Τα σατιρικά viral σκίτσα του The Rabbit Knows [Καλογερά Μίνα, lifo.gr, 19/05/2023]

[ramirez]

Οξυδέρκεια, φιλοσοφία και κοινωνικοπολιτικά μηνύματα κρύβονται στις γελοιογραφίες του, με την τέχνη του να είναι «περισσότερο προσωπική υπόθεση και λιγότερο πολιτική» όπως λέει στη Lifo.

 

 

 

 

Ο The Rabbit Knows είναι σκιτσογράφος, δημιουργεί γελοιογραφίες σατιρικoύ, φιλοσοφικού και πολιτικού περιεχομένου. Tα σχέδιά του, που γίνονται viral και όλο και κάπου θα τα έχεις πετύχει, ίσως να τα έχεις κάνει και repost, μοιάζουν σαν να τα έχει ζωγραφίσει με ένα στιλό Bic που βρήκε τυχαία ή με έναν μαρκαδόρο που δανείστηκε από τον διπλανό του. Βασικά μοιάζουν με τα σχέδια που κάνουμε στα τετράδια καθώς μιλάμε στο τηλέφωνο, κάπως μηχανικά, ωστόσο εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Είναι προϊόντα γρήγορης και έξυπνης σκέψης, έχουν πάντα κάτι εύστοχο να πουν και διαβάζουν την εποχή με ευφράδεια. Οι χαρακτήρες που παρουσιάζουν έχουν μια οξυδέρκεια και μια αυθάδεια που είναι ζηλευτές. Μιλήσαμε με τον δημιουργό και του κάναμε μερικές ερωτήσεις σχετικά με τα σκίτσα, τη δουλειά αλλά και τη ζωή του.

 

 

 

 

— Πες μας λίγα πράγματα για σένα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, έζησα μερικά χρόνια στην Ολλανδία και τα τελευταία χρόνια πλέον ζω στην Αθήνα. Σκιτσογραφώ συστηματικά με το ψευδώνυμο The Rabbit Knows, κυρίως σκίτσα και εικαστικά με σατιρικό, πολιτικό, χιουμοριστικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο.

 

— Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα σκίτσα και πότε κατάλαβες ότι αυτή είναι η κατεύθυνση που θες να ακολουθήσεις;

Ζωγραφίζω από πολύ μικρός. Το είχα σταματήσει για λίγο καιρό στο λύκειο, λόγω της πίεσης που ένιωθα από το διάβασμα. Ξαναξεκίνησα ενστικτωδώς με το που τέλειωσα το σχολείο και δεν έχω σταματήσει από τότε. Για αρκετά χρόνια πριν δημοσιεύσω ή εκθέσω δουλειές μου ζωγράφιζα καθαρά και μόνο για την προσωπική μου ευχαρίστηση. Νομίζω ότι αυτό με βοήθησε να βρω το στυλ μου, το ότι για πολύ καιρό ζωγράφιζα χωρίς συγκεκριμένο στόχο ή φιλοδοξία, απλώς για να ικανοποιήσω τον εαυτό μου. Τώρα πλέον έχω διάφορους στόχους και φιλοδοξίες, αλλά νιώθω ότι έχω βρει το στυλ μου σε αρκετά μεγάλο βαθμό όπως και έναν τρόπο να αντλώ έμπνευση και να τη διοχετεύω, οπότε η διαδικασία αυτή γίνεται σχετικά φυσικά και αβίαστα. Τώρα περνάω τόσο καλά όταν ζωγραφίζω στοχευμένα όπως και τότε που ζωγράφιζα άσκοπα, κι αυτό με χαροποιεί πολύ.

 

 

 

 

 

— Πώς ήταν η ζωή πριν από τα social σε σχέση με τα σκίτσα;

Ανήκω στην τελευταία ίσως γενιά που θυμάται καλά τη ζωή πριν και μετά το internet. Το 2000 που τελείωσα το σχολείο δεν είχαμε σχεδόν τίποτε, τα επόμενα χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σιγά όλες αυτές οι εφαρμογές. Οι πρώτες που χρησιμοποιούσα εγώ αλλά και οι πιο πολλοί σκιτσογράφοι ήταν τα blogs, το blogspot κ.λ.π. Το πολύ ενδιαφέρον με εκείνες ήταν ότι λειτουργούσαν περισσότερο ως νησιά και λιγότερο ως δρόμοι. Είχες έναν χώρο στον οποίο μπορούσες να βάλεις και να επιμεληθείς τη δουλειά σου ώστε να είναι διαθέσιμη online, αλλά από την άλλη, λόγω του είδους του μέσου, δεν υπήρχε μεγάλο traffic. Έπρεπε κάποιος να πάει συνειδητά εκεί και όσο ήταν εκεί δεν χάζευε κάτι άλλο παράλληλα. Έτσι υπήρχε λιγότερη έκθεση σε κόσμο που δεν ενδιαφερόταν και θα μπορούσε να καταλήξει εκεί τυχαία. Υπήρχε περισσότερη συγκέντρωση και ησυχία αλλά και πολύ λιγότερη προβολή και διάδραση.

 

Η τάση αυτή επιστρέφει αρκετά. Μία από τις πιο συναρπαστικές digital artists, η LaTurbo Avedon, επαναφέρει υπό μία έννοια αυτό το σκεπτικό, ενθαρρύνοντας τους δημιουργούς να έχουν την ψηφιακή ιδιοκτησία της τέχνης τους σε δικές τους πλατφόρμες και να μην τη διασπείρουν σε mainstream social media. Από την άλλη ο πανικός των social media τώρα έχει άλλα, πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Η δυνατότητα να διαδώσουμε τη δουλειά μας άμεσα είναι τρομακτικά μεγαλύτερη και η διάδραση με τον κόσμο πολύ έντονη. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ότι κόσμος μπορεί να παρακολουθεί live την ώρα π.χ. που ζωγραφίζουμε κάτι ή με το που σχεδιάσουμε κάτι να το δει απευθείας στο κινητό του, την πιο άσχετη στιγμή, εκεί που χαζεύει πριν κοιμηθεί κ.λ.π.

 

 

 

 

— Από πού προκύπτει η αναρχία στα σχέδιά σου;

Έρχεται ως μια μικρή ανατροπή μιας δεδομένης κατάστασης. Είναι περισσότερο μια αναταραχή που κρυφά ή φανερά θέλουμε να συμβεί στα πράγματα ώστε να βρούμε νέο χώρο έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού και λιγότερο κάτι πολιτικό ή αγωνιστικό. Είναι περισσότερο προσωπική υπόθεση και λιγότερο πολιτική, αλλά καθώς το προσωπικό είναι πολιτικό, καταλήγει ούτως ή άλλως κάπως πολιτική, αλλά έμμεσα και αναπόφευκτα.

 

— Τα σκίτσα σου είναι πολύ ξεχωριστά και μοιάζουν σαν να τα ζωγράφισε παιδί. Υπάρχει κάτι πίσω από αυτό;

Ο τρόπος μου νομίζω πως με βρήκε μέσω της εξάσκησης και του παιχνιδιού, δεν τον επέλεξα συνειδητά. Για ένα μεγάλο διάστημα είχα πάρει κάποια συγκεκριμένα sketchbooks που λέγονται «Οne sketch a day». Έχουν 365 κουτάκια ώστε να μπορείς να ζωγραφίζεις έστω και λίγο κάθε μέρα. Το σκεπτικό είναι να σου κάνουν τη ζωγραφική πολύ εύκολη, ώστε να μη θέλεις να την αναβάλεις ή να την αποφύγεις. Ανεξάρτητα από το πόσο γεμάτη μπορεί να είναι μια μέρα, πάντα υπάρχει χώρος για ένα μικρό σχέδιο. Έκανα αυτή την άσκηση για τρία χρόνια σχεδόν κάθε βράδυ, γεμίζοντας 3 τέτοια sketchbooks. Σταδιακά, χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός μου, τα σχέδιά μου άρχισαν να γίνονται πιο μινιμαλιστικά, πιο παιδικά. Θεωρώ ότι η άσκηση αυτή με έφερε πιο κοντά στον εαυτό μου, στο τι θέλω εγώ να πω και κατ’ επέκταση στο στυλ ζωγραφικής μου.

 

 

 

 

— Ποιο είναι το πιο δημοφιλές από τα σχέδιά σου; Άραγε είναι και το δικό σου αγαπημένο;

Ένα από τα πολύ δημοφιλή, και δεν το περίμενα καθόλου, ήταν το «Παραμύθια στην καραντίνα». Το είχα κάνει την περίοδο που ακούγαμε διάφορα παλαβά μέτρα για τον κορωνοϊό, ένα Σάββατο πρωί που υπήρχε παντού η φήμη ότι θα ανακοινωνόταν απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 18:00, η οποία όντως έγινε την ίδια μέρα. Με εντυπωσίασε το ότι υπήρχε παντού αυτός ο διάχυτος φόβος και το γενικευμένο άγχος αν θα μπορούσε να γίνει κάτι τόσο ακραίο, αλλά να που τελικά έγινε. Όταν ανέβηκε εκείνο το σκίτσο εντυπωσιάστηκα από το πόσες αντιδράσεις υπήρξαν και πόσο πολύ κυκλοφόρησε. Είχα μαγευτεί από το πόσο χαλαρωτικό ήταν για πολύ κόσμο και πόση δύναμη είχε το σωστό αστείο τη σωστή στιγμή. Ήταν κάπως σαν να άνοιξε μια μικρή τρύπα γέλιου και βλακείας μέσα σε ένα ντουβάρι στρες και φόβου και το αγάπησα πολύ αυτό. Πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη του χιούμορ και της κοροϊδίας. Κατά τα άλλα έχω πάρα πολλά αγαπημένα. Αλλάζουν συνέχεια οι προτιμήσεις μου. Απλώς εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι με μεγάλη χαρά.

 

— Ζωγραφίζετε παρέα με την κόρη σου; Τι feedback σού δίνει;

Ζωγραφίζουμε αρκετές φορές μαζί. Γελάει με αυτά που φτιάχνω, κυρίως της αρέσει ο συνδυασμός ατάκας και σκίτσου και λιγότερο αυτό που κάνω εικαστικά. Της αρέσουν αυτά που λένε τα ανθρωπάκια και οι τίτλοι που βάζω. Τα σκίτσα τα βρίσκει ωραία, αλλά κάπως άδεια. Δεν της αρέσει και πολύ το ότι είναι μινιμαλιστικά ή σχετικά ανέκφραστα. Τα δικά της είναι πολύχρωμα, εκρηκτικά, τελείως μαξιμαλιστικά και υπέροχα, οπότε διαφέρουμε κάπως, αν και περνάμε πολύ καλά μαζί. Επίσης συχνά παίρνω τις μπογιές της το βράδυ όταν κοιμάται και ζωγραφίζω. Αυτό είναι ένα από τα πολλά καλά όταν έχεις μικρό παιδί, ότι υπάρχουν πάντα υλικά για ζωγραφική και κατασκευές στο σπίτι. Βέβαια το πρωί που το καταλαβαίνει με πειράζει και με κυνηγάει.

 

— Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;

Τα όνειρά μου αφορούν περισσότερο την κοινωνία και λιγότερο το προσωπικό κομμάτι. Π.χ. μια πιο δίκαιη κοινωνία που προσφέρει ασφάλεια και ελευθερία στα μέλη της. Η αδικία που έχει συσσωρευτεί είναι τρομακτική και αρχίζει να μοιάζει καθαρά θέμα τύχης ή καταγωγής το αν κάποιος θα έχει την πιθανότητα να εξελιχθεί στη ζωή του ή, έστω, να καταφέρει να επιβιώσει σχετικά αξιοπρεπώς. Είναι φοβερά απογοητευτικό. Όνειρό μου είναι να αλλάξει αυτή η πολύπλευρα άδικη κατάσταση με οποιονδήποτε τρόπο και να μην είναι η ζωή μια μεγάλη ρουλέτα που ορίζεται από το πού θα κάτσει η μπίλια. Κατά τα άλλα, σε προσωπική βάση είμαι μάλλον λίγο βαρετός τύπος, μου αρέσουν αυτά που κάνω ήδη. Όνειρό μου είναι να μπορώ να τα κάνω ακόμα πιο πολύ, με λιγότερο άγχος, περισσότερο χρόνο και ασφάλεια.

 

 

 

 

 

O The Rabbit Knows πραγματοποιεί την 3η ατομική του έκθεση με τίτλο «Αναρχία στα παραμύθια» η οποία επικεντρώνεται στα παραμύθια ειπωμένα αλλιώς, μέσα από το κοινωνικοπολιτικό πρίσμα της Ελλάδας του σήμερα.

 

Εγκαίνια: Παρασκευή 5/5, 19:00-23:00
Διάρκεια: 5-20/5
@ It’s all, oh so souvenir to me!, Σίνα 44, Αθήνα

 

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στα links:
therabbitknows.com
www.facebook.com/Rabbitdesign.gr
www.instagram.com/rabbit_knows

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

 

[doom]

Πρώτη φορά τον βλέπω... από αυτό το μικρό δείγμα, ελπίζω και τελευταία.