Από την Πύλο στον «Τιτανικό» [Αντωνόπουλος Γιάννης, efsyn.gr, 1/07/2023]

[ramirez]

 Επιλεκτικής μιντιακής ευαισθησίας μοτίβο στις γελοιογραφίες μετά τα δύο περιστατικά.

 

 

Emad Hajjaj

 

 

14 Ιουνίου 2023: αλιευτικό σκάφος, που εκτιμάται ότι μετέφερε από τη Λιβύη περίπου 750 μετανάστες, βυθίζεται στα ανοιχτά της Πύλου, σημειώνοντας το πιο πολύνεκρο ναυάγιο των τελευταίων δεκαετιών στη Μεσόγειο. Διασώθηκαν 104 άτομα και ανασύρθηκαν 82 νεκροί, ενώ εκατοντάδες άλλοι αγνοούνται. Οι αριθμοί αυτοί έρχονται να προστεθούν σε 25.000 άλλες απώλειες ανθρώπων που έχουν χαθεί από το 2014 σε αυτό το απέραντο υγρό νεκροταφείο.

 

18 Ιουνίου 2023: χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα, στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, ένα βαθυσκάφος αμερικανικής τουριστικής εταιρείας καταδύεται στο σημείο όπου το 1912 βυθίστηκε το θρυλικό υπερωκεάνιο «Τιτανικός». Το υποβρύχιο με την ονομασία «Titan» μεταφέρει πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων και κάποιους μεγιστάνες που πλήρωσαν 250.000 έκαστος για μία εμπειρία στο ναυάγιο του «Τιτανικού», σε βάθος 3.800 μέτρων. Μιάμιση ώρα μετά την κατάδυση χάνεται κάθε επικοινωνία με το υποβρύχιο και τις επόμενες μέρες οργανώνεται διεθνής κινητοποίηση με υπερσύγχρονα μέσα έρευνας και διάσωσης για τον εντοπισμό των αγνοούμενων επιβατών. Οι ανταποκρίσεις των διεθνών ΜΜΕ συνεχείς.

 

 

Carlos Amato

 

 

Δύο γεγονότα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, τα οποία κατά έναν τραγικό τρόπο, συνδέθηκαν εξαιτίας της μικρής χρονικής απόστασης του ενός από το άλλο. Είναι μόνο αυτή όμως η αιτία της σύνδεσής τους; Πολλά τα σκίτσα που δημιουργήθηκαν παγκοσμίως τις ημέρες μετά την εξαφάνιση του «Titan». Και σχεδόν κανένας σκιτσογράφος δεν απέφυγε τον συνειρμό: η αγωνία και η συγκίνηση για τους ζάπλουτους αγνοούμενους ξεχειλίζουν, όμως για τους εκατοντάδες φτωχοδιάβολους δεν περισσεύει ούτε δάκρυ από τα συστημικά ΜΜΕ (όταν βέβαια δεν εκφράζεται ανοιχτά ρατσιστική χαιρεκακία για την απώλειά τους).

 

 

Mo Qasem

 

 

Το πόσο κοινό υπήρξε αυτό το περί της επιλεκτικής μιντιακής ευαισθησίας μοτίβο στις γελοιογραφίες που έγιναν εκείνες τις ημέρες, αποδεικνύεται από μια απλή προσπέλασή τους στο διαδίκτυο. Από το cartoonmovement.com ξεχωρίσαμε και σας παρουσιάζουμε πέντε από αυτές.

 

 

Paolo Lombardi

 

 

Όπως αυτή του γελοιογράφου της Mail & Guardian από το Γιοχάνεσμπουργκ, Carlos Amato, που αντιπαραβάλλει αυτούς που «πήγαν να αναζητήσουν το παρελθόν» προς εκείνους που «πήγαν να αναζητήσουν ένα μέλλον». Ή αυτή του Emad Hajjaj από την Ιορδανία, που δείχνει τη μιντιακή εστίαση στο βαθυσκάφος, σε αντίθεση με τις χιλιάδες βουλιαγμένες βάρκες των μεταναστ(ρι)ών. Παρομοίως, τα σκίτσα του παλαιστινιακής καταγωγής Ολλανδού Mo Qasem και του Paolo Lombardi από την Ιταλία διαπιστώνουν ότι ο κόσμος δεν πολυσκοτίζεται για τη σωτηρία σου αν δεν είσαι πλούσιος. Το σήμα του δολαρίου στο S.O.S. κινητοποιεί περισσότερο, όπως βλέπουμε στο σκίτσο του, επίσης Ιορδανού, Mahmoud Alrifai.

 

 

Mahmoud Alrifai

 

 

Σήμερα βέβαια γνωρίζουμε ότι το υποβρύχιο υπέστη καταστροφική σύνθλιψη και οι δυστυχείς επιβάτες του εξαϋλώθηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ώστε δεν πρόλαβαν καν να αντιληφθούν τον κίνδυνο, πόσο μάλλον να αγωνιούν για τη ζωή τους. Γεγονός πάντως παραμένει – και το πενάκι των σκιτσογράφων μάς το υπενθυμίζει – ότι, για το σύστημα στο οποίο ζούμε, όπως και να το κάνουμε, οι ζωές των φτωχών δεν αξίζουν και τόσο. Οι ζωές των λίγων προνομιούχων πάντα θα αξίζουν περισσότερο.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...