Λένα

Σε όλα! (Εκτός από συγγενείς, βεβαίως βεβαίως) Βέβαια, τα περισσότερα, τώρα, μετά την μετακόμιση είναι σε τσάντες σε ένα κοντέινερ και περιμένουν πότε θα βρω δικό μου σπιτάκι για να τα βάλω επιτέλους στην βιβλιοθηκούλα τους! (Ομοιώς και τα βιβλία μου)

Μόνο μπάφο.

Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρώτο μου κόμικ και πότε ακριβώς ή που το διάβασα. Πρέπει να ήταν κάπου ανάμεσα στα δύο με τρία μου χρόνια. Λογικά, μου το είχε αγοράσει η μητέρα μου, πρέπει να ήταν Ποπάυ ή Πινόκιο ή Ντίσνευ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αυτά που διάβαζε κι αυτή στο χωριό όταν ήταν μικρή και τα αγαπούσε πολύ. Εγώ βέβαια, δεν ήξερα να διαβάζω τότε, αλλά μπορούσα να βλέπω τις εικόνες και να καταλαβαίνω έστω και σχηματικά την υπόθεση (Ίσως γι αυτό μεχρι σήμερα τα αγαπημένα μου κόμικ είναι τα βωβά). Οπότε την πρώτη μου επαφή με την ένατη τέχνη δεν την θυμάμαι καν!

Δεν συμφωνώ ότι τέτοιου τύπου χαρακτήρες είναι ρεαλιστικότεροι και βαθύτεροι από τους "ατσαλάκωτους". Επειδή είναι νευρωτικοί και ψυχασθενείς με άλυτα οιδιπόδεια συμπλέγματα (λες η εμμονή του Σπάιντυ να αυτοτιμωρείται επειδή "ευθύνεται" για τον θάνατο του Μπεν=πατρική φιγούρα να είναι τέτοιου είδους; Χμμ.. έχει πολύ ψωμί η υπόθεση) σημαίνει πως έχουν και πλουσιότερο ψυχικοσυναισθηματικό κόσμο; Με έχει κουράσει αυτή η άποψη. Και όσο για το ενδιαφέροντες, είναι συζητήσιμο... Εσένα μπορεί να σου φαίνονται ενδιαφέροντες, εμένα όχι. Ένας Σπάιντερμαν που ανακυκλίζει και διαιωνίζει συνεχώς το δράμα του, χωρίς στην ουσία να αλλάζει και να εξελίσσεται(τουλάχιστον να ήταν αυθεντικά τραγικός!) δεν με αφορά. Μπορώ, αντίθετα από εσένα, να θεωρώ τον Σπάιντερμαν μονοδιάστατο και να πιστεύω ότι ο Σούπερμαν έχει πιο πολλά να μου προσφέρει. Είναι θέμα διαφορετικής οπτικής γωνίας, του τι αναζητείς. Και αναλόγως με το τι είσαι και τι θέλεις να γίνεις, ταυτίζεσαι και με τους αντίστοιχους χαρακτήρες και καταστάσεις. Γι αυτό υπάρχει και πληθώρα υπερηρώων (και λοιπόν χαρακτήρων). Γιατί τους δημιουργούμε για να μας καλύπτουν κάποιες συναισθηματικές ανάγκες. Και κάθε άνθρωπος έχει διαμορφώσει μία μοναδική προσωπικότητα και έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, που έχει διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες, οπότε επιλέγει να του αρέσει κάτι που ίσως σε κάποιον άλλο δεν αρέσει.

Επειδή ο άλλος είναι ολόιδιος με τον ακατονόμαστο, έτσι και μιλήσω γι αυτόν θα λογοκριθώ και θα μπαναριστώ.

Εμένα πάντοτε με σόκαραν σκηνές του τύπου " ο Ντόναλντ παραπατάει και πέφτει πάνω σε κάποιον καταλάθος και αυτός τον κάνει τόπι στο ξύλο". Καλά, με τα Ποπάυ το τραύμα ειναι ακόμη πιο βαθύ. Μάλλον αυτού του τύπου η βία είναι ιταλικής προελεύσεως (και φαντάζομαι έχει τις ρίζες της στην Commedia dell arte). Κατά την γνώμη μου, στα υπερηρωικά οι προβληματισμοί είναι ρηχοί κι ανούσιοι, τα διλήμματα αδιάφορα. Έχουν μια ηθική πολύ γλοιώδη. Δεν μπορώ να θεωρήσω τους "υπερήρωες" ούτε καν ήρωες. Ο βλάχος ο Σπάιντερμαν δεν εμπόδισε ένα έγκλημα και σκοτώθηκε ο θειος του κι από τότε έχει τύψεις κι Ο,ΤΙ ΜΑ Ο,ΤΙ κι αν συμβαίνει κατηγορεί πάντοτε τον εαυτό του. Καταντάει κουραστικό. Στην ουσία είναι ένας μαζόχας που αυτοτιμωρείται για τον θάνατο του Μπεν. Δεν το κάνει για να βοηθήσει τον κόσμο (σιγά το καλό που κάνει geo) ή επειδή ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, αλλά μήπως κι εξαγοράσει την συνείδησή του. Και εννοείται πως στην Ντίσνεϋ στην υπάρχουν πολλά περίεργα ηθικά θέματα... και όχι μόνο. Αλλά ας μην απομακρυνθούμε από το θέμα που είναι η γνώση στα κόμικ. Είναι κάτι σημαντικό αυτό; Είναι απαραίτητο για να αποφύγει το μέσο τον στιγματισμό της υποκουλτούρας και του διαφθορέα των παιδιών; Για να αποκαταστήσει το είδος στα όμματα των αντιφρονούντων; Σημαίνει ότι είναι πιο σημαντικά τα κόμικ που εμπεριέχουν υπερλαϊκευμένες επιστημονικές γνώσεις από αυτά που δεν εμπεριέχουν; Σημαίνει ότι είναι θεμιτό- ίσως και απαραίτητο- να διδάσκουν ηθικά; Πρέπει να είναι φορείς πληροφοριών; Τα αμιγώς ψυχαγωγικά κόμικ είναι χαμηλότερης ποιότητος; Με ποια κριτήρια κατηγοριοποιούμε; Αυτές είναι μερικές από τις απορίες που έχω πάνω σε αυτό το ζήτημα για τα κόμικ (και την τέχνη γενικότερα) εδώ και χρόνια. Προφανώς δεν περιμένω απαντήσεις, αλλά χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου.

1) + 2) Προφανώς και θα του δώσεις μόνο το αρχείο. Τι να το κάνει το πρωτότυπο σκίτσο; Δεν του χρειάζεται σε κάτι. 3) Μπορεί να σου κόψει απόδειξη πληρωμής δαπάνης (δικαιολογεί εισόδημα έως 5.000 ευρώ το έτος) για την εφορία. Αν και για μικροποσά και πολύ περιστασιακές συνεργασίες πιστεύω δεν είναι κακό να τα πάρεις και μαύρα. 4) Βέβαια και μπορείς.

Αυτό: δεν ισχύει. Σίγουρα υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό, αλλά δεν απουσιάζει και εντελώς.

Ρε, ντροπή!

Παίζει να είναι η καλύτερη ταινία της τελευταίας δεκαετίας! Όταν την πρωτοείδα, την ξαναέβαλα δεύτερη φορά καπάκι! Πλέον ξέρω απ' έξω όλους τους διαλόγους, τις κινήσεις, τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών! Πραγματικά την έχω λιώσει! Απίστευτο σενάριο, ανυπέρβλητοι χαρακτήρες, καταπληκτική σάτιρα, συναισθήματα με λεπτές αποχρώσεις, καλό ανιμέησον... Επίσης, με έκανε να συμπαθήσω κάπως την μέταλ μουσική. Ή να την ανεχτώ τουλάχιστον...

ΣΟΥΡΠΡΙΤΣ!!! Τον περίμεναν εκατομμύρια FMIL

Ρε, αστα σάπια! Γιατί δεν λες ότι έχεις δυσχρωματοψία και έτσι και πας να τα χρωματίσεις θα σου βγουν λες και έχουν ίκτερο! Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι μια πολύ γλυκιά εικόνα κι ότι με συγκίνησες, παλιοδοχείο νυκτός! Πραγματικά κόντεψα να κλάψω! Α να χαθείς!

Μόνο εσύ θα μπορούσες να φτιάξεις τόσο ασχημα παιδάκια! Πώς δεν τα έκανες βόδυ μπίλντερς απορώ!

Όντως, ήταν μέτρια. Ένα απλό καλογραμμένο έργο. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι η πλοκή δεν διαδραματιζόταν στις ΗΠΑ, αλλά στην Βραζιλία, που είχε αναπαρασταθεί όμορφα και πιστά. Το καρναβάλι όλα τα λεφτά!!!

εμφανίστηκε ο Μότσαρτ!

Και στα δεκαπέντε, θέλεις να πεις... Απλά δεν μας τα δείχνουν όλα μαζί για να μην πάθουμε τίποτα από το ορέστειο awesomeness.

2012:Η χρονιά που οι γυναίκες θα σώσουν τον κόσμο Οπότε μόνο για το ανδρικό φύλο ισχύει η καταστροφή

Λιγούρια...

Νομίζω ότι είναι ακριβώς για να αποφευχθούν ποστ σε στυλ "Συμφωνώ μαζί σου", "Είσαι θεός, πωπω τι ανέβασες", "Πολύ μου αρέσει αυτό" που κατά την άποψή μου δεν προσφέρουν τίποτε στην συζήτηση και είναι επιπλέον κόπος για τους υπεύθυνους που σβήνουν... Το θενξ είναι πιο λειτουργικό και άμεσο... π.χ σου αρέσει/συμφωνεις με κάτι, αλλά δεν έχεις όρεξη να γράψεις στο θέμα... τσούπ!

Τι απ'όλα να σχολιάσω;

Γιατί, τα υπόλοιπα που έχουμε γράψει είναι;