Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΟΙΧΤΗΡΙΟΥ

[leonidio]

 

 

 

Ονομαστική τιμή: 17,00 ευρώ

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το εξαιρετικό και απολύτως ιδιόρρυθμου Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΧΑΙΡΙΩΝ. Το βιβλίο λειτουργεί και σαν prequel, που μας αφηγείται την ιστορία της Βέρας, ενός από τους χαρακτήρες του πρώτου βιβλίου, αλλά και σαν sequel του πρώτου βιβλίου.

 

Ούτε να σκεφτείτε να το ανοίξετε, εάν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος Για περισσότερα, σας παραπέμπω στη συζήτηση για την Ώρα των μαχαιριών. 

 

Η έκδοση είναι στα ίδια επίπεδα με το πρώτο βιβλίο. Ιδιαίτερη μνεία στην πολύ καλή μετάφραση.

[saveapenguin]

Η έκδοση είναι στα ίδια επίπεδα με το πρώτο βιβλίο. Ιδιαίτερη μνεία στην πολύ καλή μετάφραση. 

 

Για να μπει και στο πινακάκι: η μετάφραση είναι της Μαρίας Χρίστου, όπως και στο Filmish.

[GeoTrou]

Το είχα ξεκινήσει ψιλοχαλαρά πριν μερικές μέρες, θέλοντας να το διαβάσω σιγά-σιγά για να το απολαύσω. Η αλήθεια είναι ότι δε με ταρακούνησε όσο ο πρώτος τόμος. Μέχρι που έφτασα (σήμερα) στη μέση περίπου, έγινε μια έκρηξη και το υπόλοιπο το διάβασα απνευστί.

Διαφωτίζει με απίστευτα ωραίο και έξυπνο τρόπο κάποια από τα ερωτήματα του πρώτου τόμου, θέτει νέα, απαντά εν μέρει και σ' αυτά. Θα το χαρακτήριζα σαφώς πιο βαρύ ανάγνωσμα, καθώς περιέχει ορισμένες συγκλονιστικές στιγμές που προσδίδουν τραγικότητα, ενώ παράλληλα λείπει η φλεγματικότητα του πρώτου μέρους. Εντύπωση μου έκανε πώς ο Davis καταφέρνει να κάνει την Βέρα Πάικ συμπαθή χαρακτήρα, πράγμα που δε θα μπορούσα να φανταστώ. Συνολικά, ίσως να το βρήκα 1-2 σκαλοπάτια κάτω από την Ώρα τον Μαχαιριών, αλλά λατρεύω την Ώρα των Μαχαιριών, οπότε λάτρεψα και τούτο δω.

 

Υ.Γ.: για το artwork δεν έχω να πω κάτι. Απλά καθίστε και παρατηρήστε τις «ασήμαντες» λεπτομέρειες στα καρέ.

[The_Sandman]

Η Κόρη του Ανοιχτηριού είναι ένα καλό κόμικ. Η Κόρη του Ανοιχτηριού είναι ένα πραγματικά καλό κόμικ! Ξεκίνησα με σκοπό να το ξεφυλλίσω και να του ρίξω μια γρήγορη ματιά. Στις πρώτες τρεις σελίδες με είχε ήδη κερδίσει και το άφησα από τα χέρια μου αφού πια το διάβασα όλο μονομιάς. 
 
Η Ώρα των Μαχαιριών μου είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα: είχα την αίσθηση ότι διαβάζω κάτι το οποίο καταλαβαίνω μεν ότι είναι καλό, δεν ήμουν όμως σίγουρος ότι απολάμβανα την ανάγνωσή του. Και σε καμία περίπτωση δεν ήταν λόγω θεματολογίας. Ένοιωθα κάτι να με φρενάρει. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, έπιασα την Κόρη με μεγάλη επιφύλαξη. Τα sequel εξάλλου σπάνια είναι καλύτερα των αρχικών. Αυτό το "φρενάρισμα" λοιπόν, δεν το βρήκα μπροστά μου πουθενά σε αυτό βιβλίο.
 
"Η μαμά άρχισε να πίνει όταν έγινε πρωθυπουργός. Ο Μπαμπάς άρχισε να κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μου." Ένα βιβλίο που ξεκινάει με αυτήν τη φράση, είναι ένα βιβλίο για μένα. Μετά από αυτό οι όποιοι ενδοιασμοί έχουν χάσει πια από τα αποδυτήρια. Πραγματικά, η ιστορία εξελίσσεται με τρομερά ενδιαφέροντα τρόπο, με την εναλλαγή της αφήγησης να μην μπάζει από πουθενά και τους χαρακτήρες να σε κερδίζουν σελίδα με τη σελίδα. Και είναι κι αυτή η υπέροχη αισθητική της βρετανικής αστικής εργατικής τάξης (αντίστοιχη με αυτή που συναντάς στους κόσμους που στήνει στα κόμικς του κι ο Si Spurrier (Turncoat, Weavers, The Spire, Godshaper)) που σε πλημμυρίζει από παντού.
 
Άλλο ένα στοιχείο που έπαιξε βασικό ρόλο στο να μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το βιβλίο είναι η απουσία άμεσων, ευκολόπεπτων συμβολισμών. Στον κόσμο του Davis τα πράγματα απλά, είναι. Συμβαίνουν γιατί είναι στη φύση τους να συμβούν. Χωρίς να αναλώνονται σε συμβολισμούς λαϊκής αισθητικής βιβλικής παραβολής με εύκολα νοήματα. Αυτό δεν σημαίνει πως αν είστε από αυτούς που σας αρέσει να ψάχνετε λίγο πιο βαθιά δεν θα βρείτε φροϊδικές επεκτάσεις που με πρόσχημα τις σχέσεις γονέων-παιδιών μεταμορφώνουν το βιβλίο σε μια παραβολή για το δίπτυχο εξουσία-ελευθερία. Πράγμα που κατά κάποιον τρόπο (στο μυαλό μου τουλάχιστον) μου βγάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση με την αστική βρετανική αισθητική που έγραψα πιο πάνω.
 
Στο δεύτερο αυτό βιβλίο το σχέδιο του Davis έχει αφήσει τις σκληρές, όλο ένταση γραμμές που σε συνδυασμό με την έντονη αντίθεση άσπρου/μαύρου σου μετέφερε την teen angst ψυχολογία των χαρακτήρων. Η γραμμή του γίνεται πιο soft, προσθέτει περισσότερους τόνους του γκρι και το κάνει πιο συναισθηματικό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως χάνει το νεύρο του -οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι teenagers εξάλλου. Πλέον μου θυμίζει Hank Ketcham και το όλο στήσιμό του έχει την σπιρτάδα αμερικάνικου στριπ εφημερίδας της δεκαετίας του '50. 
 
Τέλος, να αναφέρω την ΠΟΛΥ καλή δουλειά που έχει γίνει στην (εμφανέστατα απαιτητική) μετάφραση και το lettering!

Ναι, η Κόρη του Ανοιχτηριού μου άρεσε πολύ!