εικονογράφηση. Η αφήγηση σε συνδυασμό με το εικόνες σε αναγκάζει να βιώσεις ποικίλα συναισθήματα που σε κάνον να δεις ότι αξίζει να παλέψεις για ότι αγαπάς. Είτε αυτό λέγετε οικογένεια είτε επαγγελματική αποκατάσταση. Οι πραγματικές εικόνες δένουν όμορφα με το σχέδιο. Μετά το τελευταίο καρέ απλά θέλεις να μάθεις περισσότερα για εκείνη την εποχή!!!

 

[Stef... 171]

On 6/7/2018 at 7:37 AM, Μενίγ Πουαγώ said:

Θα ήθελα να πω ότι το διάβασα... Αλλά δεν ισχύει... Γιατί ταξίδεψα. 

 

 

Με συγκινείς, πολύ χαίρομαι που σε ταξίδεψε (αυτός είναι και ο σκοπός ενός βιβλίου κατά τη γνώμη μου)! 

[Indian 50.346]

Διάβασα το συγκεκριμένο κόμικ και το πρώτο συναίσθημα που μου γεννήθηκε ήταν...ντροπή. Ο λόγος που αισθάνθηκα έτσι ήταν γιατί μόλις το αγόρασα,το άφησα στην στοίβα με τα αδιάβαστα να περιμένει καρτερικά την σειρά του και δεν το διάβασα αμέσως. Ειλικρινά ζητώ συγγνώμη... 

 

Για το κόμικ,όπως πολύ σωστά ειπώθηκε παραπάνω,δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα. Θα ήταν πλεονασμός. Είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο,ώστε οποιοσδήποτε έχει στο μυαλό του μία εμπειρία από τα ανέμελα παιδικά χρόνια στο χωριό των παππούδων και των πατέρων του,να το εκτιμήσει περισσότερο και να βρει πολλές ομοιότητες με την δική του παιδικότητα. Τελικά όλα τα ωραία,δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Ο Γιώργος Στεφαδούρος,επιχειρεί μία λεπτομερή περιγραφή της ζωής του στην Αλεξάνδρεια και καταφέρνει μαεστρικά να μας κάνει να γελάσουμε,να συγκινηθούμε και να ονειρευτούμε. Ουσιαστικά μας περιγράφει την ίδια την ύπαρξη,με τις χαρές και τις λύπες της. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί είναι λογοτεχνικές και ταυτόχρονα απλές,χωρίς να κουράζουν. Ακόμα και οι Αραβικές εκφράσεις μου άρεσαν. Μου θύμισαν μερικές Τούρκικες που έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου,η οποία δεν έγραψε βιβλίο ή κόμικ (αν και θα ήθελε σίγουρα το πρώτο),αλλά της άρεσε να με κρατάει στην αγκαλιά της και να μου περιγράφει την ζωή της στην Σμύρνη,λίγο πριν ξεριζωθεί για πάντα από εκεί. 

 

Κι έρχεται ο ταλαντούχος Νικόλας,ο γνωστός μας @Stef... ,να οπτικοποιήσει όλες αυτές τις περιγραφές,με τρόπο όπως μόνο εκείνος ξέρει. Την εισαγωγή παράλληλα και φωτογραφιών την βρήκα ευφυέστατη και προσδίδει περισσότερο άρωμα στην αφήγηση,μεταμορφώνοντας το κόμικ σε λεύκωμα. Οι γραμμές του όμορφες και καθαρές,άλλοτε προκαλούσαν γέλιο και άλλοτε θλίψη,ανάλογα με την "ώρα" της αφήγησης. Ο χαλαρός κι αρκετά γήινος χρωματισμός συνέβαλε στην χαλαρή ανάγνωση.

 

Η έκδοση είναι έτσι όπως θα έπρεπε να ήταν σε έναν τέτοιο διήγημα. Το σκληρόδετο εξώφυλλο και το καλής ποιότητας παχύ χαρτί,βοηθούν με την σειρά τους να διαβάζονται αυτές οι αναμνήσεις-κατάθεση ψυχής για πολύ καιρό. Ο πρόλογος,ο επίλογος,τα βιογραφικά των συντελεστών,αλλά και οι ευχαριστίες κλείνουν ιδανικά αυτή την υπέροχη δουλειά.

 

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου,ο κύριος Γιώργος να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να ξαναπατήσει τα χώματα της γενέτειράς του (αν δεν το έχει ήδη κάνει).  

 

 

[Stef... 171]

@Indian δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν διαβάζω τέτοια σχόλια!  Σ'ευχαριστώ πολύ!!