ΖΑΓΚΟΡ

[tik]

 

Μου φαίνεται αδύνατο το να σχολιάσεις αυτό το δεύτερο βιβλίο του Γιώργου Κοσκινά αν δεν λάβεις υπόψιν το Χάρτινοι Ήρωες, το οποίο προηγήθηκε. Οπότε καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά σε εκείνη την παρουσίαση.

 

ΟΙ Χάρτινοι Ήρωες λοιπόν δέχτηκαν μεγάλη κριτική τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη δομή τους.

 

Στον Ζαγκόρ ο Γιώργος κοσκινάς επανέρχεται στην αγαπημένη του (μας; ) θεματολογία βελτιώνοντας ως ένα βαθμό τόσο την αφηγηματική του τέχνη όσο και τις επιλογές όσον αφορά στο περιεχόμενο.

 

Θες βοήθησε το πιο περιορισμένο θέμα; Θες ακροάστηκε τα σχόλια των αναγνωστών του; Θες πέτυχε θετική συναστρία; Το θέμα είναι ότι αυτό το βιβλίο είναι πιο συγκροτημένο συγκριτικά με το πρώτο του.

 

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι έχουμε ένα εξαιρετικό δοκίμιο, ένα επιστημονικό σύγγραμμα ή μια θεμελίωδη μελέτη επί του θέματος. Και αυτό το βιβλίο πάσχει σε θέματα οργάνωσης του υλικού, σελιδοποίησης, σχέσης εικόνας-κειμένου κλπ κλπ.

 

Όμως δεν ήταν και αυτό ο σκοπός του. Δεν είναι δοκίμιο λέμε!

 

Ο συγγραφέας θέλει να μας δώσει μια γεύση από τις προσωπικές του αναμνήσεις και τα συναισθήματα σε σχέση με τον Ζαγκόρ και την εποχή του. Σε συνδυασμό φυσικά με αρκετές ουσιαστικές πληροφορίες για τις εκδόσεις που περιείχαν το εν λόγω κόμικς, τους δημιουργούς, την υπόλοιπη ύλη των περιοδικών και πολλές-πολλές άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.

 

Και αυτό το πετυχαίνει σε ικανοποιητικό βαθμό.

 

Με δεδομένη την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος του κοινού για τον Ζαγκόρ, αλλά και την προσιτή (στα παζάρια πλέον) τιμή του βιβλίου, νομίζω ότι μπορεί να πάρει μια θέση στη βιβλιοθήκη των φίλων του ήρωα με το περίεργο ντύσιμο, το τσεκούρι στο χέρι και την κραυγή αλά Ταρζάν.