Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'μιχάλης μιχαήλ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο Μιχάλης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ιδιαίτερος τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως χαρακτήρας. Πρωτοήρθε στη "Βαβέλ" κάποια μέρα της άνοιξης του 1985, έχοντας στα χέρια του κάποια σχέδιά του δημοσιευμένα στο περιοδικό "Ένα" και ένα ντοσιέ με κόμικς. Ήταν αγχωμένος και φαινόταν δειλός, μέχρι που άρχισε να μας δείχνει και να μας εξηγεί τα κόμικς του, οπότε τα μάτια του πήραν μια έντονη, χαρακτηριστική λάμψη. Ενθουσιαστήκαμε αμέσως, μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε, όπως τον αγάπησαν πολύ και οι αναγνώστες μας που τον αναζητούσαν στις σελίδες μας για δύο ολόκληρα χρόνια. Μέχρι εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1987, που αποφάσισε να φύγει μόνος του. Μας λείπει πολύ και θα μας λείπει για πάντα», λέει ο Γιώργος Σιούνας, συν-εκδότης της «Βαβέλ», για έναν πολύ ταλαντούχο καλλιτέχνη που έφυγε από τη ζωή στα τριάντα του χρόνια. Από τις 10 Ιανουαρίου έως τις 11 Φεβρουαρίου η έκθεση στο Ίδρυμα Κακογιάννης παρουσιάζει, τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση, τη φυγή του, έργα του μετά από επιθυμία της μητέρας του να δείξει άλλη μια φορά τα έργα του γιου της. «Η δουλειά του Μιχάλη Μιχαήλ είναι πολύπλευρη, αν και έγινε γνωστός κυρίως για τον ήρωά του, τον Στιβ Μπρίζα, που του χάρισε μεγάλη αναγνωσιμότητα. Αλλά έχει κάνει πολλά πράγματα και διαφορετικά, πειραματικά. Νομίζω ότι είναι πολύ εντυπωσιακές αυτές οι πιο πολλές πλευρές που εκφράζουν τη μεγάλη ανησυχία. Την έκθεση τη χωρίζουμε σε ενότητες. Θα υπάρχει μία με τα ζωγραφικά του έργα, μία με τις φωτογραφίες του, τις οποίες επεξεργαζόταν από πάνω, και μία με τα κόμικς και τα γραφιστικά του. Όταν εγώ βρέθηκα στη "Βαβέλ" ήταν κάτι σαν μύθος. Ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ευαίσθητος άνθρωπος που χάθηκε πριν καταφέρει να ωριμάσει και να μας δώσει μεγαλύτερο έργο», μας λέει η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Έλενα Παπαδημητρίου. Είναι η στιγμή να επανασυστηθούμε με έναν πολυεκφραστικό καλλιτέχνη που διά στόματος του ήρωά του Στιβ Μπρίζα μας κλείνει το μάτι, λέγοντας «την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας…», που με τη ζωή και τη δράση του, τη μοναχική δημιουργία του μέσα στο πλήθος εξέφρασε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο προσωπικά συναισθήματα, ώστε κάθε θεατής ή αναγνώστης να συναντά τον εαυτό του μέσα στα έργα του. Ο Μιχάλης Μιχαήλ υπήρξε ένας από πιο σημαντικούς δημιουργούς κόμικς και εικαστικούς της δεκαετίας του ’80. Γεννήθηκε το 1957 στο Ζαΐρ. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Το διάστημα 1979-1981 σπούδασε γραφικές τέχνες (Institut St. Luc - École Supérieure des Arts Plastiques), οπτική επικοινωνία και διαφήμιση (Académie Royale des Beaux-Arts, Βρυξέλλες), φωτογραφία (INRCI), τεχνική προσχεδίων Layout (CAD) και χαρακτική (Atelier Somville). Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Moiet les Autres. Eργάστηκε ως art director στις διαφημιστικές εταιρείες Ikon και First και συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Ένα», «Ταχυδρόμος» και «Βαβέλ». Το 1979, βαθιά επηρεασμένος από το αμερικανικό και κυρίως το ευρωπαϊκό κόμικ, δημοσίευσε το πρώτο του έργο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού κόμικ «Κολούμπρα». Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Από το 1985 έως το 1987 δημοσίευε στο κορυφαίο περιοδικό κόμικ «Βαβέλ» με τεράστια επιτυχία. Το 1986 συμμετείχε στον τομέα των κόμικ, στην Εικαστική δράση ΙΙ Καλλιδρόμιο, στο πλαίσιο της Μπιενάλε Νέων Μεσογείου, συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σκίτσου και αφίσας και παρουσίασε τα ζωγραφικά του έργα στην γκαλερί Συν. Το 1987 (29 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου) η «Βαβέλ» οργάνωσε στον πολυχώρο τέχνης Εύμαρος την πρώτη Διεθνή Έκθεση Κόμικς με τίτλο «Ο κόσμος των κόμικς και όχι μόνο». Σε αυτή συμμετείχαν σημαντικοί ξένοι δημιουργοί και οι περισσότεροι Έλληνες. Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στον σπουδαίο Μιχάλη Μιχαήλ, που λίγο πριν είχε φύγει από κοντά μας. Το 1988, στον Εύμαρο, με την άοκνη φροντίδα της μητέρας του Στέλλας και του στενού φίλου και συνεργάτη του, του σεναριογράφου Σταύρου Βιδάλη, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στην οποία παρουσιάστηκε όλο το φάσμα της εικαστικής έκφρασης του δημιουργού. Το 1992 κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη μονογραφία με σχεδόν ολόκληρη την καλλιτεχνική παραγωγή του, από τη διαφήμιση, την εικονογραφία, τη ζωγραφική και τα κόμικς μέχρι κείμενα των εγκυρότερων Ελλήνων ιστορικών και κριτικών τέχνης, της Αθηνάς Σχινά, της Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν και του Χάρη Καμπουρίδη. Η παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου συνοδεία έκθεσης έγινε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Την ίδια χρονιά η ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στην Μπολόνια ήταν αφιερωμένη σε εκείνον. Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης «Κάποιος είπε πως η τέχνη είναι η αναζήτηση της αλήθειας. Πώς γίνεται αυτή; Καταναλώνοντας ενέργεια. Ενέργεια ίσον δράση ίσον ζωή. Δράση υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα η τέχνη είναι ζωή», έλεγε ο Μιχαήλ. Τρυφερός, ρομαντικός αλλά και άγρια σαρκαστικός, ο Μιχαήλ αποτύπωνε τα αναπάντητα ερωτήματα και τις αδικαίωτες ελπίδες της γενιάς της Μεταπολίτευσης, όπως τις μετέδιδε μέσα από τις εικαστικές του δουλειές, τις «ηλεκτρομαγνητικές δονήσεις», στον θεατή-αναγνώστη. Η καλλιτεχνική του οπτική ξεχείλιζε ταλέντο. «Η ζωγραφική για τον Μιχάλη Μιχαήλ ήταν καθαυτή πράξη ζωής, όχι μεταφορά της. Ήταν ουσιαστική πράξη ζωής, με την οποία αναζητούσε την αλήθεια. Η δική του αλήθεια δεν είχε ηθικές, υλικές ή οντολογικές διαστάσεις», έχει γράψει η ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά. Η τέχνη ήταν ενέργεια ψυχής και ο ίδιος υπήρξε ευαίσθητος δέκτης και ισχυρός πομπός. Τρυφερός, σχεδόν ρομαντικός, αλλά δομικά (αυτο)-σαρκαστικός δημιουργός, εξέφρασε μοναδικά τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής περιόδου την άγρια δεκαετία του 1980. Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης «Ο Μιχάλης Μιχαήλ μας πήγε βόλτα στην ηλεκτρική σύγχρονη πόλη, χρησιμοποιώντας ακόμα και το χρώμα για να δείξει τα σκοτάδια της, πάντα μέσα από αντιθέσεις και δίπολα σε εύθραυστη ισορροπία: τη φαντασμαγορία και την παρακμή, την εγκατάλειψη· την τρυφερότητα και τη βία· το φως και το σκοτάδι· τον θόρυβο και τη σιωπή· το πάθος, την έκσταση και τη στέρηση. Μας σύστησε τους ήρωες και τους αντιήρωες των δρόμων, τους θύτες και τα θύματα, τους οποίους σεβόταν και αντιμετώπιζε με το ίδιο ακριβώς αξιακό μέτρο. Μας συστήθηκε μέσω του "διπολικού" ήρωά του Στιβ Μπρίζα, ενός σύγχρονου χάρτινου ήρωα, ενός spiderman που χρησιμοποιούσε ως ιστό του την ηλεκτρική καλωδίωση της πόλης. Ενός μοναχικού ήρωα που ήθελε να συνδεθεί με όλους, γι’ αυτό έμπαινε στην μπρίζα. Στη φαρέτρα του είχε, μαζί με το σπάνιο ταλέντο του, την επιστημονική γνώση για τη διαφήμιση, την επικοινωνία και γενικότερα την πoπ κουλτούρα και τα εκφραστικά της μέσα, κυρίως τα εικονοφραστικά. Μπορούσε εκ των έσω να αποδώσει αλλά και να αποδομήσει, να αντιπολιτευθεί την πλαστή, πλαστική, γυαλιστερή αναπαράσταση μιας καταναλωτικής ευφορίας που στοίχειωνε τη γενιά του (…και τον ίδιο) ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Έδωσε σάρκα και οστά στα φαντάσματα της τεχνοκρατούμενης, της αποστερημένης ιδεολογίας της εποχής του και όχι μόνο. Κατέγραψε τα μυστήριά της, επιλέγοντας να αφήσει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Και κάνοντας το δικό του "υπαρξηκόπημα" (λέξη-δάνειο από τα graffiti που τόσο αγαπούσε, στη γειτονιά των Εξαρχείων) μας άφησε μόνους με το έργο στα τριάντα του χρόνια», λέει η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Ντόρα Βυζοβίτου. Το εκφράζει μέσα από τις σκέψεις του σε ένα χειρόγραφο σημείωμα: «Κάποιος –μου φαίνεται ο Ρίλκε– είπε πως "τέχνη είναι η αναζήτηση της αλήθειας". ΠΩΣ γίνεται αυτή; Απ: Καταναλώνοντας ΕΝΕΡΓΕΙΑ. ΕΝΕΡΓΕΙΑ = ΔΡΑΣΙΣ = ΖΩΗ. Δράσις υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα ΤΕΧΝΗ είναι η ΖΩΗ. – η ζωή μας, η ζωή τριγύρω μας και ότι ζει μαζί μας_». Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Έργο του Μιχάλη Μιχαήλ. Ευγενική παραχώρηση: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Πηγή: https://www.lifo.gr/culture/eikastika/mia-ekthesi-gia-ton-mihali-mihail-ton-polytalanto-dimioyrgo-toy-stib-mpriza-poy
  2. Ένα αφιέρωμα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τα έργα και τις ημέρες του υπερήρωα Στηβ Μπρίζα και του «πατέρα» του Μιχάλη Μιχαήλ. Ο Μιχάλης Μιχαήλ δεν μένει πια εδώ. Έζησε γρήγορα, πέθανε νέος κι ένα αφιέρωμα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τα έργα και τις ημέρες του ήρωά του Στηβ Μπρίζα. Ο σούπερ ήρωας Στηβ Μπρίζας μπορεί και πετάει πάνω από την πόλη. Σαρκαστικός, κυνικός αλλά και βαθιά ρομαντικός, το ηλεκτροφόρο και διπολικό παιδί του Μιχάλη Μιχαήλ, που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, προικίστηκε από τον «μπαμπά του» με υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Με αποθέματα αδρεναλίνης αλλά και ευαισθησίας, χρησιμοποιώντας τα καλώδια της ΔΕΗ που ταΐζουν το είναι του με ισχύ και την Αθήνα με ενέργεια, ο Στηβ Μπρίζας έδρασε τη δεκαετία του ’80, αλλάζοντας γειτονιές και πίστες και παρατηρώντας την επέκταση και την εξέλιξη της Αθήνας, που ξεδιπλωνόταν κάτω από το πέταγμά του. Εκφράζοντας τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής περιόδου – ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, αλλά και… ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια(;) – κατά τη διάρκεια της άγριας δεκαετίας του 1980, ο Μιχάλης Μιχαήλ με την τέχνη του, συμπίλημα ζωγραφικής και κόμιξ, διαφήμισης, σινεμά, κινουμένων σχεδίων, ποπ κουλτούρας, ποίησης και λογοτεχνίας, έγινε ο ευαίσθητος δέκτης αλλά και ο ισχυρός πομπός. Το συναπάντημά του με τον αναγνώστη μέσα από τα τεύχη του περιοδικού Βαβέλ, με το οποίο συνεργαζόταν ακόμα και σήμερα, προκαλεί ρίγη αναμνήσεων. Από τη δεκαετία του ’80 ως σήμερα, μερικές μπρίζες δρόμος Λειτουργώντας σαν το ημερολόγιο μιας ολόκληρης γενιάς που κινούνταν στην Αθήνα του τότε, πολύ διαφορετική αλλά και με πολλά κοινά με τη σημερινή, ο Μιχαήλ κατέγραψε τις μέρες και τις νύχτες της, τις νίκες και τις ήττες της. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποχώρησή του (έσβησε πολύ νέος στα τριάντα του, το 1987), το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη επανασυστήνει στο κοινό τον καλλιτέχνη που ακούσια, όπως λέει η μία εκ των δύο επιμελητριών της έκθεσης, Ντόρα Βυζοβίτη, έγινε ένας από τους καθοδηγητές της γενιάς της. «Ή, καλύτερα, της ομάδας εκείνης της γενιάς του ’80 στην οποία ανήκα. Μιας γενιάς που έψαχνε τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις της μέσα από την ποπ κουλτούρα, την εναλλακτική ποίηση, τον πρωτοποριακό κινηματογράφο, την επιστημονική φαντασία, την punk και τη new wave μουσική. Μιας γενιάς που σύχναζε στην Αρετούσα, στο Mad, στο Point, στο Snowball και στο Wittowski. Μιας γενιάς που συναντιόταν στις συναυλίες στο ΡΟΔΟΝ, και στριμωχνόταν στις εκθέσεις, στα φεστιβάλ, στα βιβλιοπωλεία και στις μεταμεσονύκτιες προβολές στο Άλφαβιλ. Μιας μαυρόασπρης γενιάς που έψαχνε την ιδεολογία και τη θέση της με έναν περιθωριακό-μοναχικό τρόπο. Της γενιάς της ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ, του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και πάνω από όλα της ΒΑΒΕΛ. Μιας γενιάς που έκανε το δικό της “Υπαρξηκόπημα”, για να κλέψω ένα σύνθημα από graffiti που διάβασα πρόσφατα σε κάποιον τοίχο στα Εξάρχεια». Ποιος ήταν ο Μιχάλης Μιχαήλ και πόσα έκανε μέχρι να «σβήσει»… Γεννημένος το 1957 στο Ζαΐρ, μεγάλωσε στην Αθήνα. Έμενε στην οδό Κλεομένους στο Κολωνάκι και το διάστημα 1979-1981 σπούδασε γραφικές τέχνες (Institut St. Luc – Ecole Supérieure des Arts Plastiques), οπτική επικοινωνία και διαφήμιση (Academie Royale des Beaux Arts – Βρυξέλλες), φωτογραφία (I.N.R.C.I.), τεχνική προσχεδίων Layout (C.A.D.) και χαρακτική (Atelier Somvile). Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Moi et les Autres, εργάσθηκε ως art director στις διαφημιστικές εταιρίες Ikon και First και συνεργάσθηκε με τα περιοδικά Ένα, Ταχυδρόμος και Playboy. Το 1979, βαθιά επηρεασμένος από το αμερικανικό και, κυρίως, το ευρωπαϊκό κόμικς, δημοσίευσε το πρώτο του έργο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού κόμικς Κολούμπρα. Από το 1985 έως το 1987 δημοσίευσε στο κορυφαίο περιοδικό κόμικς Βαβέλ με τεράστια επιτυχία. Το 1986 συμμετείχε στον τομέα των κόμικς στην Εικαστική δράση ΙΙ Καλλιδρόμιο στο πλαίσιο της Biennale νέων Μεσογείου. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σκίτσου και αφίσας και παρουσίασε τα ζωγραφικά του έργα στη γκαλερί «Συν». Το 1987 (29 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου) η Βαβέλ οργάνωσε στον πολυχώρο τέχνης «Εύμαρος» την πρώτη Διεθνή Έκθεση Κόμικς με τίτλο «Ο κόσμος των κόμικς και όχι μόνο». Συμμετείχαν σημαντικοί ξένοι δημιουργοί και οι περισσότεροι από τους Έλληνες. Το 1988 στον Εύμαρο, μετά τον θάνατό του, με την άοκνη φροντίδα της μητέρας του Στέλλας και του στενού φίλου και συνεργάτη του, σεναριογράφου Σταύρου Βιδάλη, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στην οποία παρουσιάσθηκε όλο το φάσμα της εικαστικής έκφρασης του δημιουργού. Το 1992 κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη μονογραφία με σχεδόν ολόκληρη την καλλιτεχνική παραγωγή του από τη διαφήμιση, την εικονογραφία, τη ζωγραφική και τα κόμικς, και κείμενα των εγκυρότερων Ελλήνων ιστορικών και κριτικών τέχνης, της Αθηνάς Σχινά, της Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν και του Χάρη Καμπουρίδη. Η παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου συνοδεία έκθεσης έγινε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, ενώ την ίδια χρονιά η ελληνική συμμετοχή στην Biennale νέων καλλιτεχνών στην Μπολόνια ήταν αφιερωμένη σε εκείνον. Στην μπρίζα με τον Στηβ Μπρίζα Εκτός από τον Spider-Man, που τον μπρίφαρε περί της ζωής («Στηβ, η ζωή δεν είναι πάντα χαρούμενη»), ακόμη ένας μεγάλος, μελαγχολικός και ρομαντικός, ο Ρίλκε, καθόρισε την αισθηματική αγωγή του Μιχάλη Μιχαήλ και κατ’ επέκταση του παιδιού του, Στηβ. Στο αρχείο του υπάρχει το χειρόγραφο κατατοπιστικό σημείωμα-drive για την τέχνη του: «Κάποιος, μου φαίνεται ο Ρίλκε, είπε πως τέχνη σημαίνει αναζήτηση της αλήθειας. Πώς γίνεται αυτή; Απάντηση: καταναλώνοντας ενέργεια. Ενέργεια=Δράσις=Ζωή. Δράση υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα τέχνη είναι η ζωή, η ζωή μας, ό,τι ζει τριγύρω μας και ό,τι ζει μαζί μας». «Την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας» είναι άλλο ένα από τα μότο του Στηβ Μπρίζα, καθώς σώζει την καλή του και πετούν ελεύθεροι πάνω από την ασπρόμαυρη Αθήνα. Γιατί «μπαμπάς» και «γιος» αυτό κάνουν: Πετούν πάνω από τη φωτεινή λεωφόρο Συγγρού ή τα αφώτιστα και επικίνδυνα μονοπάτια στα πέριξ του Μενιδίου και του Ταύρου, μια και ίδια με σήμερα, η Αθήνα της δεκαετίας του 1980 αλλού είναι φωτεινή κι αλλού υποφωτισμένη. Παρατηρήστε τους πίνακές του και δείτε πώς ο Μιχαήλ χρησιμοποιεί το κοντράστ ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, όπως φυσικά και το χρώμα όπου χρειάζεται, για να αναδείξει τα σκοτάδια και τις αντιφάσεις της. Παρά και πέρα από την κατά τόπους λαμπρότητα των γυαλιστερών επιγραφών, από το Κολωνάκι ως την Κυψέλη και από το Παγκράτι μέχρι τη Βικτώρια, μέσα από αντιθέσεις, τα αστικά δίπολα σε εύθραυστη ισορροπία (φαντασμαγορία και παρακμή, εγκατάλειψη και τρυφερότητα, βία και φως, θόρυβος και σιωπή) συνοδοιπορούν σε όλες τις περιπέτειες του Στηβ Μπρίζα. Συστήνοντάς μας ήρωες και αντιήρωες των δρόμων, θύτες και θύματα, ο Μιχαήλ τους σεβόταν όλους το ίδιο και τους αντιμετώπιζε με το ίδιο αξιακό μέτρο. Εξ ου και ο «διπολικός» Στηβ, παιδί προέκταση της πόλης, κινείται με ψυχισμούς που διαπερνούν και τη φωτεινή και τη μαύρη πλευρά της αθηναϊκής Σελήνης, ένα χάρτινο αγόρι που χρησιμοποιεί ως ιστό του την ηλεκτρική καλωδίωση της Αθήνας, ένας μοναχικός και μόνος Greek Spider-Man – περιπλανώνενος καουμπόι που θέλει να συνδεθεί με όλους, μπαίνοντας στην μπρίζα! «Στη φαρέτρα του Μιχαήλ, εκτός από το σπάνιο ταλέντο, συνυπήρχαν η επιστημονική γνώση και η διαφήμιση, η επικοινωνία και η γνώση της ποπ κουλτούρας. Τα εκφραστικά του μέσα, κυρίως τα εικονοφραστικά, μπορούσαν να αποδώσουν αλλά και να αποδομήσουν, να αντιπολιτευθούν την πλαστή, πλαστική, γυαλιστερή αναπαράσταση μιας καταναλωτικής ευφορίας που στοίχειωνε τη γενιά του και τον ίδιο, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Η εκ των επιμελητριών της έκθεσης Ντόρα Βυζοβίτη πιστεύει πως «ο Μιχάλης Μιχαήλ έδωσε σάρκα και οστά στα φαντάσματα της τεχνοκρατούμενης, της αποστερημένης ιδεολογίας της εποχής του, κατέγραψε τα μυστήριά της επιλέγοντας να αφήσει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Και κάνοντας το δικό του “υπαρξηκόπημα” (λέξη-δάνειο από τα graffiti που τόσο αγαπούσε) μας άφησε μόνους με το έργο του, αναχωρώντας στα 30 του χρόνια. Υπαρξισμός, ηλεκτρισμός, δράση, πτήση, έφοδος στον ουρανό: η έκθεσή του, στον δεύτερο όροφο στο φουαγιέ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, είναι μια υπέρτατη ευκαιρία για να συνδεθείτε με τον Στηβ Μπρίζα και να πετάξετε άφοβα μαζί του, από καλώδιο σε καλώδιο, παντού πάνω από την πόλη». Περισσότερα για την έκθεση του Μιχάλη Μιχαήλ στο City Guide της Athens Voice. Και το σχετικό link...
  3. Η έκθεση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 35 χρόνια μετά τη φυγή του, παρουσιάζει το πολύπλευρο, ανήσυχο έργο του. Μιχάλης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ιδιαίτερος τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως χαρακτήρας. Πρωτοήρθε στη "Βαβέλ" κάποια μέρα της άνοιξης του 1985, έχοντας στα χέρια του κάποια σχέδιά του δημοσιευμένα στο περιοδικό "Ένα" και ένα ντοσιέ με κόμικς. Ήταν αγχωμένος και φαινόταν δειλός, μέχρι που άρχισε να μας δείχνει και να μας εξηγεί τα κόμικς του, οπότε τα μάτια του πήραν μια έντονη, χαρακτηριστική λάμψη. Ενθουσιαστήκαμε αμέσως, μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε, όπως τον αγάπησαν πολύ και οι αναγνώστες μας που τον αναζητούσαν στις σελίδες μας για δύο ολόκληρα χρόνια. Μέχρι εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1987, που αποφάσισε να φύγει μόνος του. Μας λείπει πολύ και θα μας λείπει για πάντα», λέει ο Γιώργος Σιούνας, συν-εκδότης της «Βαβέλ», για έναν πολύ ταλαντούχο καλλιτέχνη που έφυγε από τη ζωή στα τριάντα του χρόνια. Από τις 4 έως τις 18 Μαρτίου η έκθεση στο Ίδρυμα Κακογιάννης παρουσιάζει, τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση, τη φυγή του, έργα του μετά από επιθυμία της μητέρας του να δείξει άλλη μια φορά τα έργα του γιου της. «Η δουλειά του Μιχάλη Μιχαήλ είναι πολύπλευρη, αν και έγινε γνωστός κυρίως για τον ήρωά του, το Στιβ Μπρίζα, που του χάρισε μεγάλη αναγνωσιμότητα. Αλλά έχει κάνει πολλά πράγματα και διαφορετικά, πειραματικά. Νομίζω ότι είναι πολύ εντυπωσιακές αυτές οι πιο πολλές πλευρές που εκφράζουν τη μεγάλη ανησυχία. Την έκθεση τη χωρίζουμε σε ενότητες. Θα υπάρχει μία με τα ζωγραφικά του έργα, μία με τις φωτογραφίες του, τις οποίες επεξεργαζόταν από πάνω, και μία με τα κόμικς και τα γραφιστικά του. Όταν εγώ βρέθηκα στη "Βαβέλ" ήταν κάτι σαν μύθος. Ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ευαίσθητος άνθρωπος που χάθηκε πριν καταφέρει να ωριμάσει και να μας δώσει μεγαλύτερο έργο», μας λέει η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Έλενα Παπαδημητρίου. Είναι η στιγμή να επανασυστηθούμε με έναν πολυεκφραστικό καλλιτέχνη που διά στόματος του ήρωά του Στιβ Μπρίζα μας κλείνει το μάτι, λέγοντας «την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας…», που με τη ζωή και τη δράση του, τη μοναχική δημιουργία του μέσα στο πλήθος εξέφρασε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο προσωπικά συναισθήματα, ώστε κάθε θεατής ή αναγνώστης να συναντά τον εαυτό του μέσα στα έργα του. Είναι η στιγμή να επανασυστηθούμε με έναν πολυεκφραστικό καλλιτέχνη που διά στόματος του ήρωά του Στιβ Μπρίζα μας κλείνει το μάτι, λέγοντας «την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας…», που με τη ζωή και τη δράση του, τη μοναχική δημιουργία του μέσα στο πλήθος εξέφρασε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο προσωπικά συναισθήματα, ώστε κάθε θεατής ή αναγνώστης να συναντά τον εαυτό του μέσα στα έργα του. Ο Μιχάλης Μιχαήλ υπήρξε ένας από πιο σημαντικούς δημιουργούς κόμικς και εικαστικούς της δεκαετίας του ’80. Γεννήθηκε το 1957 στο Ζαΐρ. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Το διάστημα 1979-1981 σπούδασε γραφικές τέχνες (Institut St. Luc - École Supérieure des Arts Plastiques), οπτική επικοινωνία και διαφήμιση (Académie Royale des Beaux-Arts, Βρυξέλλες), φωτογραφία (INRCI), τεχνική προσχεδίων Layout (CAD) και χαρακτική (Atelier Somville). Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Moiet les Autres. Eργάστηκε ως art director στις διαφημιστικές εταιρείες Ikon και First και συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Ένα», «Ταχυδρόμος» και «Βαβέλ». Το 1979, βαθιά επηρεασμένος από το αμερικανικό και κυρίως το ευρωπαϊκό κόμικ, δημοσίευσε το πρώτο του έργο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού κόμικ «Κολούμπρα». Από το 1985 έως το 1987 δημοσίευε στο κορυφαίο περιοδικό κόμικ «Βαβέλ» με τεράστια επιτυχία. Το 1986 συμμετείχε στον τομέα των κόμικ, στην Εικαστική δράση ΙΙ Καλλιδρόμιο, στο πλαίσιο της Μπιενάλε Νέων Μεσογείου, συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σκίτσου και αφίσας και παρουσίασε τα ζωγραφικά του έργα στην γκαλερί Συν. Το 1987 (29 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου) η «Βαβέλ» οργάνωσε στον πολυχώρο τέχνης Εύμαρος την πρώτη Διεθνή Έκθεση Κόμικς με τίτλο «Ο κόσμος των κόμικς και όχι μόνο». Σε αυτή συμμετείχαν σημαντικοί ξένοι δημιουργοί και οι περισσότεροι Έλληνες. Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στον σπουδαίο Μιχάλη Μιχαήλ, που λίγο πριν είχε φύγει από κοντά μας. Το 1988, στον Εύμαρο, με την άοκνη φροντίδα της μητέρας του Στέλλας και του στενού φίλου και συνεργάτη του, του σεναριογράφου Σταύρου Βιδάλη, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στην οποία παρουσιάστηκε όλο το φάσμα της εικαστικής έκφρασης του δημιουργού. Το 1992 κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη μονογραφία με σχεδόν ολόκληρη την καλλιτεχνική παραγωγή του, από τη διαφήμιση, την εικονογραφία, τη ζωγραφική και τα κόμικς μέχρι κείμενα των εγκυρότερων Ελλήνων ιστορικών και κριτικών τέχνης, της Αθηνάς Σχινά, της Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν και του Χάρη Καμπουρίδη. Η παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου συνοδεία έκθεσης έγινε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Την ίδια χρονιά η ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στην Μπολόνια ήταν αφιερωμένη σε εκείνον. «Κάποιος είπε πως η τέχνη είναι η αναζήτηση της αλήθειας. Πώς γίνεται αυτή; Καταναλώνοντας ενέργεια. Ενέργεια ίσον δράση ίσον ζωή. Δράση υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα η τέχνη είναι ζωή», έλεγε ο Μιχαήλ. Τρυφερός, ρομαντικός αλλά και άγρια σαρκαστικός, ο Μιχαήλ αποτύπωνε τα αναπάντητα ερωτήματα και τις αδικαίωτες ελπίδες της γενιάς της Μεταπολίτευσης, όπως τις μετέδιδε μέσα από τις εικαστικές του δουλειές, τις «ηλεκτρομαγνητικές δονήσεις», στον θεατή-αναγνώστη. Η καλλιτεχνική του οπτική ξεχείλιζε ταλέντο. «Η ζωγραφική για τον Μιχάλη Μιχαήλ ήταν καθαυτή πράξη ζωής, όχι μεταφορά της. Ήταν ουσιαστική πράξη ζωής, με την οποία αναζητούσε την αλήθεια. Η δική του αλήθεια δεν είχε ηθικές, υλικές ή οντολογικές διαστάσεις», έχει γράψει η ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά. Η τέχνη ήταν ενέργεια ψυχής και ο ίδιος υπήρξε ευαίσθητος δέκτης και ισχυρός πομπός. Τρυφερός, σχεδόν ρομαντικός, αλλά δομικά (αυτο)-σαρκαστικός δημιουργός, εξέφρασε μοναδικά τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής περιόδου την άγρια δεκαετία του 1980. «Ο Μιχάλης Μιχαήλ μας πήγε βόλτα στην ηλεκτρική σύγχρονη πόλη, χρησιμοποιώντας ακόμα και το χρώμα για να δείξει τα σκοτάδια της, πάντα μέσα από αντιθέσεις και δίπολα σε εύθραυστη ισορροπία: τη φαντασμαγορία και την παρακμή, την εγκατάλειψη· την τρυφερότητα και τη βία· το φως και το σκοτάδι· τον θόρυβο και τη σιωπή· το πάθος, την έκσταση και τη στέρηση. Μας σύστησε τους ήρωες και τους αντιήρωες των δρόμων, τους θύτες και τα θύματα, τους οποίους σεβόταν και αντιμετώπιζε με το ίδιο ακριβώς αξιακό μέτρο. Μας συστήθηκε μέσω του "διπολικού" ήρωά του Στιβ Μπρίζα, ενός σύγχρονου χάρτινου ήρωα, ενός spiderman που χρησιμοποιούσε ως ιστό του την ηλεκτρική καλωδίωση της πόλης. Ενός μοναχικού ήρωα που ήθελε να συνδεθεί με όλους, γι’ αυτό έμπαινε στην μπρίζα. Στη φαρέτρα του είχε, μαζί με το σπάνιο ταλέντο του, την επιστημονική γνώση για τη διαφήμιση, την επικοινωνία και γενικότερα την πoπ κουλτούρα και τα εκφραστικά της μέσα, κυρίως τα εικονοφραστικά. Μπορούσε εκ των έσω να αποδώσει αλλά και να αποδομήσει, να αντιπολιτευθεί την πλαστή, πλαστική, γυαλιστερή αναπαράσταση μιας καταναλωτικής ευφορίας που στοίχειωνε τη γενιά του (…και τον ίδιο) ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Έδωσε σάρκα και οστά στα φαντάσματα της τεχνοκρατούμενης, της αποστερημένης ιδεολογίας της εποχής του και όχι μόνο. Κατέγραψε τα μυστήριά της, επιλέγοντας να αφήσει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Και κάνοντας το δικό του "υπαρξηκόπημα" (λέξη-δάνειο από τα graffiti που τόσο αγαπούσε, στη γειτονιά των Εξαρχείων) μας άφησε μόνους με το έργο στα τριάντα του χρόνια», λέει η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Ντόρα Βυζοβίτου. Το εκφράζει μέσα από τις σκέψεις του σε ένα χειρόγραφο σημείωμα: «Κάποιος –μου φαίνεται ο Ρίλκε– είπε πως "τέχνη είναι η αναζήτηση της αλήθειας". ΠΩΣ γίνεται αυτή; Απ: Καταναλώνοντας ΕΝΕΡΓΕΙΑ. ΕΝΕΡΓΕΙΑ = ΔΡΑΣΙΣ = ΖΩΗ. Δράσις υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα ΤΕΧΝΗ είναι η ΖΩΗ. – η ζωή μας, η ζωή τριγύρω μας και ότι ζει μαζί μας_». Πληροφορίες: Μια έκθεση για τον Μιχάλη Μιχαήλ Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος 4-18/3 με ελεύθερη είσοδο Ώρες επίσκεψης: Δευτέρα ως και Κυριακή 18:00-22:00 Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι χαρακτηρισμένος ως covid free χώρος και για την είσοδο απαιτείται η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης σε έγγραφη ή ηλεκτρονική μορφή. ΠΗΓΗ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.