Ποίηση και ξερό Ψωμοτύρι!

[tryfev]

Σπουδαίος ο γερο-Βάρναλης. Αγωνιστής ως το τέλος τής ζωής του, εκφραστής των συναισθημάτων του λαού και μάλιστα των πιο ταπεινών και καταφρονεμένων εκπροσώπων του, αμετακίνητος στις ιδέες του. Σ' ευχαριστούμε Γιάννο και για τους "Μοιραίους" και για την "Μπαλάντα τού κυρ-Μέντιου" που μας χάρισες.

 

Εγώ θα παραθέσω ένα τετράστιχο επίγραμμά του:

 

"Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο.

Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως

Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.

΄Ενας υπάρχει μοναχά καλός: ο τελευταίος!"

 

Τον τέταρτο στίχο τον έχω βρει και έτσι:

"Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος."

 

Το τετράστιχο αυτό, θαρρείς κι έχει γραφεί με τον κάλαμο τού μεγάλου Ανδρέα Κάλβου, ο οποίος, εδώ και δύο σχεδόν αιώνες, το 1826, έλεγε στο ποίημά του "Ευχές" από τη συλλογή "Λυρικά":

 

"Αν οπόταν πεθαίνει

πονηρός βασιλεύς

έσβην' η νύκτα έν’ άστρον,

ήθελον μείνει ολίγα

ουράνια φώτα."

 

Και κάτι προσωπικό. Είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά, στα 20 χρόνια μου, τον Κώστα Βάρναλη. Είχα πάει μια-δυο φορές στο σπίτι του, σταλμένος από τον θείο μου, στέλεχος τής προδικτατορικής ΕΔΑ, να τού δώσω προσκλήσεις για συνεστιάσεις τού αριστερού χώρου, τις οποίες, φυσικά, ο ποιητής πλήρωνε. Εκεί γνώρισα και τη σύζυγό του, επίσης ποιήτρια, Δώρα Μοάτσου-Βάρναλη.

 

Η πιο σημαντική όμως ανάμνηση που έχω από τον μεγάλο ποιητή, είναι ότι, σε μια τέτοια συνεστίαση, λίγο καιρό πριν το πραξικόπημα τής Χούντας, καθήσαμε, μαζί με τον λίγο μικρότερο αδελφό μου, στο ίδιο τραπέζι με το ζεύγος Βάρναλη και ο 80χρονος μπαρμπα-Κώστας, που δεν μπορούσε να φάει πολύ λόγω ηλικίας και -νομίζω- δοντιών, έπαιρνε μεζέδες από το πιάτο του και μας τους πρόσφερε. Κι ακόμη, γνωστός μπερμπάντης ο ίδιος, μας προέτρεπε να σηκώσουμε άγνωστά μας κορίτσια από τα διπλανά τραπέζια και να χορέψουμε μαζί τους.

Επεξεργασία Μαρτίου 2, 2013 από tryfev

[tryfev]

Και για να συμπληρωθεί η βαρναλική εικόνα, παραθέτω δυο ποιήματά του, από τη συλλογή "Το φως που καίει" (1922), που παρουσιάζουν την ανθρώπινη διάσταση τριών μορφών τού Ευαγγελίου: Του Ιησού, της μητέρας του και της Μαγδαληνής.

 

Στο πρώτο, μας δίνεται με υπέροχο τρόπο το μορολόι τής πονεμένης μάνας που, αφού μιλά για την ειρηνική ανθρώπινη ζωή που ονειρευόταν για τον γιό της, στη συνέχεια θρηνεί τον επικείμενο θάνατό του, ενώ, στους δυο τελευταίους στίχους, έρχεται στα συγκαλά της και, συνειδητοποιώντας ποιον έχει φέρει στον κόσμο, λέει εκείνους τους δυο αφοπλιστικούς στίχους.

 

Το δεύτερο θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ως βλάσφημο. Γιαυτό, παραθέτω και ένα πεζό κείμενο που, σαν "ιντερμέδιο", παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δυο αυτά ποιήματα και τα συνδέει, ξεκαθαρίζοντας, πιστεύω και την πρόθεση τού ποιητή να παρουσιάσει τα ανθρώπινα συναισθήματα τής μετανοημένης αμαρτωλής και όχι να προσβάλει τα ιερά για τους Χριστιανούς πρόσωπα στα οποία αναφέρεται.

 

Η μάνα του Χριστού

 

Πως οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι

ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει

και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει.

 

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,

των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν

κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,

να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!

 

Α! πώς είχα σα μάνα κ΄εγώ λαχταρήσει

(ήταν όνειρο κ΄΄εμεινεν, άχνα και πάει)

σαν και τ΄άλλα σου αδέρφια να σ΄είχα γεννήσει

κι΄από δόξες αλάργα κι αλάργ΄από μίση!

 

Ένα κόκκινο σπίτι σ΄αυλή με πηγάδι...

και μιά δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι...

νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ,

το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι.

 

Κι άμ΄ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,

με τα ρούχα γεματα ψιλό ροκανίδι,

(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι

ν΄ανασενει βαθιά τ΄όλο κέδρον αγέρι.

 

Κι αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει

τον καλό σου τον ίσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,

η ακριβή σου να βγαίνει νερό να σου χύσει,

ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν΄αρχίσει.

 

Κι ο κατόχρονος θάνατος θα΄τανε μέλι

και πολλή φύτρα θ΄άφηνες τέκνα κι αγγόνια

καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,

τ΄αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει.

 

Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια,

γιά να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει...

Ξεφαντώνουν τ΄αηδόνια στα γύρω περβόλια,

λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια.

 

Φευγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου,

Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν εχεις.

Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη γιέ μου,

δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

 

Καθώς κλαίει, σαν της πέρνουν το τέκνο, η δαμάλα,

ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.

Στύλωσέ μου τα δυό σου τα μάτια μεγάλα:

τρέχουν αίμα τα στήθια, που βύζαξες γάλα.

 

Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου

στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις!

Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)

δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιό τ΄όνομά σου!

 

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...

Δολερά ξεσηκώσανε τ΄άγνωμα πλήθη

κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά΄ρθει το δείλι,

το σταυρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ΄οι φίλοι.

 

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι΄ακόμα,

σα ρωτήσανε:"Ποιος ο Χριστός;" τ' είπες"Να με"!

Αχ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα!

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ΄έμαθ΄ακόμα!

 

Το "ιντερμέδιο" στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω, λέει:

 

Γονατισμένη παράμερα κλαίει με τα γαλανά της μάτια η Μαγδαληνή χωρίς να την ακούει ή να τήνε βλέπει κανείς.

Τα χρυσά της μαλλιά σέρνονται καταγής και το πορφυρό της ιμάτιο πέφτοντας απ' το δεξιό τον ώμο τής φανερώνει -λαχτάρα και καημός- τη μισή πλάτη κι ολάκερο το στήθος.

Και σπαράζει πιο πολύ παρ' όσο, νια κι αμαρτωλή, σπάραζε μέσα στην αγκάλη τού έπαρχου.

 

Η Μαγδαληνή

 

Μέσ᾿ σὲ παλάτια, ποὺ σὰ σπήλια ἀντήχαν ἀπ᾿ τὶς μουσικὲς

κι᾿ ἀστράβαν ἀπ᾿ τὰ μέταλλα καὶ τὰ δεμένα φῶτα,

στὰ μάγουλά μου, ποὺ κανεὶς δὲν τὰ εἶδεν ἥλιος, οἱ μοσκὲς

γλίστρααν μὲ λάγγεμα πολὺ καὶ τὰ δάγκωναν σὰν ὀχιὲς

στὴν κρουσταλλένια μου φωνὴ θαμπὴ ἐγλιστροῦσε νότα.

 

Στὴν τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία ἐγώ ῾μουν ἡ Πηγή:

τοῦ κόρφου μου τ᾿ ἀμάραντα καὶ μοσκοβόλᾳ κίτρα.

Ὡσὰν τὴ φλόγα τοῦ κορμιοῦ μου ἄλλη δὲ γνώρισεν ἡ Γῆ,

σὰν τῆς ἀγκάλης μου μεστὴ καμιὰ δὲν ὑπῆρχε σιγή.

Ὁ ἔρωτάς μου νίκαγε τὴ Ρώμη τὴ νικήτρα. . .

 

Σκοτάδια ἤτανε μέσα μου, ξέρα μεγάλη κι᾿ ἀμμουδιὰ

καὶ στὰ γλυκὰ τὰ χείλια μου πικρὰ πολὺ τὰ γέλια.

Καὶ μοῦ τινάζαν ἄξαφνα τ᾿ ἀγνώστου φόβοι τὴν καρδιὰ

καὶ μοῦ κοβόταν ἡ ἀναπνιὰ μέσ᾿ σὲ φορέματα φαρδιά-

ἀπ᾿ τοῦ θριάμβου τὴν κορφὴ μακριὰ ῾βλεπα συντέλεια.

 

...................................................................................

 

Δὲν ἦταν ἄξαφνη ἀστραψιά. Τοῦτο συνέβη ἀργά, σιγά. . .

Ὡραῖος δὲν ἤσουν, τίποτα δὲν εἶχες πάνω σου ἄξο!

Κοίταγες χάμου τὰ χαλίκια, ὡς μίλαγες σιγὰ κι᾿ ἀργά.

Τὴν τρίτη ἢ τέταρτη φορὰν ἄρχισε ὁ νοῦς μου νὰ ριγᾷ,

κι᾿ ὡς σήκωσες τὰ μάτια σου, δὲ βάσταα νὰ κοιτάξω.

 

Κι᾿ ἔνιωσα ὁρμὴ ἀσυγκράτητη στὰ πόδια σου νὰ κυλιστῶ.

Εἶδα νὰ σειέται μέσα μου ψυχὴ παρθένα ὡς τώρα.

Τὴν εὐτυχία τὴ γνώρισα στὸ δόσιμο χωρὶς μιστό,

τὴ λευτεριά-στὸ σκλάβωμα σὲ κάποιο ἰδανικὸ σωστὸ

καὶ τὴν ὑπέρτατ᾿ ἡδονὴ στὸν πόνον,-ἄξια γνώρα.

 

Καὶ στοὺς φτωχοὺς μοιράζοντας τὰ ὑπάρχοντά μου (ἀσημικά,

διαμαντικά, μεταξωτά, μπαξέδες καὶ παλάτια)

τὰ βήματά σου ἀκλούθησα, ποὺ κι᾿ ἂν τὰ σβηοῦσε ταχτικὰ

στὸν ἄμμ᾿ ὁ ἀγέρας τοῦ βραδιοῦ, σὰ φῶτα μένανε γλυκὰ

γιὰ πάντα σ᾿ ἄμμο καὶ ψυχῇ καὶ σ᾿ ἀκοὲς καὶ μάτια.

 

Πράματα νέα δὲν ἔλεγες κι᾿ οὔτε, μὲ λόγια νέα, παλιά.

Ἀπὸ πολλοὺς κι᾿ ἀπὸ καιροὺς ὅλα ἦταν εἰπωμένα.

Μά ῾χες τὴ δύναμη ν᾿ ἀκοῦς τῶν οὐρανῶν τὴ σιγαλιὰ

κι᾿ ὅλα γιὰ σένα (κι᾿ ἄψυχα κι᾿ ἄνθρωποι) διάφανα γιαλιὰ

καὶ διάφαν᾿ ἡ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ γιὰ σένα - καὶ γιὰ μένα!

 

Κανεὶς (καὶ πλήθη καὶ σοφοὶ καὶ μαθητάδες καὶ γονιοί)

δὲν ξάνοιγε τὸ σπαραγμὸ στὰ θάματά σου πίσω.

Κι᾿ ἂν πρόσμενες τὸ λυτρωμό σου ἀπὸ τὴν ἄδικη θανή,

ἐγὼ μονάχα τό ῾νιωσα, ποὺ ἤμουνα λάσπη καὶ κοινή,

πόσο, Χριστέ ῾σουν ἄνθρωπος! Κι᾿ ἐγὼ θὰ σ᾿ ἀναστήσω!

 

Περισσότερα ποιήματα τού Βάρναλη μπορείτε να βρείτε στο link http://users.uoa.gr/...nalhs_poems.htm

από το οποίο πήρα κι εγώ τα δύο παραπάνω.

 

Τέλος, θα κλείσω με το χειρόγραφο κείμενο τών "Μοιραίων" που το βρήκα στο link http://bikiropoulos.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1394.html

 

 

Επεξεργασία Μαρτίου 2, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Τρύφωνα την καλημέρα μου! Τι όμορφα ποίηματα και πόσο ζωντανά μας περιέγραψες την γνωριμία σου με τον ποιητή, η αίσθηση που αφήνει ο λόγος σου είναι ζεστή και σπιτική.

 

Το ποίημα της Μαγδαληνής είναι γλυκό και όπως το καταλαβαίνω εγώ, εκφράζει την αγάπη μιας γυναίκας προς τον σύντροφο της που τον χάνει. Αν κάποιο κλειστό μυαλό το κατακρίνει είναι άξιο της μοίρας του.

 

Ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτές τις γνώσεις.

[tryfev]

Κι εγώ σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που σου άρεσε η Μαγδαληνή. Εμένα με αγγίζουν ως τα βάθη τής καρδιάς τα λόγια τής μάνας τού Χριστού, που, στο πρόσωπό της, βλέπω κάθε μάνα. ΄Οσο για τον λόγο, τον υπηρετώ με αφοσίωση για πάνω από μισόν αιώνα, μη σταματώντας τη διαρκή προσπάθεια για βελτίωση. Τη φράση "καμιά μέρα χωρίς (να χαράξω) γραμμή", στη λατινική εκδοχή της, δεν την έχω προσθέσει τυχαία στο προφίλ μου.

Αλήθεια, δεν θα κατέβεις σε καμιά προβολή, ή έστω με κάποια άλλη ευκαιρία, στη Λέσχη, να σε γνωρίσουμε κι από κοντά;

Επεξεργασία Μαρτίου 2, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Και τα λόγια της μάνας είναι πονεμένα δεν το συζητάμε. Αλλά θα με έπαιρναν τα ζουμιά για αυτό δεν το διάβασα όλo. Θα προσπαθήσω να έρθω σύντομα στην λέσχη να σας γνωρίσω όλους.

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Lampirella

[Χάρλοκ]

Δοκίμασα να μεταφράσω το ποίημα "She Walks in Beauty" του "

Lord Byron".Λάθη είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν αλλά τι να κάνω ήταν δύσκολο ποίημα.

 

Lord Byron - Βαδίζει μες την ομορφιά (1815)

 

Βαδίζει μες την ομορφιά,σαν τη νύχτα

Των ανέφελων τόπων και έναστρων ουρανών

Και ό,τι ανώτερο σε σκοτάδι και φως

Ανταμώνουν στην όψη και τα μάτια της

Τόσο απαλά κάτω απ' αυτό το τρυφερό φως

Που ο ουρανός το αρνιέται στις φανταχτερές ημέρες

 

Μια σκιά περισσότερη,μια αχτίδα λιγότερη

Είχε κατά το ήμισυ απομειώση την απερίγραπτη χάρη

Η οποία κυματίζει σε κάθε μαύρη μπούκλα

Η απαλά φωτίζει πάνω από το πρόσωπο της

Όπου σκέψεις ήρεμα γλυκά εκφράζουν

Πόσο αγνός,πόσο αγαπητός ο τόπος της κατοικίας τους

 

Και σε εκείνο το μάγουλο,και πάνω σε εκείνο το μέτωπο

Τόσο μαλακά,τόσο γαλήνια,κι όμως τόσο εύγλωττα

Τα χαμόγελα που νικούν,οι αποχρώσεις που λάμπουν

Λένε για ημέρες που πέρασαν στην καλοσύνη

Ένας νους σε ειρήνη με όλα αυτά

Μια καρδιά που ο έρωτάς της είναι αθώος!

She walks in beauty, like the night

Of cloudless climes and starry skies;

And all that's best of dark and bright

Meet in her aspect and her eyes:

Thus mellowed to that tender light

Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,

Had half impaired the nameless grace

Which waves in every raven tress,

Or softly lightens o'er her face;

Where thoughts serenely sweet express,

How pure, how dear their dwelling-place.

And on that cheek, and o'er that brow,

So soft, so calm, yet eloquent,

The smiles that win, the tints that glow,

But tell of days in goodness spent,

A mind at peace with all below,

 

 

 

 

 

A heart whose love is innocent!

*Μια παρέμβαση!Ο Τρύφωνας μου πρότεινε κάποιους στίχους που για να λέμε την αλήθεια ακούγονται καλύτερα σε σύγκριση με την δική μου εκδοχή,οπότε άλλαξα κάποια σημεία.Οι υπογραμμισμένοι στίχοι είναι προτάσεις του Τρύφωνα!

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Captain Harlock

[tryfev]

Φίλε, συγχαρητήρια για την πολύ καλή προσπάθεια. Καταπιάνεσαι με επιτυχία με πολύ δύσκολα εγχειρήματα. Η μετάφραση τής ποίησης είναι απαιτητική και επίπονη δουλειά

Με π.μ. σου στέλνω κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις μου.

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Η θλίψη του Φεγγαριού

 

 

Απόψε το φεγγάρι ονειρεύεται με περισσή ραθυμία

Σαν μια όμορφη γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι από μαξιλάρια

που χαιδεύει με ελαφρό και απαθές χέρι

το περίγραμμα του στήθους της πριν κοιμηθεί

 

Στην ατλαζένια πλάτη των κυμματιστών συννέφων

μαραζώνοντας αφήνει τον εαυτό της να πέσει σε μακρύ ύπνο

και ρίχνει τη ματιά της πάνω από τα λευκά φαντάσματα

που ανατέλλουν στο γαλάζιο σαν ανθισμένα λουλούδια

 

Πότε,στην χαλαρή νωθρότητα της,

κάποιες φορές,θα χύσει ένα φευγαλέο δάκρυ επάνω σε αυτήν την υδρόγειο

Ένας ευσεβής ποιητής, εχθρός του ύπνου

 

μέσα στην κοιλότητα του χεριού του πιάνει αυτό το χλωμό δάκρυ

με τις ιριδίζουσες αντανακλάσεις του οπάλιου,

και το κρύβει στην καρδιά του μακριά από τα μάτια του ήλιου

— Captain Harlock ,"The Flowers of greekcomics" (2013)

Πάλι με την βοήθεια του Τρύφωνα!Ευχαριστούμε γι'αυτό!

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Captain Harlock

[tryfev]

ΠΛΑΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

 

ΑΤΙΤΛΟ

 

Πολύ όμορφα τα ποιήματά σου, Γιάννο μου. Ιδιαίτερα το πρώτο, που είναι γεμάτο τρυφερότητα. Γιατί τα παράτησες;

[Glacier Star]

Όμορφη η μετάφραση, θα νόμιζε κανείς ότι μητέρα γλώσσα του είναι τα ελληνικά.

 

Το Αρχαιότερο Ερωτικό Ποίημα Του Κόσμου!

 

 

Στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκε στη Νιπούρ σ' ανασκαφή, το μεγαλύτερο μέρος από τις σουμεριακές πινακίδες. Είναι μικρές πήλινες πλάκες που 'ναι καταγεγραμμένα με σφηνοειδή γραφή, θρύλοι, έπη, μοιρολόγια, ιστορίες, βασιλικά διατάγματα, δικαστικές αποφάσεις, εμπορικές συμφωνίες. Υπολογίζεται πως υπάρχουνε συνολικά πάνω από 30000 τέτοιες πινακίδες.

Ένα όμως εύρημα από πηλό χρονολογημένο το 2037 π.Χ., θεωρείται το παλαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο!

Ένα ποίημα περίπου 4041 ετών!

 

--------------------------------------------------------------------------------

 

Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,

σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.

Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.

 

'Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,

να σε αγγίξω με το χάδι μου.

Το χάδι μου είναι ακριβό,

πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.

Σαν το μέλι με το γάλα.

 

Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,

θα σου δώσει λιχουδιές.

Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.

Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.

Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,

τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.

Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.

 

Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου,

κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,

εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ,

άγγιξέ με, με το χάδι σου.

 

http://www.peri-graf...rgo.php?id=1189

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Lampirella

[tryfev]

Κάπου όμως λείπει ένας μέγιστος ΄Ελληνας ποιητής από την ανθολογία που σιγά σιγά "χτίζουμε" εδώ, ο Καβάφης. Διαβάστε λοιπόν το κορυφαίο -κατά τη γνώμη μου- "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/antony-gr.html:

 

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές,

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

[tryfev]

Όμορφη η μετάφραση, θα νόμιζε κανείς ότι μητέρα γλώσσα του είναι τα ελληνικά.

 

Το Αρχαιότερο Ερωτικό Ποίημα Του Κόσμου!

--------------------------------------------------------------------------------

 

 

Υπέροχο, καλή μου φίλη. Εμένα μου φέρνει λίγο στον νου το βιβλικό "΄Ασμα Ασμάτων".

[Χάρλοκ]

Ευχαριστούμε "Lampirella".Θα ποστάρω και εγώ ένα αρχαίο ποίημα αργότερα.

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Captain Harlock

[Glacier Star]

Άσμα Ασμάτων απο την Παλαιά Διαθήκη ή εγώ δεν κατάλαβα καλά?

 

Παρακαλώ, θα χαρώ πολύ να το διαβάσω.

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Lampirella

[tryfev]

Desiderata

 

A Poison Tree

 

Instructions

 

Πολύ ωραία και τα τρία ποιήματα, Βασίλη μου. Και μια παρατήρηση. Το πρώτο και το τρίτο, τουλάχιστον, έχουν ένα κοινό σημείο: ΄Ενα είδος διδακτικότητας, σαν να δίνει ο ποιητής συμβουλές ή οδηγίες στον αναγνώστη του.

 

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες όλων των εποχών,ο Κώστας Οὐράνης

 

 

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι

 

 

Φίλε Τζούλιαν, αυτός ο στίχος τού γλυκύτατου Ουράνη, απομονωμένος από το ποίημα, είναι από τους αγαπημένος μου, χωρίς να με θέλγει ούτε κατά διάνοιαν η ιδέα τού θανάτου.

Ξέρεις πως ο Ουράνης έχει κάνει την ωραιότερη -κατά τη γνώμη μου- μετάφραση τού Κορακιού (Raven) του E.A.Poe.

 

.. για να σας συντροφεύει κάθε φορά που βυθίζεστε στην μαγεία των ποιημάτων..

 

΄Ομορφη μουσική, καλή μου Φρόσω.

 

ΕΞΗΓΩ ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ - Pablo Neruda

 

Θαυμάσιος Νερούδα φίλε μου. Απ' 'ό,τι είδα στο ίντερνετ, η μετάφραση στα ελληνικά είναι τής ΄Αννας Βαλβη.

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από tryfev

[tryfev]

Μιας και το ανέφερα παραπάνω, διαβάστε και το "Κοράκι" τού Edgar Allan Poe:

 

The Raven

 

http://www.heise.de/...e/TheRaven.html

 

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,

Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,

While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,

As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.

`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -

Only this, and nothing more.'

 

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,

And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.

Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow

From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -

For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -

Nameless here for evermore.

 

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain

Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;

So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating

`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -

Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -

This it is, and nothing more,'

 

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,

`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;

But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,

And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,

That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -

Darkness there, and nothing more.

 

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,

Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;

But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,

And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'

This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'

Merely this and nothing more.

 

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,

Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.

`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;

Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -

Let my heart be still a moment and this mystery explore; -

'Tis the wind and nothing more!'

 

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,

In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.

Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;

But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -

Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -

Perched, and sat, and nothing more.

 

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,

By the grave and stern decorum of the countenance it wore,

`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.

Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -

Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

 

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,

Though its answer little meaning - little relevancy bore;

For we cannot help agreeing that no living human being

Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -

Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,

With such name as `Nevermore.'

 

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,

That one word, as if his soul in that one word he did outpour.

Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -

Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -

On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'

Then the bird said, `Nevermore.'

 

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,

`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,

Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster

Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -

Till the dirges of his hope that melancholy burden bore

Of "Never-nevermore."'

 

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,

Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;

Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking

Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -

What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore

Meant in croaking `Nevermore.'

 

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing

To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;

This and more I sat divining, with my head at ease reclining

On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,

But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,

She shall press, ah, nevermore!

 

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer

Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.

`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee

Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!

Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

 

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -

Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,

Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -

On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -

Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

 

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!

By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -

Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,

It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -

Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'

Quoth the raven, `Nevermore.'

 

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -

`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!

Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!

Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!

Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

 

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting

On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;

And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,

And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;

And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted - nevermore!

 

Και τη μετάφρασή του στα ελληνικά, από τον Κώστα Ουράνη

 

http://www.peri-graf...ergo.php?id=800

 

Το Κοράκι

 

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα

κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο

μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο

σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.

"Κανένας ξένος", σκέφτηκα "οπού χτυπά τη πόρτα,

τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ' άλλο".

 

Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη

και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.

Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα

να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,

για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη

όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει

για πάντα ούτε όνομα.

 

Και τ' αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες

με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς,

και για να πάψει τ' άγριο το χτύπημα η καρδιά μου

σηκώθηκα φωνάζοντας: "Θα είναι κάποιος ξένος

όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου

αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι".

 

Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο,

"Κύριε" είπα, "ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε,

γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος,

ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα"

κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα

σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ' άλλο.

 

Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος,

γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε

η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε,

μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο

κι "Ελεονόρα" μοναχά ακούγονταν η ηχώ

από τη λέξη που 'βγαινε απ' τα ανοιχτά μου χείλη.

Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ' άλλο.

 

Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα,

άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα.

"Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι,

ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο,

ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά και θα το λύσω,

θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ' άλλο.

 

'Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο

με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε

και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν' αμφιβάλλει λίγο,

επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα

απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη.

Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ' άλλο.

 

Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν

τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει.

"Χωρίς λοφίο", ρώτησα, "κι αν είν' η κεφαλή σου

δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι,

που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας;

Στ' όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ' όνομά σου!"

Και το κοράκι απάντησε: "Ποτέ από 'δω και πια".

 

Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί

ν' ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα

αν κι η μικρή απάντηση που μου 'δωσε δεν ήταν

καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα,

γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου

ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη

απάνω από τη πόρτα σου να λέει:

"Ποτέ πια".

 

Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο

δεν είπε άλλη λέξη πια σα να 'ταν η ψυχή του

από τις λέξεις: "Ποτέ πια", γεμάτη από καιρό.

Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του

να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά:

"Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες

κι όταν θε να 'ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις".

Μα το πουλί απάντησε: "Ποτέ από δω και πια".

 

Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου 'πε

πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω.

"Σίγουρα" σκέφτηκα, "αυτό που λέει και ξαναλέει

θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του

που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ' το τραγούδι

που θα 'λεγεν ολημερίς και του 'καμε να λέει

λυπητερά το "Ποτέ πια" για τη χαμένη ελπίδα".

 

Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ' έφερε γέλιο

κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του

και βυθισμένος σ' όνειρα προσπάθησα να έβρω

τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι,

το άχαρο, τ' απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων,

σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις:

"Ποτέ Πια!".

 

Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα

χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι

που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν.

Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος

του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι,

στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας,

εκεί όπου η αγάπη μου δε θ' ακουμπήσει πια!

 

Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να 'ταν μυρωμένος

από 'να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι

και Σεραφείμ το κούναγαν και τ' αλαφρά τους πόδια

ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου.

"Ναυαγισμένε" φώναξα, "αναβολή σου στέλνει

με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη

για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα.

Πιες απ' το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα

εκείνην όπου χάθηκε". Και το Κοράκι είπε:

"Ποτέ από δω και πια!".

 

Είπα: "Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων

είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ

είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε,

αλλ' άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος,

πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο

της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία;

Πες μου!", μα κείνο απάντησε:

"Ποτέ από δω και πια!".

 

"Προφήτη", είπα, "δαίμονα, της Συφοράς πουλί,

Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ' ορκίζω,

που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα,

εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν,

πες μου αν στον Παράδεισο θε ν' αγκαλιάσω κείνη,

εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα";

Και το κοράκι απάντησε:

"Ποτέ από δω και πια!".

 

"Ας γίν' η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις",

εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του.

"Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα

ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας

ούτ' ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν' αφήσεις

ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας

βγάλ' απ' τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που 'χεις μπήξει

και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!"

Και το Κοράκι απάντησε:

"Ποτέ από δω και πια!".

 

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,

στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα

και τ' αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν

όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι

ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.

Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια

να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς

που φαίνεται στο πάτωμα.

Ποτέ από δω και πια!

 

Και, για να ολοκληρωθεί η εικόνα, κλείνω με το σεφερικό "Raven" αφιερωμένο, ρητά, στη μνήμη τού E. A. Poe και προφανώς εμπνευσμένο από το παραπάνω ποίημά του.

 

http://artanis71.blo...01_archive.html

 

Raven

 

In memoriam E. A. P.

 

Χρόνια σαν τα φτερά. Τι θυμάται τ'ακίνητο κοράκι;

τι θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στις ρίζες των δέντρων;

Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει.

Κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή.

Εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ' αστέρια

ακούνε τον αγέρα ακούνε πέρα απ' τον αγέρα την άλλη θάλασσα

σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε

τίποτε άλλο, δεν ψάχνουν μέσα στους ίσκιους των κυπαρισσιών

ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα, δε γυρεύουν

κοιτάζοντας ένα κοράκι σ' ένα ξερό κλωνί, τι θυμάται.

Μένει ακίνητο πάνω στις ώρες μου λίγο πιο ψηλά

σαν την ψυχή ενός αγάλματος που δεν έχει μάτια

είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ' αυτό το πουλί

χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες

ερειπωμένες αγκαλιές και γέλια που δεν τέλειωσαν

έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί

ένας ύπνος βαρύς από χρυσά ψιχαλίσματα.

Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τις ώρες μου. Τι θυμάται;

Είναι πολλές πληγές μέσα στους αόρατους ανθρώπους, μέσα του

πάθη μετέωρα περιμένοντας τη δεύτερη παρουσία

επιθυμίες ταπεινές που κόλλησαν πάνω στο χώμα

σκοτωμένα παιδιά και γυναίκες που κουράστηκαν την αυγή.

Τάχα να βαραίνει πάνω στο ξερό κλωνί τάχα να βαραίνει

πάνω στις ρίζες του κίτρινου δέντρου πάνω στους ώμους

των άλλων ανθρώπων, τις παράξενες φυσιογνωμίες

που δεν τολμούν να γγίξουν μια στάλα νερό βυθισμένοι στο χώμα

τάχα να βαραίνει πουθενά;

Είχαν ένα βάρος τα χέρια σου όπως μέσα στο νερό

μέσα στις θαλασσινές σπηλιές, ένα βάρος αλαφρύ χωρίς συλλογή

με την κίνηση κάποτε που διώχνουμε την άσκημη σκέψη

στρώνοντας το πέλαγο ως πέρα στον ορίζοντα στα νησιά.

Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ' απ' τη βροχή· τι θυμάται

η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στον γκρίζο ουρανό

σφηνωμένη ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ανάμνηση του ανθρώπου

ανάμεσα στην πληγή και το χέρι που πλήγωσε μαύρη λόγχη,

σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τη βροχή, έπεσε ο αγέρας

δε σώνει η δική μου πνοή, ποιος θα το μετακινήσει;

ανάμεσα στη μνήμη, χάσμα—ένα ξαφνισμένο στήθος

ανάμεσα στους ίσκιους που μάχουνται να ξαναγίνουν άντρας και γυναίκα

ανάμεσα στον ύπνο και στο θάνατο στεκάμενη ζωή.

Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα προς τον ύπνο του πελάγου

χαϊδεύοντας τ' όνειρο που ανέβαινε ήσυχα τη μαλαματένια αράχνη

φέρνοντας μέσα στον ήλιο το πλήθος των αστερισμών

τα κλεισμένα βλέφαρα τα κλεισμένα φτερά...

 

Κοριτσά, χειμώνας 1937

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Το συγκεκριμένο ποίημα είναι στίχοι που αποτελούν ένα από τα αρχαιότερα τραγούδια στον κόσμο "Ο επιτάφιος του Σείκιλου"(το τραγούδι γράφτηκε μετά το 200 π.Χ).Το τραγούδι βρέθηκε πάνω σε μια Επιτύμβια στήλη και είναι αφιερωμένο στην μνήμη κάποιας γυναίκας.

 

Πάνω στη στήλη γράφει...

 

"ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ

(Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος ως διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης)."

 

Έπειτα συνεχίζουν οι στίχοι του τραγουδιού...

 

"ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ, ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ. ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ

(Όσο ζεις λάμψε, καθόλου μη λυπάσαι. Για λίγο διαρκεί η ζωή, ο χρόνος καθορίζει το τέλος)"

 

Έχει και μια αφιέρωση πάνω στην στήλη..

 

"ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΥΤΕΡΠΗΙ (Ο Σείκιλος στην Ευτέρπη)"

 

http://www.greekcomi...ndpost&p=276474

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από Captain Harlock

[Tightwad]

Πω, πω, το θυμάμαι. Όσον ζείς φαίαίαίαίνου, μήδεν όλως συ λύ-ύ-ύ-ύπούούού...

 

 

Και η

[tryfev]

Υπέροχο το επιτύμβιο επίγραμμα τού Σείκιλου. Πού το ανακάλυψες βρε θηρίο;

[Χάρλοκ]

Εμ να κάποια στιγμή έψαχνα για παραδοσιακές μουσικές - κάποιες από αυτές μάλιστα ήταν έως και αρχαίες - και ανακάλυψα μουσικές από την Ιαπωνία,την Κίνα,την Ελλάδα,την Αλβανία,την Ρωσία,την αρχαία Αίγυπτο,την αρχαία Σουμερία και διάφορες θρησκευτικές μουσικές.Δεν κάνω πλάκα κάποια στιγμή θα ποστάρω τα ευρήματα μου!

Επεξεργασία Μαρτίου 4, 2013 από Captain Harlock

[tryfev]

[Glacier Star]

Όμορφο και λυπηρό. Η μελωποιήση μου ήταν άγνωστη αλλά είχε δοθεί πολύ σωστά. Όπως έγραψε και ο Τρύφωνας:

[Tightwad]

Όμορφο και λυπηρό. Η μελωποιήση μου ήταν άγνωστη αλλά είχε δοθεί πολύ σωστά. Όπως έγραψε και ο Τρύφωνας:

Η μελοποίηση είναι νομίζω του Σείκιλου. Γι'αυτό πρόκειται για το αρχαιότερο πλήρες μουσικό κομμάτι.

 

[AndreasD]

Απόψε, σήμερα και χθες

όλες οι πόρτες είν' κλειστές

και γω είμαι απ' όξω

και μες στο φάρδος το θαμπό

παίρνω αμπάρριζα να μπω

και με πετάνε ΟΞΩ

όλος ο κόσμος μ' αγνοεί

βαρέθηκα πια τη ζωή

τους φθόνους και τα μίση

αλί αλί και τρισαλί

Φωνάχτε αμέσως τον Αλή

να με καρατομήσει! 

 

Στέφανος Αυγερινός, 1961. Ένα νόμπελ, που έχει αργήσει...

[imacmaria]

Ήσυχο,ήσυχο το ποταμάκι

αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι

και απαγγέλει την αγάπη τη χρυσή

τώρα που ήρθες αγαπούλα μου εσύ!!

 

βαβαί, παπαί, ιαταταί!

 

(δεν μπορούσα να συγκατηθώ, απλά δεν μπορούσα.. Ανδρέα φταις )

 

Επεξεργασία Μαρτίου 5, 2013 από imacmaria

[tryfev]

βαβαί, παπαί, ιαταταί!

 

 

 

ιατατταί και ιατατταιάξ! Υπάρχει και αυτό, Μαράκι μου! Και τα δύο χαρακτηρίζονται ως επιφωνήματα έκπληξης τής αρχαίας ελληνικής γλώσσας (Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 29ος σελ. 450).

 

Να προσθέσω κι εγώ ένα αστείο και λίγο σκαμπρόζικο ποιηματάκι:

 

Και ήτο η γείτων

ξανθή, λευκοχίτων,

εστία χαρίτων,

πλουσίων, αρρήτων.

 

Και έλεγον φρίττων,

το μέτωπον πλήττων.

Ω! Είθε αχίτων

να ήτο η γείτων.

Επεξεργασία Μαρτίου 5, 2013 από tryfev

[tryfev]

Σήμερα ανεβάζω το ποίημα τού Walt Whitman http://el.wikipedia....%BC%CE%B1%CE%BD "O Captain My Captain", που το θυμόμαστε όλοι από την ταινία "Dead Poets Society" ("Ο Κύκλος τών Χαμένων Ποιητών").

Πριν λίγο έμαθα από την Wikipedia http://en.wikipedia....tain_My_Captain! ότι είναι εμπνευσμένο από τη δολοφονία τού Προέδρου Λίνκολν.

Το ποίημα και τη μετάφρασή του στα ελληνικά τα πήρα από το
https://www.captainb...gr/shop/?p=5241
όπου δυστυχώς δεν αναφέρεται το όνομα τού μεταφραστή. ΄Εψαξα κι αλλού, αλλά δεν κατάφερα να το βρώ. Επέλεξα αυτήν τη μετάφραση ανάμεσα σε τρεις συνολικά που βρήκα, γιατί μου φάνηκε πιο πετυχημένη αλλά και πιο στρωτή στα ελληνικά.

Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου!

Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου!
Το φοβερό μας το ταξίδι έχει τελειώσει.
Το πλοίο μας ξεπέρασε τη κάθε αναποδιά
κι η δάφνη που ζητούσαμε κερδήθηκε.
Φτάσαμε στο λιμάνι.
Ακούω καμπάνες να χτυπούν,
λαό που αναγαλλιάζει,
Κι όλων τα μάτια στρέψανε στ' ακλόνητο σκαρί,
στ' ατρόμητο και βλοσυρό καράβι.

Μα, συ ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
Ώ άλικες, αιμάτινες, κόκκινες σταλαξιές,
Εκεί στη γέφυρα του πλοίου,
ο Καπετάνιος μου πεσμένος
κοιμάται κρύος... νεκρός... χαμένος...

Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου! Σήκω!
Τα σήμαντρα ν' ακούσεις που χτυπούνε.
Σήκω! Για σενα λάβαρα λυτά ψυχανεμούνε,
για σένα σάλπιγγες, κλαγγές, αχολογούνε,
Για σένα τ' ανθοστόλιστα, τα πλουμιστά στεφάνια,
Για σένα στην ακρογιαλιά συνάχτηκε το πλήθος,
Εσένα πεθυμά χοχλάζοντας ολάκερος λαός
και σε γυρεύει μ' όψη φουντωμένη.

Έλα, έλα, Καπετάνιε μου! Πατέρα αγαπημένε!
Γείρε πάνω στο μπράτσο μου το έρημο κεφάλι.
Σαν όνειρο μου φαίνεται στη γέφυρα πεσμένος,
Και να 'σαι κρύος... νεκρός... χαμένος....

Μα ο Καπετάνιος μου δεν απαντά,
τ' αχείλι του είν' αμίλητο, χλωμό.
Πατέρα μου το μπράτσο μου δε νιώθεις
κι ούτε έχεις πια τη θέληση, δεν έχεις πια σφυγμό...
Το πλοίο έριξε άγκυρα ολάγερο, βουβό
κι έχει τελειώσει το ταξίδι το στερνό.
Από το φοβερό του το ξαρμένισμα,
της νίκης το καράβι ξαναγύρισε,
με κερδεμένο τον σκοπό.

Ευφράνου ακρογιαλιά, καμπάνα χτύπα!
Μα 'γω το πένθιμό μου σέρνω βήμα
Στη γέφυρα, που ο Καπετάνιος μου πεσμένος
Κοιμάται κρύος... νεκρός... χαμένος...

O Captain My Captain

O Captain my Captain! our fearful trip is done,
The ship has weathered every rack, the prize we sought is won,
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;

But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up--for you the flag is flung for you the bugle trills,
For you bouquets and ribboned wreaths for you the shores a-crowding,
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;

Here Captain! dear father!
This arm beneath your head!
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchored safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip the victor ship comes in with object won;

Exult O shores, and ring O bells!
But I, with mournful tread,
Walk the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

Walt Whitman

Επεξεργασία Αυγούστου 15, 2014 από tryfev

[paola]

Πολυ ομορφο το ποιημα αυτο....Η ταινια "Ο κυκλος των χαμενων ποιητων" ειναι απο τις αγαπημενες μου..Αυτο ομως που μου ειχε μεινει περισσοτερο απο την ταινια αυτη ειναι το παρακατω (πολυ γνωστο):

«Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό,

θέλησα να ζήσω βαθειά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής,

να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή

και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα…»

[tryfev]

΄Οπως είδα στο ίντερνετ, καλή μου Paola, το κομμάτι αυτό είναι απόσπασμα από το έργο Walden http://blogs.setonhill.edu/DennisJerz/EL266/010165.php του Henry David Thoreau http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_David_Thoreau και το πρωτότυπό του στα αγγλικά είναι:

I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived.

Η ελληνική εκδοχή τού κομματιού, που έγινε γνωστή από την ταινία, αποδίδει με ποητική ελευθεριότητα το νόημα τού μέρους του από το "θέλησα" ως το "δεν ήτανε ζωή". Η ακριβής απόδοσή του στη γλώσσα μας είναι:

"Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό, να αντιμετωπίσω μόνο τα ουσιώδη πράγματα της ζωής και να δώ αν θα μπορούσα ή όχι να μάθω όσα έπρεπε να με διδάξει και όχι όταν πεθάνω ν' ανακαλύψω πως δεν έζησα..."

Επεξεργασία Μαρτίου 14, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτό το ποίημα.Μία από αυτές τις ιστορίες λοιπόν λέει ότι αυτό το ποίημα είναι γραμμένο στα Καλιαρντά.Καλιαρντά είναι μια μυστική διάλεκτος που δημιούργησαν και άρχισαν να χρησιμοποιούν οι ομοφυλόφιλοι κατά την δεκαετία του "40" σαν ένα τρόπο άμυνας ώστε να μην τους καταλαβαίνει το εχθρικό περιβάλλον.Περίεργη γλώσσα και ακόμα δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει το ποίημα!Μια απαγγελία του ποιήματος ακούγεται στην ταινία του Ανδρέα Θωμόπουλου "ΑΛΔΕΒΑΡΑΝ (1975)"

 

Ναπολέων Λαπαθιώτης - ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ

 

Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι

κι απονιβώντας ερομιδαλιό,

κουμάνισα το βίρο του λαβίνι

με σάβαλο γιδένι του θαλιό.

 

Κι' ανέδοντας έν άκονο λαβίνι

που ραδαγοπαλούσε τον αλιό

σινέρωσα τον άβο του ραβίνι,

σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.

 

Σούβεροδα στ' αλίκοπα σουνέκια,

μέσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί

βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.

 

Και λαδαμποσαλώντας την ονή,

καράμπωσα το βούλινο διράνι,

σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...

Επεξεργασία Μαρτίου 11, 2013 από Χάρλοκ