Αναζήτηση στην Κοινότητα

FANTASY FESTIVAL 2K23! To μεγαλύτερο φεστιβάλ του Φανταστικού στην Ελλάδα επιστρέφει δυναμικά και υπόσχεται να σας ταξιδέψει σε ένα κόσμο γεμάτο μαγεία, περιπέτεια και διασκέδαση! Ημερομηνία: 7 & 8 Οκτωβρίου Τοποθεσία: Εκθεσιακό Κέντρο του Δήμου Περιστερίου - Οδός Δωδεκανήσου 106 και Αναπαύσεως Ωράριο Λειτουργίας & Προσέλευσης κοινού: Σάββατο 10:00 με 22:00 Κυριακή 10:00 με 22:00 Είσοδος με εισιτήριο: 5 Ευρώ / ημέρα Πρόκειται για ένα σύγχρονο Φεστιβάλ που προάγει τις τέχνες, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την περιβαλλοντική συνείδηση και την ελευθερία της έκφρασης και συγκεντρώνει όλους τους λάτρεις του Φανταστικού σε έναν οργανωμένο χώρο στον οποίο μπορούν να συναντηθούν, να μοιραστούν το πάθος τους και να απολαύσουν μια σειρά από μοναδικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Κατηγορίες Εκθεμάτων & Δραστηριοτήτων: Βιβλία & Κόμικς Επιτραπέζια Παιχνίδια RPG’s (Role Playing Games) Card games Video games Συλλεκτικά & Αναμνηστικά αντικείμενα Αξεσουάρ & ρουχισμός Χειροτεχνίες & κοσμήματα Εικαστικά έργα & Εικονογραφήσεις LARP (Live Action Role Playing) COSPLAY Reenactment Martial Arts Ομιλίες Παρουσιάσεις Σεμινάρια Επιδείξεις Τουρνουά Διαγωνισμοί Κληρώσεις Καλλιτεχνικά Δρώμενα Αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με τους εκθέτες, τις εκδηλώσεις, το πρόγραμμα, κτλ. θα αναρτώνται στο www.fantasyfestival.gr

Αυτό το Σαββατοκύριακο, ένα νέο μικρό φεστιβάλ κόμικς διεξάγεται στην Αθήνα, στον πολιτιστικό χώρο BIOS: το Slugfest, ένα μίνι φεστιβάλ κόμικς και εικονογράφησης. «Slug» στα αγγλικά σημαίνει γυμνοσάλιαγκας, ενώ «slugfest» στην αμερικανική αργκό σημαίνει μια κατάσταση έντονου ανταγωνισμού. Μα αυτό το φεστιβάλ είναι εδώ για να αντιστρέψει τους όρους. Διοργανωμένο από μια ομάδα αυτόνομων καλλιτεχνών της πρωτεύουσας, ως «γυμνοσάλιαγκες» προσδιορίζει τους ίδιους τους καλλιτέχνες του, σαν αργούς, ρευστούς και νωχελικούς δημιουργούς μακριά από τη βαρβαρότητα της αγοράς και της ζήτησης. Ανοιχτά αντικαπιταλιστικό, διακωμωδεί και τον αμερικανικό όρο «slugfest» σημαίνοντας το ακριβώς αντίθετο, έναν χώρο αλληλεγγύης και καλλιτεχνικής έκφρασης. Όπως δηλώνει και η διοργανωτική ομάδα στο μανιφέστο της: «Το Slugfest σκοπεύει να δημιουργήσει έναν χώρο ώστε να εκφράσουμε τις μοναδικές μας προοπτικές, τις ευαισθησίες μας και τις εμπειρίες μας που συχνά παραμένουν στο όριο, έξω και πέρα από τις μεγάλες αφηγήσεις». Το Καρέ Καρέ του εύχεται να μακροημερεύσει. 📌 Slugfest Πού: BIOS, Πειραιώς 84, Αθήνα Πότε: 16-18 Ιουνίου, ώρες 10.00-22.00 Είσοδος ελεύθερη Και το σχετικό link...

Το Slugfest εστιάζει στο κομμάτι των αυτοεκδόσεων και βασίζεται στην αλληλεγγύη. Μιλήσαμε με τους διοργανωτές. Μέσα στη φύση, υπάρχουν πλάσματα που τρέχουν και καραδοκούν για τη λεία τους. Αλλά υπάρχουν κι εκείνα που κινούνται υπερβολικά αργά, αφήνοντας πίσω το σάλιο τους, εμφανίζονται σε απρόοπτα σημεία και αναπαράγονται ασεξουαλικά. Είναι αυτό που θα λέγαμε, random. Γι’ αυτό το λόγο, όταν έσκασε το όνομα Slugfest στο brainstorm που έκαναν τα διοργανωτικά μέλη για να βαφτίσουν το φεστιβάλ, φάνηκε να ταιριάζει γάντι στην ταυτότητα που οικοδομούσαν: ένα ανεξάρτητο, συλλογικά διαμορφωμένο φεστιβάλ για τα κόμιξ και τις αυτοεκδόσεις στην Αθήνα. Όπως μου απαντούν δύο από τα μέλη στο τηλέφωνο, «οι αυτοεκδόσεις εκ των πραγμάτων παράγονται με πολύ αργούς ρυθμούς και έχουν το καλό ότι διαθέτουν πλήρη ελευθερία έκφρασης, επειδή κινούνται κάτω απ’ το ραντάρ». Δεν καθορίζονται από τους ρυθμούς και την αισθητική της αγοράς και σίγουρα είναι πολύ πιο ρευστά, από εννοιολογική άποψη, όσον αφορά τα έμφυλα και όχι μόνο θέματα. «Αλλά είναι κανονικό ρίσκο». Γιατί το πλάνο πάει κάπως έτσι: πρέπει να μαζέψεις μερικά χρήματα στην άκρη, να βρεις και να κάνεις την εκτύπωση (πάντα σε χαμηλό τιράζ) με την πιθανότητα το κόμιξ να μείνει στο ράφι, οπότε να βρεθείς με ζημία. Και άλλες φορές, να τύχουν δύο και τρεις ανατυπώσεις επειδή από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε. «Πριν ξεκινήσεις να κάνεις κόμιξ, καλό είναι να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά, αλλά το ζήτημα είναι να μη σταματήσεις – το κάνεις γιατί σου αρέσει, σε γεμίζει». Για τον Blessed Zines που μου λέει την παραπάνω φράση, η πόρτα των κόμιξ («πάντα comix αντί comics, όπου το x σηματοδοτεί τον άγνωστο παρονομαστή, ό,τι ξεφεύγει από τους περιορισμούς των συμβατικών κόμικ) άνοιξε επειδή ανέκαθεν ήθελε να λέει ιστορίες, και ακόμη περισσότερο, ιστορίες με μπίχλα. Για το Naomi, όπως αυτοπροσδιορίζεται το δεύτερο μέλος της διοργανωτικής ομάδας που μιλάω, τα κόμιξ ήρθαν στη ζωή του όταν «ένιωσα την ανάγκη να φτιάξω ερωτική τέχνη, και σε αυτό το medium παράγεις αυτόνομα και παράλληλα έχεις τον πλήρη έλεγχο αυτού που φτιάχνεις». Και των δύο μελών οι δρόμοι συναντήθηκαν στην ΑΣΚΤ, αλλά και νωρίτερα σε φεστιβάλ με πάγκους κομιξάδων. Υπάρχουν ακόμη έξι άτομα στο πυρήνα του Slugfest, που καταλαμβάνει σχεδόν όλο το κτίριο του Bios το προσεχές ΠΣΚ, συστήνοντας τη δουλειά από 30+ artists με έδρα στην Αθήνα παράλληλα με τις προβολές, τα εργαστήρια, τα ζωγραφικά τζαμ και άλλα που ετοιμάζονται. «Η ιδέα είναι πως ότι ώρα και να έρθεις, κάτι θα συμβαίνει για να πάρεις μέρος». Γιατί χρειάζεται ένα αυτοοργανωμένο φεστιβάλ με κόμιξ σήμερα Το καλό με την πρωτεύουσα, άμα ανήκεις σε εκείνο το συγκεκριμένο κοινό που ψάχνει ιστορίες σε χαρτί, είναι ότι παίζουν σταθερά δύο μεγάλα φεστιβάλ για το κόμικ και την κουλτούρα του. Το artists alley, το σημείο δηλαδή όπου στήνονται οι πάγκοι των εκδόσεων και των φανζίν, είναι πάντα φίσκα από κόσμο και ονόματα που υπογράφουν, αλλά σε συγκεκριμένα περίπτερα γίνονται οι ουρές, άμα παρατηρήσεις. Από την άλλη, πώς φτάνει ένας δημιουργός μέχρι εκεί; Και τι συμβαίνει με όσους περισσεύουν; Ποιο είναι το πρώτο βήμα για όποιον θέλει να προωθήσει τη δουλειά του ως κομίστας; «Η ιδέα για το Slugfest προέκυψε από το γεγονός ότι ενώ υπάρχουν πολλά φεστιβάλ κόμιξ ανά τη χώρα, δεν υπάρχει κάποιο ξεκάθαρα αφιερωμένο σε κόμιξ φανζίν ώστε να δίνεται χώρος σε άτομα που ξεκινούν τώρα και βρίσκουν κλειστές πόρτες, είτε δεν είναι σταθερή η παρουσία τους σε θεσμικές διοργανώσεις. Η παραγωγή δε σταματά, οπότε σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε ένα σημείο αναφοράς για αυτή την κοινότητα, ένα σημείο που θα προσφέρει ορατότητα». «Και εκτός αυτού, πολύ σημαντικό είναι και το κομμάτι με τα κόστη: έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν τα ποσά για τα booths, αγγίζοντας νούμερα μη διαχειρίσιμα για τα άτομα από τον κύκλο των αυτοεκδόσεων – άμα δεν πουλήσεις αρκετά, είναι βέβαιο ότι θα μπεις μέσα». Σε αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια του φεστιβάλ αποτελεί παράλληλα και μια απόπειρα απάντησης στα οικονομικά αδιέξοδα των συνθηκών, με εργαλείο την αλληλεγγύη. «Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε δίκτυα, κοινότητες, βοηθώντας τα νέα καλλιτεχνά [sic] αντί να ανταγωνιζόμαστε το ένα το άλλο». Αυτό αποδίδεται με τον τρόπο του και στην αισθητική του Slugfest. Είναι ένα safe zone για να διανεμηθεί uncensored υλικό, παραμύθια της ποπ κουλτούρας, «μίκι μάου και ατελή κόμιξ», βία και αηδία, παρακμή και από την άλλη, πολύχρωμα περιβάλλοντα με ακρυλικά και κολάζ που «εισάγουν τον αναγνώστη σε φιλοσοφικό τριπ», όπως λένε μερικά από τα σημειώματα των ονομάτων που συμμετέχουν. Είναι όλα άτομα που βρήκαν τον δρόμο τους στα κόμιξ, «ίσως και μέσα από ανορθόδοξα μονοπάτια». Τι θα βρεις στο Slugfest στο Bios Άτομα που λαμβάνουν μέρος στο φεστιβάλ πρότειναν να τρέξουν παράλληλες δράσεις, πράγμα που έφερε στην επιφάνεια ένα πρόγραμμα ανάλογο με εκείνα που περιμένεις σε διοργανώσεις με budget, απλά σε πιο συμπυκνωμένη μορφή. Παρακάτω, μερικά από όσα θα τρέξουν κατά τη διάρκεια του Slugfest. ▪ Έκθεση Eutopia | Dystopia στο υπόγειο: Στον πιο industrial χώρο του Bios θα δούμε στιγμιότυπα του πιθανού μέλλοντος, ένα θέμα που «άπτεται των καιρών μας», με ερωτήματα για την κατανόηση του εαυτού, την κλιματική αλλαγή, την κοινωνία και την επίδραση της τεχνολογίας. Πάνω από 20 ονόματα είναι στη λίστα. ▪ Ζωγραφίζοντας με την Πέχρα: Ένα χαλαρό ζωγραφικό jam με την ομάδα και παρέα με το κωδικό όνομα Zombie Cake, που βρίσκονται από τις απολαυστικές «σύντομες ιστορίες για γρήγορη κατανάλωση» στα τεύχη του φανζίν Πέχρα, με κάφρικο χιούμορ και μόνο μπίχλα. Σάββατο, μεσημέρι. ▪ Ένα ζωντανό τζαζ κόμικ: Στο θέατρο του Bios θα παρουσιαστεί το Blues for Ali, ένα διαδραστικό μουσικό κόμιξ για την Ali Brown με πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις από τη μουσικό Ρόζα Τσιάντα και τους Cobalt Blue Calligraphs. Τα καρέ της ιστορίας πρόκειται να ζωντανέψουν στη σκηνή, μεταφέροντας την εμπειρία ενός κόμικ-μιούζικαλ. Την Κυριακή, το απόγευμα. ▪ Προβολή ντοκιμαντέρ για τον Moebius: Ο Γάλλος (κατά κόσμον) Jean Giraud αποτελεί πρόσωπο-σταθμός για το ευρωπαϊκό comic, έχοντας καθιερώσει στα 70s μια δικιά του αισθητική στο fantasy, αντίπερα από την αμερικάνικη σχολή. Οι εικόνες του ενέπνευσαν πληθώρα μεγαλουργημάτων της δυστοπίας (βλέπε Blade Runner και Alien), όπως θα διαπιστώσεις από το Moebius Redux: A Life in Pictures. Την Κυριακή, το βράδυ. ▪ Dj set στην ταράτσα: Φεστιβάλ και να μην είχε εκμεταλλευτεί σωστά την ταράτσα του Bios, θα ήταν κρίμα. Το Σάββατο, το βράδυ, με Jacques Simha. Slugfest Διοργανωτική ομάδα: Blessed Zines, Katerina Sybilla, Kalli Dolcetti, Rosa Tsianta, AOUA, Dr Comet, Pocket Art, Naomi Frisson 16-18 Ιουνίου Παρασκευή (ανοιχτή μόνο η έκθεση): 18.00-21.00 Σάββατο και Κυριακή: από τις 12.00 και μετά Bios Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Και το σχετικό link...

Το 4ο LAComicsFestival, πιο ανανεωμένο και περισσότερο ενθουσιώδες από ποτέ, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη για μία ακόμη χρονιά στον ζεστό κάμπο της Λάρισας! Εφτά ημέρες γεμάτες τέχνη, χρώματα και σκίτσα! Η δημιουργικότητα, οι αγκαλιές, τα χαμόγελα και φυσικά τα κόμικς έχουν την τιμητική τους σε αυτήν την πολυθεματική εκδήλωση, που μοιάζει σαν μια μεγάλη γιορτή! Το Φεστιβάλ δεν απευθύνεται μονάχα στους λάτρεις των κόμικς, αλλά και σε γραφίστες, εικονογράφους, animators, αναγνώστες, φοιτητές οπτικής επικοινωνίας και multimedia, δασκάλους και μαθητές, φιλότεχνους, γονείς και παιδιά. Το LA Comics Festival λαμβάνει χώρα φέτος για 4η συνεχόμενη χρονιά , μυώντας τους -φανατικούς πλέον- επισκέπτες του στον απίθανο κόσμο των κόμικς! Επί μία ολόκληρη εβδομάδα, 60 Καλλιτέχνες Κόμικς-Artist Alley, 30 Local Artists, 30 Illustrators και μαθητές του Project Ιππόκαμπος, εκθέσεις κόμικς, εικονογράφησης και γελοιογραφίας, εργαστήρια, bazaar κόμικς και σχετικών εκδόσεων, graffiti, skate events, μουσικά lives, προβολές, σχετικές ομιλίες στα panel του φεστιβάλ, δρώμενα και πολλές εκπλήξεις ζωντανεύουν στον Μύλο του Παππά, από τις 23 έως τις 29 Μαΐου, σε μια συνδιοργάνωση της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων, με το Project Ιππόκαμπος και τον Σύλλογο Κόμικς και Τεχνών «ΕΤουΚου». Η πιο κεφάτη και πολύχρωμη γιορτή της 9ης τέχνης, με τη συμμετοχή πολλών ταλαντούχων καλλιτεχνών, που δεν πρέπει να χάσεις! Αναλυτικά το πρόγραμμα του Φεστιβάλ: Εκθέσεις: Ιστορίες απ’ τον Κάμπο / Συλλογική ‘21-‘22: Η Ιστορία Μέσα Από τα Graphic Novels 21 -Η μάχη της Πλατείας και Αϊβαλί / Soloup “Σπούκι” Αγροτικό Διόραμα / Μαρία Ναβακούδη +έκφραση / 4o ΕΠΑΛ Λάρισας Κούκλας / Μουσείο Κούκλας Τιριτόμπα Workshops: Εργαστήριο / Φωτογράφιση Πορτραίτου / 4ο ΕΠΑΛ Λάρισας Εργαστήριο / Φθόγγοι & Συμπλέγματα / Νικόλας Κουνινιώτης Εργαστήριο / Πηλοπλασίες / Διώνη Κοτοπούλη Εργαστήριο / Character Design / Κατερίνα Φράγκου Εργαστήριο / Origami / Νίκος Ράπτης Εργαστήριο / Διαβάζοντας Εικόνες / Θωμάς Κεφαλάς Εργαστήριο / Face Painting / Φαίη Παστάκα Εργαστήριο / Βιομηχανικό Σχέδιο – Κατασκευή Props Στολών για Cosplay με Χαρτόνια / Αλέξανδρος Κισκίνης Εργαστήριο / YoYo  Εργαστήριο / Η Δική σου Γραμματοσειρά / Last Cow Εργαστήριο / Το Στήσιμο μίας Ιστορίας Κόμικς και οι Διαφορετικές Αφηγηματικές Δυνατότητες / Soloup 16+ Εργαστήριο / Σχεδιασμός Επιτραπέζιων και η Εκπαιδευτική τους Σημασία /Ναταλία Παπαδημητρίου Εργαστήριο / Εικονογράφηση / Αποστόλης “Κότσιφας” Ιωάννου Εργαστήριο / Spray Art / Δήμητρα Κανταρά Εργαστήριο / Eyes-Eyes Baby / Διονύσης Διγώνης Εργαστήριο / Ψηφιακές Μορφές Τέχνης στην Διαδικασία της Μάθησης και της Δημιουργίας / Λιάπης Βασίλειος (aka Ζαν, J.P. inked) Παιδικά Εργαστήρια / Superhero Armbands / Μαρία Κισκίνη Παιδικό Εργαστήριο / Καλλιγραφία για Μικρά Παιδιά / Νικόλας Κουνινιώτης Ομιλίες – Panels – Παρουσιάσεις: Ομιλία / Η Εξέλιξη των Ελληνικών Κόμικς. Από τη <<Βαβέλ>> μέχρι την Σύγχρονη Δυναμική τους Παρουσία / Γεώργιος Σούλτης, Αντώνιος Νικολόπουλος (Soloup), Μέλανδρος Γκανάς Ομιλία / Πολιτικές Συμπτώσεις Σημασίας / Ιορδάνης Στυλίδης Ομιλία / AKIRA: Σημειώσεις και Παρατηρήσεις Πάνω στην Ιστορική Ταινία Ιαπωνικού Animation / Νάσια Στυλίδου Ομιλία / Gutters n’ Singles / Andri J & Μέλανδρος Γκανάς Ομιλία / Project ΙπποΚαμπος / Μέλανδρος Γκανάς, Νάσια Στυλίδου, Θωμάς Κεφαλάς, Αποστόλης Ιωάννου Signing / Ξενάγηση στην Εκθεση «‘21-’22: Η Ιστορία μέσα από τα Graphic Novels 21 – Η Μάχη της Πλατείας και Αϊβαλί του Soloup» & Signing από τον Δημιουργό. Παρουσίαση Βιβλίου / Καλλωπίζοντας το Τέρας / Μάρκος Κωστούλης Παρουσίαση Bιβλίου & Signing / Πίσω από τα Σκίτσα στο Graphic Novel του ‘21- H Μάχη της Πλατείας (Εκδόσεις Ίκαρος) / Soloup Παρουσίαση Βιβλίου / Σκοτεινά Παραμύθια / Ζήσης Αποστολίδης Προβολές: Προβολές / TAFestival 15+ Προβολές / Loverman Animations / Δημήτρης Αρμενάκης Παιδικές προβολές / TAFestival Events: Βαψιματική / Τοιχογραφία στο Ποτάμι / ΕΤουΚρου Βαψιματική / Κάρο & Καρέ / Ilion Afeslari Βαψιματική / Graffiti by Ashos D’signs Βαψιματική / Grafitti by Nick Serman Βαψιματική / Graffiti / Back to Back / Hood Spirit ft Bogs_97 Sketch Event / Υπερήρωες στον Κάμπο / Klimis vs Λευτέρης Γιακουμάκης Skate Event Θεατρική Παράσταση / “Απόδραση αλά Ελληνικά” / Παιδιά ΑΜΕΑ και Φίλοι Live / N’Cheezed Live / ΕτΚ Raps / Κάπα Ξήγα, Right Clique (Tωm Unit & Deltah One), JK One & DJ Wheel M, Andri J Univers, The VoCults, Astos, Jamshot ΠΗΓΗ

Αν υποφέρεις κι εσύ από reader 's block, έχουμε μερικές εξαιρετικές λύσεις για εσένα. Είναι μια αλήθεια: Πολλοί αναγνώστες βρίσκονται σε reader ’s block αυτές τις τελευταίες εβδομάδες και αυτούς τους τελευταίους μήνες. Μέσα στο lockdown, παρά το γεγονός πως θεωρητικά υπάρχει περισσότερος ελεύθερος χρόνος, αρκετοί από εμάς δυσκολευόμαστε να αφοσιωθούμε σε ένα βιβλίο. Και είναι λογικό. Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και την καθημερινότητά μας να έχει πάει περίπατο όλο αυτόν τον καιρό, σε πολλούς μοιάζει αδύνατο το να ξεκινήσουν ένα νέο μυθιστόρημα 500, 400 ή έστω και 300 σελίδων. Θα μπορούσα λοιπόν να κάτσω εδώ και να σας αραδιάσω μπόλικους τίτλους βιβλίων κατάλληλων για την καραντίνα, αλλά όλοι ξέρουμε πως θα καταλήξετε πάλι να σκρολάρετε στο Instagram και στο Twitter και η λίστα μου θα πάει χαμένη. Άλλωστε το Βιβλιοφαγικό mashup σας δίνει αρκετές ιδέες για νέα βιβλία από μόνο του. Σκέφτηκα λοιπόν να σας παρουσιάσω σε αυτήν εδώ τη λίστα μερικές προτάσεις κόμικς Ελλήνων δημιουργών που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους 12 μήνες, λίγων έως πολλών σελίδων, που μπορείτε να διαβάσετε σε λίγη ώρα, στηρίζοντας ταυτόχρονα την εγχώρια παραγωγή κόμικς και τους μικρούς εκδοτικούς, τα μικρά κομιξάδικα και τα μικρά βιβλιοπωλεία. Ληστές: Η ζωή και ο θάνατος των Γιάννη και Θύμιου Ντόβα Από τους συνδημιουργούς του ‘Ερωτόκριτου’ και του ‘Στα μυστικά του βάλτου’ μας έρχεται το ‘Ληστές: Η ζωή και ο θάνατος των Γιάννη και Θύμιου Ντόβα’ (Μέρος α’), ένα κόμικ που διαδραματίζεται στην Ήπειρο των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, με τα αδέρφια Ντόβα να εκδικούνται τη δολοφονία του πατέρα τους και να ακολουθούν στη συνέχεια το δρόμο της βίας και της παρανομίας, σε μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, γεμάτη δράση, νουάρ ατμόσφαιρα και κώδικες τιμής, με επίκεντρο δύο τραγικούς χαρακτήρες βγαλμένους από την ελληνική ληστοκρατία μιας άλλης εποχής. Η ιστορία του κόμικ ξεκίνησε να εκδίδεται στο περιοδικό Μπλε Κομήτης, η κυκλοφορία του οποίου έχει ανασταλεί, αλλά ευτυχώς θα τη δούμε να ολοκληρώνεται ως αυτοτελής έκδοση από τις Εκδόσεις Polaris. Ο συνδυασμός της πένας του Γιώργου Γούση με το σενάριο του Γιάννη Ράγκου δημιουργεί ένα ασπρόμαυρο, moody, ελληνικό western αριστούργημα και παραδίδει μια ισχυρότατη υποψηφιότητα για το καλύτερο κόμικ που είδαμε στην Ελλάδα μέσα στο 2020. Η Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα Μόλις πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από την Jemma Press η νέα δουλειά της Αλεξίας Οθωναίου, μια σύντομη νουάρ ιστορία που βασίζεται σε ένα αδημοσίευτο διήγημα του Ratchet και πρωτοδημοσιεύτηκε στο socomic.gr ως webcomic. Ένας αστυνομικός προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της δολοφόνου που είναι γνωστής με το όνομα «Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα», αφού έχει τη συνήθεια να αφήνει ένα τραπουλόχαρτο πάνω στα πτώματα των θυμάτων. Στην Αθήνα του 2008, εν μέσω του κοινωνικού αναβρασμού μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο πρωταγωνιστής αναζητά την αλήθεια, ενώ η Οθωναίου μας σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στις σκέψεις, την ψυχολογία και την εμμονή του να ανακαλύψει τη δολοφόνο. Παρά τις λίγες του σελίδες, το κόμικ επιτυγχάνει να μας βάλει στην ιστορία του και η δημιουργός να μας μεταδώσει την ένταση του σκηνικού της, κλειστοφοβικού και ατμοσφαιρικού, όπως πρέπει σε κάθε νουάρ αστυνομικό διήγημα. Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς Τη μεταφορά ενός από τα γνωστότερα βιβλία του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη μας παραδίδουν οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως. Το ‘Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας’ έγινε κόμικ από τον Δημήτρη Κερασίδη και ασχολείται με τη δημιουργία της κομπανίας του Μάρκου Βαμβακάρη, Γιώργου Μπάτη, Στράτου Παγιουμτζή και Ανέστου Δελιά που δημιουργήθηκε το 1934 και ονομάστηκε «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς». Ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ρεμπέτικου, η περίφημη Τετράς άφησε εποχή στην μουσική της χώρας και έπαιξε τεράστιο ρόλο στο μύθο του Μάρκου Βαμβακάρη. Ο έρωτάς του για τη Ζιγκοάλα, οι άγνωστες πτυχές της ζωής του, τα ναρκωτικά και όλα όσα διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο που γνωρίζουμε σήμερα, βρίσκονται στις σελίδες του κόμικ που αξίζει να πάρετε στα χέρια σας αν ενδιαφέρεστε για τη μουσική ή για την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας. Στο δάσος Η συνεργασία του Σπύρου Γιαννακόπουλου με την Στέλλα Στεργίου στις Εκδόσεις Πατάκη μας έδωσε φέτος ένα αστείο, γλυκό κόμικ που θυμίζει τα κλασικά παραμύθια και το target group του ξεκινά από τα παιδιά του Δημοτικού και καταλήγει στα παιδιά κάθε ηλικίας. Γεμάτη ανατροπές και δράση και μακριά από τα στερεότυπα αντίστοιχων παραμυθιών, η ιστορία ξεκινά με τον Τζακ, ένα ήσυχο αγόρι που ζει με τους γονείς του στο δάσος και βοηθά τον πατέρα του για να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην πόλη, να τρέχει να γλιτώσει από τους κινδύνους του δάσους και να χάνεται. Τότε θα συναντήσει μια βατραχίνα που ισχυρίζεται πως είναι πριγκίπισσα, κάποιους αξιαγάπητους νάνους και μια μάγισσα που αναζητά ένα ασημένιο μήλο από την Κοιλάδα των Γιγάντων. Πολύχρωμο και παιχνιδιάρικο, το σχέδιο της Στεργίου είναι και πάλι εξαιρετικό μετά το Ο Μικρός Πρίγκιπας που δημιούργησε το 2017 και ταιριάζει γάντι στο σενάριο του Γιαννακόπουλου. Θα σας κάνει να χαμογελάσετε, να γελάσετε και το ίδιο ακριβώς θα κάνει και στα παιδάκια σας. Μάης 1936 Με τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των απεργών καπνεργατών από τη Χωροφυλακή, που άφησε πίσω της 12 νεκρούς και περισσότερους από 250 τραυματίες, ασχολείται το κόμικ του Aspalax που βγήκε από τις Εκδόσεις red n’ noir και θα βρείτε στο eshop του μικρού εκδοτικού και βιβλιοπωλείου. Με έναυσμα τη γνωστή φωτογραφία της μητέρας του Τάσου Τούση, πρώτου νεκρού από τη μεγάλη απεργία, να θρηνεί πάνω από το νεκρό σώμα του γιου της, φωτογραφία που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο του που στη συνέχεια θα μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Aspalax ακολουθεί το νεαρό αγόρι που βρίσκεται μάρτυρας του γεγονότος στο κάδρο της φωτογραφίας, για να περιγράψει τα όσα συνέβησαν στις 8, 9 και 10 Μαΐου 1936. ΦΕΣΤΙΒΑΛ Για τα περσινά 60 χρόνια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης οι Γιώργος Γούσης, Γεωργία Ζάχαρη και Παναγιώτης Πανταζής δημιούργησαν το ‘ΦΕΣΤΙΒΑΛ’, ένα κόμικ 180 σελίδων που μιλάει για το ΦΚΘ μέσα από την ερωτική ιστορία μιας κριτικού κινηματογράφου και ενός σκηνοθέτη. Η Ντάρια γνωρίζει τον Σωτήρη στους χώρους του φεστιβάλ, οι δύο νέοι ερωτεύονται στις κινηματογραφικές αίθουσες του Ολύμπιον και του λιμανιού και στα πάρτι της Αποθήκης Γ’, η σχέση τους περνά από τα σαράντα κύματα του Θερμαϊκού και μεταμορφώνεται, εξελίσσεται και αλλάζει με φόντο την ερωτική Θεσσαλονίκη του παρόντος και του μέλλοντος. Με παρέα 70 προσωπικότητες της πόλης, του φεστιβάλ, του ελληνικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου, από τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο μέχρι την Ανιές Βαρντά και από τον Γιώργο Λάνθιμο μέχρι τον, επισκέπτη του περσινού ΦΘΚ, Τζον Γουότερς, οι δύο ήρωες κινούνται στα πιο αναγνωρίσιμα σημεία της πόλης και του αγαπημένου της κινηματογραφικού δεκαημέρου. Οι ήρωες και οι σκηνές των φιλμικών μας ονείρων, από το ‘Όλα είναι δρόμος’ στο ‘Αποκάλυψη Τώρα’, βρίσκονται στην καρδιά του ‘ΦΕΣΤΙΒΑΛ’ και μπλέκονται γλυκά στην ιστορία της Ντάρια και του Σωτήρη. Ναι, αλλά έτσι δεν κάνουμε δουλίτσα… Ένα “πρωτοχρονιάτικο ερωτικό δράμα” λέει ο Σταύρος Κιουτσιούκης πως είναι το νέο του κόμικ, που θα βρείτε αποκλειστικά στο eshop της Jemma Press, και όσοι γνωρίζετε τη δουλειά του δημιουργού είμαι σίγουρος πως ξέρετε τι να περιμένετε. Η 20χρονη φοιτήτρια Χριστίνα επιστρέφει στο σπίτι της για τις διακοπές των Χριστουγέννων και βρίσκει ιδιαίτερα δύσκολο το να αυνανιστεί, ενώ ο εφηβικός της έρωτας και μια παιδική της φίλη παίζουν το δικό τους ρόλο στην ιστορία της. Θα τα καταφέρει άραγε; Ο Κιουτσιούκης έχει σίγουρα αναπτύξει το δικό του brand ερωτικών/χιουμοριστικών κόμικς και το ‘Ναι, αλλά έτσι δεν κάνουμε δουλίτσα’ μοιάζει για ένα καλό entry point αν δεν έχει τύχει να πιάσετε κάποιο από τα προηγούμενα κόμικ του δημιουργού. Οι όμηροι του Γκαίρλιτς Το πιο πρόσφατο κόμικ του Θανάση Πέτρου, τη δουλειά του οποίου είδαμε στα ‘Η Μεγάλη Βδομάδα του πρεζάκη’, ‘Γιαννούλης Χαλεπάς’ και ‘Γρα-Γρου’, μας έρχεται από τις Εκδόσεις Ίκαρος με τίτλο ‘Οι όμηροι του Γκαίρλιτς’. Το κόμικ αφηγείται μια αληθινή ιστορία που μας γυρνά στο 1916, όταν η Ελλάδα προσπαθεί να κρατήσει ουδέτερη στάση κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την εισβολή της Βουλγαρίας στην Ανατολική Μακεδονία, το Δ’ Σώμα Στρατού βρίσκεται αποκλεισμένο, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει δικαίωμα να αντισταθεί στους Βούλγαρους στρατιώτες. Όλο και περισσότερα στιγμιότυπα της ελληνικής ιστορίας μετατρέπονται σε κόμικς τα τελευταία χρόνια (άλλωστε τα μισά από τα κόμικς της λίστας που διαβάζετε έχουν να κάνουν με ιστορικά γεγονότα) και στους ‘Ομήρους’ ο Πέτρου μελετά ένα άγνωστο σε πολλούς κομμάτι του Εθνικού Διχασμού με πρωταγωνιστές στρατιώτες του ελληνικού στρατού. Παρόλα αυτά το έργο του δημιουργού δεν είναι πολεμικό, αφού από το κόμικ λείπουν οι μάχες και οι αιματηρές συγκρούσεις και στο επίκεντρο βρίσκονται οι απλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε εξωπραγματικές συνθήκες. Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου Ένα από τα πολυαγαπημένα βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας γίνεται κόμικ: Το μυθιστόρημα της Άλκη Ζέη, που διαδραματίζεται στην Αθήνα της κατοχής με πρωταγωνιστή τον εννιάχρονο Πέτρο που μεγαλώνει μαζί με τους γονείς του, την αδερφή του και τον παππού του στα δύσκολα χρόνια του φόβου, της πείνας αλλά και της Εθνικής Αντίστασης, στην οποία δε διστάζει να ενταχθεί, παλεύοντας για τη λευτεριά. Το κόμικ, τη διασκευή του οποίου ανέλαβε η Αγγελική Δαρλάση και σχεδίασε ο Δημήτρης Μαστώρος, μεταφέρει στα κόμικς την ιστορία ενός από τα σημαντικότερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, λίγους μήνες μόλις μετά το θάνατο της μεγάλης συγγραφέα. ‘Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου’ κυκλοφορεί στις 7 Δεκεμβρίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Και το σχετικό link...

Οι δημιουργοί του “ΦΕΣΤΙΒΑΛ” σχολιάζουν 15 σκηνές-κλειδιά από το επετειακό κόμικ για το 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην αρχή ήταν μια ιδέα. Για έναν έρωτα σε τρεις πράξεις, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας σχέσης που γεννιέται, διαλύεται αναζωπυρώνεται. Στην αρχή ήταν ένα Φεστιβάλ. Για μια κινηματογραφική και πολιτιστική ιστορία που γράφεται στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον. Όταν το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θέλησε να γιορτάσει τα 60 του περήφανα χρόνια, έκανε πολλά όμορφα πράγματα, από το να στήσει μια από τις ωραιότερες διοργανώσεις του ever μέχρι το να απλώσει την οπτική του ιστορία διαμέσου της πόλης. Αλλά ίσως η πιο αναπάντεχη από όλες τις ιδέες ήταν ένα κόμικ. Το κόμικ με τον τίτλο, φυσικά, «ΦΕΣΤΙΒΑΛ», μια ερωτική ιστορία που διαπερνά τα χρόνια και τις εποχές. Όλα συμβαίνουν στη διάρκεια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πολλών Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για την ακρίβεια. Ένα στο παρελθόν, όπου ο Σωτήρης γνωρίζει τη Ντάρια, εκείνος φερέλπις σκηνοθέτης, εκείνη ανερχόμενη κριτικός. Ένα στο σήμερα. Κι ένα στο αύριο. Η σχέση τους περνάει από κύματα (και από κυριολεκτικά τσουνάμι!) αλλά οι δυο τους δε σταματούν να βρίσκονται στην τροχιά ο ένας της άλλης. Μέσα από μια αφήγηση τριών πράξεων γεμάτη κινηματογραφικές αναφορές, από homage σε διάσημες σκηνές μέχρι την εμφάνιση πασίγνωστων δημιουργών και ηθοποιών από το μεγάλο παρελθόν του Φεστιβάλ, η δημιουργική τριάδα των Γιώργου Γούση, Παναγιώτη Πανταζή και Γεωργίας Ζάχαρη στήνει ένα μικρό ερωτικό έπος, γράμμα αγάπης για το σινεμά, σε χάρτινη μορφή. Το κόμικ το έχουμε παρουσιάσει παλιότερα όμως τώρα έρχεται το ίδιο να παρουσιαστεί στο κοινό του. Σήμερα στις.19.00 στο six d.o.g.s. το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει στην Αθήνα το κόμικ «ΦΕΣΤΙΒΑΛ» καθώς γίνεται παράλληλα διαθέσιμο προς πώληση στα βιβλιοπωλεία. (Στην παρουσίαση θα είναι διαθέσιμο προς πώληση σε προνομιακή τιμή.) Με αφορμή την παρουσίαση και την κυκλοφορία του κόμικ, ζητήσαμε από τους τρεις δημιουργούς να μας σχολιάσουν 15 σκηνές-κλειδιά της επικής ιστορίας τους, γεμάτης έρωτα, σινεμά και επιβλητικά τσουνάμι. (Αυτός είναι ο σχολιασμός κάθε σκηνής. Όπως και με την περίπτωση του commentary σε μια ταινία, εξυπακούεται πως συζητούνται σκηνές μέχρι και το τέλος της ιστορίας. Ακολουθούν spoilers για όλο το κόμικ). ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΟΥΡΙΣΜΑΚΙ ΣΤΟΝ ΤΖΑΡΜΟΥΣ Γιώργος: Όταν εξηγήσαμε ότι θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το εύρημα με τα πολλά cameo, υπήρχαν στο μυαλό μας ήδη πολλοί συγκεκριμένοι. Π.χ. στο ταξί είχαμε βάλει τον Ντε Νίρο, και μας είπαν από το Φεστιβάλ να προσπαθήσουμε να είναι μόνο επισκέπτες της διοργάνωσης. Μας έδωσαν δύο μεγάλες λίστες με έλληνες και ξένους καλεσμένους. Γεωργία: Θέλαμε να βάλουμε τον Μπιλ Μάρεϊ στη σκηνή στην αρχή, αλλά τελικά μπήκε ο Τζάρμους. Γιώργος: Ένας που θα έπαιζε μεγάλο ρόλο για τον Σωτήρη, τον βασίσαμε πάνω στον Καουρισμάκι. Στήσαμε τη δράση πάνω σε αυτόν. Παναγιώτης: Ο οποίος έχει κανονικό ρόλο, έχουν σημασία στην έκβαση στο τρίτο κεφάλαιο οι συμβουλές του, ο Σωτήρης ακολουθεί αυτά που έχει μάθει. Γεωργία: Κι έχει και τη σκηνή που σπάει το αυγό στη μπύρα. Παναγιώτης: Που είναι από το «Wire». Θέλαμε κάτι ακραίο. Γιώργος: Μας είπαν να μην βάλουμε τον ίδιο τον Καουρισμάκι επειδή είναι μεθυσμένος. Τον βάλαμε τελικά να εμφανίζεται με γυαλιά και μουστάκι, και δεν έχει credit στο τέλος. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΛΑΝΘΙΜΟΥ-ΦΙΛΙΠΠΟΥ Παναγιώτης: Αυτά που λέει ο Λάνθιμος στο cameo είναι βασισμένα σε πράγματα που έχει όντως πει. Δεν είναι κατά λέξη, και για οικονομία χώρου, αλλά το νόημα ήταν αυτό. Κι ο Σωτήρης τα κρατάει σαν διδαχή και πορεύεται βάσει αυτών που ακούει, που είναι όμως βασισμένα σε κάτι αληθινό. Ότι δεν καταλαβαίνω γιατί η ταινία αυτή δε μπορεί να είναι mainstream, κι εγώ τέτοιες ταινίες θέλω να κάνω. ΟΙ ΧΥΛΟΠΙΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΜΜΥ ΠΡΑΣΟΥΛΙΔΑ Γιώργος: Αυτές οι σκηνές είναι βασισμένες στις περιπέτειες του Σάμμυ Πρασουλίδα, είναι χυλόπιτες. Ένας άλλος καλλιτέχνης το έχει φτιάξει. Είναι ένας ήρωας που τρώει όλο χυλόπιτες και πολλές είναι σε Φεστιβάλ. Το αναφέραμε, και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι αυτός ο τύπος, ξέρεις, υπάρχει πάντα ένας άγνωστος που τον ξέρεις φατσικά όλα τα χρόνια που πας σε ένα Φεστιβάλ, που πάντα διακόπτει και λέει μια μαλακία δικιά του, μια ιστορία που πάντα έχει μια μικρή σχέση. Παναγιώτης: Έχει μια συμμετοχή σε κάθε κεφάλαιο, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια τον αφήνουν όλο και λιγότερο να μιλήσει. Στο τέλος τον κόβουν κατευθείαν. CAMEO-ΦΑΣΩΜΑ Παναγιώτης: Η Γεωργία σκιτζάριζε έτσι [σ.σ. κάνει το σώμα σα να κρύβει αυτό που σχεδιάζει] και πολύ περήφανα μας έδειξε, “α, δείτε τι έκανα εδώ” [σ.σ. στη λεπτομέρεια του καρέ φαίνονται οι Γούσης-Πανταζής να φιλιούνται σε ένα πάρτυ]. Κι όταν είχαμε πάει στο τυπογραφείο λέει ο τυπογράφος θα ανοίξω μια τυχαία σελίδα για να δω αν έχετε κάνει σωστά τον διαχωρισμό των χρωμάτων. Κι ανοίγει αυτήν, και ζουμάρει εδώ, και σε μια 25άρα οθόνη για 10 λεπτά, είχε ανοίξει ένα εργαλείο του φώτοσοπ και πήγαινε πίξελ-πίξελ να κοιτάει λεπτομερώς κι εμείς να στεκόμαστε δίπλα έτσι σε όλη τη διάρκεια. [γελάνε όλοι] ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Γεωργία: Το έχουμε ζήσει όλοι αυτό, θες πάρα πολύ να φασωθείς με κάποιον και ΟΛΟΙ γύρω σου φιλιούνται κι εσύ είσαι κάπως… Γιώργος: Οι μόνοι που πρέπει να φιληθούν είναι αυτοί οι δύο, αλλά φασώνονται όλοι οι άλλοι γύρω-γύρω. Παναγιώτης: Σκύλοι, πουλιά… Γιώργος: Κάτι παπαγάλοι... Παναγιώτης: Οι άλλοι κάνουν κουτρουβάλα και περνάνε από πάνω τους... Γιώργος: Ένα ζευγάρι μες στη θάλασσα… Κι όταν νομίζεις ότι θα φασωθούν τους διακόπτει ο Αγγελόπουλος. Η λογική λέει ότι και στην πραγματικότητα δεν θα το έκαναν. Ακόμα κι αν δεν έσπαγε ο τέταρτος τοίχος, δεν θα είχαν φιληθεί τότε. Παναγιώτης: Θα απάνταγε η Ντάρια όχι αλλά με άλλο τρόπο. Γιατί πάντα στην ιστορία το cameo εξηγεί την πραγματικότητα με έναν τρόπο πιο αστείο. Δεν ήταν ακόμα η ώρα. Γιώργος: Σχεδόν πάντα όταν εμφανίζεται κάποιος γνωστός, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Λέει “ΌΧΙ” ή λέει “θα σε πληγώσει”. Παναγιώτης: Κι επίσης αυτή είναι η μόνη σελίδα που είναι ίδια όλα τα καρέ, και βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να απομακρύνονται. Γιώργος: Σαν Αγγελόπουλος. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ Παναγιώτης: Το αστείο ξεκίνησε όταν λέγαμε ότι το κάθε cameo θα εξηγεί τι γίνεται ή θα προοικονομεί. Εκεί πέρα έπεσε το “Γιάννης Προοικονομίδης” και υπήρχε σαν σκέτο αστείο. Από εκεί ξεκίνησε αυτό, όταν μας ήρθε σαν γενικότερη φόρμα ακούστηκε αυτό το αστείο. Γεωργία: Νομίζω όλοι θυμόμαστε να λέμε αυτό το αστείο πάνω-κάτω με έναν τρόπο, ήταν μια κοινή δημιουργία. Γιώργος: Έχει πλάκα ότι γαμάει συγκεκριμένα αυτή τη σκηνή, γιατί ο Νικολαϊδης φτιάχνει την ατμόσφαιρα με τον καπνό και ο Οικονομίδης την γαμάει. Πολλές φορές έχω ακούσει να λένε στον Γιάννη κάτι σχετικό, ότι ο κινηματογράφος του έχει σχέση με το Νικολαϊδη και ο Γιάννης πάντα λέει, “ο Νικολαϊδης κι εγώ δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση, είμαστε το ανάποδο”. ΕΡΩΤΑΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ Γιώργος: Η ιστορία είναι στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Γεωργία: Ήταν το πρώτο πράγμα που υπήρξε. Παναγιώτης: Ήταν το pitch του Γιώργου αυτό. Γιώργος: Κι οι άνθρωποι του Φεστιβάλ πρότειναν να είναι ταυτόχρονα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Φεστιβάλ. Παναγιώτης: Το βιβλίο το πιτσάραμε με τρεις προτάσεις. Στην αρχή αυτός είναι φερέλπις σκηνοθέτης και εθελοντής, αυτή γράφει για σινεμά, ερωτεύονται και ξεκινούν την φάση τους, στο δεύτερο μέρος αυτός τα έχει καταφέρει κι αυτή έχει ανέβει στον χώρο αλλά μόλις έχουν χωρίσει, και στο τελευταίο αυτή είναι διευθύντρια του Φεστιβάλ κι αυτός δεν έχει καταφέρει να ξανακάνει καλή ταινία ως τότε. Έχοντας αυτό το πράγμα ως βάση, βγήκε αέρα το κόμικ. Γεωργία: Όπως και το ότι κάθε κεφάλαιο αρχίζει και τελειώνει στο ίδιο σκηνικό. Το πρώτο είναι τουαλέτα σε τουαλέτα, το δεύτερο σινεμά με σινεμά, και το τρίτο γραφείο με γραφείο. ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΦΛΑΣΜΠΑΚΣ Παναγιώτης: Έχουν περάσει 7-10 χρόνια; Πρέπει να δούμε το πριν τους και το βλέπουμε σε αντιδιαστολή με το τώρα. Παλιά ήταν μαζί στο ξενοδοχείο και έκαναν τα όνειρά τους και τώρα είναι μόνη της. Αντίστοιχα ο Σωτήρης έχει φλάσμπακ όταν κάνει σεξ και πάει στην τουαλέτα σκατά, παρότι έχει περάσει μια νύχτα με μια ωραία κοπέλα, και το φλάσμπακ που βλέπει είναι οι ίδιοι να πλένουν τα δόντια τους και να ετοιμάζονται και να του λέει ωραίος είσαι, ενώ αυτός τώρα είναι χάλια. Θέλαμε τα φλάσμπακς να μπαίνουν στον χώρο που έχουν ζήσει μαζί κάτι. Γιώργος: Δεν βλέπουμε στην πραγματικότητα καμία ευτυχισμένη τους σκηνή. Όλα υπονοούνται. ΗΛΙΑ, ΡΙΧΤΟ Γιώργος: Εδώ βλέπουμε να γκρεμίζεται το Berlin αντί για το Βιετνάμ. Παναγιώτης: Η σκηνή έχει τρία στάδια, η σκηνή των κοριτσιών που ανακεφαλαιώνουν τι έχουν κάνει, τι θέλουνε. Τρεις φάσεις. Έξω από το μπαρ καθιστές με το ποτήρι, ακόμα τα λένε. Μετά συνεχίζουν στο ψιλικατζίδικο και μετά έξω από το Berlin που φτάνει να κατεδαφιστεί. Θυμάμαι ότι ήταν σα να μην τελείωνε ποτέ αυτή η σκηνή όταν την μελάνωνα. Εδώ έπρεπε να σχεδιάσω αυτοκίνητα που είναι το χειρότερό μου, ευτυχώς οι μπουλντόζες είναι κάπως πιο τετράγωνες άρα πιο εύκολες να ζωγραφιστούν. Πάντως κάθε σημείο της δράσης είναι βασισμένο είτε σε δικές μας φωτογραφίες είτε από google maps, πάντα είναι αναφορά, δεν έχουμε βγάλει τίποτα από το κεφάλι μας. Γιώργος: Και στο σινεμά, κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο ενδιαφέρον, στον Κουροσάβα ας πούμε το βλέπουμε πάντα, στο φόντο κάτι κουνιέται ή οι χαρακτήρες, υπάρχει μια δράση, για να αποκτήσει ενδιαφέρον μια σκηνή διαλόγου. Παναγιώτης: Η μεγαλύτερη παγίδα είναι σκηνές διαλόγου που απλά μιλάνε. Κι αν λένε τα πιο σπουδαία πράγματα βαριέσαι. Κι εδώ λένε τα δικά τους, εδώ γίνεται η κατεδάφιση, αλλά η μπουλντόζα έχει εμφανιστεί από την αρχή της σκηνής. Ή τον Αρμένη τον προσέχεις εδώ αλλά έχει ήδη μπει στο πλάνο νωρίτερα. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ Παναγιώτης: Εδώ είναι το αγαπημένο μου σερί σκηνών στο βιβλίο. Είχαμε πει στο δεύτερο μέρος θα βάλουμε πιο σουρεάλ στοιχεία. Στα κάστρα στο φλάσμπακ είναι ερωτευμένοι και δεν τους φοβίζει τίποτα, όταν έρχεται το τσουνάμι κοιτάνε ψύχραιμοι, “εδώ είμαστε ασφαλείς”. Είναι χαρούμενοι, ο Σωτήρης εξηγεί πώς θα τελειώνει η ταινία του… Γιώργος: Η Ντάρια λέει “θα κλάψει κόσμος”... Παναγιώτης: Και τελικά είναι αυτή που κλαίει, στην αρχή έξω από την πόρτα της προβολής. Πάνω στη χαρά τους φιλιούνται, παραλίγο να πέσουν κάτω, βλέπουν το τσουνάμι. Λέει “μη φοβάσαι, εδώ πάνω είμαστε ασφαλείς” και γυρνάμε στο παρόν και τους βλέπουμε σε ακριβώς ίδιο στήσιμο στο σήμερα κι είναι χάλια. Κι αυτό ΕΙΝΑΙ το τσουνάμι, γιατί αυτός έχει πάει ζωσμένος με εκρηκτικά να δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα, της απαντάει επίτηδες σε όλα προβοκατόρικα κι άσχημα, αυτή κάνει υπομονή. Γιώργος: Το τσουνάμι προέκυψε επειδή από τα κάστρα φαινόταν η θάλασσα και λέμε… Αυτό γενικά τα δένει όλα, γιατί είχαμε σκεφτεί από πριν τη σκηνή με το μπαρ, να μπαίνει νερό κι αυτή να βυθίζεται σιγά-σιγά. Και μετά σκεφτήκαμε τη σκηνή με το τσουνάμι. Παναγιώτης: Αλλά όλοι οι άλλοι στο μπαρ θα μένουν ανεπηρέαστοι, αυτή θα πνίγεται. Γιώργος: Και μετά σκεφτήκαμε τη σκηνή με το τσουνάμι στο φλάσμπακ, οπότε δένει με αυτή τη σκηνή εδώ, που φτιάξαμε την πόλη να είναι βυθισμένη. Παναγιώτης: Αλλά είναι δικό της μόνο αυτό, δεν είναι για κανέναν άλλον. Η Θεσσαλονίκη στο Φεστιβάλ είναι μια πόλη που παρτάρει ο κόσμος, αλλά για αυτήν είναι ένα μέρος που έχει πνιγεί, τα καράβια έχουν αράξει στα κτίρια, αυτή πνίγεται κι οι άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικότατα και παρτάρουν και μόνο αυτή είναι που πνίγεται. Γιώργος: Μετά έρχεται η σκηνή-αναφορά στο «Αποκάλυψη Τώρα» που έπρεπε να χτιστεί, ο σουρεαλισμός έπρεπε να έχει μπει στην αφήγηση για να μην κλωτσήσει μετά. Παναγιώτης: Τα ελικόπτερα σε βάζουν στην ένταση της σκηνής και της όλης μάχης. Αλλά ακόμα και να μην πιάσεις την αναφορά στο “Αποκάλυψη Τώρα”, βλέπεις πολεμικά ελικόπτερα κι ακόμα και σε πρώτο επίπεδο λειτουργεί. Στα κόμικς μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, οπότε θα βάλουμε ελικόπτερα αντί για ανεμιστήρες να τους φυσάνε τα μαλλιά για την ένταση. ΣΑΝ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ Γεωργία: Θυμάσαι πώς ξεκίνησε η φάση με το νουάρ; Παναγιώτης: Θυμάμαι θέλαμε να βάλουμε νουάρ και άρχισα να το γράφω σαν όνειρο. Γεωργία: Ήταν τελείως πλάκα στην αρχή, “να αρχίσουμε με νουάρ, σαν έγκλημα;”. Δεν περίμενα όταν έφτασα την επόμενη μέρα ότι θα μου πείτε “το γράψαμε”. [γελάνε] Γιώργος: Γράψαμε ότι ξεκινάει το τρίτο μέρος με μια νουάρ ανάκριση. “Πού ήσουν την επίμαχη νύχτα που ο Σωτήρης έχασε την καριέρα του;” Παναγιώτης: Πώς πρέπει να μπούμε με τη μία στο τρίτο κεφάλαιο, που ο άλλος δεν έχει κάνει στο ενδιάμεσο τίποτα; Γιώργος: Βλέπει εφιάλτη. Νιώθει ενοχές που έχασε την καριέρα του. Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ Γεωργία: Μας είχε ζητηθεί από το Φεστιβάλ να αναφερθεί στο κόμικ το VR. Επίσης είχαμε την ιδέα ότι στο τρίτο κεφάλαιο, που ειναι στο μέλλον, να βάλουμε διάφορα αστειάκια, να φοράνε άλλα ρούχα, να έχουν χόβερκραφτ αντί για πατίνια, αλλά δεν λειτουργούσε και ενσωματώσαμε εκεί το VR και ζητήσαμε από την Στέλλα Στεργίου να σχεδιάσει την σκηνή. Γιώργος: Στη λογική ότι αυτό που βλέπουμε είναι ένας άλλος κόσμος. Παναγιώτης: Στην αρχή είναι ο ένας, συναντάει ένα άλλο avatar και όταν βγάζουν τις κάσκες συνειδητοποιούν ότι είναι αυτοί οι δύο, που στο μεταξύ δεν μιλιούνται. Έχουν περάσει χρόνια. Γεωργία: Χαζεύαμε και λίγο Μιγιαζάκι όταν το γράφαμε. Θέλαμε να είναι κάτι πάρα πολύ ονειρικό. Παναγιώτης: Είναι κάτι άλλο, και θέλαμε να είναι ένα άλλο χέρι τελείως. ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΟ ΠΑΤΣΑΤΖΙΔΙΚΟ Παναγιώτης: Όταν ήμασταν Θεσσαλονίκη και κάναμε έρευνα, είχαμε ανέβει στην Άνω Πόλη για να φωτογραφίσουμε τα κάστρα, και βλέπουμε από πάνω το Καυταντζόγλειο και την Τούμπα και λέω εγώ που μου αρέσει η μπάλα, πρέπει να βάλουμε κάπου μια σκηνή που θα πηγαίνουν γήπεδο, θα χαλαρώνουν, θα ξεφεύγουν από το όλο mood και θα πάνε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Που όμως μπορεί επειδή είναι γήπεδο, και το γήπεδο σε κάνει κάφρο ή σε κάνει χαρούμενο ή σε βγάζει γενικά από τη συνηθισμένη τη διάθεσή σου, μπορεί να είναι αφορμή για να γίνει κάτι ξεκάρφωτο, όπως γίνεται το φιλί τους. Και κόλλησε και πολύ όμορφα το 2-0 του Νικόλα Τριανταφυλλίδη, ήταν το καταλληλότερο πλαίσιο να τον βάλουμε. Γιώργος: Και μετά στο πατσατζίδικο είναι μια σκηνή που λέγαμε να είναι αναφορά στον Ρόι Άντερσον, και γι’αυτό σκάει και το άλογο. Επειδή είμαστε στη Θεσσαλονίκη είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, κι επειδή έχει έρθει ο Όλιβερ Στόουν καλεσμένο, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι ο Κόλιν Φάρελ. Παναγιώτης: Και πάλι το cameo δίνει πάσα, λέει “και θα πάτε και για ποτό”. ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ Γιώργος: Κάναμε μέρες να δούμε τι θα κάνουμε με αυτό, σε μία σκηνή έπρεπε να λήξει αυτή η σχέση. Γεωργία: Είχαμε το τέλος και δεν βρίσκαμε το ενδιάμεσο. Γιώργος: Οι άλλοι δύο, η Ντάρια με τον γκόμενό της είναι μια σχέση όπου δύο φίλοι, καθένας κάνει τη ζωή του, κι απλά συνυπάρχουν. Αλλά του Σωτήρη λέγαμε, “πώς θα λήξει;”. Και υπάρχουν εδώ αυτοί οι τρεις γκουρού, Κούνδουρος, Ζάννας, Κακογιάννης, που πάλι δεν του λένε ακριβώς ότι πρέπει να χωρίσεις, λένε ξέρεις εσύ τώρα. Μετά την βλέπει να χορεύει, κάνει τη ζωή της, και απλά βγαίνει έξω. ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ Παναγιώτης: Η σκηνή ξεκινά χωρίς να τους δείχνει καθόλου. Κάνει μια γύρα στο δωμάτιο και τους βρίσκει, μετά τους ξαναχάνει. Γιώργος: Είναι πάνω στις αισθήσεις και στον χρόνο που πάει αργά. Σε όλο το υπόλοιπο κόμικ ο χρόνος πάει αργά κι εδώ 8-10 σελίδες υπάρχει στατικός διάλογος. Παναγιώτης: Αγαπάω και τη χορογραφία εδώ. Τους βλέπουμε σιγά σιγά εκείνον να γλιστράει κάτω, να φεύγει, και σταδιακά πλησιάζουν και έρχονται και τα χέρια μαζί. Ξέρουμε ότι κάπου πάμε. Και είναι αυτό πάνω στον αναγνώστη, αλλά προφανώς ξέρεις τι θα γίνει. Γιώργος: Δεν θα πούμε τι αποφασίσανε γιατί η φάση της όλης σχέσης είναι ότι χάνουν χρόνο. Παναγιώτης: Ακόμα και να μην κάνουν κάτι μεταξύ τους μετά, ήταν πιο σημαντικό να πουν αυτά που είπανε παρά να κάνουν σεξ άλλες δέκα φορές. Γιώργος: Κι όχι μόνο χάνουν χρόνο, αλλά και δεν έχουν βρει ακόμα την κατάλληλη στιγμή. Πάντα κάτι στη σχέση τους έχει να κάνει με τον χρόνο. Γι’αυτό στο τέλος καταλήγουμε στο ότι, απλώς, δεν έχουμε άλλες σελίδες. Που πάλι αφορά το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου. Γεωργία: Με ρωτάνε πολλοί τι έγινε στο τέλος, άμα τελικά τα βρήκανε. Γιώργος: Η απάντηση είναι, “πού θες να ξέρω”. [γέλια] * To «ΦΕΣΤΙΒΑΛ» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Το 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε από τις 31 Οκτωβρίου-10 Νοεμβρίου. Και το σχετικό link...

Πήγαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Περάσαμε καλά. Γυρίσαμε πίσω. Σας τα είπαμε. Αλλά κάτι χρωστάγαμε. Για την ακρίβεια, χρωστάγαμε εκείνο το πράγμα που ήταν ανάμεσα στα 2-3 πιο ενδιαφέροντα κατά τις μέρες του φεστιβάλ. Κατά μία έννοια, τα πιο ζουμερά στοιχεία της φετινής διοργάνωσης ήταν πράγματα που δεν περιορίζονταν άμεσα σε αυτό που λέμε κινηματογράφο. Το πρώτο (και καλύτερο με τρομερή διαφορά από οτιδήποτε άλλο) ήταν η παράσταση - μονόλογος - stand-up του αιώνιου μπαμπά μας, John Waters. Το δεύτερο, λοιπόν, ήταν ένα κόμικ. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ειλικρινείς και συγκεκριμένοι, ήταν ένα κόμικ το οποίο περιμέναμε πώς και πώς να δούμε, να πιάσουμε, να μυρίσ-εχμ, να το πάρουμε τέλος πάντων. Ήδη εδώ και δύο μήνες γνωρίζαμε ότι το φεστιβάλ ετοίμαζε μια επετειακή έκδοση κόμικ για τα 60 χρόνια ζωής του, την οποία θα αναλάμβαναν να πραγματοποιήσουν 3 από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους καλλιτέχνες του πεδίου τους. Έτσι, οι Γιώργος Γούσης, Παναγιώτης Πανταζής και Γεωργία Ζάχαρη (όλοι εκ των οποίων έχουν συνδεθεί τα τελευταία χρόνια με τον αγαπημένο Μπλε Κομήτη που δυστυχώς πρόσφατα σταμάτησε τη λειτουργία του) έγραψαν και σχεδίασαν μια ερωτική ιστορία που μιλά ταυτόχρονα για το σινεμά, για την τέχνη αλλά και -ναι καλά μαντέψατε- για την ίδια τη ζωή. Πέρα από την πλάκα, το Φεστιβάλ (όπως είναι ο τίτλος του κόμικ) είναι μια δουλειά που καταφέρνει να συλλάβει με τρομερή αμεσότητα την φεστιβαλική εμπειρία μέσα από μια βαθιά ανθρώπινη και ειλικρινή ιστορία δύο ανθρώπων που το ζουν σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής του(ς). Ο Σωτήρης και η Ντάρια, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του κόμικ, αλληλοδιαπλέκονται με την ιστορία του φεστιβάλ καθώς μπλέκουν τα μπούτια τους από τη νεότητα μέχρι την ωριμότητα, προσφέροντας μια αφήγηση ολοκληρωμένη και ικανοποιητική σε όλα της: στην συνοχή, στο συναίσθημα, στα κλεισίματα του ματιού, στο σχέδιο, στην ευαισθησία, στο χιούμορ, στο δράμα, στο φινάλε. Ξέραμε ότι οι τρεις κομίστες έριξαν πολλή, εντατική και συλλογική δουλειά προκειμένου να κάνουν αυτό το κόμικ πραγματικότητα, κι έτσι ανυπομονούσαμε να μιλήσουμε μαζί τους ώστε να μας πούνε πώς έφτιαξαν αυτό που έφτιαξαν ώστε να γίνει αυτό που έγινε. Όπως μας πληροφορούν από το κοντρόλ, το Φεστιβάλ ήδη έχει αρχίσει να βρίσκεται διαθέσιμο προς πώληση σε βιβλιοπωλεία της χώρας, αλλά μέχρι να το πιάσετε στα χέρια σας μπορείτε να διαβάσετε την παρακάτω εκτενή συζήτηση που κάναμε με τους τρεις δημιουργούς του στην Θεσσαλονίκη. Ελπίζουμε να την απολαύσετε. Ας το πιάσουμε από την αρχή. Πότε και πώς ξεκίνησε αυτό το πράγμα και, κυρίως, πώς μπλέξατε έτσι; Γιώργος Γούσης: Τηλεφώνησαν σε μένα και μου είπαν ότι θέλουν να φτιάξουν ένα κόμικ με αφορμή τα 60 χρόνια του φεστιβάλ. Κάναμε ένα ραντεβού κι ήταν πολύ γενικό αυτό που μου είπανε. Ένα κόμικ για φεστιβάλ, αυτό. Στην αρχή μου φαινόταν ακατανόητο τι μπορεί να είναι. Ήξερα όμως σίγουρα τι δεν ήθελα να κάνω: κάτι πληροφοριακό, ιστορικό, μια αναδρομή κ.λ.π. Παναγιώτης Πανταζής: Κάτι που να μην είναι βαρετό τέλος πάντων. ΓΓ: Εγώ τους είπα ότι θα με ενδιέφερε να κάνω μια ανθρώπινη ιστορία. Μια ιστορία δύο ανθρώπων που με κάποιον τρόπο ζουν στο φεστιβάλ. Συμφώνησαν, και μου είπαν ότι θέλουν κάτι μεγάλο, φάση 80-100 σελίδες. Τους είπα λοιπόν ότι πρέπει να φτιαχτεί μια ομάδα, δεδομένου ότι αυτή η κουβέντα έγινε Απρίλιο προς Μάιο, οπότε δεν υπήρχε πολύς χρόνος. Έτσι μίλησα κι εγώ με τα παιδιά και μετά από 3-4 μέρες έγινε κι επίσημα η πρόταση: θα είμαστε τρεις, δεν θα είναι βοηθοί μου αλλά θα είμαστε ομάδα (ήταν σημαντικό για εμάς να υπάρχει μια ισότιμη σχέση), θα γράψουμε μια ερωτική ιστορία, ο ένας θα είναι σκηνοθέτης κι η άλλη θα είναι κριτικός κινηματογράφου. Κι αρχίσαμε να γράφουμε το σενάριο. Η πρόταση λοιπόν γίνεται στον Γιώργο κι αυτός έπειτα το προτείνει σε εσάς. Εσείς γιατί δεχτήκατε; Τι σας έπεισε εκείνη τη στιγμή; ΠΠ: Καλά εγώ γενικά γουστάρω να δουλεύω με τον Γιώργο. Δουλεύουμε παρέα χρόνια, είμαστε φίλοι και συνεργαζόμαστε ωραία. Θα ήταν λοιπόν και μια νέα πρόκληση να το κάνουμε αυτό το πράγμα. Πέρα απ’ το ότι από μόνο του θα ήταν μια μεγάλη κι ωραία δουλειά, ήθελα πρώτα απ’ όλα να κάνουμε ξανά μαζί κάτι με το Γιώργο. Γεωργία Ζάχαρη: Ή και να κάνουμε για πρώτη φορά μαζί κάτι. Με τον Γιώργο είχαμε δουλέψει μαζί σε δύο ιστορίες του Μπλε Κομήτη κι ήταν μια πολύ ωραία διαδικασία. Κάποια στιγμή λοιπόν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: ‘Έχεις καμιά δουλειά το καλοκαίρι;” Ε, με το που το άκουσα απλά είπα ναι, ουάου, πού υπογράφω; Εγώ ας πούμε που γενικά έχω δουλέψει λιγότερο καιρό στον χώρο δεν είχα καν την αίσθηση του πόσο μεγάλο μπορεί να είναι όλο αυτό. Ήταν πολύ ωραία διαδικασία κι είμαι πολύ χαρούμενη που είχα την ευκαιρία να το κάνω αυτό τόσο νωρίς στην πορεία μου. ΓΓ: Θα υπήρχε ελευθερία, θα είχε καλή αμοιβή, θα ήταν σε καλές συνθήκες εργασίας μαζί με τους φίλους μου και θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα μεγάλο κόμικ που δεν θα είναι κλασικά αφιερωματικό, χρονογραφικό ή πληροφοριακό – και να κάνουμε μια πραγματικά τωρινή και ζωντανή ερωτική ιστορία. Θέλαμε κάτι ουσιαστικό και σημερινό. ΠΠ: Κι ήταν επίσης μια ευκαιρία να φτιάξουμε κάτι που θα πάει σε ένα τελείως διαφορετικό κοινό από τα κόμιξ (που είναι ένα κοινό συγκεκριμένο και περιορισμένο) και θα είναι μια ιστορία που θα αφορά τον οποιονδήποτε. Είναι κάτι πιο μεγάλο. Το κόνσεπτ πώς πήρε την τελική του μορφή; ΠΠ: Θέλαμε κάθε κεφάλαιο από τα τρία να χωράει μέσα σε μία πρόταση. Στο πρώτο είναι νέοι, γνωρίζονται κι ερωτεύονται. Στο δεύτερο έχει ο καθένας την προσωπική του εξέλιξη αλλά έχουν χωρίσει. Στο τρίτο έρχεται το closure. ΓΓ: Το παρελθόν θα ήταν η νεότητά τους, το παρόν το peak της ενήλικης ζωής τους και το μέλλον εκεί που καταλαγιάζουν. ΓΖ: Κι αυτό που επεξεργάζεται το κόμικ είναι ουσιαστικά η σχέση ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη. Σας άγχωσε το ότι είναι ένα κόμικ που ουσιαστικά συνθέτει τις εμπειρίες τόσων πολλών ανθρώπων από το φεστιβάλ; Όχι το τι ταινίες είδανε, αλλά το ποιους ανθρώπους γνωρίσανε, με ποιους μιλήσανε, με ποιους πηδήχτηκαν, όλα αυτά. ΓΓ: Βασικά, αυτός ήταν ο σκοπός μας. Όταν ο πρώτος που το διάβασε μας είπε ότι “είναι πολύ φεστιβαλικό” κι ότι είναι όντως σα να είσαι στο φεστιβάλ, λέμε οκ, αυτό είναι. ΓΖ: Δείχνει ότι το έχεις ζήσει αυτό το πράγμα. Μια φίλη μου που σπουδάζει κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη και το ζει εδώ και πέντε χρόνια, μου είπε: “Α, είναι εγώ”. ΠΠ: Αλλά αυτό είναι το γαμάτο. Είδε τον εαυτό της η φίλη σου που σπουδάζει σινεμά, αλλά είδαν τον εαυτό τους και άνθρωποι που είναι 45 χρονών, ή και πιο μεγάλοι – είδαν πολλοί άνθρωποι τους εαυτούς τους μέσα σ’ αυτό. Αυτό είναι το πρώτο feedback που μας κάνει να χαιρόμαστε. Ότι πάρα πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους. Θέλω να γυρίσουμε στο πώς το δουλέψατε. Το σινεμά είναι πάντα μια πολύ συνεργατική τέχνη και εμπειρία. Τα κόμιξ μπορεί να γίνουν πολύ ατομική δουλειά. Εσείς όμως δουλέψατε εντελώς συλλογικά. ΠΠ: Σε εμάς όλα συνέβαιναν συλλογικά και ταυτόχρονα. Το συζητήσατε από πριν; Ψάξατε μια μεθοδολογία για να δουλέψετε συλλογικά; ΠΠ: Δεν το συζητήσαμε και πάρα πολύ. Αρχικά ήταν το γράψιμο, που ήταν το πιο εύκολο. Ήμασταν τρία άτομα σε ένα δωμάτιο, λέγαμε τις ιδέες μας και τις γράφαμε. Το γράφαμε σιγά σιγά, το διαβάζαμε, το ξαναγράφαμε. ΓΖ: Όλο αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που συμβαίνει γενικά στα κόμιξ. ΠΠ: Ξέραμε γενικά τι χρειαζόμαστε και τι περιμένει ο ένας από τον άλλο. Για παράδειγμα, εγώ με τον Γιώργο έχουμε δουλέψει αρκετά μαζί, οπότε χρειαζόμασταν την Γεωργία που θα έφερνε μια διαφορετική φωνή. Κι επίσης ήταν απαραίτητη μια γυναικεία φωνή, γιατί ας πούμε αν το γράφαμε δυο άντρες, οκ, κάτι θα έβγαινε αλλά δεν θα έμοιαζε τόσο αυθεντική η γυναικεία φωνή. Και στο τέλος αυτές οι φωνές έφτασαν να μην ξεχωρίζουν, να μην καταλαβαίνεις ποιος έχει γράψει τι. ΓΓ: Υπήρχαν κι εύκολες λύσεις για να το δουλέψουμε. Για παράδειγμα, υπήρχαν τρία κεφάλαια. Θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα ο καθένας. Για κάποιον λόγο, ίσως από διαίσθηση, δεν μας βγήκε αυτό. Μας βγήκε πολύ άνετα το άλλο, το να δουλέψουμε τα πάντα μαζί. Αλλιώς θα έμοιαζε με μια δουλειά που απλά δεν προλάβαινε να την κάνει ένας οπότε την έκαναν τρεις. Κι εγώ το είχα στο μυαλό μου να υπάρχει μια κίνηση στο σχέδιο, να είναι ένα πράγμα που είναι συνέχεια παλλόμενο. Έτσι, όπως θα άλλαζε συνεχώς η ιστορία που είναι αρκετά σουρεαλιστική, θα άλλαζε και το σχέδιο. Όλα ήταν ένα μείγμα. ΠΠ: Καταρχάς, στήσαμε γραφείο όλοι μαζί. Ήμασταν στο σπίτι μου κι έρχονταν καθημερινά 9 το πρωί τα παιδιά. Φεύγανε 10, 11, 12 το βράδυ – όσο χρειαζόταν κάθε φορά. Ήμασταν όλη μέρα μαζί. Τρία σχεδιαστήρια μέσα, όλα ταυτόχρονα. ΓΖ: Στο γράψιμο βγήκε οργανικά όχι μόνο το τι θα έκανε ο κάθε χαρακτήρας, αλλά και το πώς κατέληξε συνολικά το κόμικ. Κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι κάναμε πράγματα με παρόμοιο τρόπο χωρίς να το έχουμε συζητήσει. ΠΠ: Ναι, συνειδητοποιήσαμε ότι κάθε κεφάλαιο τελειώνει όπως ξεκινάει. Στον ίδιο χώρο. Δεν το κάναμε επίτηδες, απλά μας βγήκε χωρίς συνεννόηση. Το πρώτο ξεκινάει και τελειώνει σε τουαλέτα, το δεύτερο σε αίθουσα σινεμά και το τρίτο σε γραφείο. Μου φαίνεται ότι όλο αυτό έχει έναν μικρο-ουτοπικό χαρακτήρα, δηλαδή το πώς να φτιάχνεις τέχνη ρίχνοντας τείχη κατά την διάρκεια. Κάνοντας συλλογικά κάτι που θεωρητικά γίνεται πιο εύκολα ατομικά, και κάνοντάς το και καλύτερα τελικά. ΓΖ: Ρίξαμε και τείχη σε προσωπικό επίπεδο. Επειδή χρειάζεται να βγάλεις πολύ συναίσθημα και πολλές δικές σου αναμνήσεις στο τι γράφεις, σίγουρα υπήρξαν φάσεις που μοιραστήκαμε πράγματα σε βαθμό ακραίο, σε φάση “ώπα ώπα ώπα”. Έχω μοιραστεί με τα παιδιά πράγματα που δεν θα μοιραζόμασταν αλλιώς. Ήθελα να στο ρωτήσω αυτό Γεωργία. Οι άλλοι δύο, όντας χρόνια συνεργάτες και φίλοι, είχαν μοιραστεί ήδη πολλά μεταξύ τους. Για σένα πώς λειτούργησε αυτή η δυναμική; ΓΖ: Είχε γίνει ένα καλό βήμα με την έννοια ότι με τον Γιώργο γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε πρώτη φορά πέρσι τέτοια εποχή. Ήδη από τότε σε αυτό που δούλευα και επιμελούταν ο Γιώργος για τον Μπλε Κομήτη είχε αρχίσει να μπαίνει το βίωμα πολύ έντονα. Αλλά εδώ σίγουρα it got too real σε κάποιες φάσεις. Για μένα όμως είναι μόνο θετικό αυτό. ΠΠ: Είχε παίξει πάντως και λίγο bonding πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε. Είχαμε έρθει και μαζί Θεσσαλονίκη να κάνουμε έρευνα για το κόμικ. ΓΓ: Πάντως νομίζω ότι το βασικό δεν είναι αν μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου αλλά αν μπορείς να καταλαγιάσεις τον εγωισμό σου. Μου φαίνεται ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν έχει καταλαγιάσει επίσης μέσα σου το ποια θες να είναι η ψυχή της ιστορίας, το ποιον κοινό σκοπό υπηρετείς. ΠΠ: Πάντως τόση ώρα το λέμε λες και βγήκε νεράκι… Ντάξει, ήμασταν τυχεροί που κύλησε, αλλά προφανώς είχαμε και διαφωνίες και προβλήματα. Αλλά αυτό μας έδινε και κίνητρο. Είχε δυσκολίες που το έκαναν και πιο ενδιαφέρον στην τελική. Και μας έκανε κι ακόμα πιο χαρούμενους που το τελειώσαμε. Ξέρεις, ότι το κάναμε τελικά. ΓΓ: Ήταν και ρεκόρ χρονικό. Σχεδιάσαμε 180 σελίδες σε 2 μήνες. Κι ήταν και ένα προσωπικό στοίχημα: “Θα αντέξω με 2 ανθρώπους 12 ώρες τη μέρα επί 2 μήνες συνεχόμενα;” ΠΠ: Ακόμα και τον Δεκαπενταύγουστο πήγαμε όλοι μαζί στο εξοχικό του Γιώργου και δουλεύαμε. Ας πούμε για μένα που έχω δική μου οικογένεια ήταν περίεργο να είμαι τόσο μακριά τους. Αλλά σκέψου ότι ακόμα και τις διακοπές τις περάσαμε οι τρεις μας δουλεύοντας, απλά αλλάξαμε σκηνικό για να μην λαλήσουμε. Και μερικά πρωινά κάναμε και κανένα μπάνιο… Όχι εντάξει, καλά κάνατε και κάνατε μπάνιο, δεν κρίνουμε. Πείτε μου λίγο και για τα stories που ανεβάζατε συνεχώς στο Instagram αυτό το δίμηνο. Λειτουργούσε πολύ ιντριγκαδόρικα ως teasing. ΠΠ: Ναι, γιατί δεν είχαμε ανακοινώσει τίποτα για το πρότζεκτ. ΓΖ: Με έπιαναν φίλοι που δεν τους είχαμε πεί τίποτα και μου λέγανε “ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ”. Ας πούμε η εικόνα που είχα εγώ ήταν ότι είχαν καταρρεύσει οι ζωές σας κι απλά σας βάλανε οι κοντινοί σας άνθρωποι σε καραντίνα μπας και την παλέψετε, σαν self-help κοινότητα. ΓΓ: Ήταν όντως μια απορία: “Τρεις κομίστες μαζί, τι κάνουνε;” ΠΠ: Και γιατί είναι συνέχεια μαζί, όλη μέρα, μέχρι το βράδυ; Τα stories λοιπόν τα κάναμε κυρίως ενδιάμεσα, στα διαλείμματα, όταν κουραζόμασταν. Ακούγαμε ό,τι να ‘ναι μουσική συνέχεια για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι κι έτσι μας έβγαιναν διάφορα πράγματα. ΓΓ: Ούτε καν οι συνάδελφοί μας στον χώρο των κόμιξ δεν ξέρανε τι κάνουμε. Έδινε την αίσθηση του απρόσμενου. Και θέλω να δω ποια θα είναι η αντίδρασή τους όταν το διαβάσουνε. Πάντως, βλέποντας τα stories κάθε μέρα (όχι ότι είμαι όλη μέρα στο ίντερνετ), αυτή η δημιουργική επαφή που είχατε έδωσε μια συνεκτική καλλιτεχνική υφή και σε αυτά. ΠΠ: Ναι, αναπτύξανε συγκεκριμένα μοτίβα οπτικά και ηχητικά. Είχαν ρόλους και χαρακτήρες. Με ένα καλό μοντάζ βγαίνει ένα video art πολύ καλύτερο από τα μισά experimental πράματα που βλέπουμε στα φεστιβάλ. ΠΠ: Κι επίσης βγαίνει ένα πολύ καλό ημερολόγιο του πώς μακραίνανε τα μαλλιά μου και τα γένια μου. Πώς ήταν λοιπόν όλο αυτό όταν τελείωσε η κοινοτική εμπειρία δουλειάς; Είχατε post-partum depression; ΓΓ: Εγώ ξανάρχισα να έχω τα προβλήματα που είχα και πριν. Δεν τα είχα κατά τη διάρκεια, και μετά επανήλθανε. Τα προβλήματα, τους προβληματισμούς, τα άγχη. ΠΠ: Κι εγώ. Είναι σημαντικό αυτό που λέτε. ΓΓ: Έχει και μια παθογένεια αυτό βέβαια. Ο μεγάλος κόπος, η μεγάλη ενέργεια, το μεγάλο δόσιμο, το όραμα να βγει κάτι που ξαφνικά σου τρώει όλη την ύπαρξη. Έχει μια παθογένεια λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα λες: “τουλάχιστον έχω αυτό”. ΓΖ: Εμένα μου έχει δημιουργήσει ένα πολύ μεγαλύτερο δημιουργικό άγχος το τέλος του κόμικ. Ακόμα δε μπορώ να πιάσω μολύβι με άνεση. Κουράζομαι, δε θέλω. Είναι αυτό το πράγμα που κλείνει ένα πρότζεκτ στο οποίο είχες αφιερώσει ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής σου, των ιδεών σου και της δημιουργικότητάς σου. Αλλά μ’ έχει πιάσει και μια φάση τύπου: “πότε θα μπορέσω να έχω ξανά μια τόσο καλή ιδέα;”. Προφανώς το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει, αλλά σου δημιουργεί ένα βαθύ υπαρξιακό άγχος. Σόρι κιόλας που εστιάζω τόσο πολύ στο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας, αλλά αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο. Εννοώ, το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι. Έχει φύγει πια από εσάς, το παίρνει ο άλλος και το κάνει ό,τι θέλει. ΓΖ: Ναι, κι εγώ νομίζω ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Το να μιλήσουμε για κάθε καρέ δεν έχει νόημα. Διάβασέ το και θα καταλάβεις, ή βάλε εσύ την ερμηνεία σου. ΠΠ: Και δεν μας πέφτει και λόγος πλέον. Πιστεύετε ότι έκανε καλό στο κόμικ που δεν είστε από την Θεσσαλονίκη; ΠΠ: Ναι, εγώ το πιστεύω. Γιατί ξέραμε την πόλη μέσα από το context του φεστιβάλ περισσότερο παρά μέσα από την καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης. Έτσι κι αλλιώς, τις μέρες του φεστιβάλ η Θεσσαλονίκη είναι κάτι άλλο – εικάζω. Επομένως εμείς ξέροντάς την σ’ αυτήν την μορφή εστιάσαμε σε αυτό. Αλλά έχουμε και σημεία άσχετα με το φεστιβάλ, κυρίως όταν οι ίδιοι οι χαρακτήρες θέλουν να βγουν από το context του φεστιβάλ. Πάνε στο γήπεδο, στο πατσατζίδικο κ.λ.π. ΓΓ: Ούτως ή άλλως, στο κόμικ ο ένας είναι Θεσσαλονικιός κι η άλλη δεν είναι, οπότε υπάρχουν κι οι δύο οπτικές γωνίες. Τι feedback έχετε μέχρι τώρα αυτές τις μέρες που είστε εδώ; ΓΖ: Πολύ θετικό. ΠΠ: Πολύ ενθουσιώδες, ναι. Αλλά θα μου άρεσε να συζητήσω και με κάποιον που θα μου πει τι δεν του άρεσε. ΓΓ: Νομίζω είναι τόσο συναισθηματική και ανθρώπινη η ιστορία που κανείς δεν κάθεται να αναλύσει τεχνικές κλπ. Σου λένε ότι συγκινήθηκαν, ότι γέλασαν. Πάντως, ως εξωτερικός προς τη δημιουργία κόμιξ αλλά έχοντας μια επαφή με το πώς είναι να δουλεύεις γύρω από την τέχνη στην Ελλάδα, έχω να πω ότι το Φεστιβάλ είναι μια μεγάλη δουλειά, φουλ επαγγελματική, για έναν μεγάλο θεσμό πολιτισμού κλπ. Ήσασταν λοιπόν εσείς οι τρεις αυτοί που το κάνανε – και μπράβο σας. Πώς το διαχειρίζεστε αυτό; ΠΠ: Πρώτα απ’ όλα, είναι ένας από τους λόγους που είμαστε περήφανοι. ΓΓ: Απ’ την αρχή μια αγωνία μου ήταν να μην πει κανείς ότι το αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο του μεγέθους της δουλειάς, γιατί τα δεδομένα ήταν γνωστά από την αρχή, πριν βγει το αποτέλεσμα. Ξέραμε ότι είναι μεγάλη δουλειά, μεγάλος θεσμός, ότι θα έχει όλα τα μάτια πάνω του. Πιστεύαμε όμως ότι θα είναι αντάξιο, κι ελπίζουμε να είναι κιόλας. Η ιδέα ήταν αυτή: όσο επαγγελματικές ήταν οι συνθήκες, άλλο τόσο επαγγελματικό να ήταν και το αποτέλεσμα. Το βρίσκω σημαντικό αυτό, γιατί εν γένει ο κόσμος είναι κάπως συνηθισμένος στο να αποδεικνύονται αρπαχτές τέτοια πράγματα. Ξέρεις, κάτι επετειακό, αφιερωματικό… ΓΓ: Ήταν στο χέρι μας να δώσουμε κάτι πρόχειρα φτιαγμένο, αλλά δεν το κάναμε. Είναι στάση ζωής το να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό σε όλα όσα κάνεις, είτε είναι μόνο για σένα είτε είναι για ένα μεγάλο έργο όπως εδώ. ΠΠ: Ήταν σημαντικό για μας ότι, μετά από τόσα χρόνια στον χώρο των κόμιξ με πολλές δυσκολίες, μπορούμε να πούμε ότι επιτέλους η αμοιβή έφτασε να ταιριάζει σε αυτό που κάνουμε. Μετά όμως δεν πικραίνεσαι λίγο παραπάνω που η κανονικότητα της δουλειάς στην τέχνη είναι γενικά τόσα λέβελ πιο κάτω σε δυνατότητες δίκαιης αμοιβής και αναγνώρισης; ΠΠ: Εγώ σκέφτομαι πώς θα ξαναγίνει να κάνω κι άλλη τέτοια δουλειά, που να ταιριάζει ο κόπος μου με την αμοιβή μου. ΓΓ: Απογοήτευση δεν είναι, γιατί είναι μια πραγματικότητα γνωστή. Απογοητεύεσαι όταν πετάς στα σύννεφα και ξαφνικά κάτι σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Να δούμε πώς θα πάει πάντως, μερικές φορές όταν γίνεται ένα βήμα αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι θετικό και για την γενικότερη σκηνή και το γενικότερο καλό. Κάτι παρόμοιο συνέβη όταν βγήκε το Logicomix, όταν βγήκε ο Ερωτόκριτος κ.λ.π. To γεγονός ότι όλο αυτό ήταν μια τόσο ικανοποιητική εμπειρία σε τόσα πολλά επίπεδα εξισορρόπησε κάπως για εσάς το κλείσιμο του Μπλε Κομήτη; ΠΠ: Για όλους μας υπήρχε προσωπική εμπλοκή, οπότε μας επηρέασε. ΓΓ: Για μένα ήταν μια τρελά κωλόφαρδη συνθήκη, γιατί υποψιαζόμουν πως το περιοδικό μπορεί να μην έχει και πολύ μέλλον – όχι γιατί δεν πήγαινε καλά αλλά γιατί είχε φτάσει σε ένα επίπεδο που ήξερες ότι δεν θα καλυτερεύσει πια. Οπότε πλέον σπαταλούσαμε ενέργεια και χρήματα σε ένα πράγμα που εμείς θεωρούσαμε ότι είναι καλό αλλά έχει κι ένα ταβάνι. Αυτό το ταβάνι ήταν κάτι που είχε αρχίσει να με κουράζει. Έτσι, με το που έκλεισε το ένα πράγμα, ξεκίνησε ένα άλλο στο οποίο μπήκα κατευθείαν, έδωσα όλη μου την ενέργεια και το αποτέλεσμα μας χαροποίησε. Ήταν τυχερό για μένα το γεγονός ότι το ένα ήρθε και καπάκωσε το άλλο. Είναι σα να ερωτεύεσαι κατευθείαν αφού χωρίσεις, πράγμα σπάνιο γενικά. Κάτι ακόμα θέλω να σας ρωτήσω. Το κόμικ έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο που νομίζω λείπει από το σύγχρονο ελληνικό σινεμά σε σημαντικό βαθμό. Αποπνέει μια αυθεντική φυσικότητα στο γράψιμο των χαρακτήρων και των διαλόγων, μοιάζουν τέλος πάντων αληθινοί άνθρωποι. Έχετε σκεφτεί ότι υπάρχει κάτι στην προσέγγισή σας που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στους Έλληνες σκηνοθέτες ή σεναριογράφους; ΠΠ: Εγώ χαίρομαι που το λες αυτό γιατί γενικότερα είναι από τις βασικές μου αγωνίες απ’ όταν πρωτοάρχισα να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες. Στην αρχή δούλευα πάνω στα σενάρια άλλων και μετά άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου. Συνειδητοποίησα τελικά ότι αυτό μου αρέσει περισσότερο για διάφορους λόγους. Αλλά είναι μια πολύ βασική αγωνία για μένα αν οι άνθρωποι που γράφω μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι ή αν μιλάνε σαν άνθρωποι-που-είδαμε-κάπου-αλλού-να-το-κάνουν. Αυτό είναι tricky φυσικά αν θα το καταφέρεις, αλλά το πώς κάποιοι δεν το καταφέρνουν καθόλου με εκπλήσσει μερικές φορές. Ίσως το κλειδί είναι να τσεκάρεις συνέχεια τον εαυτό σου και να μην νιώθεις ποτέ υπερβολικά σίγουρος γι’ αυτό που έκανες. ΓΓ: Το να φτιάχνεις ταινίες είναι μια διαδικασία-κυκεώνας με μίτινγκς πάνω σε μίτινγκς συνεχώς, και χάνεται εύκολα η μπάλα ακόμα κι αν έχεις μια καλή ιδέα στο μυαλό σου. Ακόμα στα κόμιξ υπάρχει μια μεγάλη ελευθερία. Έχεις μια ωραία ιδέα, την ζωγραφίζεις, βγαίνει. Έχει ακόμα αυτή την γοητεία του πράγματος που λέει ότι εφόσον μπορείς να το ονειρευτείς τότε μπορείς και να το κάνεις. ΓΖ: Ναι, εντάξει, αλλά μόνο αν ξέρεις να γράφεις κιόλας. ΓΓ: ΟΚ, ο άλλος μπορεί να μην το έχει κιόλας, ναι. Πολλές φορές ο άλλος θέλει απλά να κάνει μια ταινία, και για την κάνει μπορεί και να πουλήσει την ψυχή του στον διάολο. Για μένα δεν ξεκινάει απ’ το ότι απλά θέλω να κάνω ένα κόμικ. Ξεκινάει απ’ το ότι θες να πεις αυτήν την γαμημένη ιστορία. Έχεις ανάγκη να την πεις, και θα βρεις έναν τρόπο. Πιστεύετε ότι την συγκεκριμένη ιστορία θα την είχατε πει με κάποιον άλλον τρόπο αν δεν είχε κάτσει αυτό το κόμικ; ΓΖ: Κάποιες πλευρές της σίγουρα. Αλλά αν το είχε κάνει ο καθένας μόνος του τότε θα είχε βγει κάτι πολύ διαφορετικό. Ήμασταν 3 άνθρωποι που βάλαμε φουλ τις εμπειρίες μας μέσα σε αυτό. Έχει ένα εύρος εμπειριών και συναισθημάτων που δεν θα το είχε αν το έκανε ο καθένας μόνος του. Δεν θα ήταν το ίδιο. ΓΓ: Εγώ πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να κάνω ένα love story, κάτι που θα βγει κατευθείαν από το συναίσθημα. Κι αυτή εδώ ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να το κάνω. Θέλω να μάθω δύο τελευταία πράγματα. Πρώτον, ποιος είπε την λέξη ερωτιδέας ώστε να την βάλετε μέσα; ΓΓ: Εγώ το σκέφτηκα. Δεύτερον, ποιος σκέφτηκε το λογοπαίγνιο Προοικονομίδης; ΓΓ: Πάλι εγώ. Μάλιστα. O Γιώργος Γούσης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Από το 2006 έχει συνεργαστεί ως εικονογράφος και δημιουργός κόμικ με την πλειονότητα των εντύπων και των εκδοτικών οίκων της Ελλάδας. Το 2012 κυκλοφόρησε την συλλογή σύντομων ιστοριών «Αθώες Εποχές» (εκδόσεις ΚΨΜ), ενώ το 2016 συνεργάστηκε με τους συγγραφείς Δημοσθένη Παπαμάρκο και Γιάννη Ράγκο για την διασκευή του Ερωτόκριτου του Βιτσέντζου Κορνάρου σε κόμικ (εκδόσεις Polaris). Aπό το 2017 έως και το 2019 ήταν αρχισυντάκτης στο περιοδικό με κόμικ «Μπλε Κομήτης». O Παναγιώτης Πανταζής γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα, όπου ζει και ζωγραφίζει. Σταθερός συνεργάτης του περιοδικού «9» τα τελευταία 5 χρόνια της κυκλοφορίας του, δημοσίευσε το πρώτο άλμπουμ του με κόμικς το 2007 (Common Comics #1, Giganto). Ακολουθούν 15 κυκλοφορίες σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους όπως Giganto, ΚΨΜ, Jemma, 9η Διάσταση ή σε αυτοεκδόσεις. Από το 2011 έχει κυκλοφορήσει πάνω απο 400 online comic strips σε σειρές στο socomic.gr (Kλειδωμένος Ρυθμός, Mαρμελάδα Κεράσι, King Panda Forever κα). Είναι συνεργάτης του περιοδικού «Μπλε Κομήτης» (Polaris) από το πρώτο τεύχος. Πιο πρόσφατη κυκλοφορία του, το «Στα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, σε σενάριο Γιάννη Ράγκου, από τις εκδόσεις Polaris (Mάρτιος 2018). Η Γεωργία Ζάχαρη γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης στην ΑΣΚΤ. Δραστηριοποιείται στον χώρο των κόμικς από το 2017. Έχει δείξει δουλειά της σε πέντε αυτοεκδόσεις, ενώ έχει συνεργαστεί σε δύο ιστορίες με το περιοδικό «Μπλε Κομήτης». Το 2018 τιμήθηκε με το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς. Και το σχετικό link...

Οι ταινίες, οι επισκέπτες, τα στιγμιότυπα και οι προσωπικότητες του σινεμά, διατρέχουν την έκδοση που είναι αφιερωμένη στα 60 χρόνια της διοργάνωσης. Ο Σωτήρης είναι ένας σκηνοθέτης που φτάνει στο peak της δημιουργικότητάς του αποσπώντας το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, αλλά μετά πέφτει σε τέλμα και όλες οι προσπάθειές του για να βγει μπροστά, δεν έχουν αποτέλεσμα. Η Ντάρια είναι μια νέα, σχετικά άσημη δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου που καλύπτει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η καριέρα της εκτοξεύεται και φτάνει κάποια στιγμή να γίνει διευθύντρια της διοργάνωσης. Οι δυο τους συναντιούνται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, γνωρίζονται, ερωτεύονται, ζουν το πάθος στην πόλη, μετά η σχέση τους περνάει κρίση, χωρίζουν και στο τέλος…τι; Η ερωτική ιστορία του Σωτήρη και της Ντάρια, μπλέκεται με εκείνη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς κινούνται αγαπιούνται μεγαλώνουν σε τρεις εποχές του θεσμού: στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον του. Με αυτή την ερωτική ιστορία, την οποία μετέφεραν στο χαρτί μέσα από ένα εξαιρετικό κόμικ τρεις comic artists, οι Γιώργος Γούσης, Παναγιώτης Πανταζής και Γεωργία Ζάχαρη, γιορτάζει τα 60χρονά του το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το κόμικ που έχει τον τίτλο «Φεστιβάλ» είναι μια καλαίσθητη έκδοση 180 σελίδων, με σκληρό εξώφυλλο που θα πουλιέται τις ημέρες του Φεστιβάλ, δηλαδή από τις 31 Οκτωβρίου ως τις 10 Νοεμβρίου στους χώρους του και στη συνέχεια σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Την σχέση του Σωτήρη και της Ντάρια, κατευθύνουν και σχολιάζουν, άχρονα, άνθρωποι που μέσα στις δεκαετίες του Φεστιβάλ έχουν δουλέψει γι΄αυτό ή του έχουν προσφέρει και κείμενά τους. Ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο εαυτός του, αλλά ο Αμερικανός σκηνοθέτης, Τζιμ Τζάρμους, για πολλούς ίσως ο ιδανικός εκφραστής του ανεξάρτητου σινεμά και πάντως σίγουρα μια από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες του παγκόσμιου σινεμά, ξαφνιάζει ευχάριστα στο ρόλο ενός…τεχνίτη μπουγάτσας. Ο Τζάρμους βρέθηκε το 2013 στη Θεσσαλονίκη -ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα-, στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» και ασφαλώς γεύτηκε τις μπουγάτσες Θεσσαλονίκης, ενώ σίγουρα θα απολαύσει το εικονογραφικό αποτέλεσμα - η έκδοση κυκλοφορεί και στα αγγλικά. Ο Σταύρος Τσιώλης που έφυγε πριν λίγους μήνες από τη ζωή, γνωστός και για την τριλογία «Γυναίκες» στο κόμικ έχει τον ρόλο ενός… περιπτερά και γνωρίζει πως η ηρωίδα που τον πλησιάζει για να πάρει καπνό κάνει προσπάθεια να κόψει το κάπνισμα. «Βρε μαναράκι μου, αφού το έκοψες το άτιμο πριν πεντακόσιες δύο μέρες», της λέει, ενώ γοητευτικός και αινιγματικός στέκεται σε έναν σταθμό τρένων ο Νίκος Νικολαΐδης. Στην ιστορία παρεμβαίνουν ακόμη αστέρες του ελληνικού σινεμά όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Θανάσης Βέγγος, αλλά και ο Νίκος Κούνδουρος, ο διάσημος Ιταλός συνθέτης, Νάνι Μορέτι και πολλοί άλλοι. «Ήταν σχεδόν επιβεβλημένο στο μυαλό όλων μας να κάνουμε μια επετειακή έκδοση για τα 60 χρόνια του φεστιβάλ, αλλά θέλαμε να είναι κάτι περισσότερο από μια απαρίθμηση ταινιών, επισκεπτών, στιγμιότυπων, αριθμών», λέει στο «Έθνος της Κυριακής», ο υπεύθυνος προγράμματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Κρασσακόπουλος και προσθέτει: «οπότε αναζητούσαμε έναν τρόπο να συλλάβουμε κάτι από την αίσθηση και την εμπειρία του φεστιβάλ, την σχέση του με την πόλη, τους δημιουργούς, το κοινό και η ιδέα για ένα κόμικ έμοιαζε ιδανική. Σαν μια "ταινία σε χαρτί" που χωράει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Φεστιβάλ, τους ανθρώπους και τις ταινίες που το καθόρισαν και κυρίως όλα όσα δεν μπορούν να μετρηθούν και να κατηγοριοποιηθούν σε μια τυπική αναδρομή στην ιστορία του, γιατί καταγράφονται κυρίως στην καρδιά των όσων το ζουν κάθε χρόνο». Η ομάδα εργασίας των comic artists Οι άνθρωποι του Φεστιβάλ απευθύνθηκαν τον περασμένο Απρίλιο στον Γιώργο Γούση, έναν comic artist που έχει συνεργαστεί ως εικονογράφος και δημιουργός κόμικ με την πλειονότητα των εντύπων και των εκδοτικών οίκων της Ελλάδας. Ο 33χρονος καλλιτέχνης, απέσπασε τον Σεπτέμβριο το Βραβείο Β΄ Καλύτερης Ταινίας για την μικρού μήκους ταινία του «Χειροπαλαιστής», στις Νύχτες Πρεμιέρας 2019, το οποίο και μοιράστηκε -όταν το παρέλαβε- με τον Γιώργο Κουτσαλιάρη, τον οποίο αποκάλεσε ως «συν-σκηνοθέτη». «Η πρόταση ήταν ενδιαφέρουσα και τιμητική, αλλά ο χρόνος πίεζε και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως έπρεπε να συγκροτηθεί μια ομάδα», μας λέει ο Γιώργος Γούσης. Η ομάδα απαρτίζονταν από τον 27χρονο Παναγιώτη Πανταζή που έχει κυκλοφορήσει από το 2011 πάνω από 400 online comic strips σε σειρές, ενώ η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι «Τα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα σε σενάριο του Γιάννη Ράγκου, από τις εκδόσεις Polaris. Μαζί τους και η 25χρονη απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Γεωργία Ζάχαρη, η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο των κόμικ από το 2017, ενώ το 2018 απέσπασε το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνης στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς. Στην πρώτη τους κιόλας συνάντηση οι τρεις comic artists συμφώνησαν ότι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κάνει παρέμβαση στη ζωή κάποιων ανθρώπων, οπότε η υπόθεση έπρεπε να έχει ως βάση μια ερωτική ιστορία δύο ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό, σε μια αναδρομή για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Παρατηρούμε την εξέλιξη μιας σχέσης 15-20 χρόνων, σε τρία φεστιβάλ. Η Θεσσαλονίκη πρωταγωνιστεί έντονα, φαίνεται ο χαρακτήρας της, κάποια τοπόσημα, στοιχεία που την αναδεικνύουν και το αποτέλεσμα είναι πολύ… φεστιβαλικό», δηλώνει ο Γ. Γούσης και χαρακτηρίζει το έργο «αστείο, αλλά και συγκινητικό». Το κόμικ διατρέχει τους ανθρώπους, του Φεστιβάλ, τα τοπία της πόλης, την οργάνωση του θεσμού, την τέχνη που εμπνέεται από την εικόνα και τον ήχο. Αλλά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δεν είναι μόνο οι ταινίες: είναι οι μέρες και οι νύχτες, οι σκοτεινές αίθουσες, τα φωτεινά πρωινά στη θάλασσα και η κοσμοσυρροή στα μπαρ, οι γνωριμίες, οι συνεργασίες και οι συμπαραγωγές, οι συζητήσεις για το τι επιφυλάσσει το μέλλον. Στρέφοντας το βλέμμα ταυτόχρονα προς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και τιμώντας μια τέχνη που εμπνέεται από την εικόνα, την ιστορία και τους ήρωες, όπως κάνει και το ίδιο το σινεμά, το Φεστιβάλ θα παρουσιάσει σε λίγες μέρες το… Φεστιβάλ, ένα κόμικ φτιαγμένο από νέους δημιουργούς, μπολιασμένο από όλους του παλιότερους. «Όποιος επισκέπτεται το Φεστιβάλ και συμμετέχει σε αυτό είτε ως θεατής, ως σκηνοθέτης, ως κριτικός, ως παραγωγός, θα αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα στο κόμικ. Αλλά κι όποιος δεν έχει σχέση με την διοργάνωση, θα το ευχαριστηθεί. Πιστεύω ότι και οι δυο θα το διαβάσουν και του χρόνου, αλλά και μετά από χρόνια. Γιατί δεν είναι μια απλή αναδρομή, δεν είναι ένα ιστορικό κείμενο, είναι μια ωραία ιστορία που τα συνδυάζει όλα», εξηγεί ο Γ. Γούσης. Και το σχετικό link...

Μια ερωτική ιστορία που μιλά ταυτόχρονα για σινεμά, τέχνη, αλλά και για την ίδια τη ζωή. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συμπληρώνει 60 χρόνια - έξι δεκαετίες που συνδέουν πολλά, κάτω από έναν τίτλο. Τον Νίκο Κούνδουρο και τον Φίνο, με τον Τζιμ Τζάρμους και την ψηφιακή εποχή. Την ΕΜΣ και τον β′ εξώστη με την Κατρίν Ντενέβ και τους νέους Έλληνες δημιουργούς. Τον Χρυσό Αλέξανδρο με το Πρώτο Πλάνο. Τον Θερμαϊκό με το παγκόσμιο σινεμά. «Για να γιορτάσουμε το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και όλα αυτά που το χαρακτηρίζουν και το συνθέτουν, για να μιλήσουμε για όλα αυτά που αγαπάμε και για όλους αυτούς που αγάπησαν το Φεστιβάλ, ετοιμάσαμε μια ξεχωριστή έκδοση. Στρέφοντας το βλέμμα ταυτόχρονα προς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και τιμώντας μια τέχνη που εμπνέεται από την εικόνα, την ιστορία και τους ήρωες, όπως κάνει και το ίδιο το σινεμά, το Φεστιβάλ παρουσιάζει το… Φεστιβάλ, ένα κόμικ φτιαγμένο από νέους δημιουργούς, μπολιασμένο από όλους τους παλιότερους» αναφέρει το ΦΚΘ για το κόμικ «Φεστιβάλ» που θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά και στα αγγλικά (ακόμη μία ευχάριστη έκπληξη για τα 60χρονα γενέθλια). Οι comic artists , Παναγιώτης Πανταζής και Γεωργία Ζάχαρη, έγραψαν και σχεδίασαν μια ερωτική ιστορία που μιλά ταυτόχρονα για σινεμά, τέχνη, αλλά και για την ίδια τη ζωή. Άλλωστε το Φεστιβάλ δεν είναι μόνο οι ταινίες: είναι οι μέρες και οι νύχτες, οι σκοτεινές αίθουσες, τα φωτεινά πρωινά στη θάλασσα και η κοσμοσυρροή στα μπαρ, οι γνωριμίες, οι συνεργασίες κι οι συμπαραγωγές, οι συζητήσεις για το τι επιφυλάσσει το μέλλον. Οι δύο ήρωες, ο Σωτήρης και η Ντάρια, μπλέκονται με την ιστορία του Φεστιβάλ, καθώς κινούνται, αγαπιούνται, μεγαλώνουν και ωριμάζουν σε τρεις εποχές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του. Τη σχέση τους κατευθύνουν και σχολιάζουν, άχρονα, άνθρωποι που μέσα στις δεκαετίες του Φεστιβάλ έχουν δουλέψει γι′ αυτό ή του έχουν προσφέρει τις ταινίες και τα κείμενά τους. Από τον Νάνι Μορέτι στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, αγαπημένοι κινηματογραφιστές και ηθοποιοί κάνουν την εμφάνισή τους (μέσα από τα καρέ του κόμικ) στον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης, αλλά και στους χώρους του Φεστιβάλ. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τον εαυτό μου ως πρωταγωνιστή στα κόμικ και τις ταινίες. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι αυτό το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ελβις Πρίσλεΐ. Η ομάδα πίσω από το κόμικ O Γιώργος Γούσης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Από το 2006 έχει συνεργαστεί ως εικονογράφος και δημιουργός κόμικ με την πλειονότητα των εντύπων και των εκδοτικών οίκων της Ελλάδας. Το 2012 κυκλοφόρησε την συλλογή σύντομων ιστοριών «Αθώες Εποχές» (εκδόσεις ΚΨΜ), ενώ το 2016 συνεργάστηκε με τους συγγραφείς Δημοσθένη Παπαμάρκο και Γιάννη Ράγκο για την διασκευή του Ερωτόκριτου του Βιτσέντζου Κορνάρου σε κόμικ (εκδόσεις Polaris). Aπό το 2017 έως και το 2019 ήταν αρχισυντάκτης στο περιοδικό με κόμικ «Μπλε Κομήτης». O Παναγιώτης Πανταζής γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα, όπου ζει και ζωγραφίζει. Σταθερός συνεργάτης του περιοδικού «9» τα τελευταία 5 χρόνια της κυκλοφορίας του, δημοσίευσε το πρώτο άλμπουμ του με κόμικς το 2007 (Common Comics #1, Giganto). Ακολουθούν 15 κυκλοφορίες σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους όπως Giganto, ΚΨΜ, Jemma, 9η Διάσταση ή σε αυτοεκδόσεις. Από το 2011 έχει κυκλοφορήσει πάνω από 400 online comic strips σε σειρές στο socomic.gr (Kλειδωμένος Ρυθμός, Mαρμελάδα Κεράσι, King Panda Forever κα). Είναι συνεργάτης του περιοδικού «Μπλε Κομήτης» (Polaris) από το πρώτο τεύχος. Πιο πρόσφατη κυκλοφορία του, το «Στα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, σε σενάριο Γιάννη Ράγκου, από τις εκδόσεις Polaris (Mάρτιος 2018). Η Γεωργία Ζάχαρη γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης στην ΑΣΚΤ. Δραστηριοποιείται στον χώρο των κόμικς από το 2017. Έχει δείξει δουλειά της σε πέντε αυτοεκδόσεις, ενώ έχει συνεργαστεί σε δύο ιστορίες με το περιοδικό «Μπλε Κομήτης». Το 2018 τιμήθηκε με το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς. Και το σχετικό link...

Ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) κατάφερε να «πληρώνει τους λογαριασμούς του» από τα κόμικς που σχεδιάζει Comic artist, illustrator, μουσικός. Γεννήθηκε και ζει στο Πολύγωνο. Μικρός ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. M. HULOT 30.9.2019 Το χειρότερο που φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβεί είναι να πεθάνω νέος, γιατί θέλω να κάνω χίλια πράγματα και δεν θα προλάβω να τα κάνω. Κι επίσης, επειδή έχω ένα παιδί, με τρομάζει πάρα πολύ να μην είμαι δίπλα του όσο μεγαλώνει. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Πολύγωνο. Εδώ έζησα μέχρι τα 18 μου, εδώ πήγα σχολείο, και παρότι ήμουν πολύ κοντά στο κέντρο, μέχρι τα 15-16 δεν πολυπήγαινα, σπάνια έφευγα από τη γειτονιά μου. Μου άρεσε να τα βλέπω όλα από ψηλά, γιατί είμαστε κοντά στα Τουρκοβούνια και έχουμε θέα προς τα κάτω. Από μικρός έπαιζα μπάλα και ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό, το φαντασιωνόμουν συνέχεια και με τα χρόνια αυτό το πράγμα μεγεθύνθηκε και έγινε δεκαπλάσιο μέσα στο μυαλό μου. Όταν έπαιζα με τον πατέρα και τον θείο μου, ως μικρότερο με έβαζαν τέρμα και μια φορά που ήμασταν στα χορτάρια στο Πόρτο Ράφτη, μου ρίχνουν ένα σουτ και η μπάλα πήγε τόσο ψηλά, που εγώ «πέταξα» για να την πιάσω. Προσπαθούσα να αποδείξω ότι αξίζω, κι αυτό στη φαντασία μου έχει γίνει ολόκληρο ταξίδι στο φεγγάρι, να πιάσω την μπάλα και να ξανάρθω. Αγαπούσα, επίσης, από παιδί να ζωγραφίζω και τη μουσική – τότε, μόνο να ακούω. Άκουγα κυρίως χιπ χοπ και η πρώτη κασέτα που αγόρασα ήταν Ημισκούμπρια, γιατί μου άρεσε ο ρυθμός και ο χαβαλές που έκαναν. Με τον ξάδερφό μου λιώσαμε εκείνο το καλοκαίρι την κασέτα τους, είχαμε μάθει απ' έξω όλα τα κομμάτια, ξέραμε μέχρι και τις ανάσες και ραπάραμε κι εμείς από πάνω. Έτσι άρχισα να αγοράζω διάφορα ελληνικά χιπ χοπ που κυκλοφορούσαν και μετά να ακούω και ξένα. Τότε είχε μια εκπομπή ο Βουρλιώτης στο Mad και έψαχνα να βρω όλα όσα έπαιζε. Με το χαρτζιλίκι μου μπορούσα να αγοράζω ένα καινούργιο CD κάθε δύο εβδομάδες, αυτό ήταν το στάνταρ μου, δεν αγόραζα τίποτε άλλο με τα λεφτά μου και κάπως έτσι πήγε μέχρι να τελειώσω το σχολείο. Όταν πέρασα Αρχιτεκτονική στον Βόλο και άλλαξα πόλη, όλα ήταν διαφορετικά. Μου έκανε εντύπωση που ήταν εντελώς επίπεδος και έπρεπε να πας στο Πήλιο για να μπορείς να δεις την πόλη από ψηλά. Γενικά, ήταν ωραία στον Βόλο, η σχολή μού άρεσε πάρα πολύ, περνούσα ωραία και με ενδιέφερε, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα έφευγα κάποια στιγμή. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να μείνω για πάντα στον Βόλο. Στην Αρχιτεκτονική πήγα με προτροπή των γονιών μου. Εγώ ήθελα να γίνω γραφίστας, ήθελα να κάνω κάτι με σχέδιο, πιο ποπ, αλλά οι γονείς μου ήθελαν να πάρω μια πιο γενική παιδεία. Αυτή η ιδέα ήταν πολύ καλή και λειτούργησε, αλλά λόγω των συγκεκριμένων συνθηκών, επειδή είχα την τύχη να περάσω στον Βόλο, γιατί αν ήμουν στην Αρχιτεκτονική άλλης πόλης, όπου θα ήταν πιο κλασικές οι σπουδές, δεν ξέρω αν θα τελείωνα τη σχολή. Στον Βόλο, χάρη στους καθηγητές, τον Ψυχούλη, τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τον Ντάνη Στυλίδη, τον Τζιρτζιλάκη, ήταν πολύ πιο εικαστικό το συνολικό πρόγραμμα. Μου άρεσε που είχε εικαστική κατεύθυνση η σχολή, έτσι την τελείωσα στην ώρα της και με καλό βαθμό. Έκανα μάλιστα και μεταπτυχιακό στο Πολυτεχνείο. Μετά βγήκα στην εργασιακή πραγματικότητα της Αρχιτεκτονικής, δούλεψα έναν μήνα σε ένα γραφείο και είπα «όχι, δεν θέλω». Ταυτόχρονα, είχα αρχίσει να φτιάχνω και κόμικς, από φοιτητής. Τον τελευταίο χρόνο είχα αρχίσει να συνεργάζομαι με το περιοδικό «9» επαγγελματικά. Σκεφτόμουν ότι αν δούλευα ως αρχιτέκτονας, σε πέντε χρόνια θα είχα πεθάνει, δεν μου άρεσε καθόλου, και αποφάσισα να βάλω τα δυνατά μου να ζήσω ως comic artist και illustrator. Και σχετικά γρήγορα, μέσα στον επόμενο χρόνο, καθιερώθηκα στον χώρο και μπόρεσα να φύγω από το πατρικό μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος που έκανα τη δουλειά που μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα και μπορούσα να είμαι ανεξάρτητος. Μέχρι να ενηλικιωθώ, άκουγα αποκλειστικά χιπ χοπ. Άκουγα κι άλλα πράγματα γύρω-γύρω, αλλά αγόραζα μόνο χιπ χοπ. Επειδή γύρω στο 2000 το χιπ χοπ που έβγαινε το ψιλοβαριόμουν, γιατί είχε κάνει τρελή «κοιλιά», άρχισα να ακούω indie και μετά πάρα πολύ post-rock, σε υπερβολικό βαθμό, τότε που άκουγαν όλοι. Σκέφτομαι εκ των υστέρων ότι έτσι ήμουν και ως άτομο: δηλαδή στην post-rock περίοδο ήμουν λίγο πιο βαρετός. Επειδή πολλοί από τους φαν του χιπ χοπ προσπαθούν να κάνουν και οι ίδιοι, το δοκίμασα κι εγώ, έγραψα ραπ στίχους στην αρχή και, επειδή δεν είχα εξοπλισμό, έκανα κάτι που το θεώρησα πολύ πρωτοποριακό, παρότι το έκαναν χιλιάδες άνθρωποι: έπαιρνα το κασετόφωνο, έβαζα να γράφει μια λούπα, με το που έφτανε στο τέλος πατούσα pause, ξαναγύριζα πίσω και κάπως έτσι έφτιαχνα τα beats μου. Θα μπορούσα να πω ότι το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει, σύμφωνα με όλους τους άλλους γύρω μου, ήταν ότι, τελειώνοντας την Αρχιτεκτονική, είπα: «Δεν θέλω να ασχοληθώ καθόλου με αυτό το πράγμα, θέλω να κάνω κόμικς». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Η αδερφή μου είναι πιανίστρια και επειδή είχαμε ένα πιάνο στο σπίτι και άλλο στο εξοχικό, για να μη χάνει την εξάσκηση στις διακοπές, μόλις πέρασα στον Βόλο ζήτησα να πάρω το πιάνο από το εξοχικό για να παίζω. Ο πατέρας μου μού είπε «αυτό είναι της Μαριάνθης, αν θες να σου πάρω ένα άλλο», έτσι πήγαμε σε ένα μαγαζί με όργανα στα Εξάρχεια κι άρχισα να κοιτάω και εκεί σκέφτηκα «τι στο καλό ψάχνω πιάνα και αρμόνια, sampler θέλω». Βλέπω ότι είχε ένα sampler σε λογική τιμή, άρχισα να το δοκιμάζω, κατουρήθηκα από τη χαρά μου, μέχρι που ήρθε ο υπάλληλος του καταστήματος, που δεν είχε ιδέα από τα όργανα, και με ρώτησε τι μουσική παίζω. Του λέω «χιπ χοπ» και μου απαντάει «αν δεν παίζεις κάποιο όργανο, σου είναι άχρηστο το sampler» – δεν είχε ιδέα τι κάνει. Το αγόρασα και από τα 19 μου άρχισα να φτιάχνω δική μου μουσική. Το 2011 συνέβαιναν πολλά κακά πράγματα στη ζωή μου, τα οποία είχαν να κάνουν και με την ψυχική μου υγεία. Ήμουν χάλια μαύρα και ταυτόχρονα συνέβαιναν άσχημα πράγματα και τριγύρω. Ένα από αυτά ήταν ότι ξέχασα μέσα στο πορτμπαγκάζ ενός ταξί όλα μου τα μουσικά όργανα, όσα είχα μαζέψει με αίμα δέκα χρόνια. Γύρισα στο σπίτι από το στούντιο όπου ηχογραφούσα, δεν είχα πάνω μου λεφτά για να πληρώσω το ταξί, ανέβηκα στο σπίτι για να τα φέρω, αλλά στο σπίτι είχε έρθει κόσμος και χαιρέτησα ανθρώπους και ξεχάστηκα. Όταν βγήκα, το ταξί είχε κλείσει δύο δρόμους κι έκαναν ουρά τα αυτοκίνητα κορνάροντας, οπότε πλήρωσα την οδηγό κι έφυγε βιαστικά, έτσι ξέχασα να πάρω τα όργανα. Όταν μπήκα στο σπίτι και συνειδητοποίησα ότι δεν τα είχα, ένιωσα μια καταπακτή να ανοίγει και να φεύγω προς το κέντρο της γης. Γύρισα όλες τις πιάτσες, μέχρι που με έμαθαν όλοι οι ταξιτζήδες, αλλά δεν τα βρήκα ποτέ. Και επειδή μου έκλεψαν το μπουφάν με την ταυτότητά μου μετά από μερικές μέρες, σκέφτηκα ότι μάλλον έπρεπε να αλλάξω τη ζωή μου – μάλλον δεν ήταν τυχαίο που όσα έχανα είχαν σχέση με την ταυτότητά μου. Θα μπορούσα να πω ότι το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει, σύμφωνα με όλους τους άλλους γύρω μου, ήταν ότι, τελειώνοντας την Αρχιτεκτονική, είπα: «Δεν θέλω να ασχοληθώ καθόλου με αυτό το πράγμα, θέλω να κάνω κόμικς». Στους άλλους γύρω μου αυτό φάνταζε φοβερά ριψοκίνδυνο και αυτοκαταστροφικό, αλλά εγώ δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Πάντα ένιωθα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Ξέρω ότι είμαι καλός σε αυτό και ότι θα με κάνει χαρούμενο κάθε μέρα. Το πανεπιστήμιο με βοήθησε πάρα πολύ σε ό,τι κάνω, γιατί εκεί έμαθα σύνθεση, έμαθα τι σημαίνει δομή, ρυθμός, και όλα αυτά τα χρησιμοποίησα στην αφήγησή μου στα κόμικς και στη μουσική μου: στο πώς θα πω μια ιστορία, πώς θα αναγνωρίσω patterns κ.λπ. Γενικότερα, το πανεπιστήμιο αναπτύσσει τη συναισθηματική σου νοημοσύνη, σε βοηθάει σε πολλά πράγματα – η εργασιακή πραγματικότητα είναι κάτι άλλο βέβαια. Τέλειωσα το 2006, δύο-τρία χρόνια προτού σκάσει η μεγάλη κρίση και σταμάτησαν να χτίζουν στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς. Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικές ικανοποιήσεις είναι ότι μπορώ να κάνω κάτι που έχει σχέση με τέχνη χωρίς να είμαι από οικογένεια που μπορούσε να με στηρίξει σε αυτό το πράγμα, γιατί, τελειώνοντας τη σχολή και βοηθώντας καθηγητές μου, συνειδητοποιούσα ότι όποιος κάνει τέχνη έχει λεφτά ή ένα δίχτυ ασφαλείας και μπορεί να ασχολείται μόνο με την τέχνη, χωρίς να τον αφορά το κομμάτι της επιβίωσης. Εγώ είπα «θα ζήσω από αυτό το πράγμα, χωρίς να ξέρω κανέναν, θα πληρώνω τους λογαριασμούς μου», ενώ δεν είχα την πολυτέλεια να το κάνω. Αυτό είναι για μένα η περηφάνια μου. Η Αθήνα είναι φανταστική, είναι η πόλη μου και μου αρέσει πάρα πολύ να ζω εδώ. Υπάρχουν χίλια δυο που μπορούν να σε πνίξουν κάθε μέρα, από την αγένεια και την ανοργανωσιά μέχρι τα άσχημα κτίρια που βλέπεις, αλλά ο παλμός που έχει η Αθήνα ήταν πάντα αυτός που με έκανε να νιώθω ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Το χειρότερο που φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβεί είναι να πεθάνω νέος, γιατί θέλω να κάνω χίλια πράγματα και δεν θα προλάβω να τα κάνω. Κι επίσης, επειδή έχω ένα παιδί, με τρομάζει πάρα πολύ να μην είμαι δίπλα του όσο μεγαλώνει. Σκέφτομαι ότι, αφού δεν το γλιτώνω, τουλάχιστον ας γίνει όταν ο Βασίλης θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει μόνος του κάποια πράγματα. Περισσότερο απ' όλα αυτήν τη στιγμή με ενδιαφέρει να δω τι θα κάνει ο Βασίλης στη ζωή του, πώς θα είναι ως άνθρωπος, όχι αν θα του πάνε καλά τα πράγματα, αλλά αν θα είναι ο ίδιος δυνατός για να τα αντιμετωπίσει. Η Αθήνα είναι φανταστική, είναι η πόλη μου και μου αρέσει πάρα πολύ να ζω εδώ. Υπάρχουν χίλια δυο που μπορούν να σε πνίξουν κάθε μέρα, από την αγένεια και την ανοργανωσιά μέχρι τα άσχημα κτίρια που βλέπεις, αλλά ο παλμός που έχει η Αθήνα ήταν πάντα αυτός που με έκανε να νιώθω ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Ό,τι ταξίδι έχω κάνει, όπου και να έχω πάει, μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν σκέφτηκα «τι ωραία που θα ήταν να έμενα εδώ πέρα». Ο πλούτος των πραγμάτων που μπορείς να βρεις σε κάθε γειτονιά είναι τεράστιος: Γκύζη, Κουκάκι, Κυψέλη, Σεπόλια, Καισαριανή, Βύρωνας, Παγκράτι, πουθενά δεν βρίσκεις τα ίδια. Νιώθω πολύ όμορφα να κατεβαίνω με το ποδήλατο τη Μιχαλακοπούλου και γενικότερα το Παγκράτι, επειδή ήταν η πρώτη περιοχή όπου έμεινα μόνος μου όταν έφυγα από το πατρικό μου, την Υμηττού με την καγκουριά της. Όταν περπατάω στην Εθνικής Αντιστάσεως που πάει προς Καισαριανή ή στην Ούλωφ Πάλμε, νιώθω ότι ανασαίνω 100% οξυγόνο, είναι πολύ περίεργο. Όταν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πρότεινε στον Γιώργο Γούση να φτιάξει ένα κόμικ για το φεστιβάλ, η ιδέα του ήταν ένα love story. Είχε πέντε μήνες για να το παραδώσει, έτσι ο Γιώργος έφτιαξε μια ομάδα με τη Γεωργία Ζάχαρη κι εμένα και τα κάναμε όλοι όλα: το γράψαμε όλοι μαζί και το σχεδιάσαμε. Το ενδιαφέρον είναι ότι καθένας φέρνει τα στοιχεία του, είναι σαν να αλλάζεις φακό σε μια κάμερα. Δουλέψαμε με μεγάλη ταχύτητα και σε δύο μήνες φτιάξαμε 180 σελίδες. Τα Μυστικά του Βάλτου, που ήταν 100 σελίδες, τα σχεδίαζα 13 μήνες και ο Ερωτόκριτος πήρε 10 μήνες για να γίνει. Το «Φεστιβάλ» το φτιάξαμε από το μηδέν, χωρίς να υπάρχουν χαρακτήρες, φτιάξαμε έναν ολόκληρο κόσμο από το μηδέν μέσα σε τέσσερις μήνες, και είμαστε πάρα πολύ περήφανοι γι' αυτό. Η ιστορία του «Φεστιβάλ» είναι ο έρωτας ενός άντρα και μιας γυναίκας, του Σωτήρη και της Ντάριας, που συσχετίζονται με κάποιον τρόπο με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στο πρώτο κεφάλαιο ο άντρας είναι εθελοντής στο φεστιβάλ και έχει κάνει και μια μικρού μήκους ταινία, γι' αυτό θέλει να είναι κοντά στη φάση και προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Η κοπέλα έχει το μπλογκ της και γράφει φουλ για ταινίες και μόλις έχει γράψει το πρώτο της άρθρο για το περιοδικό «Σινεμά». Στο δεύτερο κεφάλαιο, που είναι κάποια χρόνια μετά, αυτός ντεμπουτάρει με την πρώτη του ταινία, που τα έχει ισοπεδώσει όλα: έχει πάρει Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο και έρχεται να κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη σε αποθέωση, ενώ αυτή είναι πια μια καταξιωμένη κριτικός με δική της εκπομπή στο YouTube. Η σχέση τους, όμως, έχει διαλυθεί. Το πρώτο κεφάλαιο είναι fun, στο δεύτερο βλέπουμε ότι είναι σε ένα επαγγελματικό peak, αλλά τα προσωπικά τους είναι διαλυμένα και προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα σε αυτό το πράγμα που βλέπει ο ένας τον άλλο, αναγκαστικά, λόγω καταστάσεων, και στο τρίτο κεφάλαιο, που είναι μερικά χρόνια αργότερα, η Ντάρια έχει γίνει διευθύντρια του φεστιβάλ και αυτός έχει να κάνει καλή ταινία χρόνια. Στην ουσία, περιλαμβάνει όλο το στόρι του φεστιβάλ. Σε όλο αυτό το ερωτικό πανηγύρι εμφανίζονται cameo προσωπικότητες που σχετίζονται με την ιστορία του, ο Τσιώλης, ο Βέγγος, ο Τζάρμους, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, που είναι μια ταξιτζού, πολλά πρόσωπα που το σημάδεψαν με κάποιον τρόπο. Πηγή: www.lifo.gr Αν μπεις και διαβάσεις το μοναδικό φόρουμ για κόμικς που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, όπου ψηφίζουν μία φορά τον χρόνο μεταξύ τους για τα καλύτερα της χρονιάς, θα περίμενες ότι καλύτερο περιοδικό θα ήταν ο «Μπλε Κομήτης», αλλά, όχι, φέτος ήταν το «Μπλεκ». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Με ενοχλεί η αγένεια των αγνώστων, το ύφος που έχει κάποιος που δεν με ξέρει, ειδικά σε μαγαζιά. Ήθελα πρόσφατα να παρκάρω σε ένα σημείο όπου πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο, έτσι άφησα την οικογένειά μου μέσα στο αυτοκίνητο και πήγα να πάρω ένα από το περίπτερο. Ρωτάω τον περιπτερά αν έχει εισιτήρια για στάθμευση και μου λέει «δεν τα λένε εισιτήρια, τα λένε κάρτες», του λέω «εντάξει, έχετε τέτοιες;» και μου κάνει «κοίτα την ταμπέλα εκεί, ξέρεις γράμματα;». Εννοούσε ότι σε ένα τέταρτο δεν θα τη χρειαζόμουν, επειδή έληγε ο χρόνος και θα ήταν δωρεάν, αλλά εκνευρίστηκε και έπρεπε να το κάνει θέμα. Βγήκα από τα ρούχα μου πραγματικά. Την ευτυχία τη βρίσκεις σε διαφορετικά πράγματα κατά καιρούς. Υπήρχαν φάσεις που την έβρισκα στους φίλους μου, υπήρχαν φάσεις που την έβρισκα παίζοντας μουσική, υπήρχε φάση που η ευτυχία μου ήταν μόνο η δουλειά μου. Τώρα τη βρίσκω σε διάφορα μικροπράγματα, κυρίως στην ύπαρξη του Βασίλη, στο ότι είμαστε καλά με τη σύντροφό μου κι έχουμε αυτό το παιδί και κάθε μέρα το βλέπω να κάνει και κάτι καινούργιο. Μπορεί με κάτι πολύ απλό που κάνει να με γεμίσει χαρά για λίγο. Αν μπεις και διαβάσεις το μοναδικό φόρουμ για κόμικς που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, όπου ψηφίζουν μία φορά τον χρόνο μεταξύ τους για τα καλύτερα της χρονιάς, θα περίμενες ότι καλύτερο περιοδικό θα ήταν ο «Μπλε Κομήτης», αλλά, όχι, φέτος ήταν το «Μπλεκ». Αυτός είναι και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κάνω δουλειές που δεν απευθύνονται στο «κοινό των κόμικς». Το κοινό των κόμικς δεν είναι κοινό για όλους όσοι κάνουν κόμικς στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ένα γενικό ενδιαφέρον για κάποιον, κι αυτό είναι λογικό. Αυτό που δεν είναι λογικό είναι η μιζέρια που υπάρχει, η γκρίνια ότι ο «Μπλε Κομήτης» δεν τους είχε όλους, παρότι έδωσε την ευκαιρία σε περισσότερα από 100 άτομα να δείξουν τη δουλειά τους. Όλοι ψάχνουν λόγο να γκρινιάξουν και δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτόν τον τρόπο κερδίζεις νέους δημιουργούς. Οι ιστορίες που πήγα στον Άγγελο Μαστοράκη, τον διευθυντή του «9», όταν ήμουν ακόμα παιδί, σήμερα μου φαίνονται για γέλια, αυτός όμως κάτι είδε σ' εμένα, ήξερε ότι θα δουλέψω και θα γίνω καλύτερος. Μου έδωσε την ευκαιρία να πληρωθώ για τη δουλειά μου και αυτό με πώρωσε για να κάνω κι άλλη, καλύτερη. Ο «Μπλε Κομήτης» είχε πολλές δουλειές νέων ανθρώπων δίπλα σε καθιερωμένα ονόματα και ο πήχης ήταν ψηλά, αλλά δεν είχε κοινό να τον στηρίξει. Το κοινό που στηρίζει τα κόμικς είναι μικρό και το κομμάτι από την πίτα που μου αντιστοιχεί είναι ακόμα μικρότερο. Θέλω να κάνω κόμικς που θα τα πάρει ο οποιοσδήποτε και θα βγάλει νόημα. Δεν με ενδιαφέρει να έχω μέσα αναφορές που θα εντυπωσιάσουν έναν πενηντάχρονο ούτε η κριτική αυτού που θεωρεί ότι του χρωστάω ως δημιουργός. Είμαι τυχερός γιατί έχω ένα μικρό, έστω, κοινό που του αρέσει η δουλειά μου και θα τσεκάρει ό,τι κάνω. Αυτοί μου δίνουν δύναμη και χαρά. Πηγή

1o φεστιβάλ κόμικς στην Καστοριά Όλοι οι ήρωες των κόμικς που μεγάλωσαν γενιές ανθρώπων ανά την υφήλιο, δίνουν ραντεβού στην Καστοριά! Την Τετάρτη 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014 Από τις 12.00 μμ στο xplorer playground Είσοδος ελεύθερη πηγή

2o Φεστιβάλ Χειροποίητης Τέχνης στο Lab Art Η ένωση χειροτεχνών/καλλιτεχνών «ΧΡΩΜΑΤΟΣΚΟΠΙΟ» του Βόλου οργανώνει το 2ο Φεστιβάλ Χειροποίητης τέχνης . Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 23 και 24 Μαρτίου στο LabArt, το νέο χώρο τεχνών στο συγκρότημα Τσαλαπάτα. Στόχος μας είναι η προώθηση της χειροτεχνίας , η κοινοποίηση της κουλτούρας της ιδιόχειρης έκφρασης, η διάδοση της ενασχόλησης και των προτερημάτων αυτής. Η διοργάνωση της μη κερδοσκοπικής μας ένωσης, αποτελεί κομμάτι ενός ενιαίου πολιτιστικού έργου που παράγουμε στην πόλη του Βόλου. Στην εκδήλωση θα πάρουν μέρος 40 καλλιτέχνες χειροποίητων δημιουργιών από όλη την Ελλάδα (κόμικς, πήλινα, ρούχα, παπούτσια, κεριά, κόσμημα, υφαντά, αξεσουάρ, τσάντες ποδηλάτου, ξύλινες κατασκευές, διακοσμητικά, δώρα, δίσκοι μουσικής, φελτ, ντεκουπάζ, φωτογραφία, πίνακες, μεταποιημένα, γλυκά του κουταλιού, λικέρ, πίτες, cupcakes, κεριά, σαπούνια, φυσικά καλλυντικά και βιολογικά προϊόντα). Πρόσθετες δραστηριότητες θα είναι τα δημιουργικά εργαστήρια από τους ίδιους τους καλλιτέχνες στα οποία ο κόσμος θα έχει τη δυνατότητα να μάθει για την τέχνη της ανακύκλωσης και πως μπορεί να αξιοποιήσει συσκευασίες και υλικά από το σπίτι του. Οι παράλληλες εκδηλώσεις που θα ερεθίσουν την περιέργεια και θα ενθαρρύνουν τους περισσότερους παρευρισκόμενους στο να ενσωματωθούν με τη γιορτή είναι το σεμινάριο εναέριων ακροβατικών το οποίο θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο ή αν οι καιρικές συνθήκες δεν το επιτρέψουν, τότε μέσα στο lab art. Επιπλέον έκθεση Κόμικς και σεμινάριο δημιουργίας κόμικς από τον γνωστό σκιτσογράφο Δημήτρη Σαββαΐδη - Θεσσαλονίκη. Την πρώτη μέρα θα πραγματοποιηθεί επίδειξη μόδας με τις χειροποίητες δημιουργίες των μελών μας καθώς και ανταλλαγή ρούχων. Το φεστιβάλ θα κλείσει τη δεύτερη μέρα μ’ ένα μουσικό πάρτι από διάσημο DJ set της Αθήνας, χορηγία του μαγαζιού για την έκθεση. Μία τεράστια κατασκευή από ανακυκλώσιμο χαρτί, η οποία θα απεικονίζει έναν πλανήτη (το λογότυπό μας) θα τοποθετηθεί στο χώρο με σκοπό την φωτογράφιση, κοινοποίηση και διάδοση της τέχνης της ανακύκλωσης. Η διαδικασία κατασκευής θα μαγνητοσκοπηθεί και θα μονταριστεί με σκοπό τη δημιουργία ενός βίντεο προμο για την εκδήλωση, το οποίο θα παρουσιάζεται και μέσα στο χώρο σε προτζέκτορα. Επιπλέον βίντεο προβολές κόμικς και δημιουργίας. Μεγάλη κλήρωση δώρων για τους παρευρισκόμενους. ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ! Ώρες λειτουργίας του είναι από τις 12.00 πμ έως 22.00μ.μ.. Ενώ ο κόσμος μπορεί να παραμείνει στο χώρο για ποτό. Tα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν για τους σκοπούς του ΧΡΩΜΑΤΟΣΚΟΠΙΟΥ. Χορηγοί : Zissis Tambas Hairdressing,Svolos Restaurant, Efi Tattoo Clothing, Bike 30, Yaourtaki Volos Frozen Yogurt, Δημητριάδης Οπτικά, Έκφραση – Ντεκουπαζ & Χειροποίητο Κόσμημα, Περι Φρούτων, ΑΒβαείο Beer Restaurant, Σοφιάδης νήματα-υλικά ραφής, Ba.Ca.Re Ntelis, Συρίβελης Βιβλιοπωλείο. Χορηγοί επικοινωνίας : Lab Art – Χώρος Τεχνών Εφημερίδες : Μαγνησία, Θεσσαλία, Ταχυδρόμος Τ.V. : Astra Ράδιο : Perfect, Kiss Fm, Μαγνησία, ΣΠΟΡ Fm ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ : 6947 252 189 https://www.facebook.com/events/414573125346345/ https://www.facebook.com/Chromoscope Εmail chromatoscopio@gmail.com ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014 12.00 : Έναρξη * Ολοήμερη ανταλλαγή ρούχων 14.00 - 15.00 : Recycle Workshop ~ Κουμπαράδες από κονσερβοκούτια * Σοφία Λαμπράκη 15.00 - 16.00 : Recycle Workshop~ Σουπλά από χαρτί * Τζινέτα Μπαλντούμη 16.00 – 18.00 : Aerial Flow Yoga/ Aerial Dance Workshop with Giannis Karvelis/Aerial Yoga Volos 19.00 : 20.00 Fashion Show – Επίδειξη μόδας με τις χειροποίητες δημιουργίες μας 21.00 : Κλήρωση Δώρων Special DJ set & Video projection all day long ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014 12.00 : Έναρξη * Ολοήμερη ανταλλαγή ρούχων 15.00 – 16.00 : Recycle Workshop ~ Kατασκευές από Χαρτοπολτό * Ευφροσύνη Κοντούρη 16.00 – 18.00 : Recycle Workshop ~ Σοσπέσο με πλαστικά μπουκάλια & ντεκουπαζ με εφημερίδες * Βιβλιοπωλείο Συρίβελης 18.00 – 19.00 : Comic Workshop ~ Tips & Tricks από τον Δημήτρη Σαββαΐδη – COFIX – Thessaloniki 20.00 : Closing Party with Guest DJ Special DJ set & Video projection all day long πηγή: onvolos.gr

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας Το 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας (Athens ANIMFEST) θα πραγματοποιηθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος από 13 έως 19 Μαρτίου 2014, προσφέροντας στους λάτρεις της τέχνης του animation, ένα πανόραμα ταινιών από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Συμμετέχουν ταινίες από τις παρακάτω χώρες: Βρετανία, Αυστραλία, Σερβία, Ισπανία, Δανία, Γαλλία, Φινλανδία, Μολδαβία, Ιταλία, Αργεντινή, Κίνα, Καναδάς, Πολωνία, Ολλανδία, Ρωσία, Λουξεμβούργο, Λιθουανία, Σουδάν, Ιαπωνία, Αφγανιστάν, Γερμανία, Εσθονία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Ουκρανία, Ινδία, Νεπάλ, Σουηδία, Ρουμανία, Βραζιλία, Τουρκία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Γεωργία, Ιράν, Χιλή, Μεξικό, Καμερούν, Κολομβία, Νορβηγία, Νιγηρία, Ουγγαρία, Ελβετία, Σιγκαπούρη, Ισραήλ, Κροατία, Ταϊβάν, Μογγολία, Σλοβακία, Δανία. Υποβλήθηκαν περισσότερες από 400 ταινίες μικρού μήκους ταινίες animation. Οι καλύτερες από αυτές θα διαγωνιστούν στο φετινό φεστιβάλ. Θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στο πειραματικό κινηματογραφικό έργου του Μιχάλη Αρφαρά, καθηγητή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα προβληθεί με ελληνικούς υπότιτλους η μεγάλου μήκους ταινία animation από τη Βραζιλία: «Ρίο 20196 – Μια ιστορία αγάπης και οργής» Αγγλικός τίτλος: Rio 2096 - A Story of Love and Fury Πρωτότυπος τίτλος: Uma História de Amor e Fúria Έτος παραγωγής: 2012 Διάρκεια: 75 λεπτά Χώρα: Βραζιλία Σκηνοθεσία: Luiz Bolognesi Σενάριο: Luiz Bolognesi Animation: Bruno Monteiro Τεχνική: Μολύβι σε χαρτί (Pencil on Paper) Μουσική: Rica Amabis, Tejo Damasceno and Pupillo Affiliation: Buriti Filmes and Gullane Διάλογοι: Πορτογαλικοί Υπότιτλοι: Ελληνικοί Ο πρωταγωνιστής και ήρωας της ταινίας Αμπεγκουάρ, ζει μέσα από τις πιο ριζοσπαστικές στιγμές της ιστορίας της Βραζιλίας. Ζώντας για περισσότερα από 600 χρόνια, ο ίδιος αφηγείται τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους και, σε κάθε μία από αυτές, παλεύει από η πλευρά των αδύναμων, διεκδικώντας παράλληλα την αγάπη της Γιανάινα. Η αγάπη τους, που ξεπερνά τη ζωή και το θάνατο, διασχίζει την ιστορία της ίδιας της Βραζιλίας και πηγαίνει πίσω, στην προ-αποικιακή Βραζιλία, με την εισβολή των Ευρωπαίων και τους πολέμους τους εναντίον των ιθαγενών, μέχρι την έλλειψη νερού στο Ρίο ντε Τζανέιρο, σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον. Βιογραφικό του σκηνοθέτη Luiz Bolognesi Ο βραβευμένος σκηνοθέτης-σεναριογράφος, Luiz Bolognesi σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο. Σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία “Pedro e o Sehnor” (1995) και τα ντοκιμαντέρ “Cine Mambembe”, “Cinema Descobre o Brasil” (1999) και “Α Guerra dos Paulistas” (2002). Έγραψε τα σενάρια: “Bicho de Sete Cabeças” (Brainstorm -2001), “O Mundo em Duas Voltas” (Ο Κόσμος σε δύο ταξίδια - 2006) “Chega de Saudade” (The Ballroom - 2007), που του απονεμήθηκε το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Βραζιλίας, APCA (São Paulo Art Critics Association) και Brazilian Film Festivals. Μαζί με τον Marco Bechis έγραψαν το σενάριο “Terra Vermelha” (Παρατηρητές πουλιών - 2008), η οποία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο Luiz Bolonezi είναι επίσης ο σεναριογράφος της ταινίας “As Melhores Coisas do Mundo” (Τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο - 2010), που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης και κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρεσίφε. Η ταινία Rio 2096 - A Story of Love and Fury (Uma História de Amor e Fúria) απέσπασε τα παρακάτω διεθνή βραβεία: - Annecy 2013 - Winner as Best Feature Film - Strasbourg 2013 - Winner as Prix du Public - 4º BraPeq Fest 2013 - Winner as Jury Choice - Latin Beat 2013 - Winner as Best Animation Αναλυτικές πληροφορίες για το σύνολο του φεστιβάλ, θα αναρτηθούν προσεχώς στον ιστότοπο του φεστιβάλ www.athensanimfest.eu Animfest Trailer 2014 πηγή:mycampus.gr

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών και Νέων Μέσων της Ελλάδος Athens Video Art Festival 2013 “Ζώντας την Αθήνα” 7 - 9 Ιουνίου 2013 Το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών και Νέων Μέσων της Ελλάδας, Athens Video Art Festival, πραγματοποιείται για 9η συνεχή χρονιά. Στις 7,8 και 9 Ιουνίου το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, με ελεύθερη πρόσβαση για το κοινό, θα φιλοξενήσει εκθέσεις, προβολές, εργαστήρια και live acts ενισχύοντας τον διάλογο μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου. Τα έργα και οι δράσεις του φεστιβάλ τοποθετημένα στον πυρήνα του Ιστορικού Κέντρου, σε χώρους ιδιωτικούς και δημόσιους, κλειστούς και υπαίθριους, ζωντανούς και εγκαταλειμμένους καλούν τον επισκέπτη να ζήσει την Αθήνα μέσω της τέχνης. Ενότητες Διοργάνωσης 1. Προβολές (Video Art, Animation, Συνεργαζόμενα Φεστιβάλ) 2. Εκθέσεις (Web Art, Digital Image, Εγκαταστάσεις, Video Εγκαταστάσεις, Applications) 3. Παρουσιάσεις / Διαλέξεις (Ακαδημαϊκά Ιδρύματα, Διεθνείς & Εγχώριοι Οργανισμοί) 4. Εργαστήρια / Ανοιχτές Συζητήσεις (Λογισμικά, Εκπαιδευτικά Προγράμματα, Νέες Τεχνικές & Τάσεις) 5. Live Acts (Συναυλίες, DJ / VJ Sets, Performances) Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας - Βios Ρομάντσο - CAMP! - Ξενοδοχείο Πίνδαρος - Booze Cooperativa - Οδός Μιλτιάδου - Οδός Λιμπονά Ελεύθερη Είσοδος Περισσότερες πληροφορίες: athensvideoartfestival.gr πηγή: elculture.gr

Το πρόγραμμα του 3ου Συνεδρίου Κόμικς που διοργάνωσε το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας και η ερευνητική ομάδα για την Ιστορία και Θεωρία των Κόμικς ICONOTOPIA, με τίτλο: "Fearful Symmetry: Κόμικς, Πολιτική και Νέες Τεχνολογίες", από 30 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου 2009 στη Μυτιλήνη. Περισσότερα για το συνέδριο ΕΔΩ. Στο οπισθόφυλλο ανάμεσα στους (υποθέτω) χορηγούς επικοινωνίας αναφέρεται και το GreekComics.