Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το Ολοκαύτωμα και τα Graphic novel Πρώτα ήταν η επίσκεψή μου στο Νταχάου, που με συγκλόνισε. Και λίγες μέρες μετά, στο Λονδίνο, η παρουσίαση ενός θαυμάσιου πονήματος με τίτλο «Graphic novel και Ολοκαύτωμα», των πανεπιστημιακών Γεωργίας Καραντώνα και Τασούλας Τσιλιμένη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροπή, όπου είχα την τιμή να είμαι συντονιστής. Η παρουσίαση στο Λονδίνο έγινε με τη φροντίδα της Greek Library of London, που στην καρδιά της βρετανικής πρωτεύουσας έχει δημιουργήσει ένα κύτταρο πολιτισμού. Ομιλητές ήταν ο δρ Πάρις Παπαμίχος Χρονάκης, που διδάσκει σύγχρονη ελληνική ιστορία στο τμήμα Ιστορίας του Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, η Ξένια Ελευθερίου, δρ Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και επιστημονική υπεύθυνη του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης, η δρ Ράνια-Ελευθερία Κοσμίδου, που διδάσκει θεωρία και ιστορία του κινηματογράφου και αναπαράσταση των ευρωπαϊκών εμφυλίων πολέμων στον κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Salford, στο Μάντσεστερ, και οι δύο συγγραφείς. Το βιβλίο «Graphic Novel και Ολοκαύτωμα – Διδακτικές Προτάσεις και Εφαρμογές για την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» προσφέρει μια σύντομη εισαγωγή στο πεδίο των Πολιτισμικών Σπουδών, των Σπουδών του Τραύματος, των Λογοτεχνικών Σπουδών και των Σπουδών των Κόμικς. Επιχειρείται μια σύντομη αναφορά στο graphic novel και ειδικότερα μια ιστορική αναδρομή στο Holocaust graphic novel (graphic novel για το Ολοκαύτωμα). Η ποικιλία και η ρευστότητα αναπροσαρμογής αυτής της κατηγορίας των graphic novels την καθιστούν έναν εξελισσόμενο κλάδο της αναπαράστασης του Ολοκαυτώματος, εγκαθιδρύοντας ένα καινοτόμο μέσο σύλληψης της πολιτισμικής μνήμης. Η συγκεκριμένη κατηγορία graphic novel αξιοποιείται εκπαιδευτικά τις τελευταίες δεκαετίες για την προσέγγιση του ιστορικού θέματος του Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας ευρύτερα. Μπορεί, όμως, ένα συγκρουσιακό και τραυματικό γεγονός να διδαχθεί μέσω μιας πολυσημικής συνάντησης του μέσου των κόμικς και της λογοτεχνίας; Η παρούσα μελέτη αποδεικνύει τις πολυεπίπεδες δυνατότητες που αναφύονται μέσα από ένα τέτοιο εγχείρημα. Το παρόν βιβλίο, βασισμένο στη σύγχρονη βιβλιογραφία του κλάδου για τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος, αποτελεί ένα καινοτόμο, διεπιστημονικό εγχειρίδιο διδακτικής μεθοδολογίας για εκπαιδευτικούς και φοιτητές που επιθυμούν να το προσεγγίσουν αποτελεσματικά στη σχολική τάξη, αλλά και για αναγνώστες που αγαπούν την ιστορία, τη λογοτεχνία και τα κόμικς. Πηγή Καλή ανάγνωση, πρόκειται για άρθρο- σφηνάκι!

Το Ολοκαύτωμα στα κόμικς Είναι δυνατόν να αφηγηθεί κανείς τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε κόμικς; Μία έκθεση στη Φραγκφούρτη παρουσιάζει διαφορετικές όψεις του θέματος και θέτει ερωτήματα για προβληματισμό, κυρίως στους νέους. Οι Εβραίοι είναι τα ποντίκια και οι άνδρες των SS οι γάτες. Με το κόμικ «Μάους» (1989) ο νεοϋορκέζος δημιουργός Αρτ Σπίεγκλμαν, γιος ενός επιζήσαντος του Ολοκαυτώματος, έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο. Ύστερα από τριάντα χρόνια θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι η τέχνη των κόμικς μπορεί να αντιπαρατεθεί δημιουργικά με τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από τους ναζί. Σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιείται μία έκθεση στον χώρο μνήμης «Αννα Φρανκ» στη Φραγκφούρτη από τις 21 Ιανουαρίου μέχρι τις 19 Μαρτίου, η οποία παρουσιάζει δέκα βιβλία κόμικς με θέμα το Ολοκαύτωμα. Μεταξύ αυτών και «Ο μποξέρ» του Ράινχαρντ Κλάιστ, ένα graphic novel που αφηγείται τη θλιβερή ιστορία του Πολωνοεβραίου Χάρι Χαφτ, ο οποίος επιβίωσε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφέροντας θέαμα ως «παλαιστής» στους άνδρες των SS. Ο ηττημένος σε αυτούς τους σαδιστικούς «αγώνες πυγμαχίας» συνήθως εκτελούνταν από τους γερμανούς στρατιώτες μετά το τέλος του αγώνα. Το βιβλίο, που δημοσιεύτηκε το 2012, έχει έκτοτε μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Στο graphic novel «Μπονχέφερ» ο Μόριτς Στέτερ αφηγείται την ιστορία του προτεστάντη θεολόγου Ντίτριχ Μπονχέφερ, ο οποίος συμμετείχε στην αντίσταση κατά του ναζισμού, φυλακίστηκε από τους ναζί και εκτελέστηκε λίγες εβδομάδες πριν από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Φλόσενμπουργκ. Χρήσιμα ερωτήματα για τη σχέση μας με το παρελθόν H τέχνη των κόμικς μπορεί να αντιπαρατεθεί δημιουργικά με τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από τους ναζί. Η έκθεση της Φραγκφούρτης απευθύνεται κυρίως σε νέους και μαθητές σχολείων. Επειδή τα κόμικς δεν χρησιμοποιούνται ακόμη στα γερμανικά σχολεία ως μέσο γνωριμίας των μαθητών με το παρελθόν, η έκθεση θα μπορούσε να τους ενθαρρύνει να επεξεργαστούν το ζήτημα του ναζιστικού παρελθόντος της χώρας και της μαζικής δολοφονίας Εβραίων, τσιγγάνων, κομμουνιστών και ομοφυλόφιλων από τους ναζί. Στο πρόγραμμα της έκθεσης περιλαμβάνονται και παρουσιάσεις άλλων δημιουργών κόμικς, όπως είναι η αμερικανίδα Σάρα Γκλίντεν, η οποία δημοσίευσε πρόσφατα το αξιόλογο βιβλίο κόμικς «Στη σκιά του πολέμου» με θέμα τον εμφύλιο στη Συρία. Επίσης θα πραγματοποιηθούν και συζητήσεις γύρω από σχετικά ζητήματα, όπως η παρουσία του ναζισμού και του Ολοκαυτώματος στη δημοφιλή κουλτούρα, ενώ θα τεθούν ερωτήματα όπως: Είναι δυνατόν να γελάσει κανείς με τον Χίτλερ; Ποιο ρόλο παίζει το χιούμορ στην αντιπαράθεση με το ιστορικό παρελθόν; Ποια είναι η κυρίαρχη μορφή οπτικής αναπαράστασης του ναζισμού και του Ολοκαυτώματος σήμερα; Χρήσιμα ερωτήματα σε μια εποχή, κατά την οποία η λεγόμενη «κουλτούρα της μνήμης» στη Γερμανία αλλάζει, ενώ το παρελθόν αντιμετωπίζεται με έως σήμερα αδιανόητους τρόπους, όπως δείχνει η επιτυχία του σατιρικού μυθιστορήματος για τον Χίτλερ «Κοίτα ποιος ήρθε πάλι» του Τίμουρ Βέρμες. Πηγή

Γροθιές στα κρεματόρια Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί πέθαναν αμέτρητοι άνθρωποι υπό φριχτές συνθήκες. Κάποιοι όμως επέζησαν. Ο Χέρτζκο Χαφτ ήταν ένας από αυτούς. Το κατάφερε (και) με τις γροθιές του. Ο Ράινχαρντ Κλάιστ στον «Μποξέρ» αφηγείται τη σκληρή και γεμάτη πάθος ζωή του Ο Γερμανός Ράινχαρντ Κλάιστ θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς που εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια φιλοτεχνεί σπουδαία έργα με μεγάλη διεθνή επιτυχία. Περισσότερο γνωστός είναι για τις βιογραφίες του που αφορούν ιστορικές προσωπικότητες παγκοσμίως αναγνωρισμένες. Στο «Elvis», σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες, καταπιάστηκε με τη ζωή του βασιλιά του ροκ εν ρολ, Ελβις Πρίσλεϊ. Στο «Cash – I see a Darkness» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ) έδωσε μια σκοτεινή διάσταση στην πολυτάραχη ζωή του τραγουδιστή της κάντρι, Τζόνι Κας, και στο ημιβιογραφικό «Lovecraft», ασχολήθηκε με το έργο του μετρ της φανταστικής λογοτεχνίας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Μετά το ταξίδι του στην Κούβα, δημιούργησε το «Castro» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γνώση), ένα βιβλίο για τη ζωή του προσφάτως εκλιπόντος Κουβανού επαναστάτη, ενώ στο «An Olympic Dream» αφηγήθηκε την περιπέτεια και την τραγική κατάληξη της Σομαλής αθλήτριας Σάμια Γιουσούφ Ομάρ κατά την προσπάθειά της να φτάσει μέσω θαλάσσης στην Ευρώπη για να συνεχίσει την καριέρα της και να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον «Μποξέρ» (εκδόσεις Ηλίβατον, μετάφραση: Γεωργία Τσάκωνα), όμως, για πρώτη φορά επιλέγει να μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή ενός λιγότερο διάσημου προσώπου. Ενός προσώπου που δεν έγινε πρωτοσέλιδο, δεν απέκτησε πλούτη και δόξα, δεν άσκησε εξουσία, δεν άλλαξε τον κόσμο. Κατόρθωσε όμως να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μεταφερθεί η ζωή του σε πολλά βιβλία. Φυσικά δεν βγήκε αλώβητος. Ο Κλάιστ, με τις βίαιες σκηνές μποξ μέχρι θανάτου και την ανατριχιαστική ηδονή των Γερμανών αξιωματικών μπρος στο αποτρόπαιο θέαμα, δημιουργεί μια αφόρητη ατμόσφαιρα φρίκης «Η αληθινή ιστορία του Χέρτζκο Χαφτ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος» είναι ο υπότιτλος του «Μποξέρ» που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη βιογραφία του Χαφτ που έγραψε ο μεγαλύτερος γιος του, Αλαν Σκοτ Χαφτ, ύστερα από μια σειρά συνεντεύξεων που του πήρε το 2002, πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα αυτό, ο Χαφτ μιλούσε σπάνια για όλα όσα πέρασε ως αιχμάλωτος των ναζί και με λιγοστές λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τον γιο του ήταν ευερέθιστος και νευρικός, δεν σήκωνε αντιρρήσεις, θύμωνε με το παραμικρό. Δεν ήθελε να ανασύρει στη μνήμη του την κτηνωδία και τη φρίκη που αντιμετώπισε. Ούτε να θυμάται τα πρόσωπα της οικογένειάς του και τους φίλους που έχασε στα χρόνια του πολέμου. Ολοι όμως «βρίσκονταν» πάντα δίπλα του. Γι’ αυτό και πάντα υποσχόταν απολογητικά στον γιο του ότι «μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Και του τα είπε. Ανθρωποι και γεγονότα ξεχύθηκαν στις αφηγήσεις του όταν τις ξεκλείδωσε ο γιος του. Μεταφέρθηκαν αρχικά στο βιβλίο με τίτλο «Χάρι Χαφτ: επιζήσας του Αουσβιτς, διεκδικητής του τίτλου από τον Ρόκι Μαρτσιάνο» που πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 2006 και εν συνεχεία κυκλοφόρησε στη Γερμανία με τίτλο «Χάρι Χαφτ: μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Ο Κλάιστ το προσάρμοσε σε κόμικς το 2011, πρωτοδημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung και έκτοτε έχει αποσπάσει βραβεία σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Βιογραφικά κόμικς για το Ολοκαύτωμα έχουν υπάρξει κι άλλα. Ο «Μποξέρ» όμως έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς ο πρωταγωνιστής του επιβιώνει με όπλο τις γροθιές του. Ο Πολωνοεβραίος Χέρτζκο βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ηλικία μόλις 15 ετών. Πόζναν, Στσέλιν, Αουσβιτς, Γιάβοζνο ήταν μερικοί από τους σταθμούς του εφιάλτη του. Βασανίστηκε, δούλεψε, έχτισε, έθαψε, έριξε νεκρά κορμιά σε φούρνους. Μέχρι που οι Γερμανοί αξιωματικοί τον επέλεξαν για διασκεδαστή τους. Τον έχρισαν «πυγμάχο» και τον υποχρέωσαν να «αγωνίζεται» εναντίον συγκρατούμενών του για να στοιχηματίζουν. Κι αυτός νικούσε συνεχώς σε μάχες ανάμεσα σε σκελετωμένους μελλοθάνατους. Με έπαθλο την επιβίωση κι ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χέρτζκο κατόρθωσε να αντέξει μέχρι τη λήξη του πολέμου και να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να ρίχνει γροθιές. Στα χρόνια του πολέμου τις έριχνε για να επιβιώσει. Εις βάρος της ζωής των αντιπάλων του. Στη Νέα Υόρκη έγινε επαγγελματίας μποξέρ και τις έριχνε για τα χρήματα και τη δόξα. Αλλά και για να ακουστεί το όνομά του ώστε να επανασυνδεθεί με τον έρωτά του. Μέχρι που, κατά τα λεγόμενά του, η μαφία τον απείλησε με τη ζωή του αν τολμούσε να νικήσει τον θρυλικό Ρόκι Μαρτσιάνο. Μια πυγμαχική καριέρα έληξε άδοξα και ένας μποξέρ έμαθε να επιβιώνει ως μανάβης. Με λίγα λόγια και πολλές θαμμένες μνήμες. Ο ρυθμός που δίνει ο Κλάιστ στη συγκλονιστική ιστορία του Χέρτζκο είναι καθηλωτικός. Και γίνεται ακόμη πιο έντονος από τη γνώση του αναγνώστη ότι αυτά που παρακολουθεί είναι προσωπικές αφηγήσεις. Η επιλογή των εξπρεσιονιστικών ασπρόμαυρων σχεδίων που θυμίζουν χαρακτικά και γίνονται ιδιαίτερα σκοτεινά και τρομακτικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό κλίμα που επιδεινώνεται από τις βίαιες σκηνές μποξ. Τα παραμορφωμένα σώματα των αιμόφυρτων ηττημένων θυμάτων όπως και των αποστεωμένων νεκρών από τις κακουχίες, οι συχνά ιδεοτυπικά σχεδιασμένοι ναζί βασανιστές, οι εξαντλητικές πορείες θανάτου με οδοιπόρους ανθρώπους-σκιές, σχεδόν χωρίς εξωτερικά χαρακτηριστικά, συνθέτουν μια παγωμένη ατμόσφαιρα που μυρίζει θάνατο. Και «ενοχλεί» τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Για να τον ωθήσει να υποψιαστεί. Σε αυτό συντελεί και το εξαιρετικό επίμετρο του Μάρτιν Κράους για την πυγμαχία και άλλες αθλητικές «δραστηριότητες» στους καταυλισμούς των εκτοπισμένων και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση με επίκεντρό της έναν διαλυμένο άνθρωπο που δεν ήταν άγιος. Και κατόρθωσε να βγει ζωντανός. Αλλά ποτέ πια ίδιος με τον αθώο έφηβο που ήταν όταν άρχιζε ο πόλεμος. Στο εμβληματικό για τη σύγχρονη ιστορία της ένατης τέχνης και βραβευμένο με Πούλιτζερ «Maus» (εκδόσεις Zoobus), ο Art Spiegelman καταγράφει μέσω μαγνητοφωνήσεων και μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή του Πολωνοεβραίου πατέρα του, Vladek, στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Δίνοντας τον υπότιτλο «Ο πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία» στον πρώτο τόμο επιλέγει να εστιάσει στα βιογραφικά στοιχεία. Στον δεύτερο τόμο, ωστόσο, ο υπότιτλος «Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματά μου», που «εκφέρεται» από ένα εσκεμμένα ασαφές πρώτο πρόσωπο (τον βασανισμένο πατέρα που λυτρώνεται μέσω της αφήγησης; τον καλλιτέχνη γιο που «εκμεταλλεύεται» τον επιζήσαντα; τον εκ του ασφαλούς αναγνώστη και θεατή μιας θηριωδίας αποκαλύπτει τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του έργου που ελίσσεται επιδέξια μεταξύ βιογραφίας, αυτοβιογραφίας, Ιστορίας, μυθοπλασίας και ντοκουμέντου. «Δεύτερη Γενιά» (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού άλμπουμ του Michel Kichka, με υπότιτλο: «Αυτά που δεν έχω πει στον πατέρα μου». Ο Βελγοϊσραηλινός δημιουργός αφηγείται και αυτός τη ζωή του Εβραίου πατέρα του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά επιλέγει μέσω αυτής να αυτοβιογραφηθεί και να «εξομολογηθεί» στον πατέρα του και στους αναγνώστες τα δικά του βιώματα από την τόσο στενή του σχέση με έναν επιζήσαντα. Ως εκπρόσωπος της «δεύτερης γενιάς», των άμεσων απογόνων δηλαδή όσων γλίτωσαν από τα κρεματόρια του Αουσβιτς, περιγράφει τις σημαντικές στιγμές της παιδικής και νεανικής του ηλικίας υπό το βάρος της στενής συνύπαρξης με κάποιον που έζησε τη φρίκη και βγήκε ζωντανός. Στο «The Property» η Ισραηλινή Rutu Modan, χρησιμοποιώντας στοιχεία από το οικογενειακό της περιβάλλον και τις δύο Πολωνοεβραίες γιαγιάδες της, αφηγείται μια φανταστική ιστορία με μια ηλικιωμένη γυναίκα που επισκέπτεται τη Βαρσοβία δεκαετίες μετά τον πόλεμο για να διεκδικήσει ένα κτίριο που ισχυρίζεται ότι της ανήκε, για να ξυπνήσουν έτσι παλιές, οδυνηρές μνήμες. Στο «Auschwitz» o Pascal Croci αξιοποιεί εικόνες και μαρτυρίες κρατουμένων στο Αουσβιτς Μπιρκενάου για να συνθέσει ένα εφιαλτικό άλμπουμ για την καθημερινότητα σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πηγή

Ενας πορσελάνινος Μίκι Μάους, παιχνίδι παιδιού που χάθηκε στο Άουσβιτς, βρέθηκε έπειτα από 70 χρόνια "Δεν γνωρίζουμε τίποτα και πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιον ανήκε ο Μίκι" Μια πορσελάνινη φιγούρα του Μίκι Μάους, που ανήκε πιθανότατα σε κάποιο παιδί το οποίο είχε σταλεί στο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς-Μπιρκενάου, ήρθε ξανά στο φως αφού παρέμεινε ξεχασμένη σε μια σοφίτα επί σχεδόν 70 χρόνια, ανακοίνωσε σήμερα μια τοπική οργάνωση. "Είναι ένα αντικείμενο που προκαλεί θλίψη γιατί μας θυμίζει ένα παιδί που αναμφίβολα εξολοθρεύτηκε στους θαλάμους αερίων. Βρέθηκε μετά τον πόλεμο στις όχθες του ποταμού Βιστούλα, σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από το στρατόπεδο, από τους ενοίκους ενός αγροκτήματος που την φύλαξαν μαζί με άλλα μικροαντικείμενα και μας τα παρέδωσαν πρόσφατα" εξήγησε η Ανιέσκα Μολέντα, η πρόεδρος του Ιδρύματος Δευτερευόντων Τόπων Μνήμης (FMPM). Το FMPM ιδρύθηκε το 2013 από ιδιώτες συλλέκτες που ενδιαφέρονται για την τοπική ιστορία. Στόχος του είναι να συγκεντρώνει αντικείμενα που σχετίζονται με την ιστορία του στρατοπέδου από τους χώρους όπου βρίσκονταν τα παραρτήματά του, σε μια έκταση 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η οργάνωση συνεργάζεται με το Μουσείο Άουσβιτς-Μπιρκενάου και έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πολλές χιλιάδες αντικείμενα που είχαν στην κατοχή τους ιδιώτες. "Δεν γνωρίζουμε τίποτα και πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιον ανήκε ο Μίκι", πρόσθεσε η Μολέντα. "Ξέρουμε μόνο ότι το κουκλάκι κατασκευάστηκε στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930, χωρίς την άδεια της Disney. Πιο συγκεκριμένα, κυκλοφορούσε στη γερμανική αγορά μεταξύ 1929-32 και γίνονταν εξαγωγές στις γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες", διευκρίνισε. "Ο άνθρωπος που μας τον παρέδωσε ζήτησε να μείνει ανώνυμος. Μας αφηγήθηκε ότι ο παππούς του, ενώ δούλευε στα χωράφια μετά τον πόλεμο, ξέθαψε το κουκλάκι μαζί με κάποια νομίσματα του εβραϊκού γκέτο του Λοτζ και μερικά μικρά πινέλα. Τα πήρε και τα φύλαξε στη σοφίτα του σπιτιού του", είπε η Μολέντα. Περίπου 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, εκ των οποίων το 1 εκατομμύριο ήταν Εβραίοι, εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Μαζί τους χάθηκαν επίσης 80.000 Πολωνοί, 25.000 Ρομά και 20.000 στρατιώτες της ΕΣΣΔ. Ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το στρατόπεδο τον Ιανουάριο του 1945. Υπολογίζεται ότι στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου σκοτώθηκαν 232.000 παιδιά. Πηγή

Ο ρωσικός διωγμός του «Maus» O κορυφαίος Αμερικανός δημιουργός Αρτ Σπίγκελμαν | NADJIA SPIEGELMAN Συντάκτης: Βένα Γεωργακοπούλου Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στη Ρωσία του Πούτιν το ποιος είναι ο Αρτ Σπίγκελμαν και τη σημασία του κόμικς του «Maus» (εκδόσεις Zoobus Publications). Αυτό το αντιφασιστικό αριστούργημα, που βραβεύτηκε με Πούλιτζερ το 1992, άργησε να κυκλοφορήσει στη χώρα. Το 2013 βγήκε στα βιβλιοπωλεία. Για να αρχίσει ξαφνικά, προχθές Δευτέρα, να εξαφανίζεται μαζικά. Οχι, δεν ανέβηκαν οι πωλήσεις. Οπως υποστηρίζει δημοσίευμα του ΑFP, μεγάλα βιβλιοπωλεία της Μόσχας απέσυραν τα αντίτυπα του «Maus» για να προλάβουν το κακό. Ποιο κακό; Να πέσει το βιβλίο θύμα προγραφών από τις αρχές τις ίδιες. Οι Ρώσοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν στις 9 Μαΐου τα 70 χρόνια από τη νίκη των Σοβιετικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (θα πάει και ο Τσίπρας) και δεν θέλουν να υπάρχει επί ρωσικού εδάφους τίποτα που να προπαγανδίζει τον ναζισμό - ψήφισαν τον Δεκέμβριο και σχετικό νόμο. Και βλέποντας το διάσημο εξώφυλλο του «Maus» (διεθνώς πάνω-κάτω είναι το ίδιο, δείτε στη φωτογραφία το ελληνικό) σκέφτηκαν ότι ο κορυφαίος Αμερικανός δημιουργός Αρτ Σπίγκελμαν είναι... φιλοναζί. Δύο ποντίκια, πατέρας και γιος, σφιχταγκαλιασμένα. Ο Χίτλερ με τη μορφή (και τα μουστάκια) γάτας. Και μια σβάστικα. Αυτό το εξώφυλλο, λοιπόν, του «Maus», καταγγέλλουν στο AFP πολλοί, ανάμεσά τους και η διευθύντρια του ρωσικού εκδοτικού οίκου, Βαρβάρα Γκορνοστάγεβα, έχει θορυβήσει τους ήδη φοβισμένους βιβλιοπώλες. Να θυμίσουμε, βέβαια, ότι στο «Maus» ο Σπίγκελμαν διηγείται το Ολοκαύτωμα μέσα από την οικογενειακή του ιστορία - ο πατέρας του ήταν Εβραίος της Πολωνίας, που επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο κομίστας χρησιμοποιεί μορφές ζώων για τους ήρωές του, ποντίκια οι Εβραίοι, γάτες οι ναζί. Ενας ρεπόρτερ του ραδιοσταθμού «Echo of Moscow» επιβεβαιώνει στο AFP την απόσυρση του «Maus», ενώ έγραψε στο twitter: «Οι υπάλληλοι λένε ότι φταίει η σβάστικα. Περιμένοντας επιδρομές από την αστυνομία, καθάρισαν μόνοι τους τα ράφια». Ανάλογες εκστρατείες εκκαθάρισης έχουν γίνει ήδη ακόμα και σε παιχνιδάδικα αλλά και σε παλαιοπωλεία που, όσο να ’ναι, τα παραφερνάλια της εποχής δεν μπορούν να τα αγνοήσουν. «Το “Maus” δεν είναι ναζιστική προπαγάνδα», επιμένει η Ρωσίδα εκδότριά του. «Το αντίθετο. Ακριβώς τέτοια βιβλία θα έπρεπε να βρίσκουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων στις 9 Μαΐου, που θα γιορτάζουμε την κατατρόπωση των χιτλερικών στρατευμάτων». Κι ενώ επικρατoύσε μια μικρή σύγχυση γύρω από τη ρωσική τύχη του «Maus», να σου και μία ακόμα είδηση. Το απόγευμα της Δευτέρας, τρία από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία της Μόσχας (τα Biblio Globus, Moskva και Moskovsky Dom Knigi) εξαφάνισαν το κόμικς και από τα ψηφιακά τους καταστήματα. Την παρουσίαση του κόμικ μπορείτε να τη βρείτε εδώ και το λινκ της είδησης εδώ.