alemius

Καρέ εικοστό

Καρέ Δέκατο πέμπτο (να μη σου χαλάσουμε και το χατήρι)

Καρέ όγδοο Ο alemius φύση ζοχάδας, νιώθει ένα περίεργο συναίσθημα... Προσπαθεί να διαπιστώσει τι λάθος έκανε στη διατύπωση των σκέψεών του... Μαύρη καταχνιά και κακές σκέψεις περνάν από το μυαλό του... μέχρι κι ο τύπος της ariane έρχεται να τον στοιχιώσει... μ'ένα ψάρι αγκαλιά... όμως τα όσα λέει τον οδηγούν σε άλλες σκέψεις Καρέ ένατο Η πολλή θετική σκέψη κάνει τον Yoshimitsu ακούγεται σαν τη φωνή της συνείδησής του ... εμφανίζονται δύο φαντασματάκια με τη μορφή του, κάτι ανάλογο με το διαβολάκι και το αγγελάκι ... το ένα λέει κάνε αυτό το άλλο λέει κάνε τ'αλλο... Ο alemius ορκίζεται να μην ξαναπιεί τίποτα που να περιέχει αλκοόλ το πρωί.. Διαπιστώνει ότι η υπερβολική επιφυλακτικότητα στην ανάγνωση των μηνυμάτων τον οδήγησε σε λάθος εκτιμήσεις.. Είναι πια ξεκάθαρο... Καρέ 10ο Τραβώντας την κουρτίνα το φως μπαίνει άπλετο (το ύφος είναι ευρωπαϊκό, διέπεται από κρυφά μηνύματα... ). Όμως, τι γινόταν έξω από το παράθυρο; Το topic ανοίχτηκε για να συζητήσουμε την ιδέα, να δούμε τους όρους, τους κανόνες, τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούμε. Νομίζω ότι καλύτερο απ'όλα θα ήταν να υπήρχε ένα ξεχωριστό topic στο οποίο θα μπαίνουν μόνο καρέ με σκίτσο. όχι σχόλια, όχι παρατηρήσεις (εκτός αν τα σχόλια κι οι παρατηρήσεις γίνονται με κάποιο σκίτσο -χαρακτήρα). Φαντάζομαι ότι όλοι θα θέλαμε η ιστορία να διαδραματίζεται με βάσει το σήμερα αφού μοιραία θα αναδιπλώνει τον χαρακτήρα μας. Υπέρτατος σκοπός? Να εγείρει συναισθήματα.. ό,τι συναισθήματα. Θέλει κάποιος να μας προβληματίσει; Ας το ρίξει μέσα... Άλλωστε οι καλύτερες πλάκες ξεκινάν από τους βαθύτερους στοχασμούς. Θέλει κάποιος να μας κάνει να κλάψουμε; Ας το προσπαθήσει... γιατί όχι? όλα στο παιχνίδι είναι. Ομολογώ όμως ότι κι εγώ προτιμώ την πλάκα... Τέλος, επειδή δεν είναι εύκολο για τον καθένα να σκιτσάρει, αλλά το σκίτσο είναι προϋπόθεση, θα πρέπει να αποφεύγονται σχόλια σ'αυτό το επίπεδο (πως σκιτσάρεις έτσι ρε φίλε...). θα μπορούσαν να είναιανθρωπάκια τύπου "άγιος". Άντε πάμε... γύρος τρίτος! Τι γινεται έξω από το παράθυρο;

Ευχαριστώ πολύ, θα ήταν πραγματικά τιμή μου αλλά στο μυαλό μου η ιδέα δεν θα ήθελε συντονισμό γιατί θα χανόταν ο αυθορμητισμός. Ο καθένας πρέπει να το πηγαίνει όπου θέλει.. όπως θέλει.. εκεί θα είναι το γούστο.. Το σίγουρο είναι ότι οι Moderators θα πρέπει να ρίχνουν κανά βλέφαρο για να μη συμβούν παρατράγουδα.. όπου υπάρχει καλή πίστη θα βρεθεί κι ένας μ@λ@κ@ς που τα χαλάει..

Πηγαίνει ένας τύπος μια ξανθιά κουκλάρα στο σπίτι του. - Να σου προσφερω ενα ποτο? της λεει. - Ναι, ενα ουισκι, του απαντα. - Να σου βαλω κα'να δυο δαχτυλα? της λεει αυτος. - Ας πιουμε πρωτα! απανταει αυτη....

Είναι 10 πίθηκοι σε ένα κλουβί Κρεμάμε στο κλουβί ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί. Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω. Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα. Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον ένα που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε. Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί. Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που "κέρδισε δίκαια", αφού ήταν ο γρηγορότερος. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές. Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο. Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα. Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος "μαθαίνει το μάθημά του" και δεν ξαναπροσπαθεί. Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους. Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη. Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους "έμπειρους" της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού "γρήγορου", τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο. Ο παλιός "γρήγορος" μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος. Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση "ισορροπίας" μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς. Ξανα-αλλάζουμε έναν από τους άλλους 8 πιθήκους (όχι τον παλιό "γρήγορο" και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη. Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό "γρήγορο", τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας). Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα). Έτσι ακριβώς ξεκινάει να δημιουργείται η εταιρική κουλτούρα

οκ λοιπόν

Παρότι μου έχει δημιουργηθεί η εικόνα ότι το αντιμετωπίζετε με σαρκασμό :cry: εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι κακή ιδέα. Δεν θα επιμείνω... Μια ιδέα ήταν..

Παράδειγμα λοιπόν... Ναι, ναι το ξέρω... το σχέδιο είναι απαράδεκτο αλλά δυστυχώς δουλεύω και δεν μπορώ να αφιερώσω πολύ χρόνο αυτή τη στιγμή....

Υπάρχουν φορές που νιώθετε ότι ζείτε σε ένα εικονικό κόσμο που τα πάντα διαδραματίζονται στις σελίδες μιας εικονογραφημένης ιστορίας, ενίοτε με διαστάσεις καρτούν; Σ'έναν κόσμο όπου οι σκέψεις μας ή τα λόγια μας είναι σε συννεφάκια? Δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μία ζωντανή ιστορία... Δώσ'τε 5' σκέψης... Κάποιος ξεκινάει μία ιστορία... έχει έναν ήρωα με τις σκέψεις ή την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Αυτά αποτυπώνονται σε μία εικόνα... Ο επόμενος μπορεί να τροποποιήσει την εικόνα βάζοντας τον εαυτό του να συμμετέχει στην ιστορία του πρώτου κοκ... Ε; Πως ακούγεται;

Ο Κώστας Μητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Έκανε την αρχή μέσα από αθλητικές εφημερίδες και συγκεκριμένα από την «Αθλητική Ηχώ» το 1955. Το 1957 αρχίζει μακρόχρονη συνεργασία με το περιοδικό «Ταχυδρόμος». Σκίτσα που μαζεύονται το 1959 σε άλμπουμ και αποτελούν το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Γελοιογραφίες». Το 1961 ακολουθεί δεύτερο αλμπουμάκι, το «Γιατί όχι» με δημοσιευμένο και αδημοσίευτο υλικό. 54 ολόφρεσκες και δροσερές (ενίοτε μπλάκ) γελοιογραφίες χωρίς λόγια. Οι πολιτικές γελοιογραφίες κάνουν το ντεμπούτο τους στο «Βήμα» το 1960. Το 1967 ακολουθούν και τα «ΝΕΑ». Στα δύσκολα χρόνια της Χούντας, εμφανίζονται στις σελίδες του «Ταχυδρόμου» και δύο κόμικς: Το ολοσέλιδο «Από τη Γη στη Σελήνη» (1970) και ο «Παράξενος Καλυβιώτης» σε μορφή comic strip και με τίτλο-παρωδία γνωστού σήριαλ της εποχής. Γύρω στα 1990 ξεκινάει τα «Άγρια Μωρά»: ένα ημερήσιο comic strip με ήρωες τα επικίνδυνα πιτσιρίκια που βολτάρουν με το γνωστό καροτσάκι τους καθημερινά στα «ΝΕΑ». Επιπλέον, ξένα έντυπα όπως το TIME, FIGARO LITERAIRE, PUNCH, ZEIT, NEW YORK TIME έχουν αναδημοσιεύσει σκίτσα του! Έχει βραβευθεί σε διεθνείς εκθέσεις και μάλιστα το 2000 από την Ακαδημία Αθηνών. Σκίτσα του υπάρχουν στην πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, της Βασιλείας στην Ελβετία, του Μόντρεαλ και του πανεπιστημίου του Πρίστον. Είναι μέλος της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων.

Θα ξεκινήσω ανάποδα σε σχέση με τον τρόπο που έθεσε τα θέματα ο aardvark. Τα παιδιά σήμερα από πλευράς παιχνιδιού είναι πραγματικά πολύ άτυχα σε σχέση με μας που μεγαλώσαμε πριν από τη δεκαετία του 90. Ο κόσμος μας έχει αλλάξει δραματικά. Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου 10 χρονών να γυρίζω στις αλάνες ή στις γειτονιές κι οι γονείς μου να είναι σχετικά ήσυχοι. Σήμερα ούτε καν μπορώ να διανοηθώ να αφήσω την κόρη μου να πάει στα αγγλικά της μόνη της! Που να παίξει κρυφτό κλπ στη γειτονιά... Εκτός όμως από την επικινδυνότητα είναι και τα αυτοκίνητα. Θυμάμαι μπορούσαμε να παίζουμε μπάλλα στα στενά με τις ώρες ανενόχλητοι αφού ούτε παρκαρισμένα είχε ούτε περνούσαν 10 στο λεπτό... Σήμερα τα παιδιά μπορούν να παίξουν μόνο σε οργανωμένα για το σκοπό μέρη (γήπεδα κλπ)... Συνεπώς, τι να λέμε... Για τα καρτούν και τις σειρες έχω να πω μόνον ότι κάθε εποχή έχει λαμπρά παραδείγματα για μίμηση και γι αποφυγή. Ίσως μεγάλωσες αρκετά και γι αυτό δεν μπορείς να παρακολουθήσεις πολλά από αυτά (θα διαφωνήσω κάθετα με τον Μπομπ. Οι τύποι έχουν άποψη). Για την εποχή μας θαύμα ήταν και μόνο η ύπαρξη των καρτούν (Χάιντι και Μάγια κλπ δεν μπορούσα να τα δω... φρικάριζα) κι ελλείψη επιλογών ήταν τα μόνα που μπορούσαν να μας διασκεδάσουν όταν έριχνε καρεκλοπόδαρα έξω... όσο τέλος για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.. Σκέψου μόνο ότι μας εντυπωσίαζε ο Φοίνικας στα ηλεκτρονικά.. Σήμερα ακόμα και το πιο απλό παιχνίδι έχει από πίσω σενάριο και ιστορία (το πόσο καλό είναι ανήκει σε άλλη συζήτηση) ή περίπλοκους χειρισμούς, ή ... ή.. Τι φταίει? Μα πολύ απλά η εποχή της δικής μας αθωώτητας πέθανε. Το ίδιο λέγαν κι οι γονείς μας όταν αναπολούσαν τα δικά τους.. "Α ρε, εμείς φτιάχναμε μπάλα από κουρέλια για να παίξουμε" Το ίδιο λέμε κι εμείς για τη δική μας νιότη με άλλα λόγια! Το ίδιο θα λένε και τα παιδιά μας όταν χάσουν τη δική τους αθωώτητα.

Με σειρά αξιολόγησης... ότι μου αρέσει βρίσκεται σε σημείο εύκολης πρόσβασης. Ότι είναι μέτριο αλλού.. χμμ.. τώρα που το ξανασκέφτομαι κακώς απάντησα το άλλο.. το στην τύχη έπρεπε να επιλέξω

Ο Αρκάς έχει μπει στην ιστορία για τα καλά! Ακολουθώντας το πικρό/σαρκαστικό χιούμορ που υπάρχει σε αντίστοιχα νοτιοαμερικάνικης προέλευσης κόμικ, έχει δημιουργήσει πλέον τη δική του σχολή. Μοναδικοί διάλογοι που τσακίζουν κόκκαλα και γέλιο μέχρι δακρύων. Μιά-δυο άτυχες στιγμές του συγχωρούνται, αλλά νομίζω ότι το άβατάρ μου υποδεικνύει την λατρεία μου.

Ομολογώ ότι την ύπαρξη αυτού του κόμικ την αγνοούσα παντελώς. Δεν έτυχε ποτέ να βρεθεί κάτι τέτοιο μπροστά μου σε οποιαδήποτε μορφή. (όχι ότι είναι παράξενο, λόγος να γίνεται... ) Έχω εντυπωσιαστεί με την πληρότητα του υλικού που διαθέτεις και με την παρουσίασή του!

Ομολογουμένως είναι πολύ μεγάλο αυτό το θέμα. Πολλές φορές προσπάθησα κι εγώ να εντοπίσω έστω και ίχνη τους αλλά πάντα απογοητευόμουν από το αποτέλεσμα... Τίποτα. Ήταν και μία άλλη τύπισσα, που ήταν σαδό-μαζό με έναν νάνο αν θυμάμαι καλά... Νομίζω της ίδιας κατηγορίας - αν δεν ήταν στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού. Κακή ποιότητα σκίτσων, φοβερό σενάριο, πολύ "γέλιο" εάν το δεις υπό ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα.

Αρκάς. Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω ότι είναι ο μόνος για τον οποίο δε νιώθω ότι πετάω τα χρήματά μου. Περνάει καιρός και βλέπεις, το ξαναδιαβάζεις και γελάς το ίδιο. Τώρα έχω βάλει στόχο να τα μεταφράσω στα Αγγλικά γιατί κάτι φιλαράκια από τη δουλειά έχουν ξετρελαθεί!

Επειδή τα θέματα γραμματικής είναι συνήθως βαρετά για τον περισσότερο κόσμο, είπα να βάλω φωτιά με τα εξής: 1. Οι εκ Αθήνας (και γενικότερα στη Νότια Ελλάδα) έχουν τη συνήθεια να χρησιμοποιούν την κατάληξη -αγά αντί του -ούσα για τον αόριστο... πχ Γέλαγα αντί γελούσα. Μίλαγα αντί μιλούσα κοκ Είναι το χαρακτηριστικό του Αγά! 2. Οι εκ Θεσσαλονίκης (και γενικότερα στη Βόρεια Ελλάδα) έχουν τη συνήθεια να μετατρέπουν (όχι από σκέψη, από κληρονομιά περισσότερο) την δοτική σε αιτιατική, εν αντιθέση με τους Νοτιοελλαδίτες που τη μετατρέπουν σε γενική. Πχ Θεσσαλονίκη: Θα τον πω, Αθήνα: Θα πω εγώ 3. Το αυτό ισχύει και για τα μου/με για τον μεν Βορά είναι "με" ενώ για το Νότο είναι "μου". Αλλά αυτό έχει προέλθει κυρίως από την Πόλη. Συνεπώς δεν είναι και τόσο τρομερό το "Η μαμά μου με είπε να με κάνεις κεφτεδάκια" που είναι το ίδιο ακριβώς με το "Η μαμά μου μου είπε να μου κάνεις κεφτεδάκια". 4. Το παχύ Λ. Αυτό γίνεται καθαρά για χορταστικούς λόγους. Είναι άλλο να λες μλκα με Αθηναϊκή κι άλλο με Θεσσαλονικίτικη προφορά. Στη δεύτερη το χορταίνεις! 5. Στην σύγχρονη γλώσσα και εκφορά του λόγου έχουμε καταργήσει πολλά από τα στοιχεία που διαφοροποιούσαν τον τονισμό και την προφορά: Οι Άγγλοι λένε Helecopter, Helix κλπ. ενώ εμείς έχουμε φάει αυτό το στοιχείο και λέμε απλά ελικόπτερο έλικας κλπ. Δηλαδή έχουμε από μόνοι μας αλλιώσει τη γλώσσα μας!!!!

Αυτή είναι η επιφάνει εργασίας, αλλά εργασίας... Ξέρω, καθόλου εντυπωσιακή, σκεφτείτε όμως όσο πιο πρακτικά μπορείτε: Με διευκολύνει στο να θέτω γενικούς κανόνες..... "Μην αγγίζετε ότι είναι στην κίτρινη και κόκκινη ζώνη" κλπ... (κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο όταν είμαι σε ταξίδι και θέλω να πω σε κάποιον δες κάτι.. είναι εκεί... ) Εννίοτε, αλλάζω με καμία φωτογραφία από NASA ή National Geographic... Επι μακρόν, είχα βάλει να εναλλάσει εικόνες από Αρκά!!

Το πιο μα πιο συγκλονιστικό επεισόδιο μέχρι το 10ο είναι το 9. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες γι'αυτούς που δεν το έχουν δεί ακόμα, όμως.... Ανατρέπει πολλά πράγματα! Εξηγεί άλλα και δημιουργεί πια καινούρια ερωτηματικά. Είναι πράγματι απορίας άξιον που στο ... το πάνε αλλά όπου κι αν το πάνε να προλαβαίνουμε... Το καλύτερό μου είναι να τα αφήνω να μαζεύονται 2-3 και να κάθομαι με τη γυναίκα μου και να τα βλέπουμε σερί... Και λες κι αυτό, και λές το άλλο... αυτό είναι το πραγματικό γούστο της σειράς... (φτάνει να μην είναι στην παρέα κανένας "μετά Χριστόν προφήτης" που τα είχε βρει όλα απλά δεν τα είχε πει....

Σας ευχαριστώ για το καλωσόρισμα... όσον αφορά τις απορίες που διατυπώθηκαν! - Κατά τη διάρκεια της αερομεταφοράς πάντα φροντίζω να έχω το κατάλληλο υλικό (οι πτήσεις πάντα τρώνε πολύ χρόνο από τη ζωή μας είτε ως αναμονή είτε ως χρόνος πτήσης κλπ.. ειδικά όταν είναι πολύ μακρυά).. Η πιο σκληρή στιγμή ήταν όταν έπρεπε να βρω χώρο στο φορητό για να μπορέσω να αντιγράψω κάποιες βάσεις δεδομένων τέλος πάντων και έπρεπε να σβήσω λίγο υλικό... τελικά η κατάσταση σώθηκε με τα ευλογημένα DVD.... Η πυρόσβεση όμως είναι σοβαρό έργο... δεν επιτρέπεται να πέσει bit ή κουβέντα κάτω, οπότε... Ε! δεν είμαι και κανένας αργόσχολος στο κάτω-κάτω... - Οι τοίχοι πράγματι ανεβαίνουν δύσκολα... Θεωρητικά το τσιμέντο κι ο σοβάς παρουσιάζουν τις κατάλληλες ιδιότητες για να μπορέσει να γίνει το σχετικό ανέβασμα... ακόμα όμως δεν έχω βρει μέθοδο για τα τούβλα... -Διαπίστωσα ότι υπήρχε ένα άλλο υλικό πιο βολικό, μεταφέρσιμο που σου επέτρεπε πια να μπορείς να δείχνεις τα περιεχόμενά του και σε άλλους ανθρώπους χωρίς να τους οδηγείς μπροστά στον τοίχο κλπ... Αυτό το μαγικό υλικό μου είπαν ότι λέγεται "Χαρτί"!

Χαίρεται, είμαι ένας ΙΤ (όχι ΕΤ, ΙΤ) αλεξιπτωτιστής/πυροσβέστης που τρελαίνομαι για τα κόμικ! Μου αρέσει να σκιτσάρω και ως φοιτητής είχα φτιάξει μερικά κόμικς. Δυστυχώς τους βάψαν τους τοίχους κι έτσι δεν έχω στοιχεία γραφής...