Η Μαφάλντα βουλευτίνα κι ο Φελίπε σε άσυλο! [ Τσιώρου Βίκυ, Ελευθεροτυπία (Κυριακάτικη), 10/10/1993 ]

[Bonadrug]

Ξεκινάω ένα νέο κύκλο άρθρων που έχω στη συλλογή μου μέχρι τώρα απαρουσιάστα (!) καθότι είναι προ το 1999 , δε βρίσκονται δηλαδή σε ηλεκτρονική μορφή και είναι σε φύλλο εφημερίδας (Tabloid) που δε χωρά στο σκάνερ μου.

Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα ρεπορτάζ της Βίκυς Τσιώρου και αφορά τη Μαφάλντα και το .... μέλλον της.

 

Η Μαφάλντα βουλευτίνα κι ο Φελίπε σε άσυλο!

 

Βίκυ Τσιώρου, Κυριακάτικη, 10/10/1993

 

 

Τι απέγινε το χαριτωμένοτο χαριτωμένο και έξυπνο σκίτσο του Quino,«η οργισμένη ηρωίδα που αρνείται τον κόσμο»,όπως τη χαρακτήρισε ο Ουμπέρτο Εκο, καθώς και η παρέα της;

 

 

Το 1964 γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες ένα χαριτωμένο και έξυπνο πλάσμα που θα μπορούσε να είναι σύμβολο πολλών γενεών. Η Μαφάλντα πρωταγωνίστρια στα κόμικς του Κίνο, το κοριτσάκι με το τεράστιο κεφάλι και το σκεπτικό βλέμμα, προβληματιζόταν, μέσα από τα καρεδάκια του δημιουργού της, για τον μάταιο τούτο κόσμο, βλέποντας τα πράγματα από τη δική της πλευρά, δηλαδή την πλευρά των παιδιών. Δυο ήταν τα σημαντικότερα προβλήματα για αυτήν: Η σούπα και η συμπεριφορά των ενηλίκων. Ο Ουμπέρτο Έκο τη χαρακτήρισε κάποτε «οργισμένη ηρωίδα που αρνείται αυτό τον κόσμο, ενώ συγχρόνως διεκδικεί το δικαίωμα της να παραμείνει παιδί χωρίς να χρεώνεται τον κόσμο των ενηλίκων».

Ο Κίνο, από τους καλύτερους σκιτσογράφους της Νότιας Αμερικής, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του όπως ο Σουλτς, ο δημιουργός των «Peanuts», που ανέθεταν σε ομάδες σκιτσογράφων και κειμενογράφων τη συνέχεια των ιστοριών τους, δεν θέλησε να χάσει την προσωπική επαφή με το δημιούργημα του. Έτσι, το 1973 σταμάτησε το κόμικ του γιατί, όπως δήλωσε ο ίδιος, εξάντλησε το θέμα του και εξαντλήθηκε και αυτός. Πριν από λίγο καιρό (σημείωση: το άρθρο είναι του 1993), εκδόθηκαν στο Μπουένος Άιρες τα «Άπαντα της Μαφάλντα», μια εγκυκλοπαίδεια 647 σελίδων.

 

Η πορεία της Μαφάλντα καταγράφτηκε μέσα από τρία αργεντίνικα έντυπα: Τα Primera Plana, El Mundo και Siete Dias Ilustrados. Στο τελευταίο αυτό περιοδικό, την πρώτη μέρα συνεργασίας τους η Μαφάλντα στέλνει το βιογραφικό της στο διευθυντή παρουσιάζοντας στους αναγνώστες του περιοδικού την ίδια και τους υπόλοιπους συντελεστές του κόμικ. Γράφει λοιπόν σε αυτό:

 

«Ένας φίλος μου, ο σκιτσογράφος Κίνο (έτσι λέει ότι τον λένε, όμως όταν υπογράψει τις επιταγές βάζει το όνομα Χοακίμ Λαβάντο), μου είπε πως ενδιαφέρεστε πολύ να συνεργαστούμε, με εμένα και τα φιλαράκια μου Σουζάνα, Φελίπε, Μανολίτο και Μιγκελίτο. Δεχόμαστε με μεγάλη ευχαρίστηση, γι' αυτό σας στέλνω και το βιογραφικό, που βέβαια δεν είναι πλήρες γιατί δεν μπορώ να τα θυμάμαι όλα.

Γεννήθηκα στις 15 Μαρτίου του 1962. Ο πατέρας μου είναι ασφαλιστής και έχει για χόμπι την κηπουρική. Η μητέρα μου ασχολείται με τα οικιακά. Ο Κίνο μου έδωσε αυτό το όνομα επειδή, σε μια ταινία που βασιζόταν σε ένα βιβλίο του Νταβίντ Βίνιας, έπαιζε ένα χαριτωμένο μωρό που το λέγανε Μαφάλντα. Το Σεπτέμβριο του 1964 ο Κίνο μού πρότεινε συνεργασία με το περιοδικό Primera Plana και το Μάρτιο του 1965 μετακομίσαμε στην εφημερίδα El Mundo».

Στη συνέχεια, η Μαφάλντα εκθέτει τις θέσεις της πάνω σε σοβαρά προβλήματα: «Πολλοί με ρωτούν πώς γίνεται να είμαι τόσο απαισιόδοξη για το σοβαρό θέμα της ειρήνης στον κόσμο και συγχρόνως να πιστεύω στον Αϊ-Βασίλη. Ε, λοιπόν, ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει επειδή μου το είπε ο μπαμπάς μου και τον πιστεύω. Αντίθετα, όσον αφορά την ειρήνη έχω καθημερινά αποδείξεις πως πρόκειται για ένα μεγάλο παραμύθι. Αυτά που αντιπαθώ περισσότερο στον κόσμο είναι πρώτα η σούπα και έπειτα η ερώτηση: "Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή τον μπαμπά σου;" Επίσης αντιπαθώ τη ζέστη και τη βία, γι' αυτό όταν μεγαλώσω θα γίνω μεταφράστρια στον ΟΗΕ. Όταν οι πρέσβεις θα τσακώνονται εγώ θα μεταφράζω ακριβώς τα αντίθετα, ώστε στο τέλος να συνεννοηθούν μπας και γνωρίσουμε κάποτε τι θα πει ειρήνη».

 

«Η Μαφάλντα, ο αγαθός Μιγκελίτο, η πολιτικάντισα Λιμπερτάδ (σημείωση : Ελευθερία), ο ακραίος υλιστής Μανολίτο, η σνομπ Σουζανίτα, ο μαλθακός, ευφάνταστος και σοβαρός Φελίπε, καθώς και ο Κίγε (σημείωση: Νάντο), το αδελφάκι της Μαφάλντα, αποτελούν μια ομάδα τρυφερών παιδιών που αμφισβητούν τα πάντα και συγχρόνως αντικατοπτρίζουν τον μπερδεμένο και τρελό κόσμο στον οποίο ζουν», γράφει ο Κάρλος Τσακόν στη χιλιανή εφημερίδα Ελ Μερκούριο και αναδημοσιεύει η Κουριέ Ιντερνασιονάλ.

«Την εποχή που γεννήθηκαν, και αργότερα, όταν άρχισαν να πηγαίνουν σχολείο, οι τοίχοι καλούσαν σε επανάσταση, οι ρωσικοί πύραυλοι ήταν στραμμένοι δεξιά και αριστερά και ο «κίτρινος κίνδυνος» υπήρξε ο εφιάλτης μιας Δύσης «χριστιανικής και πολιτισμένης». Τα χρόνια όμως πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε και η ύπαρξη της Μαφάλντα και της παρέας της άρχισε να χάνει το νόημα της, καθώς όλα αυτά που επέκριναν εξαφανίζονταν στη χοάνη της ιστορίας. Οι Μπιτλς δια¬λύθηκαν, τα πρόσωπα της «Μπονάντσα» πέθαναν το ένα μετά το άλλο και οι Κινέζοι το έριξαν στην κατανάλωση της κόκα κόλα. Τα παιδιά βρέθηκαν ξαφνικά σε διαθεσιμότητα και λέγεται πως συνέχισαν τη ζωή τους εκτός κόμικ. Τι να απέγιναν άραγε; Ο Κάρλος Τσακόν επιχείρησε μια προχωρημένη έρευνα διατρέχοντας τέσσερις ηπείρους, πληρώνοντας τεράστια ποσά σε ανέντιμους πληροφοριοδότες και επιδόθηκε στην τέχνη των παρακολουθήσεων ως άλλος Κλουζό, όπως παραδέχεται ο ίδιος. Ιδού, λοιπόν, το αποτέλεσμα της έρευνας - φανταστικής εξ ολοκλήρου - δοσμένο με τρυφερότητα και κυνισμό, όπως ταιριάζει στο ύφος του Κίνο και των ηρώων του:

 

Η Μαφάλντα αφού τελειώσει το λύκειο, σπουδάζει νομικά, πολιτικές επιστήμες, και ανακαλύπτει σύντομα τον πραγματικό προορισμό της, δηλαδή την κοινοβουλευτική καριέρα. Είκοσι επτά χρονών εκλέγεται βουλευτίνα και στα 32 μπαίνει στη γερουσία. Ποτέ όμως δεν απομακρύνθηκε από το σημαντικότερο στόχο της ζωής της: τη σύνταξη νόμου που να απαγορεύει τη σούπα

 

Ο Φελίπε ως έφηβος καταφεύγει στην Αγγλία όπου γίνεται πανκ. Περιδιαβαίνοντας την Ευρώπη, συναντά τη Λούκα Πρόνταν με την οποία γυρίζει στην Αργεντινή και σχηματίζουν μια ομάδα σούμο, αλλά δεν παραμένει μέλος για καιρό. Εξαιτίας μιας διαταραχής του μεταβολισμού του, κλείνεται μεγάλο χρονικό διάστημα σε ψυχιατρική κλινική, όπου γράφει δυο βιβλία επιστημονικής φαντασίας και στο τέλος κόβει το αφτί του.

 

Η Λιμπερτάδ ακολουθεί τους γονείς της στην εξορία. Στο Παρίσι σπουδάζει μαρξιστική διαλεκτική και έρχεται σε επαφή με αργεντινούς αντάρτες πόλεων. Μέλος του Κ.Κ. για κάμποσο καιρό, τελικά το καταγγέλλει ως αντιδραστικό και το εγκαταλείπει. Στη συνέχεια επιστρέφει στο Μπουένος Λίρες όπου συναντά τους μοντονέρος (ακροαριστερούς αντάρτες). Αφού συμμετέχει σε πολλές ληστείες, απαγωγές και εκρήξεις σε παγιδευμένα αυτοκίνητα, συλλαμβάνεται από τα σώματα ασφαλείας.

 

Ο Μιγκελίτο, αυτό το αιώνιο παιδί, δεν γνωρίζει μεγάλες εντάσεις στη ζωή του, ως τη μέρα που ξεσπά ο πόλεμος των Μαλβίνων Νήσων (Φόκλαντ, για τους Εγγλέζους). Παγιδεύεται σε ένα χαράκωμα και ζει τον τρόμο της βρετανικής προέλασης προς το Πορτ Στάνλει (σημείωση: πρωτεύουσα των Μαλβίνων) . Πέντε γκούργκας του Νεπάλ (σημείωση: μισθοφόροι νεπαλέζοι του βρετανικού στρατού) του κόβουν το κεφάλι. Η τελευταία του λέξη ήταν: Αγκ!

 

Ο Μανολίτο, μετά το θάνατο του πατέρα του, κληρονομεί το μαγαζί που χρεοκοπεί λόγω κακής διαχείρισης. Αν και δεν κατάφερε να γίνει εκατομμυριούχος, βρήκε μια καλή θέση στο χρηματιστήριο και ασχολήθηκε με το ξέβγαλμα βρόμικου χρήματος. Ζει την άνοδο και την πτώση των γιάπι, ενώ με την πάροδο του χρόνου τον βλέπουν όλο και πιο σπάνια στα μπαρ της μόδας. Πεθαίνει από υπερβολική δόση κοκαΐνης.

 

Η Σουζανίτα σημειώνει τεράστια στροφή στη ζωή της εγκαταλείποντας τον παροιμιώδη συντηρητισμό της. Στα 13 της έχει ήδη τέσσερα παιδιά και στα 21, έπειτα από δυο διαζύγια, παντρεύεται έναν εκατομμυριούχο από το Καμερούν. Δυο χρόνια μετά χηρεύει και γίνεται ηθοποιός σε ταινίες πορνό. Γνωρίζει τεράστια επιτυχία και παραδέχεται σε συνέντευξη της στις 5 Ιουλίου 1990 πως είχε μια σύντομη αλλά πολύ έντονη ερωτική περιπέτεια με τον Μανολίτο.

 

Ο Κίγε, αμέσως μετά το λύκειο δουλεύει μαζί με τον πατέρα του. Στα 25 του μένει ακόμα στο πατρικό του. Κάθε μέρα σηκώνεται πρωί-πρωί, πηγαίνει στη δουλειά και όταν επιστρέφει ποτίζει τα φυτά. Μαζί με τους γονείς του παρακολουθεί κάθε εκπομπή στην τηλεόραση, αδιαφορώντας για «τα περίπλοκα μονοπάτια της ιστορίας» που τόσο δυσκόλεψαν τη ζωή των φίλων του στο κόμικ.

[PhantomDuck]

Πολύ απαισιόδοξη άποψη, εκτός και αν μου διαφεύγει κανένα "βαθύτερο" νόημα. Ευτυχώς η Μαφάλντα και η παρέα της θα μείνουν για πάντα παιδιά. Ελπίζω να μην δω ποτέ ιστορία που να εξιστορεί ένα τέτοιο μέλλον, όσο και αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 28, 2008 από PhantomDuck