[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

Μόνο αγγλικά ξέρω αλλά νομίζω ότι στην ελληνική μετάφραση υπάρχει ένας ενθουσιασμός που απέχει από το σενάριο και το σκίτσο.

 

Κρατάει ένα πούρο αδιάφορος, χωρίς να κοιτάζει καν το συνομιλητή του, και λέει:

 

JE SAIS, J 'EN AI DEJA ENTENDU PARLER.

 

LO SO, NE HO GIA SENTITO PARLARE.

 

I KNOW. Ι ALREADY HEARD ABOUT IT.

 

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ! ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ!

 

Δε μου φαίνεται λογικό μια και ακολουθεί αυτό:

 

-ΑΧ, ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ! ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΣΑΙ ΠΩΣ ΔΕ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΥΡΩ ΣΟΥ;

 

Mάλλον απαντάει αδιάφορα ότι το ξέρει γιατί άκουσε να το συζητούν, και όχι σαν ενθουσιασμένη κορασίδα στη φιλενάδα της σε ρώσικο θεατρικό.

 

Και τα θαυμαστικά είναι πολλά. Το θαυμαστικό δεν είναι η τελεία των κόμιξ όπως πίστευα όταν ήμουν μικρός.

 

 

 

 

[Διατήρηση κόμικς και επίδραση του φωτός]

On 4/5/2018 στο 1:37 ΜΜ, rkronin είπε:

Επίσης ο φωτισμός δεν επηρεάζει το ίδιο όλα τα χρώματα γι'αυτό να είδες διαφορά με το πόσο επηρέασε το hulk τεύχος.

 

Απ' ότι είδα με μια αναζήτηση, και αν πιστέψω την Marvel ότι κάποτε στο κάτω μέρος της σελίδας ήταν αυτό το πράσινο και στην κορυφή κατακόκκινο, όλα όσα βλέπω για πώληση έχουν χάσει γενικά, και από 1/4 έως 1/3 του magenta. Αυτό το πορτοκαλί που βλέπω όμως είναι ακόμα πιο χαμηλό στο magenta, έχει χάσει πάρα πολύ.

 

Αν βάλεις εδώ πχ 100 magenta 100 yellow και πατήσεις convert θα βγει κόκκινο. Αν μειώσεις το magenta σε 70 50 25, θα φτάσεις στο πορτοκαλί.

 

https://www.rapidtables.com/convert/color/cmyk-to-rgb.html

 

Η αλλαγή είναι υπερβολικά έντονη σε μικρό διάστημα. Ίσως να μη μιλάμε μόνο για ορατό φως ή υπεριώδεις. Έχω δει ανάλογα φαινόμενα με αίτιο ξηρογραφικές εκτυπώσεις (παλιό φωτοτυπάδικο) σε ακάλυπτες εκτυπώσεις inkjet με dye μελάνια. Ίσως να ήταν όζον εκεί. Και σε εκτυπώσεις κοντά σε θερμάστρες από αυτές που κοκκινίζουν έχω δει, από υπέρυθρες μάλλον. Είναι δύσκολο να ζυγίσεις τι ακριβώς έκανε τη ζημιά, γιατί παίζει ρόλο η σχέση των χρωμάτων, και τα φάσματα, και δεν είναι όλα συγκεκριμένα. Ακόμα και τα κίτρινα χρώματα της τετραχρωμίας πχ, δεν όλα τα ίδια.

 

 

 

 

Για το ότι κάποια τεύχη πάνε καλύτερα, ίσως φταίει η ύπαρξη βερνικιού στο εξώφυλλο, ο τύπος του, η ποσότητά του, και γενικά η κατάστασή του. Δεν έχω δει ποτέ από κοντά τόσο παλιό τεύχος και δεν έχω ιδέα για τις πρακτικές της εποχής. Τα βερνίκια άργησαν, οπότε ήταν μάλλον πολυτέλεια για κόμιξ:

 

https://www.actega.com/terra/about-us/history-of-overprint-varnishes.html

 

Και το χαρτί παίζει ρόλο. Όλα αυτά είναι φυσικά παράμετροι που δε μπορεί να ελέγξει κάποιος.

 

http://the-print-guide.blogspot.gr/2010/05/fade-to-black-ink-permanence.html

 

 

[Διατήρηση κόμικς και επίδραση του φωτός]

On 5/5/2018 στο 12:11 ΠΜ, Lord Makro είπε:

 

@guskoin Για τις λιθογραφίες δεν θα ανησυχούσα. Οι προδιαγραφές σε ένα έργο τέχνης είναι τέτοιες που δεν νομίζω ότι μπορούν οι λάμπες - οποιουδήποτε τύπου - να προκαλέσουν φθορές. Το σπίτι μου είναι ΓΕΜΑΤΟ με πίνακες και έργα ζωγραφικά με ένα πλήθος υλικών και τεχνοτροπιών και ποτέ δεν παρατήρησα κάτι. Οι ακουαρέλες π.χ. με τις οποίες ζωγραφίζω (για να πιάσουμε το θεωρητικά πιο ευπαθές και ευαίσθητο υλικό) έχουν τέτοιες προδιαγραφές που σε ένα κλειστό περιβάλλον είναι απίθανο να ξεθωριάσουν για πολλά πολλά χρόνια. Φυσικά, αποκλείουμε το απευθείας φως του ήλιου. Αυτό είναι ικανό να καταστρέψει τα πάντα!

 

Ό,τι έχει χρώμα έχει πρόβλημα. Δεν υπάρχουν προδιαγραφές! Ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει και διαλέγει με διάφορα κριτήρια. Στα υλικά της ζωγραφικής οι κατασκευαστές πλέον βαθμολογούν υποκειμενικά τα χρώματά τους (lightfastness) και το γράφουν και πάνω στα υλικά. Κάποια είναι πιο μόνιμα, και αυτό ισχύει και μέσα στην ίδια σειρά.

 

Δοκιμές:

http://www.theenchantedgallery.com/lightfast.html

 

Κάποια παραδοσιακά χρώματα έχουν προβλήματα:

https://www.nationalgallery.org.uk/upload/pdf/kirby_saunders2004.pdf

 

 

 

 

[Διατήρηση κόμικς και επίδραση του φωτός]

Οι περιοχές του φάσματος:

 

Οι χρωστικές της εκτύπωσης:

 

 

 

Οι περιοχές στις οποίες είναι ευαίσθητο το μάτι:

 

 

 

Η προβληματική περιοχή

 

Η περιοχή UV υποθέτω, γιατί η ενέργεια του φωτονίου είναι αντιστρόφως ανάλογη του μήκους κύματος. Είναι και άχρηστη για το χρώμα αυτή η περιοχή γιατί δε τη βλέπουμε. Στις άλλες παθαίνει ζημιά η εκτύπωση αλλά τουλάχιστον χρησιμεύουν στο να τη δούμε σωστά, πχ η περιοχή του μπλε μας δίνει ωραία μπλε. Το μάτι δεν έχει μεγάλο πρόβλημα και με το ζεστό φωτισμό βέβαια, πχ πυρακτώσεως, και πιθανότατα βλέπει και καλύτερη ισορροπία χρωμάτων στα σώματα που είναι απλό φως πυράκτωσης (βλέπε CRI κλπ).

 

 

"Γυαλί με φίλτρο UV" δε σημαίνει τίποτε συγκεκριμένο.

 

Πρέπει να συνοδεύεται από μέτρηση του φίλτρου. Τα μουσειακά πχ είναι ακριβά αλλά κόβουν πολύ και απότομα. Έχεις δηλαδή την καλύτερη προστασία. Τα φτηνά κόβουν χαλαρά, τόσο χαλαρά που ίσως δεν κάνουν σχεδόν τίποτε. Με το μάτι θέλει πολύ μεγάλη πείρα να τα ξεχωρίσεις και καλύτερα να μην αγοράζουμε ποτέ τίποτε τέτοιο χωρίς μέτρηση.

 

Εδώ έχει διάφορα γραφήματα μιας καλής μάρκας σε γυαλί. Υπάρχουν και πλαστικά.

 

http://cacaoeditions.com/anti-reflection-picture-framing-glass/

 

πχ 

 

 

 

Τα γραφήματα είναι δύσκολα στο διάβασμα, γιατί μικρές διαφορές από αριστερά δεξιά έχουν μεγάλη επίπτωση. Η ζημιά είναι το ποσοστό που περνάει στα μικρά περισσότερο μήκη κύματος, δηλαδή το ύψος της κόκκινης γραμμής, και οι διαφορές τεράστιες. Όσο ανεβαίνει το μήκος κύματος, μικραίνει η ζημιά, και στο ορατό φάσμα είναι πλέον αναγκαίο κακό για να βλέπουμε τα χρώματα. 

 

Οι πηγές φωτισμού:

 

Αυτό που βγάζουν οι πηγές φωτισμού φαίνεται για διάφορες πηγές στο γράφημα. Το γράφημα δείχνει που είναι η ενέργεια της πηγής. Είναι απλές γραμμές γιατί όλα είναι πυρακτώσεως στο συγκεκριμένο. Φαίνονται οι διαφορές στο που είναι η ενέργειά τους αλλά δε μπορεί να συγκριθεί η συνολική ενέργειά τους. Αυτό είναι άλλο θέμα και μετριέται αν μας ενδιαφέρει. Ο ήλιος είναι ήλιος και η λαμπίτσα λαμπίτσα, όπως διαπιστώνουμε από το ISO την ταχύτητα και το διάφραγμα που χρειαζόμαστε για να φωτογραφίσουμε κάτι. Στη λιακάδα μπορεί να είναι και 50,000 lux, στη σκιά 5-10,000 lux, και ο τεχνητός στο σπίτι μας 200 lux, και μάλιστα χωρίς UV συνήθως και πολύ ζεστός. 

 

 

Για άλλες λάμπες, ό,τι βρούμε με αναζήτηση στο δίκτυο για το κάθε μοντέλο. Οι μετρήσεις ίσως δείχνουν μόνο την περιοχή του ορατού φάσματος.

 

Ο τεχνητός φωτισμός δε νομίζω να είναι πρόβλημα, εκτός και αν μιλάμε για λάμπα UV. Φαίνεται σημαντικός γιατί το μάτι μαζεύει περισσότερο φως στο χαμηλό φως, αλλά δε μιλάμε για κάτι δυνατό αν η λάμπα είναι σε φυσιολογική απόσταση, και η εκτύπωση με χρωστικές (και όχι Inkjet με dye πχ). Ο ήλιος είναι το μεγάλο πρόβλημα. Με πρόχειρο υπολογισμό, τουλάχιστον 10 φορές μεγαλύτερο αν είμαστε σε σκιά τη μέρα και πέφτει και ήλιος λίγη ώρα κάθε μέρα. Μπορεί και 100, ανάλογα με τις συνήθειες.

 

Για δοκιμή πηγών και υλικών προστασίας, μπορούμε να βάλουμε κοντά στη λάμπα, πχ μέσα στο φωτιστικό, ένα μικρό κομμάτι εκτύπωσης offset και το άλλο μισό μέσα σε ένα βιβλίο. Έτσι κάνουμε το φως τάξεις μεγέθους πιο δυνατό, και βλέπουμε σε λίγες βδομάδες ζημιά πολλών ετών στην κανονική απόσταση. E1=(d1/d2)² x E2, δηλαδή για 20πλάσια απόσταση (πχ 5cm αντί για 100cm) η ζημιά θα εμφανιστεί 400 φορές πιο γρήγορα. Στην ουσία ακόμα πιο αργά, γιατί κόβει και το φωτιστικό συνήθως. Έτσι δοκιμάζουμε και την αντοχή εκτύπωσης ή προστασίας εκτύπωσης σε εκτυπωτές και μελάνια, με απλές λάμπες, ή αν βιαζόμαστε με λάμπες UV. Υπάρχει και η ελληνική λιακάδα βέβαια αλλά δεν είναι προβλέψιμη και μετρήσιμη όπως οι ώρες μιας συγκεκριμένης λάμπας συγκεκριμένης ηλικίας.

 

Αν έκανα καμιά μεγάλη γκάφα μη διστάσετε:)

 

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

Το να διασκευάσω το κείμενο για τη φτηνή ή ακριβή έκδοση είναι ανόητο. Κοστίζει για μένα που είμαι εκδότης, και παρουσιάζει δεοντολογικά προβλήματα για τον μεταφραστή. Δεν πιστεύω ότι το κάνει κανείς στον κόσμο. Φτηνή έκδοση σημαίνει φτηνός φορέας, φτηνό χαρτί, μικρό μέγεθος, ή έλλειψη χρώματος, όχι κοινό περιορισμένων δυνατοτήτων. Ακριβή έκδοση σημαίνει ακριβός φορέας ή βελτιώσεις σε λάθη που έχουν γίνει, πχ καλύτερη μετάφραση, καλύτερη πηγή για τα σχέδια ή τα κείμενα, ίσως και κάτι νέο για bonus, πχ νέο εξώφυλλο.

 

Παράφραση γίνεται σε κάποιες εκδόσεις. Κάποιες φορές αλλάζει κάτι για να ξεπεραστεί το φράγμα ανάμεσα σε κουλτούρες ή εποχές. Άλλες φορές, αλλάζει κάτι για να γίνει πιο κατανοητό, αλλά μιλάμε για πολύ πυκνά και δυσνόητα κείμενα, πχ φιλοσοφία. Άλλες φορές είναι περίληψη γιατί ο μέσος αναγνώστης δε θέλει πχ να διαβάσει όλο το Κεφάλαιο του Μάρξ. Κάποιες πολύ σπάνιες φορές το κείμενο μετατρέπεται για να γίνει κατανοητό σε άλλες ηλικίες, πχ μπορώ να εξηγήσω οντολογία και μεταφυσική σε μικρά παιδιά. Δε γίνονται αυτά στα κόμιξ.

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

Δεν υπάρχει πιθανότητα να αποφάσισε κάποιος να απλοποιήσει τη μετάφραση για κάποιο λόγο, εκτός από το ότι δεν έβγαινε εξ αιτίας του μικρού μεγέθους της έκδοσης και της αύξησης του κειμένου μετά την μετάφραση. Το κανονικό μέγεθος αν κρίνω από τις παλιές εκδόσεις σε σκληρό εξώφυλλο, θα ήταν 50χ35cm για έκδοση portrait σε 4 σειρές. 28 και 29 πόντοι ύψος είναι κάπως λίγοι σε σχέση με τους 50. 56% του μεγέθους της χορταστικής έκδοσης landscape.

 

Οι μεταφράσεις σε μικρότερα μεγέθη έχουν γενικά περισσότερους περιορισμούς και τα κόμικς δεν αντιμετωπίζονται γενικά ως υψηλή λογοτεχνία. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Η EuroComics σκέφτηκε να διορθώσει το μέγεθος και να αναθέσει τη μετάφραση σε κάποιον που ξέρει τα κόμιξ καλά:

 

"EuroComics is working closely with Patrizia Zanotti, Pratt’s long-time collaborator, to present the complete Corto Maltese in a series of twelve quality trade paperbacks in Pratt’s original oversized black and white format. They will also feature new translations from Pratt’s original Italian scripts by Simone Castaldi, Associate Professor of Romance Languages and Literatures at Hofstra (and author of Drawn and Dangerous: Italian Comics of the 1970s and 1980s), and Mullaney."

 

http://www.idwpublishing.com/the-complete-corto-maltese-to-be-published-in-english-for-the-first-time/

 

Γενικά, υπάρχει μια λογική εξέλιξη στην έκδοση. Υπάρχει μια μέτρια αρχική έκδοση σε μεσαία οικονομικά μεγέθη και μέτρια επιμέλεια, και νέες εκδόσεις, μία περισσότερο προσεγμένη σε μεγαλύτερα μεγέθη ή και με χρώμα αν αναγνωριστεί η καλλιτεχνική αξία του έργου, και μια σε μικρότερο μέγεθος και πολύ φτηνό φορέα για να φτάσει σε περισσότερους όταν αναγνωριστεί η εμπορική αξία του έργου. Μερικά βιβλία ακολουθούν και τους δύο δρόμους, μερικά τον ένα μόνο. Ανάλογα με το είδος και τη χώρα, έχουν και διαφορετική σειρά οι τρεις εκδόσεις, και κάποιες από αυτές δεν βγαίνουν καν. Στην ελληνική λογοτεχνία πχ βγάζουμε τη μεσαία έκδοση μόνο. Είχαμε και κάποιες απόπειρες να βγει μια φτηνή, αλλά ήταν επανεκδόσεις από τον κατάλογο της εταιρίας, και δεν είχαν καμιά λογική πλάνου για αξιοποίηση διαφορετικών τομέων της αγοράς με περισσότερες από μια εκδόσεις.

 

Το πρόβλημα είναι όταν τα περιμένουμε όλα από μία έκδοση. Όταν διανέμεις με εφημερίδα πχ, σίγουρα απευθύνεσαι στο ευρύ κοινό και όχι σε συλλέκτες.

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

http://www.bigplanetcomics.com/how-to-destroy-a-comics-classic

 

 

 

Το συγκεκριμένο απ' ότι βλέπω ή θα έβγαινε με 4 σειρές σε portrait Α4 ή μισή μισή η Α4 με 4 σειρές μοιρασμένες σε 2 landscape Α5 απέναντι η μια στην άλλη. Είναι τμήμα της αφήγησης και το χρονισμού της πληροφορίας η αλλαγή της σελίδας σε κάποια σημεία, όπως στις μεταβάσεις από το ένα σαλόνι στο άλλο στα παιδικά βιβλία. Το σπάσιμο της Α4 στη μέση για Α5 προσθέτει μια παύση, αλλά αν είναι σαλόνι αριστερά δεξιά, τα δύο landscape Α5 Θα ήταν εξίσου καλά με το portrait Α4. Ο αρχικός χρονισμός παραμένει πρακτικά ανέπαφος, όπως και το σασπένς του γυρίσματος του φύλλου. Το portrait Β5 ήθελε πολλές αλλαγές και δε βγήκε εξίσου καλό. Οικονομία χαρτιού, τυποποίηση, πρακτικές της αγοράς.

 

Βρήκα και αυτά:

 

 

 

Επίσης, το τεράστιο landscape ήταν συνηθισμένο στα έργα του:

 

34.5 x 24 cm, 1η έκδοση, 1972

1η έκδοση 1974:

 

 

 

 

Και να 'το:)

 

Milano Libri Edizioni, 1977
(Italia, Corte sconta detta arcana, 1974)

 

 

 

 

Έγχρωμο του 1974. Το κάθε καρέ είναι λίγο παραπάνω από 10 πόντους ύψος. Σε τέτοιο μέγεθος σχεδόν δουλεύει το χρώμα ως εντύπωση. Όχι όπως σε ένα καρέ στο σινεμά, αλλά δουλεύει.

 

 

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

4 ώρες πριν, constantinople είπε:

Υπάρχει πιθανότητα να χρησιμοποιούν την ίδια μετάφραση με μικρές αλλαγές; Θέλω να πω, σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις η μετάφραση γίνεται κτήμα των ξένων και την διαθέτουν και στον επόμενο που παίρνει τα δικαιώματα.

 

Πονεμένη ιστορία. Δε μπορούμε να ξέρουμε, αλλά ίσως επηρεάζει και το αποτέλεσμα που διαβάζουμε και το τι κυκλοφορεί.

 

Περί μεταφράσεως:

Spoiler

 

Ο νόμος υποτίθεται ότι προστατεύει τα δικαιώματα του μεταφραστή αλλά αφήνει παράθυρα σε μέγεθος μπουκαπόρτας φέρυ μπόουτ. Επιτρέπει στην πράξη να μη δίνεται ποσοστό σε καμιά δουλειά του μεταφραστή, με προσχήματα που είναι γελοία με τα σημερινά δεδομένα, όπως το ότι υπάρχει πρόβλημα στον υπολογισμό της. Υπό αυτές τις συνθήκες, η δημιουργική δουλειά του μεταφραστή θεωρείται το ίδιο με τη δουλειά του μπετατζή. Το έργο του πωλείται, δε δίνεται άδεια εκμετάλλευσης με ποσοστό όπως είναι το σωστό για το πνευματικό έργο, και αυτό οδηγεί και σε χαλαρότητα στο ηθικό δικαίωμα, δηλαδή στον έλεγχο του τι θα γίνει με το έργο του, και πως.

 

Επίσης, επιτρέπεται να τον έχεις και μισθωτό και να παίρνεις τα πάντα, παρότι πρόκειται για δημιουργικό έργο, με την έννοια ότι δεν είναι σαν να ρίχνεις μπετά. Βάζεις το μυαλό σου το ίδιο και την προσωπικότητά σου στο αποτέλεσμα, παίρνοντας πολλές μοναδικές αποφάσεις, οπότε είναι μοναδικό έργο και το σύνολο. Δε θα το συζητούσαμε αν δεν ήταν.

 

Έτσι η μετάφραση γίνεται με το νόμο ένα πάγιο κόστος και όχι πνευματικό έργο που πληρώνεται παράλληλα με την εκμετάλλευσή του. Από εκεί και πέρα δεν αποκλείεται τίποτε, γιατί ήδη μιλάμε για στρέβλωση της φύσης του έργου και της συνεργασίας. Αν είμαι εκδότης, πολύ πιθανό να θεωρώ και ότι το έργο είναι τελειωμένο μετά από μια ευρεία κυκλοφορία, οπότε δε με απασχολεί το μέλλον. Ούτως ή άλλως είναι παράγωγο έργο, δηλαδή άχρηστο χωρίς νέα συμφωνία εκμετάλλευσης, μέχρι να λήξουν τα δικαιώματά της πηγής. 

 

Γενικά, δεν έχει νόημα να γίνονται συμβάσεις ανάμεσα σε μέρη που έχουν εντελώς διαφορετική ισχύ. Η αδικία στην οποία οδηγεί αυτό, βρίσκει δρόμο και φτάνει και στον νόμο και στην εφαρμογή του. Πρέπει να υπάρχει συλλογικότητα σε αυτά, δηλαδή να αυξάνει την ισχύ του το αδύναμο μέρος της σύμβασης με κάποιο τρόπο κινούμενο συλλογικά. Στην εργασία το λέμε συνδικαλισμό. Οι μεταφραστές δεν είναι πολύ καλοί σε αυτά, γι αυτό δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, και γι αυτό έχουμε γεμίσει μεταφράσεις που σκοτώνουν την ελληνική παραγωγή. Οι μεταφραστές θα μπορούσαν να δουλεύουν λιγότερο, να πληρώνονται περισσότερα, και να βοηθούν και το ελληνικό βιβλίο. Βλέπουμε αυτό που είδαμε όταν ο Έλληνας ανακάλυψε ότι είναι καλύτερη επένδυση η εισαγωγή του μηχανήματος από την παραγωγή του μηχανήματος, και δεν αναπτύχθηκε ποτέ η παραγωγή στη χώρα γιατί το κεφάλαιο πήγαινε στην εισαγωγή και την εμπορία. Έτσι ανέβηκε και το κόστος παραγωγής και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε. Και στην αντίληψη του καταναλωτή για το ελληνικό προϊόν έγινε ζημιά. Η αγορά του βιβλίου πολλοί νομίζουν ότι είναι κάτι ιδιαίτερο και εκλεκτό που δεν υπακούει στη λογική και τους νόμους της αγοράς. Δυστυχώς κουβαλάνε τα μυαλά του παππού τους.

 

 

 

[Πόσο επηρεάζεται η αξία από μια ατέλεια;]

On 27/4/2018 στο 11:43 ΜΜ, skorosporos είπε:

Καλησπέρα. Γνωρίζω ότι η κατάσταση των κόμικς επηρεάζει την αξία τους. Πόσο όμως μπορεί να επηρεαστεί η οικονομική και η συναισθηματική αξία ενός παλιού και δυσεύρετου Μίκυ Μάους όταν για παράδειγμα έχει μια μικρή μουτζούρα με μαύρο μαρκαδόρο στο εξώφυλλό του, στο σημείο που αναγραφόταν η τιμή; Ρωτάω γιατί μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση και δεν ξέρω αν και σε ποια τιμη αξίζει η αγορα.

 

Εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Η αξία πέφτει, αλλά ακόμα και για το ίδιο ακριβώς σημάδι, το πόσο πέφτει σε χρήματα είναι ανάλογο με την αξία που έχει χωρίς το σημάδι. Αν είναι σπάνιο και άψογο, η διαφορά μπορεί να είναι σημαντικά χρήματα. Από την άλλη, δεν είναι και ποσοστό, πχ 5% να το ξέρεις με ακρίβεια. Δεν είναι πάντως κάτι φοβερά σημαντικό ο μαρκαδόρος στην τιμή.

 

Ο λόγος που δε βρίσκεις το τέλειο σε τεύχη με τέτοια θέματα, δεν είναι το ότι μειώνει τόσο την αξία το συγκεκριμένο θέμα, αλλά το ότι αν έχει τέτοιο πρόβλημα πιθανότατα έχει και πολλά άλλα και χειρότερο συγκριτικά παρελθόν. Έχε υπόψιν ότι πολλά κόμιξ βρίσκονται στο 80-90% της αξίας τους μόνο και μόνο μέχρι να φτάσουν σε σημείο λιανικής, μερικές φορές ακόμα και στο πακετάρισμα στο βιβλιοδετείο. Η καρφίτσα και η περιμετρική λίγων σελίδων είναι πολύ ευαίσθητες βιβλιοδεσίες και ότι ταξιδεύει με πρακτορείο τύπου έχει μεγάλο μειονέκτημα. Επίσης, περιοδικά έντυπα μικρής αξίας είναι, βγάζει πολύ λίγα χρήματα η διακίνηση και η λιανική τους, οπότε δεν δίνεται η προσοχή που θα ήθελαν οι συλλέκτες.

 

Υπάρχουν και αρκετές τεχνικές να φύγουν τέτοια σημάδια ανάλογα με το φινίρισμα και την ηλικία του φινιρίσματος, και δεν αφήνουν απραίτητα ζημιά που επηρεάζει την αξία. Κοστίζουν φυσικά αν δε θέλεις να γίνεις ειδικός ο ίδιος. Το σωστό είναι φυσικά να αναφέρεται αν έχει γίνει κάποια δουλειά πάνω στο κόμικ.

 

Επίσης, μπορεί το τεύχος να έχει πολύ πιο σημαντικά προβλήματα με την κατάστασή του, που να μη φαίνονται σημαντικά σε κάποιον που δεν έχει πείρα. Αν η τιμή που συζητιέται είναι μεγάλη ή θεωρείται ότι έχει σημαντική συλλεκτική αξία, ρώτα κάποιον που ασχολείται. Εννοώ να το δει, έστω σε φωτογραφίες, όχι να περιγράψεις τη ζημιά. Είναι ολόκληρο επάγγελμα η εκτίμηση.

 

 

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

Πριν από 1 ώρα, GreekComicFan είπε:

Και δεν εννοώ μόνο τους ιδιωματισμούς. Οπότε θέλει προσοχή τι ζητάμε γιατί η πιστή μετάφραση μπορεί απλά να είναι κακά Ελληνικά.

 

 

Και δεν τα ενσωματώνουν πάντα στην ελληνική κουλτούρα.

 

Τώρα αλίμονο σε μένα
που θα με δικάσουνε, 
την τρελή της σκύλας γέννα
θα την απαλλάξουνε.

 

Δημήτρης Ευσταθίου ft. Gufo Triste.

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

Πριν από 1 ώρα, laz33 είπε:

Αν μου το έδιναν τζάμπα ή 2-3€ θα το βούλωνα και θα έλεγα κι ευχαριστώ.
Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να γκρινιάζουμε με το παραμικρό αλλά ούτε στο άλλο άκρο να καταπίνουμε ό,τι μας δίνουν

 

Και αντικειμενικά είναι εσφαλμένο να κοιτάμε τη λιανική ή την τιμή "προσφοράς" όταν κρίνουμε την ποιότητα του περιεχομένου.

 

Η χαμηλή τιμή που έρχεται με τα πολλά αντίτυπα, είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογη με το συνολικό κέρδος του εκδότη, και το συνολικό κέρδος του εκδότη είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα στον αγοραστή να έχει απαιτήσεις στο θέμα της ποιότητας. Αυτό συμβαίνει γιατί η μετάφραση και η επιμέλεια είναι πάγιο κόστος και όχι μεταβλητό, μικραίνει δηλαδή όταν μοιράζεται σε πολλά αντίτυπα, ακόμα και αν αυτά φτηναίνουν πολύ. Στα πολλά λοιπόν αντίτυπα, όσο φτηνά και να είναι, πρέπει να ανεβαίνουν οι απαιτήσεις στο θέμα της ποιότητας του περιεχομένου. Τα ορθογραφικά σε ένα βιβλίο τσέπης των 6 ευρώ του Dan Brown είναι περισσότερο αδικαιολόγητα από τα ορθογραφικά σε μια αυτοέκδοση 100 αντιτύπων. 

 

Αν έβγαινε σε λίγα αντίτυπα με μεγάλη τιμή λιανικής, τότε είναι που δε θα έπρεπε να έχουμε παράπονα για την ποιότητα του περιεχομένου, μια και δε δικαιολογούνται μεγάλα έξοδα στα πάγια. Θα μπορούσαμε όμως να έχουμε παράπονα στον υλικό φορέα, πχ στο χαρτί και στο μεταβλητό κόστος γενικότερα. Σε αυτή την περίπτωση, το καλύτερο χαρτί δικαιολογούνταν άνετα, μια και είναι μικρό κομμάτι του συνολικού κόστους.

 

Σε μια έκδοση σε πολλά αντίτυπα και χαμηλή λιανική, δεν πρέπει λοιπόν να έχουμε παράπονα για την ποιότητα του χαρτιού ή της βιβλιοδεσίας, αλλά μπορούμε να έχουμε παράπονα στο θέμα των παγίων, πχ την ποιότητα της γραφής και του σχεδίου, τη μετάφραση, την επιμέλεια, τη σελιδοποίηση κλπ. Δε μας κάνει καμιά χάρη ο εκδότης, ίσα ίσα, το κέρδος του μεγιστοποιεί, γι αυτό διαλέγει την έκδοση σε πολλά φτηνά αντίτυπα. Όσο περισσότερα αντίτυπα, τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις πρέπει να έχουμε στο περιεχόμενο.

 

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

Στη λογοτεχνία η μετάφραση κυμαίνεται από όμορφη έως πιστή και υπάρχει μια ελευθερία κινήσεων. Στον υποτιτλισμό πρέπει απλά να είναι σύντομη, γιατί τα περιθώρια στενεύουν. Έχουμε τον καλύτερο υποτιτλισμό παγκοσμίως από ανάγκη, γιατί δε ντουμπλάρουμε τον ήχο. Αρκεί να βάλουμε υπότιτλους σε κάποια άλλη γλώσσα για να δούμε πόσο πίσω είναι η τεχνική τους και πόσο υποδεέστερο ή και προβληματικό είναι το αποτέλεσμα. Τα κόμιξ παρέχουν μεγαλύτερη ελευθερία από μια ταινία, αλλά δε μπορούμε να περιμένουμε τη μετάφραση της λογοτεχνίας, γιατί δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

[Δείξτε μας την συλλογή σας! [(εδώ κάτι πρέπει να βάλω, αλλά τι; )]]

Οι συλλογές είναι και σχολείο. Στο κατάστημα θα βρεις αυτό που κυκλοφορεί, πλασάρεται, συμφέρει κάποιον σε τελική ανάλυση. Στη συλλογή είναι πολύ πιο πιθανό να βρεις αυτό που ξεχώρισε και αξίζει το χρόνο σου, είτε είναι βιβλίο, είτε μουσική, είτε παιχνίδι. Ό,τι καλό έχω συναντήσει το πέτυχα σε συλλογή φίλου, και είχα αρκετούς με συλλογές κάθε είδους. Πριν το internet ήταν σχεδόν μονόδρομος, ιδίως αν ζούσες στην επαρχία.

[Σκάρλετ Γιόχανσον: "Ερμηνεύω με κάθε ίντσα του κορμιού μου" [ Δαλιάκα Άντα, Έθνος της Κυριακής, 22/04/2018]]

Αυτό πήγαινε να γίνει καλό αλλά γδύθηκε.

 

 

[Δείξτε μας την συλλογή σας! [(εδώ κάτι πρέπει να βάλω, αλλά τι; )]]

Πολύ όμορφες συλλογές και με μεράκι.

 

Εγώ συλλογή δεν έχω, αλλά κάποτε είχα. Όταν ήμουν μικρός έπαιρνα ό,τι ελληνικό έβλεπα στο μεγάλο καρότσι του πλανόδιου που έκανε πάνω κάτω το παζάρι. Μόνο ελληνικά είχαν αν θυμάμαι καλά, αλλά αγγλικά δεν ήξερα ούτως ή άλλως. Είχα προϋπολογισμό λίγα κόμιξ τη βδομάδα, αλλά για τα βασικά έφταναν. Άλλωστε κοίταζα προσεκτικά τα εξώφυλλα με τις νέες κυκλοφορίες στο τεράστιο καρότσι κάνα 5λεπτό μήπως υπάρχει κάτι νέο και μου έχει ξεφύγει. Δε σκανάρονται και εύκολα με τα χρώματα που έχουν, σου αποσπά πάντα κάποιο την προσοχή. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, πανάθεμά τα. Το σκανάρισμα πρέπει να εκνεύριζε αυτόν που τα πουλούσε, αν και ήμουν από τους λίγους σταθερούς πελάτες του. Ένα βράδυ μου είπε "Δε θα αγοράσεις και κανένα οικόπεδο..." Του απάντησα "Δε βάζεις καμιά λάμπα που ταλαιπωρούμαστε στο ημίφως;" και έφυγα. Δεν κατάλαβα και γιατί το είπε, μια και το καρότσι του ήταν σε συγκρεκριμένο πόστο δίπλα ακριβώς στην πλατεία για αρκετές ώρες κάθε βράδυ, λίγο πιο κάτω από τα ουζερί, και αυτός βάραγε μύγες καθισμένος σε μια καρέκλα. Παιδικά τραύματα. Δικά του και δικά μου. Από τότε βρήκα άλλο προμηθευτή ο οποίος διευκόλυνε την κατάσταση γιατί μας έλεγε ο ίδιος τι νέο υπήρχε, αν και τα είχε σε μια μικρή βιβλιοθήκη στη γωνία του βιβλιοπωλείου.

 

Σιγά σιγά μαζεύτηκαν πολλά. Η βιβλιοθήκη, από αυτές που ήταν στη μόδα εκείνους τους αιώνες, με την καφέ φορμάικα που υποτίθεται ότι ανοίγουν συρταρωτά και γίνονται γραφείο, είχε γεμίσει. Είχα μέχρι στο πάνω μέρος, αφινίριστο πριονίδι με κόλλα που γρατζούναγε, και είχε αρχίσει να κάνει καμπύλη και να ξεκαρφώνεται από το βάρος γιατί ο σχεδιαστής δεν είχε προβλέψει τη χρήση του πάνω μέρους και το είχε καρφώσει με συρραπτικό. Είχα βάλει στα βαθιά άβολα ράφια δεξιά, στα μικροσκοπικά ράφια αριστερά δεξιά, στο ντουλάπι με τις συρόμενες πόρτες, μέχρι το τεράστιο οριζόντιο ράφι που άνοιγε με το ζόρι, το γνωστό με το καπάκι που όταν άνοιγε έβγαζε ήχους σαν τις πόρτες στις ταινίες με φαντάσματα. Είχα ήδη μετακομίσει την Υδρία, τη Για Σας παιδιά, τη Μαθητική Βιβλιοθήκη, τη συλλογή Του Ιούλιου Βέρν και τα ρέστα στην αποθήκη όταν άρχισα να μαζεύω. Δε τα μάζευα μάλλον, τα στοίβαζα γιατί δεν ήθελα να τα πετάξω. Μετά προέκυψε και το χόμπι με τον ήχο και τους υπολογιστές, και άφθονα περιοδικά, ιδίως για τους υπολογιστές. Αυτά εκτόπισαν τα κόμιξ. Δεν τα έβρισκα και ενδιαφέροντα πλέον τα λίγα που αγόραζα. Δεν ήξερα και γενικά για τα κόμιξ. Δεν ήξερα τι να ψάξω και πως να το προχωρήσω. Δεν είχα κάποιον φίλο να ασχολείται. Δεν υπήρχε και δίκτυο τότε και ζούσα σε μικρή πόλη. Οπότε έμεινε στάσιμη η "συλλογή" και σιγά σιγά τα μετακόμιζα και σε κούτες.

 

Υπήρχαν όμως άλλοι που τα εκτιμούσαν περισσότερο. Κάποια γειτονόπουλα. Ένας μαθηματικός που δούλευε στο συνεργείο του πατέρα μου και ερχόταν για φαγητό μετά τη δουλειά. Τα έδινα σε όποιον έδειχνε ενδιαφέρον.

 

Σε τελική ανάλυση, καμιά συλλογή δεν ανήκει στον ιδιοκτήτη της. Το μόνο που είναι πραγματικά δικό μας στη συλλογή είναι η επιλογή των έργων. Το γούστο μας και η άποψή μας για το είδος βρίσκεται στη λίστα με τα έργα που περιέχει η συλλογή και μόνο εκεί. 

 

Και ποια είναι η φυσική κατάληξη μιας συλλογής; Να την αναλάβει κάποιος άλλος και να τη συνεχίσει. Οι καλές συλλογές είναι μουσεία και πολλές γίνονται τελικά επισήμως μουσεία ακόμα και αν συνεχίζουν να ονομάζονται συλλογές. Ποιος άλλωστε δεν αντιμετωπίζει τη συλλογή του σαν μουσείο; Ποιος δε χαίρεται όταν κάποιος βρίσκει ενδιαφέρουσα τη συλλογή και την εξερευνεί ή όταν θέλει να τη χρησιμοποιήσει, δηλαδή να διαβάσει κάτι από αυτή;

 

Υπάρχει φυσικά και ο "συλλέκτης" που θεωρεί τη συλλογή δική του. Δε μιλάει γι αυτή. Δε τη μοιράζεται. Μπορεί να μη τη χρησιμοποιεί καν. Τον απασχολεί το φυσικό αντικείμενο το ίδιο. Γίνεται άπληστος. Μαζεύει. Για να μαζεύει. Το φυσικό ένστικτο της συγκέντρωσης πόρων επεκτείνεται και στο αντικείμενο της συλλογής. Δεν είναι προμήθειες, αλλά πρέπει να έχει περισσότερες. Αν είναι διακριτές, θέλει να τις έχει όλες. Θέλει να είναι πλήρης. Η συλλογή και ο ίδιος. 

 

Σχετικό: Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς του Κισλόφσκι "Ο Δεκάλογος". Πρέπει να περιέχει spoilers το link:

https://en.wikipedia.org/wiki/Dekalog:_Ten

 

 

[Σκάρλετ Γιόχανσον: "Ερμηνεύω με κάθε ίντσα του κορμιού μου" [ Δαλιάκα Άντα, Έθνος της Κυριακής, 22/04/2018]]

On 23/4/2018 στο 11:13 ΠΜ, Retroplaymo είπε:

Κοιτα να δεις τι σου κανουν μερικες ιντσες υψος και δυο ωραια....μεμε!!!!  

 

1,58-1,60 φαίνεται. Σ' αυτή τη δουλειά είναι άχρηστο το ύψος, και ίσως και κακό. Όσο πιο κοντός/κοντή είσαι, τόσο πιο έντονα φαίνονται τα χαρακτηριστικά του φύλου.

[Στοιχεία Μορφολογίας Χαρακτήρα]

Links για PDF από το American Journal of Medical Sciences. Χειρότερες εικόνες σε ανάλυση και συμπίεση, αλλά μαζεμένα σε 126 σελίδες.

 

Introduction

https://pdfs.semanticscholar.org/6235/8809bfa2ae2c556d8a24c09a71a0e58e1e7b.pdf

 

Head and Face

https://pdfs.semanticscholar.org/c066/680b61091d07d5b5570e1e87ed3ea8344632.pdf

 

Periorbital Region

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/ajmg.a.32597/pdf

 

Ear

https://pdfs.semanticscholar.org/3573/9fdba14da3546fbbc0817a0b09d8fdfe210e.pdf

 

Nose and Philtrum

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/ajmg.a.32600/pdf

 

Lips, Mouth, and Oral Region

https://pdfs.semanticscholar.org/046a/149be8290d8df9294457b5a893461bfb2b1c.pdf

 

Hands and Feet

https://pdfs.semanticscholar.org/ed56/f775787d6d6932451323513022202082f710.pdf

 

[Στοιχεία Μορφολογίας Χαρακτήρα]

Μια βάση με πολλά στοιχεία και πολλές φωτογραφίες, για κάθε χαρακτηριστικό του ανθρώπινου σώματος, σε κάποιο βαθμό σχετική με την πολυμορφία του, και από ένα σημείο και πέρα σχετική με γονίδια που εκδηλώνονται στην μορφή του σώματος. Φτιαγμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες από το National Human Genome Research Institute.

 

Μια προειδοποίηση: Στα links πέρα από γενικές φωτογραφίες σχετικές με τη μορφολογία, υπάρχουν και φωτογραφίες ενηλίκων και πολλών παιδιών με συγκεκριμένες παθήσεις που οδηγούν σε συγκεκριμένη μορφολογία. Η υπερβολική έκφραση των χαρακτηριστικών είναι μεν χρήσιμη σε αυτόν που φτιάχνει χαρακτήρες, αλλά δεν είναι ευχάριστη εμπειρία να βλέπεις πρόσωπα ανθρώπων που σε κάποιες περιπτώσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη ζωή τους. Ίσως μετά από αυτές τις φωτογραφίες να δούμε με λίγο διαφορετικό μάτι κάποια από τα αγαπημένα μας κόμιξ.

 

Ο γενικός κατάλογος:

https://elementsofmorphology.nih.gov/index.cgi

 

Το τμήμα για το κεφάλι και το πρόσωπο:

https://elementsofmorphology.nih.gov/index.cgi?lid=fcb5dcb0a3c3dae5

 

Ο προγναθισμός για παράδειγμα:

https://elementsofmorphology.nih.gov/index.cgi?tid=cf3eb35245d52feb

 

Αξίζει να τη μελετήσει κάθε κομίστας και γελοιογράφος, επειδή ο μέσος όρος δεν είναι "χαρακτηριστικός", δηλαδή δεν έχει δύναμη να προσδώσει χαρακτήρα. Η ανίχνευση της διαφοράς και η έμφαση σε αυτή είναι βασικό στοιχείο του κόμικ αλλά και της καλλιτεχνικής ερμηνείας γενικότερα. Το μυαλό είναι φτιαγμένο για να ανιχνεύει διαφορές, και στην περίπτωση του σώματος οι διαφορές υποτίθεται ότι μας βοηθούν να εντοπίσουμε το "όμορφο" και το "άσχημο" δηλαδή το καλό και κακό από πλευράς γονιδίων και υγείας, καθώς και να αναγνωρίζουμε γρήγορα τα πρόσωπα που συναντάμε. Στα κόμιξ ο χαρακτήρας προσδίδει αναγνωρισιμότητα, το πιο πολύτιμο ίσως συστατικό.

 

Η εξιδανίκευση είναι η άλλη πλευρά της καλλιτεχνικής έκφρασης, η προσέγγιση του μέσου όρου στην ουσία, που κάνει τους χαρακτήρες ομοιόμορφους και κυριολεκτικά αδιάφορους.

 

Σε συγκεκριμένα είδη κόμιξ, πχ στη γιαπωνέζικη σχολή, τα χαρακτηριστικά του σώματος τυποποιούνται και προδίδουν πολλά στο γνώστη του είδους, πχ τα μάτια, όπως ακριβώς τα ρούχα και το χτένισμα. Είναι συμπυκνωμένη πληροφορία, όπως ο τυποποιημένος χαρακτήρας του Pantalone ή της Colombina στην Commedia dell' arte. Σε άλλα, όλοι οι χαρακτήρες του κόσμου έχουν μοναδική και αναγνωρίσιμη μορφολογία, όπως το πηγούνι των χαρακτήρων των Simpsons.

 

Στη λογοτεχνία και το σινεμά βλέπουμε την ίδια ακριβώς μέθοδο, πχ στο χαρακτήρα του ΕΤ του Εξωγήινου.

 

Σε πάρα πολλά χρησιμοποιούνται συστατικά που προκύπτουν από κληρονομικές παθήσεις για να αποδοθεί εύκολα κάποιο γνώρισμα, πχ η χαμηλή νοημοσύνη κάποιου χαρακτήρα ή απλά η αφέλειά του.

 

Σαν υλικό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη σύνθεση χαρακτήρα από το μηδέν, σαν μια παλέτα χαρακτηριστικών, γιατί η έμπνευση δε θα βρεθεί απαραίτητα μπροστά μας όταν τη χρειαζόμαστε.

 

[Σκάρλετ Γιόχανσον: "Ερμηνεύω με κάθε ίντσα του κορμιού μου" [ Δαλιάκα Άντα, Έθνος της Κυριακής, 22/04/2018]]

Στη φωτογραφία βλέπουμε 1 γιάρδα, δηλαδή 3 πόδια, δηλαδή 36 ίντσες.

[Ρενιέρη/Renieri [ (2013) ]]

Κάτι τέτοια διαβάζω και συγχίζομαι σε σημείο πολυλογίας. Υπάρχουν πολλές παροιμίες που ταιριάζουν στην κατάσταση, αλλά το θέμα είναι να βρεθεί μια λύση, και όχι να κάνουμε πλάκα με το πρόβλημα. Δεν είμαι στρατιωτικός αλλά τα λέω λίγο τσεκουράτα και στα θέματα γνώμης δε με απασχολούν οι συνέπειες.

 

Η αγγλική γλώσσα δεν είναι πρόβλημα. Θα κατηγορούσε κανείς έναν συγγραφέα της αρχαιότητας γιατί γράφει στα ελληνικά ή κάποιον αργότερα γιατί γράφει στα λατινικά; Η γλώσσα είναι λεπτομέρεια. Αν ζούσαν σήμερα οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, θα έγραφαν στα αγγλικά και πιθανότατα δε θα ζούσαν καν στην Ελλάδα. Το κόμικ, όπως και το βιβλίο, αποδεδειγμένα μεταφράζεται χωρίς σημαντικές απώλειες. Ας είχαμε δυνατό ελληνικό κόμικ, και ας χρειαζόταν να το μεταφράσουμε προς τα ελληνικά. Ελληνικό θα το έκαναν τα ήθη του και η θεματολογία του, η ουσία του δηλαδή, και όχι κάτι περιστασιακό όπως η γλώσσα. Το ότι τα αγγλικά χρησιμοποιούνται για εμπορικούς λόγους στον κινηματογράφο δεν είναι κακό από μόνο του, απλά η σαβούρα που πουλάνε κάποιες παραγωγές είναι πιο αστεία όταν θεωρεί ότι θα σωθεί από τα αγγλικά! Προσωπικά, τη λατρεύω την ελληνική γλώσσα σε όλες τις εποχές της και μακάρι μια μέρα να τη μάθω καλά. Περάσαμε τουρκοκρατία εκατοντάδων ετών και το αντίκτυπo στη γλώσσα ήταν ελάχιστο. Αν δούμε ένα παλιό λεξικό με τις τουρκικές λέξεις της ελληνικής θα διαπιστώσουμε ότι το 95% έχει ήδη βγει από τη χρήση. Η ελληνική είναι πανίσχυρη γλώσσα και γερά θεμελιωμένη. Δε θα την απειλήσουν οι Βασιλείς της Μυκόνου.

 

Η σύνδεση του μη εμπορικού με το ποιοτικό είναι βολική αλλά κάλπικη. Ο Ταρκόφσκι είναι αντικειμενικά καλός, με τα κριτήρια της τέχνης του κινηματογράφου. Δεν πουλάει πολύ μεν αλλά κυκλοφορεί γιατί υπάρχει το μικρό κοινό που τον αναζητεί για την αξία του. Οι σκηνοθέτες που αναφέρονται ήταν ή είναι ακόμα επαγγελματίες και αφιέρωναν ή αφιερώνουν ακόμα χρόνια από τη ζωή τους σε μια ταινία. Όταν βρεθεί κάποιο ελληνικό κόμικ στο οποίο θα αφιερωθεί ανάλογος χρόνος και η ποιότητά του θα είναι εμφανής με τα κριτήρια της τέχνης του κόμικ, μπορούμε να συγκρίνουμε με την κατάσταση στον ποιοτικό ή έστω ειδικό κινηματογράφο. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποια τέτοια κόμικ, το θέμα είναι να τα βρίσκουμε εκεί που πρέπει.

 

Η πρόσβαση στη λιανική είναι φυσικά ένα εμπόδιο στον τομέα του κόμικ όπως και του κινηματογράφου, αλλά μην κοροϊδευόμαστε. Δεν υπάρχει καμιά σύγκριση. Όποιος θέλει, μπορεί αύριο να βάλει το κόμικ σε όσα σημεία πώλησης θέλει. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά εμπόδια στη διανομή, και αυτό φαίνεται από τη γελοιωδώς τεράστια λίστα των ελληνικών εντύπων που διανέμονται κανονικά. Ας προσπαθήσει κάποιος να κάνει το ίδιο στον κινηματογράφο όπου τα κόστη της αίθουσας είναι σε άλλο επίπεδο και δεν υπάρχει χαραμάδα να χωθεί. Το ίδιο με το κόμικ ισχύει και σε άλλα προϊόντα. Έχω δυο φίλους μικροβιοτέχνες που έχουν τα προϊόντα τους στο ράφι του Σκλαβενίτη σε όλη την Ελλάδα, γιατί κάποιος θέλει να τα αγοράσει. Έχουν μικρό ράφι αλλά μικρή είναι και η ζήτηση του προϊόντος γιατί είναι κάπως εξειδικευμένο, και δεν έχουν μικρότερο ράφι από αντίστοιχα προϊόντα μεγάλων ελληνικών εταιριών ή πολυεθνικών.

 

Το μικρό μέγεθος της αγοράς έχει τις δυσκολίες του, αλλά κυρίως όταν το εμπόδιο είναι το πάγιο κόστος της παραγωγής. Αν μιλούσαμε για ένα συγκεκριμένο βιβλίο που τυγχάνει να έχει τεράστια έξοδα για ανάπτυξη, επιμέλεια, διόρθωση, διαφήμιση, σελιδοποίηση, εξώφυλλα, κλπ θα το δεχόμουν, αλλά το κόμικ είναι ένα κατεξοχήν είδος στο οποίο ο κακόμοιρος δημιουργός κάνει τα πάντα και παραδίδει σχεδόν έτοιμο το τελικό προϊόν. Το πάγιο κόστος στην εκτύπωση είναι ένα εμπόδιο αλλά στα αντίτυπα μικρού τιράζ έχει ήδη αρχίσει να γίνεται λογικό, δεν χρειάζονται και 50,000 αντίτυπα για να φτηνύνει. Υπάρχει και η μονοχρωμία άλλωστε που είναι φτηνή ακόμα και σε ελάχιστα ψηφιακά αντίτυπα. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Η Ελλάδα είναι μικρή αγορά, αλλά η μικρή αγορά έχει και τα καλά της. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μικρότερος, και είναι πολύ λιγότερο κορεσμένη. Αν δούμε τους επιτυχημένους σε κάθε τομέα, θα βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Η δυσκολία στην Ελλάδα βρίσκεται στην πλευρά του δημιουργού κυρίως, γιατί ο κόπος του πιθανότητα θα πάει χαμένος, ακόμα και όταν υπάρξει μέτρια εμπορική επιτυχία. Ευτυχώς οι κομίστες υπολογίζουν γενικά την τέχνη του περισσότερο από την τσέπη τους.

 

Τα βιβλιοπωλεία κλείνουν γιατί το ελληνικό βιβλίο είναι υπερβολικά ακριβό σε σχέση με το εισόδημα του Έλληνα, και αυτοί που θα έπρεπε να ποτίζουν τις ρίζες του το έχουν γενικά παρατήσει. Το βιβλία δεν είναι σωστό για τη συγκεκριμένη αγορά. Το ελληνικό μυθιστόρημα συνηθισμένου μεγέθους 14χ21 έχει λιανική 10 ευρώ + 0.0136 ευρώ ανά σελίδα περίπου. Υπάρχει ένα πάγιο κόστος 10 ευρώ δηλαδή που δεν έχει σχέση με το βάρος του βιβλίου, και δυστυχώς δεν έχει επίσης σχέση με το πόση ώρα ανάγνωσης θα προσφέρει στον αναγνώστη του. Υποτίθεται ότι πρέπει να πληρώνουμε τον συγγραφέα για τον κόπο του, το ράφι με το μέτρο, το χαρτί και τα μεταφορικά με το κιλό, το μεταφραστή, την επιμέλεια και τη σελιδοποίηση με τη σελίδα και όλα σχεδόν καταλήγουν να είναι ανάλογα με τον αριθμό των σελίδων και των λέξεων. Μεταβλητά κόστη και μεταβλητή αξία προϊόντος στα μάτια του καταναλωτή. Τα πάγια της εκτύπωσης και τα μεταβλητά κόστη παραγωγής υπάρχουν αλλά δεν είναι πολύ σημαντικά στα αντίτυπα που τυπώνουν οι εκδότες και πάνε και αυτά με τις σελίδες, 16 ή 32 ή όσες βγάζει μια ψηφιακή πρέσα, και 16σέλιδο ή τόσες λέξεις με τις οποίες πληρώνονται οι υπόλοιποι. 

 

Τα σύντομα βιβλία ιδίως, είναι ληστεία σε αυτό τον τομέα. Είναι σαν να σου λένε να δώσεις 7 ευρώ να δεις μια ταινία 20 λεπτών στο σινεμά. Ο θεατής έτσι σκέφτεται, και καλώς σκέφτεται έτσι. Θέλει τα χρήματά του να πιάνουν τόπο και συγκρίνει την ανάγνωση με άλλους τρόπους να περάσει την ώρα του. Δεν είναι ηλίθιος. Δεν προσφέρει υψηλή τέχνη ο εκδότης, διασκέδαση και σκέψη προσφέρει, και ό,τι άλλο μπορεί, ανάλογα με την ποιότητα που έχει στα χέρια του. Και ο μουσικός καλλιτέχνης είναι αλλά αν φύγει μετά από 3 τραγούδια, δε με νοιάζει ποιος είναι, αισθάνομαι ότι με κοροϊδεύει. Που ακμάζει το κόμικ; Στην Ιαπωνία που είναι commodity, τεράστιο και φτηνό, και πολλές μονάδες παραγωγής μοιάζουν με κάτεργο. Το χαμηλό κόστος και η μαζικότητα φτιάχνουν τις αγορές και τις υποκουλτούρες που γίνονται μια μέρα mainstream και παράγουν τέχνη. 

 

Αν το μεγάλο πάγιο χαράτσι των 10 ευρώ στο κάθε βιβλίο πήγαινε για προκαταβολές η διαφήμιση να το δεχτώ, αλλά δεν είναι έτσι στην ουσία. Μπαίνει το 10ρικο, και μετά το παίρνουν όσοι πληρώνονται με ποσοστό της λιανικής, δηλαδή βιβλιοπωλεία, διανομείς, κλπ. Ελάχιστα από τα 10 μένουν στον συγγραφέα, και γιατί να μείνουν ακόμα και αυτά άλλωστε; Το μισού μεγέθους βιβλίο έχει λιγότερο από τον μισό κόπο. Ας τον πληρώσουμε με τη σελίδα. Δε μιλάμε και για τον Αριστοτέλη. Που πάνε τα 10 ευρώ όμως; Θα τα ξοδεύουν οι εκδότες και οι λοιποί στα ετοιματζίδικα εξώφυλλα με τις φωτογραφίες ή στο χρόνο που χρειάζεται για να σκανάρεις ένα barcode, ή στο μισό ευρώ που κοστίζει η πιο ακριβή βιβλιοδεσία με το εξώφυλλο! Να το πληρώσω το 10ρικο αν είναι να σκανάρουν και barcode 2-3 φορές. Να βάλουμε ένα δεκάρικο και στο ψωμί του τοστ, γιατί και αυτό έχει barcode για σκανάρισμα και πιάνει χώρο. Αλλά τί λέω, αυτό δεν είναι "τέχνη".

 

Και που πάνε τελικά τα 10 ευρώ του πάγιου κόστος ανά βιβλίο; Πάνε σε αέρα, αέρα που στηρίζει με το ζόρι την κακή μέση ποιότητα που επιλέγει ο εκδότης και του δημιουργεί τεράστιο εμπορικό κίνδυνο σε κάθε έκδοση. Εμείς, ως καταναλωτές, πληρώνουμε ένα πολλαπλάσιο του αέρα που ενσωματώνει ο εκδότης, γιατί πολλοί πληρώνονται με ποσοστό της λιανικής, οπότε για να πάρει λίγα τελικά, πληρώνουμε πολλά. Έχουμε εκατοντάδες εκδοτικούς που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, και 1000δες κυκλοφορίες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ακόμα και μεγάλοι εκδότες δεν είναι εξειδικευμένοι στο θέμα του marketing και δεν κατανοούν το πως δουλεύει η αγορά. Το ότι υπήρξαν και υπάρχουν, δείχνει απλά ότι κάποτε οι εκδόσεις ήταν μεγάλη μπίζνα, και ότι κάποιοι έχουν αποθέματα.

 

Για το θέμα της επιλογής, δε θα πω πολλά. Συνδέεται με το προηγούμενο. Μακάρι να έκαναν τη δουλειά τους καλύτερα οι εκδότες και να είχαμε λιγότερες επιλογές που θα εμπιστευόμασταν περισσότερο. Αυτό ανεβάζει την αγορά και την γενική αξία του προϊόντος στα μάτια του καταναλωτή, όχι το πλήθος των επιλογών. Η μέση ποιότητα όχι η ποικιλία. Για να ακμάσει μια αγορά, πρέπει να έχει καλό μέσο όρο, όχι ορθάνοικτες πύλες για να μη χαθεί το τυχόν αριστούργημα.

 

Για την παρακαταθήκη δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα. Αφού δεν είναι βέβαιο ότι θα πουληθεί, το σωστό είναι η παρακαταθήκη. Κάνε το προϊόν σου καλό για να πουλήσει, μην μεταφέρεις τον κίνδυνο στο βιβλιοπώλη ή τον περιπτερά.  Εσύ το διαλέγεις το ρημάδι, αυτός ένα ράφι είναι. Η παρακαταθήκη είναι το πιο δίκαιο σύστημα για προϊόντα που δεν έχουν σταθερή ποιότητα ή είναι θέμα γούστου η αντίληψη του καταναλωτή για την ποιότητά τους. Στο κόμικ έχουμε καλομάθει βέβαια γιατί το φορτώνουμε και αναγκάζεται το κομιξάδικο να το πουλάει με τις κούτες τσάμπα όταν δεν πουλήσει. Τα σουπερμάρκετ μια χαρά δουλεύουν με παρακαταθήκη. Αν δεν πουλήσεις στο στέλνουν πίσω, και αν συνεχίσεις να μην πουλάς, δε σε ξαναβάζουν στο ράφι. Αυτό είναι το λογικό. Δεν παίρνουν επιδότηση για να είναι διαθέσιμο στο κοινό το γιαούρτι σου. Αν πουλάς λίγο έχεις μικρό χώρο στο ράφι, αν δεν πουλάς καθόλου, δεν έχεις ράφι. Τα άλλα συμβαίνουν μόνο στην "τέχνη". Δική σου η επένδυση και το ρίσκο, γιατί εσύ έκρινες την ποιότητα. Ο καλός ο μαγαζάτορας που είναι σίγουρος για το εμπόρευμά του, σου λέει πάρ' το να το δοκιμάσεις, και άμα δε σου κάνει φέρ' το πίσω. Γυρνάς πίσω και παίρνεις άλλο ένα και το συστήνεις και σε άλλους γιατί όλοι θέλουμε να δώσουμε μια καλή εμπειρία σε ανθρώπους που αγαπάμε. Έτσι περπατάνε τα προϊόντα, όχι με εγκλωβισμό του λιανέμπορα..

 

Για τη ελληνική σκέψη που θα χακαριστεί και θα σβηστεί, τι να πω; Αυτά είναι εμφανώς παρανοϊκές σκέψεις. Είναι τόσο επαναστατική η ελληνική σκέψη που θα δεκτεί τέτοια επίθεση με τέτοια μικροδιαχείριση που θα αποκλειστεί από το internet; Είχαμε καμιά ένδειξη για τέτοια φαινόμενα; Το αντίθετο συμβαίνει. Υπάρχει λατρεία για την ελληνική σκέψη και την ελληνική κουλτούρα. Τη φιλοσοφία, το θέατρο, τη μυθολογία, τη γλώσσα την ίδια. Για τους ξένους η Ελλάδα αντιπροσωπεύει τις ρίζες του ίδιου του πολιτισμού τους. Λάμπουν τα μάτια τους όταν αναφέρουν στη μικρή επαφή που είχαν με την Ελληνική σκέψη. Αισθάνονται περήφανοι που την είχαν, και εμείς νομίζουμε ότι μας καταδιώκουν; Μας έχουν συνδέσει με όλους τους τομείς της πολιτικής ζωής τους και με την ίδια τη θρησκεία τους, και εμείς αισθανόμαστε απειλή; Το ότι μετά από τα χακαρίσματα και τα σβησίματα ακολουθεί το "Έτσι αποφασίσαμε να εκδώσουμε" είναι κάπως αστείο, γιατί συνδέεται, έστω τυχαία,  η έκδοση κόμιξ με τη διάσωση της ελληνικής σκέψης από τους εχθρούς τους.

 

 

 

Γενικά, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να ψάχνουμε την ουσία. Δικαιολογίες πάντα θα υπάρχουν να μας απομακρύνουν από το στόχο, αλλά και λύσεις πάντα θα υπάρχουν.

 

 

 

[Στοιχεία Βιβλιοδεσίας]

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΕΣΟΥΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΙΞ

 

 

Αν δεν ξέρουμε τη μέθοδο.

 

Σε αυτή την περίπτωση διαβάζουμε το θέμα Στοιχεία Βιβλιοδεσίας, μαθαίνουμε όσα μπορούμε από το δίκτυο, και ρωτάμε αυτόν στον οποίο θα το αναθέσουμε για τη μέθοδο που θα χρησιμοποιήσει, για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Θα κοπεί η ράχη ή όχι (καταστροφή δεσμίδων), θα δεθεί σε μηχανή ή στο χέρι (μικρότερη ζημιά), τι εξώφυλλο θα βάλει, και όλες αυτές οι σημαντικές λεπτομέρειες. Κυρίως, μαθαίνουμε πόσο εύκολο θα είναι στην ανάγνωση το βιβλίο, πόσο καλά θα ανοίγει, κλπ. Οι εκπλήξεις δεν είναι σπάνιες. Έχω δει κόμιξ δεμένα με την μέθοδο που δένουν τόμους για τους δικηγόρους. Κόψιμο στη γκιλοτίνα, πριόνισμα για "να μπει η κόλλα" και άφθονη σκληρή κόλλα. Πολύ κακή κατασκευή και ασύμβατη με το είδος χαρτιού πολλών κόμιξ. Πρέπει οπωσδήποτε να μάθουμε τις λεπτομέρειες, το αν είναι αναστρέψιμη η βιβλιοδεσία, το αν χάνεται τμήμα της σελίδα στο χαντάκι κλπ. Ανάλογα με τις ανάγκες μας πάντα. Μπορεί η αξία των κόμιξ να είναι πολύ μικρή, και να μην είναι η τακτική ανάγνωση στις προθέσεις μας.

 

Επιμένω στις λεπτομέρειες γιατί στη μέθοδο τίποτε δεν είναι δεδομένο. Στο site ενός βιβλιοδετείου που ασχολείται με διπλωματικές, κάνει σεμινάρια βιβλιοδεσίας, και δηλώνει ότι έχει 67 χρόνια πείρα, είδα αυτό το πρωτοφανές κατά τη γνώμη μου αποτέλεσμα:

 

 

 

Η βιβλιοδεσία είναι χρονοβόρα διαδικασία όταν γίνεται στο χέρι, και ο χρόνος με τη σημερινό φορολογικό/ασφαλιστικό καθεστώς κοστίζει αρκετά. Δεν υπάρχει βιβλιοδέτης που έχει πλήρες πρόγραμμα ή άλλες δραστηριότητες, ο οποίος θα δουλέψει για λιγότερα από 25-30 ευρώ την ώρα. Είναι υπηρεσία με 24% φπα, στα μεσαία εισοδήματα αυξάνει το κόστος της ασφάλισης, και ο συντελεστής φορολογίας μπορεί να είναι και μεγαλύτερος από τον ελάχιστο. Στην Ελλάδα ζούμε. Μπορεί να είναι ξενοδόχος και έμπορος.

 

Η καλύτερη επιλογή είναι κατά τη γνώμη μου ο βιβλιοδέτης που ασχολείται αποκλειστικά με τη βιβλιοδεσία. Υπάρχουν αρκετοί. Αυτός είναι τις περισσότερες φορές σε μικρή κλίμακα εισοδήματος, αρκετές φορές κάτω από την ελάχιστη ασφάλιση, και φορολογούμενος με τεκμαρτό εισόδημα εξ αιτίας χαμηλών κερδών. Σε αυτές τις περιπτώσεις καταλήγει σε αυτόν ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων που δίνουμε, και μπορεί να δουλέψει με πολύ χαμηλότερη αμοιβή γιατί η αμοιβή για τις λίγες παραπάνω δουλειές που θα κάνει δεν ανεβάζει την ασφάλιση και τη φορολογία του. Μπορεί να έχει ο βιβλιοδέτης και κάποιον βοηθό που δε τον απασχολεί αρκετά οπότε ο επιπλέον χρόνος του βοηθού του είναι στην πράξη δωρεάν, ή να μη τον πληρώνει καν. Υπάρχουν και άλλες πτυχές, αλλά τα προφανή δε θα τα πω.

 

Δε χρειαζόμαστε τον μεγάλο καλλιτέχνη για να δέσουμε τα κόμιξ μας. Αρκεί κάποιος να ξέρει τι κάνει και γιατί, και να καταλαβαίνει τις ανάγκες μας.

 

 

DIY

 

Αν η συλλογή μας είναι μεγάλη, και τα χέρια μας γενικά πιάνουν, ίσως υπάρχει καλύτερη λύση. Αντί να αγοράσουμε ψάρια ή να τα πάρουμε χάρισμα, μπορούμε να ζητήσουμε από κάποιον να μας μάθει να ψαρεύουμε.

 

Στο ιδιαίτερο μάθημα ίσως υπάρχει επιλογή να μάθουμε το συγκεκριμένο πράγμα που μας ενδιαφέρει, το πως μετατρέπουμε κόμιξ με καρφίτσα σε τόμους με σκληρό εξώφυλλο. Τα υλικά είναι φτηνά, οι προμηθευτές πουλάνε μικρές ποσότητες σε καλές τιμές, και η κοπή χαρτονιού μπορεί να γίνει με διάφορες μεθόδους και πολύ φτηνά μηχανήματα ή να την κάνει ίσως ο βιβλιοδέτης πολύ γρήγορα για όσους τόμους χρειαζόμαστε.

 

Είναι μεν μεγάλη εξυπηρέτηση το να μας δέσει κάποιος 2-3 τόμους από τα κόμιξ μας για να μας μάθει την τεχνική της συγκεκριμένης κατασκευής, ακόμα και με την αμοιβή των 2-3 τόμων, αλλά κάποιος ίσως να το κάνει. Ανάλογα με τον άνθρωπο.

 

Υπάρχουν και σεμινάρια βιβλιοδεσίας με πολλούς μαθητές, όπου μπορούμε να μάθουμε τα βασικά κατασκευάζοντας ό,τι έχει διαλέξει ο βιβλιοδέτης, αλλά συνήθως ασχολούνται περισσότερο με την εμφάνιση παρά με τη δομή του βιβλίου. Ας πούμε ότι ο πελάτης σε αυτά θέλει να μάθει να φτιάχνει κάτι χαριτωμένο και όχι κάτι ανθεκτικό.

 

Υπάρχουν και μαθήματα στο δίκτυο, αλλά καλό είναι να τα δει και κάποιος που ξέρει πριν τα εφαρμόσουμε στη συλλογή μας. Σε αρκετά υπάρχουν μεγάλα λάθη, η μέθοδος είναι χάσιμο χρόνου, ή παρουσιάζονται εσφαλμένα ή και σκόπιμα ως απαραίτητα διάφορα μηχανήματα.

 

 

[ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ]

@Θρηνωδός Απ' ότι βλέπω τα νερά του χαρτιού του εσωτερικού είναι σωστά. Στο εξώφυλλο όμως τα νερά μάλλον είναι ανάποδα. Ευχαριστημένοι να είμαστε που δεν είναι πιο χοντρό το εξώφυλλο και δεν είναι ανάποδα και τα νερά του εσωτερικού, γιατί μετά από λίγη υγρασία θα είχε μπόλικο κυματισμό η ράχη και θα έκανε κρακ κρακ όταν θα άνοιγε. Αλλού φτιάχνεται το χαρτί, αλλού τυπώνεται, αλλού δένεται, και αλλού καταλήγει, οπότε προκύπτουν αυτά όταν η ράχη πακτώνεται με κόλλα και τα νερά δεν είναι όλα παράλληλα σε αυτή. Επίσης, το Fujitsu μειώνει πολύ την υγρασία:)

 

[ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ/ΣΕΙΡΑ ΕΙΔΑΤΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ;]

Χτες είδα με παρέα το ;Enemy, αλλά νομίζω ότι δεν πέρασε το μήνυμα:)

 

 

 

Είδα επίσης ξανά το Σολάρις στο κανάλι της Μόσφιλμ στο Youtube. Υπάρχουν αρκετές ταινίες της, HD, οι πιο πολλές με αγγλικούς και κάποιες με ελληνικούς υπότιτλους. Έχει Ταρκόφσκι και όλους τους μεγάλους της εταιρείας. Δυστυχώς οι περισσότεροι τίτλοι των ταινιών είναι στα Ρώσικα.

 

https://www.youtube.com/user/mosfilm/videos?disable_polymer=1

 

https://themoscowtimes.com/articles/mosfilm-uploads-classics-to-youtube-6715

 

Με δοκιμή για Ταρκόφσκι

 

Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962)

 

 

Αντρέι Ρούμπλιοφ (1966)

 

 

Σολάρις (1972)

 

 

Ο Καθρέφτης (1975)

 

 

Στάλκερ (1979)

 

 

[Τιμές ταχυδρομικών ΕΛΤΑ]

http://www.elta.gr/Portals/0/pdf/nea_eidika_telh_ektelwnismou.pdf

https://www.eett.gr/opencms/opencms/admin/News_new/news_0697.html

http://www.elta.gr/el-gr/ιδιώτες/αλληλογραφίαδέματα/εκτελωνισμός.aspx

 

 

ΓΙΑ ΕΛΤΑ (ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ), ΚΑΙ EMS:

 

(Ερμηνεύω τη δημιουργική ασάφεια):

 

Για μη εμπορικού χαρακτήρα (από ιδιώτη σε ιδιώτη ΚΑΙ χωρίς πληρωμή):

 

Πρέπει να σημειώσω ότι η ερμηνεία "από ιδιώτη σε ιδιώτη χωρίς πληρωμή" που αναφέρει η ΕΕΤΤ δε συμφωνεί με άλλες, πχ σε έγγραφο της Κύπρου το 2015 (Υπουργείο Οικονομικών, Τμήμα Τελωνείων) για το ίδιο θέμα και βασισμένο στον ίδιο κανονισμό της ΕΟΚ βγαίνουν να είναι μη εμπορικού χαρακτήρα αυτά που (1) μάλλον δεν είναι τακτικά, είναι σε μικρή ποσότητα και εκτιμάται ότι δεν προορίζονται για μεταπώληση, ή (2) είναι δώρα. Στη συνέχεια αναφέρεται και στατιστικό όριο 1000 ευρώ ή ενός κιλού. Η ΕΕΤΤ αν δεν είναι δώρο το θεωρεί εμπορική απ' ότι καταλαβαίνω. "περιλαμβάνονται αποκλειστικά στις αποστολές που πραγματοποιούνται από ιδιώτη σε ιδιώτη χωρίς οποιασδήποτε μορφής πληρωμή και (ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΦΑΣΗ) τα οποία, λόγω της φύσης τους και της  μικρής ποσότητάς τους προορίζονται, χωρίς καμία αμφιβολία, για προσωπική, ιδιωτική ή οικογενειακή χρήση εκ μέρους των παραληπτών.". Και το χωρίς καμιά αμφιβολία μου φαίνεται παράλογο σαν ερμηνεία μια και βεβαιότητα δεν υπάρχει σε αυτό το ζήτημα. Για εκτίμηση μιλάμε. Στην ερμηνεία της Κύπρου δεν είναι ΚΑΙ αλλά διαζευκτικό Ή. Ή δώρο ή μη εμπορικά αξιοποιήσιμο δηλαδή, όχι και τα δύο. Δε μπήκα στον κόπο να δω τους κανονισμούς ΕΟΚ και ΕΕ, αλλά υποπτεύομαι ότι κάνουν λάθος αυτοί της ΕΕΤΤ, και όχι οι Κύρπιοι και οι υπόλοιποι. Ο κανονισμός προφανώς αναφέρεται σε εισαγωγή στις αποσκευές κατά την εισαγωγή στη χώρα. Αν το πας δώρο ή θα το χρησιμοποιήσεις ο ίδιος, είναι μη εμπορικός ο χαρακτήρας. Αν φαίνεται ότι θα το πουλήσεις, είναι εμπορικός. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με μια σαλάτα  Το ότι σήμερα μιλάμε για συστηματικό εμπόριο με ταχυδρομείο, τα κάνει όλα εμπορικές αποστολές σε όλες τις χώρες, αλλά έχει σημασία το γιατί. Όχι από λανθασμένη ανάγνωση σε σχέση με τις προθέσεις αυτού που το έχει στις αποσκευές ή το παραλαμβάνει με το ταχυδρομείο, αλλά από το ότι είναι τακτικές αυτές οι εισαγωγές και σε μεγάλη ποσότητα συνολικά, οπότε πρέπει να χαρακτηριστούν εμπορικές με αυτό το κριτήριο για να κλείσει το αδασμολόγητο/αφορολόγητο παράθυρο των εμπόρων και να εξομαλυνθεί το θέμα αθέμιτου ανταγωνισμού και απώλειας εσόδων για το κράτος. Δε μιλάμε απλά για έναν που μπαίνει με το αεροπλάνο. Η κλίμακα είναι μαζική και οι αποστολείς μας χρησιμοποιούν ως εισαγωγείς, και μας βάζουν πολλές φορές να πληρώσουμε και ποσά που δεν περιμέναμε σε αυτή τη δραστηριότητά μας για λογαριασμό τους:)

 

http://www.mof.gov.cy/mof/customs/customs.nsf/All/6E6A54D1ED0A8DFFC2257E42001FE8B5/$file/td.pdf?OpenElement

 

 

Επιστρέφω στην ερμηνεία της ΕΕΤΤ:

 

"Για αντικείμενα µη εµπορικού χαρακτήρα:

για είδη μέχρι 45 € δεν καταβάλλονται δασμοί, Φ.Π.Α. και λοιποί φόροι.
για είδη των οποίων η συνολική αξία δεν υπερβαί
νει το ποσό των 700 €, υπόκεινται σε κατ αποκοπή δασμό 2,5%, εκτός εάν ο ενδιαφερόμενος ζητήσει τον εκτελωνισμό με βάση τη δασμολογική κατάταξη του είδους.
για είδη των οποίων η συνολική αξία είναι άνω των 700 €, καταβάλλονται οι ισχύοντες δασμοί και φόροι."

 

Πρέπει λοιπό να είναι ως εξής:

 

ΑΔΑΣΜΟΛΟΓΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ

0,01 μέχρι 44.99€, μηδέν δασμοί, μηδέν ΦΠΑ, +3€ ΕΛΤΑ.

ΚΑΤ' ΑΠΟΚΟΠΗ ΔΑΣΜΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΜΕΝΑ

45 με 149,99€,, +2.5% δασμοί, +ΦΠΑ,  + 15€,ΕΛΤΑ.

150 με 499,99€,, +2.5% δασμοί, +ΦΠΑ, + 20€,ΕΛΤΑ.

500 με 699,99€, +2.5% δασμοί, +ΦΠΑ, + 25€,ΕΛΤΑ.

ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΑΣΜΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΜΕΝΑ

700 με 999,99€, +οι δασμοί του είδους, +ΦΠΑ, + 25€ ΕΛΤΑ,

Από 1000€ και πάνω,, +οι δασμοί του είδους, +ΦΠΑ, + 50€,ΕΛΤΑ.

 

Προσωπικά υποθέτω ότι βάζουν 24% ΦΠΑ από 45 μέχρι 700, όπως δεν κάνουν διάκριση του είδους και στους δασμούς. Αυτό θα ήταν το πνεύμα του νόμου και το πιο πρακτικό.

 

Οι δασμοί πολλών ειδών είναι μηδενικοί. Στο τέλος γράφω αναλυτικά πως υπολογίζονται.

 

Για εμπορικού χαρακτήρα (οι υπόλοιπες περιπτώσεις):

 

"Για αντικείμενα εμπορικού χαρακτήρα καταβάλλονται κανονικά οι δασμοφορολογικές επιβαρύνσεις, ενώ τα είδη των οποίων η συνολική αξία δεν υπερβαίνει τα 22 € απαλλάσσονται από το Φ.Π.Α και τα είδη των οποίων η συνολική αξία δεν υπερβαίνει τα 150 € απαλλάσσονται από το δασμό."

 

Πρέπει λοιπό να είναι ως εξής:

 

ΑΔΑΣΜΟΛΟΓΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ

0,01 μέχρι 21.99€, μηδέν  δασμοί, μηδέν ΦΠΑ, +3€ ΕΛΤΑ.

ΑΔΑΣΜΟΛΟΓΗΤΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΜΕΝΑ

22 με 149,99€,, +μηδέν δασμοί, +ΦΠΑ,  + 15€, ΕΛΤΑ.

ΔΑΣΜΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΜΕΝΑ

150 με 499,99€,, +οι δασμοί του είδους, +ΦΠΑ , + 20€, ΕΛΤΑ.

500 με 999,99€, +οι δασμοί του είδους, +ΦΠΑ, + 25€, ΕΛΤΑ.

Από 1000€, και πάνω, +οι δασμοί του είδους, +ΦΠΑ, + 50€, ΕΛΤΑ.

 

Ο ΦΠΑ πιθανολογώ ότι είναι 24% από 22 μέχρι 150, και αυτός του είδους από 150 και πάνω.

 

 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΟΥΡΙΕΡ:

 

Διαφέρουν οι χρεώσεις που εμφανίζονται ως ΕΛΤΑ παραπάνω΄(τα 3 έως 50 ευρώ στο τέλος). Κατά τα άλλα είναι ίδια τα ποσά και ίδιες οι κατηγορίες δασμών/φπα. Σε τι  διαφέρουν οι χρεώσεις και γιατί διαφέρουν; Δεν εκτελωνίζουν μόνοι τους όπως τα ΕΛΤΑ με συγκεκριμένο γνωστό τιμολόγιο, αλλά βάζουν κάποιον άλλο να εκτελωνίσει. Αυτό κοστίζει περισσότερο χρόνο και περισσότερα χρήματα, πχ καθυστερήσεις και αμοιβή εκτελωνιστή, κλπ. Γύρω στα 100-120 ευρώ είναι συνήθως σε σύγκριση με 50 στη χειρότερη περίπτωση με τα ΕΛΤΑ.

 

 

 

Αν κάποιος πήρε πρόσφατα κάτι, ας ρίξει μια ματιά αν είναι όντως έτσι.

Τα βιβλία πχ πήραν τον φπα βιβλίου ή γενικό 24% όπως είναι και οι δασμοί γενικοί;

 

 

ΧΡΟΝΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΩΝ

 

Τα ταχυδρομεία έχουν διάφορες κατηγορίες για όλες τις ανάγκες. Τα κινέζικα πχ έχουν 4 κατηγορίες σε ευρεία χρήση, και διαφέρουν στο ότι στην πιο φτηνή δε μπαίνει καν σε αεροπλάνο (πάει με πλοίο), και στην επόμενη μπορεί να διασχίσει τη μισή κίνα με φορτηγό πριν μπει σε αεροπλάνο, ενώ στις δυο πιο ακριβές πάει με αεροπλάνο και μέσα στην κίνα σε κάποιο βαθμό, και έξω.

 

Για βάρη από 1 έως 20 κιλά:

 

Επιφάνειας (SURFACE), κάνει περίπου 77 ημερολογιακές μέρες, κοστίζει από 6,5 έως 3.5 ευρώ το κιλό ανάλογα με το βάρος.

Συνδυασμού (SAL), κάνει περίπου 24 ημερολογιακές μέρες, κοστίζει από 11 έως 6.5 ευρώ το κιλό ανάλογα με το βάρος.

Αέρος (AIR), κάνει περίπου 15 ημερολογιακές μέρες, κοστίζει από 11 έως 10 ευρώ το κιλό ανάλογα με το βάρος.

Κούριερ (EMS), κάνει περίπου 11 ημερολογιακές μέρες, κοστίζει από 36 έως 21 ευρώ το κιλό ανάλογα με το βάρος.

 

Οι εκπτώσεις είναι πιθανές ανάλογα με την εταιρία που πουλάει.

 

 

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

 

Όταν κάποιος πουλάει, πρέπει να ρωτάμε ποια είναι ακριβώς η μέθοδος, γιατί πάντα θα είναι η πιο φτηνή, και ίσως υπάρχει επιλογή για άλλη. Πολλές φορές γράφει γενικά air mail και είναι συνδυασμός ή και επιφανείας.

 

Σχεδόν πάντα, οι χρόνοι στις φτηνές μεθόδους είναι φουσκωμένοι για να προωθηθούν τα κούριερ στη θέση τους, γιατί έχουν κάποιο κέρδος για τον πωλητή.

 

Αν μετακομίζουμε ολόκληρες συλλογές βιβλίων κλπ, συμφέρει με πλοίο. Στο πλοίο υπάρχει και LCL, δηλαδή μικρότερο φορτίο από κοντέινερ, που βγαίνει αρκετά φτηνό στο κιλό, το κόστος μετριέται σε λεπτά το κιλό για μεγάλα βάρη.

 

Αν βιαζόμαστε και το βάρος είναι μεγάλο, υπάρχουν και τα κούριερ μέσα από πράκτορα. Πολλές φορές πιάνουν κόστος επιφάνειας (πχ 4 ευρώ το κιλό) ενώ στέλνουν με αεροπλάνο και πολύ γρήγορα. Εξαρτάται από τη στιγμή και την περίπτωση. Επίσης, στέλνουν και περίεργα πράγματα, πχ πολύ μεγάλου βάρους και περίεργου σχήματος, κάτι αδύνατο με ταχυδρομείο.

 

 

ΔΑΣΜΟΙ

 

Οι δασμοί για κάθε χώρα προέλευσης και για κάθε είδος είναι διαφορετικοί, αλλά στις μέρες μας αρκετοί είναι μηδέν. Η εισαγωγή ενός πράγματος δεν είναι απλό πράγμα, γι αυτό πρέπει να κοιτάμε και τις λεπτομέρειες, τους περιορισμούς, και τα τυχόν γραφειοκρατικά που υπάρχουν, και ακόμα καλύτερο είναι να ρωτήσουμε κάποιον ειδικό.

 

Εδώ βρίσκουμε τους δασμούς:

 

http://ec.europa.eu/taxation_customs/dds2/taric/taric_consultation.jsp?Lang=en

 

Διαλέγουμε χώρα πχ China - CN

Πατάμε [Advanced search]

Διαλέγουμε τη γλώσσα, πχ Ελληνικά

Γράφουμε αυτό που ψάχνουμε πχ "χαλκομανίες"

Βγαίνει μια αναλυτική λίστα με τις χαλκομανίες που είναι:

 

http://ec.europa.eu/taxation_customs/dds2/taric/measures.jsp?Lang=en&SimDate=20180417&Area=CN&MeasType=&StartPub=&EndPub=&MeasText=&GoodsText=χαλκομανίες&Taric=&search_text=goods&textSearch=χαλκομανίες&LangDescr=el&OrderNum=&Regulation=&measStartDat=&measEndDat=

SECTION X    PULP OF WOOD OR OF OTHER FIBROUS CELLULOSIC MATERIAL; RECOVERED κλπ

CHAPTER 49    PRINTED BOOKS, NEWSPAPERS, PICTURES AND OTHER PRODUCTS OF THE PRINTING INDUSTRY κλπ

4908    Transfers (decalcomanias) : 

κ.ο.κ.

Από κάτω γράφει τυχόν περιορισμούς και γραφειοκρατικά.

Οι δασμοί για τις απλές χαλκομανίες είναι 0 % και ο κωδικός είναι Χ 4908 αλλά εξειδικεύεται όπως και σε πολλά άλλα προϊόντα.

[Τιμές ταχυδρομικών ΕΛΤΑ]

Όταν αγοράζεις με απλό ταχυδρομείο ή με EMS ή με τμηματική σε κοντέινερ, η κατάσταση είναι συγκεκριμένη και προβλέψιμη και δεν υπάρχει τίποτε περίεργο. Από εμπειρία δική μου και άλλων τα προηγούμενα χρόνια, στα μικρής αξίας έμπαινε ένα μικροποσό πχ 3 ευρώ και έφευγε χωρίς επιπλέον χρεώσεις και υπολογισμούς. Στα μεγαλύτερης πχ 80 και 1000 έμπαιναν οι κανονικοί δασμοί του είδους, ο κανονικός ΦΠΑ για το είδος, και ένα σχετικά μικρό ποσό για τη γραφειοκρατία, πάντα το ίδιο, πχ 12 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Σε ό,τι βγαίνει από το λιμάνι έχει και επιπλέον κόστη. Το μόνο παράπονό μου είναι ότι το μπακαλόχαρτο που γράφει τι χρεώθηκε σε δασμούς και ΦΠΑ σε ότι έρχεται με ταχυδρομείο είναι κακογραμμένο και ίσως αυτό είναι πρόβλημα στη συνέχεια.

 

Αν είναι πχ 50 ευρώ γίνεται κανονική εισαγωγή, σαν να είναι 5000 ευρώ. Αυτό είναι που μπερδεύει τον καταναλωτή. Αν είναι πολύ μικρή η αξία που γράφει, δεν ασχολείται το κράτος γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Όλα αυτά είναι λοιπόν λογικό και νόμιμο να μπαίνουν.

 

Το κουφό είναι κάτι εταιρίες courier που συνεργάζονται με εκτελωνιστές που ζητάνε ότι τους καπνίσει για τη μικρή δουλειά του εκτελωνισμού. Τα ταχυδρομεία, και το EMS που είναι κάπως γρήγορο και το κάνουν τα ταχυδρομεία της κάθε χώρας, είναι δεδομένη κατάσταση και όπως θα έπρεπε να είναι. Οι χρεώσεις τους βέβαια (πχ 3 και 12 ευρώ παλιότερα) , μου φαίνονται αμφίβολης νομιμότητας.

 

Για νόμιμες αποστολές από ευρωπαϊκή χώρα δε μπορεί να χρεωθεί τελωνείο ή οτιδήποτε άλλο.

 

Εκείνο που με την ευρωπαϊκή νομοθεσία θα ήταν παράνομο, είναι να μη σου λέει κάτω από την τιμή το site του εξωτερικού τι θα χρεωθείς και για ποιο λόγο στην εισαγωγή, γιατί έτσι δεν αγοράζεις με το συνολικό κόστος στο μυαλό, και αυτό είναι πολύ παραπλανητικό για τον απλό καταναλωτή. Αθέμιτος ανταγωνισμός στις ντόπιες επιχειρήσεις, και συμφωνία για πώληση στην οποία η μια πλευρά δεν είναι πληροφορημένη όσο πρέπει.

 

Άλλο πολύ κακό, είναι το ότι πληρώνουν τα κράτη του κόσμου χρήματα για κάτι που θεωρείται ταχυδρομείο αλλά είναι στην ουσία μέθοδος εξαγωγής μικρών και μεγάλων πωλητών που βρίσκονται στην κίνα. Οι συμφωνίες των ταχυδρομείων φτιάχτηκαν για την επικοινωνία των ανθρώπων, όχι για το εμπόριο. Αυτές οι συμφωνίες πρέπει να είναι συμμετρικές, πρέπει δηλαδή να στέλνει ο Κινέζος στον Αμερικάνο γράμμα και ο Αμερικάνος στον Κινέζο. Και τότε παθαίνει ζημιά το ταχυδρομείο της ακριβής χώρας, αλλά αξίζει τη ζημιά για το καλό της επικοινωνίας και είναι μικρή. Όταν ο ένας στέλνει 100 και ο άλλος δεν απαντάει, όπως στο εμπόριο, δεν πρέπει να υπάρχει υποχρέωση του Αμερικάνου να πάει το γράμμα. Το αμερικάνικο ταχυδρομείο πχ, για να μιλήσω για μια ακριβή χώρα, χάνει πολλά χρήματα για κάθε κινέζικη πώληση με απλό ταχυδρομείο. Μπορεί και τα πενταπλάσια από το κέρδος του Κινέζου. Επιδοτεί η αμερικάνικη κυβέρνηση δηλαδή το κινέζικο εμπόριο και ταυτόχρονα δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό στις νόμιμες επιχειρήσεις της χώρας της, που έχουν μεγάλα κοστολόγια, εκτελωνίζουν κανονικά με δασμούς και φόρους προστιθέμενης αξίας, και τρέφουν την οικονομία της χώρας. Το εμπόριο με απλό ταχυδρομείο καλό θα ήταν να ρυθμιστεί. Είναι παράνομο τόσο στους δασμούς και στον ΦΠΑ τις περισσότερες φορές, και είναι εκμετάλλευση της χώρας προορισμού βασισμένη σε ένα παράθυρο της συμφωνίας των ταχυδρομείων. Αυτό πέρα από την ανισορροπία στο θέμα του εμπορίου.