SANDMAN - TPB #04 SEASON OF MIST

[x for xepeta]

Μετά το διάλειμμα του τρίτου βιβλίου, έχουμε το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο των ιστοριών του Άρχοντα των Ονείρων, και ξαναμπαίνουμε στη μεγάλη ροή του έπους. Σίγουρα απαιτείται η ανάγνωση των προηγούμενων, αφού τα γεγονότα και οι χαρακτήρες εξελίσσονται. Ο τίτλος πρωτοπρομοταρίστηκε σαν περιπέτειες τρόμου, και υποθέτω ότι με αυτόν τον τρόπο θα «ξεγέλασε» ο Neil Gaiman τους εκδότες. Από δω και πέρα όμως ο συγγραφέας δουλεύει με μια πιο λογοτεχνική και πιο ιντελεκτουέλ γραφή χωρίς να τον ενοχλούν ιδιαίτερα. Έχει πια αποδείξει την αξία του σε αυτό το είδος των ιστοριών που εισήγαγε στην αμερικάνικη mainstream σκηνή. Δεν προσπαθεί να μας «τρομάξει» με γκροτεσκ καταστάσεις και αποτρόπαια σαρκοφάγα πλάσματα, αλλά περισσότερο να «ταράξει» τις ζωές αιώνιων πλασμάτων, και μαζί και εμάς.



Οι Μοίρες ζητούν από το θεό Πεπρωμένο να οργανώσει ένα δείπνο με καλεσμένους όλα τα αδέρφια του. Ο Θάνατος, ο Μορφέας, η Απελπισία, η Επιθυμία, η Ντελίριουμ (δεν μπορώ να βρω κάποια καλή μετάφραση) βρίσκονται καλεσμένοι από τον Πεπρωμένο σε ένα τραπέζι χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Εκεί πολύ γρήγορα η Επιθυμία, που έχει αποδείξει ότι δεν τρέφει θετικά συναισθήματα για τον Όνειρο, εκτοξεύει ένα δριμύ κατηγορώ στο Μορφέα. Η τιμωρία των δέκα χιλιάδων ετών της ερωμένης του Νάντα στην Κόλαση, επειδή του αρνήθηκε να γίνει γυναίκα του (μια πράξη που δύσκολα θα άντεχε μία θνητή), πρέπει να λάβει τέλος. Αφού συνειδητοποιεί ο Μορφέας το έγκλημα που διέπραξε, κινεί για την Κόλαση να την ελευθερώσει. Αποχαιρετά όλα τα σημαντικά πλάσματα της ύπαρξής του και ετοιμάζεται για το δεύτερο πόλεμο με τον Εωσφόρο. Ο Εωσφόρος όμως δεν του δίνει τη φυλακισμένη πρώην ερωμένη του, αλλά το κλειδί της Κολάσεως. Θεωρώντας το πράξη εκδίκησης του παραδίδει ένα αβάσταχτο φορτίο, μια περιουσία που είναι δύσκολο να διαχειριστείς. Μια διαφορετική εκδίκηση, όχι κλισέ τύπου «είμαι ο Δόκτωρ Οκτάπους και θα σε εκδικηθώ μέχρι οι αγελάδες να μάθουν να αρμέγονται μόνες τους».



Τα νέα διαδίδονται σε όλα τα βασίλεια. Θεότητες από τη σκανδιναβική μυθολογία, την Αρχαία Αίγυπτο, την Ιαπωνία , άγγελοι και δαίμονες, όλοι δίνουν το παρών μπροστά στο Μορφέα ζητώντας του το καταραμένο κλειδί. Όλοι προσφέρουν κάτι, γνώσεις και πληροφορίες, αλήθειες ή ψέματα, προσπαθώντας να κερδίσουν σε αυτόν τον περίεργο αγώνα. Οι δαίμονες – πρώην άρχοντες του Κάτω Κόσμου είναι αυτοί που φαίνονται να χάνουν τα περισσότερα. Ο Μορφέας θέλει να ξεφορτωθεί το κλειδί, αλλά η απόφασή του, ως υπεύθυνο πλάσμα, πρέπει να έχει τις λιγότερες επιπτώσεις στο σύμπαν, οι οποίες δείχνουν να είναι μη μετρήσιμες.



Η σειρά αυτών των ιστοριών είναι πολύ πιο Μορφο-κεντρικές, και ξεφεύγουν από τις υπόλοιπες που τον έχουν περισσότερο σαν παρατηρητή και όχι σαν κεντρικό πρόσωπο. Εξάλλου στα μισά τεύχη κοσμεί ελάχιστα καρέ.
Τα καρέ… αυτές οι υπέροχες σελίδες…
Σαν κεντρικός σκιτσογράφος είναι ο Kelley Jones, και θεωρώ τη δουλειά του στα Sandman την πιο σημαντική περίοδο της καριέρας του. Ταιριαστό το σκίτσο του, ατμοσφαιρικό, αποδίδει τέλεια την πληθώρα των θεοτήτων που καλείται να παρουσιάσει. Καιρκατούρες που έχουν κάτι το παιδικό και ταυτόχρονα τρομαχτικά εξωπραγματικό. Οι περισσότεροι ίσως τον γνωρίσατε στα ΒΑΤΜΑΝ, μια περίοδο που δεν μπόρεσα να συμπαθήσω. Οι δουλειές του στη VERTIGO είναι κάτι που του πάει πολύ περισσότερο.



Υπάρχει και το διάλειμμα στην ιστορία μας δια χειρός Matt Wagner στο μολύβι. Για πολλοστή φορά απουσιάζει ο Μορφέας, αλλά συναντάμε πάλι το Θάνατο που διαπραγματεύεται την ιδιότητα του με μια παρέα που αρνείται να πεθάνει.
Σε αυτόν τον τόμο ο Εωσφόρος αποκτά μια πιο πλήρη προσωπικότητα, και ένα δικό του καστ, στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει ο Mike Carey στον τίτλο του Lucifer, μετά από λίγα χρόνια. Είναι άξιο θαυμασμού ο τρόπος που εισάγονται τόσες διαφορετικές θεότητες από όλες τις άκρες του πλανήτη, χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος παραφωνίας. Εξάλλου οι σπουδές του Gaiman στις διάφορες θρησκείες αποδίδουν καρπούς στα πλούσια κείμενά του, και ειδικά σε αυτόν τον τόμο.



Να σχολιάσω και τα υπέροχα εξώφυλλα του Dave McKean, γιατί θα μου την πει ο Βασίλης. Όλα συνδέονται μεταξύ τους στο τρόπο στησίματος, ίσως πολύ πιο όμορφα από τα προηγούμενα. Για κάποιο περίεργο λόγο, κάθε τόσο που επανεκδίδονται οι τόμοι, αναθέτουν στο McKean να χτίσει νέα εξώφυλλα, που να ταιριάζουν και τα δέκα βιβλία μαζί. Πράγμα που κάνει πολύ δύσκολο τη συλλογή και των 10 τόμων με ράχες που ταιριάζουν.

Θεωρώ αδιανόητο να μην ασχοληθεί ένας αναγνώστης κόμικς με τουλάχιστον ένα τόμο από τη σειρά του Sandman. Δεν περιμένω να αρέσει σε όλους σας. Απαιτείται όμως να διαβάσεις μερικά Μίκυ Μάους, μερικά Λούκι Λουκ, κάνα δύο Αστερίξ, μια ντουζίνα Σπάιντερ-μαν και Σούπερμαν. Και ένα Sandman.
Διαβάζουμε κόμικς. Σωστά;

Ο τίτλος είναι στίχος που ανήκει στο ποίημα "To Autumn" του John Keats.
Ορίστε οι πρώτοι στίχοι:
 

Season of mists and mellow fruitfulness

Close bosom-friend of the maturing sun

Conspiring with him how to load and bless

With fruit the vines that round the thatch-eaves run;

To bend with apples the moss'd cottage-trees,

And fill all fruit with ripeness to the core;

To swell the gourd, and plump the hazel shells

With a sweet kernel; to set budding more,

And still more, later flowers for the bees,

Until they think warm days will never cease,

For Summer has o'er-brimm'd their clammy cells.

Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά.

 

Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης εδώ.
Παρουσίαση του πρώτου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του δεύτερου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του τρίτου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του τέταρτου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του πέμπτου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του έκτου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του έβδομου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του όγδοου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του ένατου τόμου εδώ.

Παρουσίαση του δέκατου τόμου εδώ.
Παρουσίαση του τόμου Death: The High Cost Of Living εδώ.
Σχόλια στο wikipedia για το κόμικ εδώ.
Βιογραφικό του συγγραφέα εδώ.
Η ελληνική έκδοση του Eternals, του ίδιου συγγραφέα, εδώ.

[The_Sandman]

Πάλι εξαιρετικός Θόδωρε! Μου αρέσει πολύ ο (περιγραφικός) τρόπος που προσεγγίζεις τις παρουσιάσεις της σειράς.

[Dark Chris]

Στον 4ο τόμο κατάλαβα γιατί όλοι βάζουν και την θεολογία ως ένα από τα βασικά στοιχεία του Sandman και θα συμφωνήσω. Ο Gaiman καταφέρνει να εντάξει Νορβηγικούς θεούς, Ιαπωνικές θεότητες και την κόλαση, χωρίς κάποια θρησκεία να παραμερίζει την άλλη. Και δεν περίμενα την λύση για το ποιος θα έπαιρνε το κλειδί. Ήταν η πιο ασφαλής. Οπότε ανατροπή στην μη ανατροπή.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 1, 2013 από Dark Chris

[kwtsos]

Πολυ καλος ο τομος αυτος. Μου αρεσε αρκετα παραπανω απο τον προηγουμενο που ειχε μικρες ιστοριες σαν διαλειμμα. Παρα πολυ καλη η ιδεα της εκδικησης του Lucifer, που εδωσε και την αφορμη να ξεκινησει και τιτλος με το ονομα του, αλλα και το συμποσιο των αντιπροσωπων για το κλειδι. Επισης εδω ο Gaiman δεν πλατειαζει πολυ στους διαλογους , κατι που εμενα με κουραζει . Ακομα ο Jones ειναι ο καλυτερος μεχρι στιγμης σκιτσογραφος που εχει περασει απο τον τιτλο.

 

kwtsoκλιμακα 9/10