Search the Community

Κλάψαμε από τα γέλια. Για όλους όσοι μεγαλώσαμε στη δεκαετία του 70 και του 80 το Coyote and Road Runner ήταν ένα από τα αγαπημένα κινούμενα σχέδια των Looney Tunes. Με μεγάλη ιστορία ήδη αφού πρωτοεμφανίστηκαν το 1949 και πραγματικά έκαναν θραύση. Το πεινασμένο κογιότ προσπαθεί απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο να πιάσει το ταχύτατο road runner και κάθε φορά την πατάει πανηγυρικά και ξεκαρδιστικά. Κι ότι κι αν παθαίνει δεν τα παρατάει ποτέ. Όπως και το πανέξυπνο road runner που κάθε φορά που την πατάει πάει από πάνω του φωνάζοντας Beep Beep πριν εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο. Και ναι, φυσικά και τα συγκεκριμένα ζώα υπάρχουν στη φύση απ' όπου πάρθηκε η έμπνευση του σχεδιασμού τους από την Warner Bros. Αλλά υπάρχουν και ως.... χαρακτήρες και απαθανατίστηκαν σε ένα πάρκινγκ στην έρημο να κάνουν ακριβώς αυτό που έχουμε δει χιλιάδες φορές στην cartoon έκδοσή τους... Το κογιότ αρχίζει να κυνηγάει το road runner που "γκαζώνει" και φεύγει μπροστά με ταχύτητα... Κλάμα... Όλα μέσα από τη ζωή είναι βγαλμένα τελικά... https://www.instagram.com/p/DQkMtQTgiP8/ Και το σχετικό link...

Με αφορμή την νέα ταινία “Superman” του Τζέιμς Γκαν, ανατρέχουμε στις κορυφαίες ενσαρκώσεις και περιπέτειες του εμβληματικότερου όλων των (υπερ)ηρώων. Όπως συμβαίνει με κάθε ήρωα που γεννά δίχως σταματημό περιπέτειες επί σχεδόν 9 δεκαετίες, σε διαφορετικά μέσα, και από την πένα εκατοντάδων διαφορετικών δημιουργών, έτσι κι ο Σούπερμαν πάντα άλλαζε. Στο κόμικ-σταθμό All-Star Superman των Γκραντ Μόρισον και Φρανκ Κουάιτλι, ο Σούπερμαν πεθαίνει ύστερα από υπερβολική έκθεση στον Ήλιο της Γης, και προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια ντουζίνα από υπεράνθρωπους άθλους – οι 12 άθλοι του Σούπερμαν, σα να λέμε – πριν αποδεχθεί τη μοίρα του. Εκείνη η σειρά 12 τευχών αντλούσε επιρροές και αναφορές από όλη την ιστορία του ήρωα, παρουσιάζοντας τον ίδιο αλλά και τις επιμέρους περιπέτειές του σαν ένα κολάζ διαφορετικών ιδεών, τόνων και προσεγγίσεων, μέσα από την πορεία δεκαετιών. Το All-Star Superman προτείνει την ιδέα πως δεν υπάρχει καθοριστική εποχή για τον Σούπερμαν, και δεν υπάρχει η σωστή εκδοχή του ήρωα – όλες υπήρξαν, άρα όλες υπάρχουν ταυτόχρονα. Είναι όλες, ταυτόχρονα ζωντανές. Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της ελπίδας, του Μεγάλου Συμβόλου, μάλλον παραμένει ως κάτι το θεμελιώδες. Η εμβληματική πρώτη σελίδα εκείνου του κόμικ, που αφηγείται την πασίγνωστη πλέον ιστορία προέλευσης του ήρωα μέσα από 4 μόλις καρέ και 8 μόλις λέξεις, περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της ελπίδας. (Και κανείς αναγνώστης του κόμικ δε μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη σελίδα). Γύρω από αυτό τον άξονα έχουν γραφτεί αμέτρητες ιστορίες, για ένα σωρό διαφορετικές εποχές. Πάντα οι ιστορίες αυτές αντικατοπτρίζουν κάτι από την εποχή τους, από την απλούστατη πρώτη εμφάνιση στο Action Comics #1 του 1938, μέχρι το πιο σκοτεινό και πολύπλοκο crossover των 2020s – και, όπως λέει και το All-Star Superman, είναι όλες εξίσου αληθινές. Φτάνοντας όμως στις μεταφορές για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, είχε πάντα ενδιαφέρον να κοιτάζουμε ποιος ήταν ο Σούπερμαν που παίρναμε κάθε φορά. Τι είχε να πει, και μέσα από τι είδους ιστορίες; Εξώφυλλα παλιών τευχών ACTION COMICS, με τις πρώτες περιπέτειες του Σούπερμαν. Στο μέσον, το ιστορικό τεύχος ACTION COMICS #1 του 1938, με την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα. Ο νέος Σούπερμαν δια χειρός Τζέιμς Γκαν έχει κάτι από την ειλικρίνεια των παλιών κινουμένων σχεδίων, αλλά και κάτι την συναισθηματική αμεσότητα του All-Star Superman. Όπως κι η κλασική μίνι σειρά του 2008, έτσι και το νέο Superman προσπαθεί να πει μια ιστορία που περιλαμβάνει περισσότερες, κι είναι όλες διαφορετικές σε setting και σε στόχευση. Κι είναι, πιο αξιοσημείωτα από οτιδήποτε άλλο, μια πλήρης αντιστροφή σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο άντρα από ατσάλι της μεγάλης οθόνης: Τον σκοτεινό, νιχιλιστή Σούπερμαν του Ζακ Σνάιντερ, που παραμένει η πιο ακραία ίσως αποχώρηση που έχει δει ο ήρωας μέχρι σήμερα. Πώς φτάσαμε λοιπόν στον σημερινό Σούπερμαν, όπως τον ερμηνεύει ο Ντέιβιντ Κόρενσουετ; Αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή σε μερικές ακόμα κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές που σημάδεψαν την πορεία του ήρωα – αλλά και την εποχή τους. Superman (1941) Τρία μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο του ήρωα στα κόμικς, τα Fleischer Studios (διάσημα για θρυλικά καρτούν όπως η Betty Boop κι ο Ποπάι) παρέδωσαν 17 περιπέτειες του Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται επαναστατικά. Η υφή των χαρακτήρων, η δυναμική δράση και η βαρύτητα που έχουν οι χαρακτήρες (σε αντίθεση με τις περισσότερες CGI live-action ταινίες που βλέπουμε ακόμα και σήμερα) δίνουν σε εκείνα τα καρτούν μια διαχρονική χροιά, ενώ παραμένουν σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Σε αυτές τις περιπέτειες, στη σκιά κιόλας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο μεγάλος αμερικάνος ήρωας αντιμετωπίζει ξεκάθαρους εχθρούς σε απλές πλοκές – δεν είναι καιρός για πολυπλοκότητες. Η μαγεία αυτής της παραγωγής βρίσκεται στη δράση και στην τεχνική όπου προσφέρονται καθαρά και σαφή σημεία θριάμβου. Superman (1948) Atom Man vs. Superman (1950) Δύο κινηματογραφικά σίριαλ συνολικής διάρκειας 4 ωρών και 15 κεφαλαίων το καθένα, αποτέλεσαν την πρώτη live-action μεταφορά του ήρωα, με τον Κερκ Άλιν στον ρόλο. Στο πρώτο έργο βλέπουμε την προέλευση του Σούπερμαν, ενώ στο δεύτερο κάνει και το ντεμπούτο του στην οθόνη ο Λεξ Λούθορ. Καμία εκ των δύο δεν είναι πλέον essential θέαση, με επαναλαμβανόμενες πλοκές για να γεμίζει ο χρόνος και επαναχρησιμοποίηση υλικού. Όμως έχουν την ιστορική τους σημασία. Όχι μόνο επειδή αποτέλεσαν τακτικό ραντεβού για τους θεατές στη σκοτεινή αίθουσα, επεισόδιο μετά το επεισόδιο, αλλά και για το πώς θεμελίωσαν – σε live action κίνηση πλέον – την εικόνα και την αίσθηση του Σούπερμαν με την καλοσυνάτη του ενέργεια προσκόπου. Ένα είδος δηλαδή μη εγωιστικής, ανοιχτόκαρδης καλοσύνης που ο κόσμος είχε ανάγκη να βλέπει σε εκείνη την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο. Superman (1978) Superman II (1980) Superman II: The Donner Cut (2006) Η πρώτη blockbuster era του Σούπερμαν έρχεται στα τέλη των ‘70s, με την καλύτερη μέχρι ακόμα και σήμερα εκδοχή του στο σινεμά. Μια τρομερά φιλόδοξη παραγωγή – με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Ντόνερ να γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος του σίκουελ αμέσως μετά την παραγωγή του πρώτου φιλμ, και προτού αυτό κυκλοφορήσει – που μπορεί να συνάντησε εν τέλει μεγάλα προβλήματα, όμως έθεσε κάποια στάνταρ για το τι σημαίνει μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό πρότζεκτ. Και σε έναν ήρωα σαν τον Σούπερμαν, δεν θα άξιζε τίποτα λιγότερο από αυτό. Οι δύο ταινίες του Ντόνερ διαθέτουν έναν εμβληματικό πρωταγωνιστή (Κρίστοφερ Ριβ ο αιώνιος Σούπερμαν), μια συναρπαστική Λόις Λέιν παιγμένη από τη Μάργκο Κίντερ κι έναν ορεξάτο villain στο πρόσωπο του Λεξ Λούθορ του αξεπέραστου Τζιν Χάκμαν, κλασικές πλοκές, στιγμές και ατάκες (από το «kneel before Zod» του Τέρενς Σταμπ μέχρι την πτήση γύρω από τον πλανήτη Γη που γυρνάει πίσω τον χρόνο). Αλλά πάνω από όλα, αποτελούν ιδανική έκφραση των ιδεών και των μέσων της χολιγουντιανής μηχανής για την παραγωγή ονείρων που ξεπερνούν την καθημερινότητα. Η πρώτη ταινία υποσχόταν πως θα πιστέψετε πως ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει, κι η εμπειρία ήταν αυτή ακριβώς. Στην μετάβαση από το counter culture των ‘70s στην περίοδο νοσταλγίας των ‘80s, μέσα και από μια μεταβαλλόμενη εικόνα του τι είναι και πώς μοιάζει ένα Μεγάλο Αμερικάνικο Μπλοκμπάστερ, ο Σούπερμαν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή – καλώς ή κακώς. Κι αν το σίκουελ εν τέλει έφυγε από τα χέρια του Ντόνερ και ολοκληρώθηκε όπως-όπως από τον διακεκριμένο βρετανό σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λέστερ μέσα από εκτεταμένα reshoots, τουλάχιστον δεκαετίες αργότερα μπορέσαμε να έχουμε επιτέλους ολοκληρωμένο το σίκουελ όπως αρχικά το είχε οραματιστεί ο Ντόνερ, μέσα από μια εξαιρετική home video κυκλοφορία. Superman III (1983) Superman IV: The Quest for Peace (1987) Μπαίνοντας βαθιά στα ‘80s και με τον Ριβ ακόμα στον ρόλο, το franchise χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Ρίτσαρντ Λέστερ επιστρέφει επισήμως πλέον για να σκηνοθετήσει το τρίτο φιλμ, με τον Ρίτσαρντ Πράιορ σε κεντρικό ρόλο, ενώ το καταγέλαστο 4ο διαθέτει την επιστροφή την Κίντερ και του Χάκμαν μέσα όμως σε ένα εντελώς camp πλαίσιο με μεγάλο αντίπαλο έναν πυρηνικό μασίστα – μια ταινία όχι και τρομερά ανόμοια με το Rocky IV και την κατεύθυνση και εκείνου του franchise. Η ‘80s διάθεση απλούστευσης σε συνδυασμό με την πυρηνική απειλή έχουν σαν αποτέλεσμα έναν Σούπερμαν που δεν γεννά κανέναν θαυμασμό και δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο κοινό. Lois & Clark: The New Adventures of Superman (1993) Η επόμενη μεγάλη επιστροφή γίνεται μέσα από την ‘90s σειρά του ABC, η οποία όμως πλέον εστιάζει περισσότερο στην καθημερινή, «ανθρώπινη» πλευρά του ήρωα και βασίζεται σε πιο σύγχρονης αισθητικής κόμικς όπως του Τζον Μπερν – ο οποίος ανέλαβε τον ήρωα το 1986 και τον καθόρισε όσο ίσως κανείς άλλος. Στη σειρά, η έμφαση πέφτει στην καθημερινότητα του Κλαρκ Κεντ, στην περιπέτεια και το ρομάντζο με την Λόις Λέιν (στο ρόλο η Τέρι Χάτσερ), με μια διαρκή αγωνία για το αν θα αποκαλυφθεί η αληθινή του ταυτότητα, και με την εξισορρόπηση του (αληθινού) Κλαρκ με τον (ρόλο) Σούπερμαν. Όλα αυτά είναι παντελώς ‘90s πράγματα, με λιγοστές πολιτικές και ηθικές έγνοιες σε μια Δύση που πίστεψε τότε πως τα είχε ξεπεράσει όλα. Πολύ φαν και watchable, σε κάθε περίπτωση – από τις σειρές που ένιωθες πως έπαιζε διαρκώς η τηλεόραση, και πάντα θα καθόσουν να χαζέψεις. Superman: The Animated Series (1996) Μετά την επιτυχία του Batman: The Animated Series (που παραμένει σπουδαίο μέχρι και σήμερα), ο Μπρους Τιμ ανέλαβε να μεταφέρει και τον Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων. Φανταστικά χρώματα μια φουτουριστικής Μετρόπολις και ωραίες σκηνές δράσης που εξερευνούν όλη την πινακοθήκη αντιπάλων του ήρωα μέσα από ανάλαφρες και διασκεδαστικές περιπέτειες, συνθέτουν μια από τις απόλυτες μεταφορές Σούπερμαν. Εδώ τονίζεται ξανά ο ηρωισμός και η ελπίδα που ενσταλάζει ο ήρωας στον κόσμο, με τη δράση να παίρνει ξανά κεντρικό ρόλο. Με δική του αισθητική ταυτότητα και με απόλυτη επιτυχία στην αποστολή του, αυτό το Animated Series παραμένει στον αφρό των εκδοχών του Σούπερμαν στην οθόνη. Smallville (2001) Η έτερη μεγάλη τηλεοπτική πτήση του Σούπερμαν διαφοροποιείται από κάθε άλλη διασκευή, εστιάζοντας – όπως έλεγε κι ο άκρως επεξηγηματικός τίτλος – στα Χρόνια της Νιότης. Ή αλλιώς, ο Κλαρκ πριν βάλει τη μπέρτα και τη στολή και γίνει Σούπερμαν. Εφηβικό δράμα γεμάτο νεανικές αγωνίες, με τον νεαρό Σούπερμαν και τον νεαρό Λεξ Λούθορ ως φίλοι-πριν-γίνουν-εχθροί στο Smallville, με τη Λάνα πριν την Λόις (και μετέπειτα την ίδια τη Λόις), και με μια εφηβική ελπίδα και αίσθηση δραματικότητας να διαπερνά το μύθο. Εδώ ο ήρωας μπαίνει αποφασιστικά στα ‘00s κάνοντας το δικό του κομμάτι σε μια σύντομα κυρίαρχη μανία με ιστορίες προέλευσης και πρίκουελ, με ιστορίες που επεξηγούν και αναλύουν κάθε απειροελάχιστο κομμάτι ενός μύθου. Προς τιμήν του, δεν ενδιαφέρεται τόσο για αυτό (στις πρώτες σεζόν ειδικά) όσο για το να πει μια εφηβική ιστορία μέσα από το πρίσμα του αγνότερου των υπερηρώων – κι αυτό το καταφέρνει, τίμια. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια εποχή τεράστιας ακμής για το είδος του teen drama στην τηλεόραση. Ο Σούπερμαν θα τη γλίτωνε; Superman Returns (2006) Διχαστικό στην εποχή του, διχαστικό μέχρι ακόμα και σήμερα, το legacy sequel του Μπράιαν Σίνγκερ με τον Κέβιν Σπέισι (να μια ακολουθία λέξεων που δε θέλω ποτέ μου να ξαναγράψω) παίρνει την οδό ενός νοσταλγικού, ανοιχτόκαρδου φιλμ, με εντονότατες μεσσιανικές αναφορές αλλά και έμφαση στο διαπροσωπικό δράμα ανάμεσα στον Σούπερμαν, την Λόις, και τον τωρινό σύντροφό της. Εδώ έχουμε ξανά έναν Σούπερμαν που σταματά ληστείες, έναν Σούπερμαν που τον απασχολεί η προέλευση και η κληρονομιά του – μέσα από ένα τρομερά συγκινητικό κομμάτι που αφορά τον γιο του, με υπέροχη επαναχρησιμοποίηση των λέξεων του Μάρλον Μπράντο από την πρώτη ταινία. Φτάνοντας, ιστορικά μιλώντας, σε μια περίοδο ηρεμίας πριν την καταστροφή, η ταινία έμοιαζε ήδη στην εποχή της πολύ παλιομοδίτικη. Σήμερα, σαν ιστορία τουλάχιστον, μοιάζει οριακά με μουσειακό κομμάτι, με ένα αξιοπερίεργο αντικείμενο έξω από την εποχή του. Όμως – και παρά το δυστυχώς αδιάφορο κάστινγκ του – παραμένει ένα πολύ όμορφο και συναισθηματικό φιλμ, με ωραίες ιδέες και ένα αληθινό αξιοπερίεργο φινάλε. Για την ακρίβεια μάλιστα, η τότε εντελώς παράξενη και οριακά ακατανόητη απόφαση να αποτελέσει αυτό το φιλμ απευθείας σίκουελ μόνο των δύο πρώτων φιλμ του Ντόνερ (του ‘78 και του ‘80) θα γινόταν τα επόμενα χρόνια κάτι σαν νόρμα. Καθώς τα διαρκή σίκουελ γίνονταν μονόδρομος και η νοσταλγία δημιουργών και κοινού για τα έργα με τα οποία είχαν μεγαλώσει θα οδηγούσε την ποπ κουλτούρα σε μια διαρκή τάση επιστροφής και αυτοαναφορικότητας, τέτοια legacy sequels θα γυρίζονταν δεκάδες τα επόμενα χρόνια. Λίγο θα ήταν καλύτερα από αυτό. Man of Steel (2013) Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) Zack Snyder’s Justice League (2021) Αν ήταν διχαστικό το Superman Returns, τότε τι να πούμε και για το DCEU του Ζακ Σνάιντερ. Γενικά… δύσκολος ο 21ος αιώνας για τον Σούπερμαν. Ως ριζική αντίθεση στη νοσταλγία εκείνου του φιλμ, και γυρισμένες πλέον σε μια πολύ πιο σκοτεινή εποχή, οι ταινίες του Σνάιντερ φέρνουν στο προσκήνιο έναν Σούπερμαν για την εποχή του μεγάλου νιχιλισμού. Αυτός (με τον Χένρι Κάβιλ, σκοτεινό και στιβαρό στο ρόλο) είναι ένας Σούπερμαν που εκτελεί εν ψυχρώ, που ζυγίζει την προέλευσή του, που πεθαίνει στην κορύφωση ενός πολύ σκοτεινού και πολιτικά αμφιλεγόμενου δεύτερου μέρους – το Batman v Superman παραμένει μια αδικημένη ταινία, έχοντας αποτυπώσει κάτι από τη σύγχυση και την οργή μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι, μέσα κι από την σκιαγράφηση και τις πράξεις των δύο μεγάλων ηρώων της. Στο εξαιρετικό Zack Snyder ’s Justice League (η Ιστορία ας αγνοεί πλήρως το άθλιο, Φρανκενστάιν κατασκεύασμα Justice League του 2017), ο Σούπερμαν υπάρχει περισσότερο δια της τρανταχτής απουσίας του, κατά την οποία ο κόσμος μοιάζει να χάνεται στην κόλαση. Με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο, είναι σαν ο Σνάιντερ μέσα από αυτή την τριλογία να καταφέρνει να εντοπίσει τελικά την ελπίδα που χαρακτηρίζει τον Σούπερμαν – ακόμα κι αν για να το κάνει τον έχει μεταμορφώσει σε κάτι γκροτέσκο, όπως ακριβώς και τον κόσμο-αντικατοπτρισμό γύρω του. Εκ των υστέρων, δεν μοιάζει και πολύ παράξενο ότι ο Σούπερμαν των ‘10s έμοιαζε κάπως έτσι, σε ταινίες-ρέκβιεμ. My Adventures with Superman (2023) Μετά από μερικά χρόνια απόστασης από τα έργα του Σνάιντερ (το δικό του Justice League ολοκληρώθηκε το ‘21 για το HBO max, αλλά στην ουσία η τελευταία ταινία κυκλοφόρησε το ‘17), η διάθεση μπαίνοντας στα ‘00s είναι εμφανώς μια απόσταση από εκείνο το σκοτάδι, και μια επαναφορά στην πολύχρωμη αισιοδοξία και αγνότητα που παραδοσιακά χαρακτήριζε τον ήρωα. Το στυλ πλέον είναι επηρεασμένο από anime (επειδή είμαστε στα ‘20s!), αλλά ευρύτερη λογική είναι πολύ παραδοσιακή. Καθαρή, ορμητική δράση, γρήγορες περιπέτειες, αναφορές στους εμβληματικούς προκατόχους Superman: The Animated Series και το Superman των Fleischer Studios, σε συνδυασμό με ένα πολύ μοντέρνο στυλ αφήγησης. Απολαυστικό και αισιόδοξο – σαν ανάσα που παίρνεις αφού έχεις κρατήσει πολύ ώρα την αναπνοή σου. Superman (2025) Το οποίο μας φέρνει στην καινούρια, κατά Τζέιμς Γκαν εκδοχή του ήρωα, η οποία όπως σημειώναμε και στην κριτική μας, έχει το βλέμμα στα Silver Age κόμικς και στις κλασικές καρτούν περιπέτειες. Υπάρχει μια πολύ έντονη αίσθηση «επιστροφής» στα βασικά, αλλά αυτό δεν γίνεται με συντηρητικό ή αντιδραστικό τρόπο – αν μη τι άλλο μάλιστα η ταινία έχει μια κάποια πολιτική τοποθέτηση, έστω με έναν παλιομοδίτικα Σούπερμαν τρόπο. Με μεγαλομανείς κακούς, με μίσος για το Άλλο, και με καταπιεστικά έθνη (και villains) που επιτίθενται σε αδύναμους, με τον Σούπερμαν μόνη γραμμή άμυνας για το Καλό. Με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο Γκαν θέλει ξανά ο ήρωας να εκπροσωπεί ευθέως την ελπίδα. Και μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να κρίνουμε αυτή την ταινία στο πλαίσιο της εποχής της, στο πώς εκφράζει ή αντιτίθεται σε κυρίαρχες τάσεις, αλλά και μόνο καταφέρνοντας να εκφράσει κάτι αρχετυπικό και διαχρονικό μέσα από την ταινία του, ο σκηνοθέτης πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο – παρά τα όποια προβλήματα του φιλμ. Ο Σούπερμαν τελικά, ακόμα και στις πιο σκοτεινές του στιγμές, πάντα την ελπίδα κατέληγε να συμβολίζει – αλλά σπάνια έχει γίνει αυτό με πιο σαφή και ευθύ τρόπο, από ότι εδώ. Ο Γκαν θέλει, παραδόξως, ο δικός του Σούπερμαν να έχει κάτι από πολλούς άλλους Σούπερμαν. Ίσως είναι η επιρροή του All-Star Superman που λέγαμε παραπάνω, ή ίσως κι αυτός να είναι τελικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το legacy στον 21ο αιώνα. Σε κάθε όμως περίπτωση, τη ελπίδα δεν ξεριζώνεται από αυτόν τον ήρωα. Αυτή είναι η παντοτινή του κληρονομιά. Και το σχετικό link...

Ο Σούπερμαν φτάνει στην Αμερική ως μωρό από έναν κατεστραμμένο πλανήτη. Μεγαλώνει στο Κάνσας από μια αγροτική οικογένεια και παλεύει μια ζωή να ισορροπήσει δύο ταυτότητες. Πρόκειται για μια αφήγηση που επαναλαμβάνεται επί 87 χρόνια – αλλά η πρόσφατη δήλωση του σκηνοθέτη της νέας ταινίας «Superman» προκάλεσε αντιδράσεις: ο ήρωας είναι μετανάστης. «Ο Σούπερμαν είναι η ιστορία της Αμερικής», δήλωσε ο Τζέιμς Γκαν στους Times of London. «Ένας μετανάστης που ήρθε από αλλού και βρήκε θέση σε αυτή τη χώρα. Κυρίως όμως, είναι μια ιστορία που λέει πως η βασική ανθρώπινη καλοσύνη είναι μια αξία που έχουμε χάσει». Η δήλωση έγινε την ώρα που η διοίκηση Τραμπ εντείνει τις επιχειρήσεις απέλασης μεταναστών. Τα δεξιά μέσα έσπευσαν να αντιδράσουν. Το Fox News χαρακτήρισε την ταινία «Superwoke», ενώ η πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Κέλιαν Κόνγουεϊ, δήλωσε: «Δεν πάμε σινεμά για να μας κάνουν μάθημα ιδεολογίας». Ο Ντιν Κέιν, που υποδύθηκε τον ήρωα στη σειρά «Lois & Clark», προειδοποίησε ότι οι αναφορές στη μετανάστευση μπορεί να αποδειχθούν πολιτικό λάθος. Ωστόσο, το κοινό έχει άλλη άποψη. Η ταινία της Warner Bros έκανε άνοιγμα 122 εκατ. δολαρίων και παραμένει στην κορυφή του box office. Και όπως σημειώνουν ειδικοί της ποπ κουλτούρας, η ιδέα του Σούπερμαν ως μετανάστη μόνο καινούργια δεν είναι. «Η αφήγηση του Σούπερμαν ως μετανάστη, ακόμη και ως πρόσφυγα, υπάρχει από την αρχή», λέει ο Ντάνι Φίνγκεροθ, συγγραφέας του Superman on the Couch. Η πρώτη ιστορία, το 1938, δείχνει τον Καλ-Ελ να στέλνεται στη Γη από έναν καταδικασμένο πλανήτη. «Δεν είναι μετανάστης από επιλογή. Είναι πρόσφυγας. Έρχεται, αφομοιώνεται και γίνεται όσο πιο “Αμερικανός” γίνεται», σημειώνει. Το ίδιο συνέβη και με τους δημιουργούς του: ο Τζέρι Σίγκελ και ο Τζο Σούστερ ήταν παιδιά Εβραίων μεταναστών, που διέφυγαν από την άνοδο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη. Γνωρίζοντας τι σημαίνει να είσαι ξένος, έπλασαν έναν ήρωα που πολεμά για τους αδύναμους, τις γυναίκες, τους εργάτες και τους καταπιεσμένους – πολύ πριν οι ΗΠΑ μπουν στον πόλεμο κατά των ναζί. Η ταύτιση με τον Σούπερμαν παραμένει ζωντανή. Από ακαδημαϊκά πάνελ μέχρι καμπάνιες όπως το #SupermanIsAnImmigrant, η ιστορία του χρησιμοποιείται για να μιλήσει για τις εμπειρίες μεταναστών και προσφύγων στην Αμερική. «Δεν μπορείς να πολιτικοποιήσεις την αλήθεια», έγραψαν οι συντελεστές της εκστρατείας. «Ο Σούπερμαν είναι “παράνομος αλλοδαπός” εδώ και 87 χρόνια». Για τον Χοσέ Αντόνιο Βάργκας, πρώην «άνθρωπο χωρίς χαρτιά» και ιδρυτή του οργανισμού Define American, η νέα ταινία άνοιξε ξανά έναν διάλογο: «Άνθρωποι που ποτέ δεν μου μιλούσαν για τη μετανάστευση, τώρα μου μιλούν. Αυτό είναι τεράστιο». Βέβαια, η μεταναστευτική ταυτότητα του ήρωα δεν τονίζεται πάντα. Ο Φίνγκεροθ υπενθυμίζει ότι η εξήγηση της καταγωγής του αρχικά ήταν ένα απλό σεναριακό τρικ, για να δικαιολογηθούν οι υπερδυνάμεις του. Άλλες εποχές τον έδειχναν να κατάγεται από το Κάνσας ή αλλού, ανάλογα με τις ανάγκες της ιστορίας. Αυτό όμως που δεν αλλάζει είναι η δυνατότητα του ήρωα να μιλάει στους πάντες. «Οι υπερήρωες είναι outsiders», λέει ο Φίνγκεροθ. «Και η δύναμη των μύθων τους είναι πως όλοι μπορούν να δουν τον εαυτό τους μέσα τους». Ίσως γι’ αυτό προκαλούν ακόμα τόσο πάθος. Την περασμένη εβδομάδα, η διοίκηση Τραμπ ανήρτησε στο διαδίκτυο μια παραλλαγή της αφίσας της νέας ταινίας, όπου ο πρόεδρος εμφανιζόταν σαν Σούπερμαν. Αλλά λίγες ημέρες αργότερα, σε ανάρτηση του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, το σύμβολο που συνδέθηκε με τους μετανάστες δεν ήταν ο Άνθρωπος από Ατσάλι – ήταν ο εξωγήινος ET, με το σύνθημα: «GO HOME». Πηγή: CNN Και το σχετικό link...

Τι θα γινόταν αν ο Σούπερμαν εμφανιζόταν σήμερα στον κόσμο; Αν ξαφνικά μαθαίναμε την ύπαρξή του ανάμεσά μας, τι θα γινόταν, πραγματικά; Είναι μια φαινομενικά χαζή ερώτηση. Αλλά νομίζω ότι έχει νόημα, γιατί αν καθίσει κανείς να καλοσκεφτεί τις πιθανές απαντήσεις, μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα που δεν αφορούν έναν φανταστικό, ψεύτικο κόσμο, αλλά τον αληθινό, δικό μας. Ας το σκεφτούμε λίγο, λοιπόν. Την ιστορία του Σούπερμαν, φυσικά, την ξέρουν όλοι, καθότι έχει εξιστορηθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο (σε 5 ραδιοφωνικές παραγωγές, σε 4 θεατρικές παραγωγές, σε πάνω από 50 κινηματογραφικές ταινίες, σε περίπου 30 τηλεοπτικές σειρές, σε πάνω από 30 videogames, σε πάνω από 10 βιβλία, σε 9 παιχνίδια και τρενάκια λούνα-παρκ και, φυσικά, σε χιλιάδες τεύχη περιοδικών κόμικ) σε όλες τις γλώσσες του κόσμου εδώ και 87 χρόνια. Εν τάχει, η ιστορία θέλει ένα μικρό βρέφος ονόματι Καλ Ελ να φτάνει ως ασυνόδευτο προσφυγάκι στη Γη μετά την καταστροφή του πλανήτη του, και το ζευγάρι ανθρώπων που το βρίσκει να κάνει ακριβώς αυτό που θεωρούν αδιανόητο οι ρατσιστές: να το πάρει σπίτι του. Όπως κάνουν όλοι οι μετανάστες, ο Καλ Ελ ήρθε για να μας πάρει τις δουλειές (έγινε δημοσιογράφος) και, κυρίως, για να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας, καθότι κάποια στιγμή, στα 30-35, εμφανίστηκε στον κόσμο ως Σούπερμαν, ένα πανίσχυρο και αθάνατο ον, που μπορεί να πετάει, να βγάζει φωτιές από τα μάτια και να κάνει, γενικά, ό,τι θέλει. Η ιστορία αυτή γεννήθηκε σε μια εποχή πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων και, όπως οι περισσότερες παρόμοιες ιστορίες, αντανακλούσε τα διακυβεύματα εκείνης της εποχής. Σχεδόν όλοι οι διάσημοι υπερήρωες εμφανίστηκαν κυρίως στις δεκαετίες του ’30 και του ’40 (Σούπερμαν, Μπάτμαν, Κάπτεν Μάρβελ, Γουόντερ Γούμαν, Κάπτεν Αμέρικα), σε έναν κόσμο που φλεγόταν από έναν παγκόσμιο πόλεμο και την έκρηξη αισιοδοξίας που ακολούθησε, και μετά τη δεκαετία του 1960 (Σπάιντερ-Μαν, Χαλκ, Άϊρον-Μαν, Θορ, Χ-ΜΕΝ κ.λ.π.), την εποχή του ψυχρού πολέμου και την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων. Την ιστορία του Σούπερμαν ειδικά την έγραψαν δύο παιδιά Εβραίων προσφύγων που είχαν φύγει για να γλιτώσουν την καταπίεση της τσαρικής Ρωσίας – κι αυτό έχει από μόνο του σημασία. Αλλά ίσως το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι αυτές οι ιστορίες, οι σχετικά παρόμοιες μεταξύ τους, και στις οποίες κανείς μπορεί να φορτώσει ιδεολογικές και πολιτικές χροιές κατά βούληση, στην πραγματικότητα ήταν παραμύθια για παιδιά. Με πλοκές γεμάτες τρύπες, παράδοξες και αυθαίρετες παραδοχές, υποτυπώδεις χαρακτήρες και συχνά νηπιακού επιπέδου διαλόγους, ήταν ένα είδος τέχνης που είχαν αρκετά κακή φήμη για πολύ καιρό, κατά την ταπεινή μου γνώμη δικαιολογημένα. Πολλά στοιχεία της ιστορίας του Σούπερμαν, ας πούμε, δεν έβγαζαν ποτέ κανένα νόημα – κι αυτό από μόνο του είναι θέμα για μια άλλη συζήτηση – αλλά ίσως το σημαντικότερο από όλα είναι το τι θεωρούσαν οι εμπνευστές της ότι θα γινόταν μετά την εμφάνισή του στον κόσμο. Η εκδοχή της ιστορίας τους για έναν ιδανικό ήρωα με αξίες το ίδιο στιβαρές με τα μπράτσα του, μια ενσάρκωση του Καλού που υποτάσσει τη θεϊκή ισχύ του στην υπηρεσία μιας ευγνωμονούσας και αθώας ανθρωπότητας είναι, φυσικά, ένα αφελές παιδικό παραμύθι, εμποτισμένο ως το μεδούλι από την ιουδαιοχριστιανική ηθική. Ο πραγματικός κόσμος λειτουργεί αρκετά διαφορετικά. Ο Σούπερμαν του παραμυθιού, λοιπόν, είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής με μυαλό. Φανταστείτε να υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί έξω. Φανταστείτε να εμφανιζόταν μια Τρίτη ένα viral βιντεάκι στα social media που να δείχνει έναν άνθρωπο με κάπα, μπλε κορμάκι και κόκκινο βρακάκι να κατεβαίνει από τον ουρανό και να μπαίνει σε ένα φλεγόμενο κτίριο για να σώσει ένα γατάκι, χωρίς να του καεί ούτε μια τριχούλα. Το πρώτο πράγμα που θα έλεγαν όλοι, βέβαια, θα ήταν «α καλά, ΑΙ είναι». Αλλά μετά, αν εμφανίζονταν κι άλλα βιντεάκια, και επιβεβαιωνόταν ότι αυτό το πράγμα υπάρχει στ’ αλήθεια, και ότι δεν είναι μόνο ανθεκτικό στη φωτιά, αλλά στα πάντα, και επίσης ότι έχει απεριόριστη δύναμη και πετάει και φωτιές από τα μάτια, τότε θα γίνονταν μερικά άλλα πράγματα. Οι θεωρίες συνωμοσίας θα εμφανίζονταν αμέσως, και θα ήταν πολλές. Από πού εμφανίστηκε αυτό το πράγμα; Μάλλον κάποιος θα το έφτιαξε. Ίσως η κυβέρνηση. Ή ο Τζορτζ Σόρος. Ποιος είναι πίσω από τον Σούπερμαν; Ποιος κινεί τα νήματα; Πόσες ημέρες (ώρες;) θα χρειάζονταν μέχρι να εμφανιστούν φανατικοί πιστοί που θεωρούν τον Σούπερμαν τον Ιησού που επέστρεψε, ή που απλά θα τον λάτρευαν ως Θεό; Σε πόσες εβδομάδες η λατρεία του Σούπερμαν θα γινόταν η μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου, με τους πιο φανατισμένους οπαδούς; Τι θα έκαναν οι κυβερνήσεις; Ποιες θα προσπαθούσαν να τον δωροδοκήσουν για τις βοηθήσει, ποιες θα προσπαθούσαν να τον ελέγξουν ή να τον εξοντώσουν; Εδώ και δεκαετίες τα κράτη του κόσμου έχουν υπογράψει συμφωνίες και συνθήκες για να ελέγξουν κάπως τη διάχυση των πυρηνικών όπλων (μόνο εννέα χώρες έχουν τέτοια σήμερα). Τι θα έκαναν με ένα ον με πολλαπλάσια καταστροφική δύναμη και δικό του, ανεξάρτητο μυαλό; Πολλά από αυτά τα θέματα, για να πούμε την αλήθεια, έχουν αντιμετωπιστεί σε σενάρια διαφόρων κόμιξ με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν. Αλλά νομίζω ότι όλα υποβαθμίζουν την επίπτωση της εμφάνισης ενός τέτοιου όντος στον κόσμο. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι βασισμένος σε διάφορες βασικές, θεμελιώδεις παραδοχές, κάποια πράγματα που ισχύουν εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Για παράδειγμα, ότι τα φυσικά όρια του ανθρώπινου σώματος είναι πεπερασμένα, ότι πρέπει να τρώμε φαγητό, να αφοδεύουμε και να κοιμόμαστε, ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αν κάνει υπερβολικά πολλή ζέστη ή υπερβολικά πολύ κρύο ή αν η σύσταση του αέρα δεν είναι ακριβώς αυτή που χρειαζόμαστε και ότι, όπως και να ’χει, ακόμα κι αν όλα είναι ιδανικά, αργά ή γρήγορα, πεθαίνουμε. Η έλευση ενός Σούπερμαν θα καταργούσε όλες αυτές τις παραδοχές μονομιάς. Εδώ θα είχαμε ξαφνικά ανάμεσά μας ένα άλλο έλλογο πλάσμα για το οποίο δεν ισχύει τίποτε από όλα αυτά. Δεν θα λογιζόταν ως άνθρωπος, αλλά ως ανθρωπόμορφος Θεός. Εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν θυσιαστεί ή εκτελεστεί στον κόσμο μας στο όνομα φανταστικών, θεωρητικών Θεών που περιγράφονται μόνο σε αρχαία κείμενα. Τι θα γινόταν αν εμφανιζόταν ένας πραγματικός Θεός μπροστά μας; Πόσο καιρό θα χρειαζόταν ολόκληρο το οικοδόμημα του ανθρώπινου πολιτισμού για να καταρρεύσει; Πέρα από τη θεωρητική άσκηση καθ' αυτήν, βεβαίως, η σκέψη αξίζει να γίνει και προληπτικά, για έναν άλλο λόγο: πώς θα υποδεχθεί η ανθρωπότητα την έλευση μιας AGI, αν προκύψει; Στην πραγματικότητα, βεβαίως, νομίζω ότι αν όντως εμφανιζόταν ο Σούπερμαν ανάμεσά μας, κάτι άλλο θα γινόταν. To 1986 κυκλοφόρησε ένα άλλο κόμικ με υπερήρωες, γραμμένο από τον συγγραφέα Άλαν Μουρ (που έχει γράψει και μια ωραία ιστορία με το Σούπερμαν). Το κόμικ λεγόταν “Watchmen” και, λέγοντας μια ιστορία από μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι ΗΠΑ είχαν κερδίσει τον πόλεμο του Βιετνάμ και μια ομάδα συνταξιούχων υπερηρώων προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο, άγγιζε θέματα όπως η λογοδοσία στον δημόσιο χώρο, η ατομική ευθύνη και η υποταγή στην εξουσία. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο. Ένας από τους υπερήρωες της ιστορίας, ο πιο δυνατός από όλους, λέγεται Ντόκτορ Μανχάταν. Ύστερα από ένα πείραμα που πήγε εντελώς στραβά, ο Ντόκτορ Μανχάταν λούστηκε με δόσεις ραδιενέργειας που τον μετέτρεψαν σε ένα αθάνατο πλάσμα με σχεδόν απεριόριστες δυνάμεις. Νομίζω ότι αυτό θα έκανε κι ο Σούπερμαν, αν υπήρχε. Το ίδιο που έκανε κι ο Ντόκτορ Μανχάταν στο “Watchmen”: έφυγε. Σκεφτείτε το εξής: τι να την κάνει κανείς την ανθρωπότητα; Τι το ζηλευτό ή το ιδιαίτερο έχει η Γη; Τι το τόσο πιο φοβερό ή αξιοθαύμαστο έχει το είδος Homo sapiens από το είδος Octopus vulgaris, ας πούμε; Είμαστε δύσκολο, περίεργο είδος. Στρυφνοί, περίεργοι, απαιτητικοί, αχόρταγοι, κακομαθημένοι. Όποια αξία υπάρχει στον κόσμο μας και τις ζωές μας, είναι η αξία που δίνουμε ο ένας στον άλλο, η αξία της συνύπαρξης σε ένα μέρος που συνδιαμορφώνουμε και απολαμβάνουμε μαζί. Όπως για εμάς δεν έχει καμία αξία μια μυρμηγκοφωλιά, έτσι και για έναν Θεό όπως ο Σούπερμαν ή ο Ντόκτορ Μανχάταν, δεν έχει καμία αξία η Γη, οι πόλεις μας, ή εμείς. Θα έφευγε. Αυτό νομίζω ότι θα συνέβαινε. Αν υπήρχε ο Σούπερμαν, δεν θα καθόταν να ασχοληθεί με τα μυρμήγκια. Δεν ξέρω αν θα κατέστρεφε τη μυρμηγκοφωλιά πριν φύγει, αλλά θα έφευγε, και θα έψαχνε, όπως όλοι, να βρει ομοίους του, για να φτιάξει μια κοινωνία, για να βρει το νόημα, για να ζήσει. Και το σχετικό link...

Μιας και κανείς άλλος δεν το άνοιξε... Μετά την σύντομη εμφάνιση στο Batman v Superman και την πλήρη παρουσίαση του στο αναμενόμενο Justice League, ο Άκουαμαν θα εμφανιστεί και στην δική του ταινία, που αναμένεται στις 27 Ιουλίου του 2018, λιγότερο από δύο χρόνια από τώρα. Την ταινία την έχει αναλάβει ο σκηνοθέτης του Μαχητές των Δρόμων 7 και Το Κάλεσμα 2, James Wan και το σενάριο ο Will Beall, βασιζόμενος σε πλοκή που ανέπτυξε ο Wan μαζί με τον Geoff Johns. Τον Άκουαμαν θα παίζει ο Τζέισον Μομόα (ριμέικ του Κόναν, Stargate Atlantis, Game of Thrones), με την Amber Heard να παίζει την Μέρα και τον Willem Dafoe να παίζει τον Nuidis Vulko. Υπάρχουν επίσης φήμες για την εμφάνιση του Μπλακ Μάντα το οποίο θα παίζει ο Michael Kenneth Williams. Μπορείτε να διαβάσετε και κάποια σχόλια του σκηνοθέτη εδώ. Μεταξύ των άλλων απαντάει πως ακόμα δεν έχουν αποφασίσει το πως έχουν αποφασίσει να δείξουν την ομιλία κάτω από το νερό (ξέρω, πρόβλημα που βρήκαν να έχουν) και το πως με το να δώσουν τον ρόλο του Άκουαμαν στον Μομόα, αυτομάτως σταμάτησε να θεωρείται ο χαρακτήρας ανέκδοτο. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό (ακόμα και αν γουστάρουν στις ταινίες, δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα τόσες δεκαετίες εξιστόρησης), αλλά τουλάχιστον ο Άκουαμαν του Μομόα φαίνεται πως ροκάρει. easy pun. [imdb=tt1477834]

Από τις δημιουργίες από μεγάλα στούντιο όπως η Walt Disney και η Warner Bros, τα αγαπημένα μας καρτούν έχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες γύρω από τη δημιουργία τους. Η ιστορία του σύγχρονου animation πηγαίνει αρκετά πίσω, συγκεκριμένα στη δεκαετία του 1830 και το φαινακιστοσκόπιο, το οποίο δημιούργησε την ψευδαίσθηση της κίνησης με εικόνες σε έναν περιστρεφόμενο δίσκο από χαρτόνι. Προς το παρόν δεν υπάρχουν καν στατιστικά στοιχεία σχετικά με το πόσα κινούμενα σχέδια έχουν δημιουργηθεί, επειδή πρόκειται για μια μορφή τέχνης η οποία δύσκολα μπορεί να καταμετρηθεί. Από τα μεγάλα στούντιο όπως η Walt Disney και η Warner Bros μέχρι εν δυνάμει καλλιτέχνες στο σπίτι, τα κινούμενα σχέδια υπάρχουν παντού και ανεξάρτητα από τη δημοφιλία τους, υπάρχουν κάποια αξιοσημείωτα παρασκηνιακά γεγονότα για τη δημιουργία τους. Στη λίστα που ακολουθεί θα δούμε κάποια εξαιρετικά ενδιαφέροντα, ίσως και αμφιλεγόμενα σκηνικά για τα αγαπημένα μας καρτούν. Πηγή: Toptenz 10. Ο Popeye μιλούσε σαν να μουρμουράει επειδή σχεδιάστηκε πριν σταλεί για ηχογράφηση Αν παρακολουθήσετε μερικά παλιά κινούμενα σχέδια του Popeye από τη δεκαετία του ’30, θα παρατηρήσετε ότι ο διάλογος συχνά φαίνεται σαν να μην είναι μέρος του κινούμενου σχεδίου. Τα στόματα των χαρακτήρων δεν κινούνται σχεδόν καθόλου, και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ο Popeye σχεδιάστηκε πριν σταλεί για ηχογράφηση φωνών. Αυτό σήμαινε ότι οι ηθοποιοί έπρεπε να «χωρέσουν» τον διάλογο για να συμβαδίσει με την εικόνα που τους έδιναν, είτε αυτό λειτουργούσε είτε όχι. Έτσι ο Popeye και ο Bluto καταλήγουν να μουρμουρίζουν κάτω από την ανάσα τους όλη την ώρα απλώς και μόνο επειδή στο σχεδιασμό του καρτούν δεν υπήρχε η πρόθεση να μιλήσουν καθόλου. 9. Τα καρτούν του στούντιο Hanna-Barbera φορούσαν κολάρα για να είναι πιο εύκολα στον σχεδιασμό Το animation δεν είναι εύκολο πράγμα και στο παρελθόν ήταν πολύ πιο δύσκολο. Ένα καρτούν ζωγραφισμένο στο χέρι έπρεπε να συναρμολογηθεί από κυριολεκτικά χιλιάδες εικόνες, καθεμία ελαφρώς διαφορετική από την προηγούμενη στη σειρά. Φανταστείτε να σχεδιάζετε τον Μίκυ Μάους να ανεβαίνει μια σκάλα 1000 φορές, με τα πόδια του να κινούνται λίγο ψηλότερα σε κάθε εικόνα. Για να εξοικονομήσουν χρόνο και προσπάθεια οι σχεδιαστές έμαθαν να κόβουν τις γωνίες. Ένα από αυτά ήταν πολύ σαφές στα πρώτα κινούμενα σχέδια του Hanna-Barbera, στα οποία φαινόταν ότι κάθε χαρακτήρας είχε γιακά και γραβάτα. Όταν ο Fred Flinstone φορούσε γραβάτα, σήμαινε ότι το σώμα του μπορούσε να παραμείνει στατικό και μόνο το κεφάλι του έπρεπε να κινείται. Αυτό ήταν προϊόν των μειωμένων προϋπολογισμών που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι κατασκευαστές κινουμένων σχεδίων όταν δούλευαν στην τηλεόραση. Ένα καρτούν θα μπορούσε να κατασκευαστεί χρησιμοποιώντας μόλις 2.000 σχέδια αντί για τα συνηθισμένα 14.000 ως αποτέλεσμα. 8. Τα καρτούν με τέσσερα δάχτυλα εξοικονόμησαν εκατομμύρια δολάρια Συχνά στο Simpsons, ένας χαρακτήρας μιλάει στον Θεό και ίσως έχετε παρατηρήσει ότι ο Θεός έχει πέντε δάχτυλα, ενώ όλοι οι άλλοι χαρακτήρες έχουν τέσσερα. Και μπορεί επίσης να έχετε παρατηρήσει ότι για χρόνια, οι περισσότεροι χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων είχαν τέσσερα δάχτυλα αντί για πέντε. Αν και δεν είναι πρόβλημα σήμερα χάρη στους υπολογιστές, στις μέρες των κινούμενων σχεδίων με το χέρι το να φτιάξεις ένα πέμπτο δάχτυλο ήταν σκληρή δουλειά. Τα επιπλέον δάχτυλα έκαναν έναν χαρακτήρα σαν τον Μίκυ Μάους να φαίνεται περίεργος και τον έκαναν πιο δύσκολο στο σκίτσο. Επιπλέον, δεδομένου ότι πολλοί από τους πρώτους χαρακτήρες δεν ήταν στην πραγματικότητα άνθρωποι, δεν χρειαζόταν πραγματικά να έχουν πέντε δάχτυλα. Λέγεται ότι ο Walt Disney είχε εξοικονομήσει εκατομμύρια δολάρια χάρη στους χαρακτήρες με τέσσερα δάχτυλα. 7. Στους ThunderCats υπήρχε ψυχολόγος για να επιβλέπει τα σενάρια Αν σκεφτήκατε ποτέ ότι τα κινούμενα σχέδια της δεκαετίας του ’80 ήταν απλώς ανόητη ψυχαγωγία ή δικαιολογίες για να πουληθούν φιγούρες δράσης, ξανασκεφτείτε το. Αν μη τι άλλο, οι ThunderCats ήταν εκεί για να διδάξουν στα παιδιά την ηθική, και είχαν ακόμη και έναν ψυχολόγο για να διασφαλίσουν ότι αυτό συμβαίνει. Ο Δρ. Robert Kuisis προσλήφθηκε για να αναθεωρήσει όλα τα σενάρια και να προσφέρει ανακατεύθυνση με βάση τους τομείς που σχετίζονται με τη βία και την ηθική. Αυτό έγινε το 1985, μια εποχή που η βία και το απροκάλυπτο μάρκετινγκ στα παιδιά μέσω των κινουμένων σχεδίων ήταν μια σημαντική ανησυχία στα μέσα ενημέρωσης. Τα κινούμενα σχέδια τοποθετούνταν συχνά στο μικροσκόπιο ως πολύ βίαια ή στερούμενα αξίας για τα παιδιά που τα παρακολουθούσαν. 6. O Pepe Le Pew θεωρούνταν Ιταλός στη Γαλλία Το 2021 ο Pepe Le Pew αποβλήθηκε από το ρόστερ των Looney Tunes μετά από σχεδόν 70 χρόνια, καθώς το να κυνηγά αδυσώπητα μια γυναίκα που δεν θέλει να είναι κοντά του, και στη συνέχεια να την πιέζει όταν την πιάνει, δεν είναι ηθικό. Αλλά ακόμη και πριν από αυτό, μερικοί άνθρωποι αναρωτήθηκαν πώς ένα καρτούν που φαίνεται να κοροϊδεύει αλύπητα τους Γάλλους κράτησε τόσο πολύ. Τι νόμιζαν οι Γάλλοι; Αποδεικνύεται ότι λίγοι Γάλλοι γνώριζαν ότι υπήρχε πρόβλημα. Στη Γαλλία ο Pepe Le Pew δεν ήταν Γάλλος, ήταν Ιταλός. Ο ηθοποιός Francois Tavares έκανε τη γαλλική μεταγλώττιση του Pepe le Putois, που σημαίνει polecat, για το γαλλικό κοινό με μια παχιά, υπερβολική ιταλική προφορά, επιτρέποντας έτσι σε όλους να γελάσουν με τα στερεότυπα μιας διαφορετικής κουλτούρας και γλώσσας. 5. Ο ηθοποιός Casey Kasem εγκατέλειψε τον Scooby Doo σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ένα διαφημιστικό σποτ του Burger King Η αρχική φωνή του Shaggy από τον Scooby Doo ήταν ο Casey Kasem. Άρχισε να παίζει τον Shaggy τη δεκαετία του 1960 και έκανε voice acting μέχρι τη δεκαετία του 2010 λίγο πριν τον θάνατό του, αλλά υπήρξε μια χρονική περίοδος κατά την οποία ο Kasem εγκατέλειψε τον Scooby Doo σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Μεταξύ 1995 και 2002, ο Kasem αρνήθηκε να κάνει τη φωνή του Shaggy αφού οι χαρακτήρες επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν σε ένα διαφημιστικό για το Burger King. Ο Kasem, vegan και ένθερμος υποστηρικτής αυτού του τρόπου ζωής, φέρεται να στενοχωρήθηκε που το Hanna-Barbera, το στούντιο πίσω από το καρτούν, δεν ήταν διατεθειμένο να κάνει και τον Shaggy vegan. Ο Kasem όχι μόνο αρνήθηκε τη διαφήμιση, αλλά άφησε την εκπομπή εντελώς για 7 χρόνια. Μόνο όταν οι παραγωγοί υποχώρησαν και συμφώνησαν να κάνουν τον Shaggy χορτοφάγο επέστρεψε. 4. Σε κινούμενα σχέδια όπως ο GI Joe προστέθηκαν ατάκες για να κατευνάσουν τους κριτικούς και να εμφανιστούν εκπαιδευτικά Εάν ήσασταν παιδί της δεκαετίας του 1980, τότε πιθανότατα γνωρίζετε καλά τη φράση «η γνώση είναι η μισή μάχη». Έγινε διάσημη από τον GI Joe, καθώς έτσι τελείωνε κάθε επεισόδιο. Οι GI Joe, όπως οι Transformers και ο He-Man, ήταν ουσιαστικά μια διαφήμιση δράσης 30 λεπτών. Σχεδιάστηκε για να πουλάει παιχνίδια. Οι δημιουργοί του σόου γνώριζαν ότι αυτό θα μπορούσε να είναι πρόβλημα, οπότε για να αποσιωπήσουν τους επικριτές προσπαθούσαν να δώσουν και έναν «εκπαιδευτικό τόνο». Τα μηνύματα αυτά επιβλέπονταν από γιατρό, προερχόμενο από τη Σχολή Εκπαίδευσης και Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Χάρβαρντ, και ελέγχονταν από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας των Παιδιών. 3. H Costco και ο Ρατατούης της Disney "έσπασαν" τους κανόνες περί διαφήμισης Οι ταινίες που περιέχουν διαφημίσεις δεν είναι κάτι καινούργιο. Έτσι, όταν η Disney ήθελε να προωθήσει την ταινία Ratatouille το 2007 δεν ήταν παράξενο το να προσπαθήσουν να συνεργαστούν με την Costco. Το πρόβλημα με τη συνεργασία σε αυτή την περίπτωση ήταν το τι αποφάσισαν να κάνουν οι δύο εταιρείες. Παρήγαγαν κρασί με το σήμα του Ratatouille. Η ταινία αφορούσε έναν αρουραίο σεφ, οπότε αν και η ιδέα δεν ήταν τόσο τρελή, το σχέδιο με τον αρουραίο παραβίασε τους κανόνες διαφήμισης του Wine Institute που υπήρχαν από το 1949. Το σχέδιο λοιπόν έπρεπε να ακυρωθεί, παρά το γεγονός ότι το οινοποιείο ήταν γαλλικό και δεν τηρούσε τους συγκεκριμένους κανόνες που ισχύουν μόνο στην Καλιφόρνια. 2. Το Clone High ακυρώθηκε λόγω διαδηλώσεων στην Ινδία Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το Clone High έκανε το ντεμπούτο του πρώτα στον Καναδά και στη συνέχεια στο MTV. Το καρτούν για ενήλικες απεικόνιζε ένα γυμνάσιο στο οποίο οι μαθητές είναι όλοι κλώνοι σημαντικών ιστορικών προσωπικοτήτων. Ωστόσο, ακυρώθηκε λίγο μετά τις μαζικές και πολύ σοβαρές διαδηλώσεις στην Ινδία όπου 100 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων μέλη της ινδικής κυβέρνησης, έκαναν απεργίες πείνας. Ο Γκάντι ήταν ένας από τους χαρακτήρες στην εκπομπή, όμως αντί να είναι αντιπροσωπευτική απεικόνιση της πραγματικής του προσωπικότητας, οι δημιουργοί επέλεξαν να τον παρουσιάσουν ως κάποιον που είχε εμμονή με το μεθύσι και το σεξ. Αυτό φυσικά δεν πήγε καλά στον τόπο όπου τον τιμούν ως εθνικό ήρωα. Το MTV ζήτησε συγγνώμη αμέσως και ακύρωσε το πρόγραμμα. Διέγραψαν ακόμη και όλες τις αναφορές της εκπομπής από τον ιστότοπό τους, μόνο και μόνο για να είναι ασφαλείς. 1. Η εμφάνιση και η φωνή της Betty Boop κλάπηκαν από μία τραγουδίστρια που τα αντέγραψε από μία άλλη Η Betty Boop δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1930, σχεδιάστηκε ώστε να μοιάζει με flapper και μιλούσε με μια χαρακτηριστική, ψηλή φωνή. Θεωρείται γενικά ως ένα από τα πρώτα κινούμενα σύμβολα του σεξ και παραμένει μέχρι σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα αργότερα. Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν, είναι ότι οι παραγωγοί πίσω από την Boop μηνύθηκαν από την ηθοποιό Helen Kane επειδή της έκλεψαν τον ήχο και την εμφάνισή της. Η Kane τραγούδησε περίφημα ένα τραγούδι που ονομάζεται I Wanna Be Loved by You το 1928, το οποίο αργότερα έγινε πολύ πιο γνωστό από την Betty Boop. Ο δημιουργός της Boop, Max Fleischer, παραδέχτηκε μάλιστα ότι βάσισε το σχέδιό του εν μέρει στην Kane, ωστόσο δεν γνωρίζετε ακόμα για την Baby Esther. Η Esther Jones ήταν τραγουδίστρια πριν από την Helen Kane, η οποία ονομαζόταν Baby Esther. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Kane είχε δει την Jones να παίζει στα τέλη της δεκαετίας του 1920, πριν από τη δική της άνοδο. Τραγoυδούσε στο Cotton Club στο Χάρλεμ και είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια περσόνα που συνδύαζε αυτούς τους παιδικούς ήχους «boop» και «doop» σε μια σαγηνευτική μουσική παράσταση. Το βίντεο με τις παλιές πράξεις της Baby Esther χρησιμοποιήθηκε για να αποδειχθεί ότι η Kane δεν ήταν η έμπνευση, όπως είχε ισχυριστεί, και ότι ουσιαστικά μήνυσε για ένα στυλ που η ίδια είχε κλέψει. Η Kane έχασε τη δίκη. Δυστυχώς η Baby Esther είχε εξαφανιστεί εκείνη τη στιγμή και θεωρήθηκε νεκρή, έτσι δεν κατάφερε ποτέ να γίνει το «πραγματικό» πρόσωπο της Betty Boop. Και το σχετικό link...

Τίτλος: THE SUICIDE SQUAD Ημερομηνία κυκλοφορίας: 16 Αυγούστου, 2021 (ΗΠΑ) Σκηνοθεσία: James Gunn Παραγωγοί: Geoff Johns, Walter Hamada & Chantal Wong Σενάριο/Κείμενα: Zak Penn, Adam Cozad, Anthony Tabakis, David Bar Katz, Todd Stashwick, Gavin O' Connor, James Gunn Βασισμένο σε: "Suicide Squad" από John Orstrander Ηθοποιοί: Margot Robbie, Joel Kinnaman, Viola Davis, Idris Elba κα Μουσική: -- Μοντάζ: -- Κινηματογραφία: -- Εταιρεία Παραγωγής: DC Films, Mad Ghost Productions Εταιρεία Διανομής: Warner Bros. Pictures Διάρκεια: -- Προέλευση: ΗΠΑ Budget: -- Box Office: -- Το sequel στο όχι και τόσο αγαπημένο Suicide Squad είναι προγραμματισμένο να έρθει στις αίθουσες σύντομα, από την Warner Bros. σε συνεργασία με την DC Films και την Mad Ghost Productions. Ιστορικό - 2 Μαρτίου 2016: Η Warner Bros ανακοινώνει πως θα υπάρξει συνέχεια στην πρώτη ταινία (η οποία ακόμα δεν είχε βγει, προγραμματισμένη για τις 5 Αυγούστου, 2016) με τον σκηνοθέτη της πρώτης ταινίας David Ayer (Bright) και τον ηθοποιό που υποδυήθηκε τον Deadshot, Will Smith να επιστρέφουν, με σκοπό να ξεκινήσουν γυρίσματα μέσα στο 2017. - Φθινόπωρο 2016: Ο David Ayer ανακοινώνει πως έχει ξεκινήσει να δουλεύει στο σενάριο. Μιλάει για ένα story πιο ρεαλιστικό, με χαμηλότερο budget και λιγότερα vfx, με μεγαλύτερη προσοχή στους χαρακτήρες. Μετά την ανακοίνωση του Gotham City Sirens, ως του πρώτου spin-off του Suicide Squad, και με τον David Ayer να το σκηνοθετεί, γίνετε απροσδιόριστο αν θα συμμετέχει στο Suicide Squad τελικώς ή όχι. - Άνοιξη 2017: Ο Mel Gibson βρίσκεται σε συζητήσεις για να αναλάβει το project. Ο Adam Cozad αναλαμβάνει το σενάριο. - Καλοκαίρι 2017: Ο Jaume Collet Sara είναι η πρώτη επιλογή για τη θέση του σκηνοθέτη της ταινίας, μετά την απόσυρση του Gibson, με γυρίσματα να προγραμματίζονται για μέσα 2018. Ο Zak Penn προστίθεται ως σεναριογράφος (και στη πλοκή και στα κείμενα). Ο επίσημος τίτλος της ταινίας ανακοινώθηκε ως Suicide Squad 2. Ο Jared Leto επιβεβαίωσε την επιστροφή του στο ρόλο του Joker. - Σεπτέμβριος 2017: Ο David O’ Connor ανακοινώνεται ως ο επίσημος σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας. - Ιούνιος 2018: Η ταινία βρίσκεται υπό rewrites, με τον Todd Stashwick να προστίθεται ως σεναριογράφος. Αύγουστος 2018: Λέγεται πως η ιστορία του Suicide Squad 2 είχε να κάνει με τον φημισμένο κακό Black Mask και πως αυτό το στοιχείο το έκλεψε η ταινία Birds Of Prey (που τελικά τον Σεπτέμβριο οι φήμες βγήκαν αληθινοί) οπότε γίνετε νέα δουλειά πάνω στο σενάριο. Η ταινία προγραμματίζεται να ξεκινήσει γυρίσματα τέλη 2019, λόγω υποχρεώσεων του O’ Connor. Οκτώβριος 2018: Έπειτα από συζητήσεις, ο James Gunn ανακοινώνεται ως ο νέος σεναριογράφος της ταινίας, με πλάνα να ασκήσει και χρέη σκηνοθέτη. Ο O’ Connor δήλωσε πως αποχώρησε από την ταινία, μετά από επιπλοκές με το studio. [imdb=tt6334354]

Θα βγει στις 27 Ιουλίου ταινία βασισμένη στο Teen Titans Go! του Cartoon Network και η έχουν γεμίσει το ίντερνετ με τρειλεράκια που είναι τίγκα στο σπάσιμο του 4ου τοίχου και τα meta-messages το οποίο φαίνεται να είναι και το ύφος της σειράς γενικά. Το σίγουρο είναι πως με έκαναν να ενδιαφερθώ, καθόλου μικρό επίτευγμα. [imdb=tt7424200]

Νεα DC Comics original ταινια κινουμενων σχεδιων απο τη Warner Bros. Animation. Ημερομηνια κυκλοφοριας: 12 Μαϊου 2015 trailer Ημερομηνια κυκλοφοριας sequel: 18 Αυγουστου 2015 trailer Ημερομηνια κυκλοφοριας sequel: 30 Αυγουστου 2016 trailer [imdb=tt4437640] [imdb=tt4729754] [imdb=tt5896146]

Χθες το απογευματάκι που καθόμουν στον πάγκο με το φανζίν στο Πενάκι, πέρασε ο Κρίτωνας, ο οποίος είχε ήδη αγοράσει την Καθημερινή και μας έδειξε κάτι που είχε παρατηρήσει στον τόμο: στη σελίδα 180 του τόμου 37 υπάρχει μια ιστορία με τον Μπάρνυ τον Αρκούδο σε σενάριο Μπαρκς και σχέδιο Γίππες! Αρχικά παραξενευτήκαμε... Σήμερα που πήρα κι εγώ τον τόμο το διαπίστωσα, αλλά η έκπληξή μου μετριάστηκε από το γεγονός ότι σε πολλά σημεία του τόμου υπάρχει αφιέρωμα στη δουλειά του Μπαρκς εκτός Disney... Βέβαια, δεν παύει να μου προξενεί απορία, καθώς είναι χαρακτήρας της Warner Bros και, παρόλο που ο Μπαρκς ασχολήθηκε με αυτόν, δεν έχει σχέση με Disney. Εξάλλου, έχει ήδη εκδοθεί από τη Νέα Ακτίνα ειδικός, αυτοτελής τόμος με τις ιστορίες του Μπάρνυ και του Μπένυ Τι πιστεύετε πάνω σε αυτό; Η ιστορία υπάρχει μεν και στην ιταλική έκδοση... Μήπως απλά την έβαλαν για να πλαισιώσουν το αφιέρωμα;