Ποίηση και ξερό Ψωμοτύρι!

[Χάρλοκ]

Ναι μας το είπαν αυτό.Δεν μας είπαν όμως τι θα γίνει αν δεν μας βρει,η δεν βρούμε εμείς οι ίδιοι την αγάπη?Εγώ είμαι σίγουρος ότι γι'αυτό αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης!

[tryfev]

Ναι μας το είπαν αυτό.Δεν μας είπαν όμως τι θα γίνει αν δεν μας βρει,η δεν βρούμε εμείς οι ίδιοι την αγάπη?Εγώ είμαι σίγουρος ότι γι'αυτό αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης!

 

Σίγουρα ένας από τους λόγους ήταν κι αυτός, αλλά όχι ο μόνος, φίλε.

[Glacier Star]

Ναι μας το είπαν αυτό.Δεν μας είπαν όμως τι θα γίνει αν δεν μας βρει,η δεν βρούμε εμείς οι ίδιοι την αγάπη?Εγώ είμαι σίγουρος ότι γι'αυτό αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης!

 

Η αγάπη παίρνει διάφορες μορφές Χάρλοκ. Κάποια απο αυτές σίγουρα θα μας βρεί ή/ και θα την βρούμε. Είναι σαν να λες ότι το υπάρχει μόνο ένα χρώμα το κόκκινο και μάλιστα σε μια απόχρωση. Δεν ισχύει αυτό.

[tryfev]

Η αγάπη παίρνει διάφορες μορφές Χάρλοκ. Κάποια απο αυτές σίγουρα θα μας βρεί ή/ και θα την βρούμε. Είναι σαν να λες ότι το υπάρχει μόνο ένα χρώμα το κόκκινο και μάλιστα σε μια απόχρωση. Δεν ισχύει αυτό.

 

Σωστή τοποθέτηση και με πολύ εύστοχη και γλαφυρή επιχειρηματολογία, Κατερίνα μου

[Χάρλοκ]

 

Η αγάπη παίρνει διάφορες μορφές Χάρλοκ. Κάποια απο αυτές σίγουρα θα μας βρεί ή/ και θα την βρούμε. Είναι σαν να λες ότι το υπάρχει μόνο ένα χρώμα το κόκκινο και μάλιστα σε μια απόχρωση. Δεν ισχύει αυτό.

 

Προφανώς όμως ο Καρυωτάκης δεν ήθελε κάποια από αυτές τις αγάπες αλλά μόνο μια συγκεκριμένα την οποία προφανώς δεν μπορούσε να έχει (Αννα Σκορδύλη-Χαροκόπου όχι Πολυδούρη)!!Και ναι Τρύφωνα οι λόγοι που οδήγησαν τον Καρυωτάκη στην αυτοκτονία είναι περισσότεροι (και πολύ πολύπλοκοι).Πιστεύω όμως πως αν είχε καταφέρει να κάνει δικιά του την "Σκορδύλη" θα είχε τουλάχιστον έναν λόγο να ζει.Κρίμα το παλικάρι πάντως!

 

Eιλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω αυτό τον κόσμο που ζούμε.Όσο περισσότερο ποθείς κάτι,τόσο περισσότερο αυτός ο κόσμος κάνει τα πάντα για να το κρατήσει μακριά σου.Και πολύ από εμάς γνωρίζοντας αυτό τα παρατάμε απογοητευμένοι και διαλέγουμε την εύκολη επιλογή!

 

Ομως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο

θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν

 

Υστ.Είδατε μπορεί να είμαι τρολλ σε βαθμό καφρίλας αλλά έχω και ζάχαρη στην καρδούλα! http://1.bp.blogspot.com/_Kmfq6BjuuVE/TQm_7aPeZOI/AAAAAAAAAso/ZKcbPla09B4/s1600/Big_smile.png

Επεξεργασία Μαρτίου 29, 2013 από Χάρλοκ

[Glacier Star]

Όσο και αν μου αρέσει ο Καρυωτάκης τον θεωρώ βλάκα που αυτοκτόνησε για την ιδέα μιας αγάπης γιατί αυτό που έκανε ήταν εγωιστικό. Απο πολλές απόψεις. Και θα σου στείλω και ένα κείμενο που εξηγώ για τον έρωτα και την οπτική μου γωνία. Και δεν είσαι τρολλ. Εγώ είμαι και μάλιστα ένα απο τα χειρότερα. Εδώ και 30 χρόνια τρολλάρω τον εαυτό μου. 

 

 

 

Ο έρωτας μας κάνει εγωιστές, μας φυλακίζει στο "εγώ", μας κάνει να σκεφτόμαστε και να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσω του άλλου ανθρώπου, ενώ θα έπρεπε να λειτουργούμε σαν "Εμείς", δύο σώματα, δύο ψυχές ο καθένας με τον προσωπικό του χώρο και σκέψη.

 

Αν πάλι είναι ανεκπλήρωτος, πέφτουμε στα πατώματα γιατί η άρνηση του άλλου, είναι σαν να αρνιόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σαν να έχουμε έναν καθρέφτη, να βλέπουμε την αντανάκλαση του άλλου ανθρώπου, που στην ουσία είναι η δικιά μας, και να μας έχει γυρίσει την πλάτη. Σπάμε τον καθρέπτη σε κομμάτια αλλά ο άλλος δεν γυρίζει να μας δει, μας απορρίπτει η ίδια μας η ύπαρξη.

 

Αν ο έρωτας είναι υπερβολικά δοτικός, τότε φεύγουμε απο το "εγώ" και πάμε στο "εσύ", "για σένα". Θυσιαζόμαστε για τον άνθρωπο που έχουμε ερωτευτεί αλλά στην πραγματικότητα ο έρωτας αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα αυτοκτόνουσαμε απο έρωτα για το είδωλο μας.

 

Και θα ρωτήσουν οι μαθητές τον δάσκαλο, "Δάσκαλε, δεν μπορούμε να μην ερωτευτούμε, αυτά είναι γελοία πράγματα, τι θα πρέπει να κάνουμε?" Και ο δάσκαλος θα απαντήσει: "Να ερωτευτείται αλλά με μέτρο." Και οι μαθητές με γέλια θα πουν: "Ο έρωτας δεν γνωρίζει μέτρο". "Όχι δεν γνωρίζει. Για αυτό πρέπει να αγαπήσουμε πρώτα και αληθινά τον εαυτό μας, να τον φέρουμε στο σημείο εκείνο που ο ωκεανός και η ματιά μας να είναι ίσα και κατώτερα και ανώτερα ταυτόχρονα, να μην λυπηθούμε τα δάκρυα των λάθων μας και της λήθης μας. Να γίνουμε το μέτρο αλλά και η ταραχή. Μόνο τότε θα ερωτευτούμε αγνά. Όλα είναι θέμα προθέσεων. "

[tryfev]

Σίγουρα δεν αυτοκτόνησε, καλοί μου Κάθριν και Τζούλιαν ούτε μόνο από ανεκπλήρωτο έρωτα ούτε, ασφαλώς, από βλακεία ο Καρυωτάκης. ΄Ηταν μια βασανισμένη ψυχή, που την κατέτρυχαν η κατάθλιψη, η ιδέα τού θανάτου που την είχε κάνει βίωμά του, ο φόβος τής "ωχράς σπειροχαίτης", οι υπηρεσιακές διώξεις, οι ερωτικές απογοητεύσεις, οι εφήμεροι έρωτες....Ούτε πιστεύω πως αν είχε καταφέρει να κάνει δικιά του την ΄Αννα Σκορδύλη θα είχε επαρκή λόγο για να ζήσει. Εκτός (κι αυτό είναι τελείως υποθετικό) αν είχε δίπλα του, σύντροφο στο δρόμο τής ζωής, ή την Α.Σ. ή κάποιαν άλλη, κι αυτή η σχέση επηρέαζε τόσο πολύ την ψυχοσύνθεσή του ώστε να πάψει να αναζητεί την επώδυνη λύση...

Δεν έχω τις αναγκαίες γνώσεις ούτε την πρόθεση να τον ψυχογραφήσω, υποκλίνομαι όμως σ' έναν μεγάλο ποιητή.

 

΄Οσο για το κειμενάκι σου για τον έρωτα, καλή μου φίλη,

Επεξεργασία Μαρτίου 29, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Αυτό που λες Τρύφωνα εξηγεί πολύ την ψυχοσύνθεση αυτού του τόσο πικρού και μελαγχολικού συγγραφέα. Ευχαριστώ που μοιράστηκες τις γνώσεις/ εμπειρίες σου μαζί μας.

[Χάρλοκ]

Ο έρωτας μας κάνει εγωιστές, μας φυλακίζει στο "εγώ", μας κάνει να σκεφτόμαστε και να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσω του άλλου ανθρώπου, ενώ θα έπρεπε να λειτουργούμε σαν "Εμείς", δύο σώματα, δύο ψυχές ο καθένας με τον προσωπικό του χώρο και σκέψη.

 

Αν πάλι είναι ανεκπλήρωτος, πέφτουμε στα πατώματα γιατί η άρνηση του άλλου, είναι σαν να αρνιόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σαν να έχουμε έναν καθρέφτη, να βλέπουμε την αντανάκλαση του άλλου ανθρώπου, που στην ουσία είναι η δικιά μας, και να μας έχει γυρίσει την πλάτη. Σπάμε τον καθρέπτη σε κομμάτια αλλά ο άλλος δεν γυρίζει να μας δει, μας απορρίπτει η ίδια μας η ύπαρξη.

 

Αν ο έρωτας είναι υπερβολικά δοτικός, τότε φεύγουμε απο το "εγώ" και πάμε στο "εσύ", "για σένα". Θυσιαζόμαστε για τον άνθρωπο που έχουμε ερωτευτεί αλλά στην πραγματικότητα ο έρωτας αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα αυτοκτόνουσαμε απο έρωτα για το είδωλο μας.

 

Και θα ρωτήσουν οι μαθητές τον δάσκαλο, "Δάσκαλε, δεν μπορούμε να μην ερωτευτούμε, αυτά είναι γελοία πράγματα, τι θα πρέπει να κάνουμε?" Και ο δάσκαλος θα απαντήσει: "Να ερωτευτείται αλλά με μέτρο." Και οι μαθητές με γέλια θα πουν: "Ο έρωτας δεν γνωρίζει μέτρο". "Όχι δεν γνωρίζει. Για αυτό πρέπει να αγαπήσουμε πρώτα και αληθινά τον εαυτό μας, να τον φέρουμε στο σημείο εκείνο που ο ωκεανός και η ματιά μας να είναι ίσα και κατώτερα και ανώτερα ταυτόχρονα, να μην λυπηθούμε τα δάκρυα των λάθων μας και της λήθης μας. Να γίνουμε το μέτρο αλλά και η ταραχή. Μόνο τότε θα ερωτευτούμε αγνά. Όλα είναι θέμα προθέσεων. "

Είναι πραγματικά πανέμορφο κείμενο και κανονικό μάθημα ζωής για εμένα!

 

Δηλαδή θες να πεις ότι θα πρέπει πρώτα να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.Και ότι αν δεν το κάνουμε,θα υποφέρουμε εμείς οι ίδιοι και ταυτόχρονα θα κάνουμε και το πρόσωπο που τρέφουμε βαθιά συναισθήματα να υποφέρει επίσης.Διόρθωσε με αν κάνω λάθος!

[Dr Paingiver]

Στέκομαι λίγο (αρκετά) στην τελευταία στροφή από τους ''Μοιραίους'' του Βάρναλη που ανέβασε ο Μενίρ εδώ. Πόσο πιό επίκαιρη θα μπορούσε να είναι;

 

 

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

 

[saveapenguin]

 

Τα παρακάτω ποιήματα είναι γραμμένα από τον στιχουργό και τραγουδιστή του συγκροτήματος "Γενιά του Χάους "Θοδωρή Ηλιακόπουλο.Γιατί καμιά φορά αποδεικνύεται ότι και οι μουσικοί είναι ποιητές.Ιδού η απόδειξη!

 

στη Γενιά του Χάους, ένα από τα καλύτερα ελληνικά punk συγκροτήματα και φυσικά  σε σένα για την επιλογή σου.

 

Να προσθέσω λοιπόν στίχους και από ένα άλλο ελληνικό πανκ συγκρότημα (πιο πρόσφατο) την Ωχρά Σπειροχαίτη. Που παρεμπιπτόντως πήραν το όνομά τους από το ποίημα του Καρυωτάκη. 

 

(οι στίχοι είναι από τα αντίστοιχα βίντεο)

 

 

Μπαλάντα για μια λυπημένη χώρα

 

Οι μέρες είναι μαγικές

όταν μπορούμε και γελάμε δίχως φόβο

όταν δεν έχει θάνατο του πρωινού καφέ η κουβεντούλα

οι μέρες είναι φυλακές

όταν η νύχτα πλημμυρίζει βαθμοφόρους

οι μέρες είναι φυλακές

όταν χτυπάνε κάρτα οι βασανιστές

 

ο χρόνος είναι μαγικός

όταν δεν κρύβονται χαφιέδες στα ρολόγια

όταν γερνάμε σίγουροι με το κεφάλι στο λαιμό μας

ο χρόνος είναι πανικός

όταν ανοίγουν τα ντοσιέ οι στρατοδίκες

ο χρόνος είναι πανικός

όταν μας ζώνει μια τεράστια διαταγή

 

η πόλη είναι μαγική

όταν φιλιόμαστε στο πάρκο δίχως φόβο

όταν δεν γίνονται έφοδοι στα καφενεία και στους σινεμάδες

η πόλη είναι ασφυκτική

όταν την πνίγουν τα εθνικά ιδεώδη

η πόλη είναι ασφυκτική

όταν ξυπνάμε με εμβατήρια χακί

 

 

Κούφιοι άνθρωποι Ποίηση T.S. Eliot,1925(The Hollow Men) - Μελοποιημένο από Ωχρά Σπειροχαίτη

 

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,

οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι

σκύβοντας μαζί

κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!

οι στεγνές φωνές μας όταν

ψιθυρίζουμε μαζί

είναι ήσυχες κι ανόητες

σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι

ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί

στο ξερό μας κελάρι

 

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,

παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

 

αυτοί που πέρασαν

με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο

μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-

σαν κούφιους ανθρώπους

σα βαλσαμωμένους

 

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα

στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο

αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:

τα μάτια είναι

ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα

εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας

και φωνές

στου ανέμου το τραγούδισμα

πιο μακρινές και πιο τελεστικές

από ένα μαραμένο αστέρι

 

ας είμαι όχι πιο κοντά

στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο

ας φορέσω επίσης

τις μεταμφιέσεις

αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

σ' έναν αγρό

φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος

όχι πιο κοντά

 

όχι αυτή την τελική συνάντηση

στου λυκόφωτος το βασίλειο

 

αυτή είναι η νεκρή χώρα

αυτή είναι του κάκτου η χώρα

εδώ τα πέτρινα είδωλα

σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου

κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

 

αυτό είναι σαν αυτό

στου θανάτου το άλλο βασίλειο

ξυπνώντας μόνοι

την ώρα που είμαστε

τρέμοντας με τρυφερότητα

χείλη που θα φιλούσαν

κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

 

αόμματοι

αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν

όπως το αέναο άστρο

του πολύφυλλου ρόδου

στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο

η ελπίδα μόνο

των κενών ανθρώπων

των άδειων ανθρώπων

 

μεταξύ ιδέας

και πραγματικότητας

μεταξύ κίνησης

και δράσης

πέφτει η σκιά

 

μεταξύ αντίληψης

και δημιουργίας

πέφτει η σκιά

 

η ζωή είναι πολύ μακριά

 

μεταξύ πόθου

και σπασμού

μεταξύ δύναμης

και ύπαρξης

μεταξύ ουσίας

και πτώσης

πέφτει η σκιά

γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

 

γιατί δική σου είναι η ζωή

γιατί η ζωή σου είναι δική σου

δική σου

 

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

 

 

@Lampirella   για το κειμενάκι. Είναι από βιβλίο του Μπουκάι, ε; Έχει απόλυτο δίκιο, αν δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας δε μπορούμε να εκτιμήσουμε απόλυτα τους άλλους. Αλλά ρε γαμώτο στα λόγια είναι όλα εύκολα! 

Επεξεργασία Μαρτίου 30, 2013 από saveapenguin

[tryfev]

Στέκομαι λίγο (αρκετά) στην τελευταία στροφή από τους ''Μοιραίους'' του Βάρναλη που ανέβασε ο Μενίρ εδώ. Πόσο πιό επίκαιρη θα μπορούσε να είναι;

 

 

 

Συνυπογράφω με όλη τη δύναμη τού νου και της ψυχής μου, Παύλο μου.

 

 

στη Γενιά του Χάους, ένα από τα καλύτερα ελληνικά punk συγκροτήματα και φυσικά  σε σένα για την επιλογή σου.

 

Να προσθέσω λοιπόν στίχους και από ένα άλλο ελληνικό πανκ συγκρότημα (πιο πρόσφατο) την Ωχρά Σπειροχαίτη. Που παρεμπιπτόντως πήραν το όνομά τους από το ποίημα του Καρυωτάκη. 

 

(οι στίχοι είναι από τα αντίστοιχα βίντεο)

 

Πολύ όμορφα και τα δύο ποιήματα. Ειδικά η απόδοση τών "κούφιων ανθρώπων" τού T.S.Eliot είναι θαυμάσια. Παραλείπει βέβαια κάποια κομμάτια και δεν φτάνει το ύψος τής σεφερικής που ανέβασα στο ποστ μου αριθ. 45 στις 13.2.2013 (έχω μάλιστα την υπόνοια ότι όταν την έφτιαξαν είχαν μπροστά τους την μετάφραση τού Σεφέρη) αλλά παντως είναι μια πραγματικά αξιοσημείωτη προσπάθεια ενώ κάποιους μεμονωμένους στίχους -κατά τη γνώμη μου- τους αποδίδει ίσως και καλύτερα από τον μεγάλο ποιητή μας.

Επεξεργασία Μαρτίου 30, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Δεν γνώριζα για να λέμε την αλήθεια αυτήν την μπάντα.

Επεξεργασία Μαρτίου 30, 2013 από Χάρλοκ

[She-ra]

Η αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς για χάρη της, έστω και την ίδια την αγάπη.

 

Omar

[tryfev]

Δεν γνώριζα για να λέμε την αλήθεια αυτήν την μπάντα.

 

Εγώ την είχα βρει όταν έψαχνα να βρώ τις μεταφράσεις τών Κούφιων Ανθρώπων τού Eliot.

 

Η αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς για χάρη της, έστω και την ίδια την αγάπη.

 

Omar

 

Σ' ευχαριστούμε για το όμορφο αυτό ποιητικό διαμαντάκι από τα Ρουμπαγιάτ, του μεγάλου Ομάρ Καγιάμ.

[Glacier Star]

Χαίρομαι που σου άρεσε Χάρλοκ. Και αυτό που λες αναφέρει το κειμενάκι που έγραψα. Είναι πολύπλευρο και σε κάθε φάση/ ηλικία της ζωής μας διαβάζετε με διαφορετικό τρόπο. 

 

Παύλο όντως πολύ επίκαιρο και κάποιον άνθρωπο που έχει γνώση του εαυτού του τον βάζει σε σκέψεις.

 

Saveapenguin, ωραίο να ακούς μελοποιημένους τους "Κούφιους ανθρώπους". Μου αρέσει αυτή η εκδοχή. Το κειμενάκι το έγραψα εγώ, τον Μπουκάι δεν τον γνωρίζω. 

[saveapenguin]

Χαίρομαι που σου άρεσε Χάρλοκ. Και αυτό που λες αναφέρει το κειμενάκι που έγραψα. Είναι πολύπλευρο και σε κάθε φάση/ ηλικία της ζωής μας διαβάζετε με διαφορετικό τρόπο. 

 

Παύλο όντως πολύ επίκαιρο και κάποιον άνθρωπο που έχει γνώση του εαυτού του τον βάζει σε σκέψεις.

 

Saveapenguin, ωραίο να ακούς μελοποιημένους τους "Κούφιους ανθρώπους". Μου αρέσει αυτή η εκδοχή. Το κειμενάκι το έγραψα εγώ, τον Μπουκάι δεν τον γνωρίζω. 

 

Μπράβο!!!! Πολύ ωραίο κείμενο!!!! Ο Χόρχε Μπουκάι είναι ένας Αργεντινός ψυχαναλυτής-συγγραφέας, βιβλία του οποίου έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά. Ένα βιβλίο του επικεντρώνεται στο θέμα που ασχολείται και το κείμενό σου και πραγματικά ένιωσα σαν να το ξαναδιαβάζω! 

Και πάλι μπράβο, γράφεις πολύ ωραία!    

 

 

 

 

Πολύ όμορφα και τα δύο ποιήματα. Ειδικά η απόδοση τών "κούφιων ανθρώπων" τού T.S.Eliot είναι θαυμάσια. Παραλείπει βέβαια κάποια κομμάτια και δεν φτάνει το ύψος τής σεφερικής που ανέβασα στο ποστ μου αριθ. 45 στις 13.2.2013 (έχω μάλιστα την υπόνοια ότι όταν την έφτιαξαν είχαν μπροστά τους την μετάφραση τού Σεφέρη) αλλά παντως είναι μια πραγματικά αξιοσημείωτη προσπάθεια ενώ κάποιους μεμονωμένους στίχους -κατά τη γνώμη μου- τους αποδίδει ίσως και καλύτερα από τον μεγάλο ποιητή μας.

 

 

Το ποστ σου δεν το είχα δει (θα το δω τώρα) και για να πω την αμαρτία μου είμαι λίγο απολίτιστος και με τους ποιητές μας δεν τα πάω πολύ καλά.

Για να διαβάσω ένα ποίημα πρέπει είτε να το βρω μελοποιημένο είτε να είναι ισπανόφωνο (είμαι λάτρης της συγκεκριμένης γλώσσας). 

Επεξεργασία Μαρτίου 30, 2013 από saveapenguin

[Toutatis]

Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπη και σκ*τά πατεί

 

Στέκομαι λίγο (αρκετά) στην τελευταία στροφή από τους ''Μοιραίους'' του Βάρναλη που ανέβασε ο Μενίρ εδώ. Πόσο πιό επίκαιρη θα μπορούσε να είναι;

 

 

 

 

Συνυπογράφω με όλη τη δύναμη τού νου και της ψυχής μου, Παύλο μου.

 

Και τι να κάνουμε ρε πονοδότη και τρύφωνα; Να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στο δρόμο;Και απέναντι σε ποιον θα τα παρατάξουμε; Πιστεύετε πραγματικά ότι έτσι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα;

Επεξεργασία Μαρτίου 30, 2013 από Toutatis

[Dark Chris]

Διάβαζα σήμερα την Ελένη του Σεφέρη και ό,τι σημειώσεις έχω γράψει, καθώς αύριο γράφω διαγώνισμα στην Λογοτεχνία και είναι στην ύλη και επειδή σκεφτόμουν σήμερα για τον πόλεμο και την ειρήνη και άλλα σχετικά με αφορμή την ανακοίνωση της Βόρειας Κορέας, το εκτίμησα πολύ περισσότερο.  

[tryfev]

Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπη και σκ*τά πατεί

 

 

 

 

Και τι να κάνουμε ρε πονοδότη και τρύφωνα; Να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στο δρόμο;Και απέναντι σε ποιον θα τα παρατάξουμε; Πιστεύετε πραγματικά ότι έτσι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα;

 

Σε ό,τι αφορά εμένα, Αντώνη, μην βάζεις στο στόμα μου λόγια που δεν είπα. Η ένοπλη πάλη είναι το έσχατο καταφύγιο τού λαού, η ultima populi ratio (για να παραφράσουμε το motto που ήταν χαραγμένο στα κανόνια τού Louis XIV: "Ultima regum ratio" = έσχατο επιχείρημα τών βασιλέων). Υπάρχουν κι άλλες μορφές αγώνα.

[tryfev]

Διάβαζα σήμερα την Ελένη του Σεφέρη και ό,τι σημειώσεις έχω γράψει, καθώς αύριο γράφω διαγώνισμα στην Λογοτεχνία και είναι στην ύλη και επειδή σκεφτόμουν σήμερα για τον πόλεμο και την ειρήνη και άλλα σχετικά με αφορμή την ανακοίνωση της Βόρειας Κορέας, το εκτίμησα πολύ περισσότερο.

 

΄Ενα από τα ωραιότερα ποιήματα τού μεγάλου μας ποιητή:

 

ΕΛΕΝΗ

 

 

ΤΕΥΚΡΟΣ : ... ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν

οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικὸν

Σαλαμίνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

ΕΛΕΝΗ : Οὐκ ἦλθον ἐς γῆν Τρωάδ᾿, ἀλλ᾿ εἴδωλον ἣν

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

ΑΓΓΕΛΟΣ : Τί φῆς;

Νεφέλης ἀρ᾿ ἄλλως εἴχομεν πόνους πέρι;

 

 

«Τ᾿ ἀηδόνια δὲ σ᾿ ἀφήνουνε νὰ κοιμηθεῖς στὶς Πλάτρες.»

Ἀηδόνι ντροπαλό, μὲς στὸν ἀνασασμὸ τῶν φύλλων,

σὺ ποὺ δωρίζεις τὴ μουσικὴ δροσιὰ τοῦ δάσους

στὰ χωρισμένα σώματα καὶ στὶς ψυχὲς

αὐτῶν ποὺ ξέρουν πὼς δὲ θὰ γυρίσουν.

Τυφλὴ φωνὴ ποὺ ψηλαφεῖς μέσα στὴ νυχτωμένη μνήμη

βήματα καὶ χειρονομίες. Δὲ θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ φιλήματα,

καὶ τὸ πικρὸ τρικύμισμα τῆς ξαγριεμένης σκλάβας.

«Τ᾿ ἀηδόνια δὲ σ᾿ ἀφήνουνε νὰ κοιμηθεῖς στὶς Πλάτρες».

Ποιὲς εἶναι οἱ Πλάτρες; Ποιὸς τὸ γνωρίζει τοῦτο τὸ νησί;

Ἔζησα τὴ ζωή μου ἀκούγοντας ὀνόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες τῶν ἀνθρώπων

ἢ τῶν θεῶν.

Ἡ μοίρα μου ποὺ κυματίζει

ἀνάμεσα στὸ στερνὸ σπαθὶ ἑνὸς Αἴαντα

καὶ μίαν ἄλλη Σαλαμίνα

μ᾿ ἔφερε ἐδῶ σ᾿ αὐτὸ τὸ γυρογιάλι.

Τὸ φεγγάρι

βγῆκε ἀπ᾿ τὸ πέλαγο σὰν Ἀφροδίτη,

σκέπασε τὴν καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ, κι ὅλα τ᾿ ἀλλάζει.

Ποῦ εἶν᾿ ἡ ἀλήθεια;

Ἤμουν κι ἐγὼ στὸν πόλεμο τοξότης.

τὸ ριζικό μου ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ξαστόχησε.

Ἀηδόνι ποιητάρη,

σὰν καὶ μία τέτοια νύχτα στ᾿ ἀκροθαλλάσι τοῦ Πρωτέα

σ᾿ ἄκουσαν σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι ἔσυραν τὸ θρῆνο,

κι ἀνάμεσό τους - ποιὸς θὰ τὄ᾿ λέγε; - ἡ Ἑλένη!

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Δακρυσμένο πουλί, στὴν Κύπρο τὴ θαλασσοφίλητη

ποὺ ἔταξαν γιὰ νὰ μοῦ θυμίζει τὴν πατρίδα,

ἄραξα μοναχὸς μ᾿ αὐτὸ τὸ παραμύθι,

ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς αὐτὸ εἶναι παραμύθι,

ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἄνθρωποι δὲ θὰ ξαναπιάσουν

τὸν παλιὸ δόλο τῶν θεῶν.

ἂν εἶναι ἀλήθεια

πὼς κάποιος ἄλλος Τεῦκρος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια,

ἢ κάποιος Αἴαντας ἢ Πρίαμος ἢ Ἑκάβη

ἢ κάποιος ἄγνωστος, ἀνώνυμος, ποὺ ὡστόσο

εἶδε ἕνα Σκάμαντρο νὰ ξεχειλάει κουφάρια,

δὲν τὄχει μὲς στὴ μοίρα του ν᾿ ἀκούσει

μαντατοφόρους ποὺ ἔρχονται νὰ ποῦνε

πὼς τόσος πόνος τόση ζωὴ

πῆγαν στὴν ἄβυσσο

γιὰ ἕνα πουκάμισο ἀδειανὸ γιὰ μίαν Ἑλένη.

[Glacier Star]

 

Τὸ φεγγάρι

βγῆκε ἀπ᾿ τὸ πέλαγο σὰν Ἀφροδίτη,

σκέπασε τὴν καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ, κι ὅλα τ᾿ ἀλλάζει.

Ποῦ εἶν᾿ ἡ ἀλήθεια;

Ἤμουν κι ἐγὼ στὸν πόλεμο τοξότης.

τὸ  ριζικό μου ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ξαστόχησε.

 

Πανέμορφο ποίημα και ο αγαπημένος μου στίχος αυτός που παρέθεσα από πάνω. Νιώθω ότι εκφράζει την ζωή μου μέχρι σήμερα. 

[tryfev]

Σου θυμίζω όμως καλή μου το "ad astra per aspera". Τώρα φτάνει η ώρα τών άστρων για σένα.

 

Και κάτι για την "καρδιά τού Σκορπιού": Ο ποιητής χρησιμοποιεί αυτή τη φράση και εδώ (στην "Ελένη") και στο Γ΄ τής "Κίχλης" (βλ. ποστ μου αριθ. 15 της 7.2.2013) υπονοώντας, όπως εξηγεί στη σελ. 280 τών Ποιημάτων του (εγώ έχω την παλιά, έβδομη έκδοση τού ΄Ικαρου, που κυκλοφόρησε το 1967) τον Αντάρη.

Tο άστρο αυτό, είναι το πιο φωτεινό  τού αστερισμού τού Σκορπιού, ο άλφα (α) Σκορπίου, και πήρε, κατά την επικρατέστερη εκδοχή, το όνομά του από το Αντί+΄Αρης, δηλαδή αντικαταστάτης ή αντίζηλος τού πλανήτη ΄Αρη με τον οποίο έχουν παρόμοιο, κοκκινωπό, χρώμα. Οι Ρωμαίοι, λοιπόν, αποκαλούσαν τον Αντάρη "Cor Scorpionis", δηλαδή "Καρδιά τού Σκορπιού"

[tryfev]

Κι ένα ακόμη υπέροχο ποίημα τού Γ.Σ.:

 

Ἔγκωμη

 

Ἦταν πλατὺς ὁ κάμπος καὶ στρωτός· ἀπὸ μακριὰ φαινόνταν
τὸ γύρισμα χεριῶν ποὺ σκάβαν.
Στὸν οὐρανὸ τὰ σύννεφα πολλὲς καμπύλες, κάπου-κάπου
μιὰ σάλπιγγα χρυσὴ καὶ ρόδινη· τὸ δείλι.
Στὸ λιγοστὸ χορτάρι καὶ στ᾿ ἀγκάθια τριγυρίζαν                           5
ψιλὲς ἀποβροχάρισσες ἀνάσες· θά ῾χε βρέξει
πέρα στὶς ἄκρες τὰ βουνὰ ποὺ ἔπαιρναν χρῶμα.

Κι ἐγὼ προχώρεσα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δουλεύαν,
γυναῖκες κι ἄντρες μὲ τ᾿ ἀξίνια σὲ χαντάκια.
Ἦταν μία πολιτεία παλιά· τειχιὰ δρόμοι καὶ σπίτια                      10
ξεχώριζαν σὰν πετρωμένοι μυῶνες κυκλώπων,
ἡ ἀνατομία μιᾶς ξοδεμένης δύναμης κάτω ἀπ᾿ τὸ μάτι
τοῦ ἀρχαιολόγου τοῦ ναρκοδότη ἢ τοῦ χειρούργου.
φαντάσματα καὶ ὑφάσματα, χλιδὴ καὶ χείλια, χωνεμένα
καὶ τὰ παραπετάσματα τοῦ πόνου διάπλατα ἀνοιχτά                  15
ἀφήνοντας νὰ φαίνεται γυμνὸς κι ἀδιάφορος ὁ τάφος.

Κι ἀνάβλεψα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δουλεύαν
τοὺς τεντωμένους ὤμους καὶ τὰ μπράτσα ποὺ χτυποῦσαν
μ᾿ ἕνα ρυθμὸ βαρὺ καὶ γρήγορο τούτη τὴ νέκρα
σὰ νὰ περνοῦσε στὰ χαλάσματα ὁ τροχὸς τῆς μοίρας.                     20

Ἄξαφνα περπατοῦσα καὶ δὲν περπατοῦσα
κοίταζα τὰ πετούμενα πουλιά, κι εἴταν μαρμαρωμένα
κοίταζα τὸν αἰθέρα τ᾿ οὐρανοῦ, κι εἴτανε θαμπωμένος
κοίταζα τὰ κορμιὰ ποὺ πολεμοῦσαν, κι εἶχαν μείνει
κι᾿ ἀνάμεσό τους ἕνα πρόσωπο τὸ φῶς ν᾿ ἀνηφορίζει.                    25
Τὰ μαλλιὰ μαῦρα χύνουνταν στὴν τραχηλιά, τὰ φρύδια
εἴχανε τὸ φτερούγισμα τῆς χελιδόνας, τὰ ρουθούνια
καμαρωτὰ πάνω ἀπ᾿ τὰ χείλια, καὶ τὸ σῶμα
ἔβγαινε ἀπὸ τὸ χεροπάλεμα ξεγυμνωμένο
μὲ τ᾿ ἄγουρα βυζιὰ τῆς ὁδηγήτρας,                                                          30
χορὸς ἀκίνητος.

Κι ἐγὼ χαμήλωσα τὰ μάτια μου τριγύρω:
κορίτσια ζύμωναν, καὶ ζύμη δὲν ἀγγίζαν
γυναῖκες γνέθανε, τ᾿ ἀδράχτια δὲ γυρίζαν
ἀρνιὰ ποτίζουνταν, κι ἡ γλώσσα τους στεκόταν                               35
πάνω ἀπὸ πράσινα νερὰ ποὺ ἔμοιαζαν κοιμισμένα
κι ὁ ζευγᾶς ἔμενε μ᾿ ἀνάερη τὴ βουκέντρα.
Καὶ ξανακοίταξα τὸ σῶμα ἐκεῖνο ν᾿ ἀνεβαίνει·
εἴχανε μαζευτεῖ πολλοί, μερμήγκια,
καὶ τὴ χτυποῦσαν μὲ κοντάρια καὶ δὲν τὴ λαβῶναν.                      40
Τώρα ἡ κοιλιά της ἔλαμπε σὰν τὸ φεγγάρι
καὶ πίστευα πὼς ὁ οὐρανὸς ἦταν ἡ μήτρα
ποὺ τὴν ἐγέννησε καὶ τὴν ξανάπαιρνε, μάνα καὶ βρέφος.
Τὰ πόδια της μείναν ἀκόμη μαρμαρένια
καὶ χάθηκαν· μιὰ ἀνάληψη.

                        Ὁ κόσμος                                                                                     45
ξαναγινόταν ὅπως ἦταν, ὁ δικός μας
μὲ τὸν καιρὸ καὶ μὲ τὸ χῶμα.

                        Ἀρώματα ἀπὸ σκίνο
πῆραν νὰ ξεκινήσουν στὶς παλιὲς πλαγιὲς τῆς μνήμης
κόρφοι μέσα στὰ φύλλα, χείλια ὑγρά·
κι᾿ ὅλα στεγνῶσαν μονομιᾶς στὴν πλατωσιὰ τοῦ κάμπου           50
στῆς πέτρας τὴν ἀπόγνωση στὴ δύναμη τὴ φαγωμένη
στὸν ἄδειο τόπο μὲ τὸ λιγοστὸ χορτάρι καὶ τ᾿ ἀγκάθια
ὅπου γλιστροῦσε ξέγνοιαστο ἕνα φίδι,
ὅπου ξοδεύουνε πολὺ καιρὸ γιὰ νὰ πεθάνουν.

Επεξεργασία Μαρτίου 31, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Σου θυμίζω όμως καλή μου το "ad astra per aspera". Τώρα φτάνει η ώρα τών άστρων για σένα.

 

Και κάτι για την "καρδιά τού Σκορπιού": Ο ποιητής χρησιμοποιεί αυτή τη φράση και εδώ (στην "Ελένη") και στο Γ΄ τής "Κίχλης" (βλ. ποστ μου αριθ. 15 της 7.2.2013) υπονοώντας, όπως εξηγεί στη σελ. 280 τών Ποιημάτων του (εγώ έχω την παλιά, έβδομη έκδοση τού ΄Ικαρου, που κυκλοφόρησε το 1967) τον Αντάρη.

Tο άστρο αυτό, είναι το πιο φωτεινό  τού αστερισμού τού Σκορπιού, ο άλφα (α) Σκορπίου, και πήρε, κατά την επικρατέστερη εκδοχή, το όνομά του από το Αντί+΄Αρης, δηλαδή αντικαταστάτης ή αντίζηλος τού πλανήτη ΄Αρη με τον οποίο έχουν παρόμοιο, κοκκινωπό, χρώμα. Οι Ρωμαίοι, λοιπόν, αποκαλούσαν τον Αντάρη "Cor Scorpionis", δηλαδή "Καρδιά τού Σκορπιού"

 

Ταυτίζομαι θα μπορούσα να πω, αν και βαριά λέξη, γιατί είμαι σκορπιός και καταλαβαίνω πολύ τις ψυχολογικές αλλαγές και την ανάγκη να βρίσκομαι στα άκρα, τον εσωτερικό πόλεμο που βίωνα και ότι ενώ τόξευα ψηλά, οι προσπάθειες μου πήγαιναν χαμένες. Τα ενθαρρυντικά σου λόγια, αντικατοπτρίζουν το τώρα και το μετά. Γιατί καθώς αλλάζω εγώ τρόπο να κοιτάζω τον κόσμο, αλλάζει και ο κόσμος τρόπο να κοιτά εμένα.

[Glacier Star]

Κι ένα ακόμη υπέροχο ποίημα τού Γ.Σ.:

 

Ἔγκωμη

 

σὰ νὰ περνοῦσε στὰ χαλάσματα ὁ τροχὸς τῆς μοίρας.                     20

                   40

Τώρα ἡ κοιλιά της ἔλαμπε σὰν τὸ φεγγάρι

καὶ πίστευα πὼς ὁ οὐρανὸς ἦταν ἡ μήτρα

ποὺ τὴν ἐγέννησε καὶ τὴν ξανάπαιρνε, μάνα καὶ βρέφος.

 

                        Ὁ κόσμος                                                                                     45

ξαναγινόταν ὅπως ἦταν, ὁ δικός μας

μὲ τὸν καιρὸ καὶ μὲ τὸ χῶμα.

 

Ανατριχίλα απλά. 

[Χάρλοκ]

 

 

ΕΛΕΝΗ

 

"Ἡ μοίρα μου ποὺ κυματίζει

ἀνάμεσα στὸ στερνὸ σπαθὶ ἑνὸς Αἴαντα

καὶ μίαν ἄλλη Σαλαμίνα

μ᾿ ἔφερε ἐδῶ σ᾿ αὐτὸ τὸ γυρογιάλι."

 

 

Τι ωραίο σημείο αυτό!

[tryfev]

Ταυτίζομαι θα μπορούσα να πω, αν και βαριά λέξη, γιατί είμαι σκορπιός και καταλαβαίνω πολύ τις ψυχολογικές αλλαγές και την ανάγκη να βρίσκομαι στα άκρα, τον εσωτερικό πόλεμο που βίωνα και ότι ενώ τόξευα ψηλά, οι προσπάθειες μου πήγαιναν χαμένες. Τα ενθαρρυντικά σου λόγια, αντικατοπτρίζουν το τώρα και το μετά. Γιατί καθώς αλλάζω εγώ τρόπο να κοιτάζω τον κόσμο, αλλάζει και ο κόσμος τρόπο να κοιτά εμένα.

 

Σωστά! Συχνά ο κόσμος, σαν καθρέφτης, μας στέλνει πίσω το είδωλο που εκπέμπουμε εμείς.

[tryfev]

Ανατριχίλα απλά. 

 

Ναι, αλλά όχι απαραίτητα από φρίκη. Εμένα με εντυπωσιάζει περισσότερο αυτό το απρόσμενο σταμάτημα τών πάντων. Σαν κάποια μυστική φωνή να πρόφερε τα λόγια που έγραψε, έναν αιώνα νωρίτερα, ο Λαμαρτίνος, στην θαυμάσια "Λίμνη του": "Ô temps ! Suspends ton vol, et vous, heures propices ! Suspendez votre cours" (σε μετάφραση Αριστοτέλη Βαλαωρίτη: "Δίπλωσε, Χρόνε, δίπλωσε τ΄ακούραστα φτερά σου, ώρες γλυκιές, μην τρέχετε, σταθείτε μια στιγμή") και ξάφνου όλα να στάθηκαν.

 

 

 

 

 

Τι ωραίο σημείο αυτό!

 

Πράγματι υπέροχο, φίλε.

Επεξεργασία Μαρτίου 31, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Nαι Τρύφωνα, με την καλή έννοια. Όπως και το ποίημα που θα δημοσιεύσω, που είναι μια πικρόγλυκη ανάμνηση με το μήνυμα ότι πρέπει να προχωρήσει ο ήρωας και να πάει παρακάτω, γιατί παρακάτω θα έχει την γνώση και την ωρίμανση.

 

Feast over the flesh

 

.. Και σαν το κρύο σου χέρι θα με ακουμπήσει,

και σαν τα χείλη σου με χρώμα σάπιου φύλλου με φιλήσουν,

και σαν τα μακριά μαλλιά σου ακουμπισμένα στο μαξιλάρι

θα θέλουν να σε ταξιδέψουν, τότε θα έρθω.

 

Τότε θα έρθω να σε κάνω ερωμένη μου,

τότε θα έρθω να σου δείξω μυστήρια του σύμπαντος,

τότε θα καταλάβεις όσα ποτέ δεν μπόρεσες,

τότε η θύμηση σου θα έχει εξατμιστεί..

 

Αγκίστρια χίλια κομματιάζουν την καρδία μου,

αγκίστρια χίλια με σέρνουν τραβώντας με σε λαβύρινθο σκοτεινό,

αγκίστρια χίλια με αόρατα χέρια με παίζουν σαν μαριονέτα.

 

«Χαμογέλα!» Προστάζει ο αφέντης.

«Κλάψε!» Μουρμουρίζει η πριγκίπισσα.

«Σκέψου!» Λέει ο σκλάβος.

«Αγάπα!» Κλαψουρίζει ο τρελός.

 

Λίγο πιο πέρα, σαν σπασμένη κούκλα πλέον,

στέκεται όρθιο το φάντασμα του πατέρα μου.

Διαλύεται όμως σε σκόνη και θειάφι, αλλόκοτο για τον κόσμο ετούτο.

 

Λίγο πιο πέρα, σαν κρύο άγαλμα πλέον,

στέκεται όρθιο το φάντασμα της αγαπημένης μου.

Διαλύεται όμως σαν γαλάζιο σύννεφο, αλλόκοτο για τον ονειρικό μου κόσμο.

 

Λίγο πιο πέρα, σαν φτερωτό φίδι πλέον, με χαραγμένα σύμβολα στην πλάτη,

στέκεται κουρασμένο το φάντασμα του εαυτού μου.

Δεν διαλύεται γιατί περιμένει..

Μετράει κόκκινες μαργαρίτες, βαμμένες από δηλητηριώδη κισσό..

«Αργεί.. Αργεί πολύ η Αρχόντισσα.. » είπε, απευθύνοντας μου τον λόγο.

«Το ξέρω..» του απάντησα. «Το ξέρω..»

 

Δεν του είπα ποτέ την αλήθεια.