Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, γραμμένο με αγάπη και μεράκι! Καλή επιτυχία με το βιβλίο σου!
Αγαπημένη ταινία (αν πρέπει να διαλέξω μια) είναι το "Detour" (1945) (Σκην. Edgar G. Ulmer). Στα 68' (!) που διαρκεί συνοψίζει ολόκληρη τη φόρμα (εξπρεσιονιστική φωτογραφία, αφήγηση off κτλ.) & θεματική (ο "αθώος", η γυναίκα παγίδα κτλ.) του είδους.
Επίσης το έργο του Jean-Pierre Melville και ειδικά οι ταινίες που υπέγραψε με τον Alain Delon: "Le samurai" υπαρξιακό, δοσμένο από την οπτική του δολοφόνου (αντί του ντετέκτιβ-επιθεωρητή) θυμίζοντας ευχάριστα το "The Killers" του Don Siegel , "Un flic" (σκοτεινό πορτρέτο "μπάτσου" αντιήρωα, με όλες τις συμβάσεις/ στοιχεία του κλασσικού νουάρ).
Από το λεγόμενο Νεονουάρ, ξεχωρίζω τα: "Following" & "Memento" του Christopher Nolan, "Unforgettable" του John Dahl, το πρωτότυπο "Insomnia" του Erik Skjoldbj?rg & από τις τελευταίες παραγωγές το "Spartan" του David Mamet (Homicide,House of Games).
Το δυσάρεστο είναι πως σε μια εποχή (από το Millenium κι έπειτα) όπου το κοινωνικό κλίμα ευννοεί την δημιουργία ταινιών που θα εντάσσονταν αρμονικά στο είδος του νουάρ, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως "σχόλιο εποχής" (όπως έκανε το "Kiss me deadly" με την πυρηνική απειλή), οι περισσότερες ταινίες χειρίζονται "επιδερμικά" (η δημοσιογραφική "αναζήτηση" στο "The Insider" και η ακριβέστατη "αναπαράσταση" στο "Sin City" ) τα χαρακτηριστικά του.