30 χρόνια "Αφοί Φρικιά" [Ξανθάκης Χρήστος, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19/10/1997 ]

[Bonadrug]

Τότε (1997) οι Freak Brothers ήταν 30 ετών. Σήμερα φευ 42 γεμάτα.

 

 

30 χρόνια "Αφοί Φρικιά"

 

 

 

 

 

 

Ο Φινέας, ο Φράνκλιν κι ο Φατ Φρέντι.

 

Τρεις φρίκουλες, βγαλμένοι απ' το πε­νάκι του Γκίλμπερτ Σέλτον.

 

Ήρωες των αντεργκράουντ κόμιξ, εδώ και τριάντα ακριβώς έτη. Έκτοτε, με τις ναρκοπεριπέτειες των Φρικ Μπράδερς ξεκαρδίζονται εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες ανά την υφήλιο.

 

 

Αν έβλεπε κανείς σήμερα τον Γκίλμπερτ Σέλτον, πιθανότατα θα τον μπέρδευε με κάποια απ' τις φιγούρες του. Τριγυρίζοντας ανάμεσα στα ταμπλό του φεστιβάλ κόμιξ, που έστησε η «Βαβέλ» στο Γκάζι, ο κομίστας έμοιαζε με έναν τέταρτο, γηραιότερο Μπράδερ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι αρκετές από τις ιστορίες τους τις έχει εμπνευσθεί από αληθινά συμβάντα, δικά του και φίλων του... Αυτή την εποχή πάντως, οι Φρικ Μπρά­δερς έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα για τον Σέλτον.

 

 

 

Ασχολείται πολύ περισσότερο με το τελευταίο του δημιούργημα, τους Not Quite Dead, ένα ροκ συγκρότημα της συμφοράς, που δεν μπορεί με τίποτε να πιάσει την καλή. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει τρία τεύχη της σειράς και τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά.

 

«Πιστεύω στους Not Quite Dead, έστω κι αν ξέρω ότι ποτέ τους δεν θα πλησιάσουν τη δημοτικότητα των Φρικ Μπράδερς» μας λέει ο Σέλτον και η κουβέντα μαζί του αρχίζει.

 

 

 

ΕΡ.: Μίλησε μου για την αρχή της καριέρας σου, όταν σχεδίαζες κόμιξ στο Τέξας.

 

ΑΠ.: Την εποχή που σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, έκανα καρτούν για το χιουμοριστικό περιοδικό των φοιτητών, το «Texas Ranger». Αυτό έγινε από το 1958 ως το 1964. Αμέσως μετά εξέδωσα το δικό μου σατιρικό περιοδικό, που είχε τον τίτλο «The Austin Iconoclastic». Τέλος, το 1968, εξέδωσα ένα Βιβλιαράκι κόμιξ που το λέγανε «Feds n Heads», στο Όστιν κι αυτό.

 

 

 

 

 

ΕΡ.: Νομίζω ότι γύρω στο 1962 δημιούργησες και τον πρώτο σου ήρωα, τον Υπέροχο Φακόχοιρο (Wonder Wart-Hog). Πώς και δεν επέμεινες περισσότερο σε αυτόν;

 

ΑΠ.: Κοίταξε, ο Φακόχοιρος έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο χιουμοριστικό περιοδικό «Bacchanal» του Όστιν. Έβγαλε δύο τεύχη, Μάρτιο και Απρίλιο του 1962, και έπειτα έκλεισε. Το 1966, μαζί με τον Τόνι Μπελ, σχεδιάσαμε ιστορίες του Φακόχοιρου για το περιοδικό «Peter Millar’s Drug Catoons » και το 1967 ο ήρωας μου απέκτησε δικό του περιοδικό. Το έλεγαν «Wonder Wart hog Quarterly» και το βγάζαμε στο Τόρανς της Καλιφόρνιας. Κι αυτό δύο τεύχη έβγαλε μόνο, παρ' ότι πούλησε 40.000 αντίτυπα το τεύχος! Ωστόσο, δεν σταμάτησα να σχεδιάζω ιστορίες του Φακόχοιρου. Έκανα αρκετές ακόμη ανάμεσα τους η «Μάχη των Τιτάνων» και οι «Φλούφληδες του Νοέμβρη».

 

 

ΕΡ.: Ποια ήταν η παρθενικά εμφάνιση των Freak Brothers;

 

ΑΠ.: Τους σχεδίασα πρώτη φορά το 1967 για ένα εβδομαδιαίο περιοδικό του Όστιν, που το λέγανε «The Rag».

 

 

ΕΡ.: Από πού εμπνεύσθηκες αυτούς τους τρομερούς τύπους;

 

ΑΠ.: Από τους Μαρξ Μπράδερς και το τρίο Στούτζες. Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να μοιάζουν καθόλου με αληθινά αδέρφια.

 

 

 

 

ΕΡ.: Είναι αλήθεια ότι απέφυγες τη στράτευση και ω Βιετνάμ δηλώνοντας στους στρατονόμους ότι γουστάρεις το LSD και τη μαριχουάνα;

 

ΑΠ.: Με κάλεσαν να παρουσιαστώ και μετά με άφησαν να φύγω για «ιατρικούς λόγους». θα μπορούσαν να με διώξουν για ένα σωρό αιτίες, αλλά δεν δήλωσα ποτέ ότι «γουστάρω» οτιδήποτε.

 

 

ΕΡ.: Τι απαντάς σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι οι Freak Brothers διαφημίζουν τα ναρκωτικά;

 

ΑΠ.: Οι Freak Brothers δείχνουν τι κακό θα σου συμβεί αν κάνεις χρήση ναρκωτικών.

 

 

 

 

ΕΡ.: Πιστεύεις ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα «σκληρά» και στα «μαλακά» ναρκωτικά;

 

ΑΠ.: Μερικά ναρκωτικά είναι λιγότερο βλαπτικά και εθιστικά από κάποια άλλα. Εν γέ­νει, η μαριχουάνα επικρίνεται υπέρ το δέον, ενώ ο καπνός και το αλκοόλ τη γλιτώνουν με απλές αμυχές.

 

 

ΕΡ.: Ποιος απ' τους τρεις Freak Brothers είναι για σένα ο πιο αστείος;

 

ΑΠ.: Ο Φατ Φρέντι! Είναι φυσικά και ο πιο δημοφιλής στους αναγνώστες μου.

 

 

 

ΕΡ.: Πώς και αποφάσισες να δώσεις σα γάτα του Φατ Φρέντι δικό της περιοδικό, με δικές της ιστορίες:

 

ΑΠ.:Σε μερικούς αναγνώστες αρέσουν οι γά­τες, αλλά δεν αρέσουν τα χιπιά που καπνίζουν μαριχουάνα.

 

 

ΕΡ.: Εσένα σ' αρέσουν οι γάτες;

 

ΑΠ.: Ναι, αμέ! Έχω τρεις στο σπίτι μου και τις βασανίζω μέχρι να μου πουν αστείες γατοϊστορίες!

 

 

ΕΡ.: Σχεδιάζεις αυτό τον καιρό καμιά καινούρια ιστορία των Freak Brothers;

 

ΑΠ: Έχω δύο στα σκαριά. Η πρώτη διαδρα­ματίζεται στην Αμερική και συμπρωταγωνιστεί ο Norbert The Nark (σ.σ.: αξιωματικός της δίωξης ναρκωτικών, αιώνιος εχθρός των Brothers). Η δεύτερη ιστορία διαδραματίζεται στην Ευρώπη, στο Άμστερνταμ.

 

 

ΕΡ.: Τι σε κάνει να γελάς;

 

ΑΠ.: Οι βλάβες των κομπιούτερ και τα μπο­τιλιαρίσματα στους δρόμους!

 

 

ΕΡ: Έχεις συνεργαστεί με αρκετό κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας σου. Μίλησε μου γι' αυ­τούς τους συνεργάτες και ιδιαίτερα για τον Πολ Μαυρίδη, που είναι ελληνικής καταγωγής.

 

 

ΑΠ. :Με τον Τόνι Μπελ, όπως σου είπα, σκιτσάραμε τον Φακόχοιρο. Με τον Τεντ Ρίτσαρντς σχεδιάσαμε την ιστορία της αμερικανικής επανάστασης σε κόμιξ. Κυκλοφόρησε το 1976, υπό τον τίτλο «Give Me Liberty». Ο Ντέιβ Σέρινταν συνεργαζόταν μαζί μου στους Freak Brothers ως το θάνατο του το 1982. Έκτοτε, το δεξί μου χέρι για τους Freak Brothers είναι ο Πολ Μαυρίδης. Ο Πολ γεννήθηκε στο Ακρον του Οχάιο το 1952 και απ' ό,τι ξέρω οι παππούδες του ήταν όλοι Έλληνες. Μου είπε μια φορά ότι θυμάται ακόμη που μίλαγε ελληνικά η γιαγιά του. Τότε τα καταλάβαινε, τώρα όμως τα έχει ξεχάσει τελείως. Αυτό τον καιρό ο Πολ είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στη «Church of the subgenious» (σ.σ.: αντεργκράουντ κίνημα στις ΗΠΑ, που σατιρίζει άγρια τα media και τη θρησκεία).

 

 

ΕΡ.: Πώς και αποφασίσατε με τη σύζυγο σου να εγκαταλείψετε τις ΗΠΑ και να εγκατασταθείτε στο Παρίσι;

 

ΑΠ: θέλαμε να δούμε την Ευρώπη. Δυστυχώς, αν και ζούμε στο Παρίσι από το 1985, πολλή Ευρώπη δεν έχουμε δει. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτή την πόλη και τόσο εύκολα...

 

 

ΕΡ.: Το μέλλον των κόμιξ πώς το βλέπεις;

 

ΑΠ.: Παρά τα προβλήματα αρκετών εκδοτικών οίκων αυτή την εποχή, πιστεύω ό­τι τα πράγματα θα πάνε καλά. Κάθε φορά πάντως που μου ζητά­νε συμβουλές επίδοξοι κομίστες, τους λέω να βρούνε πρώτα μια κανονική δουλειά!