Αναζήτηση στην Κοινότητα

Σύνοψη από την εκδοτική: TΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΖΡΑΗΛ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ! Η αστική ζούγκλα, το Γκόθαμ Σίτι, κατασπαράζεται από τον πόλεμο ανάμεσα στον Μπάτμαν και τον Τζόκερ — ένας πόλεμος στον οποίο η διαφορά μεταξύ ήρωα και εγκληματία έχει γίνει ανυπόφορα δυσδιάκριτη. Τώρα, με την προσωπικότητα του καλοπροαίρετου Τζακ Νέιπιερ βυθισμένη βαθιά κάτω από έναν κυρίαρχο Κλόουν Πρίγκιπα του Εγκλήματος, ο Τζόκερ ετοιμάζεται να πάει αυτόν τον πόλεμο στο επόμενο επίπεδο — και ο στρατός έχει έναν καινούργιο νεοσύλλεκτο. Κραδαίνοντας ένα φλεγόμενο σπαθί και φέρων το βάρος εκατοντάδων χρόνων ιστορίας στους ώμους του, ο Αζραήλ είναι ο σκοτεινότερος ιππότης που έχει δει ποτέ το Γκόθαμ. Ένας ένας, οι εχθροί του Μπάτμαν θα πέσουν από τη λεπίδα του — και λίγο λίγο, αυτός ο νέος σταυροφόρος θα ξαναφτιάξει το Γκόθαμ Σίτι στη δική του εκδοχή του παραδείσου επί της Γης. Μόνο ο Μπάτμαν και οι αποξενωμένοι του σύμμαχοι μπορούν να τον σταματήσουν — αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τους είναι βαθιά. Και όταν ο Τζόκερ και ο Αζραήλ αποκαλύψουν την κρυφή ιστορία της οικογένειας Γουέιν, κάθε πίστη στον Σκοτεινό Ιππότη μπορεί να κλονιστεί για πάντα. Πως προέκυψε το Batman: Curse of the White Knight Το ημερολόγιο λέει Οκτώβριος 2017. Το DC Black Label έχει ξεκινήσει ως imprint, αλλά στα σπάργανα βρίσκεται ένα κόμικ, το οποίο έμελλε να είναι τόσο ρηξικέλευθο, τόσο καινοτόμο που θα ξεκινούσε ένα δικό του καινούριο σύμπαν. Το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς, καθώς φέρνει μια καινούρια πρόταση. Πως θα ήταν αν ο Joker εγκατέλειπε τη ζωή του εγκληματία και ως πολιτικός πλέον ονόματι Jack Napier προσπαθούσε να πείσει το Gotham ότι ο πραγματικός κακός μεταξύ των δύο είναι ο Batman; Η ιδέα ήταν τόσο καλή και άρεσε αρκετά, ώστε λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της σειράς, ανακοινώθηκε το sequel Curse of the White Knight. Μικρό spinoff μέσα στην παρουσίαση: Το Curse of the White Knight αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σύμπαντος Προκειμένου να σας βοηθήσω να κατανοήσετε περισσότερο το κόμικ, θα σας βάλω χρονολογικά που τοποθετείται το Curse of the White Knight. Η συγκεκριμένη σειρά ανήκει σε ένα ενιαίο, καινούριο σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με το DC Black Label που λέγεται Murphyverse με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει σενάριο και σχέδιο, αλλά και την επίβλεψη όλων των τίτλων που θα βγουν υπό το δικό του σύμπαν. Το Batman: White Knight είναι ο τίτλος που τα ξεκίνησε όλα και ακολούθησε το Batman: White Knight Presents Von Freeze, ένα one-shot τεύχος που προηγείται του Curse. Μάλιστα η έκδοση της Οξύ συμπεριλαμβάνει το one-shot του Von Freeze στην έκδοση του Curse of the White Knight. Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η κυκλοφορία του Batman: White Knight Presents: Harley Quinn σε σενάριο Murphy και Katana Collins και σχέδιο Matteo Scalera. Στα τέλη Μαρτίου ξεκινάει στην Αμερική η κυκλοφορία του Batman: Beyond the White Knight που αποτελεί το τρίτο μέρος της ιστορίας του Λευκού Ιππότη με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει τα πάντα ξανά, θα τρέξει και αυτό για οχτώ τεύχη και φαντάζομαι θα το δούμε να εκδίδεται μελλοντικά. Εντός του 2022 ετοιμάζεται και το Batman: White Knight: Red Hood, ενώ στο στάδιο της παραγωγής είναι σειρές για την Justice League, τον Nightwing και την Batgirl! Τέλος να σας πω κάτι ενδιαφέρον για τα White Knight. O Murphy έχει θέσει έξι κανόνες σε όλους τους συγγραφείς: 1. Όποιος πεθαίνει, δεν ανασταίνεται. 2. Όχι εσωτερικοί μονόλογοι στο σενάριο. 3. Όχι βιασύνες στην ολοκλήρωση της σειράς. 4. Κύριος στόχος να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες 5. Τουλάχιστον ένα όχημα να εμφανίζεται στη σειρά. 6. Καμία σειρά δεν μπορεί να κάνει crossover με άλλη σειρά του Murphyverse. Η ιστορία του Curse of the White Knight Αφού σας είπα λίγα πράγματα για το σύμπαν που λαμβάνει χώρα η ιστορία, ας πούμε για το Curse of the White Knight. Στην ιστορία μας αυτή, τα πράγματα ξεκινούν στο τέλος της προηγούμενης. Η δεύτερη Harley Quinn ή Neo Joker έχει πλέον ηττηθεί, αλλά ο Napier δεν καταφέρνει να μείνει σώφρων και εν τέλει μετατρέπεται ξανά μόνιμα στον Joker και οδηγείται ξανά στο Arkham. Αποτέλεσμα της ζημιάς που έκανε ο Napier στον Batman είναι ο τελευταίος να πρέπει να ξανακερδίσει την πόλη του, αποκαλύπτοντας αρχικά στον Gordon ότι είναι ο Bruce Wayne. Στο Curse of the White Knight λοιπόν ο Napier έχει αποδεχθεί ότι πλέον θα είναι μόνο ο Joker, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας ολοκαίνουριος αντίπαλος, ο Azrael ο οποίος θέλει να μετατρέψει τη Gotham σε μια δική του πόλη. Ο Jean-Paul Valley ή αλλιώς Azrael παρουσιάζεται συχνά ως αντιήρωας, αλλά σε αυτό το κόμικ θα είναι εχθρός του Batman και μάλιστα ο σκοπός του Murphy είναι διαρκώς να οδηγεί τους δύο ήρωες στα άκρα της αντιπαράθεσης και να τους δώσει μια πάρα πολύ εντυπωσιακή, coming of age τελική μάχη προκειμένου να δούμε ποιος τελικά θα κουβαλήσει την κληρονομιά του Gotham. Μια κληρονομιά που στο Curse of the White Knight συνεχώς δοκιμάζεται χάρη στις ενέργειες του Joker. Μαζί λοιπόν με τον Azrael κάνουν μία ακόμα προσπάθεια να σπιλώσουν την εικόνα του ήρωα και να τον φέρουν ξανά αντιμέτωπο με τη δημόσια κατακραυγή. Αποκαλύπτουν όλη την ιστορία του Gotham από τη μέρα που δημιουργήθηκε μέχρι το σήμερα, αποκαλύπτοντας το βρώμικο ρόλο και τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειας Wayne όλα αυτά τα χρόνια και όλες τις ενέργειες που ζημίωσαν τη Gotham. Αυτή λοιπόν είναι η Κατάρα που αναφέρεται στον τίτλο. Ο Napier και ο Azrael δείχνουν ότι η Κατάρα της Gotham είναι για πάντα να είναι μια πόλη που θα μαστίζεται από την εγκληματικότητα και τους κακοποιούς και θα μαστίζεται ακριβώς επειδή η οικογένεια Wayne έχει βάλει το χέρι της. Θέλουν να δείξουν πως ο Bruce Wayne ή ο Batman είναι όντως ο κακός της ιστορίας, αυτός που το όραμα του δε θα οδηγήσει σε μια καλύτερη εκδοχή της πόλης, αλλά θα συνεχίσει να τη βυθίζει στον όλεθρο. Και αυτό θα κληθεί να κάνει ο Batman σε αυτό το κόμικ. Να πάρει στις πλάτες του τα κακώς κείμενα και την κληρονομιά της οικογένειας του, να συνεργαστεί με τους συμμάχους που δείχνουν ξεκάθαρη δυσπιστία στο πρόσωπο του και να οδηγήσει την πόλη του σε ένα καλύτερο μέλλον. Το αν θα τα καταφέρει; Θα το περιμένω στις δικές σας κριτικές Το χαρακτηριστικό σχέδιο του Sean Murphy Ο Sean Murphy πέραν από αρχιτέκτονας του White Knight σεναριακά (μετά το Curse είπε ότι έχει προγραμματίσει ακόμα δύο συνέχειες, η μία προφανώς είναι το Beyond που αναφέραμε πιο πάνω), είναι και ένας πάρα πολύ καλός σχεδιαστής. Κάνει όμορφα redesigns στους Batman κακούς και το σχέδιο του είναι αρκετά σκοτεινό, με έντονα μελάνια για άλλη μια φορά. Να δείξετε προσοχή και στους χρωματισμούς, στο πρώτο κόμικ δόθηκε έμφαση για προφανείς λόγους στο λευκό και το μαύρο, εδώ ο Azrael φέρνει αρκετές αποχρώσεις κόκκινου και ο Joker λευκού και μπλε. Δεν ξέρω αν είναι για όλους, αλλά δε θα μπορούσα να φανταστώ ποιο ταιριαστό στυλ σχεδίου για τη σειρά. Η έκδοση, τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Για μένα το Murphyverse είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον Batman project που τρέχει εδώ και καιρό στα αμερικάνικα κόμικς. Πιο πάνω και από τη main σειρά το βάζω. Έχει εξαιρετικά βαθύ σενάριο και πολύπλοκους χαρακτήρες. Αν σας άρεσε η ιδιαιτερότητα του πρώτου, τότε να πάρετε κι αυτό ασυζητητί. Η έκδοση της Οξύ είναι στο κλασικό της μέγεθος, με ωραίο χαρτί, όμως το τεράστιο μέγεθος του τόμου, οδηγεί ξανά σε ένα θέμα που έχει αναφερθεί στο παρελθόν. Αρκετά μπαλονάκια που βρίσκονται πιο κεντρικά στις δύο σελίδες, θα σας δυσκολέψουν λίγο στο διάβασμα. Από εκεί και πέρα ανταποκρίνεται στα ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής και μπράβο τους που κάνουν μια προσπάθεια πάρα πολύ καλή με το Murphyverse, μακάρι να τη συνεχίσουν. Η τιμή είναι λίγο αλμυρή, αλλά δυστυχώς όποιος βρίσκεται στην αγορά ξέρει για τις ανατιμήσεις σε πρώτες ύλες και το χαρτί έχει πάει στο Θεό. Δυστυχώς πολλά κόμικς που είχαμε συνηθίσει σε συγκεκριμένο πλαίσιο τιμών, θα ακριβύνουν δυστυχώς. Ελπίζω να σας άρεσε το αφιέρωμα μου, καθώς μου πήρε αρκετή ώρα και έβαλα όσο περισσότερη πληροφορία γίνεται για να σας ξεδιαλύνω απορίες. Καλό διάβασμα σε όλους

Ο βίος του τεράστιου τραγουδιστή των Queen Φρέντι Μέρκιουρι κυκλοφόρησε σε κόμικς που διαβάζεται απνευστί. Το «Shadows illuminated», δηλαδή «Σκιές στο φως» όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, βάζει ένα ακόμη λιθαράκι – προηγήθηκε πριν από λίγα χρόνια η ταινία του Μπράιαν Σίνγκερ «Bohemian rhapsody» – στη διατήρηση του μύθου του άτυχου Φρέντι Μέρκιουρι. Άτυχου διότι, όπως έχει γραφτεί, αν η νόσος του AIDS τον έβρισκε λίγο αργότερα, θα έπαιρνε την πρώτη γενιά αντιρετροϊκών φαρμάκων και πιθανότατα σήμερα να βρισκόταν στη ζωή. Στο κόμικς δεν υπάρχει καμία αναφορά στην ασθένεια του Μέρκιουρι, ενώ αντίθετα παρουσιάζεται η ομοερωτική προσωπική του ζωή. Το ένατο δηλαδή και τελευταίο κεφάλαιο κλείνει με τον Μέρκιουρι σε στιγμές χαλάρωσης με τον σύντροφό του στο κρεβάτι στο Garden Lodge, το ησυχαστήριό του, ενώ οι συγγραφείς Tρες Ντιν και Καμίλα Zανγκ τον βάζουν να κάνει όνειρα για τα γεράματά του. Αυτό και μόνο, δεδομένων των κεφαλαίων που έχουν προηγηθεί, με κάνει να πιστεύω πως αποπειράται ένας εξωραϊσμός του βίου του Μέρκιουρι μακριά από τις συνήθεις καταχρήσεις των ροκ σταρ και κυρίως μακριά από το τραγικό του τέλος. Κι αν δεν υπήρχε το έντονο ομοφυλοφιλικό στοιχείο, θα λέγαμε πως η έκδοση απευθύνεται σε παιδιά στο πλαίσιο «γνωριμίας» των νεότερων γενιών μ’ έναν απ’ τους σημαντικότερους τραγουδιστές του 20ού αιώνα. Εκτός κι αν η έκδοση, έτσι όπως είναι, βασισμένη στην πρόοδο των κοινωνιών αναφορικά με την αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, απευθύνεται όντως σε παιδιά και εφήβους. Το βιβλίο έτσι, αποκτά τον χαρακτήρα… ροκ παραμυθιού που τα έχει όλα, καθώς ο Φρέντι Μέρκιουρι απεικονίζεται και «μιλάει» για όλα σε πρώτο πρόσωπο: το μεγάλωμά του σε μια φτωχή οικογένεια από την Ινδία, την έφεσή του στον αθλητισμό, τις σπουδές πιάνου και τη συμμετοχή του στα πρώτα ροκ συγκροτήματα, τη γνωριμία του με τα άλλα μέλη των Queen, τη γρήγορη καθιέρωσή τους, την αποθέωση που γνώρισαν επί ιαπωνικού εδάφους και που μόνο με την Beatlemania μπορούσε να συγκριθεί, τη φύση των ερωτικών τραγουδιών του που βασίζονταν κατά κόρον στην προσωπική του μελαγχολία και φυσικά, τη σχέση του με τον εραστή του, κομμωτή στο επάγγελμα. Αξίζει να πούμε ότι στο έκτο κεφάλαιο του κόμικς υπάρχει προειδοποίηση για «έμμεσες αναφορές σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας» με την ανάγνωση να «έγκειται στην κρίση του καθενός», εφόσον διαβάζουμε/βλέπουμε τον στενόχωρο χωρισμό του Μέρκιουρι με τη Μέρι, τη μοναδική γυναίκα της ζωής του, αλλά και τα βίαια ξεσπάσματά του με τους κατά καιρούς ερωτικούς παρτενέρ του. Το έβδομο κεφάλαιο καταλαμβάνει η ασχολία του Μέρκιουρι με την τέχνη του χορού, που τον ανέδειξε σε κανονικό σόουμαν επί σκηνής, και στο όγδοο και προτελευταίο κεφάλαιο μαθαίνουμε για τη γνωριμία και συνεργασία του με τη Μονσερά Καμπαγέ που, όπως όλοι ξέρουμε, οδήγησε σ’ ένα μοναδικό κοινό δίσκο τους. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και είναι τόσο καλογραμμένα τα κείμενα που αν τα απομονώσεις από τις σελίδες με τα σκίτσα, μπορούν να γίνουν θεατρικός μονόλογος διά στόματος του ίδιου του Μέρκιουρι. Οφείλουμε επομένως να αποδώσουμε τα εύσημα στον μεταφραστή Σάββα Αργυρίου και τον Πάνο Τομαρά που επιμελήθηκε τα πρωτότυπα αγγλικά κείμενα. Όσο για τους σχεδιαστές του κόμικς, είναι ο Τζέισον Ουλμάγερ και η Κόρτνεϊ Μέναρντ. INFO Tο εξώφυλλο του graphic novel-βιογραφίας του Φρέντι Μέρκιουρι «Σκιές στο φως» που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ. Ροκ και ένατη τέχνη, μια σχέση που κρατάει χρόνια Η σχέση μεταξύ των ροκ σταρ και των graphic novels δεν είναι καινούργια. Για την ακρίβεια, πηγαίνει τόσο πίσω στα χρόνια όσο και η καθιέρωση της ροκ μουσικής στα 60s-70s με τα μεγάλα συγκροτήματα αλλά και με εύλογες διαφορές: λόγου χάρη, στα τέλη του 1960 στην Αμερική και στις αρχές του ’70 στην Αγγλία το ζητούμενο δεν ήταν απλώς η ψυχαγωγία. Δημιουργοί όπως ο Γκίλμπερτ Σέλτον με τους περιβόητους Freak Brothers ή η Τρίνα Ρόμπινς, η πρώτη γυναίκα καρτουνίστρια, με το αντεργκράουντ κόμικς «It ain’t me babe», στόχευαν στη διάδοση της κουλτούρας της εποχής που περιλάμβανε τη χρήση ναρκωτικών, τη σεξουαλική απελευθέρωση, ακόμη και τη βία ενάντια στις δυνάμεις καταστολής. Το εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ της Τζάνις Τζόπλιν «Cheap thrills» με τους Big Brother & The Holding Company. Ενδεικτικό της απήχησης των αντεργκράουντ κόμικς ήταν ότι το συγκεκριμένο είδος πέρασε ακόμη και στους φακέλους των βινυλίων θρυλικών άλμπουμ της περιόδου: στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ της Τζάνις Τζόπλιν με τους Big Brother & The Holding Company, του «Cheap thrills» (1968), όλα τα τραγούδια απεικονίζονταν με τη μορφή graphic novel που σχεδίασε ο καρτουνίστας Ρόμπερτ Κραμπ. Το δεύτερο άλμπουμ των Poll το 1972. Στην Ελλάδα πάλι κάτι παρεμφερές συνέβη με το δεύτερο άλμπουμ των Poll το 1972, που είχε τίτλο το όνομα του φολκ-ροκ συγκροτήματος. Στον φάκελο αυτού του δίσκου υπήρχε συνημμένο ένα ολόκληρο εξασέλιδο κόμικς σχεδιασμένο από τον Στέργιο Δελιαλή, τον ίδιο καλλιτέχνη που είχε φιλοτεχνήσει και το χίπικο εξώφυλλο για το «Περιβόλι του τρελού» του Διονύση Σαββόπουλου. Τα κείμενα στο κόμικς των Poll, που έφερε τον τίτλο «Fantastic Four (Ο κακός Madman και τα κατορθώματά του)» ήταν του Κώστα Τουρνά, και το περιεχόμενό του ήταν ένα συνονθύλευμα ψυχεδελικών επιρροών από το εξωτερικό, sci-fi αναζητήσεων και μιας glam rock αισθητικής. Και το σχετικό link...

Μια τρυφερή ματιά στα έργα και τις ημέρες του εμβληματικού ροκ σταρ που έγραψε χρυσή ιστορία με το συγκρότημα των Queen. Μερικές φορές πρέπει να βρίσκεις εναλλακτικούς τρόπους να ψυχαγωγείς το παιδί σου. Όταν ο γιος μου ήταν ενός έτους, θυμάμαι να τον καθίζω στο παιδικό του καρεκλάκι στην κουζίνα και να μαγειρεύω. Ο ήλιος δεν είχε καλά-καλά ανατείλει κι εγώ για να πολεμήσω τη νύστα μου, έψαχνα μουσικές. Όταν πια εξάντλησα το ρεπερτόριο της Λιλιπούπολης, στράφηκα στις παλιές μου αγάπες: κάπως έτσι έμαθε ο Νικόλας τους Queen. Δίπλα στον πάγκο της κουζίνας, κι ενώ έκοβα ευλαβικά και λίγο ψυχαναγκαστικά καρότα και κολοκύθια τα οποία θα πολτοποιούνταν εν συνεχεία, βουτήξαμε στη μουσική μιας από τις πιο επιδραστικές μπάντες στην ιστορία της ροκ. Στο κόμικ των Εκδόσεων Οξύ, που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «Freddie Mercury, Σκιές στο φως», ο Φρέντι Μέρκιουρι ξαναζεί: μέσα από μία αφήγηση που διατρέχει τη ζωή του – από τη γέννησή του σε μια μεσαίας τάξης οικογένεια στη Ζανζιβάρη μέχρι την εκτίναξή του στη στρατόσφαιρα της μουσικής βιομηχανίας – παίρνουμε μία ιδέα για τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο. Θέλοντας να γίνει θρύλος I ’ve fallen in love / I ’ve fallen in love for the first time / This time I know it ’s for real: Πάντοτε τούτος ο στίχος του τραγουδιού που αγαπήθηκε ως ο απόλυτος ύμνος της σεξουαλικής απελευθέρωσης, σε μια εποχή που λίγοι νέοι άνθρωποι μπορούσαν να είναι ανοιχτά γκέι, κινούσε κάτι μέσα μου. «Φυσικά είμαι εξωφρενικός, θηλυπρεπής, θεατρικός και επιδεικτικός, αλλά δεν επέλεξα εγώ αυτήν την εικόνα. Είμαι ο εαυτός μου», γράφουν δια στόματος Φρέντι οι συγγραφείς Τρε Ντιν και Καμίλα Ζανγκ. Αν κάποιος ψάχνει ιστορικά ορόσημα, πότε γεννήθηκε, πότε δημιουργήθηκαν οι Queen και πότε κυκλοφόρησε ο τάδε δίσκος, θα απογοητευτεί από το βιβλίο. Ο τρόπος που επέλεξαν οι συγγραφείς να δομήσουν τη ζωή του Μέρκιουρι δεν υπακούει σ’αυτούς τους καθαρά γραμμικούς κανόνες. Μια βαθιά υποκειμενική αφήγηση, σε απλή γλώσσα, λιγάκι απλουστευτική και παιδική, αλλά σεβόμενη αυτήν την τρομερά πληθωρική προσωπικότητα, που βυθίζεται σε μια αυτοανάλυση. Στόχος της, να μας ανοίξει μια μικρή τρύπα ώστε να παρατηρήσουμε έναν άνθρωπο που δεν ήθελε να γίνει απλά διάσημος: επιθυμούσε διακαώς να γίνει θρύλος, όπως είχε πει ο ίδιος. Στο κόμικ παρατηρούμε τις διαφορετικές μεταμορφώσεις του, και ίσως όχι τυχαία την εικονογράφηση έχουν αναλάβει δύο δημιουργοί, ο Τζέισον Αλμέιγερ και η Κόρτνι Μέναρντ, με αποτέλεσμα ο σταρ να απεικονίζεται με διαφορετικό ζωγραφικό στυλ μέσα στα κεφάλαια της ζωής του. Μαθαίνουμε για την τρυφερή σχέση με τη μόνη γυναίκα στη ζωή του, τη Μέρι Όστιν, η οποία του στάθηκε σε όλες τις φάσεις της διαμόρφωσης της ταυτότητας του. Κι έπειτα, οι έρωτες που προκύπτουν μετά το coming out του, η εμμονή του με το σεξ, η βαθιά μοναχικότητα του και οι εξάρσεις του, η γνωριμία του με τη Μονσερά Καμπαγιέ. Και επίσης, μια μάλλον παράξενη δημιουργική επιλογή: λείπει οποιαδήποτε αναφορά στο AIDS. Και το σχετικό link...

Είναι συνηθισμένο πρόσωπα της πραγματικής ζωής να δανείζουν την όψη τους σε χαρακτήρες των κόμικς. Οι Goscinny και Uderzo εφάρμοσαν πολλές φορές την πρακτική αυτή στις περιπέτειες των Αστερίξ και Οβελίξ. Οι Μπιτλς, ο Τζέιμς Κόμπερν, ο Σον Κόνερι, ο Έντγκαρ Χούβερ, ο Κερκ Ντάγκλας, οι Χοντρός και Λιγνός έκαναν μικρές εμφανίσεις στο γαλατικό χωριό ή γύρω απ’ αυτό δίνοντας πάντα ένα χιουμοριστικό αποτέλεσμα. Την τακτική ακολούθησαν και οι διάδοχοι των μεγάλων δημιουργών του Αστερίξ με πιο επιτυχείς τις περιπτώσεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, του Λουτσιάνο Παβαρότι, της Σοφία Λόρεν και του Αλέν Προστ στον πρόσφατο Υπεριταλικό Αγώνα. Παρομοίως στον Λούκι Λουκ, ο Morris σχεδίασε τον Κρίστοφερ Λι, τον Τζακ Πάλανς, τον Λι Βαν Κλιφ κ.ά. Είναι σπάνιο όμως το αντίθετο, το να μοιάζουν δηλαδή άνθρωποι του πραγματικού κόσμου σε πρωταγωνιστές της μαζικής κουλτούρας αν εξαιρέσουμε τους διαγωνισμούς cosplay ή τις επιτηδευμένες μεταμφιέσεις. Ο Ντόναλντ Τραμπ πάντως το κατάφερε να μοιάζει στον Goldfinger, κατά κόσμον Gert Fröbe, από την ταινία «Τζέιμς Μποντ εναντίον Χρυσοδάκτυλου». «Αφού δείτε την ομοιότητα, είναι πολύ δύσκολο να πάψετε να τη βλέπετε. Και βλέποντας το έργο σάς τριβελίζει το μυαλό, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι ο Γκολντφίνγκερ ανατινάζει το ομοσπονδιακό απόθεμα χρυσού ώστε να αυξήσει την αξία του χρυσού που κατέχει ο ίδιος […] Το να προσέξετε την ομοιότητα μεταξύ Γκολντφίνγκερ και Ντόναλντ Τζ. Τραμπ μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά. Μπορεί ν’ αλλάξει την εμπειρία σας με έναν αισθητικά κρίσιμο τρόπο», επισημαίνει ο Bence Nanay στην «Αισθητική», ένα πολύ χρήσιμο εισαγωγικό βιβλίο πάνω στην έννοια της Αισθητικής, με εύστοχα παραδείγματα και άφθονο χιούμορ (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση: Χαρά Σκιαδέλλη, 136 σελίδες). Όσο δύσκολο είναι ωστόσο το φιλοσοφικό ζήτημα της Αισθητικής, τόσο εύκολο είναι να κατανοηθεί η αισθητική που εκφράζει ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και το σχετικό link...

Ένα εντυπωσιακό εικονογραφημένο βιβλίο για τη ζωή, τον μύθο και τις πολλές πτυχές της προσωπικότητας του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Από τις εκδόσεις Οξύ Comics κυκλοφορεί στην Ελλάδα το μοναδικό graphic novel «Το Χέρι του Θεού», ένα εντυπωσιακό εικονογραφημένο βιβλίο για τη ζωή, το μύθο και τις πολλές πτυχές της προσωπικότητας του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, σε μετάφραση του Θάνου Σαρρή. Γεννημένος σε μια φτωχογειτονιά έξω από το Μπουένος Άιρες, ο νεαρός Ντιέγκο έδειξε το μοναδικό του ταλέντο στο ποδόσφαιρο σε ηλικία εννέα ετών. Ξεκινώντας από τις αλάνες της γειτονιάς του ο pibe de oro, το «χρυσό αγόρι» των γηπέδων, σύντομα μεσουράνησε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ωστόσο, ο Μαραντόνα έγινε θρύλος ως αρχηγός της εθνικής ομάδας της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, όταν στον προημιτελικό με την Αγγλία το «χέρι του Θεού» ήρθε σε βοήθεια για να δώσει στην ομάδα του το προβάδισμα και στον ίδιο τον μύθο που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Η μοίρα ενός εξαιρετικού ταλέντου στα χέρια – ή μάλλον στα πόδια – ενός ευαίσθητου ανθρώπου. «Το χέρι του Θεού» είναι το χρονικό της ζωής ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την ιστορία του από κοντά. ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ Ο Paolo Baron είναι Ιταλός συγγραφέας που έχει διακριθεί στην κατηγορία των graphic novels. Η συνεργασία του με τον εικονογράφο Ernesto Carbonetti τους έχει καθιερώσει ως ένα σημαντικό καλλιτεχνικό δίδυμο σε όλη την Ευρώπη. Και το σχετικό link...

Το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη και η ταινία ''Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη'' ανάμεσα στις νέες αφίξεις. Τα νέα graphic novels της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής είναι υψηλών προδιαγραφών – είτε πρόκειται για μυθιστορήματα που μορφοποιούνται σε κόμικς, είτε για ταινίες που διασκευάζονται, είτε ακόμη για πρωτογενείς ιστορίες που γίνονται απευθείας graphic novels. Επιλέξαμε και προτείνουμε μερικά από αυτά… Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον εγχείρημα είναι το «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη» (εκδόσεις Anubis) των Dan Watters – Dev Pramanik. Βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του Νίκολας Ρεγκ με πρωταγωνιστή τον αξέχαστο Ντέιβιντ Μπάουι. Διαθέτει δυνατή, ατμοσφαιρική εικονογράφηση, που αποδίδει την ιστορία εξωγήινου που «σκάει» έτσι ξαφνικά στη Γη. Από την άλλη, στη διασκευή του θρυλικού μυθιστορήματος «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη προχώρησαν οι εκδόσεις Διόπτρα, με πλούσια εικονογράφηση του Soloup, προτείνοντας έτσι – εκ νέου – το έργο του κορυφαίου συγγραφέα. Με υπέροχα πολύχρωμα σκίτσα πάλι, ο Fred Fordham παρουσίασε την απόδοση του διαχρονικού μυθιστορήματος «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Άλντους Χάξλεϊ σε μορφή graphic novel (εκδόσεις Οξύ). Στον διάσημο δε Αμερικανό καρτουνίστα Τιμ Χάμιλτον ο Ρέι Μπράντμπερι είχε εμπιστευτεί τη διασκευή του θρυλικού του μυθιστορήματος «Φαρενάιτ 451» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Και πολύ καλά έκανε, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Όσο για το «1936: Ετοιμόρροπη δημοκρατία» του Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Ίκαρος) είναι έξοχο επίτευγμα με θέμα τον στρατιώτη Αμπατζή στην Ελλάδα του 1936, τη χρονιά κατά την οποία η δημοκρατία καταλύθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά – πρόκειται για καθηλωτική τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής. Και, βέβαια, δεν γίνεται να μην αναφέρει κανείς το κομψοτέχνημα «Η πύλη της Ανατολής». Ένα θανάσιμο παιχνίδι κατασκόπων εκτυλίσσεται στην Κωνσταντινούπολη του 1938, μέσα από πανέμορφες εικόνες, μυστικά, πάθη, ίντριγκες και σασπένς. Εδώ ο Ιταλός βιρτουόζος Βιτόριο Τζαρντίνο απλώς αποθεώνει την τέχνη των κόμικς. Και εμείς δεν έχουμε καλύτερο. Και το σχετικό link...

Το graphic novel για τη ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα με τίτλο «Το Χέρι του Θεού», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΞΥ και το Gazzetta, θα έχει την τιμητική του την Κυριακή (15:00) στο Comicdom, που διεξάγεται στην Τεχνόπολη. Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να λείπει από το φετινό Comicdom. Στη συζήτηση Ποδόσφαιρο, Comics και ιστορίες που διεξάγεται την Κυριακή (15:00) στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και στο Αεριοφυλάκιο 1 – Αμφιθέατρο «Μιλτιάδης Έβερτ» θα βρεθεί ο Θάνος Σαρρής, ο οποίος θα μιλήσει για τη σύνδεση του ποδοσφαίρου με την τέχνη του κόμικ και φυσικά για το graphic novel «Το Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ», το οποίο κυκλοφορεί από το Gazzetta και τις εκδόσεις ΟΞΥ. Tο 18ο Comicdom CON Athens είναι γεγονός και πραγματοποιείται στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων την Παρασκευή 17, το Σάββατο 18 & την Κυριακή 19 Μαΐου 2024 με ελεύθερη είσοδο. Το graphic novel για τη ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα, καθώς και τα υπόλοιπα comic των εκδόσεων ΟΞΥ, θα βρίσκονται στο περίπτερο Β21. Ποδόσφαιρο, Comics και Ιστορίες Συμμετέχουν: Μι Δέλτα (συγγραφέας/κοινωνιολόγος), Κωνσταντίνος Κολέτσος (εικονογράφος του κόμικ ”1908”), Δημήτρης Μωυσιάδης (Sports Content Creator – Συνδημιουργός Football Stories), Θάνος Σαρρής (δημοσιογράφος/συγγραφέας). Συντονισμός: Λήδα Τσενέ (Καλλιτεχνική Διευθύντρια Comicdom CON Athens και μέλος του Girl Power Academy Greece) Και το σχετικό link...

Τα τρία κορυφαία δυστοπικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας του 20ού αιώνα και η ιστορία της πρώτης ατομικής βόμβας σε graphic novel. Στο βιβλίο του «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» ο Huxley περιγράφει τον εφιάλτη ενός κόσμου όπου απαγορεύεται η ανάγνωση των βιβλίων, στο «1984» ο Orwell έτρεμε εκείνους που θα απαγόρευαν την ανάγνωση των βιβλίων, ενώ το βασικό καθήκον στον κόσμο του πυροσβέστη Γκάυ Μόνταγκ στο «Φαρενάιτ 451» του Ray Bradbury είναι να καίει βιβλία! Όπως και να το αντιλαμβάνεται ο καθένας από τους τρεις συγγραφείς, η εξαφάνιση με κάθε τρόπο και μέθοδο των βιβλίων είναι μια από τις βασικές επιδιώξεις των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Στον «Θαυμαστό καινούριο κόσμο» σκιαγραφείται η εφιαλτική προοπτική ενός τέλειου τεχνοκρατικά πολιτισμού που εδράζεται στον φυσικό και ψυχολογικό καταναγκασμό. Στο «1984» – και ύστερα από την εμπειρία του σταλινισμού – περιγράφεται ένα ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος, όπου τα πάντα βρίσκονται κάτω από την εποπτική παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού. Στο «Φαρενάιτ 451» οι άνθρωποι οφείλουν να εμπιστεύονται το κράτος και κάθε παρέκκλιση σε σκέψεις και στοχασμούς είναι επικίνδυνη όσο και η εμπιστοσύνη στους γύρω τους. Και όλα τα βιβλία πρέπει να καούν! Τέλος, στην «Ιστορία της πρώτης ατομικής βόμβας» η ανάπτυξη της τεχνολογίας ξεφεύγει από τα όρια μιας δυσοίωνης προφητείας και γίνεται μια πραγματική απειλή αφανισμού για την ανθρωπότητα! Aldous Huxley Θαυμαστός καινούργιος κόσμος Διασκευή – Εικονογράφηση: Fred Fordham Μετάφραση: Βασίλης Μπαμπούρης Εκδόσεις: Οξύ Σελ.: 234 Ποιο είναι άραγε εκείνο το δαιμόνιο που ενεργοποιεί τους ανθρώπους να εκφράζονται καλλιτεχνικά, με δυο λόγια να γράφουν, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν; Η φθαρτή τους φύση, οι φουρτούνες της ανθρώπινης ζωής, η αναζήτηση μιας ανώτερης ιδέας, η ουτοπία ενός καλύτερου κόσμου; Τι θα μας χρειάζεται ωστόσο, η λογοτεχνία σε μιαν ιδεατή κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει κανένα ψεγάδι που θα ενεργοποιήσει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας; Όταν η επιστήμη κατασκευάσει μιαν αψεγάδιαστη παγκόσμια κοινωνία που θα παράγει παγκόσμια ευτυχία, τι απόλαυση ή τι παραπάνω θα μπορεί να προσφέρει ένα θεατρικό έργο, μια μουσική, ένα ποίημα, ένας ζωγραφικός πίνακας; Στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Huxley «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1932, τα επιστημονικά επιτεύγματα, οι κοινωνικές ανακατατάξεις στην Αγγλία και στον δυτικό κόσμο αλλά και το κομμουνιστικό πείραμα που είχε πια δρομολογηθεί στη Σοβιετική Ένωση δημιούργησαν τον καμβά μιας φανταστικής προφητικής τους προβολής στο μέλλον – ένα μέλλον που έχει επιβεβαιωθεί ήδη καθώς βιώνουμε πλέον το μέλλον ως παρόν. Ωστόσο, είχε προηγηθεί μια δεκαετία ευτυχίας η οποία «προσγειώθηκε» απότομα το 1929 με τη Μεγάλη Ύφεση, που δημιούργησε ένα τρομακτικό ντόμινο ανακατατάξεων. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα που είχε συνέπειες σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Huxley θα συνθέσει ένα δυστοπικό μυθιστόρημα όπου προβάλλεται η μεγάλη του ανησυχία για τον εφιαλτικά πραγματικό κίνδυνο της απώλειας της ανθρώπινης ταυτότητας και κατά συνέπεια του πολιτισμού μέσα από τη δημιουργία μιας σειράς τυποποιημένων ανθρωποειδών ως αποτέλεσμα των μελλοντικών εξελίξεων. Αυτό το δυστοπικό αριστούργημα διασκεύασε και εικονογράφησε ο Fred Fordham με ιδιαίτερη λεπτότητα στη μορφή του graphic novel, που απευθύνεται κυρίως στη νέα γενιά αναγνωστών. Το μυθιστόρημα προηγείται χρονικά άλλων δυστοπικών μυθιστορημάτων παρεμφερούς θέματος, με πιο διάσημα το «1984» του George Orwell που εκδόθηκε το 1949, και το «Φαρενάιτ 451» του Ray Bradbury λίγα χρόνια αργότερα, το 1953. 1984 Βασισμένο στο έργο του Τζορτζ Όργουελ Ζαν Κριστόφ Ντεριέν – Ρεμί Τορεγκροσά Μετάφραση: Κλαιρ Νεβέ Εκδόσεις: Μίνωας Σελ.: 128 Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, με την εμπειρία αυτή τη φορά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και τις απαρχές του Ψυχρού, ο Τζορτζ Όργουελ κυκλοφορεί τη δική του εκδοχή, θα έλεγε κανείς, σαν συνέχεια ή στο ίδιο πνεύμα με τον «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Huxley. «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά ορισμένα ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα». «Η φάρμα των ζώων» του Τζορτζ Όργουελ, με αυτή την παροιμιώδη φράση που βρίσκεται στα χείλη όλων όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τις διάφορες εκφάνσεις του ολοκληρωτισμού, είχε προηγηθεί του μοναδικού «1984», ενός μυθιστορήματος που επιχειρούσε την πιο βαθιά πολιτική φιλοσοφική ανατομία των κατασταλτικών μηχανισμών που ελλόχευαν στο μέλλον. Η εμπειρία του από τον Ισπανικό Εμφύλιο όπως και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που κάλυψε ως ανταποκριτής του BBC, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική του διαμόρφωση αλλά και στην άποψή του για την ανθρώπινη φύση. Ο Όργουελ ήταν από τους ελάχιστους συγγραφείς της εποχής του που δεν επικεντρώθηκε μονομερώς στα διάφορα προσωπεία του ολοκληρωτισμού. Πιο συγκεκριμένα, οι περισσότεροι εστίαζαν στο φαινόμενο του ναζισμού που ωστόσο με την κατάρρευση του Χίτλερ δεν έδειξε σημάδια ανάκαμψης, ενώ παρέβλεπαν την επίσης διαστροφική του εκδοχή στο κομμουνιστικό στρατόπεδο και στις θηριωδίες του Στάλιν. Στο «1984» διερευνώνται με ενορατική διεισδυτικότητα οι τρομακτικοί μηχανισμοί της εξουσίας, οι οποίοι ελέγχουν όχι μόνο τις πράξεις των υπηκόων αλλά και τις σκέψεις ή ακόμα και τις ενδεχόμενες προθέσεις τους. Πρόκειται για την απόλυτη εποπτεία του καθεστώτος στο οποίο κυριαρχεί το πρότυπο του Στάλιν, ως του Μεγάλου Αδελφού, πάνω στις ζωές και στις σκέψεις των ανθρώπων. Στην έκδοση αυτή ο Ζαν Κριστόφ Ντεριέν και ο Ρεμί Τορεγκροσά συνεργάζονται ιδανικά, μεταφέροντας επιτυχώς το μεγάλο αυτό μυθιστόρημα σε μορφή κόμικς! Ray Bradbury – Tim Hamilton Φαρενάιτ 451 Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελ.: 160 «Τα βιβλία έπρεπε να καούν, μαζί με τα σπίτια όπου ήταν κρυμμένα». Πρόκειται για ένα από τα θρυλικά βιβλία του 20ού αιώνα ενός συγγραφέα που κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμά του στη λεγόμενη λογοτεχνία του φανταστικού! Χαρακτηριστικό της επίδρασης που άσκησε αυτό το βιβλίο είναι το γεγονός ότι στην επιτύμβια στήλη του συγγραφέα στο νεκροταφείο Westwood Memorial Park του Λος Άντζελες ο επισκέπτης διαβάζει: «Ρέι Μπράντμπερι, 1920-2012. Συγγραφέας του “Φαρενάιτ 451”». Στην προσπάθειά τους να μιλήσουν για τα δυσοίωνα σημάδια της εποχής τους, αρκετοί συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας καταφεύγουν στο μέλλον. Ο Bradbury δανείζεται ένα σημαντικό θέμα από την ιστορία, δηλαδή από το παρελθόν, αυτό της καύσης των βιβλίων, με ό,τι μπορεί να σημάνει μια παρόμοια πράξη, και την ξαναπροβάλλει σαν μια μελλοντική ιστορία όπου οι πυροσβέστες (καταπληκτικό εύρημα!) αντί να σβήνουν τις φωτιές έχουν ως αποστολή τους να καίνε τα βιβλία όπου τα βρίσκουν. Η αξία του μυθιστορήματος έγκειται στο ότι ο συγγραφέας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά τον δυτικό πολιτισμό: ο νέος, πολλά υποσχόμενος κόσμος αναπροσαρμόζει τον κώδικα των αξιών του με την επέλαση του κομφορμισμού αποπνευματοποιώντας την κοινωνία και ανατρέποντας όλο το αξιακό σύστημα. Σημειώνουμε ότι το «Φαρενάιτ 451» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1953. Το δυστοπικό μυθιστόρημα μεταφέρθηκε το 1966 στον κινηματογράφο από τον Φρανσουά Τρυφώ. Το μυθιστόρημα αυτό κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ως graphic novel, σε εικονογράφηση Tim Hamilton. Οι άνθρωποι ζουν σε μιαν εποχή όπου κυριαρχεί η τεχνολογία, όλα είναι εικόνα και μια συνεχής ροή ειδήσεων που έχει εκφυλίσει κάθε δυνατότητα σκέψης. «Μη σκέφτεσαι. Είναι επικίνδυνο. Μην εμπιστεύεσαι κανέναν άλλο εκτός από το κράτος. Πρόδωσε τους γείτονές σου. Και το κυριότερο: Κάψε όλα τα βιβλία». Jonathan Fetter-Vorm Τρίνιτι Η ιστορία της πρώτης ατομικής βόμβας Μετάφραση: Χριστόφορος Λιθαρής Εκδόσεις: Παπαδόπουλος Σελ.: 160 Ως Τρίνιτι, αγγλιστί Trinity, δηλαδή «Τριάδα», έμεινε γνωστή η πρώτη στην ανθρώπινη ιστορία δοκιμή της ατομικής βόμβας. Την ονομασία την έδωσε ο ίδιος ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, από ποίημα του Άγγλου ποιητή και λογίου Τζων Ντον. Ο Jonathan Fetter-Vorm στο πρώτο του graphic novel διηγείται την ιστορία του «Σχεδίου Μανχάταν», μέσω του οποίου ουσιαστικά η ανθρωπότητα εισάγεται στην ατομική εποχή. Η πρώτη πυρηνική δοκιμή πραγματοποιήθηκε από τον αμερικανικό στρατό τα ξημερώματα της 16ης Ιουλίου 1945, στο σημερινό Πεδίο Δοκιμών Χουάιτ Σαντς του Νέου Μεξικού, ως ένα μέρος του «Σχεδίου Μανχάταν». Ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ υπήρξε ο εμπνευστής και επικεφαλής αυτού του πρωτοφανούς στην ανθρώπινη ιστορία σχεδίου, που άλλαξε τα δεδομένα τόσο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όσο και της μεταπολεμικής εποχής. Υπήρξε ο Προμηθέας της Αμερικής, «ο πατέρας της ατομικής βόμβας», ο ήρωας που ανέλαβε την πρωτάκουστη αποστολή εν καιρώ πόλεμου και υπό την πίεση των παγκόσμιων εξελίξεων να ανακαλύψει το μεγάλο όσο και τρομακτικό μυστικό του Ήλιου για χάρη της χώρας του. Ταυτόχρονα όμως επωμίστηκε μια δυσανάλογη για ανθρώπινο ον ηθική ευθύνη, καθώς γνώριζε πολύ καλά τι σήμαινε η ανακάλυψή του και πόσο εφιαλτική ήταν η αναπόφευκτη εξέλιξη να πέσει σε λάθος χέρια… Στο πρωτότυπο αυτό graphic novel περιγράφονται αυτές οι ιστορικές στιγμές μιας συναρπαστικής όσο και επικίνδυνης ανακάλυψης, που δυνητικά θα μπορούσε να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Παράλληλα εκτυλίσσεται το υπαρξιακό δράμα όπου η ανθρώπινη ύπαρξη αδυνατεί να επωμιστεί το βάρος ενός τέτοιου επιστημονικού άθλου: μια βόμβα που αν σκάσει στα χέρια της ανθρωπότητας θα την τινάξει στον αέρα. Το πείραμα Τρίνιτι υπήρξε μια κληρονομιά θριάμβου του ανθρώπινου πνεύματος και συνάμα μια παρακαταθήκη για την καταστροφή του. Και το σχετικό link...

Οι εικονογράφοι Γκαετάν και Πολ Μπριζί, με την καθοδήγηση του ποιητή Βιργιλίου, μας ταξιδεύουν στην Κόλαση του μεσαιωνικού έπους του Δάντη «Θεία Κωμωδία». Κόλαση. Ποιος άνθρωπος δεν ριγεί στο άκουσμα αυτής της λέξης; Είτε τη χρησιμοποιούμε με τη θρησκευτική της έννοια, για να περιγράψουμε τον μεταθανάτιο «κολασμό» των ψυχών, είτε με την αλληγορική, για να χαρακτηρίσουμε κάποια αφόρητη επίγεια κατάσταση, οι συνδηλώσεις της είναι οι ίδιες: φόβος, πόνος, αιώνια τιμωρία. Συνδεδεμένη, επί το εγκοσμιώτερον, με τη χρήση της ως φόβητρου εκ μέρους της δυτικής μεσαιωνικής Εκκλησίας προς όσους αρνούνταν την (απόλυτα κοσμική) εξουσία της, η ιδέα της Κόλασης δεν έπαψε ποτέ να γεννάει πλούσιες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Ειδικά η ρωμαιοκαθολική εικονογραφία έχει δώσει τα «ρέστα» της στις απεικονίσεις της Κόλασης, του Καθαρτηρίου και της Μέλλουσας Κρίσης: καζάνια στη φωτιά και λίμνες από καυτό θειάφι να τσουρουφλίζουν τα κορμιά όσων υπέπεσαν αμετανόητοι στα θανάσιμα αμαρτήματα, ενώ σατανάδες τούς προκαλούν κι από πάνω πλήγματα με τις τρίαινες. Στο διηνεκές. Οι μορφωμένοι θεολόγοι θα καγχάσουν με τέτοιες απλοϊκές και φαντασιόπληκτες απεικονίσεις και θα σου εξηγήσουν ότι τόσο η Κόλαση, όσο και ο Παράδεισος, κατά τη βιβλική θεώρηση δεν είναι κυριολεκτικοί τόποι, αλλά μάλλον τρόποι με τους οποίους εκλαμβάνεται η αγάπη του Θεού: ως το ίδιο άκτιστο πυρ που άλλους τους δροσίζει και άλλους τους καίει, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση η οποία απορρέει από την οικειοθελή αποδοχή ή απόρριψη αυτής της αγάπης. Αυτά τα «ξενέρωτα» θεολογικά όμως δεν εμπνέουν την Τέχνη, είτε μιλάμε για τοιχογραφίες σε ναούς είτε για βιντεοκλίπ black metal συγκροτημάτων. Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να εμπνεύσουν το λογοτεχνικό αριστούργημα του ύστερου Μεσαίωνα, γνωστό ως η «Κόλαση» – το πρώτο από τα τρία μέρη του ποιητικού έργου «Θεία Κωμωδία» («La Divina Commedia»), γραμμένου από τον Δάντη Αλιγκιέρι μεταξύ 1303 και 1321. Ο σπουδαίος αυτός Ιταλός ποιητής κατάφερε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να δημιουργήσει ένα έμμετρο έπος που μέχρι σήμερα κατατάσσεται στα μνημεία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δεν ήταν ο πρώτος φυσικά που στοχάστηκε την ιδέα ενός ταξιδιού στον Κάτω Κόσμο, καθώς είχαν προηγηθεί στην αρχαιότητα ο Όμηρος (με τον Οδυσσέα) και ο Βιργίλιος (με τον Αινεία). Η δική του περιπλάνηση όμως αντανακλά το χριστιανικό κοσμοείδωλο. Στη «Θεία Κωμωδία», ο Δάντης αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του στα τρία μεταθανάτια βασίλεια: της Κόλασης (Inferno), του Καθαρτηρίου (Purgatorio) και του Παραδείσου (Paradiso). Το πρώτο μέρος αυτής της αλληγορίας ενέπνευσε τους αδελφούς Γκαετάν και Πολ Μπριζί (σκηνοθέτες ταινιών κινουμένων σχεδίων, ζωγράφους και εικονογράφους) να το μεταφέρουν σε μορφή κόμικς. Τα δίδυμα αδέλφια ανήκουν στους ελάχιστους Γάλλους που στο παρελθόν δούλεψαν για την Disney και διηύθυναν στούντιό της. Είναι γνωστοί, μεταξύ άλλων, για το «Ο Αστερίξ λεγεωνάριος μονομάχος», για τη διεύθυνση σεκάνς της «Παναγίας των Παρισίων» και το «Πουλί της Φωτιάς» από τη «Φαντασία 2000». Η Κατά Μπριζί «Κόλαση του Δάντη» είναι γνήσιο «τέκνο» της πανδημίας του 2020. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, οι δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες έκαναν το απίστευτο: αναμετρήθηκαν με το ογκώδες έργο 33 ωδών, δημιουργώντας μια επιβλητική ασπρόμαυρη εικονογράφηση, εφάμιλλη της δραματικής έντασης του πρωτοτύπου και σεβαστική απέναντι στην ποιητική μεγαλοφυΐα του συγγραφέα. Στα τέλη του 2023 υποδεχτήκαμε με χαρά την ελληνική έκδοση της «Κόλασης» (Οξύ / Brainfood Εκδοτική, μτφρ. Χαράς Σκιαδέλλη). Στις 156 χοντρές σελίδες του ευμεγέθους χαρτόδετου βιβλίου διαστάσεων 24 x 34 εκ., παρακολουθούμε με δέος την προσπάθεια του 33χρονου Δάντη να ξαναβρεί την αγαπημένη του Βεατρίκη στον Παράδεισο. Με την καθοδήγηση του Βιργιλίου, τον βλέπουμε να περνάει μέσα από τους εννέα κύκλους της Κόλασης: των ενάρετων ειδωλολατρών, των φιλήδονων, των λαίμαργων, των άπληστων, των μνησίκακων, των αιρετικών, των βίαιων, των πάσης φύσεως απατεώνων και των προδοτών, αντιμετωπίζοντας αυτοπροσώπως τον ίδιο τον Διάβολο. Δεν μπορείς παρά να θαυμάζεις την υπομονή των αδερφών Μπριζί, οι οποίοι φιλοτέχνησαν αυτό το έπος «κεντώντας» με τα μολύβια τους καρέ το καρέ, σελίδα τη σελίδα, σαλόνι το σαλόνι. Και η τελευταία τους σχεδιαστική «σταυροβελονιά» αποδίδει άψογα και την τελευταία λεπτομέρεια, ενώ η τεχνοτροπία τους συνδυάζει εικονογράφηση 19ου αιώνα με σκηνοθετική ματιά 21ου. Κάθε σελίδα είναι και γκραβούρα, κάθε γύρισμα σελίδας αποκαλύπτει και ένα νέο έργο τέχνης. Η «Κόλαση» του Δάντη αναδεικνύει την πίστη και την ελπίδα ως τις πραγματικές δυνάμεις του χριστιανού απέναντι στις αλλεπάλληλες δοκιμασίες του πόνου, του ζόφου και της ασχήμιας. Όμως το ομώνυμο εικονογραφημένο κομψοτέχνημα των Γκαετάν και Πολ Μπριζί πάει ένα βήμα παραπέρα, αποκαλύπτοντας πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ακόμη και το γκροτέσκο, όταν η Τέχνη αποσκοπεί στην αναζήτηση της Αλήθειας – αν υφίσταται πλέον κάτι τέτοιο στους μεταμοντέρνους, σχετικοποιημένους καιρούς μας. Και το σχετικό link...

Ο Πάολο Μπαρόν, συγγραφέας του graphic novel «Το Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε κόμικ», το οποίο ήρθε στην Ελλάδα από το Gazzetta και τις εκδόσεις Οξύ, μιλάει για τον άνθρωπο πίσω από τον ήρωα κι εξηγεί γιατί άλλαξε για πάντα τη Νάπολη. Το graphic novel «Το Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ» ήρθε στην Ελλάδα από το Gazzetta και τις εκδόσεις Οξύ comics και μπορείς να το αποκτήσεις με ένα click εδώ! Η εκπληκτική ιστορία ζωής του «Ντιεγκίτο» ξετυλίγεται μέσα από τα σχέδια του Ερνέστο Καρμπονέτι και τα κείμενα του Πάολο Μπαρόν, του ανθρώπου που σκάρωσε όλο το story με τη ζωή του Ντιέγκο, έχοντας μεγαλώσει στη Νάπολη τον καιρό που ένα χαμίνι από το Μπουένος Άιρες έκανε τους πάντες να του υποκλιθούν. Ο συγγραφέας του graphic novel, το οποίο πλέον είναι διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία αλλά και online, μιλάει στο Gazzetta για τον «δικό» του Ντιέγκο, αφηγείται ξεχωριστές ιστορίες, ταξιδεύει πίσω στον καιρό που η πόλη του βίωσε τη δική της ποδοσφαιρική επανάσταση και στέλνει ένα ξεχωριστό μήνυμα στους Έλληνες θαυμαστές του αιώνιου δεκαριού. Πώς ήταν να μεγαλώνεις στη Νάπολη του Ντιέγκο Μαραντόνα; «Eκείνα τα χρόνια, ήταν χρόνια αλλαγής για την πόλη μου από πολλές απόψεις. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ήταν μια αίσθηση ενότητας. Ο Ντιέγκο ήταν αυτή η "κόλλα" που ένωσε ενήλικους, παιδιά, πλούσιους, φτωχούς. Παλιούς φιλάθλους, αλλά και νέους. Εννοώ, ακόμα κι εκείνους που δεν ήταν κοντά στο ποδόσφαιρο. Ζούσα σε μία από τις φτωχότερες και πιο σκληρές γειτονιές της πόλης και σύντομα αισθανθήκαμε ότι ο Ντιέγκο ήταν ένας από εμάς». Έχεις κάποια προσωπική εμπειρία με τον Ντιέγκο που θα ήθελες να μοιραστείς; «Δεν έχω ακριβώς προσωπική εμπειρία με τον Ντιέγκο, αλλά μία έμμεση. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 αποβλήθηκα από το σχολείο. Ο πατέρας μου – έφυγε από το σπίτι όταν ήμουν 15 – με έστειλε σε ιδιωτικό σχολείο για έναν χρόνο, απλώς για να με κρατήσει μακριά από τους δρόμους. Στην τάξη μου υπήρχε ένας από τους ποδοσφαιριστές της Νάπολι, που προσπαθούσε να πάρει το απολυτήριο (μην με ρωτήσεις ποιος, σε παρακαλώ). Τότε για πρώτη φορά, έπειτα από το δικό μας πρήξιμο και τις επίμονες ερωτήσεις μας, αναφέρθηκε στην κοκαΐνη. Ο Ντιέγκο ξεκίνησε την κοκαΐνη στην Ισπανία, αλλά όταν έφτασε στη Νάπολη έγινε έκρηξη. Για εμάς που ήμασταν πιτσιρικάδες, έμοιαζε με ένα τεράστιο μυστικό που έπρεπε να κρατήσουμε». Πώς κατέληξες στην ιδέα του graphic novel και δεν αρκέστηκες σε ένα βιβλίο με την ιστορία του; «Ήθελα απλά να πω την ιστορία του Ντιέγκο στους νέους, σ' αυτούς που έχουν απλά ακούσει για εκείνον. Θεώρησα ότι το κόμικ είναι η καταλληλότερη γλώσσα. Κι έπειτα, σ' αυτή την περίοδο της ζωής μου, είναι και η δική μου γλώσσα. Μαζί με τον Ερνέστο Καρμπονέτι δημιουργούμε graphic novels σε όλον τον κόσμο εδώ και δέκα χρόνια. Κυκλοφορήσαμε δύο graphic novels στις ΗΠΑ, τον πιο ενδιαφέροντα προορισμό γι' αυτούς που ασχολούνται με τα κόμικς». Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Ερνέστο Καρμπονέτι και πώς το μοναδικό του στιλ «έδεσε» με την ιστορία σου; «Εγώ και ο Ερνέστο ήμασταν καλοί φίλοι πολύ πριν συνεργαστούμε και είμαι επίσης τεράστιος θαυμαστής του. Έχει ένα πολύ αμερικανικό στιλ, ελεύθερο, καθόλου ακαδημαϊκό. Οι χαρακτήρες του τρέχουν μακριά από τις σελίδες. Νομίζω ότι είμαι κι εγώ πολύ απείθαρχος και στον τρόπο που γράφω. Η αλληλοκατανόηση ήταν τέλεια». Είχες δεύτερες σκέψεις σχετικά με τις σκοτεινές στιγμές του Ντιέγκο Μαραντόνα; «Ο Φερνάντο Σινιορίνι ήταν ο προσωπικός γυμναστής του Μαραντόνα για χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που τον έβγαλε από πολλούς μπελάδες. Είπε λοιπόν, ότι θα μπορούσε να προπονεί τον Μαραντόνα για όλη του τη ζωή, αλλά δεν θα πήγαινε έξω ούτε για ένα βράδυ με τον Ντιέγκο. Ο Ντιέγκο ήταν απλά ένας εύθραυστος άνθρωπος, πριν γίνει ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Δεν αισθάνομαι ότι τον κρίνω, όπως δεν θα το έκανα για έναν φίλο μου». Πώς θυμάσαι το πρώτο πρωτάθλημα της Νάπολι; «Στο ιταλικό πρωτάθλημα τη δεκαετία του '80, μόνο οι "πλούσιες ομάδες" από τον Βορά νικούσαν: Η Μίλαν, η Γιουβέντους, η Ίντερ. Όταν ο Ντιέγκο έφτασε, η Νάπολη προσπαθούσε ακόμα να συνέλθει από τον σεισμό (Νοέμβριος 1980), κάτι που φαινόταν σχεδόν αδύνατο για χιλιάδες νέους. Επομένως, έμοιαζε σαν ψέμα το ότι ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου έπαιζε στην ομάδα μου. Αγώνα με τον αγώνα, αισθανόμασταν ότι η Νάπολι γινόταν το επίκεντρο της προσοχής ολόκληρης της χώρας και βλέπαμε ότι οι πιο σημαντικές ομάδες της Ιταλίας γονάτιζαν μπροστά σ' αυτό το αγόρι από την Αργεντινή που φορούσε τα χρώματά μας. Καταλαβαίνεις πώς αισθάνονται οι οπαδοί. Κι έπειτα, θυμάμαι το μεγαλύτερο πάρτι που έγινε ποτέ. Παντού επικρατούσε τρέλα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας είχαν βγει στους δρόμους, τραγουδώντας και χορεύοντας. Σκυλιά και αυτοκίνητα βάφονταν μπλε. Μια υγιής τρέλα, την οποία δεν μπορούσες να βρεις ούτε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας». Έχοντας ζήσει την επιρροή του από μικρή ηλικία, γιατί οι άνθρωποι στη Νάπολη κόλλησαν με τον Ντιέγκο; Νομίζω ότι δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο... «Ξεκάθαρα! Ο Ντιέγκο ήταν πολιτικός. Ο Ντιέγκο ήταν όπως ο Τζον Λένον, που αμφισβήτησε την πολιτική των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Ο Ντιέγκο ξέσπασε χωρίς κανέναν φόβο απέναντι στους πολιτικούς που ήταν εχθροί του λαού. Εξέφρασε τις σκέψεις του για την εκκλησία που ήταν "υπερβολικά πλούσια και αδιάφορη για τις ανάγκες των φτωχών". Διοργάνωσε φιλανθρωπικό αγώνα για ένα παιδί σε ένα μικρό, λασπωμένο γήπεδο. Πώς θα μπορούσες να μην αισθανθείς ότι βρίσκεσαι κοντά σε έναν άνθρωπο σαν εκείνον;». Τι σημαίνει σήμερα ο Ντιέγκο για τη Νάπολι; «Ο Ντιέγκο ακόμα μιλά από τις τοιχογραφίες στη Νάπολη. Λέει σε όλους να πιστεύουν στο ταλέντο τους, ακόμα κι αν όλα δείχνουν αδύνατα. Ήταν απλά ένα παιδί που μεγάλωσε στη φτώχεια και ξαφνικά έγινε το νούμερο 1 στον κόσμο. Στέλνει μήνυμα αδερφοσύνης και δύναμης. Οι παππούδες και οι γονείς λένε στα παιδιά τους για τον Ντιέγκο και τις περιπέτειες και τις νίκες του, όπως έκαναν οι παλαιότεροι για τους αρχαίους ήρωες». Γιατί θεωρείς ότι η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή; «Γιατί οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ. Γιατί η ζωή του είναι εδώ, εμβληματική, αξέχαστη, καταγεγραμμένη. Και όλοι μπορούν να δουν τι κατάφερε». Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Δεν είναι σωστό πρότυπο για τα παιδιά». Τι τους απαντάς; «Ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ο Ντιέγκο, ως αθλητής, έδειξε ότι με το να έχεις ταλέντο μπορείς να φτάσεις ψηλά. Ο Ντιέγκο, ως άνθρωπος, μας μιλάει για την ευθραυστότητα. Υπάρχουν αρκετά "πρότυπα" που θεωρούμε ότι είναι θετικά, γιατί δεν γνωρίζουμε τη σκοτεινή πλευρά τους. Επειδή η ιστορία έχει καταγράψει μόνο το φως. Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, ξέρουμε ότι ο Ντιέγκο έβλαψε μόνο τον εαυτό του και ότι έπαιζε εκπληκτικά. Η κοκαΐνη δεν έφτασε ποτέ στο γήπεδο. Παρακαλώ, πείτε στα παιδιά ότι ο Ντιέγκο ήταν άνθρωπος και οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Αλλά πείτε τους επίσης ότι ο Ντιέγκο πλήρωσε για όλα αυτά τα λάθη, σε σημείο που έμεινε μόνος του μέχρι τη μέρα που πέθανε». Υπάρχει ένα εκπληκτικό σχέδιο στο βιβλίο, με τον Ντιέγκο να παίρνει τη μορφή του Slash των Guns 'N' Roses. Θα μπορούσε να είναι rock star αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής; «Το παράδειγμα που σου έδωσα πριν με τον Τζον Λένον δεν ήταν τυχαίο. Ο Ντιέγκο είχε τις επικοινωνιακές ικανότητες και την κριτική ματιά που έχω δει σε πολλούς rock stars ή συγγραφείς. Ο Ντιέγκο – όπως και πολλοί θρύλοι της rock – αγαπούσε την υπερβολή: Στα ναρκωτικά και τις γυναίκες. Θα μπορούσε να είναι μουσικός, αλλά επίσης θα μπορούσε να είναι πολιτικός, συνδικαλιστής, ή "δύσκολος" ηθοποιός σαν τον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος είχε στείλει έναν Ινδιάνο να παραλάβει το Όσκαρ του, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες που επικρατούσαν στις ΗΠΑ για τους ανθρώπους αυτούς. Ο Ντιέγκο κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Βατικανό, είπε στον Πάπα να πουλήσει λίγο από τον χρυσό που υπήρχε στον ναό για να βοηθήσει τους φτωχούς». Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι του graphic novel; «Αγαπώ τη ζωή του Ντιέγκο εκτός ποδοσφαίρου. Για παράδειγμα, την παρουσία του στο διεθνές συνέδριο της Μαρ ντελ Πλάτα, στη διαμαρτυρία κατά του Μπους, όπως και την ανεπιθύμητη σύνδεσή του με τον υπόκοσμο της Νάπολης. Ο άνθρωπος πίσω από τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο του βιβλίου». Υπήρχαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τη λάμψη του για να πλουτίσουν; «Όπου πήγαινε ο Ντιέγκο υπήρχαν άνθρωποι που έγιναν πλούσιοι. Αρκετοί άνθρωποι έβγαλαν χρήματα από τα συμβόλαιά του, το όνομά του, τους αγώνες του, ακόμα και από τους μπελάδες του. Ατζέντηδες, δικηγόροι, τηλεοπτικοί παραγωγοί, δημοσιογράφοι, πόρνες και έμποροι ναρκωτικών. Μαζί με τον Ντιέγκο, μετακινούνταν και τα λεφτά». Είναι αλήθεια ότι αρκετοί Ναπολιτάνοι υποστηρίζουν την Εθνική Αργεντινής και όχι την Ιταλία; «Αυτό δεν συνέβη μόνο όταν η Αργεντινή έπαιξε με την Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Ξέρεις, οι Ναπολιτάνοι είναι γενναιόδωροι και πιστοί άνθρωποι. Ο Ντιέγκο – ως ποδοσφαιριστής – συνέβαλε στην αναγέννηση της πόλης στα '80s μαζί με πολύ δημοφιλείς καλλιτέχνες: μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς κ.λ.π. Επομένως, αρκετοί Ναπολιτάνοι απλά δεν μπορούσαν να φωνάξουν υπέρ της Ιταλίας με τον Ντιέγκο στον αγωνιστικό χώρο». Τέλος, θα ήθελα ένα μήνυμα από εσένα προς τους Έλληνες που λατρεύουν τον Μαραντόνα, μετά την ελληνική έκδοση του graphic novel. «Ρίξτε μια ματιά στους αγώνες του και απολαύστε τον σπουδαιότερο παίκτη όλων των εποχών, χωρίς να ξεχνάτε τον εύθραυστο άνθρωπο. Αναλογιστείτε ότι το καλό παιδί-ποδοσφαιριστής δεν είχε καθόλου χρόνο για να μεγαλώσει και να βιώσει την εμπειρία ζωής που μας κάνει ενηλίκους, επειδή κέρδιζε ό,τι τρόπαιο μπορούσε. Και κάτι ακόμα. Έχετε δει την εμβληματική εικόνα του Ντιέγκο να τρέχει και να ουρλιάζει μπροστά στην κάμερα έπειτα από ένα υπέροχο γκολ; Έμοιαζε έτοιμος να κουτουλήσει την κάμερα, όπως και τον κόσμο που τον απέρριπτε για χρόνια. Λοιπόν, αυτό το ματς ήταν απέναντι στην Ελλάδα για το Μουντιάλ 1994. Και κατά τη γνώμη μου, το τελευταίο ματς που έδωσε χαρά στον Ντιέγκο. Αλλά θα σας το εξηγήσω καλύτερα αυτό στο "Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ!". Και το σχετικό link...

Το εκπληκτικό δυστοπικό έργο του Άλντους Χάξλεϊ «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» μεταφέρεται για πρώτη φορά σε κόμικς από τον Fred Fordham και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ. Ο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» («Brave New World») του Αλντους Χάξλεϊ συγκαταλέγεται στην τριάδα των κορυφαίων λογοτεχνικών αριστουργημάτων του 20ού αιώνα με δυστοπική μυθοπλασία, μαζί με το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι. Γράφτηκε το 1931, στον απόηχο του Κραχ του 1929, ενώ χρονικά προηγείται των άλλων δύο μυθιστορημάτων, που εκδόθηκαν το 1949 και το 1953 αντίστοιχα. Όπως συμβαίνει με όλα τα λογοτεχνικά έργα που χρονικά τοποθετούνται στο μακρινό μέλλον, έτσι και ο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», παρότι διαδραματίζεται το 2540 μ.Χ. (ή το «έτος 632 μετά Φορντ»), αντανακλά την εποχή στην οποία γράφτηκε και για αυτήν την εποχή θέλει να μιλήσει: μια εποχή τεχνολογικής ανάπτυξης και υπέρμετρης αισιοδοξίας, όπως τη βίωνε η Δύση στη δεκαετία του 1920, η οποία όμως έφερε τα σημεία ενός επελαύνοντος ολοκληρωτισμού. Για αυτό και το βαθυστόχαστο αυτό έργο, που τις επόμενες δεκαετίες ενέπνευσε σπουδαία μυθιστορήματα παρόμοιας θεματικής, διαβάζεται μέχρι σήμερα ως μια τρομακτική προειδοποίηση για το μέλλον. Για πρώτη φορά στα ενενήντα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, το προφητικό βιβλίο του Χάξλεϊ μεταφέρεται στη «γλώσσα» των κόμικς. Τη λογοτεχνική διασκευή και την εικονογραφική του απόδοση έφερε σε πέρας ένας από τους καλύτερους συγγραφείς και εικονογράφους της γενιάς του, ο 38χρονος Fred Fordham από το Λονδίνο. Ενώ σπούδαζε Πολιτικές Επιστήμες και Φιλοσοφία, βγάζοντας παράλληλα τα προς το ζην ως πορτρετίστας, ο Fordham ανακάλυψε την 9η τέχνη όταν διάβασε το Persepolis της Μαριάν Σατραπί. Σε αυτόν ανήκει η μετατροπή σε κόμικς τού «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Harper Lee (εκδ. Οξύ, 2018) και το διασκευασμένο σενάριο του «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι» (εκδ. Μίνωας, 2022), για τα οποία έχουμε γράψει σε προηγούμενα φύλλα του «Καρέ Καρέ». Ξεφυλλίζοντας την καλαίσθητη ελληνική έκδοση από τη σειρά «ΟΞΥ comics» (μτφρ. Βασίλη Μπαμπούρη), αντιλαμβανόμαστε με μια πρώτη ματιά για ποιον λόγο δεν ευδοκίμησε στο παρελθόν ένα κόμικς για αυτό το έργο, όπως είχε ήδη γίνει με άλλες παραλλαγές για ανάλογα μυθιστορήματα: χρειαζόταν πράγματι μια πολυπρισματική – φιλοσοφική, πολιτική και ψυχολογική – ματιά, συνδυασμένη με το ταλέντο ενός δημιουργού όπως ο Fred Fordham, για να μπορέσει να αναμετρηθεί με ένα έργο σαν αυτό του Χάξλεϊ. Ένα έργο που θίγει θέματα όπως η βιογενετική, η τεχνολογία, ο ηδονισμός, η θρησκεία, ο έλεγχος των μαζών κ.ά. Από την πρώτη σελίδα μέχρι το καταθλιπτικό φινάλε, βυθιζόμαστε στη δυστοπία του Νέου Λονδίνου: των αυστηρά ιεραρχημένων καστών, της βιομηχανικής κλωνοποίησης και του υποχρεωτικού καταναλωτισμού, όπου η τέλεια κοινωνία έχει επιτευχθεί με την απαγόρευση της μονογαμίας, των παραδοσιακών οικογενειακών σχέσεων, της ατομικότητας και της ιστορίας. Εδώ η ευτυχία δεν είναι δικαίωμα, αλλά επιβεβλημένο καθήκον. Και αν δεν καταλαβαίνετε γιατί, πάρτε τα χάπια Soma σας και… καλώς ήρθατε στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο»! Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Οι Εκδόσεις Οξύ Comics με μεγάλη χαρά παρουσιάζουν μια από τις πλέον επικές ιστορίες της Marvel! Γεμάτο δράση και ορισμένες αξιομνημόνευτες στιγμές για τους χαρακτήρες που κάνουν την εμφάνισή τους, το War of the Realms αποτελεί ήδη σταθμό, ανάμεσα στις κορυφαίες εκδόσεις της Marvel, υπογεγραμμένο από έναν σπουδαίο και πολυβραβευμένο συγγραφέα. Δέκα Βασίλεια έχουν πέσει στον Μάλεκιθ και τον στρατό του εκτός από ένα: Τη Μίντγκαρντ. Σπίτι των αγαπημένων ανθρώπων του Θορ. Σπίτι για ήρωες και θεούς. Τώρα, όμως, η Μίντγκαρντ καίγεται. Ολόκληρη η κόλαση ελευθερώνεται στη Νέα Υόρκη, καθώς ο Μάλεκιθ και οι σύμμαχοί του ξεκινούν την εισβολή τους – και οι μεγαλύτεροί μας ήρωες παρακολουθούν, ενώ η Γη πέφτει! Με τον Θορ παγιδευμένο στη γη των Γιγάντων του Πάγου και τις δυνάμεις της Γης καταβλημένες, τι μπορεί να σταματήσει τον Μάλεκιθ και τον στρατό του; Ο Σπάιντερ-Μαν, ο Ντέρντεβιλ, ο Τιμωρός, ο Γκοστ Ράιντερ, ο Μπλέιντ, ο Μαύρος Πάνθηρας και ακόμη περισσότεροι ήρωες μπαίνουν στη μάχη, καθώς το επικό saga του Jason Aaron για τον Θορ εκρήγνυται σε όλο το σύμπαν της Marvel σε ένα γεγονός που θα σας μείνει αξέχαστο! Η ιστορία: Ρε παιδιά... Ρε παιδιά... Έχω πάρει κάτι μήνες το War of the Realms και είμαι σε μια φάση να το διαβάσω, σίγουρος ότι έχει παρουσιαστεί εδώ μέσα. Κάνω να το ψάξω, ψάχνω από εδώ, ψάχνω από εκεί, πουθενά εξώφυλλα, πουθενά στη βάση ή στο e-shop της Λέσχης. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; Το παρουσίασε ο @ hudson σε κάποιο άλλο σύμπαν του Multiverse; Ήρθε σε αυθυποβολή στον υπολογιστή μου και έφυγε; Anyway συλλεκτικό αφιέρωμα, έτρεχα δύο το βράδυ να το σκανάρω και να ετοιμάσω παρουσίαση, αλλά κυρίως θα διαβάσει ο @ constantinople review σε τόμο Thor! Έχουμε και λέμε λοιπόν, το War of the Realms είναι ουσιαστικά το κλείσιμο του Jason Aaron στο Thor και δε θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος τρόπος από μια επικών διαστάσεων ιστορία. Ξεκινώντας από τον Απρίλιο και τελειώνοντας τον Ιούλιο του 2019, ο Aaron γράφει μια ιστορία με κεντρικό κακό τον Malekith, ο οποίος έχει καταφέρει και έχει κατακτήσει 9 από τα 10 Βασίλεια (ή Realms) που υπάρχουν στη μυθολογία του Thor, έχοντας καταστρέψει το Bifrost και μάλιστα πολλούς εκ των ηγετών του έχει καταφέρει να τους πάρει με το μέρος του, ενώ το τελευταίο είναι προφανώς η Μίντγκαρντ, δηλαδή ο κόσμος μας. Οι Ασγκαρντιανοί βρίσκονται στη Νέα Υόρκη όπου επιτίθενται οι στρατιές του Malekith και έτσι ξεκινάει μια τεράστια μάχη με τους Avengers και άλλους ήρωες που προσπαθούν να τους σταματήσουν. Ο Thor ωστόσο έχει φυλακιστεί από τον Malekith στην αρχή της ιστορίας και ο Captain America διοργανώνει μια αποστολή διάσωσής του παρέα με άλλους ήρωες, ενώ προσωρινά το Bifrost αναπληρώνεται χάρη στη συμβολή του Daredevil δίπλα στον Heimdall. Παράλληλα έχουμε διάφορες ομάδες των Avengers να πολεμούν χωριστά τον Malekith σε διάφορα όπως του War Avengers της Carol Danvers (με Deadpool, Weapon H, Winter Soldier, Captain Britain, Lady Sif και το συμβιωτικό του Venom), καθώς και τους Fantastic Four και τις συνδυαστικές τεχνολογικές δυνάμεις Iron Man και Shuri. Η ιστορία ωστόσο επικεντρώνεται κυρίως σε χαρακτήρες της μυθολογίας Thor όπως η ηρωική έξοδος του Loki, η συμβολή της Jane Foster που πλέον είναι ταλαιπωρημένη από τον καρκίνο και κυρίως τη διάσωση του Thor, ο οποίος θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του για να νικήσει αυτή τη μάχη και έτσι έχουμε πολλές εκδοχές του χαρακτήρα που διαβάσαμε στα κόμικ του Aaron, χαρακτηριστικά αναφέρω τον King Thor. Έχουμε μάχες στη Wakanda, έχουμε μάχες σχετικά με το Bifrost, έχουμε τη μεταμόρφωση του Malekith και των ακολούθων του σε Dark Elves αφού υπάρχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ένωση με το συμβιωτικό του Venom και γενικότερα υπάρχει ένα ενδιαφέρον μακελειό σε ένα κόμικ-ωδή στα χρόνια που πέρασε ο Aaron στον τίτλο και σίγουρα μια ενδιαφέρουσα τελική υπογραφή για ένα πολύ δυνατό πλέον συγγραφικό όνομα της Marvel. Ίσως λίγο άνισο σχέδιο από τον Russell Dauterman Russell Dauterman στο σχέδιο και χωρίς να έχω διαβάσει πολλές δουλειές του, ο σχεδιαστής αποπνέει έναν αέρα indie comics που δεν ξέρω πόσο καλός είναι για κόμικ που έχει τόσους πολλούς ήρωες. Αλλού οι λεπτομέρειες είναι πολύ όμορφες, αλλά κάτι μου λείπει σε τελική ανάλυση προσωπικά, αν και το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό, μιλάμε για σύγχρονο Thor, χρωματισμένο και με άπειρους χαρακτήρες. Απλώς δεν ανταποκρίνεται 100% στα προσωπικά μου γούστα. Η έκδοση: Κλασικό μέγεθος, κλασική ποιότητα Οξύ, αν και πρέπει να πω ότι το δικό μου κόμικ είχε κάποια προβλήματα με τη ράχη του και μου έβγαλε θεματάκια στο διάβασμα. Όπως και να 'χει, σίγουρα ακόμα μια καλή επιλογή, ειδικά αν μιλάμε για το Νορβηγό θεό του πολέμου και τις σύγχρονες ιστορίες του και ελπίζω να αρέσει και σε εσάς. Καλό διάβασμα σε όλους

Ιστορικά κόμικς, βιογραφίες, έμπνευση από τη λογοτεχνία, ακόμα και καινούργιος Αστερίξ. Zorμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιότατη, Soloup (εκδ. Διόπτρα): Επειδή η επαναφήγηση του Έλληνα κομίστα αφαιρεί τα στερεότυπα που βαραίνουν την πλάτη του εμβληματικού ήρωα. Κάτω ο Χίτλερ! Ή γιατί ο Καρλ δεν ήθελε να γίνει ποδηλάτης, Γιόκεν Βόιτ (εκδ. Ποταμός): Για την ελπίδα που δίνει μια νεανική ιστορία θάρρους ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Κόλαση του Δάντη, Πολ και Γκαετάν Μπριζί (εκδ. Οξύ): Γιατί είναι σημαντικό τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας να παίρνουν νέα πνοή, διατηρώντας την αρχική – μεσαιωνική – τους ατμόσφαιρα. Ο κόσμος της σοφίας, Νικομπί & Βενσάν Ζαμπού (εκδ. Μεταίχμιο-Αλεξάνδρεια): Για να ταξιδέψετε στον κόσμο της φιλοσοφίας, όπως τον αφηγήθηκε ο Γιοστέιν Γκάαρντερ, και τον συστήνουν ξανά με τον δικό τους τρόπο δύο κορυφαίοι δημιουργοί των ευρωπαϊκών κόμικς. Κοντά στις ράγιες, Στέλλα Στεργίου & Γεωργία Ζάχαρη (εκδ. Μεταίχμιο): Επειδή οι δύο ταλαντούχες εικονογράφοι μεταφέρουν με μεράκι και φροντίδα άλλο ένα πολυαγαπημένο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη. Καπετάν Μιχάλης, Παναγιώτης Πανταζής (εκδ. Διόπτρα): Για να γνωρίσετε το πλέον επικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από το συναρπαστικό πενάκι του Pan Pan. Ερντογάν: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου, Τσαν Ντουντάρ (εκδ. Anubis): Επειδή δεν συναντάμε συχνά μια τόσο πειστική βιογραφία από έναν πολέμιο του βιογραφούμενου προσώπου. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, Φρεντ Φόρντχαμ (εκδ. Οξύ): Γιατί η προσέγγιση θυμίζει Blade Runner, αναδεικνύοντας τις προφητικές σκέψεις του Άλντους Χάξλεϊ. Αστερίξ: Η λευκή ίριδα, Ντιντιέ Κονράν & Φαμπκαρό (εκδ. Μαμούθ κόμιξ): Επειδή σατιρίζει σύγχρονα φαινόμενα τόσο επιτυχημένα, ώστε οι Γκοσινί και Ουντερζό θα ήταν περήφανοι. Το Ινκάλ, Moebius & Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι (εκδ. Anubis): Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν υπάρχει ένα graphic novel εκεί έξω που άλλαξε την ποπ κουλτούρα, τότε είναι αυτό. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Ο ΤΡΟΜΟΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ - ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ. ΚΑΘΩΣ Ο ΜΠΡΟΥΣ ΜΠΑΝΝΕΡ ΠΑΛΕΥΕΙ να ελέγξει το απέθαντο τέρας μέσα του, βρίσκει τον εαυτό του να στοιχειώνεται από παλιούς φίλους και συμμάχους. Μέχρι που θα φτάσουν οι Εκδικητές για να σταματήσουν ένα τέρας που έφτιαξαν οι ίδιοι; Και οι μυστηριώδεις επιστήμονες της Σκιώδους Βάσης έχουν τα δικά τους σχέδια για τον Μπάνερ, αν και μπορεί αντί γι’ αυτά απλά να βρουν τον τρόμο. Υπάρχουν, όμως, πιο μοχθηρές δυνάμεις εν δράσει. Κάτι τρομερό έχει μολύνει τον Μπάνερ. Μια σκοτεινή μόλυνση με ανείπωτα σχέδια για την ανθρωπότητα. Το πρόβλημα είναι ότι μόνο ο Αθάνατος Χαλκ γνωρίζει γι’ αυτό! Εντωμεταξύ ο Καρλ «Θραύστης» Κριλ απλά προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα, αλλά τώρα για να σώσει ό,τι έφτιαξε για τον εαυτό του, πρέπει να κάνει το αδύνατο - ο Απορροφητικός Άνδρας πρέπει να σκοτώσει τον Αθάνατο Χαλκ! Αλλά ο Χαλκ είναι ο μόνος ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και τους τρόμους που περιμένουν στην άλλη μεριά της Πράσινης Πόρτας. H συνέχεια του Al Ewing στην ιστορία που εμβαθύνει στη μυθολογία του Hulk Πριν δύο εβδομάδες είχαμε την παρουσίαση του πρώτου τόμου με τις ιστορίες του Immortal Hulk από τους Al Ewing και Joe Bennett και σήμερα έχουμε τη συνέχεια της ιστορίας, αφού οι Εκδόσεις Οξύ αποφάσισαν να φέρουν στα ελληνικά όχι μόνο το πρώτο μέρος της σειράς, αλλά και το δεύτερο (δε γνωρίζω αν θα υπάρξει συνέχεια φυσικά). Το The Immortal Hulk: Η Πράσινη Πόρτα εμπεριέχει τα πέντε επόμενα τεύχη της ιστορίας και όπως είναι αναμενόμενο η δράση αρχίζει να κλιμακώνεται και ο Ewing εμβαθύνει πάρα πολύ στη μυθολογία του Hulk ως ήρωα. Στόχος του Ewing δεν είναι να παρουσιάσει έναν νευρικό Hulk, έναν προβληματισμένο Banner ή κάτι τέτοιο, αλλά μία ολότητα και κυρίως έναν Hulk που δε βασίζεται στη ωμή δύναμή του, αλλά που κατανοεί την πηγή της δύναμης του και τις εφαρμόζει σε ακραίο βαθμό. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν οι Avengers παρεμβαίνουν εναντίον του, αλλά ο ήρωας (ή μάλλον αντιήρωας) είναι τόσο δυνατός που μπορεί να δυσκολέψει τον Thor, να καταστρέψει τον Hulkbuster και να προκαλέσει προβλήματα στο βιμπράνιο της στολής του Black Panther. Είναι προφανές ότι μια μυστική δύναμη έχει μολύνει τον Banner και έχει αυξήσει τις δυνατότητες του τόσο οδηγώντας τον Hulk στον ανακαλύπτει συνεχώς τι μπορεί να κάνει είτε μέσω των πειραμάτων που του κάνουν οι επιστήμονες στη Σκιώδη Βάση είτε με το να γυρίζει στον αρχικό τόπο που μεταμορφώθηκε σε Hulk. Παράλληλα έχουμε και μια μάχη με τον Absorbing Man που τον στέλνουν με σκοπό να τον αποδυναμώσουν αλλά ο Hulk εν τέλει πετυχαίνει το στόχο του και φτάνει στην Πράσινη Πόρτα πριν μας αφήσουν με ένα cliffhanger. Είναι ένα καλό κόμικ που ισορροπεί δράση και ιστορία και είναι πολύ ικανοποιητική συνέχεια του πρώτου τόμου. Η σταθερή αξία του Joe Bennett Αν και ο τόμος ξεκινάει με σχέδιο του Lee Garbett, ο Joe Bennett επιστρέφει στη θέση του για τα υπόλοιπα τεύχη και εξελίσσεται σε σταθερή αξία και τολμώ να πω ότι έχει βελτιώσει κάπως τη μορφή του Hulk από το πρώτο trade ενώ και στην απεικόνιση άλλων ηρώων όπως οι Avengers δεν απογοητεύει καθόλου. Λείπουν τα επιβλητικά δισέλιδα, αλλά η δράση είναι πάρα πολύ δυναμική, οι φιγούρες τρομακτικές και ανά σημεία σου δείχνει την έξαρση και τις υπερβολικές δυνάμεις που ο Ewing θέλει τόσο πολύ να περάσει από το σενάριο του. Η έκδοση και σε ποιους προτείνεται Αν σας άρεσε η πρώτη ιστορία να το πάρετε, αποτελεί μια πολύ ικανοποιητική συνέχεια που προφανώς δε στέκεται μόνη της, αλλά θέλει να διαβάσεις και τα προηγούμενα. Πάντως μπράβο στην Οξύ που βγάζει και δεύτερο trade από κάποιες σειρές όπως αυτή ή ο Venom. Η έκδοση είναι στο κλασικό μέγεθος και τα ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής. Καλό διάβασμα σε όλους

Το κόμικς «Bowie – Αστρόσκονη, Ακτινοπίστολα και Ονειροπόληση στην Εποχή του Φεγγαριού» (εκδόσεις Οξύ) αποθεώνει τον David Bowie, ένα από τα πιο σαγηνευτικά είδωλα της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Η ζωή του David Bowie υπήρξε αναμφίβολα η ζωή ενός αστεριού. Σε αντίθεση με πολλούς διάττοντες «αστέρες» της εποχής μας, ο άνθρωπος με τα «χίλια πρόσωπα» και ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Ιστορίας μεσουράνησε στο ποπ στερέωμα για πάνω από πέντε δεκαετίες. Έχοντας πουλήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, ο Bowie συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μουσικούς με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών ενώ από το 2022 είναι ο δημιουργός με τις περισσότερες πωλήσεις βινυλίου του 21ου αιώνα. Όπως όλα τα αστέρια, έτσι και το «αστέρι» του David Bowie κάποια στιγμή «έσβησε». Στις 10 Ιανουαρίου 2016 η είδηση του θανάτου του (λόγω καρκίνου στο ήπαρ) σκόρπισε θλίψη στα εκατομμύρια θαυμαστ(ρι)ών του σε όλον τον κόσμο. Δύο μέρες πριν, στα 69α γενέθλιά του, είχε κυκλοφορήσει το 26ο στούντιο άλμπουμ του με τον τίτλο «Blackstar», το οποίο αποτέλεσε εν γνώσει του το «κύκνειο άσμα» του. Και μπορεί το άστρο του να έσβησε, όπως κάθε τι υλικό σε αυτό το Σύμπαν, όμως η μουσική αστρόσκονη που άφησε πίσω του θα συνεχίσει να μαγεύει και να εμπνέει γενιές και γενιές τωρινών και μελλοντικών φαν του. Κάπως έτσι ενέπνευσε η κληρονομιά του μοναδικού αυτού καλλιτέχνη τους δημιουργούς της εικονογραφημένης βιογραφίας του με τον τίτλο «Bowie – Stardust, Rayguns and Moonage Daydreams», η οποία κυκλοφόρησε το 2020, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, από τις καλιφορνέζικες εκδόσεις Insight. Για την υλοποίηση αυτής της φιλόδοξης έκδοσης ένωσαν τα δημιουργικά τους ταλέντα βασικά τρεις άνθρωποι: ο Michael Allred (Madman, Silver Surfer, Red Rocket 7, iZombie) σε σενάριο και σχέδιο, o Steve Horton (συγγραφέας, μεταξύ άλλων, της σειράς Satellite Falling των εκδόσεων IDW) σε σενάριο και η βραβευμένη με Eisner κολορίστρια Laura Allred, η οποία με τις εντυπωσιακές ποπ παλέτες της και τη μαεστρία της στα εφέ «εκτόξευσε» στο Διάστημα τα σχέδια του Michael, βασιζόμενη στη χρωματική αισθητική που υιοθέτησε στους δίσκους, στα πόστερ, στις περφόρμανς και στα βιντεοκλίπ του ο βιογραφούμενος μουσικός. Το σημαντικό αυτό κόμικς για τη ζωή του David Bowie κυκλοφόρησε πρόσφατα και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ με τίτλο «Bowie – Αστρόσκονη, Ακτινοπίστολα και Ονειροπόληση στην Εποχή του Φεγγαριού» (σε μτφρ. Γιάννη Νένε). Στις σελίδες του εξιστορείται η πορεία του καλλιτέχνη από την αφάνεια στη φήμη καθώς και η άνοδος και πτώση του Ziggy Stardust, του αντισυμβατικού alter ego που οδήγησε τον Bowie στην κορυφή της καριέρας του. Φαινομενικά η δομή τού κόμικς παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ καθώς ακολουθείται μια γραμμική χρονολογική αφήγηση. Στη συνέχεια όμως συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται μάλλον για την αναπαράσταση μιας συναρπαστικής ζωής, διανθισμένης με παραβολές και οπτικούς υπαινιγμούς που «φλερτάρουν» τόσο με την επιστημονική φαντασία όσο και με την ψυχεδέλεια. Η μουσική ξεχειλίζει τόσο πολύ στις απεικονίσεις των ηχογραφήσεων και των συναυλιών, θαρρείς και θέλει να «δραπετεύσει» από τα καρέ και τις σελίδες του βιβλίου, θαρρείς και επιδιώκει να βρει τρόπο να ακουστεί και να πλημμυρίσει το δωμάτιο. Στο «Bowie» βλέπουμε τις επιρροές του καλλιτέχνη που διαμόρφωσαν τη θεατρική και μουσική περσόνα του ως περφόρμερ του θεάματος (π.χ. από τους Konrads, τους King Bees, τους Velvet Underground, τον Jimi Hendrix ή το θέατρο αβαν-γκαρντ ή την ταινία A Clockwork Orange του Στάνλεϊ Κιούμπρικ), καθώς και την εξέλιξη των Spiders from Mars μέχρι τη διάλυση και τη φυγή του Bowie από το Λονδίνο για μια νομαδική ζωή στο εξωτερικό. Βλέπουμε επίσης αναφορές σε στοιχεία της προσωπικής του ζωής: από τον καβγά με τον παιδικό του φίλο Τζορτζ Άντεργουντ, που κατέληξε στη χαρακτηριστική μόνιμα διεσταλμένη κόρη του αριστερού ματιού του, μέχρι τους γάμους του με δύο παγκόσμιας φήμης μοντέλα, την Άντζι Μπαρνέτ (1970-1980) και την Ιμάν (1992-2016). Ένα κόμικς που σου «φωνάζει» ότι δεν διαβάζεται μόνο με εικόνες και λεζάντες, αλλά σε καλεί να απολαύσεις την αναγνωστική εμπειρία με μουσική, βάζοντας σε τέρμα ένταση αλμπουμάρες όπως τα «Hunky Dory», «The Man Who Sold the World», «Space Oddity». Και το σχετικό link...

Ένα καινούργιο graphic novel για τη ζωή του Starman κυκλοφορεί στα ελληνικά. «Αστρόσκονη, ακτινοπίστολα & ονειροπόληση στην Εποχή του Φεγγαριού». Ωραίος τίτλος αν είσαι έτοιμος να αφήσεις τον πλανήτη ή αν περιμένεις κάποιον να προσγειωθεί μέσα από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς σου. Στις 7 Νοεμβρίου έρχεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων ένα graphic novel για τα πρώτα χρόνια της διαστημικής/glam περιόδου του David Bowie, με τις ευλογίες (και πρόλογο) του μεγάλου Neil Gaiman και σενάριο/σκηνοθεσία/σχέδιο του «προστατευόμενου» του Mike Allred με τον οποίο, μαζί, είχαν φέρει πίσω τον χαρακτήρα Prez στις σελίδες του «The Sandman: Worlds’ End» και είχαν φτιάξει ένα από τα πιο αγαπημένα κόμικς του Gaiman, την ιστορία του Metamorpho στα Wednesday Comics. Στις αρχές των 1990s τα κόμικς με ροκ-εν-ρολ βιογραφίες ήταν η καινούργια μεγάλη μόδα. Δεν κράτησε για πολύ. Καμία από εκείνες τις βιογραφίες δεν ήταν σαν αυτή. Αυτή είναι πραγματική απόλαυση, ένα βιβλίο που θέλεις να κρατάς στα χέρια σου σαν μαγικό φετίχ, φτιαγμένο από θαυμαστές που είναι παράλληλα και καλλιτέχνες, και για φανς που είναι ονειροπόλοι. Ο Bowie, όσο περνάνε τα χρόνια από την αναχώρησή του στο Απώτερο Διάστημα, μοιάζει να μας απασχολεί όλο και περισσότερο με κρυμμένες μουσικές, ταινίες και ντοκουμέντα, ένα υλικό που παραμένει λαμπερό και ενδιαφέρον. Ακριβώς έτσι είναι και οι σελίδες του, εντελώς κινηματογραφικού graphic novel που, με καθαρές γραμμές, χαρούμενη αισθητική και με εκρήξεις εικόνων, δεν διηγούνται απλά μία ιστορία αλλά απεικονίζουν τους ανθρώπους, τις μόδες, τους ήχους, τις σκηνές της εποχής, σαν σύμβολα «μεγαλύτερα από τη ζωή» όπως ήταν και ο ίδιος ο Ziggy Stardust, ο διαστημάνθρωπος που κατέλαβε τη ζωή κάποιου David Jones, πρώην κατοίκου του Bromley και αρχικά παιδιού του Brixton. * Το «Αστρόσκονη, ακτινοπίστολα & ονειροπόληση στην Εποχή του Φεγγαριού» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ. Και το σχετικό link...

Ποιητικό, ρεαλιστικό και ονειρικό, το Daytripper των Fábio Moon και Gabriel Bá είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα κόμικς που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Η Νότια Αμερική έχει μακρά παράδοση στην 9η Τέχνη. Μέχρι και σήμερα, τα κόμικς παραμένουν ένα φτηνό και ευχάριστο μέσο ψυχαγωγίας για τους Λατινοαμερικάνους των συνεχών οικονομικών κρίσεων. Ακόμα και Λατινοαμερικάνοι δημιουργοί όπως o Quino, o José Muñoz, ο Alberto Breccia και κόμικς όπως η Μαφάλντα, το Eternauta και ο Alack Sinner έχουν μεγάλη σημασία και επιρροή στα παγκόσμια κόμικς. Δυο άξιοι νέοι συνεχιστές αυτής της παράδοσης είναι και τα δίδυμα αδέλφια Fábio Moon και Gabriel Bá. Οι δυο Βραζιλιάνοι δημιουργοί έχουν δουλέψει για τις αμερικάνικες DC και Image Comics και έχουν συνεργαστεί πολλές φορές σε κοινά πρότζεκτ, με πιο γνωστό και αριστοτεχνικό το κόμικ Daytripper. Κυκλοφόρησε αρχικά στη Βραζιλία σε 10 μηνιαία τεύχη το 2010 και ύστερα σε έναν συλλογικό τόμο στις ΗΠΑ από την Vertigo (πλέον DC Black Label). Αμέσως το βιβλίο κέρδισε την αγάπη του κοινού, διθυραμβικά σχόλια από κριτικούς και δημιουργούς κόμικς αλλά και διακρίσεις, με πιο λαμπρή το βραβείο Eisner καλύτερης σύντομης σειράς το 2011. Από πέρυσι τον Ιούνιο κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΟΞΥ σε μετάφραση του Σάββα Αργυρού. Το Daytripper αρχίζει με μια μέρα στη ζωή του Μπρας ντε Ολιβα Ντομίνγκος, ενός 32χρονου στο Σάο Πάολο που φιλοδοξεί να γίνει μεγάλος συγγραφέας αλλά βιοπορίζεται γράφοντας νεκρολογίες σε εφημερίδα. Ο Μπρας επιθυμεί να γράψει για τη ζωή κι όμως είναι προσκολλημένος στο να γράφει για τον θάνατο. Και το γεγονός πως ο πατέρας του είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή μυθιστοριογράφος της χώρας τον βαραίνει ακόμα περισσότερο, νιώθοντας πως βρίσκεται στη σκιά του. Και για να γίνει ακόμα καλύτερο, στο τέλος του 1ου κεφαλαίου μετά από μια συμπλοκή, ο πρωταγωνιστής καταλήγει νεκρός! Το βιβλίο συνεχίζεται με διαφορετικά κεφάλαια από τη ζωή του Μπρας σε διαφορετικές ηλικίες (πριν αλλά και μετά από τα 32) στο τέλος των οποίων ο Μπρας πάντα βρίσκει απροσδόκητο θάνατο, κλείνοντας με μια νεκρολογία. Εύκολα μπορεί να έρθει στον νου του Έλληνα αναγνώστη το τραγούδι «Εκείνη» του Φοίβου Δεληβοριά – συνειρμό που κατά πάσα πιθανότητα δεν επιδίωκαν οι Βραζιλιάνοι δημιουργοί! Στην πορεία της ανάγνωσης, γίνεται κατανοητό πως το ένα κεφάλαιο επηρεάζει το άλλο, κάνοντας την ιστορία της ζωής του Μπρας συνεκτική και τους διαρκείς του θανάτους μη υπαρκτούς, ένα αφηγηματικό κόλπο των συγγραφέων. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο ήρωας θα αποκτήσει ό,τι επιθυμούσε: λογοτεχνική φήμη, τη γυναίκα της ζωής του, έναν μονάκριβο γιο. Στο τελευταίο κεφάλαιο, ο 76χρονος πια Μπρας θα αποκτήσει και κάτι τελευταίο: τη συμφιλίωση με τη θνητότητα, ώστε να νιώσει πια απελευθερωμένος και να έχει έναν γαλήνιο θάνατο. Οριστικό πια. Όλο αυτό το ρομαντικό μη γραμμικό ταξίδι αναμετριέται με τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα καταλήγοντας στην απόλαυση των μικρών και των μεγάλων στιγμών της ζωής. Δεν γίνεται όμως με τον κλισέ τρόπο του «ζήσε τη στιγμή, ταξίδευε και αγάπα» που προωθείται συχνά σε αντίστοιχα έργα. Όσο μακάβριο κι αν ίσως ακούγεται, οι στιγμές της ζωής στο Daytripper παίρνουν αξία από το συνεχές ενδεχόμενο του θανάτου. Κάθε κεφάλαιο αντιπροσωπεύει και μια σημαντική στιγμή στη ζωή του Μπρας και ο θάνατος του ήρωα στο τέλος κάθε κεφαλαίου δείχνει το πόσο αναπάντεχος και πιθανός είναι. Συνήθως ο Μπρας πεθαίνει σε έντονες συναισθηματικές στιγμές, σε στιγμές που νιώθει πιο πολύ ζωντανός από ποτέ. Έτσι, στο Daytripper η ζωή και ο θάνατος πηγαίνουν χέρι-χέρι και στα λόγια του πατέρα του Μπρας προς τον γιο του: «Μόνο όταν αποδεχθείς ότι μια μέρα θα πεθάνεις, μπορείς να αφεθείς και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς με τη ζωή σου. Κι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό». Σημαντικό θέμα, επίσης, του Daytripper είναι η οικογένεια. Η ζωή του ήρωα είναι συνυφασμένη με την οικογένειά του και, μέσω των σχέσεων του πρωταγωνιστή με τον πατέρα, τη μητέρα, τη γυναίκα και τον γιο του, η ζωή του γεμίζει και παίρνει αξία. Η Βραζιλία επίσης έχει τον δικό της ρόλο στην ιστορία, καθώς αποτελεί το σκηνικό που ξετυλίγεται όλη η ζωή του Μπρας. Από το αστικό Σάο Πάολο έως το γραφικό Σαλβαδόρ με τα ήθη, τα έθιμα, τους ανθρώπους της, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των azulejos (παραδοσιακά διακοσμητικά πλακάκια της χώρας) μέσα στο κόμικ, το Daytripper γίνεται κι ένα έργο-εθνικός πλούτος για τη χώρα του. Και φυσικά όλα αυτά προβάλλονται μέσα από ένα ονειρικό, μαγικό σχέδιο. O Bá και ο Moon (οι οποίοι υπογράφουν από κοινού σενάριο και σχέδιο) και ο Dave Stewart στα χρώματα πλάθουν έναν κόσμο αληθοφανή και πραγματικό, γεμάτο αστικά τοπία, διαμερίσματα και μπόλικα φλιτζάνια καφέ, μα συνάμα μαγικό γεμάτο γαλήνιες χρωματικές παλέτες, ηλιοβασιλέματα και ταξιδιάρικες θάλασσες. «Κάθε αναφορά, κάθε φωτογραφία, κάθε χρώμα και κάθε χαρακτήρας, όλα έγιναν στην προσπάθειά μας να αναπαράγουμε συναισθήματα» γράφει ο Fabio Moon. «Ένα συναίσθημα ότι ήσασταν ζωντανοί, χαρούμενοι, φοβισμένοι, ερωτευμένοι ή όταν νιώθατε μοναξιά». Ο μαγικός ρεαλισμός του κόμικ επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας με μαεστρία το στήσιμο εικόνων και γραμμάτων, κάνοντάς τη μια ιστορία που μόνο ως κόμικ θα μπορούσε να ειπωθεί έτσι. Βέβαια, θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ζωή παραείναι μαγική και όμορφη στο Daytripper. Αναμφίβολα, ο Μπρας δεν είναι κανένας κατατρεγμένος της κοινωνίας ή έστω κάποιος που κερδίζει με αγώνα τη ζωή του. Γιος διάσημου συγγραφέα και με ψηλό κοινωνικό στάτους, είναι ένας αρκετά προνομιούχος Βραζιλιάνος (ένας gringo όπως τον αποκαλούν στο 2ο κεφάλαιο, από τον «πλανήτη των λευκών»). Μια ευτυχισμένη ζωή με δεδομένη ευημερία, προνόμια και άνεση που, ακόμα και για τα δεδομένα του 2010 που γράφτηκε, μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Αυτό όμως δεν κάνει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του κόμικ εκτός πραγματικότητας. Οι δημιουργοί εστιάζουν στην ιστορία ενός ρομαντικού συγγραφέα σαν βγαλμένη από μεγάλο λογοτεχνικό έργο, ακριβώς για να εξετάσουν από την πορεία του τα μεγάλα ερωτήματα, χωρίς να λείπει το άγχος, η απώλεια και οι δυσκολίες από τη ζωή του Μπρας. «Daytrippers» στα αγγλικά αποκαλούν τους ημερήσιους ταξιδιώτες, εκείνους που κάνουν μικρές ημερήσιες εξορμήσεις. Ένας daytripper γίνεται και ο αναγνώστης του ομώνυμου κόμικ, διαβάζοντας τις μεγάλες και τις μικρές στιγμές του πρωταγωνιστή, τα όνειρα, τους στόχους του, τις νίκες και τις ήττες, τη ζωή και τον θάνατο του Μπρας ντε Ολιβα Ντομίνγκος. Αναμφίβολα, το Daytripper αποτελεί ένα ιδανικό ανάγνωσμα για το καλοκαίρι και ένα απαραίτητο έργο για τη βιβλιοθήκη κάθε αναγνώστη. Και το σχετικό link...

Σύνοψη βιβλίου: Το σκοτεινό πολυσύμπαν έρχεται και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ποτέ ξανά! Πέρα από το σύμπαν μας, υπάρχει το Πολυσύμπαν… και κάτω από το Πολυσύμπαν βρίσκεται ένα εφιαλτικό βασίλειο όπου κάθε φόβος που έχει νιώσει ποτέ κάποιος στη Γη μας γίνεται πραγματικότητα. Τώρα μια διαβολική δύναμη παλιά όσο κι ο χρόνος θέλει να μας τραβήξει στο σκοτάδι, μέσα στο βασίλειο του ατέλειωτου τρόμου. Και όταν η πόρτα μεταξύ των κόσμων ανοίξει, δεν ξεπηδούν από μέσα μόνο οι εφιάλτες, αλλά και οι Σκοτεινοί Ιππότες, ο καθένας από τους οποίους αποτελεί μια διεστραμμένη εκδοχή του Μπάτμαν από έναν κόσμο όπου ο χειρότερος φόβος του βγήκε αληθινός. Με την εισβολή να έχει ξεκινήσει και τον Μπάτμαν παγιδευμένο στο Σκοτεινό Πολυσύμπαν, η Λεγεώνα της Δικαιοσύνης πρέπει να αναλάβει μια αδύνατη αποστολή, για να βρει τα μυστηριώδη μέταλλα που είναι ικανά να απωθήσουν τους Σκοτεινούς Ιππότες και τον αφέντη τους, τον τρομερό Μπάρμπατος. Αν αποτύχουν, όλα όσα γνώριζαν ποτέ θα βυθιστούν στο αιώνιο σκοτάδι. Αλλά ο αληθινός τρόμος είναι… κι αν έχουν ήδη αργήσει πολύ; Ένα από τα μεγαλύτερα events στην ιστορία της DC παρουσιάζεται στο συνταρακτικό, γεμάτο δράση, επικό DARK KNIGHTS: METAL από τους μεγάλους Scott Snyder και Greg Capullo, που ξανασμίγουν μετά την τεράστια επιτυχία τους στη σειρά BATMAN. Σχολιασμός: Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Dark Nights: Metal #1-6 (2017-2018). Μία πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που έβγαλε πριν λίγα χρόνια η DC και βγήκε σχετικά γρήγορα στα ελληνικά από την Οξύ! Για άλλη μια φορά η DC χρησιμοποιεί τα πολυσύμπαντα σε ένα μεγάλο γεγονός, πετυχαίνει όμως αυτή τη φορά να μας εντυπωσιάσει με την πλοκή και να μας κρατάει το ενδιαφέρον. Ένα όμορφο στοιχείο της σειράς, θεωρώ πως είναι η σύνδεση και με τον κόσμο του Sandman. Το σενάριο είναι αρκετά καλό, όπως και το σχέδιο άλλωστε. Στο τέλος της έκδοσης έχει πάρα πολλά εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων, καθώς και σκίτσα και μολύβια του Greg Capullo. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Οξύ, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ.

Ο πέμπτος δίσκος των Doors αποτελεί εμβληματικό έργο στην ιστορία της ροκ. Τα κομμάτια του τραγουδιούνται και χορεύονται ακόμα φέρνοντας πάντα στον νου τον χαρισματικό δημιουργό τους. Η Leah Moore γράφει την ιστορία αυτών των τραγουδιών και 10 σχεδιαστές τα «ντύνουν» με όμορφες εικόνες και ψυχεδελικά χρώματα. Γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος για το «The King» του Rich Koslowski, μια ιστορία πικρού χιούμορ και μυστηρίου με τον «βασιλιά» Έλβις και τη μουσική του στο επίκεντρο έστω κι αν αυτός έχει φύγει πριν από πολλές δεκαετίες χωρίς όμως το έργο του να ξεχαστεί. Ένα ακόμα αξέχαστο έργο είναι αναμφίβολα κι αυτό του Τζιμ Μόρισον και του θρυλικού του συγκροτήματος, The Doors. Μπορεί ο Μόρισον να πέθανε νεότατος, μόλις 27 ετών το 1971 και πάνω στο απόγειο της καριέρας του, αλλά οι παρακαταθήκες που άφησε στη ροκ μουσική συνέβαλαν καθοριστικά στην εξέλιξή της. Ήταν άλλωστε μια εκρηκτική προσωπικότητα: ποιητής, στιχουργός, συνθέτης, σκηνοθέτης που δεν μάσαγε τα λόγια του ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις του ξεσήκωναν τα πλήθη και συχνά ξέφευγαν από κάθε έλεγχο όπως όταν συνελήφθη, κατηγορήθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε για «άσεμνες» κινήσεις του επί σκηνής σε μια συναυλία στο Μαϊάμι. Από τη δισκογραφία των Doors, ίσως ο σημαντικότερος και πιο δημοφιλής δίσκος είναι το «Morrison Hotel» που ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1969 και κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα. Ένας δίσκος του οποίου το όνομα παραπέμπει στο επίθετο του ηγέτη του συγκροτήματος αν και προέκυψε τυχαία μετά από μια βόλτα των μελών του στη Σάντα Μόνικα. Τότε, οι τέσσερις φίλοι έκπληκτοι είδαν ένα ξενοδοχείο με όνομα «Morrison Hotel» και μπήκαν στα κρυφά για να φωτογραφηθούν παρά την άρνηση του ρεσεψιονίστ να τους επιτρέψει την είσοδο. Αυτή είναι και η τελευταία ιστορία του βιβλίου «Morrison Hotel» (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση: Σάββας Αργυρού) σε σχέδια του Tony Parker και σενάριο της Leah Moore, συγγραφέως, ιδρύτριας του project «Electricomics» και κόρης του γκουρού των σύγχρονων κόμικς, Alan Moore. H Moore υπογράφει και όλες τις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου που καθεμιά φέρει τον τίτλο και ενός από τα τραγούδια του ομώνυμου δίσκου σε σχέδια μιας πλειάδας δημιουργών (John Pearson, Mike Oeming, Marguerite Sauvage, Sebastian Piriz, Guillermo Sanna, Coleen Doran, Ryan Kelly, Armitano, Jill Thompson, John Snyder και ο Βασίλης Λώλος που δίνει εικόνα στο «Queen of the Highway», μια ιστορία στην οποία εκτός από τα μέλη του γκρουπ εμφανίζονται και οι Τζον Λένον, Λιτλ Ρίτσαρντ, Τσακ Μπέρι και άλλα μυθικά ονόματα της ροκ). Το πιο ενδιαφέρον σε όλο το βιβλίο είναι πως η Moore σε συνεργασία με τους σχεδιαστές προσπάθησαν και κατάφεραν να αποφύγουν μια απλή εικονοποίηση των μουσικών κομματιών. Ακόμα κι αυτό βέβαια θα είχε την αξία του, καθώς η σεναριογράφος και οι δημιουργοί θα μπορούσαν να προτείνουν τις δικές τους αναγνώσεις πάνω σε πασίγνωστα τραγούδια που όμως οι στίχοι τους είναι πολυεπίπεδοι και κάποιες φορές αινιγματικοί. Δεν ήταν όμως αυτός ο στόχος του «Morrison Hotel». H Moore επιδίωκε να φιλοτεχνήσει όχι μόνο τη δική της ερμηνεία πάνω στους στίχους του Morrison, αλλά να παρουσιάσει κατά κάποιον τρόπο και την ιστορία των τραγουδιών, τις συνθήκες εντός των οποίων γράφτηκαν, τραγουδήθηκαν και ηχογραφήθηκαν, τις σχέσεις των μελών κατά τη διάρκεια της παραγωγής του δίσκου, την ψυχοσύνθεση και τη διάθεση του Morrison εκείνες τις μέρες, τη συμπεριφορά του κοινού, την αντιμετώπιση από τους κριτικούς και τα ΜΜΕ κ.λ.π. Και ως προς αυτό τα κατάφερε περίφημα καθώς το δικό της «Morrison Hotel» είναι ένα βιβλίο για τα πάντα γύρω από το πρώτο «Morrison Hotel». Ο κιθαρίστας του γκρουπ Robby Krieger, προλογίζοντας το βιβλίο, θυμάται τις δυσκολίες που είχε το συγκρότημα στον προηγούμενο δίσκο του «Soft Parade» και την εντελώς διαφορετική ψυχολογία των μελών του στο «Morrison Hotel»: «Αποφασίσαμε να περάσουμε καλά και να κάνουμε κάτι απλό και γεμάτο μπλουζ... Και εγένετο – “Roadhouse Blues”, “Peace Frog”, “Maggie M’ Gill” και “The Spy”… μερικά από τα αγαπημένα μου. Επίσης περάσαμε πολύ καλά στη φωτογράφιση για το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ο Ρέι οδηγούσε στο κέντρο του Λος Άντζελες και ανακάλυψε το Ξενοδοχείο Morrison. Δωμάτια με 2,50 δολάρια τη βραδιά! Έτσι, πήραμε τον φίλο μας Χέντρι Ντιλτζ να έρθει και να μας φωτογραφίσει στο ξενοδοχείο. Έγινε ένα από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα άλμπουμ όλων των εποχών. Ελπίζω το νέο μας graphic novel να αιχμαλωτίσει όλα αυτά τα πράγματα και οι αναγνώστες να είναι εκεί μαζί μας εν τω πνεύματι». Δεν ξέρω αν το βιβλίο της Moore και των συνεργατών της αιχμαλωτίζει «όλα» αυτά τα πράγματα στα οποία αναφέρεται ο Krieger, όλα όσα έζησαν και έκαναν οι Doors στη σύντομη διάρκεια της ζωής του συγκροτήματος. Ήταν όμως μια ξέφρενη ζωή και μια ξέφρενη πορεία προς την κορυφή. Αυτό το κλίμα το αποδίδει ιδανικά η Moore με το έργο της αποφεύγοντας, ευτυχώς, τις νεκρολογίες και τους επικήδειους και επιλέγοντας να εστιάσει στα χρώματα, στα όνειρα, στις παραισθήσεις μιας συγκλονιστικής εποχής για το ροκ και την ανυπότακτη νεολαία. Και το σχετικό link...

Το αχώριστο δίδυμο των Fábio Moon και Gabriel Bá από το Σάο Πάολο μας ανοίγει τα χαρτιά του για το Daytripper, ένα graphic novel που λειτουργεί ως μάθημα ζωής, για το πώς είναι να φτάνεις μια ανάσα από το Όσκαρ των κόμικς, αλλά και για εκείνη τη φορά που οδήγησαν μέχρι το Σαν Ντιέγκο μόνο και μόνο για να δείξουν τη δουλειά τους. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις αυτό το ντουέτο από τη Βραζιλία, αφού εκτός από δίδυμα αδέρφια έχουν διασχίσει και μια παράλληλη καριέρα στον μόνο για ρομαντικούς κόσμο των graphic novels. Το γεγονός ότι κατάγονται από τη Νότια Αμερική έκανε μάλιστα τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Κάποια, όμως, στιγμή τα κατάφεραν: το 2007 ήταν υποψήφιοι με το De:TALES (βραζιλιάνικες ιστορίες από την άκρη της πόλης) για το βραβείο Will Eisner ή αλλιώς το Όσκαρ των κόμικς. Αργότερα, μάλιστα, θα το κέρδιζαν συμμετέχοντας σε άλλες αμερικανικές εκδόσεις. Τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα για τους δύο αντισυμβατικούς καλλιτέχνες από το Σάο Πάολο. Φυσικά ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για τους Gabriel Ba και Fabio Moon. Απλά ποτέ δεν το έβαλαν κάτω και έχτιζαν σιγά-σιγά τη φήμη τους. Η συμμετοχή σε projects όπως το Umbrella Academy μιλά από μόνη της. Αν υπάρχει, όμως, μια δουλειά που τους έκανε να ξεχωρίσουν αυτή δεν είναι άλλη από το Daytripper. Ένα συγκλονιστικό graphic novel που λειτουργεί ως μάθημα ζωής και κυκλοφόρησε πρόσφατα στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ. Είναι τρομερό το πως ένα έργο γεμάτο επαναλαμβανόμενους – σχεδόν σε λούπα – θανάτους καταφέρνει να μιλήσει τόσο ζωντανά για τη ζωή. Είναι ένα αφηγηματικό κατόρθωμα και μια πραγματικά δυνατή εμπειρία για τον αναγνώστη. Gabriel Ba & Fabio Moon: Οι δίδυμοι πίσω από το συγκλονιστικό Daytripper Μήπως όμως θα ήταν καλύτερο να μιλήσει το ντουέτο αντί για εμάς; Οι Gabriel Ba και Fabio Moon μας άνοιξαν τα χαρτιά τους για το Daytripper, την αγάπη τους στη βραζιλιάνικη κουλτούρα, τις κομίστικες ιστορίες καθημερινής τρέλας που έζησαν μέχρι να φτάσουν στο San Diego Comic Con αλλά και τα πράγματα που εκείνοι θεωρούν πραγματικά σημαντικά στη ζωή. To Daytripper είναι γεμάτο από αναφορές στη βραζιλιάνικη κουλτούρα. Μπορείτε να αναφέρετε μερικές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά τη δημιουργική διαδικασία; Gabriel Bá: Brás λέγεται και ο κεντρικός χαρακτήρας σε ένα μυθιστόρημα του Machado de Assis, ενός από τους κορυφαίους λογοτέχνες που έβγαλε ποτέ η Βραζιλία. Σε αυτό το βιβλίο που τιτλοφορείται στα Αγγλικά The posthumous memories of Brás Cubas, ο πρωταγωνιστής αφηγείται τη ζωή του μετά τον θάνατό του, με συνεπές αποτέλεσμα η ζωή και ο θάνατος να παίζουν βασικό ρόλο σε αυτήν την ιστορία· θέλαμε, λοιπόν, να αποτίνουμε έναν φόρο τιμής στο έργο του συγγραφέα. Έτσι, στο ένατο κεφάλαιο του Daytripper, κατά τη διάρκεια ενός ονείρου, ο δικός μας Brás διαβάζει ένα απόσπασμα από αυτό το κλασικό βραζιλιάνικο μυθιστόρημα στον γιο του, σε μια σκηνή που φέρνει στον νου παιδικές αναμνήσεις. Fábio Moon: Το δεύτερο κεφάλαιο λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την Dia de Lemanja (2 Φεβρουαρίου) προς τιμήν της νοτιοαμερικάνικης θεάς της θάλασσας – μάλιστα, στο Ελ Σαλβαδόρ είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της χώρας. Δημοφιλείς εορτασμοί σαν και αυτόν, ή σαν το βραζιλιάνικο Καρναβάλι, φανερώνουν τη δύναμη του να γιορτάζεις την ίδια τη ζωή, αλλά και να το κάνεις στα πλαίσια της δικής σου κοινότητας. G.Β: Το 2007, όταν δηλαδή ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στο συγκεκριμένο project, στη Βραζιλία έγινε ένα πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα. Γενικά, αεροπλάνα πάντα έπεφταν και σε κάθε γωνιά του πλανήτη, απλά το συγκεκριμένο αεροσκάφος έπεσε στην πόλη που μεγαλώσαμε, κάτι που μας έκανε να αντιληφθούμε το πόσο πολύ επηρέασε τους ανθρώπους της περιοχής αλλά και κάθε άνθρωπο που περνούσε μέσα από το συγκεκριμένο αεροδρόμιο. F.M: Παρ’ ότι υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές στη βραζιλιάνικη κουλτούρα, θεωρούμε ότι η ιστορία μας είναι οικουμενική, αφού μπορεί οι τοποθεσίες να βρίσκονται στη χώρα μας, οι θεματικές όμως που μας απασχολούν συναντώνται σε ολόκληρη τον πλανήτη και σε κάθε εποχή. «Κάποιες φορές πρέπει να πεθάνουμε, για να αποδείξουμε πως είμαστε ζωντανοί». Ένα σχόλιο για αυτήν την τόσο χαρακτηριστική ατάκα από το graphic novel; F.M: Όταν κάποιος πεθαίνει, δεν σκέφτεσαι τον τρόπο με τον οποίο έχασε τη ζωή του αλλά, κατευθείαν, ξεκινάς να θυμάσαι όλα εκείνα τα πράγματα που κάνατε μαζί όσο εκείνος ήταν ακόμα ζωντανός. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο θάνατος μας δείχνει το πόσο σημαντική είναι η ζωή. Δυστυχώς, μερικές φορές το αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιου είδους χαμό ή θάνατο, ακόμα και έτσι όμως, η ομορφιά της ζωής βρίσκεται πάντα γύρω μας. Η ζωή μοιάζει τρομερά όμορφη σε ένα έργο γεμάτο από (επαναλαμβανόμενους) θανάτους. Ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα για εσάς εκεί έξω; Οι σχέσεις με τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται στη ζωή μας. Οι επιλογές μας γίνονται πάντα με γνώμονα το γεγονός ότι δεν πρέπει να θεωρούμε αυτές τις σχέσεις δεδομένες. Για πόσο καιρό δουλεύατε πάνω σε αυτό το έργο; F.M: Ο αδερφός μου συνέλαβε την αρχική ιδέα στο ντους το 2002. Αρχίσαμε όμως να τη δουλεύουμε μόλις το 2007 όταν και δείξαμε τις ιδέες που είχαμε στον εκδότη μας. Επί της ουσίας, η δημιουργία του graphic novel ξεκίνησε το 2008 και τελείωσε τον Ιούλιο του 2010. Θα θέλατε να το δείτε να μεταφέρεται στον κινηματογράφο; G.B: Είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι για τον τρόπο που λειτουργεί η συγκεκριμένη ιστορία στις τυπωμένες σελίδες. Κάποια πράγματα μπορούν να πραγματωθούν μόνο με τη μορφή κόμικς, και θα χρειαζόταν να αλλάξουμε αρκετά για να λειτουργήσουν σωστά σε ένα άλλο μέσο. Πώς είναι να είσαι υποψήφιος για το βραβείο Will Eisner, το Όσκαρ των κόμικς; F.M: Είναι περίπου σαν να βρίσκεσαι σε ένα όνειρό και όλοι να σου χαμογελούν. Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχετε κάνει για να καταφέρετε να εκδώσετε τη δουλειά σας; G.B: Αναζητήσαμε τη διεύθυνση ενός εκδότη από το section με τα γράμματα των αναγνωστών στο τέλος ενός graphic novel. Στη συνέχεια νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και οδηγήσαμε από το Λος Άντζελες μέχρι το Σαν Ντιέγκο μόνο και μόνο για να δείξουμε το portofolio μας. Τελικά δεν ήταν κανονική διεύθυνση – αλλά, απλά, ένα γραμματοκιβώτιο. F.M: Έτσι όμως μάθαμε για την ύπαρξη του San Diego Comic Con και περάσαμε τα επόμενα 10 χρόνια της ζωή μας επενδύοντας σε μια ετήσια επίσκεψη στο συγκεκριμένο con, ώστε να δείχνουμε τη δουλειά μας, να μας γνωρίζει η αγορά, να αποκτούμε επαφές με άλλους καλλιτέχνες και εκδότες. Συνεχίσαμε να εκδίδουμε τις ιστορίες μας στη Βραζιλία, και κάθε χρόνο μεταφράζαμε τα τεύχη και τα πηγαίναμε στο Σαν Ντιέγκο. Στο τέλος ένας εκδότης βρήκε ενδιαφέρουσα τη δουλειά μας, μας σύστησε σε έναν άλλο εκδότη, και 10 χρόνια μετά την πρώτη μας επίσκεψη στην Καλιφόρνια βρεθήκαμε να δουλεύουμε πάνω στο Daytripper. Πόσο δύσκολο ήταν να κάνει καριέρα ως κομίστας στα 90s; F.M: Ήμασταν η τελευταία γενιά δημιουργών πριν το ίντερνετ. Το τελευταίο απλοποίησε τα πράγματα, αφού ήταν πολύ πιο εύκολο να παρουσιάσεις τη δουλειά σου σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πριν από αυτό, ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις διασυνδέσεις με άλλους ανθρώπους του χώρου και άλλες αγορές ήταν να ταξιδεύεις και να δείχνεις το πρόσωπό σου. Κάτι δηλαδή καθόλου φτηνό και το οποίο μπορούσε να αποδώσει καρπούς μόνο μετά από αρκετά χρόνια. Σήμερα δεν είναι πιο απλό να δημιουργήσεις κόμικς, είναι όμως πολύ πιο απλό να επικοινωνήσεις με τον εκδότη σου μέσω email. Μάλιστα, οι εκδοτικοί οίκοι κατάλαβαν σε κάποια φάση ότι μπορούν να βρουν ταλέντα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με συνεπές αποτέλεσμα να δίνουν αρκετή προσοχή στις προτάσεις που τους έρχονταν από το εξωτερικό και μέρη όπως η Βραζιλία. Υπάρχουν άλλοι Βραζιλιάνοι κομίστες που αξίζει να τσεκάρουμε; G.B: Ο Marcelo D’Salete έχει ένα εκπληκτικό στυλ στον τρόπο που σχεδιάζει, ενώ τα σενάριά του μιλούν για τη δύσκολη ζωή των μαύρων κοινοτήτων στις πόλεις καθώς και τις ιστορίες από τα χρόνια της σκλαβιάς – κάτι πρωτότυπο για τα βραζιλιάνικα κόμικς αλλά και απολύτως απαραίτητο. Απόλαυσες την εμπειρία του Umbrella Academy όταν δούλευες πάνω στο κόμικ; Περίμενες ποτέ ότι θα το δεις στο Netflix; G.B: Το Umbrella Academy ήταν ένα τρομερό project να το δουλεύεις. Έχει όλα αυτά τα τρελά οπτικά σημεία που αφορούν τις ιστορίες των υπερηρώων, πράγματα δηλαδή με τα οποία είχα μεγαλώσει διαβάζοντας, αλλά την ίδια στιγμή η ιστορία επί της ουσίας έχει να κάνει με τις σχέσεις και τις επιλογές, με τις αφηγήσεις με άλλα λόγια που απολαμβάνω να διηγούμαι στον αδερφό μου. Ήταν υπέροχο να το βλέπω να παίρνει σάρκα και οστά ως σειρά στο Netflix, αλλά όπως είπα πιο πριν, επικεντρώνομαι στο να κάνω όσο καλύτερα κόμικς μπορώ, αφήνοντας παράλληλα όσους ασχολούνται με τις σειρές και το σινεμά να κάνουν τη δουλειά τους. Τι μουσική, τι βιβλία και τι ταινίες προτιμάτε; G.B: Εντάξει, είναι σαφές ότι οι Beatles είναι η αγαπημένη μας μπάντα. F.M: Μας αρέσουν οι ιστορίες που ταρακουνούν το κοινό (σ.σ: όπως το Daytripper των Fabio Moon και Gabriel Ba). Βάλε την ψυχή σου στο τραγούδι ή το βιβλίο ή την ταινία που φτιάχνεις και ο κόσμος θα το λατρέψει. Επόμενα πλάνα; G.B: Δουλεύω σε ένα ακόμη τεύχος του Umbrella Academy, αλλά παράλληλα ετοιμάζουμε και ένα ακόμη βιβλίο με τον Fabio. Δυστυχώς δεν μπορούμε ακόμα να μπούμε σε λεπτομέρειες. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική Όχι πια Βένομ;! Πάνω που πιστέψατε ότι η blockbuster ιστορία του Βένομ δε θα μπορούσε να γίνει πιο έντονη, ο Donny Cates φέρνει ξανά τα πάνω κάτω στη ζωή του Έντι Μπροκ! Αλλά αυτή τη φορά δεν θα είναι δράκοι, θεοί-ξενιστές και δράση χωρίς ανάσα. Αυτή τη φορά ο Έντι περνάει μέσα από ένα συναισθηματικό αναδευτήρα που όμοιό του δεν έχετε ξαναδεί το Marvel Universe! Καθώς ο Έντι βρίσκεται πραγματικά ολομόναχος για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, η σιωπή είναι εκκωφαντική. Επίσης, το Σαν Φρανσίσκο προσφέρει τα πάντα εκτός από ένα ένθερμο καλωσόρισμα χάρη στον πατέρα του Έντι - και τον μικρό αδερφό που δεν ήξερα καν ότι είχε. Θα αποκαλύψει η επιστροφή του Έντι στα παλιά του λημέρια μυστικά που θα ήταν καλύτερα να μείνουν θαμμένα; Η ιστορία (χωρίς spoilers) Στις αρχές της χρονιάς, οι εκδόσεις Οξύ έφεραν στα ελληνικά το Venom: Rex, το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του Venom με συγγραφέα τον Donny Cates και σχεδιαστή τον Ryan Stegman. O Cates θεωρείται πως σε μεγάλο βαθμό αναγέννησε τον ήρωα δημιουργώντας ένα πάρα πολύ καλό storyline με φρέσκιες ιδέες και για αυτό η εκδοτική μας φέρνει στα ελληνικά τη συνέχεια της ιστορίας με όνομα Η Άβυσσος. Όπως βλέπουμε και στη σύνοψη της εκδοτικής, η Άβυσσος παρ' ότι έχει καταιγιστική πλοκή και δράση, δεν καταπιάνεται με εξίσου μεγαλειώδη και υψηλά concepts όπως θεοί, δράκοι, δαίμονες, αρχαίες ιστορίες, αλλά έχει μια πιο πεζή θεματική. Μετά τα γεγονότα του Rex, o Eddie, νιώθοντας πως πάσχει από κατάθλιψη και με τη μοναξιά του να έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, επιλέγει να γυρίσει στο San Francisco προκειμένου να προσπαθήσει να φτιάξει ξανά τη σχέση του με τον πατέρα του, Carl Brock. Γρήγορα ανακαλύπτει πως ο πατέρας έχει προχωρήσει τη ζωή του και έχει έναν ακόμα γιο, τον Dylan και ο Eddie βλέπει πως έχει πλέον έναν ετεροθαλή αδερφό εννέα χρονών για τον οποίο δε γνώριζε τίποτα, αλλά ο Dylan αποκαλύπτει στον Eddie πως ο Carl του ασκεί φυσική βία. Ο Eddie υπόσχεται στον μικρό ότι θα τον βοηθήσει, αλλά λίγο αργότερα λιποθυμά έχοντας δει σε ένα όραμα τον Knull (βλέπε Venom: Rex) και τον εξετάζει ο The Maker, γνωστός και ως ο Reed Richards της Ultimate Earth. Μέσα από τις αναλύσεις και τα βιώματα του στο San Francisco, ο Eddie θα έρθει αντιμέτωπος με το ίδιο το συμβιωτικό του Venom, αλήθειες σχετικά με το πως ξεκίνησε η όλη ιστορία με αυτό, αλλά κυρίως θα αποκαλυφθούν πολλά μυστικά που υπάρχουν για την οικογένεια του, τις μεταξύ τους σχέσεις και πως ο Venom τις επηρέασε. Είναι μία πολύ προσωπική ιστορία που μπαίνει βαθιά στην ψυχοσύνθεση του Eddie Brock και μας αποκαλύπτει πολύ περισσότερες πτυχές του. Δε θα κάνω περαιτέρω spoilers ωστόσο. Κλείνω με ένα fun fact, λέγοντας πως η Άβυσσος ήταν να αποτελέσει την πρώτη ιστορία του Cates για τον Venom ξεκινώντας με την αυτοεξορία του Eddie, τελικά μεταπείστηκε και έκανε τις αλλαγές προκειμένου να βγει πρώτα το Rex. Το σχέδιο Δεν έχουμε 100% Ryan Stegman εδώ. Η ιστορία διαρκεί 6 τεύχη, τα δύο πρώτα είναι σχεδιασμένα από τον Iban Coello, τα επόμενα τρία από τον Stegman και το τελευταίο με ολίγη από το προτελευταίο από τον Joshua Cassara. Υπάρχουν αποκλίσεις στο σχέδιο, αλλά ποιοτικά νομίζω παραμένει εξίσου καλό, προσωπικά και οι τρεις θεωρώ πως έκαναν καλή δουλειά και δεν υπάρχουν αυξομειώσεις στην ποιότητα. Γενικά και λόγω San Francisco, αλλά και της φύσης της ιστορίας, η χρωματική παλέτα είναι λίγο πιο φωτεινή σε σχέση με το Rex που είχε αρκετή μαυρίλα. Νομίζω πως γενικά όλοι οι συντελεστές του σχεδίου έχουν πιάσει στο 100% αυτό που θέλει να περάσει ο Cates με το σενάριο του και για ακόμα μία φορά είναι ακριβώς το κατάλληλο για να τη συνοδεύσει. Η έκδοση Η Άβυσσος κυκλοφορεί επίσημα στις 29 Σεπτεμβρίου, ωστόσο η εκδοτική διαθέτει λίγα κομμάτια στο περίπτερό της στο 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου που διοργανώνεται στο Ζάππειο. Το κόμικ έχει το γνωστό μέγεθος των εκδόσεων Οξύ και τα συνήθη ποιοτικά στάνταρ για ένα ωραίο αποτέλεσμα τηρούνται. Λόγω της όλης κατάστασης, καθυστέρησε λίγο σε σχέση με το χρονικό περιθώριο που μας είχαν πει και για την Άβυσσο και για άλλες τους εκδόσεις, οπότε δεν ξέρω αν και πότε θα βγουν συνέχειες της ιστορίας. Πιστεύω ότι το Absolute Carnage και το Venom Island που ακολουθούν, πρέπει να βγουν στα ελληνικά και μακάρι να είναι στο πλάνο τους. Η Άβυσσος είναι ένα σχετικά μεταβατικό κεφάλαιο για να γνωρίσουμε καλύτερα τον Eddie και τον Dylan που θα παίξει ρόλο στα επόμενα τεύχη. Όπως είπαμε είναι πιο εσωτερική ιστορία χωρίς το ευφάνταστο σενάριο και το μεγαλοπρεπές concept του Rex, αλλά όλα τα runs χρειάζονται τέτοιες ιστορίες αν ακολουθείται μακροπρόθεσμο σχέδιο, οπότε το προτείνω. Καλό διάβασμα σε όλους

Daytripper: Τα δίδυμα αδέλφια Fábio Moon και Gabriel Bá, οι Βραζιλιάνοι δημιουργοί του πολυβραβευμένου graphic novel (εκδ. Οξύ), μιλούν στην Athens Voice. Ο Μπρας ντε Όλιβα Ντομίνγκος είναι ένας νεαρός Βραζιλιάνος που εργάζεται ως δημοσιογράφος σε εφημερίδα. Δουλειά του στην εφημερίδα είναι να γράφει νεκρολογίες και σύντομα κείμενα – «περιλήψεις» της ζωής όσων έχουν πεθάνει. Βγάζει εν ολίγοις τα προς το ζην γράφοντας για τον θάνατο. Γιος πασίγνωστου συγγραφέα, έχει και ο ίδιος όνειρο να γίνει μια μέρα συγγραφέας και να διηγείται ιστορίες για τη ζωή. Όπως του λέει βέβαια ο φίλος του ο Χόρχε, και ο θάνατος μέρος της ζωής είναι. Ο Μπρας είναι ο κεντρικός ήρωας του πολυβραβευμένου graphic novel «Daytripper», δημιούργημα δύο δίδυμων αδελφών από τη Βραζιλία, του Fabio Moon και του Gabriel Ba. Το εν λόγω έργο κυκλοφόρησε ως μηνιαίο κόμικς το 2010 στη Βραζιλία, κατόπιν ως ενιαίο βιβλίο την επόμενη χρονιά στις ΗΠΑ, για να υμνηθεί δεόντως από την κριτική και το αναγνωστικό κοινό και να αποσπάσει την πιο ζηλευτή διάκριση της βιομηχανίας των κόμικς, το βραβείο Eisner στην κατηγορία «Καλύτερη σύντομη σειρά». Οι δύο συνδημιουργοί και δίδυμα αδέλφια, έχοντας αποσπάσει πληθώρα βραβείων και σημαντικών διακρίσεων και έχοντας καθιερωθεί ως δύο πολύ σημαντικοί κομίστες του 21ου αιώνα, δέχτηκαν να συνομιλήσουν με την Athens Voice επ’ αφορμής της ελληνικής έκδοσης του κόμικς τους, τον περασμένο Ιούνιο, από τις εκδόσεις Οξύ, σε μετάφραση Σάββα Αργυρού. «Επιθυμούσαμε ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας μας να είναι ένας συγγραφέας-δημοσιογράφος, καθώς οι δημοσιογράφοι και γενικότερα οι άνθρωποι της γραφής είναι αυτοί που θέτουν ερωτήματα. Εμείς ξέραμε πως θέλουμε να τίθενται αυτά τα ερωτήματα στον αναγνώστη καθόσον η ιστορία ξετυλίγεται, οπότε δημιουργήσαμε τον Μπρας, ο οποίος θα κυνηγούσε τα θέματα που μας ενδιαφέρουν και θα ρωτούσε τις “μεγάλες” ερωτήσεις. Οι νεκρολογίες με τις οποίες είναι επιφορτισμένος δουλεύοντας στην εφημερίδα, ήταν μια μεταφορά για την ιστορία – μια ιστορία για τη ζωή, όταν την αντικρίζεις μέσω του θανάτου». Το «Daytripper», ένα συναρπαστικό μα συγχρόνως λυρικό και εξόχως εικονογραφημένο κόμικς (μια μίξη ρεαλιστικής και καρτουνίστικης γραμμής της αμερικανικής σχολής), είναι ένα αφήγημα κεντρικό θέμα του οποίου είναι ο θάνατος. Αναφορικά με το από πού αντλούν έμπνευση, οι δύο δημιουργοί επισημαίνουν στην A.V. πως το οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει έμπνευση. Κάτι που βίωσαν οι ίδιοι, κάποιο φιλικό τους πρόσωπο, κάτι που διάβασαν ή άκουσαν. Εν προκειμένω τους ενδιαφέρει να βρουν μια ενδιαφέρουσα ιδέα που να μην έχει αναπτυχθεί σε μορφή κόμικς ξανά, μια ιστορία που να μην έχει ειπωθεί με αυτόν τον τρόπο. Σε ερώτησή μας αναφορικά με τους λόγους που επέλεξαν να αφηγηθούν μια ιστορία για τον θάνατο, απαντούν κυνικά και αφοπλιστικά: «Όλοι πεθαίνουμε». Η αφήγηση του κόμικς εξελίσσεται σπονδυλωτά και χωρίζεται σε δέκα κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο αφηγείται μια διαφορετική ηλικία της ζωής του Μπρας, με την εξής πρωτοτυπία (και μικρό σπόιλερ για την πλοκή): στο τέλος κάθε κεφαλαίου ο Μπρας πεθαίνει, στην ηλικία που τον βλέπουμε – πρώτα στα 32, κατόπιν στα 21, στην πορεία στα 11, στα 76 και πάει λέγοντας. Κάθε κεφάλαιο λοιπόν τελειώνει με τη νεκρολογία του Μπρας, αλλά, βάζοντας στη σειρά τα κεφάλαια της ακανόνιστης αφηγηματικά ζωής του, διαπιστώνεις πως όσα αφηγούνται έχουν όντως συμβεί, καθώς χαρακτήρες και γεγονότα συνδέονται μέσα στα διαφορετικά κεφάλαια. «Σε τελική ανάλυση, αν το σκεφτείς, όταν κάποιος πεθαίνει πάντα τείνουμε να σκεφτόμαστε τη ζωή του. Ο θάνατος μας κάνει πάντα να σκεφτόμαστε τη ζωή. Μπορεί στο κόμικς να αφηγούμαστε τη ζωή και τους θανάτους του Μπρας, αλλά ο αναγνώστης μπορεί να δει τον εαυτό του μέσα στις σελίδες αυτές». Στην ουσία του, το «Daytripper» με τους πολλούς και διαφορετικούς θανάτους του ίδιου ανθρώπου είναι μια ωδή στη ζωή και στα πράγματα με τα οποία είναι γεμάτη: ομορφιά, περιπέτεια, μυστήριο, μαγεία. Θαύματα συμβαίνουν καθημερινά, μα η αδυναμία όλων είναι πως ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να στοιχίσει την ύπαρξή μας, κι αυτό είναι που κάνει τόσο σημαντικά όλα τα παραπάνω. «Μια μέρα (πρέπει να ήταν το 2000 ή το 2002) έκανα ντους στο διαμέρισμά μου στο Σάο Πάολο. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο του ντους είδα μια φαβέλα και αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν μια αδέσποτη σφαίρα πέρναγε από το τζάμι του παραθύρου και με σκότωνε στη στιγμή. Τι θα σήμαινε η – ως τότε – ύπαρξή μου; Τι θα σήμαινε ο θάνατός μου; Συνειδητοποίησα – και ήταν μια σοκαριστική συνειδητοποίηση – πως μπορούμε να πεθάνουμε μέσα σε μια στιγμή. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή αυτού του τύπου, του Μπρας, που πεθαίνει ξανά και ξανά» μας λέει ο Fabio, ένας εκ των δημιουργών. Αυτή η συνειδητοποίηση της θνητότητάς μας ήταν κρίσιμη για την έμπνευση και εξέλιξη της ιδέας του «Daytripper». Που, όπως μας λένε οι δύο δημιουργοί, κατέστη ακόμα πιο έντονη με τη συνθήκη της πανδημίας της COVID-19, όταν όλοι συνειδητοποιήσαμε με σκληρό τρόπο τη φθαρτότητά μας και επανιεραρχήσαμε προτεραιότητες και ανάγκες για να δώσουμε, στο τέλος, σημασία στα όντως σημαντικά πράγματα της ζωής. Το κόμικ αυτό, συμπληρώνουν, δεν θα υπήρχε αν δεν ήταν δίδυμα αδέλφια. Η αρμονία σεναρίου και εικονογράφησης, σε σημείο που είναι αδύνατο στον αναγνώστη να αντιληφθεί ποιος από τους δύο κρύβεται πίσω από ποιο κομμάτι του σεναρίου, από ποια σελίδα και ποιο κεφάλαιο, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν δεν ήταν δίδυμοι. Αναφορικά με τις δυσκολίες του να επεξεργάζονται και να δουλεύουν από κοινού το ίδιο πρότζεκτ δύο αδέλφια, μας λένε περιπαικτικά ότι πιο δύσκολο τους φαίνεται να δουλεύουν σε ξεχωριστά πράγματα. Το αφηγηματικό τρικ του «Daytripper» με τους πολλούς, διαφορετικούς και επαναλαμβανόμενους θανάτους του κεντρικού πρωταγωνιστή, μας θύμισε το αφηγηματικό τρικ του ΜακΓκρέγκορ στο μυθιστόρημα «Τόσοι και τόσοι τρόποι για να γίνει μια αρχή» (Άγρα 2008, μετάφραση: Αθηνά Δημητριάδου), αλλά από την ανάποδη. Και πραγματικά ως ολότητα το έργο αυτό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα καλό λογοτέχνημα. Αναφορικά με την επιλογή του μέσου των κόμικς για την αφήγηση οι δίδυμοι συνδημιουργοί λένε στην A.V.: «Η ένωση λέξεων και εικόνων που συνεργάζονται για να πουν μια ιστορία κάνει τα κόμικς ένα πολύ ιδιαίτερο μέσο. Μπορείς να κάνεις πράγματα στα κόμικς που δεν μπορείς να κάνεις στις ταινίες και στα βιβλία. Και δεσμεύεσαι μόνο από τη φαντασία σου, ώστε να μπορείς να κάνεις την πιο συναρπαστική ιστορία μόνος σου, στο τραπέζι σχεδίασης ή στον υπολογιστή σου». Κλείνοντας τη συζήτηση, οι πολυβραβευμένοι Βραζιλιάνοι κομίστες μας εκμυστηρεύτηκαν πως ετοιμάζουν ένα νέο κόμικς που γράφουν και σχεδιάζουν από κοινού. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική Το θρυλικό και πολυαναμενόμενο υπερηρωικό έπος, κυκλοφορεί στα ελληνικά, μια ανάσα πριν την πρεμιέρα του στο Netflix! Οι Εκδόσεις Οξύ Comics με μεγάλη χαρά παρουσιάζουν το πρώτο βιβλίο του Jupiter’s Legacy, το υπερηρωικό έπος των περιφανών δημιουργών Mark Millar και Frank Quitely, όπου οι μεγαλύτεροι ήρωες του κόσμου έχουν γεράσει και η κληρονομιά τους είναι δηλητηριώδης για τα παιδιά τους, τα οποία ποτέ δε θα καταφέρουν να σταθούν στο ύψος των αξιοθαύμαστων γονιών τους. Ιδεολογικές, κοινωνικές και υπαρξιακές συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών γενεών, πρότυπα και στερεότυπα, που καταρρίπτονται και επαναπροσδιορίζονται, αλλά και οι πιο βαθιά συμπλεγματικές σχέσεις, αυτές μεταξύ γονέων και παιδιών, διαπραγματεύονται με φόντο την Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης και του Σήμερα, σε ένα graphic novel που θα αποτελέσει το καλύτερο πρόγευμα πριν την επίσημη πρεμιέρα της κινηματογραφικής του μεταφοράς στο Netflix, την 5η Μαίου. Όσο για την κληρονομιά του, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλα τα κόμικς του μέλλοντος! Η ιστορία του Jupiter’s Legacy Κίνηση ματ από τις εκδόσεις Οξύ, καθώς με αφορμή τη σειρά Jupiter’s Legacy που θα βγει στο Netflix τον επόμενο μηνα, φέρνει στα ελληνικά το source material από τους Mark Millar και Frank Quitely. Πρόκειται για μια σειρά 10 τευχών, σπασμένη σε δύο paperbacks των πέντε τευχών έκαστο, η οποία κυκλοφόρησε από την Image. Στα ελληνικά η κυκλοφορία του δεύτερου αναμένεται σύντομα. Επίσης υπάρχει μια spinoff σειρά, το Jupiter’s Circle. Η ιστορία έχει πολλές επιρροές από τα Star Wars, το King Kong, τη Ρωμαϊκή Μυθολογία καθώς και τη Χρυσή Εποχή των Κόμικ με τον Millar να θέλει να εξερευνήσει τη σύνδεση των υπερηρωικών ιδανικών με την Αμερικάνικη Ιδέα. Έτσι η ιστορία φέρνει σε κόντρα δύο διαφορετικές γενιές υπερηρώων, τη Union ή Ένωση και τα παιδιά τους. Η Union αποτελείται από ήρωες με αρχηγό τον Sheldon Sampson (γνωστό και ως Utopian), ο οποίος το 1932 μαζί με τη μέλλουσα γυναίκα του Grace, τον μικρό του αδερφό Walter και άλλους συντρόφους θα καταφέρουν μέσα από τις αναζητήσεις τους να αποκτήσουν υπερδυνάμεις και να αποτελέσουν μια αχτίδα φωτός για την ανθρωπότητα. Οι κόντρες του Sheldon αφορούν δύο διαφορετικά μέτωπα. Το ένα μέτωπο είναι με τον αδερφό του και επίσης υπερήρωα Brainwave ή Walter, ο οποίος δε θέλει πλέον να ζει υπό τη σκιά του ηγέτη αδερφού και γι’ αυτό το λόγο διαφωνεί για τις επιλογές του και θεωρεί πως τα ιδανικά του είναι παλιομοδίτικα. Πιστεύει περισσότερο στον πολιτικό ακτιβισμό των υπερηρώων ζητώντας την κατάργηση των θρησκειών, την εξάλειψη των φόρων και την παρέμβαση για την κλιματική αλλαγή. Στην κόντρα αυτή ο Millar απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε από το 2007 έως το 2009. Το άλλο μέτωπο του Sheldon είναι με τα παιδιά του, την Chloe και τον Brandon. Η Chloe είναι έγκυος, ενώ ο Brandon αδιαφορεί για την κληρονομιά του ονόματός του, αντιμετωπίζοντας την κατάσταση σαν celebrity την ίδια ώρα που ο Sheldon θέλει να τον κάνει να αναλάβει σοβαρότερες ευθύνες. Ο Brandon επίσης επηρεάζεται πολύ από τον θείο του και φαίνεται πως στρέφεται κατά του πατέρα του. Σε αυτό το πρώτο μέρος πέντε τευχών ουσιαστικά έχουμε την εισαγωγή των χαρακτήρων αυτού του σύμπαντος. Ταξιδεύουμε στη δεκαετία του 30 και μαθαίνουμε το πως ο Sheldon, η Grace, ο Walter και η υπόλοιπη Union απέκτησε τις υπερδυνάμεις, καθώς και το πως ξεκινάει η κόντρα με τον Brainwave να επηρεάζει τον Sheldon ώστε να οδηγηθούν στις απολυταρχικές τους απόψεις. Όποιος έχει δει τη σειρά The Boys ή έχει διαβάσει το κόμικ έχει παρατηρήσει το πως προσπαθεί ο Ennis να απεικονίσει τον Homelander ως μια διεστραμμένη εκδοχή του Superman και την Queen Maeve ως άλλη εκδοχή της Wonder Woman, όπως αντίστοιχα ισχύει για τον Deep/Aquaman, A-Train/The Flash και τα λοιπά. Έτσι και εδώ ο Millar χρησιμοποιεί τον Sheldon ή Utopian σαν μια ολοκαίνουρια εκδοχή του Superman που συμβολίζει το Truth, Justice and the American Way πρωτοφανώς επηρεασμένος από τη Χρυσή Εποχή των Κόμικ, ενώ η γυναίκα του Grace αποτελεί αλληγορική εκδοχή της Wonder Woman. Ο Millar κάνει φανταστική δουλειά στην αποτύπωσή τους, αλλά κυρίως προκαλεί ενδιαφέρον το πόσο αριστουργηματικά σετάρει και αναπτύσσει την ιστορία καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μιλήσει για απολυταρχικά καθεστώτα, υπερήρωες, αμερικάνικα ιδανικά (μικρή σημείωση: ο Millar είναι Σκωτσέζος), την οικονομική κρίση του 1929, την οικονομική κρίση του 2008, πολύ κοντά στην εποχή που γραφόταν το κόμικ, το πως επηρεάζονται οι κοινωνίες από τους υπερήρωες και τα λεγόμενα τους και πολλά ακόμα άλλα θέματα, στα οποία ο Σκωτσέζος δίνει ρέστα. Αν σας αρέσουν τα υπερηρωικά με ωραίες ιδέες από πίσω, θα λατρέψετε κι αυτό. Το σχέδιο του Frank Quitely Ο Quitely είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με τον Grant Morrison (New X-Men, we3 κτλ) και αυτή είναι η πρώτη του μεγάλη συνεργασία εκτός του έτερου Σκωτσέζου και η πρώτη του με τον Millar μετά το The Authority για τη DC. Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν της δουλειάς του, πρέπει ταπεινά να πω πως ο Quitely κάνει εξαιρετική δουλειά στο Jupiter’s Legacy και το θεωρώ εύκολα το κορυφαίο του από όσα έχω διαβάσει. Τα πρόσωπα έχουν πολύ ωραίες εκφράσεις, κάθε ήρωας σου αποπνέει ένα τεράστιο κύρος, κάθε σκηνή έχει εξαιρετικό δυναμισμό, το φόντο κάθε καρέ έχει τεράστια λεπτομέρεια και οι μάχες έχουν εξαιρετική ζωντάνια. Πραγματικά απολαυστική δουλειά. Έκδοση Περισσότερο ενθουσιάστηκα με το timing και την επιλογή της έκδοσης, πράγμα που συνηθίζουν οι ελληνικές εκδοτικές πλέον. Το Jupiter’s Legacy είναι μια εξαιρετική δουλειά που έπρεπε να δούμε στα ελληνικά και μπράβο στις εκδόσεις Οξύ που το έβγαλαν μαζί με την κυκλοφορία της σειράς. Η έκδοση είναι στο κλασικό μέγεθος της εκδοτικής και φυσικά με τις γνωστές προδιαγραφές που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Ανυπομονώ και για το δεύτερο μέρος της ιστορίας, από μένα καλή ανάγνωση σε όλους.

Ο αμερικανικός Νότος του Μεσοπολέμου. Ο φυλετικός και κοινωνικός ρατσισμός. Η αδικία του δικαστικού συστήματος. Οι ταξικές ανισότητες. Η αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Η πίστη στα ιδανικά με κάθε τίμημα. Η ηθική ακεραιότητα. Όλα αυτά και πολύ περισσότερα βρίσκονται στην καρδιά του αριστουργήματος της Χάρπερ Λι που μεταφέρθηκε σε κόμικς από τον Fred Fordham. Όταν το 1960 κυκλοφόρησε το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της 34χρονης τότε Χάρπερ Λι, το πρώτο βιβλίο μιας παντελώς άγνωστης συγγραφέως, ήταν αδύνατο να φανταστεί κάποιος την τεράστια επιτυχία που θα σημείωνε. Ήταν όμως ένα τόσο δυνατό βιβλίο που πολύ σύντομα έγινε μπεστ σέλερ, απέφερε ένα βραβείο Πούλιτζερ στη Λι το 1961 και μεταφέρθηκε σε ταινία από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν το 1962, με τον Γκρέγκορι Πεκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Άττικους να κερδίζει το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του. Μετά από αυτήν την πρωτόγνωρη επιτυχία, ο λογοτεχνικός κόσμος περίμενε με αγωνία το επόμενο βιβλίο της αινιγματικής συγγραφέως από την Αλαμπάμα και πολύ κοντινής φίλης και συνεργάτριας του Τρούμαν Καπότε. Όμως αυτό δεν ερχόταν. Και η ίδια, παρά τα αμέτρητα βραβεία και τις τιμές που δεχόταν, δεν μιλούσε ποτέ. Δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν φωτογραφιζόταν, δεν συμμετείχε σε ομάδες και εκδηλώσεις. Έπρεπε να περάσουν 55 χρόνια για να εκδοθεί το δεύτερο μυθιστόρημά της το 2015, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό της, χωρίς η ίδια να μιλήσει σχεδόν ποτέ γι’ αυτό ούτε για το προηγούμενο. Κι έτσι η Χάρπερ Λι έγινε ένας μύθος της σύγχρονης αμερικανικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όχι άδικα, καθώς το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» είναι ένα σπάνιο έργο ζωής. Με μια απλή υπόθεση, αλλά τόσο φορτισμένο πολιτικά και συναισθηματικά που αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη και δεν ξεχνιέται ποτέ. Διαδραματίζεται στον αμερικανικό Νότο, σε μια συνηθισμένη μικρή επαρχιακή πόλη της Αλαμπάμα, στα χρόνια του οικονομικού κραχ και της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια του βιβλίου είναι η μικρή Σκάουτ, που περιγράφει με την παιδική αθωότητα τη ζωή στην ύπαιθρο με τον μεγαλύτερο αδελφό της, τον πατέρα της, δικηγόρο σπάνιας ηθικής ακεραιότητας και τιμιότητας, και τη μαύρη οικιακή βοηθό τους. Μέσα από τις εξιστορήσεις της ατίθασης Σκάουτ αναπλάθεται η σκληρή εποχή στον αμερικανικό Νότο με τη φτώχεια να απειλεί όλο και περισσότερες οικογένειες και τον φυλετικό ρατσισμό να διατρέχει κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Και μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον που αγγίζει όλο και περισσότερο τη φαινομενικά ανέμελη παιδική ζωή, ο μπαμπάς της Σκάουτ, με θάρρος και πιστός στις αξίες που θέλει να μεταδώσει στα παιδιά του, αναλαμβάνει να υπερασπιστεί έναν αθώο μαύρο εργάτη που κατηγορείται για βιασμό. Τότε όλοι στρέφονται εναντίον της οικογένειάς του και οι ισορροπίες είναι πιο εύθραυστες από ποτέ. Αυτή την ιστορία προσαρμόζει σε κόμικς με υποδειγματικό τρόπο ο Fred Fordham (εκδόσεις Οξύ, μτφρ: Τάσος Νικογιάννης, 274 σελ.) καθώς καταφέρνει να αποδώσει ιδανικά το κλίμα της εποχής, να μην κάνει κατάχρηση του κειμένου αλλά να το υποκαταστήσει σε πολλά σημεία με τα όμορφα σχέδιά του που σε αφήνουν να βυθίζεσαι μέσα τους, και να κινείται δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην αγωνία, το χιούμορ και την τρυφερότητα που χαρακτηρίζουν και το πρωτότυπο έργο. Κι ενώ εφαρμόζει στο σύνολο του έργου μια καθαρή σχεδιαστική γραμμή που μπορεί να γίνεται οικεία σε κάθε αναγνώστη, ακόμα και στον πιο αμύητο στη γλώσσα και στις συμβάσεις των κόμικς, διακόπτει την ηρεμία και την ομαλότητα με στιγμές έντασης και εκρήξεων από αφαιρετικές εικόνες φορτισμένες συναισθηματικά, όπως στην πυρκαγιά στο σπίτι της δεσποινίδας Μόντι ή στα γεγονότα με το παρεξηγημένο φόβητρο Μπου Ράντλεϊ ή στη δυνατή σκηνή με το λυσσασμένο σκυλί. Αν και το κεντρικό θέμα στο «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», τόσο στο βιβλίο της Χάρπερ Λι όσο και στην προσαρμογή του σε κόμικς από τον Fred Fordham, φαίνεται να είναι ο ρατσισμός ως μεταδοτική ασθένεια που απλώνεται και μολύνει ανεπανόρθωτα όσους έρθουν σε επαφή μαζί του, στο βάθος της αφήγησης βρίσκεται ένα αισιόδοξο μήνυμα. Η καλοσύνη και η δικαιοσύνη μπορεί να μη θριαμβεύουν πάντα, αλλά η προσήλωση στις αξίες και η επιμονή στην υπεράσπισή τους μπορούν να υποκαταστήσουν και με το παραπάνω το συλλογικό φαντασιακό που προσφέρουν οι θρησκείες ή οι μισαλλόδοξες αντιλήψεις. Με την επιμονή του μπαμπά της Σκάουτ, ανεξαρτήτως τιμήματος και συνεπειών, που αναμφίβολα περνά στα παιδιά του έστω και υποσυνείδητα, αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει λίγο καλύτερος. Και με τον αριστοτεχνικό τρόπο που οι ζωές όλων των κατοίκων του Μέικομπ στην Αλαμπάμα παρουσιάζονται αξεδιάλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση του Άττικους περνά σε όλους και όλοι μπορούν να γίνουν λίγο καλύτεροι. Και το σχετικό link...

Τι ψυχικό σθένος χρειάζεται για να τρέχει κάποιος μόνος του δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στο κρύο ή τη ζέστη; Τι σκέφτεται αυτές τις ατέλειωτες ώρες; Τι ζωή πρέπει να κάνει για να αντεπεξέλθει; Πώς τον αντιμετωπίζουν φίλοι και γνωστοί; Και τι πιστεύει αυτός για τον εαυτό του; Ο Matthew Inman (The Oatmeal), με το γνωστό του χιούμορ, δίνει τις απαντήσεις. «Δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για το τρέξιμο. Είναι ένα βιβλίο για τη ματαιοδοξία, τη λαιμαργία, τη δρομική ευφορία, τις ηλεκτρικές καταιγίδες και τον Γκοτζίλα! Είναι ένα βιβλίο για όλους τους τρομακτικούς μα και υπέροχους λόγους που μας κάνουν να ξυπνάμε κάθε πρωί και να βγαίνουμε για τρέξιμο στη βροχή, στη λιακάδα, στο χιόνι, ακόμα κι αν νιώθουμε ότι είμαστε στην κόλαση!». Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο τριανταεξάχρονος Αμερικανός δημιουργός Matthew Inman, γνωστότερος ως «The Oatmeal» και βραβευμένος με Eisner το 2014 για το καλύτερο διαδικτυακό κόμικς, το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Τρέξιμο, Το Μαρτύριο και η Ηδονή» (εκδόσεις Οξύ, σε μετάφραση του Βασίλη Μπαμπούρη που είναι και ο ίδιος δρομέας μεγάλων αποστάσεων και σίγουρα μεταφράζοντας ένα τέτοιο έργο θα αναγνώριζε κάποιες και από τις δικές του σκέψεις κατά τη διάρκεια της «τρεχάλας»). Το «Τρέξιμο» είναι μια απολαυστική και άκρως αυτοσαρκαστική καταγραφή της ζωής ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων που δεν στοχεύει σε τίτλους, δόξα και χρήματα παρά μόνο στην (μαζοχιστική;) ηδονή του ξεπεράσματος των δυνατοτήτων του εαυτού. Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο, απαιτούνται θυσίες και οδυνηρές αποφάσεις. Τι συμβαίνει όταν κάποιος θέλει να τις πάρει, αλλά δυσκολεύεται να τις τηρήσει; Και πόσα «μαρτύρια» πρέπει να υποστεί για να εγκαταλείψει την προσπάθεια; «Έκανε ζέστη, 40° C με φουλ υγρασία. Ανέβαινα τρέχοντας ένα βουνό που ορθωνόταν δίπλα σε μια μεγάλη πόλη και, λόγω της έντονης ζέστης, δεν υπήρχαν άλλοι πεζοπόροι. Ήμουν ολομόναχος. Έτρεχα για ώρες και το GPS στο ρολόι μου έλεγε ότι είχα ήδη γράψει 27 χιλιόμετρα. Δεν είχα πάρει μαζί μου αρκετό νερό – ζεσταινόμουν και ήμουν κουρασμένος και αφυδατωμένος. Πονούσα παντού. Οι μύες μου ούρλιαζαν. Το δέρμα μου είχε τσουρουφλιστεί. Πονούσαν ακόμα και τα κόκαλά μου» αφηγείται ο Inman. Και αφού ολοκληρώσει την περιγραφή της περιπέτειάς του συμπληρώνει: «Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι δρομείς: μέσα από τον πόνο βρίσκουμε τη γαλήνη. Όσο μεγαλύτερο το μαρτύριο, τόσο μεγαλύτερη η λύτρωσή μας». Προτιμά να χαρακτηρίζει τη συνήθεια του τρεξίματος «εφαρμοσμένο στωικισμό», καθώς «όσο τρέχεις, εκπαιδεύεις τον εγκέφαλο και το σώμα σου να λειτουργούν επαρκώς σε κατάσταση απόγνωσης». Αλλά, σύμφωνα με τα λεγόμενά του και τα σχέδιά του, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη χαρά της ολοκλήρωσης μιας μεγάλης απόστασης και, ακόμη περισσότερο, ενός αγώνα. Τότε που το συναίσθημα του θριάμβου απέναντι στο τέρας της απόστασης συναντιέται με τις υπαρξιακές αναζητήσεις: «Όταν τελείωσα τον πρώτο μου μαραθώνιο ένιωσα να με κατακλύζει απίστευτη περηφάνια. Ένιωσα ότι είχα πετύχει το αδύνατο. Είχα εξαλείψει την πείνα στον κόσμο. Είχα βρει ζωή στον Άρη. Είχα νικήσει το Κράκεν. Αλλά στην πραγματικότητα τι ακριβώς είχα πετύχει;». Αυτή η υπαρξιακή αγωνία του δρομέα είναι που περιγράφεται ιδανικά από τον Inman και καθιστά το «Τρέξιμο» ένα πολύ αστείο και συγκινητικό συνάμα βιβλίο. Και το σχετικό link...