ΣΥΝΔΡΟΜΟ: Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

[The_Sandman]

 

Τιμή εκδότη: 9,00 €

 

“Αυτή δεν είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί, αλλά αν συνέβαινε ποτέ σε αυτή την εποχή και στη δική μας χώρα, μάλλον έτσι θα συνέβαινε. Κι αυτή την αίσθηση δεν την έχω βιώσει σε άλλο ελληνικό comic.”

Αβραάμ Κάουα, Συγγραφέας

 

Το όνειρο του Άρη να δημιουργήσει μία “οικογένεια” ατόμων με ανεξήγητες δυνάμεις, που θα βοηθούν κι άλλους σαν κι αυτούς γίνεται πλέον πραγματικότητα. Όλα πηγαίνουν εξαιρετικά καλά, μέχρι τη στιγμή που σε ένα από τα “ταξίδια” της, η Νικόλ θα λάβει την προειδοποίηση ότι κάποιοι γνωρίζουν την ύπαρξή τους κι ότι σκοπεύουν να τους εξοντώσουν. Η επόμενη μέρα θα είναι καθοριστική όχι μόνο για τον σκοπό τους, αλλά και για την ίδια τους την επιβίωση.

 

- - - - - - -

 

Στα τεύχη της σειράς-προοίμιο ο Κατιρτζιγιανόγλου με την βοήθεια τεσσάρων εικονογράφων (ποτέ δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρέτησε αυτό) μας παρουσιάζει την προέλευση των μελών της ομάδας. Σε αυτό το graphic novel, μαθαίνουμε το τέλος (?) της ιστορίας.

 

Διαβάζοντάς το, σαν ολοκληρωμένη ιστορία πλέον, μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κύλησε ευχάριστα, δίνοντας χρόνο σε κάθε ήρωα χωρίς να σε κουράσει. Θα το προτιμούσα βέβαια σαν ενιαίο έργο και όχι χωρισμένο σε τέσσερα τευχάκια κι έναν τόμο. Ίσως σε κάποια μελλοντική επανέκδοση...

 

 

Περισσότερες πληροφορίες στο site της σειράς

[x for xepeta]

Για να πω και γω τη γνώμη μου.

 

Το σενάριο έχει το γούστο του. Θεωρώ την ιδέα των συνδρόμων που μεταφράζονται σε δυνάμεις τρομερά έξυπνη. Το ότι εξηγείται ένα συνήθως άγνωστο σύνδρομο στο τέλος του περιοδικού και όχι μέσα στη ροή του κόμικ είναι το λιγότερο άκυρο. Αυτό κάνει να διαβάζω το κόμικ χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται και να πρέπει να το ξαναδιαβάσω αφού έχω τη γνώση από τις τελευταίες σελίδες για τι «αρρώστια» πρόκειται. Δυστυχώς η ανάγνωση σελίδων με εγκεφαλικούς μονόλογους με κούρασε ακόμη περισσότερο τη δεύτερη φορά. Πολλές μισοτελειωμένες φράσεις με αποσιωπητικά που δε χρειάζονται. Λυπάμαι αλλά είναι «άνοστο». Μου θυμίζει τα επεισόδια στο Friends που σχολιάζουν τον Ross, και το στιλ του να αφήνει μισοτελειωμένες φράσεις.

 

Τα σκίτσα των Χρήστου Μαρτίνη και Γιάννη Ρουμπούλια είναι πολύ καλά, ειδικά του δεύτερου που είναι από τους ελάχιστους έλληνες με ρεαλιστικό σκίτσο που σέβεται το μελάνωμα. Δυνατές σίγουρες γραμμές, άλλος ένας κανόνας που πάει περίπατο υπέρ πίστεως και πατρίδος στον ελληνικό δημιουργικό χώρο. Το καλύτερο που μου έρχεται σαν παράδειγμα είναι ο Bill Sienkiewicz. ΑΦΟΥ πέρασε από το κλασικό μελάνωμα, συνέχισε στο πιο άγριο σκίτσο του στο New Mutants και στο Moon Knight. Γι’ αυτό και έδειξε πιο επαγγελματικός, κατ’ εμέ, ο πειραματισμός του. Κατέχω το κλασικό και μετά πάω σε καινοτομίες.

 

Η δουλειά των Γαβριήλ Τομπαλίδη και Αλέξια Οθωναίου, ήταν λιγότερο καλή απ όσο περίμενα από τον πρώτο, και συνήθισα από τη δεύτερη. Η Οθωναίου έχει κάνει παπάδες, εδώ όμως όχι. Τα τεύχη τα κάνει ακόμη πιο άνισα η γραμματοσειρά, που έχει πολύ μεγάλη διαφορά σε μέγεθος από τεύχος σε τεύχος, και ο πρόσθετος χρωματισμός με τόνους του γκρι. Σε κάποια τεύχη ΔΕΝ υπάρχει. Θεωρώ αυτονόητο να γίνεται σε όλα ή σε κανένα.

 

Διαβάζοντας και τον τελευταίο τόμο νοιώθω ότι έχουν προοπτική οι χαρακτήρες, μπορούν να γίνουν πολύ πιο ολοκληρωμένοι με τρισδιάστατες προσωπικότητες και να βρεθούν σε ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Οι προθέσεις υπάρχουν, και κάποια πράγμα διορθώνονται. Και κάτι ακόμη. Ξεπεράστε τον ψυχαναγκασμό των 22 σελίδων ιστορίας. Ίσως είναι και ο λόγος που πολλές σελίδες μου θυμίζουν Top Cow: Δεν προσφέρουν τίποτα.

 

Πολλά είπα. Ευχαριστώ που με ακούσατε.