WRIGHTSON BERNIE [ (1948 - 2017) ]

[The_Sandman]

 

Ο Bernard “Berni(e)” Wrightson γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1948 στη Baltimore του Maryland.

Από μικρός ήταν μανιώδης αναγνώστης κόμικς, κυρίως των ιστοριών τρόμου της EC και ειδικότερα αυτών του Graham Ingels, που ήταν και ο αγαπημένος του καλλιτέχνης. Το 1954 άρχισε να παρακολουθεί στην τηλεόραση μια εκπομπή με μαθήματα τέχνης με δάσκαλο τον John Nagy. Αυτές στην ουσία ήταν και οι μόνες “καλλιτεχνικές σπουδές” του πριν κάνει την πρώτη του απόπειρα να σχεδιάσει κόμικ το 1954. Σύμφωνα με τον Wrightson ήταν ένα εικοσασέλιδο κόμικ, πράγμα αξιοσημείωτο για παιδάκι 6 χρονών!

Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Famous Artists Course, το οποίο παρέδιδε μαθήματα δια αλληλογραφίας.

Το 1966, πιάνει δουλειά σε κατάστημα που έφτιαχναν πινακίδες και από κει προσλαμβάνεται από την εφημερίδα Baltimore Sun, όπου λίγο πολύ έκανε ότι δουλειά του ζητούσαν: από εικονογραφήσεις μέχρι ρετουσάρισμα φωτογραφιών.

Την επόμενη χρονιά, επισκέπτεται ένα συνέδριο για κόμικς στη Νέα Υόρκη. Εκεί γνωρίζει τους Mike Kaluta και Jeff Jones, καθώς και τον άνθρωπο που επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες της γενιάς του (και ακόμα επηρεάζει) τον Frank Frazetta. Του μπαίνει και πάλι το μικρόβιο να δημιουργήσει τις δικές του ιστορίες κόμικς. Έτσι σχεδιάζει το "Uncle Bill's Barrel" , ιστορία η οποία δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχους του fanzine Graphic Showcase (και αργότερα αναδημοσιεύεται στο "Badtime Stories"). Εν τω μεταξύ έχει γίνει μεγάλος φαν των περιοδικών Creepy και Eerie της Warren, κατά κύριο λόγο της ομοιότητας τους με αυτά της EC.

Τον Ιούλιο του 1968 ο Bernie πάει και πάλι στη Νέα Υόρκη στο Phil Seuling Comic Art Convention στο ξενοδοχείο Statler Hilton, όπου συναντήθηκε με τον τότε editor της DC, Dick Giordano. Του δείχνει ένα αντίτυπο του "Uncle Bill's Barrel" και προσλαμβάνεται από την DC ως freelancer σχεδιαστής.

Εκείνη την περίοδο ο Bernie μετατρέπει το όνομά του σε Berni για να ξεχωρίζει από κάποιον αθλητή κατάδυσης με το ίδιο όνομα. Αργότερα όμως επαναφέρει και πάλι το “e”.

Η πρώτη του επαγγελματική δουλειά στον χώρο των κόμικς είναι τον Απρίλιο του 1968 με το House of Mystery #179. Έκανε αρκετές ακόμα ιστορίες μυστηρίου και εξώφυλλα σε αντίστοιχα περιοδικά και στη συνέχεια σχεδίασε τις ιστορίες “Sing a Song of Sorcery!” και “Come Darkness, Come Death!” (σενάριο Dennis O'Neil) με τον Nightmaster στο Showcase # 83 και 84. Συνέχισε να εργάζεται στα αρκετά δημοφιλή εκείνη την εποχή κόμικ μυστηρίου της DC στα οποία και αρχίζει να δίνει περισσότερα στοιχεία τρόμου απ’ότι μέχρι τότε είχαν.
 

 

Το 1970 τραβάει την προσοχή της Marvel, όπου εργάζεται για κάποιο χρονικό διάστημα κάνοντας –τι άλλο;- ιστορίες τρόμου.

Το 1971 ο Len Wein δίνει ένα σενάριο στον Wrightson. Ήταν άλλη μια ιστορία τρόμου και ο Bernie την αντιμετωπίζει όπως ξέρει. Μετά τη δημοσίευση της όμως στο House of Secrets #92, η ιστορία κάνει μεγάλη επιτυχία και ο κεντρικός χαρακτήρας αποκτάει δικιά του σειρά. Το όνομα αυτού: The Swamp Thing. Σχεδίασε μόλις δέκα τεύχη, αλλά αυτά τα δέκα τεύχη θεωρούνται μέχρι και σήμερα ως κάποια από τα πιο επιδραστικά τεύχη όλων των εποχών.
 

 

Έχει πλέον αναπτύξει πλήρως το ταλέντο του: λεπτές γραμμές και μεγάλη λεπτομέρεια, πάνελ που θυμίζουν την δουλειά του Graham Ingels στην EC εμπλουτισμένα με επιρροές από Frank Frazetta, Wally Wood, Jack Kirby και την “κινηματογραφικότητα” του Milton Caniff. Ο Wrightson σχεδόν μετατρέπεται στο πρότυπο καλλιτέχνη κόμικ τρόμου εκείνης της εποχής.

Δικιά του συν-δημιουργία είναι και ο Destiny, χαρακτήρας που θα χρησιμοποιήσει πολύ αργότερα ο Neil Gaiman στην σειρά The Sandman.

Την ίδια χρονιά δημοσιεύει το “BadTime Stories”, μια συλλογή ιστοριών τρόμου σε δικό του σενάριο και σχέδιο, καθεμιά από τις οποίες μάλιστα έχει διαφορετική τεχνοτροπία σχεδίασης.
 

 

Η DC θα του προτείνει να αναλάβει να το “The Shadow” σε μια προσπάθεια να αναστήσει τον χαρακτήρα, ο Wrightson όμως θα αρνηθεί γιατί δεν προλαβαίνει να παράγει τον ελάχιστο αριθμό σελίδων που απαιτείται κάθε μήνα για την έκδοση της σειράς.

Το 1974 αφήνει την DC και περνάει στο δυναμικό της Warren, όπου θα σχεδιάσει συνολικά 14 ιστορίες τρόμου για τα περιοδικά Creepy, Eerie και Vampirella, στο γνωστό ύφος της εταιρίας.

Όπως και στο “BadTime Stories”, ο Wrightson πειραματίστηκε κι εδώ με διάφορες τεχνοτροπίες μέσα από αυτές τις ασπρόμαυρες (κατά κύριο λόγο) ιστορίες: στο "The Black Cat" (διασκευή του ομότιτλου διηγήματος του Edgar Allan Poe), χρησιμοποίησε πενάκια σε αντίθεση με τα πινέλα που κυριαρχούσαν τα καρέ του Swamp Thing. Στο "Jenifer" (σε σενάριο του Bruce Jones) για να αποδώσει το ατμοσφαιρικό ύφος της ιστορίας χρησιμοποίησε μαρκαδόρους με αποχρώσεις του μαύρου, στο " The Pepper Lake monster” πενάκι και πινέλο, ενώ το "Cool Air" του H.P.Lovecraft το σχεδίασε σε χαρτί duo tone. Στο "Nightfall" πειραματίστηκε με μελάνια και στο " The muck monster", όπου βλέπουμε ξεκάθαρα τις επιρροές του από τα έργα του Franklin Booth με πενάκια και μελάνι κάτι που θα κάνει και μερικά χρόνια αργότερα και στο “Frankenstein”.

Για την Warren θα κάνει επίσης και αρκετά pin-ups με τους Cousin Eerie και Uncle Creepy, χαρακτηριστικές μορφές της εταιρίας.
 

 

Το 1975, ο Wrightson μαζί με τους Jeff Jones, Michael Kaluta, και Barry Windsor-Smith δημιουργούν το The Studio, ένα εργαστήρι στο Manhattan, όπου η ομάδα δημιουργεί πέρα από κόμικς και διάφορα άλλα προιόντα όπως αφίσες, art-prints, ημερολόγια κ.α. που ξεφεύγουν από την θεματολογία των κόμικς. Περιστασιακά σχεδιάζει κόμικς και εικονογραφήσεις για το περιοδικό National Lampoon με το οποίο συνεργάζεται από το 1973 έως και το 1983.

Πολλά από τα έργα του δημιουργήθηκαν για την "Christopher Enterprises" του Christopher Zavisa που εκτός από συνεργάτες έγιναν και πολύ καλοί φίλοι. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους ο Wrightson έβαλε μπροστά ένα έργο που ήταν πάντα στο μυαλό του. Ο Bernie ως έφηβος είχε διαβάσει και αγαπούσε ιδιαίτερα το “Frankenstein” της Mary Shelley. Σχεδίαζε εικόνες του τέρατος για χρόνια. Μερικές από αυτές είναι κριμένες στα καρέ των κόμικς του.

Άρχισε λοιπόν να σχεδιάζει την εικονγράφηση του βιβλίου με σκοπό την έκδοσή του από την "Christopher Enterprises". Ο Zavisa όμως πούλησε το μερίδιο του στον συνέταιρό του το 1978, και μέσα σε λίγους μήνες η εταιρεία έκλεισε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Οπότε ο Bernie αναγκάζεται να αναβάλει το έργο του μέχρι να βρει κάποιον να το εκδώσει.

Ο Wrightson ήθελε η εικονογράφηση του βιβλίου να θυμίζει εικονογράφηση του 19ου αιώνα, στο ύφος καλλιτεχνών όπως οι Heinrich Kley, Gustave Doré, Rockwell Kent, Howard Pyle και N.C. Wyeth.

Το έργο είχε αρχίσει το 1975, και μέσα σε επτά χρόνια είχαν μαζευτεί αρκετές εικόνες. Τόσες που θα έπρεπε τελικά να διλέξει ποιες από αυτές θα μπουν στο βιβλίο και ποιες θα μείνουν απ'έξω. Δεκάδες από αυτές δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο "A Look Back", ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Wrightson από τον Christopher Zavisa που κυκλοφόρησε το 1979.

Το “Frankenstein” δημοσιεύτηκε τελικά το 1983 από την “Dodd-Mead”, περιελάμβανε 44 εκπληκτικές εικόνες και απέφερε στον Bernie καθολική αναγνώριση σαν εικονογράφο. Το βιβλίο προλόγιζε ο Stephen King, ο οποίος ήταν ήδη φαν της δουλειάς του Wrightson.
 

 

Κι αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν μιας και ο Wrightson τα επόμενα χρόνια θα κάνει αρκετά εξώφυλλα και εικονογραφήσεις στα βιβλία του King καθώς και την αφίσα αλλά και την μεταφορά σε κόμικ της ταινίας “Creepshow”, σενάριο στην οποία είχε γράψει ο King.
 

 

Συνεργάστηκε επίσης με το περιοδικό Heavy Metal (σχεδιάζοντας ιστορίες και εξώφυλλα) με τις mainstream DC (Batman/Aliens, Batman: Nevermore και The Cult, The Weird και πολλά εξώφυλλα) και MARVEL (Spider-Man: Hooky, Thing/Hulk: The Big Change, Punisher: Purgatory και P.O.V. και πολλά εξώφυλλα) καθώς και με πολλές ανεξάρτητες εταιρίες (τίτλοι ενδεικτικά: Bart Simpson's Treehouse of Horror, Captain Sternn: Running Out of Time, Freak Show, Frankenstein Monster, Nightmare Theatre, So Dark the Rose και πολλά άλλα). Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Steve Niles (City of Others, Dead, She Said, Doc Macabre, The Ghoul).
 

 

Πολυπράγμων καλλιτέχνης (έχει δημιούργησε μεταξύ άλλων εξώφυλλα δίσκων με πιο χαρακτηριστικό είναι το “Dead Ringer” των Meatloaf και έχει εργαστεί στον κινηματογράφο σε διάφορα πόστα) είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της γενιάς του, έχοντας επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες της σημερινής εποχής όπως ο Simon Bisley και ο Kelley Jones.

Ζούσε στο Los Angeles με την γυναίκα του Liz.

 

Πέθανε στις 18 Μαρτίου 2017 από καρκίνο στον εγκέφαλο.

[oufis]

για την παρουσίαση, αν και ξέχασες να αναφέρεις σημαντικές πληροφορίες όπως: αγαπημένη συγχωρδία, μάρκα απορρυπαντικού, βαθμοί μυοπίας/αστιγματισμού κλπ

 

[jimtsel]

Well done man!

[x for xepeta]

Μια μικρή συνέντευξη του δημιουργου. Μεταφέρονται λίγα λόγια του. Έχει πλάκα πώς ο Len Wein εμπνεύστηκε το χαρακτήρα και τον παρουσίασε στον Wrightson.

 

Το άλλο κουφό ήταν η παρατήρηση που του έκανε το Comics Code Authority. Του ζήτησαν να ζωγραφίζει βρακάκι στο Βαλτάνθρωπο γιατί δείχνει γυμνός.

[Malk]

 

 

Το άλλο κουφό ήταν η παρατήρηση που του έκανε το Comics Code Authority. Του ζήτησαν να ζωγραφίζει βρακάκι στο Βαλτάνθρωπο γιατί δείχνει γυμνός.

[x for xepeta]

Παλιός Silver Surfer με επιβαλλόμενο βρακάκι.

 

Νέος Silver Surfer με ελεύθερο στιλ.

 

Σώθηκαν τα ήθη και τα έθιμα

[x for xepeta]

Μια σημαντική εγχείρηση στο κεφάλι λόγω κακού αιματώματος του δημιούργησε προβλήματα μερικής παράλησης στην αριστερή πλευρά. Έχουν περάσει μήνες από τότε αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι δε θα συμμετέχει σε φεστιβάλ ή σε άλλα κόμικς. Η αποκατάσταση της υγείας του είναι κάτι τρομερά δύσκολο. Ίσως για πάντα;