Οι επικίνδυνες γυναίκες του Brian M. Viveros [ Μαρία Παππά, OUGH, 06/04/2012 ]

[DJO]

 

Οι επικίνδυνες γυναίκες του Brian M. Viveros

 

Μαρία Παππά

 

Ο Brian M. Viveros είναι ένας αντισυμβατικός, ιδιαίτερος εικαστικός ο οποίος μόλις σκηνοθέτησε

.

 

Ο Brian M. Viveros δεν είναι ένας συμβατικός εικαστικός. Την πρώτη φορά που είδα μια από τις γυναίκες του στρατού του ήταν στο μπράτσο μιας φίλης μου. Αργότερα, έμαθα ότι έχει σκηνοθετήσει ένα βίντεο των Velvoids για ένα κομμάτι από το καινούργιο τους άλμπουμ. Η ιδιαιτερότητα του Viveros βρίσκεται στο γεγονός ότι ζωγραφίζει μόνο πανέμορφες και μυστηριώδεις γυναίκες –που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τα άδυτα της κόλασης ή από κάποια σελίδα ενός διεστραμμένου κόμικς– και τις περισσότερες φορές, προς πείσμα των καιρών, αυτές καπνίζουν. Τις ονομάζει «στρατό του». Η σουρεαλιστική τέχνη του είναι σέξι και είναι τόσο άμεση που μπορεί να γίνει τατουάζ με αξιώσεις.

 

 

Πού είναι η βάση σου;

Βρίσκομαι έξω από το Riverside στην Καλιφόρνια, μόλις περάσεις την Dislandia ακριβώς δίπλα από το Southern.

 

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Corona στην Καλιφόρνια, περίπου 15 λεπτά από το Riverside. Αυτή ήταν η γειτονιά μου, οι ρίζες μου εκεί που οι δρόμοι δεν έχουν όνομα.

 

Ποια είναι η πιο πρώιμη παιδική σου ανάμνηση;

Η πρώτη μου ανάμνηση είναι τα παιχνίδια που έπαιζα παιδί. Παρατηρούσα πράγματα, μου έρχονταν ιδέες και προσπαθούσα να τις ζωγραφίζω όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν βαριόμουν ποτέ, υπήρχε πάντοτε τέχνη τριγύρω μου για να ασχοληθώ καθώς απίσης και μπελάδες.

 

Πότε ξεκίνησες να ζωγραφίζεις;

Ξεκίνησα να ζωγραφίζω το 2004-2005. Μέχρι τότε ασχολιόμουν αποκλειστικά με αυτά τα πολύ σουρεαλιστικά και μονότονα κορίτσια που κάπνιζαν. Ήταν πολύ περισσότερο σκοτεινά και ερωτικά. Καθώς προσπαθούσα να κρατήσω το θέμα του καπνίσματος, δεν είχα ακόμη «ακονίσει» το προσωπικό μου στυλ. Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβω τον εαυτό μου και να παρουσιάσω στον θεατή τον κόσμο του Dirtyland.

 

 

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη ζωγραφική;

Ίσως, μετά την πρώτη μου έκθεση το 1997 στο Μουσείο του Πορνό, στη Λωζάννη της Ελβετίας. Πραγματικά με έκανε να σκεφτώ τι ήθελα να κάνω σαν καλλιτέχνης και που ήθελα να κατευθυνθώ.

 

Είχες ασχοληθεί ποτέ με τη street art;

Ναι, σαν έφηβος συνήθιζα να κάνω γκράφιτι. Είχε πλάκα γιατί τρέχαμε στους δρόμους, παίζοντας τους νίντζα τη νύχτα, σχεδιάζοντας σε τοίχους και πινακίδες. Ήταν ωραίες εποχές παρέα με καλούς φίλους.

 

Πώς θα περιέγραφες τη δουλειά σου;

Δυναμική, σουρεαλιστική, γυναίκα με κότσια που καπνίζει!!

 

 

Γιατί ζωγραφίζεις μόνο γυναίκες;

Γιατί έχει πιο πλάκα από το να ζωγραφίζεις άντρες (γέλια). Η γυναικεία φιγούρα είναι καταπληκτική και ποτέ δεν τη βαριέμαι. Κάθε πίνακας γίνεται βιαστικά και είναι κάτι το συναρπαστικό για μένα. Είναι σαν να παίζω τον Δρ Φρανκεστάιν, δημιουργώντας αυτές τις δυνατές σέξι γυναίκες που φέρνουν τον θεατή όλο και πιο κοντά στον κόσμο μου με το αιματηρό τους βλέμμα και τον καπνό. Είναι ζωντανή!! Ζωντανή!!

 

Γιατί φαίνονται κακοποιημένες και έχουν ένα τσιγάρο στο στόμα;

Δεν είναι κακοποιημένες, ίσως κάποιοι να νομίζουν κάτι τέτοιο εξαιτίας του αίματος, αλλά όπως λέω πάντα, πρέπει να κοιτάξεις πιο προσεκτικά. Οι γυναίκες που ζωγραφίζω ΔΕΝ είναι θύματα με κανένα τρόπο. Το αντίθετο, είναι οι ήρωες. Αντιπροσωπεύουν τη δύναμη και τη μάχη που έχει κερδηθεί. Χρειάζονται ορισμένα χτυπήματα, κοψίματα και γρατσουνιές για να τα βγάλεις πέρα στη ζωή. Ο στρατός μου από κορίτσια που καπνίζουν έχουν βρεθεί εκεί, τα έχουν δει όλα και έχουν σταθεί στο ύψος τους. Στο μυαλό μου είναι λες και αιχμαλωτίζω μια στιγμή νίκης, λες και έχουν μόλις βγει από το πεδίο μάχης και η σκόνη έχει καθαρίσει, δίνοντάς μου το δευτερόλεπτο που χρειάζεται για να ποζάρουν και να κοιτάξουν μέσα στο μάτι της κάμερας μου.

 

Εσύ καπνίζεις;

Καπνίζω και μου αρέσει να πίνω. Είναι καλό για το μυαλό και την ψυχή.

 

 

Πώς ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη ζωγραφική σου; Την βρίσκουν ενοχλητική;

Μερικοί ναι, αλλά οι περισσότεροι από τους φαν μου ξέρουν τον πραγματικό μου εαυτό και καταλαβαίνουν πού το πηγαίνω. Ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει την άποψη του, που είναι ΟΚ. Αυτό είναι μέρος του να είσαι καλλιτέχνης. Οι άνθρωποι πάντοτε θα έχουν κάτι να πουν. Αν είναι καλό ή κακό, εντέλει ποιος χέστηκε; Απλά συνεχίζεις να δημιουργείς και να πιστεύεις σε αυτό που κάνεις.

 

Πού βρίσκεις έμπνευση;

Στις καθημερινές παρατηρήσεις.

 

Τι αφορούν τα μικρού μήκους φιλμ που φτιάχνεις;

Αφήνω τον θεατή να το πει αυτό. Ακόμη δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνουν. Απλά ξέρω ότι πρέπει να τα φτιάξω για να εκφράσω την πλευρά του μυαλού μου που αφορά μια σουρεαλιστική και ονειρική κατάσταση. Το να γυρίζω φιλμ είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου, δεν ξέρω γιατί.

 

Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις και γιατί;

Θαυμάζω τόσους πολλούς καλλιτέχνες και σκηνοθέτες που νομίζω ότι θα κάνω μόνο μία αναφορά, οπότε ορίστε μερικοί: Picasso, Shiele, Beardsley, Warhol, Dali, Giger, Mucha, Klimt, Frazetta.

 

Πώς ήρθες σε επαφή με τους Velvoids; Και γιατί διάλεξες την μουσική τους για ένα από τα φιλμ σου;

Μέσω του Vice Lesley των Velvoids. Μου εξήγησε πόσο του άρεσε η δουλειά μου στα φιλμ και μου πρότεινε την ιδέα να κάνω ένα βίντεο γι’ αυτούς. Πήρα ένα καλό vibe από την ενέργεια του Vice, είναι πολύ cool, μοιραζόμαστε και οι δύο την αγάπη για περίεργες «dislandic» εικόνες. Όταν άκουσα το κομμάτι, ενθουσιάστηκα ακόμη περισσότερο και είχα αμέσως ένα όραμα για το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει οπτικά. Έτσι μετά από μερικές χαζομάρες, μερικά ποτά και μια συνάντηση με τον συνεργάτη μου Eriijk Ressler, ξεκινήσαμε να κάνουμε κινηματογραφική μαύρη μαγεία, το SODAMUCK no.10.

 

 

Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα;

Όχι ποτέ, αλλά έχω δει την ταινία, χα!

 

Τι μουσική ακούς γενικά;

Μου αρέσουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, όσο πιο περίεργα τόσο καλύτερα. Μου αρέσουν οι ήχοι, ο θόρυβος. Αυτή τη στιγμή έχω κολλήσει με τα beats.

 

Ποιο νομίζεις είναι το highlight της καριέρας σου;

Απλά το ότι μπορώ να βγάζω τα προς το ζην από την τέχνη μου, το ότι έγινε sold out η έκθεση μου στη Νέα Υόρκη, η σκηνοθεσία του Sodamuch No.10 και το να βλέπω τον DirtyLand στρατό μου να μεγαλώνει. Αισθάνομαι τόσο ευγνώμων για όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα.

 

Πιστεύεις στην τύχη;

Δεν ξέρω, δεν μου αρέσει η λέξη «τύχη», νομίζω πως όχι.

 

Επόμενα σχέδια;

Θα κάνω μια ειδική έκθεση ζωγραφικής για τον σκηνοθέτη David Lynch και ετοιμάζομαι για το πρώτο μου μεγάλο προσωπικό σόου στο Art Basel του Μαϊάμι.

 

Θέλεις να προσθέσεις κάτι άλλο;

Ευχαριστώ γι’ αυτήν την ευκαιρία και προς όλους τους αναγνώστες σας έχω να πω «μείνετε βρώμικοι» ;-)

 

 

 

http://brianmviveros.com

 

https://twitter.com/#!/brianmviveros

[DJO]

Προσθέτω και μερικές ακόμα από το site του :

 

[Indian]

Ζωντανό το σχέδιό του...!

[Akihabara]

Βάζω στοίχημα ότι ήταν πρώην καπνιστής!!!

 

 

Πολύ τσιγάρο βρε παιδί μου...

 

 

(Είμαι και του αντικαπνιστικού!!!)

 

 

 

Φοβερό σχέδιο, απίστευτες πόζες...