«Πραγματικά, μισώ τους ανθρώπους» [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 17/04/2021]

[ramirez]

Ο παραπάνω τίτλος, εντός μάλιστα εισαγωγικών, θα μπορούσε να είναι τα λόγια κάποιου μισάνθρωπου και ανθρωποφοβικού κακότροπου γρουσούζη. Ή κάποιου που κακοποιείται διαρκώς και δεν έχει καμία διέξοδο. Κάποιου που σχεδιάζει την εκδίκησή του αλλά δεν μπορεί να την εφαρμόσει. Και γι’ αυτό είναι χαιρέκακος, απολαμβάνει τη δυστυχία των άλλων όταν έρχεται να συμπληρώσει και να πλαισιώσει τη δική του. Ιδιαίτερα τη δυστυχία του θύτη του. Ή κάποιου που είναι όλα αυτά μαζί. Ο Αγαθοκλής είναι όλα αυτά μαζί. Τα οποία διογκώνονται λόγω της «έκτακτης» συνθήκης του εγκλεισμού και οδηγούν τη συμβίωσή του με τον Στάθη σε οριακές καταστάσεις.

 

 

 

 

Σχήμα λόγου όμως, καθώς ο καημένος ο Αγαθοκλής, ένα μικρό φυλακισμένο πουλάκι, δεν μπορεί να κάνει και πολλά κλεισμένος στο κλουβί του, παρά να μονολογεί χαιρέκακα για την κατάντια του ανθρώπινου είδους την ώρα που ο μεγάλος του «αντίπαλος», ο άνθρωπος Στάθης, βιώνει με τη σειρά του την οδύνη του εγκλεισμού, της καραντίνας, του ατέρμονου λοκντάουν.

 

 

 

 

Παρουσιάσαμε από αυτές εδώ τις στήλες τη σειρά «Οι Έγκλειστοι» του Περικλή Κουλιφέτη πριν από λίγους μήνες, με το λοκντάουν να την καθιστά εκ των πραγμάτων επίκαιρη. Σήμερα οι «Έγκλειστοι» δεν είναι μόνο επίκαιροι αλλά και «βγαλμένοι μέσα από τη ζωή». Οι περιπέτειές τους, φιλοτεχνημένες από τον Περικλή Κουλιφέτη (εκδόσεις Μικρός Ήρως, 44 σελίδες) είναι η καλλιτεχνική ανταπόκριση ενός χιουμορίστα και ευαίσθητου δημιουργού από ένα μικροαστικό, εργένικο διαμέρισμα σε συνθήκες απομόνωσης.

 

 

 

 

Ο Αγαθοκλής που δεν έχει να χάσει τίποτα εκτός από το κλουβί του, και ο Στάθης που ανέχεται και αποδέχεται να χάσει τα πάντα μεμψιμοιρώντας και θρηνώντας, είναι δυο ξένοι στο ίδιο σπίτι. Ο πρώτος μισεί τον δεύτερο και όλη την ανθρωπότητα. Ο δεύτερος κάνει υπομονή. Ο πρώτος κάνει ασκήσεις επί χάρτου για το απονενοημένο και τη μεγάλη απόδραση. Ο δεύτερος απελπίζεται. Ο πρώτος θέλει να πράξει μα δεν μπορεί. Ο δεύτερος μπορεί να πράξει μα δεν θέλει. Κι έτσι συνυπάρχουν δυσλειτουργικά και εξ ανάγκης σε μια παράλογη συνθήκη που τους καταρρακώνει και τους δυο.

 

 

 

 

Διαβάζοντας τις ιστορίες τους ο αναγνώστης θα έπρεπε να ταυτιστεί με τον Αγαθοκλή. Αν το σκεφτεί καλύτερα όμως, δεν είναι παρά ένας άβουλος Στάθης, θύτης και θύμα ταυτόχρονα που αισθάνεται ασφάλεια στη μοναξιά κι ευτυχία στη θέα του Αγαθοκλή που περνά ακόμη χειρότερα από αυτόν.

 

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...