germanicus

κλαίω

S02 Teaser

Δεν ξέρω εάν υπάρχει αναρτημένο κάποιο συγκεκριμένο ωράριο. Συνήθως οι ξένοι καλεσμένοι είναι συνέχεια στα τραπεζάκια τους με ένα μικρό διάλλειμα για φαγητό κάπου μεταξύ 15:00-17:00 και απουσιάζουν όταν έχουν κάποια διάλεξη/workshop (άρα θα πρέπει να τσεκάρεις αυτό το σκέλος). Σπάνιες και θρυλικές οι περιπτώσεις ξένων που ήταν εξαφανισμένοι και μετά μάθαμε ότι έπιναν τσίπουρα και ούζα κάπου (Θεσ/νικη κυρίως. Χαλλλαρά ) Από τη στιγμή που πας με πιτσιρίκια, σε προτρέπω να πας όσο νωρίτερα γίνεται. Από τις 15:00/16:00 και μετά, Σάββατο και Κυριακή, επικρατεί το αδιαχώρητο. Επιπρόσθετα, οι ντισνεϋκοί έχουν πάντα κόσμο, ποσώς κι όλας όταν είναι ονόματα όπως αυτή τη φορά. Αυτοί που αργούν να πάνε, είναι οι Έλληνες δημιουργοί, αλλά δεν σε κόβω να ψήνεσαι για φανζινοκαταστάσεις Συν τοις άλλοις, όσο πιο πολύς κόσμος μαζεύεται, τόσο πιο ζόρι θα είναι και το να παρκάρεις αλλά και το να περιμένεις στην ουρά για εισιτήριο (εάν τυχόν δεν έχεις προαγοράσει). Φαντάζομαι πως άμα πας κατά τις 12:00, και θα μπεις αέρα και θα βρεις τον Τζερβάζιο (εάν δεν έχει workshop) και δεν θα βλαστημήσεις Το μόνο που ίσως να χάσεις, να είναι οι cosplayers. Και αυτοί σκάνε μύτη κάπως καθυστερημένα (επισκέπτες είναι στην τελική... γιατί να κάτσουν 12ωρο εκεί μέσα? ) Ομολογουμένως έχουν πλάκα να τους κοζάρεις, δημιουργούν ατμόσφαιρα και νομίζω πως είναι κάτι που αρέσει σε όλες τις ηλικίες

Βρήκες τη χρονια να με ρωτήσεις Την άνοιξη έκατσα και άκουσα 11 audiobooks και διάβασα 3 short stories Προσωπική λατρεμένη μου υποσειρά είναι το City Watch. Δεύτερη σε προτίμηση είναι το Death, οπου το Mort είναι το πρώτο Λατρεύω επίσης και 2 από τις τηλεταινίες. Hogfather και Going Postal. Αμφότερες πολύ cozy και μια χαρά για χειμωνιάτικη περίοδο. Καλή διασκέδαση! Ειναι σούπερ!

Κοίταζα τη λίστα με τα Αστερίξ. Βάζω στην άκρη τα Γενέθλια και την Επιστροφή που έχουν Γκοσινύ μέσα και φαίνεται Τα προηγούμενα 8, τα 5 του Φερρί και τα 3 τελευταία του Ουντερζό (Γαλέρα, Λατραβιάτα, Ουρανός) είναι κακά κόμικ. Τελευταίο αξιοπρεπές κόμικ ήταν η Χαλαλίμα που βγήκε το 1991. Μιλάμε δλδ για 31 συναπτά χρόνια μπουρδολογία. Ο μύθος, ο θρύλος, η θετική άποψη για τον Αστερίξ στηρίζεται αυτές τις 3 δεκαετίες στο υλικό που είχε βγει προηγουμένως (και έχει επανεκδοθεί σε βαθμό αηδίας. σε κάποια φάση το έδιναν μέχρι και "συνοδευτικό σε τσίχλες"... ) Η πρώτη ιστορία ξεκίνησε το 1959. 79 η τελευταία του Γκοσινι (20 χρόνια), 91 η τελευταία που κάπως ξαναδιαβάζεται (Ρόδο και Ξίφος). 32 χρονια συνολο. σχεδόν 50-50. Να πω ότι ξαναδιάβασα την Ίριδα και ξαναγέλασα Ίσως να έχει δίκιο ο laz στο θέμα γλώσσας. Έχει πολλά λογοπαίγνια. Ελπίζω να είναι μερακλής ο μεταφραστής και να έχει κέφια όταν το μεταφράσει. Θα είναι αμαρτία άμα τα σκ*τώσει.

την παραχωρώ στον chrisbouk που στη τελική είπε το περιοδικό

όπως είπε ο chrisbouk, Κούρσες. το πρώτο τεύχος σελίδα 17 (αμα μετρήσουμε και το εξώφυλλο), δεύτερη ιστορία, (Ο Ρικ Ρομπερτς στο Σιρκουϊ Αυτοκτονίας), πρώτη γραμμή, δεύτερο καρέ, Ιοφόντος 31 Παγκράτι, 11634, 3ος όροφος, διαμέρισμα Γ2, γκαρσονιέρα που βλέπει στον ακάλυπτο, στη βιβλιοθήκη στο χωλ, δεύτερο ράφι, δίπλα από 24 αντίτυπα του Μπλεκ Διακοπών (του κόκκινου)

δε νομίζω ότι είναι τόσο απλές οι ομοιότητες με άλλα. Θυμάμαι σε ενα κείμενο (νομιζω του Σαραντάκου, μπορεί και άλλου) που έλεγε ότι οι περιπέτειες του Αστεριξ χωρίζονται χοντρά-χοντρά σε κάποιες κατηγορίες. Μια από αυτές ήταν τα "ταξίδια" σε άλλους λαούς. Όπως λχ οι Γότθοι, οι Ισπανοί, οι Βέλγοι, οι Έλληνες κ.ο.κ. Σε αυτά του Φερρί όμως δεν είχα σε κάποιο σημείο την αίσθηση "α, επαναλαμβάνεται ή μιμείται", και ας άνηκαν οι Πίκτες σε αυτή την κατηγορία. Εδώ όμως κάτι πήγαινε να μου χτυπήσει αρκετά συχνά. Ίσως να είναι μια μεθοδολογία του Φαμπκαρο στο στυλ "αποδόμηση των κλισέ"? ξεκινάω κάτι, σου μοιάζει τελείως γνώριμο και μετά I am twisting it completely? Καταλαβαίνω τι λες και όντως there are only so many types of stories (λχ η ανάλυση του Propp για τη δομή των λαϊκών ιστοριών ή το Aarne–Thompson–Uther index ) αλλά εδώ κάποια πράγματα παραθύμιζαν άλλα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα πάντα ήμουν χάλια στην ανάλυση έργων (και αντίστοιχα όχι τόσο καλός στα μαθήματα ΝεοΕλληνικής λογοτεχνίας ) Συνήθως μου αρέσει κάτι (ή δεν μου αρέσει) και δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί. Πολύ μετά καταλαβαίνω "α, έκανε αυτό" ή "ακολούθησε εκείνο"

Συμφωνώ με αυτό που λες για Μάντη, Διχόνοια, Οβελίξ και Σια. Ίσως και άλλα. Είναι αυτό που είπα για την αίσθηση ότι πήγαινε να επαναλάβει πράγματα. Αλλά έκανε κάποια πιρουέτα το σενάριο και εκεί που έλεγες ότι πάει για βουνό, σε έστελνε στη θάλασσα Το τέλος ήταν νορμάλ και αναμενόμενο, αλλά με τόσες φορές που έχω διαβάσει τα Αστερίξ (τα παλιά, τα ορθόδοξα ) πάντα μου φαίνονται νορμάλ και αναμενόμενα οπότε δεν μου έκατσε κάπως στραβά και δεν ξερω καν αν τα αλλα ηταν διαφορετικά. Μπορεί να έχεις δίκιο ότι στα Ελληνικά θα σου φαίνεται αλλιώς. Μακάρι να μην ξαναέρθει ο Φερρί. Αχρηστος

Μόλις διάβασα την Ίριδα στα Αγγλικά. Έκλα*α στο γέλιο Ούτε που το φανταζόμουν. Σεναριακά είναι επιπέδου των πρώτων που έκανε μόνος του ο Ουντερζό (και πιθανολογώ ότι ήταν τίγκα σε ιδέες του Γκοσινί). Πάρα πολύ αστείο. Το μειονέκτημά του ήταν στο σχέδιο. Δεν είναι με την καμία Ουντερζό. Δεν έχει την λεπτομέρεια του Ουντερζό (που ξαναδιάβαζες και έβλεπες αστεία που δεν είχες προσέξει τις προηγούμενες 48 φορές που το είχες διαβάσει ) Σα να βρήκαν σεναριογράφο για τα Αστερίξ. Είχα μια αίσθηση σε κάποιες στιγμές ότι πήγαινε να επαναλάβει αστεία και καταστάσεις (αν και εδώ που τα λέμε και ο Γκοσινί επαναλάμβανε αστεία όπως τα ψάρια ή οι καβγάδες), αλλά πέταγε μετά μια ατάκα και έκλαιγα από τα γέλια. Άιντε, να σουτάρουν και τον σχεδιαστή, να βρούνε κάποιον καλό, να ξανααπολαμβάνουμε τα Αστερίξ. υγ σαφέστατα και το έπιασα με μισή καρδιά περιμένοντας ότι θα ματαξαναβρίσω... αλλά κατέληξα να γυρνάω σαν τρελός τις σελίδες το πόσο με τρώει να πετάξω καρέ με τα οποία λύθηκα στο γέλιο, δεν λέγεται... με το ζόρι να μην κάνω σπόιλερ εδιτ ανεβάσματα σκαναρισμένων κόμικ, μόνο στην ενότητα Εξωτερικές Πηγές παρακαλώ αν και νομίζω ότι όλοι ξέρουμε που πέφτει το library genesis ή το getcomics ή το readcomiconline κ.ο.κ.

@ natsos είσαι ένας σκληροπυρηνικός Disneyικός και με τη βούλα λοιπόν! ολόσωστος!

Για σκληροπυρηνικούς Disneyικούς. θέλω ή την Ελληνική έκδοση στην οποία δημοσιεύτηκε ή τον τίτλο της ιστορίας Στο σχέδιο είναι Massimo daVita και στο σενάριο Guido Martina

ποιος σου ειπε να μπεις με τη νταλικα μέσα στα στενά της Κυψέλης? ε?

σελίδα 28

για να μην ψάχνει ο archon. δικό του

Προφανώς δεν ειχε αγγλικά ο μικρός και έτσι πρόλαβες και έχεις δίκιο! Μανιξ, στα ξεκινήματά του ως "φωτορομάντζο". Μετά έγινε κανονικό κόμικ με σκιτσο βαζίς!

για κάποιους θα ειναι πανευκολο φαντάζομαι θα εκτιμήσω αν πειτε και που δημοσιεύτηκε (χωρις να ειναι προαπαιτούμενο )

The Goon που ήταν μέσα στις σελίδες του Γκραν Γκινιολ της Jemma. Διασκεδαστικά αμφότερα. από το V0 Rough Stuff

Βλέπω χάρη στο ramirez και την αποδελτίωσή του ότι έχει δημοσιευθεί και σε Τρουένο και Αγόρι. Και επειδή είναι κούγκαρ, φαντάζομαι και σε κανά Cosmopolitan

λολ. όντως έκδοση με 200κάτι τεύχη, αλλά μου διέφυγε διότι έχουμε μονο 130κάτι εξώφυλλα...

Για να πω την αμαρτία μου ο τυπάς στο δεύτερο καρέ που λέει "πάνω του" μου φέρνει καπως προς τον Jameson.... και αν ναι, τότε ποιος ειναι ο τυπάς με το τζάκετ με τα κροσσια? δεν είναι Ινδιάνος, αλλά είναι κάτι από την μόδα των 60ς-70ς? το πατούμενο θυμίζει κάπως πατούμενο τύπου Master of Kung Fu. (ο χαρακτήρας όμως δεν είχε κρόσσια)

Εκδόσεις κόμικ, εβδομαδιαίες, του 70, με περισσότερα από 200 τεύχη ήταν τα Αγόρι (που απορρίφθηκε) Κατερίνα Μανίνα Μπαγκς Μπαννυ Μπλεκ Ποπαΰ Σεραφινο Σπαϊντερ Μαν Τανκς Τιραμολα και φυσικά υπάρχει το σενάριο του να ήταν μέσα από περιοδικά που δεν ήταν αμιγώς κομιξίστικα, όπως λχ το Θαυμάσιο ή το Τραστ του Γέλιου.......... Δεν περίμενα ότι θα πεις "κανένα από αυτά πριν" Διότι άμα ρίχνω κατεβατά τίτλων σχεδόν στην τύχη, όπως κάνω σε αυτό εδώ το ποστ, σε κάποια φάση θα ειπωθεί και ο τίτλος..... Κυριολεκτώ στο "σκέψεις για τους συμπαίκτες μου" Παραθέτω και μια προσπάθεια να δούμε τι είχε στην πίσω σελίδα.

Εβδομαδιαία στα 70ς και με 200κάτι κομμάτια (αν και το ">200" πιάνει και τα >300, >500 κ.ο.κ.) είναι Ζαγκόρ, Όμπραξ, Τρουένο. Λογικά μιλάμε για κάτι από Τρουένο. Από τα άλλα 2, (που αν δεν απατώμαι το ένα είχε Ζαγκόρ+Κάπτεν Μικι και το άλλο Ομπραξ+Καπτεν Μαρκ), νομίζω πως μονο ο Ζαγκορ θα είχε ρομπότ, αλλά (α) είχε πιο πυκνό σχέδιο και (β) δε νομίζω ότι είχε ινδιάνο sidekick ντυμένο έτσι... Αλλά οι ιστορίες του Τρουένο είχαν πολύ καλύτερο σπάσιμο στα καρέ........ οκ. κάτι από Ζαγκόρ. Αυτή είναι η απάντησή μου Τα άλλα είναι υλικό για σκέψη για τους συμπαίκτες μου

Είδα μαζεμένα τα S01E05-S01E07. Στο μεσοδιάστημα προσπάθησα να κάνω catchup στο The Boys και είδα τα S02E01-S02E04. Και δεν μου κάνει κέφι να δω τα επόμενα από το The Boys. Το οποίο εντέλει βρίσκω υποδεέστερο αυτού εδώ. Αυτό εδώ έχει μέσα ένα κάρο καφρίλες, οι οποίες νομίζω πως ήταν και αυτό που εντέλει μου άρεσε στο κόμικ. Εκεί, στις καλές στιγμές του, έσπαγε χοντρή πλάκα με διάφορες κλασσικές υπερηρωικές ομάδες και με διάφορους κλασσικούς υπερήρωες. Αυτό μου έχει μείνει από εκεί. Το overreaching arc του για το που το πήγαινε ήταν απλώς ένας σκελετός. Κάποιος ήθελε να εκδικηθεί και κάποιος είχε καβαλήσει το καλάμι. Οκ. yawn. Το ίδιο και με αυτές τις 2 σειρές. Είχα μια φαγούρα για το τι τους οδηγεί. Και οκ, έχει ανατροπές. Δεν με νοιάζουν. Ίσως και να με κάνουν να μη δένομαι με τους χαρακτήρες στην τελική. Αλλά οι καφρίλες είναι υπέροχες Αυτό νομίζω πως ήταν το ζουμί του κόμικ και το Gen V τις έχει άπλετες, ενώ το The Boys τις έχει στη χάση και τη φέξη Επιπρόσθετα αυτό εδώ έχει αιώνες καλύτερη μουσικούλα Και έχω την αίσθηση ότι έχει καλύτερα χρώματα/κινηματογράφηση

Από τα πράγματα που μου έχουνε μείνει εμένα από τις συλλογές είναι το σπάνιο, το εξωτικό, το άγνωστο. Οκ, ωραία η Βραζιλία στο άλμπουμ της Πανίνι για το Μουντιάλ του 82, η Ισπανία, η Ιταλία, αλλά μου έχουν μείνει έντονα και η Αλγερια και η Νέα Ζηλανδία κ.ο.κ. που είχε 2-2 τις φάτσες αντί για 1-1 όπως στις μεγάλες Αντίστοιχα στα ελληνικά άλμπουμ, οκ οι μεγάλες ομάδες και οι ξακουστοί παίχτες, αλλά ένα πράμα που θυμάμαι είναι ο Αλμωπός Αριδαίας, (που δεν έχω απολύτως καμία σχέση με Βόρεια Ελλάδα ) Νοιώθω λοιπόν με την ατάκα για τον Ιρανό παίχτη, αν και το προσεγγίζω από διαφορετική οπτική γωνία Δεν συμπλήρωσα ποτέ μου τίποτα και κανένα Τυχερός που βρήκες πρόφαση τον υιό και χαβαλεδιάζεις Δεν κατάλαβα και την ατάκα περί χονδρού... Αν το λες εσύ, εγώ να πάω να αυτοκτονήσω δλδ.....