Με αφορμή την ανακοίνωση για τον Dave Johnson στο ερχόμενο The Comic Con, αλλά και το ότι αυτή τη στιγμή ξεκινάω το Book IV του 100 Bullets, είπα να μαζέψω μερικά από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχει κάνει ο κύριος. Έτσι, για ένα ντουζάκι των ματιών μας. Πράγμα όχι εύκολο γιατί εκτός από τα εκατον-τόσα εξώφυλλα για το 100 Bullets (τα τεύχη συν τις συγκεντρωτικές εκδόσεις), έχει επίσης ξεδιπλώσει το ταλέντο του σε τίτλους όπως The Punisher MAX, Detective Comics, Deadpool, Lucifer, The Spaceman, Supe
Το Fluide Glacial αποτελεί ένα από τα πλέον ιστορικά «εν ζωή» περιοδικά της γαλλοβελγικής σκηνής, ίσως πίσω μόνο από το Spirou. Ήταν εξαρχής αφιερωμένο αποκλειστικά στο (ενήλικο) χιούμορ και τη σάτιρα και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία των ευρωπαϊκών κόμικς. Τα πρώτα χρόνια, το πλήρωμα είχε τον μεγάλο Gotlib στο τιμόνι και απαρτιζόταν από ονόματα όπως οι Binet, Daniel Goossens, Claire Bretécher, Alexis, André Franquin, Édika, François Boucq, Nikita Mandryka. Σιγά-σιγά, προστέθηκαν ο Vuillemin και
Στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, ή Λεμάν για τους ντόπιους, υπάρχει το Grandvaux. Στην Ελβετία, είναι γνωστό για τα κρασιά του, αλλά οι τρεις φίλοι που έφτασαν εκεί ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Νοέμβρη, δεν πήγαν για το λόγο αυτό, παρότι οινόφιλοι. Κατέβηκαν από το τρένο και αφού συμβουλεύτηκαν τα κινητά τους, πήραν τον ανηφορικό δρόμο που οδηγούσε στο χωριό. Κάποια στιγμή, κοίταξαν προς τα πίσω και αντίκρισαν αυτό...
Πήραν κουράγιο και συνέχισαν...
Μετά από
Μετά από μια μακρά περίοδο αποχής, ο GC blogger της καρδιάς σας (ή ίσως και άλλων μερών του σώματός σας) επιστρέφει με μια ιστορία για μια κορυφαία φιγούρα των κόμικς: τον Will Eisner.
Ο Eisner επί το έργω (1941)
Η καριέρα του Eisner ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '30, με εικονογραφήσεις για pulp περιοδικά και στριπ για το Wow, What a Magazine!. Όταν το περιοδικό έκλεισε μετά από τέσσερα τεύχη, ο Eisner αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Jerry Iger, συντάκτη το
Δε θα πω πολλά σε αυτό το θέμα. Μόνο ότι ο -κατά πολλούς- κορυφαίος κιθαρίστας έβερ έχει απεικονιστεί από διάφορους κομίστες ανά τον κόσμο. Όχι απαραίτητα μέσα σε κόμικς, αλλά και σε portfolio. Επέλεξα μερικά, έτσι, για τ' οφθαλμόλουτρο.
Μακράν τα πιο γνωστά είναι τα ντελιριακά σχέδια του Moebius. Και δεν είναι και λίγα:
Ο Robert Crumb από τη μεριά του έχει κάνει μια «εικονογράφηση» του Purple Haze, απολύτως ταιριαστή στην τριπαριστή αίσθηση του τραγουδιού
Είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν; Γιατί τα ντόνατ έχουν τρύπα στη μέση; Πώς οι Simpsons έχουν προβλέψει τόσα μελλοντικά γεγονότα; Αυτά και πολλά άρα υπαρξιακά ερωτήματα κατατρώνε το μυαλό των φιλοσόφων εδώ και αιώνες. Αλλά κανένα δεν είναι τόσο βασανιστικό, τόσο στοιχειώδες για την ανθρώπινη φύση, όσο το (δραματική μουσική) «Είναι τα κόμικς τέχνη;»
Δε χρειάζεται να απαντήσεις, πιστέ μου αναγνώστη, απλά σκέφτηκα ότι η μπουρδολογία θα ήταν μια καλή εισαγωγή.
60's, Γαλ
Το πανκ, παρά τις μεταβολές/ανανεώσεις που έχει υποστεί μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται γενικά από γρήγορο, σχεδόν άτσαλο ρυθμό, basic ενορχήστρωση (αρκεί μια κιθάρα, ένα μπάσο κι ένα σετ ντραμς) και, ιδιαίτερα στα γεννοφάσκια του, από στίχο με αντισυστημικό νόημα. Δεν είμαι κάνας κριτικός τέχνης για να ορίσω τι χαρακτηριστικά έχει (ή έστω τι θεωρώ πως έχει) ένα «πανκ-κόμικ». Θα το πάω περισσότερο ψηλαφιστά. Νομίζω δε θα πέσω και πολύ έξω, γιατί γουστάρω και το πανκ και τα (guess what) κόμικς.
Συχνά λέγεται ότι τα κόμικς στέκονται ανάμεσα στα βιβλία και τον κινηματογράφος, όσον αφορά τις αισθήσεις. Στις ταινίες, υπάρχει οπτική και ακουστική συμμετοχή του θεατή, ενώ στα βιβλία έχουμε μια σχεδόν ελλειπτική αφήγηση, καθώς ο αναγνώστης «χειρίζεται» μόνο τη φαντασία του. Στα κόμικς, έχουμε μεν εικόνα, αλλά χρησιμοποιούμε και τη φαντασία για την συμπλήρωση των κενών. Η δε απουσία του ήχου καλύπτεται με τα ηχητικά εφέ. Μπορεί όμως να συμπληρωθεί με μουσική. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ συχνά
«Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του». Σοφή κουβέντα (όχι τόσο για τα βιβλία, όσο για τους ανθρώπους ), αλλά στα κόμικς τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Πρόκειται για βασικό χαρακτηριστικό ενός οποιουδήποτε κόμικ, είτε γιατί είναι τόσο εντυπωσιακό που σε ελκύει, είτε γιατί το περιεχόμενο είναι τόσο κλασικό που έχει δώσει αξία και στο εξώφυλλο. Και, όσο κι αν προτιμώ την ευρωπαϊκή σκηνή σε βάρος της αμερικανικής, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι το cover art είναι πολύ πιο «εξελιγμένο»