ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΦΙΛΟΙ

[hudson]

 

 

Η Τζορτζ, ο Τζούλιαν, ο Ντικ, η Άννα και ο σκύλος τους ο Τίμι, είναι οι The Famous Five (Οι Διάσημοι  Πέντε) ή όπως τους γνωρίζουμε στην Ελλάδα Οι Πέντε Φίλοι.

Τρία αδέρφια και η ξαδέρφη τους με τον σκύλο της αποτελούν μια αχώριστη παρέα που κάθε φορά που συναντιούνται μπλέκουν σε περιπέτειες.

 

Η εντεκάχρονη Τζορτίνα (που απαντάει μόνο στο Τζορτζ) ζει με τους γονείς της και τον σκύλος της Τίμι σε μια εξοχική κατοικία στην Αγγλία με την ονομασία Κιρρίν Κόττιτζ.

Έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, λίγο δύσκολο και ιδιότροπο, στην ουσία είναι ένα αγοροκόριτσο που δύσκολα κάνει παρέες. Ώσπου ένα καλοκαίρι την επισκέπτονται τα τρία ξαδέρφια της, ο δωδεκάχρονος Τζούλιαν, ο εντεκάχρονος Ντικ και η δεκάχρονη Άννα και καταφέρνουν να τους συμπαθήσει.

 

Οι Πέντε Φίλοι (αγγλικά: The Famous Five) είναι σειρά παιδικών διηγημάτων με περιπέτειες γραμμένα από την Αγγλίδα συγγραφέα Ένιντ Μπλάιτον. Το πρώτο βιβλίο, το Οι πέντε φίλοι στο νησί των θησαυρών δημοσιεύθηκε το 1942. Ακολούθησαν άλλα 20 βιβλία με τις περιπέτειες της Πεντάδας.

80 χρόνια μετά (Φεβρουάριος 2022) κυκλοφόρησαν σε graphic novel τα δύο πρώτα βιβλία (#1 Στο Νησί των Θησαυρών, #2 Πάλι σε Περιπέτεια) και τον Ιούλιο του 2024 τα επόμενα δύο (#3 Φεύγουν Μαζί, #4 Στην Κορυφή του Λαθρέμπορα), τον Ιούλιο του 2025 θα κυκλοφορήσουν άλλα δύο (#6 Φεύγουν με ένα Τροχόσπιτο, #8 Σε Φασαρίες). Από ότι φαίνεται δεν θα τα κυκλοφορήσουν όλα ή δεν θα τα κυκλοφορήσουν με την σειρά έκδοσης των βιβλίων, θα δείξει...

 

Στην Ελλάδα η εκδοτική Gutenberg που έχει αναλάβει όλα τα χρόνια την έκδοση των βιβλίων, παρουσίαση εδώ,

αποφάσισε να εκδώσει τον Μάιο του 2025 και τα πρώτα δύο graphic novel.

 

#1 Οι Πέντε Φίλοι Στο Νησί των Θησαυρών 

 

 

Υπόθεση

Στις καλοκαιρινές τους διακοπές τα τρία αδέρφια (Τζούλιαν, Ντικ και Άννα) αποφασίζουν να πάνε στο σπίτι τω θείων τους στο Κιρρίν. Συναντάνε για πρώτη φορά την ξαδέρφη τους την Τζορτζ και τον σκύλο της Τίμι, γίνονται κολλητοί και αμέσως αρχίζει μια περιπέτεια στο νησί του Κιρρίν με ένα ναυάγιο και έναν θησαυρό.

Σενάριο

Το σενάριο καλογραμμένο, απλό και θα έλεγα σε γενικές γραμμές πιστό στο βιβλίο.

Σχέδιο

Το σχέδιο BD τύπου Τεντέν και Μπλέικ και Μόρτιμερ με ωραία ζωντανά χρώματα.

Έκδοση

Η έκδοση είναι καλή, μεσαίο μέγεθος 17x21 με λείο εξώφυλλο και γυαλιστερές σελίδες. Από έξτρα μόνο στην αρχή τα στοιχεία έκδοσης και στο τέλος την διαφήμιση του 2ου άλμπουμ

 

#2 Ο Πέντε Φίλοι Πάλι σε Περιπέτεια

 

 

Υπόθεση

Φτάνουν τα Χριστούγεννα και οι Πεντάδα ξανά μαζί στο Κιρρίν και με ένα δάσκαλο να τους κάνει μαθήματα. Φυσικά θα μπλέξουν πάλι σε περιπέτεια όταν θα χαθεί από το γραφείο του πατέρα της Τζορτ ένα έγγραφο και θα αποφασίσουν να βρουν ποιος το έκλεψε. Με την βοήθεια του σκύλου θα βρουν ένα μυστικό τούνελ και τους ενόχους.

Σενάριο

Όπως και στο 1ο, έτσι και εδώ το σενάριο είναι καλογραμμένο, απλό, κατανοητό, αλλά έχει κάποιες μικροδιαφορές από το βιβλίο, κυρίως στην αρχή της ιστορίας.

Σχέδιο

Το σχέδιο στα ίδια με το 1ο 

Έκδοση

Η έκδοση μία από τα ίδια.

 

Γενικά είναι δύο αξιοπρεπές μεταφορές των βιβλίων σε κόμικ, που πιστεύω θα ικανοποιήσουν τους φαν της σειράς, οι υπόλοιποι αγοράστε το με δική σας ευθύνη. 

 

Μακάρι να δούμε στα Ελληνικά και τα επόμενα...

 

 

 

[Θοδωρής Καραπάνος]

Εξαιρετική παρουσίαση Γιώργο, από κείνες που χαίρεται κανείς να διαβάζει! Επειδή το διάβασα κι εγώ πολύ πρόσφατα, αλλά ελλείψει scanner δεν το παρουσίασα, παραθέτω κι εγώ δυο λόγια για τον πρώτο τόμο που τον αγόρασα από ένα χαριτωμένο βιβλιοπωλείο της Νέας Σμύρνης, την "Κουκίδα"! 

 

Και αρχινάω λοιπόν.... Προτού περάσω στην προκαθορισμένη και κάπως περιοριστική παρουσίαση, θα ήθελα να παραθέσω δύο λόγια για το αυθεντικό συγγραφικό πόνημα, το οποίο και με είχε απορροφήσει όσο ελάχιστα και μου φέρνει στο μυαλό στιγμές από ξέγνοιαστα και ανέμελα καλοκαίρια( μίλησα πάλι ο παππούς). Σοβαρά όμως, όταν περίπου 6 χρονών έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο, του οποίου τη μεταφορά διάβασα μέσω αυτού του κόμικ, είχα περάσει ωραίες στιγμές! Και αυτή η διασκευή με έκανε να κοιτάξω πίσω και να μάθω ορισμένα πράγματα.  

 

 

ENID BLYTON

 

1. Πρώτα χρόνια

 

Πρωτίστως νομίζω, πρέπει να σκιαγραφήσουμε την συγγραφέα, ώστε να δούμε τι είχε στον ψυχισμό της και το μετουσίωσε σε δημιουργικό γράψιμο. Γεννήθηκε το 1897, μεσούσης της Μπελ Εποκ, σε μία ακμαία βρετανική μεσαία τάξη, στα πλαίσια της Βικτωριανής Εποχής, η οποία βέβαια έφθανε στο τέλος της. Η Enid Blyton γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1897 στο East Dulwich στο νότιο Λονδίνο, μια καλή περιοχή των προαστίων, και μάλιστα στο κτήριο όπου γεννήθηκε- το οποίο αν έχω καταλάβει σωστά, σήμερα είναι μαγαζί με hardware- έχει μία μπλε ταμπέλα που υποδεικνύει ότι εκεί είναι ο τόπος γέννησής της. Ήταν η πρωτότοκη κόρη του Thomas Carey Blyton (1870-1920), ενός πωλητή μαχαιροπήρουνων (καταγεγραμμένος στην απογραφή του 1911 με το επάγγελμα «Mantle Manufacturer dealer [in] women's suits, skirts, etc.») και της συζύγου του Theresa Mary (1874-1950). Τα μικρότερα αδέλφια της, ο Hanly (1899-1983) και ο Carey (1902-1976), γεννήθηκαν μετά τη μετακόμιση της οικογένειας σε μονοκατοικία στην περιοχή του Beckenham, τότε χωριό στο Kent.  

Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις νεογέννητη ήταν, όταν προσβλήθηκε από κοκκύτη και σχεδόν πέθανε, αλλά επέζησε χάρη στην πατρική φροντίδα. Γενικά, απ’ όσο διάβασα με τον πατέρα της είχε- όπως και τα περισσότερα κορίτσια άλλωστε- πολύ καλή σχέση και ενδεχομένως, πολλά από τα στοιχεία των βιβλίων της που πραγματεύονται εξερευνήσεις στη φύση και εξορμήσεις  στην περιπέτεια, να μην υπήρχαν, αν δεν της είχε μάθει να αγαπά την επαφή με τον φυσικό κόσμο. Σύμφωνα με τη wiki, η Enid έγραψε στην αυτοβιογραφία της ότι «αγαπούσε τα λουλούδια, τα πουλιά και τα άγρια ζώα και ήξερε περισσότερα γι' αυτά από οποιονδήποτε άλλο είχα γνωρίσει».  Και γενικά φαίνεται ότι υπήρξε ένας αναγεννησιακός άνθρωπος, όπως θα τον αποκαλούσαμε, αφού είχε ενδιαφέρον, εκτός από τη φύση, για   την κηπουρική, τη μουσική, τη λογοτεχνία και το θέατρο. Μαζί πραγματοποιούσαν συχνά περιπάτους και τακτικές εξόδους σε δάση, άλση και πάρκα, προς απογοήτευση της μητέρας της Enid, η οποία έβρισκε όλη αυτή την ενασχόληση περιττή.  

Ωστόσο αυτή η ευδαιμονία δεν θα κρατήσει για πολύ, καθώς το 1910, η μικρή Enid θα χάσει τον πατέρα της, όχι κυριολεκτικά, δεν θα πεθάνει δηλαδή, αλλά θα εγκαταλείψει την οικογένεια για μια άλλη γυναίκα.  Η εξέλιξη αυτή θα αποξενώσει την Enid από τον αγαπημένο της, ως τότε, πατέρα της και θα επιδεινώσει τις σχέσεις της με τη μητέρα της, με την οποία πλέον θα αναγκαστεί να περνάει πολλές ώρες. Ενδεικτικό μάλιστα, το γεγονός ότι δεν παρευρέθη σε καμία από τις κηδείες των γονιών της.  

Από το 1907, σε ηλικία 10 ετών, έως το 1915, σε ηλικία 18 ετών, φοίτησε στο σχολείο St Christopher's School στο Μπέκενχαμ. Το εν λόγω σχολείο, στεγάζεται σε κτήριο που ανάγεται στη Γεωργιανή περίοδο, χρονολογείται δηλαδή γύρω στο 1750. Ωστόσο δεν λειτουργούσε ανέκαθεν ως σχολείο. Κάποτε ήταν το σπίτι της οικογένειας Cator μέχρι το 1893, όταν έγινε το The Hall School, δηλαδή ένα σχολείο για κορίτσια. Συγχωνεύτηκε δε με ένα τοπικό σχολείο, το St. Christopher's, το 1926. Η Enid, ως αγοροκόριτσο της Εποχής, διακρίθηκε στις αθλητικές δραστηριότητες. Υπήρξε πρωταθλήτρια σε σχολικό πρωτάθλημα τέννις και έγινε αρχηγός της σχολικής ομάδας του λακρός. Την περίοδο 1913-1914 δε, είχε χρηστεί Head Girl, ο οποίος είναι ένας θεσμός... που δεν τον καταλαβαίνω ακριβώς. Μάλλον ήταν επικεφαλής του κοιτώνα της; Όπως και να ‘χει, σήμερα υπάρχει ένας οίκος/ κοιτώνας που φέρει το όνομά της,  Blyton.  Υπάρχουν και άλλοι τρεις οίκοι, που αποκαλούνται Johnson, Hillary και Campbell( κάτι σαν το Hogwarts ένα πράμα). 

 

2. Αρχές συγγραφικής πορείας 

 

Όσο πήγαινε ακόμη σχολείο, δεν είχε ιδιαίτερη έμφαση στα ακαδημαϊκά μαθήματα, αλλά λάτρευε τη μουσική και μάλιστα, φαίνεται ότι αποσκοπούσε σε μία καριέρα πιανίστριας. Αντ’ αυτού, ακολούθησε την άλλη της αγάπη το γράψιμο. Ο διαπρεπής συγγραφέας της Εποχής, ο Arthur Mee, μεταξύ των άλλων του ενασχολήσεων εξέδιδε παιδικά περιοδικά. Κάτι αντίστοιχο που είχεμ στην Ελλάδα, ήταν η “Διάπλασις των Παίδων”. Το 1911 λοιπόν, έλαβε μέρος σε έναν ποιητικό διαγωνισμό του περιοδικού, διακρίθηκε και ο Mee μάλιστα, προσφέρθηκε να τυπώσει περισσότερα ποιήματά της. Αρκετό καιρό αργότερα, τον Μάρτιο του 1916,  δημοσιεύτηκαν ξανά ποιήματά της στο ιστορικό- πλέον- λογοτεχνικό  περιοδικό “The Nash's Pall Mall Magazine”.

Η μητέρα της, θεωρούσε τις προσπάθειές της για συγγραφή «χάσιμο χρόνου και χρημάτων» και δεν τη στήριξε. Αντίθετα, εκείνη που επέμεινε να συνεχίσει και την  ενθάρρυνε να επιμείνει ήταν η Mabel Attenborough, θεία της σχολικής φίλης της Mary Potter. 

Όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, η Enid Blyton καταγόταν από μουσική οικογένεια, με την έννοια ότι ο πατέρας της λάτρευε τη μουσική και αγαπούσε το πιάνο. Έτσι και αυτή, είχε αποκτήσει μουσική παιδεία, έπαιζε καλά πιάνο και δεν είναι τυχαίο ότι η αδελφή της, όντως έγινε επαγγελματίας μουσικός. Η ίδια θα έδινε το 1915 τις λεγόμενες Licentiate of the Royal Academy of Music (LRAM) εξετάσεις, για την εισαγωγή της στο Guildhall School of Music. Τελευταία στιγμή όμως, τα τίναξε όλα στον αέρα, γιατί αποφάσισε να γίνει δασκάλα. Τον Σεπτέμβριο του 1916 γράφτηκε σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης δασκάλων της Εθνικής Ένωσης Φρόμπελ στο σχολείο.  Μέχρι τότε, είχε σχεδόν διακόψει κάθε επαφή με την οικογένειά της.  

Τα χειρόγραφα της Blyton απορρίφθηκαν από τους εκδότες πολλές φορές, γεγονός που την έκανε πιο αποφασισμένη να πετύχει. Από τη wiki αλίευσα μία τοποθέτηση της Blyton σχετικά: « It is partly the struggle that helps you so much, that gives you determination, character, self-reliance –all things that help in any profession or trade, and most certainly in writing».  

Τον Δεκέμβριο του 1918 ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της ως δασκάλα και τον επόμενο μήνα διορίστηκε ως δασκάλα στο Bickley Park School, ένα μικρό, κρατικό( απ’ ό,τι καταλαβαίνω) ίδρυμα αρρένων στο Bickley του Κεντ. Δύο μήνες αργότερα, η Blyton έλαβε πιστοποιητικό διδασκαλίας με ειδίκευση στη ζωολογία, αλλά και στις αρχές της εκπαίδευσης, πρωτίστως στη βοτανική, στη γεωγραφία, στην πρακτική και την ιστορία της εκπαίδευσης, στην παιδική υγιεινή και στη διδασκαλία στην τάξη και δευτερευόντως στη λογοτεχνία και στα στοιχειώδη μαθηματικά. Το 1920, μετακόμισε στο Southernhay, στο Hook Road Surbiton, και εργάστηκε ως νηπιαγωγός των τεσσάρων γιων του αρχιτέκτονα Horace Thompson και της συζύγου του Gertrude, με τους οποίους η Μπλάιτον πέρασε τέσσερα ευτυχισμένα χρόνια. Εξ αιτίας της απουσίας σχολείων στην περιοχή, τα παιδιά των γειτόνων σύντομα προστέθηκαν στους κατ' οίκον εκπαιδευόμενούς της και ένα μικρό σχολείο γεννήθηκε με έδρα στο σπίτι των Thompson. 

Το 1920, η Blyton μετακόμισε στο Chessington και άρχισε να γράφει στον ελεύθερο χρόνο της. Την επόμενη χρονιά, κέρδισε τον διαγωνισμό συγγραφής του Saturday Westminster Review με το δοκίμιό της «On the Popular Fallacy that to the Pure All Things are Pure». Περιοδικές εκδόσεις της Εποχής, όπως The Londoner, Home Weekly και The Bystander άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τα διηγήματα και τα ποιήματά της. Κύλησε έτσι το πρώτο νερό στο αυλάκι. 

Θα μπορούσα να συνεχίσω και να γράψω κι άλλα πολλά, γιατί, αν και δεν το περίμενα, η εν λόγω συγγραφέας πρόκειται για εξαιρετικά πολυσχιδή προσωπικότητα. Αλλά επειδή δεν κάνουμε παρουσίαση συγγραφέως, αλλά κόμικ, θα φθάσω μέχρι αυτό το σημείο, δηλαδή μέχρι την αρχή της συγγραφικής της καριέρας και οι ζυμώσεις που είχαν πραγματοποιηθεί προηγουμένως και τη διαμόρφωσαν, ώστε να παραδώσει τα εφτακόσια και έργα της. Θα έχω ωστόσο στο τέλος της παρουσίασης ενδεικτική βιβλιογραφία, ώστε να μπορέσει όποιος θέλει να διαβάσει περαιτέρω.  

Ξεκινάω λοιπόν την καθαυτή παρουσίαση του κόμικ! 

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

 

Έχετε ξαδέλφια; Στοιχηματίζω ότι έχετε. Πόσα από αυτά τα έχετε δει μία φορά στη ζωή σας ή και καμία και κάποια στιγμή αναγκαστήκατε να τα υποστείτε, σε κάποιο τραπέζι, σε κάποια μάζωξη ή σε κάποιες οικογενειακές διακοπές; Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει στη Τζορτζ, η οποία καλείται να περάσει το καλοκαίρι της με τα τρία μικρότερα ξαδέλφια της, τον Τζούλιαν, τον Ντικ και την Άννα. Ωστόσο, παρ’ ότι αυτό προμηνύεται ανιαρό μέχρι αηδίας, τελικά η απροσδόκητη αναζήτηση ενός χαμένου, από αιώνες, θησαυρού, καθώς και η εμφάνιση δύο επικίνδυνων απατεώνων, θα ξεκουνήσει τους ήρωές μας από την θερινή τους ραστώνη.  

 

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

 

Ως μεταφορά λογοτεχνικού, μεγάλη σημασία αποδίδεται στους χαρακτήρες και στην εξέλιξή τους. Οι κεντρικοί χαρακτήρες λοιπόν, όπως φανερώνει και ο τίτλος, είναι πέντε.  

1. Τζορτζ: Η Τζορτζ είναι το τυπικό αγοροκόριτσο και μου θύμισε κάπως τον παιδικό εαυτό της Blyton. Δεν ξέρω βέβαια, αν η τοποθέτηση ενός "alter ego" ήταν εσκεμμένη ή αν απλώς βλέπω φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν...Τέλος πάντων, ασχολείται πολύ με τη φύση και τα ζώα, αγαπάει την εξερεύνηση και την περιπέτεια, είναι ισχυρογνώμων και επίμονη, σε απελπιστικό βαθμό. Επίσης, μου έκανε εντύπωση το πόσο δυναμική σκιαγραφείται. Ωστόσο, μου δημιούργησε μια αίσθηση απέχθειας σε ορισμένα σημεία, καθώς μου βγάζει μια επιπόλαιη διάθεση και ένα αίσθημα... κακομαθημένου κοριτσιού, που αν δεν περάσει το δικό της, φωνάζει, χοροπηδάει, κακιώνει και γενικά... πεισμώνει και κάνει νάζια.  
2. Τζούλιαν: Ο μεγαλύτερος από τα δύο αγόρια και- κατά τη γνώμη μου- ο πιο αδιάφορος. Και αυτό επιβεβαιώνεται και από τα λόγια του. Αν δεν απατώμαι, έχει τα λιγότερα λόγια απ’ όλους, χαμηλή συμμετοχή στα τεκταινόμενα  και γενικά ένιωσα ότι και να μην υπήρχε, η ιστορία δεν θα έχανε κάτι... 
3. Ντικ: Παρόμοια χαμηλή συνδρομή στην εξέλιξη της πλοκής με τον αδελφό του, ο Ντικ τουλάχιστον σκαρφίζεται κάποια τεχνάσματα σε ορισμένα αντίξοα σημεία και με την αποφασιστικότητα και το θάρρος του στις κρισιμότερες στιγμές, γλυτώνει από θανάσιμο- κυριολεκτικτικά κίνδυνο, τον αδελφό και την ξαδέλφη του. Οπότε ναι, δεν παρουσιάζει σίγουρα τον δυναμικό και χειμαρρώδη χαρακτήρα της Τζορτσ, οπωσδήποτε όμως, δείχνει στιβαρότητα όταν οι καταστάσεις το απαιτούν και ψυχραιμία. Είναι δηλαδή θα λέγαμε, ο εγκέφαλος της παρέας. Πιο ορθολογικός από την οριακά επιπόλαιη Τζορτζ, πιο ενεργός από τον κάπως άχρωμο αδελφό του. 
4. Άννα: Το μικρότερο από τα τρία αδέλφια, η Άννα πρόκειται για ένα πανέξυπνο μικρό κοριτσάκι, με έντονη κατανόηση των ανθρώπων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι είναι η πρώτη που προσέγγισε την "απροσπέλαστη" Τζορτζ, ενώ είναι η δεύτερη θυληκή παρουσία που διατηρεί την ισορροπία στην παρέα! Επίσης δυναμική εκεί όπου χρειάζεται, παρ' όλο που εξ αιτίας του νεαρού της ηλικίας της, δεν συμμετέχει τόσο πολύ στην καθαρή δράση, ούτε- αν δεν απατώμαι- έρχεται ποτέ σε άμεση επαφή με τους εγκληματίες/ απατεώνες. 
5. Τίμι:  Ο σκύλος της παρέας, που έχει προστεθεί ξεκάθαρα ως comic- relief, καθώς προκαλεί πολλά sub-plots και αστείες, μικρότερης σημασίας πλοκές που τρέχουν στο παρασκήνιο. Ο ρόλος του ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπεται, αφού δίχως αυτόν και την επίθεσή του στον έναν από τους δύο απατεώνες στην αρχή της ιστορίας, ίσως δεν είχε υπάρξει κανένα κυνήγι θησαυρού, αφού οι ήρωές μας δεν θα έπαιρναν την επιστολή και έτσι, μάλλον δεν θα μάθαιναν ποτέ τι πραγματικά μετέφερε το " Άγιακολτ". 

 

ΣΕΝΑΡΙΟ

 

Τώρα που καλύφθηκαν οι βασικοί χαρακτήρες, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για την εξέλιξη και την ξεδίπλωση του μύθου και της πλοκής, των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά και την κατάληξη. Δεν είμαι γενικά( ή δεν θέλω να αποκαλούμαι) ξινός. Ο Benjen Stark( μιας που άρχισα τη σειρά), έχει πει το θρυλικό: " Nothing someone says before the word "but" really counts". Οπότε, πάμε στην ουσία των λόγων μου. Δεν είμαι ξινός, ΑΛΛΑ δεν μπορώ να πω ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένος... Και μάλιστα θέλω να διαβάσω ξανά το βιβλίο, γιατί δεν το θυμάμαι καλά( έχω και αρκετά χρόνια να το διαβάδω) και την τελευταία φορά μου έβγαζε πολύ ωραίες σχέσεις. Στο κόμικ από την άλλη, νιώθω ότι ο Natael, στον οποίον ανήκει η μεταφορά του κειμένου σε σενάριο, δεν κατάφερε να αποδώσει επαρκώς τις σχέσεις μεταξύ των παιδιών. Όπως θα καταλάβατε από τους χαρακτήρες, δεν έχουν δουλευτεί σε ικανοποιητικό βαθμό. Η Τζορτζ τους επισκιάζει σε μεγάλο βαθμό, δίχως καν να είναι ο πιο όμορφα διαμορφωμένος χαρακτήρας. Αντιθέτως διέπεται από πολλά αρνητικά γνωρίσματα, τα οποία μάλιστα δεν εξυπηρετούν κάπου. Δεν είναι ότι ξεκινάει ως κάπως εγωίστρια και μέσω ενός ταξιδιού ή κάποιων γεγονότων μεταβάλλεται σε ένα πιο προσγειωμένο πλάσμα. Απλώς δεν αλλάζει καθόλου από την αρχή ως το τέλος. Επιπλέον, μου φάνηκε αρκετά βεβιασμένη δράση και αρκετά επιφανειακή. Δεν υπήρξε εμβάθυνση, ούτε στους χαρακτήρες, ούτε στα γεγονότα, απλώς έτρεχαν και εναλλάσσονταν οι διάφορες καταστάσεις και το ένα σκηνικό διαδεχόταν το άλλο. Για να μην γίνω άδικος, σίγουρα ένα κυνήγι θησαυρού έχει μεγάλο ενδιαφέρον και δύσκολα μπορεί να γίνει βαρετό. Και πράγματι, το συγκεκριμένο κόμικ, έχει πολλές σελίδες χορταστικής, περιπετειώδους εξέλιξης και αδιάκοπης ροής, αλλά δεν θεωρώ ότι αξιοποιήθηκε όσο καλά θα μπορύσε αυτή η πολύ ωραία ιδεά, που προσφέρεται για μεταφορά σε κόμικ. Πιθανόν βέβαια, το ότι απευθύνεται- κατά κύριο λόγο- σε μικρότερες ηλικίες, δεν βοήθησε στην ανάδειξη της πλοκής...

 

ΣΧΕΔΙΟ

 

Το σχέδιο ήταν επίσης αρκετά αφαιρετικό, σχετικά απλό και μου θύμισε κάπως μια πιο απλοϊκή εκδοχή του σχεδίου του Jaobs. Σίγουρα δεν με χάλασε, σίγουρα πιστεύω ότι ταιριάζει γάντι σε αυτή την τοποθετημένη στη δεκαετία του '40, αλλά ναι, ομολογώ ότι έχω δει και διάφορα καλύτερα και πιο αξιομνημόνευτα σχέδια. Ο Beja πάντως που έχει επιμεληθεί το σχέδιο πιστεύω ότι έχει κάνει πολύ καλή δουλειά!

 

ΕΚΔΟΣΗ

 

Η έκδοση από την ( άγνωστη σε μένα) εκδοτική Gutenberg είναι πραγματικά πολύ καλή. Ωραίο χαρτί, ωραία χρώματα, τα οποία μου θύμισαν επίσης σε μεγάλο βαθμό Μπλεϊκ και Μόρτιμερ, που ταίριαζε ταμάμ, αφού διαδραματίζονται την ίδια εποχή και γραμματοσειρά τυπική, όχι κάτι ιδιαίτερο, αλλά χωρίς δυσανάγνωστα σημεία ή ορθογραφικά/ τυπογραφικά λάθη. Γενικά, πολύ ευχαριστημένος και για 8.50€ που κόστισε με έκπτωση από βιβλιοπωλείο( 10 ονομαστική τιμή), είναι τρελό value for money ως έκδοση! Ως συντελεστές στο μεταφραστικό κομμάτι φαίνονται τα αδέλφια(;) Άγγελος και Μαρία Αγγελίδου, ενώ την επιμέλεια υπογράφει η Μάγδα Κλαυδιανού.

 

Overall, μια αρκετά καλή ιστορία, όχι κάτι το ιδιαίτερο ή το... αριστουργηματικό. Αν με ρωτάτε; Αξίζει να το αγοράσετε, να ενισχύσετε την εκδοτική προσπάθεια, αλλά και να το διαβάσετε. Ναι, δεν πρόκειται για το νέο Watchmen, αλλά ως χαλαρό ανάγνωσμα παραλίας( μιας που αυτές τις μέρες με τον καύσωνα, μόνο εκεί θέλουμε να βρισκόμαστε) είναι μια χαρά!

 

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

https://thecultureprojectblog.wordpress.com/2016/07/09/author-profile-enid-blyton-1897-1968/

https://medium.com/@ivana.v.radic/investigating-the-famous-five-five-on-a-treasure-island-d4461511be66

https://en.wikipedia.org/wiki/Five_on_a_Treasure_Island

https://en.wikipedia.org/wiki/Enid_Blyton#

https://worldofblyton.com/2022/02/09/a-guide-to-enid-blyton-biographies/

https://www.eastdulwichforum.co.uk/topic/10628-enid-blyton-born-on-lordship-lane/#comment-310533

https://worldofblyton.com/2019/03/27/enid-blyton-praise-and-criticism-part-1-the-whos-who-of-childrens-literature/

Εδώ παρουσίαση του κόμικ στο αγγλόφωνο wordpress

Τσεκάρετε επίσης και μία πολύ ενδιαφέρουσα εργασία για τις κοινωνικές και ιστορικές προοπτικές του έργου της Blyton( και πιο συγκεκριμένα του "The treasure island", που είναι αυτό που μας αφορά εν προκειμένω) εδώ!

 

ΥΓ: Το πρώτο τεύχος της έκδοσης κυκλοφόρησε τον Απρίλιο 2025, όπως γράφει και μέσα!

[rolandofshire]

Πολύ ωραία παρουσίαση και άρθρα, δεν είχαν πέσει στα χέρια μου τα συγκεκριμένα βιβλία γιατί ήμουν με τους Τρεις Ντετέκτιβ περισσότερο αλλά φαίνεται όμορφο.

 

7 ώρες πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

όταν περίπου 6 χρονών έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο

Διάβαζες βιβλία 200 σελίδων όταν ήσουν 6 χρονών;;;;

 

7 ώρες πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Η έκδοση από την ( άγνωστη σε μένα) εκδοτική Gutenberg

Eίναι πάρα πολλά χρόνια στο χώρο των εκδόσεων, εγώ τους γνώρισα κυρίως με κλασική λογοτεχνία ενώ έχουν εκδόσει και φιλοσοφία και αρχαία ελληνική γραμματεία. Για κάποιο λόγο πάντως ενώ είχαν πληθώρα εκδόσεων, στο site τους φαίνονται πολύ λίγες. Επίσης έχουν κανάλι στο youtube και πατάρι στο βιβλιοπωλείο τους στην Αθήνα όπου γίνονται βιβλιοπαρουσιάσεις και συζητήσεις για βιβλία

https://www.youtube.com/@GutenbergBooksTV

[Θοδωρής Καραπάνος]

On 11/6/2025 στο 9:21 ΠΜ, rolandofshire είπε:

Διάβαζες βιβλία 200 σελίδων όταν ήσουν 6 χρονών

Καλά, τρόπος του λέγειν 

Στην πραγματικότητα, έβαζα τους άλλους να μου τα διαβάζουν... Η γιαγιά μου είχε βγάλει( καλά, όχι κυριολεκτικά) φουσκάλες στη γλώσσα από το πόσες φορές μου είχε διαβάσει τα συγκεκριμένα, αλλά και τη " Χιονούλα και Ροδούλα" όταν ήμουν ακόμα μικρότερος!