Μετάβαση στο περιεχόμενο

leonidio

Veterans
  • Περιεχόμενο

    3050
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

  • Κερδισμένες ημέρες

    28

Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από leonidio

  1. Αγαπητέ, Γιάννη (ελπίζω να μου συγχωρήσεις τον ενικό αριθμό, αλλά διαβάζω χρόνια τη στήλη σου και αισθάνομαι σαν να σε ξέρω, αν και μόνο μια φορά έχουμε συστηθεί) Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την επισήμανσή σου, που μου δίνει την ευκαιρία να αναφέρω κάποια πράγματα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Θέλω επίσης να τονίσω επί καθαρά προσωπικού, ότι η επισήμανσή σου, μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί αποδεικνύει ότι υπάρχουν και άνθρωποι με βαθιά γνώση του χώρου των κόμικς, που ασχολούνται με την ψηφοφορία μας. Καταρχάς, σε κάποια θέματα πάμε ψηλαφιστά, επειδή όταν ξεκινήσαμε την ψηφοφορία, κανένας από εμάς δεν είχε την ανάλογη εμπειρία και σίγουρα είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες και προτάσεις. Γενικά, η προσθήκη κάποιων κατηγοριών είναι πάντα μέσα στις προτεραιότητές μας. Παρόλα αυτά, η ψηφοφορία αυτή τη στιγμή (καλώς ή κακώς) έχει επικεντρωθεί σε εκδόσεις και όχι γενικά σε κόμικς. Δηλαδή, έχουμε αποφασίσει να περιλαμβάνουμε στην ψηφοφορία μόνο κόμικς που κυκλοφορούν σε περίπτερα ή / και βιβλιοπωλεία και μάλιστα μόνο όσα έχουν παρουσιαστεί στο φόρουμ μας. Συνεπώς δεν έχουμε για την ώρα μια κατηγορία, ούτε για κόμικς που είναι μέσα σε εφημερίδες ή περιοδικά, ούτε για webcomics, γιατί, πολύ απλά, δεν έχουμε τα μέσα (κυρίως το χρόνο) για να τα παρακολουθούμε όλα αυτά. Προφανώς είναι ίσως παράλειψη εκ μέρους μας, αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες μας οδηγούν σε αυτή την απόφαση, ας μην ξεχνάμε ότι δεν ασχολούμαστε επαγγελματικά με τα κόμικς, έχουμε όλοι μας εργασίες και υποχρεώσεις, που μας τρώνε πάρα πολύ χρόνο. Επιπλέον , για να υπάρξει μια κατηγορία, πρέπει να υπάρχει και ένας ελάχιστος αριθμός υποψηφιοτήτων (τουλάχιστον 3) και δεν γνωρίζουμε άλλο ένθετο σχετικά με τα κόμικς με σταθερή παρουσία σε έντυπο (και αυτό θα ήθελα να το εκλάβεις ως φιλοφρόνηση). Όπως ξέρεις, και διαβάζουμε και παρακολουθούμε τη στήλη τόσο στην έντυπη όσο και στην ηλεκτρονική μορφή, άρα καταλαβαίνεις και μόνος σου ότι η μη συμπερίληψη των κόμικς του Καρέ Καρέ και του οποιουδήποτε άλλου ένθετου δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι τα αγνοούμε, απλά ότι έχουμε αποφασίσει να θέσουμε κάποια κριτήρια, τα οποία εμείς οι ίδιοι θα μπορούμε να ικανοποιήσουμε, για να μη φανούμε ασυνεπείς .Να είσαι όμως σίγουρος ότι αυτό το θέμα, μας έχει απασχολήσει και θα μας απασχολήσει και στο μέλλον μέχρι να φτιάξουμε μια δημοσκόπηση, που να καλύπτει όλες τις πτυχές των κόμικς στην Ελλάδα, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή Αυτά για την ώρα και ελπίζω να σε κάλυψα με την απάντησή μου
  2. Ένας σούπερ μπαμπάς υπέρ των αδύναμων Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Από το 2012, ο Chris Grady, δημιουργός κόμικς από τον Καναδά, φιλοτεχνεί μια γλυκύτατη σειρά με πρωταγωνιστή έναν μπαμπά στις καθημερινές περιπέτειες του οικογενειακού και επαγγελματικού του βίου. Περιπέτειες γεμάτες θετικά μηνύματα, ενσυναίσθηση και αποδοχή της διαφορετικότητας Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια σειρά κόμικς με επίκεντρο τη ζωή ενός μεσήλικα οικογενειάρχη και τη σχέση του με τα ανήλικα παιδιά του και τη σύζυγό του; Μια ζωή που δεν έχει ούτε ίντριγκες ούτε δολοπλοκίες ούτε απιστίες ούτε πιστολίδια ούτε ηρωισμούς. Ή, μάλλον, μια ζωή που είναι γεμάτη ηρωικές πράξεις καλοσύνης, αγάπης και σεβασμού. Μα γι’ αυτό ακριβώς έχει μοναδικό ενδιαφέρον και είναι συναρπαστική καθώς σε γοητεύει με τον τρόπο που ο δημιουργός της βρίσκει ευφυέστατες ιδέες να μεταδώσει τα πιο ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά μηνύματα απέναντι στον συντηρητισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό. Ο Chris Grady ξεκίνησε τη σειρά το 2012 με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Lunarbaboon» («σεληνιακός μπαμπουίνος») με στόχο να περιγράψει τη δική του ζωή ως νέου πατέρα και δασκάλου σε Δημοτικό σχολείο στο Τορόντο. Δεν πρόκειται όμως για μία ακόμη αυτοβιογραφική σειρά αλλά για μια fiction ιστορία με τα «διδάγματα» να απορρέουν από τις πράξεις και τις τολμηρές ενέργειες και να μη φαντάζουν παρωχημένα και ηθικοπλαστικά. Σε μια συνέντευξή του στη Huffington Post, το 2017, o Grady δήλωνε ότι «τα κόμικς μου είναι μια μορφή θεραπείας ώστε να μπορέσω να διαχειριστώ το άγχος μου». Ξεκίνησε να δημοσιεύει τις δουλειές του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή. Οι επισκέπτες στη σελίδα του πολλαπλασιάζονταν με καταιγιστικό ρυθμό και σήμερα έχει περίπου ένα εκατομμύριο followers στο facebook. Οπως ο ίδιος περιγράφει: «Μετά τους πρώτους μήνες κοινοποίησης των κόμικς μου στα social media, άρχισα να λαμβάνω μηνύματα από πολλούς ανθρώπους που μου έγραφαν πόσο δέθηκαν με αυτά και πώς τους έδωσαν δύναμη και ελπίδα για να αντιμετωπίσουν τις δικές τους άσχημες στιγμές». Κι αυτό είναι αποτέλεσμα των πολλών και διαφορετικών πτυχών τους. «Αυτοί εκεί μοιάζουν διαφορετικοί», λέει ο μικρός γιος στον μπαμπά, σε μια από τις μικρές ιστορίες, αντικρίζοντας δύο ανθρώπους που φοράνε ρούχα τα οποία παραπέμπουν σε αραβική προέλευση. «Ξέρεις πώς με κάνουν να νιώθω οι διαφορετικοί», του απαντά ο μπαμπάς και τους φωνάζει «Εϊ, γιατί δεν γυρίζετε στο σπίτι σας», προετοιμάζοντας τον αναγνώστη για μια ρατσιστική λεκτική επίθεση. Και συμπληρώνει: «Αλλά σας παρακαλούμε, πάρτε κι εμάς μαζί σας ώστε να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή σας και τον πολιτισμό σας», με την ιστορία να καταλήγει στο σπίτι των Αράβων όπου μπαμπάς και γιος τρώνε ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί μαζί με την οικογένεια των «ξένων». Σε άλλη ιστορία, ο μικρός γιος σε μια από τις ατέλειωτες βόλτες του με τον μπαμπά βλέπει έναν άντρα ντυμένο με γυναικεία ρούχα: «Χα χα, γιατί αυτός εκεί φοράει φουστάνι;», ρωτάει. «Ακου φίλε», του απαντάει ο μπαμπάς, «αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από σένα. Μπορείς είτε να είσαι cool και να τους αποδεχθείς γι’ αυτό που είναι είτε να γίνεις ένας τεράστιος μαλάκας». Ο γιος αποφασίζει χωρίς δισταγμό: «Νομίζω πως προτιμώ να είμαι cool». «Καλή επιλογή», συμπληρώνει ο μπαμπάς. Και ο γιος καταλήγει: «Κι αυτό το φόρεμα του ταιριάζει τέλεια!». Τα ζητήματα φύλου βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο των ιστοριών της οικογένειας, με τον γιο και την κόρη της οικογένειας να «μαθαίνουν» διαρκώς τρόπους συμπεριφοράς. «Ετοιμος, αγόρι μου; Ηρθε η ώρα για μια γρήγορη δοκιμασία. Βλέπεις αυτήν εκεί τη γυναίκα; Πήγαινε και πιάσε τη χωρίς να τη ρωτήσεις», προτρέπει ο μπαμπάς. «Τι; Οχι!», αρνείται ο γιος. «Τότε πες της κάτι ανάρμοστο για το σώμα της», επιμένει ο μπαμπάς. «Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου», δυσανασχετεί ο μικρός. «Συγχαρητήρια! Πέρασες! Τώρα ξέρεις κάτι που οι περισσότεροι ενήλικες δεν το γνωρίζουν», καταλήγει ο μπαμπάς. Αλλά και η διαφορετικότητα των παιδιών γίνεται συχνά αφορμή για προτροπές και παραινέσεις. Οπως στη σύντομη ιστορία με τον μπαμπά και τον γιο να παρακολουθούν έναν «σπασίκλα» να ασχολείται μόνο με τον υπολογιστή του την ώρα που όλα τα υπόλοιπα παιδιά παίζουν. Κι αντί να τον κοροϊδέψουν ή να τον πειράξουν, κάθονται δίπλα του και λένε: «Και τι κάνουμε με τους σπασίκλες; Μαθαίνουμε από αυτούς». Σημαντικό θέμα που επανέρχεται με μεγάλη συχνότητα στις αφηγήσεις του Grady είναι τα ζώα και ο σεβασμός απέναντί τους. Οπως στην ιστορία με τον μπαμπά και τον γιο να συναντούν ένα γέρικο, βρόμικο και βασανισμένο αδέσποτο σκυλί. «Ας το απαλλάξουμε από τη μιζέρια του», λένε και ο γιος αρπάζει ένα μεγάλο κλαδί, τρομάζοντας τον αναγνώστη για αυτό που (υποτίθεται πως) θα ακολουθήσει. Στο τελευταίο καρέ, όμως, μπαμπάς και γιος έχουν κυριολεκτικά απαλλάξει το ζώο από τη μιζέρια του. Το έχουν υιοθετήσει και παίζουν μαζί του στο σπίτι τους, πετώντας του με χαρά το κλαδί. Εκτός, όμως, από τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και τις μειονότητες κάθε είδους, τα ζητήματα φύλου, φυλής, χρώματος κ.λπ. που αντιμετωπίζονται όχι απλώς με ανοχή αλλά με προτροπές πλήρους αποδοχής, ενσυναίσθησης και κατανόησης και τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη ανατροφή των παιδιών με πολυπολιτισμικές αναφορές, το «Lunarbaboon» είναι μια βαθύτατα πολιτική σειρά καθώς συχνά-πυκνά ο Grady «διαφημίζει» με πληθώρα αλληγοριών τη συλλογική δράση και τη συνεργασία των πολιτών ακόμα και βολονταριστικά, ακόμα κι εκεί που ο αγώνας μοιάζει να είναι χαμένος εκ των προτέρων. Οταν τα συμβολικά τέρατα έχουν εισβάλει στην πόλη και καταστρέφουν τα πάντα, ο γιος αναρωτιέται μήπως ήρθε η ώρα να τρέξουν για να σωθούν. «Θα το ήθελα», απαντά ο μπαμπάς. «Αλλά δεν είναι ώρα για να το σκάσουμε. Είναι ώρα να πολεμήσουμε. Με το καλύτερο όπλο που έχουμε. Ο ένας τον άλλον!». Το «Lunarbaboon» δημοσιεύεται στο www.lunarbaboon.com και ο δημιουργός του, Chris Grady, διατηρεί την, ομώνυμη με τη σειρά, σελίδα στο facebook. Στο kickstarter «τρέχουν» διάφορες καμπάνιες οικονομικής υποστήριξης για βιβλία του και παιχνίδια που έχει σχεδιάσει, ενώ από τις εκδόσεις McMeel Publishing κυκλοφορεί το «Lunarbaboon: The Daily Life of Parenthood». Πηγή
  3. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  4. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  5. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  6. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  7. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  8. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  9. Άλλες δύο εβδομάδες έχουν μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Ρίξτε την ψήφο σας και αν θέλετε, γράψτε μας και δυο λογάκια για το διαβάσατε και τι ψηφίσατε
  10. leonidio

    MS. MARVEL: ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

    Έχω διαβάσει τους πέντε πρώτους τόμους στα αγγλικά. Καλό, αρκετά καλό είναι, σε καμία περίπτωση το τυπικό υπερηρωικό, έχει αρκετό χιούμορ και χαβαλέ και παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, τόσο όσο ακριβώς χρειάζεται. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε (όπως γράφει και ο constantinople) ότι δεν πρόκειται για την αυθεντική Ms Marvel, αλλά για μια νέα ηρωίδα που έχει το ίδιο (υπερηρωικό) όνομα και πράγματι, ως εκ τούτου δεν έχει σχέση με την ταινία (η Captain Marvel / Carol Danvers πάντως εμφανίζεται σε κάποια τεύχη της σειράς, αλλά δεν θυμάμαι εάν είναι σε τεύχη αυτού του τόμου). Παρόλα αυτά είναι το κόμικ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου πάντα Η ηρωίδα είναι μια 15 Αμερικανίδα πακιστανικής καταγωγής, που προσπαθεί να προσαρμοστεί στην αμερικάνικη κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα να μην απογοητεύσει τους συντηρητικούς γονείς της και ξαφνικά βρίσκεται να έχει υπερδυνάμεις και να πολεμάει το έγκλημα. Ξέρω ότι κάποιοι σκέφτεστε "θηλυκός Spιder-Man με μαντίλα" ) , αλλά΄θα δείτε ότι δεν είναι καθόλου έτσι, το κόμικ διαφοροποιείται, πρωτοτυπεί και μέσα σε κάποια όρια προβληματίζει με θετική έννοια. Η μουσουλμανική κοινότητα παρουσιάζεται με προσοχή, χωρίς να γίνονται αναφορές σε τυχόν ακραίες καταστάσεις Τον σχεδιαστή Adrian Alphona τον ήξερα από το υπέροχο Runaways και κάνει και εδώ καλή δουλειά σε παρόμοιο θέμα (έφηβοι με υπερηρωικές δυνάμεις). Το σχέδιό του είναι πολύ εκφραστικό και αρκετά καρτουνίστικο εκεί που χρειάζεται και το στήσιμο των πλάνων του πολύ πετυχημένο. Η συγγραφέας, G. Willow Wilson (έτσι υπογράφει συνήθως), Αμερικανίδα προσηλυτισμένη στο Ισλάμ και η ίδια, έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αίγυπτο και είναι βαθιά γνώστης της μουσουλμανικής κουλτούρας, κάτι που έχει ιδαίτερη σημασία για το κόμικ, αφού το σενάριο το γράφει ένα άτομο από μέσα. Έχει γράψει ένα graphic novel, που μου άρεσε πολύ, το Cairo και μια σειρά που ενώ ξεκίνησε πολύ καλά, ολοκληρώθηκε λίγο βιαστικά, το Air, και τα δύο σε συνεργασία με τον Τούρκο σχεδιαστή M. K. Perker. Είναι και βραβευμένη συγγραφέας και τώρα γράφει τη Wonder Woman, αλλά δεν έχω άποψη για αυτό. Για τη δουλειά της στο Ms Marvel έχει πάρει Hugo, ενώ ήταν υποψήφια και για Harvey και για Eisner για τη Ms Marvel. Αυτά. Ελπίζω να ήμουν κατατοπιστικός, αλλά και πειστικός, για να δώσετε μια ευκαιριούλα στο κόμικ
  11. Ο Spiderman στήνει τον ιστό του στον Βόλο Ο Βαγγέλης Μαγγιώρος μπορεί να μην… τσιμπήθηκε από ραδιενεργή αράχνη όταν ήταν πιο μικρός, όπως ο Spiderman, o ήρωας comic που λατρεύει από παιδί και ο ίδιος, αλλά η ζωή του άλλαξε επίσης από ένα τυχαίο γεγονός. Τα περασμένα Χριστούγεννα θέλησε να κάνει έκπληξη στον 6χρονο γιο του φορώντας την στολή του ανθρώπου-αράχνη. Έκτοτε καθιέρωσε τη μεταμφίεσή του και τον τελευταίο καιρό ο Spiderman του Βόλου έχει πυκνώσει τις εμφανίσεις του σκορπίζοντας παντού χαμόγελα. Όταν δεν μάχεται το κακό, όπως ακριβώς πράττει ο διάσημος υπερ-ήρωας της Marvel, ο Βαγγέλης Μαγγιώρος αποκαλύπτοντας την αληθινή του ταυτότητα, εξομολογήθηκε πως είναι ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος απλός, ο οποίος με το κοστούμι που φορά, επιθυμεί πάνω απ’ όλα να προσφέρει χαρά στους συνανθρώπους του και ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά, που κανένα δεν μένει ασυγκίνητο στη θέα του Spiderman. Η καταγωγή του είναι από τα Ιωάννινα. Το 2012 βρέθηκε στην πόλη μας, λόγω… έρωτα, ενώ είναι γνωστός σε αρκετούς και για τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, έχοντας φορέσει με επιτυχία τη φανέλα πολλών ομάδων της Μαγνησίας. Πλέον ζει μόνιμα στον Βόλο και παράλληλα εργάζεται σε γνωστό κατάστημα εστίασης στο κέντρο. Ο 40χρονος άνδρας τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, αποφάσισε να αλλάξει τη στολή με την οποία εμφανιζόταν μπροστά στον γιο του παραδοσιακά κάθε χρόνο. Άφησε κατά μέρος την αμφίεση του Άγιου Βασίλη και φόρεσε το κοστούμι του ανθρώπου-αράχνη. Την κατάληξη περιέγραψε ο ίδιος, καθώς άρχισε να μιλά για την αντίδραση του 6χρονου Φοίβου: «Λατρεύω τον Spiderman, μέχρι και τατουάζ έχω κάνει. Κι επειδή αρέσει εξίσου στον γιο μου, είπα να εμφανιστώ έτσι μπροστά του. Έμεινε με το στόμα ανοικτό. Είχα παραγγείλει τη στολή πολύ καιρό πριν από το εξωτερικό, ενώ όποιος τη βλέπει, παθαίνει πλάκα. Είναι χειροποίητη και στα μέτρα μου. Πιστεύω τον άλλον μήνα πως θα έχω και εκτοξευτήρες ιστού. Μέχρι και στο super-market πηγαίνω πλέον ντυμένος Spiderman». Ουσιαστικά ο Βαγγέλης Μαγγιώρος ασχολείται με το cosplay. Η μόδα ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 στην Ιαπωνία και προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων «costume» και «play». Πρόκειται για μία μορφή παραστατικής τέχνης, στην οποία ο κάθε συμμετέχοντας υποδύεται έναν φανταστικό χαρακτήρα της επιλογής του μέσα από comic, videogame ή cartoon. Το cosplaying τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλη άνθηση και στη χώρα μας, αφού ολοένα και αυξάνονται εκείνοι που ενσαρκώνουν τους αγαπημένους τους ήρωες, μιμούμενοι με κάθε λεπτομέρεια μέχρι και την παραμικρή κίνηση του χαρακτήρα που επιλέγουν. Η διαφορά, όμως, για τον Spiderman του Βόλου έχει να κάνει με το γεγονός ότι εντάχθηκε στους Super Heroes Gr, μία εθελοντική και μη κερδοσκοπική ομάδα από cosplayers, που χαρίζει απλόχερα χαμόγελα για καλό σκοπό, ιδιαίτερα σε παιδιά με σοβαρές ασθένειες ή αναπηρίες, αλλά έχουν ανάγκη να νιώσουν λίγη από τη «μαγεία» ενός σούπερ ήρωα. «Γνωρίστηκα με τα παιδιά το διήμερο 19-20 Ιανουαρίου κατά τη διάρκεια του Game Athlon που έγινε στο Παλαιό Φάληρο, ένα event αφιερωμένο σε όσους ασχολούνται με την τεχνολογία και τα ηλεκτρονικά και μη παιχνίδια. Ο πρωτεργάτης των Super Heroes λέγεται Περικλής Μαντάς. Απίστευτος άνθρωπος με κρυστάλλινη ψυχή. Τις προάλλες εμφανίστηκα στο Ορφανοτροφείο Βόλου, ενώ προγραμματίζουμε να επισκεφτούμε σύντομα παιδιά που νοσηλεύονται με καρκίνο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να βλέπεις ένα παιδί να χαμογελά, ειδικά όταν παλεύει για την υγεία του. Στον Βόλο πλέον έχω το δικό μου παράρτημα και είναι μακράν το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Έχω κι έναν συνάδελφο που εντάχθηκε στην ομάδα και παραγγείλαμε τη στολή του. Σύντομα θα εμφανιστεί κι εκείνος», σημείωσε με χαμόγελο ο Βαγγέλης Μαγγιώρος, δίχως ωστόσο να αποκαλύψει τον δεύτερο σούπερ ήρωα που θα εμφανιστεί οσονούπω στους δρόμους του Βόλου. Πηγή
  12. Αρκάς: Η Ζωή Μετά το Χιούμορ Η Λίνα Ρόκου αναζητά τον κομίστα που μας «μεγάλωσε γερά παιδιά». Και πια βρίσκει έναν κουρασμένο δημιουργό, παγιδευμένο στην ευκολία που χάρισε την υπογραφή του στη βαρετή πολιτική αντιπαράθεση. Το 2000 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς που γινόταν τότε στο Γκάζι είχα βρεθεί σε μια μεγάλη αίθουσα που ήταν αφιερωμένη στον Αρκά, με αφορμή τα είκοσι χρόνια παρουσίας του. Θυμάμαι που η αίθουσα είχε πολύ κόσμο –ο Αρκάς τότε βρισκόταν στο αποκορύφωμα της αναγνώρισης μετά την θριαμβικά παραγωγική δεκαετία του ’90-, ότι το πλήθος διάβαζε σιωπηλά τα μεγάλα στριπ που ήταν αναρτημένα στους τοίχους, με τον Κόκορα, τον Ισοβίτη, τη Θέκλα και το μόνο που άκουγες ήταν δυνατά γέλια. Και θυμάμαι ότι ήταν μια στιγμή σχεδόν ευδαιμονική, να νιώθεις ότι σε συνδέει κοινή αίσθηση χιούμορ με παντελώς άγνωστους σου ανθρώπους και ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη προς τον δημιουργό που με το πενάκι και τις λέξεις του δημιουργεί ένα αόρατο νήμα, ένα προστατευτικό κουκούλι προσφέροντας γέλιο, ανακουφιστικό αλλά κι ενίοτε γλυκόπικρο. Γιατί αυτό ήταν το γέλιο που προκαλούσε ο Αρκάς. Τότε. 2019 κι αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα με καινούριο σκίτσο του Αρκά. Δεν θυμάμαι. Κι όπως φαίνεται δεν είμαι η μόνη. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να πιάσω το αστείο σε ό,τι παρουσιάζει, κι όσο περνάει ο καιρός όλο και δυσκολεύομαι. Τα πρώτα πυρά εναντίον του ξεκίνησαν όταν ο Αρκάς άρχισε να παίρνει ξεκάθαρη πολιτική στάση, αντιπολιτευτική την τελευταία τετραετία. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι ενοχλήθηκαν: «Μα τώρα τον έπιασε για πρώτη φορά ο πόνος να σχολιάσει την πολιτική επικαιρότητα;». Δεν έχουν δίκιο. Ο κάθε δημιουργός, ειδικά ο κάθε σατιρικός δημιουργός, έχει το απόλυτο δικαίωμα να διαλέγει ποιο θα είναι κάθε φορά το αντικείμενο της σάτιρας του. Και ποιο το timing της. Ο Αρκάς, για τους δικούς του λόγους, διάλεξε να είναι το κυβερνών κόμμα κι αυτή η τετραετία η αφορμή και η στιγμή για να γίνει απροκάλυπτα πολιτικός. Το θέμα είναι ότι ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (πια σκέτο ΣΥΡΙΖΑ) έχει δώσει πάμπολλες αφορμές για ανελέητο τρολάρισμα αλλά και για σαρκαστικό σχολιασμό των κινήσεων της ο Αρκάς δεν κινείται προς καμία από τις δύο κατευθύνσεις. Με έναν υπεραπλουστευτικό λαϊκίστικο λόγο στρέφεται κακόγουστα, και καθόλου ευφάνταστα, όχι εναντίον της κυβέρνησης αλλά εναντίον του κοινοβουλευτισμού. Κι όχι με αντίλογο αναρχικό και πικρό, αλλά με έναν συντηρητικό, σχεδόν φοβικό, λόγο. Όμως εμένα δε με ενδιαφέρει η πολιτική του τοποθέτηση. Ο πρώτος Αρκάς που διάβασα ήταν ο Ισοβίτης. Είχε κάτι αληθινά μαύρο αυτή η ιστορία ενός ανθρώπου που δεν ήταν απλά φυλακισμένος, αλλά φυλακισμένος εφ’ όρου ζωής, και η μοναδική του παρέα ήταν ένα κυνικό ποντίκι που δεν έμοιαζε να αντιλαμβάνεται την τραγικότητα της κατάστασης του φίλου του, ή ακριβώς επειδή την αντιλαμβανόταν κυλιόταν πάνω της με όλη τη βρωμιά του όπως ακριβώς κυλιόταν πάνω της αργότερα το Γουρούνι, που δεν αντιλαμβανόταν το υπαρξιακό αδιέξοδο του Κόκορα. Δεν ήταν όλα τα αστεία του Αρκά «σοφιστικέ», ούτε είχαν αναγκαστικά υπόβαθρο κάποια ουσιαστικότερη αναζήτηση. Ο Αρκάς έκανε και πλάκα πιο χοντροκομμένη, το είχε αποδείξει στο Ξυπνάς μέσα μου το Ζώο ή στον Καστράτο του με τη σεξουαλική απελπισία της Λουκρητίας. Όμως, όταν τα διάβαζες, ένιωθες ότι ο δημιουργός ήταν ξεκάθαρα με το μέρος της που ακόμη και στα χερούλια των τηγανιών έβλεπε έναν δονητή ή στον βασιλικό της γλάστρας έβρισκε αφορμή για να τριφτεί ερωτικά. Όταν διαβάζαμε τη Λουκρητία νιώθαμε την ασφυξία της μέσα στο αποστειρωμένο, κλινικό, ασέξουαλ περιβάλλον της. Το χιούμορ του Αρκά, εκείνη την περίοδο, δεν είχε, ευτυχώς, τίποτα το πολιτικά ορθό, έβαζε στο στόχαστρο του τις οικογενειακές σχέσεις με τις Χαμηλές Πτήσεις, το θάνατο με το Η Ζωή Μετά. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να εκλάβω παρά ως φτηνή δικαιολογία το παρακάτω σκίτσο με το οποίο απάντησε, σχετικά πρόσφατα, σε όσους του ασκούν όψιμη κριτική… Συγγνώμη αλλά για μένα το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Αρκάς έχασε την αίσθηση του χιούμορ μπαίνοντας σε εύκολα, προβλέψιμα, βαρετά ως κι ανόητα μονοπάτια, αποφεύγοντας κάθε τι που μπορεί να προκαλέσει όχι μια επανάσταση –ας είμαστε ρεαλιστές ποτέ δεν το έφτανε ως εκεί –αλλά μια έστω αμυδρή κινητοποίηση των φαιών κυττάρων. Πώς φτάσαμε από την έξαλλη και όλο ζωή Λουκρητία που δεν σεβόταν τη γριά αφεντικίνα της κι έριχνε τολμηρά υπονοούμενα για τον νεκρό άντρα της στην γελοιογραφία που ο σύζυγος συγκρίνει το σαγόνι της γυναίκας του με ρακέτα του τένις επειδή αρνείται να του κάνει πίπα; Σίγουρα όχι από τη μια στιγμή στην άλλη. Όμως ακόμη και τώρα, παρότι ο Αρκάς έχει δώσει αρκετά παρόμοια δείγματα το τελευταίο διάστημα δεν μπορώ να νιώθω μέσα στο κεφάλι μου «φασαρία» με κάθε του καινούριο ατόπημα. Ατόπημα για μένα φυσικά, η σελίδα του Αρκά έχει (τώρα που γράφω) 915.910 likes. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς, σε social media όρους, ότι το κοινό του έχει στρέψει την πλάτη. Όμως νιώθω ότι το πιο δραστήριο τωρινό κοινό του Αρκά είναι κατά κύριο λόγο αυτό που τον ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια στο Facebook (είτε του ασκούν κριτική, είτε υιοθετούν το λόγο του), ενώ οι φίλοι από την εποχή των πρώτων άλμπουμ μάλλον έχουν ξεμείνει αδρανείς στη σελίδα παρά τον παρακολουθούν στ’ αλήθεια. Εκτός κι αν έχουν γεράσει κι αυτοί, δεν εννοώ ηλικιακά. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φορές ακούω ή διαβάζω την άποψη «Δεν είναι ο Αρκάς που τα σχεδιάζει πια. Έχει ομάδα που το κάνει γι’ αυτόν». Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι «δεν ζει καν», δίνοντας στον θρύλο του Αρκά –που ούτως ή άλλως είχε καλλιεργηθεί λόγω του ότι ποτέ δεν μάθαμε την ταυτότητα του- σχεδόν Presley-κές διαστάσεις και μας κάνει να τον φανταζόμαστε να βρίσκεται στο τροπικό νησί που ονειρευόταν ο Κόκορας παρέα με όλους τους παλιούς του ήρωες. Ακόμη πάντως κι αυτή η άποψη «αποκλείεται να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει σκιτσάρει εκείνα “τα παλιά” κι αυτά “τα καινούρια”» δείχνει πόσο κι εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ότι οι άνθρωποι γίνεται με τα χρόνια συχνά πυκνά να παρουσιάζουν μια στάση και μια συμπεριφορά που θεωρούμε (εμείς γι’ αυτούς) ότι δεν τους αρμόζει καθόλου. Ο Παναγιώτης Μένεγος είχε καταθέσει εδώ μια παρόμοια νοσταλγία για τον Τζιμάκο αλλοτινών εποχών, μαζί με τον προβληματισμό του για τις απόψεις στα τελευταία χρόνια του. Ξέρω ανθρώπους που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά όταν ο Μίκης πήρε μέρος στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό πέρσι τον χειμώνα, βλέποντας το αριστερό είδωλο των νεανικών τους χρόνων να απευθύνεται και να συντάσσεται με χρυσαυγίτες. Ο Αρκάς δεν είναι Πανούσης και σίγουρα δεν είναι Μίκης. Ποτέ δεν έφτασε σε τόσο υψηλό βάθρο. Όμως υπήρχε η εποχή που νιώθαμε εκείνη την ευδαιμονία ενός ιερόσυλου, τουλάχιστον στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, σαρκασμού ενώ γελούσαμε τόσοι άγνωστοι παρέα σε μια μεγάλη αίθουσα ενός φεστιβάλ κόμικ. Τώρα μένουμε παγωμένοι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας να αναρωτιόμαστε πόσο ασφυκτικά φυλακισμένος θα ένιωθε ο Ισοβίτης του μπροστά σε αυτό το σκίτσο: Πηγή
  13. Σούπερμαν: 80 χρονών και ούτε μία άσπρη τρίχα «Σε όλη την ιστορία της λογοτεχνίας υπάρχουν λίγοι μόνο φανταστικοί χαρακτήρες, γνωστοί σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί αυτού του πλανήτη. Ο εργάτης στο Ιρκούτσκ μπορεί να μην έχει ακούσει για τον Άμλετ. Ο πιτσιρίκος στο Περναμπούκο μπορεί να μην ξέρει ποιος είναι ο Ρασκόλνικωφ. Η χήρα στην Τζακάρτα μπορεί να αναρωτιέται ακούγοντας το όνομα του Δον Κιχώτη ή του Τζέι Γκάτσμπι. Αλλά σχεδόν κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί σε αυτόν τον πλανήτη γνωρίζει τον Σούπερμαν.» Με αυτά τα λόγια ο συγγραφέας ε.φ., Χάρλαν Τζέι Έλισον, χαιρέτισε τον περασμένο Απρίλιο την επέτειο των 80 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σούπερμαν. Σε αυτά τα σφριγηλά 80 χρόνια ζωής στα κόμικς (και όχι μόνο), ο διάσημος ήρωας κατάφερε να επιβληθεί ως εικονική παρουσία, όπως ο Μίκυ Μάους, ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ταρζάν, ή ο Ρομπέν των Δασών. Ο Σούπερμαν υπήρξε δημιούργημα δύο 17χρονων μαθητών λυκείου: του Τζέρι Σίγκελ (σενάριο) και του Τζο Σούστερ (σχέδιο). Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο (επίσης πρώτο) τεύχος του περιοδικού Action Comics, τον Απρίλιο του 1938, και η επιτυχία του ήταν… ακαριαία. Ο εξωγήινος από τον πλανήτη Κρύπτον, μάλιστα, υπήρξε ο βασικός αίτιος για την εκρηκτική ανάπτυξη της βιομηχανίας των κόμικς στις ΗΠΑ, τις δεκαετίες ’40-’50. Η δράση του σύντομα εξαπλώθηκε πέραν των τυπωμένων σελίδων. Το 1940 έγινε ραδιοφωνικό σίριαλ, ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά και κατόπιν έγινε κινούμενο σχέδιο. Μεταφέρθηκε εννιά φορές –μέχρι σήμερα– στη μεγάλη οθόνη, έγινε μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, με τίτλο το διάσημο σλόγκαν ‘‘It’s a Bird… It’s a Plane… It’s Superman!’’), χώρια το τεράστιο εμπόριο της εικόνας του σε παιχνίδια, αναμνηστικά, διακοσμητικά, ρούχα, βιντεογκέιμ κ.λπ. Η επικράτηση του Σούπερμαν στο πεδίο της λαϊκής μυθολογίας πυροδότησε διάφορες πολιτικές, κοινωνιολογικές, ή ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του φαινομένου. Οι κριτικές αναλύσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την ταυτότητά του ως «Υπερασπιστή της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και του Αμερικανικού Τρόπου Ζωής» (ιδίως του τελευταίου). Επιχειρούν ερμηνείες της διπλής ταυτότητας του Σούπερμαν/Κλαρκ Κεντ. Εξετάζουν τα –χωρίς ανταπόκριση– αισθήματα της Λόις Λέιν για τον ανέραστο Σούπερμαν και την παράλληλη αδιαφορία της για τον κρυφά ερωτευμένο μαζί της, αδέξιο alter ego του υπερήρωα, Κλαρκ Κεντ, με ενδιαφέρουσες διαφορές μεταξύ φροϋδικών και γιουνγκιανών αναλύσεων. Ο κατάλογος είναι μακρύς και πολυεπίπεδος, φθάνοντας μέχρι τα ερωτήματα σχετικά με την γκέι κουλτούρα και τους μάτσο υπερήρωες. «Καλώς ήλθατε σε μια σημαντική καμπή στη ζωή του Σούπερμαν»: Τον Δεκέμβριο του 1996, η DC κυκλοφόρησε ένα πανηγυρικό Άλμπουμ γάμου του ήρωα (στα επόμενα τεύχη επανήλθε στη μονήρη κανονικότητά του). Όπως όλοι οι μύθοι και τα παραμύθια, έτσι και οι ιστορίες του Σούπερμαν ξεκίνησαν από έναν δημιουργό (στην προκειμένη περίπτωση, δύο), αλλά εμπλουτίστηκαν και τροποποιήθηκαν από πολλούς. Στη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής τού ήρωα, οι υπεύθυνοι της έκδοσης , οι σεναριογράφοι και οι σχεδιαστές που εναλλάχθηκαν στην παραγωγή, χρειάστηκε να εφευρίσκουν διαρκώς νέα τεχνάσματα, προκειμένου να συντηρούν το ενδιαφέρον του παγκόσμιου αναγνωστικού κοινού. Ανταγωνίζονταν με αυτά που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό τον προηγούμενο μήνα, τον προηγούμενο χρόνο, με αυτά που δημιουργούσαν οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους στον εκδοτικό κολοσσό της DC. Στο πέρασμα των χρόνων, όλο αυτό το πολυάνθρωπο επιτελείο παντρολόγησε και χώρισε τον Σούπερμαν αρκετές φορές, τον πέθανε και τον ανέστησε άλλες τόσες. Ο Κρυπτονίτης, το ραδιενεργό μέταλλο από τα συντρίμμια του γενέθλιου πλανήτη του, αποδείχθηκε ο πιο θανάσιμος αντίλογος στις ακαταμάχητες υπερδυνάμεις του. Το ίδιο και η γκαλερί των φοβερών αντιπάλων του, γεμάτη σκοτεινά πορτρέτα: από τον παράφρονα Λεξ Λούθορ μέχρι τον… γλωσσοδέτη δαίμονα Mister Mxyzptlk. Η επίδραση που άσκησε ο Σούπερμαν στην παγκόσμια κοινότητα ήταν σχεδόν καταλυτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το όνομά του, που ενέπνευσε πολλές λέξεις ενταγμένες σήμερα στο διεθνές γλωσσικό τοπίο. Αν και η παλαιότερη αναφορά βρίσκεται στον τίτλο του θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Man and Superman (1903), μια κωμωδία χαρακτήρων με ήρωα τον Δον Ζουάν, το όνομα «κατακυρώθηκε» στον χάρτινο ήρωα. Χάρη σε αυτόν, «βαπτίστηκαν» υπερήρωες οι επίγονοι στα κόμικς, ενώ έγινε αφορμή για τη δημιουργία αρκετών νεολογισμών, αλλά και εντελώς καινούριων λέξεων. Το πρόθεμα Σούπερ (στα καθ’ ημάς Υπέρ) συναντάται παντού: από τη βενζίνη των αυτοκινήτων και τα Σούπερ Μάρκετ, μέχρι τις δύο Υπερδυνάμεις. «Ο Σούπερμαν δεν βρίσκεται στην κορυφή επειδή τυχαίνει να είναι ο παλαιότερος υπερήρωας», έχει πει ο Βρετανός σχεδιαστής Γκάρι Φρανκ. «Είναι ακόμα εδώ γιατί είναι ένας σπουδαίος υπερήρωας. Είναι αυτός που διαμόρφωσε και καθόρισε, τελεσίδικα, το είδος στο οποίο πρωταγωνιστεί χρόνια τώρα. Κι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί, αν αποτελούσε μια μέτρια ιδέα». (εικονογράφηση: αρχείο Α. Μαλανδράκη) Πηγή
  14. Εάν υπάρχουν, κράτα μου κι εμένα μια τετράδα και ένα Μπλεκ ή τέλος πάντων ό,τι έχει απομείνει
  15. Συνέντευξη του Soloup στο περιοδικό Σχεδία με αφορμή το καινούριο κόμικ του, Ο Συλλέκτης
  16. leonidio

    ΣΧΕΔΙΑ

    Το εξώφυλλο του τεύχους 66 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Οι γελοιογραφίες στο άλμπουμ. Ήδη κυκλοφορεί το τεύχος 67
  17. Ζητώ χίλια συγγνώμη, αλλά δυστυχώς δεν είχα συμπεριλάβει στις επιλογές της δημοσκόπησης το ΚΟΜΙΞ. Συνεπώς, διεγράφη η προηγούμενη δημοσκόπηση και ξεκινά καινούρια. Παρακαλώ πολύ, όλοι όσοι ψηφίσατε, κάντε έναν κόπο και ρίξτε ξανά τις ψήφους σας. Ζητάω και πάλι συγγνώμη, το λάθος ήταν εξ ολοκλήρου δικό μου...
  18. Όπως τα δύο τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος, θα ψηφίσουμε αυτά που μας άρεσαν περισσότερο μέσα στο 2018. Έχουμε περίπου τις ίδιες κατηγορίες με πέρυσι, με εξαίρεση ορισμένες, όπου δεν υπήρχαν αρκετές (ή καθόλου) συμμετοχές και δεν μπορέσαμε να έχουμε υποψήφιες εκδόσεις για να γίνει ψηφοφορία. Όπως και πέρυσι, δεν θα έχουμε προκριματικό γύρο σε κάποιες κατηγορίες και θα ψηφίσουμε από την αρχή. Σε αυτήν την κατηγορία, έχουμε τις σειρές, δηλαδή εκδόσεις με κάποια περιοδικότητα, όσο αραιή και αν είναι αυτή. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, δικαίωμα συμμετοχής έχουν μόνο όσα κόμικς κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα μέσα στο 2018 και τους έχει γίνει παρουσίαση μέσα στο φόρουμ. Κατανοούμε ότι με αυτόν τον τρόπο, κάποιες εκδόσεις μένουν απέξω, αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που δεν μας έχουν αποσταλεί επίσημες λίστες κυκλοφορίας από εκδοτικούς οίκους. Επειδή φέτος σε αυτή την κατηγορία οι υποψήφιοι είναι αρκετοί, μπορείτε να ψηφίσετε όσους θέλετε. Δεν υπάρχει πλέον η επιλογή "Κανένα από αυτά", αν δεν σας άρεσε τίποτα, απλά μην ψηφίζετε. Διευκρινίζουμε ότι αποφασίσαμε να συμπεριλάβουμε σε αυτήν την κατηγορία και τον Αστερίξ, όπως και μελλοντικά τεύχη οποιασδήποτε άλλης σειράς ακόμη κι αν εκδίδονται με μεγάλη χρονική απόσταση το ένα από το άλλο. Δεν χρειάζεται να τα έχει διαβάσει όλα, για να ψηφίσετε. Κανείς από εμάς δεν τα έχει διαβάσει όλα. Ψηφίστε ό,τι διαβάσατε και σας άρεσε πραγματικά. Και μη βιαστείτε να ψηφίσετε: κάντε πρώτα μια καλή επανάληψη, σκεφτείτε και μετά ρίξτε την ψήφο σας. Η ψηφοφορία θα λήξει τα μεσάνυχτα της 28/02/2019. Εδώ μπορείτε να δείτε τι είχαμε ψηφίσει πέρυσι στην αντίστοιχη κατηγορία. Εδώ μπορείτε να δείτε τι είχαμε ψηφίσει πρόπερσι στην αντίστοιχη κατηγορία. Οι υπόλοιπες κατηγορίες της δημοσκόπησης: Οι τίτλοι:
  19. @totally_wired Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια Όσο για την ουσία: συζητήθηκαν επί μακρόν τα θέματα που αναφέρεις και επειδή ήταν δύσκολο να συμφωνήσουμε στα κριτήρια που πρέπει να πληροί ένα κόμικ, για να θεωρείται "επανέκδοση" και συνεπώς επειδή δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια κατηγορία "Επανεκδόσεις" χωρίς να υπάρχουν σοβαρές και δικαιολογημένες ενστάσεις, από οποιαδήποτε πλευρά (το "οριακό" που αναφέρεις κι εσύ), αποφασίσαμε να τα συμπεριλάβουμε σε αυτή την κατηγορία. Πολλά θέματα είναι υπό συζήτηση σε κάθε περίπτωση, εξάλλου ψηλαφητά πάμε και ερασιτεχνική είναι αυτή η προσπάθεια που κάνουμε. Για αυτό και η γνώμη σας μετράει και οι όποιες ενστάσεις ή αντιρρήσεις λαμβάνονται σοβαρά υπόψη για την επόμενη χρονιά
  20. Το Εγώ, οι Πρωτόπλαστοι και η Δημοκρατία εις σάρκα μίαν Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στη βασική, ανατρεπτική συνταγή της σειράς «Krazy Kat» (1913-1944) του George Herriman (1880-1944) με πρωταγωνίστρια μια καλή μαύρη γάτα που παρουσιαζόταν πότε ως αρσενική και πότε ως θηλυκή, ερωτευμένη με έναν κακό λευκό ποντικό και προστατευόμενη ενός σκύλου αστυνομικού. Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος θα ασχοληθούμε με τις πολιτικές, ψυχαναλυτικές και θρησκευτικές ερμηνείες που έχουν κατά καιρούς δοθεί στο «καλύτερο κόμικς της Ιστορίας» κατά το περιοδικό «The Comics Journal» καθώς και με τα εικαστικά εργαλεία που χρησιμοποίησε ο δημιουργός του σε άμεση συνομιλία με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Αν στη σειρά «Krazy Kat» το βασικό μοτίβο ήταν η ανατροπή των θεματικών, αφηγηματικών και σχεδιαστικών στερεοτύπων και συμβάσεων με όχημα την, σε πρώτο επίπεδο, διαρκή επανάληψη ενός προαναγγελθέντος και αναμενόμενου «τέλους» (το ποντίκι ρίχνει ένα τούβλο στη γάτα, αυτή το εκλαμβάνει ως απόδειξη αγάπης, ο σκύλος συλλαμβάνει το ποντίκι), οι βαθύτερες ερμηνείες και προεκτάσεις που έχουν κατά καιρούς προταθεί είναι πολυεπίπεδες και έχουν γίνει αντικείμενο πολλών ερευνών και μελετών τα τελευταία χρόνια. Κατά τον Franklin Rosemont, «μαζί με το ερώτημα “Τι είναι η αλήθεια;”, το ερώτημα “Ποια είναι η Krazy Kat;” είναι το πιο περίπλοκο στα χρονικά της φιλοσοφίας». Παρά την προφανή υπερβολή, η ευφυής διατύπωση του Rosemont, συνοψίζει το δυσερμήνευτο του περιεχομένου αυτής της μοναδικής σειράς. Μία από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί ανήκει στον Adam Gopnik και είναι θεολογικού τύπου. Κατά τον Gopnik, το Coconino, ο άχρονος και πέρα από γεωγραφικές και ιστορικές δεσμεύσεις τόπος όπου διαβιούν τα πρόσωπα του δράματος («μεταϊστορικός τόπος» κατά τον David Carrier), παραπέμπει στον Παράδεισο. Αλλά σε έναν Παράδεισο στον οποίο δεν συνέβη ποτέ το προπατορικό αμάρτημα κι έτσι όλα συνεχίζονται σε ένα αέναο παρόν. Η αμφισεξουαλική και αμφίφυλη Krazy Kat ενσαρκώνει τον Αδάμ και την Εύα εις σάρκα μίαν, το λευκό αρσενικό ποντίκι είναι το φίδι και ο σκύλος – αστυνομικός είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Υπό μια τέτοια οπτική, το τούβλο που τρώει η γάτα διαρκώς στο κεφάλι θα μπορούσε να είναι το μήλο. Η γάτα όμως ποτέ δεν «σηκώνει το γάντι», δεν υποκύπτει στον πειρασμό της εκδικητικότητας και δέχεται αδιαμαρτύρητα ή μάλλον ηδονικά, τα χτυπήματα. Αυτή η αθωότητα της γάτας είναι που ώθησε τον Gilbert Seldes να την παρομοιάσει με τον Δον Κιχώτη αλλά και με στοιχεία του Πάρσιφαλ. Πολιτική είναι η ερμηνεία του e. e. cummings που χαρακτήριζε τη σειρά ως ένα «μετεωρικό μπουρλέσκο μελόδραμα για τη δημοκρατία». Μια τέτοια ερμηνεία εδράζεται στον παραλληλισμό της Krazy Kat με τη φιλελεύθερη δημοκρατία, του ποντικού με την αναρχία και του σκύλου με τον φασισμό και την εξουσία. Με όρους φροϋδικής ψυχανάλυσης, ωστόσο, η γάτα αντιπροσωπεύει το Εγώ, το ποντίκι είναι το Εκείνο και ο Σκύλος το Υπερεγώ. Οι έννοιες αυτές, όμως, αφορούν στοιχεία ταυτότητας ενός προσώπου, κάθε μεμονωμένου ανθρώπου. Στην περίπτωση των χαρακτήρων του Herriman, που φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα επηρεασμένος από την ψυχανάλυση, την ερμηνεία των ονείρων και την έρευνα του ανθρώπινου ψυχισμού στο σύνολο του έργου του, το πρόσωπο αυτό τριχοτομείται, οδηγώντας στην υποψία ότι η γάτα, το ποντίκι και ο σκύλος θα μπορούσαν να αποτελούν τις υποστασιοποιημένες εκφράσεις των τριών εννοιών που στην πραγματικότητα εμπεριέχονται σε έναν και μοναδικό άνθρωπο. Ολες αυτές οι υποθέσεις είναι που κατέστησαν τη σειρά «Krazy Kat» τόσο δημοφιλή σε κύκλους διανοουμένων και καλλιτεχνών όπως ο Φρανκ Κάπρα, η Γερτρούδη Στάιν, ο Τζακ Κέρουακ, ο Βίλεμ Ντε Κούνινγκ, o Αρτ Σπίγκελμαν κ.ά. Επαιξε ρόλο, όμως, και το εικαστικό περιεχόμενο. Ο Herriman, τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια, υπήρξε συχνά εξπρεσιονιστής, χρησιμοποιώντας πολύ το μαύρο χρώμα και τις παραμορφώσεις προσώπων και τοπίων ανάλογα με την ψυχική διάθεση των πρωταγωνιστών του. Τα στροβιλιζόμενα αντικείμενα, τα μεταβλητά backgrounds και οι υπό διαρκή μεταμόρφωση χώροι τον συνδέουν σίγουρα με τις εξελίξεις στον σουρεαλισμό, ενώ τα αντισυμβατικά σενάρια, συνδυασμένα με ένα πικρό χιούμορ, τον έχουν συσχετίσει με τον πρώιμο ντανταϊσμό. Είναι βέβαιο επίσης ότι ο Herriman ήταν γνώστης και θαυμαστής των ιαπωνικών χαρακτικών και συχνά στα έργα του αξιοποιούσε εικόνες και τεχνικές τους με έμφαση στα έργα του Hokusai και τις όψεις του όρους Φουτζιγιάμα. Από την άλλη, η επιλογή του να περνά μεγάλο μέρος της ζωής του στις ερήμους των νοτιοδυτικών πολιτειών και να επισκέπτεται συχνά το Μεξικό δεν είναι άσχετη με τα μοτίβα από τα παραδοσιακά έργα λαϊκών χειροτεχνημάτων που χρησιμοποιούσε αλλά και από τους απίστευτους γεωμορφολογικούς σχηματισμούς που αποτύπωνε στα δικά του έργα. Στοιχείο που παραπλάνησε ακόμα και τον Ουμπέρτο Εκο όταν με βάση αυτούς τους βράχους, τους κάκτους και τα φαράγγια χαρακτήρισε εξωπραγματικά τα τοπία του Herriman, ενώ κατ’ ουσίαν ήταν αυτά που έβλεπε στα μέρη που επισκεπτόταν. Προς τα τέλη της ζωής του, επέλεξε να εκμεταλλευτεί περισσότερο τα χρώματα, συνθέτοντας πιο φωτεινές σελίδες που συχνά έφερναν στον νου τα ορθογώνια πλαίσια του Mondrian, ενώ η εμμονή του με τα γεωμετρικά παιχνίδια, τις σπείρες, τους ομόκεντρους κύκλους κ.λπ. θυμίζει την op art πολύ πριν αυτή καθιερωθεί, αποκτήσει όνομα και βασικούς εκπροσώπους. Η τελευταία ιστορία της σειράς «Krazy Kat» δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουνίου του 1944 Ο George Gerriman, φιλόζωος και χορτοφάγος όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του, συνέχισε τη σειρά «Krazy Kat» με θαυμαστή συνέπεια μέχρι τον θάνατό του, το 1944, σε ηλικία 64 ετών και αφού τα τελευταία χρόνια ζούσε απομονωμένος από τους ανθρώπους, παρέα με πολλές γάτες και σκύλους. Στην τελευταία του ιστορία που δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουνίου του 1944, η γάτα δείχνει να πνίγεται σε μια μικρή λιμνούλα. Ο σκύλος προσπαθεί να τη σώσει, αλλά δεν διευκρινίζεται αν τα καταφέρνει. Είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ποντίκι κοιτά απορημένο τον σκύλο να μεταφέρει την αναίσθητη (ή νεκρή;) γάτα και δεν της πετά ένα τούβλο στο κεφάλι. Πηγή
  21. Δεν το είχα αντιληφθεί αυτό και ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση. Προστέθηκε η επιλογή "Κανένα από αυτά" και το ίδιο θα γίνει και στις άλλες κατηγορίες όπου υπάρχουν ομάδες
  22. Η ψηφοφορία ξεκινά από σήμερα. Καλή ψήφο Ψηφίστε όσα σας άρεσαν από αυτά που διαβάσατε και μην ντραπείτε να σχολιάσετε
  23. Η ψηφοφορία ξεκινά από σήμερα. Καλή ψήφο Ψηφίστε όσα σας άρεσαν από αυτά που διαβάσατε και μην ντραπείτε να σχολιάσετε
  24. Η ψηφοφορία ξεκινά από σήμερα. Καλή ψήφο Ψηφίστε όσα σας άρεσαν από αυτά που διαβάσατε και μην ντραπείτε να σχολιάσετε
  25. Η ψηφοφορία ξεκινά από σήμερα. Καλή ψήφο Ψηφίστε όσα σας άρεσαν από αυτά που διαβάσατε και μην ντραπείτε να σχολιάσετε
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.