ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

[germanicus]

  

 

 

Το Mourir au Paradis των Pierre Christin (σενάριο) και Alain Mounier (σκίτσο). Έκδοση του 2006 σε αρκετά μεγάλες διαστάσεις: 23,5χ31,5 και 64 έγχρωμες σελίδες.

 

Στο οπισθόφυλλο το συγκρίνει με την θρυλική Παρτίδα Κυνηγιού (πάλι Pierre Christin, αλλά σκίτσο Enki Bilal). Δεν θα συμφωνήσω αφού η Παρτίδα μιλάει για κάτι πολύ μεγαλύτερο και κάτι πολύ σημαντικότερο. Δεν θα είναι και τόσο ευχάριστο το μέλλον, αν αποδειχθώ λάθος.... Πλην τούτου, σαφώς και αξίζει της προσοχής σας.

 

 

 

Bedetheque

[zoo]

Πολύ εύστοχο σενάριο, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, επιλογές ρόλων και κλιμάκωση γεγονότων. Πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί μονορούφι - η κλιμάκωση μέσα από τα γεγονότα και τη διάθεση που σου προκαλούν είναι το βασικότερο εργαλείο του Christin για να μας περάσει το μήνυμά του.

Πράγματι η Παρτίδα Κυνηγιού αναφέρεται σε κάτι μεγαλύτερο, αλλά κατά τι γνώμη μου το Πεθαίνοντας Στον Παράδεισο αναφέρεται σε κάτι πολύ πιο επίκαιρο, πολύ πιο απτό και κατανοητό ειδικά για τους γεννηθείς μετά το '80. Υπό αυτό το πρίσμα και τα δύο έργα έχουν την ίδια σχετική βαρύτητα - απλά το ένα πλέον αναπολεί ενώ το άλλο προφητεύει - ή καλύτερα προειδοποιεί.

Εξαιρετικό!

[germanicus]

μια μικρή υποσημείωση. Η Παρτίδα Κυνηγιού γράφτηκε πολύ πριν μάθουμε τις λέξεις Γκλάσνοστ και Περεστρόικα... Για να ακριβολογούμε όταν βγήκε ΓΓ στο ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο Αντρόποφ, με το ζόρι να ήξερε κανείς τα ονόματα Τσερνένκο και Γκορμπατσόφ, ο Βαλέσα έπαιρνε Νόμπελ Ειρήνης ενώ στην εξουσία ήταν ο Γιαρουζέλσκι, στην Ανατολική Γερμανία φυσικά έκοβε βόλτες ο Χόνεκερ, περιττό να αναφέρουμε ονοματάκια τύπου Τσαουσέσκου, Ζίβκοφ (ή και λιγότερο γνωστών όπως Κάνταρ και Χουσάκ), είναι η χρονιά που ο Ρήγκαν πρότεινε το Strategic Defense Initiative (γνωστό σε εμάς και ως Πόλεμος των Άστρων) και τέλος είναι η χρονιά που βγήκε το Οκτάπουσσυ (η πρότελευταία ταινία Μποντ με τον Ρότζερ Μουρ).

 

Δεν ξέρω ποιοί λέγαν τα όσα λέει η Παρτίδα Κυνηγιού τότε. Σίγουρα υπήρχαν κάποιοι, σίγουρα δεν ήταν και κάτι που έφτανε στα πρωτοσέλιδα.

 

Υπό αυτό το πρίσμα ήταν τρομακτικά αληθινό και έως ένα βαθμό προφητικό έργο. Αυτό είναι και το μόνο που με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως και τα όσα λέει στο Πεθαίνοντας στον Παράδεισο βγουν εξίσου προφητικά. Το αμφιβάλλω πάρα πολύ (εξ'άλλου όσο γερνά ο άνθρωπος τόσο λιγότερο φρέσκια ματιά διαθέτει) αλλά μόνο και μόνο για την Παρτίδα του δίνω κάποιες χ πιθανότητες.

 

[KONNOS]

Έχει καιρό που το διάβασα αλλά θυμάμαι οτι μου άρεσε πολύ.Σατίριζε την σύγχρονη ιδέα της ασφάλειας και γενικά τον τρόπο ζωής του δυτικού κόσμου,οπού αντί οι λαοί να είναι ασφαλείς επειδή κατάφεραν να ζουν ειρηνικά με το διπλανό τους,χτίζουν όλο και πιό ψηλά τείχη και κρύβονται.Σατιρίζει τη σύχρονη Αμερική που ζεί στο φόβο του "κακού μελαμψού" με τη διαφορετική γλώσσα και θρησκεία (εκτός βέβαια αν έχει τα κατάληλα μέσα -κυρίως οικονομικά- για να είναι φίλος κι όχι εχθρός).

Ίσως αυτά που λέει το κόμικ να είναι χιλιοειπωμένα ειδικά τα τελευταία χρόνια αλλά και πάλι αξίζει.

[batigoal]

Το διαβασα κι εγω και μπορω να πω οτι μου αρεσε πολυ, γενικα τον Christin τον θεωρω κορυφη

 

Σιγουρα δεν ειναι κατι τοσο μεγαλο οσο η Παρτιδα Κυνηγιου, αλλα δεν βλεπω και των λογο να τα συγκρινω.

Ειναι και τα δυο υπεροχα με τον τροπο τους, απλα η Παρτιδα Κυνηγιου εκανε τεραστια υπερβαση.

 

Ο ροη τελεια και ο τροπος που κλιμακωνονται τα γεγονοτα καταιγιστικος

Σε ενα σημειο μονο δεν μου εκαναν οι αντιδρασεις των πρωταγωνιστων, αλλα με μια δευτερο-τριτη σκεψη,

καταλαβα οτι εγω εκρινα εξ ιδιων τα αλλωτρια (Αμερικανακια) και τις αντιδρασεις τους.

 

Το σχεδιο του Mounier καθαρο, ομορφο κλασσικου BD, λατρεψα τα χρωματα του Chagnaud και κολλησα

πολλες φορες, τα καρε στα 2/3 του κομικς οσο ειναι μερα δηλαδη, ειναι απλα μαγευτικα

 

 

Δεν ειναι ενα κομικς για να περασεις ευχαριστα μια ωρα απ' την ζωη σου.

Ειναι ενα κομικς γεματο προβληματισμους για την συγχρονο τροπο ζωης και την καπιταλιστικη πραγματικοτητα που βιωνουμε.

Θα σε κανει να προβληματιστεις, να σκεφτεις και ισως και να στεναχωρηθεις αναλογιζομενος ολα αυτα.

 

Δεν θα το προτεινα σε ολους, μονο σε ωριμους και σκεπτομενους αναγνωστες, που θελουν κατι παραπανω

καποιες φορες απο την απλη ψυχαγωγια σε ενα κομικς

[Comics Fan]

Κάτι που βρήκα στο Facebook της Μαμούθ:

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ - PIERRE CHRISTIN

Το αδιέξοδο των κλειστών κόσμων από τον Pierre Christin

(απόσπασμα από συνέντευξη στο site της Dargaud)

[...“Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου σε έναν αμερικανό φίλο μου, συγγραφέα στο Monterey, στη δυτική ακτή, ανακάλυψα την πρώτη μου ‘gated city’. Όχι μακριά από τα εδάφη του Clint Eastwood , υπήρχε μια γιγάντια, πολυτελής κλειστή περιοχή, στην άκρη της θάλασσας, ένας τόπος περιτριγυρισμένος από τείχη και μπάρες, με check point και ιδιωτική αστυνομία, διάσπαρτη με πλούσια γκολφ και αντίγραφα αγγλικών πύργων (ή γερμανικών και γαλλικών πύργων και ιαπωνικών παγόδων). Περιπλανήθηκα μέσα σ' αυτόν τον κόσμο όπου υπήρχαν αυστηροί κανόνες συγκατοίκησης και εισδοχής νέων ιδιοκτητών, μόνο μέσα σε ένα 4Χ4 ενός αστυνομικού , με κάμερες επιτήρησης και όλα όσα αποτελούν ευχαρίστηση στη ζωή (όπως το να περπατάς με τα πόδια) απαγορευόταν. Αυτό με σόκαρε.

Αλλά χρειάστηκε ένα δεύτερο σοκ για να καταλάβω ακριβώς τι ένιωθα. Γιατί ήταν η εποχή του “με τρία παραπτώματα είσαι έξω” που είχε αρχίσει να παράγει τα πρώτα της αποτελέσματα. Και, στην τοπική εφημερίδα ανακάλυψα πως ένας φτωχός τύπος(μαύρος φυσικά) θα εξέτιε ποινή στη φυλακή, αφού έπεφτε για τρίτη φορά σε παράπτωμα: έβαλε χέρι στο ταμείο του σουπερμάρκετ, κατούρησε σε δημόσιο πάρκο και στο τέλος έκλεψε ένα σίδερο σιδερώματος για τη έγκυο γυναίκα του. Συνέπειες πράξεων των οποίων αποφασίζουμε πολύ εύκολα για τη βαρύτητα τους : στον αγύριστο λοιπόν για την υπόλοιπη ζωή του!

Επισκέφθηκα και άλλα προστατευμένα διαμερίσματα στις ΗΠΑ (συχνά μέρη για εισοδηματίες φτωχότερους ή πλουσιότερους), αλλά επίσης και στην Αγγλία (σε ένα από αυτά είναι που εγκαταστάθηκε ο Ογκούστο Πινοσέτ, όχι μακριά από την Μάργκαρετ Θάτσερ), στο Γιοχάνεσμπουργκ (όπου έδινε την εντύπωση πόλης σε πολιορκία) και στη Λατινική Αμερική (όπου η ανώτερη μπουρζουαζία δεν δέχθηκε ποτέ την φυλετική ή κοινωνική επιμιξία). Και λίγο λίγο οι σκέψεις μου διαφωτίζονταν περισσότερο, κυρίως μετά την ανάγνωση των γραπτών του Loic Waquant πάνω στις αμερικανικές φυλακές όπου σημείωνε μεταξύ άλλων, ότι περισσότεροι νεαροί έγχρωμοι είναι στο σωφρονιστικό σύστημα απ΄ότι στο πανεπιστήμιο.

Έτσι κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα: στον σύγχρονο κόσμο, στην Αμερική δηλαδή, τοποθετούμε τους φτωχούς στη φυλακή για να τους ξεχωρίσουμε από την υπόλοιπη κοινωνία.Αλλά, από μια αναπόφευκτη ειρωνεία της ιστορίας, οι πλούσιοι μπαίνουν και αυτοί φυλακή και ξεκόβονται από την κοινωνία, όταν συγκεντρώνονται μέσα στο αμερικανικό όνειρο, το οποίο πιθανότατα ποτέ δεν υπήρξε, έναν κόσμο τύπου Frank Capra ή Norman Rockwell, με δικηγόρους άψογους και κοριτσάκια με λουλουδωτά φορέματα σε ειδυλλιακά ντεκόρ σε φιλμ με ροζ τηλέφωνα.

Μαζί μ’ αυτά να προστεθεί η μαζική παρουσία πυροβόλων όπλων τα οποία βρίσκονται σε μέρη όπου η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας παίρνει την μορφή της ηθικής “κάνω τα πάντα”. Μέχρι τη μέρα που αυτός ο οπλισμός στρέφεται εναντίον των πιτσιρικάδων της κοινωνίας και προκαλεί την τραγωδία, ή το σχολείο που καίγεται από την φωτιά των ίδιων των παιδιών...]

[Loss]

Αντικατάστηθηκε το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του τεύχους.