Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Καρλ Μπαρκς'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Για μένα το top 10 των ιστοριών του Μπαρκς από αυτές που έχω διαβάσει είναι το εξής: Το Μυστικό του Παλιού Πύργου(ανάλυση δική μου στην ΚΟΜΙΞ Wiki) Οι Επτά Πόλεις της Τσιμπόλα Το δαχτυλίδι της μούμιας Το χρυσάφι του πειρατή Το άγγιγμα του Μίδα Χριστούγεννα στην Παραγκούπολη Ένα φτωχό γεροντάκι Το δεύτερο πιο πλούσιο παπί του κόσμου Το κυνήγι των κατασκόπων Η χρυσή περικεφαλαία/Ο τρόμος του Μισσισπή Για μένα η τοπ 1 ιστορία όπως βλέπετε είναι Το Μυστικό του Παλιού Πύργου που έχω διαβάσει σε pdf και θα ήθελα να τη διαβάσω κανονικά κάποτε (Σε κάποιο τόμο ή σε ανατύπωση!). Η καλύτερη ιστορία του Μπαρκς! Τα έχει όλα!! Φόβο, φαντάσματα, μυστήριο ,κλέφτες! Και φυσικά την δεύτερη εμφάνιση του Θείου Σκρουτζ!! Πως σας φαίνεται; Challenge: Δώστε το δικό σας Τοπ 10 σχετικά με τις ιστορίες του Μπαρκς!
  2. Μια δημοσκόπηση για τους φίλους των Disney και δη του Καρλ Μπαρκς. Επιλέξτε τους αγαπημένους σας τόμους της Μεγάλης Βιβλιοθήκης Disney, έκδοση Καθημερινής. Έχω βάλει και τους 47 τόμους, με τη σειρά κυκλοφορίας και όχι τη χρονολογική. Όσοι δεν θυμάστε ποιοι τόμοι σας αρέσουν περισσότερο, ρίξτε μια ματιά στα περιεχόμενά τους να δείτε ποιες ιστορίες περιέχουν. Ιδανικά θα προτιμούσα να δίνατε μέχρι 5 απαντήσεις. Προσωπικά δεν τους έχω διαβάσει όλους. Έχω διαβάσει τους 16 πρώτους, 3 απ'την άσπρη σειρά και 2 απ'την τελευταία. Βέβαια και οι άλλοι δεν είναι εντελώς αδιάβαστοι. Κάποιες ιστορίες τις διάβασα μέσω των ΚΟΜΙΞ. Εγώ επέλεξα τους παρακάτω 5 τόμους ως αγαπημένους, με αυτή τη σειρά προτίμησης: 1952 - Η Χρυσή Περικεφαλαία 1955 - Η Φιλοσοφική Λίθος 1947-48 - Ο Σερίφης της Μαύρης Κοιλάδας 1953 - Επιστροφή στο Κλοντάικ 1950 - Στα Ίχνη του Μονόκερω Εννοείται κι άλλοι μ'αρέσουν, αλλά περιορίστηκα σ'αυτούς. Για ψηφίστε να πάρω καμιά ιδέα για το ποια θα είναι η επόμενη αγορά μου
  3. Ο πιο συμπαθής τσιγκούνης των κόμικς, ένας από τους μεγαλύτερους κροίσους κάθε φανταστικού σύμπαντος, ο μεγιστάνας της Λιμνούπολης με καταγωγή από τη Σκωτία, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πιο πλούσιο παπί στον κόσμο που επινόησε ο εμβληματικός δημιουργός κόμικς Καρλ Μπαρκς, γιορτάζει φέτος τα 75 του χρόνια. Συνώνυμο της τσιγκουνιάς και της φιλαργυρίας, ο Θείος Σκρουτζ έγινε ευρέως γνωστός στο πέρασμα του χρόνου για τα αμύθητα πλούτη που έχει συλλέξει στο εμβληματικό Θησαυροφυλάκιο που διακοσμεί τον Λόφο Αμαξοφονιά της Λιμνούπολης, τις στιλάτες βουτιές του σε μια απέραντη πισίνα από κέρματα, των οποίων το γυάλισμα αναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο απένταρος ανιψιός του Ντόναλντ για τρεις δεκάρες την ώρα, αλλά και για την περιπετειώδη φύση του ως κυνηγός θησαυρών στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι – ούτε φυσικά είναι μόνο αυτά. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του, στη χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο μεγάλος παραμυθάς του 20ού αιώνα Καρλ Μπαρκς – για την ακρίβεια, εβδομήντα πέντε! Το 1947 στο περιοδικό «Four Color Comics #178» της Dell κυκλοφόρησε η ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», στην οποία οι Αμερικανοί αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν έναν ολοκαίνουργιο χαρακτήρα στο πολυδαίδαλο σύμπαν της Λιμνούπολης. Η πρώτη εμφάνιση Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ Ντακ παρουσιάζεται αρχικά ως ένα αντικοινωνικό γεροντάκι, μια μίζερη παραφωνία στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Βασική πηγή έμπνευσης αποτελεί ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο διασημότερος ίσως ήρωας του Καρόλου Ντίκενς από την ήδη από τότε δημοφιλή νουβέλα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» (A Christmas Carol), μία ασφαλής και σχετικά ανέμπνευστη συγγραφική επιλογή για τα δεδομένα της εποχής, αν λάβουμε υπόψη ότι την ίδια περίοδο διασκευές του εν λόγω λογοτεχνικού έργου είχαν κατακλύσει την αμερικανική πραγματικότητα: από το θέατρο στο ραδιόφωνο και από τον κινηματογράφο στα κόμικς, η παρουσία ενός φιλοχρήματου υπερήλικα που μεταστρέφεται χάριν του πνεύματος του Χριστουγέννων ήταν, όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, «mainstream» αφηγηματικό στοιχείο κάθε λογής χριστουγεννιάτικης μυθοπλασίας τη δεκαετία του ’40. Η ιδιαίτερα ατμοσφαιρική περιπέτεια του Φάμπιο Τσελόνι «Il destino di Paperone» (2022) αποτελεί συνέχεια της κλασικής ιστορίας «Οι φακές της Βαβυλώνας» (Ρομάνο Σκάρπα, 1960). Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του Μπαρκς να εντάξει στην αρχική παρουσίαση του χαρακτήρα του στοιχεία από τον πρωταγωνιστή μιας εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών παραγωγών του Όρσον Γουέλς, του βραβευμένου με Όσκαρ «Πολίτη Κέιν». Η βαριά ατμόσφαιρα της εναρκτήριας σκηνής στην εμβληματική ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού εισάγεται με ομαλότητα και στις σελίδες του Μπαρκς, για να δώσει έμφαση στο μισάνθρωπο ντελίριο και να έρθει σε ευθεία αντίθεση με το εύθυμο, γιορτινό κλίμα. Ο Θείος Σκρουτζ αποφασίζει να δωρίσει στον κοντινότερο συγγενή του, τον ανιψιό του και τα τρίδυμα ανιψάκια του, μια απόδραση στο χειμερινό ορεινό καλύβι του, ένα θέρετρο πλήρως εξοπλισμένο με όσα θα χρειαστούν για τα πιο φανταχτερά Χριστούγεννα της ζωής τους. Στην πραγματικότητα όμως, θέλει να ελέγξει την ανδρεία τους – γι’ αυτό αποφασίζει να τους επισκεφτεί κρυφά, μεταμφιεσμένος με τη στολή μιας μεγάλης τρομακτικής αρκούδας. Μετά από μια σειρά από ευτράπελα, τα ανίψια του πέρασαν με επιτυχία… τις εξετάσεις και ο δύστροπος θείος με τα κινητικά προβλήματα ανακτά τόσο τη λάμψη και τη σφριγηλότητά του, όσο και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα από τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, θα παρακολουθήσουμε τη διαρκή διαμόρφωση ενός χαρακτήρα ο οποίος, αν και αρχικά παρουσιάστηκε ως ένας αντιπαθής αντιήρωας, έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις κεντρικότερες φιγούρες των κόμικς παγκοσμίως. Τα «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 και αναδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ #127 το 1999. Ο ταλαντούχος δημιουργός κόμικς από το Όρεγκον των ΗΠΑ θα αρχίσει σταδιακά να πλαισιώνει το πλούσιο παπί με το ημίψηλο, το κόκκινο πανωφόρι, τις γκέτες, τα στρογγυλά γυαλιά και τις φαβορίτες, από νέους χαρακτήρες όπως την Ιταλίδα μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, η οποία επιθυμεί διακαώς να αποσπάσει την τυχερή δεκάρα, δηλαδή το πρώτο κέρμα που έβγαλε και φυλάει σαν φυλαχτό ο βαθύπλουτος κροίσος, τους ατζαμήδες Μουργόλυκους, οι οποίοι επιβουλεύονται την περιουσία του Θείου Σκρουτζ και επιτίθενται καθημερινά στο Θησαυροφυλάκιό του, ή τον Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη και τον Τζον Ρόμπαξ, τους βασικούς οικονομικούς ανταγωνιστές του Λιμνουπολίτη επιχειρηματία, οι οποίοι διεκδικούν την κορυφή στην κατάταξη του πίνακα των κροίσων, επιστρατεύοντας κάθε μέσο για να εκθρονίσουν τον αντίπαλό τους. Βίος και πολιτεία Παράλληλα, μάλλον περισσότερο ενστικτωδώς παρά μεθοδικά, έκανε διαρκείς αναφορές στο παρελθόν του ήρωα μέσα από τις σελίδες διαφόρων περιοδικών της περιόδου, μεταξύ των οποίων και το ολόδικό του «Uncle Scrooge» που πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Διαμόρφωσε έτσι τόσο τον χαρακτήρα του νεαρού Σκρουτζ, από τον λουστράκο της Γλασκόβης στον χρυσοθήρα του Κλοντάικ, όσο και το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Όλες αυτές τις αναφορές ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα να τις εντάξει αρμονικά σε ένα ενιαίο αφήγημα δώδεκα κεφαλαίων ο βασικός συνεχιστής της κληρονομιάς που άφησε ο Καρλ Μπαρκς. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, συγγραφέα του – μοναδικού με ήρωες του Ντίσνεϊ – βραβευμένου με Άϊσνερ κόμικ «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», όπου συνθέτει τις σκόρπιες αναφορές που εντοπίζει ο προσεκτικός αναγνώστης στις ιστορίες του Μπαρκς σε ένα αφήγημα με συνοχή, στις σελίδες του οποίου εξιστορείται η ζωή και οι περιπέτειες του πλουσιότερου παπιού στον κόσμο. Συνολικά, το έργο του Ντον Ρόσα έδωσε νέα πνοή στον ήρωα. Εκτός από την εισαγωγή για πρώτη φορά μιας εσωτερικής συνέχειας στις ιστορίες κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, ο μεγάλος δημιουργός από το Κεντάκι φώτισε τα πιο ευαίσθητα σημεία τού κατά τα άλλα σκληροτράχηλου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις του και τον μεγάλο, ανεκπλήρωτο έρωτα με τη «Χρυσή» (Γκόλντι), που τη γνώρισε στο σαλούν της Ντάμας στο Ντόσον. «Η Αιχμάλωτη του Χειμάρρου της Αγωνίας», η τελευταία ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Αμερικανός κομίστας το 2006, είναι μία από τις πιο ενήλικες ιστορίες κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Καθόλου τυχαία, η παρακαταθήκη του αποτελεί σημείο αναφοράς για τους δημιουργούς τού σήμερα. Από το χθες στο σήμερα Φυσικά ο Ντον Ρόσα δεν αποτελεί τον μοναδικό συνεχιστή του έργου τού Καρλ Μπαρκς. Αμέτρητοι δημιουργοί κόμικς, από κάθε άκρη της υφηλίου, έχουν δώσει το δικό τους στίγμα στις επτάμισι και πλέον δεκαετίες που ο Σκρουτζ Μακ Ντακ βρίσκεται στη ζωή της φαντασίας τους. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί ομότεχνοι του Καρλ Μπαρκς, από το 1952 ξεκίνησαν να τον περιλαμβάνουν στο καστ των δικών τους ιστοριών, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Από το πιο… βιτσιόζικο προφίλ του Γκούιντο Μαρτίνα, ο οποίος επέλεγε να τον παρουσιάζει ως έναν κακοποιητικό, αναίσθητο τσιγκούνη που εκβιάζει τον Ντόναλντ με μοχλό πίεσης την ατέλειωτη λίστα χρεών του, στην πιο ανθρώπινη και σατιρική εκδοχή τού Ρομάνο Σκάρπα, ο οποίος πρόσθεσε νέα στοιχεία γύρω από τον ήρωα, όπως την ερωτική θαυμάστρια Τζένι και τον τυχοδιώκτη ανταγωνιστή Λούλη Λουλάκη. Η νέα γενιά δημιουργών πλέον εξερευνά τα δικά της μονοπάτια. Με τον καιρό, όλο και πιο μοντέρνες ιδέες αντανακλούν τα ετερόκλητα ερεθίσματα των εποχών και των καλλιτεχνικών προσεγγίσεων. Από το ισορροπημένο, κλασικό στιλ του Τζόρτζιο Καβατσάνο, χάρη στον οποίο χαρακτήρες όπως ο Παππούς Μουργόλυκος, η Δεσποινίδα Ευταξία και ο Παντάξιος έχουν αποτυπωθεί σχεδιαστικά στις σύγχρονες ιστορίες, στα κατασκοπικά θρίλερ της μυστικής οργάνωσης ΠΑΠΙ, ακόμα και στο υπερηρωικό άλτερ έγκο του «Φαντομά με το ημίψηλο» που σχεδίασε ο Μάσιμο Ντε Βίτα σε σενάριο Μάσιμο Μαρκόνι. Εκτός από τα κόμικς, ο Θείος Σκρουτζ εμφανίζεται και στον κινηματογράφο, για πρώτη φορά το 1967 στη μικρού μήκους «Ο Θείος Σκρουτζ και το Χρήμα» και αργότερα στα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Μίκι» το 1983, στην τηλεόραση, αρχικά στους τίτλους αρχής της «Λέσχης του Μίκι» το 1955 και αργότερα στις «Παπιοπεριπέτειες» το 1987, αλλά και σε βιντεοπαιχνίδια, μεταξύ των οποίων η διάσημη σειρά της Square Enix «Kingdom Hearts». Το πλουσιότερο παπί του κόσμου – που επιβεβαιώνεται μέχρι και από το περιοδικό «Forbes», αφού βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους πλουσιότερους φανταστικούς χαρακτήρες (Fictional 15) – κλείνει φέτος τα 75. Στο πλαίσιο των εορτασμών, δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες στο ιταλικό περιοδικό «Topolino» δύο επετειακές ιστορίες: η ιστορία του Τζόρτζιο Καβατσάνο «Fama» (Δόξα) σε σενάριο του Μάρκο Νούτσι και η πολυσέλιδη ατμοσφαιρική περιπέτεια «Il destino di Paperone» (Η μοίρα του Σκρουτζ), από τον δημιουργό-φαινόμενο Φάμπιο Τσελόνι. Και το σχετικό link...
  4. Πρόκειται για μια σπάνια έμπνευση από δεύτερο χέρι που αποδείχτηκε εξίσου σπουδαία με την πρώτη. Η ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ, ενός από τους διασημότερους φανταστικούς χαρακτήρες στην ιστορία της λογοτεχνίας και πρωταγωνιστή της πιο διάσημης χριστουγεννιάτικης νουβέλας «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» που υπογράφει η μεγαλοφυΐα του Καρόλου Ντίκενς, ήταν εμπνευσμένη από ένα πραγματικό πρόσωπο, τον Τζον Μέγκοτ, που γεννήθηκε το 1714 και πέθανε το 1789 αφήνοντας κληρονομιά στους δύο νόθους γιους του – καθώς δεν παντρεύτηκε για να αποφύγει τα έξοδα του γάμου – μισό εκατομμύριο λίρες, ποσό μυθώδες για την εποχή του αλλά και για τις μέρες μας! Αντιστοίχως το εμπνευσμένο από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ καρτούν, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ του μεγάλου σχεδιαστή Καρλ Μπαρκς, είναι φανταστικός χαρακτήρας της Ντίσνεϊ που προσωποποιεί μια πάπια, τη διασημότερη πάπια στον κόσμο, γνωστή για την παθολογική της τσιγκουνιά. Η περιουσία του Σκρουτζ είναι τόσο μεγάλη που φτάνει τα 6 απιθανικομμύρια 7 φανταστικομμύρια 8 πολυμυριαδομμύρια 9 δισεκατομμύρια 1 εκατομμύριο 23 δολάρια και 45 σεντς! Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ κλείνει αισίως φέτος τα 73 χρόνια μνημειώδους τσιγκουνιάς, η οποία ωστόσο έχει σκορπίσει αντίστοιχα το γέλιο σε γενιές γενεών νεαρών αναγνωστών! Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ πρωτοεμφανίστηκε την 1η Δεκεμβρίου 1947 στην ανθολογία κόμικς «Four Color» που εξέδιδε από το 1939 έως το 1962 ο εκδοτικός οίκος Dell. Ο φιλάργυρος πάπιος είναι ο πιο επιφανής εκπρόσωπος της οικογένειας των Ντακ που δημιούργησε η καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Καθώς η τσιγκουνιά αποτελεί ένα από τα απεχθέστερα ελαττώματα, δύσκολα μπορείς να κάνεις δημοφιλή έναν ήρωα τσιγκούνη. Ωστόσο ο Σκρουτζ Μακ Ντακ με το κιτρινοπορτοκαλί του ράμφος – ασορτί με τα παπιοπόδαρά του – και το μπλε με το κόκκινο σμόκιν του, όχι μόνο συντρόφευε κεντρίζοντας την παιδική μας φαντασία, αλλά μας άφησε μια μόνιμη γεύση στην αίσθηση του ωραίου που είναι βασικό συστατικό της τέχνης. Γεννημένος στη Σκωτία (πού αλλού;), ο Σκρουτζ θα κυνηγήσει το αμερικανικό όνειρο μεταναστεύοντας στη χώρα που όλα είναι δυνατά. Μαζί με την τσιγκουνιά του θα κρατήσει για πάντα την ελαφρά σκωτσέζικη προφορά του και την πρώτη του δεκάρα που βγάζει σε ηλικία 10 ετών κάνοντας τον λούστρο. Η ιστορία του κόμικς και αργότερα του κινούμενου σχεδίου είναι πανανθρώπινη κι αυτός είναι ο λόγος που επιζεί και εξακολουθεί να συναρπάζει. Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ Γεννημένο το 1867 στη Γλασκώβη μέσα σε μια κατεστραμμένη οικονομικά οικογένεια, το πρώτο παιδί του Φέργκους Μακ Ντακ και της Χνουδάτης θα ριχτεί από μικρό στη βιοπάλη ξεκινώντας τη μεγάλη σταδιοδρομία της ζωής του σαν λούστρος. Ο Σκρουτζ είχε δυο μικρότερες αδελφές, τη Βολκάνα και τη Ματίλντα. Στα δέκα του χρόνια αποφασίζει να πιάσει δουλειά ως λούστρος και κερδίζει τα πρώτα του λεφτά. Έπειτα καταπιάνεται με την πώληση καυσόξυλων και τύρφης (ορυκτού άνθρακα). Λίγα χρόνια αργότερα ο νεαρός Σκρουτζ επισκέπτεται τον πύργο της οικογένειάς του, γνωρίζει τους Φίσκερβιλ που είναι οικογενειακοί εχθροί των Μακ Ντακ, και παίρνει την ιδέα να ταξιδέψει στην Αμερική για να κάνει την τύχη του, αφού πρώτα δώσει ένα μάθημα στους Φίσκερβιλ. Το 1880 πραγματοποιεί το όνειρό του. Σαλπάρει σαν καμαρότος σε ένα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει γελάδια στην Αμερική. Όταν φτάνει εκεί δουλεύει σαν ναύτης στα ποταμόπλοια του Μισισιπή πλάι στον θείο του Άνγκους «Μπουνάτσα» Μακ Ντακ. Εκεί με τη βοήθεια του εφευρέτη Ράτσετ Γρανάζη, παππού του Κύρου Γρανάζη, βρίσκει τον θησαυρό ενός βυθισμένου ποταμόπλοιου και αποκτά νέους εχθρούς, τους Μουργόλυκους, πατεράδες των σημερινών Μουργόλυκων, και τον Μόργκαν Μουργόλυκο, τον παππού τους. Το 1882 ο Σκρουτζ διαδέχεται τον θείο του και αναλαμβάνει καπετάνιος στο ποταμόπλοιο «Τσίλικο Δολάριο». Όταν το ποταμόπλοιό του ανατινάζεται ο Σκρουτζ αποφασίζει να κάνει την τύχη του δυτικά. Στην Άγρια Δύση γίνεται αγελαδάρης και έχει σαν αφεντικό τον διάσημο μεγαλοκτηνοτρόφο Μέρντο Μακ Κένζι. Εκεί σε μια από τις περιπέτειές του στην Άγρια Δύση θα γνωριστεί με τον Θεόδωρο Ρούσβελτ, μελλοντικό Πρόεδρο των ΗΠΑ, που του δίνει ένα δίδαγμα για τις αξίες της ζωής. Στη συνέχεια ζει μια σειρά έντονων περιπετειών κυνηγώντας διάφορες ευκαιρίες, δίχως να τα καταφέρνει, όταν λαμβάνει μήνυμα από την οικογένειά του ότι τον χρειάζεται πίσω στη Σκωτία. Τότε ο Σκρουτζ αναγκάζεται να διακόψει τις προσπάθειές του και να γυρίσει στη Σκωτία. Εκεί το 1885 βρίσκεται αντιμέτωπος με τους αδίστακτους Φίσκερβιλ, οι οποίοι επιβουλεύονται τον πατρογονικό του πύργο. Ύστερα από μια μονομαχία μέχρι θανάτου, ο Σκρουτζ θα βγει νικητής και με τη βοήθεια των προγονικών του πνευμάτων. Έπειτα αναζητά μάταια την τύχη του στην Αφρική ψάχνοντας για χρυσάφι, ωστόσο άλλη μια αποτυχία τον περιμένει. Από την Αφρική βρίσκεται ξανά σε αναζήτηση χρυσού, αυτή τη φορά στην Αριζόνα, όπου συναντάει τον θείο του τον «Μπουνάτσα», καθώς και κάποιες θρυλικές μορφές της Άγριας Δύσης, όπως ο Μπάφαλο Μπιλ, η Άννι Όκλι, ο Ινδιάνος Απάτσι Τζερόνιμο και ο μεγιστάνας του θεάματος Φινέας Τέιλορ Μπάρνουμ. Λίγο πριν από το τέλος του 19ου αιώνα, ο Σκρουτζ αναζητώντας επίμονα χρυσάφι θα βρεθεί στην Αυστραλία, για να ανακαλύψει ότι το πεπρωμένο του τον καλεί να γίνει πλούσιος στον Βορρά, στη χώρα του Βορείου Σέλαος. Η περιπετειώδης ζωή του θα τον οδηγήσει σε όλες τις γωνιές του κόσμου όπου θα έρθει αντιμέτωπος, εκτός από τη μοίρα του, και με μια σειρά λογής λογής κακοποιών, τοκογλύφων και τυχοδιωκτών. Από το Ντόσον θα βρεθεί στην κοιλάδα που ονομάζεται Χείμαρρος της Αγωνίας. Εκεί θα βρει έναν χρυσό σβώλο μεγάλο σαν αυγό χήνας που θα γίνει η βάση της περιουσίας του. Στο μεταξύ πεθαίνουν οι γονείς του και ο Σκρουτζ καταλήγει σε ένα χωριό στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, τη Λιμνούπολη, όπου θα ιδρύσει το Θησαυροφυλάκιό του. Ωστόσο δεν σταματά τις περιπλανήσεις του στον κόσμο, καθώς η βαθιά επιθυμία του είναι να γίνει το πιο πλούσιο παπί του κόσμου! Αυτή του η φιλοδοξία ωστόσο διαβρώνει τον χαρακτήρα του και τον μετατρέπει σε έναν σκληρό, κυνικό και αδίστακτο επιχειρηματία, που έχει σαν μοναδική αξία της ζωής το χρυσάφι. Επιστρέφοντας στη Λιμνούπολη ύστερα από 50 χρόνια στην ξενιτιά, έρχεται σε σύγκρουση με την οικογένειά του και τους συμπολίτες του. Οι αδελφές του τον εγκατέλειψαν και έφυγαν από τη Λιμνούπολη και ο Σκρουτζ ανακαλύπτει το τίμημα της νίκης του, που είναι η απόλυτη μοναξιά. Οι περιπέτειες του Σκρουτζ δεν σταματούν όμως εδώ, καθώς συνεχίζονται με τον ανιψιό του, τον Ντόναλντ Ντακ, και τα χαριτωμένα ανίψια του τελευταίου, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη! Και το σχετικό link...
  5. Από μεγάλος φαν των ιστοριών του Καρλ Μπαρκς, έγινε ο σημαντικότερος συνεχιστής τους. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, τον καλύτερο, κατά πολλούς, σχεδιαστή κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ -έναν τίτλο που ο ίδιος απαρνείται- ο οποίος επέλεξε να μιλήσει ανοιχτά για το εργασιακό καθεστώς στην Ντίσνεϊ, πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Για πολλές δεκαετίες ο Καρλ Μπαρκς, ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες του 20ού αιώνα, έγραφε και σχεδίαζε ιστορίες με τον Ντόναλντ Ντακ και τον θείο Σκρουτζ, του οποίου, άλλωστε, υπήρξε και δημιουργός. Η συμβολή του στη διαμόρφωση του χάρτινου κόσμου της Λιμνούπολης ήταν τέτοια, ώστε εκατομμύρια αναγνώστες των ιστοριών του ανά τον κόσμο να τον αποκαλούν «Παπιάνθρωπο». Ένας από αυτούς ήταν και ο Ντον Ρόσα. Γεννημένος στο Κεντάκι των ΗΠΑ το 1951, ο Ρόσα γνώρισε σαν παιδί τους ήρωες του Ντίσνεϊ, την εποχή που ο Μπαρκς μεγαλουργούσε. Έτσι, όταν αποφάσισε κι εκείνος να φτιάξει κόμικς για τις εφημερίδες του Γυμνασίου, του Λυκείου αλλά και του Πανεπιστημίου του Κεντάκι, όπου σπούδαζε πολιτικός μηχανικός, οι επιρροές ήταν εμφανείς. Το άλμπουμ του Ντον Ρόσα «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» είναι το μόνο κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει βραβευτεί με το μεγάλο Βραβείο Eisner Το ίδιο εμφανείς ήταν και το 1987, όταν αποφάσισε να δοκιμαστεί στη δημιουργία ιστοριών με τους ήρωες που ερέθιζαν τη φαντασία του για χρόνια. «Ο Γιος του Ήλιου» ακολουθεί πιστά το πνεύμα των ιστοριών του Μπαρκς, καλύπτοντας ένα κενό που ήταν έντονο στην αμερικανική σκηνή κόμικς από τη συνταξιοδότηση του Μπαρκς κι έπειτα – γι’ αυτό και προτάθηκε ως η «Καλύτερη Ιστορία» της χρονιάς στα Βραβεία Harvey. Σε αντίθεση με την... ντισνεϊκή παράδοση, ο Ντον Ρόσα ήθελε οι ιστορίες του να έχουν εσωτερική συνοχή, όπως κατά τη γνώμη του είχαν οι ιστορίες του Μπαρκς. Μάλιστα, μπήκε στη διαδικασία να εντοπίσει όλες τις αναφορές του Σκρουτζ στο παρελθόν του, μέσα στις ιστορίες του μέντορά του, και να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε μια εμβληματική ιστορία για την 9η Τέχνη, το «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», η οποία αποτελεί τη μοναδική ιστορία με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει βραβευτεί με το Βραβείο Eisner, το 1995. Όσο θεαματική υπήρξε η επιτυχία του Ρόσα ως καλλιτέχνη, άλλο τόσο απότομη υπήρξε και η απόσυρσή του. Βλέποντας τη δυσαρμονία μεταξύ της απήχησης των ιστοριών του και της ανταμοιβής του από αυτή, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για τα εργασιακά δικαιώματα των δημιουργών κόμικς για λογαριασμό της Ντίσνεϊ, η οποία δυστυχώς απέβη άκαρπη. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα προβλήματα όρασης που αντιμετώπισε το 2008 τον οδήγησαν στην αποχώρηση από την ενεργό δράση. Παρόλα αυτά, δεν σταμάτησε στιγμή να συναντά τους θαυμαστές του και να κάνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους. Έτσι λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε στην τρίτη επίσκεψή του στη χώρα μας, αυτή τη φορά στην όμορφη Θεσσαλονίκη, για μία σύντομη αλλά ζωηρή συνέντευξη. Ο Don Rosa ήταν ένας από τους επίσημους προσκεκλημένους του 5ου Comic Con στη Θεσσαλονίκη (Φωτογραφία: Χάρης Σκλαβουνάκης) Αν και έχετε επισκεφτεί ξανά την Ελλάδα, αυτή είναι η πρώτη φορά που το κάνετε στο πλαίσιο ενός comic convention. Σε τι διαφέρει από τις προηγούμενες επισκέψεις σας; Πράγματι, την πρώτη φορά είχα έρθει το 2004 για τον εκδότη. Κάναμε μερικά signings σε βιβλιοπωλεία, και στο ίδιο ταξίδι είχα επισκεφτεί και το Παρίσι. Τη δεύτερη φορά με είχε προσκαλέσει η Λέσχη Φίλων Κόμικς και για να μην τους επιβαρύνω οικονομικά την επισκέφτηκα στο ενδιάμεσο, μεταξύ δύο πιο ευκατάστατων ευρωπαϊκών εκδηλώσεων. Οπότε, ναι, είναι η πρώτη μου εμπειρία σε κάποιο comic convention. Και τι εμπειρία! Μιλάμε για μία από τις διοργανώσεις με την περισσότερη φροντίδα από τη διοργάνωση και τους πιο φιλικούς θαυμαστές που συνάντησα σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση, ακόμα και συγκριτικά με μέρη όπως η Φινλανδία. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν συναντώ τους φαν των παπιών σε comic conventions, αλλά σε βιβλιοπωλεία ή εκθέσεις βιβλίων. Βρέθηκα όμως τις προάλλες σε ένα φεστιβάλ στην Ελβετία και είδα ότι έχει παρεισφρήσει και στην Ευρώπη το αμερικανικό πρότυπο, με βαρύτητα στις ταινίες και την τηλεόραση – αντίθετα, εδώ έχετε πραγματικά comic cons. Νόμιζα ότι ήμουν δημοφιλής στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά έμελλε να διαψευστώ στη Θεσσαλονίκη: ο κόσμος ήταν κάτι παραπάνω από απλούς φαν. Ήταν γεμάτοι ενθουσιασμό και ενέργεια, όπως οι Ιταλοί. Όλοι μου έλεγαν πόσο σημαντικός υπήρξα για την παιδική τους ηλικία - και πολλοί από αυτούς είχαν πατήσει... τα 30! Κι ακόμα, έρχονται να με συναντήσουν και χαμογελάνε σαν μικρά παιδιά και με κάνουν να αισθάνομαι τόσο γέρος (γέλια). Ενώ μέσα μου εξακολουθώ να νιώθω 12! Ο Don Rosa με τον Γιάννη Ιατρού Υπήρξατε μεγάλος θαυμαστής του Καρλ Μπαρκς και η ζωή τα έφερε να συνεχίσετε το έργο του και να θεωρείστε ο πιο σημαντικός επίγονός του. Μήπως τελικά εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι πρώτα φανμπόι και μετά επαγγελματίας σχεδιαστής κόμικς; Κοίτα, σίγουρα δούλεψε για μένα. Δεδομένου πως μιλάμε για μια δουλειά που δεν πληρώνει καλά – πληρώνει, αν είσαι επαγγελματίας και ξέρεις να σχεδιάζεις γρήγορα και απλά. Δεν ήμουν ποτέ επαγγελματίας καλλιτέχνης, είμαι αυτοδίδακτος. Πάντοτε σχεδίαζα για την πλάκα μου. Ποτέ δεν έμαθα πώς να σχεδιάζω γρήγορα, αφιέρωνα πάντα χρόνο στις λεπτομέρειες. Τα κόμικς μου, όμως, κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι ιστορίες μου έχουν μπει σε περιοδικά και βιβλία, ξανά και ξανά, όμως δεν πήρα ούτε ένα ευρώ – και το ήξερα ότι δεν θα πάρω, ήξερα εξ αρχής ότι όλα αυτά θα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία της Disney. Τα αναφέρω όλα αυτά για να εξηγήσω πως πρέπει να έχεις πολύ ενθουσιασμό και να ξέρεις τι θες να κάνεις, για να βρεθείς σε ένα σύστημα που σου φέρεται τόσο άσχημα. Ένας άνθρωπος που το κάνει για τα χρήματα, δεν θα το τολμούσε. Μόνο ένα φανμπόι θα έμπαινε στη διαδικασία. Αφού λοιπόν γνωρίζατε πώς λειτουργεί το σύστημα, γιατί να επιλέξετε τόσο εμφατικά να εργαστείτε μέσα σε αυτό; Μήπως η επιτυχία των ιστοριών σας μεγέθυνε αναλογικά και τη δυσαρέσκειά σας, από τη δυσαρμονία της με τις όποιες απολαβές; Πρόκειται για κάτι που ήθελα να κάνω για τους φαν, αλλά πρωτίστως για εμένα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τρόποι να γίνει κανείς ακόμα πιο επιτυχημένος, αν έχει αυτόν τον ενθουσιασμό που περιγράφω, αλλά επιλέγει να τον διοχετεύσει εργαζόμενος σε μια εταιρεία που έχει ηθική και αξίες, που θα πληρώνει δικαιώματα για τη δουλειά σου – ειδικά όταν δεν έχουν καμία συμμετοχή σε αυτήν. Όμως οι εκδότες των κόμικς της Ντίσνεϊ δεν το κάνουν αυτό, εκτός αν τους αναγκάσεις: γι’ αυτό έπρεπε να κατοχυρώσω την επωνυμία μου – τουλάχιστον, κάθε φορά που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το όνομά μου σαν διαφήμιση, θα έπρεπε να μου επιτρέπουν να έχω ποιοτικό έλεγχο. Κάποιοι δεν το έκαναν, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες εκδότες, κι αυτό είναι κρίμα γιατί θα ήθελα οι Έλληνες φαν να ξαναδούν το όνομά μου στα εξώφυλλα, αλλά και τη δουλειά μου όπως την είχα κατά νου: υπάρχουν, για παράδειγμα, χρωματικές ή μεταφραστικές αστοχίες. Όμως δεν μπορούσα να επιδιώξω κάτι παραπάνω, αφού οι ιστορίες μου, άπαξ και εκδοθούν με τη βούλα της Ντίσνεϊ, παύουν να αποτελούν περιουσία μου – μόνο το όνομά μου μού ανήκει. «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, τόσο για την καριέρα σας όσο και για την ιστορία των κόμικς γενικότερα, αφού για πρώτη φορά μια ιστορία κόμικς με τους ήρωες του Disney κατάφερε να αποσπάσει το κορυφαίο βραβείο Eisner. Η νίκη του βραβείου Eisner στην Αμερική μού είχε φανεί απίστευτη, καθώς η σκηνή κυριαρχείται από τα υπερηρωικά κόμικς. Αν το βραβείο δεν το έδινε η εν λόγω Ακαδημία, αλλά οι αναγνώστες, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν θα το έπαιρνα ποτέ. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη των Disney comics, δεν τα έχουν δει ποτέ, δεν υπάρχουν στα περίπτερα, μόνο ελάχιστα πωλούνται στα κομιξάδικα. Ένας μέσος συλλέκτης κόμικς μπορεί να μη γνωρίζει καν ότι υπήρξαν ποτέ κόμικς με τον Ντόναλντ Ντακ, πόσο μάλλον να έχει ακούσει τον Καρλ Μπαρκς. Άρα να κερδίσω το «Όσκαρ» των κόμικς στην Αμερική, υπό αυτές τις συνθήκες, σίγουρα μου φάνηκε εντυπωσιακό. Αλλά έχουν περάσει ήδη σχεδόν 25 χρόνια από τότε. Δεν θα συνέβαινε με τίποτα σήμερα. Γιατί χρονιά με τη χρονιά, η αμερικανική βιομηχανία κυριαρχείται όλο και περισσότερο από τα επαναλαμβανόμενα υπερηρωικά κόμικς, ιδίως απ’ τη στιγμή που οι ταινίες έχουν τόση απήχηση. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως τα κόμικς ταυτίζονται με το υπερηρωικό είδος και περιφρονούν οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι θλιβερό. Οι συνθήκες υπό τις οποίες απέσπασα το Eisner, το 1995, ήταν διαφορετικές. Στην επιτροπή ψήφιζαν ακόμα άνθρωποι που είχαν ζήσει και θυμόνταν τις ένδοξες εποχές των αμερικανικών κόμικς, όταν τα περιοδικά με τις ιστορίες των παπιών πουλούσαν εκατομμύρια αντίτυπα. Δεν υπάρχει κανένα κόμικς στον κόσμο που να έχει πουλήσει περισσότερο από τις ιστορίες του Μπαρκς με τους Ντακ – ακόμα και στην Αμερική, είχαν κυρίαρχη θέση στην αγορά κατά τις δεκαετίες του ’40, του ’50 και τις αρχές του ’60, μιλάμε για νούμερα κατά πολύ υψηλότερα απ’ οτιδήποτε άλλο. Όμως, οι καιροί αλλάζουν. «Δεν θέλω να με αποκαλούν "σχεδιαστή της Ντίσνεϊ"». Η Ντίσνεϊ δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα κόμικς, δεν ενεπλάκησαν ποτέ στην παραγωγή, την επιμέλεια, το γράψιμο ή τον σχεδιασμό, δεν δημιούργησαν καν τους περισσότερους χαρακτήρες: ήταν όλοι δουλειά του Καρλ Μπαρκς. Γι’ αυτόν τον λόγο, προτιμώ να με αποκαλούν «καλλιτέχνη ιστοριών κόμικς με τους χαρακτήρες του Καρλ Μπαρκς». Αυτό δεν δείχνει μόνο πόσο πολύ εκτιμώ το μεγαλείο του Μπαρκς, αλλά και πόσο απεχθάνομαι να παίρνει η Ντίσνεϊ οποιοδήποτε εύσημο για τη δουλειά μας. Γιατί ξέρουν ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν πως η εταιρεία δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο και την ποιότητα της δουλειάς, αλλά ποτέ δεν... διορθώνουν κανέναν – το αντίθετο μάλιστα. Στις συναντήσεις τους κοκορεύονται πως είναι οι μεγαλύτεροι εκδότες παιδικών βιβλίων στον κόσμο, ενώ οι μπάσταρδοι δεν εκδίδουν τίποτα! Απλά παίρνουν τα εύσημα για όλους τους ανεξάρτητους εκδότες στους οποίους δίνουν άδεια χρήσης των ηρώων. Μετά, αυτοί οι εκδότες πρέπει να προσλάβουν, να μισθώσουν τους συγγραφείς και τους σχεδιαστές, όλοι τους με καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία, οι οποίοι και κάνουν όλη τη δουλειά, και η Ντίσνεϊ, ως εταιρεία, δεν έχει την παραμικρή εμπλοκή με όλη αυτή τη διαδικασία». Και το σχετικό link...
  6. Ο σημαντικότερος διάδοχος του Καρλ Μπαρκς και δημιουργός των πιο εμβληματικών από τη δεκαετία του ’80 ιστοριών της περίφημης οικογένειας Ντακ τα τελευταία χρόνια διασχίζει πολύ συχνά τον Ατλαντικό για να συναντήσει τους θαυμαστές του και να απαντήσει στις απορίες τους για την παπιοπαρέα της Disney αλλά και την ιστορία των κόμικ του Μπαρκς, την οποία, όπως ο ίδιος διαπιστώνει, «πολλοί δεν ξέρουν». Στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα αγαπητός, όπως αποδείχτηκε από τους χιλιάδες φαν που πέρασαν το κατώφλι του Comic Con 5 το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για να αποκτήσουν την πολυπόθητη υπογραφή του αλλά και να ακούσουν έναν από τους διασημότερους σχεδιαστές στον κόσμο να μιλάει για τη μακρόχρονη πορεία του στον μαγικό κόσμο των κόμικ. Από τη δεκαετία του ’40 μέχρι και τώρα γενιές και γενιές μεγαλώνουν με τις ιστορίες του Ντόναλντ και του Σκρουτζ. Ξέρει σήμερα ο κόσμος ποιος είναι ο Καρλ Μπαρκς και ποιος είστε εσείς, κ. Ρόσα; Πολλοί με μπερδεύουν με τον Μπαρκς. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι δεν ξέρουν ποιος είναι ο δημιουργός των παπιών, ποιος είναι ο Καρλ Μπαρκς και η ιστορία των κόμικ του. Πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα σόου της τηλεόρασης και κάτι που ανήκει στην Disney. Λέμε «Disney κόμικ» αλλά η Disney δεν έχει καμία ανάμειξη. Τα βιβλία κόμικ βασίζονται στις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε ντισνεϊκό. Αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο. Οι χαρακτήρες, οι ιστορίες, οι λεπτομέρειες της οικογένειας Ντακ ήταν όλα έργο δικό του και των καλλιτεχνών οι οποίοι ύστερα από αυτόν συνεργάστηκαν με ανεξάρτητους εκδότες. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είστε ο μόνος δημιουργός που συνέχισε το έργο του Μπαρκς με την ίδια έμπνευση και αυτός που το διέσωσε στην αιωνιότητα. Δεν νομίζω ότι με χρειαζόταν για να διασωθεί η μνήμη του. Οι ιστορίες του παραμένουν τα πιο δημοφιλή κόμικ σε όλο τον πλανήτη παρόλο που οι πωλήσεις των βιβλίων είναι σε πτώση τόσο στην Ευρώπη σήμερα όσο και στην Αμερική ήδη από το ’70. Πάντα χαίρομαι πολύ όταν κάποιοι μου λένε ότι δίπλα στις δικές του ιστορίες έχουν και τις δικές μου. Νομίζω ότι ο κόσμος θαυμάζει τις ιστορίες μου γιατί αντιλαμβάνεται πως πρώτα από όλα είμαι θαυμαστής των ιστοριών του Μπαρκς. Δεν ήμουν ποτέ εξπέρ επαγγελματίας, είμαι ένας φαν όπως ο καθένας. Σταμάτησα να δουλεύω πριν από δώδεκα χρόνια. Παραιτήθηκα γιατί δεν μου άρεσε όλο το σύστημα, αλλά δεν κουράστηκα ποτέ να ταξιδεύω και να συναντώ φαν σαν εμένα ανά τον κόσμο. Ο Ντον Ρόσα υπογράφει για το Documento Θυμάστε πότε σχεδιάσατε κόμικ για πρώτη φορά; Νομίζω πως άρχισα να σχεδιάζω από τη μέρα που γεννήθηκα. Θα σας πω την ιστορία μου συνοπτικά. Από μικρός ήξερα ότι θα σπουδάσω πολιτικός μηχανικός και θα αναλάβω την κατασκευαστική εταιρεία την οποία ίδρυσε ο παππούς μου, όπως και έγινε. Ωστόσο μεγάλωνα περιτριγυρισμένος από κόμικ λόγω της αδερφής μου. Η κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου είχε πολλά βιβλία κόμικ, τα οποία μάζευε από τη δεκαετία του ’40. Έτσι λοιπόν γεννήθηκα και μεγάλωσα ανάμεσα σε κόμικ. Είμαι φαν και συλλέκτης από τα γεννοφάσκια μου. Γι’ αυτό λέω ότι είμαι εραστής των κόμικ από πάντα και συλλέκτης από δώδεκα χρόνων. Άρχισα να συλλέγω μόνος μου κόμικ το 1961. Τότε κανείς δεν ήξερε τον Καρλ Μπαρκς, δεν υπήρχε το όνομά του στα βιβλία. Τη δεκαετία του ’70 αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτόν μεταξύ μας κάποιοι συλλέκτες. Το όνομά του ήταν άγνωστο, όμως είχαμε ανακαλύψει ότι αυτός ήταν ο δημιουργός των ιστοριών των παπιών και όχι ο Ντίσνεϊ. Ο Ντίσνεϊ όμως δεν ήθελε αυτό να γίνει γνωστό και γι’ αυτό δεν υπήρχε το όνομα του Μπαρκς στα βιβλία. Το ’87 τρεις φίλοι μου, συλλέκτες και φαν σαν εμένα, πήραν την άδεια της Disney για εκδόσεις βιβλίων κόμικ στη Βόρεια Αμερική, άρχισαν να συστήνουν τον Καρλ Μπαρκς στους Αμερικανούς και να δημοσιεύουν τα ονόματα συγγραφέων και σχεδιαστών. Όταν το είδα τηλεφώνησα αμέσως στον ένα από αυτούς, τον εκδότη της Gladstone Publishing στην Αριζόνα –είναι γνωστή αυτή η ιστορία αλλά και αληθινή– και του είπα: «Είναι στο πεπρωμένο μου να γράψω και να σχεδιάσω μία και μόνο περιπέτεια του Θείου Σκρουτζ». Συμφώνησε και έκανα το «The son of the sun» (Ο γιος του ήλιου). Χαρακτηρίστηκε τότε από τους κριτικούς ως η καλύτερη ιστορία κόμικ της χρονιάς. Ήταν η πρώτη μου ιστορία για τον Σκρουτζ. Ήξερα ότι δεν θα έβγαζα ποτέ από τα κόμικ όσα χρήματα έβγαζα από την οικογενειακή επιχείρηση αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Άφησα την 85άχρονη κατασκευαστική εταιρεία του παππού μου και άρχισα να γράφω και να σχεδιάζω κόμικ αποκλειστικά. Δεν θα το έκανα αν δεν ήμουν σε θέση να δουλέψω για τις δημιουργίες του Μπαρκς. Θα παρέμενα ένας συλλέκτης κόμικ που θα σχεδίαζε αυστηρά ως χόμπι, όπως έκανα μέχρι τότε. Ο Ντον Ρόσα στο The Comic Con 5 στη Θεσσαλονίκη Πολύ σύντομα σταματήσατε να δουλεύετε σε αμερικανικές εκδόσεις. Γιατί; Από τις αρχές του ’90 στην Αμερική όλα τα κόμικ ήταν ίδια, αφιερωμένα όλα στον βωμό του εύκολου κέρδους. Άρχισα να δουλεύω για την Egmont Publishing, τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εταιρεία, η οποία δεν θεωρούσε ότι όλα πρέπει να είναι ίδια προκειμένου να πουλήσουν. Γι’ αυτό τον λόγο το «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ ΜακΝτάκ» εκδόθηκε πρώτα στην Ευρώπη; Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Περίπου το 1992 αποφάσισαν στην Disney να δημιουργήσουν ειδικές εκδόσεις για τους συλλέκτες – άλλωστε δεν υπήρχαν άλλοι αναγνώστες στις ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν μια μικρή σειρά για τη ζωή του Σκρουτζ ΜακΝτάκ και πρότειναν σε έναν φίλο μου εκδότη να το αναλάβει. Εκείνος με κάλεσε –παρόλο που ήξερε ότι δεν θα δούλευα για την Disney– επειδή γνώριζα καλά αυτό τον χαρακτήρα. Αρνήθηκα φυσικά, αλλά του ζήτησα να το προτείνω στην Egmont. Αν το δεχόταν, αυτός θα έπαιρνε έτοιμη την ιστορία χωρίς να ξοδευτεί. Διότι ούτε οι δημιουργοί πληρώνονται για δεύτερη χρήση μιας ιστορίας τους ούτε οι εκδότες της, σύμφωνα με το συμβόλαιο που έχουν με την Disney. Ότι παράγουν είναι δική της πνευματική ιδιοκτησία. Μόνο η Disney κερδίζει από αυτό. Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Ο εκδότης μου στην Κοπεγχάγη δέχτηκε και έγινε. Ο λόγος που ανέλαβαν να το κάνουν οι Ευρωπαίοι –και, όπως ευχόμουν, μου πρότειναν να φτιάξω εγώ τη σειρά– ήταν για να αποτρέψουμε την Disney να αναμειχθεί σε αυτή την ιστορία. Θα το έκαναν λάθος. Δεν ήξεραν τίποτε για τον χαρακτήρα του Σκρουτζ, δεν ήξεραν τους χαρακτήρες του Μπαρκς. Και για μένα ο κύριος λόγος της δημιουργίας του βιβλίου ήταν να βάλω σε μια μεγάλη ιστορία κάθε γεγονός στο οποίο είχε αναφερθεί σχετικά με τον Σκρουτζ ΜακΝτάκ ο Καρλ Μπαρκς, ώστε να μην υπάρχει καμιά σύγχυση για την πραγματική ζωή του χαρακτήρα. Σας είπα, πρώτα από όλα είμαι φαν των ιστοριών του Μπαρκς. Στην ιστορία σας «Γράμμα από το σπίτι» ο Σκρουτζ μεταβάλλεται σε πολύ «ανθρώπινο» παπί. Τελικά ο χρόνος δεν άφησε αλώβητο ούτε τον Σκρουτζ, έτσι δεν είναι; Όλοι είναι άνθρωποι, δεν είναι παπιά. Εγώ τα βλέπω ως ανθρώπους πάντα. Το ίδιο και ο Μπαρκς, ο οποίος έχει δείξει τα συναισθήματα του Σκρουτζ. Ακόμη και όταν τα έκρυβε λόγω του χαρακτήρα του. Είναι λίγο ντροπαλός. Όπως είμαι κι εγώ. Κρύβεται συμπάθεια στα συναισθήματά του. Την εκφράζει κάποιες φορές. Και αυτό τον κάνει ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Ο χρόνος τον επηρεάζει, τα πράγματα όμως που είναι σημαντικά γι’ αυτόν δεν αλλάζουν. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Βλέπετε τον εαυτό σας στον Σκρουτζ; Μοιάζουμε. Όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου δεν ήξεραν τι να κάνουν μ’ εμένα. Περνούσα τον περισσότερο καιρό μόνος μου σχεδιάζοντας. Είχα άραγε δυστυχισμένη παιδική ηλικία; Δεν ξέρω. Δεν έχω αναρωτηθεί. Αλλά ήθελα να απομονώνομαι και μου άρεσε αυτό. Αποκομμένος από τον κόσμο, από τη διασκέδαση και από την οικογένεια είναι και ο Σκρουτζ. Και νομίζω ότι του αρέσει η ζωή του. Στις ΗΠΑ σας αναγνωρίζουν στον δρόμο, κ. Ρόσα; Όχι, κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι. Μερικοί νομίζουν ότι κάνω τη φωνή του Ντόναλντ Ντακ σε κάποιο από τα «Duck tales» ή κάτι ανάλογο. Οι Αμερικανοί σταμάτησαν να διαβάζουν βιβλία κόμικ τη δεκαετία του ’70. Δεν ξέρουν ποιος είναι ο Καρλ Μπαρκς, αγνοούν εντελώς τις ιστορίες του και πιστεύουν ότι τα βιβλία κόμικ προέκυψαν από τα «Duck tales». Οι Αμερικανοί δεν ασχολούνται με την Ιστορία, μόνο με το τώρα. Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, ασχολούνται με την Ιστορία. Όμως προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ να μιλάω για τον Καρλ Μπαρκς και το κάνω και στην Αμερική. Με ενδιαφέρει πολύ να είναι ξεκάθαρο στον κόσμο ποιος είναι. Όλα ξεκίνησαν από τον Μπαρκς. Αυτός είναι που αξίζει πρώτος απ’ όλους τους επαίνους. * Φωτογραφίες: Δέσποινα Βαξεβάνη Και το σχετικό link...
  7. «Θέλω να λιώσω αυτήν την δεκάρα στις φλόγες του Βεζούβιου! Χάρη στις μαγικές της δυνάμεις θα φτιάξω ένα πανίσχυρο φυλαχτό που θα με κάνει πλούσια! Πλούσια! Πλούσια!»... Υπήρξε ίσως η μεγαλύτερη εχθρός του Σκρούτζ. Η μάγισσα Μάτζικα ντε Σπέλ, δεν θα ησυχάσει αν δεν κλέψει την τυχερή δεκάρα του Μακ Ντακ. Θέλει να την λιώσει μαζί με τις δεκάρες άλλων εκατομμυριούχων στις φλόγες του Βεζούβιου, για να δημιουργήσει το φυλαχτό που θα την κάνει πανίσχυρη! Την έχουν χαρακτηρίσει ως την σκοτεινή εκδοχή του Σκρούτζ. Έχουν όμως μια βασική διαφορά. Η Μάτζικα θέλει να γίνει πλούσια χωρίς να μοχθήσει, κοιτάζοντας απλά μέσα από τη μαγική της σφαίρα, ενώ ο Σκρούτζ απολαμβάνει να βρίσκει τρόπους συνεχώς για να κερδίζει χρήματα. Το ξεχωριστό αυτό καρτούν έκανε το ντεμπούτο του στο αμερικανικό κοινό τον Δεκέμβριο του 1961, στο τριμηνιαίο τεύχος του περιοδικού «Scrooge». Στην Ελλάδα πρωτοδημοσιεύτηκε το 1968 στο περιοδικό Μίκυ Μάους, τεύχος 125 και στο ΚΟΜΙΞ 70, με τίτλο «Το άγγιγμα του Μίδα». Την δημιούργησε ο σκιτσογράφος της Ντίσνεϊ, Κάρλ Μπαρκς, με εντελώς διαφορετικά πρότυπα. Την έκανε σαγηνευτική, χυμώδη με γοητευτικό βλέμμα και μαύρα μαλλιά. Λέγεται ότι ο Μπάρκς έπλασε το ταπεραμέντο της με τα πρότυπα της ιταλίδας ντίβας, Σοφίας Λόρεν, αλλά επηρεάστηκε φανερά από τον σκιτσογράφο Τσάρλς Άνταμς της εφημερίδας “New Yorker” που είχε δημιουργήσει την μάγισσα «Μορτίσια». Καρτούν που αγάπησε πολύ ο Μπαρκς.... Αριστερά η Μορτίσια και δεξιά η Μάτζικα... Όπως είχε αποκαλύψει: «Η Μάτζικα είναι ένα φανταστικό ον. Είναι άλλη μια απειλή που δημιούργησα επειδή δεν μπορούσα να χρησιμοποιώ συνεχώς τους Λύκους. Όλες οι ταινίες του Ντίσνεϊ είχαν μάγισσες, τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. Και έτσι σκέφτηκα: «Γιατί να μην πλάσω και εγώ μία μάγισσα; Αν, μάλιστα, αντί να την κάνω να μοιάζει μ’ εκείνες τις χοντρές, γριές μάγισσες με την γαμψή μύτη, την έκανα να δείχνει γοητευτική, με λαμπερά μαύρα μαλλιά και λοξά μάτια, θα μπορούσε να γίνει μια ελκυστική μάγισσα. Η ιδέα μου αυτή βρήκε ενθουσιώδη ανταπόκριση στην Ιταλία, όπου όλοι ξετρελάθηκαν αμέσως μαζί της. Εκεί κάτω ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς ηρωίδες. Άλλωστε μένει στον Βεζούβιο».... Και το σχετικό link...
  8. Μια ωδή στην πάπια που θα έπρεπε να αποτελεί τον αληθινό σταρ του σύμπαντος της Ντίσνεϊ. Στο δημοτικό, η αγαπημένη μου ημέρα ήταν πάντα η Παρασκευή (από κοντά με την Κυριακή, αλλά αυτή την παραξενιά θα τη συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή). Πίσω απ’ την αγάπη αυτή δεν κρυβόταν το τέλος της σχολικής εβδομάδας, ποσώς με απασχολούσε αυτό, τουναντίον το γεγονός ότι δεν θα ξαναέβλεπα τους φίλους μου μέχρι τη Δευτέρα ίσως και να με στεναχωρούσε λίγο. Οι λόγοι που έκαναν την Παρασκευή ξεχωριστή στο κεφάλι του μικρού Κωνσταντίνου, ήταν εντελώς διαφορετικοί: Πρώτον, ήταν η μοναδική ημέρα που η μητέρα μου με άφηνε να πιω κόκα κόλα στο μεσημεριανό και δεύτερον, στο σπίτι με περίμενε το καινούριο τεύχος του Μίκυ Μάους. Ο συνδυασμός τυρόπιτα-κόκα κόλα-Μίκυ Μάους ήταν απλά άχαστος και αποτελούσε για μένα ένα πρώτο ατράνταχτο πειστήριο ότι η ζωή είναι ωραία. Μεγαλώνοντας, η αγάπη μου για την Παρασκευή, την τυρόπιτα και την κόκα κόλα, έμεινε ίδια κι απαράλλακτη, ου μην και μεγάλωσε. Σε ότι αφορά τα κόμιξ όμως, έγινε κάπως πιο συγκεκριμένη. Το Μίκυ Μάους, δεν με κάλυπτε πια, αφού η μεγάλη μου αδυναμία ήταν ο Ντόναλντ Ντακ. Δεν θα το κρύψω, βαριόμουν αφόρητα τον Μίκυ, τους ηρωισμούς του, το σύμπαν του Μίκυ Σίτυ, τη συμβατική του σχέση με τη Μίνι και τη φιλία του με τον Γκούφη. Δεν με ενδιέφερε ένας χαρακτήρας που έλυνε αστυνομικές υποθέσεις και εκπροσωπούσε το καλό, όντας πάντα ο ήρωας της ημέρας. Για όνομα του Θεού, ο ποντικός αυτός βοηθούσε αφιλοκερδώς την αστυνομία, τι να συμπαθήσω σε αυτόν; Εγώ ήθελα Λιμνούπολη κι έναν πρωταγωνιστή θνητό, με αδυναμίες, μια πάπια με την οποία μπορούσα να ταυτιστώ και να κάνω παρέα. Κι αυτή η πάπια, ήταν ο Ντόναλντ. Πολύ γρήγορα, έκανα το πέρασμα στο υπέροχο Κόμιξ και τις περιπέτειες της οικογένειας Ντακ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η αληθινή ευτυχία όμως, ήρθε όταν κυκλοφόρησε το ‘Ντόναλντ’, το οποίο όπως ίσως να φαντάστηκες κι απ’ το όνομά του, ήταν ένα περιοδικό αφιερωμένο μόνο στον αγαπημένο μου ήρωα. Ένα περιοδικό γεμάτο Λιμνούπολη, γκαντεμιές, ύπνους σε αιώρες και τσακωμούς με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Μέσα απ’ τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, του Ντον Ρόσα, του Μάρκο Ρότα και των άλλων σχεδιαστών που με αγάπη και μεράκι ανέλαβαν να δώσουν ζωή στην ξεχωριστή πάπια με τη στολή ναύτη, ένιωθα να μεγαλώνω και να μαθαίνω κι εγώ κάποια ρεαλιστικά πράγματα για τη ζωή. Έστω κι αν επρόκειτο για πάπιες που στην ουσία δεν μεγαλώνουν ποτέ και μερικές φορές τα έβαζαν με εξωγήινους και ταξίδευαν στο χρόνο. Αυτή ήταν η αληθινή μαγεία των κόμιξ, ότι το νόημα και τον συμβολισμό δεν τα έχανες ποτέ. Γιατί λοιπόν, ενώ ο σταρ της Ντίσνεϊ είναι κατά γενική ομολογία ο Μίκυ Μάους, εγώ θα αποτελώ για πάντα πιστό στρατιώτη του Ντόναλντ; Οι παρακάτω λόγοι, ίσως είναι αρκετοί για να με νιώσεις. ΤΟ ΕΧΕΙ ΘΕΣΕΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ Ο ΝΤΟΝ ΡΟΣΑ Μιλώντας στο Popcode, ο θρυλικός Ντον Ρόσα είχε πει: “Όσο για τον Ντόναλντ; Αυτός ΕΙΝΑΙ χαρακτήρας δημιουργίας Disney (αν και ο Μπαρκς δημιούργησε μια νέα εκδοχή του χαρακτήρα για τα κόμικς) και έχει υπάρξει πολύ πιο δημοφιλής χαρακτήρας από εκείνον τον ποντικό από τότε που πρωτοεμφανίστηκε το 1934. Αλλά πώς μπορείς να έχεις έναν εκρηκτικό χαρακτήρα ή έναν πλούσιο, άπληστο ( ; ) χαρακτήρα σαν εταιρικό σύμβολο μιας εταιρείας που νοιάζεται τόσο πολύ για την δημόσια εικόνα της ως Disney; Χρειάζονται έναν χαριτωμένο, ακίνδυνο, γελαστό χαρακτήρα που δίνει βαρετές ιστορίες αλλά μοιάζει ωραίος σε μπλουζάκια. Μίκι Μάους”. Πραγματικά θα μπορούσε να τελειώσει εδώ αυτό το άρθρο και να πάμε σπίτια μας, αλλά επειδή λατρεύω τον Ντόναλντ, θέλω να συνεχίσω να γράφω αποθεωτικά πράγματα για εκείνον. ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΤΕΜΠΕΛΗΣ Παρότι ζει σε μια κοινωνία στην οποία όλες οι ενήλικες πάπιες οφείλουν να έχουν δουλειά, ο Ντόναλντ προτιμάει να αράζει στην αιώρα του και να αποφεύγει με τέχνη τα επίμονα τηλεφωνήματα του Σκρουτζ. Λατρεύει τον ύπνο, σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα κι αν μπορούσε να περνάει ολόκληρη τη ζωή του σε ένα κρεβάτι, θα το έκανε με χαρά. Δικός μου άνθρωπος. Ή πάπια τέλος πάντων, κατάλαβες. ΔΕΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΡΟΥΤΖ Είναι ο ανιψιός του πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη και όχι απλά δεν έχει πάρει κάποια μόνιμη θέση στις επιχειρήσεις του, αλλά όταν δουλεύει για εκείνον, συνήθως γυαλίζει τις δεκάρες του. Μπορεί κατά καιρούς να δανείζεται λεφτά από τον Σκρουτζ, όμως ποτέ δεν είναι αγύριστα (τουλάχιστον θεωρητικά) και για να επιβιώσει έχει κάνει όλες τις δουλειές του κόσμου, από φύλακας μουσείου μέχρι συνοδός σκύλων. Αυτό θα πει φιλότιμο κύριοι, αντί να ζητήσει ένα απιθανακομμύριο για να λύσει όλα του τα προβλήματα για 30 ζωές. ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ 3 ΠΑΠΙΑ Τα οποία δεν είναι καν δικά του. Μιλάμε για τέτοια ψυχούλα, που έχει υιοθετήσει τα 3 ανίψια του και τα μεγαλώνει καλύτερα κι απ’ τον πιο υπεύθυνο πατέρα. Τα μαλώνει και τα βάζει τιμωρίες όποτε χρειαστεί, τα προστατεύει από τις κακοτοπιές, τα παίρνει μαζί του στις προκλήσεις στην άλλη άκρη του κόσμου κυνηγώντας θησαυρούς, μέχρι και στο μέλλον και το παρελθόν τα έχει ταξιδέψει. Το πιο σημαντικό όμως, είναι πως αγαπάει τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι, σαν να είναι τα δικά του παπιά και θα έκανε τα πάντα για να είναι ευτυχισμένα. Α, και τους φτιάχνει άχαστο πρωινό με τηγανίτες, που κάθε φορά κάνουν τα σάλια μου να τρέχουν. ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΓΚΑΝΤΕΜΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΤΟΕΙΤΑΙ Κάτι που αυτόματα τον καθιστά τρομερά συμπαθή. Σε αντίθεση με τον εκνευριστικό ξάδερφο Γκαστόνε, ο Ντόναλντ μοιάζει σαν να έχει καταπιεί μαύρη γάτα. Οδηγεί το θρυλικό 313 που χαλάει συνέχεια, μένει στην οδό Ατυχίας 1313 (ή Κουάκ 13 σύμφωνα με άλλες πηγές), σπάει χέρια, πόδια, τον χτυπάνε κεραυνοί, προκαλεί καταστροφές, χάνει συνέχεια τη δουλειά του, αλλά δεν τα παρατάει και δεν το βάζει κάτω ποτέ. Είναι ο πρώτος που θα ρισκάρει σε μια περιπέτεια, είτε αυτή είναι σε άλλον πλανήτη, είτε στην Ατλαντίδα, είτε στον Αμαζόνιο και πολλές φορές είναι αυτός που θα σώσει την παρέα από τους κινδύνους. ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΥΛΑ Είναι τεμπέλης, είναι ευέξαπτος, είναι γκαντέμης, όμως είναι πάντα ο πρώτος που προσφέρεται για να βοηθήσει. Κάτι ξέρει άλλωστε ο Σκρουτζ που κάθε φορά που χρειάζεται κάτι, τον παίρνει τηλέφωνο. Ναι εντάξει, χρωστάει στο θείο του και μερικά φανταστικομμύρια, αλλά κάτι μου λέει ότι και χωρίς τα χρωστούμενα, ο Ντόναλντ θα ήταν και πάλι εκεί για να βοηθήσει. ΕΧΕΙ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ Για τον Μίκυ τα είπαμε. Το κλασικό καλό ποντίκι, που κάνει πάντα το σωστό, δίνει το καλό παράδειγμα και κερδίζει το κορίτσι. Βαριέμαι. Ο Ντόναλντ τσακώνεται με τον Γκαστόνε, ‘αρπάζεται’ με την Νταίζη, παίζει ξύλο με τον γείτονά του, τον κύριο Τζόουνς (σε σημείο που ο ένας καταστρέφει το σπίτι του άλλου), διαφωνεί με τα αφεντικά του, κυνηγάει τον θείο του με το τουφέκι. Γενικά, έχει γνώμη και δεν φοβάται να την εκφράσει έντονα και δεν δέχεται την αδικία. Ωραίος τύπος ρε παιδί μου, με πάθη και αδυναμίες, όχι ο ακίνδυνος τύπος για τον οποίο μίλησε και ο Ρόσα. ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ Ο χαρακτήρας της Νταίζη έχει τα θεματάκια του, κάτι που έχουν αναγνωρίσει τόσο ο Μπαρκς, όσο και ο Ρόσα, χαρακτηρίζοντάς τον στερεοτυπικό. Ο Ντόναλντ πάντως, την διεκδικούσε πάντα σαν κύριος, καταφεύγοντας κατά καιρούς σε ακραία ρομαντικές ενέργειες, οι οποίες συνήθως είχαν για αντίπαλο είτε την γκαντεμιά του, είτε την υπερφυσική τύχη του Γκαστόνε. Αλλά γι’ αυτό τον αγαπάμε, γιατί δεν κέρδιζε πάντα το κορίτσι. ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΑΣ Θα το ξεκαθαρίσω. Οι αγαπημένες μου ιστορίες με τον Ντόναλντ, ήταν πάντα οι απλές, οι καθημερινές, που εκτυλίσσονταν με σκηνικό την Λιμνούπολη. Επομένως, δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν του Φάντομ Ντακ, αφού δεν με μου ταίριαζε με τη γενικότερη ψυχοσύνθεση και το ταμπεραμέντο του Ντόναλντ. Είχε όμως και αυτή την πλευρά για κάποιους δημιουργούς, προς ικανοποίηση όσων αγαπάνε τους ήρωες και όχι τα παπιά της διπλανής πόρτας. ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ Ο κυριότερος λόγος που αγάπησα απ’ την αρχή τον Ντόναλντ, είναι επειδή είναι εύκολο να ταυτιστείς μαζί του. Είναι θνητός, έχει αδυναμίες, έχει στραβά στον χαρακτήρα του, βαριέται, συναντάει συνέχεια αναποδιές, κάνει γκάφες. Είναι σαφώς πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί του, παρά με έναν ζάμπλουτο εκκεντρικό επιχειρηματία ή έναν ανιδιοτελή ντετέκτιβ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην πορεία των χρόνων, ο Ντόναλντ ξεπέρασε τον Μίκυ σε δημοφιλία και γύρω του χτίστηκε ένα ολόκληρο σύμπαν. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος Ντόναλντ και όλοι μας βρίσκουμε τον εαυτό μας στους Ντόναλντ και στις δικές του ιστορίες μη τελειότητας. Στο τέλος της ημέρας άλλωστε, μας μαθαίνει να δεχόμαστε τα πάντα με υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια, να μην το βάζουμε κάτω, να προσφέρουμε χωρίς ανταλλάγματα και να αγγίζουμε τα όρια του ηρωισμού. Κι όταν αυτός ο ηρωισμός προέρχεται από κοινά θνητά παπιά, αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Και το σχετικό link...
  9. Ο Κύρος Γρανάζης και οι πρωτοποριακές εφευρέσεις του που έκαναν άνω-κάτω τη Λιμνούπολη. Ποιος ήταν ο δημιουργός του, που φυσικά, ήθελε να γίνει εφευρέτης... Ο Κύρος Γρανάζης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία «Το τρομερό μυστικό του Γκαστόνε» το 1952 και αμέσως κέρδισε τους αναγνώστες. Είναι το ψιλόλιγνο ανθρωπόμορφο κοτόπουλο, που στην Ελλάδα έγινε γνωστό το 1971, όταν δημοσιεύθηκε η ίδια ιστορία στο «Μίκυ Μάους». Πρόκειται για τον διάσημο εφευρέτη της Λιμνούπολης – αν και οι κατασκευές του, πρωτοποριακές και πολύπλοκες, δεν δουλεύουν πάντα όπως θα ήθελε. Βοηθός του είναι ο φίλος του ο Γλόμπος, ένα ρομποτάκι ύψους 20 εκατοστών που έχει για κεφάλι μια λάμπα και το οποίο έχει κατασκευάσει ο ίδιος.... Ο Κύρος, όταν συναντά τα δύσκολα, συμβουλεύεται το καπέλο του που είναι αποτελεί συνδυασμό σκεπής και φωλιάς , όπου κατοικούν τρία μαύρα μικρά πουλιά. Το καπέλο βοηθάει τον Κύρο να λύνει διάφορα προβλήματα που προκύπτουν με τις εφευρέσεις του. Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να βρίσκονται στο καπέλο τα τρία πουλάκια.... Ο Κύρος είναι φίλος του Ντόναλντ και του Σκρουτζ και θεωρείται μεγάλη «μορφή» στη Λιμνούπολη.... Ο Καρλ Μπαρκς... Φτιάχνει πολλά: από χαπάκια που σε κάνουν αόρατο μέχρι μηχανές που ταξιδεύουν στο χρόνο ή σε στέλνουν σε πλανήτες με διαμάντια και ρολόγια που διαβάζουν τις σκέψεις… Είναι καλόκαρδος, πανέξυπνος, εργατικός, έχει μονίμως νέες ιδέες αλλά είναι λιγάκι αφηρημένος. Θέλει συνεχώς να βελτιώνει τις εφευρέσεις του, όμως με τις απροσεξίες του συνήθως φέρνει την καταστροφή. Άλλες φορές ξεχνάει κάποιο σημαντικό εξάρτημα το οποίο αντιλαμβάνονται οι φίλοι του, Ντόναλντ και Σκρουτζ, αφού όμως το έχουν ήδη αγοράσει. Ο Κύρος Γρανάζης γεννήθηκε στη φαντασία του Καρλ Μπαρκς, του κορυφαίου δημιουργού των ιστοριών της Ντίσνεϊ, με ήρωες τον Σκρουτζ, τον Ντόναλντ και τους άλλους κατοίκους της Λιμνούπολης. Ο Μπαρκς, όπως εχει πει, βασιζόταν στα δικά του βιώματα για να φτιάξει τις ιστορίες. Ταυτιζόταν σε μεγάλο βαθμό με τον Ντόναλντ αλλά και με τον Κύρο καθώς μία πλευρά του εαυτού του ήθελε πάντα να ασχοληθεί με τις εφευρέσεις. Ο Κύρος ζει και εργάζεται μόνος του όπως ο Μπαρκς που σχεδίαζε τις ιστορίες του στο ατελιέ του, μακριά από τη βουή των γραφείων της Ντίσνεϊ. Έτσι είχε μεγαλώσει άλλωστε. Μακριά από τον «πολιτισμό». Ζούσε με την οικογένειά του σε αγρόκτημα και το πιο κοντινό σχολείο απείχε τρία χιλιόμετρα. Ακόμα και όταν γύριζε στο σπίτι, οι γονείς του ήταν συνεχώς απασχολημένοι και ο μικρός Καρλ δεν είχε πολλά κοινά με τον αδερφό του. Ο Μπαρκς μέσα σε 23 χρόνια σχεδίασε περισσότερες από 500 ιστορίες της Λιμνούπολης.... Πηγή
  10. Ο Ντον Ρόσα δεν ήταν ο μόνος που πρόσθετε στις ιστορίες του λεπτομέρειες, κρυμμένες στο παρασκήνιο των καρέ... Ήδη από τη δεκαετία του '50, παρόμοια τακτική ακολουθούσε και ο Μπαρκς! Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  11. Άρθρο για το παρασκήνιο μιας από τις καλύτερες δεκασέλιδες ιστορίες του Μπαρκς (υποκειμενικό αυτό ). Η ιστορία είχε τυπωθεί επίσης στο Μεγάλο Μίκυ 202. Αν θυμάμαι καλά, το όνομα του καθηγητή εκεί ήταν Μπουμπουνοκέφαλος, ενώ εδώ Ευμένιος Ξινόγαλος! Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  12. Ένα άρθρο που μπήκε στο περιοδικό ενόψει της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου. Εντάξει, δεν είναι και τόσο χάλια. Καλογραμμένο για το θέμα του, αναφέρεται σε ιστορίες του Μπαρκς και στριπ των Γκότφρεντσον (κλικ) και Ταλιαφέρρο που αφορούν τις σχέσεις Ντόναλντ - Νταίζυ, Μίκυ - Μίννι κτλ. Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  13. Ένα άρθρο από το ΚΟΜΙΞ 78, σχετικά με τις ιστορίες των Μπαρκς & Ρόσα "Περιπέτεια στην Τράλλα Λα" και "Επιστροφή στη Ζαναντού". Στα 2/3 της σελίδας σχολιάζει ο ίδιος ο Ρόσα την ιστορία του. τον PhantomDuck για το συγκεκριμένο τεύχος. Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  14. Το άρθρο αναφέρεται σε ιστορίες και καρτούν που ο Ντόναλντ προσπαθεί να καλμάρει τα νεύρα του. Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  15. Κυκλοφόρησε το επόμενο τεύχος και δεν έχω σκανάρει το προηγούμενο; Πάμε! Οι 4 πρώτες από τις 10 σελίδες άρθρων που υπήρχαν στο διπλό τεύχος. Είναι σχετικές με "τις περιπέτειες των παπιών του Μπαρκς σε απάτητες βουνοκορφές συναντώντας ξεχασμένους λαούς ,εκκεντρικούς ερημίτες και επικίνδυνες μάγισσες". Clopy - paste από το Inducks : Από το ΚΟΜΙΞ του μήνα (Ιανουάριος του 2012). Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  16. Άρθρο για τις λίγες επιτυχημένες δουλειές του Ντόναλντ, όπως τις έπλασε η φαντασία του Καρλ Μπαρκς. Από το τεύχος 241 (Ιούλιος 2008). Inducks Τεύχους ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  17. Άρθρο από τον Ιούλιο του 2008 για τα 20 χρόνια του ΚΟΜΙΞ. Χεμ... τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε πως κάτι σας θυμίζει; Δεν πιστεύω να υπονοείτε πως είναι πιστή αντιγραφή αυτού του άρθρου; Inducks Τεύχους ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  18. Το 4ο από τα 5 άρθρα για τα 60 χρόνια του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Όπως λέει και ο υπότιτλος στο άρθρο, μιλάει για "τα πολλά πρόσωπα ενός μεγάλου ήρωα" και πως πλάθεται η προσωπικότητα του στα χέρια διαφορετικών δημιουργών. Όλα τα άρθρα του ΚΟΜΙΞ 235 Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  19. Το 2ο από τα 5 άρθρα για τα 60 χρόνια του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αφηγείται τις προσπάθειες που έγιναν για τη δημιουργία μιας "βιογραφίας" του χαρακτήρα (από τη δεκαετία του '70 έως τη δεκετία του '90 με τον "Βίο & Πολιτεία" του Ντον Ρόσα). Όλα τα άρθρα του ΚΟΜΙΞ 235 Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  20. Είδα πως έφτασε ένας χρόνος από την ημέρα που έκανα τα πρώτα posts μου στο φόρουμ (Τις πρώτες καταχωρήσεις μόνο, όχι έναν χρόνο ενεργής παρουσίας ). Υπάρχει καλύτερος τρόπος να το "γιορτάσω" από ένα μπαράζ επιθέσεων προς την Αρθρογραφία; Τέλος προλόγου. __________________ Μιας και το ΚΟΜΙΞ 235 κυκλοφόρησε 60 χρόνια μετά την 1η εμφάνιση του Σκρουτζ Μακ Ντακ, το έκαναν επετειακό, κότσαραν καμιά δεκαριά σχετικά μέτριες ιστορίες (με εξαίρεση την 1η του Μπαρκς) και το έριξαν στην αγορά. Το ενδιαφέρον όμως ήταν πως περιείχε 5 επετειακά άρθρα (14 σελίδες!) για τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αυτό είναι το πρώτο, όλα μαζί βρίσκονται εδώ . Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  21. Το 2004, στις εκδηλώσεις για το τεύχος 2000 του Μίκυ Μάους, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, 27 λιθογραφίες του μεγάλου δημιουργού. Στο ΚΟΜΙΞ 200 (Φεβρουάριος 2005), υπήρχε ένα άρθρο που εξηγούσε κάποια πράγματα για την ιστορία τους. Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  22. ΚΟΜΙΞ 22, "Χώρα στα έγκατα της γης!". Όσοι τυχεροί είχαν αγοράσει το τεύχος εκείνη την εποχή, διάβασαν για τους Χθόνιους και τους Υπόγειους σε αυτή την κλασική ιστορία του Μπαρκς. ΚΟΜΙΞ 200, "Ταξιδιώτης από τα έγκατα της γης". Ο Ουίλλιαμ Βαν Χορν, επαναχρησιμοποιεί έναν Χθόνιο στην ιστορία του... Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  23. Λοιπόν... Στο συγκεκριμένο τεύχος του ΚΟΜΙΞ, υπήρχε αυτή η ιστορία του Καρλ Μπαρκς εικονογραφημένη από τον Νταάν Γίππες. Είναι μια νέα έκδοση αυτής, η οποία ήταν σχεδιασμένη από τον Τόνυ Στρομπλ. Το συγκεκριμένο άρθρο λοιπόν, παρουσιάζει τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτές τις δύο εκδόσεις, το χρονικό του τελευταίου σεναρίου του Μπαρκς, αλλά και της μετέπειτα πορείας του... Από το τωρινό ΚΟΜΙΞ (Δεκέμβριος του 2011). Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  24. Για σήμερα το μενού έχει φιλετάκια μιν... εεε... συγγνώμη, ένα άρθρο για τις ιστορίες των Μπαρκς και Ρόσα αντίστοιχα "Το Μυστικό του Παλιού Πύργου" & "Γράμμα από το Σπίτι". Για την ακρίβεια ασχολείται με τον κοινό συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα δύο σενάρια: το κάστρο των Μακ Ντακ στη Σκωτία. Από το ΚΟΜΙΞ 230 (Αύγουστος 2007). Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.