Search the Community
Showing results for tags 'DaNi'.
-
Όπως ανακοινώθηκε στο φόρουμ comicstreet, το Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021 στις 12:00 το μεσημέρι, στο Relax comics θα πραγματοποιηθεί signing της Dani και του Μιχάλη Διαλυνά. Όσοι θέλετε μπορείτε να έρθετε. Ορίστε και η σχετική ανακοίνωση:https://comicstreet.gr/index.php?/topic/2688-dani-μιχάλης-διαλυνάς-signing-στο-relax-comics-27112021/
-
THE LOW, LOW WOODS Πρόκειται για μια μίνι σειρά 6 τευχών που ξεκίνησε να κυκλοφορεί στην Αμερική τον Δεκέμβριο του 2019 από την Hill House Comics (DC Black Label). Στο σενάριο είναι η Carmen Maria Machado, στην πρώτη της απόπειρα κόμικ, όπως παραδέχεται στη μίνι συνέντευξη που περιλαμβάνεται στις τελευταίες σελίδες του tpb που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει και σκληρόδετη έκδοση. Στο σχέδιο είναι η "δική μας" DaNi (Δανάη Κηλαηδόνη), ενώ τα χρώματα είναι της Tamra Bonvillain. Πέρα από τη μίνι συνέντευξη της Machado, στο τέλος των συγκεντρωτικών εκδόσεων περιλαμβάνεται και μια μίνι συνέντευξη της DaNi, καθώς και 6 εναλλακτικά εξώφυλλα της Jenny Frison. Tα γεγονότα της ιστορίας τρόμου/φαντασίας διαδραματίζονται στην επαρχιακή πόλη Shudder-to-Think στην Pennsylvania των ΗΠΑ. Δύο έφηβες κολλητές (και κάτι παραπάνω) φίλες ξυπνούν σε έναν κινηματογράφο, χωρίς να θυμούνται όχι μόνο την ταινία αλλά και τις τελευταίες τους στιγμές γενικότερα. Προσπαθώντας να λύσουν το μυστήριο, αναστατώνουν με τις ερωτήσεις τους τους κατοίκους της παρηκμασμένης πόλης, ενώ στα δάση γύρω από αυτήν θα βρεθούν αντιμέτωπες με παράξενα πλάσματα, όπως λαγούς με ανθρώπινα μάτια, άντρες χωρίς δέρμα, μια γυναίκα με κεφάλι ελαφιού και μια μάγισσα σε σώμα παιδιού. Καταρχάς να πω ότι χαίρομαι για τη δημιουργία του imprint Hill House Comics, μιας και ο δημιουργός του, Joe Hill, θα συγκεντρώνει σε αυτό αποκλειστικά σκοτεινές ιστορίες τρόμου. Δεύτερον, είμαι χαρούμενος που έχω επιτέλους την ευκαιρία να απολαύσω μια ιστορία με σχέδιο της DaNi, της οποίας μέχρι τώρα είχα διαβάσει μόνο τα Tales from the Strips που είναι αρκετά πρώιμη δουλειά της και μάλλον όχι και τόσο αντιπροσωπευτική. Και πράγματι, εντυπωσιάστικα από το σχέδιο της Ελληνίδας δημιουργού, που σε συνδυασμό με τα πολύ ωραία παλ χρώματα της Bonvillain προσφέρουν ένα πολύ όμορφο οπτικό αποτέλεσμα. Η ιστορία θα μπορούσε να ήταν και λίγο καλύτερη πάντως: ξεκίνησε δυνατά και πραγματικά ρούφηξα τα πρώτα 2-2,5 κεφάλαια/τεύχη, μετά όμως κάτι με κούρασε ή ίσως περίμενα μια διαφορετική πλοκή. Βέβαια αυτό μπορεί να έχει να κάνει και με το δικό μου mood, οπότε κάποια στιγμή στο μέλλον σίγουρα θα το πάρω από την αρχή.
- 1 reply
-
- 7
-
- dani
- carmen maria machado
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
-
- 6
-
- αυτοεκδοση
- dani
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Disclaimer: Είμαι τρελό fanboy της DaNi. So far she can do no wrong by me Tread with care Μετά τις δουλειές της για την Rebellion της 2000AD, η DaNi περνάει τον όρμο κάτω από την Ισλανδία και βγάζει δουλειά για την Image στις αποικίες. Στο σενάριο ο Dan Waters (Lucifer + House of Whispers). Υπόθεση? Σύμφωνα με το πρώτο τευχος μια γκοθού που την κυνηγάει ένας πληρωμένος δολοφόνος ονόματι Eartheater, ίσως και όλο το σύμπαν, θα δείξει, και η οποία αποφασίζει να αφήσει πίσω της πτώματα άλλων, αλλά τίποτα δικό της. Ούτε καν το κουφάρι της. Παρέα της ένα δίποδο όρνιο. Πιο δίποδο απ'ότι νομίζετε Έχει και χέρια Και είναι όρνιο-όρνιο. Όχι "όρνιο". Δεν υπάρχουν συνθεσάιζερ. Δεν υπάρχει ίχνος ποπ. Υπαρχουν ντραμς, υπάρχει μπάσσο, υπάρχουν άγριες κιθάρες, υπάρχει πολύ distortion. Είναι άγριο, είναι ακατέργαστο, ειναι Cramps με πιο πανκ, λιγότερο ροκαμπίλυ, περισσότερο distortion. Είναι ο Pete Townshend που δεν σπαει την κιθάρα στη σκηνή, αλλά κατεβαίνει, την χώνει εκει-που-ξερεις σε έναν από το κοινό, ο οποίος λέει κι ολας θενκ γιου σερ μέη αη χαβ ενάδερ. Εικαστικά η δουλειά της DaNi έχει απογειωθεί. Τεραστια υπόθεση να αναλαμβάνει τον χρωματισμό ένας πραγματικός επαγγελματίας. Ειναι βρώμικο, είναι americana. Εντονες γεύσεις από τον λατρεμένο μου Sean Phillips, το λατρεμένο μου Scalped, επίγευση αρωμάτων στον ουρανίσκο από 100 Bullets. Δυνατές και οι κριτικές για το πρώτο τεύχος από το εξωτερικό. Αν και θα έκανα πλοκ τηλήτ όποιον έλεγε κακή κουβέντα Δυνατές και οι προσδοκίες αφού με βάση τα solicitations, το πρώτο τεύχος ήδη πάει για second printing. Έχει δυναμική για οτιδηποτε. Θα δείξει. Αν δεν σας αρέσει, σας ψαχνει ο Pete Townshend. Κάτι θέλει με την κιθάρα του As I said. The lady can do no wrong by me.
-
Πριν από ελάχιστα λεπτά, ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει νέα ongoing σειρά από την Image, από τα χέρια και μυαλά του Dan Watters και της DaNi. Ο τίτλος αυτού, Coffin Bound. Θα είναι ένα κόμικ δράσης «πολλών οκτανίων» όπως μας λέει η εκδοτική, αλλά εγώ βλέπω και στοιχεία φαντασίας (μια post-apocalyptic εσάνς την έχει). Το πρώτο τεύχος θα βγει τον Αύγουστο Για περισσότερες πληροφορίες, κλικάρετε εδώ.
- 9 replies
-
- 24
-
- dani
- dan watters
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
2017. Πολύ πριν την Image νομίζω πριν και την 2000AD === 18.08.2017 | 18:31 H DaNi είναι το δικό μας κορίτσι στην παγκόσμια σκηνή της comic art Το αχτύπητο πενάκι που γράφει, σχεδιάζει και εκδίδει τα Tales From The Strips μιλά για τα ups and downs της ελληνικής 9ης τέχνης Η Δανάη Κηλαηδόνη, χαρισματική και αχαλίνωτα εμπνευσμένη. Αυτοί που ξέρουν, λένε ότι είναι η μεγάλη ελπίδα της ελληνικής ένατης τέχνης. Δεν υπάρχουν αρκετά εγκώμια για κάτι τόσο προσωπικό και ρομαντικό όσο το να φτιάχνεις τα δικά σου κόμικς σε αυτή τη χώρα, όντας ταυτόχρονα διαβολεμένα ευφυής και ακλόνητα αφοσιωμένη. Η DaNi δίνει μαθήματα δεξιοτεχνίας και DIY punk attitude σε κάθε πάνελ που φιλοτεχνεί, σε κάθε μοσχομυριστή σελίδα των συλλεκτικών αυτοεκδόσεων που κυκλοφορεί κάθε τόσο, κάνοντας τα παιδιά της χάρτινης φυλής να τρεκλίζουν προς τα κομιξάδικα μεθυσμένα από ευδαιμονία. Όλα ξεκίνησαν με το «Cool Zombie At The Rodeo», ένα δωδεκασέλιδο τευχάκι τυπωμένο σε τραχύ φύλλο στο χρώμα του ώριμου μπέρμπον, όπου το αλητήριο νεκραναστημένο κουφάρι του Cool Zombie πραγματοποιεί τη θεαματική είσοδό του στο σύμπαν των κουλ αντιηρώων, με τη λαχταριστά πληθωρική Daphne LaVey παντοτινά στο πλευρό του. Φανταστείτε τον Σέιλορ και τη Λούλα του Λιντς, τους Μίκι και Μάλορι Νοξ του «Natural Born Killers», προσθέστε την τοπιογραφία του «Preacher», τα έντονα κοντράστ του «100 Bullets», μαζί με κάμποση από τη γκροτέσκα ειρωνία του πρωτότυπου «Tales From The Crypt» της E.C., επενδύστε υφολογικά με ρομάντζα βγαλμένα από teenage tragedies των sixties και sleazy πλάνα ιδρωμένων κορμιών στις πίστες των νυχτερινών strip κλαμπ, μυρωδιά μπαρουτιού να αιωρείται στην κάψα της μανιασμένης αμερικάνικης δύσης, οδηγίες επιβίωσης στη φυλακή, διαφημίσεις σχολών pole dancing, ντόνατ shops που κρύβουν οπλοστάσια, αιμοβόρικες Μις Νοεμβρίου βγαλμένες από ονειρώξεις του Russ Meyer με piercing στις θηλές, θηριώδη μυδράλια και προσωνύμια αλά Diablo King, υιοθετείστε τη βίαιη σεναριακή αστερόσκονη του Ταραντίνο και θα πλησιάσετε τη φόρμουλα των «Tales From The Strips» της DaNi, που μόλις έφτασαν στο αποθεωτικό φινάλε του τέταρτου τόμου τους, μέσα σε ένα φονικό κρεσέντο ενορχηστρωμένο με το «Can Your Pussy Do The Dog?» των Cramps –τι άλλο; Πρόκειται για παγκόσμιας κλάσης κόμικς τα οποία ξεχωρίζουν εμφατικά από τη χλιαρή σούπα των σχεδιαστών του Photoshop και διευρύνουν το φάσμα των δυνατοτήτων της εγχώριας comic art. Αργά ή γρήγορα, κάποιος υποψιασμένος διεθνής εκδότης θα ανακαλύψει το έργο της DaNi και θα της εμπιστευθεί μεγάλους τίτλους, ή τουλάχιστον τη μακροζωία του δικού της τίτλου σε μεγάλη ετικέτα. Έως τότε, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Αναμένοντας την κρίσιμη στιγμή που η παγκόσμια αυλαία θα ανοίξει για λογαριασμό της, η νεαρή κομίστρια μας μίλησε για τους υπέροχους κόσμους που σκιτσάρει. Τι θα γίνει με εσένα; Όλη μέρα με τους μαρκαδόρους και τα μελάνια, τους εκτυπωτές, τα πλάσματα της φαντασίας… Γιατί ζεις τόσο αλλιώτικη ζωή από τα κορίτσια της ηλικίας σου; Υπάρχουν πολλά κορίτσια σαν εμένα στον κόσμο και έχω την τύχη να γνωρίζω κάποια από αυτά. Η αλήθεια είναι ότι στον χώρο των κόμικς υπάρχουν πιο πολλοί άντρες επαγγελματίες, αλλά όσο περνάει ο καιρός μπαίνουν όλο και περισσότερες γυναίκες στο παιχνίδι. Τώρα στην περίπτωσή μου προσωπικά θεωρώ ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι δεν σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω μεγαλώνοντας καθώς και να διαβάζω το οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου είτε αυτό ήταν βιβλίο, κόμικ, περιοδικό κτλ. Τι είναι το «Tales From The Strips»; Ένα λάγνο b-movie; Μια ωδή στην περιθωριακή Americana; Εικονογραφημένο ροκ εν ρολ; Νοσταλγία για τα sixties; Εφαρμοσμένη προσωπική μυθολογία; Τι άλλο; Το Tales from the Strips ξεκίνησε για πλάκα και έτσι συνεχίστηκε κιόλας. Το φτιάχνω για να περνάω καλά και γενικώς όποιος με ξέρει από κοντά και έχει έρθει σε επαφή με το χιούμορ μου μπορεί πολύ εύκολα να το εντοπίσει μέσα στα τεύχη. Είναι ότι πιο προσωπικό έχω κάνει. Από κει και ύστερα, απλά έχω βάλει μέσα οτιδήποτε με ευχαριστεί να σχεδιάζω και να βλέπω (ζόμπι, κορίτσια, αμερικανιές, μαγικά κτλ). Η κρίσιμη, όσο και ιδιόρρυθμη απόφαση: κόμικ στα αγγλικά. Υποψιάζομαι το γιατί, θα ήθελες ωστόσο να δώσεις τη δική σου αιτιολογία; Η απάντηση είναι μία –για να μπορούν να το διαβάζουν πολλά περισσότερα άτομα. Έχω πολλούς φίλους που δεν είναι Έλληνες και ήθελα να μπορούν να το διαβάζουν και αυτοί χωρίς να τους το μεταφράζω. Επίσης πάντα στόχευα στο εξωτερικό οπότε είναι αναμενόμενο και οι δουλειές μου να είναι στα αγγλικά. Πότε σκέφτηκες ότι θα μπορούσες να σταδιοδρομήσεις ως κομίστρια; Και πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστείς από ένα τόσο ιδιαίτερο επάγγελμα; Κόμικς διάβαζα και έφτιαχνα από μικρή και το είχα σαν όνειρο από τότε να ασχοληθώ και επαγγελματικά μια μέρα. Με βοήθησαν και οι δικοί μου πάρα πολύ που είδαν ότι μου άρεσε να ζωγραφίζω και ότι ασχολιόμουν αρκετά με το αντικείμενο. Για παράδειγμα, θα μου κρατούσαν πάντα το 9 της Ελευθεροτυπίας ή στριπάκια από περιοδικά ή θα με πήγαιναν σε ό, τι έκθεση και διαγωνισμό τους ζητούσα. Ξεκίνησα να εμφανίζομαι στον χώρο όταν ήμουν 14. Τότε συμμετείχα στην πρώτη μου ομαδική έκθεση κόμικς στην Πάτρα και θυμάμαι ότι με είχε πάει η μαμά μου να την δούμε μαζί, είχε κλείσει ξενοδοχείο και όλα. Την ίδια χρονιά είχα λάβει μέρος για πρώτη φορά στο 24 Hour Comics Day Hellas που ήταν ένας συναγωνισμός όπου σε ένα 24ωρο έπρεπε να ολοκληρώσεις 24 σελίδες κόμικ. Γινόταν στην ΕΠΑΣΚΤ, είχε πολύ κόσμο και ήμουν η μικρότερη εκεί μέσα αλλά οι γονείς μου με είχαν εμπιστευτεί στα χέρια της οργάνωσης και μετά το έκανα κάθε χρονιά όσες φορές είχε γίνει. Ξέρω πολλούς γονείς που δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο, ειδικά για κάτι που θεωρείται τελείως “χομπίστικο” στην Ελλάδα. Από βιοποριστικής άποψης, σαν επάγγελμα έχει ακριβώς τις ίδιες ευκολίες και δυσκολίες με οποιοδήποτε freelancing επάγγελμα, με τη διαφορά όμως ότι δεν υπάρχει καμία δουλειά στην Ελλάδα που να μπορεί να σε συντηρήσει –όποιον Έλληνα ξέρω που ασχολείται με αυτό καθαρά επαγγελματικά δουλεύει για εξωτερικό, κυρίως Αγγλία και Αμερική. Υφίσταται πραγματικά αυτό που ονομάζουμε «ελληνική κόμικ σκηνή»; Πόσοι είστε; Διατηρείτε κοινοτικούς δεσμούς; Πόσο μακριά μπορείτε να φτάσετε; Ελληνική σκηνή κόμικς υπάρχει και είναι και πολύ δυνατή και σταθερή. Απλά είναι πάρα πολύ μικρή σχετικά με το εξωτερικό. Οπότε όλοι γνωριζόμαστε πάνω κάτω και έχουμε τις παρέες μας. Τα περισσότερα άτομα κινούνται στον χώρο των αυτοεκδόσεων και είναι και λογικό αφού δεν υπάρχει βιομηχανία στη χώρα μας. Κι εγώ δεν έχω καμία δουλειά μου μέχρι στιγμής που να έχει εκδοθεί επίσημα στην Ελλάδα, όλα τα κόμικς μου εντός της χώρας είναι αυτοεκδόσεις, έχω πληρώσει μόνη μου για να τα τυπώσω και τα προωθώ η ίδια μέσω ίντερνετ ή στα διάφορα events που πηγαίνω. Τώρα ο καθένας που θέλει να το πάει παραπέρα και να δουλέψει κανονικά σε αυτό μπορεί να το πετύχει αλλά κατά τη γνώμη μου μόνο στο εξωτερικό. Πώς φτιάχνεις ένα δικό σου graphic novel; Σε πόσο χρόνο, με ποιο τρόπο, με πόσους ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις; Εξαρτάται πως δουλεύεις. Άμα είναι προσωπικό πρότζεκτ φαντάζομαι ότι μπορείς να το πας με τους ρυθμούς σου, αλλά άμα δουλεύεις για κάποια εταιρία με σεναριογράφο και ολόκληρη ομάδα όπως γίνεται στο εξωτερικό το παν είναι να είσαι γρήγορος. Κατά μέσο όρο όλοι οι επαγγελματίες βγάζουν μια με δυο σελίδες την ημέρα. Ο ενθουσιασμός υπάρχει πάντα γιατί ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει (δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να δουλεύει στα κόμικς για κάποιον άλλο λόγο πέρα του ότι τρελαίνεται για αυτό που κάνει). Όμως όπως και με οποιαδήποτε άλλη δουλειά, υπάρχουν και δύσκολες μέρες που δεν θέλεις να σηκώσεις μολύβι ή που απογοητεύεσαι παντελώς με αυτά που φτιάχνεις. Εκεί θα ξεχωρίσει και ο επαγγελματίας από τον χομπίστα, με το άμα θα φέρει εις πέρας την δουλειά ή όχι δηλαδή, όσο και αν δεν του αρέσει αυτό που κάνει. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να παραδώσεις κάποιες σελίδες, βρέξει-χιονίσει. Η DaNi μιλά στο Project210 για την διαδικασία παραγωγής κόμικς (© Project210) Είναι αναπόφευκτο να μεταναστεύσεις αν πρόκειται να κάνεις το κάτι παραπάνω; Το θέλεις; Είναι ρεαλιστικό; Το καλό με αυτή τη δουλειά είναι ότι μπορείς να την κάνεις από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, οποιαδήποτε ώρα και μέρα, αρκεί να έχεις ένα σκάνερ και ίντερνετ. Δεν χρειάζεται να φύγεις καν από το σπίτι σου το πρωί (αυτό είναι ευχή και κατάρα μαζί βέβαια). Για να βρεις όμως δουλειά πρέπει σίγουρα να ξεκουνηθείς και να πας σε κάποιο φεστιβάλ στο εξωτερικό και να δείξεις τη δουλειά σου, να γνωρίσεις κόσμο και να κάνεις επαφές. Κανείς ποτέ δεν βρήκε δουλειά στο χώρο από το σπίτι του. Έτσι έκανα κι εγώ αλλά και όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που δουλεύουν κανονικά στο εξωτερικό: κλείσαμε εισιτήρια, πήραμε τα πορτφόλιο μας και μιλήσαμε με τον σωστό κόσμο. Πες με παλιομοδίτη, αλλά νομίζω ότι κάτι άρχισε να πηγαίνει στραβά με την τέχνη του κόμικ όταν τα κομπιούτερ πήραν το πάνω χέρι. Κάνω λάθος; Όχι, ούτε καν. Απλά κάποιοι καλλιτέχνες δουλεύουν παραδοσιακά με μολύβι και χαρτί και κάποιο άλλοι προτιμούν να δουλεύουν ψηφιακά. Είναι απλά άλλο το εργαλείο. Σίγουρα όταν δουλεύεις ψηφιακά έχεις κάποιες ευκολίες που δεν έχεις όταν δουλεύεις στο χέρι όπως π.χ. να δουλεύεις πιο γρήγορα ή να διορθώνεις τα μελάνια σου κτλ αλλά ως εκεί. Εικαστικό για το άλμπουμ των Devo Range «The Whorehouse Sessions», σε σχέδιο της DaNi και μελάνια του Uncl Paul Κnows Ποιο είναι το πρώτο κόμικ που ερωτεύτηκες παράφορα; Σε αγγίζει ακόμη; Ο πρώτος μου έρωτας είναι o Hellboy του Mike Mignola και το λέω συνέχεια ότι θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Με έχει επηρεάσει σε αυτά που διαβάζω, σε αυτά που γράφω και στον τρόπο που σχεδιάζω τουλάχιστον στο ξεκίνημα, γιατί από εκείνο το σημείο και μετά έχουν υπάρξει και άλλα κόμικς που έχω ερωτευτεί.. αλλά όπως και να έχει, πάντα θυμάσαι την πρώτη σου αγάπη! Πόσο πλούσια συναισθηματική γκάμα μπορεί να καλύψει ένα graphic novel; Έχεις κλάψει διαβάζοντας κόμικς; Όσο πλούσια συναισθηματική γκάμα μπορεί να έχει ένα βιβλίο ή μια ταινία. Δεν έχει διαφορά, απλά είναι ένα άλλο μέσο. Και ναι, έχω κλάψει διαβάζοντας κόμικς. Μου έχει τύχει παραπάνω από μια φορά. Πες μας ορισμένους καλλιτέχνες που θαυμάζεις. Όχι υποχρεωτικά από τον χώρο σου. Έχω πολλούς που μου αρέσουν και με εμπνέουν ο καθένας με τον τρόπο του από διάφορους χώρους. Μου αρέσουν όλα τα ιταλικά τσοντοχόρορ κόμικς του 70 και του 80 των οποίων οι δημιουργοί είναι πάρα πολλοί, οι ταινίες του Tarantino και του Rodriguez αλλά και του Jarmusch, οι φωτογραφίες της Ellen von Unwerth, οι πίνακες του Bacon και τα γλυπτά της Beth Cavener, πολλοί μουσικοί και djs και πάει λέγοντας.. όλη την ώρα βρίσκω και κάτι καινούργιο που να με ενθουσιάζει και να με εμπνέει. Επίσης θαυμάζω και πολλούς φίλους μου που είναι καλλιτέχνες, όπως είναι ο Uncl Paul που είναι τατουατζής και έχει φτιάξει και το μανίκι μου, η Θεανώ Γιαννέζη που κάνει από χαρτοκοπτικά γλυπτά μέχρι καπελάκια και η Μαρία Οικονόμου που είχα την τύχη να γνωρίσω στην πρακτική μου και φτιάχνει εκπληκτικά έργα πάνω σε χαρτί και υφάσματα που ούτε καν μπορώ να περιγράψω. Εμπνέομαι ακόμα και από την αδερφή μου που είναι pole dancer. Πώς διασκεδάζεις; Γενικά κάθομαι σπίτι όπου θα δω ταινίες και σειρές κυρίως, αλλά περνάω και περιόδους που μπορεί να βγαίνω ανεξέλεγκτα με φίλους. Στα convention πάντα περνάω καλά γιατί βλέπω τους φίλους και συνεργάτες μου που μπορεί να μην τους έχω δει για 6 μήνες και σχεδόν πάντα πίνουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τι σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις στη δουλειά σου; Η επιδοκιμασία των οικείων σου; Ο θαυμασμός του κοινού; Ή κάποιο δικό σου μέτρο αξιολόγησης; Όλα αυτά παίζουν κάποιο ρόλο στο πόσο ψήνομαι με αυτό που κάνω. Αλλά κυρίως νομίζω ότι είναι αυτή η τσαντίλα που με πιάνει όταν τελειώνω οποιοδήποτε σχέδιο και το επόμενο δευτερόλεπτο ξέρω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει και καλύτερα. Είναι πιο κοπιαστικό να δημιουργείς ένα κόμικ ή να το προωθείς και να το διανέμεις; Το κάθε στάδιο έχει και τις δυσκολίες του, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Θα μπορούσα να πω ότι προσωπικά ίσως με ζορίζει λίγο πιο πολύ η προώθηση των κόμικς μου γιατί μπλέκονται πολύ τα social media που έχουν αρχίσει να με κουράζουν επικίνδυνα τώρα τελευταία. Έχεις σκεφτεί ότι κάνεις μεγάλες θυσίες, ότι επενδύεις χρόνο και αφοσίωση σε κάτι τόσο εφήμερο όσο ένα τεύχος που θα διαβαστεί, θα καταχωνιαστεί και πιθανότατα θα λησμονηθεί; Καθόλου. Κάποιοι μπορεί να διαβάσουν τα κόμικς μου και να τα προσπεράσουν, σε άλλους μπορεί να μην ταιριάζουν σαν στυλ αλλά πάντα θα υπάρχει έστω και ένα άτομο που θα του αρέσει αυτό που διάβασε και θα θέλει κι άλλο, οπότε αξίζει και ο χρόνος και η ενέργεια που χαλάω στο σχέδιο και στα κόμικς. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πριν από τους άλλους, αυτό που κάνω το κάνω ξεκάθαρα για εμένα. Είναι κάτι το οποίο όσο και να με ζορίζει κάποιες φορές όπως είναι φυσικό, το αγαπάω και ξέρω ότι όσο περισσότερο του δίνω είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου που θα μου δίνει πίσω. Οπότε χαλάλι. Νιώθεις άνετα στον ψηφιακό κόσμο; Μεγάλο μέρος της κουλτούρας του κόμικ ποντάρει στη γοητεία του εντύπου, λαχτάρα για το ταχυδρομείο και στη φυσική υπόσταση του αντικειμένου. Υπάρχει όμως στη δουλειά σου μια λεπτή ισορροπία: δημιουργείς στο χαρτί, επικοινωνείς στον κυβερνοχώρο. Νιώθω άνετα στον κυβερνοχώρο και καταλαβαίνω ότι πλέον είναι απαραίτητο εργαλείο για να προωθείς το οτιδήποτε αλλά και να επικοινωνείς και να δουλεύεις (σε όλες οι δουλειές που κάνω η συνεννόηση γίνεται μέσω mail και μηνυμάτων). Αλλά όπως είπα και παραπάνω, τα social media και όλο αυτό το παιχνίδι με κουράζουν και βλέπω ότι μου τρώνε δημιουργικό χρόνο πολλές φορές. Γι’ αυτό και έχω ορίσει συγκεκριμένες ώρες που μπαίνω για να απαντήσω στα πάντα και να ποστάρω τη δουλειά μου. Από κει και ύστερα, ο κυβερνοχώρος βολεύει κιόλας πολλούς αναγνώστες παγκοσμίως καθώς μπορούν να διαβάσουν ηλεκτρονικά πολλούς τίτλους και πιο φτηνά και πιο άμεσα. Είναι και οικολογικό στην τελική! Εγώ προσωπικά βέβαια δεν διαβάζω ποτέ κόμικς και βιβλία σε οθόνη. Θέλω να έχω το έντυπο, να το πιάνω και να το μυρίζω, να είμαι στο κρεβάτι μου ή στο λεωφορείο και να γυρνάω τις σελίδες και μετά να το βλέπω και στην βιβλιοθήκη μου. Πού βλέπεις ιδανικά τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από σήμερα; Έχω πολλά σενάρια στο μυαλό μου, αλλά κυρίως θέλω να είμαι χαρούμενη με αυτό που θα κάνω και με το που θα βρίσκομαι. DaniStrips στο Facebook, στο Instagram, στο Tumblr και το e-mail της δημιουργού για επικοινωνία και online παραγγελίες === Πηγή
-
7/8/2019 θα κυκλοφορήσει από την Image μια συνεργασία της ημίθεας DaNi με τον Dan Watters. Τίτλος Coffin Bound. Μέχρι τότε όμως, η DaNi διέθεσε 400 αριθμημένα ashcan1 αρχής γενομένης από το Comicdom 2019. Σχετικά μεγάλα σε μέγεθος, σε σκληρό χαρτόνι και με διαφορετικό χρωματισμό από το τελικό προϊόν. Η συνολική υπόθεση δεν μου είναι ξεκάθαρη από το τεύχος που έχω στα χέρια μου. Θα την μάθουμε "μεθαύριο".2 Από τα όσα διαβάζω σε κριτικές+διαφημίσεις στο ιντερνέτι φαίνεται να αφορά τις περιπέτειες μιας τύπισσας που την κυνηγάει κάποιος και έχει αποφασίσει ότι όχι απλά θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της, αλλά δεν θα μείνει καν τομάρι για να πουληθεί στο τέλος. Ή κάτι τέτοιο. Έχει και έναν τυπά με κεφάλι όρνιου και κλουβί. Προφανώς δεν μπορώ να εκφέρω σοβαρή γνώμη για τίποτα αφού εδώ έχουμε ένα δείγμα και δη με διαφορετικό χρωματισμό από το τελικό προϊόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαι fanboy και περιμένω εναγωνίως τη σχετική έκδοση. Τα σχόλια 3ων που παρουσιάζει η Image για το κόμικ και το σχέδιο της DaNi, καθώς και τα σχόλια κριτικών που διαβάζω, είναι πάντως άκρως ενθαρρυντικά. Και άμα δεν είναι ενθαρρυντικά, τρώνε αντικειμενικότατα πλοκ και τηλήτ Επί του παρόντος το εσώφυλλο (με 2 λογάκια μέσα) και η πρώτη σελίδα. γκουντ γουάηνς και προσοχή όπως θα μασουλάτε τα κουφάρια στην έρημο κι άμα σας κάτσουν βαριά, μπέρμπον για τη χώνεψη 1 Ashcan Copy (wiki): An ashcan copy is a type of American comic book originally created solely to establish trademarks on potential titles and not intended for sale. The practice was common in the 1930s and 1940s when the comic book industry was in its infancy, but was phased out after updates to US trademark law. The term was revived in the 1980s by Bob Burden, who applied it to prototypes of his self-published comic book. Since the 1990s, the term has been used to describe promotional materials produced in large print runs and made available for mass consumption. In the film and television industries, the term has been adopted for low-grade material created to preserve a claim to licensed property rights. 2 Άμα το διαβάζετε μετά τις 7/8/19, κλείστε τον η/υ σας, μπείτε σε χρονομηχανή πηγαίντε πριν τις 7/8/19 και ξανανοίξτε τον η/υ. Προσοχή. Άμα πάτε πολύ πίσω μπορεί να μην υπάρχει καν ηλεκτρισμός και ίντερνετ ή ακόμα χειρότερα να μην υπάρχει αυτή εδώ η παρουσίαση κόσμημα.
-
4 Σεπ 19 κυκλοφορεί το 13ο τεύχος της σειράς The Dreaming (reboot της παλιάς) από την Vertigo. Σχέδιο από τη DaNi όπως μας ενημέρωσε από το φβ της 2000AD προχθες, Image τις προάλλες, Vertigo τώρα Άιντε και κανά Detective Comics στο μέλλον (με καμιά Catwoman που θεωρώ πως "την έχει") να πέσουν τα τσιμέντα
-
H DaNi είναι το δικό μας κορίτσι στην παγκόσμια σκηνή της comic art Το αχτύπητο πενάκι που γράφει, σχεδιάζει και εκδίδει τα Tales From The Strips μιλά για τα ups and downs της ελληνικής 9ης τέχνης Η Δανάη Κηλαηδόνη, χαρισματική και αχαλίνωτα εμπνευσμένη. Αυτοί που ξέρουν, λένε ότι είναι η μεγάλη ελπίδα της ελληνικής ένατης τέχνης. Δεν υπάρχουν αρκετά εγκώμια για κάτι τόσο προσωπικό και ρομαντικό όσο το να φτιάχνεις τα δικά σου κόμικς σε αυτή τη χώρα, όντας ταυτόχρονα διαβολεμένα ευφυής και ακλόνητα αφοσιωμένη. Η DaNi δίνει μαθήματα δεξιοτεχνίας και DIY punk attitude σε κάθε πάνελ που φιλοτεχνεί, σε κάθε μοσχομυριστή σελίδα των συλλεκτικών αυτοεκδόσεων που κυκλοφορεί κάθε τόσο, κάνοντας τα παιδιά της χάρτινης φυλής να τρεκλίζουν προς τα κομιξάδικα μεθυσμένα από ευδαιμονία. Όλα ξεκίνησαν με το «Cool Zombie At The Rodeo», ένα δωδεκασέλιδο τευχάκι τυπωμένο σε τραχύ φύλλο στο χρώμα του ώριμου μπέρμπον, όπου το αλητήριο νεκραναστημένο κουφάρι του Cool Zombie πραγματοποιεί τη θεαματική είσοδό του στο σύμπαν των κουλ αντιηρώων, με τη λαχταριστά πληθωρική Daphne LaVey παντοτινά στο πλευρό του. Φανταστείτε τον Σέιλορ και τη Λούλα του Λιντς, τους Μίκι και Μάλορι Νοξ του «Natural Born Killers», προσθέστε την τοπιογραφία του «Preacher», τα έντονα κοντράστ του «100 Bullets», μαζί με κάμποση από τη γκροτέσκα ειρωνία του πρωτότυπου «Tales From The Crypt» της E.C., επενδύστε υφολογικά με ρομάντζα βγαλμένα από teenage tragedies των sixties και sleazy πλάνα ιδρωμένων κορμιών στις πίστες των νυχτερινών strip κλαμπ, μυρωδιά μπαρουτιού να αιωρείται στην κάψα της μανιασμένης αμερικάνικης δύσης, οδηγίες επιβίωσης στη φυλακή, διαφημίσεις σχολών pole dancing, ντόνατ shops που κρύβουν οπλοστάσια, αιμοβόρικες Μις Νοεμβρίου βγαλμένες από ονειρώξεις του Russ Meyer με piercing στις θηλές, θηριώδη μυδράλια και προσωνύμια αλά Diablo King, υιοθετείστε τη βίαιη σεναριακή αστερόσκονη του Ταραντίνο και θα πλησιάσετε τη φόρμουλα των «Tales From The Strips» της DaNi, που μόλις έφτασαν στο αποθεωτικό φινάλε του τέταρτου τόμου τους, μέσα σε ένα φονικό κρεσέντο ενορχηστρωμένο με το «Can Your Pussy Do The Dog?» των Cramps –τι άλλο; Πρόκειται για παγκόσμιας κλάσης κόμικς τα οποία ξεχωρίζουν εμφατικά από τη χλιαρή σούπα των σχεδιαστών του Photoshop και διευρύνουν το φάσμα των δυνατοτήτων της εγχώριας comic art. Αργά ή γρήγορα, κάποιος υποψιασμένος διεθνής εκδότης θα ανακαλύψει το έργο της DaNi και θα της εμπιστευθεί μεγάλους τίτλους, ή τουλάχιστον τη μακροζωία του δικού της τίτλου σε μεγάλη ετικέτα. Έως τότε, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Περιμένοντας την κρίσιμη στιγμή που η παγκόσμια αυλαία θα ανοίξει για λογαριασμό της, η νεαρή κομίστρια μας μίλησε για τους υπέροχους κόσμους που σκιτσάρει. Τι θα γίνει με εσένα; Όλη μέρα με τους μαρκαδόρους και τα μελάνια, τους εκτυπωτές, τα πλάσματα της φαντασίας… Γιατί ζεις τόσο αλλιώτικη ζωή από τα κορίτσια της ηλικίας σου; Υπάρχουν πολλά κορίτσια σαν εμένα στον κόσμο και έχω την τύχη να γνωρίζω κάποια από αυτά. Η αλήθεια είναι ότι στον χώρο των κόμικς υπάρχουν πιο πολλοί άντρες επαγγελματίες, αλλά όσο περνάει ο καιρός μπαίνουν όλο και περισσότερες γυναίκες στο παιχνίδι. Τώρα στην περίπτωσή μου προσωπικά θεωρώ ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι δεν σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω μεγαλώνοντας καθώς και να διαβάζω το οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου είτε αυτό ήταν βιβλίο, κόμικ, περιοδικό κτλ. Τι είναι το «Tales From The Strips»; Ένα λάγνο b-movie; Μια ωδή στην περιθωριακή Americana; Εικονογραφημένο ροκ εν ρολ; Νοσταλγία για τα sixties; Εφαρμοσμένη προσωπική μυθολογία; Τι άλλο; Το Tales from the Strips ξεκίνησε για πλάκα και έτσι συνεχίστηκε κιόλας. Το φτιάχνω για να περνάω καλά και γενικώς όποιος με ξέρει από κοντά και έχει έρθει σε επαφή με το χιούμορ μου μπορεί πολύ εύκολα να το εντοπίσει μέσα στα τεύχη. Είναι ότι πιο προσωπικό έχω κάνει. Από κει και ύστερα, απλά έχω βάλει μέσα οτιδήποτε με ευχαριστεί να σχεδιάζω και να βλέπω (ζόμπι, κορίτσια, αμερικανιές, μαγικά κτλ). Η κρίσιμη, όσο και ιδιόρρυθμη απόφαση: κόμικ στα αγγλικά. Υποψιάζομαι το γιατί, θα ήθελες ωστόσο να δώσεις τη δική σου αιτιολογία; Η απάντηση είναι μία –για να μπορούν να το διαβάζουν πολλά περισσότερα άτομα. Έχω πολλούς φίλους που δεν είναι Έλληνες και ήθελα να μπορούν να το διαβάζουν και αυτοί χωρίς να τους το μεταφράζω. Επίσης πάντα στόχευα στο εξωτερικό οπότε είναι αναμενόμενο και οι δουλειές μου να είναι στα αγγλικά. Πότε σκέφτηκες ότι θα μπορούσες να σταδιοδρομήσεις ως κομίστρια; Και πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστείς από ένα τόσο ιδιαίτερο επάγγελμα; Κόμικς διάβαζα και έφτιαχνα από μικρή και το είχα σαν όνειρο από τότε να ασχοληθώ και επαγγελματικά μια μέρα. Με βοήθησαν και οι δικοί μου πάρα πολύ που είδαν ότι μου άρεσε να ζωγραφίζω και ότι ασχολιόμουν αρκετά με το αντικείμενο. Για παράδειγμα, θα μου κρατούσαν πάντα το 9 της Ελευθεροτυπίας ή στριπάκια από περιοδικά ή θα με πήγαιναν σε ό, τι έκθεση και διαγωνισμό τους ζητούσα. Ξεκίνησα να εμφανίζομαι στον χώρο όταν ήμουν 14. Τότε συμμετείχα στην πρώτη μου ομαδική έκθεση κόμικς στην Πάτρα και θυμάμαι ότι με είχε πάει η μαμά μου να την δούμε μαζί, είχε κλείσει ξενοδοχείο και όλα. Την ίδια χρονιά είχα λάβει μέρος για πρώτη φορά στο 24 Hour Comics Day Hellas που ήταν ένας συναγωνισμός όπου σε ένα 24ωρο έπρεπε να ολοκληρώσεις 24 σελίδες κόμικ. Γινόταν στην ΕΠΑΣΚΤ, είχε πολύ κόσμο και ήμουν η μικρότερη εκεί μέσα αλλά οι γονείς μου με είχαν εμπιστευτεί στα χέρια της οργάνωσης και μετά το έκανα κάθε χρονιά όσες φορές είχε γίνει. Ξέρω πολλούς γονείς που δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο, ειδικά για κάτι που θεωρείται τελείως “χομπίστικο” στην Ελλάδα. Από βιοποριστικής άποψης, σαν επάγγελμα έχει ακριβώς τις ίδιες ευκολίες και δυσκολίες με οποιοδήποτε freelancing επάγγελμα, με τη διαφορά όμως ότι δεν υπάρχει καμία δουλειά στην Ελλάδα που να μπορεί να σε συντηρήσει –όποιον Έλληνα ξέρω που ασχολείται με αυτό καθαρά επαγγελματικά δουλεύει για εξωτερικό, κυρίως Αγγλία και Αμερική. Υφίσταται πραγματικά αυτό που ονομάζουμε «ελληνική κόμικ σκηνή»; Πόσοι είστε; Διατηρείτε κοινοτικούς δεσμούς; Πόσο μακριά μπορείτε να φτάσετε; Ελληνική σκηνή κόμικς υπάρχει και είναι και πολύ δυνατή και σταθερή. Απλά είναι πάρα πολύ μικρή σχετικά με το εξωτερικό. Οπότε όλοι γνωριζόμαστε πάνω κάτω και έχουμε τις παρέες μας. Τα περισσότερα άτομα κινούνται στον χώρο των αυτοεκδόσεων και είναι και λογικό αφού δεν υπάρχει βιομηχανία στη χώρα μας. Κι εγώ δεν έχω καμία δουλειά μου μέχρι στιγμής που να έχει εκδοθεί επίσημα στην Ελλάδα, όλα τα κόμικς μου εντός της χώρας είναι αυτοεκδόσεις, έχω πληρώσει μόνη μου για να τα τυπώσω και τα προωθώ η ίδια μέσω ίντερνετ ή στα διάφορα events που πηγαίνω. Τώρα ο καθένας που θέλει να το πάει παραπέρα και να δουλέψει κανονικά σε αυτό μπορεί να το πετύχει αλλά κατά τη γνώμη μου μόνο στο εξωτερικό. Πώς φτιάχνεις ένα δικό σου graphic novel; Σε πόσο χρόνο, με ποιο τρόπο, με πόσους ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις; Εξαρτάται πως δουλεύεις. Άμα είναι προσωπικό πρότζεκτ φαντάζομαι ότι μπορείς να το πας με τους ρυθμούς σου, αλλά άμα δουλεύεις για κάποια εταιρία με σεναριογράφο και ολόκληρη ομάδα όπως γίνεται στο εξωτερικό το παν είναι να είσαι γρήγορος. Κατά μέσο όρο όλοι οι επαγγελματίες βγάζουν μια με δυο σελίδες την ημέρα. Ο ενθουσιασμός υπάρχει πάντα γιατί ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει (δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να δουλεύει στα κόμικς για κάποιον άλλο λόγο πέρα του ότι τρελαίνεται για αυτό που κάνει). Όμως όπως και με οποιαδήποτε άλλη δουλειά, υπάρχουν και δύσκολες μέρες που δεν θέλεις να σηκώσεις μολύβι ή που απογοητεύεσαι παντελώς με αυτά που φτιάχνεις. Εκεί θα ξεχωρίσει και ο επαγγελματίας από τον χομπίστα, με το άμα θα φέρει εις πέρας την δουλειά ή όχι δηλαδή, όσο και αν δεν του αρέσει αυτό που κάνει. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να παραδώσεις κάποιες σελίδες, βρέξει-χιονίσει. https://youtu.be/ZUu-e6bTh3k Η DaNi μιλά στο Project210 για την διαδικασία παραγωγής κόμικς (© Project210) Είναι αναπόφευκτο να μεταναστεύσεις αν πρόκειται να κάνεις το κάτι παραπάνω; Το θέλεις; Είναι ρεαλιστικό; Το καλό με αυτή τη δουλειά είναι ότι μπορείς να την κάνεις από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, οποιαδήποτε ώρα και μέρα, αρκεί να έχεις ένα σκάνερ και ίντερνετ. Δεν χρειάζεται να φύγεις καν από το σπίτι σου το πρωί (αυτό είναι ευχή και κατάρα μαζί βέβαια). Για να βρεις όμως δουλειά πρέπει σίγουρα να ξεκουνηθείς και να πας σε κάποιο φεστιβάλ στο εξωτερικό και να δείξεις τη δουλειά σου, να γνωρίσεις κόσμο και να κάνεις επαφές. Κανείς ποτέ δεν βρήκε δουλειά στο χώρο από το σπίτι του. Έτσι έκανα κι εγώ αλλά και όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που δουλεύουν κανονικά στο εξωτερικό: κλείσαμε εισιτήρια, πήραμε τα πορτφόλιο μας και μιλήσαμε με τον σωστό κόσμο. Πες με παλιομοδίτη, αλλά νομίζω ότι κάτι άρχισε να πηγαίνει στραβά με την τέχνη του κόμικ όταν τα κομπιούτερ πήραν το πάνω χέρι. Κάνω λάθος; Όχι, ούτε καν. Απλά κάποιοι καλλιτέχνες δουλεύουν παραδοσιακά με μολύβι και χαρτί και κάποιο άλλοι προτιμούν να δουλεύουν ψηφιακά. Είναι απλά άλλο το εργαλείο. Σίγουρα όταν δουλεύεις ψηφιακά έχεις κάποιες ευκολίες που δεν έχεις όταν δουλεύεις στο χέρι όπως π.χ. να δουλεύεις πιο γρήγορα ή να διορθώνεις τα μελάνια σου κτλ αλλά ως εκεί. Εικαστικό για το άλμπουμ των Devo Range «The Whorehouse Sessions», σε σχέδιο της DaNi και μελάνια του Uncl Paul Κnows Ποιο είναι το πρώτο κόμικ που ερωτεύτηκες παράφορα; Σε αγγίζει ακόμη; Ο πρώτος μου έρωτας είναι o Hellboy του Mike Mignola και το λέω συνέχεια ότι θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Με έχει επηρεάσει σε αυτά που διαβάζω, σε αυτά που γράφω και στον τρόπο που σχεδιάζω τουλάχιστον στο ξεκίνημα, γιατί από εκείνο το σημείο και μετά έχουν υπάρξει και άλλα κόμικς που έχω ερωτευτεί.. αλλά όπως και να έχει, πάντα θυμάσαι την πρώτη σου αγάπη! Πόσο πλούσια συναισθηματική γκάμα μπορεί να καλύψει ένα graphic novel; Έχεις κλάψει διαβάζοντας κόμικς; Όσο πλούσια συναισθηματική γκάμα μπορεί να έχει ένα βιβλίο ή μια ταινία. Δεν έχει διαφορά, απλά είναι ένα άλλο μέσο. Και ναι, έχω κλάψει διαβάζοντας κόμικς. Μου έχει τύχει παραπάνω από μια φορά. Πες μας ορισμένους καλλιτέχνες που θαυμάζεις. Όχι υποχρεωτικά από τον χώρο σου. Έχω πολλούς που μου αρέσουν και με εμπνέουν ο καθένας με τον τρόπο του από διάφορους χώρους. Μου αρέσουν όλα τα ιταλικά τσοντοχόρορ κόμικς του 70 και του 80 των οποίων οι δημιουργοί είναι πάρα πολλοί, οι ταινίες του Tarantino και του Rodriguez αλλά και του Jarmusch, οι φωτογραφίες της Ellen von Unwerth, οι πίνακες του Bacon και τα γλυπτά της Beth Cavener, πολλοί μουσικοί και djs και πάει λέγοντας.. όλη την ώρα βρίσκω και κάτι καινούργιο που να με ενθουσιάζει και να με εμπνέει. Επίσης θαυμάζω και πολλούς φίλους μου που είναι καλλιτέχνες, όπως είναι ο Uncl Paul που είναι τατουατζής και έχει φτιάξει και το μανίκι μου, η Θεανώ Γιαννέζη που κάνει από χαρτοκοπτικά γλυπτά μέχρι καπελάκια και η Μαρία Οικονόμου που είχα την τύχη να γνωρίσω στην πρακτική μου και φτιάχνει εκπληκτικά έργα πάνω σε χαρτί και υφάσματα που ούτε καν μπορώ να περιγράψω. Εμπνέομαι ακόμα και από την αδερφή μου που είναι pole dancer. Πώς διασκεδάζεις; Γενικά κάθομαι σπίτι όπου θα δω ταινίες και σειρές κυρίως, αλλά περνάω και περιόδους που μπορεί να βγαίνω ανεξέλεγκτα με φίλους. Στα convention πάντα περνάω καλά γιατί βλέπω τους φίλους και συνεργάτες μου που μπορεί να μην τους έχω δει για 6 μήνες και σχεδόν πάντα πίνουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τι σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις στη δουλειά σου; Η επιδοκιμασία των οικείων σου; Ο θαυμασμός του κοινού; Ή κάποιο δικό σου μέτρο αξιολόγησης; Όλα αυτά παίζουν κάποιο ρόλο στο πόσο ψήνομαι με αυτό που κάνω. Αλλά κυρίως νομίζω ότι είναι αυτή η τσαντίλα που με πιάνει όταν τελειώνω οποιοδήποτε σχέδιο και το επόμενο δευτερόλεπτο ξέρω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει και καλύτερα. Είναι πιο κοπιαστικό να δημιουργείς ένα κόμικ ή να το προωθείς και να το διανέμεις; Το κάθε στάδιο έχει και τις δυσκολίες του, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Θα μπορούσα να πω ότι προσωπικά ίσως με ζορίζει λίγο πιο πολύ η προώθηση των κόμικς μου γιατί μπλέκονται πολύ τα social media που έχουν αρχίσει να με κουράζουν επικίνδυνα τώρα τελευταία. Έχεις σκεφτεί ότι κάνεις μεγάλες θυσίες, ότι επενδύεις χρόνο και αφοσίωση σε κάτι τόσο εφήμερο όσο ένα τεύχος που θα διαβαστεί, θα καταχωνιαστεί και πιθανότατα θα λησμονηθεί; Καθόλου. Κάποιοι μπορεί να διαβάσουν τα κόμικς μου και να τα προσπεράσουν, σε άλλους μπορεί να μην ταιριάζουν σαν στυλ αλλά πάντα θα υπάρχει έστω και ένα άτομο που θα του αρέσει αυτό που διάβασε και θα θέλει κι άλλο, οπότε αξίζει και ο χρόνος και η ενέργεια που χαλάω στο σχέδιο και στα κόμικς. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πριν από τους άλλους, αυτό που κάνω το κάνω ξεκάθαρα για εμένα. Είναι κάτι το οποίο όσο και να με ζορίζει κάποιες φορές όπως είναι φυσικό, το αγαπάω και ξέρω ότι όσο περισσότερο του δίνω είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου που θα μου δίνει πίσω. Οπότε χαλάλι. Νιώθεις άνετα στον ψηφιακό κόσμο; Μεγάλο μέρος της κουλτούρας του κόμικ ποντάρει στη γοητεία του εντύπου, λαχτάρα για το ταχυδρομείο και στη φυσική υπόσταση του αντικειμένου. Υπάρχει όμως στη δουλειά σου μια λεπτή ισορροπία: δημιουργείς στο χαρτί, επικοινωνείς στον κυβερνοχώρο. Νιώθω άνετα στον κυβερνοχώρο και καταλαβαίνω ότι πλέον είναι απαραίτητο εργαλείο για να προωθείς το οτιδήποτε αλλά και να επικοινωνείς και να δουλεύεις (σε όλες οι δουλειές που κάνω η συνεννόηση γίνεται μέσω mail και μηνυμάτων). Αλλά όπως είπα και παραπάνω, τα social media και όλο αυτό το παιχνίδι με κουράζουν και βλέπω ότι μου τρώνε δημιουργικό χρόνο πολλές φορές. Γι’ αυτό και έχω ορίσει συγκεκριμένες ώρες που μπαίνω για να απαντήσω στα πάντα και να ποστάρω τη δουλειά μου. Από κει και ύστερα, ο κυβερνοχώρος βολεύει κιόλας πολλούς αναγνώστες παγκοσμίως καθώς μπορούν να διαβάσουν ηλεκτρονικά πολλούς τίτλους και πιο φτηνά και πιο άμεσα. Είναι και οικολογικό στην τελική! Εγώ προσωπικά βέβαια δεν διαβάζω ποτέ κόμικς και βιβλία σε οθόνη. Θέλω να έχω το έντυπο, να το πιάνω και να το μυρίζω, να είμαι στο κρεβάτι μου ή στο λεωφορείο και να γυρνάω τις σελίδες και μετά να το βλέπω και στην βιβλιοθήκη μου. Πού βλέπεις ιδανικά τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από σήμερα; Έχω πολλά σενάρια στο μυαλό μου, αλλά κυρίως θέλω να είμαι χαρούμενη με αυτό που θα κάνω και με το που θα βρίσκομαι. Πηγή
-
Μία από τις αυτοεκδόσεις που, νομίζω πως, συζητήθηκαν πιο πολύ στο φετινό comicdom, σίγουρα όμως μία από τις πιο όμορφες και καλαίσθητες. Το σχέδιο είναι εξαιρετικότατο και λογικά το σενάριο δεν θα απογοητεύσει. Κι αυτό γιατί ίσα που προλαβαίνεις να πάρεις μια γεύση του τι θα ακολουθήσει μιας και το τευχάκι (λογικά πάλι) αποτελεί την εισαγωγή της ιστορίας. Ελπίζω μόνο να συνεχιστεί. Όπως και να έχει θεωρώ πως έχουμε να δούμε πολλά ακόμα από την dani! Το τευχάκι τυπώθηκε σε 200 αντίτυπα και, σε τρία διαφορετικά χρώματα ενώ η τιμή του ήταν 3 ευρώ. Ορίστε και μία εσωτερική σελίδα. Ευχαριστούμε γιά τα εξώφυλλα τους tik, kwtsos, Ion, totally_wired & Φλοκ. Καλή συνέχεια!
- 17 replies
-
- 31
-
Μιλήσαμε με Κάποιους Από τους Καλύτερους Κομιξάδες της Ελλάδας Το ελληνικό κόμικ είναι πιο δυνατό από ποτέ. Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός Θυμάμαι πως, όταν ήμουν μικρός, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδο που ήθελα να γίνω κομιξάς. Όπως πολλά πιτσιρίκια, έτσι κι εγώ, είχα πωρωθεί με το αγαπημένο μου κόμικ, τον Garfield, και είχα αρχίσει να φτιάχνω τους δικούς μου χαρακτήρες. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα και αυτό δεν ήταν άλλο από το γεγονός πως, ακόμη και σήμερα, δεν είμαι ικανός να ζωγραφίσω ούτε ένα σπιτάκι. Τα βιβλία που είχα παραγγείλει από κάτι διαφημίσεις τύπου telemarketing δεν βοήθησαν την κατάσταση και έτσι η καριέρα μου τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον Κόμη Φράγκουλα, τον οποίο είχα τη φαϊνή ιδέα να ζωγραφίσω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μία από τις ντουλάπες του δωματίου μου -το αποτελέσμα ήταν τραγικό- φρικάροντας τη μάνα μου. Μεγάλο ρόλο στην αγάπη μου για τα κόμικς έπαιξε και το περιοδικό «9» που είχε ξεκινήσει να κυκλοφορεί εκείνη την εποχή. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν και αναδείχτηκαν πολλά γνωστά ονόματα του χώρου και δικαίως αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού κόμικ. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος -με τον Φράγκουλα, αν θυμάμαι καλά- σε έναν από τους διαγωνισμούς του περιοδικού και ακόμη και σήμερα ειλικρινά ντρέπομαι που έστειλα αυτά τα εκτρώματα στους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν και η εγχώρια σκηνή έχει εξελιχθεί τρομερά. Πλέον, υπάρχουν Έλληνες δημιουργοί που συνεργάζονται με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του κόσμου και που καταφέρνουν, σε πείσμα των καιρών, να επιβιώνουν κάνοντας αυτό που αγαπούν. Συναντήσαμε κάποιους από τους πιο γνωστούς και ενδιαφέροντες κομιξάδες εκεί έξω και τους επισκεφτήκαμε στον χώρο τους, για να τους φωτογραφίσουμε και να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Ένα σημαντικό στατιστικό που προέκυψε είναι πως οι περισσότεροι δείχνουν μια προτίμηση στις γάτες. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μάθετε διαβάζοντας όσα είπαμε μαζί τους. Μιχάλης Διαλυνάς VICE: Έχεις καταφέρει να συνεργαστείς με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο, όπως η Marvel και η DC Comics. Η ερώτηση είναι απλή: πώς στο καλό τα κατάφερες; Μπορώ για αρχή να σου πω ότι έγινε με πολλά χρόνια εξάσκησης, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από αυτό, τους έστειλα mail και τους έδειξα τη δουλειά μου. Στη Marvel, με την οποία συνεργάστηκα το 2013, τους είχα στείλει δυο-τρεις φορές και έκανα για δείγματα σελίδες, όπως κάνουν όλοι. Μου είπαν, «Ωραία, καλά πας, στείλε μας ξανά, όταν έχεις κάτι να μας δείξεις». Αφού τελείωσα το πρώτο μου κόμικ στην Dark Horse, το Amala's Blade, τους το έστειλα. Τους άρεσε και μου εμπιστεύτηκαν τον σχεδιασμό ενός τεύχους Superior Spider-Μan. Με την DC ήταν διαφορετικά, δεν τους είχα στείλει δουλειά μου, αλλά ήρθαν εκείνοι σε επαφή μαζί μου, επειδή είχα συνεργαστεί με την editor που δούλευε σε μια άλλη εταιρεία, προτού πάει εκεί. Ήξερε τη δουλειά μου και θεώρησες πως θα ταίριαζα στο Gotham Academy. Από τότε, έχω σχεδιάσει σε δύο τεύχη τους και ελπίζω να σχεδιάσω ξανά στο μέλλον. Μόλις, δηλαδή, τελειώσω με το The Woods. Πώς μπήκες στη φάση των κόμικς; Όπως όλοι οι δημιουργοί κόμικς. Διάβαζα μικρός, έπαιρνα από τα περίπτερα και τα πρακτορεία ξένου Τύπου στην Κρήτη και μου έστελνε η θεία μου από την Αγγλία διάφορα τεύχη Spawn, Batman, TMNT, ακόμη και Power Rangers. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα να σχεδιάζω και όταν ήμουν στο Λύκειο κυκλοφόρησε το 9 στην Ελευθεροτυπία. Από εκείνη τη στιγμή, είδα ότι ίσως να υπάρχει ένα μέλλον και ένα πάτημα, ώστε να φτιάξω και εγώ κόμικς στην Ελλάδα και ίσως και στο εξωτερικό. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν καλά, είμαι εδώ ακόμη και σχεδιάζω. Να υποθέσω πως ζεις από αυτό, σωστά; Ναι, πλέον είναι full-time δουλειά. Όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έτσι και εγώ, πρέπει να κυνηγάω τη δουλειά και να κλείνω project. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα και έτρωγα μόνο ρύζι και μακαρόνια, για να μπορέσει να αφήσω το στίγμα μου με ένα καλό κόμικ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζω τη σειρά The Woods με τον συγγραφέα James Tynion IV και την εκδοτική Boom! Με αυτούς ήμουν τυχερός και κατάφερα να εξασφαλίσω πως θα σχεδίαζα 36 τεύχη. Τώρα είμαι στο τεύχος 31, οπότε, όταν τελειώσω -τον Σεπτέμβριο- θα είμαι πάλι στο κυνήγι της επόμενης συνεργασίας. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτήν τη δουλειά μένοντας στην Ελλάδα; Βασικά, είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε επτά με δέκα ώρες διαφορά με τις ΗΠΑ, οπότε έχουμε ένα προβάδισμα στα deadlines, αλλά από την άλλη είναι κακό, επειδή όταν σκάνε τα mail, είναι μετά τις 10 το βράδυ και μερικές φορές μιλάς μαζί τους για αλλαγές μέχρι τα ξημερώματα. Το κόστος ζωής στην Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με εδώ, οπότε είναι καλό να μένεις Ελλάδα, αλλά για να μπορώ να συναναστραφώ με τους εργοδότες και τους συνεργάτες μου από εκεί, θα πρέπει να περιμένω πότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε σε κάποιο συνέδριο. Για παράδειγμα, με τον συγγραφέα του Woods έχω βρεθεί τρεις φορές και με τους editors μου, δύο. Προς το παρόν, νιώθω καλά που είμαι εδώ και πηγαίνω μια φορά τον χρόνο στο New York Comic Con και βλέπω κόσμο. Θέλω να μου μιλήσεις για το κεφάλαιο Χελωνονιντζάκια . Ξέρω πως τα λατρεύεις, αλλά και πως δουλεύεις με αυτά. Είχα πάθει πατατράκ τις πρώτες μέρες, λες και είχα ξεχάσει πως να σχεδιάζω, έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι τώρα έχω την ευκαιρία να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία τους, αλλά ταυτόχρονα να περάσω καλά και να μην αγχώνομαι. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο αυτό. Τα Χελωνονιντζάκια είναι η παιδική μου αγάπη. Όταν βγήκε η πρώτη ταινία το 1990, ήμουν έξι χρονών και βαθιά χωμένος στη «Χελωνομανία». Φιγούρες, παιδικά μπλουζάκια, τα πάντα. Αλλά και τώρα, είναι λες και δεν άλλαξε τίποτα, παρακολουθώ τη νέα σειρά στο Nickelodeon, διαβάζω τα κόμικς και αγοράζω τις φιγούρες. Απλώς τώρα τα σχεδιάζω κιόλας, όποτε έχω χρόνο. Τον Δεκέμβριο βγήκε το τελευταίο τεύχος που σχεδίασα και πρόκειται να δουλέψω πάνω σε άλλες περιπέτειές τους πολύ σύντομα. Η συνεργασία μου με την IDW -την εκδοτική που τα βγάζει- είναι πολύ διασκεδαστική και χαίρομαι όποτε μου στέλνουν, για να με ρωτήσουν, αν έχω λίγο χρόνο να επισκεφτώ ξανά τους πράσινους φίλους μου. Τι θα δούμε από εσένα μέσα στο 2017; Φέτος θα είναι το φινάλε της σειράς The Woods στο τεύχος 36, το οποίο θα βγει τον Οκτώβριο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Θα κυκλοφορήσουν τρεις τόμοι από αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς, Όπου να' ναι, θα βγει και ο πρώτος τόμος Teenage Mutant Ninja Turtles Universe και σύντομα θα σχεδιάσω ξανά ένα νέο τεύχος, το οποίο δεν γνωρίζω πότε θα κυκλοφορήσει. Επίσης, μέσα στη χρονιά θα έχουμε και κάποια άλλα νέα, σχετικά με την τηλεοπτική μεταφορά του The Woods από το SyFy Channel. Ηλίας Κυριαζής Θυμάσαι την πρώτη ιστορία που σχεδίασες; Πρέπει να ήταν στην Γ΄ή Δ΄ Δημοτικού και είχε γίνει ολόκληρο θέμα. Είχε γυμνούς ανθρώπους, τέρατα και ξεκοιλιάσματα και την είχαν δει στο σχολείο, είχαν καλέσει τους γονείς μου, χαμός. Fun times. Η κυκλοφορία του Manifesto σε έκανε ευρύτερα γνωστό ακόμα και σε κόσμο που δεν ασχολούνταν μέχρι τότε με Έλληνες σχεδιαστές. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Αυτοί που ασχολούνταν με τους Έλληνες σχεδιαστές τότε, ήταν κυρίως οι Έλληνες σχεδιαστές. Αυτό άλλαξε σιγά-σιγά με το 9. Τo περιοδικό έκανε αδιαμφισβήτητα μεγάλο καλό στα ελληνικά κόμικς και εγώ σίγουρα δε θα είχα καριέρα χωρίς αυτό. Τότε βέβαια, το βλέπαμε κάπως αλλιώς, υπήρχε το κλίμα ότι κάτι ξεκινάει, κάτι πάει να γίνει, αλλά -ίσως λόγω οικονομικής κρίσης- το πράγμα ξεκίνησε να φρενάρει προτού προφτάσει να καταφέρει όλα όσα ήλπιζα ότι θα μπορούσε. Το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά δημιουργών μπόρεσε να κάνει το ξεκίνημα της μέσω του 9 δεν είναι καθόλου αμελητέο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να μην έχω γλυκόπικρα συναισθήματα για το περιοδικό. Γενικότερα για την εποχή κάπως πιο γλυκά, επειδή ήμουν και στα early 20s μου και το ζούσα. Αλλά και τα κόμικς ήταν πολύ καλά μαζί μου: μου έδωσαν φίλους, αυτοπεποίθηση, αναγνωρισιμότητα, χαρτζιλίκι και κάπου να ανήκω. Τώρα, μετά το τέλος του πάρτι, έχουν μείνει στον χώρο οι δημιουργοί που το εννοούσαν και οι πιο πιστοί αναγνώστες, αλλά έχει χαθεί το casual αναγνωστικό κοινό, που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους, όπως οι IDW και DC Comics; Είχα δει πως η φάση στην Ελλάδα με τα κόμικς βάλτωνε και ψαχνόμουν για έξω. Είχα ξεκινήσει τα ταξίδια στο San Diego Comic Con και να στέλνω email. Για την DC κέρδισα έναν διαγωνισμό ταλέντων που έκανε για το έντυπο Zuda και το ίδιο συνέβη και με την Dark Horse Comics. Στην ΙDW με έφερε ο Scott Lobdell, τον οποίο πλησίασα, επειδή γούσταρα τα X-Men που έγραφε στα 90s, του άρεσε και εκείνου η δουλειά μου και ξεκινήσαμε μια συνεργασία που μας έδωσε τα κόμικς Ghostbusters, Galaxy Quest και έχουμε ακόμη μέλλον. Πόσο εύκολο είναι το να είσαι επαγγελματίας κομίστας στην Ελλάδα; Είμαι επαγγελματίας κομίστας, όμως απλώς κατοικώ στη χώρα. Δεν εργάζομαι εδώ. Ας απαντήσει κάποιος ή κάποια που βιοπορίζεται μόνο από την Ελλάδα, για να μας πει πώς τα καταφέρνει. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή κόμικς και όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την προώθησή της; Είναι μια ειρωνεία που πονάει λίγο, το πόσο ανεβασμένο είναι το επίπεδο καλλιτεχνικά -και στους παλιότερους και στους νεότερους- σχετικά με τα «χρόνια της άνθησης» των 00s. Το διεθνές κοινό αγκαλιάζει τα ταλέντα που προέρχονται από τη χώρα μας, οπότε φιλοδοξούμε σύντομα να συμβεί το ίδιο και με το ελληνικό. Τα conventions, η διαδικτυακή παρουσία, οτιδήποτε φέρνει κόσμο στα κόμικς γενικότερα βοηθά και τους Έλληνες δημιουργούς και βέβαια, μην ξεχνάμε πως έχει ανοίξει πια και ο δρόμος για τη διεθνή αγορά. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα εδώ, υπάρχει ο δρόμος για να κάνει καριέρα ένας δημιουργός. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτήν την εποχή; Σχεδιάζω τη σειρά Dirk Gently's Holistic Detective Agency, που είναι βασισμένη στα ομώνυμα βιβλία του Douglas Adams και στην τηλεοπτική σειρά του Max Landis, του BBC America και της IDW. Γιάννης Ρουμπούλιας Πότε έπιασες πρώτη φορά πενάκι αποφασισμένος να φτιάξεις μια ιστορία και πώς κατάλαβες ότι πάει κάπου όλο αυτό; Στην ηλικία που ξεκίνησα, δεν ήξερα καν τι σημαίνει «πενάκι». Ανέκαθεν με γοήτευε το μέσο των κόμικς και θεωρούσα πολύ συναρπαστικό το να μπορείς να αφηγηθείς μέσω σχεδίων μια δική σου ιστορία. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω πως ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό από πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη φορά που έφτιαξα μια ολοκληρωμένη ιστορία, ήταν νομίζω το καλοκαίρι μεταξύ ΣΤ΄ Δημοτικού και Α΄ Γυμνασίου, σε σχολικό τετράδιο που πλέον θα ήταν άχρηστο, καθώς το σχολείο είχε τελειώσει. Ήταν μια ιστορία του Κόναν του Βάρβαρου. Νομίζω ότι κάπου υπάρχει ακόμη, θαμμένη σε μια κούτα μαζί με άλλα σχέδια εκείνων των αρχαίων εποχών. Έχεις προλάβει τον χώρο των κόμικς πριν από την εισβολή των social media στην καθημερινότητά μας. Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος προσέγγισης του κόσμου, αλλά και των καλλιτεχνών σήμερα σε σχέση με πριν από 10-12 χρόνια; Τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα ως επί το πλείστον. Πλέον, μπορούμε να δείξουμε τη δουλειά μας στα πέρατα του κόσμου με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια απ' ό,τι στο παρελθόν. Η αγορά, όσον αφορά τη δουλειά μας, δεν περιορίζεται από τα σύνορα. Μπορεί κάποιος να δουλεύει από την Ελλάδα και να γίνει εύκολα γνωστός σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσω του Ίντερνετ. Μια τέτοια ευκολία ωθεί όλο και περισσότερους νέους καλλιτέχνες να δείχνουν τη δουλειά τους. Όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει και αγαπάει πια το μέσο και την ποπ κουλτούρα ευρύτερα. Ωστόσο, πάντα πρέπει να εκθέτουμε τη δουλειά μας με προσοχή, διότι πολλοί αετονύχηδες μπορεί να σφετεριστούν τη δουλειά κάποιου, αλλά τα καλά που προσφέρει το Ίντερνετ είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτόν τον μικρό κίνδυνο. Είσαι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που είχαν τη χαρά να δουν ένα έργο τους να γίνεται ταινία, Tα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος , έστω και αν ήταν δική σου προσπάθεια. Πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγιση και πως ένιωσες, όταν την είδες για πρώτη φορά ολοκληρωμένη; Γενικά, θεωρώ πως ο κινηματογράφος και τα κόμικς ως τέχνες είναι ξαδέρφια. Πάντα ήταν οι μεγάλες μου αγάπες και τις έχω μελετήσει και τις δύο. Η τέχνη της αφήγησης μέσω της εικόνας και το χτίσιμο ενδιαφερόντων χαρακτήρων είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία, για να δημιουργήσει κάποιος μια καλή ιστορία. Κάθε φορά που ένας δημιουργός ολοκληρώνει ένα έργο, το συναίσθημα δε μπορεί να συγκριθεί. Οφείλω εδώ να σημειώσω πως χρωστάω πολλά σε όλους τους συνεργάτες μου, για οτιδήποτε έχω καταφέρει έως τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στην ομαδική δουλειά και πάντα την επιδιώκω, επειδή η πείρα μου μού έχει δείξει πως οι μονάδες και οι εγωισμοί παράγουν μόνο ελλειπή και άνευρα έργα. Ήταν και η πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας, σωστά; Δεν θα έπρεπε, ειδικά εμείς με τη μυθολογία που έχουμε, να είμαστε από τους πρώτους στην Ευρώπη που κάνουν τέτοιες ταινίες; Δυστυχώς, ως χώρα και νοοτροπία είμαστε λίγο πίσω στον χώρο του θεάματος. Το κοινό μας έχει μια τάση να σνομπάρει αντίστοιχες ελληνικές προσπάθειες, θεωρώντας τις –λανθασμένα- υποδεέστερες των εισαγόμενων. Κατά τη γνώμη μου, στο μόνο πράγμα που υστερούν, είναι η έλλειψη αξιόλογου budget και οι ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους οι πραγματικά δημιουργικοί άνθρωποι του χώρου. Αυτό όμως είναι κάτι που σιγά-σιγά ως δημιουργοί το διορθώνουμε, εκπαιδεύοντας κατάλληλα το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε. Έχουμε υπέροχες τοποθεσίες που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε, τεράστια ιστορία και μύθους από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αμέτρητα σενάρια και σίγουρα, πολύ ταλέντο και δημιουργικότητα. Δυστυχώς, η αδράνεια, η ευθυνοφοβία και η ημιμάθεια κάποιων ανθρώπων σε κρατικές θέσεις-κλειδιά έχουν μπλοκάρει κατά καιρούς πολλά project που θα μπορούσαν να φέρουν παγκόσμια αναγνώριση και έσοδα στη χώρα μας. Έχεις καταφέρει να ζεις από την τέχνη σου, αλλά και ως illustrator. Πόσο δύσκολο είναι αυτό στην Ελλάδα της κρίσης; Στην Ελλάδα, είναι γενικά δύσκολο να ζεις πλέον κάνοντας οτιδήποτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, δυστυχώς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, παρόλο που πολλοί συνάδελφοι θα μπορούσαν να δουλεύουν από εδώ και η δουλειά τους να εκδίδεται στο εξωτερικό, σιγά-σιγά μετακομίζουν σε άλλες χώρες. Εκεί χρίζουν καλύτερης φορολογικής μεταχείρισης και δεν αντιμετωπίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες ως απατεώνες. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα, για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, στο μέρος που μεγαλώσαμε και ζούμε. Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό; Πολλά και διάφορα. Συνεχίζουμε το έγχρωμο webcomic Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ημίθεος κάθε Σάββατο στο socomic.gr, ετοιμάζω το νέο άλμπουμ του Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος με τη Jemma Press, το νέο τεύχος των Μυθοναυτών από την Addart σε σχέδιο και σενάριο δικό μου, αλλά και μια νέα εκπομπή που έχει να κάνει με την ποπ κουλτούρα, στο YouTube. Υγεία να έχουμε και ελπίζω ότι όλα θα υλοποιηθούν. Λουκία Τζωρτζοπούλου Πόσο καιρό ασχολείσαι με τα κόμιξ σε δημιουργικό επίπεδο; Επισήμως, ασχολούμαι από το 2012 περίπου. Τι θα πρότεινες να διαβάσει πρώτα κάποιος που θέλει να ξεκινήσει να παρακολουθεί τη δουλειά σου; Έχω συγκριτικά μικρή σε ποσότητα και μάλλον ετερόκλητη δημοσιευμένη δουλειά. Σε γενικές γραμμές, ό,τι δημιουργώ έχει σχέση με το σινεμά (κυρίως το ασιατικό), το Japanese horror, τους Τρεις Σωματοφύλακες, το vaporwave, τα σουρεάλ κολάζ και τα χειροποίητα GIFs. Πολλά GIFs. Στο blog μου ανεβάζω τακτικά ό,τι καινούριο φτιάχνω, καθώς και δείγματα από παλιότερα και μελλοντικά κόμικς μου. Οπότε, το blog είναι ο εύκολος τρόπος να πάρει κανείς μια γεύση από τη δουλειά μου. Ακόμη, τρέχω κι ένα side-blog όπου κατά καιρούς ανεβάζω «χειροποίητα», καρτουνίστικα GIFs που εμπνέονται από διάφορες ελληνικές ταινίες. Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια και για τον Θρόνο του Πόρθου , ένα φανζίν που κυκλοφόρησες πριν από λίγα χρόνια και πήγε πολύ καλά. Ο Θρόνος του Πόρθου ήταν ένα mini-comic βασισμένο στα κλασικό μυθιστόρημα Οι Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά. Ήταν μια μάλλον γλυκόπικρη και οριακά σκατολογική ιστορία που παρουσίαζε τον διάλογο του Πόρθου με τον υπηρέτη του κατά τη διάρκεια της πρωινής του τουαλέτας. Παρ' όλες τις ατέλειές του, είμαι χαρούμενη που βγήκε σαν ολοκληρωμένο κόμικ, επειδή αποτέλεσε το πρώτο βήμα ενός μεγαλύτερου project με τους -τρεις συν έναν- Σωματοφύλακες που θέλω να δημιουργήσω σύντομα. Ο Θρόνος του Πόρθου βρίσκεται πλέον online στα αγγλικά. Ποιοι δημιουργοί μπορείς να πεις ότι επηρέασαν το στιλ σου; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Κατά βάση, έχω επηρεαστεί από τα late 80s και 90s anime που έβλεπα μικρή, κυρίως των Kunihiko Ikuhara και Osamu Dezaki και τις κλασικές ταινίες της Disney, αναπόφευκτα. Επίσης, είμαι fan της δουλειάς του Winshluss, επειδή κατά τη γνώμη μου συνδυάζει άψογα την ενήλικη, σκοτεινή, κάφρικη θεματολογία με το χαριτωμένο, παιδικό σχεδιαστικό στιλ. Έχεις συμμετάσχει ως ηθοποιός και σε ταινίες - μάλιστα, έχεις παίξει και στην πρώτη ελληνική ταινία πολεμικών τεχνών, το F.L.S. Πώς προέκυψε αυτό; Γνωριζόμασταν με τον Θάνο, τον σκηνοθέτη της ταινίας, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον για τα κινηματογραφικά μας project από διάφορα πόστα - για παράδειγμα, ο Θάνος είχε κάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας για τη δική μου μικρού μήκους animated ταινία. Έτσι, μου πρότεινε τον ρόλο της Μizuno για το F.L.S., την πτυχιακή του ταινία. Ήταν μια φιλική διανομή ρόλου, όπως και η συμμετοχή μου στο Goldfish, δυο χρόνια αργότερα. Επίσης, είχα σχεδιάσει μια από τις ιστορίες για την ανθολογία κόμικς που ήταν βασισμένη στο F.L.S., καθώς και μια από τις αφίσες για το Goldfish. Τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή; Αυτόν τον καιρό προετοιμάζομαι για το Comicdom που θα γίνει τον Απρίλη. Θα έχω δυο νέα κόμικς. Το ένα θα παρουσιάζει την ιστορία ενός luchador (σ.σ. αθλητής μεξικάνικης πάλης) ντετέκτιβ και το άλλο θα αφορά έναν ακόμη Σωματοφύλακα: Θα είναι μια ιστορία για τον Άραμη και, ουσιαστικά, θα είναι το δεύτερο μέρος της νοητής τετραλογίας των Σωματοφυλάκων που θα ήθελα να ολοκληρώσω μελλοντικά. Αντώνης Βαβαγιάννης Πώς μπήκες στο τριπάκι να γίνεις κομίστας; Δεν ήταν ιδιαίτερα συνειδητοποιημένη απόφαση. Απλά το να φτιάχνω κόμικς είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Όταν ξεκίνησα τα Κουραφέλκυθρα, δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κανένα έντυπο να τα δημοσιεύσει, οπότε ξεκίνησα να τα ανεβάζω αρχικά στη σελίδα μου. Έχω την εντύπωση, ότι είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά διαδικτυακά κόμικ. Σιγά-σιγά, αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση από τον κόσμο για κάποιον περίεργο λόγο. Βέβαια, αυτό πήρε χρόνια. Πριν από τα Κουραφέλκυθρα είχα γράψει το σενάριο για τρία κόμικς. Τον Φωτογράφο 1+2, σε σκίτσα Σπύρου Δερβενιώτη και το AVPD, σε σκίτσα Κώστα Φουτσίδη. Τι είναι τα Κουραφέλκυθρα ; Δεν είναι καν λέξη! Η ονομασία μου φανερώθηκε σε ένα όραμα ή απλά το διάβασα σε ένα βιβλίο με «μαργαριτάρια», ως τίτλο μιας έκθεσης. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια. Ποιοι Έλληνες ή ξένοι κομίστες σε έχουν εμπνεύσει; Από Έλληνες, ο Αρκάς και ο Γιάννης Καλαϊτζής και από ξένους ο Gary Larson, η Kate Beaton, ο Nicholas Gurewitz, ο Εdika και βέβαια ο Gosciny. Πέραν των κόμικς, είσαι και μέλος του συγκροτήματος Empty Frame, με τους οποίους μόλις κυκλοφορήσατε το τέταρτο σας άλμπουμ. Πες μου δυο λόγια για αυτό. Οι Empty Frame ξεκίνησαν περίπου ίδια εποχή με τα Κουραφέλκυθρα. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι μέλος αυτής της μπάντας. Θεωρώ ότι έχουμε γράψει πολύ ωραία μουσική μαζί και ελπίζω κάποτε να ακουστεί περισσότερο. Έχουμε βγάλει δύο άλμπουμ και δύο soundtracks. Η τελευταία κυκλοφορία μας είναι το soundtrack μιας χορευτικής παράστασης με τίτλο Hands και περιέχει instrumental ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα οποία παίζαμε live στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχεις γράψει ιστορία και ως «Γκάλης Κούπερ». Θέλεις να μας πεις περισσότερα για εκείνη τη βραδιά; Ίσως είναι ό,τι πιο δημοφιλές έχω κάνει - τζάμπα τα χρόνια που τρώω παίζοντας μουσική και κάνοντας κόμικς. Το πάρτι εκείνο ήταν υπέροχο και δεν ήταν η μόνη αστεία στολή πρέπει να σου πω. Θυμάμαι την εξαιρετική στολή «Καραμολέγκολας», καθώς και τους τρεις φίλους που είχαν ντυθεί «Reunion των Hanson». Είναι η σκιτσογραφία το βασικό σου επάγγελμα; Ωραίο αστείο. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, από τότε που τα Κουραφέλκυθρα πήγαν στο Socomic.gr, είναι πια μια πηγή συμπληρωματικών εσόδων. Πριν από αυτό, δεν έβγαζα σχεδόν τίποτα από τα κόμικς - για τη μουσική δεν το συζητάμε καν. Η πρωινή δουλειά μου είναι μια από τις πιο δύσκολες, αλλά και πιο ωραίες που υπάρχουν. Είμαι δάσκαλος σε Δημοτικό σχολείο. Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή. Ετοιμάζεται το τευχάκι Κουραφέλκυθρα - Εμένα Μου Φαίνονται Συμπαθέστατα, που θα κυκλοφορήσει από την Jemma Press τον Απρίλη, στο Comicdom Con 2017 και περιλαμβάνει μια επιλογή από Κουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν στο Socomic την περασμένη χρονιά. Κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο τεύχος των Προτελευταίων που κάνουμε μαζί με τον Θανάση Πετρόπουλο και με τους Εmpty Frame θα παίξουμε την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Vinyl Is Back. DaNi Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τα κόμικς; Διάβαζα από μικρή κόμικς και παράλληλα σχεδίαζα, οπότε το να φτιάχνω και τις δικές μου ιστορίες ήρθε φυσικά. Ουσιαστικά, συνδύασα τα δύο αγαπημένα μου πράγματα και μέχρι στιγμής χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Είναι κάτι που κάνεις επαγγελματικά; Τον τελευταίο χρόνο, τα κόμικς είναι η δουλειά από την οποία ζω κάθε μήνα και με αυτό ασχολούμαι κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα, μπορεί να τύχει να αναλλάβω και κάποιο έξτρα project, ανάλογα με τον χρόνο που θα έχω. Συνήθως, είναι συνεργασίες με μπάντες για σχέδια σε κάποιο δίσκο ή για αφίσες, άλλες φορές για κάποιο logo και πάει λέγοντας. Σε βοήθησαν οι σπουδές στην Καλών Τεχνών όσον αφορά την τέχνη σου; Συγκεκριμένα στα κόμικς, δεν νομίζω πως με έχει βοηθήσει η Καλών Τεχνών ιδιαίτερα, καθώς έκανα τελείως διαφορετικά πράγματα στη σχολή - σπούδαζα στον τομέα της γλυπτικής. Συνολικά, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο σίγουρα με έχει βοηθήσει και με έχει εξελίξει, όσον αφορά τις θεωρητικές γνώσεις αλλά και τεχνικές. Όμως τα κόμικς τα έχω δουλέψει μόνη μου, είτε διαβάζοντας και αναλύοντας ιστορίες που μου άρεσαν είτε παρατηρώντας τους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει το στιλ σου; Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο Mike Mignola. Στη συνέχεια, ανακάλυψα και άλλους, όπως ο Eduardo Risso. Γενικά, μου αρέσουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν έντονα μαύρα στο σχέδιό τους και δυναμικά στησίματα στις σελίδες τους. Η αυτοέκδοση σου Tales from the Strips κέρδισε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς του 2015. Θέλεις να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτό; Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή, επειδή δεν το περίμενα καθόλου. Δεν είχα δηλώσει ποτέ ξανά συμμετοχή στα βραβεία και το βράδυ που γίνονταν το είχα ξεχάσει τελείως. Να σκεφτείς, δεν είχα κατέβει καν να τα παρακολουθήσω, ήμουν ακόμη στο τραπέζι μου στις αυτοεκδόσεις και με πήραν τηλέφωνο, για να μου πουν ότι κέρδισα. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει κόσμος που, όχι μόνο παρακολουθεί τη δουλειά σου, αλλά του αρέσει και τόσο, ώστε να την ψηφίσει κιόλας. Ποια θεωρείς πώς ήταν η πιο σημαντική στιγμή της πορείας σου; Μέχρι στιγμής, μπορώ να ξεχωρίσω δύο. Την πρώτη φορά που είχα πάει να δουλέψω στο London Super Comic Con και ήρθα σε επαφή με την 2000 AD, με τους οποίους συνεργάζομαι από τότε σε διάφορες ιστορίες. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Η άλλη, είναι η πρώτη φορά που πήγα ως επισκέπτρια στο New York Comic Con και είδα τους περισσότερους από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές και τη δουλειά τους από κοντά. Είχα χαζέψει. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το προσεχές μέλλον; Να συνεχίσω να δουλεύω κανονικά στα κόμικς και να έχω τον χρόνο να φτιάχνω παράλληλα τις δικές μου ιστορίες. Αλεξία Οθωναίου Με τι ασχολείσαι αυτήν την εποχή, όσον αφορά τα κόμικς; Αυτό τον καιρό δημοσιεύω το διαδικτυακό κόμικ Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη στο socomic.gr, το κόμικ στριπ Μαντάμ Ξυδέα Πομπιντού στην Εφημερίδα των Συντακτών και το κόμικ Ψ στο περιοδικό Unfollow. Κάνεις μαθήματα κόμικς σε ανήλικα προσφυγόπουλα, θέλεις να μου μιλήσεις λίγο γι' αυτήν την εμπειρία; Πράγματι, κάνω μαθήματα κόμικ σε ασυνόδευτους ανήλικες πρόσφυγες, κυρίως έφηβους. Λόγω της γλώσσας και του διαφορετικού πολιτισμικού background η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη, αλλά, όταν το χάσμα γεφυρώνεται, είναι πολύ συγκινητικό. Μετά τα πρώτα μαθήματα, αναρωτήθηκα σοβαρά, αν είχα να προσφέρω κάτι σε αυτά τα παιδιά, δηλαδή, αν θα τους ωφελούσε σε κάτι να μάθουν να φτιάχνουν κόμικ ή αν θα κατάφερνα να τους μάθω πώς να εκφραστούν μέσα από αυτό το μέσο στο σύντομο διάστημα που θα βρίσκονται στην Ελλάδα. Κατόπιν σκέψης κατέληξα πως τα κόμικς είναι πάνω απ' όλα ιστορίες και πως όλοι χρειαζόμαστε τις ιστορίες, για να επιβιώσουμε - αυτά τα παιδιά ίσως περισσότερο από όλους. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω. Η επαφή μου με αυτά τα παιδιά μου μαθαίνει πολλά και ελπίζω και αυτά να μάθουν κάτι χρήσιμο από εμένα. Ο κόσμος δείχνει να αγαπά τις ιστορίες του Δράκουλα που ζει ένα ελληνικό δράμα, τις οποίες φτιάχνεις σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιδέα και συνεργασία; Η σειρά Dracula ολοκληρώθηκε φέτος με την έκδοση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της σειράς. Εμένα μου άρεσε η ιδέα μιας σειράς όπου ο Δράκουλας, μια αρχέτυπη, παραδοσιακή μορφή κακού, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα – το συγκαλυμμένο κακό. Η Δήμητρα είχε εξαρχής μια συμπάθεια προς τον Δράκουλα και όλη αυτή τη μυθολογία του απέθαντου. Το να βάλουμε τον Δράκουλα να ζει στην Ελλάδα του σήμερα, γεννούσε από μόνο του μια σειρά από αστείες και παράδοξες εικόνες, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την καθημερινότητα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία με έναν χιουμοριστικό και σχετικά ανάλαφρο τρόπο. Τι περιμένουμε από εσένα μέσα στο επόμενο διάστημα; Ετοιμάζω την έκδοση του νέου μου κόμικ άλμπουμ, Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη, τον Απρίλιο και σκοπεύω να συνεχίσω τις τρέχουσες συνεργασίες μου. Από 'κει και πέρα θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά με μια μεγαλύτερη αφήγηση όπως της Τσακισμένης Αυγής - το προηγούμενο graphic novel μου. Έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά για την ώρα είναι σκόρπιες σημειώσεις και σκέψεις. Θανάσης Πετρόπουλος Είναι αλήθεια πως για μεγάλο διάστημα έκανες κόμικς, χωρίς να τα κυκλοφορείς; Αλήθεια είναι, εάν σκεφτείς πώς σχεδιάζω κόμικς από πιτσιρίκι και το πρώτο μου προσωπικό κόμικ άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα. Τότε, μάλλον ναι, ήταν μεγάλο το διάστημα, αν και ο χρόνος είναι πάντα σχετικός. Ας πούμε ότι πήρα τον χρόνο μου. Απ' ό,τι έχω δει, ασχολείσαι με το θέατρο και το ραδιόφωνο πέραν των κόμικς. Μέσα σου ποια θεωρείς πως είναι η βασική σου ιδιότητα; Θα πω απλώς πως μέσα μου είμαι ένας άνθρωπος που τον τρώει ένα σαράκι να επικοινωνήσει μέσα από την Τέχνη, θέλω να είμαι δημιουργικός με παραπάνω από έναν τρόπους. Ασχολούμαι επαγγελματικά με την υποκριτική γύρω στα 12 χρόνια, με τα κόμικς έξι και με το ραδιόφωνο άλλα τόσα, αν και το τελευταίο είναι περισσότερο ένα χόμπι, καθώς δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Αυτό το σκόρπισμα όμως έχει επιπτώσεις, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που κάνω δεν τα κάνω τόσο καλά όσο θα μπορούσα. Όταν ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είναι μοιραίο να μην αποδίδεις τα μέγιστα σε κανένα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα η υποκριτική, θέλει αφοσίωση. Είμαι ένας μπάσταρδος ηθοποιός/κομιξάς/ραδιοφωνικός παραγωγός. Από ποια κυκλοφορία σου θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος που θέλει να γνωρίσει τη δουλειά σου; Όλες οι δουλειές που έχω κυκλοφορήσει, είτε μόνος μου - Πλασματικά Νούμερα, Καμμένα Βούρλα- είτε με τον φίλο μου τον Αντώνη Βαβαγιάννη - Προτελευταίοι, Προτελευταίοι Ξανά- είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Δηλαδή του εαυτού μου και με αντιπροσωπεύουν πλήρως. Αξίζει να σημειωθεί πως τα Πλασματικά Νούμερα ανέβαιναν στο site Comicdom Press και τα Καμμένα Βούρλα, Πλασματικά Νούμερα -το Δυο- και Πρότελευταιοι στο SoComic.gr. Αν πρέπει όμως να διαλέξω μια, την πιο αντιπροσωπευτική, αυτή είναι τα Καμμένα Βούρλα από την Jemma Press. Βγάζεις αρκετά χρήματα, για να ζήσεις από τα κόμικς; Ούτε κατά διάνοια. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά από τα κόμικς σε αυτήν τη χώρα και είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτά όλη μέρα. Κάποιοι σχεδιάζουν και για εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού -και πάλι παίζεται, αν ζουν από αυτά- και οι περισσότεροι συνήθως συμπληρώνουν το εισόδημα με εικονογραφήσεις και σχέδια παντός τύπου. Εγώ απλώς βγάζω ένα μικρό χαρτζιλίκι Τι είναι η ομάδα CReatures; Η ομάδα αυτή ξεκίνησε το 2010 από παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές και γενικά φίλους από διαφορετικούς χώρους -δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, σχεδιαστές, ηθοποιούς και άλλους- και γέννησε πολύ ωραία πράγματα. Ένα από τα οποία είναι ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός CR Radio που φιλοξενεί εδώ και πέντε με έξι χρόνια την εβδομαδιαία εκπομπή Προτελευταίοι, που εκπέμπει μέχρι και σήμερα και στην οποία έχει βασιστεί το ομώνυμο κόμικ στριπ. Τα CReatures εξελίχτηκαν σε μια πολύ δυναμική εταιρεία παραγωγής βίντεο και graphic / web design, στην οποία συμμετέχω, όποτε μπορώ, με την ιδιότητα του ηθοποιού. Τι ετοιμάζεις για το προσεχές μέλλον; Ένα πειραγμένο, παραφυσικό, ελληνικό γκόθικ κόμικ με μια δόση χιούμορ - ό,τι να 'ναι, δηλαδή. Πηγή Σημείωση δική μου: αν ακολουθήσετε το σύνδεσμο για την πηγή, θα δείτε μετά τις συνεντεύξεις και σχέδια των καλλιτεχνών. Ζητώ συγγνώμη, αλλά η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι πολύ βαριά, μου πήρε πάνω από μία ώρα να ανεβάσω το άρθρο και δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να ανεβάσω και τα σκίτσα. Ευελπιστώ στην κατανόησή σας.
-
- 15
-
- Μιχάλης Διαλυνάς
- Ηλίας Κυριαζής
- (and 6 more)
-
Πώς είναι να είσαι κομίστας στην Ελλάδα; Η DaNi μας εξηγεί Οι περισσότεροι γύρω μας όταν ακούν τη λέξη «κόμικ» σκέφτονται το θείο Σκρουτζ να θαυμάζει την τυχερή δεκάρα του με καρδούλες στις κόρες των ματιών του, τον Μπάτμαν να πολεμά με τον Τζόκερ και τον περίφημο Λούκι Λουκ να κυνηγά τους Ντάλτον. Σήμερα τα νέα ταλέντα που ξεπηδούν και κρατούν ζωντανή την τέχνη του «κόμικ» σε όλες τις σύγχρονες μορφές της είναι πολλά. Σίγουρα η συμβολή της «Βαβέλ» και του «9» της Ελευθεροτυπίας ήταν ουσιαστική, καθώς μέσα από αυτά άνοιξε ο δρόμος για τους Έλληνες κομίστες. Η Dani, ή αλλιώς Dani Strips, ανήκει στη γενιά εκείνη των σχεδιαστών που με το ταλέντο, τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους αποδεικνύουν πως η ελληνική σκηνή είναι και θα παραμείνει ενεργή για πολύ καιρό ακόμα. Είδαμε τα σχέδια της και την ξεχωρίσαμε. Μιλήσαμε μαζί της για τη δουλειά και τα όνειρά της. Σας την παρουσιάζουμε! -Πότε και με ποια αφορμή ξεκίνησες να σχεδιάζεις comics; Ζωγράφιζα γενικώς από μικρή και αργότερα στο δημοτικό άρχισα να διαβάζω κόμικς. Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι υπήρχε τότε το "9" στην Ελευθεροτυπία. Το παρακολουθούσα συνέχεια. Μέσα από την αγάπη μου για το διάβασμα, ένιωσα κάποια στιγμή την ανάγκη να σχεδιάσω και τις δικές μου ιστορίες. Κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα. -Οι επιρροές σου ποιες είναι; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες Έλληνες και ξένοι; Μ' αρέσουν γενικώς οι καλλιτέχνες με δυναμικά μαύρα στο σχέδιο τους, όποιου στυλ κι αν είναι. Αγαπώ πολύ και έχω επηρεαστεί ιδιαίτερα από τον Mike Mignola και τον Eduardo Risso σχεδιαστικά και σκηνοθετικά. -Ποια comics σου άρεσαν όταν ήσουν μικρή; Μικρή μου άρεσαν οι X-Men, μάλλον επειδή ήταν από τα λίγα comics που έβρισκα στο περίπτερο κοντά στο σπίτι μου. Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας περισσότερα άρχισα να έχω μια προτίμηση σε λίγο πιο σκοτεινές ιστορίες, πιο noir παρά στα υπερηρωικά comics. -Την έμπνευσή σου από πού την αντλείς; Από παντού. Μπορεί να είναι μια σκηνή σε μια ταινία ή μια σειρά που είδα και μου άρεσε, από τραγούδια, από άτομα που γνωρίζω, από ένα βιβλίο ή από ένα άρθρο που διάβασα. Κυρίως φτιάχνω πράγματα τα οποία θα μου άρεσαν να διαβάσω. -Εσύ πώς εργάζεσαι; Κλείνεις δουλειές εδώ, στο εξωτερικό κτλ; Δουλεύω τα προσωπικά μου projects στη συχνότητα που μου το επιτρέπει η καθημερινότητά μου και ανά διαστήματα έρχονται και κάποιες δουλειές από εξωτερικό, όπως για παράδειγμα το short story που έκανα το χειμώνα για την 2000AD. -Αν μπορούσες να περάσεις μια μέρα μέσα στο σύμπαν ενός από τα comics που έχεις δημιουργήσει, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί; Η αλήθεια είναι ότι τα comics μου προτιμώ να τα φτιάχνω και να τελειώνει εκεί. Δεν θα ήθελα να είμαι κάτι παραπάνω από δημιουργός. Αν λάβεις υπ’ όψιν σου πως τα περισσότερα που έχω κάνει μέχρι στιγμής αφορούν κυρίως zombie, όπλα και άλλα τέτοια, νομίζω πως δεν θα ήταν πολύ όμορφα να τα ζούσες στην πραγματικότητα έστω και για μια μέρα! Θα ήταν ενδιαφέρον βέβαια να γνώριζα κάποιους από τους χαρακτήρες που έχω φτιάξει.. Νομίζω θα ήθελα να πάω για καφέ με την Diablo King και την Daphne -Τι προοπτικές έχει ένας κομίστας στην Ελλάδα; Θεωρώ ότι είναι ωραία να ξεκινά κανείς στην Ελλάδα να φτιάχνει comics, αλλά καλό θα ήταν να μη μείνει εντός της χώρας αν θέλει να είναι αυτή η δουλειά του και η βασική πηγή εισοδήματός του. Καλώς ή κακώς έχουμε πολλά ταλέντα, ωστόσο δεν έχουμε βιομηχανία. Γι' αυτό όταν είναι έτοιμος, πρέπει να φύγει στο εξωτερικό. -Απ’ ότι διαβάζω έχεις δώσει το παρών σε διάφορα φεστιβάλ. Μίλησε μας για αυτό. Τα φεστιβάλ και τα comic conventions είναι και αυτά μέρος της δουλειάς ενός comic artist. Είναι ένας τρόπος να προωθήσεις τη δουλειά σου, να γνωρίσεις από κοντά τα άτομα που την διαβάζουν καθώς και να έρθεις σε επαφή με άλλους καλλιτέχνες. Άμα είναι στο εξωτερικό ακόμα καλύτερα γιατί μπαίνει και το κομμάτι του ταξιδιού στη μέση που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. -Τα μελλοντικά σου σχέδια ποια είναι; Αυτή τη στιγμή δουλεύω το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας του "Cool Zombie" στην αυτοέκδοσή μου "Tales from the Strips" και έπειτα έχω κάποιες άλλες ιδέες που με γυροφέρνουν καιρό και θέλω να τις δουλέψω. Κατά τα άλλα, πολλά ταξίδια! Ευχαριστώ πολύ! Δείτε τη δουλειά της Dani στη σελίδα της στο Facebook και στο Instagram Κυριακή Αξιώτη Πηγή Παρουσίαση του Tales from the Strips
-
Στο επερχόμενο Special της 2000AD για τη Free Comic Book Day θα υπάρχει ιστοριούλα σε σενάριο της Hannah Berry (αν κατάλαβα καλά ) και σχέδιο της DaNi ήτοι Δανάης Κηλαηδόνη την οποία αγαπήσαμε μέσα από το Tales from the Strips αντιγράφω από το Previews: "Forty-eight pages of thrill-drenched Sci-Fi from Britain's greatest comic! Including exclusive new stories, digital strips, and a downloadable song from MC-1's favorite band! Creators include Alec Worley, Matt Smith, John Wagner, Alan Grant, Kek W, Barry Island, Hannah Berry, Peter Milligan, Eric Powell, Dani K, John Burns, Rufus Dayglo, Carlos Ezquerra, Henry Flint, Joëlle Jones, and Ron Smith. Rating: Teen" Και αντιγράφω από το fb της DaNi "So happy about that!! It was my first professional designing experience with a company like 2000 AD and it was fuckin' awesome!!! heart emoticon heart emoticon Many thanks to Keith Richardson for giving me this opportunity and Hannah Berry for writing the wonderful story i worked on.. Stay tuned people, more to come..!! kiss emoticon"