Αναζήτηση στην Κοινότητα

Σύνοψη του εκδότη. 10 χρόνια μετά το ξεκίνημα της έκδοση της σειράς σε μορφή τευχών και 6 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της σειράς με ένα σπέσιαλ graphic novel, άλλη μια σειρά συλλέγεται σε ένα trade, που στην χώρα μας βαπτίζεται μάλλον καταχρηστικά ως omnibus (τεχνικά είναι σωστό αλλά απέχει από το που και πως χρησιμοποιείται ο όρος στις εκδόσεις του εξωτερικού) για να δείξει το τετελεσμένο του πράγματος. Με έξτρα επεξεργασία στο υλικό και μια πινακοθήκη, μια πάρα πολύ καλή εκτύπωση, αλλά και με μόλις 15€ για 208 σελίδες, η έκδοση κρίνεται ως καλή αγορά για όσους δεν έχουν ήδη την ιστορία. Και έχει βγει σε μόλις 200 αριθμημένα κομμάτια, οπότε έχει και τη συλλεκτικότητα του.

Οι Περιπέτειες των Ζο, Ζετ και Ζοκό είναι μία γαλλοβελγική σειρά δημιουργημένη από τον Hergé, τον γνωστό συγγραφέα των Περιπετειών του Τεντέν. Οι πρωταγωνιστές της σειράς είναι δύο παιδιά, τα αδέρφια Ζο και Ζετ, τα οποία μαζί με τη μαϊμουδίτσα Ζοκό, μπλέκουν σε συναρπαστικές περιπέτειες. Στο πρώτο τεύχος της σειράς, ο Ζο, η Ζετ και ο Ζοκό θα ταξιδέψουν με το Στρατόπλοιο Η.22, ένα αεροπλάνο που πετάει στα ύψη της στρατόσφαιρας. Όλα ξεκίνησαν όταν ο κύριος Παμπ άφησε δέκα εκατομμύρια δολάρια κληρονομιά. Τα χρήματα θα πάνε σε όποιον κατασκευάσει το πρώτο αεροπλάνο που θα κατορθώσει να ταξιδέψει από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη με ταχύτητα 1.000 χιλιομέτρων την ώρα. Για να σώσουν το Στρατόπλοιο Η.22 που σχεδίασε ο πατέρας τους και τώρα απειλείται από κακοποιούς, οι Ζο και Ζετ, μαζί με τη μαϊμουδίτσα Ζοκό, απογειώνουν το αεροσκάφος. Όμως όταν ξεμείνουν από καύσιμα, θα προσγειωθούν σ’ ένα έρημο νησί στο οποίο δεν μπορούν να φανταστούν τις τους περιμένει… Ευχαριστούμε το μέλος @ hudson για την διάθεση του τεύχους #02.

Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο!

Eισαγωγη: Mario Gomboli Σχεδιο στον προλογο και στον επιλογο: Giuseppe Di Bernardo Βασισμενο σε ιδεα των: Guiujepe Palumbo,Tito Faraci Εισαγωγικη εικονα 2ης ιστοριας: Sergio Zaniboni Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τα χρόνια που πέρασε ο νεαρός Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ. Σε αυτόν τον τόμο που βλέπετε ο Μάριο Γκόμπολι και ο Τίτο Φαράτσι, μαζί με τον Τζουζέπε Παλούμπο, μας ταξιδεύουν στα εφηβικά χρόνια, στη ζωή ενός αγοριού που δεν γνώριζε ότι θα γινόταν ο Ντιαμπόλικ! (Η Ιταλικη εκδοση) Δύο γεγονότα, μια επίσκεψη σε μια γκαλερί και μια έκλειψη ηλίου, θα πυροδοτήσουν τις αναμνήσεις του Ντιαμπόλικ. Γλυκές αναμνήσεις παιδικών παιχνιδιών, θλιβερές αναμνήσεις χαμένων φιλιών, πικρές αναμνήσεις απάτης και προδοσίας. Αξέχαστες εμπειρίες που βοήθησαν να σφυρηλατηθεί ο χαρακτήρας του Βασιλιά του Τρόμου!

Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου στο «Σύνδρομο», σε συνεργασία με 5 έμπειρους σχεδιαστές, εξετάζει το αν οι διαφορετικές και ξεχωριστές ικανότητες μιας ομάδας ανθρώπων που πάσχουν από σπάνια σύνδρομα αποτελούν τις αιτίες για τις προσωπικές τους τραγωδίες ή τα εφαλτήρια για τις ηρωικές τους πράξεις. «Δείξτε μου έναν ήρωα και θα σας γράψω μια τραγωδία». Με αυτή τη φράση του Francis Scott Fitzgerald που επανέλαβε ο John Byrne στους Fantastic Four ξεκινά ο Αβραάμ Κάουα τον κατατοπιστικό και επεξηγηματικό πρόλογό του στο «Σύνδρομο» του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου (εκδόσεις: Comicdom Press, συνοδεύεται από ένα pin-up gallery με έργα 17 Ελλήνων δημιουργών κόμικς και εικονογράφων). Μια φράση που ταιριάζει απόλυτα στους πρωταγωνιστές της σειράς, μια ομάδα ετερόκλιτων ανθρώπων που ο καθένας τους αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα ιδιαίτερα χαρίσματά του για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που τα χαρίσματα αυτά ως συνέπειες μιας σπάνιας πάθησης τους καθιστούν τραγικούς ήρωες, καταραμένους, απόβλητους, δυστυχισμένους, στόχους μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, επιζητεί θύματα και όχι ήρωες. «Το «Σύνδρομο» μοιάζει πιο πολύ με τον «Άφθαρτο», την ταινία του M. Night Shyamalan, γιατί σαν αυτή είναι μια ιστορία που μιλάει για ήρωες κι όχι μια ηρωική ιστορία. Κι αν προσεγγίζει τα μοτίβα των κόμικς με υπερήρωες, το κάνει εξίσου πλάγια με τον Άφθαρτο, πιο πολύ με τη λογική του δράματος, της τραγωδίας, κι όχι της δράσης και της περιπέτειας, και μόνο όταν η ιστορία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί καταλαβαίνεις τις εκλεκτικές της συγγένειες. Οι ήρωές του είναι πιο κοντά στο «Doom Patrol» από ό,τι στο «X-Men» (πρωταγωνιστές δυσλειτουργικοί και πάσχοντες, όχι υπεράνθρωποι μεταλλαγμένοι), η ατμόσφαιρά του πιο κοντά στο «Oldboy» και στις σειρές της Vertigo και το όποιο φανταστικό στοιχείο υποστηρίζεται από χαρακτήρες που θα μπορούσες να τους ξέρεις με το μικρό τους όνομα» συμπληρώνει ο Αβραάμ Κάουα. Και αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του Συνδρόμου καθώς είναι μεγάλη η ικανότητα του Κατιρτζιγιανόγλου, δημοσιογράφου και σεναριογράφου («Αστικό Κενό», «Μαύρο Φως», «Η Κερένια Κούκλα» κ.α.), με μεγάλη θητεία στα ελληνικά κόμικς και εκ των ιδρυτών του Comicdom, να χτίζει τους χαρακτήρες του χωρίς βιασύνη, ευκολίες, υπερβολές και ακροβασίες. Ο πρώτος από τους χαρακτήρες αυτούς (εικονογράφηση: Χρήστος Μαρτίνης) είναι ο Άρης, που πάσχει από το «σύνδρομο Άντον», μια σπάνια μορφή τύφλωσης που ονομάζεται και φλοιώδης τύφλωση. Όπως οι περισσότεροι πάσχοντες από την ιδιαίτερη αυτή πάθηση, «αναγνωρίζει» τα πράγματα με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός του και συχνά έχει την ικανότητα να «βλέπει» ακόμη περισσότερα. Από το «σύνδρομο Stendahl» πάσχει η ζωγράφος Νικόλ (εικονογράφηση: Γιάννης Ρουμπούλιας), μια ψυχοσωματική ασθένεια που προκαλεί συμπτώματα ζαλάδας, πανικού, παράνοιας και παραισθήσεων στη θέαση συγκεκριμένων έργων τέχνης ή ιστορικών μνημείων. Η Έλλη (εικονογράφηση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) πάσχει από το «σύνδρομο Cotard», μια ψυχιατρική διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει στην απατηλή αίσθηση ότι ο πάσχων είναι νεκρός ή δεν υπάρχει, έχει σαπίσει, λείπουν τα όργανά του κ.λ.π. Τέλος, από το «σύνδρομο XYY», μια σπάνια χρωμοσωμική ανωμαλία που μπορεί να οδηγήσει σε σκελετικές δυσμορφίες, μεγαλακρία, επιθετικές συμπεριφορές κ.α., πάσχει ο Σταύρος (εικονογράφηση: Αλέξια Οθωναίου). Οι τέσσερίς τους θα συναντηθούν και με γνώμονα την ανεξήγητη τάση τους να εκμεταλλευτούν την ιδιαιτερότητά τους προς όφελος των ανθρώπων θα δημιουργήσουν μια άτυπη ομάδα «ηρώων» που αναλαμβάνει δράση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επικές μουσικές (αν και κάθε κεφάλαιο συνοδεύεται από μουσικές προτάσεις του συγγραφέα του), χωρίς μεγάλα λόγια. Από τη δράση αυτή θα αναδειχθεί ακόμη πιο έντονα και η τραγικότητα των «ηρωικών» αυτών προσώπων που είναι αναγκασμένα να κινούνται μυστικά, στις σκιές, μακριά από την κοινή θέα και τους ανθρώπους που τους θεωρούν τέρατα. Στο κεφάλαιο «Η Αρχή Είναι το Τέλος», σε εικονογράφηση Χρήστου Μαρτίνη, τα μέλη της ομάδας θα έρθουν ακόμα πιο κοντά αντιμετωπίζοντας την οργανωμένη επίθεση των εκπροσώπων μιας υποτιθέμενης επιστημονικής ορθότητας που τοποθετεί την έρευνα και το χρήμα πάνω από τους ανθρώπους, ενώ ο ανοιχτός επίλογος (εικονογράφηση: Λευτέρης Μαυρογιάννης) αφήνει περιθώρια για τη συνέχιση του «Συνδρόμου», όπως άλλωστε επισημαίνει ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, στο επιμύθιό του: «Όλες οι ιστορίες που έχω γράψει μέχρι σήμερα έχουν κλείσει τον κύκλο τους μέσα στο μυαλό μου. Εκτός από το Σύνδρομο. Με αυτό, πάντοτε το τέλος θα είναι η αρχή». Και το σχετικό link...

Δημιουργεί εικόνες σε ό,τι δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Σαρκαστικό, αστείο, αιχμηρό, νοσταλγικό και συγκινητικό, ένα κόμικς, είτε strip είτε βιβλίο, μονοπωλεί εκείνες τις ώρες μας στο μετρό, στην παραλία, στην ουρά της τράπεζας. Μια μικρή πολυτέλεια, η έξοδος κινδύνου από την πραγματικότητα. Και οι δημιουργοί του, μικροί θεοί στο σενάριο της ζωής μας. Με αφορμή τη συλλογική έκθεση κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία», το «New Page» μπήκε στον πολύχρωμο κόσμο τριών ταλαντούχων δημιουργών κόμικς που ζουν και εργάζονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και συναντήθηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της. Στην έκθεση, που επέστρεψε πριν από λίγες μέρες για την όγδοη διοργάνωσή της στην Γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και θα διαρκέσει μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου, παρουσιάζονται αδημοσίευτα έργα 76 Ελλήνων δημιουργών, σε μια διοργάνωση της Comicdom Press και της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, σε συνεργασία με το Hellenic American Education Center (HAEC). ΤΟΜΕΚ ΓΙΟΒΑΝΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.tomek.gr «Για να μου έρθει η έμπνευση “αναγκάζομαι” να βάζω το μυαλό μου να σκέφτεται συνέχεια διάφορα παράξενα πράγματα και να παρατηρώ τον κόσμο και τις καταστάσεις γύρω μου. Μετά ξεσκαρτάρω τα καλύτερα για να δω αν μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτά. Κάθε στάδιο της δημιουργίας έχει τις ιδιαιτερότητές του. Καθημερινά ο εγκέφαλός μου δέχεται έναν τεράστιο όγκο σκέψεων (πρώιμες ιδέες), τις οποίες πρέπει να διαχειρίζομαι και να βάζω στην άκρη τις πιο ενδιαφέρουσες. Το αρχικό στάδιο του στησίματος αυτών των ιδεών μπορώ να το κάνω οπουδήποτε, ακόμα και στην παραλία. Στο τελικό στάδιο της εκτέλεσης (μελάνια, χρώμα, lettering) θέλω το γραφείο μου και ηρεμία για να συγκεντρωθώ στις λεπτομέρειες. Άντε, ίσως λίγο Beatles, garage punk και κλασική μουσική. Σχεδιάζω πάντα στο χέρι. Λατρεύω τα απλά: χαρτί, μολύβι, μαρκαδόρους και γόμα. Μ’ αρέσουν τα χειροπιαστά πράγματα, με τα σωστά τους και τα λάθη τους. Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ ένα σχέδιο πάνω στο χαρτί. Μόνο το χρώμα -καμιά φορά και το lettering- το κάνω στον υπολογιστή, αλλά κι εκεί προσπαθώ να κρατήσω τα πράγματα σε απλά επίπεδα. Δεν υπάρχει ηλικία για τα κόμικς. Είναι σαν τα βιβλία: τα διαβάζεις από το νηπιαγωγείο μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σχετικά με το φύλο, πιστεύω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες-δημιουργοί κόμικς και προσωπικά, όταν πιάνω ένα στα χέρια μου, δεν με απασχολεί αν είναι φτιαγμένο από άντρα ή γυναίκα, αρκεί να μ’ αρέσει και να έχει κάτι να μου πει. Τα τελευταία 15 χρόνια η κοινότητα κόμικς στην Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί πλέον σε κανονική σκηνή κόμικς. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και ταλαντούχοι δημιουργοί που παράγουν σε ετήσια βάση μεγάλο όγκο δουλειάς, από αυτοεκδόσεις και fanzines μέχρι σειρές κόμικς και graphic novels. Επόμενο είναι σε όλο αυτό τον χαμό κάποια να μ’ αρέσουν και κάποια όχι. Τα στοιχεία που κρατάω όμως είναι η μεγάλη δυναμική και το υψηλό επίπεδο της σκηνής στο σύνολό της. Και είμαι πολύ χαρούμενος που αποτελώ κομμάτι της. Δούλευα στο animation για 15 χρόνια πριν ασχοληθώ με την εικονογράφηση και τα κόμικς, και πρέπει να πω ότι είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα. Τα δύο πράγματα έχουν τελείως διαφορετική λογική και το αποτέλεσμα της μεταφοράς μπορεί να είναι καταστροφικό. Προς το παρόν, δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο με κανένα κόμικς που έχω κάνει. Ίσως αυτό που ετοιμάζω αυτή την εποχή. Δύο πολύ καλά παραδείγματα μεταφοράς κόμικς σε animation είναι το “Akira” και το “Persepolis”». Ο Τόμεκ Γιοβάνης φωτογραφήθηκε στο σπίτι-σχεδιαστήριό του, απολαμβάνοντας το αγαπημένο του «Κουλούρι» μεταφορικά και κυριολεκτικά… ΑΛΕΞΙΑ ΟΘΩΝΑΙΟΥ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.alexiaothonaiou.com «Αυτό που με κινεί είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω και να συνδεθώ με τους άλλους ανθρώπους μέσω της δουλειάς μου. Έμπνευση μου δίνουν τα φαινόμενα της καθημερινότητας, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η τέχνη, η φιλοσοφία, ο τρόπος που δουλεύει η κοινωνία και γενικώς η ανθρώπινη κατάσταση. Ξεκινάω με το σενάριο, μετά κάνω storyboards και στο τέλος σχεδιάζω το κόμικς. Το χρονικό διάστημα που μου παίρνει για να σχεδιάσω μια σελίδα ποικίλλει και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η σχεδιαστική περιπλοκότητα της σελίδας, το μέγεθος, αν το κόμικς είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο κ.λ.π. Όταν το θέμα του έργου-comic strip δεν μου είναι αυτονόητο, ρωτάω τον εαυτό μου τι από αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου σε εκείνη τη φάση είναι σημαντικό να επικοινωνήσω. Πάντα υπάρχουν σκέψεις και ιδέες μέσα μας και το να δώσουμε μορφή σ’ αυτές και να τις εκφράσουμε είναι κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Στις αφηγηματικές μορφές τέχνης οι ιδέες παίρνουν τη μορφή ιστορίας. Σπάνια ακούω μουσική όταν δουλεύω, γιατί δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ και με υποβάλλει σε συγκεκριμένη διάθεση. Όσον αφορά στον χώρο, συνήθως δουλεύω στο εργαστήριό μου, αλλά οποιοσδήποτε φωτεινός, ήσυχος χώρος με ένα μεγάλο τραπέζι και μια καρέκλα μου κάνει. Το χέρι ή ο υπολογιστής είναι απλώς εργαλεία που εξυπηρετούν στην υλοποίηση μιας ιδέας και στη δημιουργία ενός έργου. Όπως όλα τα εργαλεία, το καθένα έχει διαφορετικές δυνατότητες, οπότε επιλέγω το πιο κατάλληλο κάθε φορά. Το τι θα σε δυσκολέψει επίσης μπορεί να διαφέρει: η ιστορία, οι χαρακτήρες, τα σχέδια, όλα αυτά μαζί; Είναι σαν να ρωτάς ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην προετοιμασία ενός δείπνου. Να αποφασίσεις ποιο θα είναι το κεντρικό πιάτο, να βρεις τα χρήματα για τα υλικά, να τα αγοράσεις ή να το μαγειρέψεις; Τα κόμικς κάποτε διαβάζονταν και παράγονταν από άντρες. Αυτό το στερεότυπο έχει καταρρεύσει εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Παλιότερα επίσης τα περισσότερα ενήλικα κόμικς ήταν υπερηρωικά, με πρωταγωνιστές άντρες, οπότε αναπόφευκτα το κοινό ήταν τέτοιο. Αυτό δεν ισχύει πλέον, η θεματολογία ποικίλλει κατά πολύ – όσο και αυτή των κινηματογραφικών έργων: κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, αστυνομικά, φαντασίας κ.ο.κ. Μόνο τα manga, των οποίων η παραγωγή ξεπερνάει τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά κόμικς κάθε χρόνο, αγοράζονται κυρίως από γυναίκες. Θαυμάζω, πάντως, πολλούς Έλληνες δημιουργούς, με κάποιους από αυτούς έχω συνεργαστεί και με κάποιους όχι, καθότι οι δουλειές μας είναι ασύμβατες. Το πρώτο μου άλμπουμ, “Bleeding hearts” (σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη), είναι μια ανθολογία ιστοριών τρόμου, αισθητικής '80s splatter. Όπως καταλαβαίνεις, δεν θα ήταν το πιο κατάλληλο έργο για να μεταφερθεί σε animation. Το graphic novel μου “Τσακισμένη αυγή” λόγω θεματολογίας και αισθητικής δεν θα έλεγα ότι προσφέρεται ιδιαίτερα για animation και ήδη μεταφέρεται στον κινηματογράφο, που του ταιριάζει περισσότερο, με χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Ίσως το καταλληλότερο από τα άλμπουμ μου για να μεταφερθεί σε κινούμενο σχέδιο να ήταν η τριλογία “Dracula ΜGD (My Greek Drama)” (σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου), μια χιουμοριστική σειρά που πρωτοεκδόθηκε στο socomic.gr, με πρωταγωνιστή τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος αναγκάζεται να ζήσει στην Ελλάδα της κρίσης». Η Αλεξία Οθωναίου στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, με φόντο το αστικό τοπίο. ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΙΟΥΤΣΙΟΥΚΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς Infο | facebook: Stavros Kioutsioukis «Αφορμή για να δημιουργήσω είναι κάποιο μουσικό συγκρότημα ή και συναίσθημα. Δουλεύω κυρίως στο σπίτι. Γράφω και σχεδιάζω χωρίς σενάριο, έχοντας μια γενική ιδέα στο μυαλό μου και έναν σκελετό της ιστορίας. Μπορεί να μου πάρει μόνο τρεις μήνες ή και έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρώσω ένα κόμικς. Το πιο δύσκολο στις μεγάλες ιστορίες είναι η κλιμάκωση ώστε να έχουν ενδιαφέρον. Δεν μου αρέσει επίσης το αποτέλεσμα όταν κάτι γίνεται σε υπολογιστή, τον επιλέγω μόνο για να χρωματίσω. Όλη η δουλειά γίνεται στο χέρι. Έχει γίνει ανατροπή τα τελευταία χρόνια στον χώρο των κόμικς και παρατηρώ ότι η γυναικεία δημιουργία “ανεβαίνει” και έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την αντρική. Μου αρέσει η ευαισθησία των κοριτσιών. Όταν συνεργάζομαι με άλλον κόσμο για να συνδημιουργήσουμε κάτι, επιλέγω σε ποσοστό 99% γυναίκες. Θαυμάζω όμως και τον Γιώργο Τσούκη (Trashman), είναι ο μέντοράς μου (σ.σ.: γέλια). Αναφορικά με τη σκηνή στη Θεσσαλονίκη, όπου ζω και δουλεύω, είναι ενεργή, έχει δώσει δείγματα, αλλά αργεί να εμπορευματοποιηθεί τόσο γρήγορα όσο η Αθήνα. Εδώ δεν στοχεύουμε στις πωλήσεις, είμαστε λίγο πιο “ρομαντικοί”, κάτι που είναι και καλό και κακό». Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επέλεξε να μας στείλει μια selfie με έμπνευση μια αυτοπροσωπογραφία του. ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΜΠΑΛΙΔΗΣ Ζωγράφος – δημιουργός κόμικς «Έχω νοσταλγική διάθεση για τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων: τον Φάντομ, τον Σπάιντερμαν. Άλλωστε, δεν ζούμε ήδη όλοι μας μέσα σε κάποια κόμικς;» O υπεύθυνος για την καλλιτεχνική διεύθυνση της έκθεσης κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία» δήλωσε στο «New Page»: «Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την πρώτη “Εν Αιθρία”, που είχε φιλοξενηθεί στην Ένωση Πτυχιούχων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Πλάκα το 2003. Για όσους μας ακολουθούν από τότε είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει τεράστια βελτίωση σε τεχνικά θέματα, όπως η παρουσίαση στον χώρο, για παράδειγμα. Σίγουρα έπειτα από κάθε έκθεση, πέρα από τη μεγαλύτερη πείρα, γινόμαστε, πιστεύω, και καλύτεροι στο να δημιουργούμε την κατάλληλη ισορροπία ώστε τα έργα που παρουσιάζονται να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα είδη και τεχνοτροπίες, ενώ παράλληλα είναι και αντιπροσωπευτικά της ελληνικής σκηνής. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουμε κόμικς φαντασίας, αυτοβιογραφικά, ερωτικά κ.λ.π. Υπάρχουν πλέον δεκάδες εκδόσεις τόσο από τους Έλληνες εκδότες όσο και από τις πάμπολλες αυτοεκδόσεις. Σ’ αυτό έχει βοηθήσει τα μέγιστα η τεχνολογική εξέλιξη, μια και πια ο καθένας μπορεί να τυπώσει ή να ανεβάσει τις δημιουργίες του στο διαδίκτυο. Στήριξη από το κοινό υπάρχει, αλλά για να πούμε ότι προχωράμε μπροστά θα πρέπει οι εκδόσεις να πολλαπλασιαστούν ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου μια νέα γενιά σταθερότερων αναγνωστών με την ανάλογη κουλτούρα. Ο καθένας διαβάζει για διαφορετικούς λόγους. Βασικά, τα κόμικς είναι μια προσωρινή φυγή από την πραγματικότητα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν και μια μορφή αυτόνομης τέχνης, συνεπώς έχουν κι έναν σημαντικό παιδαγωγικό χαρακτήρα, με την πλήρη έννοια του όρου. Εξαρτάται, βέβαια, σε μεγάλο βαθμό και από τον αναγνώστη, αν είναι πρόθυμος να ανακαλύψει τυχόν νοήματα και έννοιες ή απλώς θέλει να διαβάσει κάτι “για να περάσει η ώρα”». Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης μας χάρισε μερικά καρέ του στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, την ώρα που έστηνε την έκθεση. Και το σχετικό link...

Ονομαστική τιμή:1€ Οι Ιστορίες για πέταμα είναι ακριβώς αυτό που λένε,για πέταμα στα σκουπίδια.Ο Τόμπυ το έκανε το θαύμα του και πάλι.Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχη: comicon of Athens 2015,περίπτερο της comicworld,στην γωνιά κάθεται ο Γαβριήλ έχοντας μπροστά ένα καλάθι των αχρήστων που μέσα του υπάρχουν τσαλακωμένα χαρτιά σε σχήμα μπάλας.Πάρτε ένα ,έλεγε,και ρίχτε ένα ευρώ με δύναμη εδώ,δείχνωντας ένα τενεκεδένιο κουτάκι.Όταν ξετσαλάκωνες το χαρτί βρισκόσουνα μπροστά σε τεραστίου μέγεθος χαρτιού με κόμιξ 2 σελίδων όπου ο Σπάΐντερ-μαν,ο Μπλεκ, ο Σεραφίνο,ο Αστεριξ,Ο Φαντομ αλλά και ο συνονοματός του Ντακ,Ο Χουλκ-ναι Χουλκ, και όχι Χαλκ,πως φαίνονται οι παλιοι αναγνώστες του Καμπανά-αλλά και άλλοι ήρωες μπερδεύονται σε μία ιστορία που είναι για ...πέταμα. Ο Γαβριήλ μου είπε ότι πρόκειται για δήλωση,για τοποθέτηση και όχι για ξεπέτα.Αγνωσται οι βουλαί του καλλιτεχνη.Τι εννοεί για πέταμα ;οι ήρωες που μεγαλώσαμε εμεις οι 50άρηδες είναι πια παρελθον;για πεταμα δηλαδή;τα Πόκεμον,ο Γιουγκι-ο,οι Γκορμίτι,ο Μπεν-10 κάνανε ήρωες που μεγαλώσανε γενιές και γενιές πέρα,τους ρίξανε στους κάδους των σκουπιδιών;Ή μήπως εννοεί ότι τα χρόνια περάσαν εμείς οι αναγνώστες μεγαλώσαμε πενηνταρίσαμε(και βάλε) ξεχάσαμε με τι γεμίζαμε τις βαλίτσες των παιδικών μας αναμνησεων και μαζι με αυτες και οι χαρτινοι ήρωες Κάπτεν Μαρκ,Ακιμ,Ντικ Τρέηση,Πατ Παλούκα,Ομπραξ και τόσοι άλλοι.Μεγαλώσαμε,ξεχάσαμε. Εγω περιμένω την στιγμή που ο κάτοχος του βραβείου για το KAPΟW θα κάνει το έργο που του αξίζει γιατί ξέρω ότι το έχει αλλά δε του έχει βγεί ακόμα. Ειμαι o comicsking για το greekcomics