Ferdinand [ Φερδινάνδος ] (2017)

[Θρηνωδός]

 

Μια ταινία που καιρό ήθελα να κάτσω να δω και πάντα κάτι τύχαινε και το άφηνα γι'αργότερα. Άλλωστε όταν ακούς για ταινία κινουμένων σχεδίων με θεματολογία παρμένη από τις ταυρομαχίες, ένα από τα πιο άνανδρα και σκληρά "σπορ", δεν γίνεται να μην σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Καθαρά και μόνο για να δεις πως χειρίστηκαν ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα μέσα στην καρδιά της πιο πολιτικά ορθής εποχής που έχει ζήσει η ανθρωπότητα μέχρι τώρα.  

 

 

Ο Φερδινάνδος, με αυτό το όνομα που παραπέμπει στην καρδιά της Ισπανικής μοναρχίας και των 7-8 συνονόματων βασιλιάδων που άρμεξαν την χώρα ανά τους αιώνες, είναι μια φιγούρα παρμένη από την ιστορία του αγαθού γίγαντα. Ταύρος τεράστιος και γεμάτος μύες, ο,τι καταλληλότερο δηλαδή για ταυρομαχίες, που σιχαίνεται την βία και λατρεύει την φύση και τα λουλούδια. Έχοντας καταφέρει να αποδράσει από την φάρμα-εκκολαπτήριο ταύρων προς σφαγή, μεγαλώνει με μια μονογονεϊκή (??) οικογένεια ευτυχισμένος, μέχρι που τα κάνει καταλάθος λίμπα σε ένα φεστιβάλ λουλουδιών του χωριού, τον τσιμπάνε και τον επιστρέφουν την φάρμα. Εκεί συναντά τους παλιούς του γνώριμους και τραμπούκους ταύρους που έχουν μεγαλώσει έχοντας όνειρο ζωής να μπουν στην αρένα και να αποδείξουν την αξία τους. Μετά από πολλές προσπάθειες του Φερνδινάνδου να τους αφυπνίσει για την καταδίκη που τους περιμένει αν επιλεχθούν, καταφέρνουν όλοι να αποδράσουν εκτός από τον ίδιο που αιχμαλωτίζεται δις και καλείται να αντιμετωπίσει τον καλύτερο ματαντόρ της Ισπανίας. 

 

 

Αν και η ταινία έχει μπόλικα καθιερωμένα επί δεκαετίες κλισέ των κινουμένων σχεδίων σχετικά με τα κολαούζα, τους comic relief χαρακτήρες και τους σκληρόπετσους που τελευταία στιγμή πάντα αναθεωρούν όλη τους την κοσμοθεωρία και μετανιώνουν, είναι όμορφη αισθητικά και με πολύ καλό και ομαλό animation όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια η Twentieth Century Fox Animation. Παρόλα αυτά, η μεγάλη μου ένσταση, η οποία ταυτίζεται με το εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη Κουκουλά, είναι το μπερδεμένο μήνυμα που βγάζει προς τα έξω και κυρίως προς τα παιδιά. Από την μία έχει, υπερβολικά θα έλεγε κάποιος, σκληρές σκηνές για τα παιδικά μάτια σχετικά με την οδυνηρή κατάληξη του ταύρου στην ταυρομαχία, από την άλλη όσο εξελίσσεται η ταινία και στο φινάλε (που όντως υπάρχει ταυρομαχία γιατί για κάποιο λόγο δεν μπορούσαν να την αποφύγουν) όσο πάνε και στρογγυλεύουν οι αιχμηρές γωνίες, ο ταυρομάχος είναι ο σκληρός μεν αλλά αδέκαστος και επαγγελματίας δε που την χαρίζει στον ταύρο (κάτι που στην πραγματικότητα θα κατέληγε σε ακόμα περισσότερο αίμα και βία προς το ζώο παρά ασυλία του) και γενικότερα σου αφήνει μια ουδέτερη γεύση στο στόμα σχετικά με την στάση των δημιουργών προς το "άθλημα". Ο αφορισμός αυτής της πανάθλιας παράδοσης θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρος και απόλυτος, όχι γιαλαντζί για χάριν μιας υποκριτικής διπλωματίας. Όπως γράφει το άρθρο, η ταινία καταλήγει να είναι ένα χλιαρό ευχολόγιο το οποίο καλό είναι να υπάρχει αλλά δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

 

 

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από το χέρι του Carlos Saldanha, του γραναζιού που δούλεψε στην σκηνοθεσία της διλογίας Rio αλλά και του επιτυχημένου Ice Age Franchise. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας, τους πρωταγωνιστές/σκηνοθέτες/παραγωγούς αλλά και ενδιαφέροντα trivia θα βρείτε στο παρακάτω μπανεράκι  

 

[imdb=tt3411444]

 

Τις δύο αφίσες που παραθέτω στην αρχή της παρουσίασης τις βρήκα εμφανισιακά εξαιρετικές με αυτό το μαλακό φιλτράκι που έχουν πάνω τους.  

 

 

 

 

[x for xepeta]

Εκείνο που μου έμεινε από την ταινία είναι  οι πολλές σκηνές με τουρλωμένους ποπούς. Ο ποπός του ταύρου γκρο πλάν, ο ποπος της κατσίκας πετίτ πλαν, οι ποποί που χορεύουν πανοραμικό πλαν, μέχρι και ο ποπός του ταυρομάχου μας χαιρέτησε: "το όργανό μου είναι αυτό!"

 

Το ίδιο ποποφεστιβάλ ελίχαμε στο Zootopia. Ποποί του Robin και του μωρού Superman ακόμη και στο Teen Titans at the Movies.