Μια εικόνα, 349 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 18/03/2023]

[ramirez]

Το 1987 στη Θεσσαλονίκη αγόρασα μέσω αγγελίας έναν μεταχειρισμένο αναδιπλούμενο καναπέ που γινόταν κρεβάτι. Για να φτάσει ο καναπές από την Τριανδρία στο κέντρο χρειαζόταν μεταφορικό μέσο. Πήγα στην πιάτσα των τρίκυκλων στον Βαρδάρη και ρώτησα έναν συμπαθέστατο ηλικιωμένο οδηγό πόσο κοστίζει η συγκεκριμένη μεταφορά. Αυτός, αφού έπεσε σε περισυλλογή για αταίριαστα μεγάλο για την περίσταση χρονικό διάστημα, μου απάντησε: «Ένα χιλιάρικο». Ευκολόπιστος δεκαοχτάρης όπως ήμουν του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη: «Εντάξει». Ο ηλικιωμένος συννέφιασε και με εκνευρισμό με ρώτησε: «Τι, δεν θα κάνουμε παζάρι;». «Α, συγγνώμη», απολογήθηκα. «Ας κάνουμε». Χαμογελαστός τότε αποκρίθηκε: «Ωραία! Ένα πεντακοσάρικο!».

 

Όταν δεν γνωρίζεις τους κώδικες της γλώσσας, τις συμβάσεις του λόγου, τα μυστικά της επικοινωνίας, η συνεννόηση μπορεί να γίνει ιδιαίτερα προβληματική και να καταλήξει σε παρεξηγήσεις. Αν υπάρχει αμοιβαία καλή προαίρεση, όπως στη δική μου περίπτωση, θα βρεθεί, πιθανώς, μια λύση.

Αν όχι, κερδισμένος θα βγει ο πιο πονηρός. Και, το χειρότερο, το θύμα θα είναι χαρούμενο. Κάτι τέτοιο θα συμβεί με τις επιτροπές και τις έρευνες και τα πορίσματα και όλα τα μεγαλεπήβολα που «σχεδιάζει» η κυβέρνηση για να μην επαναληφθεί η τραγωδία των Τεμπών. Η συλλογική οργή εκφράζεται με την απαίτηση «Θέλουμε ασφάλεια». Η κυβέρνηση απαντά «ωραία, ξέρετε όμως τι θα πει ασφάλεια;». Κι όλοι μαζί απαντούμε «Όχι», γιατί μέσα στην εσκεμμένη άγνοιά μας έχουμε εθιστεί στην ανάθεση και την απόσειση των ευθυνών. «Πάρτε λοιπόν μια ωραία ασφάλεια» μας ανταπαντά, δίνοντάς μας μια κουράδα.

 

 

 

 

Έτσι ακριβώς κι ο αγαθός και αφελέστατος Χαλίφης στο «Ένα καρότο για τον Ιζνογκούντ» αναζητούσε κάποτε στα πέρατα του κόσμου ένα καρότο για να το δώσει στον σατανικό, ύπουλο και μηχανορράφο Βεζίρη του. Τον είχανε πείσει πως τα καρότα είναι θαυματουργά και όποιος τα τρώει γίνεται καλός και αξιαγάπητος χαρακτήρας. Έλα όμως που δεν είχε δει ποτέ του καρότο...

 

- Ω αξιαγάπητε πλανόδιε μανάβη, μήπως έχεις καρότα; ρωτά έναν καμηλιέρη στη μέση της ερήμου.
- Χμμμ, έχεις δει ποτέ σου καρότο;
- Όχι.
- Τότε λοιπόν, έχω. Χίλια πιάστρα κοστίζει αυτή η αρμαθιά τα καρότα.
- Και παραπάνω αν θέλεις.
- Θέλω δυο χιλιάδες.
- Ορίστε!

 

Και ο ευτυχισμένος Χαλίφης φεύγει με ένα τεράστιο τσαμπί μπανάνες...

 

 

 

 

Και το σχετικό link...