Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Floyd Gottfredson'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 8 results

  1. Καμία, μα καμία από τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής που έχτισαν το Χόλιγουντ δεν έχουν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη την ταυτότητά τους με τους ιδρυτές τους όσο η Disney Company. Η Universal, η 20th Century Fox, η Paramount - όλες ξεκίνησαν μια δημιουργική επανάσταση σε μια κοινή περίπου δεκαετία. Αλλά πέρα από το εύλογο συμπέρασμα ότι τη Warner Bros. την είχαν κάποια αδέλφια που τα λέγανε Warner, πόσα πραγματικά γνωρίζεις για τους ανθρώπους που έβαλαν τα σκαριά της βιομηχανίας ψυχαγωγίας; Για τη Disney όμως, ο Walt και το ποντίκι του είναι το brand του στούντιο. Τα αυτιά του Mickey Mouse, το εύχαρο σφύριγμα της φωνής που του δανείζει ο ίδιος ο Disney κάθε φορά που ξεκινά ένα μπλοκμπάστερ της εταιρείας, η εύπλαστη φιγούρα του - όλα ανήκουν στο εικονογραφικό DNA του κολοσσού όσο ο Walt Disney στην αφήγηση του αληθινού Αμερικανικού Ονείρου. Τέτοια έγινε η σύνδεση του Mickey με το στούντιό του τελικά, που του απαγορεύτηκαν τα λάθη. Σε συνδυασμό με τις τρομακτικές απαιτήσεις που ακολουθούν πάντα ένα είδωλο - μια θέση που το τρωκτικό έλαβε φοβερά άμεσα το 1928 μετά την εκτόξευση του short ‘Steamboat Willie’ - η ταύτιση του Mickey με την επίδραση της μαμάς-εταιρείας τού φόρεσε την υποχρέωση να είναι πάντα τέλειος. Ποτέ πολύ τσαλακωμένος. Ο Walt Disney είχε φτιάξει ένα τέρας επιτυχίας που, όταν δεν του χάριζε τον κόσμο απλόχερα, του έβαζε τρικλοποδιές. Μετά το ‘53 λοιπόν, και ενώ στα κόμικ του Floyd Gottfredson και στις ευρωπαϊκές εκδόσεις κατάφερε να διατηρήσει την αρχική του ιδιοσυγκρασία, ο Mickey απομακρύνθηκε από τη μεγάλη οθόνη που τον έκανε σούπερσταρ και υιοθέτησε απόλυτα την εταιρική του στάμπα. Ήταν εκεί για να σε υποδεχτεί στο Mickey Mouse Club, σε περίμενε πίσω από τις πύλες της Disneyland, πουλούσε γύρω στα 5 εκατομμύρια προϊόντα διακοσμημένα με τα αυτιά του ανά ημέρα και, φυσικά, βρισκόταν πάντα στο πλευρό του πατέρα του. Μέχρι και το τέλος. Χρειάστηκε η επιμονή του Burny Mattinson, του θρυλικού storyboarder που γιόρτασε πρόσφατα τα 65 του χρόνια στη Disney Company ως ο μακροβιότερος πια υπάλληλος του στούντιο, για να επαναφέρει τον Mickey στο κινηματογραφικό του σπίτι, με το παρολίγον οσκαρικό ‘Mickey’s Christmas Carol’ το 1983. Ακολούθησε μια συνάντηση πεπρωμένου με τον Bugs Bunny στο ‘Who Framed Roger Rabbit’ το 1988, και αμέσως μετά το υπέροχο και υποτιμημένο ‘The Prince and the Pauper’ το 1990. Adieu à Walt Disney: Το Paris Match ήταν ένα από τα πολλά έντυπα που αποχαιρέτησαν τον Walt Disney με graphics του Mickey Mouse. Το δίκαιο comeback του όμως θα γινόταν το 2013. Και ναι, η λέξη comeback μόνο κάπως πρόχειρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έναν σταρ που δεν σταμάτησε ποτέ να ιδρώνει τη φανέλα του στην πραγματικότητα, αλλά δικαιούται και ο Mickey μια αναγέννηση από τις στάχτες του. Το 2013 λοιπόν, και μετά από την επιτυχία σειρών που περιστρέφονταν γύρω του όπως το ‘Mickey Mouse Works’, το ‘House of Mouse’ και το πολλαπλών σεζόν ‘Mickey Mouse Clubhouse’, ο Mickey έζησε και τη δική του επιστροφή στις ρίζες. Στο υποψήφιο για Όσκαρ ‘Get a Horse!’ που συνόδευσε το ‘Frozen’, το θαυματουργό χέρι του Eric Goldberg έφτιαξε τον ποντικό τόσο κοντά στην εκδοχή του από το ‘28, που στις δημοσιογραφικές προβολές του short η Disney χρειάστηκε να ενημερώνει τους θεατές ότι όλο το animation είναι φρέσκο. Εμείς συναντήσαμε τον Goldberg στα γραφεία της Disney με αφορμή τα 90 χρόνια που γιορτάζει φέτος η μασκότ του στούντιο και γίναμε μάρτυρες ενός νέου προσωπικού του ρεκόρ. Μέσα σε 30’ μας είχε σχεδιάσει όλη την ιστορική αναδρομή του χαρακτήρα. Το old school στιλ που χρησιμοποίησε στο ‘Get a Horse!’ ενισχύθηκε μοναδικά από εκρήξεις χρώματος και 3D, και κολάκευσε το νευρικό slapstick του σεναρίου σε ένα εκτυφλωτικό, ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. Το making of του ‘Get a Horse!’ Το ποδαρικό όμως είχε γίνει νωρίτερα την ίδια χρονιά με τη σειρά ‘Mickey Mouse’ στο Disney Channel. Τα τρίλεπτα επεισόδια έχουν από τότε κερδίσει 7 βραβεία Emmy και 16 βραβεία Annie, τα μεγαλύτερα βραβεία αφιερωμένα στο animation, ενώ φτάνουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές με κάθε νέο κύκλο. «Με έφεραν στο στούντιο με σκοπό να εξερευνήσω διαφορετικούς τρόπους αφήγησης για κλασικούς χαρακτήρες της Disney», μοιράστηκε μαζί μας ο Paul Rudish όταν τον βρήκαμε κι αυτόν στα γραφεία της εταιρείας. Ο Rudish δεν ήταν ξένος ούτε με τις βραβεύσεις, ούτε με τα μακρόπνοα πλάνα όταν τον τσίμπησε η Disney. Η δουλειά του στα ‘Powerpuff Girls’, το ‘Samurai Jack’, το ‘Dexter’s Laboratory’ και το ‘Star Wars: Clone Wars’, τού είχε φτιάξει γερό όνομα στη βιομηχανία κινουμένων σχεδίων. Κυρίως λόγω της ευελιξίας του μέσα σε τελείως διαφορετικά κόνσεπτ χαρακτήρων και αισθητικής. «Όπως κοιτούσα τα αγαπημένα μου πράγματα της Disney σκεφτόμουν συνεχώς… wow, πόσο πολύ μου αρέσουν τα παλιά καρτούν του Mickey. Κυρίως τα ασπρόμαυρα των ‘20s και ‘30s, ήταν πολύ αστεία. Σκέφτηκα θεέ μου, πόσο τέλειο θα ήταν να φτιάχναμε καινούρια. Ο Mickey ήταν το πιο επιδραστικό καρτούν για μένα καθώς μεγάλωνα και δεν είχαμε πια πολλά καρτούν του. Όταν πρωτοπήγα στη Disneyland είχαν μια μεγάλη οθόνη στη Main Street και έδειχναν τα πρώτα του καρτούν. Είχα μαγευτεί. Δεν θα μπορούσα να τα είχα δει αλλιώς γιατί μιλάμε για την προ-VHS εποχή. Οπότε έπρεπε να περιμένω την προβολή τους στην τηλεόραση. Ήμουν 13 ετών και λέω ωπ, είναι όλα εδώ! Με ρωτούσαν αν ήθελα να πάω στα rides και έλεγα όχι, θέλω να δω τα καρτούν. Μιλάμε για τον ορίτζιναλ σταρ του στούντιο και έναν από τους πιο αστείους χαρακτήρες του. Τι στο καλό, πρέπει να φτιάξουμε κι άλλα! Αλλά σκέφτηκα πως δεν θα με αφήσουν ποτέ να τον αγγίξω. Παραείναι πολύτιμος». Ο Paul Rudish μας εξηγεί τη διαδικασία του Τόσο πολύτιμος που για χάρη του αλλάζει κάθε φορά η νομοθεσία του copyright. Σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν το 1928 όταν κυκλοφόρησε το ‘Steamboat Willie’ (1909 Copyright Act), η ιδιοκτησία της Disney για τον Mickey Mouse θα ίσχυε μέχρι και το 1984. Αμέσως μετά το ‘Steamboat Willie’ θα περνούσε στη δημόσια ιδιοκτησία, όπως λόγου χάρη ο Ροβινσώνας Κρούσος, ο Πίτερ Παν, ο Πινόκιο, οι Αραβικές Νύχτες, ο Μάγος του Οζ και άλλες κλασικές ιστορίες. Η Disney όμως δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Η ταινία δεν έχτισε μόνο μια ολόκληρη αυτοκρατορία πέτρα-πέτρα, αλλά είχε και τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία για τον ιδιοκτήτη της. Το σενάριο της που φυλάσσεται στα Walt Disney Archives μάς παρουσιάστηκε ως το σημαντικότερο κειμήλιο της εταιρείας. Δακτυλογραφημένο από τον ίδιο τον Disney και εικονογραφημένο από τον συν-δημιουργό του Mickey, Ub Iwerks, αυτό το κομμάτι χαρτί δεν έφευγε ποτέ από το πρώτο συρτάρι του μεγάλου αφεντικού. Με το ορίτζιναλ σενάριο του 'Steamboat Willie', η Disney επινόησε την πρακτική του storyboarding Έτσι το στούντιο ξεκίνησε να ασκεί παρασκηνιακά πολιτική πίεση για την επέκταση του χρονικού πλαισίου, πετυχαίνοντας τον σκοπό του το 1976. Τότε το Κογκρέσο αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ευρώπης και να δώσει 50 έξτρα χρόνια στα έργα μεμονωμένων δημιουργών. Στην περίπτωση, δε, έργων προερχόμενων από εταιρείες, εξασφαλίστηκε αναδρομική παράταση. Η προστασία του Mickey πήγε αυτόματα από το 1984 στο 2003. Φτάνοντας όμως στο 1990, η Disney άρχισε ξανά πιέσεις για μία ακόμη προέκταση. Μαζί με τη στήριξη κι άλλων ακόμη στούντιο, το νέο Copyright Act υπογράφηκε τελικά από τον Bill Clinton το 1998 (Sonny Bono Copyright Term Extension Act) και επέκτεινε την in-house ζωή του ποντικού έως το 2023. Οι επικριτές του νέου νόμου αναφέρονταν χλευαστικά σε αυτόν ως Mickey Mouse Act. Στο παρακάτω graphic, γνωστό και ως Mickey Mouse Curve, παρατηρεί κανείς την επιρροή που είχε ο χαρακτήρας στη νομοθεσία από τα 1930s και μετά. The Mickey Mouse Curve Και αν σε πέντε χρόνια το Κογκρέσο δεν εγκρίνει κάποια ακόμη προέκταση, αυτό σημαίνει ότι ο καθένας θα μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Mickey Mouse σε δουλειά του; Όχι ακριβώς. Το ‘Steamboat Willie’ πρακτικά θα είναι μεν μέρος της δημόσιας ιδιοκτησίας, όμως επειδή η Disney έχει κατοχυρώσει τον Mickey ως εμπορικό σήμα (trademark), το μόνο που χρειάζεται να κάνει για να μην μπορεί να τον υιοθετήσει κάποιος άλλος είναι να τον χρησιμοποιεί συνεχώς. Η χρήση αυτή προφανώς και είναι δεδομένη όταν μιλάμε για τέτοια σύμβολα. Δεν χρειάζεται να είναι όμως κονσέρβα, τυποποιημένη διαδικασία. Enter Rudish. «Όσο σκεφτόμουν ότι δεν θα με αφήσουν να πειράξω τον Mickey, ήρθε ο πρόεδρος του Television Animation στο γραφείο μου και μου λέει ‘άκουσα ότι σου αρέσει ο Mickey Mouse’. Τώρα την κάτσαμε, είπα μέσα μου. Μου είπε όμως ότι υπάρχει μια εντολή για διάφορα τμήματα από τον Bob Iger, τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό με τον Mickey. Ωραία, του είπα, γιατί να μην κάνουμε ξανά καρτούν του;». Ακολούθησαν, φυσικά, συζητήσεις για εκμοντερνισμό του χαρακτήρα. Τι αρέσει στα παιδιά σήμερα; Αυτή ήταν η ερώτηση που έπεφτε στο τραπέζι. Ευτυχώς για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Οι διοικητικοί του development θα υποστήριζαν τελικά τη γνώμη του Rudish. «Δεν έχει χαλάσει ο Mickey. Και δεν χρειάζεται να διορθώσω κάτι που δεν έχει χαλάσει. Τα μοντέρνα καρτούν γίνονται μοντέρνα επειδή τα φτιάχνουμε σε μοντέρνα εποχή με μοντέρνους καλλιτέχνες. Δεν χρειάζεται να βάλουμε τον Mickey να δουλεύει στην Apple και να έχει όλα τα τελευταία γκάτζετ. Ίσα-ίσα έτσι θα γινόταν παρωχημένος πολύ γρήγορα. Οπότε συμβουλεύτηκα τα πιο παλιά καρτούν και τα κόμικ - ο Floyd Gottfredson είχε πάντα αυτές τις πολύ γοητευτικές ερμηνείες για τους χαρακτήρες. Πήρα ότι χρειαζόμουν, έφτιαξα storyboards και τα παρουσίασα σε όλους τους υψηλά ιστάμενους. Ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που μου είπαν τέλεια, θέλουμε 100 τέτοια! Τους λέω, μήπως να ξεκινούσαμε με 20; Οπότε μαζέψαμε τους κατάλληλους συνεργάτες, κάναμε brainstorming και να ‘μαστε τώρα στην 5η σεζόν». Επεισόδιο ‘Stayin’ Cool’, Mickey Mouse TV series Οι αναφορές του στον Gottfredson διατρέχουν όλη τη σειρά. Στην αναζήτηση του αυθεντικού Mickey, ο δρόμος σε βγάζει ούτως ή άλλως υποχρεωτικά στον θρυλικό καρτουνίστα. Όσο ο ποντικός αποστειρωνόταν κινηματογραφικά και τηλεοπτικά από τα ‘50s και μετά, ο Gottfredson διατηρούσε την περιπετειώδη φύση του στο χαρτί χωρίς να του στερεί το προφίλ του everyman. Μπορείς να πεις και ότι τον έσωζε με κάθε νέο τεύχος. Και στη σειρά του Rudish, ο Mickey είναι ένας θαρραλέος κατεργάρης με καλές προθέσεις που δεν είναι υπεράνω ύποπτων μεθόδων για να πετύχει τους στόχους του. Οι οποίοι κιόλας συνήθως είναι φανταστικά απλοϊκοί και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνονται ιδανικό φόντο για τα θεοπάλαβα άκρα στα οποία φτάνει για χάρη τους. Γιατί ας πούμε να μην πετάξει - κυριολεκτικά - σε όλο το Παρίσι πάνω στο σκούτερ του, όταν το καφέ της Minnie έχει ξεμείνει από κρουασάν και του ζητάει να της φέρει μερικά φρέσκα; Στο βραβευμένο ‘Croissant de Triomphe’, ο Mickey οδηγεί πάνω στα άλλα αυτοκίνητα, κάνει τις άμοιρες μοναχές που βρέθηκαν στο διάβα του ιπτάμενες, σπινιάρει πάνω στην Παναγία των Παρισίων υπό τα χειροκροτήματα των γκάργκοϊλ, ξεπουπουλιάζει κότες, καβαλάει αρνιά, πετάει πίτες στους αστυνομικούς που τον κυνηγούν και διαλύει τον αρραβώνα της Σταχτοπούτας με τον Πρίγκιπα. Και όλα αυτά επειδή θέλει να εντυπωσιάσει το κορίτσι του. To ‘Croissant de Triomphe’ έχει βραβευτεί με 3 Emmys Ο Mickey και όλοι του οι φίλοι - ο Rudish χρησιμοποιεί μέχρι και την παραγκωνισμένη Clarabelle από το κλασικό καστ του ήρωα - περιπλανώνται στο Παρίσι, τη Βενετία, τη Νέα Υόρκη, το Τόκιο. Δεν έχουν και δεν θα πρέπει να έχουν ποτέ τους σύνορα. Έρχονται σε επαφή με άπειρους άλλους ήρωες της Disney σε ένα εσωτερικό σύμπαν. Αυτοσαρκάζονται και αναφέρονται στην ίδια τους την ιστορία με πανέξυπνους τρόπους. Τα σοφιστικέ visuals που τους πλαισιώνουν εκδηλώνουν την ειλικρινή αγάπη των δημιουργών για την πειραματική αισθητική της Disney βρίσκοντας τις ρίζες τους στα classics. «Παίρνουμε πολλή έμπνευση από τα backgrounds των ταινιών και των shorts της Disney από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Και τα αλλάζουμε κιόλας μία στο τόσο όταν το σηκώνει μια ιστορία. Υπάρχουν, ας πούμε, επιρροές από τα backgrounds του Walt Peregoy στα ‘101 Σκυλιά της Δαλματίας’ και τα απίστευτα backgrounds της Mary Blair από τα 1950s». Ο ίδιος ο Mickey τώρα, υπέστη κι αυτός το δικό του makeover και αυτή τη φορά είναι σαφώς πιο δραστικό από προηγούμενά του. Ταιριάζει όμως απόλυτα στην άτακτη, σημερινή εκδοχή του. «Όσο ήμουν ακόμα στο development, ένας από τους φίλους μου ανάμεσα στα στελέχη ήρθε από το γραφείο μου. Είχα παντού model sheets και μελετούσα τα διαφορετικά στιλ του χαρακτήρα. Και μου λέει ναι, μπράβο, πολύ ωραία όλα αυτά. Τώρα βάλτα όλα στην άκρη και ζωγράφισέ τον όπως θα τον ζωγράφιζες. Χωρίς να σκέφτεσαι. Άλλον Mickey νόμιζα ότι έφτιαχνα σ’ εκείνη τη φάση, αλλά δεν έχω τον καρπό του Gottfredson, έχω τον δικό μου. Και όλα όσα ήξερα μέσα μου γι’ αυτόν βγήκαν κάπως απ’ το χέρι μου». Και τι ακριβώς ήξερε; «Σίγουρα έχει μια αισθητική γοητεία το σχέδιό του. Είναι πολύ απλό, πολύ φιλικό στα σχήματά του. Είναι εμβληματικό. Είναι έντονος σχηματικά, αλλά έχει περιορισμένο χρώμα. Θα τον κολλήσει πάνω σε οτιδήποτε και θα τραβήξει τον κόσμο. Αλλά το θέμα είναι η προσωπικότητά του. Ο κόσμος τον αγαπάει γιατί γεφυρώνει ένα κενό. Έχει την κατάπληξη ενός παιδιού, αλλά την επιδεξιότητα ενός ενήλικα. Δεν έχει σοφία όμως ακόμα. Νομίζω ότι μέρος της γοητείας του είναι το ελάττωμά του - η αφέλεια. Είναι τόσο θετικός, τόσο εξωστρεφής, που βρίσκει τον εαυτό του στις πιο τρελές καταστάσεις και δεν το παίρνει είδηση μέχρι να είναι πολύ αργά. Θες να τον βλέπεις να ξεπερνά τις δυσκολίες με τον σουρεάλ του τρόπο. Μόνο ο Mickey μπορεί να βρει αυτόν τον τρόπο». Η συνάντηση του Mickey με τους Επτά Νάνους στο ‘Wish upon a coin’ είναι επεισοδιακή *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  2. Κατά παράδοση στα παραμύθια - και αργότερα στην κλασική Disney που πήρε τη σκυτάλη από τη γιαγιά και τον παππού - όταν ο κεντρικός χαρακτήρας έφτανε στον πάτο, η καλή του νεράιδα ήταν ο μοντέρνος από μηχανής θεός που τον βοηθούσε να βρει ξανά τη δύναμή του. Στην πραγματικότητα, αυτό που έκανε ήταν να του δείξει τον τρόπο να κυνηγήσει τα όνειρά του μένοντας πιστός στον αληθινό του εαυτό. Για τον Mickey Mouse, αυτή η νεράιδα δεν ήταν φτιαγμένη από αστερόσκονη και δεν κρατούσε μαγικό ραβδί. Είχε τη φήμη gentleman, τη δύναμη ενός μολυβιού και το πιο μικρό γραφείο στη Walt Disney Company. Ο Floyd Gottfredson παρέα με τα κλασικά strips του Ο Floyd Gottfredson ήρθε στον κόσμο το 1905 σε μια στάση τρένου στο ερημικό Kaysville της Utah. Θα μεγάλωνε στο ακόμη ερημικότερο Sigurd. Γεννημένος σε οικογένεια Μορμόνων, ο Floyd συνόδευε συχνά τον πατέρα του για κυνήγι στα αχανή τοπία της γύρω περιοχής. Σε ένα από αυτά τα σύντομα ταξίδια, θα τον χτυπούσε κατά λάθος μια σφαίρα στο χέρι. Το ατύχημα θα τον καθήλωνε για πολύ καιρό στο κρεβάτι, μακριά από την αλάνα. Ανήμπορος να παίξει με τα άλλα παιδιά, ο μικρός χώθηκε με τα μούτρα στα καρτούν των εφημερίδων. Σύντομα θέλησε και να τα σχεδιάσει. Με 180 μίλια να τον χωρίζουν από τη μητροπολιτική Salt Lake City, αποφάσισε στα 13 του να ξεκινήσει μαθήματα cartooning δια αλληλογραφίας σε μια σχολή στο Cleveland. Θα διαπίστωνε ότι η κακή φυσική κατάσταση του χεριού του τον ανάγκαζε να εικονογραφεί με τη δύναμη ολόκληρου του μπράτσου του. Δεν το έβαλε κάτω και στα 21 του συνέχισε την εκπαίδευση από απόσταση σε μια σχολή στη Μινεάπολη. Την ίδια χρονιά θα έβλεπε τις δουλειές του να φιλοξενούνται σε περιοδικά και εφημερίδες της Utah. Όταν στα 23 του κέρδισε τη δεύτερη θέση σε έναν διαγωνισμό, αποφάσισε να μετακομίσει στην Καλιφόρνια με τη γυναίκα του πριν τους πιάσουν τα Χριστούγεννα. Αρματωμένος με τα σχέδιά του σε έναν χαρτοφύλακα, χτύπησε την πόρτα των επτά μεγαλύτερων εφημερίδων του Λος Άντζελες. Όλες οι απαντήσεις αρνητικές. Σαν νεαρός πατέρας δεν έχασε χρόνο και έπιασε δουλειά ως μηχανικός προβολής σε αίθουσα κινηματογράφου για 65 δολάρια την εβδομάδα. Όταν όμως έμαθε ότι η Disney έψαχνε καρτουνίστες, ξανασήκωσε τον χαρτοφύλακα και ζήτησε ραντεβού. Ο Walt Disney τον προσέλαβε την ίδια μέρα. Τα δολάρια θα ήταν μόνο 18, αλλά και η υπόσχεση για το μέλλον στο στούντιο ήταν μεγάλη. Τις μέρες εκείνες ο Disney είχε ήδη κάνει προετοιμασία έξι μηνών για το comic strip που θα ξεκινούσε στα έντυπα του King Features Syndicate. Ο Mickey είχε κάνει πρεμιέρα στο σινεμά δύο χρόνια πριν και είχε μετατραπεί αστραπιαία σε σούπερσταρ. Το επόμενο βήμα ήταν η εισβολή του στον έντυπο Τύπο, αλλά ο Disney δεν ήθελε να βάλει τον Gottfredson να ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι. Ήταν μεγάλη ρουτίνα, του είπε, και το είχε αναλάβει ο ίδιος και ο συν-δημιουργός του Mickey, Ub Iwerks. Ας αφοσιωνόταν, λοιπόν, στο animation και αν τον χρειαζόταν σαν back-up για τα strips θα τον ενημέρωνε. Ο Floyd δέχτηκε με βαριά καρδιά και άρχισε να δουλεύει στη σειρά κινουμένων σχεδίων ‘Silly Symphony’. Πάνω που κεραυνοβολήθηκε με το animation όμως, ο Walt του ζήτησε να βάλει πλάτη στην εφημερίδα. Βλέποντας τον Floyd διστακτικό, ο Disney του είπε ότι θα ήταν δύο εβδομάδες δουλειά μονάχα, μέχρι να βρει κανονικό αντικαταστάτη. Ήξερε όμως τι έκανε. Και κυρίως τι ήθελε πραγματικά ο νεαρός του υπάλληλος. Ο Gottfredson θα πλάναρε, θα εικονογραφούσε και θα έγραφε τα comic strips του Mickey για τα επόμενα 45 χρόνια. Το drawing board του Gottfredson «Αυτό είναι το drawing board του… αυτά είναι τα model sheets του. Υπάρχουν 45 χρόνια από το DNA του Mickey Mouse σε αυτό το γραφείο», μας είπε ο Ken Shue, αντιπρόεδρος του Disney Creative, χαμηλόφωνα. Βρισκόμασταν στα κεντρικά γραφεία του στούντιο με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο Mickey και στεκόμασταν μπροστά σε μια προστατευτική τζαμαρία που μας εμπόδιζε να χωρέσουμε στο ασφυκτικά μικρό γραφείο του Gottfredson. Ο Shue σχεδόν ψιθύριζε. Σαν να μην ήθελε να διαταράξει το φάντασμα του δημιουργού. «Σκεφτείτε το. Πριν την τηλεόραση και πριν το VHS, αν ήθελες να έρθεις σε επαφή με τον Mickey είχες τα ασπρόμαυρα shorts στο σινεμά και μετά τα ασπρόμαυρα comic strips. Και έφταναν σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά που έκανε [ο Gottfredson] κυκλοφορούσαν παγκοσμίως. Και από τη δουλειά του, το στούντιο έβγαζε κατά καιρούς δείγματα για εσωτερική και εξωτερική χρήση. Θυμηθείτε ότι μιλάμε για έναν κόσμο που είχε μόνο έντυπα - τα δείγματα αυτά λοιπόν ήταν σαν τα emojis. Παρουσίαζαν στιγμές και συναισθήματα. Είναι πραγματικά αδύνατον να περιγράψεις την αληθινή σημασία του Floyd». Emojis από τα 1930s Σε συνδυασμό με τις απίστευτα δημοφιλείς μικρού μήκους ταινίες του Mickey που απογειώθηκαν μετά την επιτυχία της πρώτης, τα strips έβαλαν τον ήρωα στον παγκόσμιο χάρτη. Για να συλλάβει κανείς τη δόξα του ας σημειωθεί το εξής - τρία μόλις χρόνια μετά την πρεμιέρα του ‘Steamboat Willie’ και έναν χρόνο μετά το ντεμπούτο του στις εφημερίδες, ο Mickey είχε ήδη γίνει λήμμα στην Encyclopedia Britannica. Η άφιξή του διέτρεξε την κουλτούρα μας με συνοπτικές διαδικασίες και ο Gottfredson θα επηρέαζε όλους τους μεγάλους Αμερικανούς και Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικ που θα καταπιάνονταν στην πορεία μαζί του. Ο δικός του Mickey είχε κότσια, μια τεράστια καρδιά και ενέργεια αρκετή για να ηλεκτροδοτήσει μια μικρή πόλη. Ήταν επίσης αναμφίβολα, όπως και οι φίλοι του, προϊόν της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης. Επινοητικός, ανυπόμονος να τα φέρει βόλτα, γρήγορος στις εύκολες μηχανορραφίες. Γινόταν ρομαντικός παρτενέρ, λόγιος, αγρότης, ιππέας και αεροπόρος, αψηφώντας τους νόμους της φυσικής, του χωροχρόνου και του διαστήματος. Από τον πατέρα του, Walt, είχε κληρονομήσει την εφευρετικότητα, την όρεξη για περιπέτεια, το θάρρος μπροστά στο ρίσκο, την έμφυτη περιέργεια. Και φυσικά, το βουκολικό χιούμορ. Μπορεί ο Disney να έγινε κολοσσός αλλά όπως δηλώνουν όσοι τον γνώρισαν καλά - ακόμη κι αυτοί που δεν τα βρήκαν ποτέ μαζί του - στο βάθος ήταν ένα εργασιομανές country boy με βαθιά αγάπη για slapstick, επαρχιώτικα αστεία. Όταν γνωστός πια θα προσπαθούσε να χωρέσει στη χολιγουντιανή ελίτ, συχνά θα τραβούσε κι από κοντά έναν άνθρωπο ντυμένο Mickey μέσα σε φράκο, με την ουρά κρυμμένη στα πόδια. Ο ήρωάς του αφόπλιζε τους πάντες και του παρείχε προσωπική ασφάλεια. Όταν δεν κυκλοφορούσε με ζωντανό Mickey, ο Walt Disney είχε για backup τις κούκλες του Στα ‘50s και ‘60s όμως, το ειδυλλιακό χαλάκι θα έφευγε κάτω απ’ τα πόδια του. Ήδη μέσα στην πρώτη πενταετία κυκλοφορίας του, ο Mickey θα έπεφτε θύμα της τεράστιας και γρήγορης δημοτικότητάς του. Στις 16 Φεβρουαρίου του ‘31, το περιοδικό TIME θα τον ανέφερε σε άρθρο του ως «ελεγχόμενο τρωκτικό του Walt». Η λογοκρισία είχε αρχίσει να τα βάζει με τις ιστορίες του. Στο short ‘Shindig’ του ‘30, η φίλη του Clarabelle θα διάβαζε στο κρεβάτι της το ερωτικό ‘Three Weeks’, ένα βιβλίο της Elinor Glyn που θα σκανδάλιζε επί δύο δεκαετίες τη λίστα των best-sellers. Όπως δεν ήταν αναμενόμενο για τον Disney, οι λογοκριτές θα χτυπούσαν καμπανάκι. Είχαν χτυπήσει και νωρίτερα με αφορμή τους μαστούς της Clarabelle. Γι’ αυτό και στο ίδιο short, η αγελάδα θα φορούσε μακριά φούστα για να τους κρύψει. Κι αυτά είναι μονάχα δύο από τα πολλά παραδείγματα που περιόριζαν τους δημιουργούς. Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, ο Disney θα έλεγε στο περιοδικό Collier ότι η ηρωική φύση του Mickey τον είχε πια κάνει τόσο μεγάλο θρύλο που δεν ήταν εύκολο να αστειευτείς μαζί του. Ακόμα και η δημοφιλής slapstick βία που τον πρώτο καιρό περνούσε εύκολα, στην πορεία θα γινόταν κίνδυνος για τα 5 εκατομμύρια Mickey προϊόντα που πουλούσε ημερησίως. Σταδιακά πολλές από τις ιστορίες που αρχικά ξεκινούσαν με τον Mickey για πρωταγωνιστή δίνονταν στον Donald Duck ως πιο εύκολη λύση. Η διδακτική φύση του ποντικού, ειδικά για τα πολύ νεαρά παιδιά, αλλά και η ίδια η λατρεία που του είχε ο Disney, τον εμπόδιζαν απ’ το να του βρίσκει συνεχώς νέο υλικό. Ειδικά με το χιούμορ που προτιμούσε. Από τη μία έπρεπε να προσέχει να μην τον κάνει κακεντρεχή, από την άλλη δεν του πήγαινε καρδιά να τον βλέπει και δαρμένο. To πάλαι ποτέ ριψοκίνδυνο ποντίκι είχε εξημερωθεί. Αυτό οδήγησε στη συγκέντρωση πολλών ανολοκλήρωτων shorts με τον Mickey - για παράδειγμα το ‘Plight of Bumblebee’ τελείωσε κατά 90% από τον θρύλο Fred Moore και σύμφωνα με τον Gottfredson είναι ο καλύτερος Mickey που δεν είδαμε ποτέ - αλλά και στην πικρία του ίδιου του Disney για την κατάσταση, την οποία έστρεφε κάποιες φορές και εναντίον του αγαπημένου του ήρωα. Μετά το ‘Simple Things’ του ‘53, θα έβαζε τον Mickey στα μετόπισθεν κινηματογραφικά, μέχρι τη θριαμβευτική αναβίωσή του με το υποψήφιο για Όσκαρ ‘Mickey ’s Christmas Carol’ του 1983. Mickey painting από τον Gottfredson Το πνεύμα της ντισνεϊκής μασκότ όμως έμενε ζωντανό, απλά σε άλλον όροφο. Και δεν επιβίωνε απλά. Έχτιζε και μια διαφορετική κληρονομιά. Το τμήμα των comic strips και comic books που επέβλεπε ο Gottfredson ήταν κυριολεκτικά παραχωνιασμένο σε μια γωνιά. Θα μπορούσες να το μπερδέψεις και με πολύχρωμο λογιστήριο. Οι σούπερσταρ του animation δεν ήξεραν καλά-καλά την ύπαρξή του. Αυτό ήταν όμως που του χάρισε και τους εντυπωσιακά ελεύθερους, δημιουργικούς ελιγμούς του. Εκεί ο Mickey του είχε δράση, εξωτικές τοποθεσίες, ταραχώδη cliffhangers, πειρατές και τρελούς επιστήμονες. Και δεν χρειάστηκε να χάσει τον εαυτό του για να τους υποστηρίξει. Απλώς ήταν ο Indiana Jones που είχε σχεδιαστεί να είναι. «Αν όντως κράτησα τον πραγματικό Mickey ζωντανό, είναι γιατί έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να μείνει πιστός ως προέκταση του Walt και του ονείρου του». Αυτή ήταν η ταπεινή εκδοχή του Gottfredson σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του. Η ίδια που τον έκανε να βρίσκει το ταλέντο του λιγοστό. Τα σχέδια που έκανε στα ‘30s τα έβρισκε βαριά, με σοβαρά ανατομικά λάθη. Και για όσα ακολούθησαν ακόμα, είχε πει ότι θα προτιμούσε να μην ανατυπώνονταν ποτέ γιατί δεν άντεχε να βλέπει ότι δεν είχε φτιάξει τους τελευταίους έξι μήνες. Ευτυχώς δεν του πέρασε. Η Disney εκδίδει τακτικά collections του. Και με τους λογοκριτές δεν τα πήγε κι άσχημα. Του χτύπησαν ελάχιστες φορές την πόρτα. Όπως και ο ίδιος ο Walt άλλωστε, που του έστελνε μόνο πού και πού κάποια memos για να του θυμίζει να μην πήζει τα backgrounds. Ή για να του προτείνει κάποιες φορές και ιδέες που μαρτυρούσαν τις άτακτες προθέσεις του. Ο Mickey πήρε το όπλο του Το 1920 ο Disney, ως φαν της βαριετέ, είχε παρακολουθήσει το ‘Haunted Spooks’ του Harold Loyd. Σ’ αυτό ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε αποτυχημένα να αυτοκτονήσει, με κωμικές συνέπειες. Το 1930 ο παραγωγός είπε στον Gottfredson να δοκιμάσει το ίδιο με τον Mickey. «Walt! Αστειεύεσαι! Τι θα πει το Syndicate; Οι εκδότες; Οι αναγνώστες;», ρώτησε εύλογα ο καρτουνίστας. Αλλά ο Disney επέμεινε. Το χιούμορ περί αυτοκτονίας ήταν διαδεδομένο τότε και πίστευε ότι το αποτέλεσμα θα έβγαινε πολύ αστείο. Πράγματι, ο Mickey προσπαθεί με όπλο, προσπαθεί με πτώση, προσπαθεί με κρεμάλα, προσπαθεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Τελικά, κοιτώντας τους χαρούμενους σκίουρους που τον έχουν περικυκλώσει στο φινάλε, νιώθει ντροπιασμένος από τις σκέψεις του και ξέρει πια ότι δεν θα μπορούσε να πάρει τη ζωή του όταν υπάρχει τόση καλοσύνη ακόμα στον κόσμο. Το strip πήγε καλά χωρίς να ανοίξει μύτη. Ο Disney ένιωσε δικαιωμένος. Δεν θα μπορούσε να είχε βρει καλύτερο φύλακα για τον Mickey. Η πηγαία αισιοδοξία του Gottfredson, η διάθεσή του να υπομείνει τις πρακτικές δυσκολίες του τραύματός του, οι συχνές επευφημίες στις οποίες ξεσπούσε σύμφωνα με τους συνεργάτες του, μπόλιασαν τον Mickey με την καλή του θέληση και τον έκαναν τον τέλειο κηδεμόνα. Από όλους τους πρώτους υπαλλήλους της Disney σύμφωνα με τον Dave Smith, τον ιδρυτή των Walt Disney Archives, θυμόταν τον Gottfredson ως τον σπουδαιότερο gentleman. Και ως gentleman θα παρέδιδε μαζί με τον υπεύθυνο των κυριακάτικων τευχών, Manuel Gonzalez, αυτούσια την ουσία του Mickey και στην Ευρώπη. «Η υποδοχή του Mickey στην Ευρώπη ήταν ασύλληπτη», μας είπε παίρνοντας τη σκυτάλη ο Gianfranco Cordara, αντιπρόεδρος του Consumer Products and Interactive Media τμήματος της εταιρείας. «Η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που ξεκίνησε να βγάζει το ‘32 μια έκδοση που λεγόταν Topolino, είναι η μετάφραση του Mickey Mouse για το ‘μικρό ποντίκι’. Ακολούθησε το Le Journal de Mickey στη Γαλλία το ‘34, το Mickey Mouse Weekly το ‘36, και μέσα στα επόμενα 15 χρόνια σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης είχαν τη δική τους βερσιόν του Mickey. Σε μορφή κόμικ, όχι ως strip δηλαδή αλλά ως ιστορία. Τα πρώτα κόμικ που κυκλοφόρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν strips που είχαν χρωματιστεί. Ως τότε στην Ευρώπη είχαμε ήδη αναπτύξει κάποιες πολύ σημαντικές ιστορίες για τον Mickey και εξαιρετικούς καλλιτέχνες». «Και το τρομερό ήταν πως δεν επανατύπωναν μόνο τις ιστορίες του Gottfredson για τον Mickey, τον Donald και τους άλλους που δημιουργούνταν και κυκλοφορούσαν στην Αμερική, αλλά είχαν ξεκινήσει και τοπικές παραγωγές. Ο τρόπος που οι τοπικοί μας συνεργάτες δημιουργούσαν περιεχόμενο που έμενε πιστό στον κόσμο του Mickey ήταν να διατηρούν τον χαρακτήρα του, αλλά να τον τοποθετούν σε καταστάσεις που θα ταίριαζαν καλύτερα στο δικό τους κοινό. Για παράδειγμα, ένα από τα αριστουργήματα που φτιάχτηκαν στην Ιταλία ήταν η ‘Θεία Κωμωδία’, ειπωμένη ξανά από τον Mickey και τον Goofy. Ή ας πούμε, ιστορίες όπως το ‘Casablanca’ που ήταν απίστευτη επιτυχία και επανεκδίδεται ακόμη στην Ιταλία. Ο Mickey δεν είναι ηθοποιός στις ιστορίες του. Είναι ένα αρχέτυπο που καταλαμβάνει την όποια ιστορία λέει. Μένει πιστός στον εαυτό του και φέρνει το όραμά του στον κόσμο. Το όραμα ενός χαρακτήρα που δεν το βάζει ποτέ κάτω». Οι οδηγίες του Gottfredson κυκλοφόρησαν σε όλους τους Ευρωπαίους δημιουργούς και εξασφάλισαν έναν αυθεντικό Mickey Η ώθηση που έδωσε στον Mickey - και αργότερα στους φίλους του - το φορμά των κόμικ που προτίμησε η Ευρώπη, καθώς και η πιο προσωπική, τοπική γεύση που άφηναν στις πλοκές οι artists του, έβαλαν τον δικό μας Mickey σε δική του κατηγορία. Στην Ιταλία για παράδειγμα, ο επηρεασμένος από τον Gottfredson, τεράστιος Romano Scarpa, ήταν γνωστός ως Mickey Guy. Ο βοηθός του, Giorgio Cavazzano, θα γινόταν στην πορεία ένας από τους διασημότερους καρτουνίστες στον πλανήτη. Κάθε καλλιτέχνης κρατούσε τον Mickey αληθινό, αλλά του έδινε και τη δική του ταυτότητα. Στην πιο πρόσφατη επταετή ιστορία των κόμικ της Disney στην Κίνα, η εταιρεία είχε σκοπό αρχικά να κυκλοφορήσει τις ήδη υπάρχουσες ιστορίες, αλλά το ενδιαφέρον από τοπικούς εκδότες ήταν τέτοιο που έστειλαν artists να τους εκπαιδεύσουν και τώρα δουλεύουν επισήμως για το digital περιεχόμενο που προτιμά η χώρα. Και στην Ελλάδα, αρχικά μέσω του περιοδικού Γέλιο και Χαρά στα ‘50s μέχρι τα ΚΟΜΙΞ, τα Κλασικά, το Αλμανάκο, και το Μίκυ Μάους έως και σήμερα, τα κόμικ της Disney είναι για πολλούς οι πρώτες τους αναμνήσεις από τις δημιουργίες του στούντιο. Τα κόμικ της Disney είναι μερικά από τα μακροβιότερα κόμικ σε κυκλοφορία στην Ελλάδα «Στην Αμερική ο Mickey είναι animation, ένα έμβλημα. Στην Ευρώπη είναι αφηγητής. Είναι ο αστείος εξερευνητής που μπορεί να ταξιδέψει στον χρόνο και τον χώρο. Αυτή είναι η επιρροή του [...] Σε σημείο που στις περισσότερες χώρες, όπως στην Ιταλία που μεγάλωσα εγώ ως παιδί, νόμιζες στην αρχή ότι ο Mickey είναι Ιταλός. Είναι ένας παγκόσμιος, κοσμοπολιτικός χαρακτήρας που φέρνει τη χαρά και την περιπέτεια σε ότι κάνει. Και τόσα χρόνια στις εκδόσεις αυτές, επειδή οι περισσότερες ήταν και είναι όπως το Topolino εβδομαδιαίες, ήταν κάτι σαν ραντεβού των γονιών με τα παιδιά τους. Θυμάμαι ότι το πρώτο μου τεύχος μου το έδωσε ο πατέρας μου στα ‘70s. Μετά το έδωσα εγώ στα παιδιά μου. Αυτός ήταν ο τρόπος που γινόταν η μετάδοση, από τη μία γενιά στην άλλη». Μπροστά μας έχουν απλώσει ένα παμπάλαιο flip book που επιβιώνει μετά βίας. Γράφει Volume 1, #01, October 1940 και στο εξώφυλλό του και μέσα υπάρχουν stills από τις μικρού μήκους ταινίες του Mickey με τη Minnie. Εσωτερικά η αφιέρωση λέει «στην αγαπημένη μας μικρή Janet, με πάρα πολλή αγάπη από τον Θείο Frank και τη Θεία Elsie. «Λίγοι γνωρίζουν ότι τα πιο ευπώλητα κόμικ στην ιστορία της Αμερικής είναι κόμικ της Disney. Ο Θείος Σκρουτζ του Ιουνίου του 1960 είχε πουλήσει 1,1 εκατομμύριο αντίτυπα, μόνο εκείνο το τεύχος. Κανένα άλλο κόμικ δεν το έχει πετύχει αυτό, με εξαίρεση τίτλους με εναλλακτικά εξώφυλλα που πουλήθηκαν ως συλλεκτικά. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι ο Mickey Mouse το ‘98 έφτασε συνολικά το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στη Γερμανία, και ακόμα και σε μέρη όπως η Φινλανδία, μία μικρή χώρα, η διείσδυση αυτών των ιστοριών είναι τόσο μεγάλη που 1 στους 5 διαβάζει Mickey, καταλαβαίνετε. Αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι μόνο διάσημοι, είναι μέρος της κουλτούρας. Χρησιμοποιούνται ως μεταφορά. Ο Θείος Σκρουτζ χρησιμοποιείται όταν μιλάς για κάποιον που έχει χρήματα. Ο Mickey είναι μεταφορά για τη θετική σκέψη. Ο Donald, φυσικά, είναι άτυχος. Είναι μέρος της κοινής μας κουλτούρας και του τρόπου που μεγαλώνουμε. Όταν επανατυπώνουμε ιστορίες και εκδίδουμε νέες, τα μικρά παιδιά δεν βλέπουν διαφορά. Διαβάζουν κάτι στο Topolino και μετά διαβάζουν κάτι από τα 1960s και είναι το ίδιο γι’ αυτά». «Στην Αμερική ο Mickey είναι animation. Στην Ευρώπη είναι αφηγητής» Μαζί μας βέβαια, μεγάλωσε και ωρίμασε και ο κόσμος. Και διαμορφώνεται πολύ διαφορετικός από τον κόσμο των ‘20s που γέννησε τον Mickey. Αναρωτηθήκαμε, λοιπόν, αν θα υπάρξει ποτέ χώρος στα κόμικ για εξελίξεις όπως ο γάμος μεταξύ κάποιου ομόφυλου ζευγαριού. Η γραμμή της εταιρείας είναι συγκεκριμένη και τη χάραξε ο ιδρυτής της. Ο Disney δεν ήθελε ποτέ να πολιτικοποιήσει τον Mickey ως φερέφωνο απόγνωσης ή σάτιρας. «Υπάρχει ένας σημαντικός κανόνας για τον Mickey Mouse που μάθαμε όλοι από την αρχή», εξήγησε ο Shue. «Ο Mickey ζει στον δικό του κόσμο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχει θρησκεία. Είναι όλα τους ζώα με ανθρωπομορφικό χαρακτήρα. Ξέρουμε ότι αυτά είναι σημαντικά θέματα, αλλά αυτός είναι ένας κόσμος στημένος εδώ και δεκαετίες. Γίνεται μοντέρνος, φυσικά, και πάντα προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να εξηγούμε πράγματα. Αν θέλουμε, για παράδειγμα, να μιλήσουμε στους αναγνώστες μας για διαφορετικές κουλτούρες -- δεν υπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες, είναι ποντίκια και πάπιες. Αλλά εάν μιλήσουν λόγου χάρη σε εξωγήινους, αυτός είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε κι εμείς για διαφορετικές κουλτούρες στον κόσμο των κόμικ. [...] Τα πάντα είναι προϊόντα του καιρού τους. Το βλέπεις όταν προχωράς αυτό. Είναι δύσκολο να αποφύγεις παγίδες στην πορεία, οπότε προφανώς και πρέπει να προσέχουμε». Το τελευταίο σχόλιο έδωσε αφορμή στο γκρουπ μας για την υπεράσπιση της τιμής της Minnie Mouse. H Minnie ήταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του συντρόφου της ως συνεπιβάτης του στο ‘Steamboat Willie’, αλλά αντίθετα με τον Mickey που είδε το αστέρι του στο Hollywood Walk of Fame το 1978, το δικό της ήρθε φέτος - σαράντα χρόνια μετά. Όπως και να ‘χει όμως, θα είναι ξανά κοντά του όταν στα εορταστικά ορίτζιναλ κόμικ που κυκλοφόρησαν (Mickey Mouse: The Quest for the Missing Memories), ο Mickey θα νικήσει τον Phantom Blot. Για να το πετύχει αυτό όμως θυσιάζει όλες του τις αναμνήσεις. Η Minnie, ο Pluto, ο Goofy, ο Donald, ο Uncle Scrooge και ο Hewy, o Lewy και ο Dewy, ακόμα και ο Κακός Pete, θα πρέπει ένας-ένας να του θυμίσουν ποιος είναι και τι σημαίνει γι’ αυτούς. Ξέρουν ότι εκείνος θα έκανε το ίδιο. Γιατί μπορεί ο Mickey να κρατάει πια smartphone αντί για μολύβι και χαρτί, αλλά όπως έχει αποδείξει εδώ και 90 χρόνια, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Φροντίζουν οι καλές του νεράιδες γι’αυτό. Ο φύλακας του Mickey Mouse στο γραφείο του *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.  Και το σχετικό link...
  3. Από το Μίκυ πυροσβέστης, ένα στριπάκι του Φλόϋντ Γκότφρεντσον. Σωστός ο δικαστής...
  4. Η Fantagraphics συνεχίζει δυναμικά την έκδοση των τριών Ντισνεϋκών βιβλιοθηκών της και το 2016 με την έκδοση δύο τόμων σε κάθε βιβλιοθήκη και ενός boxed set αντίστοιχα ! Αρχίζοντας με την πιο γνωστή βιβλιοθήκη, αυτή του Floyd Gottfredson: O ένατος τόμος της βιβλιοθήκης, με τίτλο "The Rise of the Rhyming Man" κυκλοφορεί στις 21 Ιουνίου: Ο δέκατος τόμος, με τίτλο "Planet of the Faceless Foes" κυκλοφορεί στις 18 Οκτωβρίου: Και φυσικά το αντίστοιχο boxed set με τους δύο τόμους που κυκλοφορεί επίσης 18 Οκτωβρίου: Συνεχίζοντας με την βιβλιοθήκη του Παπιανθρωπου: O δέκατος τόμος, με τίτλο "Terror of the Beagle Boys"( όπου σημειωτέον κάνουν τη πρώτη τους εμφάνιση οι Μουργόλυκοι) κυκλοφορεί στις 10 Μαϊου: Ο δέκατος πέμπτος τόμος, (είπαμε εκδίδονται εκτός σειράς ), με τίτλο "Secret of Hondorica" βγαίνει στις 13 Σεπτεμβρίου: Και ένα boxed set που εμένα προσωπικά, αρχικά τουλάχιστον, με παραξένεψε και με προβλημάτισε αρκετά, που περιέχει τους τόμους "Christmas on Bear Mountain" και "The Old Castle's Secret" βγαίνει στις 13 Σεπτεμβρίου: Και τέλος η βιβλιοθήκη του Ντον Ρόσα: Ο πέμπτος τόμος, με τον τίτλο "The Richest Duck in the World", κυκλοφορεί στις 21 Ιουνίου: Ο έκτος τόμος, "The Universal Solvent", βγαίνει στις 22 Οκτωβρίου: Και φυσικά το αντίστοιχο boxed set που βγαίνει 25 Οκτωβρίου: Και φυσικά όλα τα παραπάνω είναι διαθέσιμα για προπαραγγελία από το άμαζον : 1) "Rise of the Rhyming Man" 2) "Planet of the Faceless Foes" 3) "Box Set Vols. 9&10" 4) "Terror of the Beagle Boys" 5) "Secter of Hondorica" 6) "Carl Barks Box Set" 7) "The Richest Duck in the World" 8) "The Universal Solvent" 9) "Don Rosa Boxed Set Vols.5&6 Καλές αγορές σε όλους και προπάντων καλή ανάγνωση! :rainbow: Τόπικ για το '15 εδώ.
  5. Παρουσίαση του βιβλίου "Βιβλιοθήκη Φλόυντ Γκότφρεντσον". Η τελευταία στήλη στην πρώτη σελίδα έχει δυστυχώς κοπεί λίγο με ευθύνη του φωτοτυπείου. Αν υπάρχει πρόβλημα στην κατανόηση, πείτε μου να ξαναβγάλω τη φωτοτυπία.
  6. Ένα άρθρο που μπήκε στο περιοδικό ενόψει της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου. Εντάξει, δεν είναι και τόσο χάλια. Καλογραμμένο για το θέμα του, αναφέρεται σε ιστορίες του Μπαρκς και στριπ των Γκότφρεντσον (κλικ) και Ταλιαφέρρο που αφορούν τις σχέσεις Ντόναλντ - Νταίζυ, Μίκυ - Μίννι κτλ. Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  7. Το σημερινό Μίκυ Μάους (Νο 2367) δημοσίεψε αυτή την ιστορία, που αποτελεί συνέχεια ενός παλιότερου στριπ του Φλόυντ Γκότφρεντσον! Για να καταλάβουν οι αναγνώστες το ιστορικό που κρύβεται στις σελίδες του κόμικ, στην ύλη του περιοδικού προστέθηκε αυτό το μονοσέλιδο άρθρο: Inducks
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.