Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'σκρουτζ μακ ντακ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο πιο συμπαθής τσιγκούνης των κόμικς, ένας από τους μεγαλύτερους κροίσους κάθε φανταστικού σύμπαντος, ο μεγιστάνας της Λιμνούπολης με καταγωγή από τη Σκωτία, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πιο πλούσιο παπί στον κόσμο που επινόησε ο εμβληματικός δημιουργός κόμικς Καρλ Μπαρκς, γιορτάζει φέτος τα 75 του χρόνια. Συνώνυμο της τσιγκουνιάς και της φιλαργυρίας, ο Θείος Σκρουτζ έγινε ευρέως γνωστός στο πέρασμα του χρόνου για τα αμύθητα πλούτη που έχει συλλέξει στο εμβληματικό Θησαυροφυλάκιο που διακοσμεί τον Λόφο Αμαξοφονιά της Λιμνούπολης, τις στιλάτες βουτιές του σε μια απέραντη πισίνα από κέρματα, των οποίων το γυάλισμα αναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο απένταρος ανιψιός του Ντόναλντ για τρεις δεκάρες την ώρα, αλλά και για την περιπετειώδη φύση του ως κυνηγός θησαυρών στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι – ούτε φυσικά είναι μόνο αυτά. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του, στη χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο μεγάλος παραμυθάς του 20ού αιώνα Καρλ Μπαρκς – για την ακρίβεια, εβδομήντα πέντε! Το 1947 στο περιοδικό «Four Color Comics #178» της Dell κυκλοφόρησε η ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», στην οποία οι Αμερικανοί αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν έναν ολοκαίνουργιο χαρακτήρα στο πολυδαίδαλο σύμπαν της Λιμνούπολης. Η πρώτη εμφάνιση Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ Ντακ παρουσιάζεται αρχικά ως ένα αντικοινωνικό γεροντάκι, μια μίζερη παραφωνία στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Βασική πηγή έμπνευσης αποτελεί ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο διασημότερος ίσως ήρωας του Καρόλου Ντίκενς από την ήδη από τότε δημοφιλή νουβέλα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» (A Christmas Carol), μία ασφαλής και σχετικά ανέμπνευστη συγγραφική επιλογή για τα δεδομένα της εποχής, αν λάβουμε υπόψη ότι την ίδια περίοδο διασκευές του εν λόγω λογοτεχνικού έργου είχαν κατακλύσει την αμερικανική πραγματικότητα: από το θέατρο στο ραδιόφωνο και από τον κινηματογράφο στα κόμικς, η παρουσία ενός φιλοχρήματου υπερήλικα που μεταστρέφεται χάριν του πνεύματος του Χριστουγέννων ήταν, όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, «mainstream» αφηγηματικό στοιχείο κάθε λογής χριστουγεννιάτικης μυθοπλασίας τη δεκαετία του ’40. Η ιδιαίτερα ατμοσφαιρική περιπέτεια του Φάμπιο Τσελόνι «Il destino di Paperone» (2022) αποτελεί συνέχεια της κλασικής ιστορίας «Οι φακές της Βαβυλώνας» (Ρομάνο Σκάρπα, 1960). Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του Μπαρκς να εντάξει στην αρχική παρουσίαση του χαρακτήρα του στοιχεία από τον πρωταγωνιστή μιας εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών παραγωγών του Όρσον Γουέλς, του βραβευμένου με Όσκαρ «Πολίτη Κέιν». Η βαριά ατμόσφαιρα της εναρκτήριας σκηνής στην εμβληματική ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού εισάγεται με ομαλότητα και στις σελίδες του Μπαρκς, για να δώσει έμφαση στο μισάνθρωπο ντελίριο και να έρθει σε ευθεία αντίθεση με το εύθυμο, γιορτινό κλίμα. Ο Θείος Σκρουτζ αποφασίζει να δωρίσει στον κοντινότερο συγγενή του, τον ανιψιό του και τα τρίδυμα ανιψάκια του, μια απόδραση στο χειμερινό ορεινό καλύβι του, ένα θέρετρο πλήρως εξοπλισμένο με όσα θα χρειαστούν για τα πιο φανταχτερά Χριστούγεννα της ζωής τους. Στην πραγματικότητα όμως, θέλει να ελέγξει την ανδρεία τους – γι’ αυτό αποφασίζει να τους επισκεφτεί κρυφά, μεταμφιεσμένος με τη στολή μιας μεγάλης τρομακτικής αρκούδας. Μετά από μια σειρά από ευτράπελα, τα ανίψια του πέρασαν με επιτυχία… τις εξετάσεις και ο δύστροπος θείος με τα κινητικά προβλήματα ανακτά τόσο τη λάμψη και τη σφριγηλότητά του, όσο και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα από τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, θα παρακολουθήσουμε τη διαρκή διαμόρφωση ενός χαρακτήρα ο οποίος, αν και αρχικά παρουσιάστηκε ως ένας αντιπαθής αντιήρωας, έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις κεντρικότερες φιγούρες των κόμικς παγκοσμίως. Τα «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 και αναδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ #127 το 1999. Ο ταλαντούχος δημιουργός κόμικς από το Όρεγκον των ΗΠΑ θα αρχίσει σταδιακά να πλαισιώνει το πλούσιο παπί με το ημίψηλο, το κόκκινο πανωφόρι, τις γκέτες, τα στρογγυλά γυαλιά και τις φαβορίτες, από νέους χαρακτήρες όπως την Ιταλίδα μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, η οποία επιθυμεί διακαώς να αποσπάσει την τυχερή δεκάρα, δηλαδή το πρώτο κέρμα που έβγαλε και φυλάει σαν φυλαχτό ο βαθύπλουτος κροίσος, τους ατζαμήδες Μουργόλυκους, οι οποίοι επιβουλεύονται την περιουσία του Θείου Σκρουτζ και επιτίθενται καθημερινά στο Θησαυροφυλάκιό του, ή τον Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη και τον Τζον Ρόμπαξ, τους βασικούς οικονομικούς ανταγωνιστές του Λιμνουπολίτη επιχειρηματία, οι οποίοι διεκδικούν την κορυφή στην κατάταξη του πίνακα των κροίσων, επιστρατεύοντας κάθε μέσο για να εκθρονίσουν τον αντίπαλό τους. Βίος και πολιτεία Παράλληλα, μάλλον περισσότερο ενστικτωδώς παρά μεθοδικά, έκανε διαρκείς αναφορές στο παρελθόν του ήρωα μέσα από τις σελίδες διαφόρων περιοδικών της περιόδου, μεταξύ των οποίων και το ολόδικό του «Uncle Scrooge» που πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Διαμόρφωσε έτσι τόσο τον χαρακτήρα του νεαρού Σκρουτζ, από τον λουστράκο της Γλασκόβης στον χρυσοθήρα του Κλοντάικ, όσο και το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Όλες αυτές τις αναφορές ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα να τις εντάξει αρμονικά σε ένα ενιαίο αφήγημα δώδεκα κεφαλαίων ο βασικός συνεχιστής της κληρονομιάς που άφησε ο Καρλ Μπαρκς. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, συγγραφέα του – μοναδικού με ήρωες του Ντίσνεϊ – βραβευμένου με Άϊσνερ κόμικ «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», όπου συνθέτει τις σκόρπιες αναφορές που εντοπίζει ο προσεκτικός αναγνώστης στις ιστορίες του Μπαρκς σε ένα αφήγημα με συνοχή, στις σελίδες του οποίου εξιστορείται η ζωή και οι περιπέτειες του πλουσιότερου παπιού στον κόσμο. Συνολικά, το έργο του Ντον Ρόσα έδωσε νέα πνοή στον ήρωα. Εκτός από την εισαγωγή για πρώτη φορά μιας εσωτερικής συνέχειας στις ιστορίες κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, ο μεγάλος δημιουργός από το Κεντάκι φώτισε τα πιο ευαίσθητα σημεία τού κατά τα άλλα σκληροτράχηλου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις του και τον μεγάλο, ανεκπλήρωτο έρωτα με τη «Χρυσή» (Γκόλντι), που τη γνώρισε στο σαλούν της Ντάμας στο Ντόσον. «Η Αιχμάλωτη του Χειμάρρου της Αγωνίας», η τελευταία ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Αμερικανός κομίστας το 2006, είναι μία από τις πιο ενήλικες ιστορίες κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Καθόλου τυχαία, η παρακαταθήκη του αποτελεί σημείο αναφοράς για τους δημιουργούς τού σήμερα. Από το χθες στο σήμερα Φυσικά ο Ντον Ρόσα δεν αποτελεί τον μοναδικό συνεχιστή του έργου τού Καρλ Μπαρκς. Αμέτρητοι δημιουργοί κόμικς, από κάθε άκρη της υφηλίου, έχουν δώσει το δικό τους στίγμα στις επτάμισι και πλέον δεκαετίες που ο Σκρουτζ Μακ Ντακ βρίσκεται στη ζωή της φαντασίας τους. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί ομότεχνοι του Καρλ Μπαρκς, από το 1952 ξεκίνησαν να τον περιλαμβάνουν στο καστ των δικών τους ιστοριών, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Από το πιο… βιτσιόζικο προφίλ του Γκούιντο Μαρτίνα, ο οποίος επέλεγε να τον παρουσιάζει ως έναν κακοποιητικό, αναίσθητο τσιγκούνη που εκβιάζει τον Ντόναλντ με μοχλό πίεσης την ατέλειωτη λίστα χρεών του, στην πιο ανθρώπινη και σατιρική εκδοχή τού Ρομάνο Σκάρπα, ο οποίος πρόσθεσε νέα στοιχεία γύρω από τον ήρωα, όπως την ερωτική θαυμάστρια Τζένι και τον τυχοδιώκτη ανταγωνιστή Λούλη Λουλάκη. Η νέα γενιά δημιουργών πλέον εξερευνά τα δικά της μονοπάτια. Με τον καιρό, όλο και πιο μοντέρνες ιδέες αντανακλούν τα ετερόκλητα ερεθίσματα των εποχών και των καλλιτεχνικών προσεγγίσεων. Από το ισορροπημένο, κλασικό στιλ του Τζόρτζιο Καβατσάνο, χάρη στον οποίο χαρακτήρες όπως ο Παππούς Μουργόλυκος, η Δεσποινίδα Ευταξία και ο Παντάξιος έχουν αποτυπωθεί σχεδιαστικά στις σύγχρονες ιστορίες, στα κατασκοπικά θρίλερ της μυστικής οργάνωσης ΠΑΠΙ, ακόμα και στο υπερηρωικό άλτερ έγκο του «Φαντομά με το ημίψηλο» που σχεδίασε ο Μάσιμο Ντε Βίτα σε σενάριο Μάσιμο Μαρκόνι. Εκτός από τα κόμικς, ο Θείος Σκρουτζ εμφανίζεται και στον κινηματογράφο, για πρώτη φορά το 1967 στη μικρού μήκους «Ο Θείος Σκρουτζ και το Χρήμα» και αργότερα στα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Μίκι» το 1983, στην τηλεόραση, αρχικά στους τίτλους αρχής της «Λέσχης του Μίκι» το 1955 και αργότερα στις «Παπιοπεριπέτειες» το 1987, αλλά και σε βιντεοπαιχνίδια, μεταξύ των οποίων η διάσημη σειρά της Square Enix «Kingdom Hearts». Το πλουσιότερο παπί του κόσμου – που επιβεβαιώνεται μέχρι και από το περιοδικό «Forbes», αφού βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους πλουσιότερους φανταστικούς χαρακτήρες (Fictional 15) – κλείνει φέτος τα 75. Στο πλαίσιο των εορτασμών, δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες στο ιταλικό περιοδικό «Topolino» δύο επετειακές ιστορίες: η ιστορία του Τζόρτζιο Καβατσάνο «Fama» (Δόξα) σε σενάριο του Μάρκο Νούτσι και η πολυσέλιδη ατμοσφαιρική περιπέτεια «Il destino di Paperone» (Η μοίρα του Σκρουτζ), από τον δημιουργό-φαινόμενο Φάμπιο Τσελόνι. Και το σχετικό link...
  2. Σήμερα γίνεται 75 ετών. Στην πραγματικότητα, ήταν κάπου τόσο από τη στιγμή που γεννήθηκε, αλλά έκτοτε δεν γέρασε ούτε μια μέρα. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είδε το φως το 1947, τέτοια μέρα, από το χέρι του θρυλικού κομίστα Μπαρκς. Αποκλείεται να μην τον ξέρετε και αποκλείεται να μη ζήσατε τις περιπέτειές του στην παιδική σας ηλικία. Αν όχι και μεγαλύτεροι. Ο Σκρουτζ, που προφανώς αποτελεί μια μεταφορά της τρομερής φιγούρας του λογοτεχνικού Εμπενίζερ Σκρουτζ του Ντίκενς, ο οποίος με τη σειρά του μας παραπέμπει στις χριστουγεννιάτικες μέρες προς τις οποίες κατευθυνόμαστε, δεν υπήρξε ποτέ μοναχικός, αν και πολύ ηλικιωμένος. Όταν δεν τον κυνηγούν οι μοχθηροί «Λύκοι», τον συντροφεύει ο ανιψιός του Ντόναλντ και τα ανίψια του ανιψιού Χιούι, Λιούι και Ντιούι, αλλά συνήθως Σκρουτζ, ανιψιοί και Λύκοι πάνε όλοι μαζί. Σήμερα, για τις ανάγκες του αφιερώματος, τα απαράμιλλα ανιψάκια λύνουν τη σιωπή τους, παραχωρώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» την πρώτη τους συνέντευξη. ΕΡ: Ο ανιψιός, του ανιψιού, του ανιψιού. Γονείς δεν υπάρχουν; ΧΙΟΥΙ: Ελα ντε. Δεν έχουμε ιδέα. Πού είναι ο μπαμπάς μας, αλήθεια; ΝΤΙΟΥΙ: Ίσως, λόγω μεταπολεμικής περιόδου, ο δημιουργός μας, κάνει ένα έμμεσο σχόλιο στην ορφάνια που επικράτησε την αμερικάνική κοινωνία. ΛΙΟΥΙ: Μπαρμπούτσαλα. Στα κόμικ του Ντίσνεϊ αποφεύγονται οι σχέσεις που προϋποθέτουν σεξουαλική συνεύρεση. ΕΡ: Μα και ο Μίκυ και ο Ντόναλντ έχουν κοπέλα, τη Μίνι και τη Ντέζι. ΛΙΟΥΙ: Και ποτέ δεν είναι μαζί. Ούτε βέβαια μένουν μαζί. Ρομαντισμός και απόσταση. Και σκιαγραφούνται μάλλον ειρωνικά, με υπαινικτικό μισογυνισμό. Σάμπως ο Σκρουτζ; Μαγκούφης συνέχεια. Πουθενά μια γυναίκα. ΧΙΟΥΙ: Υπάρχει η σατανική Μάτζικα Ντε Σπελ που εποφθαλμιά την περιουσία του. Αλλά στην ουσία σαν φιγούρα αποπνέει έναν λανθάνοντα ερωτισμό. ΝΤΙΟΥΙ: Μην ξεχνάτε πως ο Σέρλοκ Χολμς μια απατεώνισσα είχε κρυφοερωτευθεί. Την Ειρήνη Άντλερ. Αλλά ο θείος Σκρουτζ ήταν ερωτευμένος μόνο με τα λεφτά του. Και των άλλων. ΕΡ: Δεν είχε καλά αισθήματα; ΧΙΟΥΙ: Πολύ βαθιά μέσα του θαμμένα. ΕΡ: Σαν χαρακτήρας είναι φιλάργυρος, ατομιστής, κρυψίνους, παραδόπιστος, άφιλος… ΝΤΙΟΥΙ: Και ανασφαλής. Μην ξεχνάτε ότι όλη η ιστορία με το θωρακισμένο θησαυροφυλάκιο επενδύει στην παιδιάστικη ανάγκη του ανθρώπου να είναι απρόσβλητος και ισχυρός. ΕΡ: Αλλά παρ’ όλα αυτά, οι αναγνώστες του, μικροί και μεγάλοι, τον συμπαθούν. ΛΙΟΥΙ: Μα αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. ΧΙΟΥΙ: Πέρα από αυτό, είναι γνωστό ότι οι αφηγήσεις και η μυθοπλασία γεννάνε αισθήματα ταύτισης. ΝΤΙΟΥΙ: Εδώ φτάνουμε να αναπτύσσουμε συμπάθεια στον Κορλεόνε που σκότωσε τον αδελφό του. ΕΡ: Ο Σκρουτζ είναι τίμιος, πάντως. ΛΙΟΥΙ: Παπάντζες. Μια που μιλάμε για παπιά. Ο ήρωας σερβίρει το φούμαρο του φτωχού αγωνιστή που πλούτισε χάρη στη σκληρή δουλειά και την αυταπάρνηση, αμέρικαν ντριμ και τα ρέστα. ΧΙΟΥΙ: Στην πραγματικότητα είναι ένας τυχοδιώκτης που ξεκίνησε απο τη Σκωτία… ΝΤΙΟΥΙ:… Άσε ο ρατσισμός από το στερεότυπο για τη δήθεν τσιγκουνιά των Σκωτσέζων. ΧΙΟΥΙ:… ο οποίος έγινε χρυσοθήρας στο Κλοντάικ και βρήκε χρυσάφι. Και εξελίχθηκε σε έναν καπιταλιστή του κερατά, με συμφέροντα σε όλον τον πλανήτη. ΝΤΙΟΥΙ: Αλλά βλέπεις αυτά τα μεταπολεμικά κόμικ έγιναν όχημα καθαγίασης του ιμπεριαλισμού. Πάρε για παράδειγμα τον Μίκυ Μάους, που ήταν ένας σκέτος πράκτορας και κατέπνιγε εξεγέρσεις. ΧΙΟΥΙ: Κι ο Σκρουτζ τέτοια σκάρωνε. Με τους λαούς των εξεγερμένων περιοχών να παρουσιάζονται σαν πρωτόγονοι ιθαγενείς. ΕΡ: Δυσκολεύομαι να σας ξεχωρίσω. Πέραν του ότι δείχνετε τρίδυμοι, οι χαρακτήρες σας είναι πανομοιότυποι. ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ: Αυτό έλειπε να χαλάγανε φαιά ουσία για να μας διαφοροποιήσουν. Άλλωστε, ξέρεις τι μπελάς είναι για τον σχεδιαστή να φτιάχνει τρία διαφορετικά παπιά σε κάθε σκίτσο; ΕΡ: Ο Σκρουτζ είναι μόνιμα δυστυχισμένος, πάντως. Ο πλούτος τον ρημάζει, ζει με τον φόβο, όλη την ώρα κλαίει και οδύρεται. ΝΤΙΟΥΙ: Αντί να οδύρεται ο θείος Ντόναλντ, που δεν έχει μία και υφίσταται και μπούλινγκ από τον Σκρουτζ. ΧΙΟΥΙ: Σκεφτήκατε ότι τα κόμικ καθιστούν φιλική την ιδέα του να μειώνεις τους άλλους; ΕΡ: Υπερβάλλετε. Εσείς μπορεί να παραμείνατε παιδιά, αλλά εμείς μεγαλώσαμε με τις ιστορίες σας και δεν πάθαμε και κάτι. ΛΙΟΥΙ: Έτσι νομίζετε. Και το σχετικό link...
  3. Την περασμένη βδομάδα διάβαζα στο Μίκυ Μάους 135 την ιστορία "Κεραυνοί κι Αστροπελέκια", σχεδιασμένη από τον Massimo De Vita, και πρόσεξα ότι στη σελίδα 7, τελευταίο καρέ, ένα ζευγάρι 'ματάκια' παρακολουθούσαν τον Μίκυ καθώς περπατούσε. Μόνο 'ματάκια'. Ούτε πρόσωπο, ούτε κεφάλι. Το επόμενο καρέ όμως συνέχιζε με μια αναπάντεχη αλλαγή στη ροή της ιστορίας και έτσι απορροφήθηκα στο διάβασμα, ξεχνώντας παντελώς τα 'ματάκια'. Προχθές, διάβαζα μια άλλη ιστορία σε σχέδιο Massimo De Vita, "Το Δόρυ των Σέμινολ" στο Μίκυ Μάους 93. Καθώς η υπόθεση κυλούσε όμορφα κι ωραία, πετάγονται τα δύο γνωστά 'ματάκια' πίσω από ένα φωτιστικό μιας βιβλιοθήκης και παρακολουθούν τον θείο Ιερεμία! (αυτό συνέβη στη σελίδα 25, δεύτερο καρέ). Σταματώ το διάβασμα, βρίσκω αμέσως το ΜΜ 135 που διάβασα την περασμένη βδομάδα, και κάθομαι και παρακολουθώ τα 2 καρέ με τα επίμαχα 'ματάκια': Ακολούθως, θυμήθηκα ότι είχα προσέξει και παλαιότερα σε άλλες ιστορίες αυτά τα 'ματάκια'. Αν ήταν σε ιστορίες σχεδιασμένες από τον Massimo De Vita όμως, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Οι δύο ιστορίες που αναφέρω έχουν διαφορετικό σεναριογράφο, επομένως εικάζω ότι τα 'ματάκια' είναι επινόηση του σχεδιαστή De Vita. Γνωρίζει κάποιος κάτι σχετικά με τα 'ματάκια' του De Vita?? ----------------------EDIT---------------------- Μετά από την επιβεβαίωση και από άλλο κομικσόφιλο συμφορουμίτη ότι υπάρχουν κι άλλα 'ματάκια' σε άλλες ιστορίες του Massimo De Vita, ετοιμάζω την ακόλουθη λίστα με όσα έχουμε βρει, και καλείστε όλοι να συνεισφέρετε στην ολοκλήρωση της: · "Ένδοξη Αποστολή" (1988), Μίκυ Μάους 2201, σελίδα 39, πέμπτο καρέ. · "Το Κόλπο των Β.Α.Μ.Π.Ι.Ρ.!" (1989), Μίκυ Μάους 1498, σελίδα 3, δεύτερο καρέ. · "Η Θαυματουργή Πηγή" (1989), Κλασικά 233, σελίδα 57, τέταρτο καρέ. · "Το Πνεύμα της Ευφυΐας" (1990), Μίκυ Μάους 2015, σελίδα 19, πέμπτο καρέ. · "Φάντομ Ντακ Εναντίον Σκούπι Ντο" (1991), Αλμανάκο 118, σελίδα ??, καρέ ??. · "Ο Μαγικός Θρόνος" (1993), Μεγάλα Σήριαλ 30, σελίδα 12 του Β' μέρους, έκτο καρέ. · "Το Χτύπημα του Γάτου" (1998), Μίκυ Μάους 2268, σελίδα 18, πρώτο καρέ. · "Αστεροειδείς Εναντίον Γης" (2000), Μεγάλα Σήριαλ 38, σελίδα 20, πρώτο καρέ. · "Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας" (2002), Μεγάλα Σήριαλ 7, σελίδα 177, πρώτο καρέ. · "Το Ακρωτήρι της Ομίχλης" (2003), Μίκυ Μάους 2095, σελίδα 9, πρώτο καρέ. · "Ο Παλιός Συμμαθητής" (2004), Μίκυ Μάους 2033, σελίδα 23, δεύτερο καρέ. · "Η Σούπερ Θεία" (2007), Μίκυ Μάους 2217, σελίδα 6, πρώτο καρέ. · "Η Πριγκίπισσα της Αόρατης Λίμνης" (2010), Νέο Μίκυ Μάους 170, σελίδα 112, πέμπτο καρέ. · "Το Δόρυ των Σέμινολ" (2012), Νέο Μίκυ Μάους 93, σελίδα 25, δεύτερο καρέ. · "Η Eφεύρεση του Ζβάινσταιν" (2012), Νέο Μίκυ Μάους 85, σελίδα 9, τρίτο καρέ. · "Αποστολή στον ΑΣΣΟ" (2013), Νέο Μίκυ Μάους 88, σελίδα 28, τελευταίο καρέ. · "Ο Τυφώνας της Αβύσσου" (2014), Νέο Μίκυ Μάους 180, σελίδα 27, πέμπτο καρέ. · "Κεραυνοί κι Αστροπελέκια" (2014), Νέο Μίκυ Μάους 135, σελίδα 7, τελευταίο καρέ. · "Μυστικές Σκέψεις" (2014), Νέο Μίκυ Μάους 72, σελίδα 63, τελευταίο καρέ. · "Ο Γκαφατζής Σούπερ Μάους" (2016), Νέο Μίκυ Μάους 179, σελίδα 55, πέμπτο καρέ. Εκτός από τα πιο πάνω, σε αρκετές ιστορίες βρέθηκαν και κάποια guest-star ματάκια (ή φατσούλες), σχεδιασμένα σε άλλο στυλ. Από αυτά παραθέτουμε ένα μικρό δείγμα πιο κάτω: · "Το Υπερηχητικό Περιστέρι" (1973), Κλασικά 217, σελίδα ??, καρέ ?? (ματάκια σε κάδρο!): · "Φάντομ Ντακ Εναντίον Σκούπι Ντο" (1991), Αλμανάκο 118: · "Ήρωας σε Κρίση" (1991), Αλμανάκο 111, σελίδα 44, τρίτο καρέ (κι άλλα ματάκια σε κάδρο!!): · "Το Φαράγγι του Διαβόλου" (2013), Νέο Μίκυ Μάους 99, σελίδα 63, τελευταίο καρέ (εδώ βρέθηκε ένας συνδυασμός από ματάκια):
  4. Πρόκειται για μια σπάνια έμπνευση από δεύτερο χέρι που αποδείχτηκε εξίσου σπουδαία με την πρώτη. Η ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ, ενός από τους διασημότερους φανταστικούς χαρακτήρες στην ιστορία της λογοτεχνίας και πρωταγωνιστή της πιο διάσημης χριστουγεννιάτικης νουβέλας «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» που υπογράφει η μεγαλοφυΐα του Καρόλου Ντίκενς, ήταν εμπνευσμένη από ένα πραγματικό πρόσωπο, τον Τζον Μέγκοτ, που γεννήθηκε το 1714 και πέθανε το 1789 αφήνοντας κληρονομιά στους δύο νόθους γιους του – καθώς δεν παντρεύτηκε για να αποφύγει τα έξοδα του γάμου – μισό εκατομμύριο λίρες, ποσό μυθώδες για την εποχή του αλλά και για τις μέρες μας! Αντιστοίχως το εμπνευσμένο από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ καρτούν, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ του μεγάλου σχεδιαστή Καρλ Μπαρκς, είναι φανταστικός χαρακτήρας της Ντίσνεϊ που προσωποποιεί μια πάπια, τη διασημότερη πάπια στον κόσμο, γνωστή για την παθολογική της τσιγκουνιά. Η περιουσία του Σκρουτζ είναι τόσο μεγάλη που φτάνει τα 6 απιθανικομμύρια 7 φανταστικομμύρια 8 πολυμυριαδομμύρια 9 δισεκατομμύρια 1 εκατομμύριο 23 δολάρια και 45 σεντς! Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ κλείνει αισίως φέτος τα 73 χρόνια μνημειώδους τσιγκουνιάς, η οποία ωστόσο έχει σκορπίσει αντίστοιχα το γέλιο σε γενιές γενεών νεαρών αναγνωστών! Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ πρωτοεμφανίστηκε την 1η Δεκεμβρίου 1947 στην ανθολογία κόμικς «Four Color» που εξέδιδε από το 1939 έως το 1962 ο εκδοτικός οίκος Dell. Ο φιλάργυρος πάπιος είναι ο πιο επιφανής εκπρόσωπος της οικογένειας των Ντακ που δημιούργησε η καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Καθώς η τσιγκουνιά αποτελεί ένα από τα απεχθέστερα ελαττώματα, δύσκολα μπορείς να κάνεις δημοφιλή έναν ήρωα τσιγκούνη. Ωστόσο ο Σκρουτζ Μακ Ντακ με το κιτρινοπορτοκαλί του ράμφος – ασορτί με τα παπιοπόδαρά του – και το μπλε με το κόκκινο σμόκιν του, όχι μόνο συντρόφευε κεντρίζοντας την παιδική μας φαντασία, αλλά μας άφησε μια μόνιμη γεύση στην αίσθηση του ωραίου που είναι βασικό συστατικό της τέχνης. Γεννημένος στη Σκωτία (πού αλλού;), ο Σκρουτζ θα κυνηγήσει το αμερικανικό όνειρο μεταναστεύοντας στη χώρα που όλα είναι δυνατά. Μαζί με την τσιγκουνιά του θα κρατήσει για πάντα την ελαφρά σκωτσέζικη προφορά του και την πρώτη του δεκάρα που βγάζει σε ηλικία 10 ετών κάνοντας τον λούστρο. Η ιστορία του κόμικς και αργότερα του κινούμενου σχεδίου είναι πανανθρώπινη κι αυτός είναι ο λόγος που επιζεί και εξακολουθεί να συναρπάζει. Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ Γεννημένο το 1867 στη Γλασκώβη μέσα σε μια κατεστραμμένη οικονομικά οικογένεια, το πρώτο παιδί του Φέργκους Μακ Ντακ και της Χνουδάτης θα ριχτεί από μικρό στη βιοπάλη ξεκινώντας τη μεγάλη σταδιοδρομία της ζωής του σαν λούστρος. Ο Σκρουτζ είχε δυο μικρότερες αδελφές, τη Βολκάνα και τη Ματίλντα. Στα δέκα του χρόνια αποφασίζει να πιάσει δουλειά ως λούστρος και κερδίζει τα πρώτα του λεφτά. Έπειτα καταπιάνεται με την πώληση καυσόξυλων και τύρφης (ορυκτού άνθρακα). Λίγα χρόνια αργότερα ο νεαρός Σκρουτζ επισκέπτεται τον πύργο της οικογένειάς του, γνωρίζει τους Φίσκερβιλ που είναι οικογενειακοί εχθροί των Μακ Ντακ, και παίρνει την ιδέα να ταξιδέψει στην Αμερική για να κάνει την τύχη του, αφού πρώτα δώσει ένα μάθημα στους Φίσκερβιλ. Το 1880 πραγματοποιεί το όνειρό του. Σαλπάρει σαν καμαρότος σε ένα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει γελάδια στην Αμερική. Όταν φτάνει εκεί δουλεύει σαν ναύτης στα ποταμόπλοια του Μισισιπή πλάι στον θείο του Άνγκους «Μπουνάτσα» Μακ Ντακ. Εκεί με τη βοήθεια του εφευρέτη Ράτσετ Γρανάζη, παππού του Κύρου Γρανάζη, βρίσκει τον θησαυρό ενός βυθισμένου ποταμόπλοιου και αποκτά νέους εχθρούς, τους Μουργόλυκους, πατεράδες των σημερινών Μουργόλυκων, και τον Μόργκαν Μουργόλυκο, τον παππού τους. Το 1882 ο Σκρουτζ διαδέχεται τον θείο του και αναλαμβάνει καπετάνιος στο ποταμόπλοιο «Τσίλικο Δολάριο». Όταν το ποταμόπλοιό του ανατινάζεται ο Σκρουτζ αποφασίζει να κάνει την τύχη του δυτικά. Στην Άγρια Δύση γίνεται αγελαδάρης και έχει σαν αφεντικό τον διάσημο μεγαλοκτηνοτρόφο Μέρντο Μακ Κένζι. Εκεί σε μια από τις περιπέτειές του στην Άγρια Δύση θα γνωριστεί με τον Θεόδωρο Ρούσβελτ, μελλοντικό Πρόεδρο των ΗΠΑ, που του δίνει ένα δίδαγμα για τις αξίες της ζωής. Στη συνέχεια ζει μια σειρά έντονων περιπετειών κυνηγώντας διάφορες ευκαιρίες, δίχως να τα καταφέρνει, όταν λαμβάνει μήνυμα από την οικογένειά του ότι τον χρειάζεται πίσω στη Σκωτία. Τότε ο Σκρουτζ αναγκάζεται να διακόψει τις προσπάθειές του και να γυρίσει στη Σκωτία. Εκεί το 1885 βρίσκεται αντιμέτωπος με τους αδίστακτους Φίσκερβιλ, οι οποίοι επιβουλεύονται τον πατρογονικό του πύργο. Ύστερα από μια μονομαχία μέχρι θανάτου, ο Σκρουτζ θα βγει νικητής και με τη βοήθεια των προγονικών του πνευμάτων. Έπειτα αναζητά μάταια την τύχη του στην Αφρική ψάχνοντας για χρυσάφι, ωστόσο άλλη μια αποτυχία τον περιμένει. Από την Αφρική βρίσκεται ξανά σε αναζήτηση χρυσού, αυτή τη φορά στην Αριζόνα, όπου συναντάει τον θείο του τον «Μπουνάτσα», καθώς και κάποιες θρυλικές μορφές της Άγριας Δύσης, όπως ο Μπάφαλο Μπιλ, η Άννι Όκλι, ο Ινδιάνος Απάτσι Τζερόνιμο και ο μεγιστάνας του θεάματος Φινέας Τέιλορ Μπάρνουμ. Λίγο πριν από το τέλος του 19ου αιώνα, ο Σκρουτζ αναζητώντας επίμονα χρυσάφι θα βρεθεί στην Αυστραλία, για να ανακαλύψει ότι το πεπρωμένο του τον καλεί να γίνει πλούσιος στον Βορρά, στη χώρα του Βορείου Σέλαος. Η περιπετειώδης ζωή του θα τον οδηγήσει σε όλες τις γωνιές του κόσμου όπου θα έρθει αντιμέτωπος, εκτός από τη μοίρα του, και με μια σειρά λογής λογής κακοποιών, τοκογλύφων και τυχοδιωκτών. Από το Ντόσον θα βρεθεί στην κοιλάδα που ονομάζεται Χείμαρρος της Αγωνίας. Εκεί θα βρει έναν χρυσό σβώλο μεγάλο σαν αυγό χήνας που θα γίνει η βάση της περιουσίας του. Στο μεταξύ πεθαίνουν οι γονείς του και ο Σκρουτζ καταλήγει σε ένα χωριό στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, τη Λιμνούπολη, όπου θα ιδρύσει το Θησαυροφυλάκιό του. Ωστόσο δεν σταματά τις περιπλανήσεις του στον κόσμο, καθώς η βαθιά επιθυμία του είναι να γίνει το πιο πλούσιο παπί του κόσμου! Αυτή του η φιλοδοξία ωστόσο διαβρώνει τον χαρακτήρα του και τον μετατρέπει σε έναν σκληρό, κυνικό και αδίστακτο επιχειρηματία, που έχει σαν μοναδική αξία της ζωής το χρυσάφι. Επιστρέφοντας στη Λιμνούπολη ύστερα από 50 χρόνια στην ξενιτιά, έρχεται σε σύγκρουση με την οικογένειά του και τους συμπολίτες του. Οι αδελφές του τον εγκατέλειψαν και έφυγαν από τη Λιμνούπολη και ο Σκρουτζ ανακαλύπτει το τίμημα της νίκης του, που είναι η απόλυτη μοναξιά. Οι περιπέτειες του Σκρουτζ δεν σταματούν όμως εδώ, καθώς συνεχίζονται με τον ανιψιό του, τον Ντόναλντ Ντακ, και τα χαριτωμένα ανίψια του τελευταίου, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη! Και το σχετικό link...
  5. Το πιο πλούσιο παπί του κόσμου έχει κλειστεί μπόλικες φορές μέσα (με τους Μουργόλυκους απ’ έξω!), κι αφήνει την εμπειρία του να σε διδάξει... Η ιστορία είναι γνωστή, κλασική κι εικονογραφημένη πια. Εδώ και μισό περίπου μήνα, είσαι κλεισμένος μέσα. Και βαριέσαι, δεν έχεις τι να κάνεις, δεν ξέρεις πώς να την παλέψεις. Τι στην ευχή; Πώς να την παλέψει κανείς σ' ένα σπίτι για καιρό; Λοιπόν, σήμερα δεν θα σου απαντήσω εγώ, ούτε κανένας τυχαίος τσαρλατάνος που το σακούλι του γεμάτο συμβουλές της πλάκας. Σήμερα θα σου απαντήσει το πιο πλούσιο παπί του κόσμου! Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ ξέρει την καραντίνα όσο λίγοι (έχει κλειστεί πάμπολλες φορές στο θησαυροφυλάκιό του, υπό το φόβο των Μουργόλυκων!) και σου 'χει έναν δεκάλογο που πρέπει ν' ακολουθήσεις για να περάσεις καραντίνα ζάχαρη. Ούτε τηλεοράσεις, ούτε σειρές, ούτε τίποτα. Εδώ άκου: 1. Κάνε μια καλή φασίνα! Για να μείνεις μέσα χρειάζεσαι καθαρό σπίτι. 2. Αν γίνεται αυτό, συνέχισε κανονικά τις δουλειές σου απ' το σπίτι! 3. Ευκαιρία τώρα που έχεις χρόνο, να καθαρίσεις τις ντουλάπες! Πέτα όσα δεν χρειάζεσαι ('Η ΚΑΙ ΟΧΙ). 4. Μην ξεχνάς να αθλείσαι! Μες στο σπίτι υπάρχουν πολλές ασκήσεις που μπορείς να κάνεις, όπως σκι πάνω στα χρήματά σου... 5. Κι ύστερα μπορείς να χαλαρώσεις μ' ένα μπάνιο για να σε ξεκουράσει. 6. Αγάπησε το σπίτι σου και τις μυρωδιές του. 7. Αν είσαι μόνος, παίξε επιτραπέζια για ένα άτομο! 8. Αναλογίσου με ηρεμία και περηφάνια πόσα έχεις καταφέρει... ...αλλά 9. Ψάξε στις αναμνήσεις σου και κάνε την αυτοκριτική σου! 10. Τέλος, μην ξεχνάς ν' ανταλλάζεις γράμματα με το "σπίτι". Όσο κι αν δεν μπορείς να τους δεις, οι συγγενείς και οι φίλοι σου θα είναι πάντα κοντά σου! Και το σχετικό link...
  6. Από μεγάλος φαν των ιστοριών του Καρλ Μπαρκς, έγινε ο σημαντικότερος συνεχιστής τους. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, τον καλύτερο, κατά πολλούς, σχεδιαστή κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ -έναν τίτλο που ο ίδιος απαρνείται- ο οποίος επέλεξε να μιλήσει ανοιχτά για το εργασιακό καθεστώς στην Ντίσνεϊ, πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Για πολλές δεκαετίες ο Καρλ Μπαρκς, ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες του 20ού αιώνα, έγραφε και σχεδίαζε ιστορίες με τον Ντόναλντ Ντακ και τον θείο Σκρουτζ, του οποίου, άλλωστε, υπήρξε και δημιουργός. Η συμβολή του στη διαμόρφωση του χάρτινου κόσμου της Λιμνούπολης ήταν τέτοια, ώστε εκατομμύρια αναγνώστες των ιστοριών του ανά τον κόσμο να τον αποκαλούν «Παπιάνθρωπο». Ένας από αυτούς ήταν και ο Ντον Ρόσα. Γεννημένος στο Κεντάκι των ΗΠΑ το 1951, ο Ρόσα γνώρισε σαν παιδί τους ήρωες του Ντίσνεϊ, την εποχή που ο Μπαρκς μεγαλουργούσε. Έτσι, όταν αποφάσισε κι εκείνος να φτιάξει κόμικς για τις εφημερίδες του Γυμνασίου, του Λυκείου αλλά και του Πανεπιστημίου του Κεντάκι, όπου σπούδαζε πολιτικός μηχανικός, οι επιρροές ήταν εμφανείς. Το άλμπουμ του Ντον Ρόσα «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» είναι το μόνο κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει βραβευτεί με το μεγάλο Βραβείο Eisner Το ίδιο εμφανείς ήταν και το 1987, όταν αποφάσισε να δοκιμαστεί στη δημιουργία ιστοριών με τους ήρωες που ερέθιζαν τη φαντασία του για χρόνια. «Ο Γιος του Ήλιου» ακολουθεί πιστά το πνεύμα των ιστοριών του Μπαρκς, καλύπτοντας ένα κενό που ήταν έντονο στην αμερικανική σκηνή κόμικς από τη συνταξιοδότηση του Μπαρκς κι έπειτα – γι’ αυτό και προτάθηκε ως η «Καλύτερη Ιστορία» της χρονιάς στα Βραβεία Harvey. Σε αντίθεση με την... ντισνεϊκή παράδοση, ο Ντον Ρόσα ήθελε οι ιστορίες του να έχουν εσωτερική συνοχή, όπως κατά τη γνώμη του είχαν οι ιστορίες του Μπαρκς. Μάλιστα, μπήκε στη διαδικασία να εντοπίσει όλες τις αναφορές του Σκρουτζ στο παρελθόν του, μέσα στις ιστορίες του μέντορά του, και να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε μια εμβληματική ιστορία για την 9η Τέχνη, το «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», η οποία αποτελεί τη μοναδική ιστορία με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει βραβευτεί με το Βραβείο Eisner, το 1995. Όσο θεαματική υπήρξε η επιτυχία του Ρόσα ως καλλιτέχνη, άλλο τόσο απότομη υπήρξε και η απόσυρσή του. Βλέποντας τη δυσαρμονία μεταξύ της απήχησης των ιστοριών του και της ανταμοιβής του από αυτή, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για τα εργασιακά δικαιώματα των δημιουργών κόμικς για λογαριασμό της Ντίσνεϊ, η οποία δυστυχώς απέβη άκαρπη. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα προβλήματα όρασης που αντιμετώπισε το 2008 τον οδήγησαν στην αποχώρηση από την ενεργό δράση. Παρόλα αυτά, δεν σταμάτησε στιγμή να συναντά τους θαυμαστές του και να κάνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους. Έτσι λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε στην τρίτη επίσκεψή του στη χώρα μας, αυτή τη φορά στην όμορφη Θεσσαλονίκη, για μία σύντομη αλλά ζωηρή συνέντευξη. Ο Don Rosa ήταν ένας από τους επίσημους προσκεκλημένους του 5ου Comic Con στη Θεσσαλονίκη (Φωτογραφία: Χάρης Σκλαβουνάκης) Αν και έχετε επισκεφτεί ξανά την Ελλάδα, αυτή είναι η πρώτη φορά που το κάνετε στο πλαίσιο ενός comic convention. Σε τι διαφέρει από τις προηγούμενες επισκέψεις σας; Πράγματι, την πρώτη φορά είχα έρθει το 2004 για τον εκδότη. Κάναμε μερικά signings σε βιβλιοπωλεία, και στο ίδιο ταξίδι είχα επισκεφτεί και το Παρίσι. Τη δεύτερη φορά με είχε προσκαλέσει η Λέσχη Φίλων Κόμικς και για να μην τους επιβαρύνω οικονομικά την επισκέφτηκα στο ενδιάμεσο, μεταξύ δύο πιο ευκατάστατων ευρωπαϊκών εκδηλώσεων. Οπότε, ναι, είναι η πρώτη μου εμπειρία σε κάποιο comic convention. Και τι εμπειρία! Μιλάμε για μία από τις διοργανώσεις με την περισσότερη φροντίδα από τη διοργάνωση και τους πιο φιλικούς θαυμαστές που συνάντησα σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση, ακόμα και συγκριτικά με μέρη όπως η Φινλανδία. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν συναντώ τους φαν των παπιών σε comic conventions, αλλά σε βιβλιοπωλεία ή εκθέσεις βιβλίων. Βρέθηκα όμως τις προάλλες σε ένα φεστιβάλ στην Ελβετία και είδα ότι έχει παρεισφρήσει και στην Ευρώπη το αμερικανικό πρότυπο, με βαρύτητα στις ταινίες και την τηλεόραση – αντίθετα, εδώ έχετε πραγματικά comic cons. Νόμιζα ότι ήμουν δημοφιλής στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά έμελλε να διαψευστώ στη Θεσσαλονίκη: ο κόσμος ήταν κάτι παραπάνω από απλούς φαν. Ήταν γεμάτοι ενθουσιασμό και ενέργεια, όπως οι Ιταλοί. Όλοι μου έλεγαν πόσο σημαντικός υπήρξα για την παιδική τους ηλικία - και πολλοί από αυτούς είχαν πατήσει... τα 30! Κι ακόμα, έρχονται να με συναντήσουν και χαμογελάνε σαν μικρά παιδιά και με κάνουν να αισθάνομαι τόσο γέρος (γέλια). Ενώ μέσα μου εξακολουθώ να νιώθω 12! Ο Don Rosa με τον Γιάννη Ιατρού Υπήρξατε μεγάλος θαυμαστής του Καρλ Μπαρκς και η ζωή τα έφερε να συνεχίσετε το έργο του και να θεωρείστε ο πιο σημαντικός επίγονός του. Μήπως τελικά εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι πρώτα φανμπόι και μετά επαγγελματίας σχεδιαστής κόμικς; Κοίτα, σίγουρα δούλεψε για μένα. Δεδομένου πως μιλάμε για μια δουλειά που δεν πληρώνει καλά – πληρώνει, αν είσαι επαγγελματίας και ξέρεις να σχεδιάζεις γρήγορα και απλά. Δεν ήμουν ποτέ επαγγελματίας καλλιτέχνης, είμαι αυτοδίδακτος. Πάντοτε σχεδίαζα για την πλάκα μου. Ποτέ δεν έμαθα πώς να σχεδιάζω γρήγορα, αφιέρωνα πάντα χρόνο στις λεπτομέρειες. Τα κόμικς μου, όμως, κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι ιστορίες μου έχουν μπει σε περιοδικά και βιβλία, ξανά και ξανά, όμως δεν πήρα ούτε ένα ευρώ – και το ήξερα ότι δεν θα πάρω, ήξερα εξ αρχής ότι όλα αυτά θα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία της Disney. Τα αναφέρω όλα αυτά για να εξηγήσω πως πρέπει να έχεις πολύ ενθουσιασμό και να ξέρεις τι θες να κάνεις, για να βρεθείς σε ένα σύστημα που σου φέρεται τόσο άσχημα. Ένας άνθρωπος που το κάνει για τα χρήματα, δεν θα το τολμούσε. Μόνο ένα φανμπόι θα έμπαινε στη διαδικασία. Αφού λοιπόν γνωρίζατε πώς λειτουργεί το σύστημα, γιατί να επιλέξετε τόσο εμφατικά να εργαστείτε μέσα σε αυτό; Μήπως η επιτυχία των ιστοριών σας μεγέθυνε αναλογικά και τη δυσαρέσκειά σας, από τη δυσαρμονία της με τις όποιες απολαβές; Πρόκειται για κάτι που ήθελα να κάνω για τους φαν, αλλά πρωτίστως για εμένα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τρόποι να γίνει κανείς ακόμα πιο επιτυχημένος, αν έχει αυτόν τον ενθουσιασμό που περιγράφω, αλλά επιλέγει να τον διοχετεύσει εργαζόμενος σε μια εταιρεία που έχει ηθική και αξίες, που θα πληρώνει δικαιώματα για τη δουλειά σου – ειδικά όταν δεν έχουν καμία συμμετοχή σε αυτήν. Όμως οι εκδότες των κόμικς της Ντίσνεϊ δεν το κάνουν αυτό, εκτός αν τους αναγκάσεις: γι’ αυτό έπρεπε να κατοχυρώσω την επωνυμία μου – τουλάχιστον, κάθε φορά που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το όνομά μου σαν διαφήμιση, θα έπρεπε να μου επιτρέπουν να έχω ποιοτικό έλεγχο. Κάποιοι δεν το έκαναν, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες εκδότες, κι αυτό είναι κρίμα γιατί θα ήθελα οι Έλληνες φαν να ξαναδούν το όνομά μου στα εξώφυλλα, αλλά και τη δουλειά μου όπως την είχα κατά νου: υπάρχουν, για παράδειγμα, χρωματικές ή μεταφραστικές αστοχίες. Όμως δεν μπορούσα να επιδιώξω κάτι παραπάνω, αφού οι ιστορίες μου, άπαξ και εκδοθούν με τη βούλα της Ντίσνεϊ, παύουν να αποτελούν περιουσία μου – μόνο το όνομά μου μού ανήκει. «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, τόσο για την καριέρα σας όσο και για την ιστορία των κόμικς γενικότερα, αφού για πρώτη φορά μια ιστορία κόμικς με τους ήρωες του Disney κατάφερε να αποσπάσει το κορυφαίο βραβείο Eisner. Η νίκη του βραβείου Eisner στην Αμερική μού είχε φανεί απίστευτη, καθώς η σκηνή κυριαρχείται από τα υπερηρωικά κόμικς. Αν το βραβείο δεν το έδινε η εν λόγω Ακαδημία, αλλά οι αναγνώστες, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν θα το έπαιρνα ποτέ. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη των Disney comics, δεν τα έχουν δει ποτέ, δεν υπάρχουν στα περίπτερα, μόνο ελάχιστα πωλούνται στα κομιξάδικα. Ένας μέσος συλλέκτης κόμικς μπορεί να μη γνωρίζει καν ότι υπήρξαν ποτέ κόμικς με τον Ντόναλντ Ντακ, πόσο μάλλον να έχει ακούσει τον Καρλ Μπαρκς. Άρα να κερδίσω το «Όσκαρ» των κόμικς στην Αμερική, υπό αυτές τις συνθήκες, σίγουρα μου φάνηκε εντυπωσιακό. Αλλά έχουν περάσει ήδη σχεδόν 25 χρόνια από τότε. Δεν θα συνέβαινε με τίποτα σήμερα. Γιατί χρονιά με τη χρονιά, η αμερικανική βιομηχανία κυριαρχείται όλο και περισσότερο από τα επαναλαμβανόμενα υπερηρωικά κόμικς, ιδίως απ’ τη στιγμή που οι ταινίες έχουν τόση απήχηση. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως τα κόμικς ταυτίζονται με το υπερηρωικό είδος και περιφρονούν οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι θλιβερό. Οι συνθήκες υπό τις οποίες απέσπασα το Eisner, το 1995, ήταν διαφορετικές. Στην επιτροπή ψήφιζαν ακόμα άνθρωποι που είχαν ζήσει και θυμόνταν τις ένδοξες εποχές των αμερικανικών κόμικς, όταν τα περιοδικά με τις ιστορίες των παπιών πουλούσαν εκατομμύρια αντίτυπα. Δεν υπάρχει κανένα κόμικς στον κόσμο που να έχει πουλήσει περισσότερο από τις ιστορίες του Μπαρκς με τους Ντακ – ακόμα και στην Αμερική, είχαν κυρίαρχη θέση στην αγορά κατά τις δεκαετίες του ’40, του ’50 και τις αρχές του ’60, μιλάμε για νούμερα κατά πολύ υψηλότερα απ’ οτιδήποτε άλλο. Όμως, οι καιροί αλλάζουν. «Δεν θέλω να με αποκαλούν "σχεδιαστή της Ντίσνεϊ"». Η Ντίσνεϊ δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα κόμικς, δεν ενεπλάκησαν ποτέ στην παραγωγή, την επιμέλεια, το γράψιμο ή τον σχεδιασμό, δεν δημιούργησαν καν τους περισσότερους χαρακτήρες: ήταν όλοι δουλειά του Καρλ Μπαρκς. Γι’ αυτόν τον λόγο, προτιμώ να με αποκαλούν «καλλιτέχνη ιστοριών κόμικς με τους χαρακτήρες του Καρλ Μπαρκς». Αυτό δεν δείχνει μόνο πόσο πολύ εκτιμώ το μεγαλείο του Μπαρκς, αλλά και πόσο απεχθάνομαι να παίρνει η Ντίσνεϊ οποιοδήποτε εύσημο για τη δουλειά μας. Γιατί ξέρουν ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν πως η εταιρεία δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο και την ποιότητα της δουλειάς, αλλά ποτέ δεν... διορθώνουν κανέναν – το αντίθετο μάλιστα. Στις συναντήσεις τους κοκορεύονται πως είναι οι μεγαλύτεροι εκδότες παιδικών βιβλίων στον κόσμο, ενώ οι μπάσταρδοι δεν εκδίδουν τίποτα! Απλά παίρνουν τα εύσημα για όλους τους ανεξάρτητους εκδότες στους οποίους δίνουν άδεια χρήσης των ηρώων. Μετά, αυτοί οι εκδότες πρέπει να προσλάβουν, να μισθώσουν τους συγγραφείς και τους σχεδιαστές, όλοι τους με καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία, οι οποίοι και κάνουν όλη τη δουλειά, και η Ντίσνεϊ, ως εταιρεία, δεν έχει την παραμικρή εμπλοκή με όλη αυτή τη διαδικασία». Και το σχετικό link...
  7. Ο σημαντικότερος διάδοχος του Καρλ Μπαρκς και δημιουργός των πιο εμβληματικών από τη δεκαετία του ’80 ιστοριών της περίφημης οικογένειας Ντακ τα τελευταία χρόνια διασχίζει πολύ συχνά τον Ατλαντικό για να συναντήσει τους θαυμαστές του και να απαντήσει στις απορίες τους για την παπιοπαρέα της Disney αλλά και την ιστορία των κόμικ του Μπαρκς, την οποία, όπως ο ίδιος διαπιστώνει, «πολλοί δεν ξέρουν». Στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα αγαπητός, όπως αποδείχτηκε από τους χιλιάδες φαν που πέρασαν το κατώφλι του Comic Con 5 το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για να αποκτήσουν την πολυπόθητη υπογραφή του αλλά και να ακούσουν έναν από τους διασημότερους σχεδιαστές στον κόσμο να μιλάει για τη μακρόχρονη πορεία του στον μαγικό κόσμο των κόμικ. Από τη δεκαετία του ’40 μέχρι και τώρα γενιές και γενιές μεγαλώνουν με τις ιστορίες του Ντόναλντ και του Σκρουτζ. Ξέρει σήμερα ο κόσμος ποιος είναι ο Καρλ Μπαρκς και ποιος είστε εσείς, κ. Ρόσα; Πολλοί με μπερδεύουν με τον Μπαρκς. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι δεν ξέρουν ποιος είναι ο δημιουργός των παπιών, ποιος είναι ο Καρλ Μπαρκς και η ιστορία των κόμικ του. Πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα σόου της τηλεόρασης και κάτι που ανήκει στην Disney. Λέμε «Disney κόμικ» αλλά η Disney δεν έχει καμία ανάμειξη. Τα βιβλία κόμικ βασίζονται στις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε ντισνεϊκό. Αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο. Οι χαρακτήρες, οι ιστορίες, οι λεπτομέρειες της οικογένειας Ντακ ήταν όλα έργο δικό του και των καλλιτεχνών οι οποίοι ύστερα από αυτόν συνεργάστηκαν με ανεξάρτητους εκδότες. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είστε ο μόνος δημιουργός που συνέχισε το έργο του Μπαρκς με την ίδια έμπνευση και αυτός που το διέσωσε στην αιωνιότητα. Δεν νομίζω ότι με χρειαζόταν για να διασωθεί η μνήμη του. Οι ιστορίες του παραμένουν τα πιο δημοφιλή κόμικ σε όλο τον πλανήτη παρόλο που οι πωλήσεις των βιβλίων είναι σε πτώση τόσο στην Ευρώπη σήμερα όσο και στην Αμερική ήδη από το ’70. Πάντα χαίρομαι πολύ όταν κάποιοι μου λένε ότι δίπλα στις δικές του ιστορίες έχουν και τις δικές μου. Νομίζω ότι ο κόσμος θαυμάζει τις ιστορίες μου γιατί αντιλαμβάνεται πως πρώτα από όλα είμαι θαυμαστής των ιστοριών του Μπαρκς. Δεν ήμουν ποτέ εξπέρ επαγγελματίας, είμαι ένας φαν όπως ο καθένας. Σταμάτησα να δουλεύω πριν από δώδεκα χρόνια. Παραιτήθηκα γιατί δεν μου άρεσε όλο το σύστημα, αλλά δεν κουράστηκα ποτέ να ταξιδεύω και να συναντώ φαν σαν εμένα ανά τον κόσμο. Ο Ντον Ρόσα υπογράφει για το Documento Θυμάστε πότε σχεδιάσατε κόμικ για πρώτη φορά; Νομίζω πως άρχισα να σχεδιάζω από τη μέρα που γεννήθηκα. Θα σας πω την ιστορία μου συνοπτικά. Από μικρός ήξερα ότι θα σπουδάσω πολιτικός μηχανικός και θα αναλάβω την κατασκευαστική εταιρεία την οποία ίδρυσε ο παππούς μου, όπως και έγινε. Ωστόσο μεγάλωνα περιτριγυρισμένος από κόμικ λόγω της αδερφής μου. Η κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου είχε πολλά βιβλία κόμικ, τα οποία μάζευε από τη δεκαετία του ’40. Έτσι λοιπόν γεννήθηκα και μεγάλωσα ανάμεσα σε κόμικ. Είμαι φαν και συλλέκτης από τα γεννοφάσκια μου. Γι’ αυτό λέω ότι είμαι εραστής των κόμικ από πάντα και συλλέκτης από δώδεκα χρόνων. Άρχισα να συλλέγω μόνος μου κόμικ το 1961. Τότε κανείς δεν ήξερε τον Καρλ Μπαρκς, δεν υπήρχε το όνομά του στα βιβλία. Τη δεκαετία του ’70 αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτόν μεταξύ μας κάποιοι συλλέκτες. Το όνομά του ήταν άγνωστο, όμως είχαμε ανακαλύψει ότι αυτός ήταν ο δημιουργός των ιστοριών των παπιών και όχι ο Ντίσνεϊ. Ο Ντίσνεϊ όμως δεν ήθελε αυτό να γίνει γνωστό και γι’ αυτό δεν υπήρχε το όνομα του Μπαρκς στα βιβλία. Το ’87 τρεις φίλοι μου, συλλέκτες και φαν σαν εμένα, πήραν την άδεια της Disney για εκδόσεις βιβλίων κόμικ στη Βόρεια Αμερική, άρχισαν να συστήνουν τον Καρλ Μπαρκς στους Αμερικανούς και να δημοσιεύουν τα ονόματα συγγραφέων και σχεδιαστών. Όταν το είδα τηλεφώνησα αμέσως στον ένα από αυτούς, τον εκδότη της Gladstone Publishing στην Αριζόνα –είναι γνωστή αυτή η ιστορία αλλά και αληθινή– και του είπα: «Είναι στο πεπρωμένο μου να γράψω και να σχεδιάσω μία και μόνο περιπέτεια του Θείου Σκρουτζ». Συμφώνησε και έκανα το «The son of the sun» (Ο γιος του ήλιου). Χαρακτηρίστηκε τότε από τους κριτικούς ως η καλύτερη ιστορία κόμικ της χρονιάς. Ήταν η πρώτη μου ιστορία για τον Σκρουτζ. Ήξερα ότι δεν θα έβγαζα ποτέ από τα κόμικ όσα χρήματα έβγαζα από την οικογενειακή επιχείρηση αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Άφησα την 85άχρονη κατασκευαστική εταιρεία του παππού μου και άρχισα να γράφω και να σχεδιάζω κόμικ αποκλειστικά. Δεν θα το έκανα αν δεν ήμουν σε θέση να δουλέψω για τις δημιουργίες του Μπαρκς. Θα παρέμενα ένας συλλέκτης κόμικ που θα σχεδίαζε αυστηρά ως χόμπι, όπως έκανα μέχρι τότε. Ο Ντον Ρόσα στο The Comic Con 5 στη Θεσσαλονίκη Πολύ σύντομα σταματήσατε να δουλεύετε σε αμερικανικές εκδόσεις. Γιατί; Από τις αρχές του ’90 στην Αμερική όλα τα κόμικ ήταν ίδια, αφιερωμένα όλα στον βωμό του εύκολου κέρδους. Άρχισα να δουλεύω για την Egmont Publishing, τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εταιρεία, η οποία δεν θεωρούσε ότι όλα πρέπει να είναι ίδια προκειμένου να πουλήσουν. Γι’ αυτό τον λόγο το «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ ΜακΝτάκ» εκδόθηκε πρώτα στην Ευρώπη; Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Περίπου το 1992 αποφάσισαν στην Disney να δημιουργήσουν ειδικές εκδόσεις για τους συλλέκτες – άλλωστε δεν υπήρχαν άλλοι αναγνώστες στις ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν μια μικρή σειρά για τη ζωή του Σκρουτζ ΜακΝτάκ και πρότειναν σε έναν φίλο μου εκδότη να το αναλάβει. Εκείνος με κάλεσε –παρόλο που ήξερε ότι δεν θα δούλευα για την Disney– επειδή γνώριζα καλά αυτό τον χαρακτήρα. Αρνήθηκα φυσικά, αλλά του ζήτησα να το προτείνω στην Egmont. Αν το δεχόταν, αυτός θα έπαιρνε έτοιμη την ιστορία χωρίς να ξοδευτεί. Διότι ούτε οι δημιουργοί πληρώνονται για δεύτερη χρήση μιας ιστορίας τους ούτε οι εκδότες της, σύμφωνα με το συμβόλαιο που έχουν με την Disney. Ότι παράγουν είναι δική της πνευματική ιδιοκτησία. Μόνο η Disney κερδίζει από αυτό. Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Ο εκδότης μου στην Κοπεγχάγη δέχτηκε και έγινε. Ο λόγος που ανέλαβαν να το κάνουν οι Ευρωπαίοι –και, όπως ευχόμουν, μου πρότειναν να φτιάξω εγώ τη σειρά– ήταν για να αποτρέψουμε την Disney να αναμειχθεί σε αυτή την ιστορία. Θα το έκαναν λάθος. Δεν ήξεραν τίποτε για τον χαρακτήρα του Σκρουτζ, δεν ήξεραν τους χαρακτήρες του Μπαρκς. Και για μένα ο κύριος λόγος της δημιουργίας του βιβλίου ήταν να βάλω σε μια μεγάλη ιστορία κάθε γεγονός στο οποίο είχε αναφερθεί σχετικά με τον Σκρουτζ ΜακΝτάκ ο Καρλ Μπαρκς, ώστε να μην υπάρχει καμιά σύγχυση για την πραγματική ζωή του χαρακτήρα. Σας είπα, πρώτα από όλα είμαι φαν των ιστοριών του Μπαρκς. Στην ιστορία σας «Γράμμα από το σπίτι» ο Σκρουτζ μεταβάλλεται σε πολύ «ανθρώπινο» παπί. Τελικά ο χρόνος δεν άφησε αλώβητο ούτε τον Σκρουτζ, έτσι δεν είναι; Όλοι είναι άνθρωποι, δεν είναι παπιά. Εγώ τα βλέπω ως ανθρώπους πάντα. Το ίδιο και ο Μπαρκς, ο οποίος έχει δείξει τα συναισθήματα του Σκρουτζ. Ακόμη και όταν τα έκρυβε λόγω του χαρακτήρα του. Είναι λίγο ντροπαλός. Όπως είμαι κι εγώ. Κρύβεται συμπάθεια στα συναισθήματά του. Την εκφράζει κάποιες φορές. Και αυτό τον κάνει ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Ο χρόνος τον επηρεάζει, τα πράγματα όμως που είναι σημαντικά γι’ αυτόν δεν αλλάζουν. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Βλέπετε τον εαυτό σας στον Σκρουτζ; Μοιάζουμε. Όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου δεν ήξεραν τι να κάνουν μ’ εμένα. Περνούσα τον περισσότερο καιρό μόνος μου σχεδιάζοντας. Είχα άραγε δυστυχισμένη παιδική ηλικία; Δεν ξέρω. Δεν έχω αναρωτηθεί. Αλλά ήθελα να απομονώνομαι και μου άρεσε αυτό. Αποκομμένος από τον κόσμο, από τη διασκέδαση και από την οικογένεια είναι και ο Σκρουτζ. Και νομίζω ότι του αρέσει η ζωή του. Στις ΗΠΑ σας αναγνωρίζουν στον δρόμο, κ. Ρόσα; Όχι, κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι. Μερικοί νομίζουν ότι κάνω τη φωνή του Ντόναλντ Ντακ σε κάποιο από τα «Duck tales» ή κάτι ανάλογο. Οι Αμερικανοί σταμάτησαν να διαβάζουν βιβλία κόμικ τη δεκαετία του ’70. Δεν ξέρουν ποιος είναι ο Καρλ Μπαρκς, αγνοούν εντελώς τις ιστορίες του και πιστεύουν ότι τα βιβλία κόμικ προέκυψαν από τα «Duck tales». Οι Αμερικανοί δεν ασχολούνται με την Ιστορία, μόνο με το τώρα. Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, ασχολούνται με την Ιστορία. Όμως προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ να μιλάω για τον Καρλ Μπαρκς και το κάνω και στην Αμερική. Με ενδιαφέρει πολύ να είναι ξεκάθαρο στον κόσμο ποιος είναι. Όλα ξεκίνησαν από τον Μπαρκς. Αυτός είναι που αξίζει πρώτος απ’ όλους τους επαίνους. * Φωτογραφίες: Δέσποινα Βαξεβάνη Και το σχετικό link...
  8. Λέμε για τον Παπακαλιάτη, αλλά κι εσύ ρε Νόλαν δεν κάθεσαι λίγο ήσυχος... Δεν υπάρχει αμφιβολία, ένας απ' τους σκηνοθέτες που σημάδεψαν την τελευταία εικοσαετία (κι ακόμα σημαδεύουν!) είναι ο Κρίστοφερ Νόλαν. Ο άγνωστος που "σ' έκαψε" με το Memento, ο τύπος που σε μάγεψε με το Prestige, ο άνθρωπος που άλλαξε τον Μπάτμαν και σ' έκανε βόλτα στο διάστημα του Interstellar. Και φυσικά, ο τύπος που μπούκαρε με το έτσι θέλω στα όνειρά σου, μ' ένα απ' τα πιο ψαγμένα σενάρια της ιστορίας του κινηματογράφου. Ο "γραφιάς" πίσω απ' το Inception. Σκηνοθετικά λοιπόν, οι εμμονές του τον οδηγούν σε εξαίρετα αποτελέσματα (πελώριος μάγκας, συνεχίζει μες στην ψηφιακή εποχή να γυρνάει την πλάτη του στο CGI), όμως αν έχει ένα δυνατό χαρτί, αυτό είναι οι ιστορίες του. Φαντασία, σκέψη έξω απ' το κουτί, προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια. Και στο Inception, αυτό το ταλέντο του τύπου έπιασε κορυφή. Τρομερή σύλληψη, τρομερό χτίσιμο, τρομερή αληθοφάνεια. Δεν ήταν τυχαία υποψήφιο για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Και μεταξύ μας, αδικήθηκε που δεν το πήρε. Ή τέλος πάντων, έτσι θα λέγαμε, μόνο που το σενάριο του Inception δεν ήταν κι εντελώς πρωτότυπο. Μάλιστα, ο κύριος Nolan... "έκλεψε"! Μια φορά κι έναν καιρό, μια σπείρα κακοποιοί μπήκαν στα όνειρα ενός επιχειρηματία... ήταν το πιο πλούσιο παπί του κόσμου. Ήταν ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Κι οι Μουργόλυκοι, στην ιστορία "Το Όνειρο μιας Ζωής" χρησιμοποίησαν ένα μηχάνημα για να μπουκάρουν στα όνειρά του. Σκοπός τους; Να του αποσπάσουν τον κωδικό για να μπουν στο θησαυροφυλάκιο. Σου θυμίζει τίποτα; Και φυσικά οι "ομοιότητες" δεν σταματούν εδώ. Αν παγιδευόντουσαν μέσα στο όνειρο, οι Μουργόλυκοι θα είχαν κακά ξεμπερδέματα. Το ίδιο κι ο Σκρουτζ. Επιπλέον, οι "εισβολείς" έχουν τη δυνατότητα να "σκηνοθετήσουν" το όνειρο, ενώ τα εξωτερικά ερεθίσματα επηρεάζουν κι αυτά το σκηνικό - ο Σκρουτζ ακούει ήχους αυτοκινήτων και βλέπει στο όνειρό του ένα μποτιλιάρισμα. Σου θυμίζει τίποτα;;; Κι αν αναρωτιέσαι, κοινή είναι και η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα: Άντε και μπήκα, πώς βγαίνω απ' το όνειρο; Μα, είναι πολύ απλό. Πρέπει να πέσεις! ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ;;; Μα φυσικά και σου θυμίζει. Κι αυτό γιατί... ο φίλος μας ο Κρις, πήρε μια ιστορία που ήδη υπήρχε, την "ενηλικίωσε" και την έφερε στο πανί του σινεμά. Φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου κακό από μόνο του. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα είναι πως ο Νόλαν, δεν αναφέρει πουθενά στους τίτλους τέλους, μήτε αρχής, μήτε κάπου στο ενδιάμεσο, (ούτε στο imdb υπάρχει αναφορά) τον άνθρωπο που υπογράφει αυτή την απίστευτη ιστορία. Τον άνθρωπο δηλαδή που κρύβεται πίσω από κάθε σπουδαία σύγχρονη ιστορία κόμικ των παπιών της Λιμνούπολης. Τον τεράστιο Ντον Ρόσα! Για να μην αποδίδω ωστόσο τα του Θεού τω Καίσαρι, ούτε του Ντον είναι η αρχική ιδέα αυτής της πανέξυπνης ιστορίας. Του την έστειλε ένας Γάλλος αναγνώστης του, που τη σκέφτηκε βλέποντας την ταινία του 2000 "To Kελί". Και πριν προλάβει κανείς να υποθέσει πως κι ο Ρόσα έκλεψε τον αναγνώστη του, χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ, ας ξεκαθαρίσουμε πως ο ίδιος αναγνώστης, θέλοντας να μείνει κρυφό το όνομά του, ζήτησε σε αντάλλαγμα να γίνει για μια φορά D.U.C.K. Δηλαδή, αντί για τα περίφημα 4 γράμματα που κρύβει στο πρώτο καρέ κάθε ιστορίας του ο Ντον (σαν αφιέρωση στον μεγάλο δάσκαλό του, τον Καρλ Μπαρκς), αυτή τη φορά να κρύψει τα αρχικά F.S.M. (το όνομα του αναγνώστη). Ο Ντον το έκανε με μεγάλη του χαρά! Οπότε, για να επιστρέψουμε πίσω στον μπαταχτσή τον Νόλαν: Κρις σκηνοθετάρα μου, δεν κάνουν έτσι οι καλλιτέχνες! Και ντάξει, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μιλάμε γι' απλές συμπτώσεις. Αλλά πολλές συμπτώσεις ρε παιδί μου! Κι όταν μας λέει "έτυχε" ο δικός μας, ξέρεις, ο Χριστόφορος ντε, τονε σταυρώνουμε. Εσένα να μη σου ρίξουμε έστω μια κατσάδα; Τέλος πάντων, καθότι είσαι μεγάλη μορφή και γύρισες "όνειρο μες στο όνειρο (μες στο όνειρο)" χωρίς ούτε λίγα ψηφιακά εφέ, συγχωρεμένος. Αλλά το άρθρο τούτο θα είναι πάντα εδώ, για να υποκλίνεται στον Ντον τον Ρόσα και να του φωνάζει τα μπράβο που δεν του έδωσες. Ύπαγε στην ευχή, Νόλαν, μα να θυμάσαι: Όποιος κλέβει τον Σκρουτζ, δεν τη γλυτώνει ποτέ! Υ.Γ. Και κάπως έτσι, μας λύθηκε κι η μεγάλη απορία που αφήνει αναπάντητη το Inception. Τη μηχανή που σε βάζει στα όνειρα του άλλου, την κατασκεύασε ο Κύρος Γρανάζης. Μόνο αυτός θα μπορούσε, αυτός το έκανε πράξη! Και το σχετικό link...
  9. «Θέλω να λιώσω αυτήν την δεκάρα στις φλόγες του Βεζούβιου! Χάρη στις μαγικές της δυνάμεις θα φτιάξω ένα πανίσχυρο φυλαχτό που θα με κάνει πλούσια! Πλούσια! Πλούσια!»... Υπήρξε ίσως η μεγαλύτερη εχθρός του Σκρούτζ. Η μάγισσα Μάτζικα ντε Σπέλ, δεν θα ησυχάσει αν δεν κλέψει την τυχερή δεκάρα του Μακ Ντακ. Θέλει να την λιώσει μαζί με τις δεκάρες άλλων εκατομμυριούχων στις φλόγες του Βεζούβιου, για να δημιουργήσει το φυλαχτό που θα την κάνει πανίσχυρη! Την έχουν χαρακτηρίσει ως την σκοτεινή εκδοχή του Σκρούτζ. Έχουν όμως μια βασική διαφορά. Η Μάτζικα θέλει να γίνει πλούσια χωρίς να μοχθήσει, κοιτάζοντας απλά μέσα από τη μαγική της σφαίρα, ενώ ο Σκρούτζ απολαμβάνει να βρίσκει τρόπους συνεχώς για να κερδίζει χρήματα. Το ξεχωριστό αυτό καρτούν έκανε το ντεμπούτο του στο αμερικανικό κοινό τον Δεκέμβριο του 1961, στο τριμηνιαίο τεύχος του περιοδικού «Scrooge». Στην Ελλάδα πρωτοδημοσιεύτηκε το 1968 στο περιοδικό Μίκυ Μάους, τεύχος 125 και στο ΚΟΜΙΞ 70, με τίτλο «Το άγγιγμα του Μίδα». Την δημιούργησε ο σκιτσογράφος της Ντίσνεϊ, Κάρλ Μπαρκς, με εντελώς διαφορετικά πρότυπα. Την έκανε σαγηνευτική, χυμώδη με γοητευτικό βλέμμα και μαύρα μαλλιά. Λέγεται ότι ο Μπάρκς έπλασε το ταπεραμέντο της με τα πρότυπα της ιταλίδας ντίβας, Σοφίας Λόρεν, αλλά επηρεάστηκε φανερά από τον σκιτσογράφο Τσάρλς Άνταμς της εφημερίδας “New Yorker” που είχε δημιουργήσει την μάγισσα «Μορτίσια». Καρτούν που αγάπησε πολύ ο Μπαρκς.... Αριστερά η Μορτίσια και δεξιά η Μάτζικα... Όπως είχε αποκαλύψει: «Η Μάτζικα είναι ένα φανταστικό ον. Είναι άλλη μια απειλή που δημιούργησα επειδή δεν μπορούσα να χρησιμοποιώ συνεχώς τους Λύκους. Όλες οι ταινίες του Ντίσνεϊ είχαν μάγισσες, τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. Και έτσι σκέφτηκα: «Γιατί να μην πλάσω και εγώ μία μάγισσα; Αν, μάλιστα, αντί να την κάνω να μοιάζει μ’ εκείνες τις χοντρές, γριές μάγισσες με την γαμψή μύτη, την έκανα να δείχνει γοητευτική, με λαμπερά μαύρα μαλλιά και λοξά μάτια, θα μπορούσε να γίνει μια ελκυστική μάγισσα. Η ιδέα μου αυτή βρήκε ενθουσιώδη ανταπόκριση στην Ιταλία, όπου όλοι ξετρελάθηκαν αμέσως μαζί της. Εκεί κάτω ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς ηρωίδες. Άλλωστε μένει στον Βεζούβιο».... Και το σχετικό link...
  10. Η τσιγκουνιά δεν είναι καλό πράγμα. Ιδιαίτερα αν είσαι και τσιγκούνης και δύστροπος, δύσκολα να σε συμπαθήσει κάποιος. Εκτός αν είσαι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το πιο πλούσιο και φιλάργυρο παπί του κόσμου εμφανίστηκε την 1η Δεκεμβρίου 1947 και από τότε μέχρι σήμερα παραμένει ο αγαπημένος μας... τσιγκούνης. Ένας από τους πιο αγαπημένους ήρωες του παπιόκοσμου του Καρλ Μπαρκς, ο διασημότερος κάτοικος της Λιμνούπολης, ο πιο κοντινός συγγενής του Ντόναλντ Ντακ, ο πιο μεγάλος τσιγκούνης όλων των εποχών. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι το πλουσιότερο παπί του κόσμου και εμφανίστηκε σαν σήμερα, την 1η Δεκεμβρίου 1947. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Καρλ Μπαρκς σχεδίαζε μία χριστουγεννιάτικη ιστορία για το εορταστικό τεύχος του περιοδικού ‘Ντόναλντ Ντακ’ και χρειαζόταν ένα δευτερεύοντα χαρακτήρα, ένα θείο του μόνιμου ήρωά του, τον οποίο δεν είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει σε άλλες ιστορίες. Μιας και επρόκειτο για ένα δύστροπο τσιγκούνη, ο Μπαρκς εμπνεύστηκε το όνομά του από το χαρακτήρα του Kαρόλου Ντίκενς, του Εμπενίζερ Σκρουτζ. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είχε μόλις γεννηθεί, και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», το 1947. Εκεί, τον βλέπουμε ως ηλικιωμένο πάπιο, με φαβορίτες και ματογυάλια, φορώντας ρόμπα. Έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση και περνάει το χρόνο του κλεισμένος στην απομονωμένη έπαυλή του, ενώ το φημισμένο Θησαυροφυλάκιό του είναι κλειστό κι εγκαταλειμμένο. Όμως ο Παπιάνθρωπος (το παρατσούκλι που έδωσαν στον Καρλ Μπαρκς συνάδελφοι και θαυμαστές του) είχε υπολογίσει χωρίς την απήχηση που θα είχε ο νέος του ήρωας στο κοινό, το οποίο λάτρεψε το θείο Σκρουτζ ήδη από την πρώτη του εμφάνιση. Οι επόμενες ιστορίες του είχαν την ίδια επιτυχία, κι έτσι σύντομα ο θείος έγινε εξίσου διάσημος με τον ανιψιό. Το 1952 μάλιστα, απέκτησε και το ολόδικό του περιοδικό, με τίτλο το όνομά του: ‘Θείος Σκρουτζ’. Το ντεμπούτο του στη μικρή οθόνη έγινε το 1955, στην τηλεοπτική εκπομπή “The Mickey Mouse Club”, ενώ στη μεγάλη το 1967, στην μεσαίου μήκους ταινία “Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ και το χρήμα”. Το πιο πλούσιο παπί του κόσμου γεννήθηκε στη Σκωτία, και συγκεκριμένα στη Γλασκώβη, το 1867. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, κάτι που τον ανάγκασε να μεταναστεύσει στην Αμερική ήδη από νεαρή ηλικία, και δούλεψε σκληρά επί πολλά χρόνια για να καταφέρει να συγκεντρώσει την αμύθητη περιουσία του. Κάθε νόμισμα που βρίσκεται στο Θησαυροφυλάκιό του, σύμφωνα με τον ίδιο, έχει τη δική του ιστορία, γι’ αυτό και δε θέλει να τα αποχωρίζεται ποτέ. Είναι συναισθηματικά δεμένος με την περιουσία του περισσότερο, παρά με το χρήμα ως έννοια. Μετά την πρώτη του εμφάνιση σ’ εκείνη την ιστορία του 1947, ο Καρλ Μπαρκς άλλαξε την εμφάνιση του Σκρουτζ, διαμορφώνοντας την εικόνα του ήρωά του σε αυτήν που έχουμε γνωρίσει κι αγαπήσει: φοράει το μόνιμο μάλλινο κόκκινο πανωφόρι του, που είχε αγοράσει στη Σκωτία το 1902, γκέτες, ημίψηλο καπέλο, γυαλιά χωρίς σκελετό, που είχε αγοράσει το 1885, ενίοτε κρατάει μπαστούνι, ενώ συνεχίζει να διατηρεί τις περιβόητες φαβορίτες του. Ζει μόνιμα στο Θησαυροφυλάκιό του, που βρίσκεται χτισμένο σ’ έναν λόφο της Λιμνούπολης, απ’ όπου διευθύνει την αχανή αυτοκρατορία του και όπου φυλάει όλα του τα χρήματα – εκτός από την ακίνητη περιουσία που διαθέτει σ’ όλα τα γνωστά και άγνωστα μέρη του κόσμου! Μπορεί τα νούμερα της ακριβούς του περιουσίας να ποικίλλουν από ιστορία σε ιστορία σε αρκετά φανταστικοαπιθανικομμύρια αλλά, χοντρικά, καλύπτουν τρία κυβικά στρέμματα του Θησαυροφυλακίου του! Τα αγαπημένα του χόμπι είναι τα καθημερινά μακροβούτια στα λεφτά του, τα οποία περιποιείται σαν να είναι παιδιά του! Σε αντίθεση με τον ανιψιό του, τον αργόσχολο Ντόναλντ, ο Σκρουτζ έχει έμφυτο το αίσθημα της περιπέτειας. Η περιπέτεια και το χιούμορ, άλλωστε, είναι τα δύο στοιχεία που κυριαρχούν σε όλες τις ιστορίες με κεντρικό ήρωα το παπί με το φλογερό ταμπεραμέντο. Έχοντας μόνιμους συντρόφους στα ταξίδια τον ανιψιό του, τον οποίο πληρώνει με το ‘εξωφρενικό’ ποσό των τριών δεκάρων την ώρα, και τα τρία ανιψάκια τους, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη, έχουν γυρίσει όλον τον κόσμο, προς αναζήτηση περιπέτειας και… χαμένων θησαυρών! Ο Καρλ Μπαρκς, μεγάλος λάτρης των ταξιδιών ο ίδιος, είχε έτσι την ευκαιρία να παρουσιάσει και να σκιτσάρει υπαρκτά και φανταστικά μέρη, όπου λάμβαναν χώρα οι ιστορίες του κάθε φορά, πληροφορίες για τα οποία ξεσήκωνε κυρίως μέσα από τα άρθρα και τις φωτογραφίες του περιοδικού ‘National Geographic’. Ένας ήρωας με τόσο περιπετειώδες παρελθόν και με τέτοια αμύθητη περιουσία δε θα μπορούσε βέβαια να μην έχει εχθρούς. Οι Μουργόλυκοι, η απίστευτη συμμορία των ηλίθιων κλεφταράδων της Λιμνούπολης, που το μεγαλύτερό τους όνειρο είναι να αδειάσουν το Θησαυροφυλάκιο, ο Τζον Ρόμπαξ, επιχειρηματικός αντίπαλος του Σκρουτζ και η μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, που ποτέ δεν κουράζεται να προσπαθεί –πάντα ανεπιτυχώς– να κλέψει την πρώτη του δεκάρα, είναι οι κυριότεροι ‘κακοί’ που εμφανίζονται κατά καιρούς στις ιστορίες του θείου Σκρουτζ. Από τη στιγμή που ο Καρλ Μπαρκς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει, μόνιμα πια, τον Σκρουτζ Μακ Ντακ στις ιστορίες του, άρχισε να εμπλουτίζει τη ζωή του με αναφορές σε περιπέτειες που είχε ζήσει ο ήρωάς μας στα νιάτα του. Οι πληροφορίες αυτές ήταν διάσπαρτες στις διάφορες ιστορίες του Μπαρκς, κάνοντας δύσκολο το έργο των πιστών αναγνωστών, που έπρεπε να ανατρέχουν κάθε φορά σε αμέτρητα καρέ, ψάχνοντας λεπτομέρειες για το αγαπημένο τους παπί. Έπρεπε να έρθει ο Ντον Ρόσα, ο σημαντικότερος συνεχιστής του Μπαρκς στον κόσμο των κόμιξ, για να συγκεντρώσει όλες τις μικρές και τις μεγάλες αναφορές του Παπιάνθρωπου σε ένα έργο, που αποτελεί τη Βίβλο όλων των φανατικών θαυμαστών του Σκρουτζ: το έργο «Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ». Στα 12 κεφάλαια αυτού του επικού πραγματικά έργου παρουσιάζονται τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Σκρουτζ από τα παιδικά του χρόνια, στη Σκωτία του 1877, έως και τα Χριστούγεννα του 1947, στη Λιμνούπολη. Ο Ντον Ρόσα χρειάστηκε πολλή μελέτη, πολλή έρευνα και δύο χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του, το οποίο άρχισε να δημοσιεύεται σε συνέχειες το 1994, όμως σίγουρα άξιζε τον κόπο. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη, τη σημαντικότερη και την πληρέστερη βιογραφία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο ελληνικό περιοδικό ‘Κόμιξ’ (τεύχη 100 έως και 111) αλλά κυκλοφορεί και σε ξεχωριστή έκδοση. Ένας πραγματικός θησαυρός για όλους τους θαυμαστές του Σκρουτζ! Σύμφωνα με δηλώσεις του Ντον Ρόσα, ο Σκρουτζ ‘πέθανε’ το 1967 – τη χρονιά δηλαδή που ο δημιουργός του, Καρλ Μπαρκς, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση – σε ηλικία 100 ετών. Φυσικά, τέτοια ιστορία δε γράφτηκε ποτέ, ούτε και θα γίνει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Το πλουσιότερο παπί του κόσμου ζει, και θα συνεχίσει να ζει για πάντα, μέσα από τα πενάκια των ταλαντούχων συνεχιστών του άξιου δημιουργού του. Τα κύρια χαρακτηριστικά του Σκρουτζ είναι τα απίστευτα πλούτη του (είναι μακράν το πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο της Ντίσνεϋ αλλά και ίσως σε όλο τον κόσμο της φαντασίας - μυθοπλασίας) αλλά και η απύθμενη τσιγκουνιά του. Ο θείος Σκρουτζ είναι οξύθυμος στις συναλλαγές του. Δεν διστάζει να κυνηγήσει και να ξυλοφορτώσει όσους προκαλούν την οργή του, ή όσους τολμούν να απειλήσουν την περιουσία του, όπως οι περίφημοι Μουργόλυκοι. Ο Σκρούτζ θα είναι πάντα μια φιγούρα-σύμβολο της αθεράπευτης φιλαργυρίας. Ότι κι αν κάνει αδυνατεί να δραπετεύσει απ’ αυτήν την ταυτότητα. Ακόμη και όταν αποφασίζει να αρνηθεί τον ίδιο του τον εαυτό. "Δεν ήμουν σίγουρος για το πώς ήθελα να διαμορφώσω τον Σκρουτζ… Πόσο τσιγκούνη ή πόσο δύστροπο θα έπρεπε να τον κάνω… Φοβόμουν ότι, αν τον έκανα υπερβολικά καλόκαρδο, θα καταντούσε ανούσιος". - Καρλ Μπαρκς Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ δεν ήταν απλώς ένας στριμμένος γερο-τσιγκούνης, ήταν ένα σκληροτράχηλο παπί που διψούσε για δράση. Η αμύθητη περιουσία του, λοιπόν, καρπός, αν όχι ενθύμιο, μιας ζωής γεμάτης αγώνες και περιπέτειες. Όπως κάθε θρυλικός μεγιστάνας, έτσι και ο Σκρουτζ έχει κάτι από την αίγλη και την σκληρότητα ενός αυτοδημιούργητου, χωρίς όμως να είναι αδίστακτος τυχοδιώκτης, και με το πέρασμα των χρόνων εξελίσσεται σε δύστροπο και ζάπλουτο μαγκούφη. Ο Μπαρκς δεν ακολούθησε προκαθορισμένο σχέδιο για την ανάπτυξη του ήρωά του, όμως ήξερε ότι, αν ήθελε να τον ξαναχρησιμοποιήσει, έπρεπε να του χαρίσει πιο σύνθετη προσωπικότητα. Ο Σκρουτζ παρουσιάστηκε στο Ελληνικό κοινό από πολύ παλιά και είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του περιοδικού Μίκυ Μάους όπως και άλλων περιοδικών της Ντίσνεϋ. Από το 1988 με την κυκλοφορία του περιοδικού ΚΟΜΙΞ το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και με τα κλασσικά αριστουργήματα του Καρλ Μπαρκς αλλά και των διαδόχων του, όπως ο Ντον Ρόσα. Η σειρά επεισοδίων «Ο Βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» αφού δημοσιεύτηκε στο ΚΟΜΙΞ σε συνέχειες, κυκλοφόρησε το 2004 σε έναν τόμο από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα Α.Ε. Το 2006 κυκλοφόρησε και ο συμπληρωματικός τόμος "Τα Xαμένα Eπεισόδια". Επίσης τα κλασσικά αριστουργήματα του Μπαρκς και του Ρόσα με τον Σκρουτζ κυκλοφόρησαν και μέσα από τις σειρές συλλεκτικών τόμων όπως Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney και η Βιβλιοθήκη Κόμιξ. Και το σχετικό link...
  11. «Γεια και χαρά σας, μικροί μου εξερευνητές. Με το βιβλίο αυτό οι ανιψιοί του Ντόναλντ, Χιούι, Λιούι και Ντιούι κατόρθωσαν να ξεμπλέξουν θριαμβευτικά από πολύ επικίνδυνες περιπέτειες». Έτσι αρχίζει το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών, «ευαγγέλιο» για κάθε πρόσκοπο. Μέσα από το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών οι Χιούι, Λιούι και Ντιούι μαθαίνουν τους αναγνώστες να αγαπούν και να σέβονται τη φύση, να υπερασπίζονται τα αδύναμα πλάσματα, να προσέχουν και να παρατηρούν. Τα τρία παπάκια πρωτοεμφανίστηκαν σε κόμικ τον Οκτώβριο του 1937 κι έναν χρόνο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους στη μεγάλη οθόνη, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «τα ανίψια του Ντόναλντ». Τα τρία ανθρωπόμορφα παπάκια είναι τα παιδιά της αδερφής του Ντόναλντ, Ντέλα, η οποία τα έστειλε να μείνουν προσωρινά μαζί του όσο ο πατέρας τους ήταν στο νοσοκομείο, μετά από μια σκανταλιά των τριών αδερφών που του έβαλαν ένα πυροτέχνημα κάτω από την καρέκλα του. Το γιατί έμειναν μόνιμα μαζί του παραμένει μυστήριο, καθώς δεν αναφέρονται ποτέ ξανά οι γονείς τους. Σύμφωνα με μια ολλανδική επετειακή έκδοση, προς τιμήν της 80ης επετείου του Ντόναλντ Ντακ, η Ντέλα είναι μία από τις πρώτες γυναίκες πιλότους η οποία τελικά έγινε αστροναύτης, αφήνοντας τα παιδιά της με τον αδελφό της λίγο πριν φύγει για ένα ταξίδι στο διάστημα. Αν και σκανδαλιάρικα, τα τρία παπάκια είναι πανέξυπνα και πολλές φορές είναι η σωτηρία τόσο του Ντόναλντ όσο και του Σκρουτζ, που μπλέκουν σε περιπέτειες και ξεμπλέκουν μόνο χάρη στην ευφυΐα του Χιούι, του Λιούι και του Ντιούι. Το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών είναι κάτι σαν οδηγός επιβίωσης στη φύση, τον οποίο χρησιμοποιούν τα αξιολάτρευτα ανιψάκια του Ντόναλντ, που επίσης είναι μέλη της Λέσχης Μικρών Εξερευνητών. Σκοπός τους είναι να προστατεύσουν τη φύση και να δώσουν συμβουλές για όσους αγαπούν τη ζωή στην ύπαιθρο. Η σειρά βιβλίων κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ΄70 από τις Εκδόσεις «Ελληνική Παιδεία». Μικροί τόμοι με σκίτσα και ζωγραφιές που περιέχουν συμβουλές για το «πώς να μην χάσετε τα ίχνη σας στο δάσος», «πώς να φτιάξετε μια καλύβα», «πώς να μαγειρέψετε στην εξοχή», πώς να προστατεύσετε ένα πληγωμένο ζώο» ή «πώς να μάθετε τι ώρα είναι χωρίς να έχετε ρολόι». Τα βιβλία περιέχουν και διάφορες γνώσεις όπως για τα σήματα μορς, τους αστερισμούς. τους ναυτικούς κόμπους, την κατασκευή χαρταετού, τις βιταμίνες και πίνακες μετατροπών από μίλια σε χιλιόμετρα, από πόδια σε μέτρα, από ίντσες σε εκατοστά και από γαλόνια σε λίτρα. Και το σχετικό link...
  12. Πέντε απίθανες ανακαλύψεις από τις διάσημες πάπιες της Disney! Τα τελευταία 50 χρόνια, οι περιβόητες πάπιες της Disney έχουν καταφέρει να αλλάξουν τον κόσμο. Ιδού το γιατί: 5. Το Inception ήταν αρχικά ιδέα του Σκρουτζ Μακ Ντακ Μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του Χόλιγουντ, η ταινία Inception εγκαινίασε ευφάνταστες τεχνικές, όπως κοινά όνειρα μέσω κλοπής, ψυχολογική λήθη και αποφυγή του υποσυνείδητου χάρη σε ειδικές τεχνικές. Πανέξυπνα εργαλεία, που χρησιμοποιήθηκαν ωστόσο αρχικά από τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Σε κόμικ του 2002, το μυαλό του Σκρουτζ καταλήφθηκε από τους Μουργόλυκους. Οι τελευταίοι, ως κλέφτες ονείρων, μπήκαν στο μυαλό του Σκρουτζ για να κλέψουν το μυστικό κωδικό του θησαυροφυλακίου του. Κάπως έτσι ξεκινά και το Inception… 4. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ εμπνέει τη συνέχεια του Ιντιάνα Τζόουνς Στην έναρξη της ταινίας Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού, ο Ιντιάνα Τζόουνς εισβάλει σε ένα ναό, κλέβει ένα θησαυρό και κάνει στην άκρη έναν τεράστιο ογκόλιθο. Οι Σπίλμπεργκ και Λούκας εμπνεύστηκαν για τη σκηνή αυτή από δύο διαφορετικά κόμικ με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ έχει αποδεχτεί δημοσίως ότι και ο χαρακτήρας του Ιντιάνα Τζόουνς και ο ογκόλιθος που τον κυνηγά στη συνέχεια προέρχονται ως ιδέα από το κόμικ του 1954 «7 πόλεις της Τσιμπόλα». Στο κόμικ αυτό, οι πάπιες και οι Μουργόλυκοι βρίσκουν ένα ανεκτίμητο είδωλο σε μια υπόγεια ταβέρνα. Το δεύτερο μέρος της ταινίας – η αίθουσα των βελών και οι εχθρικοί αυτόχθονες που κυνηγούν τον Τζόουνς μέσα στη ζούγκλα – αποτελεί έμπνευση από το κόμικ του 1959, Prize of Pizarro. 3. Ο Ντόναλντ Ντακ ανακαλύπτει μέθοδο ανέλκυσης ναυαγίων Δεν είναι όμως μόνο οι ταινίες που έχουν εμπνευστεί από τις περιβόητες πάπιες. Το 1964, ένα φορτηγό πλοίο ανατράπηκε στην ακτή του Κουβέιτ. Το πλοίο ήταν γεμάτο με 5.000 πρόβατα, που πνίγηκαν και άρχισαν να αποσυντίθενται σε κοντινή απόσταση από την πηγή πόσιμων υδάτων του Κουβέιτ. Ο Δανός εφευρέτης Karl Kroyer σχεδίασε μια τεχνική ανέλκυσης ναυαγίων, που περιλάμβανε το γέμισμα του πλοίου με μικρές μπάλες, μέσω ενός σωλήνα. Η συνδυαζόμενη πλευστότητα του σωλήνα και των μπαλών θα επέτρεπε την άνοδο του πλοίου στην επιφάνεια. Χρειάστηκαν 27 εκατ. μπάλες, αλλά τελικά λειτούργησε. Ο Kroyer, όπως είναι κατανοητό θέλησε να κατοχυρώσει την ιδέα. Απευθύνθηκε στις αρμόδιες υπηρεσίες σε Γερμανία, Βρετανία και Δανία. Κι ενώ οι δύο πρώτες χώρες δέχτηκαν το αίτημά του, η τρίτη του είπε πως η ιδέα του ήταν κλεμμένη από τον Ντόναλντ Ντακ! Το 1949, 15 χρόνια πριν τον Kroyer, ο Carl Barks έγραψε την ιστορία «Το βυθισμένο Γιοτ», στο οποίο ο Ντόναλντ Ντακ προσπαθούσε να βρει έναν οικονομικό τρόπο για να ανελκύσει το βυθισμένο πλοίο του θείου του. Η λύση που βρήκε ήταν ένας σωλήνας που θα έφτανε στο πλοίο, γεμάτος με μπάλες του πινγκ πονγκ… 2. Ο Ντόναλντ Ντακ ανακαλύπτει ένα νέο μόριο 20 χρόνια πριν από την επιστήμη Ο Carl Barks και οι πάπιες προσέφεραν τόσα στον επιστημονικό κόσμο, που το πανεπιστήμιο Κορνέλ έδωσε το όνομα του δημιουργού σε έναν αστεροειδή. Είχε προηγηθεί η δημοσίευση σε ένα επιστημονικό περιοδικό για το κόμικ του, που κατά λάθος ανακάλυψε ένα νέο μόριο. Το 1944, σε ένα κόμικ του Ντόναλντ Ντακ, ο τελευταίος χτυπά το κεφάλι του καθώς βοηθά τους ανιψιούς του σε ένα επιστημονικό πείραμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ανακαλύψει το «Duckmite». Ο Barks δεν διέθετε καθόλου γνώσεις φυσικής ή χημείας και θεωρούσε ότι τα έβγαζε όλα από το κεφάλι του. Είκοσι χρόνια αργότερα, έλαβε ένα γράμμα από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, που τον ενημέρωνε ότι ένα επιστημονικό άρθρο με τον τίτλο «Το καθεστώς ιδιοπεριστροφής των καρβενίων», που αποτελούσε το πρώτο που ασχολιόταν με το καρβένιο «μεθυλένιο», το οποίο είχε μόλις ανακαλυφθεί.. Ο Barks είχε αναφερθεί στο μεθυλένιο (CH2) πριν από 20 χρόνια, όταν η επιστήμη δεν είχε καταφέρει να αποδείξει την ύπαρξή του. 1. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ δημιούργησε τα Manga Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ αποτέλεσε μεγάλη πηγή έμπνευσης για τον Osamu Tezuka, γνωστό και ως «πατέρα των Manga». Ο Tezuka δηλώνει πως οφείλει τα πάντα σχετικά με το έργο του στον Σκρουτζ Μακ Ντακ, καθώς όλο το καλλιτεχνικό τους στιλ – όπως τα υπερβολικά μεγάλα, χαριτωμένα μάτια και τα μικρά στόματα – αποτελούν ακόμη καθοριστικές βάσεις του ιαπωνικού animation. Το έργο του αποτέλεσε τη βάση για όλα τα manga, και ο Tezuka έχει επιβεβαιώσει πως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το έργο του. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.