ΛΙΒΥΗ

[nikolas12]

  

 

Σύνοψη από την εκδοτική:

 

Ένα graphic novel για την κατανόηση του λιβυκού ζητήματος.

Για περισσότερο από μια δεκαετία, το ζήτημα της Λιβύης έχει διχάσει βαθιά την παγκόσμια κοινή γνώμη. Από τη μια μεριά, εκείνοι που ήταν υπέρ της ένοπλης επέμβασης το 2011, από την άλλη, εκείνοι που ήταν κατά. Από τη μια αυτοί που -πάνω απ' όλα- πιστεύουν ότι η ροή των μεταναστών προς τις ακτές της Ευρώπης πρέπει να σταματήσει με κάθε τρόπο και ότι τα «νόμιμα» και παράνομα κέντρα κράτησης είναι μια λύση, από την άλλη αυτοί που πιστεύουν ότι οι φυλακισμένοι μετανάστες στη Λιβύη έχουν δικαίωμα να δραπετεύσουν και να γλιτώσουν από τους διακινητές και τους εκμεταλλευτές. Μαύρο-άσπρο. Γεμάτο-άδειο. Όλα-τίποτα. Αλλά πάντα, όπως γνωρίζετε, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη.

 

Σε αυτό το βιβλίο θα βρείτε διαφορετικές πληροφορίες για τη Λιβύη από αυτές των δελτίων ειδήσεων και των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα συναντήσετε τη Λιβύη των Λίβυων, τη Λιβύη των ουρών έξω από τις τράπεζες για ένα νόμισμα που δεν έχει πλέον καμία αξία. Τη Λιβύη των νέων ανθρώπων που πολέμησαν το καθεστώς Καντάφι και τώρα το μετανιώνουν γιατί τουλάχιστον, «όταν ήταν εκεί», ένιωθαν ασφαλείς· και δεν υπήρχε έλλειψη χρημάτων, ηλεκτρικού ρεύματος ή βενζίνης. Τη Λιβύη των μανάδων που στέκουν στο παράθυρο περιμένοντας παιδιά που δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Τη Λιβύη των ηλικιωμένων που έχουν περάσει δεκαετίες δικτατορίας και πάντα προσέχουν τα νώτα τους. Τη Λιβύη των απλών ανθρώπων που υφίστανται καθημερινά εκβιασμούς από τον στρατό, απαγωγές και κακομεταχείριση, ζώντας διαρκώς μέσα σε ένα καθεστώς τρόμου.

 

Η έκδοση:

 

  

 

Μέσα στις εκδόσεις της Jemma για το τελευταίο Comicdom συμπεριλήφθη πέραν άλλων ιταλικών παραγωγών και το κόμικ Λιβύη. Πρόκειται για ένα graphic novel το σενάριο του οποίου έγραψε η δημοσιογράφος και συγγραφέας Francesca Mannocchi, η οποία έχει βαθιά γνώση των ιστορικών γεγονότων και της κουλτούρας της χώρας, αφού έχει κάνει ρεπορτάζ τόσο σε εκείνη όσο και σε άλλες χώρες όπως η Συρία και το Ιράκ. Στόχος της Mannocchi είναι η επεξήγηση του λυβικού ζητήματος σε διαχρονικό επίπεδο εστιάζοντας στις πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές διαφορές που υπάρχουν μέσα σε αυτή τη χώρα.

 

 

Η αφήγηση της χωρίζεται σε κεφάλαια, κάθε ένα εκ των οποίων καλύπτει διαφορετική χρονική περίοδο και διαφορετική θεματική. Έτσι βλέπουμε την ιστορία της χώρας αυτής, αλλά κάθε φορά αναλύεται ένα διαφορετικό ζήτημα. Με τους χαρακτήρες που δημιουργεί, η συγγραφέας αναλύει το τεταμένο πολιτικό τοπίο, την επανάσταση και την επιβολή του καθεστώτος Καντάφι, εξετάζει τη θρησκευτική ζωή και τους διαχωρισμούς που προκαλεί, συζητά το μεταναστευτικό και μας αφηγείται ιστορικά την πορεία της χώρας, τις διαφορετικές κυβερνήσεις και την κατάσταση που επικρατεί το 2019 όσον αφορά τη φτώχεια και την εγκατάλειψη που νιώθουν οι κάτοικοί της.

 

  

 

Γενικότερα το σενάριο δεν έχει σχεδόν καθόλου διαλόγους ή μπαλονάκια, αλλά αφήγηση σε κείμενο στο οποίο παρεμβάλλονται τα σχέδια του Gianluca Costantini. Ο τελευταίος δίνει τον καλύτερο του εαυτό με το ασπρόμαυρο σχέδιο να υπερτονίζει τη σοβαρότητα του κόμικ και τον Costantini να απεικονίζει τέλεια τον πόνο και την εκφραστικότητα των προσώπων. Είναι ένα πραγματικά σκληρό κόμικ για μια χώρα πολύ κοντά σε εμάς, η οποία μαστίζεται από σοβαρότατα προβλήματα οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής φύσεως και σε αφήνει προβληματισμένο για το μέλλον της. Καλό διάβασμα σε όλους  

[Lelis]

Το συγκεκριμένο το πήρα στο Comicdon απο το πάγκο της Jemma. Με ικανοποίησε αρκετά μπορώ να πω. Σου έδειχνε μια καλή εικόνα για διάφορα προβλήματα και καταστάσεις που επικρατούν στην χώρα . Σχεδόν καθόλου μπαλονάκια, διάλογοι και καρέ, στην ουσία είναι κείμενο μαζί με σχέδιο που το συνοδεύει, παρόλα αυτά διαβάστηκε ευχάριστα και είχε καλή ροή ανάγνωσης . Το σχέδιο πολύ καλό πήγαινε γενικά στο όλο εγχείρημα. Σε όσους αρέσουν ιστορικά, πολιτικά , ρεπορτάζ και άλλα τέτοια πιστεύω ότι θα τους ικανοποιήσει. Προσωπικά έμαθα αρκετά και με έκανε να ψαχτώ στην συνέχεια επι του θέματος, που είναι ακριβώς και αυτό που θέλω σε κόμικς, αυτής της θεματολογίας.

[Θοδωρής Καραπάνος]

Να πω πριν ξεκινήσω να γράφω ότι θλίβομαι από το γεγονός ότι σε μία τόσο ωραία παρουσίαση του @ nikolas12 , για ένα ακόμα ωραιότερο κόμικ υπάρχει μόνο ένα σχόλιο... 

Το συγκεκριμένο αγοράστηκε 25/10/2024 από τη Jemma. Θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά το πότε αγοράστηκε, διότι ανήμερα 28η Οκτωβρίου 2024 κάθισα και το διάβασα μονορούφι μέσα σε ένα δίωρο. Το είχα βρει εκπληκτικό εκείνη την πρώτη φορά, παρ' ό,τι δεν είχα δώσει τόση σημασία σε ορισμένα σημεία. Ήθελα να γράψω τότε κάτι, αλλά οι μέρες γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές και τον χρόνο που αφιέρωνα στο φόρουμ, τον περνούσα σε πιο ανάλαφρα θέματα. Αλλά, οι τελευταίες εξελίξεις με τη Λιβύη με έκαναν να το ξαναπιάσω σήμερα το πρωί. Το διάβασα σχεδόν μονορούφι, το πήρα ακόμα και στην παραλία κατά παράβαση της τακτικής μου να μην απομακρύνω ποτέ τα κόμικς από το σπίτι μου και ειλικρινά συνειδητοποίησα πόσο καλό είναι. 

 

Γενικές απόψεις/ Περιγραφή βασικών αξόνων- κεφαλαίων: 

 

Νομίζω ότι περίληψη δεν χρειάζεται, καθώς το κόμικ -ή σωστότερα- εικονογραφημένο ρεπορτάζ, γιατί επ' αυτού πρόκειται, πραγματεύεται την ιστορική πορεία της σύγχρονης Λιβύης. Πιο συγκεκριμένα, η συγγραφέας- αρθρογράφος έχει χωρίσει την αφήγησή της σε έξι(6) κεφάλαια, τα οποία είναι: 

1. Αμπού Σαλίμ ή η φυλακή της σκέψης
2. Η λιβυκή ομίχλη
3. Ίσαα ο ακτοφύλακας του Γκαραμπούλι
4. Βέρεντ, η Λιβύη σαν μια παγίδα
5. Μια ακόμη επανάσταση;
6. Η δικτατορία της αφθονίας

Το κάθε κεφάλαιο αφορά και μία διαφορετική χρονική περίοδο, με έμφαση σε ένα διαφορετικό πρόβλημα κάθε φορά.

Το πρώτο σχετίζεται με την απάνθρωπη σφαγή πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή Αμπού Σαλίμ επί Καντάφι.

Η δεύτερη ιστορία εξερευνά το - πολύ επίκαιρο- ζήτημα της μετανάστευσης και συγκεκριμένα εστιάζει στα κέντρα κράτησης και τις απάνθρωπες και φρικώδεις συνθήκες που επικρατούν σε αυτά... Στο πώς η Λιβύη μετατρέπεται στο "βολικό προκεχωρημένο ανάχωμα"( όπως ακριβώς αναφέρεται σε επόμενο κεφάλαιο) των ευρωπαϊκών κρατών.

Το τρίτο κεφάλαιο, επίσης σχετίζεται με το μεταναστευτικό στη μετά- Κανταφική Λιβύη και ειδικότερα με τη διεφθαρμένη ακτοφυλακή, η οποία επιτρέπει και υποδαυλίζει το δουλεμπόριο, ενώ παρουσιάζεται και μια νέα διάσταση, αυτή της συνενοχής της λιβυκής κοινωνίας, τα μέλη της οποίας, είτε- σπανιότερα- με την απλή ανοχή τους, είτε- συνηθέστερα- με την ενεργό συμμετοχή τους στο κύκλωμα διακίνησης μεταναστών που επιδιώκουν ένα καλύτερο μέλλον, γιατί η κατάσταση στις χώρες τους έχει καταστεί ανυπόφορη( κυρίως δίνεται έμφαση στην Ερυθραία και στη Νιγηρία), τίθενται συνυπεύθυνοι στα ναυάγια που έχουν ως θύματα εκατοντάδες ανθρώπων.

Η τέταρτη ιστορία πάλι, η μικρότερη αν δεν απατώμαι, έχει να κάνει πάλι με τη μετανάστευση, αλλά όχι τόσο με τα παράνομα κυκλώματα, στα οποία μετέχουν, αντίστοιχα με τους μετανάστες, εξαθλιωμένοι κι εξαχρειωμένοι Λίβυοι, αλλά για πραγματικά απειλητικούς και φανατικούς, που δεν είναι άλλοι από τους εξτεμιστές του ISIS, οι οποίοι επιδίδονται σε πράξεις όχι απλώς νοσηρές, επιδίδονται σε πράγματα που είναι ικανά να σοκάρουν και τον πιο απαθή. Μερικά από αυτά; Βιασμοί, αναγκαστικοί εξισλαμισμοί, δουλεμπόριο, αποκεφαλισμοί.

Η πέμπτη ιστορία, η οποία αν δεν απατώμαι πρόκειται και για την πιο μεγάλη του άλμπουμ, περιγράφει την καθημερινότητα, το πώς η Λιβύη είναι η χώρα των φαινομένων, της απατηλής πραγματικότητας, ο τόπος στον οποίο βλέπεις οικογένειες να κυκλοφορούν κανονικά, να πηγαίνουν στο Λούνα Παρκ, πιστούς να προσεύχονται... Γενικά παρατηρεί κανείς μια επίπλαστη κανονικότητα, η οποία έχει επιβληθεί για να αποκρύψει τη σαθρότητα και τη σαπίλα που πλήττουν τη Λιβυκή κοινωνία εξ αιτίας των παραστρατιωτικών και της ανοχής των πολιτών απέναντί τους. Της ανοχής μιας ολόκληρης γενιάς στη βία, στην καταπίεση, στην αυθαιρεσία. Την ανοχή που έρχεται ως παράγωγο της συστηματικής καλλιέργειας του φόβου, πρώτα από τον Καντάφι κι έπειτα από το χάος της πολυδιάσπασης, από την κακώς εννοούμενη αναρχία, από την επικράτηση του δικαίου του ισχυρού. Το εν λόγω κεφάλαιο μάλιστα, είναι ιδιαίτερα συγκινητικό και συνάμα τρομακτικό, γιατί βλέπεις την ειλικρινή κι ανθρώπινη εξομολόγηση του Σαλέμ, ενός ακτιβιστή- δημοσιογράφου που όχι μόνο μετείχε στην ανατροπή του Καντάφι το 2011, αλλά συνεχίζει, παρά τις απειλές, το έργο του, προσπαθώντας να αποκαλύψει τη διαφθορά των παραστρατιωτικών, μέσω του Τύπου, ο οποίος καταλήγει να παραδέχεται ότι τουλάχιστον επί Καντάφι αισθάνονταν ασφαλείς. Κάτι που με σόκαρε και πιστεύω αντίστοιχα ξάφνιασε και τη Mannocchi, καθώς πρόκειται για κάποιον που πολέμησε έμπρακτα την τυραννία του Καντάφι και παρ' όλα αυτά οι συνθήκες τον έφθασαν στο σημείο να παραδεχθεί κάτι που ούτε για τον ίδιο δεν ήταν εύκολο.

Η έκτη ιστορία, τέλος, αφορά την ένοπλη σύρραξη που μαίνεται αυτή τη στιγμή στην χώρα, τον εμφύλιο μεταξύ του ανατολικού και δυτικού τμήματος της χώρας, ενώ συνδέεται και με την προηγούμενη ιστορία, δείχνοντας τον κυνισμό που έχει καταβάλει τους πολίτες. Από τη μία οι μεγαλύτερες γενιές, που αποδέχτηκαν τη δικτατορία του "Αδελφικού Ηγέτη", γιατί, όπως σημειώνεται " Η δικτατορία δεν σκοτώνει επειδή στερεί... Όχι... Οι δικτατορίες σκοτώνουν τις ψυχές, γιατί δίνουν πάρα πολλά. Έτσι ήταν τα πράγματα εδώ. Σαράντα δύο χρόνια επιδοτούμενης ζωής." κι από την άλλη οι νεότεροι που ανέτρεψα αυτό το καθεστώς τρομοκρατίας, μόνο και μόνο για να ανταμειφθούν με περισσότερη ανομία, κρατική ατιμωρησία και διαφθορά. 

 

Σενάριο:

 

Αυτό που με έκανε να ανατριχιάσω τόσο έντονα με το συγκεκριμένο κόμικ, το οποίο να πω ότι αδυνατώ να περιγράψω απόλυτα λεπτομερώς, καθώς κάθε σελίδα φέρει τόσες πολλές πληροφορίες, είναι το γεγονός ότι αποτύπωνε μέσα σε έξι κεφάλαια όλο το σάπιο σύστημα, όλη τη διαβρωμένη κοινωνία του δουλεμπορίου, χωρίς όμως να γίνεται με τρόπο ηθικοπλαστικό. Όχι, καταγγέλλεται η υποκρισία των Ευρωπαίων, οι ακραίες θέσεις του Άσαντ, αλλά και ο απλός κόσμος που αν και συνυπεύθυνοι στη διακίνηση ανθρώπων, δεν μπορείς ακριβώς και να τους κατηγορήσεις με όσα περνάνε, με το να μην ξέρουν ποιοι παραστρατιωτικοί θα τους εξοντώσουν την επόμενη ημέρα. Πάλι κάπου μέσα στο κόμικ- αν δεν κάνω λάθος- αναφέρεται ότι η Λιβύη είναι ένα περίπλοκο ψηφιδωτό δυνάμεων. Το κόμικ λοιπόν, με την κατατμημένη πλοκή του, εκφράζει τέλεια αυτή τη διαίρεση δυνάμεων και κέντρων εξουσίας.

 

Σχέδιο:

 

Το σχέδιο είναι εκπληκτικό. Αν το έβλεπα κάπου αλλού πιθανώς να μην μου άρεσε καθόλου. Πιθανώς. Για τη μεταφορά όμως, του συγκεκριμένου οδοιπορικού στην αφιλόξενη χώρα είναι όσο βρόμικο κι όσο φορτωμένο χρειάζεται. Το κακό είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται τόσο λεπτομερές και απεικονίζει τόσα πράγματα συγχρόνως που το μάτι κάπου χάνεται. Ωστόσο είναι παροιμιώδης η αρτιότητα με την οποία έχει διεκπεραιωθεί η σκηνοθεσία, το στήσιμο των καρέ, πράγμα που συνδράμει και την καλύτερη εξέλιξη της ροής, όπως παρατηρεί και ο @ Lelis !!! Σελίδες τώρα δεν θέλω να παραθέσω, επειδή ήδη ο Νίκος έχει επισυνάψει μπόλικες στο χορταστικό του αφιέρωμα. Ίσως κάνω edit αργότερα και προσθέσω τις δύο- τρεις αγαπημένες μου!

 

Έκδοση:

 

Όσον αφορά την έκδοση τώρα, η Jemma έχει κάνει την καλή δουλειά που κάνει συνήθως. Πέρα από τα στοιχεία που αναγράφονται και στο πινακάκι, δηλαδή τις σελίδες και το κατάλληλο- γι' αυτού του είδους τα κόμικς μέγεθος- η ποιότητα του χαρτιού είναι επιμελώς "φθηνή", κάτι που εκτιμώ πάρα πολύ, καθώς συνάδει με το πιο βρώμικο στοιχείο που διέπει το σενάριο του κόμικ. Το ασπρόμαυρο τέλος, επίσης ταιριάζει γάντι στο στυλ του κόμικ. Το πρωτότυπο να πω την αλήθεια, δεν ξέρω πώς είναι, αλλά μου φαίνεται ότι κι αυτό ασπρόμαυρο πρέπει να ήταν...

 

Κοινώς ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΘΑ ΜΕ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

ΥΓ: Επισυνάπτω τα σύντομα βιογραφικά των δημιουργών που παρατίθενται στις τελευταίες σελίδες, για όσους ενδιαφέρονται: