Αναζήτηση στην Κοινότητα

Αυτοέκδοση του Κωνσταντίνου Κάτσου με συμμετοχή με μονοσέλιδα των Νίκου Στεφαδούρου, Κλήμη Κεραμιτσόπουλου, Κωνσταντίνου Μοσχονά και fan art των Δημήτρη Πανταζή, Ειρήνης Σκούρα, Σάββα Αμπατζίδη, Theodore Duck και Zgur που έκανε την εμφάνισή του στο 18ο Comic 'N' Play. Κάποτε υπήρχε ένας Τάκης που δεν μίλαγε και όταν έθαβε ο Τάκης τη μάνα του, όταν την έβαζε στο χώμα ο Τάκης, του έδινε του Τάκη Τάκη αυτός ο άνθρωπος λεφτά. Αυτός ο άνθρωπος αυτός ήταν ο άλλος του εαυτός. Ε, καμία σχέση. Αυτός εδώ δεν είναι αυτός ο Τάκης. Εδώ έχουμε έναν άλλον Τάκη. Δεν ξέρω ποιος Τάκης είναι, δεν ξέρω αν συσχετίζεται με τον Τάκη Τάκη που ψάχνανε να βρούνε στο ανωτέρω κλιπ με τι παπάκια διαιωνίζει ο Τάκης το είδος. Εδώ είναι ένας Τάκης κερατάς που αρνείται να είναι δαρμένος. και κάπως έτσι, επεισόδιο με επεισόδιο, βγάζει ο Τάκης τον Τάκη που είχε μέσα του μέχρι την τελική κάθαρση, εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα αλάτι, πιπέρι και λαδορίγανη. Ιδιαίτερο φανζινάκι

Σκετσμπουκ από τη DaNi που κυκλοφόρησε στο Comicdom 2018. Σκληρό χαρτόνι, υπέροχο και αν κατάλαβα καλά σε 270 αντίτυπα.

Χιουμοριστικό φανζινάκι του Γιάννη Τασούλα (aka farmas giannis & 33) με έντονα λαογραφικά στοιχεία Υπόθεση? Ας πούμε ένα "στα βυζάκια είναι ο στόχος, το νου σου, ε?" το φβ του δημιουργού και φώτο του δημιουργού για να τον αναγνωρίζουμε στα conventions

Η καλύτερη φετινή έκδοση Disney στην Ελλάδα δεν μας ήρθε από την Καθημερινή Η καλύτερη φετινή έκδοση μας ήρθε σχεδόν από το πουθενά. Ένα ashcan από 4 ερασιτέχνες που φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως όχημα για κάτι παραπάνω για τον έναν εξ'αυτών Για να μην τα ξαναλέω εγώ, αντιγράφω κάτι που έγραψε πριν από 2 χρόνια ο PK "Το 1950 ο Carl Barks έφτιαξε την ιστορία Η μαγική κλεψύδρα. Ήταν μία από τις πρώτες μεγάλες περιπέτειες του θείου Σκρουτζ, όσο ακόμα εξερευνούσε την προσωπικότητα του χαρακτήρα του. Πλέον θεωρείται ως κλασική, ήταν καθοριστική για τον χαρακτήρα του Σκρουτζ και συνέβαλε στην μορφή της Λιμνούπολης, όμως κοιτώντας την ύστερα από τόσες δεκαετίες, πλέον υπάρχουν κάποια αντικειμενικά αδύναμα στοιχεία, τόσο από θέμα continuity όσο και από άποψη πλοκής. Ο Don Rosa όταν έφτιαχνε τον Βίο & Πολιτεία, προτίμησε να την αγνοήσει τελείως, επειδή στην συγκεκριμένη ιστορία, ο Σκρουτζ γίνεται πλούσιος όχι λόγω της σκληρής δουλειάς, αλλά επειδή έτυχε να έχει στην κατοχή του μία μαγική τυχερή κλεψύδρα. Αυτό το στοιχείο, όπως και κάποιες σεναριακές «τρύπες / αδυναμίες» είναι οι σημαντικότεροι ίσως λόγοι που δεν έχουμε δει κάποια συνέχεια της ιστορίας. Fast forward στον Ιούλιο του 2016, όταν οι @Αλβέρτος Αϊνστάιν, @ΚΟΜΙΞ, @Billy Uchiha, @Darrell, @Angel.tze, @Δημήτρης 1, @Monkey D. Luffy και ο υποφαινόμενος ξεκίνησαν να ρίχνουν ιδέες για μία fan made ιστορία που θα ήθελαν να δουν μέχρι το τέλος του 2017, με αφορμή τα 70 χρόνια του Σκρουτζ. Έπεσαν πολλές ιδέες, από διαφορετικά άτομα, η βασική μορφή άλλαξε πολλές φορές, όμως εν τέλει, ξεκίνησε να παίρνει μία οριστική μορφή. Ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του, όμως ο @Αλβέρτος Αϊνστάιν ανέλαβε τελικά την μερίδα του λέοντος και ξεκίνησε να φτιάχνει την ιστορία. Το σχέδιο και η πλειοψηφία του τελικού σεναρίου είναι δικό του έργο. Fast forward στο σήμερα, λίγες ημέρες πριν τελειώσει το 2017. Το αποτέλεσμα της πιλοτικής αυτής ιστορίας είναι πλέον ξεκάθαρο και η σχέση της με την ιστορία του Barks άμεση. Απ' ό,τι φαίνεται δεν προλαβαίνει να τυπωθεί για τα 70α γενέθλια του Σκρουτζ, όμως είναι σε πολύ καλό δρόμο, θα βγει για τα 71α γενέθλια, σιγά το πράμα :D. Εδώ πέρα λοιπόν θα σας παρουσιάζουμε λίγο λίγο, αποσπάσματα από την ιστορία με το σταγονόμετρο για να σας τραβάμε την προσοχή :P. Για αρχή μερικά προσχέδια σχετικά με το τι έπεται." Προσωπικά είχα λυθεί στα γέλια όταν διάβασα κάποιες από τις σελίδες ενώ φτιάχνονταν παλιότερα. Τους πήρε λίγο παραπάνω για να ολοκληρωθεί καθότι υπήρχε μια τεχνική δυσκολία ως προς τον χρωματισμό. Το θέμα λύθηκε εν καιρώ, οι σελίδες χρωματίστηκαν στο ένα από τα 2 Reichskriegshäfen και εντέλει εκτυπώθηκε σε μικρό αριθμό αντιτύπων στα αγγλικά προκειμένου να προωθηθεί στα κατάλληλα χέρια. Well, είχα στη διάθεσή μου κάποια επιχειρήματα τα οποία δούλεψαν και έτσι ένα κομματάκι έφτασε στα χεράκια μου Ήξερα ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή ιστοριούλα. Εξεπλάγην διότι βγήκε κάτι ακόμα καλύτερο απ'ότι φανταζόμουν. Ο χρωματισμός ήταν πολύ καλός, αλλά εκεί που έπαθα την πλάκα μου ήταν με την γραμματοσειρά. Έγινε μια εξαιρετική επιλογή και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ερασιτεχνικό. Η περιπέτεια του Μπαρκς συνεχίζεται και με κάποιο τρόπο καταλήγει στην Αττική Δεν περιγράφω το πως. Απλά παραθέτω μια σελιδούλα η οποία έχει δημιουργηθεί με photo references Διότι δεν είναι τόσο αλλού για αλλού η φάση Σεναριακά, από τη στιγμή που δεν είναι επίσημη Disney, δόθηκε η δυνατότητα στον Αράπη να παρακάμψει κάποια πραγματάκια που είναι ταμπού για τη Disney τα τελευταία 60-70 χρόνια (δεν ήταν όμως ταμπού τις δεκαετίες του 20 και 30... ) Σχεδιαστικά το χέρι είναι αρκετά σφιγμένο και κάποιες φορές μου θυμίζει Ιταλούς της δεκαετίας του 50. Αυτό βέβαια ξεπερνιέται. Εάν κάτσει και κάνει καμιά δεκαχιλιαριά doodles Ως σύνολο στέκεται με χαρακτηριστική άνεση ως back-up story σε ένα εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους. (και άμα το χέρι ήταν χαλαρό και "έρεε", θα έμπαινε με άνεση ως κύρια ιστορία σε οιοδήποτε Κόμιξ) Ως έξτρα σκέψη να πω το ότι η Ιταλία είναι δίπλα. Disney βγαίνουν ακόμα με τους τόνους στην Ελλάδα. Όταν έρχεται κάποιο από τα δυνατά ονόματα σε convention, γίνεται της Πόπης. Αρέσει, δεν αρέσει, ο χαμός που γίνεται όταν έρχεται ο Ρόσα, δεν θα γίνει ποτέ με τον Jim Lee. Ο κόσμος που πήγε στην Ziche, δεν πήγε στον Peter David. Το γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δημιουργών σνομπάρει τα Disney και δεν έχουμε φανζινάκια ή αφισσούλες με δαύτους, μου είναι τελείως ακατανόητο. Άμα σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία, μην το σκεφτείτε 2η φορά. Χτυπήστε το χωρίς τον παραμικρό δισταγμό Ξεχωρίζει

Μια μονόχρωμη αυτοέκδοση 28 σελίδων, σε σενάριο Τάσο Θεοφίλου και σχέδιο Chrispy Shift. Μας περιγράφει με ωραίο τρόπο, πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας μια κακή επιλογή. Μια σελίδα για το σχέδιο Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

Όμορφη έγχρωμη αυτοέκδοση 28 σελίδων από τη Διονυσία Δεδούση σε σενάριο Βαγγέλη Χατζηδάκη. Χιουμοριστική ιστορία μιας πριγκίπισσας. Το ευχαριστήθηκα Κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2019. Μια εσωτερική σελίδα για το σχέδιο και τις ευχαριστίες μας στον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους.

Μια ασπρόμαυρη αυτοέκδοση 28 σελίδων, που μας έρχεται από τον NANCO το 2016. Περιέχει μια ιστοριούλα, "ένα ανούσιο εικονογράφημα παρωχημένου τρόμου" όπως το περιγράφει ο δημιουργός. Μία σελίδα για το σχέδιο και ευχαριστίες για τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους.

Ασπρόμαυρη αυτοέκδοση του 2015 από τον Raggery Man. Μικρές ιστοριούλες με πρωταγωνίστρια τη Χριστίνα, μια έφηβη. Μια εσωτερική σελίδα για το σχέδιο Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

Ασπρόμαυρη αυτοέκδοση σε Α4 μέγεθος, σε 12 σελίδες με χιουμοριστικό περιεχόμενο και απλό σχέδιο. Δε γνωρίζω πότε κυκλοφόρησε. Στο ίδιο μοτίβο και ύφος κυκλοφόρησε και το ΤΑ ΞΕΡΩ ΟΛΑ, ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ (Παρουσίαση ΕΔΩ) Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

Ακόμα μια αυτοέκδοση, που μας έρχεται από τη Θεσσαλονίκη. Έγχρωμο, 26 σελίδες με 4 ιστοριούλες γεμάτες ανησυχίες, με σχέδιο απλό και απαίδευτο. Συντελεστές : η Ελευθερία Εμμανουηλίδου(Εικαστικός-εικονογράφος) που συμμετείχε στο σενάριο, σχέδιο, η Μαργαρίτα Δεσπότη που έκανε το χρώμα και σχέδιο και η Χρυσάνθη Καμενίδου που επιμελήθηκε το τεύχος. Το περιεχόμενο χαρακτηρίζεται χιουμοριστικό σουρεάλ. ΥΓ. μπορείτε να το δείτε από κοντά στη ΛΕΦΙΚ

«Η θαμπή γυαλάδα» δια χειρός Αγγελικής Σκούρτη Εικόνες με ιστορίες βουτηγμένες στο φως δαντελωτών σκιών Πέμπτη, 22 Δεκεμβρίου 2016 09:05 Μέσα σε λιγοστές σελίδες ξεδιπλώνονται ιστορίες γεμάτες εικόνες, αλλά και εικόνες γεμάτες ιστορίες, που μας γυρνούν σε χρόνια μακρινά που, όμως, αν απλώσεις το χέρι νομίζεις είναι μέσα στη χούφτα σου. «Η θαμπή γυαλάδα» (Νοέμβρης 2016) είναι ο τίτλος εικόνων με ιστορίες δια χειρός Αγγελικής Σκούρτη. Πρόκειται για τις πέντε μικρές, ρετρό, εικονογραφημένες ιστορίες κόμικς «Ιστορίες της πλ. Αβησσυνίας 1» (2004), «Ιστορίες της πλ. Αβησσυνίας 2» (2005), «Το παράθυρο» & «Ερμού 99» (2005-2006) και «Μάρμω Π.» (2006 & 2013). Μέσα σε λιγοστές σελίδες ξεδιπλώνονται ιστορίες γεμάτες εικόνες, αλλά και εικόνες γεμάτες ιστορίες, που μας γυρνούν σε χρόνια μακρινά που, όμως, αν απλώσεις το χέρι νομίζεις είναι μέσα στη χούφτα σου. Στον γεμάτο συναίσθημα και νοσταλγία πρόλογό του, ο Άλκης Έξαρχος σημειώνει: «Όταν γνώρισα την Αγγελική Σκούρτη γνώριζα λίγα για την ζωγραφική της, αλλά και για την ικανότητά της να πλάθει, να ζωγραφίζει και να δίνει πνοή στις ιστορίες της. Διαβάζοντας τις ιστορίες της άνοιξε μέσα μου ένα βιβλίο αναμνήσεων. Μ’ έκανε ταξιδευτή στο παρελθόν μου. Μέσα από τις εικόνες της περνούν σαν κινηματογραφική ταινία τα χρόνια την νιότης μου. Τα χρόνια που περίμενε η παρέα μας να φτάσει η Κυριακή να βάλουμε τα “καλά” μας ρούχα και με το τραμ να κατηφορίσουμε στο Μοναστηράκι και στην πλατεία Αβησσυνίας. Εκεί με το λίγο χαρτζιλίκι να αγοράσουμε παλιά βιβλία ή και ανταλλακτικά για τα χαλασμένα παιχνίδια μας, μια και ήταν σχεδόν απαγορευμένο να αγοράσουμε καινούργια εκείνη την εποχή. Εκεί ξαναείδα τους παλιούς παλιατζήδες. Τον Κώστα, τον Μπάμπη, την καλή μας Καλλιρρόη με τις πίτες της. Ήταν πολύ αστείο να βλέπεις τον συνήθως ξεχασιάρη Μπάμπη να ψάχνει δικαιολογία γιατί δεν έφερε αυτά που του είχαμε παραγγείλει. Να ’σαι καλά Αγγελική που με τις εικόνες σου μας χάρισες αυτό το μαγευτικό ταξίδι στο χρονοντούλαπο της ανέμελης νιότης μας. Σ’ ευχαριστώ». Η ίδια η καλλιτέχνις, στο εισαγωγικό της σημείωμα, αναφέρει: «Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, λόγια και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και βασίζεται σε μια απορία που είχα πάντα: τι θα γινόταν αν λαμπερά διάσημα αστέρια παίρναν τη θέση καθημερινών ανθρώπων; Είτε γιατί τους έμοιαζαν φυσιογνωμικά είτε γιατί τους θύμιζαν είτε γιατί είχαν γεννηθεί την ίδια ημερομηνία. Τι θα γινόταν αν στη ζωή τους έπαιζαν τους ρόλους αυτών των καθημερινών ανθρώπων; Δεν έχω όμως μόνο αυτή την απορία, ακολουθούν και άλλες: Γιατί ένα πρωί στο Μοναστηράκι έπεσε στα χέρια μου το ημερολόγιο ενός νεαρού του 1959, πού ήθελε να με οδηγήσει, ποιο δρόμο να μου δείξει; Γιατί παραμένω πιστή στην οδό Ερμού και κάθε φορά που τη σκέφτομαι εμφανίζονται μπροστά μου όμορφες νοσταλγικές πολύχρωμες εικόνες με βιτρίνες και ψώνια από το 1970 μέχρι σήμερα; Αυτές και άλλες πολλές εικόνες και ιστορίες με απορίες εμφανίζονται σαν ένα μακρινό φως μες τις δαντελωτές σκιές, κάτι σαν θαμπή γυαλάδα». === Πηγή

Άλλο ένα φανζίν του/των(;) Farmas Giannis & 33. Πάλι στον χώρο του φανταστικού με πιο φιλοσοφικές διαθέσεις. Το σχέδιο στο ίδιο μήκος κύματος (no pun intended) με την Μικρή Αστερούλα. Σελίδες δείγμα. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παράθεση του τεύχους.

Άλλο ένα φανζίν που χρησιμοποιεί γνώριμα φανταστικά θέματα (σε αυτή την περίπτωση, τις γοργόνες) για δώσει ένα αξιόλογο εικαστικό τεύχος. Σελίδες δείγμα. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους.

Ανθολογία κόμικς με εναλλασσόμενους καλλιτέχνες. Περιέχει τις δουλειές των Nanco, This Scum is an Artist, Gemo, Αλεξία Λουγιάκη, PaperMan ΠΜ κ.α. Μπορείτε να δείτε μερικές σελίδες δείγμα στο μπλογκ τους. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση των τευχών.

Στην καρδιά της ζούγκλας, υπάρχει ένα εστιατόριο. Τα μισά ζώα είναι οι πελάτες του και τα άλλα μισά τα... εδέσματα. Το αλμπουμάκι αυτό καλύπτει τα τραγελαφικά γεγονότα που προκύπτουν από την λειτουργία του εστιατορίου και το ποιόν των ίδιων των παραγγελιών. Πρόκειται για την νέα αυτοέκδοση του Μελισσαρόπουλου που βγήκε σε 150 αριθμημένα κομμάτια στο Comicdom Con Athens 2019. Πρόκειται για ένα αστείο άλμπουμ, αν και αρκετά ασφαλές θα έλεγα στις επιλογές του και αναμενόμενο στις ατάκες του. Δεν θα σας απογοητεύσει αλλά ούτε και θα σας ξετρελάνει. Θα το βρείτε και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ, προσφορά του δημιουργού.

Ποια μυστικά κρύβει η πρόσφατη ιστορία της Αθήνας; Αυτό αποφάσισε να ανακαλύψει ο Δημήτρης Κοσκινάς σε αυτή την αυτοέκδοση, αρχή γενομένης από την Οικία Βελισσαρίδη. Το πρώτο τεύχος βγήκε το Νοέμβριο του 2018 (μάλλον με πρώτη διανομή στο AthensCon) και το δεύτερο τεύχος βγήκε στο Comicdom Con Athens 2019. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση του πρώτου τεύχους για την παρουσίαση.

Άλλη μια δουλειά από τον Νίκο Σταυριανό, που φαίνεται ότι έχει πάρει αρκετά σοβαρά την υπόθεση «κομίστας». Το In Nomine Patris (Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς) κυκλοφόρησε στο φετινό Comicdom και με το που το είδα το αγόρασα, γιατί η αλήθεια είναι ότι μετάνιωσα που δεν απέκτησα το προηγούμενο κόμικ του Νίκου. Για την υπόθεση θα πω μόνο ότι τριγυρίζει στα μονοπάτια του φανταστικού και του φολκλόρ. Όπως και το William Woodson - Occult Detective, φωνάζει από μακριά Mike Mignola. Και προσωπικά είμαι εντυπωσιασμένος από το περιεχόμενο, λαμβάνοντας πάντα υπόψη την ηλικία του δημιουργού. Ωραίο σχέδιο και αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία με σωστό ρυθμό. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει κάποια βελτίωση από το προηγούμενο κόμικ του, αλλά είναι πολύ πιθανό. Θεωρώ ότι αν σε αυτή την ηλικία τα καταφέρνει τόσο καλά, στο μέλλον μπορεί να μας δώσει εκπληκτικά πράγματα. Και για του λόγου το αληθές, ορίστε και η πρώτη σελίδα:

Μετά-αποκαλυπτικό φάντασι στο οποίο η ανθρωπότητα έχει καταστραφεί και το ανθρώπινο αίμα έχει μετατραπεί σε συνάλλαγμα με το οποίο κάποιος μπορεί να πληρώσει τα αγαθά. Το αίμα μετά διατίθεται για μεταγγίσεις στους ασθενείς μιας ακατονόμαστης ασθένειας, που έχει πλήξει την ανθρωπότητα. Σε ένα τέτοιο σκηνικό, δεν πρέπει να κάνει καμιά εντύπωση το ότι οι ευνοούμενες κάστες έχουν πρόσβαση στο αίμα και οι απλοί άνθρωποι αφήνονται να πεθάνουν. Μέσα σε όλα αυτό το σκηνικό, ο γιος ενός αποτυχημένου επαναστάτη, καλείται να συνεχίσει το έργο του πατέρα του... Μπορείτε να βρείτε μια πιο λεπτομερή σύνοψη της ιστορίας μαζί με συνδέσμους για κατέβασμα της Αγγλικής έκδοσης εδώ. Τυπικό σενάριο που είναι σχετικά καλοδουλεμένο. Σε ένα σχέδιο που αν και δεν το βρίσκω ιδιαίτερα καλό τεχνικά, έχει δυναμισμό και καλό καδράρισμα για να υποστηρίξει επαρκώς το σενάριο. Η σειρά είχε βγει πρώτα στα Αγγλικά το 2017 πριν βγει το 2018 και στα Ελληνικά στα πλαίσια του AthensCon 2018. Δυστυχώς βιάστηκαν να το βγάλουν στην Ελληνική έκδοση και ξέχασαν να προσθέσουν αρίθμηση στα τεύχη, ενώ άφησαν και τα ηχητικά εφέ αμετάφραστα, μεταξύ αυτών και κάμποσων κανονικών λέξεων που είχαν αποδοθεί ηχητικά. Γενικά σε θέμα επιμέλειας αλλά και χρώματος έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Σαν έκδοση πάντως είναι αρκετά καλή και με χοντρό χαρτί, ενώ έχει βγει στο Αμερικάνικο μέγεθος. Με πονάει να βλέπω φανζίνς σε αυτό το μέγεθος αλλά τις εμπορικές κυκλοφορίες να βγαίνουν κουτσουρεμένες λόγω κόστους. Θα βρείτε τα τεύχη και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ, προσφορά των δημιουργών.

Ένα κόμικ 15 σελίδων όπου μια γιαγιά αφηγείται δύο ιστορίες από παλαιότερους χρόνους του Βυζαντίου σε έναν τροβαδούρο για να μπορέσει να γράψει κάποιο τραγούδι. Αφήνει κάποια υπόνοια για συνέχεια... Στην τελευταία σελίδα υπάρχουν Σχολιασμοί και επεξηγήσεις από τον δημιουργό (κάτι που εμένα μου άρεσε) Ένα κόμικ που μου έκανε κλικ παρά το πιο παιδικό του σχέδιο και γι αυτό αποκτήθηκε από το Comicdom.

Στο φετινό Comicdom Con, εμφανίστηκε ένα flip comic book, τουτέστιν ένα κόμικ με δύο εξώφυλλα/δύο ιστορίες. Ο Γιώργος Κομιώτης ένωσε τις δυνάμεις του με τον Steve Stivaktis (ή τούμπαλιν, αναλόγως του πώς ανοίξατε το κόμικ) και δημιούργησαν δύο ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούν κάθε είδους πτηνά. Εξ ου και ο τίτλος. Το κόμικ εκτίθετο με το εξώφυλλο του Κομιώτη κι εφόσον ο Stivaktis απουσίαζε από το φεστιβάλ, αυτό επέλεξα ως εξώφυλλο. Η αλήθεια είναι ότι είναι και πιο εντυπωσιακή αυτή η πλευρά, καθώς θυμίζει τα εμβληματικά αστυνομικά βιβλία των Εκδόσεων Λυχνάρι. Η ιστορία του Κομιώτη, Fowl Noir, είναι ακριβώς αυτό, μια ιστορία μυστηρίου στην Αθήνα του '50-'60, με έναν πρωταγωνιστή αλά Philip Marlowe. Το ύφος των hard-boiled μυθιστορημάτων συνδυάζεται (απρόσμενα) επιτυχημένα με το χιούμορ. Πολύ δυνατό και σχεδιαστικά, παρότι δυστυχώς το μικρό μέγεθος και το χαρτί (επιλεγμένο ώστε να θυμίζει pulp έκδοση), το αδικούν. Η έτερη ιστορία, Μία Περιστέρα Αγάπησα, έχει επίσης μεγάλες δόσεις νοσταλγίας, αφού ο Stivaktis εμπνέεται από τα μελοδράματα του παλιού ελληνικού σινεμά. Σαφώς πιο χιουμοριστική, πιο κουφή, ίσως ένα κλικ χειρότερη από την ιστορία του Κομιώτη. Σχεδιαστικά είναι ελαφρώς πρόχειρη, σε σύγκριση με αυτό που έχει δυνατότητα ο Steve, αλλά δεν ενοχλεί λόγω της ανάλαφρης θεματολογίας. All in all, που λένε και στην ελληνική επαρχία, μια από τις καλύτερες αυτοεκδόσεις της φετινής σοδειάς και ένα από τα πλέον διασκεδαστικά φανζίν που έχω διαβάσει ποτέ. Προτείνεται.

Η τρίτη δουλειά της Δήμητρας Νικολαΐδη μετά το Guess και το Στα βαθιά ρέματα, βρίσκει την δημιουργό να καταπιάνεται με μια κοινωνική ιστορία εσχατολογικής φαντασίας. Η γη έχει γίνει εχθρός του ανθρώπου, καταστρέφοντας ότι ζωντανό και στην μέση όλου του χαμού, βρίσκονται δύο κορίτσια που βιώνουν την δικιά τους περίεργη ενηλικίωση. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν βρήκα την ανάπτυξη της ιστορίας στρωτή. Αν και κατάλαβα τελικά τι έγινε, οι χρονικές μετατοπίσεις ήταν απότομες και οι μηχανισμοί της πλοκής έδειχναν να βασίζονται καθαρά στις συναισθηματικές μεταπτώσεις των χαρακτήρων, καθιστώντας δύσκολη την παρακολούθηση της εξέλιξης της ιστορίας. Τουλάχιστον σχεδιαστικά η δημιουργός δείχνει να έχει κάνει άλλο ένα βήμα παραπέρα. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν στο κοντινό μέλλον την δούμε να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, μιας και το στυλ της κάλλιστα θα ταίριαζε με κάποια indie κυκλοφορία από Boom & Image. Σελίδες δείγμα. Θα βρείτε το κόμικ και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ.

Μετά την περσινή πρεμιέρα ως webcomic, φέτος ήρθε η ώρα και για την έντυπη έκδοση της πρόσφατης δουλειάς του @x for xepeta, μιας σειράς στριπς που καταπιάνεται με το φαγητό και τις διαφορές στα γούστα μεταξύ των Ελλήνων, διαφορές που αναπόφευκτα οδηγούν και σε κοινωνικές και φιλοσοφικές διαφορές. Ευχάριστο ανάγνωσμα, σαφώς καλύτερο το να το διαβάσει κανείς μαζεμένο αντί για σκόρπιο. Τολμώ να πω επίσης πως ο Θοδωρής δεν έβαλε και τα καλύτερα δείγματα στην web παρουσίαση της σειράς για να το προωθήσει, με αποτέλεσμα να εκπλαγώ ευχάριστα όταν είδα το συνολικό αποτέλεσμα, αλλά μάλλον πρέπει να το διορθώσει στο μέλλον για να προσελκύσει περισσότερους αναγνώστες. Μου έκανε εντύπωση επίσης η Γαλλική προσέγγιση στην παράθεση των ονομάτων των δημιουργών στο εξώφυλλο (πρώτα ο σχεδιαστής και μετά ο σεναριογράφος). Η έκδοση περιέχει και bonus υλικό. Το άλμπουμ βρίσκεται και στην βιβλιοθήκη της λέσχης για ανάγνωση, προσφορά του δημιουργού.

Στο Comicdom Con 2019, η Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη μας παρουσίασε το δεύτερο κόμικ της, Οι Πότες της Λάσπης. Οι σιδηρόφραχτοι ιππότες από το Για Πότες Ιππότες, μια πρωτάρα οδηγός λεωφορείου, τέρατα που προσπαθούν να γλυτώσουν εισιτήριο, εκδικητικά κοράκια και πολλά άλλα αλλόκοτα πλάσματα αποτελούν τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, η οποία λαμβάνει χώρα σ' ένα μαγικό δάσος. Ορίστε και η πρώτη σελίδα: Όπως και στο προηγούμενο κόμικ της, αυτό που πραγματικά μετράει είναι το σενάριο. Εμπνευσμένη από την ιαπωνική μυθολογία και ποπ κουλτούρα, η Μεραμβελιωτάκη χτίζει ένα πολύ ελκυστικό σύμπαν, χωρίς να προσφέρει πολλές λεπτομέρειες στον αναγνώστη. Το χιούμορ κινείται στα ίδια μονοπάτια, κάτι που γούσταρα πολύ. Δυστυχώς, όμως, στο κομμάτι της ροής έχουν γίνει βήματα προς τα πίσω. Κι επιπλέον, η πληθώρα ορθογραφικών λαθών χτυπάει πολύ άσχημα. Μια μικρή απογοήτευση την ένιωσα, γιατί το Για Πότες Ιππότες μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Ακόμη κι έτσι, θα έχω το νου μου για τις επόμενες δουλειές της δημιουργού.

Αυτή είναι η ευκαιρία του Μπάργκαλ. Αυτό το ραντεβού με τον κύριο Στρογκλ, είναι ίσως το πρώτο βήμα για την αρχή μιας καριέρας στο χώρο της λογοτεχνίας. Όσην ώρα ο κύριος Στρογκλ διαβάζει τις ιστορίες του, ο Μπάργκαλ ιδρώνει κάτω από το πουκάμισο, σφίγγει και ξεσφίγγει τα χέρια του. Ο κύριος Στρογκλ σηκώνει τα μάτια του από το τάμπλετ. Η ετυμηγορία είναι... Με το πρόσχημα ενός νεαρού που θέλει να πουλήσει τα διηγήματά του, ο Βασίλης Δημόπουλος μας αφηγείται τρεις σύντομες ιστορίες. Και οι τρεις αλλόκοτες, όπως μας έχει συνηθίσει. Γουστάρω πολύ ό,τι έχω διαβάσει από τον Δημόπουλο και τούτο δω το τευχάκι δεν αποτελεί εξαίρεση. Στυλιζαρισμένο σχέδιο με σκληρές γραμμές και σενάρια που μου θυμίζουν ορισμένα διηγήματα του Chuck Palahniuk. Το τεύχος κλείνει με ένα απρόσμενο plot twist, που σε συνδυασμό με τις λεξούλες «Μέρος πρώτο» στο εξώφυλλο, μας προϊδεάζει για μια (πολύ) ενδιαφέρουσα συνέχεια. Το προτείνω με κλειστά μάτια σε όσους αρέσουν τα κόμικς του Δημόπουλου και σε εκείνους που ψάχνουν για κάτι τρελό.

Στον τρίτο όροφο μένει η γιαγιά Λούση. Μην κάνετε το λάθος, όμως, να την περάσετε για μια καλοπροαίρετη γριούλα. Η γιαγιά Λούση είναι ο ίδιος ο Εωσφόρος. Το λέει και τ' όνομά της εξάλλου... Το φανζίν αυτό των Τάσου Καραγιαννίδη (σενάριο) και Χρήστου Πίττα (σχέδιο) έκανε την εμφάνισή του στο Comicdom Con '19. Απλή αλλά «πρωτότυπη» έκδοση, καθώς οι συνδετήρες έχουν μπει στο πάνω μέρος, οι σελίδες δηλαδή γυρίζουν στον κάθετο άξονα. Στο εσωτερικό, διαβάζουμε αρκετά αστεία στριπάκια, με σχέδιο πιο προσεγμένο απ' όσο φαίνεται αρχικά. Για του λόγου το αληθές, η πρώτη σελίδα: Γενικά μια ωραία αυτοέκδοση που προτείνω σε όσους παρακολουθούν τη σκηνή των αυτοεκδόσεων. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Lord Makro & nikos99.