Search the Community

Τρία χρόνια μετά την τελευταία διοργάνωση, επιστρέφει θεαματικά στην πόλη το απόλυτο event για τους λάτρεις των κόμικς, του sci-fi, των video games και του cosplay. Αυτό το Σαββατοκύριακο ο Πίκατσου συναντά τον Σπάιντερμαν και η Πριγκίπισσα Λέια τη Χάρλεϊ Κουίν. Tο Athenscon, το μεγαλύτερο συνέδριο pop κουλτούρας στην Ελλάδα, επιστρέφει. Τρία χρόνια μετά την τελευταία διοργάνωση, οι λάτρεις των κόμικς και των κινηματογραφικών ηρώων, των video games και του cosplay φορούν ξανά τις στολές τους και μπαίνουν για 6η χρονιά στο Κλειστό Στάδιο Παλαιού Φαλήρου (Tae Kwon Do) στις 26 και 27 Νοεμβρίου. Σκιτσογράφοι και εικονογράφοι, εκθέσεις και εργαστήρια, ομιλητές και αναγνωρισμένοι καλεσμένοι του εξωτερικού δίνουν το «παρών» σε ένα διήμερο γεμάτο φανταχτερές στολές, διαδραστικά spots και αγαπημένους fiction χαρακτήρες. «Το 2019 είχαμε 23.500 επισκέπτες και πάνω από 700 cosplayers που έφτιαχναν στολές, έρχονταν ντυμένοι από μόνοι τους χαρακτήρες που αγαπούσαν, διασκέδαζαν και έβγαζαν φωτογραφίες. Φέτος, έχουμε περισσότερους εκθέτες – από 130 έχουμε φτάσει στους 150 –, περισσότερους καλλιτέχνες – από 70 έχουμε 90 –, καθώς και 11 καλεσμένους. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να δημιουργούμε πάντα ωραία συναισθήματα στον κόσμο», λέει ο Ανδρέας Πεφάνης, διευθυντής του συνεδρίου. Όπως εξηγεί, η παύση των προηγούμενων ετών ήταν για εκείνον αρκετά επώδυνη. «Έπαθα κατάθλιψη. Το Athenscon είναι το παιδί μου, το έχω στο μυαλό μου από το 2013, όταν ξεκίνησα να κάνω events. Πλέον έχουμε καταφέρει, μετά από πολλά χρόνια, να το κάνουμε με τις δικές μας δυνάμεις, χωρίς να βασιζόμαστε σε χορηγούς». 90 σκιτσογράφοι και εικονογράφοι από την Ελλάδα Στη φετινή διοργάνωση 90 αναγνωρισμένοι για τη δουλειά τους σκιτσογράφοι και εικονογράφοι από την Ελλάδα θα βρεθούν πίσω από τους πάγκους του Athenscon, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο και τα έργα τους μπροστά στα μάτια των επισκεπτών. Καθ’ όλη τη διάρκεια του διημέρου οι επισκέπτες θα μπορούν να φωτογραφηθούν μαζί τους και να ζητήσουν την υπογραφή τους. «Αυτήν τη στιγμή στην αμερικανική αγορά, η οποία είναι η κύρια βιομηχανία των κόμικς, έχουμε τουλάχιστον 4 δυνατούς εκπροσώπους που είναι στην Ελλάδα και δουλεύουν με το εξωτερικό. Τα τελευταία 10-15 χρόνια η σκηνή έχει ανέβει πάρα πολύ και βγαίνουν αξιόλογες δουλειές επιπέδου εξωτερικού. Μπορούμε να δούμε ιστορίες, έργα τέχνης και σχέδιο που πολλές φορές είναι ακόμη πιο άρτιο από εκείνο του εξωτερικoύ. Βγαίνουν συνέχεια καινούργια ταλέντα, ακόμα και 15 χρονών, που ζωγραφίζουν αριστουργήματα. Αυτά δεν τα βλέπαμε παλιότερα. Δεν τους αφήναν οι γονείς τους; Δεν πίστευαν σε αυτό; Πλέον ο χώρος είναι πιο αποδεκτός», λέει ο Ανδρέας. Sci-fi διαδραστικές και φωτογραφικές εμπειρίες με 150 εκθέτες Διαδραστικά σημεία και φωτογραφικές εμπειρίες που το κοινό θα έχει την ευκαιρία να εξερευνήσει θα γεμίσουν 8.500 τ.μ. Διασκορπισμένοι στον χώρο θα βρίσκονται 150 εκθέτες, ενώ έντονο θα είναι φυσικά το άρωμα του Star Wars. «Θα έχουμε ένα photo opportunity με το Hellenic Star Wars Αcademy, στο οποίο ο επισκέπτης θα μπορεί να φωτογραφηθεί σε συνθήκες μάχης με χαρακτήρες όπως οι Τζεντάι και ο Dark Weider. Οι επισκέπτες θα μπορούν να πάρουν το φωτόσπαθο και να φωτογραφηθούν», λέει ο Ανδρέας. Από τον θρόνο του Game of Thrones στον θρόνο του Boba Fett από την πρωτότυπη σειρά «The Book of Boba Fett», οι ευκαιρίες για φωτογραφικά κλικ θα είναι πολλές. Την ίδια στιγμή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι fans μπορούν να συμμετάσχουν σε ψηφιακές μάχες στο Διάστημα μέσα από τα πιλοτήρια των X-Wing και Tie-Fighter. Καλεσμένοι Διεθνώς αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες και δημιουργοί από όλα τα μέρη του πλανήτη θα δώσουν το «παρών» στη φετινή διοργάνωση (Dominique Tipper, Frank Quitely, Fred Van Lente, Rafa Sandoval, Lucio Parrillo, Carla Cohen, Laura Braga, Chris Jaymes, David Baldeon, Vitale Mangiatordi, Luca Laca Montagliani, Lucid Belle). Παρούσα θα είναι και η Naomi Nagata, μηχανικός του διαστημόπλοιου Rocinante από την τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας The Expanse. H Marvel θα έχει φυσικά την τιμητική της, αφού όσοι βρεθούν στο γήπεδο Tae Kwon Do θα έχουν τη δυνατότητα να μιλήσουν με τον Fred Van Lente, συγγραφέα γνωστών ιστοριών των κόμικς της εταιρείας καθώς και του Conan. Παράλληλα, ο Frank Quitely, σχεδιαστής των X-men, Batman & Robin, και οι Carla Cohen και Lucio Parrillo, δύο από τους σημαντικότερους μοντέρνους σχεδιαστές εξωφύλλων στον χώρο των κόμικς, θα είναι εκεί. «Θα ήθελα να πιστεύω, τουλάχιστον από τη δική μας πλευρά ως διοργάνωσης, πως θα δώσουμε στον κόσμο το συναίσθημα, τις εικόνες και το υλικό που αναζητά στο συνέδριο», συμπληρώνει ο Ανδρέας. Στο διαγωνιστικό κομμάτι ξεχωρίζει ο διαγωνισμός επιτραπέζιων. «Εκεί, Έλληνες και ξένοι μπορούν να κάνουν την πρότασή τους με ένα καινούργιο επιτραπέζιο. Θα επιλέγονται οι νικητές που βγαίνουν στην αγορά με τα επιτραπέζιά τους», εξηγεί ο Ανδρέας. Θα υπάρχουν πολλά σημεία ενδιαφέροντος για τον επισκέπτη όπως το βάψιμο μινιατούρας μέχρι και την παρουσία του «Connect your city,» ενός δικτύου κέντρων νέων που δραστηριοποιούνται στο επίπεδο της γειτονιάς. Ομιλίες και εργαστήρια Την ίδια στιγμή, στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους του Athenscon θα φιλοξενούνται καθ’ όλη τη διάρκειά του δωρεάν ομιλίες και εργαστήρια. Το φανταστικό θα έχει τους εκπροσώπους του, από το σύμπαν των κόμικς μέχρι τη βιομηχανία του gaming και του κινηματογράφου. «Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος θα μας αγκαλιάσει, όπως έκανε το 2019. Αν και είμαι άνθρωπος που βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, θα ήμουν ικανοποιημένος αν φτάσουμε στο επίπεδο της τελευταίας διοργάνωσης, ίσως ακόμη και αν έχουμε λιγότερο κόσμο», καταλήγει ο Ανδρέας. «Η διοργάνωση του συνεδρίου μάς δυσκόλεψε φέτος λίγο παραπάνω απ' ότι την προηγούμενη φορά, όταν είχαμε πάρει φόρα, και από το '17 και μετά κάθε χρονιά η προετοιμασία έβγαινε πολύ πιο γρήγορα. Τώρα νομίζω ότι λόγω της αναγκαστικής παύσης όλος ο κοινωνικός μηχανισμός έχει σοκαριστεί αρκετά, θέλει λίγο χρόνο για να επανεκκινήσει. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που γίνονται πραγματικά εκδηλώσεις τέτοιου επιπέδου και μεγέθους. Βάσει των εκδηλώσεων και των εκθέσεων που έχουμε δει, ο κόσμος διψάει να βγει έξω, να αισθανθεί κάτι διαφορετικό, να δει κάτι καινούργιο και μπορώ να πω ότι βλέπουμε από την προπώληση πως πολλά καινούργια παιδιά που δεν είχαν έρθει στις προηγούμενες χρονιές άρχισαν τώρα να εμφανίζονται και ενημερώνονται. Νομίζω ότι θα πάμε καλά». athenscon.gr Κλειστό Στάδιο Παλαιού Φαλήρου (Tae Kwon Do), 26 & 27 Νοεμβρίου Και το σχετικό link...

Μετά από τρία χρόνια απουσίας, ένα από τα μεγαλύτερα συνέδρια κόμικς και ποπ κουλτούρας στην Ελλάδα, το διεθνών προδιαγραφών AthensCon επιστρέφει το Σάββατο 26 και την Κυριακή 27 Νοεμβρίου. Ένα διήμερο γεμάτο κόμικς, ταινίες και βιντεοπαιχνίδια, εκθέσεις, εργαστήρια, Έλληνες και διεθνείς καλεσμένους, στο Κλειστό Στάδιο Παλαιού Φαλήρου Τάε Κβον Ντο. Άλλη μία από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις του χώρου επανέρχεται φέτος, μετά από χρόνια απουσίας λόγω των μέτρων κατά της διάδοσης του κορονοϊού που προηγήθηκαν το περασμένο διάστημα. Το 6ο AthensCon ξεκινά το επόμενο Σαββατοκύριακο, επιστρέφοντας στο σπίτι του, δηλαδή το Κλειστό Στάδιο Παλαιού Φαλήρου (Τάε Κβον Ντο), για να το γεμίσει και πάλι για ένα ολόκληρο διήμερο με αγαπημένους ήρωες, χαρακτήρες από ταινίες, βιβλία, κόμικς και βιντεοπαιχνίδια, ενδιαφέρουσες δραστηριότητες που περιλαμβάνουν εκθέσεις, δημιουργικά εργαστήρια, ομιλίες και συνεντεύξεις, αλλά και έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων και διεθνών δημιουργών που θα παρευρεθούν για να συναντήσουν και να συνομιλήσουν με τους θαυμαστές τους, να σχεδιάσουν στο κοινό και να υπογράψουν τα έργα τους. Το σχέδιο του Andrea Freccero, επίσημου προσκεκλημένου του «AthensCon 2019» και καλλιτεχνικού διευθυντή του περιοδικού «Topolino», έδωσε την έμπνευση για την έκθεση «DUCKS, MICE, REVOLUTION» για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 Διεθνείς καλεσμένοι Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος η λίστα με τους διεθνείς προσκεκλημένους της εκδήλωσης είναι μακρά και πολύ ενδιαφέρουσα. Αναπόδραστα, μερικές ανακοινώσεις προκαλούν μεγαλύτερο ενθουσιασμό στο αναγνωστικό κοινό από άλλες, λόγω της μεγάλης ιστορίας και της εμβέλειας του έργου των καλλιτεχνών, ενώ ορισμένοι εξ αυτών προσκαλούνται στη χώρα με τη συνέργεια ελληνικών εκδοτικών οίκων που δημοσιεύουν τις δουλειές τους και άλλων φορέων. Τέτοια είναι και η περίπτωση του πολυβραβευμένου Frank Quitely, Σκοτσέζου σχεδιαστή υπερηρωικών κόμικς, ο οποίος έχει στο ιστορικό του τίτλους όπως τα New X-Men, We3, All-Star Superman και Batman and Robin και συνεργασίες με συγγραφείς όπως οι Grant Morrison, Warren Ellis και Mark Millar. Ο 54χρονος δραστήριος δημιουργός έρχεται στο AthensCon σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Anubis. Το εξώφυλλο του πρώτου τόμου «Suspiria» του Luca Laca Montagliani, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press. Η Jemma Press από την πλευρά της, φρόντισε να βρίσκεται στη λίστα των φετινών προσκεκλημένων ο Luca Laca Montagliani, ένας πολυπράγμων και δημιουργικός καλλιτέχνης, ο οποίος έχει δημιουργήσει τόσο στον χώρο των κόμικς από τους ρόλους του συγγραφέα, του σχεδιαστή αλλά και του εκδότη, όσο και στη μουσική και το θέατρο. Με τη σειρά εκδόσεων Vintagerotika επιχείρησε να αναβιώσει το κλασικό, ερωτικό ιταλικό κόμικς, παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων τη σειρά της νέας ηρωίδας Suspiria, οι ιστορίες της οποίας θα κυκλοφορούν στα ελληνικά τις ημέρες της εκδήλωσης. Ακόμα, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος θα βρίσκεται στην εκδήλωση η Γαλλίδα εικονογράφος Carla Cohen, η οποία αποτυπώνει με την ιδιαίτερη τεχνοτροπία της με λάδια ζωγραφικής σε καμβά και χαρτόνι πολλές από τις δημοφιλέστερες φιγούρες της ποπ κουλτούρας, όπως η Βαμπιρέλα, η Wonder Woman και η… Χιονάτη, φιλοτεχνώντας εντυπωσιακά εξώφυλλα για γνωστές εκδοτικές εταιρείες. Το βασικό εξώφυλλο του φετινού καταλόγου της εκδήλωσης υπογράφει ο Lucio Parrillo Τα κόμικς της Disney θα εκπροσωπήσει φέτος ο μεγάλος σχεδιαστής κόμικς με παπιά και ποντίκια Vitale Mangiatordi. Ο Ιταλός δημιουργός συνεργάζεται με το περιοδικό «Topolino» εδώ και μία εικοσαετία, έχοντας συμμετάσχει με ιστορίες του στις περισσότερες σύγχρονες σειρές του περιοδικού. Σημαντικότερη θεωρείται η συμμετοχή του στον «Μυστικό Πράκτορα Ντόναλντ Ντακ», αλλά και η δημιουργία ενός ιδιόμορφου άλτερ έγκο στο σύμπαν της Λιμνούπολης, αυτό της Τζένι Μακ Τζετ, αιωνίως υποψήφιας μνηστής του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Η λίστα συνεχίζεται με τον 47χρονο Ισπανό Rafa Sandoval, σχεδιαστή εξωφύλλων και interior art για εταιρείες όπως η DC, η Marvel και η Valiant, με πολλούς διάσημους ήρωες στο ιστορικό του, την Ιταλίδα Laura Braga, γνωστή για τη δουλειά της στο Future State: The Next Batman, με πρωταγωνιστή τον πρώτο Αφροαμερικανό Μπάτμαν, αλλά και συνεργασίες με τίτλους όπως Superior Iron Man, Captain Marvel, The Punisher, Dazzler, Archie Comics, Batman, Superman, Wonder Woman, Harley Quinn κ.ά., τον Ιταλό ζωγράφο, εικονογράφο και γλύπτη Lucio Parrillo, ο οποίος τα τελευταία 15 χρόνια εργάζεται για τις μεγαλύτερες εταιρείες κόμικς και παιχνιδιών όπως η Marvel και η DC, η Dynamite και η Entertainment, ξεχωρίζοντας για τα σχέδιά του με τη Red Sonja και τη Vampirella, αλλά και τις εικονογραφήσεις σε κάρτες των παιχνιδιών Magic the Gathering και Warcraft, καθώς και εσωτερικές εικονογραφήσεις για βιβλία Dungeons & Dragons. Τέλος, ο πολυβραβευμένος συγγραφέας κόμικς, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Fred Van Lente, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους εκδοτικούς κολοσσούς του χώρου (Marvel, DC, Archie Comics, Dark Horse, Boom! Studios, Dynamite Comics και Valitan), ενώ το γκράφικ νόβελ Comic Book History of Comics που συνέγραψε με καλλιτεχνικό συνεργάτη τον Ryan Dunlavey έγινε μπεστ σέλερ και απέσπασε σειρά βραβείων και υποψηφιοτήτων, καθώς και ο Ισπανός σχεδιαστής David Baldeón, που αν και έκανε το ντεμπούτο του στην Ισπανία με το Fanhunter: USA one shot, εργάστηκε για πολλά χρόνια στον τομέα των κινουμένων σχεδίων και του storyboarding, αλλά και σε κόμικς της Marvel και της IDW. Cosplay και κινηματογράφος Στους καλεσμένους συμπεριλαμβάνονται ακόμα η δημοφιλής Ολλανδή cosplayer Lucid Belle, η οποία έχει εμφανιστεί σε μεγάλο αριθμό παρεμφερών εκδηλώσεων σε όλον τον κόσμο ενσαρκώνοντας μερικούς από τους πιο γνωστούς θηλυκούς χαρακτήρες των κόμικς και των βιντεοπαιχνιδιών, αλλά και οι ηθοποιοί Dominique Tripper, γνωστή ως Naomi Nagata στην τηλεοπτική μεταφορά των βιβλίων The Expanse (Syfy/Amazon Prime) και Chris Jaymes, ο οποίος εκτός από τις υποκριτικές του ικανότητες είναι γνωστός για τις συμμετοχές του σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, στη σκηνοθεσία και συγγραφή σεναρίων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το βιβλίο του Sons of Chaos (IDW), του οποίου η κινηματογραφική μεταφορά βρίσκεται στα σκαριά. Τι άλλο θα δείτε ● Δεκάδες εκδοτικές εταιρείες κόμικς και βιβλίων, καθώς και καταστήματα που εξειδικεύονται στα κόμικς και συγγενή είδη, όπως παιχνίδια, φιγούρες κ.λ.π. ● Περισσότερους από 90 Έλληνες καλλιτέχνες κόμικς και εικονογράφησης στο Artist Alley, αλλά και εκατοντάδες cosplayers με ευφάνταστα κοστούμια ● Τον ψηφιακό ωκεανό του σύμπαντος του Avatar, με αφορμή την κυκλοφορία της νέας ταινία Avatar: The Way of Water του James Cameron ● Πλούσιο υλικό από το σύμπαν του Star Wars, σε συνεργασία με την Disney+ και τη Vodafone TV, όπως και την αναπαράσταση της μάχης ενάντια στον Darth Vader στο Bespin σε ένα μοναδικό Photo Op από τη Star Wars Hellenic Academy σε συνεργασία με το 501st Hellenic Outpost ● Την εμβληματική Ferrari 308 GTSi από την τηλεοπτική σειρά Magnum P.I., σε συνεργασία με το Hellenic Motor Museum ● Την έκθεση DUCKS, MICE, REVOLUTION, μία συλλογή έργων από Ιταλούς δημιουργούς Disney κόμικς με αφορμή τη συμπλήρωση 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 ● Θεματικούς διαγωνισμούς γνώσεων, όπως το Anime Quiz του Greek Otaku Radio και τον διαγωνισμό «Το επιτραπέζιο» ● Βιντεοπαιχνίδια γνωστών εταιρειών και πρωτότυπα επιτραπέζια ● Ομιλίες, Q&As και καλλιτεχνικά εργαστήρια από καταξιωμένους δημιουργούς και συντελεστές του κόσμου των κόμικς, των βιντεοπαιχνιδιών, του κινηματογράφου και του φανταστικού 6ο AthensCon Πού: Κλειστό Στάδιο Παλαιού Φαλήρου (Tάε Κβον Ντο), Αθήνα Πότε: Σάββατο 26 και Κυριακή 27 Νοεμβρίου Ώρες λειτουργίας: 10.30-22.00 Είσοδος: 8€ (εισιτήριο ημέρας), 12€ (εισιτήριο διημέρου), Family Pass 29€ (ημέρα) και 44€ (διήμερο) Πάρκινγκ: Δωρεάν Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα: www.athenscon.gr Και το σχετικό link...

Έχουν μείνει τρεις εβδομάδες έως το μεγάλο αυτό φεστιβάλ. Πρέπει λοιπόν, να οργανωθούμε, ούτως ώστε να μπορέσουμε κανονίσουμε μια συνάντηση! Οπότε, ας προτείνουμε μέρος, ώρα και μέρα, αλλά ας δούμε και πόσοι θα είμαστε!

Η τέχνη των κόμικς ήταν ιδιαίτερα εξωστρεφής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με τις εκθέσεις και τα φεστιβάλ να αυξάνονται και να προσελκύουν όλο και περισσότερους επισκέπτες. Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο όλα πάγωσαν. Δέκα φεστιβάλ κόμικς από τα οποία εξαρτάται όχι μόνο η εξέλιξη και η δημόσια εικόνα της τέχνης αλλά και σε μεγάλο βαθμό η οικονομική επιβίωση καλλιτεχνών, εκδοτών και άλλων εμπλεκομένων με την παραγωγή και τη διοργάνωση δεν πραγματοποιήθηκαν και το μέλλον είναι δυσοίωνο. Το «Καρέ Καρέ» ζήτησε από τους διοργανωτές των φεστιβάλ λίγα λόγια για το πώς βιώνουν την απουσία της επαφής με το κοινό και τι προβλέπουν για το μέλλον. Τους ρωτήσαμε ποιες συνέπειες έχει ένας χρόνος χωρίς γεγονότα με φυσική παρουσία τόσο για την τέχνη των κόμικς όσο και για τη διοργάνωσή των φεστιβάλ και πώς θα αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, αν συνεχιστεί, ποια είναι τα σχέδιά τους για το μέλλον αλλά και αν είχαν κάποια οικονομική ή άλλη στήριξη ως τώρα από κάποιον κρατικό ή άλλον θεσμό. Οι απαντήσεις τους, δυστυχώς, δεν κρύβουν ιδιαίτερη αισιοδοξία… Comicdom (φωτογραφία: Ακης Τριανταφύλλου) Comicdom (Αθήνα) Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, συν-διοργανωτής Comicdom Con Athens Μας ανησυχεί πολύ η βιωσιμότητα καταστημάτων και μικρών εκδοτικών, καθώς και ο βιοπορισμός των δημιουργών. Η έλλειψη της φυσικής επαφής πλήττει φυσικά και τη σχέση όλων αυτών με το κοινό. Αντίστοιχα επλήγη και το Comicdom Con Athens καθώς η αναστολή της φιλόδοξης 15ης επετειακής διοργάνωσης έβαλε προσωρινά φρένο στα σχέδιά μας και μας έπληξε οικονομικά και επικοινωνιακά. Ως τώρα έχουμε προβεί σε διαδικτυακές δράσεις όπως το StayCOMICDOM (Απρίλιος και Δεκέμβριος 2020) που προσέφεραν μια ανάσα σε εκδοτικές, καταστήματα και δημιουργούς. Παραμένουμε σε εγρήγορση εξετάζοντας εναλλακτικές με βάση την επιδημιολογική εικόνα και δεσμευόμαστε ότι το Comicdom Con Athens θα επιστρέψει με την πρώτη ευκαιρία, όταν (και όπως) το επιτρέψουν οι συνθήκες. Το υπουργείο Πολιτισμού προσέφερε μια μικρή οικονομική ενίσχυση, την οποία και λάβαμε ως μέλος του Μητρώου Πολιτιστικών Φορέων. AthensCon 2019 AthensCon (Αθήνα) Ανδρέας Πεφάνης, διοργανωτής Το AthensCon και παρεμφερείς εκδηλώσεις ανανεώνουν τις σχέσεις μεταξύ κοινού και δημιουργών κόμικς, ταινιών και video games. Είναι μια σχέση που δίνει χαρά και στις δύο πλευρές και φρεσκάρει την αγάπη για αυτά τα χόμπι. Η απουσία της φυσικής παρουσίας είναι η κύρια αιτία για μειωμένη παραγωγή νέων τίτλων και την εμφάνιση νέων ταλέντων. Δυστυχώς όσο περισσότερο διαρκεί αυτή η κατάσταση πιθανολογούμε πως ο κόσμος θα είναι διστακτικός να επιστρέψει σε εκδηλώσεις με μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με υπομονή και ελπίδα για επιστροφή στον προηγούμενο τρόπο ζωής. Το AthensCon μπορεί άνετα να μεταβεί σε ψηφιακή μορφή. Όμως έτσι χάνεται η άμεση επαφή του κόσμου με τους δημιουργούς που συνήθως είχαν μοναδική ευκαιρία τις εκδηλώσεις για να γνωριστούν από κοντά. Πιθανή λύση είναι η πραγματοποίηση σε ανοιχτούς χώρους και η μεταμόρφωση σε κάτι πιο «υπαίθριο». Δυστυχώς οι εταιρείες διοργάνωσης εκδηλώσεων φαίνεται να έχουν αφεθεί στην τύχη τους καθώς κανένας κρατικός ή μη θεσμός δεν τις έχει υποστηρίξει με κανέναν τρόπο. The Comic Con The Comic Con (Θεσσαλονίκη) Αναστάσιος Λαζαρίδης, διοργανωτής Η βιομηχανία των κόμικς συνέχισε να παράγει τίτλους κατά τη διάρκεια της πανδημίας και δεν υπέστη παρόμοια ζημιά με την κινηματογραφική. Όμως δεν κατάφερε να προωθήσει τις δουλειές της αφού δεν πραγματοποιήθηκαν conventions σε παγκόσμιο επίπεδο. Προσωπικά μας έλειψε η επαφή με το κοινό και τους δημιουργούς. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τις οικονομικές απώλειες για εμάς και τις οικογένειες όσων απασχολούνται στη διοργάνωση. Παρότι μελετήσαμε αρκετές εναλλακτικές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να κάνουμε μεγάλες εκπτώσεις τόσο στην ποιότητα όσο και στη συνολική εμπειρία. Εάν το The Comic Con δεν γίνει σωστά, με την παρουσία κοινού, δημιουργών και διάσημων προσκεκλημένων, δεν θα γίνει καθόλου. Έχουμε πάντως ανοιχτή επικοινωνία με δημιουργούς και είμαστε πανέτοιμοι για διοργάνωση όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Η μοναδική στήριξη που είχαμε είναι αυτή που είχε και οποιαδήποτε άλλη ελληνική επιχείρηση που επλήγη από την πανδημία και παραμένει κλειστή. Comic N' Play (φωτογραφία: Νόπη Ράντη) Comic N’ Play (Θεσσαλονίκη) Πάνος Κρητικός, μέλος της οργανωτικής επιτροπής Πρόκειται για ένα μεγάλο κενό επικοινωνίας. Δεν είναι μόνο το εμπορικό κομμάτι που καθορίζει τη σημασία ενός φεστιβάλ. Είναι οι άνθρωποι και η επαφή, το ξενύχτι και οι μπίρες το βράδυ. Το Comic N’ Play πραγματοποιήθηκε φέτος διαδικτυακά και η έκθεσή μας, «Σκέψεις των Άλλων», τρέχει ακόμα. Φτιάξαμε μια ψηφιακή πλατφόρμα όπου μπορείς να περιηγηθείς σαν να παίζεις βιντεοπαιχνίδι. Μπορείς να δεις την έκθεση και να επισκεφτείς τα ηλεκτρονικά καταστήματα των εκθετών. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να σκεφτούμε δεδομένων των συνθηκών. Δεν υπάρχει κάποια κρατική υποστήριξη. Τα τελευταία χρόνια επιδιώκουμε συνεργασίες με φορείς, όπως φέτος με την Action Aid Hellas και το πρόγραμμα Ciak MigrAction. Αλλά ουσιαστικά βασιζόμαστε σε φίλους, συνεργάτες, συλλογικότητες και ανταλλακτικές υπηρεσίες. Ελπίζουμε να επιστρέψουμε ζωντανά του χρόνου που κλείνουμε τα είκοσι. Μαζί με τα φεστιβάλ «κόπηκε» ένα πολύ καλό momentum για τη σκηνή, μια προσπάθεια πολλών χρόνων και όλοι ελπίζουμε να είναι κάτι προσωρινό. Chaniartoon Festival Chaniartoon Festival (Χανιά) Μάριος Ιωαννίδης, διευθυντής Η διοργάνωση του Chaniartoon 2020 έγινε τον Σεπτέμβριο, μήνα χωρίς καραντίνα αλλά με αρκετούς περιορισμούς. Παρ' όλο που η έκθεση πραγματοποιήθηκε κανονικά, όσες δράσεις δεν μπορούσαν να γίνουν σε φυσικό χώρο αντικαταστάθηκαν με ψηφιακές. Ήταν όμως παραπάνω από εμφανής η μη φυσική παρουσία των καλλιτεχνών. Η επαφή, οι κουβέντες, τα αστεία, τα χαμόγελα, οι ματιές είναι που χτίζουν την ουσία του φεστιβάλ. Από όλα αυτά θα βγουν πολλές φορές και οι ιδέες για τις δράσεις του επόμενου. Αλλά και οι ίδιοι καλλιτέχνες μεταξύ τους θα ανταλλάξουν οπτικές από τις οποίες θα προκύψουν και νέες συνεργασίες. Το ψηφιακό κομμάτι βέβαια κατάφερε να ανοίξει το φεστιβάλ σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Στοχεύουμε να το διατηρήσουμε σε υψηλό επίπεδο καθώς δεν μπορεί να περιοριστεί από την όποια καραντίνα. Κάθε χρόνο το φεστιβάλ στηρίζουν η Περιφέρεια Κρήτης, η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων και ο Δήμος Χανίων. Στην περσινή διοργάνωση είχαμε τη χορηγία και την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Επιπλέον το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος είναι χορηγός του Chaniartoon 2020 αλλά και 2021. Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών (Αθήνα) Ελένη Ορνεράκη, διευθύντρια Κέντρου Εφαρμοσμένων Τεχνών «Ορνεράκης» Το φεστιβάλ είναι η συνεύρεση ανθρώπων με το ίδιο πάθος, των κρυμμένων ηρώων που αποτελούν τον λίθο της ύπαρξης της τέχνης, αυτών που στηρίζουν με την παρουσία τους την τέχνη και δίνουν αυτό που ποθεί ο κάθε εικονογράφος, κάθε καλλιτέχνης. Είναι η στιγμή που το χειροκρότημα θα ακουστεί στους ίδιους, όπως ένας ηθοποιός ανταμείβεται για τη δουλειά του στο τέλος μιας παράστασης. Είναι μοναχική η δουλειά της εικόνας για τους δημιουργούς. Και μεγάλη χαρά η γιορτή που συμβαίνει τόσο σπάνια με τη μορφή ενός φεστιβάλ. Δυστυχώς, τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν υπάρχει ούτε υπήρξε κρατική υποστήριξη για τέτοια δρώμενα. Η στήριξη σε μορφή χορηγίας ήταν και είναι οι παράγοντες που επενδύουν στην παρουσία του κόσμου για να προωθήσουν τα δικά τους προϊόντα. Σίγουρα λόγω της κατάστασης μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα online αλλά το χειροκρότημα; Smass Fest (Αθήνα) Νίκος Γιακουμέλος, Smassing Culture/SmassFest Τα κόμικς – όπως συνολικά ο πολιτισμός – έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα στην Ελλάδα. Κατ’ αναλογία επλήγη και το SmassFest. Αποφασίσαμε όμως να μεταφέρουμε ηλεκτρονικά το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματός του προκειμένου να μη ματαιωθούν εξ ολοκλήρου τα μέχρι τότε σχέδιά μας. Έτσι, παρά την ανυπαρξία εσόδων (αφού το φεστιβάλ είναι η κύρια πηγή τους) επιδιώξαμε να μείνουμε συνεπείς στο ραντεβού μας. Βέβαια, παρά την ανέλπιστα θετική ανταπόκριση του κόσμου, μας έλειψε η ζεστασιά της παρουσίας του που δεν υπήρχε δυνατότητα να την υποκαταστήσει οποιοδήποτε διαδικτυακό event. Προς το παρόν – μη γνωρίζοντας τα δεδομένα του καλοκαιριού – τα φετινά μας σχέδια έχουν παγώσει. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε το καλοκαίρι να έχουμε επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς, όμως αποδείχτηκε ότι γρήγορα κατέρρευσαν τα κυβερνητικά εμβολιαστικά σχέδια (αν δεν ήταν εξ αρχής μόνο δημαγωγικού χαρακτήρα), οπότε τώρα δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε. Drama Comics Festival Drama Comics Festival (Δράμα) Γιάννης Μιχαηλίδης, διοργανωτής, μέλος της οργανωτικής ομάδας «Λευκός Χώρος» Η σκιά της πανδημίας για μεγάλο χρονικό διάστημα αφαιρεί από τους δημιουργούς την ευκαιρία της άμεσης διάδρασης με το κοινό, γεγονός ζωτικό γι’ αυτούς. Ίσως πάλι τους προσφέρει το ερέθισμα να ασχοληθούν με νέες θεματικές. Το νεοσύστατο και γεωγραφικά απομακρυσμένο Drama Comics Festival αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα στις μετακινήσεις καλλιτεχνών-επισκεπτών, καθώς το πλαίσιο των μέτρων ήταν αποκαρδιωτικό. Σε ενδεχόμενη παράταση των προβλημάτων αναζητούνται λύσεις αξιοποίησης της τεχνολογίας αναφορικά με τις παρουσιάσεις έργων και δημιουργών, τις εκθέσεις και τους αφιερωμένους χώρους στους εκδότες. Άψογη χαρακτηρίζεται η ενεργός συνεργασία με το Ιταλικό Ινστιτούτο Αθηνών, με το οποίο στήσαμε εν μέσω πανδημίας την έκθεση του Vittorio Giardino και το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους προσφέρει μια συμβολική, οικονομική βοήθεια, αλλά σημαντική είναι η αρωγή του στη διάθεση των χώρων. LA Comics Festival LA Comics Festival (Λάρισα) Μέλανδρος Γκανάς, οργανωτής Οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Δεν περίμενα όμως αυτή τη δύσκολη περίοδο για να συνειδητοποιήσω ότι το κράτος είναι απρόσωπο και κάποιοι τεχνοκράτες σε ένα υπουργείο, όπως αυτό του Πολιτισμού, δεν κατανοούν τις δυσκολίες τού να δημιουργείς και να παράγεις τέχνη προσπαθώντας να βιοποριστείς από την εργασία σου. Θεωρούν μάλλον πως η ενασχόληση με τις τέχνες πρέπει να είναι απλά ένα χόμπι. Το κράτος δεν μας στήριξε καθόλου, ούτε ως σύλλογο ούτε ως φεστιβάλ. Το ίδιο και η Περιφέρεια Θεσσαλίας, η οποία – μάλλον – είναι μαλωμένη με τον πολιτισμό. Η μόνη βοήθεια που είχε ένα μεγάλο μέρος των εργατών της τέχνης στη Λάρισα ήλθε από την αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών, η οποία δεν αμέλησε να κάνει το έργο που της ανατέθηκε και κατά τη διάρκεια της δυστοπίας που βιώνουμε. Όσο για το μέλλον, πρέπει να ακολουθούμε τις εξελίξεις και να ψάχνουμε εναλλακτικούς τρόπους διάδοσης της τέχνης μας. Προσπαθώ να δω ποιος είναι ο καλύτερος ώστε να γίνει το LACF με κόσμο. Προσωπικά δεν θα μου άρεσε να κάνω ένα online φεστιβάλ, αλλά δεν έχει νόημα τι αρέσει μόνο σε μένα. Cretan Comic Con Cretan Comic Con (Ηράκλειο) Βαγγέλης Χατζηδάκης, διοργανωτής Τα φεστιβάλ λειτουργούν σαν κίνητρο για νέα έργα και εκδόσεις. Με την απουσία φεστιβάλ ο αριθμός των εκδόσεων έχει συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό. Συγκεκριμένα για το Cretan Comic Con, δεδομένου ότι το πρώτο έγινε το 2019, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε στην συνείδηση του κόσμου ως «μια κι έξω» και όχι ως ετήσιος θεσμός που είναι και ο σκοπός μας. Η εναλλακτική των online events αφ' ενός δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα διά ζώσης φεστιβάλ, αφ' ετέρου σε αυτόν τον τομέα τα μεγάλα φεστιβάλ κάνουν πολύ καλή δουλειά καλύπτοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ανάγκες του κοινού, καθιστώντας έτσι κάποια αντίστοιχη προσπάθεια από μικρότερα φεστιβάλ περιττή. Ειδικά για εμάς, αν δεν επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα δεν υπάρχει εναλλακτική. Ως διοργανωτές δεν είχαμε κάποια οικονομική στήριξη. Λάβαμε κάποιες δόσεις της επιστρεπτέας προκαταβολής στη βάση της κύριας δραστηριότητας της διοργανώτριας εταιρείας. Εσχάτως το υπ. Πολιτισμού εξήγγειλε μια οικονομική βοήθεια σε διοργανωτές φεστιβάλ πάσης φύσεως αλλά αφορά μόνο ΜΚΟ, δημόσιους φορείς κ.λ.π., αφήνοντας έτσι διοργανωτές σαν εμάς για άλλη μία φορά απ' έξω. Και το σχετικό link...

Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...

Κόμικς και μπλακ μέταλ μουσική. Σατανιστές και οικογενειάρχες. Γκοθάδικη μαυρίλα και καρτουνίστικο χιούμορ. Το τελευταίο κόμικ του JP Ahonen, δημιουργού κόμικς από το Τάμπερε της Φινλανδίας και πατέρα τριών παιδιών, είναι γεμάτο αντιθέσεις και γεφυρώματα. Ο λόγος για το Belzebubs, μία σειρά κόμικς που ξεκίνησε διαδικτυακά το 2016 και πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την έντυπη μορφή της στα ελληνικά, από την Jemma Press. Στις σελίδες του παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή μιας οικογένειας μπλακμεταλλάδων. Πεντάλφες, αίματα, δαίμονες, δυνατή μουσική και, φυσικά, πολύ μέικ-απ. Τα στερεοτυπικά αστεία για την οικογενειακή συμβίωση διαπλέκονται ευφάνταστα με αυτά για τον σατανισμό και τους μεταλλάδες χάρη στο καλό και αυθόρμητο χιούμορ του Ahonen. Ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στο κόμικ έδωσε η δημιουργία ενός μουσικού βίντεο κινουμένων σχεδίων σε συνεργασία με τη Century Media Records, το Blackened Call, στο οποίο οι ήρωες παίρνουν ζωή, ενώ τον Μάρτιο θα κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ του φανταστικού συγκροτήματος. Όταν ρωτάς τον δημιουργό τους ποιοι παίζουν στ’ αλήθεια, απαντάει «οι χαρακτήρες», δημιουργώντας το μυστήριο ενός incognito συγκροτήματος, στα χνάρια των Gorillaz. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η ασπρόμαυρη χάρτινη μπάντα αγαπήθηκε τόσο από κομιξάδες όσο και από μεταλλάδες. Τον τελευταίο χρόνο το Belzebubs μεταφράστηκε – εκτός από τα ελληνικά – στα γαλλικά, τα ισπανικά και τα αγγλικά, ενώ βρίσκονται στα σκαριά οι ιταλικές και νορβηγικές εκδόσεις.Ο JP Ahonen βρέθηκε στην ελληνική πρωτεύουσα στο πλαίσιο του AthensCon 2018, όπου είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τον ίδιο και το έργο του. Εξ όσων γνωρίζω ήταν δική σου επιδίωξη να εκδοθεί το βιβλίο στην Ελλάδα. Τι προσδοκίες είχες από την ελληνική αγορά; Ήξερα ότι η Ελλάδα είναι μία «heavy metal» χώρα, ότι υπάρχει μεγάλη metal κουλτούρα εδώ, οπότε πίστευα ότι άξιζε τον κόπο να δοκιμάσω. Φυσικά, επιφυλάξεις για το μέγεθος και τη δύναμη της αγοράς υπήρχαν. Απ’ την άλλη, στη Φινλανδία σπάνια πουλάμε πάνω από 1.000 αντίτυπα. Η αγορά εκεί είναι πολύ μικρή – είμαστε 5,5 εκατομμύρια, σχεδόν όσοι στην Αθήνα. Και απ’ αυτούς, πόσοι να ασχολούνται με κόμικς; Τα φινλανδικά δεν είναι και καμιά διεθνής γλώσσα, οπότε πρέπει να λάβεις δράση για να επεκταθείς. Προερχόμενος από μια τέτοια αγορά, η άφιξη στην ελληνική ήταν για μένα ακριβώς αυτό: μία καλή επέκταση. Ήμουν κολλημένος στο τραπέζι μου όλη την ώρα επειδή ο κόσμος δεν σταματούσε να έρχεται! Πραγματικά, η ανταπόκριση και ο ενθουσιασμός των Ελλήνων αναγνωστών με συνεπήραν. Ήλπιζα να πουληθούν μερικά βιβλία, αλλά ότι θα υπογράφω για δύο μέρες σερί; Έχω την εντύπωση ότι σπάσαμε το ρεκόρ πωλήσεων της Jemma Press στα conventions! Πριν περάσουμε στο έργο, ας σταθούμε λίγο στον δημιουργό. Πότε ξεκινά η επαφή σου με τα κόμικς; Κόμικς διάβαζα από τα 13 μου, κατά βάση γαλλοβελγικά, όπως ο Τεν Τεν και ο Αστερίξ. Εστίαζα όμως περισσότερο στο εικαστικό κομμάτι παρά στην ιστορία καθαυτή. Μου άρεσε πάντα να σχεδιάζω. Επαγγελματικά ξεκίνησε μάλλον στα 22, όταν έκανα πρακτική σε μία τοπική εφημερίδα. Ένας εκδότης έριξε την ιδέα για ένα κυριακάτικο στριπ και εγώ προσποιήθηκα πως έχω ήδη κάτι έτοιμο, ενώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι να κάνω! Απλά βλέπεις μια ευκαιρία και την αρπάζεις. Δεκαπέντε χρόνια μετά, αυτό το πρώτο μου κόμικ στριπ (Villimpi Phjola) που διηγείται με χιουμοριστικό τρόπο την καθημερινότητα και τις ανησυχίες των σύγχρονων εικοσάρηδων για σπουδές, δουλειά, φλερτ, υπάρχει ακόμα κάθε Κυριακή στην εφημερίδα. Ο JP Ahonen στο AthensCon 2018 Και με τη metal; Στα 13 επίσης, όταν επιχείρησα να εξερευνήσω τη metal και να παίξω κιθάρα ο ίδιος. Την ανακάλυψα παρέα με το φίλο μου KP Alare, με τον οποίο μάλιστα γράψαμε το γκράφικ νόβελ Perkeros (Sing no Evil) – είμαστε μαζί από την πρώτη δημοτικού, και περάσαμε όλα τα στάδια παρέα: κόμικς, metal, κιθάρα, τροφοδοτούσαμε ο ένας τα ενδιαφέροντα του άλλου. Από τότε ακόμα, η metal ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, όμως, έπρεπε να διαλέξω: μουσική ή σχέδιο. Σπούδασα Γραφιστική στο Πανεπιστήμιο της Λαπωνίας και δεν είχα έκτοτε καθόλου χρόνο να συνθέσω ή να παίξω κιθάρα. Ξεκίνησα παράλληλα να βγαίνω, να φλερτάρω, να πίνω, να ζω φοιτητικά. Και σκούριασα. Πάντα ήταν, όμως, μία μεγάλη επιρροή στο έργο μου, καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλός μου. Aπόσπασμα από το κόμικς «Perkeros» Κι έτσι φτάνουμε στο Belzebubs. Πώς προέκυψε η ιδέα για μία ιστορία που πραγματεύεται την καθημερινότητα μιας οικογένειας... μπλακμεταλλάδων; Αφού τελείωσα το προηγούμενο γκράφικ νόβελ, γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί και είχα πήξει στη δουλειά. Έπασχα από το σύνδρομο burn-out και από κατάθλιψη. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, συνεπώς δεν μπορούσα να πάρω άδεια. Γι’ αυτό συνέχισα να δουλεύω, αλλά ήμουν αρκετά δυσλειτουργικός. Πολλή πίεση. Σιγά σιγά έχανα την όρεξη να γράψω και να σχεδιάσω, μπλόκαραν όλα. Τότε σκέφτηκα ότι, είτε θα τα παρατήσω, γιατί δεν υπάρχει νόημα να πηγαίνω στο στούντιο και να κοιτάω το ταβάνι, είτε θα βρω έναν τρόπο να ηρεμήσω. Εκείνη την περίοδο είδα αρκετούς φίλους να συμμετέχουν στο Inktober*. Μου φάνηκε καλή ευκαιρία για να χαλαρώσω καλλιτεχνικά και να φτιάξω κάτι πιο ακατέργαστο και αυθόρμητο. Επηρεασμένος από την προηγούμενη δουλειά μου, χρησιμοποίησα εξαρχής δύο τύπους που παίζουν black metal μουσική. Παρέμεινα σε αυτό το πλαίσιο, διανθισμένο με στοιχεία σατανισμού, όλο τον μήνα, γιατί το βρήκα διασκεδαστικό και ξεκούραστο. Εν τέλει δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το Inktober, έκανα γύρω στα 20 σχέδια για τα οποία δέχτηκα θετικά σχόλια. Αποφάσισα τότε να φτιάξω κάτι πιο ολοκληρωμένο στο ίδιο στιλ και να ξεκινήσω να το ανεβάζω online σε εβδομαδιαία βάση, περισσότερο σαν αυτοθεραπεία παρά σαν δουλειά. Έτσι γεννήθηκε το Belzebubs. Πιστεύεις ότι το internet προσφέρεται περισσότερο για να δημοσιεύει κανείς τη δουλειά του; Δουλεύει καλύτερα, ναι, τουλάχιστον για μένα. Μου αρέσει η αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες: κάνουν σχόλια, βλέπω τι τους αρέσει, τι όχι. Δημιουργούνται αστεία στο κόμικ, παρατείνονται και ανανεώνονται στα σχόλια. Έχει πολύ χαβαλέ. Σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, είναι θετικό πως δεν υπάρχουν απαράβατες προθεσμίες, όπως στην εφημερίδα. Δεν υπάρχει επίσης περιορισμός στο μέγεθος ή το φορμά, κάτι με το οποίο μου αρέσει να παίζω. Το σημαντικότερο όμως ήταν οι ανεξάντλητες δυνατότητες που προσφέρει το μέσο για να ταιριάξεις το κόμικ με τη μουσική ή με το animation. Τι κοινά έχουν οι κομιξάδες και οι μεταλλάδες; Οι περισσότεροι μουσικοί είναι nerds. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στα μάτια μου από την εφηβεία ακόμα. Από τα 16 μου ήθελα να κάνω ένα κόμικ για τη metal μουσική. Πάντα είχα τα κομμάτια του παζλ στα χέρια μου και επιτέλους κατάλαβα πώς να τα ταιριάξω. Στο Belzebubs γινόμαστε μάρτυρες ενός ετερόκλητου θεματολογικού παντρέματος: σατανισμός και black metal από τη μία, οικογενειακές ιστορίες από την άλλη. Παίζεις πολύ με τα στερεότυπα και των δύο πλευρών. Ειλικρινά, αισθάνομαι πως οι χαρακτήρες γράφουν τον εαυτό τους. Σε μεγάλο βαθμό είναι αυτοσχέδιοι. Είναι πράγματι αρκετά στερεοτυπικοί στις συμπεριφορές τους, αλλά κάθε τόσο εισάγω νέα χαρακτηριστικά και τους διαμορφώνω κατά το δοκούν. Είναι πολύ διασκεδαστικό. Κάποιοι χαρακτήρες εμφανίζονται σε ένα στριπ και η έκπληξή μου δεν είναι μικρότερη από αυτή των αναγνωστών. Τη μία μέρα στην οικογένεια υπήρχε ένα παιδί και την επόμενη μάθαμε ότι υπήρχαν δύο! Όπως καταλαβαίνεις, δεδομένου πως το Belzebubs ξεκίνησε σαν ένα πρότζεκτ αυτοθεραπείας, ήταν αναμενόμενο να μην είμαι τόσο σχολαστικός: δεν έκατσα να επεξεργαστώ το γενεαλογικό δέντρο. Υπάρχουν πολλές ιδέες για το πού θέλω να φτάσω, αλλά το πώς το κρατάω σαν έκπληξη ακόμα και για τον εαυτό μου. Και στο εικαστικό σκέλος όμως βλέπουμε ένα ιδιαίτερο πάντρεμα, από την άποψη του συνδυασμού των γκοθ στοιχείων με ένα πλαστικό, καρτουνίστικο σχέδιο. Μου αρέσουν οι αντιθέσεις. Βρίσκω τον συγκεκριμένο συνδυασμό αρκετά αστείο, αλλά και τολμηρό. Πολλοί φανατικοί έχουν πρόβλημα με αυτό, αλλά από την άλλη οφείλεις να μην περιορίζεσαι από τις όποιες – πιθανές ή εκπεφρασμένες – αντιδράσεις. Οι φανατικοί της black metal ή οι σατανιστές δεν τρελαίνονται να τους απεικονίζεις να κάνουν χαζομάρες, όπως να κόβουν κεφάλια αγγέλων ή να παίζουν ντόμινο με ταφόπλακες. Τι να περιμένουμε από σένα το επόμενο διάστημα; Ετοιμάζω το δεύτερο μουσικό βίντεο των Belzebubs για τον Φεβρουάριο, ενώ τον Μάρτιο λογικά θα κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ της μπάντας. Παράλληλα έχω καταπιαστεί και με την εικονογράφηση ενός βιβλίου Ιστορίας. Γενικά, πρέπει να οργανωθώ γιατί το πρόγραμμά μου δεν βγάζει κανένα νόημα, τρέχω διαρκώς να προλάβω προθεσμίες. Χαίρομαι πάντως που η δουλειά μου είχε αυτήν την απρόσμενη επιτυχία. Η μεγαλύτερή μου ανταμοιβή είναι η αγάπη που δείχνει ο κόσμος. * Διαδικτυακό «παιχνίδι» κατά το οποίο σχεδιαστές απ’ όλο τον κόσμο κοινοποιούν στα μέσα δικτύωσης ένα σκίτσο με μελάνι τη μέρα, καθ’ όλη τη διάρκεια του Οκτώβρη. Και το σχετικό link...

Οι Belzebubs είναι μια άκρως ιδιάζουσα περίπτωση στο black metal κύκλωμα, αφού όλα ξεκίνησαν μέσω ενός κόμικ, σε μια από τις σημαντικότερες χώρες του ακραίου ήχου, τη Φιλανδία. Το φανταστικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, φαινόμενο των Belzebubs, κυκλοφόρησε το πρώτο του single φέτος το καλοκαίρι, και ο πατέρας τους, θα βρίσκεται στις 1 και 2 Δεκεμβρίου στο Athenscon. Το Metal View μίλησε με τον JP Ahonen, για όλα τα μυστικά πίσω από το εικονικό του συγκρότημα και την black metal οικογένεια που αποτελούσε υποσυνείδητα ένα εφηβικό όνειρο. - Πρώτα απ'όλα, θα ήθελα να σε ρωτήσω, πως προέκυψε η αγάπη σου για τον extreme metal ήχο; Είμαι μεταλλάς από την ηλικία των 12-13 περίπου. Ξεκίνησα αρχικά με κάποια thrash και doom metal ακούσματα και στη συνέχεια ασχολήθηκα γρήγορα σε πιο progressive υλικό το οποίο εν μέρει με βοήθησε στη τέχνη μου και τον τρόπο σκέψης μου από τότε. Πιστεύω πως το black metal και το death metal μπήκαν στη ζωή μου πιο έντονα όταν ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο graphic novel μου Sing No Evil, ή αλλιώς, Perkeros στα Φιλανδικά. - Λίγα χρόνια πριν, ξεκίνησες κάποια black metal σχέδια με το όνομα Belzebubs, πώς αποφάσισες να δημιουργήσεις μια εικονική μπάντα με τους χαρακτήρες του comic σου; Υποθέτω ότι ήταν πάντα στο dna μου, καθώς ο συνδυασμός μουσικής και κόμικς ήταν ένα όνειρο που είχα από πολύ μικρός. Βέβαια αυτό δε δούλεψε αφού όταν ξεκίνησα εστιάστηκα περισσότερο στην εικονογράφηση και τα κόμικς και είχα πολύ λίγο χρόνο για να ασχοληθώ με συνθέσεις ή να παίξω κιθάρα. Ακόμα και με το Belzebubs, η πρώτη ιδέα αποτελούταν από κάτι πιο απλοϊκό, όπως ένα κλιπάκι 20 δευτερολέπτων με μια χαζή μουσική που θα έφτιαχνα εγώ ή κάποιοι φίλοι μου, μουσικοί. Βέβαια, όταν οι Belzebubs έγιναν viral, σκέφτηκα μήπως μπορεί να ενδιαφερθεί κανείς για κάτι πιο σταθερό και προγραμματισμένο, κι έτσι εδώ είμαστε τώρα. - Για τη δημιουργία των Belzebubs, επηρεάστηκες καθόλου από τους Dethklok; Όχι. Βέβαια έχω έναν φίλο που εργαζόταν πάνω στο Metalocalypse αλλά ποτέ δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν χαχαχα. Την πρώτη φορά που έμαθα για το συγκρότημα ήταν όταν με ρώτησε ο κιθαρίστας μας αν παρακολουθούσα τη σειρά κτλ. Έχω δει μόνο δύο από τα βίντεο κλιπ τους αλλά ποτέ δεν το παρακολούθησα παραπάνω. Πιθανώς για το καλό μου, ώστε να επικεντρωθώ στο πλάνο μας. - Φέτος οι Belzebubs κυκλοφόρησαν το single "Blackened Call", ποια είναι η ανταπόκριση των metalheads μέχρι στιγμής; Δεν ξέρω, αλήθεια. Όπως είπα, μου αρέσει να έχω το κεφάλι κάτω και να επικεντρώνομαι στη δημιουργία ενός, όσον το δυνατόν, ακόμα καλύτερου υλικού χωρίς να νοιάζομαι και να ανησυχώ με το σε ποιους αρέσει και σε ποιους όχι. - Είσαι και εσύ μήπως κάποιο μέλος των Belzebubs; Όχι, η μπάντα αποτελείται αποκλειστικά από τους Sløth, Obesyx, Hubbath and Samaël. - Υπάρχουν σχέδια για κάποιο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Belzebubs; Αυτή την περίοδο γίνεται η μίξη και αναμένεται η κυκλοφορία στα τέλη του Μαρτίου. Όλες οι δημοσιεύσεις που μπορεί να δει ο κόσμος θα είναι στο site μας, belzebubs.com, καθώς και στα social media, όπως στο http://www.facebook.com/belzebubsofficial. - Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας από τους Belzebubs; Τους αγαπώ όλους πραγματικά. Μου αρέσει όλο το cast, γιατί υπάρχει ποικιλία και μίξη σε κάθε μια περσόνα, που θέλω να παίζω με τους χαρακτήρες τους, ρίχνοντας λίγο φως στο πίσω μέρος του μυαλού τους, τα επτασφράγιστα μυστικά τους, τις ελπίδες και τα όνειρα που έχουν. Υπάρχει ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου σε κάθε μία περσόνα ξεχωριστά. - Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη θα βρίσκεσαι στο Athenscon. Τι να περιμένουμε σε αυτό; Ναι ανυπομονώ! Θα βρίσκομαι εκεί με την ευκαιρία της ελληνικής έκδοσης του πρώτου τόμου των Belzebubs από τη Jemma Press. Θα έχουμε κάποια cool giveaways στο περίπτερο Β33 και θα υπογράφω και βιβλία φυσικά. Επίσης, σκέφτομαι να φέρω και κάποιο merch των Belzebubs μαζί μου. - Γνωρίζεις κάτι σχετικά με την ελληνική σκηνή; Όχι πολύ, αλλά μ'αρέσουν οι A Diadem of Dead Stars. Νομίζω είναι ελληνική σωστά; Φυσικά πάντα είμαι πρόθυμος να ακούσω μερικές προτάσεις! - Σχετικά με τα comics, ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια; Όου, αυτή είναι μεγάλη ερώτηση. Νομίζω ο βασικός στόχος θα συνεχίσει να είναι τα κόμικς και τα δικά μου projects. Αυτή τη στιγμή συνεχίζω και ασχολούμαι με διάφορα ανεξάρτητα έργα για να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Συνεχίζω φυσικά με το Belzebubs, κι έχω και ένα ακόμη κόμικ, κάθε εβδομάδα σε μια τοπική Κυριακάτικη εφημερίδα στη Φιλανδία, το Villimpi Pohjola. Αυτές είναι προς το παρόν και οι δυο μεγαλύτερες προτεραιότητες στο έργο μου. - Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη, οι τελευταίες λέξεις είναι δικές σου... Σε ευχαριστώ κι εγώ για τη φιλοξενία. Ελπίζω παιδιά να σας δω στο Athenscon! Και το σχετικό link...

AthensCon, το μεγαλύτερο ΦΕΣΤΙΒΑΛ COMICS στην Αθήνα! Το περίπτερο του Solaris θα φιλοξενήσει τον Πέτρο Παπαδόπουλο και το comic του «Αγάπη & Τσιρίδα» για υπογραφή αντιτύπων και μια παρουσίαση έκπληξη! • Σάββατο, 1/12/2018, ώρα 12:00 - 2:00μμ • Κυριακή, 2/12/2018, ώρα 12:00 - 2:00μμ Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα: http://tsirida.wordpress.com/

Ανήκει στην πιο δυναμική γενιά δημιουργών κόμικς με τους ήρωες του Disney στην γειτονική Ιταλία, αυτή που πρωταγωνίστησε στην «επανάσταση» του είδους με πρωτοποριακές δημιουργίες όπως οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ (PKNA) και το Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος (Mickey Mouse Mystery Magazine). Αιρετικός, με το βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς το μέλλον, ο Claudio Sciarrone έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επαναπροσέγγιση του κλασικού Disney κόμικ, με το φουτουριστικό του σχέδιο και τη δημιουργία ιστοριών που ξεχωρίζουν, τόσο από άποψη περιεχομένου όσο και από άποψη τεχνοτροπίας. Στις ιστορίες του, η επιστημονική φαντασία και τα ψηφιακά μέσα κυριαρχούν. Ξεκίνησε να συνεργάζεται με το περιοδικό-ναυαρχίδα της Ιταλικής Disney, Topolino, το 1992, και από τότε μέχρι σήμερα σχεδιάζει ιστορίες με πάπιες και ποντίκια. Και όχι μόνο. Έχει φιλοτεχνήσει επίσης την «κομιστική» διασκευή αρκετών κινηματογραφικών ταινιών της εταιρείας, όπως η Χαμένη Ατλαντίδα, το Μπαμπούλας Α.Ε., το Nemo και το Wall-E. Ιστορίες του έχουμε δει πολλές φορές στην Ελλάδα, σε πολλά περιοδικά. Από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες αποτελεί το αυτοτελές άλμπουμ Slam Duck, μία ιστορία μπασκετικού περιεχομένου με πρωταγωνιστές τα τρία ανιψάκια. Επίσης, αξίζει να αναφερθούν, εκτός από τη συμμετοχή του στις σειρές που αναφέρονται στην εισαγωγή, Οι Χρυσοί Κύκλοι της Ατλαντίδας, μία ιστορία με έντονο ελληνικό άρωμα, η διασκευή του Δον Κιχώτη με πρωταγωνιστή τον Γκούφυ και η Νέα Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ, εμπνευσμένη από την κλασική, ομότιτλη (χωρίς το «νέα») ιστορία. Το τελευταίο διάστημα, ασχολείται με ένα πιο… ενήλικο πρότζεκτ, με τον τίτλο Ugly Duckling. Ο τίτλος, βέβαια, είναι παραπλανητικός. Ο Claudio Sciarrone ήταν ένας από τους καλεσμένους του AthensCon 2017, της μεγαλύτερης εκδήλωσης για κόμικς στην Ελλάδα, που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβρη. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. JohnnyMZ: Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς σου φάνηκε η εκδήλωση, ο κόσμος, η Ελλάδα… Claudio Sciarrone: Να πω την αλήθεια, την Ελλάδα δεν την έχω δει ακόμα. (γέλια) JohnnyMZ: Πράγματι… Φαντάσου τη για τις ανάγκες της συνέντευξης! (γέλια) C.S.: Απ’ ό,τι έχω δει μέχρι τώρα, καλή φαίνεται! Ο κόσμος ήταν πολύ φιλόξενος, χαμογελαστός, εγκάρδιος, σίγουρα ήταν μία εμπειρία που θα μου άρεσε πολύ να επαναλάβω. Ο χώρος επίσης ήταν εκπληκτικός, πολύ καλά οργανωμένος και για να πω την αλήθεια, εξεπλάγην από την ποιότητα και το επίπεδο των καλεσμένων. Ήταν πολύ «μεγαλύτεροι» από αυτούς που έχω γνωρίσει 20 χρόνια τώρα, για παράδειγμα, στο Lucca (σ.σ. το μεγαλύτερο ιταλικό comics convention). Επίσης μου άρεσε πως επικεντρώνεται πραγματικά στα κόμικς, σε αντίθεση με αυτές τις μεγάλες εκδηλώσεις όπως το San Diego, που επικεντρώνονται σταδιακά στις τηλεοπτικές σειρές και τον κινηματογράφο. Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω σε τέτοιες εκδηλώσεις, οι ισορροπίες ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Επίσης, λόγω του μεγέθους και της ποικιλίας, πολύ συχνά πρέπει να είσαι πολύ επιλεκτικός στο τι θα δεις: βλέπεις 1 αλλά χάνεις 200. Αυτού του τύπου οι διαστάσεις μου φαίνονται οι σωστές, προκειμένου επίσης να έχεις τη δυνατότητα να γνωριστείς με τους συντελεστές και τους υπόλοιπους συναδέλφους σου. Εδώ, όπως μου συμβαίνει, παραδείγματος χάριν, και στο Napoli Comic Con, όλοι οι καλεσμένοι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, συζητούσαμε στο πρωινό, είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και, ποιος ξέρει, κάποιες μελλοντικές συνεργασίες. JohnnyMZ: Εργάζεσαι για την Disney εδώ και 25 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, φαντάζομαι η εξέλιξη ήταν μεγάλη, τόσο η δική σου όσο και του χώρου. C.S.: Πέρα από την εξέλιξη στην τεχνική (από τον παραδοσιακό τρόπο στον ψηφιακό), βασική θεωρώ την εξέλιξή μου ως επαγγελματία. Μέσα από τις σελίδες του Topolino, έμαθα να σχεδιάζω πολύ καλά και να περάσω και σε άλλα είδη σχεδίου, όπως το πιο ρεαλιστικό. Από παιδί διάβασα και αγαπούσα τα κόμικς του Disney, στην πορεία ήρθαν και οι ταινίες, στο Λύκειο και πιο ενήλικα κόμικς, όπως ο Dylan Dog… Ωστόσο, γενικά οι καλλιτεχνικές μου επιρροές δεν είναι τόσο πολύ τα κόμικς, όσο οι ταινίες. Αν ήθελα να εξασκηθώ στην αποτύπωση, για παράδειγμα, εκφράσεων τρόμου, θα έβλεπα ένα θρίλερ και όχι ένα αντίστοιχο κόμικ. Για ένα διάστημα, μάλιστα, σκεφτόμουν να ασχοληθώ στην παραγωγή ειδικών εφέ για ταινίες, σε μία εποχή που αυτός ο τομέας δεν κυριαρχούταν τόσο πολύ από τα ψηφιακά μέσα. Ήρθε όμως, ευτυχώς, η δουλειά στην Disney και, νομίζω πως, μετά από τόσα χρόνια έχω καταφέρει να κυριαρχήσω αυτό το μέσο. Δεν έχω πλέον άγχος για το οπτικό αποτέλεσμα, συγκεντρώνομαι στην ιστορία και μου βγαίνουν όλα φυσικά. Σαν έναν τραγουδιστή που έχει χρόνια στη σκηνή. Με τη διαφορά ότι στο τραγούδι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και το συναίσθημα, όχι μόνο η τεχνική. Θεωρώ λοιπόν πως η δουλειά μου είναι να αφηγούμαι ιστορίες, χρησιμοποιώντας το κόμικ ως μέσο. Όπως λέω συχνά, τα κόμικς είναι το πιο «φτηνό» εργαλείο για να διηγηθείς ιστορίες, αν είχα 500 εκατομμύρια δολάρια θα δοκίμαζα να κάνω μία ταινία. Συνεπώς, δεν ανταγωνίζομαι τους συναδέλφους μου για το ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο σε επίπεδο τεχνικής, δεν αισθάνθηκα ποτέ τον ανταγωνισμό, γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ σχεδιαστής κόμικς.Προσπαθώ απλά να αφηγηθώ μια ιστορία στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου. Δεν πήγα σε σχολή κόμικς, δεν είχα ποτέ την κουλτούρα των κόμικς – ναι, έχω αγοράσει πολλά, αλλά για να διασκεδάσω, όχι για να μάθω να σχεδιάζω, να αντιγράψω ένα στυλ… Μου άρεσε πολύ ο Crepax, ειδικά η Valentina του ήταν από τα πιο αισθησιακά κόμικς που έχω αντικρίσει. Νομίζω ότι η διαφορά του με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του χώρου είναι πως, ενώ οι τελευταίοι δοκιμάζονται σε διαφορετικά είδη κάθε φορά, εκείνος έκανε ένα πράγμα, αλλά το έκανε σε απίστευτο επίπεδο. Επίσης ήξερε να διηγείται, και επικεντρωνόταν εκεί. Πολλοί, ελλείψει αυτής της ικανότητας, προσπαθούν να γεμίσουν τη σελίδα τους για να κρύψουν αυτήν τους την αδυναμία, αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνουν. Είναι σα να λες ένα ανέκδοτο και να μη γελάει κανείς. JohnnyMZ: Η στιγμή που εντοπίζω την αλλαγή στο σχέδιό σου, όταν αυτό διαμορφώνεται και ξεκινά να γίνεται αναγνωρίσιμο, είναι η περίοδος των PK και του Mickey Mouse Mystery Magazine. Σχέδιο με τη Λύλα, κεντρικό χαρακτήρα της σειράς PK. C.S.: Σωστά. Δούλευα ήδη 4 χρόνια για την Disney, και είχα αρχίσει σιγά-σιγά να ξεθαρρεύω. Στην αρχή μου ανέθεταν πολύ σύντομες ιστορίες, τις ξεκινούσα Παρασκευή και τις τελείωνα Δευτέρα. Δεν υπήρχαν περιθώρια για τη φαντασία μου, ήταν πολύ γρήγορες. Για καλή μου τύχη, τις έβλεπα μία βδομάδα μετά τυπωμένες και μπορούσα να δω πόσο χάλια ήταν το σχέδιό μου. Γιατί οι περισσότεροι σχεδιαστές που φτιάχνουν μεγάλες ιστορίες, τις κάνουν και δημοσιεύονται μετά από 6, 8 μήνες, ίσως και ένα χρόνο. Στο μεταξύ, φτιάχνουν κι άλλες. Και κάνουνε λάθη. Τα ίδια λάθη διαιωνίζονται και στις επόμενες ιστορίες, και περνάει καιρός μέχρι να τα δουν και να τα αλλάξουν. Ενώ όταν οι ιστορίες σου, αν και μικρές, δημοσιεύονται τόσο σύντομα, η συνειδητοποίηση έρχεται πολύ πιο γρήγορα. Έτσι έμαθα να σχεδιάζω. Οι ιστορίες του PK, από την άλλη, ήταν μεγάλες ιστορίες, στις οποίες είχα μπόλικο χρόνο να δουλέψω – περίπου ένα μήνα για κάθε ιστορία. Πρώτα έπρεπε να εντρυφήσω στους νέους ήρωες, το καινοτόμο περιβάλλον, ώστε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να το αισθανθώ κάτι «δικό μου». Μετά, άρχισα να το εμπλουτίζω με τα δικά μου ερεθίσματα, κυρίως από anime: λίγο Ghost in the Shell, λίγο Evangelion, λίγο Cowboy Beebop… αλλά και πιο κλασικά, όπως η Lara Croft. JohnnyMZ: Τι ήταν αυτό που έκανε το PK τόσο επιτυχημένο; C.S.: Τα θέματά του. Έβαζε τόσο φυσικά το στοιχείο του sci-fi, το αντιμετώπιζε σχεδόν με ακαδημαϊκή ευλάβεια. Αν και πρόκειται για μία φανταστική ιστορία, έδινε βάρος στην ορθότητα των θεωριών φυσικής, στη μηχανική, στα ταξίδια στο χρόνο… Ο Alessandro Sisti, ο σεναριογράφος που επιμελούταν αυτού του κομματιού, είχε δεχτεί πολλά κοπλιμέντα από ακαδημαϊκούς για το πώς ενέτασσε και παρουσίαζε τα ταξίδια στο χρόνο, βάσει ερευνών. Επίσης, η εικαστική εγγύτητα με τα αμερικανικά κόμικς που διάβαζε ο κόσμος εκείνη την περίοδο. Υπήρχε μία πειραματική διάθεση, που έπιασε. JohnnyMZ: Η διασκευή στο χαρτί ταινιών της Disney/Pixar, περιορίζει τη «σκηνοθετική» ελευθερία του σχεδιαστή, ή αντίθετα τη διευκολύνει, αφού υπάρχει κάποιο διαθέσιμο σημείο αναφοράς; C.S.: Είναι μία ιδιαίτερη κατάσταση, γιατί όταν μας αναθέτουν τις ιστορίες που πρόκειται να διασκευάσουμε, δεν έχουν βγει ακόμα! Επομένως, μας δίνουν μία προσαρμογή του σεναρίου της ιστορίας σε κόμικ. Από εικόνες, έχουμε μόνο τις απεικονίσεις των χαρακτήρων και κάποια βασικά φόντα. Στην πορεία, έρχονται και κάποιες πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ιστορίας, που πρέπει να αποδοθούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για δύο πολύ διαφορετικά μέσα. Στην ταινία, υπάρχει μία συνεχής ροή στην οθόνη. Στο κόμικ, πρέπει να εξισορροπείται το κάθε καρέ και η κάθε σελίδα, εικαστικά και σκηνοθετικά. Άλλοι σχεδιαστές προτιμούν να το αντιμετωπίζουν με πιστή αντιγραφή, σαν ένα είδος «φωτορομάντζου». Εγώ θεωρώ τη δική μου προσέγγιση πιο δημιουργική, αφού σου επιτρέπει να διερευνάς τρόπους απόδοσης συναισθημάτων που στην ταινία μπορεί να έρθουν, για παράδειγμα, από τη μουσική, με τα – σαφώς πιο περιορισμένα – μέσα του κόμικ. JohnnyMZ: Πριν ένα χρόνο, κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα άλμπουμ με την ιστορία σου Slam Duck, η μοναδική πολυσέλιδη ιστορία σου που κυκλοφόρησε ως αυτοτελές τεύχος στην Ελλάδα. C.S.: Συνήθως, τις ιστορίες που φτιάχνουμε τις αναθέτει η σύνταξη του περιοδικού Topolino στον καταλληλότερο σχεδιαστή. Στην περίπτωση του Slam Duck, η ιστορία μου ανατέθηκε απευθείας από την Walt Disney Company. Ήρθαν σε επαφή με εμένα και τον Francesco Artibani, το σεναριογράφο, και μας ζήτησαν να φτιάξουμε αυτήν την ιστορία. Αρχικά έπρεπε να μελετήσω τους νέους χαρακτήρες και τις ομάδες του πρωταθλήματος. Η ιστορία προοριζόταν για το αθλητικό περιοδικό ESPN της Disney στην Αμερική, ενώ υπάρχει σχέδιο, πέρα από το μπάσκετ, να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα αθλήματα: ράγκμπι, ποδόσφαιρο κλπ. Ήθελαν λοιπόν μία «παγκόσμια» ιστορία για το μπάσκετ, με αναφορές σε πραγματικούς συντελεστές (ομάδες, παίκτες, κόουτς) του NBA. Αφού την ετοιμάσαμε, υποχρέωσαν και όλους τους συνεργάτες τους στις εκδόσεις ανά τον κόσμο να την τυπώσουν, γιατί ακριβώς θέλανε να την προωθήσουν. JohnnyMZ: Ο τίτλος της ιστορίας είναι διασκευή του πολύ γνωστού, μπασκετικού περιεχομένου manga, Slam Dunk. Υπήρχαν κι εδώ επιρροές από την ιαπωνική σχολή κόμικς; C.S.: Η ιστορία εμπνεύστηκε και γράφτηκε από το Stefano Ambrosio και τον Francesco Artibani, οι οποίοι θέλησαν να αποφύγουν σαφείς επιρροές από το Slam Dunk. Εγώ, ωστόσο, σίγουρα το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Το πρόβλημα με το να κυκλοφορούν οι ιστορίες σου σε όλον τον κόσμο, είναι πως πρέπει να καλύπτεις ένα πολύ ευρύ φάσμα αναγνωστικού κοινού: Ιταλούς, Έλληνες, Γερμανούς, επομένως πρέπει να αμβλύνεις κάποιες επιρροές σου, που ενδεχομένως ξενίσουν το βασικό ακροατήριο. Από την άλλη, δεν ξέρω αν σχετίζεται με τις επιρροές από τα manga, αλλά το συγκεκριμένο κόμικ πήγε πολύ καλά σε χώρες της Ανατολής, όπως η Μαλαισία. Η Ανατολή είναι μια περιοχή όπου τα Disney κόμικς δεν πάνε τόσο καλά, επομένως οι υπεύθυνοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς έγινε αυτό. Μία δική μου ερμηνεία, είναι πως οι χαρακτήρες αφενός είχαν κάτι το «ανατολικό», αφετέρου χρησιμοποίησα τεχνικές για την κίνηση και την ένταση των σκηνών που παραδοσιακά συναντούμε στα manga. Λόγω της απήχησης που είχε, μου ζητήθηκε να διατηρήσω αυτήν την προσέγγιση και στην τελευταία ιστορία που έφτιαξα… JohnnyMZ: Η πιο πρόσφατη δημιουργία σου βασίζεται στην κλασική «Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ», των Guido Martina, Romano Scarpa και Giovan Battista Carpi. Ωστόσο, η δική σου ιστορία, η «Νέα Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ», είναι αρκετά φουτουριστική. Πόσο ομαλά μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο ετερόκλητα στοιχεία, του κλασικού και του μοντέρνου; C.S.: Αρχικά, για να τη συνδέσω με την «παλιά» ιστορία, έφτιαξα έναν πρόλογο δέκα σελίδων, που εξηγεί γιατί ξεκινούν την αναζήτηση του μπαούλου με τα νομίσματα της Δυναστείας των Ντακ. Όπως και στην αρχική ιστορία, όταν τρίβεις το νόμισμα, ξεδιπλώνεται μία περιπέτεια της Δυναστείας. Στη δική μου ιστορία όμως, το μπαούλο έρχεται από το μέλλον, καθώς και τα υλικά των νομισμάτων είναι μελλοντικά! Υπάρχει ένα νόμισμα που είναι φτιαγμένο από νερό, άλλο από μικροτσίπ… Κι έτσι μεταφερόμαστε, αιώνα-αιώνα, όλο και πιο μακριά στο μέλλον. Και ταυτόχρονα βλέπουμε τις αλλαγές της Λιμνούπολης στο πέρασμά τους. Αρχικά την παρουσιάζουμε σαν μία αποπνικτική μεγαλούπολη βγαλμένη από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όμως υπάρχει ανάγκη για περισσότερο χώρο. Γι’ αυτό στη συνέχεια απλώνεται… στη θάλασσα, αλλά η μόλυνση του περιβάλλοντος δημιουργεί προβλήματα σε μία πλωτή πόλη που θυμίζει αρχιτεκτονικά το Ντουμπάι. Τελικά, καταλήγουν στο διάστημα, όπου η αεροδυναμική δε λέει τίποτα – επικρατούν οι νόμοι της αστροφυσικής. Ουσιαστικά, δεν προσπαθώ ακριβώς να γεφυρώσω τα δύο στοιχεία που αναφέρεις, απλά χρησιμοποιώ σαν αφορμή κάτι παλιό για να διηγηθώ κάτι καινούργιο. JohnnyMZ: Τι νέο να περιμένουμε από σένα στο Topolino; C.S.: Δουλεύω σε μία ιστορία του Alessandro Sisti, πάντα στο μέλλον, με πρωταγωνιστή τον Φάντομ Ντακ – όχι όμως στο πλαίσιο των ιστοριών του PK – η οποία θα αποτελείται από 2 επεισόδια, στην οποία έχω την ελευθερία να επεκταθώ όσο χρειαστεί, αν και το αρχικό πλάνο ήταν για 34 σελίδες το επεισόδιο. Όμως 34 σελίδες στο φορμάτ του Topolino, δε μου αρκούν. Ίσως φτάσει τις 80-90. Πιστεύω πάει προς το Μάρτιο. JohnnyMZ: Για κλείσιμο, θέλω να σε ρωτήσω για το πρότζεκτ σου Ugly Duckling. Βλέπουμε ωραία, σέξι, καλλίγραμμα γυναικεία σώματα να «σου ποζάρουν» αισθησιακά, με πρόσωπα… πάπιας; C.S.: Μπορούσες να πεις πιο απλά «πάπιες με βυζιά»! Και θα σου απαντούσα, θα τις προτιμούσες χήνες; (γέλια) JohnnyMZ: Ήθελα να το θέσω πιο κόσμια… Ακόμα κι εκεί βλέπεις… πάπιες; C.S.: Ούτε κι εγώ ξέρω τι βλέπω! (γέλια) Το θέμα είναι ότι όλοι είναι ευχαριστημένοι. Τουλάχιστον μέχρι να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να κάνω κάτι πιο συγκεκριμένο, μια ιστορία ενδεχομένως. Υπάρχουν αρκετές δυνατότητες. Έχουν υπάρξει και κάποιες ιδέες για να μεταφερθεί σε βιντεοπαιχνίδι, σε στυλ Tekken, όπου στο story mode θα ακολουθείται η ιστορία, σαν το κόμικ… Θα δούμε. JohnnyMZ: Πώς ξεκίνησε όμως όλο αυτό; C.S.: Επειδή οι φανς μου ζητούσανε τη Λύλα, όλο και πιο σέξι. Σε ένα σημείο όμως είπα «ώπα, παιδιά, κάνουμε Disney»… Αλλά μου έδωσαν το ερέθισμα. Αρχικά σαν «παιχνίδι», έκανα μερικές εικόνες, έγινε ένα ημερολόγιο, μερικές εκτυπώσεις… Και, μέσα σε λίγα χρόνια, άρχισαν να μου ζητάνε όλο και περισσότεροι, στις εκδηλώσεις που παρευρισκόμουν, τέτοια σκίτσα, ακόμα κι εδώ… JohnnyMZ: Ποιος ξέρει, ίσως είσαι ο δημιουργός του πρώτου περιοδικού Disney 18+… C.S.: Μην το γελάς! Ήδη, το Playboy της Ιταλίας φιλοξένησε ένα τετρασέλιδο αφιέρωμα με συνέντευξή μου πάνω σε αυτό, και έγινε χαμός. Μάλιστα, υπάρχει μία σελίδα στο facebook με φανατικούς ντισνεϋκούς που λέγεται Ventenni che piangono leggendo la saga di Paperon de’ Paperoni (δηλαδή «Εικοσάρηδες που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ»), η οποία ανεβάζει αρκετά… προβοκατόρικα πράγματα. Συγκεκριμένα στο hashtag #giovedipiselloni δημοσιεύουν διφορούμενα στιγμιότυπα από ιστορίες Disney, με μια πονηρή χροιά. Όταν έγινε η συνέντευξη, λοιπόν, με τους διαχειριστές της σελίδας κάναμε έναν διαγωνισμό για δύο υπογεγραμμένα σκίτσα Ugly Duckling, όπου για να συμμετέχεις έπρεπε να βγάλεις φωτογραφία με το περιοδικό. Το αστείο ήταν, ότι οι κοπέλες που πήγαν και αγοράσαν το Playboy για να συμμετέχουν, ήταν περισσότερες από τους άντρες! Και όλοι, φανατικοί αναγνώστες κόμικς της Disney. Συναδελφική αλληλεγγύη: όταν ο Milo Manara σχεδίασε τη Spider Woman σε αυτή τη στάση, έγινε το σύστριγγλο. Ο Claudio σχεδίασε τη Λύλα από το PK στην ίδια πόζα. Η σελίδα του δημιουργού στο facebook. Η σελίδα του Ugly Duckling στο facebook. ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2018/01/24/claudio-sciarrone-interview/

Η JEMMA κυκλοφόρησε στο 2ο Athenscon την τριλογία του Αποστόλη Ιωάννου με τίτλο "Το ρομπότ και το κορίτσι"...!Τα δύο πρώτα μέρη έχουν δημοσιευτεί παλιότερα ως αυτοεκδόσεις,ενώ και τα τρία μέρη έχουν δημοσιευτεί στο socomic.gr...! Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου έγινε από την upmess,ενώ η γραμματοσειρά του από την backpacker...!Την σελιδοποίηση επιμελήθηκε η Ελευθερία Σκλάβου...! Στις τελευταίες σελίδες του κόμικ υπάρχουν τα εξώφυλλα των δύο πρώτων τευχών...!

Οι συνήθεις ύποπτοι,Αντώνης Βαβαγιάννης και Θανάσης Πετρόπουλος,ξαναχτύπησαν και εφέτος με ένα καινούργιο τευχάκι των Προτελευταίων,με τίτλο "Προτελευταίοι Ξανα"...!Το κόμικ κυκλοφόρησε στο 2ο Athenscon...! Και πάλι τα στριπς είναι παρμένα από την εκπομπή που έχουν οι δημιουργοί στο crradio.gr...!Αυτή την φορά δεν υπάρχει εισαγωγή κι έτσι μπαίνουμε κατευθείαν στο "ψητό"...! Την σελιδοποίηση του τεύχους επιμελήθηκε η Ελευθερία Σκλάβου,ενώ την φωτογραφία στο οπισθόφυλλο,ο Νίκος Κατσαρός...! Ιδιαίτερες ευχαριστίες δίνονται από τους δημιουργούς στους εξής καλλιτέχνες : Τάσο Μαραγκό Γιάννη Ρουμπούλια Αγγελική Σαλαμαλίκη Βαγγέλη Χατζηδάκη Έκτορα Οι οποίοι προσέφεραν guest strips,στο τέλος του κόμικ...!

Πρόκειται για την μεταφορά στο χαρτί των στριπ που κυκλοφόρησαν στο socomic από τους Αντώνη Βαβαγιάννη (Κουραφέλκυθρα,AVPD) και Θανάση Πετρόπουλο (Καμμένα Βούρλα)...!Τα στριπάκια αυτά είναι εμπνευσμένα από τις εκπομπές που είχαν οι δημιουργοί στο crradio.gr,το αρχείο των οποίων μπορείτε να το ακούσετε στο mixcloud.com...! Η εισαγωγή του κόμικ έγινε από τον Τάσο Ζαφειριάδη και το σχέδιο στο εξώφυλλο είναι παρμένο από την φωτογραφία των δύο δημιουργών που υπάρχει στο οπισθόφυλλο...! Την σελιδοποίηση την έκανε η Ελευθερία Σκλάβου και την φωτογραφία του οπισθόφυλλου την επιμελήθηκε ο Νίκος Κατσαρός...! Προς το τέλος του κόμικ υπάρχουν μερικά guest strips από αρκετούς συναδέλφους των δημιουργών,τους οποίους κι ευχαριστούν...! Αυτοί είναι οι εξής : Δήμητρα Αδαμοπούλου Σπύρος Δερβενιώτης Μιχάλης Διαλυνάς Τάσος Ζαφειριάδης Ηλίας Κυριαζής Αλεξία Οθωναίου Παναγιώτης Πανταζής Tomek Και δύο σελίδες από το εσωτερικό...!

Ο,τι λέει ο τίτλος. Εγω έφυγα με οκτώ. Πηρα τις Μικρές Ζωές απο τον x_for_xepeta, το Κατανοώντας τα Κομικς (επιτέλους το εκανα), μαζι με αυτο δωράκι ενα τομάκι Star Wars: Darth Vader απο την WebComics, τον Αστερίξ στους Πικτους απο το comicon shop, Μικυ Στριπ του Σκαρπα απο τη Λεσχη, το Kingdow Hearts 2 απο ιδιώτη, το πρωτο τομάκι της Φρουτοπιας απο κάποιον που πούλαγε μονο Φρουτοπιες και τελος το ΚΟΜΙΞ 274 με τον Επικό Μικυ απο τον Φάντομ.