Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'μαμούθ κόμιξ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ξεκινάω λοιπόν το topic αυτό για τη ΜΑΜΟΥΘ του 2024. Λέτε να δούμε καμιά έκπληξη φέτος και να έχουμε πάνω από τρεις νέες εκδόσεις(και καλή χρονιά )
  2. Ιστορικά κόμικς, βιογραφίες, έμπνευση από τη λογοτεχνία, ακόμα και καινούργιος Αστερίξ. Zorμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιότατη, Soloup (εκδ. Διόπτρα): Επειδή η επαναφήγηση του Έλληνα κομίστα αφαιρεί τα στερεότυπα που βαραίνουν την πλάτη του εμβληματικού ήρωα. Κάτω ο Χίτλερ! Ή γιατί ο Καρλ δεν ήθελε να γίνει ποδηλάτης, Γιόκεν Βόιτ (εκδ. Ποταμός): Για την ελπίδα που δίνει μια νεανική ιστορία θάρρους ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Κόλαση του Δάντη, Πολ και Γκαετάν Μπριζί (εκδ. Οξύ): Γιατί είναι σημαντικό τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας να παίρνουν νέα πνοή, διατηρώντας την αρχική – μεσαιωνική – τους ατμόσφαιρα. Ο κόσμος της σοφίας, Νικομπί & Βενσάν Ζαμπού (εκδ. Μεταίχμιο-Αλεξάνδρεια): Για να ταξιδέψετε στον κόσμο της φιλοσοφίας, όπως τον αφηγήθηκε ο Γιοστέιν Γκάαρντερ, και τον συστήνουν ξανά με τον δικό τους τρόπο δύο κορυφαίοι δημιουργοί των ευρωπαϊκών κόμικς. Κοντά στις ράγιες, Στέλλα Στεργίου & Γεωργία Ζάχαρη (εκδ. Μεταίχμιο): Επειδή οι δύο ταλαντούχες εικονογράφοι μεταφέρουν με μεράκι και φροντίδα άλλο ένα πολυαγαπημένο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη. Καπετάν Μιχάλης, Παναγιώτης Πανταζής (εκδ. Διόπτρα): Για να γνωρίσετε το πλέον επικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από το συναρπαστικό πενάκι του Pan Pan. Ερντογάν: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου, Τσαν Ντουντάρ (εκδ. Anubis): Επειδή δεν συναντάμε συχνά μια τόσο πειστική βιογραφία από έναν πολέμιο του βιογραφούμενου προσώπου. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, Φρεντ Φόρντχαμ (εκδ. Οξύ): Γιατί η προσέγγιση θυμίζει Blade Runner, αναδεικνύοντας τις προφητικές σκέψεις του Άλντους Χάξλεϊ. Αστερίξ: Η λευκή ίριδα, Ντιντιέ Κονράν & Φαμπκαρό (εκδ. Μαμούθ κόμιξ): Επειδή σατιρίζει σύγχρονα φαινόμενα τόσο επιτυχημένα, ώστε οι Γκοσινί και Ουντερζό θα ήταν περήφανοι. Το Ινκάλ, Moebius & Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι (εκδ. Anubis): Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν υπάρχει ένα graphic novel εκεί έξω που άλλαξε την ποπ κουλτούρα, τότε είναι αυτό. Και το σχετικό link...
  3. Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία έργα της 9ης Τέχνης, «Το Ινκάλ» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis και μας εισάγει εκ νέου στον επικό κόσμο των Jodorowsky και Moebius. Ήδη από τις υπογραφές των δημιουργών στο εξώφυλλο, ο αναγνώστης προδιαθέτεται με προσδοκίες για ένα ανάγνωσμα με ισχυρό καλλιτεχνικό αντίκτυπο. Άλλωστε, τόσο ο Alejandro Jodorowsky όσο και ο Moebius – κατά κόσμον Jean Giraud – έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της Τέχνης, ωθώντας τη διαρκώς σε νέα καλλιτεχνικά, εικαστικά και αφηγηματικά μονοπάτια, εφευρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσουν τις πρωτοποριακές ιδέες τους και τολμώντας να παρουσιάσουν και να εξερευνήσουν το νέο, το άγνωστο. Αφετηρία για τη δημιουργία του «Ινκάλ» στάθηκε η απόπειρα του Jodorowsky να μεταφέρει το 1974 στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο επικής επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Frank Hebert, «Dune» (1965). Στο ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013 με τίτλο «Jodorowsky ’s Dune», παρουσιάζεται λεπτομερώς η μεγαλεπήβολη πρόταση του Γάλλοχιλιανού δημιουργού: μεταξύ του καστ συγκαταλέγονταν ονόματα όπως ο Salvador Dalí, ο Orson Welles, ο Mick Jagger και η Amanda Lear, ενώ τη μουσική επρόκειτο να επιμεληθούν τα συγκροτήματα Pink Floyd και Magma. Η απύθμενη έμπνευση του Jodorowsky ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο, για να ολοκληρωθεί τελικά μία δεκαετία αργότερα, όταν το 1984 κυκλοφόρησε τελικά η ταινία σε σκηνοθεσία David Lynch. Η απαγορευτική διάρκεια της ταινίας, η οποία υπολογιζόταν σε 10 με 14 ώρες, καθώς και ο απαιτητικός προϋπολογισμός (μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε 100.000 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχει) λειτούργησαν ανασταλτικά για την παραγωγή μιας ταινίας, η οποία θα άφηνε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου – άλλωστε, το κατάφερε και χωρίς να ολοκληρωθεί. Το υλικό αναφοράς, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα σχέδια του Moebius για ένα στόριμπορντ τριών χιλιάδων σελίδων, επηρέασε τελικά την παραγωγή πολλών μεταγενέστερων κινηματογραφικών παραγωγών επιστημονικής φαντασίας, μεταξύ των οποίων οι σειρές ταινιών «Star Wars», «Terminator» και «Alien». Στην παραγωγή του Alien άλλωστε εργάστηκε σχεδόν σύσσωμη η ομάδα του Jodorowsky, όταν πλέον το όνειρό του για τη μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου είχε καταρρεύσει. Το υλικό όμως υπήρχε. Το ίδιο και η ανάγκη των καλλιτεχνών να επινοήσουν έναν πρωτότυπο φανταστικό κόσμο και να τον εξερευνήσουν σε βάθος, σε μία διαστημική οδύσσεια γεμάτη επιστημονική φαντασία και τεχνολογία, πολιτική ίντριγκα και συνωμοσίες, μυστικιστικές και ψυχεδελικές εσωτερικές αναζητήσεις, δράση, έρωτα, σάτιρα. Κι έτσι γεννήθηκε «Το Ινκάλ». Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Métal Hurlant» το 1980, η ιστορία δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και ολοκληρώθηκε το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό «Μικρό Παρά Πέντε» τη δεκαετία του ’80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, ακολουθώντας την επίσημη διαίρεση σε κεφάλαια της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoides Associes. Η έκδοση της Anubis, «Το Ινκάλ – Μέρος Πρώτο» παρουσιάζει τα τρία κεφάλαια, συστήνοντάς μας σε αυτό το διαγαλαξιακό έπος απ’ την αρχή. Ο Τζον Ντιφούλ, ένας ντετέκτιβ κλάσης «Ρ» σε έναν εκφυλισμένο, δυστοπικό κόσμο, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο μυστικιστικό τεχνούργημα που ονομάζεται «Ινκάλ». Οι περιπέτειες του Ντιφούλ θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον μεγαλύτερο πολεμιστή του γαλαξία, τον Μεταβαρόνο, αλλά και αντιμέτωπο με τις φοβερές δυνάμεις του Τεχνοποντίφικα. Αυτές οι αναμετρήσεις είναι λίγες από τις πολλές που συνθέτουν μια ιστορία κωμικών και κοσμικών διαστάσεων, όπου ο Ντιφούλ θα χρειαστεί να παλέψει όχι μόνο για τη δική του επιβίωση αλλά και για εκείνη ολόκληρου του σύμπαντος. Οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ηρωικό και ηθικό στερεότυπο του «εκλεχτού» που συναντάται σε αυτού του είδους τις επικές αφηγήσεις, χαρακτηρίζονται από μία εκ πρώτης όψεως αφαιρετική, συνειρμική πορεία, δίχως να γίνεται αντιληπτό το διακύβευμα και ο ρόλος του Τζον σε αυτό. Βουτηγμένος στα πάθη, στις εξαρτήσεις και στην… ανεμελιά, ο Τζον δείχνει με κάθε ευκαιρία πόσο δειλός και φυγόπονος είναι, αναζητώντας βοήθεια για να ξεπεράσει τις διαρκείς προκλήσεις που εμφανίζονται στο διάβα του από τρίτους ή από το Ινκάλ, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο στην αλλόκοτη και συνάμα σαγηνευτική ιστορία των δύο τεράστιων καλλιτεχνών. Εκτός από την κεντρική ιστορία, η οποία θα ολοκληρωθεί με τον δεύτερο τόμο, «Το Ινκάλ» πλαισιώνεται από τις ιστορίες «Πριν το Ινκάλ» (Jodorowsky – Zoran Janjetov), «Μετά το Ινκάλ» (Jodorowsky – Moebius) και «Το Τελευταίο Ινκάλ» (Jodorowsky – José Ladrönn), καθώς και μερικές spin-off σειρές μεταξύ των οποίων «Το Έπος των Μεταβαρόνων», το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσω του περιοδικού «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Νέες εκδόσεις Εκτός από το «Ινκάλ», του οποίου ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Anubis επανακυκλοφορούν τα εμβληματικά κόμικς «V for Vendetta» των Alan Moore και David Lloyd και «Joker» του Brian Azzarello, αλλά και η ολόφρεσκη ιστορία «Spider-Men» του Brian Michael Bendis και της Sara Pichelli, όπου ο κλασικός, φιλικός Σπάιντερ-Μαν της γειτονιάς Πίτερ Πάρκερ συναντάται με τη νέα, Ultimate εκδοχή του, την οποία ενσαρκώνει ο νεαρός Μάιλς Μοράλες. Και το σχετικό link...
  4. Ο Ασντέ, ο Γάλλος σχεδιαστής του αγαπημένου καουμπόη, μιλάει στην «Κ». Όταν στο τέλος της συνέντευξής μας ο Ασντέ, ο σχεδιαστής και συν-σεναριογράφος του Λούκυ Λουκ εδώ και είκοσι χρόνια, πρότεινε ευγενικά να μου αφιερώσει ένα μικρό σκίτσο με τον φτωχό και μόνο καουμπόη, η αντίδρασή μου δεν ήταν ακριβώς ενήλικη: αφού ψέλλισα ένα τρεμάμενο «ευχαριστώ» και περίμενα να ολοκληρωθεί το σχέδιο, το παρέλαβα δήθεν ψύχραιμα, ευχαρίστησα τον δημιουργό του και έπειτα απομακρύνθηκα κοιτώντας το άναυδος. Ήταν λες και εκείνος ο αγαπημένος ήρωας, χάρτινος, αλλά τόσο αγαπημένος, βρισκόταν εκεί και χαμογελούσε γενναιόδωρα μόνο σε εμένα, όπως ένας παλιός, λίγο πιο έμπειρος φίλος. Την ίδια αποκλειστικότητα βίωναν πιθανότατα πολλοί ακόμη. Εκείνη η συνέντευξη, στο πλαίσιο του πρόσφατου 7ου The Comic Con στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε με τον Ασντέ να δηλώνει πόσο εντυπωσιάζεται κάθε φορά από τη δημοφιλία του ήρωα που σχεδιάζει. «Όλοι τον γνωρίζουν», έλεγε με θαυμασμό, «είτε βρίσκομαι στις σκανδιναβικές χώρες είτε στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα ή στην Κίνα. Για μένα, είναι πάντα μαγικό». Οι απαρχές αυτής της μαγείας εντοπίζονται ίσως δεκαετίες πριν, όταν ο 61χρονος σήμερα Γάλλος κομίστας συνεργάστηκε με τον «πατέρα» του Λούκυ Λουκ, τον σπουδαίο Μορίς, σε μια σειρά ιστοριών του Ραντανπλάν (ως γνωστόν, «το πιο χαζό σκυλί στο σύμπαν»). Όταν ο Μορίς πέθανε το 2001, η χήρα του, κατά παραγγελία του Βέλγου δημιουργού, ζήτησε από τον Ασντέ να συνεχίσει το έργο του. «Βίωσα ταυτόχρονα μεγάλη τιμή και τον απόλυτο εφιάλτη!» θυμάται γελώντας τρανταχτά ο Γάλλος. Καθόλου παράξενο: ένα εμβληματικό κόμικς θα συνεχιζόταν από το πενάκι του. Να όμως που ο Ασντέ (του οποίου το παρατσούκλι προέκυψε από τη γαλλική προφορά των αρχικών του ονόματός του, Hervé Darmenton) έφτασε να έχει συνυπογράψει, μαζί με σεναριογράφους όπως ο Λορέντ Γκερά και εσχάτως ο Ζιλ, περί τα δέκα επιτυχημένα τεύχη, χώρια το spin off «Λούκυ Κιντ» (στα ελληνικά από τη Μαμούθ Κόμιξ). Πλέον νιώθει να ανήκει στο σύμπαν του Λούκυ Λουκ. «Και μετά από εμένα», προσθέτει σοβαρά αυτή τη φορά, «θα συνεχίσει κάποιος άλλος. Ο Λούκυ Λουκ είναι αθάνατος». Ο Λούκυ Λουκ είναι βέβαια και γενναίος, ατάραχος, δίκαιος και επινοητικός, ανίκητος στο σημάδι και αξιοποιεί τις ικανότητές του για να κυνηγήσει τους Ντάλτον, για να αναλάβει μαζί με την Ντόλυ κάποια αποστολή στις εσχατιές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.ά. Οι ιστορίες του αποτίουν φόρο τιμής και ταυτόχρονα παρωδούν τα γουέστερν και αν τα βασικά συστατικά τους παραμένουν σταθερά, δεν ισχύει το ίδιο για τα δευτερεύοντα. «Στην αρχή υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί», εξηγεί ο Γάλλος κομίστας. «Πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό. Θέλησα λοιπόν να παρουσιάσω βήμα βήμα ένα χαρακτήρα πιο σύνθετο. Με όρους γουέστερν, ο Λούκυ Λουκ δεν ήταν Τζον Γουέιν αλλά Τζέιμς Στιούαρτ, και τώρα είναι σαν τη σειρά “Deadwood”. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι καινούργια. Ή μάλλον, ενώ και στον 19ο αιώνα υπήρχαν θέματα δικαιοσύνης, ρατσισμού, ανισοτήτων, οικονομικά και άλλα, τώρα τα προσεγγίζουμε για να φωτίσουμε τη δική μας εποχή». Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον «Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον» του 2008. Ο Λούκυ Λουκ συνοδεύει τον υποψήφιο πρόεδρο Ράδερφορντ Χέιζ στην προεκλογική του εκστρατεία και στο ταξίδι τους συναντούν μαύρους μουσικούς που κινδυνεύουν με λιντσάρισμα από μια οργάνωση με άσπρες κουκούλες, Kινέζους εργάτες που διεκδικούν σεβασμό στις… διατροφικές τους συνήθειες και έναν διεφθαρμένο πολιτικό αντίπαλο, φτυστό ο Τζορτζ Μπους. «Καμιά φορά, αυτή η λοξή οδός είναι ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις ένα ευθύ μήνυμα», λέει ο Ασντέ κάνοντας μια πλάγια κίνηση με το χέρι του, για να εικονοποιήσει αυτή την παλιά παράδοση των cameo, που τόσο διασκεδαστικά αξιοποιούσε ο Μορίς και ο σημαντικότερος σεναριογράφος του, ο τρομερός Ρενέ Γκοσινί. «Κάποιοι αναγνώστες το βρίσκουν πολύ αστείο», συνεχίζει ο Ασντέ ξεκαρδισμένος, «αλλά εμείς το κάναμε και γιατί δεν γουστάραμε καθόλου τον Μπους!». Ο κομίστας Ερβέ Νταρμεντόν, γνωστός ως Ασντέ. Μια άλλη παράδοση είναι οι πινακίδες στις εισόδους πόλεων, χωριών ή αγροκτημάτων, που συμπυκνώνουν τη φιλοσοφία των κατοίκων και των ιδιοκτητών τους. «Ξένε, εμείς δεν είμαστε τόσο γρήγοροι, όμως οι σφαίρες μας είναι», διάβαζε όποιος έφτανε στο Ποκοπόκο Πουέμπλο «Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους». «Θα φυτέψω δέντρα σε αυτή τη γη και μολύβι σε όποιον την πατήσει», έγραφε ο Πίστολ Πιτ έξω από το χωράφι του «Προς την Οκλαχόμα». Στον «Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον», η πινακίδα στην είσοδο του Τέξας γράφει: «Έχουμε πετρέλαιο, αγελάδες, τράπεζες και καθόλου χιούμορ». Ο Ασντέ γελάει με τα παραδείγματα και εξηγεί: «Ναι, είναι μια παράδοση. Οι αναγνώστες χρειάζονται κάποιες σταθερές αναφορές – είναι πολύ σημαντικό. Τρεις γενιές διαβάζουν Λούκυ Λουκ και έρχεται η τέταρτη. Παππούδες και πατεράδες μεταφέρουν τις ιστορίες του στα παιδιά τους. Παράλληλα βέβαια, τους εξηγούν και γιατί ο Λούκυ Λουκ σταμάτησε να καπνίζει ή γιατί δεν χρησιμοποιεί το όπλο του για ψύλλου πήδημα». Ενώ πάντως ο καουμπόης έκοψε το τσιγάρο στη δεκαετία του ’80 για να αρέσει στο αμερικανικό κοινό, ο Ασντέ σήμερα θεωρεί ότι η «woke culture» είναι απλώς κάτι «ηλίθιο». Κάποτε του είπαν ότι δεν μπορεί να σχεδιάζει μαύρους, γιατί δεν είναι και ο ίδιος μαύρος. «Αν συνεχίσουμε έτσι», σχολιάζει, «τότε καθένας θα περιορίζεται στην ταυτότητά του και κανείς δεν θα μιλάει σε κανέναν». Το τελευταίο τεύχος του Λούκυ Λουκ «L’ Arche de Rantanplan» (Η κιβωτός του Ραντανπλάν) καταπιάνεται με τα δικαιώματα των ζώων. Ο Γάλλος κομίστας δεν αφηγείται όλη την ιστορία. Σημειώνει όμως ότι υπάρχει ένας βίγκαν ντεσπεράντο με το όνομα «Κινόα Μπομπ», ότι στο φινάλε «όλα είναι τέλεια όπως πάντα», ενώ υπογραμμίζει και τη διαχρονική ανεξιθρησκία του Λούκυ Λουκ. «Με τον σεβασμό του, μπορεί να βγάλει το καλύτερο στοιχείο από τον καθένα», λέει ο Ασντέ λίγο πριν προτείνει να μου αφιερώσει εκείνο το σκίτσο. «Σε όλους μπορεί να βρει κάτι καλό. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει ακόμη και για τον Τζο Ντάλτον». Και το σχετικό link...
  5. «Επειδή ο Τεντέν συγχωνεύει δυο αντίθετες όψεις στην προσωπικότητά του, την εφηβεία και την ενηλικίωση, είναι ένας συμφιλιωτικός μύθος. Ρόλος του είναι να συνενώσει δυο γενιές με τα δεσμά της εμπιστοσύνης η οποία χάθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου 1914-18 στην Ευρώπη. […] Χωρίς λοιπόν να το έχει αποφασίσει σαφώς, ο Hergé σφυρηλάτησε έναν καινούργιο μύθο, χαρακτηριστικό του 20ού αιώνα, τον οποίο ονοματίζω υπερπαιδί». Αυτά είχε γράψει για τον Τεντέν ο Ελληνογάλλος Ζαν-Μαρί Αποστολίδης (Jean-Marie Apostolidès) στο μοναδικό του δοκίμιο που βρίσκεται μεταφρασμένο στα ελληνικά «Τεντέν και ο Μύθος του Υπερπαιδιού» (εκδ. Μαμούθκομιξ, μετάφραση Δημήτρης Καραγιάννης). Ο Αποστολίδης, που πέθανε στις 24 Μαρτίου σε ηλικία 79 χρόνων, ήταν ένας πολυγραφότατος πανεπιστημιακός, δοκιμιογράφος, μελετητής του Γκι Ντεμπόρ και των καταστασιακών, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ο μελετητής με ρίζες από τη Μικρά Ασία ήταν από τους πρώτους ακαδημαϊκούς που ασχολήθηκαν συστηματικά με τα κόμικς του Hergé. Μέσα σε τέσσερα βιβλία του, ανέλυσε τη σημασία του Τεντέν αλλά και του ίδιου του Hergé για την κουλτούρα του 20ού αιώνα. Εκτός από τα δοκίμιά του, ο Αποστολίδης άγγιξε σε ακόμα πιο πρακτικό πεδίο την 9η Τέχνη, γράφοντας το σενάριο του κόμικς «Konoshiko» σε σχέδιο Luc Giard. Τώρα πια, ο μεγάλος «Τεντενολόγος» έφυγε και άφησε παρακαταθήκη ανάμεσα στα έργα του, τα δοκίμια και την αγάπη του για το «υπερπαιδί» Τεντέν. Και το σχετικό link...
  6. constantinople

    ΟΙ XII ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ

    Η ταινία ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ είχε βγει στους κινηματογράφους στις 20/10/1976. Για να γιορτάσει την 40η επέτειο της ταινίας, ο Albert Uderzo δημιούργησε ένα νέο άλμπουμ στο στυλ του "Πως ο Οβελίξ έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός" το οποίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 19/10/2016. Επιβλέποντας προσωπικά τη μελέτη πάνω από 1000 σχεδίων και γραφικών μοντέλων που δημιουργήθηκαν για την ταινία, ο Uderzo συνέθεσε πάνω από 40 μοναδικές εικόνες που αντιπροσωπεύουν σκηνές της ταινίας (κάποιες από αυτές βλέπετε κατωτέρω) και οι οποίες εμφανίζονται ολοσέλιδες στο νέο άλμπουμ, συνοδεία κειμένου που εξιστορεί την πλοκή της ταινίας. Επιπλέον "ξεσκόνισε" τα πινέλα του και σχεδίασε ένα νέο εξώφυλλο γι'αυτή την επετειακή έκδοση! Η έκδοση είναι εντυπωσιακά πολυτελής, χοντρό γυαλιστερό εξώφυλλο και γυαλιστερές σελίδες στο εσωτερικό. Με τις 84 σελίδες του, τα €9.80 που στοιχίζει πραγματικά τα κρατάς στο χέρι σου! Παραθέτω τα δείγματα από την γαλλική έκδοση, γιατί πραγματικά λυπάμαι να ανοίξω διάπλατα αυτό το κόσμημα στο σκάνερ μου και να το τσαλακώσω: Όπως μπορείτε να δείτε, οι πάμπολλες δισέλιδες συνθέσεις που περιέχει είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Καμιά σχέση με την προηγούμενη έκδοση του 1976 που περιείχε θολές εικόνες φωτογραφημένες από την ταινία. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω είναι ότι δεν περιέχει το παράρτημα με τα προσχέδια της Γαλλικής έκδοσης: Μικρό το κακό όμως, εφόσον η ομορφιά των ολοκληρωμένων συνθέσεων είναι όλη εδώ (εξάλλου θα ανέβαινε και η τιμή αν είχαμε περισσότερες σελίδες). Για τους λάτρεις του Asterix, συνιστάται ανεπιφύλακτα!
  7. Θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως ο πρύτανης των εκδόσεων κόμιξ στην Ελλάδα. Είναι ο Γιώργος Τσίτσοβιτς, εκδότης της Μαμούθ Κόμιξ και μιλάει στο topontiki.gr για τα ζητήματα, τις προοπτικές και τα δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο συγκεκριμένος κλάδος στην Ελλάδα. Κύριε Τσίτσοβιτς, θέλω να ρωτήσω εάν ο κλάδος των κόμιξ στην Ελλάδα έχει μέλλον; Πιστεύω ότι έχει μέλλον. Υπάρχει μια σχετική κίνηση και ένα σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον.Το μεγάλο πρόβλημα εστιάζεται κυρίως στα σημεία πώλησης. Τα μνημόνια και όσα αυτά επέφεραν δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα στα περίπτερα και τα βιβλιοπωλεία με αποτέλεσμα να στερούμαστε σημαντικών σημείων πώλησης. Τα νέα παιδιά, η νέα γενιά αγαπάει τα περιοδικά κόμιξ; Περισσότερο τα αγαπάνε οι μεγαλύτερες ηλικίες και ιδιαίτερα οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες. Αυτοί που μεγάλωσαν δηλαδή με κόμιξ. Αυτοί ως γονείς παίρνουν τα παιδιά τους από το χέρι και προσπαθούν να τους μάθουν την γοητεία του να ξεφυλλίζεις ένα φρεσκοτυπωμένο περιοδικό γεμάτο με τις περιπέτειες των αγαπημένων σου ηρώων. Δεν γίνονται και εκθέσεις πια λόγω της πανδημίας, ωστόσο σε παλαιότερες εκθέσεις ήταν συνηθισμένο να βλέπεις τους γονείς να κρατάνε τα παιδιά από το χέρι και να χαζεύουν μαζί ένα τεύχος Αστερίξ ή Ιζνογκούντ για παράδειγμα. Κυρίως πουλάνε οι γνωστοί κλασσικοί ήρωες όπως ο Αστερίξ ή ο Λούκυ Λουκ ή υπάρχει ενδιαφέρον για άλλους λιγότερο γνωστούς; Oι πιο γνωστοί ήρωες έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Ωστόσο το αναγνωστικό κοινό είναι ανοιχτό και σε νέες προτάσεις. Είναι πρόθυμο να γνωρίσει και νέους ήρωες και να μοιραστεί μαζί τους εμπειρίες και ιστορίες. Υπάρχει επίσης και υλικό παλαιών ηρώων που δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Εμείς ήμασταν έτοιμοι πριν την πανδημία να κυκλοφορήσουμε αδημοσίευτες στην Ελλάδα ιστορίες του Ιζνογκούντ. Ωστόσο μας πρόλαβε ο κορωνοϊός και το αφήσαμε για αργότερα. Εσάς προσωπικά ο αγαπημένος ήρωας ποιος είναι; Εγώ έχω αδυναμία στον Λούκυ Λουκ. Είναι ο ήρωας που αγαπάω περισσότερο. Τα σενάρια του έχουν ιστορικό υπόβαθρο, παράγουν χιούμορ. Υπάρχουν σταθεροί χαρακτήρες που εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και οι υποθέσεις είναι πάντα ενδιαφέρουσες. Βέβαια είναι παράξενο που τα λέω αυτά αυτή την εποχή, που τα έργα γουέστερν έχουν σχεδόν πεθάνει, που δεν έχουν την απήχηση που είχαν. Με αφορμή τον Αστερίξ που έχει αλλάξει πια πνευματικούς γονείς – γράφεται και σχεδιάζεται από άλλους και όχι από τους Ουντερζό και Γκοσκινί – θέλω να κάνω την εξής ερώτηση: Πιστεύετε ότι ο δημιουργός παρασέρνει τον ήρωα και τον πλάθει στα πρότυπά του ή ο ήρωας καθορίζει και τον δημιουργό; Πιστεύω ότι ο δημιουργός μπορεί να βάλει τις δικές του προσωπικές του πινελιές, ωστόσο δεν μπορεί να ξεφύγει από το βασικό πλαίσιο που κινείται ο ήρωας. Στον Αστερίξ βλέπουμε ότι έχουν προστεθεί ορισμένα μοντέρνα χαρακτηριστικά, υπάρχουν πολιτικά υπονοούμενα, υπάρχουν παρεμβάσεις που κάνουν το κόμιξ πιο political correct στην εποχή μας. Δεν ξέρω εάν αυτά θα έχουν και τι απήχηση. Ωστόσο το αντιστασιακό χωριό με τους χαρακτήρες και το ταμπεραμέντο των ηρώων δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει. Άλλο παράδειγμα είναι ο Λούκυ Λουκ. Στις τελευταίες περιπέτειες σταμάτησε να καπνίζει. Περνάει ένα πολύ ωραίο μήνυμα. Αυτή η αλλαγή δεν επηρεάζει σε τίποτα την ποιότητα των ιστοριών ή τον χαρακτήρα του ήρωα. Μην ξεχνάμε ότι οι χάρτινοι ήρωες είναι «ζωντανοί». Εξελίσσονται, προσαρμόζονται. Υπάρχει, τέλος, ένας ήρωας που έχετε ζηλέψει; Που θα θέλατε να έχετε τα δικαιώματα και να εκδίδετε τις περιπέτειες του; Ναι, ο Σνούπυ, ο Τσάρλι Μπράουν και όλη αυτή την παλιοπαρέα. Ο Αστερίξ ξανάρχεται Η ναυαρχίδα των εκδόσεων της Μαμούθ Κόμιξ είναι ως γνωστόν ο Αστερίξ και οι υπολοιποι Γαλάτες ήρωες. Το 38ο κόμικ της διάσημης γαλλικής σειράς έχει τίτλο «Η κόρη του Βερσινζετορίξ» και έχει κυκλοφορήσει. Ο πατέρας της Αδρεναλίνης, Βερσινζετορίξ, ένας αρχηγός των Γαλατών και πλέον αιχμάλωτος του Καίσαρα δίνει εντολή σε δύο στρατιώτες του να την προφυλάξουν από τους Ρωμαίους. Την ίδια ώρα, την έφηβη με την κοτσίδα και τον οξύθυμο και επαναστατικό χαρακτήρα παρακολουθεί ένας προδότης ο οποίος θέλει να βάλει στο χέρι το πολύτιμο περιδέραιο που φορά στο λαιμό και να την παραδώσει στον Ιούλιο Καίσαρα. Η Αδρεναλίνη καταλήγει στο ελεύθερο χωριό του Αστερίξ, ο οποίος μαζί με τον Οβελίξ αναλαμβάνει να την προστατεύσει από τους Ρωμαίους. Έρχεται και άλλη περιπέτεια Όπως αποκάλυψε ο Γάλλος σκιτσογράφος Ζαν-Ιβ Φερί που μαζί με τον εικονογράφο Ντιντιέ Κονράντ συνεχίζουν να δίνουν ζωή τα τελευταία χρόνια στο γαλατικό χωριό, στις 21 Οκτωβρίου 2021 θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος με τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του. Το 39ο βιβλίο θα σηματοδοτήσει την πέμπτη ιστορία που υπογράφει το καλλιτεχνικό δίδυμο από το 2013, οπότε ανέλαβαν τις τύχες του διάσημου κόμικ. «Μπορώ να πω ότι αυτό είναι ένα άλμπουμ-ταξίδι αφού η τελευταία περιπέτεια έλαβε χώρα στο χωριό και στα πέριξ του. Οι Αστερίξ και Οβελίξ θα φύγουν για έναν προορισμό όπου δεν έχουν ξαναταξιδέψει. Είναι κάτι, ξέρετε, που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, επειδή οι δυο τους έχουν ήδη επισκεφτεί πολλές χώρες, από την Ιταλία και την Ελλάδα, έως την Ινδία και την Αμερική. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή η χώρα δεν υπάρχει σήμερα ως έχει. Αυτό το ταξίδι θα είναι μια ευκαιρία για να αλλάξει ελαφρώς η αφήγηση. Κάθε άλμπουμ είναι ένα μικρό βήμα για να φέρει κάτι νέο», ανέφερε ο Φερί μιλώντας στην εβδομαδιαία γαλλική εφημερίδα «Le Journal du Dimanche». Και το σχετικό link...
  8. Στην τελευταία του ιστορία ο Λούκι Λουκ επιχειρεί να αποκαταστήσει τη θέση των μαύρων χαρακτήρων στην ιστορία των γαλλοβελγικών κόμικς. Πριν από μερικά χρόνια ο Ζιλιέν Μπερζό, αφού είχε κλείσει έναν σύντομο επαγγελματικό κύκλο ως καθηγητής κινεζικής ιστορίας στο Παρίσι και είχε ξεκινήσει να δημοσιεύει ως σκιτσογράφος τις ιστορίες του στον γαλλικό Τύπο, έλαβε μία από τις πιο τιμητικές προτάσεις: να αναβιώσει το κλασικό κόμικ του Λούκι Λουκ. Το τρίτο του άλμπουμ, το οποίο υπογράφει ως Jul, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2019 στη Γαλλία με τίτλο «Un Cow-Boy dans le coton». Πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά και στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2020 με τίτλο «Μπελάδες στις φυτείες» από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ. Ο μοναχικός καουμπόι, χάρη στον νέο δημιουργό του, αποδίδει δικαιοσύνη στην κοινότητα των μαύρων αποκαθιστώντας τη θέση τους στην ιστορία των γαλλοβελγικών κόμικς. Ο Jul υπογράφει το «Μπελάδες στις φυτείες» παρουσιάζοντας στο εξώφυλλο – για πρώτη φορά ανάμεσα στα συνολικά 80 άλμπουμ Λούκι Λουκ – τον μαύρο συμπρωταγωνιστή του. Στη δική του ιστορία ο Λούκι Λουκ βρίσκεται απροσδόκητα ιδιοκτήτης μιας φυτείας βαμβακιού στη Λουιζιάνα. Οι προοδευτικές του απόψεις όμως τον φέρνουν αντιμέτωπο με τις συνήθειες των ντόπιων γαιοκτημόνων και της Κου Κλουξ Κλαν. Για να καταφέρει να ξεφύγει βρίσκει βοήθεια από τον μαύρο ομοσπονδιακό αστυνομικό, τον οποίο ο Jul τοποθετεί στην ιστορία ισότιμα με τον Λούκι Λουκ. Είναι υπαρκτό πρόσωπο, ο Μπας Ριβς, ο πρώτος μαύρος βοηθός σερίφη που υπηρέτησε τον νόμο στα δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Σε όλες τις προηγούμενες ιστορίες του καουμπόι οι χαρακτήρες των μαύρων είχαν εμφανιστεί μόνο στο άλμπουμ «En Remontant le Mississippi» (στα ελληνικά «Η κούρσα του Μισισιπή»), το 1961. Οι δημιουργοί του Λούκι Λουκ, Μορίς και Γκοσινί, τους είχαν απεικονίσει ακολουθώντας ρατσιστικά στερεότυπα. Αντιδράσεις Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε την εποχή που στη Γαλλία γινόταν έντονη συζήτηση για τη φυλή, την αστυνομική βία και την αποικιοκρατία, καθώς τμήματα του γαλλικού κατεστημένου επέκριναν το φυλετικό ζήτημα θεωρώντας ότι αποτελεί αμερικανική επίδραση. Και η προσπάθεια του Jul για μια αποαποικιοποίηση της ιστορίας του Λούκι Λουκ προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις. Μπας Ριβς Το δεξιάς ιδεολογίας περιοδικό «L' Incorrect» κατηγόρησε το νέο άλμπουμ ότι «εκπορνεύει τον μοναχικό καουμπόι με τις εμμονές του παρόντος» και μετατρέπει μία από τις σημαντικότερες φιγούρες των γαλλοβελγικών κόμικς και της παιδικής φαντασίας σε μια φιγούρα «τόσο φουσκωμένη με προοδευτικό δόγμα όσο μια σειρά του Netflix». Το έντυπο «Valeurs Actuelles», προσκείμενο στην πολιτική του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, παραπονέθηκε ότι οι λευκοί χαρακτήρες του βιβλίου ήταν «τραγελαφικά άσχημοι» και απεικονίζονταν να υποφέρουν από «χυδαία ηλιθιότητα και κακία». Ωστόσο το «Un Cow-Boy dans le coton» συγκέντρωσε ευνοϊκές κριτικές και ήταν το κόμικ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του περασμένου έτους – πουλώντας σχεδόν μισό εκατομμύριο αντίτυπα, επισημαίνουν οι «New York Times». Ενώ ορισμένοι εξέχοντες μαύροι Γάλλοι το επαίνεσαν ως σημαντική πολιτιστική στιγμή. Αμαρτίες του παρελθόντος Αξίζει να επισημάνουμε το εξής: στα κόμικς της γαλλοβελγικής σχολής δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι μαύροι έχουν την ίδια σωματική διάπλαση (εύσωμοι και με σαρκώδη χείλια) και τις περισσότερες φορές είναι σκλάβοι και δεν ξέρουν ανάγνωση. Για παράδειγμα, στο άλμπουμ του Αστερίξ «Ο Πάπυρος του Καίσαρα» που κυκλοφόρησε το 2015, δεν άλλαξε κάτι. Οι λίγοι μαύροι χαρακτήρες είναι πανομοιότυποι με αυτούς που δημιουργήθηκαν πριν από 54 χρόνια από τους Ουντερζό και Γκοσινί. Μια παράδοση για κάποιους, ένα αδίκημα για τους άλλους, θα σκεφτεί ο σύγχρονος αναγνώστης κόμικς. Αυτοί οι βουβοί μαύροι χαρακτήρες σχεδιάζονται κατά την κλασική αποικιακή παράδοση, με τον τρόπο του Ερζέ στο άλμπουμ «Ο Τεντέν στο Κονγκό» του 1931. Το συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρείται ότι εκπροσωπεί την πιο χαρακτηριστική ρατσιστική αναπαράσταση των μαύρων χαρακτήρων στα κλασικά κόμικς. Άποψη που ο Πιερ Κρα, γάλλος ειδικός της ιστορίας των κόμικς, εξηγεί στο «L' Express»: «Η παραδοσιακή απεικόνιση των μαύρων ως "άγρια" και "νωθρή" είχε ως στόχο να δικαιολογήσει την "πολιτισμένη αποστολή" του αποικισμού στην Αφρική». Για τον Κρα αυτή η αναπαράσταση, η οποία διαρκεί περισσότερο από 60 χρόνια μετά την ανεξαρτησία των πρώην γαλλικών αποικιών, αντικατοπτρίζει την ψυχή ενός έθνους που πρέπει ακόμα να αντιμετωπίσει πλήρως το αποικιακό του παρελθόν. Και το σχετικό link...
  9. Στις 37 προηγούμενες περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ, πρωταγωνιστές ήταν Γαλάτες, Ρωμαίοι, Νορμανδοί, Αιγύπτιοι, Ισπανοί, Ελβετοί, Βέλγοι, Βρετανοί, Κορσικανοί, Έλληνες, Ινδιάνοι, πειρατές κ.ά., σε έναν διαρκή και βίαιο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Για πρώτη φορά μια νέα κοπέλα τούς δείχνει έναν εναλλακτικό, ειρηνικό τρόπο ζωής. Στην πρώτη κιόλας σελίδα της πρώτης περιπέτειας του Αστερίξ των Rene Goscinny και Albert Uderzo από το μακρινό 1959, οι αναγνώστες μαθαίνουν για την ήττα των Γαλατών από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 50 π.Χ. και βλέπουν τον Αρβέρνιο αρχηγό Βερσινζετορίξ να αποθέτει τα όπλα του στον Καίσαρα. Από τότε όλη η Γαλατία τελεί υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Όλη; Όχι όλη, καθώς το χωριό των Αστερίξ και Οβελίξ παραμένει ανυπότακτο και ανυπάκουο. Από τότε επίσης, οι Goscinny και Uderzo έφτιαξαν πολλές ακόμα ιστορίες με το μοτίβο της γαλατικής αντίστασης να κυριαρχεί. Μετά τον θάνατο του Goscinny το 1977, ο Uderzo συνέχισε μόνος του για να παραδώσει το 2013 στους Jean-Yves Ferri (σενάριο) και Didier Conrad (σχέδια) που από τότε έχουν συνεργαστεί σε τέσσερις ιστορίες. Ο Uderzo πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, λίγο μετά την κυκλοφορία της 38ης περιπέτειας και τέταρτης των νέων δημιουργών. Μιας καταπληκτικής και διαφορετικής ιστορίας που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) με πρωταγωνίστρια την κόρη του Βερσινζετορίξ. Μια νέα κοπέλα που, με το όνομα Αδρεναλίνη και κουβαλώντας στις πλάτες της χωρίς να ρωτηθεί και χωρίς να το επιλέξει ένα τεράστιο συμβολικό κύρος, αρνείται να γίνει μέρος του αέναου κύκλου της βίας. Και στις τρεις προηγούμενες ιστορίες τους (Ο Αστερίξ στους Πίκτους, Ο Πάπυρος του Καίσαρα, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός) οι Ferri και Conrad απέδειξαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές των Goscinny και Uderzo. Τόσο το χιούμορ του Ferri με τους ευφυείς αναχρονισμούς, τη λεπτή ειρωνεία, τις πολιτικές αιχμές και τις έμμεσες αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα όσο και τα σχέδια του Conrad με τις εντυπωσιακές πολυπρόσωπες σκηνές και τις απολαυστικές μάχες με τους Ρωμαίους, αλλά και τους τρικούβερτους καβγάδες μεταξύ Γαλατών για ψύλλου πήδημα, αποδεικνύουν ότι ο μύθος του Αστερίξ μπορεί να έχει ακόμα πολλές συνέχειες και να παραμένει επίκαιρος. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο εμφατικό με την «Κόρη του Βερσινζετορίξ» και τα νέα σεναριακά μονοπάτια που τολμούν να σκιαγραφήσουν και να διασχίσουν οι δύο Γάλλοι καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί η πραγματική πρωταγωνίστρια στη νέα περιπέτεια απέχει πολύ από το πρότυπο του γενναίου και ανυπότακτου πολεμιστή. Δεν είναι δυνατή, ούτε θέλει να πίνει μαγικό ζωμό για να ξυλοφορτώνει Ρωμαίους. Δεν εκπροσωπεί τον τόπο της, ούτε πασχίζει να κάνει υπερήφανο τον λαό της. Δεν τη συνδέει τίποτα με το παρελθόν της, αντιθέτως προσπαθεί να αποκοπεί από αυτό για να νιώσει ελεύθερη και να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς της και των ονείρων της. Είναι μια αναχωρήτρια που δεν διστάζει να το σκάσει από κάθε κατάσταση που την καθιστά εκμεταλλεύσιμο προϊόν λόγω του ονόματός της και του εμβληματικής σημασίας κολιέ της. Την αναζητούν ο Καίσαρας και οι προδότες που συνεργάζονται μαζί του, τη θέλουν δική τους οι Γαλάτες συμπολεμιστές του μπαμπά της, τη φυλάνε ο Αστερίξ, ο Οβελίξ κι ολόκληρο το χωριό τους. Αλλά αυτή νιώθει καλά μόνο με τους συνομηλίκους της. Κι όταν δεν τη χωρά ο τόπος, απλώς φεύγει. «Να ’χεις τον νου σου, την κοπανάει» προειδοποιούν όλοι όποιον αναλαμβάνει να την προσέχει. Μα αυτή εντέλει θα την κοπανήσει γιατί δεν θέλει να την προσέχει κανείς, προκαλώντας καταδιώξεις σε στεριά και θάλασσα και άγριο ξύλο με όλους εναντίον όλων στο γνώριμο ύφος της σειράς. Ο Βερσινζετορίξ το 1959 (αριστερά) και το 2019 (δεξιά), πατέρας της πρωταγωνίστριας της 38ης ιστορίας του Αστερίξ Ένα μοτίβο που συνεχίζεται μεν αλλά αυτοσαρκαστικά υπονομεύεται κιόλας από την έντονη συμμετοχή των εφήβων. Η Αδρεναλίνη, αντί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, επιλέγει να συναντά τους έφηβους φίλους της στο απόμερο νταμάρι του Οβελίξ, μακριά από τους μεγάλους, και να συζητούν γι' αυτά που απασχολούν τα παιδιά. Με αθωότητα, ειλικρίνεια και με τους δικούς τους κώδικες, οι έφηβοι αρνούνται να βαδίσουν στα χνάρια των γονιών τους. Ο γιος του ψαρά και ο γιος του σιδερά, αντί να σκοτώνονται στο ξύλο όπως οι πατεράδες τους, κουβεντιάζουν για το μέλλον τους, για τις ανασφάλειές τους, για τα ρούχα τους, για τη διατροφή τους, για το περιβάλλον, για την καταπίεση που αισθάνονται, για τις κακές συνήθειες των γονιών τους. Και βρίσκουν σύμμαχο την ορφανή Αδρεναλίνη, που εντέλει είναι πιο ανυπότακτη από όλους, αρνούμενη να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ανήκει. Αυτή θέλει μόνο να βοηθά τους συνανθρώπους της. Πασχίζει η Μιμίνα να την πείσει να ντύνεται «γυναικεία» για να αποκτήσει θηλυκότητα κι αυτή απαντά «Όχι, είναι βλακεία να ντυθώ σαν κορίτσι! Εμένα μ’ αρέσει να ντύνομαι γοτθικά. Κι έπειτα δεν θέλω να ασχολούνται μαζί μου!». Και λίγο παρακάτω: «Θα πάω να βοηθήσω τα ορφανά παιδιά όπως εγώ… Θα τα πάω σε ένα απομονωμένο νησί πέρα από τη γνωστή Γη, εκεί όπου οι Ρωμαίοι δεν θα με βρουν ποτέ». Μπορεί να φαίνεται διδακτική και ανιαρή η ιστορία των Ferri και Conrad με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που δεν επιθυμεί να δέρνει ούτε να δέρνονται γι’ αυτήν, και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των υπολοίπων γιατί δεν χωρά σε καλούπια. Δεν είναι όμως. Είναι διανθισμένη με τόσα αστεία και τόσες αναφορές που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των πρώτων εμπνευστών της: το θέμα της ιστορίας είναι υβρίδιο των περιπετειών «Ο Αστερίξ και η Χύτρα» και «Ο Αστερίξ στην Ισπανία», μόνο που το γεμάτο λεφτά μαγειρικό σκεύος και το εγωιστικό πιτσιρίκι έχουν αντικατασταθεί από την κόρη του Βερσινζετορίξ που με τον νεανικό της αυθορμητισμό γίνεται πρότυπο, αντιστεκόμενη στα στερεότυπα, το όνομα του Βερσινζετορίξ εκφέρεται χαμηλόφωνα από όλους και γράφεται με μικρότερους χαρακτήρες γιατί θυμίζει την ήττα, παραπέμποντας στον Βόλντεμορτ του Χάρι Πότερ που το όνομά του δεν λέγεται ποτέ, ο νεαρός που θα πάρει μαζί του την Αδρεναλίνη είναι ένα ονειροπόλο παιδί των λουλουδιών που λέγεται Λετιτμπίξ κ.ά. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στη νέα ιστορία είναι η αναβαθμισμένη θέση των παιδιών, των νέων γενικότερα. Σε μια σειρά που βασίζεται εδώ και 60 χρόνια σε συγκεκριμένη σεναριακή ιδέα, αυτήν του υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, με τους ενηλίκους να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία ακόμα κι όταν μπορούν να την αποφύγουν, τα παιδιά εμφανίζονταν σπάνια και κυρίως για να συνεισφέρουν στο καλοπροαίρετο χιούμορ με την αφέλειά τους, την αταίριαστη με το πνεύμα της ιστορίας και τις συνήθειες των ενηλίκων, άρα και εμμέσως μη «αποδεκτή», συμπεριφορά τους. Η Αδρεναλίνη και τα παιδιά των Γαλατών έρχονται να «διορθώσουν» με τις πράξεις τους αυτή την ακούσια υπεραπλούστευση. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με σύνεση, έχουν επιχειρήματα, συζητούν ήρεμα, δεν καταφεύγουν στη βία, στέκονται αλληλέγγυα το ένα στο άλλο. Όταν ο Αλφαβητίξ ετοιμάζεται να δείρει τον γιο του που εργάζεται στωικά στο ψαράδικο καθαρίζοντας λέπια και μύδια, ο μικρός θα απαντήσει ήρεμα και θα βρει καταφύγιο στην παρέα του την ώρα που θα ξεσπάσει ακόμη ένας αναίτιος καβγάς, με τον Οβελίξ να καταγγέλλει τη βία ρίχνοντας στα κεφάλια αυτών που τσακώνονται ένα πελώριο μενίρ. Και όταν η Αδρεναλίνη ετοιμάζεται να αποδράσει από την καταπίεση των νουθεσιών, θα βρει συμμάχους τους νεαρούς φίλους της που θα σταθούν στο πλευρό της παραβαίνοντας τους κανόνες και αψηφώντας τους κινδύνους. Όλα αυτά με αποκορύφωμα το βαθύτατα συγκινητικό τέλος καθιστούν την 38η περιπέτεια του Αστερίξ μία από τις πιο ξεχωριστές της σειράς. Με τη φρεσκάδα των παιδιών να δίνει νέα πνοή κόντρα στους πάντα προβλέψιμους μεγάλους. Και το σχετικό link...
  10. Με την κυκλοφορία του τέταρτου μέρους της ολοκληρώνεται σήμερα στην «Εφ. Συν.» η «Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας» του Ούγκο Πρατ (1927 – 1995). Με αυτή την αφορμή το Καρέ Καρέ ξαναθυμάται τη ζωή και το έργο του μεγάλου Ιταλού δημιουργού και τις περιπέτειες του πιο δημοφιλούς χαρακτήρα του. Η πρώτη του εμφάνιση στα κόμικς, το 1967, δεν προμήνυε τη συνέχεια. Ήταν σφιχτά δεμένος, σταυρωμένος σε μια σχεδία, κάτω από τον καυτό ήλιο, στη μέση του ωκεανού. Ο θάνατός του ήταν βέβαιος. Και θα ήταν αργός και βασανιστικός. Είχε πέσει θύμα της ανταρσίας των ναυτών του για να του αρπάξουν τα όπλα που έκρυβε στο αμπάρι. Επιπλέον, είχε τάξει γάμο στην αδερφή του λοστρόμου και δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Τον πέταξαν στη θάλασσα. Ο Κόρτο Μαλτέζε, όμως, κατάφερνε να επιβιώνει ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Κάτι απροσδόκητο θα συνέβαινε πάντα για να σωθεί. Στη «Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας», η έκπληξη εμφανίζεται με το πρόσωπο ενός τυχοδιώκτη, πρώην καλόγερου και άσπονδου φίλου του Κόρτο. Ο καπετάν Ρασπούτιν σώζει τον Κόρτο από τους καρχαρίες, τη δίψα και την αλμύρα και οι περιπέτειες του σκουλαρικοφόρου ναυτικού στον κόσμο των κόμικς ξεκινούν. «Μπράβο Ρασπούτιν, μια μέρα θα το θυμηθώ αυτό...», λέει ο ψύχραιμος και λακωνικός ναύτης που ήξερε πάντα να αναγνωρίζει το δίκαιο, να βοηθά τους φίλους του αλλά και τους αδύναμους αυτού του κόσμου όπου γης. Ήταν γεννημένος στη Μάλτα, γιος ενός Άγγλου αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού και μιας Ανδαλουσιανής Τσιγγάνας, και έγινε κοσμοπολίτης εκ των πραγμάτων, ωθημένος πάντα από ένα κίνητρο αναζήτησης της περιπέτειας. Ταξίδεψε σε κάθε γωνιά της Γης, σε τόπους φορτισμένους με μνήμες, σε περιπέτειες που λάμβαναν χώρα κατά το πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα, σε όλα τα μέρη που γράφτηκε η Ιστορία και συνάντησε «πραγματικά» πρόσωπα από τον χώρο της λογοτεχνίας και της πολιτικής που συμμετείχαν ως ισότιμοι με αυτόν σε φανταστικές αφηγήσεις, με φόντο πραγματικά γεγονότα. Η εμμονή του Κόρτο στα ταξίδια οφειλόταν στη ζωή του δημιουργού του που ήταν κι αυτή γεμάτη ταξίδια. Αν και είχε γεννηθεί στο Ρίμινι της Ιταλίας με ρίζες βενετσιάνικες αγγλονορμανδικές, τουρκικές και σεφαραδίτικες, μεγάλωσε στην αποικιοκρατούμενη Αβησσυνία (σημερινή Αιθιοπία) κατά τα χρόνια της ιταλικής κατοχής. Στη συνέχεια ταξίδεψε, έζησε και δούλεψε επί σειρά ετών σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, κυρίως στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, ενώ μετά την επιστροφή του στην Ιταλία συνέχισε να ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα σε μέρη μακρινά και «εξωτικά» που γίνονταν στη συνέχεια τα σκηνικά των ιστοριών του. Από το 1967 που ξεκίνησε τις περιπέτειες με πρωταγωνιστή τον Κόρτο Μαλτέζε, τον τοποθέτησε σε κάθε πιθανό μέρος του πλανήτη αλλά πάντα με τα ίδια βασικά συστατικά του χαρακτήρα του: γενναίο αλλά και ικανό να ξεγλιστρά από τον κίνδυνο, δίκαιο και αποφασιστικό, αντιρατσιστή και βαθιά καλλιεργημένο, μοναχικό και λιγομίλητο, αυτάρκη και χωρίς καμιά περιουσία, φίλο με τους φίλους και εχθρό με τους εχθρούς. «Ο Κόρτο είναι ένας αντιαποικιοκράτης, ένας άνθρωπος που δεν έχει γεωγραφικούς δεσμούς και δεν γνωρίζει ρατσιστικές προκαταλήψεις. Έχει μαύρες αδελφές, ξαδέλφια Ινδιάνους. Η οικογένειά του Κόρτο δεν γνωρίζει προβλήματα. Έχει σχέσεις με όλες τις άλλες φυλές. Ο Κόρτο βρίσκει συγγενείς παντού όπου πηγαίνει» είχε πει ο Πρατ σε συνέντευξή του στον Κλοντ Μολιτερνί. Και επιπλέον ότι «... είναι ένας μοναχικός άνθρωπος. Ο Οκτάβιο Παζ, ένας Μεξικανός ποιητής, είχε πει ότι το να έχουμε κάποια πράγματα που μας ανήκουν είναι τελικά κάτι το αρνητικό που μας στερεί τη δυνατότητα της ελευθερίας. Αν ο Κόρτο είχε ένα πλοίο, θα βρισκόταν με πολύ ενοχλητικές γι’ αυτόν υποχρεώσεις, θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω σ’ αυτό το πλοίο. Έτσι όπως είναι όμως χαίρεται μια ελευθερία κινήσεων που του επιτρέπει να βρίσκεται άλλοτε στο γιοτ ενός εκατομμυριούχου, άλλοτε σ’ ένα ιστιοφόρο και άλλοτε σ’ ένα εμπορικό πλοίο...». Τα βιβλία με τον Κόρτο Μαλτέζε κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Μαμούθ Κόμιξ», εκτός από την «Μπαλάντα» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ars Longa» και στη συνέχεια από τις εκδόσεις «Μικρός Ήρως», που εκδίδουν και τις νέες περιπέτειές του. Ο Κόρτο δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία αλλά σέβεται κάθε θρησκεία και κάθε πολιτισμό. Είναι ένας ασταμάτητος ταξιδευτής χωρίς κάποιο σκοπό των ταξιδιών του, λειτουργεί ενστικτωδώς, η αδιάκοπη κίνηση είναι ο μόνος τρόπος του να επιβιώνει. Και ακόμα και όταν δεν κυνηγά την περιπέτεια αλλά επιδιώκει να ξαπλώσει στην παραλία το ηλιοβασίλεμα, να πιει το ποτό του σε ένα ήσυχο καφέ ή να απολαύσει το πούρο του διαβάζοντας το αγαπημένο του βιβλίο, την «Ουτοπία» του Τόμας Μορ, θα βρεθεί μια αφορμή για να τον κινητοποιήσει: μια άδικη συμπεριφορά με θύμα κάποιον ανήμπορο, μια ληστεία, ένας χαμένος θησαυρός, μια πολιτική αναταραχή, ένα έγκλημα πάθους ή, απλά, μια όμορφη γυναίκα που τον γλυκοκοιτά. Είναι σαρκαστικός προς τους ιμπεριαλιστές και τους πλούσιους και προστατευτικός προς τους καταπιεσμένους και τους αδύναμους. Στον κώδικα τιμής του η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια βρίσκονται στην πρώτη θέση και γι’ αυτό τις διαφυλάσσει με κάθε τρόπο. Αν, όμως, χρειαστεί να σκοτώσει θα το κάνει. Χωρίς να χαίρεται γι’ αυτό. Ο Ούγκο Πρατ συμπορεύτηκε με τον Κόρτο (το alter ego του;) σχεδόν είκοσι χρόνια. Ο Κόρτο «ταξίδεψε» μπρος και πίσω στον χρόνο από το 1900 μέχρι τον Ισπανικό Εμφύλιο, σε ζούγκλες, ερήμους και φουρτουνιασμένα πελάγη, σε παγωμένα βουνά και καυτά πολεμικά μέτωπα, σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις, σε μέρη ποτισμένα με θρύλους, αίμα και Ιστορία. Με τέτοιες προσωπικές διαδρομές, οι Ούγκο Πρατ και Κόρτο Μαλτέζε, σχεδόν σαν ένα πρόσωπο, έχουν καταγραφεί στην ιστορία των φανταστικών αφηγήσεων ως άξιοι εκπρόσωποι της Περιπέτειας. Που καταφέρνει να μη γίνεται αυτοσκοπός και να μην είναι ανιαρά διδακτική όταν υμνεί τη διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη και την ισότητα των ανθρώπων πέρα από χρώματα, φυλές και εθνικές προελεύσεις. Εκτός από τις ιστορίες που δημιουργούσε μόνος του, ο Ούγκο Πρατ συνεργάστηκε και με άλλους καλλιτέχνες είτε ως σεναριογράφος είτε ως σχεδιαστής. Η πιο γνωστή του συνεργασία ήταν, ίσως, αυτή με τον συμπατριώτη και φίλο του, Μίλο Μανάρα, στο «Ινδιάνικο Καλοκαίρι» (1983, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βαβέλ το 1990). Ο Πρατ υπέγραψε το σενάριο μιας σκληρής ιστορίας και ο Μανάρα φιλοτέχνησε τα σχέδια της περιπέτειας στην Άγρια Δύση πριν οι λευκοί επικρατήσουν ολοκληρωτικά και αφανίσουν τον πολιτισμό των γηγενών. Εμπνευσμένο από το «Άλικο Γράμμα» του Ναθάνιελ Χόθορν αλλά και από τον «Τελευταίο των Μοϊκανών» του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ, το «Ινδιάνικο Καλοκαίρι» αποτελεί ένα παραμύθι ενάντια στη βία που προκαλεί η σύγκρουση των πολιτισμών, καθώς και ο θρησκευτικός φανατισμός και πουριτανισμός των εισβολέων αποικιοκρατών Χριστιανών. Η συνεργασία των δύο φίλων συνεχίστηκε το 1991 με το «El Gaucho», μια ακόμη ιστορική περιπέτεια, τοποθετημένη στα ανοικτά του Μπουένος Άιρες κατά τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, όταν ένα πλωτό μπορντέλο με γυναίκες ετοιμάζεται να υποδεχτεί Άγγλους ναυτικούς. Η αγάπη και ο σεβασμός του Μανάρα προς τον Πρατ εκφράστηκε έντονα και στο βιβλίο του «H.P. και Τζιουζέπε Μπέργκμαν» (άρχισε να δημοσιεύεται το 1978, στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βαβέλ το 1986). Σ’ αυτό δεν υπήρξε κάποια καλλιτεχνική συμβολή του Πρατ, αλλά ο ίδιος έγινε από τον Μανάρα, χαρακτήρας της υπόθεσης (τα αρχικά H.P. αναφέρονται στο όνομά του, Hugo Pratt) και μάλιστα αυτός που φαίνεται να κινεί υπογείως τα νήματα μιας παραληρηματικής περιπέτειας εντός της οποίας βυθίζεται ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Αρκετά νωρίτερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Ούγκο Πρατ είχε συνεργαστεί με έναν ακόμα σπουδαίο δημιουργό, τον Αργεντινό Έκτορ Έστερχελντ που μετέπειτα, το 1977, δολοφονήθηκε («εξαφανίστηκε» ήταν η κρατική εκδοχή) από τη χούντα της Αργεντινής ως κομμουνιστής. Σ’ αυτή τη συνεργασία όμως, ο Πρατ υπέγραψε τα σχέδια ενώ τα σενάρια ανήκαν στον Αργεντινό συγγραφέα που σχεδόν παράλληλα είχε ξεκινήσει να συγγράφει το εμβληματικό «Eternauta». Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά συγκλονιστικών αντιπολεμικών ιστοριών υπό τον γενικό τίτλο «Ερνι Πάικ» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ars Longa/Παρά Πέντε, 1995) και κεντρικό χαρακτήρα έναν πολεμικό ανταποκριτή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ήταν βασισμένος στον πραγματικό Αμερικανό πολεμικό ανταποκριτή Έρνι Πάιλ, βραβευμένο με Πούλιτζερ το 1944. Στα ελληνικά, οι ιστορίες του Κόρτο Μαλτέζε έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ εκτός από τη «Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας» που κυκλοφόρησε πρώτα από τις εκδόσεις Ars Longa και πρόσφατα επανακυκλοφόρησε επιχρωματισμένη από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Οι νέες περιπέτειες που δημιουργούν οι Juan Díaz Canales και Rubén Pellejero κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Και το σχετικό link...
  11. thor77

    TEAΠΟΤΗΣ Ο ΧΛΩΡΟΚΑΡΔΟΣ

    Το 2017 η Μαμούθ Κόμιξ εξέδωσε 4 νέα τεύχη. Τα τρία πρώτα εντάχθηκαν στην σειρά Λούκυ Λουκ (έστω κι αν στο τρίτο ήρωας ήταν η παιδική βερσιόν του ήρωα ο Λούκυ Κιντ) ενώ το τέταρτο ήταν ένα νέο κόμικ ελληνικής καταγωγής, ο Teaπότης ο Χλωρόκαρδος, δημιούργημα του συγγραφέα Κωνσταντίνου Ρωμοσιού και του σκιτσογράφου Δημήτρη Ευστρατιάδη. Το τεύχος όπως μπορεί να υποθέσει ο καθένας από τον τίτλο αλλά και το εξώφυλλο εντάσσεται στο είδος της κωμικής ηρωικής φαντασίας. Όλο το τεύχος αποτελείται από μια ενιαία ιστορία που τιτλοφορείται Κεραυνοί και αστροπελέκια, ενώ στο οπισθόφυλλο προαναγγέλλεται και δεύτερο τεύχος. Η πρώτη ιστορία μας μεταφέρει στο βασίλειο της Τιλίφης το οποίο βρίσκεται σε ένα φύλλο τσαγιού (Tea leaf γιου νόου). Είναι ένα κόμικ που αν και σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να πεις ότι είναι πρωτότυπο σαν σύλληψη θα είχε δυνατότητες. Όμως το απλοϊκό και χωρίς ίχνος φαντασίας σενάριο που παραδόξως το υπογράφει ένας γνωστός Έλληνας συγγραφέας της φανταστικής λογοτεχνίας συνδέεται αρμονικά με ένα εξίσου ανέμπνευστο και κακοχρωματισμένο σκίτσο. Γραμμές που φεύγουν και το κάνουν να μοιάζει με προσχέδιο, αποτυχία στην αποτύπωση τοπίων και προσώπων και γενικά ένας έντονος ερασιτεχνισμός και έλλειψη σοβαρότητας στην αντιμετώπιση της δημιουργίας. Στην τελευταία σελίδα όπου παρουσιάζονται οι δημιουργοί, στο βιογραφικό του Ευστρατιάδη αναφέρει ότι "σε κάποια από τα σκίτσα του διαφαίνονται ακόμα ίχνη από τις σχεδιαστικές γραμμές που ξέφυγαν της πορείας τους, καθώς γελούσε ασταμάτητα σκιτσάροντας την ιστορία" Αντίστοιχα και στο βιογραφικό του Ρωμοσιού αναφέρει ότι αν και έχει εκδώσει 10 μυθιστορήματα και πλήθος διηγημάτων "πρώτη φορά σ'αυτό το κόμικ διασκέδασε τόσο". Οπότε έχουν δυο ικανοποιημένους αναγνώστες. Αν είχαν αντιμετωπίσει σοβαρά το εγχείρημα, πιθανότατα θα είχαν και άλλους. Η έκδοση πάλι είναι πολύ καλή, με φοβερό χαρτί και ποιότητα εκτύπωσης, πράγμα που κάνει την σπατάλη πόρων σε αυτήν την μετριότητα ακόμα πιο εμφανή. Δεν είναι βέβαια τόσο κακό όσο ο Μηχανικός Άνεμος, αλλά καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να το προσεγγίσει. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον tik.
  12. Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός: Η νέα εποχή και το ιστορικό πνεύμα του Αστερίξ Οι περιπέτειες του Αστερίξ έχουν μπει για τα καλά σε μία νέα εποχή. Ο «Υπεριταλικός» είναι το τρίτο τεύχος που μας έρχεται, πάντα στις εκδόσεις Μαμούθκομιξ, από τους νέους δημιουργούς, Ντιντιέ Κονράντ (σχέδιο) και Ζαν-Υβ Φερί (σενάριο), μετά το «ο Αστερίξ στους Πίκτους» και τον «Πάπυρο του Καίσαρα». Καθώς η χρονική απόσταση μεταξύ των τευχών μικραίνει, δημιουργούνται ελπίδες για μία νέα πορεία, γεμάτη πολλές νέες ιστορίες από τους αγαπημένους Γαλάτες. Όπως και πολλές άλλες περιπέτειες, ο «Υπεριταλικός» ξεκινάει στη ρωμαϊκή σύγκλητο όπου ο συγκλητικός Λάκτους Μπίφιδους υπεύθυνος για το οδικό δίκτυο, βρίσκεται να κατηγορείται από τους πολιτικούς αντιπάλους του για την κατάσταση των δρόμων. Βρίσκει διέξοδο στα θεάματα, στη διοργάνωση ενός μεγάλου αγώνα με άρματα που θα περάσει από όλη την ιταλική χερσόνησο. Η συμμετοχή στον αγώνα είναι ανοιχτή για όλους τους λαούς και το κάλεσμα φτάνει. Ο αγώνας προσελκύει το ενδιαφέρον του Καίσαρα που τον βλέπει ως ευκαιρία να αναδειχθεί, ακόμα μία φορά, η ρωμαϊκή ανωτερότητα απέναντι στους «βάρβαρους» αλλά και η υπακοή των λαών της ιταλικής χερσονήσου στην εξουσία της Ρώμης. Όμως, το κάλεσμα θα φτάσει μέχρι τη Γαλατία και το ανυπότακτο χωριό όπου ο Οβελίξ θα αποφασίσει να γίνει ηνίοχος, παίρνοντας τον Αστερίξ για συνοδηγό του. Για τους φανατικούς αναγνώστες Αστερίξ –αμφιβάλλω αν υπάρχει και άλλη κατηγορία-, η ιστορία θυμίζει ένα μείγμα «Γύρου της Γαλατίας», «Ολυμπιακούς αγώνες» με μία μικρή δόση από «Κορσική». Τα μεγάλα ταξίδια, οι διαγωνισμοί –που έχουν πάντα ασαφείς κανόνες σχετικά με τις μπούφλες, όπως τονίζει ο Οβελίξ- και η ενότητα όσων καταπιέζονται από τους Ρωμαίους είναι κλασικές θεματικές. Ο Φερί της αξιοποιεί για να δώσει μία νέα ιστορία που θα κινείται στο μήκος κύματος των ιστοριών του Γκοσινύ που έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους να αγαπήσουν τους ανυπόταχτους Γαλάτες. Οι ιστορίες του Αστερίξ πάντα μεγαλουργούν όταν καταφέρουν να συνδυάσουν μαθήματα ιστορίας, μυθοπλασία και αναχρονισμούς. Περνώντας μέσα από την ιταλική χερσόνησο, πολλούς αιώνες προτού αποτελέσει ενιαίο ιταλικό κράτος, οι Αστερίξ και Οβελίξ θα γνωρίσουν τους λαούς που ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους στα πρώτα χρόνια της συγκρότησης της αυτοκρατορίας και δίνουν τους δικούς τους αγώνες ακόμα. Πλάι σε αυτούς είναι πλήθος λαών του αρχαίου κόσμου, καθώς Βρετανοί, Γότθοι, Σκανδιναβοί και πολλοί ακόμα συμμετέχουν στην αρματοδρομία, για να αποτινάξουν τον τίτλο του βαρβάρου και να ταπεινώσουν τους ρωμαίους. Αποδίδονται, όπως επιβάλλει η παράδοση του Αστερίξ, με δικές τους γραμματοσειρές στους διαλόγους και με έμφαση σε διάφορα στερεότυπα –οι Βρετανοί αντιμετωπίζουν φλεγματικά τη διάλυση του άρματος τους- χωρίς ίχνος ρατσισμού. Μέσα στην πορεία της αρματοδρομίας, θα εμφανιστούν στον αρχαίο κόσμο στιγμιότυπα της μεταγενέστερης ιταλικής χερσονήσου. Η Μόνα Λίζα, ο πύργος της Πίζας, η Βενετία που βυθίζεται και πολλά ακόμα είναι παρόντα στην πορεία των Γαλατών και θα προσφέρουν ευκαιρίες για διάφορα αστεία, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα. Κομμάτι των αναχρονισμών είναι και η κριτική σε σύγχρονα φαινόμενα. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν σπόντες στην αξιοποίηση του αθλητισμού για τις επιδιώξεις της πολιτικής εξουσίας αλλά και για την εμπορευματοποίηση της εικόνας των αθλητών, η οποία θα παρασύρει ακόμα και τους ανατρεπτικούς πρωταγωνιστές σε μία συμφωνία με το βασικό χορηγό της αρματοδρομίας. Τίποτα από αυτά δεν ξενίζει, αντιθέτως συνεχίζει την παράδοση όσων στοιχείων έκαναν τόσο αγαπητό τον Αστερίξ και την εικόνα του ανυπότακτου Γαλάτη που τα βάζει με έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον δικό μας. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μπούφλες στους Ρωμαίους και όλα τα σχετικά γκαγκ. Οι λεγεωνάριοι παρατάσσονται κατά μήκος της αρματοδρομίας με διπλό ρόλο: οπαδοί του Ρωμαίου αρματοδρόμου αλλά και σαμποτέρ στην προσπάθεια των υπολοίπων. Θα εκπληρώσουν το ρόλο τους, κάνοντας την ψυχή του Οβελίξ να αγαλλιάσει, ο οποίος, κουρασμένος από τις συναντήσεις με τους άλλους λαούς που κατοικούν στη χερσόνησο, θα αναφωνήσει « Αληθινοί Ρωμαίοι, όπως στη Γαλατία!» Ο «Υπεριταλικός» είναι μακράν το καλύτερο τεύχος της νέας περιόδου. Από αυτό και μόνο δημιουργούνται προσδοκίες για τη συνέχεια αφού οι νέοι δημιουργοί βρίσκουν σταδιακά τα πατήματα τους. Ωστόσο, ισχύει ό,τι γράφαμε για τον «Πάπυρο του Καίσαρα». Υπάρχει ακόμα κάποια απόσταση από τις καλύτερες στιγμές του Αστερίξ, τα αριστουργήματα του Γκοσινύ. Ο κόσμος του Αστερίξ προσφέρεται για νέες προσπάθειες, για απρόσμενα αστείους και έξυπνους συνδυασμούς του αρχαίου κόσμου με τον σύγχρονο. Οι Φερί και Κονράντ, για να φτάσουν να γράψουν τη δική τους ιστορία, ίσως πρέπει να αναπτύξουν δικές τους θεματικές και να μην αρκεστούν σε ό,τι τους έχει κληρονομηθεί. Έχουν αποδείξει, εξάλλου, ότι έχουν αυτή τη δυνατότητα και το μέλλον τους ανήκει. Πηγή
  13. Βασιλεύς των κόμικς

    ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ

    Για μια ακόμα φορά ο θρυλικός κάου-μπόΰ που πυροβολά πιο γρήγορα και από την σκιά του, σε μία ακόμα έκδοση αυτή την φορά ειδική. Η ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ σε συνεργασία με την ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Α.Ε. για 6 εβδομάδες θα κυκλοφορήσει σαν ένθετο στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ τόμους των τριών τευχών σε πιο μικρό σχήμα από το καθιερωμένο. Ότι πρέπει για τις καλοκαιρινές διακοπές, εύχρηστο και πολυσέλιδο. Καλύτερα βέβαια να βγαίνανε σε κανονικά άλμπουμ οι τίτλοι που δεν είχαν κυκλοφορήσει απο το ΕΘΝΟΣ αλλά... Καλοφτιαγμένη έκδοση που αν και πιστεύω ότι έγινε για διαβασμα στις παραλίες άρα και να στραπατσαριστεί και τι έγινε, μπορεί να σταθεί και στα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Οι τόμοι είναι αριθμημένοι και ο πρώτος είναι αφιερωμένος στους θρυλικούς παρανόμους: ΜΠΙΛΥ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ, ΚΑΛΑΜΙΤΥ ΤΖΕΗΝ και ΤΖΕΣΣΕ ΤΖΕΗΜΣ. Την ερχόμενη Κυριακή ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ με τους τίτλους: ΚΑΡΑΒΑΝΙ, ΕΛΙΞΗΡΙΟ και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Βασιλεύς των κόμκς για το G.C. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον ΚΟΜΙΞ.
  14. Τυχοδιώκτης στην Αγρια Δύση Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στα καλά γουέστερν δεν ήταν πάντα κακοί οι ερυθρόδερμοι «απολίτιστοι» Ινδιάνοι και ελευθερωτές τα χλομά πρόσωπα. Υπάρχουν γουέστερν που στηλιτεύουν την αγριότητα των λευκών εισβολέων και αναδεικνύουν θετικούς χαρακτήρες, τυχοδιώκτες μεν αλλά αφοσιωμένους στην απονομή δικαιοσύνης και την προστασία των αδύναμων. Το «Μπλούμπερι» των Charlier και Giraud (γνωστού και διάσημου με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Moebius) είναι ένα από αυτά. Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ κυκλοφόρησαν την ένατη περιπέτεια του Μπλούμπερι. Οι Ελληνες φίλοι του διάσημου χαρακτήρα δεν περίμεναν ότι θα έχει συνέχεια. Και όμως, πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε ο διπλός τόμος 11 – 12 (σε μετάφραση Αγγελου Φιλιππάτου και Χρήστου Ηλιάδη) με την υπόσχεση ότι ο δέκατος θα κυκλοφορήσει στο άμεσο μέλλον. Αυτή η γενναία κίνηση αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα κοινό για τα γουέστερν και δημιουργεί την ελπίδα ότι κάποτε θα δούμε και στην Ελλάδα ολοκληρωμένο το έπος του θρυλικού αντιήρωα. Πρόκειται, άλλωστε, για ένα από τα σημαντικότερα κόμικς– γουέστερν παγκοσμίως, φιλοτεχνημένο από δυο καλλιτέχνες που άφησαν εποχή στην ευρωπαϊκή σκηνή, τον Βέλγο σεναριογράφο Jean – Michel Charlier και τον Γάλλο σχεδιαστή και δημιουργό κόμικς Moebius που υπέγραφε παλαιότερα με το όνομα Jean Giraud. Τα ασπρόμαυρα σχέδια και οι λεπτομέρειες του Moebius συνθέτουν μια συναρπαστική, αφιλόξενη Aγρια Δύση Οι πρώτες περιπέτειες του Μπλούμπερι δημοσιεύτηκαν το 1963 στο εμβληματικό γαλλικό περιοδικό Pilote και συνεχίστηκαν για πέντε δεκαετίες, ενώ μεταφράστηκαν σε περίπου είκοσι γλώσσες και συνοδεύτηκαν από αμέτρητα βραβεία και διαδοχικές επανεκδόσεις. Τα καταπληκτικά σχέδια του Moebius έπαιξαν καταλυτικό ρόλο σε αυτή την επιτυχία, καθώς με τη μοναδική δεξιοτεχνία του αποδίδει πρόσωπα και τοπία αρκετά διαφορετικά από ό,τι στα συμβατικά γουέστερν. Με τη σεναριακή συμβολή του Charlier εστιάζουν στην ανθρώπινη πλευρά των πρωταγωνιστών, στις εκφράσεις τους, σε προσωπικές στιγμές άγχους, απόγνωσης, φόβου αλλά και σε ηρωικές στιγμές, σε πράξεις αυτοθυσίας και αλληλοβοήθειας. Ο Μπλούμπερι δεν είναι ένας τυπικός λευκός τυχοδιώκτης που σώζει όμορφες κοπέλες, κερδίζει στα χαρτιά, συλλαμβάνει κλέφτες αμαξών, πυροβολεί Ινδιάνους και σφυρίζει νηφάλιος πάνω στο άλογό του. Αντιθέτως, έχει ένα τραυματικό παρελθόν, κατηγορήθηκε για φόνο που δεν διέπραξε, είναι φυγάς και πότης στις πρώιμες ΗΠΑ του 1870, δεν φημίζεται για την ομορφιά του και τους καλούς τρόπους του. Παλιά ήταν ρατσιστής, αλλά όλα άλλαξαν μέσα του όταν του έσωσε τη ζωή ένας Αφροαμερικανός σκλάβος. Γίνεται ένας περιπλανώμενος στην αφιλόξενη Αγρια Δύση, ένας μοναχικός προστάτης των καταπιεσμένων και των αδύναμων με βάση έναν δικό του κώδικα τιμής χωρίς να υποβαθμίζει και τη δική του καλοπέραση. Ο τόμος με την 11η και 12η συνέχεια του θρυλικού Μπλούμπερι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ Δεν είναι μάρτυρας ούτε σκοπεύει να πουλήσει φτηνά το τομάρι του. Αλλά είναι αμείλικτος απέναντι στους εκμεταλλευτές. Αυτούς τους στέλνει κατευθείαν στην κρεμάλα. Μια τέτοια ιστορία με έναν φιλόδοξο και πλούσιο απατεώνα αφηγείται ο νέος τόμος με τίτλο «Το Ορυχείο του Χαμένου Γερμανού». Ο Μπλούμπερι, ως προσωρινός σερίφης, θα τα καταφέρει και πάλι (κι αυτό δεν είναι σπόιλερ αλλά αναμενόμενο happy end). Μέχρι την επόμενη περιπέτεια που ελπίζουμε να μην καθυστερήσει πολύ. Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης (από το ποστ #31 και μετά υπάρχει το τεύχος που αναφέρεται στο άρθρο)
  15. Ο Αστερίξ υπέρ της διαφάνειας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Τα μυστικά έγγραφα κυβερνήσεων και δημόσιων οργανισμών που διαρρέουν μέσω του Τύπου βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας περιπέτειας του Αστερίξ. «Ο Πάπυρος του Καίσαρα» των Jean-Yves Ferri και Didier Conrad (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) περιγράφει την ηρωική δράση ενός ακτιβιστή Γαλάτη και τον αγώνα του να φέρει στη δημοσιότητα ένα ντοκουμέντο-φωτιά Οι περιπέτειες του Αστερίξ και των ανυπότακτων Γαλατών συντρόφων και συγχωριανών του ενάντια στην εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χαρακτηρίζονταν πάντα από τις αναφορές, άμεσες ή έμμεσες, στην εκάστοτε πολιτική πραγματικότητα. Αλλοτε με αιχμές και υπαινιγμούς και άλλοτε με πιο ευθύ τρόπο, οι Rene Goscinny (σενάρια) και Albert Uderzo (σχέδια) δεν έπαψαν ποτέ να σχολιάζουν χιουμοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη. Μετά τον θάνατο του πρώτου, το 1977, ο δεύτερος συνέχισε στο ίδιο μοτίβο μέχρι το 2011 οπότε και αποσύρθηκε λόγω ηλικίας. Τότε, με τη σκιά των δύο «πατέρων» του Αστερίξ να πέφτει βαριά πάνω τους και με τις επιφυλάξεις κοινού και κριτικών για την ορθότητα μιας τέτοιας εκδοτικής κίνησης, η σειρά ανατέθηκε σε δύο έμπειρους αλλά όχι και τόσο διάσημους δημιουργούς: τον σεναριογράφο Jean-Yves Ferri και τον σχεδιαστή Didier Conrad. Το νέο δίδυμο, υπό την έγκριση και τη στήριξη του Uderzo, παρουσίασε το 2013 την ιστορία «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» και δύο χρόνια αργότερα μια νέα περιπέτεια, την τριακοστή έκτη στη σειρά, με τίτλο «Ο Πάπυρος του Καίσαρα», που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τη σταθερή εκδοτική εταιρεία του Αστερίξ εδώ και δεκαετίες, τη Μαμούθ Κόμιξ. Η επέμβαση του εκδότη που αποδεικνύεται «καισαρικότερος» του Καίσαρα οδηγεί στην παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Ο Ιούλιος Καίσαρας, ως αδιαφιλονίκητος αυτοκράτορας και πανίσχυρος κατακτητής, έχει εμφανιστεί έως τώρα σε πολλές από τις ιστορίες των Γαλατών, ενώ σε δύο από αυτές το όνομά του περιλαμβανόταν στον τίτλο («Οι Δάφνες του Καίσαρα» και «Το Δώρο του Καίσαρα»). Στη νέα ιστορία, ωστόσο, αν και δεν εμφανίζεται σε πολλές σκηνές, βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης λόγω μιας άλλης του ιδιότητας, της συγγραφικής. «Η ιστορία μας αρχίζει στη Ρώμη. Στο παλάτι του Καίσαρα, τη στιγμή που δέχεται σε ακρόαση τον σύμβουλό του και εκδότη, τον ευφραδή Μπόνους Προμότιους…» γράφει ο Ferri κατά την έναρξη της ιστορίας. Ο Καίσαρας έχει μόλις παραδώσει τα χειρόγραφα του βιβλίου του με τον βαρύγδουπο τίτλο «Απομνημονεύματα περί του Πολέμου Εναντίον των Γαλατών» στον εκδότη του. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Το εικοστό τέταρτο κεφάλαιο, γραμμένο με ειλικρίνεια, αποκαλύπτει ότι ένα μικρό χωριό της Γαλατίας παραμένει αδούλωτο. Ο λακές εκδότης, για να προστατέψει το αφεντικό του, συνιστά να αποσύρουν αυτό το κεφάλαιο: «Σου προτείνω μόνο να καλύψεις με ένα διακριτικό πέπλο αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας! Εδώ και αρκετές καλένδες κανείς δεν μιλά γι’ αυτούς τους Γαλάτες. Ποιος στη Ρώμη θυμάται ακόμη ότι υπάρχουν;» Ο μουγκός γραφέας Μπιγκντάτα, θυμίζοντας τον Εντουαρντ Σνόουντεν, θα φυγαδεύσει τα απόρρητα έγγραφα που εκθέτουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Καίσαρας θα πειστεί και ο Προμότιους θα δώσει εντολή στους μουγκούς Νουμίδες γραφείς του να καταστρέψουν όλα τα αντίγραφα του κεφαλαίου. Ομως, ο ηρωικός Μπιγκντάτα θα το σκάσει παίρνοντας μαζί του ένα «αντίτυπο» για να το παραδώσει στον Γαλάτη δαιμόνιο δημοσιογράφο, ακτιβιστή και υπέρμαχο της ελευθερίας του λόγου και του «Τύπου», Διπλοπολεμίξ. Κι ενώ ο Μπιγκντάτα απολογείται γραπτώς και «δηλώνει αλληλέγγυος με τον γαλατικό λαό και αρνείται να δεχτεί τη λογοκρισία σ’ ένα κεφάλαιο της Ιστορίας του», ο καταζητούμενος και καταδιωκόμενος από τους Ρωμαίους λεγεωνάριος «μαντατοπόρτερ χωρίς σύνορα» Διπλοπολεμίξ καταφεύγει στο γαλατικό χωριό του Αστερίξ αγκαλιάζοντας τον Οβελίξ και πανηγυρίζοντας: «Εχω μαζί μου ένα ντοκουμέντο που θα κάνει την αυτοκρατορία να τρέμει, τον πάπυρο που λείπει από το βιβλίο του Καίσαρα!» Η συνέχεια θα έχει όλα τα κοινά χαρακτηριστικά των ιστοριών του Αστερίξ: ξύλο με τους Ρωμαίους, καυγάδες δι’ ασήμαντον αφορμήν μεταξύ Γαλατών, αγριογούρουνα, μαγικό φίλτρο, άφθονο χιούμορ κ.λπ. Θα έχει όμως και μια «συμφωνία κυρίων» μεταξύ Καίσαρα και Γαλατών. Ο ακτιβιστής «μαντατοπόρτερ» Διπλοπολεμίξ, σε ρόλο Τζούλιαν Ασάνζ, θα βοηθήσει στη διαρροή των μυστικών εγγράφων και στη διάδοση της αλήθειας Τέτοια συμφωνία δεν υπήρξε ποτέ ανάμεσα στους σύγχρονους Διπλοπολεμίξ και την αμερικανική κυβέρνηση. Ο Τζούλιαν Ασάνζ, στον οποίο βασίστηκε ακόμα και ως προς την εμφάνισή του ο χαρακτήρας του Διπλοπολεμίξ, εξακολουθεί να βρίσκεται εδώ και περισσότερο από τέσσερα χρόνια σε εθελούσιο περιορισμό στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, στην οποία έχει καταφύγει αιτούμενος και παίρνοντας άσυλο για να μη συλληφθεί από τη βρετανική αστυνομία και να μην εκδοθεί στη Σουηδία από όπου θεωρείται βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στις ΗΠΑ για να δικαστεί για δεκάδες «παράνομες» πράξεις. «Εγκλημά» του ήταν η λειτουργία του διαδικτυακού τόπου WikiLeaks που αποκάλυπτε και έφερνε στη δημοσιότητα μυστικά έγγραφα κυβερνήσεων, κρατικών και διακρατικών οργανισμών, θεσμικών και παραθεσμικών οργάνων κ.λπ. Παρομοίως, ο Εντουαρντ Σνόουντεν, ειδικός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και πρώην πράκτορας της CIA, στον οποίο, καλλιτεχνική αδεία, βασίστηκε ο χαρακτήρας του Μπιγκντάτα, παραμένει αυτοεξόριστος στη Ρωσία εδώ και τρία χρόνια υπό καθεστώς ασύλου. Δικό του έγκλημα ήταν η αποκάλυψη απόρρητων εγγράφων που αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία τις σκοτεινές διασυνδέσεις μεταξύ αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, εταιρειών υπολογιστών και τηλεπικοινωνιακών ομίλων με στόχο τις παράνομες παρακολουθήσεις των ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Ο Αστερίξ θα συμβάλει σε μια αποκάλυψη-βόμβα στον «Πάπυρο του Καίσαρα» (εκδ. Μαμούθ Κόμιξ) Μέχρι τώρα, οι περιπτώσεις των διωκόμενων Τζούλιαν Ασάνζ και Εντουαρντ Σνόουντεν δεν είχαν το happy end του Αστερίξ και απ’ ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται κάτι τέτοιο να συμβεί ούτε στο άμεσο μέλλον. Στην πίεση προς μια λύση που να δικαιώνει το έργο των δύο ηρωικών μορφών του κυβερνοχώρου και να αποτρέπει την επανάληψη των παράνομων πράξεων που αποκάλυψαν συμβάλλει η ιστορία «Ο Πάπυρος του Καίσαρα». Και ακόμα περισσότερο, με χιουμοριστικό και εύληπτο τρόπο περιγράφει και εξηγεί τι θα πει λογοκρισία και αναθεώρηση της Ιστορίας. Δύο έννοιες που ως μέθοδοι αποτελούν εργαλεία, διαχρονικά και παγκόσμια, κάθε εξουσίας. Πηγή
  16. Για να αποδώσουμε (δεν παίζει να κολλάει αλλού περισσότερο αυτή η φράση) τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, δεν έχει υπάρξει καλύτερη διακωμώδηση των στερεοτυπικών χαρακτηριστικών των Βρετανών από το (obviously) Aστερίξ στους Βρετανούς, πάντα με τις υπέροχες μεταφράσεις των εκδόσεων Μαμουθκομίξ και όχι μεταγενέστερων φλωροπροσπαθειών. Καθώς λοιπόν χαζεύαμε τα απόνερα του πολιτικού σεισμού που ήταν το χτεσινό Brexit, μας έσκασε το epiphany πως το συγκεκριμένο κόμικ των Ουντερζό – Γκοσινί είχε προβλέψει εδώ και αμέτρητα χρόνια όλο αυτό το χαμό. Τσεκάρετε: Oι άνθρωποι αφέθηκαν να κατακτηθούν από τον ξένο (ρωμαϊκό) παράγοντα γιατί σταμάταγαν για ζεστό νερό στις 5 κάθε απόγευμα και τα σαββατοκύριακα. Οπότε και οι Ρωμαίοι πολεμούσαν μόνο τις ώρες του break. Παρόλα αυτά, η βρετανική παιδεία τους είχε προικίσει με πολλά skills. Και την κοινή καταγωγή με άλλους πληθυσμούς που αντιστέκονται στον κατακτητή. Έτσι για τη φράση εκλιπαρώ τη συγγνώμη σας. Εδώ γίνεται η ΠΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ της ιστορίας μας. Εικόνες από το μέλλον. Η σπεσιαλιτέ τους, η χλιαρή μπύρα. Περισσότερες εικόνες από το μέλλον. Έχουν όμως υπομονή. Το κάτω αριστερά καρέ είναι ίσως συμβολίζει το απόλυτο βρετανικό thug life. Όπως και η σάλτσα μέντας. Το ζήτημα είναι ότι υπήρχε πάντα σοβαρός βρετανικός πολιτισμός και δεν τρώγανε απλώς βελανίδια όπως ισχυρίζονται οι κακεντρεχείς. Και το κάτω αριστερά καρέ η απόλυτη βρετανική ιδιοτροπία. Οι κάτοικοι αυτού του νησιού πάντα τα αντιμετώπιζαν όλα αυτά με το περίφημο βρετανικό φλέγμα τους. To βρετανικό φλέγμα που λέγαμε, το οποίο δεν κάμφθηκε ούτε υπό το βάρος της ξένης κατοχής. Υπήρχε και παράδοση σε άλλα σπορ πέρα από την κωπηλασία. Τώρα έρχεται να δέσει ο ζωμός (…) με το μυστικό όπλο που πάντοτε θα έχουν οι Βρετανοί. Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι ποιο ήταν ανέκαθεν το μυστικό όπλο των Βρετανών, αυτό που τους έσπρωξε να αψηφούν τα πιόνια της ΕΕ ή τους Ρωμαίους. Εδώ η απρόσμενη έκβαση του αγώνα με τους Ρωμαίους. Όσο υπάρχει τσάι, η Βρετανία θα νικάει. Και το σχετικό link... ΥΓ. Αντίθετα με ότι αναγράφεται στην εισαγωγή, η Μαμούθ είναι "οι μεταγενέστεροι"...
  17. Ο Σβέτκο Πόποβιτς ήταν από τους λίγους συναγωνιστές του Πρίντσιπ που έμεινε ζωντανός μετά τη λήξη του πολέμου Η έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχε μια αφορμή και χιλιάδες αιτίες. Η αφορμή ήταν το πιστόλι που σήκωσε ένας Σέρβος εθνικιστής με σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδέες για να σκοτώσει τον αρχιδούκα Φερδινάνδο. Οι αιτίες ήταν ο ανταγωνισμός μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών σε έναν ανελέητο αγώνα εξουσίας. Ο Henrik Rehr σε ένα νέο κόμικς φιλοτεχνεί το πορτρέτο του ανθρώπου που πάτησε τη σκανδάλη. «Τα φαντάσματά μας θα περπατήσουν μέχρι τη Βιέννη και θα περιφέρονται στο παλάτι, τρομάζοντας τους αφεντάδες» Γκαβρίλο Πρίντσιπ Είναι δυνατό ένας μόνο άνθρωπος να οδηγήσει μια ολόκληρη ήπειρο σε έναν τετραετή πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς; Φυσικά, όχι. Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ απλώς έδωσε το έναυσμα και, πιθανώς, την αφορμή που περίμεναν –αν δεν την προετοίμαζαν και την υποδαύλιζαν– οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις το 1914. Γι’ αυτό και ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δανού δημιουργού κόμικς Henrik Rehr υπονομεύει συνειδητά και σκόπιμα το περιεχόμενο της ιστορίας: «Γκαβρίλο Πρίντσιπ - Ο άνθρωπος που άλλαξε τον αιώνα» (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ). Δεν άλλαξε ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ τον δέκατο ένατο αιώνα με τον εικοστό. Εγινε, όμως, ο άνθρωπος-σύμβολο που ενοχοποιήθηκε και δαιμονοποιήθηκε από τη μία πλευρά ως το απόλυτο κακό και ηρωοποιήθηκε από την άλλη ως πατριώτης και ελευθερωτής. Αναμφίβολα, μέσω της πράξης του, έγινε ο καταλύτης που επιτάχυνε τις εξελίξεις, αλλά πίσω από το όνομα που μισήθηκε και λατρεύτηκε βρισκόταν ένας ιδεαλιστής αγωνιστής, ουσιαστικά παιδί, που μαχόταν για τα δίκαια του λαού του. Η ιστορία του Rehr εστιάζει ακριβώς σε αυτά τα ανθρώπινα στοιχεία του χαρακτήρα του, στην οικογενειακή του κατάσταση, στην ερωτική του ζωή, στις παρέες του, ενώ στο φόντο εξελίσσεται μια από τις πιο ταραγμένες και περίπλοκες περιόδους της Ιστορίας. «Η Ευρώπη σήμερα είναι μια μπαρουταποθήκη και οι ηγέτες της μοιάζουν με άνδρες που καπνίζουν μέσα σε οπλοστάσιο… Μια σπίθα θα προκαλέσει την έκρηξη που θα μας καταστρέψει όλους… Δεν μπορώ να σας πω το πότε θα γίνει αυτή η έκρηξη. Μπορώ, όμως, να σας πω το πού… Είναι στα Βαλκάνια που κάποια βλακώδης ενέργεια θα την προκαλέσει». Με αυτά τα λόγια του καγκελάριου της Γερμανίας, Ότο Φον Μπίσμαρκ, στο εισαγωγικό μέρος του βιβλίου, ο Rehr συνοψίζει την εκρηκτική κατάσταση της Ευρώπης λίγο πριν από το ξέσπασμα του πολέμου το 1914. Η εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια είχε αρχίσει να φθίνει ήδη από τον προηγούμενο αιώνα, ενώ η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Ρουμανία και η Βουλγαρία ήταν ήδη ανεξάρτητα κράτη. Ωστόσο, η Σλοβενία και η Κροατία παρέμεναν υπό καθεστώς κατοχής από την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, η οποία έθεσε υπό τον έλεγχό της και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, παρόλο που οι κάτοικοί της συνέχισαν να βρίσκονται υπό την επικυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Τρίφκο Γκράμπεζ, σύντροφος και ομοϊδεάτης του Πρίντσιπ, αγωνίστηκε μαζί του μέχρι το τέλος Υπ’ αυτές τις συνθήκες ζούσε η πάμφτωχη αγροτική οικογένεια Πρίντσιπ στο χωριό Ομπλεϊ, στην Κράινα της δυτικής Σερβίας, όταν γεννήθηκε ο Γκαβρίλο, το 1894. Οι γονείς του τον έστειλαν στο Σαράγεβο για να σπουδάσει σε στρατιωτική ακαδημία, αλλά υπό την καθοδήγηση του μεγαλύτερου αδελφού του, του Γιόβο, ο Γκαβρίλο άρχισε να φοιτά σε μια εμπορική σχολή χωρίς να τα καταφέρνει και τόσο καλά. Εκεί γνώρισε φοιτητές και άλλους νέους Σέρβους που επιχειρούσαν να οργανωθούν ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς. «Η λέξη “σκλάβος” προέρχεται από τη λέξη “Σλάβος” επειδή οι περισσότεροι δούλοι των Ρωμαίων ήταν από αυτήν την περιοχή. Θυμηθείτε τον Σπάρτακο! Μεγάλωσε στη Δαλματία, σκλαβώθηκε από τους Ρωμαίους και κατέληξε να γίνει μονομάχος, καταδικασμένος να πεθάνει για να διασκεδάζει την άρχουσα τάξη. Ο Σπάρτακος, όμως, δεν αποδέχθηκε τη μοίρα του. Ξεκίνησε μια εξέγερση στη σχολή των μονομάχων και έσφαξε τους καταπιεστές του…» είναι τα λόγια ενός από τους καθοδηγητές του Γκαβρίλο, που αν και παραχαράσσουν τα γνωστά ιστορικά γεγονότα είναι αρκετά για να εμφυσήσουν το πατριωτικό συναίσθημα και να συμβάλουν στην οικοδόμηση των εθνικών μύθων. Ο Γκαβρίλο, ωστόσο, αν και διαθέτει το κριτήριο της αμφισβήτησης ακόμα και των ιδεολογημάτων της «δικής» του πλευράς, σύντομα θα ταχθεί με το μέρος των καταπιεσμένων. Ιδιαίτερα μετά το 1908, όταν οι Αυστριακοί ανακοινώνουν την προσάρτηση της Βοσνίας υπό τις ευλογίες της Γερμανίας και της Ιταλίας και παρά την αντίθεση Ρωσίας, Γαλλίας και Αγγλίας και η κατάσταση στα Βαλκάνια γίνεται πιο σύνθετη από ποτέ, ο Γκαβρίλο παίρνει τις οριστικές αποφάσεις του. Διαβάζει Κροπότκιν και Μπακούνιν, που τον συγκινούν περισσότερο από τους Μαρξ και Ενγκελς αναφορικά με την προοπτική του σερβικού λαού, και έλκεται από την ιδέα ενός επαναστατικού βολονταρισμού με πατριωτικά χαρακτηριστικά που θα απελευθερώσει τη Σερβία από τους ξένους κατακτητές: «Ο Μπακούνιν έχει δίκιο, μόνο η αναρχία θα φέρει την πραγματική ελευθερία στον λαό! Αυτός είναι ο μοναδικός αληθινός δρόμος!» Η απογοήτευση θα έρθει όμως το 1912, όταν ο δεκαοκτάχρονος Γκαβρίλο προσπαθεί να καταταγεί στις ένοπλες ομάδες ανταρτών, αλλά απορρίπτεται για λόγους υγείας από τους Σέρβους παρτιζάνους. Η φυματίωση τον τυραννούσε ήδη καιρό… Ο πυροβολισμός του Γκαβρίλο Πρίντσιπ ήταν η θρυαλλίδα. Οι νεκροί του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που ακολούθησε ήταν εκατομμύρια. Τον Οκτώβριο του 1912 το Μαυροβούνιο κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία και λίγες μέρες αργότερα ακολουθούν η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα. Η ήττα της Τουρκίας, ωστόσο, δεν θα φέρει τη γαλήνη στην περιοχή, καθώς οι νικητές, με επίκεντρο κυρίως τη Μακεδονία, θα επιδοθούν σε έναν μεταξύ τους ανταγωνισμό για το μοίρασμα της πίτας. Ο Γκαβρίλο βρίσκεται πια στο Βελιγράδι, αλλά η Βοσνία εξακολουθεί να τελεί υπό τον ζυγό της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Γίνεται μέλος της παραστρατιωτικής οργάνωσης Μαύρη Χείρα, εκπαιδεύεται στα όπλα και το 1914, μαζί με τους συντρόφους του αποφασίζoυν να δολοφονήσουν τον αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο. Αν και οι ερασιτεχνικά σχεδιασμένες κινήσεις τους γίνονται γνωστές τόσο στη σερβική κυβέρνηση όσο και στην αυτοκρατορία, ουσιαστικά κανείς δεν φαίνεται να επιθυμεί να τις αποτρέψει με αποφασιστικότητα. «Η ζωή είναι ένα τίποτα. Η ζωή είναι μουντή και ανιαρή, γεμάτη πόνο και απογοητεύσεις. Ο θάνατος είναι γεμάτος… ομορφιά! Δόξα! Έκσταση! Και ο θάνατος είναι το τέλος. Εξαίσιο, θεσπέσιο, οριστικό» φέρεται να λέει ο Γκαβρίλο στους συναγωνιστές του λίγο πριν από το τελευταίο ταξίδι προς το Σαράγεβο, όπου ζει στους ρυθμούς της επίσκεψης του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του. Εκεί, παρά τις απανωτές ατυχίες και τα λάθη στην οργάνωση, ο Γκαβρίλο θα πατήσει τη σκανδάλη. Η Σοφία πέφτει ακαριαία νεκρή και ο Φραγκίσκος ξεψυχά λίγα λεπτά αργότερα. Ο Γκαβρίλο είναι για μια ακόμη φορά άτυχος. Το δηλητήριο που καταπίνει για να αυτοκτονήσει ώστε να μη συλληφθεί είναι ληγμένο, ενώ η απόπειρά του να αυτοπυροβοληθεί είναι αποτυχημένη. Πέφτει στα χέρια της αστυνομίας. Αν και στην αγγλική γλώσσα το βιβλίο κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Terrorist», προς τιμήν τους οι Ελληνες εκδότες (Μαμούθ Κόμιξ) επέλεξαν να ακολουθήσουν την πρωτότυπη έκδοση και να τιτλοφορήσουν το έργο με το όνομα του πρωταγωνιστή του Η Αυστρία κηρύσσει τον πόλεμο στη Σερβία. Η Γερμανία εισβάλλει στο Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Σε λίγες εβδομάδες οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες διαλέγουν στρατόπεδο και πολεμούν. Ο Γκαβρίλο δικάζεται αλλά λόγω της ηλικίας του (δεν έχει κλείσει ακόμη τα είκοσί του χρόνια), βάσει νόμου της αυστροουγγρικής κυβέρνησης, δεν μπορεί να καταδικαστεί σε θάνατο ή ισόβια. Η ποινή του είναι είκοσι χρόνια. Τα βασανιστήρια, οι κακουχίες και η φυματίωση (ζύγιζε μόλις σαράντα κιλά) θα τον σκοτώσουν τέσσερα χρόνια αργότερα στη φυλακή του οχυρού Τερέζιενστατ, λίγο πριν από τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που ξεκίνησε και γενικεύτηκε με αφορμή τον δικό του πυροβολισμό, αλλά με αιτίες βαθύτερες και πολύ πιο σύνθετες από την αστείρευτη επαναστατικότητα και την αυτοθυσία ενός νεαρού. Ο Henrik Rehr, με τη διεξοδικά τεκμηριωμένη και ιστορικά λεπτομερή έρευνά του, αν και επιλέγει να «βιογραφήσει» τον Γκαβρίλο Πρίντσιπ, ουσιαστικά φιλοτεχνεί ένα μωσαϊκό της εποχής και των συνθηκών που οδήγησαν στον Μεγάλο Πόλεμο. Με τα ασπρόμαυρα σχέδιά του και με τις συνεχείς παρεμβολές ονείρων, κυρίως εφιαλτών, και σκέψεων του πρωταγωνιστή, χτίζει μια ατμόσφαιρα δυσοίωνης προσμονής προς το αναπόφευκτο. Ο ευφυής τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τη θλιβερή και «σκοτεινή» καθημερινότητα των φτωχών και άκληρων χωρικών σε αντίστιξη με τη φωτεινή και γεμάτη διασκεδάσεις ζωή των ευγενών λειτουργεί ως υπόμνηση αυτού που ήταν αναμενόμενο να συμβεί στο γενικότερο πλαίσιο των καπιταλιστικών και εθνικιστικών ανταγωνισμών. Και συνέβη. Παράλληλα, οι διαρκείς παρεμβολές με λόγια φιλοσόφων, πολιτικών και προσωπικοτήτων της εποχής επιτείνουν το κλίμα βεβαιότητας προς την οδυνηρή κατάληξη, την έναρξη του πολέμου. Με εμβληματικό πρόσωπο αυτό του Γκαβρίλο Πρίντσιπ, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να πατήσει τη σκανδάλη. Αν και σήμερα έχει ξεχαστεί από τους περισσότερους, στο παρελθόν λατρεύτηκε ως ήρωας από ένα μέρος του ευρωπαϊκού πληθυσμού και μισήθηκε ως στυγνός δολοφόνος από ένα άλλο. Τα έχει αυτά η πολιτική δράση και στράτευση. Πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Και το σχετικό link...
  18. Bonadrug

    ΤΣΑΚ!!! ΠΑΤ!!! ΜΠΟΥΜ!!!

    η περιγραφή που κυκλοφορεί στο Internet: Μια περιπλάνηση στον κόσμο των απίθανων κατασχέσεων, των παράξενων ηρώων και των οπτικοποιημένων ήχων. Μια προσπάθεια προσέγγισης του κόσμου των απίθανων καταστάσεων, των παράξενων ηρώων και των οπτικοποιημένων ήχων, μέσα στο περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενων κοινωνικών και πολιτιστικών συνθηκών. Ο 20ός αιώνας χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν αιώνας του κινηματογράφου. Αλλά και του ραδιοφώνου. Και της τζαζ. Και της κατάκτησης του διαστήματος. Και των υπολογιστών. Και των κόμικς βεβαίως-βεβαίως.Οι σχέσεις τους πολύπλοκες... Απλές αναφορές προσφέρονται απλά και μόνο σαν πιθανά ερεθίσματα για όποιον θα ήθελε να ψάξει πιο βαθειά και ουσιαστικά... Λοιπόν: Περίπου 70 άρθρα και κείμενα ενός σημαντικότατου ανθρώπου για το χώρο των κόμικς στην Ελλάδα. Από το Κίτρινο Παιδί μέχρι τον Αστέριο Πόλυπ. Και Index! και γλωσσάριο. Και παρουσίαση δημιουργών! Και χρονολόγιο!!! Και κατάλογοι όλων των σημαντικών βραβείων του χώρου! και βιβλιογραφία... Λοιπόν: επειδή με τσίγκλίσε ο Νίκος, θα γράψω και τη γνώμη μου ... : Είναι αυτή: Πάρτε το!
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.