Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το Δεκέμβριο του 2018 ,η πρωτοεμφανιζόμενη εκδοτική "ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ" κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του "Νέος Μικρός Καουμπόϋ ". Πρόκειται για μία νέα έκδοση της Θρυλικής Τετράδας του Φαρ Ουέστ .Τίτλος του τεύχους "Πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν είσαι νεκρός και θαμμένοςστην Κόκκινη έρημο" Συντελεστές της έκδοσης ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ρωμοσιός κείμενο (ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ) , εικονογράφηση οι Κώστας Φραγκιαδάκης και Πάνος Παναγόπουλος,σύμβουλος έκδοσης ο Χρήστος Νάστος και στην επιμέλεια οι Παναγιώτα Καρτσακάλη και Χρύσα Γκιώνη. Πρόκειται για μία δίμηνη έκδοση (το πλάνο είναι να βγαίνουν 5 τεύχη το χρόνο) με τιράζ στα 500 τεύχη και κόστος 8,48 euro. Στο πρώτο τεύχος ο συγγραφέας επιχειρεί να συνεχίσει από το σημείο που είχε σταματήσει η ιστορική έκδοση του Μικρού Καουμπόϋ του Γιώργου Μαρμαρίδη .Η τελευταία ιστορία δεν είχε ολοκληρωθεί τότε και ο Ρομωσιός θέλοντας να δώσει στους αναγνώστες τη συνέχεια της ,αποφάσισε να φτιάξει μια τριλογία της ιστορίας "Ελ Καπιτάν" η οποία ξεκινά στο πρώτο τεύχος και θα ολοκληρωθεί στο τρίτο. Τον Φλεβάρη του 2019 (πρίν λίγες μέρες) κυκλοφόρησε και το δεύτερο τεύχος της σειράς με τίτλο "Αφήστε τα λουλούδια ν'ανθίσουν". Τα 2 πρώτα τεύχη μου άφησαν θετικές εντυπώσεις .Το επίπεδο της έκδοσης είναι αρκετά καλό ,με ημίσκληρο έγχρωμο εξώφυλλο ,98 ασπρόμαυρες σελίδες με καλής ποιότητας χαρτί .Στο τέλος κάθε τεύχους υπάρχει παράρτημα (Ιστορικό αρχείο νουβέλας ονομάστηκε) με όρους και ονόματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στην ιστορία .Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους φιλοτέχνησε ο Κ.Φραγκιαδάκης και του δεύτερου ο Π.Παναγόπουλος. Τα 2 πρώτα τεύχη μπορείτε να τα προμηθευτείτε και από τη Λέσχη Φίλων Κομικς με 10% έκπτωση . Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους GreekComicFan, james768, Captain Cooper & hudson.

Υπάρχει μια σειρά ζητημάτων που διαχρονικά προβληματίζει τους αναγνώστες του Μικρού Καουμπόυ. Σήμερα μάλιστα, που έχουν περάσει ήδη 35 χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους του περιοδικού, τα πράγματα τείνουν να είναι περισσότερο συγκεχυμένα. Ζητήματα όπως το πόσες και ποιες είναι οι ιστορίες που δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες, ποιοι ήταν οι αρχικακούργοι, σε ποια τεύχη εμφανίστηκαν και τι ακριβώς έγινε με τις αναδημοσιεύσεις των ιστοριών δεν είναι πολλές φορές ξεκάθαρα. Θα επιχειρήσω μια απόπειρα απάντησης των παραπάνω ερωτημάτων, ξεκινώντας από τις ιστορίες σε συνέχειες. Παρακαλώ όποιον εντοπίσει κάποιο λάθος ή παράλειψη να το επισημάνει ώστε να γίνουν οι κατάλληλες διορθώσεις. Ως γνωστόν, ο Μικρός Καουμπόυ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Φεβρουάριο του 1963 από την ίδια ομάδα που κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν το Μικρό Σερίφη. Η δημοφιλία του τελευταίου οδήγησε στην κυκλοφορία ενός ακόμη περιοδικού με τους ίδιους ήρωες, κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά χρονικά, τουλάχιστον για περιοδικό δημιουργημένο από Έλληνες δημιουργούς. Οι πρώτες λοιπόν ιστορίες του περιοδικού γράφονταν από τον Πότη Στρατίκη, ο οποίος υπέγραφε πάντα ως Κώστας Φωτεινός. Οι ιστορίες αυτές ήταν πάντα αυτοτελείς. Ωστόσο πολλές φορές γίνονταν αναφορές στην προηγούμενη υπόθεση που έλυσαν οι τέσσερεις ήρωες. Για παράδειγμα στο πρώτο κεφάλαιο του τεύχους 46 εμφανίζεται και πάλι το καραβάνι το οποίο αποτέλεσε βασικό πυρήνα της ιστορίας του προηγούμενου τεύχους. Στα τέλη του 1971 έχουμε τη μεγάλη ρήξη μεταξύ των δημιουργών. Ο Στρατίκης αποχωρεί και συνεχίζει με το Μικρό Σερίφη και στο Μικρό Καουμπόυ οι Ανδρεόπουλος και Ραμπατζής συνεργάζονται πλέον με το συγγραφέα Γιώργο Μαρμαρίδη. Ο Μαρμαρίδης συνεχίζει τις αυτοτελείς ιστορίες μέχρι και τα μέσα του 1972. Στις 19 Αυγούστου εκείνου του έτους όμως έχουμε την πρώτη μεγάλη διαφοροποίηση. Την ημέρα εκείνη κυκλοφορεί το τεύχος 337 με τίτλο «Πανικός στο Ελ Ρένο», το οποίο αποτέλεσε το πρώτο από τα τέσσερα τεύχη της ιστορίας με το γενικότερο τίτλο «Η πιο θανάσιμη αποστολή». Η ιστορία αυτή είναι η πρώτη ιστορία του περιοδικού που διήρκεσε για περισσότερα του ενός τεύχη. Είναι όμως και η μόνη ιστορία που δημοσιεύτηκε σε τέσσερα τεύχη, αλλά και η μοναδική άνω των δύο μερών ιστορία που δεν επαναναδημοσιεύτηκε στο Μικρό Καουμπόυ. Αναδημοσιεύτηκε όμως στο Μικρό Αρχηγό και συγκεκριμένα στα τεύχη 223 έως 226 και 547 έως 550. Αξίζει να αναφερθεί ότι στα τεύχη πριν τη δημοσίευσή της στο Μικρό Αρχηγό είχε εσφαλμένα διαφημιστεί ως περιπέτεια στην οποία τα παιδιά του νόμου θα αντιμετώπιζαν τον Ελ Κάπιταν. Στις 23 Δεκεμβρίου του 1972 κυκλοφορεί το τεύχος 356 με τον τίτλο «Το μαύρο τοτέμ». Η ιστορία αυτή αποτελεί την πρώτη ιστορία του περιοδικού που δημοσιεύτηκε σε δύο τεύχη. Αποτελεί ακόμη την μοναδική ιστορία σε συνέχειες που και τα δύο μέρη της είχαν τον ίδιο τίτλο. Αναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 242 – 243, 566 – 567 και 802 – 803 του Μικρού Αρχηγού. Θα αναφέρω εδώ και την ιστορία «Δόκτωρ Τζέκυλ και Σενόρ Πεπίτο». Αν και η ιστορία δημοσιεύτηκε αρχικά σε ένα τεύχος και συγκεκριμένα το πανηγυρικό τεύχος 373 που κυκλοφόρησε στις 28 Απριλίου του 1973, επαναδημοσιεύτηκε σε δύο μέρη στο Μικρό Αρχηγό και συγκεκριμένα στα τεύχη 259 έως 260 και 583 έως 584. Αναδημοσιεύτηκε και στο τεύχος 1221 το οποίο κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2015. Ιστορική η επόμενη διμερής ιστορία, το πρώτο μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε στο τεύχος 377 που κυκλοφόρησε στις 26 Μαΐου 1973 με τίτλο «Οι γύπες του Ελ Κάπιταν». Όπως προδίδει και ο τίτλος στην ιστορία έχουμε την πρώτη εμφάνιση του Ελ Κάπιταν ενός κακούργου που έμελλε να ταλαιπωρήσει αρκετά τη Θρυλική Τετράδα στις πολυάριθμές εμφανίσεις του. Η ιστορία επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 263 έως 264 και 587 έως 588 του Μικρού Αρχηγού. Στις 23 Ιουνίου του ίδιου έτους κυκλοφόρησε το τεύχος 381 «Η εκδίκηση του Τσι Πλόκο». Αν και εκ παραδρομής στο τέλος του τεύχους δεν αναγράφηκε το «Τέλος Α’ μέρους» η ιστορία ξεκάθαρα συνεχίζεται στο αμέσως επόμενο τεύχος. Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 267 έως 268 και 591 έως 592 του Μικρού Αρχηγού. Στο τεύχος 385 που κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου 1973 και είχε τίτλο «Ο προδότης», έχουμε τη διμερή ιστορία της δεύτερης εμφάνισης του Ελ Κάπιταν. Επαναδημοσιεύτηκε στο Μικρό Αρχηγό στα τεύχη 271 – 272, 595 – 596 και 824 – 825. Ελάχιστα τεύχη μετά, και συγκεκριμένα στο τεύχος 391 της 1ης Σεπτεμβρίου έχουμε και την τρίτη εμφάνιση του αρχικακούργου και πάλι σε ιστορία με δύο μέρη και τίτλο του πρώτου μέρους «Το τρίτο πρόσωπο του Ελ Καπιτάν». Η ιστορία δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 277 – 278, 601 – 602 και 830 – 831 του Μικρού Αρχηγού. Στις 22 του ίδιου μήνα έχουμε το τεύχος 394 με τίτλο «Ο άνθρωπος του τραίνου» και την αρχή μιας νέας ιστορίας σε δύο μέρη. Η ιστορία επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 280 – 281, 604 – 605 και 833 – 834 του Μικρού Αρχηγού. Στις 13 Οκτωβρίου του 1973 ο Γιώργος Μαρμαρίδης αναπλάθει το μύθο της Θρυλικης Τετράδας με την ιστορία με γενικότερο τίτλο «Η αρχή του θρύλου των Τεσσάρων». Η ιστορία περιγράφει το πως γνωρίστηκαν τα τέσσερα παιδιά του νόμου, αλλάζοντας μερικά σημεία από αυτά που είχαν καθιερωθεί έως τότε. Πρόκειται για την πρώτη ιστορία σε οκτώ μέρη στην ιστορία του περιοδικού, μορφή που μαζί με τις διμερείς αποτέλεσε τη βασικότερη μορφή δημοσίευση των πολυμερών ιστοριών. Δημοσιεύτηκε αρχικά στα τεύχη 397 έως 404. Αναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 678 έως 685 του ίδιου περιοδικού, αποτελώντας την πρώτη πολυμερή ιστορία που επαναδημοσιεύτηκε στον Μικρό Καουμπόυ. Ακολούθησε μία αναδημοσίευση στα τεύχη 877 έως 884. Στο Μικρό Αρχηγό η ιστορία δημοσιεύτηκε σε ένθετα στη μέση των τευχών σε 20 μέρη και συγκεκριμένα στα τεύχη 201 έως 220 και 525 έως 544. Αποτέλεσε ουσιαστικά την τελευταία μη αυτοτελή ιστορία που αναδημοσιεύτηκε στο Μικρό Αρχηγό καθώς οι ιστορίες που θα δούμε από εδώ και πέρα επαναδημοσιεύτηκαν στο Μικρό Καουμπόυ και όχι στο Μικρό Αρχηγό. Αμέσως μετά την πρώτη οκτάδα έχουμε την τέταρτη εμφάνιση του Ελ Κάπιταν στο τεύχος 405 με τίτλο «Ο Ελ Κάπιταν δεν ξέχασε». Η διμερής αυτή ιστορία επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 808 έως 809 και 1191 έως 1192. Συνεχίζουμε με το τεύχος 410 της 12ης Ιανουαρίου 1974 με τον τίτλο «Πολιορκία» και την πέμπτη εμφάνιση του Ελ Κάπιταν σε διμερή και πάλι ιστορία. Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 813 έως 814 και έως 1196 έως 1197. Στις 23 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους έχουμε και πάλι διμερή ιστορία με πρώτο μέρος της στο τεύχος 416 και τίτλο «Η Ντιάνα σε κίνδυνο» και αναδημοσίευση στα τεύχη 819 έως 820 και 1202 έως 1203. Στις 16 του επόμενου μήνα κυκλοφορεί το τεύχος 419 «Φυγή» με το πρώτο μέρος της διμερούς ιστορίας που αναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 822 έως 823 και 1205 έως 1206. Μετά από αρκετούς μήνες και συγκεκριμένα στο τεύχος 445 ξεκινάει η ιστορία με το γενικότερο τίτλο «Η μεγάλη μάχη με τον Ελ Κάπιταν». Διήρκησε οκτώ τεύχη και επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 758 έως 765 και 1109 έως 1116. Στις 15 Νοεμβρίου του 1974 έχουμε μία ακόμη διμερή ιστορία με το πρώτο μέρος της στο τεύχος 454 με τίτλο «Ατελείωτη νύχτα». Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 862 έως 863. Ο Ελ Κάπιταν επιστρέφει στις 28 Φεβρουαρίου του 1975 με μία νέα ιστορία που ξεδιπλώνεται σε οκτώ τεύχη ξεκινώντας από το 469. Ο γενικότερος τίτλος της ήταν «Η δεύτερη ζωή του Ελ Κάπιταν». Στην ιστορία εμφανίζεται και ο Ζορό. Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 774 έως 781 και 1157 έως 1164. Στις 16 Μαΐου κυκλοφορεί το τεύχος 480 με τίτλο «Περιπλανώμενος πιστολέρο» και το πρώτο μέρος μίας ιστορίας σε δύο μέρη που επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 888 έως 889. Από δύο μέρη αποτελούνταν και η ιστορία το πρώτο μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε στις 13 Ιουνίου με τίτλο «Ποιος είναι ο Κόρμακ;» στο τεύχος 484. Την ξαναείδαμε στα τεύχη 892 έως 893. Στη συνέχεια έχουμε το τεύχος 492 της 8ης Αυγούστου με τίτλο «Μήνυμα στον Κιντ». Η ιστορία ολοκληρώθηκε στο επόμενο τεύχος και δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 900 έως 901. Στις 10 Οκτωβρίου και το τεύχος 501 ξεκινά μία νέα ιστορία οκτώ τευχών με τον γενικότερο τίτλο «Οι θησαυροί του Μαξιμιλιανού». Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 800 έως 807 και 1183 έως 1190. Στις 23 Απριλίου του 1976 και το τεύχος 529 με τίτλο «Στα χέρια των Κογιοτέρος» έχουμε και πάλι μία ιστορία δύο μερών με αναδημοσίευση στα τεύχη 929 έως 930. Στις 21 Μαΐου του ιδίου έτους έχουμε το τεύχος 533 με τίτλο «Ελ Ατατούρκ» με την πρώτη εμφάνιση του ομώνυμου αρχικακούργου. Η ιστορία διήρκησε για οκτώ τεύχη και είχε το γενικότερο τίτλο «Ο πιο σατανικός εχθρός». Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 826 έως 833 και 1208 έως 1215, αποτελώντας την τελευταία μη αυτοτελή ιστορία που δημοσιεύτηκε, έστω και ως αναδημοσίευση, στο περιοδικό. Στις 17 Σεπτεμβρίου έχουμε με το τεύχος 550 με τίτλο «Ο εφιάλτης ξαναχτυπά» την επανεμφάνιση του Πατ Ήγκαν, του δολοφόνου του πατέρα του Τζιμ Άνταμς σε μια ιστορία τριών τευχών, την πρώτη μάλιστα για το περιοδικό. Δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 942 έως 944. Στις 15 Οκτωβρίου δημοσιεύεται το τεύχος 554 με τίτλο «Το σημάδι του Τσερόκυ» και το πρώτο από τα δύο μέρη μιας ιστορία που επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 946 έως 947. Δύο μέρη έχει και η ιστορία που ξεκίνησε με το τεύχος 558 της 12 Νοεμβρίου 1976 με τίτλο «Ύπουλος αντίπαλος» και επαναλήφθηκε στα τεύχη 950 έως 951. Ο Ελ Ατατούρκ επιστρέφει στις 7 Ιανουάριου 1977, αυτή τη φορά για μια ιστορία τριών τευχών που ξεκινά με το τεύχος 566 «Ο Γέρος εκδικείται». Η ιστορία δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 966 έως 968. Στις 4 Μαρτίου οπότε κυκλοφορεί και το τεύχος 574, ο Ατατούρκ ενώνει τις δυνάμεις του με τον Ελ Κάπιταν στη σειρά οκτώ τευχών με γενικότερο τίτλο «Ελ Κάπιταν και Ελ Ατατούρκ εναντίον Τζιμ Άνταμς». Η σειρά επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 952 έως 959. Στο τεύχος 587 με τίτλο «Το τρίγωνο του θανάτου» που δημοσιεύτηκε στις 3 Ιουνίου ξεκινά μία ακόμη διμερής ιστορία, που αναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 979 έως 980. Συνεχίζουμε με το τεύχος 592 της 8ης Ιουλίου και τίτλο «Ο σιδερένιος άνθρωπος». Η ιστορία ολοκληρώθηκε στο επόμενο τεύχος και δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 984 έως 985. Τον τρίτο αρχικακούργο, τον Ομάρ Ατατούρκ, αντιμετωπίζει για πρώτη φορά η Θρυλική Τετράδα στην ιστορία σε δύο μέρη που ξεκινάει με το τεύχος 595 με τίτλο «Η αποστολή του Πεπίτο» που κυκλοφόρησε στις 29 Ιουλίου. Η ιστορία κυκλοφόρησε ξανά στα τεύχη 987 έως 988. Στις 16 Σεπτεμβρίου ξεκινά μία οχτάδα τευχών με πρώτο το 602 με τίτλο «Εκείνος που δεν ξέχασε». Στην ιστορία αυτή. η οποία δεν έχει κάποιο γενικό. τίτλο οι ήρωες αντιμετωπίζουν και πάλι τον Ομάρ Ατατούρκ. Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 994 έως 1001. Αμέσως μετά, στο τεύχος 610 της 11ης Νοεμβρίου 1977 με τίτλο «Τραίνο για την κόλαση», είχαμε την επανεμφάνιση του Ελ Κάπιταν. Η διμερής ιστορία δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1002 έως 1003. Ο Ελ Κάπιταν είναι ο ανταγωνιστής και στην επόμενη ιστορία των δύο τευχών που ξεκίνησε στο τεύχος 621 της 27ης Ιανουαρίου 1978 και είχε τίτλο «Τα ίχνη του τρόμου». Την είδαμε ξανά στα τεύχη 1013 έως 1014. Στο τεύχος 627 της 10ης Μαρτίου με τίτλο «Η επιστροφή του νεκρού» έχουμε την έναρξη μιας ιστορίας δύο τευχών με ανταγωνιστή τον Ομάρ Ατατούρκ. Η ιστορία επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 1019 έως 1020. Στις 7 Απριλίου 1978 κυκλοφορεί το τεύχος 631 με τίτλο «Πρόσωπο με πρόσωπο», από το οποίο ξεκινά μία ιστορία σε τρία μέρη. Ο Τζιμ Άνταμς και η παρέα του αντιμετωπίζουν τον Ελ Κάπιταν αλλά και τον πρωτοεμφανιζόμενο βοηθό του Κουρτ Ρόχαλσεν. Η ιστορία δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1023 έως 1025. Ο Ομάρ Ατατούρκ επιστρέφει σε μία ιστορία δύο μερών που ξεκίνησε από το τεύχος 637 που κυκλοφόρησε στις 19 Μάιου και είχε τίτλο «Το επόμενο θύμα». Η ιστορία δημοσιεύτηκε και πάλι στα τεύχη 1029 έως 1030. Στις 29 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους κυκλοφορεί το τεύχος 656 με τίτλο «Η πιο μεγάλη περιπέτεια» το πρώτο από τα οκτώ μέρη της ιστορίας με τον ομώνυμο γενικό τίτλο. Για πρώτη και τελευταία φορά ο τίτλος του πρώτου τεύχους ταυτίζεται με το γενικό τίτλος της ιστορίας, ενώ είναι και η τελευταία φορά που πολυμερής ιστορία έχει γενικό τίτλο. Αντίπαλοι της Θρυλικής Τετράδας στην ιστορία αυτή είναι ο Ελ Κάπιταν και ο Ομάρ Ατατούρκ, ενώ εμφανίζεται και ο Κουρτ Ρόχαλσεν. Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 1048 έως 1055. Μετά από το σερί ιστοριών με τους αρχικακούργους έρχεται στις 6 Ιουλίου 1979 μία ιστορία χωρίς τη συμμετοχή τους και η οποία αποτελείται από δύο μέρη και ξεκινά από το τεύχος 696 με τίτλο «Θάνατος στον αρχηγό». Δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1080 έως 1081. Επιστρέφουμε στον Ομάρ Ατατούρκ και σε μία ιστορία με τρία μέρη, η οποία ξεκίνησε από το τεύχος 703 με τίτλο «Το σημάδι του Ατατούρκ» και ημερομηνία κυκλοφορίας 24 Αυγούστου 1979. Η ιστορία επανακυκλοφόρησε στα τεύχη 1087 έως 1089. Στις 21 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους κυκλοφόρησε το τεύχος 707 με τίτλο «Το τοτέμ που μιλούσε» και το πρώτο από τα δύο μέρη μιας ιστορίας που δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1091 έως 1092. Στο τεύχος 721 με τίτλο «Το τραίνο των νεκρών» και ημερομηνία κυκλοφορίας 28 Δεκεμβρίου 1979 είδαμε από δύο μέρη της ιστορίας που δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1104 και 1105. Από δύο μέρη αποτελούνταν και η ιστορία που ξεκίνησε από το τεύχος 724 της 18 Ιανουαρίου 1980 και είχε τίτλο «Ο χαμένος θησαυρός». Επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 1108 και 1117. Στις 7 Μαρτίου του ίδιου έτους κυκλοφόρησε το τεύχος 731 με τίτλο «Η φωλιά της κόμπρας» και το πρώτο από δύο μέρη της ιστορίας που ξαναείδαμε στα τεύχη 1123 έως 1124. Το τεύχος 735 της 4ης Απριλίου 1980 με τίτλο «Ο Κούπερ σε κίνδυνο» αποτέλεσε την αρχή της μεγαλύτερης ιστορίας της Θρυλικής Τετράδας, η οποία αποτελείται από 10 τεύχη. Σε αυτή αντίπαλοι είναι οι Ελ Κάπιταν, Ομάρ Ατατούρκ και Κουρτ Ρόχαλσεν, στην τελευταία τους εμφάνιση στο περιοδικό. Η ιστορία δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1127 έως 1136. Στο τεύχος 750 με τίτλο «Το σκοτεινό πρόσωπο» και ημερομηνία κυκλοφορίας 18 Ιουλίου 1980 δημοσιεύτηκε το πρώτο από τα δύο μέρη μίας ιστορίας της Θρυλικής Τετράδας. Ωστόσο λόγω λάθους εκτύπωσης στο τεύχος 751 η ιστορία ολοκληρώθηκε τελικά στο τεύχος 757. Δημοσιεύτηκε ξανά στα τεύχη 1142 έως 1143. Στις 22 Μαΐου 1981 δημοσιεύτηκε στο τεύχος 794 με τίτλο «Ο άνθρωπος με το φίδι» το πρώτο από τα δύο μέρη της τελευταίας μη αυτοτελούς ιστορίας του περιοδικού. Η ιστορία επαναδημοσιεύτηκε στα τεύχη 1177 έως 1178. Επισυνάπτω τα παραπάνω σε μορφή πίνακα. ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥΜΠΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ.xls

Μια συνάντηση με τον εικονογράφο της Θρυλικής Τετράδας, γεμάτη από αρώματα ενός ηρωικού παρελθόντος. Ήταν κάποτε τέσσερα παιδιά, υπερασπιστές του νόµου στην αµερικανική ∆ύση, στον απέραντο τόπο όπου «ο άγριος άνεµος κάνει τις κορφές των θάµνων να σκύβουν ταπεινά στο πέρασµά του». Στον απέραντο τόπο όπου ζητούσαν χώρο για το προσωπικό τους όνειρο άποικοι, αυτόχθονες, απόκληροι και παράνοµοι. Τέσσερα παιδιά – ο µικρός σερίφης του Τέξας Τζιµ Άνταµς και οι βοηθοί του Ντιάνα, Πεπίτο Γκονζάλες και Τσιπιρίπο – ξετύλιξαν τις περιπέτειές τους σε εκατοντάδες τεύχη περιοδικών όπως ο «Μικρός Σερίφης», ο «Μικρός Καου-µπόυ» και ο «Μικρός Αρχηγός», τα οποία διάνυσαν µε θαυµαστή συνέπεια µια διαδροµή στον υπερθετικό για περίπου 30 χρόνια. Η µαγική εποχή στον κόσµο της εικονογράφησης Όταν έφτασε στα χέρια µας η καινούργια έκδοση του «Μικρού Αρχηγού» – µε µια ιστορία από τον παλιό καιρό, µια καινούργια που υπογράφει ο συγγραφέας Βαγγέλης Γεωργάκης και φυσικά µε εικονογράφηση του Κωνσταντίνου Ραµπατζή – η ιδέα να συναντήσουµε τον θρυλικό εικονογράφο της Θρυλικής Τετράδας σφηνώθηκε στο µυαλό µας. Τελικά χάρη στον κ. Γεωργάκη αυτό έγινε δυνατό. Έτσι περάσαµε την πόρτα της Φρίντας, το πατρικό του που µετέτρεψε σε ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας, µε σκοπό να συναντήσουµε τον κ. Ραµπατζή, ο οποίος µαζί µε τον Θέµο Ανδρεόπουλο, τον Πότη Στρατίκη και τον Γιώργο Μαρµαρίδη – όπως και µε µια πλειάδα άλλων συνεργατών – δηµιούργησαν τον µύθο των τεσσάρων παιδιών που εφάρµοζαν τον νόµο στην αδυσώπητη ∆ύση. Με τέτοιες σκέψεις κατά νου η πρώτη ερώτηση που απευθύναµε στον Κων. Ραµπατζή είναι αν έχει συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι είναι θρύλος. Το «όχι» που εκστόµισε ήταν αποφασιστικό. «Ποτέ δεν ένιωσα και δεν νιώθω έτσι. Απλώς προσπάθησα να κάνω κάτι και φαίνεται ότι το πέτυχα. Κι αυτό πρέπει να οµολογήσω ότι το κατάλαβα όταν µεγάλωσα αρκετά. Μετά το κλείσιµο του περιοδικού άρχισα να καταλαβαίνω τι έκανα. Αυτό που έφτιαξα το κατάλαβα µετά. Εγώ απλώς έκανα το κέφι µου, έκανα αυτό που αγαπούσα». Από 14 χρόνων µαθήτευσε δίπλα στη ζωγράφο ∆έσποινα Λεούση. «Οι δικοί µου µε άφηναν να κάνω αυτό που ήθελα. Συµφωνούσαν µε ό,τι κι αν έκανα. ∆εν ήθελαν να µε δυσκολέψουν στη ζωή µου. Προσωπικά ήθελα απλώς να ζωγραφίζω. Γύρω στα 16 µου κατάλαβα ότι πρέπει να ακολουθήσω αυτό τον δρόµο». Και όταν αντιλήφθηκε ποιο µονοπάτι ήθελε να χαράξει στη ζωή του πήγε στο ατελιέ του Θέµου Ανδρεόπουλου. Αρχές της δεκαετίας του ’50, στη Φιλελλήνων 1 στο Σύνταγµα, σε έναν κόσµο µαγικό απ’ όπου έβγαιναν έντυπα που εντυπώθηκαν στο υποσυνείδητο των αναγνωστών. Ύστερα από λίγα χρόνια έγιναν συνέταιροι. Το 1957 έφυγαν από το Σύνταγµα και πήγαν στην Πραξιτέλους 1. Με δωρικότητα στη διήγησή του ο κ. Ραµπατζής σκιαγραφεί την ατµόσφαιρα της εποχής στα γραφεία του ατελιέ: «Στο γραφείο µας έρχονταν ηθοποιοί, άλλοι ζωγράφοι… ήταν ένα κέντρο καλλιτεχνών. Εργαζόµασταν εκείνο τον καιρό σε διάφορα περιοδικά, στη “∆ιάπλαση των Παίδων”, στο “Ελληνόπουλο”. Είχα κάνει και εξώφυλλα του “Ελληνόπουλου” στην τελευταία περίοδο της κυκλοφορίας του». Μια φορά κι έναν καιρό στη ∆ύση… Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Θέµος Ανδρεόπουλος µε τον Πότη Στρατίκη προχώρησαν σε µια κίνηση από αυτές που χαρακτηρίζονται τοµή στα εκδοτικά δεδοµένα της χώρας: τη δηµιουργία του «Μικρού Σερίφη». «Ο Ανδρεόπουλος έδωσε τον τίτλο. Ήταν δηµιουργικός άνθρωπος. ∆ούλευε ακόµη και το βράδυ. ∆ηλαδή τι έκανε; Έστηνε τις δουλειές που είχε να κάνει την επόµενη µέρα… Ήταν πολύ δραστήριος. Ο Ανδρεόπουλος βοηθούσε τον Στρατίκη. Τον πήγαινε στους διάφορους εκδότες. Είχε βρει έναν καλό δρόµο, είχε δουλειά δηλαδή ο Στρατίκης. Και αποφάσισε να γράψει κάτι. Κι έτσι συνεταιρίστηκαν οι δυο τους. Ο Ανδρεόπουλος µου ’δωσε το 50% από το ποσοστό του και ο Στρατίκης έβαλε τον έναν από τα αδέρφια του. Έτσι έγινε η οµάδα. Εµείς είχαµε τα γραφεία κι αυτός ερχόταν εκεί κι έγραφε. Την εικονογράφηση την κάναµε εµείς». Ο Θ. Ανδρεόπουλος επιµελούνταν τα εξώφυλλα και τους τίτλους των ιστοριών και ο Κων. Ραµπατζής τις εσωτερικές εικονογραφήσεις, ενώ είχε αναλάβει και την τεχνική καθοδήγηση των συγγραφέων. Βέβαια, τα πρώτα κεφάλαια αυτής της µεγάλης ιστορίας έκρυβαν πολλές δυσκολίες. «Όταν βγάλαµε τον “Μικρό Σερίφη” τα δύο πρώτα χρόνια µπαίναµε µέσα. Αλλά επειδή βάζαµε προσωπική εργασία µπορέσαµε και αντέξαµε. Τον τρίτο χρόνο άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Οπότε στη συνέχεια κυκλοφορήσαµε δοκιµαστικά τον “Μικρό Καου-µπόυ”, τον οποίο είχαµε βγάλει, αν θυµάµαι καλά, µηνιαίο. Μετά έγινε δεκαπενθήµερος και στη συνέχεια εβδοµαδιαίος». Ο κ. Ραµπατζής ταξίδεψε στην Αµερική όταν πλέον τα περιοδικά είχαν σταµατήσει την έκδοσή τους. Οπότε η άποψη που είχε για το Φαρ Ουέστ ήταν προϊόν της φαντασίας του και των ταινιών που έβλεπε στον κινηµατογράφο; «Όχι µόνο, αφού ο Θ. Ανδρεόπουλος αγόραζε πολλά βιβλία· του άρεσαν οι ωραίες εκδόσεις. Οπότε είχαµε ένα καλό αρχείο και ενηµερωνόµασταν για ό,τι συνέβαινε στην Άγρια ∆ύση. Μας βοήθησε αυτό. Πώς έφτιαχναν το λάσο, πώς διοργάνωναν τα ροντέο κ.λ.π.». Ο Π. Στρατίκης πρότεινε τον Τζιµ Άνταµς και ο Θ. Ανδρεόπουλος και ο κ. Ραµπατζής τον Τσιπιρίπο, ενώ η σχεδιαστική έµπνευση του Πεπίτο Γκονζάλες ανήκει στον συνοµιλητή µας. Κάποια στιγµή στις ιστορίες εµφανίστηκε και ένας σκύλος, ο Μπικ, τον οποίο όµως δεν διατήρησαν καθώς η εµπλοκή του δυσχέραινε τη διαδικασία της συγγραφής. Έφτασε η στιγµή που ο συνεταιρισµός τους διαλύθηκε: «Ξεκινήσαµε πάλι από την αρχή εµείς και αφήσαµε πολύ πίσω τον Πότη Στρατίκη, ο οποίος κράτησε τον “Μικρό Σερίφη”. Εµείς πήραµε τον “Μικρό Καου-µπόυ” και βγάλαµε επιπλέον τον “Μικρό Αρχηγό”, όπως και άλλες πολλές εκδόσεις. Είχαµε βγάλει το “Λάκυ” όπου έκανα την εικονογράφηση αλλά δεν πήγε καλά. Βγάλαµε λίγα τεύχη σε µεγάλο µέγεθος στον τύπο του “Λούκυ Λουκ”». Η δουλειά των Ανδρεόπουλου–Ραµπατζή και του Γιώργου Μαρµαρίδη («ήταν πολύ φίλος µου. Μέχρι το τέλος της ζωής του ήµασταν µαζί») στη συγγραφή υπήρξε ένα εκδοτικό κοµψοτέχνηµα. Η κυκλοφορία των περιοδικών της Θρυλικής Τετράδας εκτοξεύτηκε – του «Μικρού Καου-µπόυ» είχε φτάσει τα 30.000 τεύχη εβδοµαδιαίως. Η οµάδα δούλευε µε µαστοριά κάθε περιοδικό. Όση προσπάθεια και αν απαιτούσε η έκδοση των περιοδικών, όσο κόπο και αν κατέβαλλαν οι δηµιουργοί τους, δεν ένιωθαν ότι έκαναν κάτι ιδιαίτερο. «Ήταν σαν κάτι να έβγαινε αυτόµατα, χωρίς προσπάθεια, από µέσα µου. Και µου άρεσε αυτό που έβγαινε. Και µου άρεσε αυτό που έφτιαχνα. Αλλά δεν πίστευα ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Αυτό που µε ευχαριστούσε έκανα. Όπως όταν βλέπεις έναν φίλο και του λες “Καληµέρα! Τι κάνεις;”, αλλά του το λες αλλιώς επειδή τον αγαπάς. Αυτό ένιωθα όταν έκανα αυτά που έφτιαξα». Τα χρόνια κύλησαν και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αποφασίστηκε η «προσωρινή» αναστολή της κυκλοφορίας του «Μικρού Αρχηγού» και του «Μικρού Καου-µπόυ». «Τριάντα χρόνια πια. Είχα κουραστεί» λέει ο κ. Ραµπατζής. Τα τέσσερα ατρόµητα παιδιά όµως εξακολουθούν να συντροφεύουν µε τις περιπέτειές τους παιδιά και µεγάλους. «Όταν βγάλαµε τον “Καου-µπόυ” δεν κυκλοφορήσαµε ένα παιδικό περιοδικό, αλλά ένα περιοδικό που να αρέσει στα παιδιά και αυτό συνεχίστηκε όλα τα χρόνια. ∆εν γράφαµε διηγήµατα για παιδιά. Απλώς οι ήρωες ήταν µικροί σε ηλικία. Γράψαµε ελεύθερα και είχαµε επιτυχία σε αυτό». Μετά την πρόσφατη έκδοση του δεύτερου τεύχους του «Μικρού Αρχηγού» φαίνεται ότι ο τίτλος θα γνωρίσει ακόµη µια εποχή κατά την οποία θα τροφοδοτεί τη φαντασία των αναγνωστών του, αν και ο θρυλικός εικονογράφος δηλώνει πως σε σχέση µε τους ήρωές του είναι «κοµπλέ. Έχω µεγαλώσει πολύ πλέον. Έχω άλλες φιλοδοξίες. Θέλω να ζωγραφίζω, αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο. Έχει δυσκολέψει η ζωή. Αλλά δεν σταµατάω να κάνω όνειρα για το µέλλον. Και γελάω όταν µιλάω για µέλλον». Φεύγοντας από το ξενοδοχείο Φρίντα και αποχαιρετώντας τον Κων. Ραµπατζή καταλαβαίνουµε ότι αφήνουµε πίσω µας έναν κόσµο που ακόµη διαθέτει χώρο σε ήρωες. «Σε έναν κόσµο εύθραυστο το καλό ας νικάει πάντα το κακό και όταν δεν συµβαίνει αυτό, οι ήρωες ας είναι το καταφύγιό µας» έγραψε ο θρύλος των εικονογράφων στον πρόλογο του «Μικρού Αρχηγού» που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2020. Ας είναι και ήρωες από χαρτί… Βαγγέλης Γεωργάκης: «Το παιδί είναι η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου» Μια σύντομη συζήτηση με τον Βαγγέλη Γεωργάκη, ο οποίος συγγράφει τις νέες περιπέτειες της Θρυλικής Τετράδας. Πώς βρεθήκατε στο περιβάλλον αυτών των περιοδικών; Αγόρασα το πρώτο τεύχος του «Μικρού Καου-μπόυ» στην ηλικία των 9 χρόνων και έως τα 15 μου τον διάβαζα συνεχώς. Αλλά και ως φοιτητής είχα διαβάσει πάρα πολύ και «Μικρό Καου-μπόυ» και «Μικρό Αρχηγό». Τα τελευταία πέντε χρόνια βέβαια με άγγιξαν περισσότερο. Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν ήταν παιδικά περιοδικά, αλλά έντυπα που μπορούσαν να τα διαβάσουν και παιδιά. Εσείς ασχολείστε με τη συγγραφή και κάποια στιγμή γνωρίζετε τον κ. Ραμπατζή. Η αλήθεια είναι ότι το ένα έφερε το άλλο. Χωρίς να υπάρχει καμία επιδίωξη, αλλά είναι αυτό που είπε ο κ. Ραμπατζής: όταν ξεκίνησε τη ζωγραφική το έκανε γιατί του άρεσε, όχι γιατί ήθελε να πετύχει κάτι. Τελικά βέβαια, έτσι πετυχαίνεις περισσότερα. Όταν είναι κάτι που βγαίνει πηγαία από μέσα σου. Πώς κύλησε η συνεργασία σας; Αφού είχα γράψει το κείμενο επιλέχτηκαν κάποιες εικόνες για να πλαισιώσουν την ιστορία. Στη συνέχεια αναγκαζόμουν να γράψω κάτι γι’ αυτές τις εικόνες σαν να γινόταν κάποια έκρηξη στο υποσυνείδητό μου. Τελικά αυτό που έγραψα με βάση τις εικόνες ίσως ήταν το πιο ωραίο κομμάτι στην ιστορία. Είναι εύκολος συνεργάτης ή δύσκολος; Επικοινωνούμε απόλυτα. Δεν θεωρώ ότι υπήρξε οποιοσδήποτε βαθμός δυσκολίας. Η Θρυλική Τετράδα έχει κατακτήσει την αιώνια παιδικότητα; Θεωρώ ότι το παιδί είναι η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Ακόμη και ο ενήλικας όταν καταφέρνει να διατηρεί την παιδικότητά του ανέπαφη, αυτό τον κάνει πιο δυνατό. Τι σημαίνει ήρωας; Είναι αυτός που κάνει το καλό χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Και ίσως όχι μόνο αυτό. Που κάνει το καλό όταν αδικείται. Ή ενδεχομένως όταν καταστρέφεται η ζωή του. Είναι αυτός που σε μια ταραγμένη εποχή θα δεχτεί να χάσει προκειμένου να κάνει αυτό που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Η εποχή μας είναι αντιηρωική. Πώς μπορούν να επιβιώσουν οι χάρτινοι ήρωες στην εποχή μας; Με όλη αυτή την ιστορία που αντιμετωπίζουμε το τελευταίο διάστημα και ο κόσμος βρίσκεται σε ένα καζάνι που βράζει και ολοένα ανεβαίνει η θερμοκρασία… η αναζήτηση αυτών των παλιών περιοδικών δεν είναι μόνο νοσταλγία. Μοιάζει σαν να έχει ανάγκη ο κόσμος από κάτι αυθεντικό. Δεν ξέρω επίσης αν καμιά φορά δεν προβάλλονται οι ήρωες. Μήπως υπάρχουν ήρωες και σήμερα που είναι περισσότερο αφανείς από ποτέ; INFO Το νέο τεύχος του «Μικρού Αρχηγού» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Oasis Και το σχετικό link...

9 Ιουνίου 2019. Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης Παναγιώτης (Πότης) Στρατίκης άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 93 χρόνων, αφήνοντας πίσω του εκδοτικό και συγγραφικό έργο τεράστιο σε όγκο μα κυρίως διαχρονικό σε αξία. Γνωστός με την ιδιότητα του συγγραφέα ως ο δημιουργός του θρυλικού περιοδικού «Μικρός Σερίφης», μα και των ηρώων του εν λόγω αναγνώσματος, άφησε (κυριολεκτικά) ανεξίτηλο το στίγμα του στον χώρο της παιδικής/λαϊκής λογοτεχνίας. Ο Πότης Στρατίκης γεννήθηκε το 1926 και μεγάλωσε στο Κοπανάκι Μεσσηνίας ως παιδί φτωχής οικογένειας. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει (άριστο) μαθητή γυμνασίου να προσχωρεί στην ΕΠΟΝ, λαμβάνοντας έτσι ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Όταν ο πόλεμος τελείωσε και οι εμφύλιες διαμάχες εντάθηκαν, ο νεαρός Στρατίκης έφυγε από τη γενέτειρά του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπως χιλιάδες άλλοι αριστεροί της εποχής. Άρχισε να μαθαίνει ξένες γλώσσες ως αυτοδίδακτος, ενώ παράλληλα θήτευε στα περιοδικά «Χτυποκάρδι» και «Τραστ του Γέλιου» ως μεταφραστής. Ακολούθησε η θρυλική «Μάσκα» του Απόστολου Μαγγανάρη στην οποία εργάστηκε ως διορθωτής κειμένων (κάτι το οποίο έπραξε και στον «Μικρό Ήρωα» για σύντομο χρονικό διάστημα), ενώ στη συνέχεια ανέλαβε μεταφράσεις μα και τη συγγραφή πρωτότυπων περιπετειών των ηρώων του περιοδικού. Η καριέρα του συνεχίστηκε επιτυχώς στα κορυφαία περιοδικά της εποχής, στα οποία ήταν περιζήτητος. Στα «Ρομάντσο», «Γυναίκα», «Πρώτο», «Θεατής», «Φαντασία», «Πάνθεον», «Βεντέτα», «Ελληνίδα» εργάστηκε ως συντάκτης, μεταφραστής, μα και μόνιμος συνεργάτης. Το 1962, σε συνεργασία με τον εξαίρετο εικονογράφο Θέμο Ανδρεόπουλο, δημιουργούν το εμβληματικό περιοδικό «Μικρός Σερίφης». Οι περιπέτειες του θρυλικού 18άχρονου Ελληνοαμερικανού σερίφη Τζιμ Άνταμς και των αχώριστων φίλων του (Ντιάνα, Πεπίτο, Τσιπιρίπο) θα γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα η μόνιμη παρέα εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών/οικογενειών. Οι όμορφες, προσιτές γουέστερν περιπέτειες (τις οποίες ο Πότης Στρατίκης υπογράφει ως Κώστας Φωτεινός) και η μεγάλη εμπορική επιτυχία θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός νέου τίτλου, του ακόμη πιο επιτυχημένου «Μικρού Καου-μπόυ». Περιοδικά που άφησαν εποχή και ακόμη αποτελούν διακαή πόθο φανατικών συλλεκτών. Ταυτόχρονα ως ικανότατος εκδότης καταφέρνει να πάρει τα δικαιώματα ενός υπέροχου κόμικ για την Ελλάδα. Το όνομα αυτού «Λούκυ Λουκ»! Λίγα χρόνια αργότερα δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο Αδελφοί Στρατίκη (με τους αδερφούς του Χρήστο και Πέτρο). Ο οίκος αυτός εξέδωσε πανέμορφες εκδόσεις κλασικών παραμυθιών, ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας – με αριστουργηματικές εικονογραφήσεις –, τα κείμενα των οποίων υπέγραφε ο Πότης Στρατίκης. Αυτά τα μοναδικά βιβλία μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν γενιές παιδιών, πραγματοποιώντας διαρκείς ανατυπώσεις και αναδεικνύοντας περίτρανα τη διαχρονικότητά τους. Τιμήθηκε πολλάκις για την προσφορά του στον περιοδικό Τύπο, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε κοντά στην αγαπημένη του εκδοτική δραστηριότητα – όσο τουλάχιστον του επέτρεπαν οι λιγοστές του δυνάμεις. Ως επίλογο θα ήθελα να γράψω ένα τεράστιο, προσωπικό ευχαριστώ στον Πότη Στρατίκη. Διότι μεγάλωσα με τα ιστορικά βιβλία του και λάτρεψα τον «Μικρό Σερίφη». Διότι είχα τη χαρά και την τιμή να τον γνωρίσω και πριν από λίγα χρόνια να εκδώσω τεύχη με τη θρυλική τετράδα που εκείνος δημιούργησε. Αντίο, Πότη μας. Και το σχετικό link...

Πέθανε σε ηλικία 93 ετών ο Παναγιώτης (Πότης) Στρατίκης, Έλληνας αντιστασιακός, εκδότης, συγγραφέας και δημοσιογράφος, δημιουργός του αγαπημένου περιοδικό «Μικρός Σερίφης» που υπέγραφε ως Κώστας Φωτεινός. Ο Πότης Στρατίκης γεννήθηκε το 1926 και μεγάλωσε στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Παρόλο που η οικογένειά του ήταν φτωχή, ο ίδιος ήταν άριστος μαθητής. Ενώ φοιτούσε στο Γυμνάσιο Κυπαρισσίας, ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο νέος, χωρίς να διστάσει προσχώρησε στην ΕΠΟΝ, λαμβάνοντας έτσι ενεργό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Όταν ο πόλεμος τελείωσε και άρχισαν οι εμφύλιες διαμάχες, ο Πότης Στρατίκης έφυγε, από την γενέτειρα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπως χιλιάδες άλλοι αριστεροί αναζητώντας ασφάλεια στο ανώνυμο πλήθος της πρωτεύουσας. Το 1946, πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις της Παντείου Σχολής, αλλά διέκοψε τα μαθήματα λίγους μήνες μετά επειδή δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές απαιτήσεις των σπουδών. Ανήσυχο πνεύμα, ξεκίνησε να μαθαίνει μόνος του ξένες γλώσσες. Παράλληλα, άρχισε να χτυπά την πόρτα στα περιοδικά της εποχής. Με την επιμονή του, κατάφερε να γνωριστεί με σημαντικούς ανθρώπους του Τύπου, όπως ο Στέλιος Ανεμοδουράς, ο Θέμος Ανδρεόπουλος, ο Απόστολος Μαγγανάρης, ο Νίκος Θεοφανίδης, ο Γιάννης Μαρής, ο Ηλίας Μπακόπουλος κ.α. και ξεκίνησε να εργάζεται στον εκδοτικό χώρο, τον οποίο λάτρευε από παιδί. Η αρχή έγινε με τις μεταφράσεις που έκανε για τα περιοδικά Χτυποκάρδι και Τραστ του γέλιου, ενώ δούλεψε και στην παραγωγή του Μικρού Ήρωα. Ακολούθησε η Μάσκα, του Απόστολου Μαγγανάρη στην οποία εργάστηκε αρχικά σαν διορθωτής κειμένων, όμως αργότερα μετέφραζε αστυνομικά και γουέστερν διηγήματα. Η οξυδέρκειά του τον οδήγησε στο να γράφει και ο ίδιος κείμενα με πρωταγωνιστές τους γνωστούς ήρωες του περιοδικού, όπως ο Ζορρό και το Τσακάλι. Ακολούθησαν οι συνεργασίες του με διάφορα μεγάλα περιοδικά της εποχής όπως τα Ρομάντσο, Πρώτο, Θεατής, Γυναίκα, Φαντασία, Ελληνίδα, Πάνθεον, Βεντέτα, πότε σαν συντάκτης, πότε σαν μεταφραστής και πότε σαν μόνιμος συνεργάτης στα κείμενα. Παράλληλα ασχολήθηκε πολύ και με τη μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων. Το 1962 αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να προχωρήσει ο ίδιος στην έκδοση ενός παιδικού περιοδικού. Είχε έτοιμη την ιδέα, απλώς έπρεπε να βρει και τον κατάλληλο συνεργάτη. Όταν συζήτησε το θέμα με τον φίλο του και σχεδιαστή, Θέμο Ανδρεόπουλο, εκείνος του ζήτησε να κάνουν μαζί αυτό το εγχείρημα. Έτσι την Τρίτη 13 Νοεμβρίου του 1962 σε όλα τα περίπτερα της Αθήνας εμφανίστηκε το νέο περιοδικό: ο Μικρός Σερίφης. Η επιτυχία του περιοδικού αυτού, του οποίου τα κείμενα υπέγραφε σαν «Κώστας Φωτεινός», ήταν μεγάλη και αυτό ανάγκασε τους δύο συνεταίρους να προχωρήσουν στην έκδοση και ενός δεύτερου περιοδικού με τους ίδιους ήρωες. Έτσι γεννήθηκε ο Μικρός Καουμπόυ. Ταυτόχρονα κατάφερε να αποκτήσει τα δικαιώματα για την ελληνική έκδοση ενός επιτυχημένου ξένου κόμικ: του Λούκυ Λουκ. Λίγα χρόνια αργότερα θα ιδρύσει τον Εκδοτικό Οίκο Αδελφοί Στρατίκη, σε συνεργασία με τα αδέλφια του Πέτρο και Χρήστο. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Πότης Στρατίκης δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τα εκδοτικά πράγματα. Έχει γράψει περισσότερα από είκοσι βιβλία με θέμα την Αρχαία ελληνική ιστορία, ενώ καλείται συχνά σε συζητήσεις φιλολογικού περιεχομένου. Τον Ιούνιο του 2006 τιμήθηκε από την Ένωση Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου για την προσφορά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 2007), το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Β. Μπότση τον τίμησε για την επιτυχημένη διαδρομή του στον Περιοδικό Τύπο, αλλά και για το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο. Και το σχετικό link...

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας αντιστασιακός εκδότης μας έμαθε ελληνική ιστορία. Ήμουνα μικρός, στο χωριό, καλοκαίρι. Μετά το φαγητό τα μεσημέρια, ξαπλώναμε με την αδερφή μου σ' ένα δωμάτιο, κι ο πατέρας μου μας έλεγε ιστορίες για να κοιμηθούμε - τελικά κοιμόταν πάντα εκείνος πρώτος! Ήταν πολύ ωραίες ιστορίες, καουμπόικες, και νόμιζα ότι τις έβγαζε απ' το κεφάλι του. Νόμιζα. Ήτανε λέει ένας μικρός σερίφης, ο Τζιμ Άνταμς (που ο πατέρας μου φρόντιζε πάντα να μας λέει πως το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Αδαμόπουλος). Μαζί του, και μια καουμπόισσα, η Ντιάνα. Παρέα κι ένας Μεξικάνος, ο Πεπίτο Γκονζάλες με το ξεροκέφαλο γαϊδούρι του, τον Πελεγκρίνο. Και τέλος, ένα Ινδιανάκι, ο Τσιπιρίπο με το τόξο και το πόνυ του. Μια αχτύπητη τετράδα, που στο μυαλό μου πήγαινε κόντρα στα ίσια τον Λούκυ Λουκ για την προστασία του Ουέστ. Μια αχτύπητη τετράδα που φυσικά δεν γεννήθηκε στο κεφάλι του πατέρα μου, αλλά του 'κανε παρέα βγαλμένη μέσ' απ' το μυαλό... του Πότη Στρατίκη, του αντιστασιακού εκδότη που μας έμαθε ιστορία! Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, το παραμύθι ήταν αληθινό και πήγαινε ως εξής: Ήταν ένα πιτσιρίκι που μπήκε στην Ε.Π.Ο.Ν. και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ήταν ένας αριστερός που, μετά τον πόλεμο, κατέβηκε απ' το χωριό του στην Αθήνα για να γλυτώσει την τρέλα του εμφυλίου. Ήταν ένας νεαρός που μπήκε στην Πάντειο μα δεν κατάφερε να σπουδάσει γιατί δεν είχε χρήματα. Ήταν ένας διανοούμενος που κάλυψε την "πανεπιστημιακή του ανεπάρκεια" διαβάζοντας, μελετώντας και μαθαίνοντας μόνος του ξένες γλώσσες. Κι έτσι γεννήθηκε ένας μεταφραστής, συγγραφέας και εκδότης που σημάδεψε γενιές (τη δική μου σίγουρα!) και δέχτηκε το χειροκρότημα από σύσσωμη την ελληνική φιλολογία. Σήμερα ωστόσο, συμπάθα με, δεν θα ψάξω, δεν θα βρω και δεν θα γράψω τη γνώμη της φιλολογίας, της δημοσιογραφίας ή των εκδόσεων, για τον κύριο Πότη. Σήμερα το ευχαριστώ που θα του πω είναι δικό μου, γιατί ο Στρατίκης δεν ήταν ένα μακρινό όνομα, μια υπογραφή σε βάθρο που της οφείλεις το σεβασμό σου. Ο Στρατίκης είναι η υπογραφή σ' ένα σωρό βιβλία της παιδικής μου βιβλιοθήκης και της χρωστάω αυτά που ξέρω, αυτά που πιστεύω, αλλά κυρίως της χρωστάω την αγάπη μου. Οπότε... κυρ Πότη, σ' ευχαριστώ για τον Ηρόδοτο, για το Σεβάχ και τον Κολοκοτρώνη! Τ' ομολογώ. Η αφεντιά μου δεν έμαθε την Ελληνική Μυθολογία απ' τις εκδόσεις Στρατίκη - γι' αυτό φρόντισαν οι Στεφανίδηδες και θα τους εκφράσω ένα εγκάρδιο και μεγάλο ευχαριστώ, άλλη φορά. Απ' τις εκδόσεις Στρατίκη ωστόσο, έμαθα τους Περσικούς Πολέμους και την ιστορία της Μακεδονίας. Έμαθα τα μεγάλα παραμύθια του κόσμου, απ' τα πιο παιδικά (τα Τρία Γουρουνάκια) μέχρι τα πιο ενήλικα (τη Βασίλισσα του Χιονιού και το Σεβάχ). Έμαθα το '21, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τον Κατσαντώνη. Και πάνω απ' όλα, έμαθα τότε, κάτι που χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να το καταλάβω, κι ήταν το πιο σημαντικό απ' όλα. Εκείνα λοιπόν, τα χρόνια της παιδικής αθωότητας, ο Πότης Στρατίκης έριξε μέσ' απ' τα βιβλία του στο μυαλό μου μια πληροφορία, που φύτρωσε, άνθισε κι έγινε συνειδητοποίηση και μεγάλο ξαλάφρωμα. Μου 'μαθε πως η ιστορία, οι ήρωες κι οι μύθοι, δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Μου 'μαθε ότι μπορείς να είσαι στην αντίσταση, κι ωστόσο ν' αγαπάς τον Προμηθέα και τον Αθανάσιο Διάκο. Ότι μπορείς (στην ευχή, ας μιλήσουμε καθαρά!) να γουστάρεις τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Περικλή και το Μακρυγιάννη, κι ωστόσο όχι μωρέ, να μην είσαι φασίστας! Κι αν αξίζει χειροκρότημα πραγματικό ο Στρατίκης, πάνω και πρώτ' απ' όλα, γι' αυτό τ' αξίζει. Άλλο που κάποιοι από μας, θα του χρωστάμε και τα μεσημέρια στο χωριό μας. Άλλο που κάποιοι από μας, θα του χρωστάμε και το υλικό της φαντασίας των γονιών μας. Άλλο που κάποιοι από μας, εξαιτίας του Στρατίκη, του Ανεμοδούρα και κάνα δυο ακόμα τύπων, μπορούμε περήφανα να λέμε πως: "Στο Λούκι Λουκ του Γκοσινί και στου Σταν Λι το Σπάιντερμαν, έχουμε ν' απαντήσουμε με Τζίμη Αδαμόπουλο και με. Έχουμε ν' απαντήσουμε μικρούς, δικούς μας σερίφηδες και ήρωες". Κι ας αργήσαμε να μάθουμε ότι αυτοί οι ήρωες δεν είχαν για "μπαμπά" τους το μπαμπά μας. Και το σχετικό link...

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, αλλά το βρήκα εδώ.

Παρουσίαση του τελευταίου τεύχους του Μικρού Καουμπόϋ στη ΛΕΦΙΚ Παρουσίαση της έκδοσης του Μικρού Αρχηγού Παρουσίαση της έκδοσης του Μικρού Καουμπόϋ Παρουσίαση της έκδοσης του Μικρού Σερίφη (ή αλλιώς, crc επί τρία )