Bonadrug

μετά τα έβρισκες και σε free scans

Η Οθόνη είναι ένα περιοδικό - θρύλος ανάμεσα στους σινεφίλ. Ήταν ας πούμε το ΣΙΝΕΜΑ της δεκαετίας του 1980, φορτισμένο με όλα τα ιδεολογικά και κοινωνικοπολιτισμικά συμφραζόμενα που χώριζαν τις δύο τόσο διαφορετικές δεκαετίες (δηλαδή τα 80's από τα 90's). Η ΟΘόνη ήταν ο καρπός του δημιουργικού οίστρου της κινηματογραφικής ομάδας του Φοιτητικού Ομίλου Θεάτρου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (τόπος έκδοσης) και το πρώτο τεύχος της με εξώφυλλο τον Βιμ Βέντερς κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 1979 (έτος έκδοσης) από τις εκδόσεις Εγνατία (εκδότης) με τριμηνιαία περιοδικότητα (που στην πορεία έγινε διμηνιαία). Στην συντακτική ομάδα συναντάμε Γιώργο Τζώρτζιο, Λάζαρο Στεργιάδη, Αλέξανδρο Μουμτζή και ως συνεργάτες τους Νότη Φόρσο, Μηνά Γρηγοράκο και αρκετούς ακόμα. Σε μεταγενέστερα τεύχη συναντάμε ακόμα Γιάννη και Περικλή Δεληολάνη, Αλέξη Δερμεντζόγλου, Βασίλη Κεχαγιά, Χρήστο Μήτση, Νίκο Κολοβό, Θωμά Λιναρά, Σωτήρη Ζήκο, Ιορδάνη Καμπά, Αχιλλέα Ψαλτόπουλο κλπ. Το πρώτο τεύχος και όλα τα υπόλοιπα είχε τη μορφή τομίδιου με ράχη και μαλακό εξώφυλλο και 74 σελίδες (ο αριθμός σελίδων "παίζει" λίγο ανά τεύχος). Συνήθως το περιοδικό είχε διαστάσεις 20Χ27 αν και υπήρχαν και τεύχη 21Χ29. Από το τεύχος 2-3 (διπλό) και μέχρι το 5, εκδότης ήταν ο Γιώργος Κάτος. Από 6 μέχρι το 13 αναγράφεται η Ζωή Ελευθεριάδου ενώ από το 14 η Λέσχη Φίλων Κινηματογράφου "Οθόνη". Τα τεύχη που βγήκαν ήταν 48 (η αρίθμηση τελειώνει στο 48, υπάρχει ένα διπλό, το 2/3, που μειώνει τα τεύχη σε 47, υπάρχει όμως κι ένα εκτός σειράς στις αρχές του 90 (αφιέρωμα στη δεκαετία του 80) που επαναφέρει τα τεύχη σε συμφωνία με την αρίθμηση τους (48). Χμ, τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει ακόμα ένα τεύχος εκτός σειράς "Το Κωμικό Στον Κινηματογράφο" του Νίκου Κολοβού, οπότε.... Το τελευταίο τεύχος (?) βγήκε το Μάιο του 1994, είχε εξώφυλλο Τα χρόνια της Αθωότητας. Το περιοδικό ήταν πια ιδιοκτησία όπως είπαμε της Λέσχης Φίλων Κινηματογράφου "Οθόνη" και υπεύθυνος έκδοσης αναφερόταν ο Νότης Φόρσος. Πρέπει να πω πως στο πρώτο τεύχος υπάρχει το ιδεολογικό consensus της ομάδας των συντακτών, το οποίο φαίνεται να σχηματίστηκε σε αντίστιξη με αυτό της ομάδας που έβγαζε τον Προοδευτικό Κινηματογράφο, όπως αυτό αναφέρεται στο τεύχος 2 του ΠΚ. Η ΟΘόνη υπήρξε για μένα το καλύτερο σινεφίλ περιοδικό που εκδόθηκε ποτέ στη χώρα μας. Ισορροπούσε ανάμεσα στην παραδοσιακή αντίληψη περί αξιών της 7ης τέχνης (Γκοντάρ, Μπουνιουέλ, Βαρντά, Ριβέτ, Κουροσάβα κλπ) και ταυτόχρονα έδινε χώρο στον ανεξάρτητο κινηματογράφο (Τζάρμους, Σέηλς, Τσούκερμαν κλπ) και σε ταινίες genre που ήταν δύσκολο να τις εντοπίσεις (Το Ωτοστόπ του Τρόμου, Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες κλπ). Στα εξώφυλλα της ταινιάρες σαν το Μετά τα Μεσάνυχτα, το Blade Runner, οι Outsiders (χμ), το Μπάρτον Φινκ, το Πλοίο των Παρανόμων, πιο κλασικές επιλογές (Κουροβάβα, Χίτσκοκ, Αντονιόνι, Κισλόφσκι), ελληνικές επιλογές (Νικολαΐδης, Αγγελόπουλος, Τσιώλης, Βαφέας κλπ) και μερικές ακατανόητες επιλογές βέβαια σαν το λησμονημένο track 29 του Νίκολας Ρεγκ ή το Καλά Χριστούγεννα Mr Lawrence με τον David Bowie. Όλα σχεδόν τα τεύχη υπάρχουν σε μορφή e-book στη σελίδα http://www.myfestival.gr Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον fakiris

Πληροφορίες για το περιοδικό από το LIFO «Βαρύ», αριστερό (μαρξιστικό) περιοδικό της εποχής, ο «Προοδευτικός Κινηματογράφος» πρωτοβγαίνει το 1978 και ξανά ως «Προοδευτικός Κινηματογράφος/ Άλλοι καιροί» γύρω στο ’81, με υπεύθυνη σύνταξης την Άντα Κλαμπατσέα. Πρέπει να κυκλοφόρησαν περί τα 12 τεύχη, και στο τελευταίο(;) απ’ αυτά συναντάμε κείμενα καθαρής πολιτικής φιλολογίας, φεμινιστικά, αλλά και άρθρα για την ελεύθερη ραδιοφωνία, που τότε «έκαιγε» (ωραίο πολυσέλιδο αφιέρωμα). Ξεχωρίζουν επίσης τα άρθρα για δύο ελληνικές ταινίες της εποχής, τις «Ιστορίες μιας Κερήθρας» του Νίκου Βεργίτση και τις «Γυναίκες στην Εξορία» του Βαγγέλη Δημητρίου. Με το περιοδικό συνεργαζόταν ο γνωστός συγγραφέας, κριτικός και μεταφραστής Άρης Μαραγκόπουλος. ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ, 20 σπάνια ελληνικά κινηματογραφικά περιοδικά των τελευταίων 50 χρόνων, που έγραψαν ιστορία Από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και το «Φιλμ», μέχρι το «Σινεμά» και τον «αντιΚινηματογράφο» Πληροφορίες για το περιοδικό από τον rotiagiatino (ΕΔΩ) ...το περιοδικό τώρα, που ασχολείται με κριτική κινηματογράφου ιδωμένη όμως από μια αριστερή και αριστερίστικη ματιά, με υποννοούμενα για καπιταλισμό, ρεβιζιονισμό, ιδεολογία, κουλτούρα κλπ. κλπ. κυκλοφόρησε την περίοδο 1978-1982 σε τριμηνιαία βάση, με έδρα την Αθήνα. Την περίοδο 1981-1982 (Β' περίοδος) προστέθηκε και το όνομα Άλλοι Καιροί στον τίτλο. Η Β' περίοδος έχει 12 τεύχη) Πληροφορίες άλλες από το editorial του 2ου τεύχους: Στόχος του περιοδικού ήταν "η παρέμβαση στο χώρο των προοδευτικών διανοούμενων που αναπτύσσουν ένα προβληματισμό πάνω σε πολιτιστικά ζητήματα και ιδιαίτερα πάνω στην τέχνη". Μια παρέμβαση που έχει στόχο τη συμβολή στη προσπάθεια για διαμόρφωση επιστημονικών (και όχι εμπειρικών), αντικειμενικών (και όχι υποκειμενικών) και υπεύθυνων (και όχι επιπόλαιων) κριτηρίων αποτίμησης της ποιότητας ενός καλλιτεχνικού έργου. Διαστάσεις : 20Χ30 περίπου Εκδότης : Νίκος Βεργίτσης (προφανώς ο Βεργίτσης της Ρεβάνς και των Φραουλόπουλων;) Έτος Α' έκδοσης (πρώτου κύκλου) 1978 Περιοδικότητα: τριμηνιαία Τιράζ Α τεύχους: 2000 αντίτυπα (εξαντλήθηκε) Τόμος με ράχη και μαλακό εξώφυλλο, σελίδες 2ου τεύχους: 64 αλλά φαντάζομαι ο αριθμός θα παίζει ανά τεύχος. Αριθμός τευχών: η αρίθμηση φθάνει μέχρι το 9 (διαπιστωμένα). Τουλάχιστον 2 τεύχη είναι διπλά (3/4 και 8/9). Εκδοτική ομάδα:Μπάμπης Ακτσόγλου, Άντα Κλαμπατσέα,, Νίκος Βεργίτσης, Άρης Μαραγκόπουλος, Δ.Πάντος, Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Rotagiatipino, Melandro και Leonidio.

ISBN 9ου τόμου: 978-618-5018-08 ISBN 10ου τόμου: 978-618-5018-40-5 ISBN 8ου τόμου: 978-618-5018-33-7 ISBN 7ου τόμου: 978-618-5018-29-0 ISBN 6ου τόμου: 978-618-5018-25-2 ISBN 5ου τόμου: 978-618-5018-22-1 ISBN 04ου τόμου: 978-618-5018-19-1 ISBN 3ου τόμου: 978-618-5018-15-3 ISBN 2ου τόμου: 978-618-5018-12-2 όσον αφορά το χρόνο έκδοσης το πιθανότερο είναι να θυμάμαι εγώ λάθος.

άλλα 21 εξώφυλλα Μεταφέρθηκαν στη βάση δεδομένων

Κάποιες πληροφορίες για την έκδοση από άρθρο του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, αριθμός 40 (Μάρτιος 1981) Εκδότης - Διευθυντής αναφέρεται ο Α.Α. Χατζάρας. Το πρώτο τεύχος γράφει ότι βγήκε τον Ιούνιο του 1980. Γράφει επίσης ότι το περιοδικό "βγαίνει από την ομάδα που είχε βγάλει την ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ.

Οκ αυτό το τελευταίο φαίνεται πολύ χρήσιμο. Για όταν πιάσω το Ποπ και Ροκ.... και τα τοιαύτα.... Πάνω από 2 εξώφυλλα -->zip! Got it

ναι, ακόμα βρίσκεται, εξάλλου την παραγγέλνεις και ολόκληρη για 30τόσα € από τη σελίδα του εκδότη. Είναι πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη...

Το περιοδικό ειναι ακριβώς στα χαρακτηριστικά του Στρατιωτική Ιστορία... 10 εξώφυλλα είναι όλα κι όλα.... Η αλήθεια είναι ότι ζήταγα από την κόρη μου το χάρακα να μετρήσω τις διαστάσεις αλλά δεν μου τον έδινε αν δεν της παράγγελνα κρέπα σοκολάτα, οπότε.....

Το 2006 (Μάρτιο) ο Κωνσταντίνος Ε. Αβτζιγιάννης που μέχρι τότε έγραφε βιβλία για τις Πολεμικές Μονογραφίες, βγάζει τις Πολεμικές Σελίδες στις εκδόσεις ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ (ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ). Εστιάζει κυρίως σε θέματα Ελληνικής Ιστορίας. Τομίδιο ράχη μαλακό εξώφυλλο 21Χ28, χωρίς την εικονογράφηση που χαρακτήριζε τη σειρά ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ. Τουλάχιστον 12 βιβλία. Ευχαριστούμε το μέλος Ιλαρίων Κολοκασίδης για την παράθεση των τευχών #02, 12.

Σειρά βιβλίων με θέμα τη στρατιωτική / πολεμική ιστορία. 1ο τεύχος τον Ιούνιο του 2001 σε τόμο με ράχη 21Χ29 μαλακό εξώφυλλο. Το μεγαλύτερο νούμερο που έχω είναι το 55 αλλά σίγουρα πάει πολύ παρακάτω η αρίθμηση. Συγγραφέας των περισσότερων είναι ο Παντελής Καρύκας ενώ αρκετά υπογράφει ο Κω/νος Ε. Αβτζιγιάννης. Πλούσια εικονογράφηση από τον Στέλιο Νιγδιόπουλο κυρίως. Εκδότης είναι οι ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε. Ευχαριστούμε το μέλος Ιλαρίων Κολοκασίδης για την παράθεση του τεύχους #47.

Παρουσίαση της σειράς από την εκδοτική H ΓΝΩΜΩΝ Εκδοτική με ιδιαίτερη ικανοποίηση παρουσιάζει στους αναγνώστες της τη 10τομη συναρπαστική σειρά με τίτλο «ΒΥΖΑΝΤΙΟ - Η πραγματική ιστορία της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας» (324-1453). Οι τόμοι της σειράς καλύπτουν όλες τις πτυχές της πολυκύμαντης στρατιωτικής και πολιτικής ιστορίας του Βυζαντίου, από την ίδρυση μέχρι την οριστική του κατάρρευση, παρέχοντας πληθώρα στοιχείων και ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τη στρατιωτική οργάνωση, τις εκστρατείες, τη διπλωματία, την τέχνη και τον πολιτισμό της Αυτοκρατορίας καθ' όλη τη διάρκεια της υπερχιλιετούς ιστορίας της. O συγγραφέας δεν περιορίζεται σε μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων, αλλά τα αναλύει σε βάθος, ώστε ο αναγνώστης να σχηματίζει μια ολοκληρωμένη και αντικειμενική εικόνα για τα διαδραματιζόμενα σε κάθε φάση της ένδοξης εκείνης ιστορικής περιόδου. Το κείμενο συνοδεύεται από πλούσια εικονογράφηση και ειδικά σχεδιασμένους χάρτες της διοικητικής διαίρεσης της Αυτοκρατορίας και των στρατιωτικών επιχειρήσεων και εκστρατειών των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Εκδότης αναφέρεται ο Βασίλειος Στράτος και συγγραφέας ο Γεώργιος Καρδαράς. Η σειρά αποτελείται από 10 τόμους. Δεν αναγράφεται ημερομηνία έκδοσης. Γύρω στο 2008 αν θυμάμαι καλά βγήκαν. Όλα τα εξώφυλλα.

Παρουσίαση της σειράς από την εκδοτική Οι ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΦΑΚΕΛΛΟΙ είναι μια σειρά των Εκδόσεων ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ η οποία θα περιλαμβάνει διάφορα θέματα τόσο της Ελληνικής όσο και της παγκόσμιας Ιστορίας που υπήρξαν αλλά και συνεχίζουν να αποτελούν ιστορικά αινίγματα. Οι συγγραφείς των έργων της σειράς, Ελληνες και ξένοι, είναι ιστορικοί διακεκριμένοι στον τομέα τους και οι μονογραφίες τους απευθύνονται στο ευρύ αναγνωστικό κοινό που ενδιαφέρεται για θέματα παλαιότερης αλλά και σύγχρονης ιστορίας χωρίς όμως να αρκείται σε επιδερμικές αναφορές και εύκολα συμπεράσματα. Ξεκίνησε το 2006 και ουσιαστικά έβγαλε 2 βιβλία, ένα που ανεβάζω και είναι το νούμερο 2 (2007). Το άλλο (πρώτο, 2006) είχε τίτλο ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ.

Παρουσίαση της σειράς από την εκδοτική Μια συναρπαστική περιπέτεια με σκοπό την αναψηλάφηση και την ανίχνευση των σημαντικότερων πολιτισμών που άνθησαν ποτέ. Ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με πανάρχαιους πολιτισμούς, κραταιές αυτοκρατορίες και ιστορικές προσωπικότητες, που σφράγισαν με το έργο τους την εποχή τους ανοίγοντας νέους δρόμους και ορίζοντες στο ιστορικό γίγνεσθαι. Είναι μια έκδοση του 2002, του περιοδικού Corpus . Στα γνωστά τυποεκδοτικά χαρακτηριστικά των εκδόσεων Περισκόπιο. Η αρίθμηση έφθασε στα τρία τεύχη, αν και η εκδοτική εντάσσει στην ίδια σειρά άλλα 4 βιβλία που δεν φέρουν αρίθμηση. Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο τεύχους 1 και 1 από τα βιβλία της σειράς χωρίς αρίθμηση:

Παρουσίαση της σειράς από την εκδοτική (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ): Αυτή η μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα σειρά βιβλίων ακολουθεί τα βήματα ηγετικών προσωπικοτήτων οι οποίες με τη δράση τους διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό το ιστορικό γίγνεσθαι. Τα γλαφυρά κείμενα συνοδεύονται από σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Τουλάχιστον 24 τεύχη, από το 2004 και μετά, η σειρά ακολουθεί τα στάνταρντς των υπόλοιπων εκδόσεων της εκδοτικής.

το νο 1 Μεταφέρθηκε στη βάση δεδομένων

Ποπάυ, ε; ευκαιρία να σταματήσω και το ΜΠΛΕΚ, αφορμή έψαχνα

Παρουσίαση της σειράς από την εκδοτική: Γραμμένα με τρόπο εύληπτο και συνοδευόμενα από πλούσια και κατατοπιστική εικονογράφηση τα βιβλία της σειράς εξετάζουν γεγονότα-σταθμούς, σημαντικές περιόδους της ιστορίας, φαινόμενα που άλλαξαν τη μορφή του κόσμου, καθώς και λαούς η δράση των οποίων διαμόρφωσε καθοριστικά την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Κυκλοφόρησε το 2002 σαν ειδική έκδοση του περιοδικού ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. Τόμος με ράχη με μαλακό εξώφυλλο, έγχρωμο, ιλουστρασιόν χαρτί, πλούσια εικονογράφηση, τουλάχιστον 24 τεύχη.

Παρουσίαση της σειράς από την εκδοτική: Πρωτότυπα και περιεκτικά βιβλία αφιερωμένα σε μεγάλες μάχες του παρελθόντος. Συγκρούσεις που σημάδεψαν την εποχή τους και πολλές φορές υπήρξαν καθοριστικές για την πορεία ολόκληρων συρράξεων, παρουσιάζονται με σαφή και κατανοητό τρόπο, συνοδευόμενες από κατατοπιστικούς χάρτες, καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις και πίνακες που επιμελούνται ειδικοί συνεργάτες. Το πρώτο τεύχος βγήκε το Μάρτιο του 2001. Έχουν βγει μέχρι τώρα τουλάχιστον 66. Ο αριθμός των σελίδων ποικίλει, τόμος με ράχη, έγχρωμο, εικονογραφημένο, ιλουστρασιόν χαρτί. Ευχαριστούμε τα μέλη Germanicus, Ιλαρίων Κολοκασίδης & Dimitris1 για την παράθεση των άλλων τευχών.

Οκ αυτό με γονάτισε.... Σχετικά με την ταινία: Πρέπει να πω πως στον κινηματογράφο Τρία Αστέρια που την είδα , μεγάλο μέρος του κοινού, κυρίως φοιτητές, χειροκρότησε στο τέλος έντονα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει συχνά στα σινέ του κέντρου και συχνότερα σε αυτά της Λεωφόρου Βουλιαγμένης αλλά στα 3 Αστέρια πάω 20 χρόνια, έχω δει εκατοντάδες ταινίες και δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ! Να πω επίσης πως αν έβλεπα τον Τζόκερ και ήμουν 20 ετών, οργισμένος φοιτητής, θα έμενε για πάντα στις 10 καλύτερες ταινίες της ζωής μου, όπως έμειναν σε άλλες γενιές ο Ταξιτζής, η Φωλιά του Κούκου και σε μένα ας πούμε η Γλυκιά Συμμορία. Η ταινία περιγράφει την προσπάθεια ενός "διαφορετικού" κακομοίρη να ταιριάξει μέσα σε μια ανάλγητη κοινωνία που καθημερινά τον εξευτελίζει. Η ταινιά παρουσιάζει τους πλούσιους και πέτυχημένους να φέρουν την αντίληψη ότι η κοινωνική τους θέση τους δίνει το δικαίωμα να μεταχειρίζονται τους υπολοιπους ως σκουπίδια..... Δεν θα πω περισσότερα σεβόμενος όσους δεν την έχουν δει... Το ότι το Πρώτο Θέμα και το Βήμα θεωρούν την ταινία αριστούργημα και η Εφημερίδα των Συντακτών μια μετριότητα μου φέρνει ζαλάδα....

Παρουσίαση από τη σελίδα της εκδοτικής: Αυτή η μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα σειρά βιβλίων έχει ως αντικείμενο εξέχουσες στρατιωτικές φυσιογνωμίες, επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες του παρελθόντος, ενδιαφέρουσες αναλύσεις, καθοριστικές πολεμικές συγκρούσεις και σημαντικές πτυχές της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Οι μονογραφίες της σειράς διακρίνονται για την ιστορική τους ακρίβεια, την πλούσια εικονογράφηση, την εξαιρετική ποιότητα εκτύπωσης και την καλαίσθητη παρουσίαση των θεμάτων. Οι συγγραφείς των βιβλίων ανήκουν στο επιτελείο συνεργατών του περιοδικού "Στρατιωτική Ιστορία", διαθέτουν μεγάλη συγγραφική εμπειρία, εξειδικευμένες γνώσεις και ικανότητα περιγραφής των γεγονότων με τρόπο συναρπαστικό και εύγλωττο. Πολλά από τα θέματα των μονογραφιών παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, συνοδευόμενα από σπάνιες ή ανέκδοτες φωτογραφίες. Οι συγγραφείς είναι διαφορετικοί ανά βιβλίο, η σειρά αριθμεί πάνω από 75 τεύχη. Ξεκίνησε γύρω στο 2008. Η αρίθμηση βρίσκεται στις εσωτερικές σελίδες. Η σειρά έχει εξαιρετική εικονογράφηση. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των τευχών #01, 11, 12 το μέλος Ιλαρίων Κολοκασίδης.

link O Μπάτμαν θεωρείται - δικαίως - η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση - αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής - και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν - κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν - προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» - όπως παρουσιάζεται - είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα - ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν - όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Μπάτμαν θεωρείται - δικαίως - η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση - αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής - και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν - κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν - προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» - όπως παρουσιάζεται - είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα - ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν - όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Εντάξει, όχι όλη. Διότι, ναι μεν ο «τοκετός» μιας ιδέας είναι στιγμιαίος, αλλά η «ζύμωσή» της είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης διαδικασίας. Ο Κέιν, φυσικά, το παραδέχθηκε: «Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε επηρεαστεί από πολλές επιρροές στην ζωή μας. Και σε ό,τι κάνεις μετά, βάζεις πολλά από την δική σου προσωπικότητα. Το θέμα είναι ότι όλοι βλέπουμε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα, αλλά τα ερμηνεύουμε με τον δικό μας τρόπο. Όταν ήμουν, 12 ή 13 ετών είδα ένα βιβλίο με εφευρέσεις του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Και, όπως γνωρίζετε, ήταν εκείνος που άνοιξε τους δρόμους στις περισσότερες από τις εφευρέσεις που έχουμε σήμερα. Προέβλεψε την πτήση του ανθρώπου, το ελικόπτερο, το πολυβόλο, την ατμομηχανή. Ένα όμως τράβηξε πραγματικά την προσοχή μου τότε και αυτό ήταν ένας άνθρωπος πάνω σε έλκηθρο με μεγάλα φτερά νυχτερίδας. ‘Ηταν το πρώτο ανεμόπτερο σε πτήση, 500 χρόνια πριν. Και ο Ντα Βίντσι είχε γράψει ότι “το πουλί δεν θα έχει κάτι άλλο για μοντέλο, από την νυχτερίδα”. Ετσι, κοιτώντας αυτά τα μεγάλα φτερά και διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ήταν σαν να “φυτεύτηκε” ο Μπάτμαν στο μυαλό μου. Αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να δημιουργήσω τον Μπάτμαν, τον έβαλα στην άκρη και πήγα στις ταινίες. Είδα το “Σημάδι του Ζορό” με τον Νταγκλας Φέρμπανκς, ο οποίος ήταν το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων, ενός παιδιού της Νέας Υόρκης, του Μπρονξ συγκεκριμένα. Ο Ζορό ήταν ο πιο τολμηρός διάβολος που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν χιλιάδες φορές λιγότερο ακροβατικός από τον Μπάτμαν, αλλά μου έδωσε την ιδέα της διπλής ταυτότητας. Τη μέρα ήταν ο βαρετός δανδής Δον Ντιέγκο Βέγκα, γιος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες στο Μεξικό, γύρω στο 1820. Ήταν όμως η εποχή που κυριαρχούσαν οι Ισπανοί κατακτητές, που προκαλούσαν όλων των ειδών τις τρομερές αδικίες εναντίον των φτωχών. Και ο Δον Ντιέγκο συνέβαινε να είναι πολύ αλτρουιστής και αποφάσισε να γίνει διώκτης του εγκλήματος. Ετσι, τη νύχτα, φορούσε τη μάσκα, ένα μαντήλι με σχισμές στα μάτια, έδενε την θήκη ενός αξιόπιστου σπαθιού στο πλευρό του και εφορμούσε από μια σπηλιά πάνω σε ένα μαύρο άλογο που νομίζω ότι το έλεγαν Θύελλα. Πραγματικά εδώ μπορείτε να δείτε την αναφορά όπου πολλά χρόνια αργότερα μετουσιώθηκε στην ιδέα ενός σπηλαίου νυχτερίδας και του αυτοκινήτου-νυχτερίδα, αντί του αλόγου. Ήταν μια βαθιά επιρροή αυτή για μένα η διπλή ταυτότητα. Υπήρχαν και άλλα παραδείγματα διπλής ταυτότητας, αλλά εμπνεύστηκα τη δική μου από τον Ζορό». Ακόμη μία επιρροή ήταν ο χαρακτήρας του Phantom που εμφανίστηκε το 1934. «Ηταν ένας διώκτης του εγκλήματος από την Αφρική» λέει ο Κέιν. «Φορούσε μια γκρίζα στολή με μάσκα και κάτι πήρα από αυτό. Στο πρώτο εξώφυλλο του Batman το 1939, ήταν απλά μια γκρίζα φιγούρα με κουκούλα και είχε άκαμπτα πτερύγια νυχτερίδας που ήταν κάπως στερεωμένα στο πίσω μέρος των χεριών του. Ο λόγος που αναθεώρησα αυτό το κομμάτι ήταν ότι κατάλαβα πως θα ήταν πολύπλοκο να πολεμά έτσι. Οπότε έκανα αλλαγές στην εμφάνιση σε κάθε ιστορία. Πραγματικά, ο Μπάτμαν άρχισε να ωριμάζει πολύ γρήγορα, μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Τα σχέδια γίνονταν καλύτερα, τα φτερά της νυχτερίδας έρεαν καλύτερα κλπ.». Το όνομα του Μπρους Γουέιν εμπνεύστηκε από τον Ρόμπερτ Μπρους ή Ροβέρτο τον Α’ της Σκωτίας, τον θρυλικό ηγέτη του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Ο θρίαμβος του «Σκοτεινού Ιππότη» Η πρώτη ιστορία του Μπάτμαν στο Detective Comics ήταν μόλις έξι σελίδες αλλά αμέσως τράβηξε το ενδιαφέρον του κοινού. Από την δεύτερη εμφάνιση άρχισε να πουλάει καλά. «Πολύ καλύτερα ακόμη και από την πρώτη φορά που σύστησα τον Ρόμπιν». Ο Ρόμπιν, ένα αγόρι υπερήρωας, μπαίνει στην ζωή του Μπάτμαν το 1940 και για τον Κέιν αποτελεί ένα «σπουδαίο άγγιγμα ιδιοφυίας», διότι έδωσε τη δυνατότητα να ταυτιστούν τα παιδιά με έναν συνομήλικό τους υπερήρωα που παλεύει δίπλα στο ίνδαλμα τους. Ο Μπάτμαν κατάκτησε νωρίς το Χόλιγουντ, επισφραγίζοντας την επιτυχία του. Η πρώτη σειρά με τις περιπέτειές του γυρίστηκε το 1943 από την Columbia. Ο Κέιν θυμάται την φτωχή παραγωγή και την έκπληξη του όταν είδε ένα μικρό γκρι αυτοκίνητο που προοριζόταν για Batmobile. «’Ηξερα ότι ήταν χαμηλός ο προϋπολογισμός αλλά αυτό ήταν γελοίο» έλεγε αργότερα. Τότε είπε στον σκηνοθέτη να πάρει μια μαύρη λιμουζίνα, να της κολλήσει ένα πτερύγιο που να μοιάζει με φτερό νυχτερίδας και θα είχε ένα αξιοπρεπές Batmobile. Ο Κέιν συνέχισε να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Μπάτμαν μέχρι και το 1943 και μετά αφοσιώθηκε στο καθημερινό κόμικ «Μπάτμαν και Ρόμπιν» για τις εφημερίδες. Επέστρεψε στην δημιουργία μεγάλων ιστοριών του Μπάτμαν το 1946 και εξακολουθούσε να έχει ενεργητική συμβολή στην δημιουργία του μέχρι που αποσύρθηκε από την ενεργό καλλιτεχνική δράση το 1968. Η επιτυχία της τηλεοπτικής μεταφοράς του Μπάτμαν το 1966 άνοιξε νέο κύκλο δημοφιλίας του ήρωα και του δημιουργού του σε ένα νέο κοινό. Η δουλειά του μπήκε στις αίθουσες τέχνης και στα μουσεία, επηρεάζοντας το ρεύμα της pop art. Ο Κέιν συνέβαλε ως καλλιτεχνικός σύμβουλος και στις πρώτες τρεις ταινίες του Μπάτμαν από το 1989. Έφυγε από την ζωή στις 3 Νοεμβρίου του 1998. Ο Μπάτμαν αιχμαλώτισε τις καρδιές και τα μυαλά των νέων γενιών επί επτά δεκαετίες και εξακολουθεί να το κάνει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» έχει καταστεί ένας μύθος που ξεπερνά σε επιρροή τις εκδόσεις και τις μεταφορές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού των Αμερικανών και έγινε αποδεκτός από όλες τις τάξεις και τα πνευματικά επίπεδα συμβάλλοντας εντυπωσιακά στην αποενοχοποίηση της τέχνης των κόμικ από την «ρετσινιά» του προϊόντος της «υποκουλτούρας». Αν και ο Μπάτμαν δεν υπονόησε αντισυστημικές οπτικές, ωστόσο, ο κόσμος του είναι ένα νοσηρό «περιβόλι» στο οποίο «ανθίζουν» η βία, το έγκλημα, η πολιτική και οικονομική διαφθορά, η παρακμή κάθε αξίας του αστικού κόσμου. Ο μανιχαϊσμός του είναι δηλωμένος αλλά στην πράξη γίνεται ασαφής. Το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη δεν ξεφεύγει από την προσωπική, ωμή οριοθέτηση της εκδίκησης και σε συνδυασμό με την κυριαρχία του αρχετυπικού «μοναχικού τιμωρού», του φοβικού έστω και στην υποψία συνεργατικής δράσης - ο Ρόμπιν θα είναι πάντα ένα ανείπωτο βάρος - οδηγεί σε ένα αίσθημα ματαιότητας. Στην Γκόθαμ, η οποία θα μπορούσε άνετα να είναι η επιτομή της καπιταλιστικής μητρόπολης, εντελώς διαφορετική από την Μητρόπολη του Superman που αφήνει περιθώρια στην ψευδαίσθηση του θριάμβου του Καλού, τα όρια ανάμεσα στο Καλό και το Κακό είναι τόσο δυσδιάκριτα, όσο εκείνα της τυχαιότητας με την οποία αποφασίζει την τύχη των θυμάτων του, στρίβοντας ένα κέρμα, ο επίσης διχασμένος, πρώην εισαγγελέας - άγγελος της Κάθαρσης, Χάρβεϊ Ντεντ, που ένα ατύχημα θα τον μετατρέψει στον επικίνδυνο εγκληματία Two-Face. ‘Η όπως η επίσης σκοτεινή Σέλινα Κάιλ, η Catwoman. Ακόμη και ο Τζόκερ, ο πλέον αμοραλιστής εχθρός του Μπάτμαν, λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο alter ego για έναν υπερήρωα ο οποίος υπάρχει μέσα από την ύπαρξη του απόλυτου Κακού. Παρά τις συνεχείς, αντικειμενικές προσαρμογές του στην αισθητική κάθε εποχής, την πρόσκαιρη «ελαφρότητα» του χαρακτήρα του από την στιγμή της εμφάνισης του «πολύχρωμου» Ρόμπιν, τους διαφορετικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς που πήραν την σκυτάλη των ιστοριών του στο πέρασμα του χρόνου, ο Μπάτμαν εξακολουθεί να κοιτά μέσα από την μάσκα του κατευθείαν στην ψυχή μας, στις μύχιες σκέψεις και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, στην «σκοτεινή» μας πλευρά. Ίσως επειδή έρχεται από πολύ μακριά. Από το αναγεννησιακό πνεύμα που όμως γεννήθηκε μέσα από την «σκοτεινιά» του Μεσαίωνα και τον κουβαλά. Ίσως γι’ αυτό ο Κέιν έλεγε με κάθε ευκαιρία: «Και τώρα κλείνοντας θέλω να πω, σ’ ευχαριστώ Λεονάρντο, όπου κι αν βρίσκεσαι!»

Έκδοση spin off του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ με έμφαση σε μη στρατιωτικά ιστορικά θέματα. 1ο τεύχος τον Ιανουάριο του 2001. Τομίδιο 132 σελίδες, ο αριθμός των σελίδων ποικίλει ανά τεύχος, έγχρωμο ιλουστρασιόν 16.5Χ24. Μηνιαία περιοδικότητα, έβγαλε 177 τεύχη, τερμάτισε τον Αύγουστο του 2017, εκδότης διευθυντής: Σπύρος Πανέλης. Πληροφορίες από τη σελίδα της εκδοτικής: Τα ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ υπήρξαν επί 17 χρόνια το κορυφαίο μηνιαίο περιοδικό ιστορίας στην Ελλάδα, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2001 και κυκλοφορούσε ανελλιπώς μέχρι τον Αύγουστο του 2017, οπότε και ανέστειλε την έκδοσή του. Ειδικοί επιστήμονες με συγγραφική εμπειρία και ικανότητα εκλαϊκευσης των θεμάτων, παρουσίαζαν σε κάθε τεύχος πρωτότυπα, συναρπαστικά και για πολλούς άγνωστα θέματα της ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας, που κάλυπταν ευρύτατο φάσμα ενδιαφερόντων, από την Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα μέχρι την Αναγέννηση και τους Νεώτερους Χρόνους. Εκτός από τα εκτενή και αναλυτικά άρθρα γενικής και στρατιωτικής ιστορίας, τα ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ φιλοξενούσαν και πλήθος μόνιμων στηλών, μοναδικών στον ελληνικό Tύπο.

Από τον εκδότη Άρη Τερζόπουλο ( ο οποίος διαδέχθηκε τον πατέρα του, στο τιμόνι των εκδόσεων Τερζόπουλου, βλέπε: ΓΥΝΑΙΚΑ, ΦΑΝΤΑΖΙΟ, ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ, ΚΛΙΚ , ΜΕΝ , DIVA, NPQ, ΓΕΩΡΑΜΑ κλπ ) ένα υπερπολυτελέστατο περιοδικό , τόμος 230 σελίδων, 21Χ29, έγχρωμο, illustration χαρτί, εξώφυλλο χαρτόνι κλπ). Η καλύτερη και πιο σοβαρή έκδοση του Τερζόπουλου. Αγνοώ τον αριθμό των τευχών που έβγαλε. Στο τρίτο τεύχος δεν βλέπω κάποια χρονολογική ένδειξη, στο 4ο γράφει 1999. Πανάκριβο για την εποχή του : 1500 ΔΡΧ. Πλήρης τίτλος ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ GOD AND RELIGION